ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ κ. ΚΑΤΣΟΥΡΑ. (2)

 Συνέχεια προηγούμενης δημοσίευσης.

  2ον. Όσον αφορά τα περί του Βουλεύματος του κ. Νικολάου:

 Πιο συγκεκριμένα, ο <<Παιραιώς>> κ. Νικόλαος, συμφώνως με το 54/76 Απαλλακτικόν Βούλευμα, εδέχθη ότι οι δύο Επίσκοποι, ήτοι ο Βρεσθένης Ματθαίος και ο Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, μετά του Κλήρου και του πιστού Λαού, οι οποίοι κατά το 1937 απεκήρυξαν τον εκπεσόντα πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην, και τους περί αυτόν Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, <<προεκάλεσαν σχίσμα>> και <<ίδρυσαν μίαν δευτέραν Εκκλησίαν παλαιοημερολογιτών>>! Δηλαδή, δέχεται την κατά το 1937 εκπεσούσαν Φλωρινικήν παράταξιν ως <<Εκκλησίαν Γ.Ο.Χ.>>, τους δε Γνησίους Ορθοδόξους, οι οποίοι και κατά το 1924, αλλά και κατά το 1937 παρέμειναν εδραίοι και αμετακίνητοι εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, εμφανίζει ως δήθεν προκαλέσαντας <<σχίσμα>>! Τούτο το σχίσμα, πάντοτε κατά το εν λόγω 54/76 <<Απαλλακτικόν Βούλευμα>>, εξέλιπεν δια της κατά το 1971 γενομένης υπό της παλαιο - νεοημερολογιτικής Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς <<χειροθεσίας>> επί των τότε Επισκόπων μας Καλλίστου και Επιφανίου. Πέραν τούτου επίσης διακηρύσσει και ότι αι Επισκοπικαί χειροτονίαι του 1935, μεταξύ των οποίων και η χειροτονία του αοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου, ήσαν <<άκυροι>>, διότι, ως ΑΝΑΛΗΘΩΣ ισχυρίζεται, οι εκ του Νεοημερολογιτισμού επιστρέψαντες Αρχιερείς ήσαν δήθεν καθηρημένοι. Ομοίως ότι και αι εν έτει 1948 Επισκοπικαί χειροτονίαι, υπ' αυτού, (του Βρεσθένης Ματθαίου), του μόνου Ορθοδόξου Επισκόπου, ήσαν επίσης <<άκυροι>>, αλλ' επικυρωθείσαι και αναγνωρισθείσαι κατά το 1971 δια της λεγομένης <<χειροθεσίας>>, κατέστησαν τον <<Πειραιώς>> κ. Νικόλαον Κανονικόν και έγκυρον Επίσκοπον, διο τον ηθώωσεν και έπαυσεν την κατ' αυτού ποινικήν δίωξιν!

 Ιδού τι ακριβώς λέγει το 54/76 βλάσφημον <<Απαλλακτικόν Βούλευμα, περί του Φλωρινικού σχίσματος του 1937, των Επισκοπικών χειροτονιών του 1935 και 1948 και της λεγομένης <<χειροθεσίας>> του 1971, εις Αμερικήν και εις Αθήνας:

<<... από του έτους 1937 ο κατά την 26ην Μαϊου 1935 χειροτονηθείς εις Επίσκοπον Βρεσθένης Αγιορείτης Ιερομόναχος Ματθαίος Λαυρεώτης, περιελθών εις έριδα μετά των λοιπών Αρχιερέων, ην και τύποις περιέγραψεν, ίδρυσε νέαν θρησκευτικήν κοινωνίαν, ην ωνόμασεν ωσαύτως Εκκλησίαν των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος. Ένδεκα δ' έτη βραδύτερον θεωρήσας την υπ' αυτόν Εκκλησίαν ως εν διωγμώ τελούσαν και επικαλεσθείς <<απαρρησίαστον επισκόπων καιροίς χαλεποίς>>, προέβη εις χειροτονίας ετέρων τριών ιερομονάχων εις Επισκόπους, μεθ' ων συνεκρότησεν εν συνεχεία την Ιεράν Σύνοδον της Ματθαιϊκής λεγομένης παρατάξεως της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Η εν λόγω δευτέρα των Παλαιοημερολογιτών Εκκλησία υποστηρίζει την συγκρότησιν αυτής κατά τα εν τη Εκκλησία των τριών πρώτων αιώνων τηρηθέντα...>>. Εις την συνέχειαν αναφερόμενον εις τας χειροτονίας του 1935, και επομένως και του 1948, αποφαίνεται, ότι αύται:<<... δεν εγένοντο αποδεκταί υπό της Νομολογίας των Δικαστηρίων, άτινα δέχονται, ότι οι κατά το έτος 1935 καθαιρεθέντες Αρχιερείς μετέστησαν εις την τάξιν του μοναχού, μηδεμίαν εξουσίαν έχοντες προς ενέργειαν των εις τους Επισκόπους επιτρεπομένων, εν οις και η χειροτονία ιερέως ή Αρχιερέως, ήτις τυχόν γενομένη είναι άνευ εννόμου αξίας και δεν περιποιεί τω χειροτονηθέντι την ιδιότητα του κληρικού ή του επισκόπου (Α.Π. 39/1956 Ποιν. Χρον. ΣΤ. 190 Α.Π. 176/1957 Ποιν. Χρον. Ζ, 372)>>.

 Και εις την συνέχειαν: <<Ετέρωθεν δυνάμει της υπ' αριθμ. 16-11 της 15/28ης Σεπετμβρίου 1971 αποφάσεως της Συνόδου των Επισκόπων της Υπερορίου Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας ενεστάλησαν οι Αρχιερείς Γερμανίας Φιλόθεος και Αυστραλίας Κων/νος, όπως μεταβαίνοντες εις Βοστώνην χειροθετήσωσι τους Επισκόπους Κορινθίας Κάλλιστον και Κιτίου Επιφάνιον. Όντως την μεν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 εχειροθετήθη υπό των ως άνω Αρχιερέων ο Μητροπολίτης Κορινθίας Κάλλιστος εν τη Ιερά Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος εις Μπρούκλιν της Μασσαχουσέτης, την δε επομένην και εις τον άνω Ναόν εχειροτονήθη ο Επίσκοπος Κιτίου Επιφάνιος. Επανελθόντες οι ανωτέρω εις την Ελλάδα, εχειροθέτησαν τους υπολοίπους Αρχιερείς της Ματθαϊκής παρατάξεως και οι Αρχιερείς τον κλήρον. (ίδετε το Περιοδικόν ΚΥΡΗΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ Περίοδος Δ' - Τόμος 17ος, Μην Νοέμβριος σελ. 6 και επόμενα). Ακολούθως την 26ην Ιανουαρίου 1973 και εν τω Ιερώ Ναώ Αγίου Νικολάου, της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, οι Επίσκοποι Αθηνών Ανδρέας, Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Κορινθίας Κάλλιστος, Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίων και Μεσσηνίας Γρηγόριος εχειροτόνησαν τον Αρχιμανδρίτην Νικόλαον Μεσσιακάρην - πρώτον των κατηγορουμένων - εις Επίσκοπον Πειραιώς>>.

  Αυτά εν ολίγοις, κ. Κάτσουρα, αναγράφονται στο <<Απαλλακτικό Βούλευμα>> του πρ. Πειραιώς κ. Νικολάου. Και μάλιστα τα παραπάνω παρουσιάζονται για δεύτερη φορά στο Blog αυτό, πράγμα που σημαίνει πως εμείς μόνο που δεν αποκρύπτουμε τα του <<Βουλεύματος>> του κ. Νικολάου, όπως σείς παντελώς λανθασμένα σημειώνετε στο σχόλιό σας. Και επαναλαμβάνω, τον επίσκοπο αυτόν, δηλ. τον κ. Νικόλαο, εσείς όχι μόνο δεν βρήκατε ποτέ το θάρρος χάριν της αγάπης προς την Εκκλησία να τον θέσετε προ των ευθυνών του εξαιτίας του Βουλεύματός καθώς και πλείστων άλλων αδικιών του και να τον φέρετε ως υπόλογο στη Σύνοδο, αλλά φτάσατε και εις το τραγικό και ολέθριο σημείο να τον αναδείξετε και ως δήθεν <<Αρχιεπίσκοπο>>. Και μάλιστα για να συμβεί αυτό προηγουμένως παραιτήσατε παντελώς παράνομα και κακήν κακώς τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα από του θρόνου του, και εσείς που τώρα για χάρη των οφθαλμών του κόσμου των αναφέρετε ως <<Άγιο>>, τον είχατε γελοιοποιήσει ενώπιον όλων υποβιβάζοντάς τον εις την θέση του <<Προέδρου Πατρών>>. Και αυτό για να μπορείτε να έχετε μία ψήφο παραπάνω, μιας και τότε Τρεις Αρχιερείς, ο Μεσογαίας κ. Κήρυκος, Ο Λαρίσης κ. Πανάρετος και ο Βεροίας κ. Ταράσιος, διαφωνούσαν με την παραίτησή του.

(Συνεχίζεται)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ κ. ΚΑΤΣΟΥΡΑ. (ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ)

''...η ευγένεια και η λεπτότης και η αγάπη και η τιμή στο πρόσωπό μου ήσαν κάτι περισσότερο από συγκινητικές, ώστε να ζήσουμε όλοι μαζί την Κοινωνία της Αγάπης''

''... με έθεσαν σε τιμητική θέση στο Ναό, με αντιμετώπισαν με πολλή ευγένεια, μου ευχήθησαν επανειλημμένως <<σύντομα και η ώρα η καλή...>>

''... ο συμπλησιασμός ήταν τοιαύτης ποιότητος πνευματικής, ώστε να χαθεί πλήρως η αίσθησις της οποιασδήποτε διαφορότητος...''

'' ... Είχα εξ αρχής διευκρινίσει στους Αδελφούς μας εν Κύπρω, και ιδίως στους Αρχιερείς, ότι δεν ευρίσκομαι στην Κύπρο ως άτομον, αλλ' ως Εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου μας και ότι κομίζω Μήνυμα Αγάπης και Ενώσεως.''

''... μου εδόθη η άδεια - ευλογία να προσφωνήσω στο Αρχονταρίκι τον νέο Επίσκοπο εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου μας με Χαιρετισμό Ενωτικό και να προσφέρω συνοδικό Δώρο ως σύμβολον κλάδου ελαίας, τέλος δε να συμμετάσχω στην μεγάλη εόρτια τράπεζα, όπου ο συμπλησιασμός ήταν τοιαύτης ποιότητος πνευματικής, ώστε να χαθή πλήρως η αίσθησις της οποιασδήποτε διαφορότητος.''

''... Οι Αρχιερείς εξ Ελλάδος ήσαν ακόμη εκεί και έτσι ενωμένος και ήδη οικείος με την πανηγυρίζουσα Τοπική Εκκλησία, τον Λαό του Θεού, συμμετείχα προσευχητικά στο χαρμόσυνο αυτό γεγονός.''

(Λόγια κ. Κυπριανού) 

 Αγαπητέ κ. Κάτσουρα,

 Ως απάντηση στο σχόλιό σας στην Ανάρτηση <<ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ>>, επιτρέψτε μου να σας παραθέσω και μερικά δικά μου σχόλια, τα οποία ίσως γραφούν με μία γλώσσα ελαφρώς ποιο ειλικρινή από τη δική σας. 

 1ον. Βλέποντας τις ως άνω δύο φωτογραφίες και διαβάζοντας τα λόγια του Φλωριναίου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού, αναρωτιέμαι ειλικρινά ποιος είναι ο λόγος που σας κάνει τόση εντύπωση η κίνηση του Μακ/του Αρχιεπισκόπου κ. Παχωμίου να πάρει πίσω την υπογραφή του από την καθαίρεση του πρώην Κορινθίας κ. Καλλίστου.Κανείς θα μπορούσε να αναρωτηθεί πως γίνεται να παραπονιέστε εσείς, ειδικά εσείς, όταν είστε άνθρωπος που χωρίς κανένα κώλυμα συμμετέχεχετε σε νεοημερολογίτικες τελετές, όταν πηγαίνετε σε νεοημερολογήτικες κηδείες και μετά θέλετε να κοινωνήσει το παιδί σας χωρίς να κάνει Ομολογία, σαν να μην τρέχει τίποτα (εσείς φταίτε φυσικά και όχι το παιδί) και όταν μαζί με τη ''σύνοδό'' σας ανοίγετε διάπλατα τις αγκαλιές σας σε όσους βρίσκονται εκτός Εκκλησίας και στερούνται της Ομολογίας Πίστεως και Συμπροσεύχεστε μαζί τους. Και πόσο μάλλον τούτο, όταν ο κ. Κυπριανός είχε προειδηποιήσει τους εν Κύπρω Αρχιερείς σας πως στην χειροτονία θα παρευρισκόταν όχι ως άτομο, δηλαδή ως απλός επισκέπτης, αλλά ως Εκπρόσωπος της Συνόδου του. Ο δε γηραιός Νόμιμος και Κανονικός Προκαθήμενος της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος , τον οποίον γνωρίζετε χρόνια ολόκληρα (γι' αυτό και δεν θα έπρεπε να τον παρεξηγήσετε), έπραξε αυτό που έπραξε και δήθεν σας προβλημάτισε, καθαρά και μόνο από φόβο Θεού, επειδή αν και Επίσκοπος, δεν του αρέσει να ανακατεύετε στα δικά Του χωράφια, αφού ως πεθαμένος πλέον ο πρώην Κορινθίας ανοίκει στην Κρίση του Θεού. Αναρωτιέμαι όμως τι θα γινόταν αν την κίνηση αυτή, ο Μακ/τος, την έκανε όσο ακόμα ήταν μαζί σας και εκείνοι που θα μιλούσαμε όπως εσείς θα ήμασταν εμείς. Τότε, Ω τότε, πόσο θα τον καλύπτατε και πόσες δικαιολογίες θα είχατε έτοιμες να μας πείτε. Διότι για να λέμε την καθαρά αλήθεια, αυτό που τελικά σας έχει πειράξει, όλους σας, δεν είναι η άρση της υπογραφής του από την καθαίρεση του Καλλίστου, αλλά ότι ο Μακ/τος θέλησε να συμπορευτεί με τον Σεβ/το κ. Κήρυκο. Και τα περί ''άρσης...'' είναι καθαρές προφάσεις ώστε να έχετε από που να ποιαστείτε προκειμένου να τον χτυπήσετε. Πλην όμως, επειδή την ημέρα που ο Μακ/τος ανακοίνωσε σε όλους μας την απόφασή του, εν μέσω πληθούσης Εκκλησίας, έχοντας καλύτερα από τον καθένα μας σώας τα φρένας, η αμαρτωλότητά μου ήμουν παρόν και άκουσα τα όσα είπε για να δικαιολογήσει την κίνησή του αυτή,  γι' αυτό λοιπόν σας λέω πως καλό θα ήταν αντί να προσπαθείτε να φανείτε δήθεν Ορθοδοξότερος του Μακ/του απομονώνοντας σημεία από την Ομιλία του, αν πραγματικά τον σέβεστε, να αναζητήσετε και να βρείτε ανάμεσα σε εκείνους που ήταν παρόντες και τον άκουσαν Όλα όσα ο ίδιος είπε.  Και επιπλέον επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω και κάτι ακόμα. Μήπως κ. Κάτσουρα εσείς έχετε να μας παρουσιάσετε κάποια έγγραφη Ομολογία Πίστεως ή έτερη διαπίστευση, η οποία θα αναδεικνύει πως η δική σας ''σύνοδος'' έχει καταδικάσει τον κ. Καλλίνικο και τον θεωρεί εκτός Εκκλησίας; Και όχι φυσικά την Πονηρή Εγκύκλιο του 2007, αλλά κάποιο άλλο πιο πρόσφατο κείμενο. 

(Συνεχίζεται)

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΑΙΤΙΕΣ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ (ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ)

Επίσκοπος Κηρυκος Εκκλησίας Κατακομβων

6 λεπτά ·

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής απαριθμεί πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τη δυνατότητα στον διάβολο να πολεμά τους ανθρώπους:

Πρώτη αιτία, είναι για να μάθουμε να διακρίνουμε την αρετήν από την κακίαν μέσα από την εμπειρία αυτού του πολέμου.

Δεύτερη αιτία, είναι για να «εξαναγκαστούμε» τρόπον τινά, να προσκολληθούμε με βεβαιότητα και ακλόνητα στην αρετή.

Τρίτη αιτία, για να μην υπερηφανευόμαστε όταν προκόπτουμε στην αρετή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε εκ της εμπειρίας του πνευματικού αυτού αγώνα ότι κάθε προκοπή είναι δωρεά του Θεού.

Τέταρτη αιτία, για να ταπεινωθούμε και για να συνειδητοποιήσουμε και μισήσουμε και ομολογήσουμε (εξομολόγησις) και εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες μας, που γίνονται αιτία πειρασμών.

Πέμπτη αιτία, για να μην ξεχάσουμε την ιδική μας ασθένεια και την του Θεού δύναμη, όταν προοδεύοντας στον πνευματικό αγώνα αξιωθούμε και φθάσουμε σε κάποιαν αρετή. Μέσα στις πιο πάνω αιτίες διαφαίνεται η Αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον. Ας μην ξεχνούμε ότι και οι θλίψεις και οι πειρασμοί είναι δώρα της φιλανθρωπίας του Θεού γιατί μέσα στις δοκιμασίες αυτές μπορούμε -αν το θελήσουμε- να συναντήσουμε τον πάσχοντα και σταυρωμένο Χριστό μας, και Αυτός θα μας αναστήση στην αιώνια ζωή.

Σε τελευταία ανάλυση, ο διάβολος με όλα τα τεχνάσματά του και παρ’ όλες τις μηχανουργίες του εναντίον μας, εν τούτοις αυτοκαταστρέφεται και θριαμβεύει η θεία φιλανθρωπία! Όπως η σταυρική παγίδα, που έστησεν ο διάβολος στον Χριστόν, απέβη τελικά η συντριβή του ίδιου του διαβόλου και η νίκη του Ιησού, (για αυτό και ο Σταυρός είναι από τότε το φοβερότερον όπλο κατά του διαβόλου), έτσι και κάθε παγίδα που στήνει ο διάβολος και σε μας, μπορεί να αποβή ήττα του Σατανά και αφορμή για τη σωτηρία μας. Με μίαν όμως απαραίτητη προϋπόθεση: ότι θα αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε πειρασμούς με κόψιμο του δικού μας θελήματος (δηλαδή του εγωισμού μας) και υπακοή «άνευ όρων» στο θέλημα του Θεού.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ

Επίσκοπος Κηρυκος  Εκκλησίας Κατακομβων

Μόλις τώρα ·

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΜΕΔΟΛΙΑΝΩΝ ΗΡΝΕΙΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΔΩΣΗ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ...

Αυτός ο μειλίχιος και πράος άνδρας, όταν χρειαζόνταν, γινόταν άτεγκτος ελεγκτής. Κάποτε η χήρα του αυτοκράτορα Ιουλίνη, η οποία συμπαθούσε τους αρειανούς, το 385, ζήτησε μέσω του υιού της Ουαλεντιανού Β΄ να παραχωρήσει ο Αμβρόσιος ναό στους αρειανούς, έξω από την πόλη. Ο ένθεος επίσκοπος θεώρησε το αίτημα προδοσία της Ορθοδοξίας, αρνούμενος να ικανοποιήσει το αυτοκρατορικό αίτημα! Ο αυτοκράτορας θεώρησε προσβολή την άρνησή του και γι’ αυτό έστειλε στρατιώτες, την ώρα της Θείας Λειτουργίας να συλλάβουν τον Αμβρόσιο. Ο άγιος επίσκοπος έμεινε γαλήνιος και ατάραχος, ώστε οι στρατιώτες αρνήθηκαν να τον συλλάβουν. Και επειδή οι πιστοί προειδοποίησαν με στάση, ο αυτοκράτορας ανακάλεσε τη διαταγή του. Όμως η ασεβής βασιλομήτορα επανήρθε με αίτημά της, ένα χρόνο μετά, για παραχώρηση ναό στους αιρετικούς αρειανούς. Ο Αμβρόσιος αρνήθηκε και πάλι και έλεγξε τον αυτοκράτορα, παρομοιάζοντάς τον με τον ασεβή βασιλιά του Ισραήλ Αχαάβ! Ο αυτοκράτορας οργίστηκε και διέταξε τη σύλληψη και την εξορία του ηρωικού και απείθαρχου επισκόπου. Ο Αμβρόσιος έμεινε κλεισμένος στο ναό, φρουρούμενος από πιστούς χριστιανούς για πολλές ημέρες. Αλλά και πάλι ο αυτοκράτορας ανακάλεσε τη διαταγή του, μπροστά στην ηρωική στάση του Αμβροσίου και τον κίνδυνο στάσεως από τον πιστό λαό των Μεδιολάνων.

ΦΩΤΙΑ, ΝΕΡΟ, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΝ (ΕΓΡΑΦΗ ΙΟΥΝΙΟΝ 2019)

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ on 11 Ιουνίου, 2019 στο 8:07 μμ said:

Δεν μας έφθαναν ο επάρατος οικουμενισμός και η βαθειά εκκοσμίκευση,που λυμαίνονται τον επίσημο εκκλησιαστικό βίο, μας προέκυψε και η επιχείρηση εκκλησιαστικής νομιμοποιήσεως, από την πλευρά της Ελλαδικής Εκκλησίας, του εν Ουκρανία εκκλησιαστικού πραξικοπήματος. Όπως διαφαίνεται από την αναδίφηση της εκκλησιαστικής ειδησεογραφίας ο μεγάλος ολετήρας της οικουμενικής Ορθοδοξίας, ο πλειστάκις καθαιρετέος, ένεκα των οικουμενιστικών του εγκλημάτων, ο πάπας της Ανατολής, επιδιώκει την παντί σθένει σύναψη εκκλησιαστικής κοινωνίας μεταξύ της ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ Εκκλησίας της Ελλάδος και της ψευδο-εκκλησίας του Επιφανίου. Δυστυχώς ο παταγωδώς αποτυχών ως αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ο Β’, μάλλον κλίνει προς ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο. Καλούνται, οι εν προκειμένω ορθοφρονούντες Ελλαδίτες μητροπολίτες, με επικεφαλής τον άγιο Κυθήρων, να αιτηθούν την κατεπείγουσα σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας με μοναδικό θέμα αυτό της Ουκρανίας, και να καταστήσουν υποδίκους τους μητροπολίτες εκείνους που καθ οιονδήποτε τρόπο συμφύρονται με τους σχισματικούς της εν λόγω χώρας.

Η ΑΔΙΚΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΗ ΑΛΛΩΣ ΔΕΝ ΑΞΙΟΥΤΑΙ Ο ΑΔΙΚΗΣΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟ ΘΕΟΥ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΝ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ (ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ 1926)  ΤΟΥ ΜΕΤΟΧΙΑΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ 56 – ΚΑΡΕΑΣ ΥΜΗΤΤΟΣ

Α.Π.   16                                       ΜΑΡΤΙΟΣ 2006

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ 

ΠΕΡΙ ΑΔΙΚΩΝ – ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Ἀντιγράφω δύο κείμενα πού εἶναι καταχωρημένα στίς 27 ‘Ιανουαρίου στήν Ἀνακομιδή τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου. Τό ἕνα εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ ἐξορίστου Ἱεροῦ Χρυσοστόμου πρός ἕτερον ἐξόριστον Ἐπίσκοπον ὀνόματι Κυριακόν, καί τό ἕτερον στό ὁποῖον περιγράφεται ὁ τρόπος πού πῆραν τό λείψανον τοῦ ἁγίου  καί τό ἐπανέφεραν εἰς τήν Κων/λιν. Καί τά δύο κείμενα περιέχουν σπουδαῖα καί μεγάλα νοήματα, εἰδικώτερον δέ δύο σημαντικά διδάγματα. Τό πρῶτον, ὅτι ὁ χριστιανός ὅταν ἀγωνίζεται γιά τήν ἀλήθεια, θά ὑποστῆ διωγμούς καί πρέπει νά ὑπομείνει, καί τό δεύτερον, ὅτι ὅσα χρόνια καί ἄν περάσουν ἡ ἀδικία πρέπει νά ἀποκατασταθῆ, διαφορετικά δέν ἐπέρχεται ἡ ἀπό Θεοῦ συγχώρησις.

Γράφει, λοιπόν, ὁ ἕνας ἐξόριστος ὁ ἱερός Χρυσόστομος πρός τόν ἑτερον ἐξόριστον, τόν Ἐπίσκοπον Κυριακόν:

«Μή, λοιπόν, λυπᾶσαι, ἀδελφέ Κυριακέ. Γιατί κι’ ἐγώ ὅταν διωχνόμουν ἀπό τήν πόλη γιά τίποτα ἀπ’ αὐτά δέν φρόντιζα, ἀλλά ἔλεγα στόν ἑαυτό μου. Ἄν θέλει ἡ Βασίλισσα νά μέ ἐξορίσει, ἀς μέ ἐξορίσει. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς». Ἄν θέλει νά μέ πριονίσει, ἄς μέ πριονίσει. Τόν Ἡσαία ἔχω ὑπογραμμό. Ἄν θέλει στό πέλαγος νά μέ ἐξακοντίσει, τόν Ἰωνᾶ θυμᾶμαι. Ἄν θέλει σέ λάκκο νά μέ βάλει, ἔχω τόν Δανιήλ ριγμένο στά λιοντάρια. Ἄν θέλει νά μέ πετροβολήσει, τόν Στέφανο ἔχω τόν πρωτομάρτυρα, νά τὄχει πάθει αὐτό. Ἄν θέλει τό κεφάλι μου νά πάρη, ἔχω τόν Βαπτιστή. Ἄν θέλει τά ὑπάρχοντά μου νά πάρει, ἄν ἔχω, ἄς τά πάρει. «Γυμνός ἐξῆλθον ἀπό τήν κοιλιά τῆς μάνας μου, γυμνός κι’ ἀς φύγω» .... Γιά ὅλα τ’ ἄλλα, ὅσα μοῦ συνέβησαν δέν φρόντισα. Πολύ δέ μᾶς περιποιήθηκε ὁ Ἐπίσκοπος αὐτῆς τῆς πόλεως καί πολλήν ἀγάπην ἔδειξε, ὥστε, ἄν ἦταν δυνατόν κι’ ἄν δέν φυλάγαμε τόν ὅρον, καί τόν θρόνο του θά μᾶς παραχωροῦσε. Παρακαλῶ, λοιπόν, καί ἀντιλέγω, πέταξε τό πένθος τῆς λύπης σου καί μνημόνευέ μας πρός τόν Θεό».  

‘Ιδού καί τό δεύτερο κείμενο. Ὡς γνωστόν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπέθανε καί ἐτάφη στήν ἐξορία. Ὁ βασιλιάς Θεοδόσιος, ἕνας ἀπό τούς διαδόχους τῶν διωκτῶν τοῦ Ἁγίου, ἔστειλε καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Πατριάρχου Πρόκλου, νά φέρουν τό ἱερόν λείψανον τοῦ ἁγίου στήν Κωνσταντινούπολη. ‘Αλλά οἱ ἀπεσταλμένοι δέν μπόρεσαν νά τό μετακινήσουν. Τό λείψανο τοῦ Ἁγίου ἔμενε ἀκίνητο. Τότε ὁ βασιλιάς ἔστειλε γράμμα, μέ τό ὁποῖο ζητοῦσε συγγνώμη, γράφοντας τά ἑξῆς:

«Τίμιε πάτερ, νομίζοντας ὅτι τό σῶμά σου εἶναι νεκρό, ὅπως τά ἄλλα, θελήσαμε νά τό μετακομίσουμε ἁπλᾶ ἐδῶ σ’ ἐμᾶς. Γι’ αὐτό καί δίκαια δέν πετύχαμε αὐτό πού θέλαμε. ‘Αλλά, ἐσύ, τιμιώτατε Πάτερ, συγχώρεσέ μας, πού σέ ξανακαλοῦμε, ἐσύ πού δίδαξες σέ ὅλους τήν μετάνοια. Καί σάν σέ παιδιά πού ἀγαποῦν τόν πατέρα τους, δός μας τόν ἑαυτό σου καί δῶσε χαρά σέ αὐτούς πού σέ ἀγαποῦν μέ τήν δική σου παρουσία».

Ὅταν αὐτή ἡ ἐπιστολή φέρθηκε στόν Ἅγιο καί τποποθετήθηκε πάνω στό σκήνωμμά του, ἀμέσως ἔδωσε τόν ἐαυτό του καί οἱ μεταφορεῖς εὔκολα τό σήκωσαν. Ὅταν δέ ἔφθασε ἀντικρύ τῆς Πόλεως, πέρασαν μέν ἀπέναντι ὁ βασιλιάς καί ὅλη ἡ Σύγκλητος καί ὁ Πατριάρχης μαζί μέ τόν κλῆρο, ἔβαλαν δέ σέ βασιλικό πλοῖο τή σορό πού περιεῖχε τό σῶμα τοῦ Ἁγίου.  Ἔγινε ὅμως καταιγίδα καί τ’ ἄλλα μέν πλοῖα σκορπισθήκανε ἀλλοῦ, ἐκεῖνο ὅμως στό ὁποῖο ἦτο τό σῶμα τοῦ Ἁγίου, ἐξώκειλε στόν ἀγρό τῆς χήρας ἐκείνης, τήν ὁποία ἀδίκησε ἡ Εὐδοξία, πάίρνοντάς της τό ἀμπέλι. Ἡ ὁποία ἐπειδή ἐλέγχθηκε ἀπό τόν Ἅγιο τόν ἐξώρισε.

Ὅταν ἀποδόθηκε ὁ ἀγρός στή χήρα, ἀμέσως ἔγινε γαλήνη στή θάλασσα καί πρῶτα μέν μεταφέρθηκε στό Ναό τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ, μετά δέ στόν ναό τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, ὅπου τόν ἔβαλαν στό σύνθρονο καί φώναξαν ὅλοι: «Ἀπόλαβέ σου τόν θρόνον Ἅγιε». Μετά, ἀφοῦ ἡ σορός τοποποθετήθηκε στήν ϊερά καθέδρα, ἐπεφώνησε στό ποίμνιο τό «Εἰρήνη πᾶσι».

Καί ἕν μικρόν σχόλιον ἐπ’ αὐτῶν:

Αἱ ἄδικοι, αὐθαἰρετοι, παράνομοι, ἀντιεκκλησιαστικαί «ἀποφάσεις», «καθαιρέσεις» «ἐπιτίμια», κλπ. ἔστω καί ἄν λαμβάνωνται ἀπό πλῆθος Ἐπισκόπων ἤ Συνόδων, ὡς ἦτο ἡ ψευδοκαθαίρεσις τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ἐκδικοῦνται καί ἐν τῶ νῦν καί ἐν τῶ μέλλοντι αἰῶνι. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ οἱ ἀδικήσαντες κατά τόν οἱονδήποτε τρόπον νά αἰτήσουν συγγνώμην, ἄλλως ἡ ἀδικία παραμένει καί κολάζει.

Τά ἀνωτέρω κείμενα απεσταλη εις ενασχολουμενους περί τα εκκλησιαστικα δια νά χρησιμοποιηθει ὅπου χρειασθει.

Εὐχόμενος ἐν Κυρίῳ

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΚΟΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΩΜΕΝ ΑΚΕΡΑΙΑΝ ΚΑΙ ΑΝΟΘΕΥΤΟΝ ΤΗΝ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΝ ΠΙΣΤΙΝ ΜΑΣ

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες περί Ομολογιας.   
  

Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Οἵτινες τήν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξον Πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνεῖν δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους εἰ καί μετά παραγγελίαν οὐκ ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν.  Βασιλειάδη, Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις «Σωτήρ»,  ‘Αθῆναι, 1972, σελ. 95).

Ὁ ἅγιος Κύριλλος ‘Αλεξανδρείας γράφει πρός τόν λαόν τῆς Κων/λεως: «’Ασπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μή κοινωνοῦντες τῶ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ) μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες... Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμε ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας (τούς παθόντας)»(ΜΑΝΣΙ, 4, 1096).

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δι’ ἐκείνους πού ἁπλῶς κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς λέγει: «’Εχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτους κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῃ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο(ἐχαρακτήρισε)». (P.G. 99. 1049 Α)

Ὁ ἴδιος ἅγιος λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α).

Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός λέγει: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι» (P.G. 160. 105 C).

Ὁ ἴδιος ἅγιος λέγει: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδού ἐγώ Μάρκος ὁ ἁμαρτωλός λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ Πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχος ἔστι πάντα τά τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι μέχρι καί αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (P.G. 160, 1097 D, 1100 Α).

Οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες πρός τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον γράφουν: «Καῖ πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνἰας τῶν μνημονευσάντων αύτίκα ..., ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐττόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (V. LAURENT -  J. DARROUZES, DOSSIER GREC. DE L’ UNION DE LYON (1273-1277), Παρίσι 1976, σ. 399).

Ὁ Β΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου διαγορεύει: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις ... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτο ἀκοινώνητον εἶναι». ( Πηδάλιον, Ἔκδοσις «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993, σελ. 176).

Τό Συνοδικόν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου λέγει: «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει, τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς εἰκόνας, ἀνάθεμα» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ, σελ. 230 καί 325).