ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΟΙΚΤΙΡΜΟΝΑ ΘΕΟΝ

 ΘΕΕ ΜΟΥ Πανοικτίρμον, όταν τούτο το παχυλόν σώμα ρίψη το πάχος και ενδυθή την αφθαρσίαν, και αναλάβη τα όμματα της τελείας γνώσεως εκείνων των πραγμάτων, τα οποία νυν βλέπει ως εν εσόπτρω και αινίγματι, ποία η απολογία μου; όταν, παριστάμενος ενώπιον του φοβερού σου Βήματος, ίδω σε πρόσωπον προς πρόσωπον, και γνωρίσω ουκ εκ μέρους καθώς την ώραν ταύτην, αλλά τόσον εντελώς, όσον και Αυτός εμέ εγνώρισας. Όταν γνωρίσω ότι Συ έπλασάς με και έθηκας μοι οστά και σάρκα και πνοήν και ζωήν; Όταν λέγω εντελώς γνωρίσω, ότι διά την σωτηρίαν μου έδωκας νόμους, απέστειλας Προφήτας, εκήρυξας μετάνοιαν. Όταν γνωρίσω εντελώς ότι τοσούτον ηγάπησάς με, ώστε, ίνα ελευθερώσης με αποτής δουλείας του διαβόλου του εχθρού μου και από της κατάρας του νόμου, και καταστήσης με Υιόν Σου, εξαπέστειλας εις τον κόσμον τον Μονογενή σου Υιόν, <<γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον>>, ποία τότε η απολογία μου; Ποία η απολογία μου, όταν ίδω και γνωρίσω εντελώς τον Σωτληρα μου τον Ιησούν, τον Θεόν μου τον σεσαρκωμένον, και ίδω τον Σταυρόν και τους ήλους και τον ακάνθινον στέφανον και το όξος και την χολήν και την λόγχην και την πορφύραν, και διακρίνω εντελώς των χειρών και των ποδών αυτού τους μώλωπας και της κεφαλής αυτού τα τραύματα, και το κέντημα της πλευράς, εξ ης εξήλθε το ύδωρ, ίνα αγιάση με, και το αίμα, ίνα σώση με;

 Ποία τότε η απολογία μου, όταν βλέπω ότι ου μόνον ουδέποτε δια καλών έργων μου, εδόξασα αυτόν διά τας ευεργεσίας αυτού, ου μόνον διά καν λόγου προσέφερον αυτώ την πρέπουσαν ευχαριστίν, αλλά και ανταπέδωκα αυτώ πονηρά αντί αγαθών; Τον πλούτον εδαπάνησα εις τας τρυφάς, την υγείαν, εις τας ασελγείας, την αξίαν εις τας καταδυναστείας, την πτωχείαν εις τους γογγυσμούς, την ασθένειαν εις την αγανάκτησιν και την αποδυσπέτησιν; Όταν βλέπω ότι τα όργανα της σωτηρίας εποίησα όργανα της απωλείας μου, και ότι διά την αμαρτίαν της αχαριστίας μου, ουδέποτε εδάκρυσα, ουδέποτε μετανόησα, ουδέποτε εξωμολογήθην; Τι ποιήσω τότε, ή τι απολογήσωμαι; Ω ,ποίος φόβος τότε! Ποία αισχύνη! Ποία βάσανος της συνειδήσεως! Ποίος απελπισμός! Πολυεύσπλαγχνε, δος μετάνοιαν και επιστροφήν εως ου καιρός εστί. Παντοδύναμε, φύτευσον εις τας καρδίας ημών την μεγάλην αρετήν της ευγνωμοσύνης, Κύριε του ελέους, ελέησον το πλάσμα σου. Αμήν.

 Κύριε, χάρισον μοι δάκρυα κατανύξεως, ο μόνος αγαθός και ελεήμων, όπως εν αυτοίς κλαύσω εμαυτόν, και ικετεύσω την ευσπλαγχνίαν˙ καθάρισόν μου τον ρύπον της αμαρτίας˙ οίμοι, πως υποίσω την γέενναν του πυρός και το σκότος το εξώτερον, ένθα ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων; Οίμοι, πως υποίσω την φοβεράν απειλήν των Αγγέλων των εν ταις κολάσεσιν εφεστώτων, ότι φρικτοί και ανελεήμονες εισίν; Τις δώη της κεφαλής μου ύδωρ και τοις οφθαλμοίς μου πηγάς δακρύων και καθίσας κλαύσομαι νυκτός και ημέρας, ίνα Θεόν δυσωπήσω, ον παρώργισα; Ήμαρτες ψυχή μου, ήμαρτες; μετανόει˙ ιδού γαρ αι ημέραι ημών παράγουσιν ως σκιαί˙ έτι μικρόν και απελεύσει εντεύθεν φοβερούς τόπους μέλλεις να διέλθης˙ ου δυνατόν ψυχή μου δι’ εκείνων οδεύσεί σε, ου πατήρ, ου μήτηρ, ουχί αδελφός, ου φίλος, ουχί άλλος τις των ομοίων, αλλά μόνη μετά των έργων σου μέλλεις τους άρχοντας του σκότους να διέλθης˙ εκείνοι ου βασιλέα φοβούνται, ου δυνάστην τιμώσιν, ου μικρόν, ου μέγαν αιδούνται, ειμή μόνον τον εν θεοσεβεία ζήσαντα και διά των αγαθών αυτού πράξεων την του Θεού σκέπην ενδεδυμένον, εκπροσώπου τούτου υποχωρούσι φοβούμενοι, και δίοδον αυτώ μετ’ αδείας παρέχουσι, προπορεύεται γαρ αυτών η δικαιοσύνη προ προσώπου αυτών, και η του Θεού δόξα περιστέλλει αυτούς. Κύριε, την ώραν εκείνην λαβών κατά νούν, πίπτω τη ση αγαθότητι, μη παραδοθείην τοις αδικούσιν με, μη καυχήσωνται οι εχθροί σου κατά του δούλου σου, αγαθέ Κύριε, τρίζοντες τους οδόντας αυτών και φοβούντες την αμαρτωλόν μου ψυχήν, μη είπωσιν, εις χείρας ημών ελήλυθας ταύτη τη ημέρα, ην προσδοκώμεν˙ μη Κύριε, μη επιλάθου των σων οικτιρμών˙ Κύριε, μη θελήσης αποδούναι μοι κατά τας ανομίας μου, μη δε αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του δούλου σου. Συ Κύριε, παίδευσόν με, πλήν εν οικτιρμοίς ότι ασθενής ειμί, και μη επιχαρείη μοι ο εχθρός, αλλά σβέσον αυτού την απειλήν και την δυναστείαν κατάργησον, και δος διελθείν την προς σε οδόν ανύβριστον και ανεπηρέαστον, παρακλήθητι αγαθέ Κύριε ου διά τας δικαιοσύνας μου, αλλά διά τους οικτιρμούς και την αμέτρητον ευσπλαγχνίαν σου, και σώσον ψυχήν εκ θανάτου, την το Σον επικαλουμένην άγιον όνομα, μνήσθητι Πολυέλεε Κύριε, ότι και αμαρτήσας και παραπλησίου θανάτου πληγείς, ου προσέφυγα προς άλλον ιατρόν, ουδέ εξέτεινα χείρας μου προς Θεόν αλλότριον, αλλά προς την Σην αγαθότητα. Συ γαρ ει Κύριε ο των όλων Δεσπότης, ο έχων εξουσίαν πάσης πνοής˙ Καθάρισόν με Κύριε πρό του τέλους, από πάσης αμαρτίας και μη απώση την δέησίν μου, αγαθέ Κύριε στόμα ακάθαρτον βοά προς Σε, και καρδία ρυπαρά και ψυχή εν αμαρτίαις εσπιλωμένη. Επάλκουσον Κύριε της εμής αναξιότητος δια την πολλήν σου και άφατον αγαθότητα και δός μοι μετάνοιαν καθαράν και αληθινήν˙ αύτη γαρ διεφθαρμένη εστίν, ότι ώραν μετανοώ και δύο παροργίζω˙ στήριξον την καρδίαν μου εν τω φόβω σου αγαθέ Κύριε, στήριξον τους πόδας μου επί πέτραν μετανοίας ειλικρινούς, νικησάτω το φως της χάριτός σου το εν εμοί σκότος. Κύριε, ο των τυφλών τους οφθαλμούς διανοίξας, διάνοιξον τους εσκοτισμένους οφθαλμούς της καρδίας μου, ο λόγω τους λεπρούς καθαρίσας, και της εμής ψυχής τους σπίλους καθάρισον˙ γενέσθω η χάρις σου εν εμοί Κύριε ως πυρ φλογίζον τας αμαρτίας μου. Συ γαρ ει μόνος των ψυχών ιατρός, το φως, το υπέρ παν φως, η χαρά, η ανάπαυσις, η τρυφή, η ζωή η αληθινή, η σωτηρία η εις αιώνας αιώνων διαμένουσα, και σοι πρέπει δόξα, τιμή και προσκύνησις, νυν και εις τους αιώνας, Αμήν.