ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ 1974. ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ

ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ, ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΠΟΥ ΕΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΠΕΡΙ ΤΟ ΕΤΟΣ 1974. ΠΡΟΣ τον Μακαριότατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κον Κον ΑΝΔΡΕΑΝ Πάντας τους σεβασμιωτάτους Αρχιερείς τους αποτελούντας την σεπτήν Ιεραρχιάν της Πανσεβάστου Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος και πάντας του Πανοσιολογιωτάτους Αρχιμανδρίτας, ιερομονάχους, Ιερείς, ιεροδιακόνους, Ιεροψάλτας και τα Μέλοι των Διοικήσεων των Ορθοδόξων ημών Ενοριών ανά την Ελλάδα και το εξωτερικόν, Συλλόγων και Αδελφοτήτων και πάντας τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς της Ελλάδος Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Πανοσιολογιώτατοι, Αιδεσιμώτατοι, Ιερολογιώτατοι Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί Σας απευθύνομεν την παρούσαν επιστολήν δια πολλούς και σπουδαίους, ως φρονούμεν λόγους: Ι) Διότι συμφώνως προς Γεννάδιον τον Σχολάριον, τον πρώτον μετά την Άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως Οικουμενικόν Πατριάρχην, όστις κατά πολύ ηγωνίσθη κατά της ψευδοσυνόδου και ψευδοενώσεως της Φλωρεντίας, όσον σχεδόν και ο Άγιος Μάρκος ο Εφέσσου ο Ευγενικός, ‘ Τους Επισκόπους υμών επιτηρείται ίνα φρονώσιν ορθώς εις τα της Πίστεως, τα δε λοιπά, έστωσαν τα μεν αδιάφορα’. 2) Διότι κατά τον Άγιον Μάρκο τον Εφέσσου, ‘ Ου χωρεί συγκατάβασης εις τα της Πίστεως’. 3) Διότι κατά την Έγκύκλιον των Ανατολικών Πατριαρχών του έτους 1848 ‘Το σώμα της Εκκλησίας, ο λαός αυτός εστί’. 4) Διότι κατα Μελέτιον τον Ομολογητήν, ‘Το την αλήθειαν σιγάν, κίνδυνος όντως μέγας και κόλασις αιώνιος και βόθρος απώλειας’. 5) Διότι οι Άγιοι Απόστολοι εις τας Διαταγάς των λέγουν ότι : ‘ Ακούσατε οι Επίσκοποι και ακούσατε οι Λαικοί. Κρίνω κριόν προς κριόν και πρόβατον προς πρόβατον......... λογικά γαρ τα πρόβατα και οι κριοί ούτοι, αλλ’ ουκ άλογα, ίνα μήποτε ειπή ο λαικός, ότι εγώ πρόβατον ειμί και ού ποιμήν. Ώσπερ δε τω καλώ Ποιμένι, το μη ακολουθούν πρόβατο, λύκοις έκκειται εις διαφθοράν, ούτος τω ονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόβατον, πρόδηλον έχει τον θάνατο’ ( Άποστολικαί Διαταγαί, Βιβλίον β’ Κεφ, 19ον και επ.) 6) Διότι όπως πνευματικοί μας Πατέρες μας εγένησαν εκ της Αγίας κολυμβήθρας και μας εμεγάλωσαν και εγαλούχισαν δια των Αγίων Μυστηρίων και δια του θείου Λόγου των, των συμβουλών των και των κηρυγμάτων των και μας χειραγωγούν προς την Αρχάπαν μας Πατρίδα, την Βασιλείαν των ουρανών, ούτω και ημείς τα τέκνα των, έχωμεν βαρύτατην υποχρέωσιν να βοηθούμεν και συνδράμωμεν εις τους αγώνας των, να συμμετέχωμεν εις την χαράν των και εις τας λυπάς των, να υποδεικνύωμεν εις αυτούς κάθε ερχόμενον ή κρυπτόμενον κίνδυνων( όπως συμβαίνει σήμερον) μετά αγάπης και σεβασμού και γενικώς ειπείν όπως τα τέκνα έχουν καθήκον να προσέχουν και περιποιούνται τους γονείς των, ούτω πολύ περισσότερον τους Πνευματικούς των Πατέρας. Ποιός καλός και υπήκοος υιος, θα αδιαφορούσε δια τους πόνους και τας λύπας και τους κινδύνους των γονέων του; Και δεν θέλει κολασθή ο υιός εκείνος ο οποίος αδιαφορεί δια τον Πατέρα του και την Μητέρα του; Πόσω μάλλον δια τους Πνευματικούς μας Πατέρας; 7) Διότι κατα τα τέσσερα τελευταία έτη, εις τον χώρον της εκκλησίας μας, συνέβησαν πράγματα τα οποία εξένισαν τας συνειδήσεις των πνευματικών σας τέκνων, εγέννησαν απορίας, εδημιούργησαν αιτίας και αφορμάς αποστασίων και διχοστασίων και σχόλια διάφορα τα οποία φυγαδεύουν την ειρήνην, κλονίζουν την εμπιστοσύνην και την ενότητα του σώματος της εκκλησίας, δηλάδή μεταξύ των πιστών, δι όλους αυτούς τους λόγους και άλλους ακόμη και επειδή, ημπορεί μεν οι Επίσκοποι να είναι οι στύλοι του οικοδομήματος της Εκκλησίας και οι Στρατηγοί αυτής, αλλά και ημείς οι λαικοί, είμεθα οι λίθοι οι λογικοί και ζώντες οι αποτελούντες τα τοιχώματα της Εκκλησίας και όταν γίνονται σεισμοί, δεν ταράσσονται μόνον οι κολώνες αλλά ταράσσεται και εις έκαστος λίθος του τοιχώματος Αυτής και όταν πάσχει και πόνα η Κεφαλή, συμπάσχει και το υπόλοιπον σώμα. Και πέραν τούτου, οι γνήσιοι υιοί, δεν έχουν δικαίομα να σιωπήσουν όταν βλέπουν άλλους ψευδουιούς και μητραλοίας, εφειρομένους κατά της Αγίας μητρός των Ορθοδόξου Εκκλησίας, δηλαδή τους λεγομένους “ Συντονιστάς”, συντονιστάς όμως της εκ των ένδοθεν προδοσίας υπεραιρομένους εκ του τύφου και της οιήσεως και επικρίσεως και κατακρίνοντας Αρχιερείς και Συνόδους και προσπαθούντας δια δολίους τρόπων και μέσων να “διορθώσουν” την εκκλησίαν και τους Αρχιερείς και συνόδους και προσπάθούντας να παρασύρουν τους Αρχιερείς, εξαπατώντες και καταδολιεύοντες, με το σύνθημα της δήθεν ενώσεως, της αντί πάσης θυσίας ενώσεως, της ενώσεως προς υιούς αλλοτρίους της ενώσεως με τίμημα την Ορθόδοξον πίστην μας, την πίστην αυτήν, την οποίαν Λαός και κλήρος, υπερήσπισε εν μέσω διωγμών και θυσιών και μόνων επί 50 όλα έτη, όταν βλέπομεν αυτούς, τους υπό το πρόσχημα του δήθεν αδελφού Γνησίου Ορθοδόξου, ύπουλου όμως και δόλιου λύκου, προσπαθούντος να κρημνίση και τους τοίχους και τις κόλώνες με το απατηλό σύνθημα της ενώσεως, και περί των οποίων έχει εφαρμογήν το του Δαυίδ, “ ότι εμοί μεν ειρηνικά ελάλουν και επ’οργήν δόλους, διελογίζοντο”, (Ψαλμ. 34,20) και προσπαθούν να υποσκελίσουν, εαν ήτο δυνατόν ακόμη τοσαύτα έτη ακλόνητους ισταμένους επί των επάλξεων της Ορθοδοξίας και ήδη κινδυνεύοντας να πέσουν εκείθεν όθεν ίσταντο, να διασπάσουν την ορθόδοξον εκκλησίαν μας, την Θεοφρούρητον παράταξιν της Ορθοδοξίας μας, όταν λέγομεν βλέπομεν όλα αύτα, η περαιτέρώ σιωπή δεν επιτρέπεται κατ’ουδένα λόγον και πρόφασιν, θα ήτο καθαρά προδοσία, θα ήτο έγκλημα, εαν δεν εκρούαμεν τον κώδωνα του κινδύνου και εαν δεν τους ερωτούσαμε τα εξης : 1) Ποια μεγάλη ανάγκη επίεζεν υμάς Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς ίνα ενωθώμεν με τους Ρώσους της Διασποράς και ποιά μεγάλη ανάγκη πιέζει ημάς σήμερον να προσπαθούν μερικοί να κάμουν ένωσιν με τους Αυξεντιανούς; Κατά τι ήλλαξαν φρόνημα και πράξιν; 2) Μήπως ενόμισεν κανείς εξ υμών Άγιοι Αρχιερείς ότι δεν ήτο πλήρης και τέλεια η Αρχιερωσύνη υμών; Ημείς τα πνευματικά σας τέκνα,συμφώνως προς την διδασκαλίαν της Ορθοδοξίας, ἀπ’αρχης είμεθα βέβαιοι, δια την τελειότητα της ‘Αρχιερωσύνης σας και εις τούτο αναπαυόμεθα πλήρως. Τι την ηθέλατε την ένωσιν; 3) Προτού μεταβούν οι δύο Αρχιερείς και ο πρωτοσύγκελος Πατήρ Ευγένειος εις Αμερικήν, εγνωρίζατε ή δεν εγνωρίζατε τι πιστεύουν οι Ρώσσοι της Διασποράς; Εάν εγνωρίζατε, πως και διατί ηνώθητε με εκείνους οι οποίοι δεν είχαν την ίδια πίστιν με ημάς; Εάν πάλι δεν εγνωρίζατε τι πιστεύουν οι Ρώσσοι της Διασποράς, διατί δεν εφροντίσατε σχολαστικώς και επιμελώς να πληροφορηθήτε σχολαστικώς και επιμελώς τι πιστεύουν προ παντός επί του θέματος των Μυστηρίων των Νεομερολογιτών και εις το πώς Θεωρούν τους Αυξεντιανούς; 4) Προτού μεταβή η συνοδική Αντιπροσωπεία το 1971 εις Αμερικήν, εγνώριζαν οι Ρώσσοι το “ Πιστεύω” μας; Και αφού υο 1971 και εντεύθεν έμαθαν το “ Πιστεύω” μας, τι αποδείξεις έχετε, ότι το εδέχθησαν και το ησπάσθησαν; Μήπως μας ενέπαιζαν ; Ημπορείτε να μας βεβαιώσητε ότι συνεμορφώθησαν με το “ Πιστεύω” το ιδανικόν μας οι Ρώσσοι από του 1971 εως σήμερον; 5) Ποιαί αποδείξεις υπάρχουν εις χείρας σας , ότι την 15ην Σεπτεμβρίου 1971 εδέχθησαν οι Ρώσσοι την Ομολογίαν της Πίστεως μας, όπως εδιαβάσθη ενώπιων της Συνόδου των υπό του Πρωτοσύγκελου των Γεωργίου Γράμπε; Ηννόησαν τι ακριβώς πιστεύουμεν, ή μήπως ουδέν ηννόησαν; Μήπως δεν ανεγνώσθη, ολόκληρος η Ομολογία της Πίστεως μας όπως είναι καταχωρημένη εις τον “ ΚΗΡΥΚΑ” αλλά μέρος αυτής επι τροχάδην και προχείρος; 6) Υμείς οι δύο χειροθετηθέντες την 17ην και 18ην Σεπτεμβρίου 1971 Σεβασμιώτατοι Επίσκοποι κ.κ Κάλλιστος και Επιφάνειος , υπό ποιαν εύνοιαν εδέχθηκε την χειροθεσίαν εκείνην; Τι επιστεύατε εκείνην την στιγμήν; Και μην μας ειπήτε ότι αυτά είναι αρμοδιότης των αρχιερέων μόνον, διότι παν ότι αφορά εις την Πίστιν και εις την ορθόδοξον πορείαν της Εκκλησίας, δεν ενδιαφέρει μόνον τους Αρχιερείς, αλλά εξ’ίσου ενδιαφέρει και τους Ορθοδόξους Λαικούς, τους αποτελούντας το Σώμα της Εκκλησίας και θέλοντας τους επισκόπους των να στέκονται εις το ύψος της Ορθοδοξίας όπου τους ετοποθέτησε το πνεύμα το Άγιον και όχι εκεί που επιδιώκουν οι διάφοροι Περικλήδες. Ο Χριστός, δια μέσου των Αγίων Αποστόλων, άφηκεν την Ορθόδοξον Πίστιν ως Παρακαταθήκην εις τας χείρας των ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ και ως ιδιοκτησίαν των να την κάνουν ότι θέλουν, αλλά μα την παρουσιάσουν λογαριασμόν, διότι μόνον διαχειρισταί είναι και θα ζητηθεί λογαριασμός κατά πάντα και μάλιστα λεπτομερής και φοβερός. Η δε διαχείρησις δέον να γίνεται συμφώνως προς το θέλημα του Χριστού και κατά την καθοδήγησιν του Παναγίου πνεύματος ούχι κατά θέλημα ίδιον ή κατά τας υπαγορεύσεις ωρισμένων κακών, κάκιστων συμβούλων ενίων Αγίων Αρχιερέων. Τούτο να μη λησμονείται ούδ’ επί στιγμήν, διότι ο ποιμήν ο καλός, “ όταμ τα ίδια πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού . αλλοτρίων την φωνήν” (Ιωάν. Ί 4-5) 7) Συλλειτουργούν σήμερον οι Ρώσσοι με Νεοημερολογίτας και Αυξεντιανούς, Ναί ή όχι; Και εάν αυτό΄λι συλλειτουργούν με αυτούς, πως υμείς θα δεχθήτε συλλειτουργίας με αυτούς και διατί εξακολουθήτε να είσθε ηνωμένοι με τους Ρώσσους ; 😎 Τι είδους ένωσις ήτο αυτή, καθ’ην στιγμήν οι Ρώσσοι, ήσαν ηνωμένοι με τους Αυξεντιανούς που πιστεύουν κακοδόξως και συγχρόνως οι ίδιοι οι Ρώσσοι ηνωμένοι και με υμάς που πιστεύετε ορθοδόξως; Δεν συλλειτουργείτε με τους Αυξεντιανούς και καλώς πράττετε, διότι κακοδοξούν σφόδρα, διότι εις τα ζητήματα της Πίστεως είναι ύπουλοι, αλλά πιστεύοντες και αλλά παρουσιάζοντες και διότι δεν έχουν έγκυρο την Αρχιερωσύνην. Αλλά διότι πρότερον όλοι υμείς και σήμερον μερικοί από Υμάς, συλλειτουργείτε , όχι μόνο με τους Αυξεντιανούς; Δηλαδή δεν συλλειτουργήτε απ’ευθείας με τους Αυξεντιανούς και δεν κοινωνείτε εκ του αυτού ποτηρίου, αλλά κοινωνείτε εκ του ίδιου ποτηρίου από το οποίον κοινωνούν Ρώσσοι και Αυξεντιανοί, ως δια σωλήνος εκ του αυτού ποτηρίου, κατά την αρχη των συγκοινωνούντων δοχείων, δηλαδή δια μέσου των Ρώσσων; Και όταν βλέπουν αυτά τα πράγματα οι αντίπαλοί μας, τι λέγουν και πως μας θεωρούν; Και με άλλα λόγια, δεν κοινωνείτε εκ του ίδιου ποτηρίου μαζί με τους Αυξεντιανούς, όχι αλλά κοινωνείτε εκ του ποτηρίου των Ρώσσων εκ του οποίου κοινωνούν και οι Αυξεντιανοί. 9) Δύνασθε να διαβεβαιώσεται υπευθύνως και επισήμως ότι οι επίσκοποι και οι ιερείς της Ρωσσικής εκκλησίας της Διασποράς, δεν συλλειτουργούν σήμερον με Νεοημερολογίτας και ότι δεν κοινωνούν εκ του αύτου ποτηρίου των Νεοημερολογιτών; 10) Ημπορείτε να διαβεβαιώσεται το χριστεπώνυμον πλήρωμα, ότι οι Ρώσσοι της Διασποράς, μετά των οποίων έχετε κάμει ένωσιν και ΣΠΟΡΑΔΙΚΟΣ συλλειτουργείτε μετ’αυτών, δεν έχουν εις τους κόλπους των, ενορίας και παραρτήματα Νεοημερολογιτών και κοινωνούντων προς τους Νεοημερολογίτας; Ημπορείτε να μας διαβεβαιώσετε εν Αρχιερατική παρρησία, ότι τούτο δεν συμβαίνει, μερικώς τουλάχιστον; Και δεν είναι τούτο κίνδυνος ψυχής και συμμετοχή εις τα επιτίμια των Αγίων Πατέρων, άτινα επιπίπτουν επί των κεφαλών των κακοδόξων και των κοινωνούντων αυτοίς; 11) Οι Ρώσσοι της διασποράς, συλλειτουργούν ή δεν συλλειτουργούν σήμερον με κληρικούς του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και του Πατριαρχείου Σερβίας οι οποίοι συλλειτουργουν με Νεοημερολογείτας; Και μάλιστα όταν αύτοι οι κληρικοί των Ιεροσολύμων και της Σερβίας, ανήκουν εις το λεγόμενων “Παγκόσμιο Συμβούλιον Εκκλησιών” το Συνέδριον τούτο του Αντιχρίστου; Μήπως προβλέπουν καμμίαν τοιαύτην συγκατάβασιν οι Ιεροί κανόνες ; Και εάν ναι, που γράφεται αύτο; 12) Γνωρίζετε ότι κατόπιν Συνοδικής Αποφάσεως της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, είναι ξυρισμένοι, άλλοι ημίξυρισμένοι και άλλοι κουρεμένοι; Ναι ή όχι; 13) Γνωρίζετε ότι το πλείστον των Κληρικών της Ρωσσικής Εκκλησίας της Διασποράς, ο Ρώσσος Επίσκοπος του Αγίου Φραγκίσκου της Αμερίκης, έδωκεν εντόλην μετ’απειλής επιτιμίου και αναθέματος κατά πάντος ιερέως της επαρχίας του, όστις θα τολμήση να μυρώση έναν προτεστάντην και όθεν “ μυρωθεντα” υπό κακοδόξου ιερέως του Πατριαρχείου Αντιόχειας δήθεν μυρωθέντα, οι Ρώσσοι της Διασποράς τον εκοινωνούσαν; 14) Γνωρίζετε ότι αυτόν τον ίδιον, πρώην προτεστάντην, άλλος Ρώσσος ιερεύς, ηρνήθη να τον βαπτίση λέγων ότι “ένα είναι το βάπτισμα Ορθοδόξων και Προτεστάντων”; 15) Γνωρίζετε ότι γενικώς, οι ιερείς της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, έχοντες εντολάς των επισκόπων των, ως επι το πλείστον αρνούνται να βαπτίσουν τους προσερχομένους εις την “Ορθοδοξίαν’’ των Προτεστάντας, αρκούμενοι εις το μύρωμα μόνον και εκ του λόγου τούτου, εις τους περρισότερους Ρωσσικούς Ναούς της Διασποράς , δεν υπάρχούν κολυμβήθραι; Δηλαδή τουλάχιστον εις τα 80.ο/ο των ναών των; Διατί άραγε; 16) Γνωρίζετε ότι οι ιερείς της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, μετά των οποίων έχετε κάμει ένωσιν, ιερουργούν ΜΙΚΤΟΥΣ γάμους Προτεστάντων μετά Ορθοδόξων και ότι έναν τοιούτον γάμον, ο Πρωτοσύγκελος Γεώργιος Γράμπε, των επικόλλησε εις τα βιβλία Γάμων της Ιεράς Συνόδου; 17) Γνωρίζετε ότι η Ρ.Ε.Δ (Ρώσσικη Εκκλησία Διασποράς) , μεταχειρίζεται εις πολύ μεγάλη κλίμακα ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ εις τους Ναούς της; 18) Γνωρίζεται ότι ο γνώστός Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Μητρόπουλος της Ρ.Ε.Δ (Ρώσσικη Εκκλησία Διασποράς) εις το μοναστήρι του της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος εν Βοστώνη της Αμερικής. Έχει εικόνας του αποβιώσαντος νεοημερολογίτου Φωτίου Κόντογλου και ότι εις το όπισθεν μέρος των εικόνων γράφει ο ίδιος: “ Δια χειρός μακαρίου ευλογημένου Φωτίου Κοντογλου” , ότι αυτός ο Παντελεήμων ή μάλλον Παντερεήμων και άλλοι της Ρ.Ε.Δ., διαλαλούν ότι τάχα ηγίασεν και εμυρόβλησεν, ποιός; Ένας σχισματικός αποβιώσας νεοημερολογίτης, ότι ο ίδιος αυτός Παντελεήμων είναι ο αίτιος της ψευδοαγιοποιήσεως το θανούσης το 1960 σχισματικής νεοημερολογιτίσσης και κακοδόξου Ειρήνης Πατέρα, ενώ εξ’αντιθέτου ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ τον οικουμενικόν Διδάσκαλον της Ορθοδοξίας, τον Άγιον Αυγουστίνον, δια Συνοδικής Αποφάσεως της Ρωσσικής Εκκλησίας της Διασποράς εκδοθείσης μόλις το έτος 1972 ήτοι μετά την ένωσιν μεθ’υμών και κατόπιν εισηγήσεως του περίεργου αυτού έλληνος Αρχιμανδρίτου Παντελεήμονος, ως άλλοι υπερφίαλοι Πάπαι, καταργήσαντες δια προσφάτου αποφάσεως των τον Άγιον Γεώργιον και άλλους Αγίους και μάλιστα αυτήν αυτήν την κατόπιν της καταργήσεως ταύτης αγνόησιν του Αγίου Αυγουστίνου, την ανακοινολι ο Μόντρεαλ και πάντος Καναδά Βιτάλιος και μάλιστα με την υπογραφήν του; Δηλαδή καταργούν τους Αγίους της Ορθοδοξίας και ανακηρύσσουν άλλους Αγίους νεώτερους, εν τω σχίσματι και τω αναθέματι αποθανόντας, των Φώτιον Κοντογλου και την Ειρήνην Πατέρα; Και επιπλέον δια να δικαιολογήσουν την ιεροσυλίαν των ταύτην περί του Αγλιου Αυγουστίνου, διαδίδουν υβριστίκως, ότι τάχα ήτο αιρετίκος ο Άγιος Αυγουστίνος και ότι έχει γράψει αιρετικά συγγράμματ, ενώ ταύτα έγραψε προτού βαπτισθή , ως είναι απόλυτως βεβαίον,έτι εν τη κακοδοξία ευρισκόμενος και όχι όταν εβαπτίσθη και αργότερα έγινε και Επίσκοπος και λαμβάνει μέρος εις την Καρθαγένη Σύνοδον, εις τα Πρακτικά και τους Κανόνας της οποίας αναφέρεται το όνομα του 9-10 φοράς.Θα μας ειπούν τώρα οι Ρώσσοι και ο Παντελεήμων και η συνοδία των ότι και η εν Καρθαγένη Σύνοδος έσφαλε, δεχθείσα την Συμμετοχήν του Αγ. Αυγουστίνου; 19) Γνωρίζετε ότι πολλοί κληρικοί της Ρ.Ε.Δ., εκτός του ότι ξυρίζονται και κουρεύονται, αποβάλλουν το Τίμιον Ράσσον και γυρίζουν τήδε κακείσε με τα πανταλόνια; Τι θα ειπούν οι Νεοημερολόγίται όταν Σας βλέπουν ηνωμένους με τοιούτους πανταλονοφόρους; 20) Γνωρίζετε ότι αίθουσαν Ιερού Ναού, μετά την Θείαν Λειτουργίαν, μετατρέπουν εις Αυλαία Θεάτρου,φέρουν εκεί μέσα Μουσικόν Συγκρότημα, γίνονται εκεί μέσα χοροί και άσματα, παίζουν θέατρον εντός της Εκκλησιας οι Ηθοποιοί, οι κατά τους Αγίους Πατέρας “ Επί σκηνής διαβεβλημένοι” και εις το τέλος μεθοκοπούν; 21) Γνωρίζετε ότι η Ρ.Ε.Δ αφήνει η μάλλον προτρέπει τα μέλη της να συμπροσεύχονται με την “ Μετροπόλια” δήλαδή το εν Αμερική εξάρτημα του Πατριαρχείου της Μόσχας, το οποίον “Πατριαρχείον” έδωκε τα μυστήρια εις τους Παπικους ; 22) Γνωρίζετε ότι δίδουν την θείαν Κοινωνίαν ανεξελέγκτως ; χώρις την παραμικράν Νηστείαν και χωρίς Κανόνα, έστω και αν μεσολαβούν θανάσιμα σαρκικά ή άλλα αμαρτήματα; Γνωρίζετε ότι το Σάββατον κρεωφαγούν και την Κυριακή κοινωνούν; Και δεν είναι αυτό μέγιστη ασέβεια; Και θα εξακολουθήσωμεν κοινωνούντες αύτων ταις ασεβείαις και της δυσσεβείας ταις πλάναις , ως θέλουν ακόμη δυστυχώς μερικοί από ημάς, δηλαδή επίσκοπο της ημετέρας Εκκλησίας; 23) Γνωρίζετε ότι οι Ρώσσοι εδέχθησαν εις τους κόλπους των κληρικούς Νεοημερολογίτας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ανευ χειροθεσίας, δηλαδή σχισμαικούς και κακοδόξους τους εδέχθησαν άνευ χειροθεσίας ενώ οι Υμάς απεφάσισαν το 1971 χειροθεσίαν; 24) Γνωρίζεται ότι επιτρέπουν εις τας γυναίκας να λαμβάνουν δισκία (δηλαδή κοινώς χάπια) αποφυγής της τεκνογονίας με την φαρισαικήν και Ιησουιτικήν πρόφασιν ότι πρέπει τάχα να υπακούουν εις τους συζύγους των και ότι δεν χρειάζονται σήμερον παιδία, διότι…… άκουσον, άκουσον, πλησιάζει λέγουν η Δευτέρα Παρουσία; 25) Γνωρίζεται ότι όσα αιρετικά ανδρόγυνα Παπικών και Προτεστάντων προσέρχονται εις την Ρωσσικήν Εκκλησίαν της Διασποράς (ΡΕΔ), αλλά μυρώνουν και άλλα , κάπου-κάπου δηλαδή, τα βαπτίζουν, αλλά οπωσδήποτε δεν τα στεφανώνουν; 26) Γνωρίζετε ότι οι κληρικοί της Ρώσσικης Εκκλησίας της Διασποράς κηρύττουν ότι οι Αιρετικοί θα σωθούν,ναι δεν είναι τούτο κήρυγμα του αντιχρίστου; Διότι αν σώζωνται οι διάφοροι βλάσθημοι κατά του Αγίου Πνεύματος, τότε ολόκληρος η Ορθόδοξος Εκκλησία, ολόκληρων το κείμενον των Ιερών Κανόνων, διαψεύδεται και αναιρείται. Ποια τότε διαφόρα μεταξύ αλήθειας και αιρετικής πλάνης; Ποιά διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεων; Μήπως και οι εν Ελλάδι “Ζωικοί” δεν κηρύττουν τα ίδια: Που εύρον αυτό γεγραμμένον; 27) Γνωρίζετε ότι οι κληρικοί της Ρώσσικης εκκλησίας της Διασποράς λέγουν ότι, όταν ένας αιρετικός μυρωθή η βαπτισθή,η θεία Χάρις αγιάζει και τα λοιπά “ Μυστήρια” των αιρετικών; Και δεν είναι τούτο κακοδοξία;Που εύρον αυτό γεγραμμένον; 28) Γνωρίζετε ότι οι Ρώσσοι εις μερικούς Ναούς των έχουν αγάλματα και εικόνας άνευ φωτοστεφάνου; Γνωρίζετε ότι τους εναντιομένους εις τα αγάλματα και τας άνευ φωτοστεφάνου εικόνας, τους ονομάζουν “Πεπλανημένους ’’ όπως οι Ρώσσοι Πρεσβύτεροι Βλαδίμηρος και Σεραφείμ εις την πόλιν του Βανκούβερ του Καναδά; 29) Γνωρίζεται και το ακόμην χειρότερον, ότι επιτρέπουν εις τα πληρώματά των να εκκλησιάζωνται εις τας Ουκρανικάς Ουνιτικάς Εκκλησίας όπου μνημονεύεται ο Πάπας, ων εαν ήτο δυνατόν ποτέ “ να συλλέξωσιν από ακάνθων σταφυλάς ή από τριβόλων σύκα ’’ όπως λέγει ο Κύριος εις το Ιερόν Ευαγγέλιον; 30) Γνωρίζετε ότι ο Μητροπολίτης Φιλάρετος, την 16/10/1972, εις κήρυγμα του γενόμενον εν Νέα Υόρκη, μεταξύ άλλων εδογμάτισεν ότι η κόλασις έχει τέλος και ότι ο άσπλαχνος πλούσιος του Ευαγγελίου, θα τύχη συγχωρήσεως και σωτηρίας μετά την “ προσωρινήν κόλασιν”, λέγων ότι: “ Μετά από αυτά τα δεινά, δηλαδή μέτα την κόλασιν το έλεος του Θεού, ίσως να δωρήση ις αυτόν την σωτηρίαν δια την αιωνιότητα ”. Και ας μην προσπαθήση κανείς να τον δικαιολογήση, διότι το λέγει σαφώς: “ Μετά από αυτά τα δεινά, δηλαδή μετά την προσωρινή κόλασιν,ήτοι τα δεινά αυτά, “μετά”, κατόπιν, η κόλασις αυτή θα τελειώση και θα υπάρξη δι’αυτόν έλεος, θα του δώση ο θεός τον Παράδεισον, δηλαδή κατά Φιλάρετον μετά την κόλασιν εις τον Παράδεισον. Και ναι μεν λέγει ότι αυτό το λέγει κάποιος Μητροπολίτης ονόματι Αντώνιος, πλην με το να λέγη και αυτός, σημαίνει ότι υιοθετεί τα λεγόμενα αυτά του Αντωνίου και εξ αντιθέτου δεν μας λέγει ότι αυτό το λέγει Πατήρ τις της Εκκλησίας, διότι ουδείς Πατήρ της Εκκλησίας το λέγει αυτό, ει μη μόνο αιρετικός Ωριγένης. Ίσως αντιτείνη κανείς,ότι αυτό το λέγει ο Φιλάρετος, στηριζόμενος εις την περί μνημοσύνων διδασκαλίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αλλά τούτο, εάν το ειπή κανείς, είναι καθαρά πρόφασις εν αμαρτίαις και προσπάθεια δικαιολογήσεως των αδικαιολογήτων, διότι με τίποτε δεν καλύπτεται και με τίποτε δεν δικαιολογήται η πλάνη αυτή. Γνωρίζομεν καλώς ότι τα μνημόσυνα έχουν ισχύν ενώπιον του Θεού εις τας περιπτώσεις όπου η προαίρεσις του ανθρώπου εκινήθη, έκαμε την αρχήν προς μετάνοια, αλλά δεν επρόφθασε διότι τον κατέλαβεν ο θάνατος,ή εξομολογήθη μεν δεν ετελείωσεν όμως ή δεν επρόφθασε τον Κανόνα του, ή έκαμε τον Κανόνα του και ως άνθρωπος μεταξύ της τελευταίας του εξομολογήσεως και του θανάτου του ήμαρτεν, ή μεταβαίνων προς την συνάντησιν του πνευματικού πατρός, τον κατέλαβεν ο θάνατος και κατα πάσαν περίπτωσιν, ευρισκόμενος εν φόβω Θεού και εν μετανοία δεν απετελείωσεν ότι επιτάσσει η Εκκλησία προς διόρθωσιν βίου ο αμαρτωλός και οπωσδήποτε όλα αυτά δεν ισχύουν εις τας περιπτώσεις των θανάσιμων αμαρτημάτων. Εις την περίπτωσιν όμως των ισχυρισμών του Φιλαρέτου και του Ωριγένους, ουδεμία ομοιότης υπάρχει με εκέινα τα οποία διδάσκει η εκκλησία η Ορθόδοξος, διότι ο άσπλαχνος πλούσιος του Ευαγγελίου βασανίζεται, “ εν βασάνοις ευρισκόμενος”, λόγω του πλέον θανάσιμου αμαρτήματος, της ασπλαχνίας η οποία όπως η αγάπη είναι η μεγαλυτέρα αρετή, έτσι και η ασπλαχνία είναι το ακριβώς αντίθετο από της αγάπης και πέραν τούτου, ο άσπλαχνος πλούσιος απέθανεν ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ και ακόμη εις τον Άδην λέγει “ Ουχί Πάτερ Αβραάμ”, δηλαδή αντιτάσσει την αντιλογίαν και τον αμετανόητον εγωισμόν, ακόμη και εκεί και ο Φιλάρετος μας ομιλεί περί αιωνίου σωτηρίας μετά ορισμένων χρόνον κολάσεως, ωσάν τον Ωριγένην και τους Παπικούς και αυτό είναι Α Ι Ρ Ε Σ Ι Σ και κανείς να μην προσπαθή να τον δικαιολογήση. 31) Γνωρίζετε ότι ο Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Νεκταρίου εις Τορόντο του Καναδά Παναγιώτης Καραθανάσης, την 7ην Απριλίου 1973, δηλαδή μετά την ένωσιν και μετά την Ομολογία Πίστεως και την μύρωσιν των μελών της Οικογένειας του γενομένην το 1972, ανέγνωσε τα “Σαράντα” εις την λεχώ και το νεογέννητον του νεοημερολογίτου Διονυσίου Παναγιώτου Νικολοπούλου, καίτι εγνώριζεν ότι και αυτός ήτο και είναι Νεοημερολογίτης. 32) Ας έλθωμεν νυν εις την από 12ης Σεπτεμβρίου 1974 “ Γραπτήν ομολογία Πίστεως” της Συνόδου των Επισκόπων της Ρώσσικης Εκκλησίας της Διασποράς, της οποίας ελάβατε γνώσιν όλοι οι Άγιοι Αρχιερείς και ασφαλώς πολλαί συζητήσεις έγιναν μεταξύ Σας εν Συνόδω και εκτός Συνόδου. Παρακαλούμεν και ερωτώμεν: Είναι Ορθόδοξος η Ομολογία αυτή; Αναπαύει τας Αρχιερατικάς σας συνειδήσεις; Δεν το πιστεύομεν. Εαν τυχόν η Ομολογία αυτή των Ρώσσων αναπαύει Υμάς, ουδόλως αναπαύει τας συνειδήσεις του Ορθοδόξου πληρώματος και τότε ευρισκόμεθα προ διαστάσεως μεταξύ Ορθοδόξου Λαού και Ιεραρχίας. Εάν αναπαύεσθαι εις αυτήν την “ Ομολογίαν”, τότε αυτό σημαίνει ότι μεταξύ Υμών και ημών “ Χάσμα μέγα εστήρικται” και ότι όσοι δέχονται αυτήν την “ Ομολογίαν” ως Ορθόδοξων, εξέστησαν και παρεξετράπησαν της ευθείας Γραμμής των Αγίων Πατέρων και του μακάριας μνήμης Αρχιεπισκόπου και Πατρός ημών Ματθαίου του Α’, την οποίαν Γραμμήν Γνήσιος Ορθόδοξος Κλήρος και Λαός, αταλαντεύτως ετήρησεν συνεχώς από του έτους 1924 μέχρι σήμερον. Αλλά ας έλθωμεν εις αυτήν ταύτην την “ Ομολογία” των Ρώσσων. Λέγει: “ Η Ρωσσική Ορθόδοξος Εκκλησία εκτός Ρωσσίας, θεωρεί την εισαγωγήν του Νέου Ημερολογίου ως λάθος”. Τι εννοεί η Ρωσσική Ορθόδοξος Εκκλησία, όταν λέγει “λάθος”; Λάθος είναι κάτι το οποίον “ έ λ α θ ε ν”, μας διέφυγε, κάτι το μη ηθελημένον, το μη σκόπιμον, το μη επίτηδες, κάτι το οποίον δεν το έχομεν καλώς αντιληφθή εις την διάννοιαν μας, κάτι το δευτερεύον, κάτι το οποίον δεν το ανεμέναμεν. Λάθος είναι κάτι το οποίον εν πάσι περιπτώσει δεν αναφέρεται εις σοβαρόν ζήτημα ή πράγμα, εις κάτι το θεμελιακόν, το κεφαλαιώδες, αλλά κάτι το δευτερεύον η επουσιώδες, αναφερόμενον εις λεπτομέρειας. Η ημερολογιακή όμως μεταβολή, δεν είναι “λάθος”, είναι έγκλημα, είναι κακούργημα κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όταν είναι “λάθος” το πολύ-πολύ να θεωρηθή ως πταίσμα, αλλά δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως “λάθος” ένα κακούργημα. Έχομεν δικαίωμα να ονομάζωμεν “λάθος” μιαν καινοτομίαν, ητις επέφερε σχίσμα εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, το οποίον αίμα μαρτυρίου δεν δύναται να εξαλείψη κατά Ιωάννην τον Χρυσόστομον. Η ημερολογική καινοτομία, εγένετο κατόπιν προσπαθειών του Παπισμού από το 1582 εως και του 1924,ήτοι κατόπιν προσπαθειών 342 ετών. Λάθος είναι αυτό; Η ημερολογιακή καινοτομία έγινε επίτειδες,σκοπίμως, εξ προμελέτης, βάσει προγράμματος του παγκακοδόξου Συνεδρίου Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1923 και συνεπώς δεν είναι… “Λάθος”. Ηξεύραν οι καινοτόμοι ότι το νέον εορτολόγιον, αναθεματίσθη υπό 3 Πανορθόδοξων Συνόδων, ήτο εν γνώσει των συνεπειών που θα προεκαλούντο. Επομένως δεν είναι “Λάθος”. Αφού οι καινοτόμοι εγνώριζαν τας συνέπειας και όμως ασεβούντες, αψήφισαν το Πνεύμα το Άγιον και εν αντιλογία και δυσσεβεία πολλή, εν αθεοφοβία, ήγειραν το ανάστημά των,μη υπολογίζοντες τας άρας και τα επιτίμια των Αγίων Πατέρων, δυνάμεθα να λέγομεν ότι είναι “Λάθος” και το αντιπαρερχόμεθα; Επομένως οι Ρώσσοι, ουδεμίαν σημασίαν και ουδεμίαν βαρύτητα και σοβαρότητα αποδίδουν εις την ημερολογιακήν καινοτομίαν, η οποία υπό Ιερεμίου του Β’ του αοιδήμου Οικουμενικού Πατριάρχου, αποκαλείται “Παγκόσμιο Σκάνδαλον, μία των καινοτομίων της Πρεσβυτέρας Ρώμης και αυθαίρετος καταπάτησις των θείων και Ιερών Κανόνων”, ήτοι εν αντιθέσει προς το καθολικόν φρόνημα της Ορθοδοξίας, την θεωρούν απλώς ως μιαν μικρολεπτομέρειαν, ανευ σημασίας. Συνεπώς δεν φρονούν ορθώς. Επομένως ουδέν απολύτως ενώτισθησαν από τας αποφάσεις των ΠΕΝΤΕ Πάνορθοδοξων Συνόδων των ετών 1583,1587,1593,1756 και 1848. Κατά συνέπειαν και κατ’αυτούς πάντοτε, ουδεμίαν σημασίαν και ουδεμίαν βαρύτητα έχουν το Σχίσμα, η ανατροπή της Ιεράς Παραδόσεως, του τυπικού και του Κυριακοδρομίου και τις αιωνοβίου “ Πράξεως” της Εκκλησίας, ούτε ο μετά των αιρετικών συνεορτασμός, η κατάργησις της Νηστείας των Αγίων Αποστόλων, η αντιλογία κατά του εν Συνόδοις λαλήσαντος Παναγίου Πνεύματος κ.λ.π., και δεν πιστεύουν ότι πρόκειται περι αντιλογίας κατά του Παναγίου Πνεύματος. “ Λάθος ” γίνεται μίαν φοράν και στιγμιαίως. Λάθος συνεχόμενον δεν είναι λάθος, ένα “ παγκόσμιον σκάνδαλον ” κατά Ιερεμίαν τον Β’ δεν είναι λάθος. Αποπτύομεν όθεν και αποκηρύσσομεν τα περί “λάθους ” γραφόμενα των Ρώσσων και ερωτώμεν υμάς εάν τα αποδέχεσθε η όχι. Γνωρίζομεν ότι δεν αποδέχεσθε, αλλά η ερώτησις αυτή αφορά εις τους διαστάζοντας. ΚΑΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ: Όταν λέγει “ Και τελικώς προκαλούν σχίσμα”, τι εννοεί; Βεβαίως , εννοεί ότι το σχίσμα γίνεται “τελικώς” και όχι απ’αρχ’ης. Αύτο όμως είναι κακόδοξος σκέψις. Διότι το Σχίσμα και γίνεται ακαριαίως και αυτοστιγμεί, όπως ο εωσφόρος εγένετο Σατανάς και διάβολος, όχι “τελικώς”, δηλαδή αφού παρήλθεν έναν χρονικόν διάστημα, αλλά αμέσως, ευθύς ως συνέλαβεν εις τον νούν του την βλάσθημον ιδέαν. Η προς πάντας τους Ορθοδόξου Χριστιανούς Εγκύκλιος του 1848, λέγει “ Ο τολμών ή πράξαι ή συμβολεύσαι ή διανοηθήναι,ήδη αρνήθη την πίστιν του Χριστού”. Όταν συνεπώς οι Ρώσσοι μας λέγουν ότι “τελικώς προκαλούν σχίσμα”, δεν λέγουν τίποτε άλλο, ει μη ότι εύθυς ως εγένετο η ημερολογιακή καινοτομία, δεν προεκλήθη αμέσως σχίσμα, αλλά παρήλθεν ικανόν χρονικό διάστημα και “τελικώς” έγινε το σχίσμα, δηλ. αργώτερον. Αυτά όμως τα περί βαθμιαίας δημιουργίας του σχίσματος και περί βαθμιαίας απώλειας της Χάριτος, είναι λόγοι κακόδοξοι, εσφαλμένοι, πεπλανημένοι, αντίθετοι προς το φρόνημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δια τούτο απαράδεκτπο από ημάς και δια λόγους τούτους, οι Ρώσσοι και εις το σημείον τούτο κακοδοξούν σφόδρα και δεν συνάμεθα να συμφωνήσωμεν μαζί των εάν θέλωμεν να παραμείνωμεν Ορθόδοξοι. ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ Λέγει η από 12 Σεπτεμβρίου 1974 “ Ομολογία” των Ρώσσων, ότι “αποφεύγει τον συνεορτασμόν” με τους Νεοημερολογίτας. Ημπορούσε κάλλιστα να ειπή ότι απαγορεύει συνεορτασμούς με νεοημερολογίτας , αλλά δεν το λέγει. Διατί; Τι εννοεί όταν λέγει ότι “ αποφεύγει ” ; Δηλαδή δεν συνεορτάζει με Νεοημερολογίτας. Όταν τούτο είναι δυνατόν ,αλλά εάν τύχη και “τυχαίνει” κατά κανόνα πάντοτε και συνεορτάζει, δεν είναι και τίποτε το σπουδαίον. Δηλαδή, δια τους συνεορτασμούς,αισθάνεται η Ρωσσική Εκκλησία της Διασποράς, ελαφράν δυσφορίαν, κάμνει ώσαν να βαρύνεται λίγο, αλλά δεν συμβαίνει και τίποτεν σπουδαίον,εάν συνεορτάσει με νεοημερολογίτας…… Τώρα , εάν οι Νεοημερολογίται είναι σχισματικοί και εάν οι Ι.Κανόνες προστάσσουν να μη συνεορτάσωμεν μετά σχισματικών, ε, τούτο δεν συγκινεί τους Ρώσσους και τόσον πολύ. Αυτό όμως δεν λέγεται Ορθόδοξος πίστις , ούτε το δεχόμεθα, ούτε ως απλήν σκέψιν…. Και εάν δεν θεωρούν και τοσον μεγάλην παράβασιν τον μετά σχισματικών συνεορτασμόν τότε δεν ημπορούμεν να παραδεχόμεθα αυτούς ως ορθοδόξους και εν τοιαύτη περιπτώσει, τι κοινόν έχομεν μετ’αυτων; ΚΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥΤΩΝ Εξακολουθεί η περίφημος αυτή εγκύκλιος και λέγει: “ Ως προς το θέμα σχετικώς με την παρουσίαν ή την μη ύπαρξιν χάριτος μεταξύ των Νεοημερολογιτών, η Ρωσσική Εκκλησία εκτός Ρωσσίας, δεν θεωρεί τον εαυτόν της, ή οιανδήποτε ετέραν Τοπικλη Εκκλησίαν, ως έχουσα την εξουσίαν να λαμβάνη τελικήν απόφασιν, καθ’όσον οριστική, ρύθμησις του θέματος τούτου, δύναται να γίνη μόνον δια καταλλήλως κληθέντος αρμοδίου Οικουμενικού Συμβουλίου (δηλ. Οικουμενικής Συνόδου) με την απαραίτητον συμμετοχήν της Ελευθέρας Εκκλησίας της Ρωσσίας”. ΑΓΙΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ. Είναι ορθόδοξον το κείμενον τούτο; ή μήπως είναι κακόδοξον; Και ποιος πιστεύει ότι θα συνέλθη ΟΓΔΟΗ Οικουμενική Σύνοδος; Όποιος ομιλεί περί ογδόης Οικουμενικής Συνόδου, είναι κακόδοξος ως ο Πάπας, όστις φλυαρεί περί 2Ι Οικουμενικών Συνόδων,ενώ η Ορθοδοξία, άλλην Οικουμενική Σύνοδον πέραν της 7ης δεν παραδέχεται και δεν αναμένει.Αλλ’ιδού ότι το λέγουν και οι Ρώσσοι. Και όμως εξακολουθούμε να είμεθα ηνωμένοι και υπάρχουν Αρχιερείς διστάζοντες να διακόψου τον κακόδοξον τούτον σύνδεσμον, όστις σύνδεσμος είναι αφύσικος και παράνομος. Ας ακούσωμεν του προφητάνακτος Δαυίδ λέγοντος “Και μετά παρανομούντων ου μη εισέλθω”. Και μία των καθολικών αρετών είναι και η Ανδρεία. Δεν αρκεί η φρόνησις, η σωφροσύνη και η Δικαιοσύνη, αλλά είναι απαραίτητος και η ανδρεία, δια να διακόψωμεν τον αφύσικον τούτων μετά των κακοδοξούντων δεσμόν. Πολλάκις η αρετή της πολλής φρονήσεως, συγκεκραμμένη μετά υπερβολικής αγάπης, φθάνει εις το σημείον να δεικνύωμεν περισσοτέραν αγάπην προς τους ανθρώπους και ολιγοτέραν προς τον Χριστόν. Αι κακοπάθειαι των σφοδρών διωγμών από του 1924εως του 1970 μας έκαναν να νοσταλγούμε και ολίγον την ειρήνην . στις Σεπτεμβρίου 13, 2019

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ 2007

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΩΣΙΝ Α. ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΤΗΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2007 ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΝ "ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΡΩΗΝ ΑΔΕΛΦΟΥΣ " ΔΙΑ ΚΟΙΝΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ", Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ ΕΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΑΝ ΕΧΡΗΖΕΝ, ΩΣ ΗΤΟ ΦΥΣΙΚΟΝ ΚΑΠΟΙΑΣ ΑΝΑΝΕΩΣΕΩΣ ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ ΡΙΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ 1971. ΕΠ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΒΑΣΕΩΣ ΑΝΕΛΑΒΟΜΕΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2015 ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠ ΑΥΤΗΣ ΚΑΤΕΛΗΞΑΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΑΡΕΣΤΟΝ ΕΝΩΣΙΝ (ΤΗΣ 27 ΙΑΝ. 2019 ΤΟΜΟΣ ΕΝΩΣΕΩΣ) ΗΤΟΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ, ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΒΑΣΕΩΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗΝ ΤΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ ΕΧΟΥΣΑΝ ΟΥΤΩ: "ΠΑΤΕΡ ΑΓΙΕ ΤΗΡΗΣΟΝ ΑΥΤΟΥΣ ΕΝ ΤΩ ΟΝΟΜΑΤΙ ΣΟΥ ... ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΕΝ ΕΣΜΕΝ". ΕΠ ΑΥΤΗΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩΜΕΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΞΑΛΕΙΦΘΟΥΝ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΙ ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ,, ΕΧΟΝΤΕΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΥΠ ΟΨΙΝ ΚΑΙ ΟΤΙ "Ο ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ (ΑΠΟΣΤΑΤΗΝ Η ΕΝ ΠΛΑΝΗ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΝ) ΕΚ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΑΥΤΟΥ, ΣΩΣΕΙ ΨΥΧΗΝ ΕΚ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΥΨΕΙ ΠΛΗΘΟΣ ΑΜΑΡΤΙΩΝ". ΙΔΟΥ ΑΥΤΗ: ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΤΗΛ. 210. 6020176, 210.2466057 Α.Π. 451 Ἐν τῶ ἱερῶ Ἐπισκοπείω τῆ 10/23.10.2007 ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ - ΠΡΟΤΑΣΙΣ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΔΙΑ ΚΟΙΝΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΣ Ἅπαντας τούς πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρας καί Ἀδελφούς (Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς) Ἀγαπητοί πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρες καί Ἀδελφοί ταπεινῶς πλήν ἐνθέρμως καί ἀπό βάθους καρδίας παρακαλῶ ὅπως ἕκαστος χωριστά καί ἅπαντες ἀπό κοινοῦ ταπεινωθῶμεν καί συντριβῶμεν ἵνα εὐπρόσδεκτος γένηται ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἡ μετάνοια μας, καί ἵνα ἐν ἀγάπῃ ὁμολογήσωμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Τριάδα Ὁμοούσιον καί Ἀχώριστον, τήν πληροῦσαν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Ἀγαπητοί, παρακαλῶ ἐγώ ὁ ἔσχατος τῶν Ἐπισκόπων, ὅπως ἐγερθῶμεν ἐκ τοῦ θανατηφόρου ὕπνου τῶν βλασφημιῶν καί σχισμάτων καί ἐπανεύρωμεν τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἵνα δι’ ἡμῶν (μᾶλλον διά τῆς καλῆς ἡμῶν Ὀμολογίας) συντριβῶσιν τά ἀπό μακροῦ χρόνου σχέδια καί ἔργα τοῦ ἀντιδίκου κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί κατά τῶν ἀθανάτων ψυχῶν μας ὑπέρ ὧν ὁ Θεός ἔγινεν ἄνθρωπος, ἐδίδαξεν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη καί ἀναληφθείς ἀνεβίβασεν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν εἰς τήν δόξαν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀγαπητοί, διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ ἀς συνειδητοποιήσωμεν ὅτι ὁ Χριστός ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του ἀπό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἀεί γεννᾶται, διδάσκει, ἀνεβαίνει εἰς τόν Γολγοθᾶν, σταυροῦται καί ἀνίσταται καί οὔτω ζητεῖ νά προσλαμβάνη πάντα ἄνθρωπον εἰς τό Ἅγιον σῶμά Του. Ἀεί ὁ Χριστός ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του ἐνανθρωπίζει καί ἀεί καλεῖ καί κατά Χάριν προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί τήν θεοποιεῖ. Ἀς συνειδητοποιήσωμεν, ἀγαπητοί μου, ὅτι τίποτε δέν θλίβει καί δέν προσβάλλει περισσότερον τήν ἀγάπην καί τήν μακροθυμίαν τοῦ Χριστοῦ, ὅσον ἡ ἀδιαφορία, ἠ περιφρόνησις, ἤ καί ὁ πόλεμος κατά τοῦ συνεχιζομένου ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του σωτηριώδους ἔργου. Κατά τήν ταπεινήν μου ἄποψιν, τά εὐρύτερα φαινόμενα ἀποστασίας κατά τήν ἐποχήν μας, ἰδιαιτέρως δέ τά ἀφορῶντα εἰς ἡμᾶς, ἤγουν τά κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποστατικά κινήματα, εἶναι μείζονα θέματα, τά ὁποῖα πάλιν ἤγειρεν καί θέλει νά συντηρῆ ὁ ἀπ’ ἀρχῆς ἀντίδικος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἰδού πρόκειται ἡμῖν ἤ νά συνεχίσωμεν ἐν ἑνί πνεύματι καί μιᾶ καρδία τήν διακονίαν μας εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί Αὐτός νά μᾶς ἀναδείξη ὁμολογητάς, ἤ μή γένοιτο, νά μᾶς χρησιμοποιῆ ὁ ἀντίδικος, καί δι’ ἡμῶν νά πολεμῆ τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του, καί νά κατατρώγη καί κολάζη τάς ψυχάς μας. Ἀγαπητοί, «δεινόν ἡ ραθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια», διό σπεύσωμεν καί προσπέσωμεν ἐν συντριβῆ καί μετανοία πρίν μᾶς εὕρη ὁ θάνατος, ὁ διπλοῦς θάνατος ὁ πνευματικός καί ὁ σωματικός. Δέν τολμῶ νά εἴπω, ὡς ἔλεγεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, θά ἤθελα νά γίνω ἐγώ ἀνάθεμα, ἵνα οἱ πάντες σωθῶσιν, δύναμαι ὅμως νά εἴπω νά ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, νά διαλεχθῶμεν, καί τότε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά μᾶς ἀξιώση τῆς ποθητῆς ἀπό κοινοῦ καλῆς Ὁμολογίας καί Ἑνότητος. Αὐτό πιστεύω ἀπολύτως, εἶναι τό Ἅγιον θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ καί σεῖς ἀσφαλῶς πιστεύετε, ἑπομένως, μή γένοιτο νά τό ἀρνηθῶμεν. Ἀγαπητοί, γνωρίζω πολύ καλῶς ὅτι ἀπό τήν μετά τό 1997-1998 περίοδον, ἡ Κανονική τάξις καί ὁ Συνοδικός θεσμός ἤρχισαν νά μή λειτουργοῦν σωστά, ἀλλά καί νά καταλύωνται πλήρως, ἡ δέ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία μετά τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ὑπούλως καί δολίως νά ἀποσιωπῶνται, προϊόντος δέ τοῦ χρόνου νά ἐγκαταλείπωνται καί νά βλασφημῶνται. Αὐτοί ὑπῆρξαν καί οἱ λόγοι δι’ οὕς, ἀφοῦ ὡς ἀδύναμος ἄνθρωπος ἐπί μακρόν προσεπάθησα πρός διόρθωσιν, ἀλλά φεῦ, μή ἐπιτυχών οὐδέν, ἐν τέλει ὡδηγήθην εἰς τήν ἀπό 2.11.2001 ἐπίσημον ἀπόφασίν μου νά μή συμμετέχω εἰς τάς συνεδριάσεις ἐκείνων τῶν Συνόδων, διότι ἀκριβῶς εἰς αὐτάς κατελύετο συλλήβδην ἡ Κανονική Τάξις καί ὁ Συνοδικός θεσμός εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς. Κατόπιν νέων ἀγώνων, οἱ ὁποῖοι καί πάλιν δέν ἐτελεσφόρησαν, μή δυνάμενος ἄλλως πως ποιῆσαι, ἤχθημεν εἰς τήν ἀπό 16.6.2005 ὀρθόδοξον καί Κανονικήν ἐσχάτην πρᾶξιν, ἤτοι τήν διά τούς ρητούς λόγους Πίστεως διακοπήν πάσης κοινωνίας μεθ’ Ὑμῶν. Ἀς μᾶς ἐπιτραπῆ νά ὑπομνήσωμεν ὅτι αὐτούς τούς δογματικούς λόγους Πίστεως, ἀλλά καί Κανονικῆς τάξεως, παρεθέσαμεν εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 ἔγγραφόν μας, τό ὁποῖον καί πάλιν ἐπισυνάπτομεν ἐν τῆ παρούση, διότι ὡς ἐξ’ ἑαυτοῦ προκύπτει, τό ἐν λόγῳ κείμενόν μας, ἦτο μία ΕΚΚΛΗΣΙΣ νά μή παγιωθῆ τό ἀπό 2003 – 2005 ἀρξάμενον σχίσμα, ἀλλά καί νά θεραπευθῆ αἰρομένων τῶν αἰτίων αὐτοῦ. Ἐπίσης παρακαλῶ ὅπως λάβητε ὑπ’ ὄψιν, καί τό ἐπισυναπτόμενον σταχυολόγιον ἐκ τῶν ἐπανειλημμένων Ἐκκλήσεων καί Παρακλήσεων διά τήν ἐπαναφοράν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί λειτουργίας τοῦ ὑψίστου καί ἁγίου θεσμοῦ τῆς Συνόδου, διά νά μᾶς ἐπισκιάση ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί συνεχίσωμεν τήν ἐν ἀγάπῃ καί ἐνότητι καθαράν Ὁμολογίαν ἐπί τῶν βασικῶν θεμάτων Πϊστεως, ἤτοι τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί οὕτω συνεχίσωμεν τήν ἱεράν διακονίαν μας. Ἐν τέλει, ἐπειδή καί ἐπί τῆς ἀποσταλείσης εἰς Ὑμᾶς «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» («Ο.Π.» Τόμος 2006 σελ. 253 κ.ἑ.) τῆς ὑφ’ ἡμᾶς Μητροπολιτικῆς Συνόδου, δέν εἴχομεν καί μέχρι σήμερον, ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΙΝ θετικήν ἤ ἀρνητικήν, ἤτοι, παρατηρήσεις, διορθώσεις καί ὑποδείξεις, αὖθίς τε ἀποστέλλομεν καί ταύτην συνημμένην τῆ παρούση καί παρακαλοῦμεν θερμῶς νά τήν μελετήσετε, διότι τό κείμενον τοῦτο, καθ’ ἡμᾶς, ὄντως ἀποτελεῖ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ καί δύναται νά ἀποτελέση τήν ἀπαρχήν καί τήν βάσιν διά τήν ἁγίαν ἐν Χριστῶ καί τῆ Ἐκκλησία Του ἑνότητα. Ἄν παρ’ ἐλπίδα δέν συμφωνῆτε, μέ τήν ἐν λόγῳ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, θερμώτερον παρακαλοῦμεν ὅπως ποιήσητε ἀγάπην καί ἐντός εὐλόγου χρόνου (πάντως ὄχι πέραν τοῦ μηνός), μᾶς ἀποστείλετε ὁποιασδήποτε παρατηρήσεις τάς ὁποίας, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ σᾶς διαβεβαιοῦμεν ὅτι θέλομεν λάβει ὑπ’ ὄψιν. Ἐάν πάλιν ἐπιθυμῆ τις ἤ τινές ἐπιθυμοῦσι προσωπικήν συνάντησιν ἐπί τοῦ θέματος καί τοῦτο θεάρεστον καί εὐλογημένον καθ’ ἡμᾶς. Εὐελπιστοῦντες ὅτι θά ἔχωμεν ὁποιανδήποτε ἐκ μέρους Σας ἀνταπόκρισιν. Διατελοῦμεν ἐν προσευχῆ καί ἀγάπῃ Χριστοῦ + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ΣΗΜΕΡΙΝΟΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΩ ΠΡΟΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ 2007 ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΝ. Εις την εν ετει 2007 "Προτασιν, Προσκλησιν και Παρακλησιν" προς τους "πρωην εν Χριστω αδελφους" δια "διαλογον εν αγαπη και αληθεια" (δηλαδη προ δεκαπενταετιας) γινεται αναφορα και εις την "ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ" του 2006, δια την οποιαν εγινε προτασις απο τον Σεβ/το Αμφιλοχιο να τεθη ως βασις δια την ενωσιν του 2019. Εις αυτην την προτασιν ως ητο φυσικον διεφωνησα. Η αποψις μου ητο οτι πριν την καταθεσουμε θα επρεπε να την διορθωσουμε εις τινα σημεια, ιδιαιτερως εκει που γινεται αναφορα εις την προδοσιαν του 1971, την οποιαν μαλιστα παρουσιαζει, η Ομολογια του 2006, και ως μεγα εκκλησιαστικον γεγονος, διοτι με την δηθεν συγχωρητικην ευχην κερδησαμε την πανορθοδοξον αναγνωρισιν... Και ειπα οτι πρεπει να την διορθωσουμε, διοτι ως εχει δεν υπηρετει την αληθεια της Εκκλησιας του Χριστου, αλλα το ψευδος της Εξαρχιας του 1971. Και το ψευδος της Εξαρχιας ητο οτι δηθεν οι Ρωσοι της Διασπορας ωρθοδοξησαν, ητοι οτι απεδεχθησαν την Ομολογιαν Εκκλησιολογιαν μας, οτι εχωρισαν απο τους νεοημερολογιτας οικουμενιστας του Πατριαρχειου της Κωνσταντινουπολεως και ουτως ενωθησαν μαζι μας, και οτι δεν εγινε καμμια χειροθεσια, ως διεφημισθη, αλλα μια απλη συγχωρητικη ευχη. Και οτι αυτην την συγχωρητικην ευχην, απεδεχθησαν οι Αρχιερεις εδω εις την Ελλαδα, δια να μη γινη σχισμα, αλλα και για να διευκολυνθη η ενωσις με τους Φλωρινικους".... Και το χειροτερον ητο οτι ΑΠΕΚΡΥΨΕΝ η Εξαρχια την αποφασιν, και ειπαν μαλιστα ψεμματα οτι ...δεν την υπεγραψαν ακομη οι Ρωσοι της Διασπορας κλπ κλπ... Εδω ειναι και η αιτια που ο Σεβασμιωτατος Λαρισης Αμφιλοχιος επελεξε να μεινη μονος του και εκτος Συνοδου... Δεν εύρε την δυναμιν να διαφωνηση με τον θεολογον Ελευθεριον Γκουτζιδην, και να ειπη την σληθειαν, οτι αγτη η Ομολογια του 1981 δεν ηταν της Ιερας Συνοδου αλλα του Ελευθεριου Γκουτζιδη. Η Ομολογια του 2006 συνεταχθη βασει της απο του 1981 "Αποφανσεως" της Ιερας Συνοδου, η οποια ητο οχι της Ιερας Συνοδου, αλλα του Θεολογου Ελευθεριου Γκουτζιδη, προς την οποιαν εγω διεφωνησα ηδη απο τοτε, ητοι απο το 1981, αλλα μη δυναμενος να πραξω διαφορετικα, εφ οσον δεν ειχα και την στηριξιν των Αρχιερεων, αν και συμφωνουσαν μαζι μου, (ημουνα τοτε λαικος) κατεθεσα την διαφωνιαν μου εις τα Πρακτικα ... Και η αποφανσις αυτη ελεγε οτι: "Υπο την προυποθεσιν οτι ωρθοδοξησαν οι Ρωσοι της Διασπορας εδεχθημεν ουχι χειροθεσιαν, αλλα συγχωρητικην ευχην (σ.σ. ως μιαν πραξιν αναγνωρισεως) δια να μη γινη σχισμα και προκειμενου να διευκολυνουμε την ενωσιν μας μετα των Φλωρινικων"....(σ.σ. Τουτο σημαινει οτι η Εξαρχια πηγε στην Αμερικη και ενωθηκε με του Ρωσους της Διασπορας οχι για ιεραποστολικους σκοπους οπως μας ελεγαν τοτε, αλλα για να διευκολυνθη η ενωσις με τους Φλωρινικους οι οποιοι απαιτουσαν να υποταχθουμε σ αυτους). Απεδειχθη ομως οτι οι Ρωσοι της Διασπορας ησαν το 1971 και παρεμειναν κακοδοξοι και εν κοινωνια μετα των νεοημερολογιτων και οικουμενιστων, οπως κατηγγειλαν πολλοι αλλα και ο Σεβ/τος Αμφιλοχιος ενωπιον της Συνοδου το 1977, και επομενως ο, τι κι αν εγινε από τους Ρωσους της Διασπορας ειναι ΑΚΥΡΟΝ και ΕΚΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, και κατοπιν τουτου δεν χρειαζεται καμμια καταδικη της λεγομενης αλλα ποτε μη γενομενης δεκτης χειροθεσιας. Διοτι με το να καταδικαζης ακυρες πραξεις το μονον που επιτυγχανεις ειναι να διδης κυρος εις αυτες. Το μονο που χρειαζεται εις αυτην την περιπτωσιν ειναι νά γινη εξετασις των πραγματικων γεγονοτων αναζητησις των υπευθυνων και αποδοσις ευθυνων κατα την ταξιν. Ο μακ. Αρχιεπισκοπος Ανδρεας ειχε πει εις ανυποπτον χρονον, οτι δεν θα καταδικασει κατι που δεν εγινε, διοτι αυτο ειναι σατανικη επινοησις, δια να ελθη η "χειροθεσια" απο την ανυπαρξιαν εις την υπαρξιν... 5 σχόλια Χαρίλαος Καραγεωργίου Η συγχωρητική ευχή εφευρέθηκε για να συγκαλύψει τις ευθύνες εκείνων που δέχτηκαν την ''ενωση'' του 1971, γνωρίζοντας ότι οι Ρώσοι της Αμερικής ήταν οικουμενιστές. Απάντηση 6 ώρ. Επίσκοπος Κηρυκος Εκκλησίας Κατακομβων Πολυ σωστα κ. Καραγεωργιου περι της συγχωρητικης ευχης. Πολυ σωστα οτι εφευρέθηκε για να συγκαλύψει τις ευθύνες εκείνων που δέχτηκαν την ''ενωση'' του 1971, γνωρίζοντας ότι οι Ρώσοι της Αμερικής ήταν οικουμενιστές. Απάντηση 5 ώρ.

ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ

ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ, ΟΤΙ "ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΩΡΘΟΔΟΞΗΣΑΝ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΝ ΤΟΥ 1971", ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΩΝ ΕΔΩ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΟΤΙ "ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΙΝ ΑΥΤΗΝ ΕΔΕΧΘΗΜΕΝ ΤΗΝ ΕΦΕΥΡΕΘΕΙΣΑΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΩΜΕΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ", ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΛΕΓΩ ΤΟΥΤΟ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ, ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥ ΜΑΛΙΣΤΑ, ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΟΣ, (ΔΙΟΤΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΙΕΚΗΡΥΞΕΝ ΤΟ 1977 ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΗΣΑΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΝ) ... ΥΠ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΙΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΣΤΟΥΡΑΙΤΗΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑΝ ΟΤΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΩΡΘΟΔΟΞΗΣΑΝ ΚΛΠ. ... Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΤΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑΣ... ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ ... "... Καθ' ὅλα τά ἐπακολουθήσαντα μετά τό 1998 ἔτη ὑπεβλήθησαν ἐκ μέρους τοῦ Σεβ/του Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου Παναρέτου, καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ προφορικαί καί γραπταί καταγγελίαι ἀλλ' ἐγένοντο καί ἐκκλήσεις ὑπ' ἀμφοτέρων τῶν ὡς ἄνω Μητροπολιτῶν, καθώς καί τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου καί τοῦ θεολόογου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, πρός Κανονικήν σύγκλησιν καί λειτουργίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Κανονικῶς προσδιοριζομένην ἑκάστοτε ἡμερησίαν Διάταξιν, τήρησιν Πρακτικῶν κ.λπ. ἐνδεικτικῶς ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν τά ἀπό πάσης ἀπόψεις ἱστορικά κείμενα: α) «ΟΞΥΝΕΤΑΙ Η ΚΡΙΣΙΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΟΣ» τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου («Ο.Π.» Ἰαν. - Φεβρ. 2003 σελ. 6-22). β) «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ - ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ Ι. Μ. ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2003 («Ο.Π.» Μάρτιος 2003, σελ. 71). γ) ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας Κήρυκου Α.Π. 331/31.5.2003 («Ο.Π.» Μάϊος 2003 σελ. 147-159). δ) ἐνστάσεις καί Καταγγελίαι ἐπί τῆς παραιτήσεως τοῦ Μ. Ἀρχ/που Ἀνδρέου («Ο.Π.» Μάιος 2003 σελ. 163-182). ε) Ἔνστασις – Διαμαρτυρία τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου Παναρέτου («Ο.Π.» Ἰούνιος 2003 σελ. 225-227). στ) Μητροπολίτου Κηρύκου («Ο.Π.» Ἰούλιος 2003 σελ. 243-253). ζ) Τό ὑπ' Α.Π. 67/26.5.2003 τοῦ Μητροπολίτου Παναρέτου («Ο.Π.» Ἰούλιος 2003 σελ. 253-255). η) Τό 30.5.2003 ἔγγραφον τοῦ Μητροπολίτου Βερροίας Ταρασίου («Ο.Π.» Ἰούλιος 2003 σελ. 256). θ) ἡ ἀλήθεια ἐξ ἐπόψεως ἱστορικῆς τοῦ θεολόγου Ἐλ. Γκουτζίδη («Ο.Π.» Ἰούλιος 2003 σελ. 272). ι) ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου («Ο.Π.» Μάιος 2004 σελ. 184-186). ια) «Ἀπόψεις - Προτάσεις - Θέματα» Μητροπολίτου Παναρέτου («Ο.Π.» Μάιος 2004 σελ. 204-205). ιβ) ὑπόμνημα - ἀπάντησις τοῦ Ἱερ/χου π. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ («Ο.Π.» Αὔγουστος 2004 σελ. 361-368). ιγ) Ἔκκλητος προσφυγή Ἱερ/χου π. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ («Ο.Π.» Ἰανουάριος 2005 σελ. 20-21 καί 77/80.1.2005) καί ιδ) ὑπ' Α.Π. 401/26.10.2005 ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ Μητροπολίτου Κηρύκου. («Ο.Π.» Δεκέμβριος 2005 σελ. 403-412). (Από την υπ αριθμ. 532/28 Νοε. 2009 Απόφασιν του Ανωτατου Συνοδικου Δικαστηριου της Πανορθοδοξου Ιερας Συνοδου, η οποία, σημειωθητω, εστηριχθη επί του ψευδους της Εξαρχιας οτι "οι Ρωσοι ωρθοδοξησαν, η οποία πρεπει να επανεξετασθει υπό της απανταχου Γνησιας Ορθοδοξου Εκκλησιας καθ ολοκληριαν δια λόγους ταξεως καί δικαιοσυνης").

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

ΠΡΟΣ ΣΥΜΜΕΛΕΤΗΝ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΝ 10 Ανθολόγιον περί της αξίας των θείων και Ιερών Κανόνων Τὸ παρακάτω ἀνθολόγιο ἀποτελεῖται ἀπὸ ἱεροὺς Κανόνες καὶ ἀποσπάσματα πρακτικῶν ἱερῶν Συνόδων, Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν, ἀπὸ ἱερόσοφες γνῶμες Ἁγίων Πατέρων καὶ κανονολόγων τοῦ Βυζαντίου καὶ βυζαντινοὺς βασιλικοὺς νόμους, ὅλα σχετικῶς μὲ τὸ ἀπαράμιλλο κῦρος καὶ τὸ “ἀπαραχάρακτον καὶ ἀναλλοίωτον” τῶν ἱερῶν Κανόνων. Στὸ μεγαλύτερο μέρος του βασίζεται στὴ συλλογὴ τέτοιων γνωμῶν ποὺ ἐνσωμάτωσε ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ «Πηδαλίου» του, ἀλλὰ προσθέσαμε καὶ ἄλλες ἐντοπίζοντας, ὅπου χρειάστηκε, καὶ τὴν πηγή τους , πρὸς βιβλιογραφικὴ χρήση. Τὸ ὕψος τῶν ἱερῶν Κανόνων, τὸ ὁποῖο παλαιότερες Πανορθόδοξοι Σύνοδοι ἀνήγαγαν στὴν ἰσοτιμία μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, σήμερα βρίσκεται ὑπό, ἔμπρακτη περισσότερο, ἀμφισβήτηση• κι ὅμως, ἡ ὀρθόδοξη συνείδηση καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἡ ἱερόσοφη ὁμοφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἠχείων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πάντοτε θωρεῖ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες τοὺς συντεταγμένους ἢ ἐγκεκριμένους ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὡς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἴσης θεοπνευστίας μὲ τοὺς δογματικοὺς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ λοιπὸν ἀπαρασάλευτου περιεχομένου καὶ κύρους, ὥστε ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης νὰ τονίζει ὅτι εἶναι μόνον κατὰ τὸ ἥμισυ Ὀρθόδοξος ὅποιος δὲν ζεῖ συμφώνως μὲ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες. Ἔτσι, οἱ ἱεροὶ Κανόνες εἶναι τὸ κριτήριο ὀρθότητος καὶ φάρμακο θεραπείας, ὄχι μόνον τοῦ βίου τῶν ἁπλῶν πιστῶν καὶ τοῦ Κλήρου, ἀλλὰ καὶ ὁ γνώμων ἐκκλησιαστικοῦ κύρους ἐνεργειῶν καὶ ἀποφάσεων ἀκόμη καὶ τῶν Συνόδων καὶ τῶν Πατριαρχῶν, συνόλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Α. Ἐκ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων) Κανόνες Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (ἐν τῷ ἐπιλόγῳ τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων) Les constitutions apostoliques, τόμ. 3, ἐκδίδει Metzger, Cerf - Paris 1987, σελ. 310 «Ταῦτα περὶ Κανόνων διατετάχθω ὑμῖν παρ’ ἡμῶν, ὦ Ἐπίσκοποι. Ὑμεῖς δὲ ἐμμένοντες αὐτοῖς σωθήσεσθε καὶ εἰρήνην ἕξετε, ἀπειθοῦντες δὲ κολασθήσεσθε καὶ πόλεμον μετ’ ἀλλήλων ἀίδιον ἕξετε, δίκην τῆς ἀνηκοΐας τὴν προσήκουσαν τιννῦντες». Τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κανὼν η΄ «Πρᾶγμα παρὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ τοὺς Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καινοτομούμενον, καὶ τῆς πάντων ἐλευθερίας ἁπτόμενον προσήγγειλεν ὁ θεοφιλέστατος συνεπίσκοπος Ῥηγῖνος […] ἵνα μὴ τῶν Πατέρων οἱ Κανόνες παραβαίνωνται μηδὲ ἐν ἱερουργίας προσχήματι ἐξουσίας τύφος κοσμικῆς παρεισδύηται, μηδὲ λάθωμεν τὴν ἐλευθερίαν κατὰ μικρὸν ἀπολέσαντες, ἣν ἡμῖν ἐδωρήσατο τῷ ἰδίῳ αἵματι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ πάντων ἐλευθερωτής […] Εἰ δέ τις μαχόμενον τύπον τοῖς νῦν ὡρισμένοις προσκομίσοι, ἄκυρον τοῦτον εἶναι ἔδοξε τῇ ἁγίᾳ πάσῃ καὶ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ». Τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κανὼν α΄ «Τοὺς παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων καθ’ ἑκάστην Σύνοδον ἄχρι τοῦ νῦν ἐκτεθέντας Κανόνας κρατεῖν ἐδικαιώσαμεν». Ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Πρᾶξις Δ΄, ACO 2,1,3,105.109.110 «Οἱ ἐνδοξότατοι ἄρχοντες εἶπον• Τῷ θειοτάτῳ τῆς Οἰκουμένης Δεσπότῃ [Αὐτοκράτορι Μαρκιανῷ] ἤρεσε μὴ κατὰ θεῖα γράμματα ἢ πραγματικοὺς τύπους τὰ τῶν ὁσιωτάτων ἐπισκόπων προβαίνειν, ἀλλὰ κατὰ τοὺς Κανόνας τοὺς παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων νομοθετηθέντας. [...] Ἡ ἁγία Σύνοδος εἶπε. Κατὰ τῶν Κανόνων πραγματικὸν μηδὲν ἰσχύσει. Οἱ Κανόνες τῶν Πατέρων κρατείτωσαν» [...] «Δεόμεθα, ὤστε ἀργῆσαι ἀναντιῤῥήτως τὰ ἐπὶ βλάβῃ τῶν Κανόνων πραγματικά, πραχθέντα τισὶν ἐν πάσῃ ἐπαρχίᾳ• κρατῆσαι δὲ τοὺς Κανόνας διὰ πάντων [...] πάντες τὰ αὐτὰ λέγομεν. Ὅλα τὰ πραγματικὰ ἀργήσει. Οἱ Κανόνες κρατείτωσαν [...] Κατὰ τὴν ψῆφον τῆς ἁγίας Συνόδου καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ἐπαρχίαις ἁπάσαις τὰ τῶν κανόνων κρατείτω». (“Πραγματικὰ” καὶ “πραγματικοὶ τύποι” εἶναι τὰ βασιλικὰ προστάγματα. Βλ. ἑρμηνεία Βαλσαμῶνος εἰς τὸν ιβ΄ Κανόνα τῆς Δ΄, ἐν Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Β ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 247. Ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Ἴσον ἐπιστολῆς ἀντιγραφείσης παρὰ τοῦ εὐσεβεστάτου, καὶ χριστιανικωτάτου Βασιλέως Ἰουστινιανοῦ πρός τινας γράψαντας καὶ ἐκδικήσαντας Θεόδωρον τὸν δυσσεβῆ, καὶ τὰ πονηρὰ αὐτοῦ δόγματα (…) Mansi 9, 644 A.B. «Ἀποδείξαντες δέ, ὅτι ἐν τοῖς προλαβοῦσι χρόνοις ὡρίσθη παρὰ τῶν ἁγίων πατέρων καὶ μετὰ θάνατον ἀναθεματίζεσθαι τοὺς εἴτε εἰς πίστιν, εἴτε εἰς κανόνας ἁμαρτήσαντας, ἀναγκαῖον εἶναι συνείδομεν καὶ τὰ ἐν τοῖς ἡμετέροις χρόνοις γενόμενα πᾶσι δῆλα καταστῆσαι πρὸς ἀναίρεσιν πάσης ἀφορμῆς τῶν τοὺς προφανεῖς αἱρετικοὺς, καὶ τὴν τούτων ἀσέβειαν ἐκδικούντων». Τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κανὼν β΄ «Ἔδοξε δὲ καὶ τοῦτο τῇ ἁγίᾳ ταύτῃ Συνόδῳ, κάλλιστά τε καὶ σπουδαιότατα, ὥστε μένειν καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν βεβαίους καὶ ἀσφαλεῖς πρὸς ψυχῶν θεραπείαν καὶ ἰατρείαν παθῶν τοὺς ὑπὸ τῶν πρὸ ἡμῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων δεχθέντας καὶ κυρωθέντας, ἀλλὰ μὴν καὶ παραδοθέντας ἡμῖν, ὀνόματι τῶν ἁγίων καὶ ἐνδόξων Ἀποστόλων πε΄ Κανόνας […] Ἐπισφραγίζομεν δὲ καὶ τοὺς λοιποὺς πάντας ἱεροὺς Κανόνας τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων ἡμῶν ἐκτεθέντας [τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων κατ’ ὄνομα καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων] … καὶ μηδενὶ ἐξεῖναι τοὺς προδηλωθέντας παραχαράττειν Κανόνας ἢ ἀθετεῖν ἢ ἑτέρους παρὰ τοὺς προκειμένους παραδέχεσθαι Κανόνας ψευδεπιγράφως ὑπό τινων συντεθέντας τῶν τὴν ἀλήθειαν καπηλεύειν ἐπιχειρησάντων. Εἰ δέ τις ἁλῶ Κανόνα τινὰ τῶν εἰρημένων καινοτομῶν ἢ ἀνατρέπειν ἐπιχειρῶν, ὑπεύθυνος ἔσται κατὰ τὸν τοιοῦτον Κανόνα, ὡς αὐτὸς διαγορεύει τὴν ἐπιτιμίαν δεχόμενος, καὶ δι΄ αὐτοῦ, ἐν ᾧπερ πταίει, θεραπευόμενος». Τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κανὼν α΄ «Τοῖς τὴν ἱερατικὴν λαχοῦσιν ἀξίαν, μαρτύριά τε καὶ κατορθώματα αἰ τῶν κανονικῶν διατάξεών εἰσιν ὑποτυπώσεις, ἃς ἀσμένως δεχόμενοι μετὰ τοῦ θεοφάντορος Δαβὶδ ᾄδομεν πρὸς τὸν δεσπότην Θεὸν λέγοντες «ἐν τῇ ὁδῷ τῶν μαρτυρίων σου ἐτέρφθην ὡς ἐπὶ παντὶ πλούτῳ καὶ ἐνετείλω δικαιοσύνην τὰ μαρτύριά σου εἰς τὸν αἰῶνα, συνέτισόν με καὶ ζήσομαι» […] Τούτων οὖν οὕτως ὄντων καὶ διαμαρτυρομένων, ἀγαλλόμενοι ἐπ’ αὐτοῖς, ὡς εἴ τις εὕροι σκῦλα πολλά, ἀσπασίως τοὺς θείους κανόνας ἐνστερνιζόμεθα, καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν διαταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑπὸ τῶν σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἕξ ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ τῶν τοπικῶς συναθροισθεισῶν ἐπὶ ἐκδόσει τοιούτων διαταγμάτων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν• ἐξ ἑνὸς γὰρ ἅπαντες καὶ τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τὰ συμφέροντα• καὶ οὓς μὲν τῷ ἀναθέματι παραπέμπουσι, καὶ ἡμεῖς ἀναθεματίζομεν, οὓς δὲ τῇ καθαιρέσει, καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν, οὓς δὲ τῷ ἀφορισμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομεν, οὓς δὲ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι, καὶ ἡμεῖς ὡσαύτως ὑποβάλλομεν». Β. Ἐξ ἄλλων ἐγκρίτων Συνόδων Σύνοδος ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει τοῦ ἔτους 920 ἐπὶ Ἁγίου Νικολάου Α΄ ΚΠόλεως τοῦ Μυστικοῦ («Τόμος Ἑνώσεως») Ἔκθεσις ἤτοι ἀνάμνησις τῆς γενομένης τῆς Ἐκκλησίας ἑνώσεως ἐπὶ Κωνσταντίνου καὶ Ρωμανοῦ, τοῦ μὲν βασιλεύοντος, τοῦ δὲ τὸ τηνικαῦτα τῷ τοῦ βασιλεοπάτορος ἀξιώματι διαπρέποντος, ἐν Nicholas I, Patriarch of Constantinople, Miscellaneous Writings, ἐκδίδει L.G. Westerink, Corpus Fontium Historiae Byzantinae, Series Washingtonensis 20, ἐκδ. Dumbarton Oaks, Washington D.C. 1981, σελ. 83. «Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους Κανόνας τῶν ἱερῶν Πατέρων ἡμῶν, οἳ καὶ τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐλάβειαν, ἀνάθεμα». Ἀποκρίσεις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τοὺς Ἀγγλικανοὺς Ἀνωμότας (1716/1725), Ἀπόκρισις α΄[τῶν τρίτων], ἐν Πρωτοπρ. ΙΩ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009[4], σελ. 413-415. «Οὐ γὰρ ἀνεχόμεθα τὰ καλῶς καὶ δικαίως καὶ ὡς ἔδοξε τῷ ἁγίῳ Πνεύματι διορισθέντα καὶ νομοθετηθέντα καὶ κανονισθέντα ὑπὸ πνευματοφόρων καὶ ἁγίων ἀνδρῶν συνοδικῶς καὶ συμψήφως ἢ ἀθετῆσαι ἢ ἀλλοιῶσαι ἢ ἀποβάλλεσθαι, καὶ ἕτερα ἀντινομοθετῆσαι γεννήματα τῆς καρδίας ἡμῶν, καὶ οὐ κατ’ ἐπίπνοιαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ ταῦτα μὴ ταῖς θείαις Γραφαῖς ἀντικείμενα ὄντα, μᾶλλον δὲ καὶ συνάδοντα. Τοὺς γὰρ τῶν προγεγενημένων ἱερῶν καὶ ἁγίων ἑπτὰ Συνόδων καὶ τῶν τοπικῶν, τῶν ἐν τῇ Ἀνατολῇ δηλονότι συγκεκροτημένων (ἀπὸ τῶν χρόνων τῶν Ἀποστόλων μέχρι τοῦ χρόνου καθ΄ ὃν ἐβασίλευσεν ἐν Κων/λει Βασίλειος ὁ Πορφυρογέννητος), θεσμοὺς καὶ κανόνας, ὡς αὐτὰ τὰ ἅγια εὐαγγέλια δεχόμεθα, κατὰ τὸν β΄ τῆς ς΄ ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς Συνόδου κανόνα, καὶ τὴν γ΄διάταξιν τοῦ β΄ τίτλου τῶν Νεαρῶν, ἐν ᾗ εὑρίσκομεν, ὅτι δεῖ τοὺς κανόνας τῶν ἑπτὰ Συνόδων καὶ τὰ δόγματα κρατεῖν ὡς τάς θείας Γραφάς. Αὕτη ἐστὶν ρλα΄ νεαρά Ἰουστινιάνειος, κειμένη ἐν βιβλίῳ ε΄τῶν Βασιλικῶν, τίτλῳ β΄ διατάξει ιβ΄, ὅτι οἱ τοῖς κανόσιν ἐναντιούμενοι πνευματικοὶ [μᾶλλον: πραγματικοὶ] τύποι ἄκυροί εἰσι. Δῆλον δὲ καὶ διατί τοὺς τῶν ἱερῶν Συνόδων κανόνας ὡς τὰς θείας δεχόμεθα Γραφάς, ὅτι θεοφόρων ἀνδρῶν θεσμοί εἰσιν, οὓς ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς καὶ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Προφήτας, οὕτω καὶ τοὺς διδασκάλους, καθὼς ὁ θεῖος Ἀπόστολος διδάσκει (Α΄ Κορ. 12, 28), οἳ καὶ θείῳ Πνεύματι ἐμπνευσθέντες ἐθέσπισαν τοὺς τοιούτους κανόνας, ἵν’ ἔχωμεν αὐτοὺς ὡς λύχνους φαίνοντας ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ (Β΄ Πέτρου 1, 19), καθὰ καὶ τὰς θείας Γραφάς. Τὸ γὰρ διὰ τῶν Ἀποστόλων, ὡς προείρηται, λαλῆσαν ἅγιον Πνεῦμα, τὸ αὐτὸ καὶ διὰ τῶν θεοφόρων Πατέρων λελάληκε, καὶ οὐχ ἕτερον. Τοῦτο, ὅ φαμεν, καὶ αὐτὸς ὁ Κύριος ἀπεφήνατο εἰπών• «ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ» (Λουκ. 10, 16), καὶ τὰ ἑξῆς. Τίνι οὖν λόγῳ τολμήσωμεν ἡμεῖς αὐθαδῶς καὶ ἀνυποστόλως ἀθετῆσαι καὶ αὐτὴν τὴν πολλοστὴν τῶν θείων Πατέρων διάταξιν καὶ θεσμοθεσίαν, καὶ ταῦτα μὴ ταῖς θείαις Γραφαῖς ἀντιφθεγγομένην, καὶ μάλιστα τῶν ὅσα περὶ θείων δογμάτων ἀπεφάνθησάν τε καὶ ὁμοφώνως ἐκυρώθησαν; Εἰ δὲ τίς ποτε συγκατάβασις καὶ οἰκονομία ἐγένετο, ἴσως ἐν ὅσοις τρόπῳ συμβουλῆς περὶ ἤθη καὶ τάξεις καὶ συνηθείας μακρὰς ᾠκονομήθη, ἀλλ’ οὐκ ἐν ὅσοις περὶ πίστεως καὶ δογμάτων ὁ λόγος [...] Οὐ γὰρ ἔχει τις ἄδειαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ποιεῖν , ὅπερ ἂν αὐτῷ δόξαι, ἀλλὰ μετὰ συνοδικῆς συνδιασκέψεως ἡ περὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων κρίσις τε καὶ ἀπόφασις γίνεται, ὡσαύτως καὶ συγκατάβασις ἢ καὶ οἰκονομία, εἰ τούτων γένηται χρεία τις ἀναγκαία. Ἐν γὰρ τοῖς θείοις δόγμασιν οὐδαμοῦ χώραν ἔχει ποτὲ οἰκονομία ἢ συγκατάβασις• ταῦτα γὰρ ἀσάλευτά εἰσι, καὶ ὑπὸ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων ὡς ἀπαράβατα ἐν πάσῃ εὐλαβείᾳ διαφυλάττονται• καὶ ὁ μικρόν τι τούτων παραβαίνων, ὡς σχισματικὸς καὶ αἱρετικὸς κατακρίνεται καὶ ἀναθεματίζεται, καὶ ἀκοινώνητος παρὰ πᾶσι λογίζεται» . Ἀποκρίσεις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τοὺς Ἀγγλικανοὺς Ἀνωμότας (1716/1725), Ἀπόκρισις 2α΄, ἐν Πρωτοπρ. ΙΩ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009[4], σελ. 430. «... τὰ καθ’ ἡμᾶς δόγματα καὶ τὸ φρόνημα τῆς ἡμετέρας Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας πάλαι μὲν ἐξητάσθησαν, ὀρθῶς τε καὶ εὐσεβῶς διωρίσθησαν καὶ διετάχθησαν παρὰ τῶν ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ μήτε προσθεῖναι τούτοις ἕτερόν τι ἔξεστιν, οὔτε τι ὅλως ἀφαιρῆσαι ἐκ τούτων• καὶ τοῖς βουλομένοις συμφρονῆσαι ἡμῖν ἐν τοῖς θείοις δόγμασι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἀνάγκη ἀκολουθῆσαι καὶ ὑποταγῆναι τοῖς διορισθεῖσι καὶ διαταχθεῖσιν ὑπὸ τῆς ἀρχαιοπαραδότου καὶ πατροπαραδότου καὶ παρὰ τῶν ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν Συνόδων διατάξεως, ἀπὸ τοῦ καιροῦ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν καθ’ ἑξῆς ἐς τόδε θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, μετὰ ἁπλότητος καὶ ὑπακοῆς καὶ ἄνευ τινὸς ἄλλης ἐρεύνης καὶ περιεργείας». Ὁμολογία Πίστεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1727, ἐν Πρωτοπρ. ΙΩ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009[4], σελ. 490ἑ. «Ἐκλήθημεν δὲ ἄνωθεν οἱ εὐσεβεῖς τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας χριστιανοὶ διὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου ἀπό τε τῶν Προφητῶν, ἀπό τε τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀπό τε τῶν Ἀποστόλων, ἀπό τε τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἁπαξαπάντων τῶν ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐνηχηθέντων ἁγίων Πατέρων εἰς τὸ πιστεύειν καὶ φρονεῖν ὅσα ἡ καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία παρέλαβε καὶ διασῴζει μέχρι τοῦδε ἀπαραμείωτα καὶ ἀνόθευτα εἰς τὸ παντελές, εἴτε δόγματα πίστεως, ὅρους τε καὶ κανόνας, εἴτε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἐγγράφους τε καὶ ἀγράφους• ὀφείλομεν ἄρα καὶ περιέπειν ταῦτα πάντα καὶ ἐνστερνίζεσθαι ὅλῃ ψυχῇ, διανοίᾳ τε καὶ προθυμίᾳ, καὶ μηδὲ κεραίαν ἐκ τούτων ἀθετεῖν ἢ μεταποιεῖν ἢ προστιθέναι ἢ ἀφαιρεῖν, ἀλλὰ τὴν εὐθεῖαν βαδίζειν καὶ βασιλικὴν καὶ ἄπταιστον τῆς σωτηρίας ὁδόν, τὴν μήτε εἰς τὰ δεξιὰ μήτε εἰς τὰ ἀριστερὰ κλίνουσαν. Καὶ γὰρ καὶ μικρὰ παρέγκλισις [μᾶλλον: παρέκκλισις] καὶ μεταποίησις ἐν τοῖς περὶ Θεοῦ λόγοις εἰς κρημνὸν φέρει καὶ βάραθρα, καὶ βυθῷ ψυχικῆς ἀπωλείας παραπέμπει τὸν ὁπωσοῦν ἐκτραπέντα τῆς εὐθείας καὶ τῆς ἀληθείας διαμαρτήσαντα». Τῆς ἐν Κων/πόλει Συνόδου τοῦ 1836 ἐγκύκλιος κατὰ τῶν Διαμαρτυρομένων Ἱεραποστόλων, §6, ἐν Πρωτοπρ. ΙΩ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009[4], σελ. 515ἑ. «Τὸ Τάγμα αὐτὸ [σ.σ. τὸ Μοναχικὸν] οὔτε ἐμόλυνέ ποτε, κατὰ τοὺς παραλογισμοὺς τῶν ἐναντίων αὐτῶν κακοφρόνων [Προτεσταντῶν], τὴν ὁρατὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἀείποτε ἐλάμπρυνεν, ἐδόξασεν, ἐκράτυνε καὶ ἐστερέωσεν αὐτὴν καὶ διὰ τοῦ πνευματικοῦ βίου καὶ διὰ τῶν δογματικῶν συγγραμμάτων καὶ ἠθικῶν• αὐτὸ συνεκρότησε τὰς κατὰ καιροὺς συστάσας οἰκουμενικὰς καὶ τοπικὰς Συνόδους• αὐτὸ διετήρησεν ἀκριβῶς τοὺς ἱεροὺς κανόνας, οἵτινες καὶ τὸ δόγμα εὐσεβῶς ὀρθοτομοῦσι, καὶ τὰ ἤθη τῶν χριστιανῶν ῥυθμίζουσι, καὶ εἰς τὴν κατὰ Θεὸν πολιτείαν ὁδηγοῦσιν• αὐτὸ ἀπ’ ἀρχῆς ἀντέστη καὶ κατεπολέμησε καὶ τῇ πανσθενεῖ δυνάμει τοῦ Κυρίου κατεπάλαισε τὰ διάφορα συστήματα τῶν ἑλληνιστῶν καὶ τοὺς κακοδόξους αἱρεσιάρχας». Γ. Ἐκ τῶν Ἁγίων Πατέρων Ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου τοῦ 869 κατὰ τοῦ Μεγάλου Φωτίου (κατὰ Λατίνους η΄ οἰκουμενικῆς), Πρᾶξις ΣΤ΄, Mansi 16, 348 D.E. «Ζαχαρίας ὁ παρὰ Φωτίου χειροτονηθεὶς Καλχηδόνος μητροπολίτης εἶπεν• οἱ κανόνες ἄρχουσι καὶ τῶν πατριαρχῶν. Εἰ γοῦν ἔξω τῶν κανόνων ποιοῦσιν, οὐ στοιχοῦμεν αὐτοῖς. Καὶ γὰρ Μάρκελλον τὸν Ἀγκύρας Ἰούλιος ὁ Ρώμης ἐδέξατο, καὶ ἡ ἐν Σαρδικῇ Σύνοδος• ἀλλ’ ἐκεῖνος μέχρι νῦν ὡς αἱρετικὸς ἀναθεματίζεται. Καὶ τὸν κλαύσιμον Ἀπιάριον δικαιωθέντα παρὰ τῶν προέδρων τῆς Ρώμης ἡ ἐν Ἀφρικῇ σύνοδος οὐκ ἐδικαίωσε. Καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα παραδείγματα εἰσί. Καὶ νῦν εἰ ἐγένετο τὰ γενόμενα κατὰ κανόνας, στοιχοῦμεν αὐτοῖς». Ἁγίου Χρυσοστόμου Εἰς τὴν Γένεσιν 4,2 PG 54, 596 «Ἄρχοντες γὰρ ἀρχόντων εἰσὶν οἱ νόμοι». Εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ τὰ μύρια τάλαντα ὀφείλοντος͵ καὶ τὰ ἑκατὸν δηνάρια ἀπαιτοῦντος͵ καὶ ὅτι παντὸς ἁμαρτήματος τὸ μνησικακεῖν χεῖρον 4 PG 51, 23 «Οὐχ οἱ ἔξωθεν δὲ μόνον ἄρχοντες͵ ἀλλὰ καὶ οἱ τῶν Ἐκκλησιῶν προεστῶτες τῆς οἰκείας ἀρχῆς ὑφέξουσι τὸν λόγον• καὶ μάλιστα οὗτοί εἰσιν οἱ ἐπὶ πλέον τὰς πικρὰς καὶ βαρείας εὐθύνας ὑπέχοντες. Καὶ γὰρ ὁ τοῦ λόγου τὴν διακονίαν ἐγκεχειρισμένος ἐξετασθήσεται μετὰ ἀκριβείας ἐκεῖ͵ εἰ μήτε ὄκνῳ͵ μήτε φθόνῳ παρεῖδέ τι τῶν δεόντων εἰπεῖν͵ καὶ διὰ τῶν ἔργων ἐπέδειξεν͵ ὅτι πάντα διεστείλατο͵ καὶ οὐδὲν ἔκρυψε τῶν συμφερόντων. Πάλιν ὁ τὴν ἐπισκοπὴν λαχὼν͵ ὅσῳ πρὸς μείζονα ὄγκον ἀναβέβηκε͵ τοσούτῳ πλείονα ἀπαιτηθήσεται λόγον͵ οὐχὶ διδασκαλίας μόνον καὶ πενήτων προστασίας͵ ἀλλὰ καὶ χειροτονιῶν δοκιμασίας καὶ μυρίων ἑτέρων». Tοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Διάλεξις τοῦ ἁγίου Μαξίμου σὺν Πύρρῳ, Mansi 10, 757 D.E. «Θαυμάζειν ὕπεστί μοι, πῶς σύνοδον ἀποκαλεῖς τὴν μὴ κατὰ νόμους καὶ κανόνας συνοδικοὺς ἢ θεσμοὺς γενομένην ἐκκλησιαστικούς• οὔτε γὰρ ἐπιστολὴ ἐγκύκλιος κατὰ συναίνεσιν τῶν πατριαρχῶν γέγονεν, οὐ τόπος ἢ ἡμέρα ὑπαντήσεως ὡρίσθη. Οὐχ ὑπαγώγιμός τις ἢ κατήγορος ἦν• συστατικὰς οἱ συνελθόντες οὐκ εἶχον, οὔτε οἱ ἐπίσκοποι ἀπὸ τῶν μητροπολιτῶν, οὔτε οἱ μητροπολῖται ἀπὸ τῶν πατριαρχῶν• οὐκ ἐπιστολαί ἢ τοποτηρηταὶ ἀπὸ τῶν ἄλλων πατριαρχῶν ἐπέμφθησαν. Τίς οὖν λόγου μεμοιραμένος σύνοδον καλεῖν ἀνάσχοιτο τὴν σκανδάλων καὶ διχονοίας ἅπασαν πληρώσασαν τὴν οἰκουμένην; » Τοῦ Ἁγίου Ταρασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (ἐν τῇ Κατὰ Σιμωνιακῶν πρὸς τὸν Ρώμης Ἀδριανῷ Ἐπιστολῇ αὐτοῦ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Πηδάλιον, ἔκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 200313, σελ. 719) «Τούτου ἕνεκεν, οὐχ ὑποστελλόμεθα τοῦ ἀναγγέλλειν τὴν ἀλήθειαν, φυλάττοντες καὶ κρατοῦντες τὰ παρὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἀοιδίμων Πατέρων ἡμῶν κανονικῶς ἐκδοθέντα, καὶ εἴ τι τούτων παρεβάθη ὑπό τινων, βδελυττόμεθα». Τοῦ Μεγάλου Φωτίου Πρόλογος εἰς τὸν Νομοκάνονα Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 5. «Πεπεισμένος [εἰμὶ] τοὺς ἱεροὺς θεσμοὺς εὕρημα μὲν καὶ δῶρον εἶναι Θεοῦ, δόγμα δὲ φρονίμων τε καὶ θεοφόρων ἀνθρώπων, ἐπανόρθωμα δὲ τῶν ἑκουσίων, καὶ παρὰ βούλησιν ἁμαρτημάτων, καὶ πολιτείας εὐσεβοῦς τε καὶ πρὸς ἀτελεύτητον ζωὴν ἀγούσης κανόνα». Ἐπιστολὴ τρίτη ἀπολογητικὴ πρὸς τὸν Πάπαν Νικόλαον, ἐν Ἰ. Βαλέτα, Φωτίου Ἐπιστολαὶ, σελ. 163. Παραπομπὴ ἐμμέσως παρὰ Κ. ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ, Οἱ ἱεροὶ Κανόνες «στῦλος καὶ ἑδραίωμα» τῆς Ὀρθοδοξίας• ἀπάντησις εἰς τὸν σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Θυατείρων καὶ Μ. Βρεττανίας κ. Ἀθηναγόραν, ἀνάτυπον ἐκ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», Ἀθῆναι 1972, σελ. 11. «Ἡ τῶν ἀληθῶν κανόνων φυλακή, σπουδαίῳ μὲν ἐποφείλεται παντί, πολὺ δὲ πλέον τοῖς ἀπ’ εὐθύνην (sic) τὰ τῶν ἄλλων ὑπὸ τῆς Προνοίας ἠξιωμένοις• καὶ τούτων ἔτι μάλιστα τοῖς ἐν αὐτοῖς τούτοις πρωτεύειν λαχοῦσιν. Ὅσῳ γὰρ ὑπερέχουσι, τοσοῦτῳ νομοφυλακεῖν ὀφείλουσι». Τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστολὴ (24) Θεοκτίστῳ Μαγίστρῳ (PG 99, 985B-D) « [Ἡ Ἐκκλησία] οὐδὲ παρὰ τοὺς κειμένους ὅρους καὶ νόμους πράττειν τι καὶ λέγειν ἀνέχεται• κἂν πολλοὶ πολλαχῶς ποιμένες ἠφρονεύσαντο• ἐπεὶ καὶ συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καὶ παμπληθεῖς, καὶ Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτοὺς ὠνομάκασι• καὶ ὑπὲρ κανόνων ἐφρόντισαν τῷ δοκεῖν, κατὰ κανόνων τὸ ἀληθὲς κινούμενοι. Τί δὴ θαυμαστὸν εἰ καὶ νῦν πέντε καὶ δέκα τυχὸν ἐπίσκοποι συναχθέντες τὸν ὑπὸ τῶν κανόνων καθῃρημένον κατὰ δύο αἰτίας, ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Σύνοδος τοίνυν, δέσποτα, οὐ τὸ ἁπλῶς συνάγεσθαι ἱεράρχας τε καὶ ἱερεῖς, κἂν πολλοὶ ὦσι. Κρείσσων γάρ, φησιν, εἷς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἢ μυρίοι παραβαίνοντες• ἀλλὰ τὸ ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῇ εἰρήνῃ καὶ φυλακῇ τῶν κανόνων• καὶ τὸ δεσμεῖν καὶ λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ’ ὡς δοκεῖ τῇ ἀληθείᾳ, καὶ τῷ κανόνι καὶ τῷ γνώμονι τῆς ἀκριβείας [...] καὶ ἐξουσία τοῖς ἱεράρχαις ἐν οὐδενὶ δέδοται ἐπὶ παραβάσει κανόνος ἢ μόνον στοιχεῖν τὰ δεδογμένα καὶ ἕπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν [...] Οὐκ ἔστιν οὖν, οὐκ ἔστιν, ὦ δέσποτα, οὔτε τὴν καθ' ἡμᾶς ἐκκλησίαν οὔτε ἑτέραν παρὰ τοὺς κειμένους νόμους καὶ κανόνας ποιεῖν τι. Ἐπεί, εἰ τοῦτο δοθείη, κενὸν τὸ εὐαγγέλιον, εἰκῇ οἱ κανόνες, καὶ ἕκαστος κατὰ τὸν καιρὸν τῆς οἰκείας ἀρχιερωσύνης, ἐπειδὴ ἔξεστιν αὐτῷ ὡς δοκεῖ μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ πράσσειν, ἔστω νέος εὐαγγελιστής, ἄλλος ἀπόστολος, ἕτερος νομοθέτης. Ἀλλ' οὐδαμῶς• παραγγελίαν γὰρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀποστόλου, παρ' ὃ παρελάβομεν, παρ' ὃ οἱ κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς συνόδων καθολικῶν τε καὶ τοπικῶν ἐάν τις δογματίζῃ ἢ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς, ἀπαράδεκτον αὐτὸν ἔχειν μηδὲ λογίζεσθαι αὐτὸν ἐν κλήρῳ ἁγίων• καὶ τὸ δύσφημον παρῆμεν λέγειν, ὃ αὐτὸς εἴρηκεν. Ἐπιστολὴ (25) Νικηφόρῳ Πατριάρχῃ (PG 99, 989Α.) «Ἀλλ' εἰ καὶ ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν ὑπάρχομεν, πλὴν ὀρθόδοξοι καὶ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας τρόφιμοι, πᾶσαν αἵρεσιν ἀποβαλλόμενοι καὶ πᾶσαν καθολικὴν καὶ τοπικὴν σύνοδον ἐγκεκριμένην ἀποδεχόμενοι, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰς παρ' αὐτῶν ἐκφωνηθείσας κανονικὰς διατυπώσεις• μηδὲ γὰρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ' ἐξ ἡμισείας, τὸν τὴν πίστιν ὀρθὴν οἰόμενον ἔχειν τοῖς δὲ θείοις κανόσι μὴ ἀπευθυνόμενον». Ἐπιστολὴ (27) Νικήτᾳ Πατρικίῳ (PG 99, 996 Α.) «Νόμοι τοιγαροῦν, ὦ δέσποτα, θεῖοι καὶ κανόνες εἰσὶν οἱ ἄγοντες πάντα τὸν εὐσεβοῦντα, παρ' οὓς οὐκ ἔστιν οὔτε πρόσθεσιν οὔτε ὕφεσιν ποιεῖσθαι». Ἐπιστολὴ (535 ἢ 201) Φιλοθέῳ Κτήτορι (PG 99, 1615 B.C.) «Ἐπεὶ δὲ περὶ τοῦ Θεοῦ τὸ κινούμενον• καὶ τῆς τῶν θείων κανόνων ὁροθεσίας ἡ παράβασις• σύγγνωθι, ἀδελφὲ φίλτατε• οὐχ οἷοι τέ ἐσμεν κατά τε Θεοῦ καὶ ἱερῶν κανόνων ἀποῖσαι κρίσιν• μάλιστα ὅτι ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ παρομοίῳ κεφαλαίῳ ἐν τοῖς προλαβοῦσι χρόνοις πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν ἐθέμεθα [...] Ὥστε, εἰδὼς τὸ ἐπικίνδυνον κρίμα, μὴ παραβιάζου τὴν ταπείνωσιν ἡμῶν• εἰ γὰρ ὑπὲρ τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας καθ' ἑκάστην ἡμέραν εἰς κινδύνους παρατετάγμεθα, πῶς κατὰ τῆς ἀληθείας ἑτεροτρόπως κινηθησόμεθα; Οὐκ ἔχει φύσιν, ὦ δέσποτα, παρὰ τὰ θειωδῶς κεκριμένα τοῖς κανόσι δρᾶσαί τι ἢ εἰπεῖν. Πιστεύομεν δὲ ὅτι καὶ αὐτός, ἓν ζητῶν, τὸ θεῖον θέλημα καὶ τὸ σωτηριῶδες τῆς ψυχῆς σου, συμφήσειας ἡμῖν ἐπὶ τοῖς λελεγμένοις καὶ προσεύξῃ μᾶλλον ἐπερείδεσθαι ἡμᾶς τῷ θείῳ νόμῳ καὶ μὴ προΐεσθαι τὸ οἱονοῦν ἐπὶ παραβάσει ἐντολῆς θεοῦ καὶ κανόνος». Τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (Εἰσαγωγὴ εἰς τὸ Πηδάλιον, ἔκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 200313, σελ. ιστ΄. ιζ΄) «Αὕτη ἡ βίβλος [τὸ Πηδάλιον] εἶναι ἡ μετὰ τὰς ἁγίας Γραφὰς ἁγία Γραφή, ἡ μετὰ τὴν Παλαιὰν καὶ Καινὴν Διαθήκην, διαθήκη. Τὰ μετὰ τὰ πρῶτα καὶ θεόπνευστα λόγια, δεύτερα καὶ θεόπνευστα λόγια. Αὕτη ἐστὶ τὰ αἰώνια ὅρια, ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν, καὶ νόμοι οἱ ὑπάρχοντες εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ ὑπὲρ πάντας τοὺς ἐξωτερικοὺς καὶ βασιλικοὺς νόμους τῶν Διγέρων, τῶν Ἰνστιτούτων, τῶν Κωδήκων, τῶν Νεαρῶν ὑπερέχοντες. Ἐκείνους μὲν γὰρ βασιλεῖς μόνον ἐξέδωκαν, τούτους δέ, αἱ μὲν Σύνοδοι οἰκουμενικαί τε καὶ τοπικαὶ διὰ Πνεύματος ἁγίου, ὡς εἴπομεν, ἐθέσπισαν, οἱ δὲ βασιλεῖς ἐπεκύρωσαν. Αὕτη ὡς ἀληθῶς ἐστι, καθὼς αὐτὴν ἐπωνομάσαμεν, τὸ Πηδάλιον τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διὰ μέσου τοῦ ὁποίου αὕτη κυβερνωμένη, ἀσφαλῶς τοὺς ἐν αὐτῇ ναύτας καὶ ἐπιβάτας, ἱερωμένους τε λέγω καὶ λαϊκούς, πρὸς τὸν ἀκύμαντον παραπέμπει τῆς ἄνω βασιλείας λιμένα […] Τοιουτοτρόπως ἡ αὐτὴ Τριάς, καὶ τὸν δεύτερον τοῦτον καὶ νοητὸν κόσμον τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατασκευάσασα, μὲ τοὺς ἱεροὺς τούτους καὶ θείους Κανόνας συνέδησεν αὐτὸν καὶ συνέπηξεν. Ἐξ ὧν ἡ τῶν Πατριαρχῶν ἀποτίκτεται εὐταξία, ἡ τῶν Ἀρχιερέων ἁρμονία, ἡ τῶν Ἱερέων κοσμιότης, τῶν διακόνων ἡ σεμνοπρέπεια, τῶν Κληρικῶν ἡ σεβασμιότης, τῶν Μοναχῶν ἡ εὐρυθμία, τῶν Πνευματικῶν Πατέρων ἡ πρὸς διόρθωσιν ἀπαιτουμένη γνῶσις, τῶν βασιλέων ἡ παρὰ πάντων ὀφειλομένη τιμή, καὶ πάντων ἁπλῶς τῶν χριστιανῶν ἡ πρέπουσα χριστιανοῖς διαγωγὴ καὶ κατάστασις, καὶ καθολικῶς εἰπεῖν, ἐκ τῶν ἱερῶν τούτων Κανόνων, ἡ κάτω ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία γίνεται μίμημα καὶ ἐκσφράγισμα τῆς οὐρανίου ἱεραρχίας. Καὶ αἱ δύω ὁμοῦ ἱεραρχίαι ἀποκαθίστανται μία, ἓν μέλος ἀνακρουομένη, ἐναρμόνιόν τε καὶ πάγχορδον. Ἔκβαλε τοὺς κανόνας τῶν στοιχείων ἀπὸ τὴν ὑλικὴν κτίσιν, καὶ παρευθὺς λύεται ἡ τάξις, καὶ λυομένης τῆς τάξεως, ὅλον τὸ πᾶν ἀφανίζεται. Ἔκβαλε καὶ τοὺς ἱεροὺς τούτους κανόνας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ παρευθὺς ἐπεισέρχεται ἡ ἀταξία, καὶ ἐκ τῆς ἀταξίας ἅπασα ἡ ἱερὰ αὐτῆς διακόσμησις ἀφανίζεται […] Μακάριοι ἐστέ, χριστιανοὶ ἀδελφοί, ὅτι διὰ τῆς βίβλου ταύτης ἠξιώθητε νὰ γνωρίσετε τὰ εὐάρεστα τῷ Θεῷ πατρικὰ καὶ συνοδικὰ παραγγέλματα […] εἴτε νάματα οὐράνια θέλει τα ὀνομάσει τινάς, ὡσὰν ὁποῦ διὰ τούτων τὸ πρόσωπον ἅπαν τῆς Ἐκκλησίας ποτίζεται, εἴτε θεμέλια πνευματικά, ἐπάνω εἰς τὰ ὁποῖα πᾶσα χριστιανικὴ οἰκοδομὴ ἑδράζεται». Τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, Ἐπιτομὴ εἴτε Συλλογὴ τῶν θείων τῆς Πίστεως δογμάτων, ἐκδ. Καλλινίκου Ἱερομονάχου, Βράιτκοπφ καὶ Ἕμτελ, Λειψία τῆς Σαξωνίας 1806, 42ἑ. «Ὀφείλεται μὲν οὖν ἅπασα καὶ ὅλη ἡ πίστις καὶ τὸ σέβας τῇ οἰκουμενικῇ συνόδῳ ἅτε παριστώσῃ δηλαδὴ τὴν καθολικὴν ἐκκλησίαν, ἧς κατὰ τὸν θεῖον ἀπόστολον πολλαχοῦ, κεφαλὴ ἀθάνατος καὶ πάνσοφός ἐστιν ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Δι΄ ὃ καὶ πιστεύομεν, ὅτι τῷ θείῳ αὐτοῦ πνεύματι φωτιζομένῃ, πάντα ὀρθῶς ἀποφαίνεται, καὶ ἀπταίστως, δόγματά τε καὶ κανόνας, καθ΄ οὓς διαβιοῦν ὀφείλομεν ἅπαντες. Ὥστε, συντόμως εἰπεῖν εἴτις μὴ τῇ οἰκουμενικῇ Συνόδῳ πείθεσθαι βούληται, οὗτος τῆς χριστιανικῆς μοίρας τε καὶ ἐλπίδος ἐκπέπτωκε, κατὰ τὴν Δεσποτικὴν ἀπόφασιν, ὅτι ἐάν τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι, ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης. Ἔστιν οὖν ἡ οἰκουμενικὴ Σύνοδος κριτὴς ὑπέρτατος τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ὡς παριστῶσα τὴν καθόλου ἐκκλησίαν, ἀλλὰ καὶ ἀπάτης ἀνωτέρα, ἐν οἷς ἀποφαίνεται, ὡς ἀμέσως ὑπὸ τοῦ ἁγίου φωτιζομένη πνεύματος. Δι΄ ὅ,τι τοῖς παρ’ αὐτοῖς θεσπίσμασιν οἱ ἁπανταχοῦ Χριστιανοὶ ὡς Θεοῦ λόγοις πείθεσθαι μέλλουσι. Καὶ ὅπερ ὁ μέγας Ἀπόστολος Πέτρος περὶ τῶν προφητῶν ἔφη, ὡς ὑπὸ πνεύματος ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, τοῦτ’ αὐτὸ καὶ περὶ τῶν οἰκουμενικῶν ἀποφάνσεων, οἱ θεῖοι πατέρες ἡμᾶς διδάσκουσι. Ἐπειδὴ δὲ κριτοῦ ἴδιόν ἐστι, καὶ παιδείαις ὑποβάλλειν τοὺς τῶν νόμων παραβάτας, ἔχει δὴ καὶ τοῦτο τὸ δικαίωμα καὶ ἀξίωμα παρὰ τοῦ οὐρανίου βασιλέως Χριστοῦ, τοῦ πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ τὴν ἐξουσίαν παρασχόντος τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Καὶ δὴ τοὺς μὴ πειθομένους τῇ ὀρθῇ τῆς ἐκκλησίας Διδασκαλίᾳ, δεσμοῖς ἀλύτοις ὑποβάλλει, καὶ τῷ αἰωνίῳ παραπέμπει ἀναθέματι». Ἁγίου Γρηγορίου Ε΄ Πατριάρχου ΚΠόλεως Ἐμμέσως ἐκ τοῦ κειμένου «Ἔκθεσις ἀπόψεων τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου περὶ τοῦ τρόπου καὶ τῶν μέτρων, δι΄ὧν, συνωδᾷ τῇ 3ῃ Συντακτικῇ Πράξει τῆς 9 Ἰανουαρίου 1974, θὰ ἀποκατασταθῇ ἐν τῷ χώρῳ τῆς Ἁγιωτάτης Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἡ διασαλευθεῖσα κανονικὴ τάξις» κ.λπ. σελ. 4ἑ. ὑποβληθεῖσα τὴν 4ην Μαρτίου 1974 εἰς τὴν Ἔκτακτον Πολυμελῆ Σύνοδον τοῦ 1974 εὑρισκομένη εἰς τὰ ἀρχεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Εἰς τὸ βιβλίον ΑΘ. ΑΝ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία-Ἱστορία τῶν δομῶν διοικήσεως καὶ ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1984, σελ.89 «Ὅσα μὲν κατὰ τοὺς θείους θεσμοὺς καὶ τοὺς ἱεροὺς καὶ ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνας τυγχάνει διακυβερνώμενα πολλὴν ἔχουσι τὴν χάριν παρὰ Θεοῦ καὶ κλέος μέγιστον• ὅσα δέ, τοὐναντίον, παραβαίνει τὸν ὅρον, ἐκτρεπόμενα, ἐν τούτοις προφανὴς ἡ ἀκοσμία, κατάδηλος ἡ φθορὰ καὶ ἐπὶ πᾶσιν, ἡ τῶν ψυχῶν ἀπώλεια». Δ. Ἐκ τῶν νομο – κανονικῶν κειμένων τῆς Ρωμηοσύνης (τοῦ “Βυζαντίου”) Ἰουστινιανοῦ Νεαρὰ ρλα΄, Περὶ ἐκκλησιαστικῶν κανόνων καὶ προνομίων Corpus Juris Civilis, τόμ. 3, ἐκδ. Weidmann, Berlin 19682, σελ. 654ἑ. «Θεσπίζομεν τοίνυν τάξιν νόμων ἐπέχειν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Κανόνας, τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων τεσσάρων Συνόδων ἐκτεθέντας ἢ βεβαιωθέντας, τοὐτέστι τῆς ἐν Νικαίᾳ τῶν τιη΄ καὶ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶν ἁγίων ρν΄ Πατέρων καὶ τῆς ἐν Ἐφέσῳ πρώτης ἐν ᾗ Νεστόριος κατεκρίθη καὶ τῆς ἐν Καλχηδόνι, καθ΄ ἣν Εὐτυχὴς μετὰ Νεστορίου ἀνεθεματίσθη. Τῶν γὰρ προειρημένων ἁγίων δʹ Συνόδων καὶ τὰ δόγματα καθάπερ τὰς θείας γραφὰς δεχόμεθα καὶ τοὺς κανόνας ὡς νόμους φυλάττομεν». Τῶν Βασιλικῶν, βιβλ. ε΄, τίτλ. γ΄, κεφ. α΄, θέμα α΄ . Παρὰ τῷ Νομοκάνονι τοῦ Μ. Φωτίου, τιτλ. α΄, κεφ. β΄ Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 36ἑ. «Θεσπίζομεν τοίνυν τάξιν νόμων ἐπέχειν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Κανόνας, τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων ἑπτὰ Συνόδων ἐκτεθέντας ἢ βεβαιωθέντας [...] τῶν γὰρ προειρημένων ἁγίων Συνόδων τὰ δόγματα καθάπερ τὰς θείας Γραφὰς δεχόμεθα καὶ τοὺς Κανόνας ὡς νόμους φυλάττομεν». Σημείωσις ἁγίου Νικοδήμου: «διὰ τοῦ “βεβαιωθέντας” δηλοῦνται οἱ Κανόνες τῶν τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν κατὰ μέρος Πατέρων οἱ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων βεβαιωθέντες, κατὰ τὸν Βαλσαμῶνα» (Πηδάλιον, ἐκδ. Παπαδημητρίου, 2003 13, σελ. κ’). Τῶν Νεαρῶν, τίτλ. β’, διάταξις γ΄. Παρὰ τῷ Νομοκάνονι τοῦ Μ. Φωτίου, τίτλ. α΄, κεφ. β΄ Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 36 Ἡ διάταξις αὕτη (ἤτοι αὐτὴ αὕτη ἡ Ἰουστινιάνειος ρλα΄ Νεαρὰ) «τοὺς τῶν ἑπτὰ Συνόδων Κανόνας θέλει κρατεῖν καὶ τὰ δόγματα αὐτῶν ὡς τὰς θείας Γραφάς». Αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Σοφοῦ Τῶν Βασιλικῶν, βιβλ. ε΄, τίτλ. γ΄, κεφ. α΄ (παρὰ τῷ Πηδάλιον, ἐκδ. Παπαδημητρίου, 2003 13, σελ. κ’). «Δέχομαι τὰς ἁγίας ἑπτὰ Οἰκουμενικὰς Συνόδους ὡς τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον». Τοῦ αὐτοῦ, Νεαραὶ Διατάξεις, β΄, PG 107, 428C. «Τῶν ἱερῶν καὶ θείων κανόνων, τῶν τε ἄλλων καὶ ὅσοι περί τε ἱερωσύνης καὶ χειροτονίας ἐπισκόπων ἐθέσπισαν, εἰς τὸ ἄριστόν τε καὶ ἀκριβέστατον ἐκπεφωνημένων, (πῶς δ’ οὐκ ἔμελλον ἀκριβῶς ἐκπεφωνῆσθαι, θείας ἐπιπνοίας ἐν τοῖς φθεγγομένοις ἐνεργούσης;) θαυμάζειν ἔπεισί μοι, πῶς οὐκ εὐλαβήθησάν τινες, ὥσπερ ἐνδεῶς ἐκείνως ἐχόντων τολμᾷν ἑτέρων ἐκθέσει νόμων τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους ἀθετεῖν νόμους». Τοῦ Κώδικος, βιβλ. α΄, τίτλ. β΄, διατάξει ιβ΄. Παρὰ τῷ Νομοκάνονι τοῦ Μ. Φωτίου, τίτλ. α΄, κεφ. β΄ Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 36 «Οἱ τοῖς Κανόσιν ἐναντιούμενοι πραγματικοὶ τύποι [δηλ. βασιλικὰ προστάγματα] ἄκυροί εἰσι». Σχόλιον Θεοδώρου Βαλσαμῶνος (Πατριάρχου Ἀντιοχείας, ιβ΄ αἰ.) εἰς τὸ ὡς ἄνω β΄κεφ. τοῦ Νομοκάνονος τοῦ Μ. Φωτίου Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 38 «Ἐπισημείωσαι τὴν παροῦσαν ἑρμηνείαν καὶ ἔχων αὐτὴν ἐπὶ μνήμης λέγε τοὺς Κανόνας ἰσχύειν πλέον τῶν νόμων• οἱ μέν γάρ, ἤγουν οἱ Κανόνες, παρὰ Βασιλέων καὶ ἁγίων Πατέρων ἐκτεθέντες καὶ στηριχθέντες, ὡς αἱ θεῖαι Γραφαὶ δέχονται• οἱ δὲ νόμοι παρὰ Βασιλέων μόνον ἐδέχθησαν ἢ συνετέθησαν, καὶ διὰ τοῦτο οὐ κατισχύουσι τῶν θείων Γραφῶν οὐδὲ τῶν Κανόνων». Ματθαῖος Βλάσταρις (ιδ΄ αἰ.), Σύνταγμα κατὰ στοιχεῖον (στοιχ. μ΄, κεφ. ιε΄) Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. ΣΤ΄, ἐκ τοῦ Τυπογραφείου της Αὐγῆς, ἐν Ἀθήναις 1859, σελ. 393 «Ἀπὸ τῆς ρλα΄ Ἰουστινιανείου Νεαρᾶς γνοίης ἄν, ὅτι τὰ γινόμενα παρὰ τῶν Κτιτόρων ἐν τοῖς Μοναστηριοίς Τυπικὰ στέργειν ὀφείλουσιν, εἰ μή που τοῖς Κανόσιν ἐναντιοῦνται».

ΟΣΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΕΡΓΑ: Β'. ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

 

 Αρρώστιες και πικρίες

Αχρονολόγητη επιστολή σε κάποιον ιερομόναχο,
υποτακτικό του.

 Σ' ευχαριστώ για την επιστολή και τις ευχές σου για την ονομαστική μου γιορτή. Και μόνο το γεγονός ότι είδα το γράμμα σου παρηγορήθηκα πολύ. Δεν είναι επειδή σ' αγαπάω. Δυστυχώς δεν έχω κατορθώσει ακόμα ν' αγαπάω όπως πρέπει. Όμως τα αισθήματα που τρέφω για σένα μέ 'καναν να παρηγορηθώ πολύ και μόνο από το γεγονός ότι είδα το χειρόγραφο γράμμα σου.
 Δε στενοχωρήθηκα επειδή έχω τόσο καιρό ν' ακούσω νέα σου. Τη δικαιολόγησα τη σιωπή σου επειδή είσαι άρρωστος, επειδή το διακόνημά σου έχει πολλές σκοτούρες κι επειδή ο άρρωστος κι ο πολυάσχολος συνηθίζουν να σκέφτονται: <<Περίμενε ν'α 'ρθει το επόμενο ταχυδρομείο>>. Και το επόμενο ταχυδρομείο έφτασε. Έχω ήδη στα χέρια μου το γράμμα σου. Τώθα θα με συγχωρέσεις κι εσύ, όπως σε συχώρεσα κι εγώ. Όλον αυτόν τον καιρό δεν έγραψα σχεδόν σε κανέναν ή έγραψα πολύ λίγα κι όχι όσα ήθελα. Πίστεψέ με όμως. Έγραφα μέχρι να εξαντληθώ, έφτανα στα όρια του πόνου. Όποιος καταλαβαίνει πόσο η αρρώστια καταβάλει τον άνθρωπο και τον καθιστά ανίκανο, εκείνος θα καταλάβει και τη σιωπή μου.
 Είσαι κι εσύ άρρωστος. Τί μπορείς να κάνεις έτσι; Ο άρρωστος άνθρωπος δεν μπορεί καλά καλά να συγκαταριθμηθεί με τους ζωντανούς. Η ζωή του είναι σχεδόν μισή, ένα είδος σκιάς της ζωής. Οι ίδιες οι ψυχικές του δυνάμεις είναι ναρκωμένες, δε λειτουργούν όπως θά ΄πρεπε. Στις μέρες μας οι χριστιανοί δεν κινδυνεύουν από τα δεσμά και τα ξίφη. Τα βάσανά μας είναι οι αρρώστιες κι άλλες δοκιμασίες. Κάθε εποχή έχει τα δικά της βάσανα. Στη δική μας εποχή τα βάσανα είναι μικρά, αντιμετωπίζονται εύκολα. Ας τα υπομένουμε. Η κλίμακα των πειρασμών κι η ανταπόδοση ανήκουν στο Θεό.
 Ποιός μπορεί να σε πικράνει; <<Έλεος και αλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη και ειρήνη κατεφίλησαν>> (Ψαλμ. πδ' 10) αναφέρει ο Ψαλμωδός. Αυτό σημαίνει πως όπου δεν υπάρχει <<έλεος>>, όπου υπάρχει πικρία και οδύνη, εκεί δεν υπάρχει <<αλήθεια>>. Όπου δεν υπάρχει <<ειρήνη>>, εκεί δεν υπάρχει <<δικαιοσύνη>>. Κι η ψυχή που είναι αποξενωμένη από τη θεία αλήθεια και τη θεία δικαιοσύνη δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε κατάσταση <<κατά Θεόν>>. Πρέπει ν' απαλλάξεις την ψυχή σου από τέτοια κατάσταση και να την οδηγήσεις στην ειρήνη και το έλεος, στην αλήθεια και τη δικαιοσύνη του Θεού. Κι αυτό θα το κατορθώσεις αν σκεφτείς: <<Αυτό που μου συμβαίνει δε γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού. Γι αυτό λοιπόν, είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος>>.
 Μην ερευνάς πάρα πολύ τις συνθήκες και τις περιστάσεις του βίου. Δεν το αξίζουν. Οι περιστάσεις του βίου βιάζονται, περνούν και διαδέχονται η μιά την άλλη. Κι εμείς τρέχουμε, αλλά με προορισμό την αιωνιότητα. Σ' εκείνον που εξετάζει και περιεργάζεται τα πράγματα, ο κόσμος μοιάζει να μην κινείται. Έτσι πέφτει σε απόγνωση. Εκείνος που βλέπει πως όλα τα πράγματα κινούνται και φεύγουν, θά ΄χει κι ο ίδιος την ίδια αίσθηση. Η καρδιά του θά 'ναι ανάλαφρη κι ευτυχισμένη.
 Ο Χριστός μαζί σου. Προσεύχου για μένα.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 1999

http://www.churchgoc.narod.ru/pnoi/188/2.html