ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1937 (ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ)

ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1937 (ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ) ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΟΧ «Από τους Ελληνες πηραμε την Αποστολικη Διαδοχη πρό χιλιων ετων, απο τους Ελληνες θα την ξαναπαρουμε» (Αγιοι της Εκκλησιας Κατακομβων Ρωσιας) ΕΚΔΟΣΙΣ: ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ, ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ: 4ο ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟΝ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ Τ.Κ. 194 00 ΚΟΡΩΠΙ ΤΗΛ. 210.6020176, 6977290326, ΤΕΥΧΙΔΙΟΝ 67 ΜΑΙΟΣ 2022 ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1937 ..... Κατόπιν τῶν προηγηθεισῶν Ἀποκηρύξεων καί Ὁμολογιῶν, τά ἐναπομέναντα δύο μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου συνεδρίασαν τήν 19ην Ἰουνίου 1937 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας παρά τήν Κερατέαν Ἀττικῆς. Εἰς τά Πρακτικά αὐτῆς ἐπισημαίνονται καί τά ἑξῆς: «ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ …Λυπούμεθα βαθύτατα πάντες διά τόν διχασμόν, τοῦ ὁποίου εἴμεθα θεαταί ἀνάμεσον τοῦ Ποιμνίου τῶν Εὐσεβῶν, καί ἡ λύπη ἡμῶν αὕτη καθίσταται βαθυτέρα ὅσω ἀναμένομεν τούς ἁρμοδίους καί δυναμένους νά φέρωσιν τήν εἰρήνην εἰς τάς καρδίας τῶν πιστῶν, διά μιᾶς εἰλικρινοῦς ὁμολογίας Πίστεως καί μετανοίας, ὄχι ἁπλῶς ἀδιαφοροῦντας εἰς τό στοιχειῶδες τοῦτο Ποιμαντικόν καθῆκον, ἀλλά τοὐναντίον προσπαθοῦντας νά διαστρέψωσι τάς εὐθεῖας ὁδούς τοῦ Κυρίου πρός παραπλάνησιν τοῦ θρησκεύοντος λαοῦ, καί τάς αὐτῶν εὐθύνας νά ἐπιρρίψωσιν εἰς ἡμᾶς.(1) Τίς ἀγνοεῖ ὅτι ὁ σάλος τοῦ διχασμοῦ προῆλθεν ἀφ' ἧς στιγμῆς οἱ δύο ἡγέται τοῦ ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνος, τέως Δημητριάδος καί πρώην Φλωρίνης, ἠρνήθησαν τήν πρώτην αὐτῶν Ποιμαντικήν Ὁμολογίαν, καί δημοσία ἐκήρυξαν ἐγγράφως καί προφορικῶς, ὅτι οὔτε ἡ νεωτερίσασα Ἐκκλησία τοῦ κ. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου εἶναι σχισματική, οὔτε καί τά ὑπό τῶν ἀποστατῶν τῆς Ὀρθοδοξίας νεωτεριστῶν Κληρικῶν τελούμενα μυστήρια στεροῦνται τῆς χάριτος τοῦ ἁγ. Πνεύματος, ἀλλ' ὅτι τοὐναντίον εἶναι ἔγκυρα; Ἡμεῖς, χάριτι Θεία, ἐμμένομεν εἰς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον ἀπό τῆς ἀρχῆς τῆς καινοτομίας ἤτοι ἀπό τοῦ 1924 ἐκηρύσσετο, καί τό ὁποῖον ἀνεγνώρισαν καί ὡμολόγησαν τῶ 1935 (κατά Μάϊον) οἱ δύο ὡς ἄνω τέως Ποιμένες Γερμανός καί Χρυσόστομος, καί κατά τό ὁποῖον τό νέον μηνολόγιον, ἐχαρακτηρίσθη ὑπ' αὐτῆς τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς νεωτερισμός καί παγκόσμιον σκάνδαλον καί κατεδικάσθη ὑπ' αὐτῆς, ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων, τρίς, (1583, 1587 καί 1593), ὡς νεωτερισμός (καί ὅτι) τό παπικόν μηνολόγιον ἀποτελεῖ κατάλυσιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων καί χαρακτηρίζεται καί καταδικάζεται Πανορθοδόξως ὡς «ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου καί βλασφημία κατά τοῦ ἁγ. Πνεύματος». Οἱ δύο τέως ποιμένες τοῦ ἀγῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι προφανές ὅτι ἀναγνωρίσαντες ὡς ἔγκυρα τά Μυστήρια τῶν Νεωτεριστῶν, ἠθέτησαν τήν πρώτην αὐτῶν ὁμολογίαν καί ἐλιποτάκτησαν κατ' οὐσίαν, πρός τούς Πολεμίους τῆς Ὀρθοδοξίας Νεωτεριστάς. Προσεπιτούτοις, ἡμεῖς στοιχοῦντες τοῖς παραδείγμασι καί ταῖς ἐντολαῖς τῶν ἁγ. Πατέρων καταδικάζομεν Θεοσοφισμόν, Χιλιασμόν, κομμουνισμόν, οὐνιτισμόν, Προτεσταντισμόν, Μακρακισμόν, καί πᾶσαν αἴρεσιν ὡς καί τήν ἄθεον τῆς εἰδωλολατρικῆς Μασσωνίας Διδασκαλίαν, πρός περιφρούρησιν τοῦ τιμαλφοῦς τῆς Ὀρθοδοξίας Θησαυροῦ καί τῆς σωτηρίας τῶν Πιστῶν, ἐνῶ οἱ ὡς ἄνω Ποιμένες ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς νά καταδικάσωσιν ἐμφανῶς, τήν ὑπέρ πᾶσαν αἴρεσιν, διδασκαλίαν τῆς Μασσονίας, κατά παράβασιν τῶν Ἱερῶν κανόνων τοῦ Β' τῆς Β' Οἰκ. Σύν., τοῦ Α' τῆς ς' καί Α' τῆς Ζ' Οἰκ. Σύν. Ἡμεῖς δέν δυνάμεθα νά παραβῶμεν Πατρώους Νόμους καί ν' ἀθετήσωμεν Πατέρων ἁγίων ἐντάλματα καί ν' ἀσεβήσωμεν εἰς αὐτά τά δικαιώματα τοῦ Κυρίου τῶν Δυνάμεων, ὑπέρ τῶν ὁποίων ἑτοίμως ἔχομεν καί νά ἀποθάνωμεν. Αὕτη ἔστιν ἡ ὑγιαίνουσα πίστις τῶν Ὀρθοδόξων Γνησίων Χριστιανῶν καί ὑπέρ αὐτῆς τόν διωγμόν εὐχαρίστως ὑπομένομεν. Ἀπό ταύτης ἐξέκλιναν οἱ δύο τέως Ποιμένες τῆς Ὀρθοδοξίας καί συμποιμένες. Ἀποκρούομεν δέ τήν συκοφαντίαν, ὅτι τάχα ἡμεῖς ἀναβαπτίζομεν ἤ ἐπιζητοῦμεν νά ἐπαναλαμβάνωμεν τήν Ἱεροπραξίαν τοῦ Γάμου. Ζητοῦμεν μόνον, κατά καθῆκον Ἱερόν ὅπερ ἔχομεν, ν' ἀκολουθῶμεν ὡς Γνήσιοι καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τήν Ἱεράν Ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καί συμφώνως πρός αὐτήν, νά κατευθύνωμεν εἰς νομάς σωτηρίους τούς πιστούς, καί τούς προσερχομένους εἰς τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐνηλίκους μέν ὄντας, νά δεχώμεθα διά λιβέλλου, τά δέ βρέφη, βεβαπτισμένα ὑπό Σχισματικῶν ἀναμυρώνωμεν κατά τόν Α' τοῦ Μέγ. Βασιλείου κανόνα. Καί ἄν οἱ δύο τέως Ποιμένες τέως Δημητριάδος καί πρώην Φλωρίνης, πράγματι ἐπιθυμῶσι τήν Εἰρήνην καί ζητῶσι νά γαληνεύσωσι τάς συνειδήσεις τῶν Γνησίων Χριστιανῶν δέν ἔχουν ἄλλό τι νά πράξωσιν παρά νά σπεύσωσιν ὅπως δημοσία ἐκήρυξαν τήν πλάνην, νά καλέσωσι τόν λαόν καί δημοσία πάλιν νά ὁμολογήσωσιν τήν ὑγιᾶ τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν, νά ἀποκηρύξωσιν τήν Σχισματικήν τῶν Νεωτεριστῶν Ἐκκλησίαν ὡς τοιαύτην, νά ἀναγνωρίσωσιν ὡς ἄκυρα τά Μυστήρια τῶν Νεωτεριστῶν καί μή μετέχοντα τῆς θείας χάριτος, νά ἀνακαλέσωσιν ὅλας τάς συκοφαντικάς αὐτῶν πράξεις καί Ἐγκυκλίους. Ἐν μετανοία δέ νά παραμείνωσιν ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, κατά τόν 62ον Ἀποστολικόν κανόνα, τόν 10ον τοῦ ἁγ. Πέτρου καί τόν Α' τῆς ἐν Ἀγκύρα διά νά Εἰρηνεύσωσι τάς σκανδαλισθείσας συνειδήσεις. Αὕτη ἐστίν ἡ ὁδός τῆς ποθητῆς καί ἁγίας ἑνώσεως καί Εἰρήνης τῆς χειμαζομένης Ἐκκλησίας καί τῶν Πιστῶν αὐτῆς τέκνων διά μέσου τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί εἰλικρινοῦς μετανοίας, τήν ὁποίαν ἀπό καρδίας εὐχόμεθα ἴνα καί ἐν ταύτη δοξασθῆ τό ὑπερύμνητον ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὦ ἡ δόξα καί τό κράτος καί ἡ προσκύνησις σύν τῶ ἀνάρχω αὐτοῦ Πατρί καί τῶ Ἁγίω Πνεύματι εἰς τούς Αἰῶνας τῶν Αἰώνων Ἀμήν.(2) Ἐν τῆ Ἱερᾶ Μονῆ Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πευκοβουνιωτίσσης ἐν Κερατέα Ἀττικῆς τῆ 19η Ἰουνίου 1938. (Τ.Σ.) Ὁ Κυκλάδων Γερμανός Δρ Θ. Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος Ἀρχιμ. Γεδεών Ἱερομόναχος Ἀρχιμ. Ἀκάκιος Ἱερομόναχος Ἀρχιμ. Ἰλαρίων Ἱερομόναχος Ἀρχιμ. Ἀρτέμιος Ἱερομόναχος (Ξενοφωτεινός) Ὁ Γραμματεύς Μάρκος Μοναχός (Κ.Γ.Ο. Τόμος 27ος 1982 σελ. 130—133)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ 29.10.1941

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ, ΙΕΡΕΩΝ, ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΤΗΝ 29.10.1941. Ὁμολογοῦμεν οἱ ὑπογραφόμενοι Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱεροδιάκονοι καί μοναχοί ὅτι εἴμεθα τέκνα πιστά τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, ‘Αποστολικῆς καί Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ ‘Εκκλησίας. Πιστεύομεν καί Ὁμολογοῦμεν συμφώνως τῶ ἱερῶ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως ἡμῶν, καί δεχόμεθα τάς 7 ἁγίας καί Οἰκουμενικάς Συνόδους, καί πάσας τάς τοπικάς τάς παραδεδεγμένας ὑπό τῆς ‘Εκκλησίας, καί τούς κανόνας τῶν κατά μέρος ἁγίων Πατέρων. Πιστεύομεν καί δεχόμεθα ἐν ὅλῃ μας τῆ καρδίᾳ πάντα τά δόγματα καί τάς ἱεράς παραδόσεις ἐγγράφους τε καί ἀγράφους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς ταῦτα καθιερώθησαν ἐξ’ ἀρχῆς. Ἀποκηρύσσομεν καί ἀποπτύομεν τό Γρηγοριανόν παπικόν ἤ νέον ἡμερολόγιον καί τάς σύν αὐτῶ ἀναφανείσας καινοτομίας, σχίσματα, καί αἱρέσεις, καί ἀκολουθοῦμεν πιστῶς τό ‘Ιουλιανόν καί πάτριον ἤ παλαιόν καλούμενον, ὅπερ ἀπ’ ἀρχῆς παρέλαβεν ἡ Ὀρθόδοξος ‘Εκκλησία ἡμῶν, καί τέλος δεχόμεθα πάντα ὅσα δέχεται καί φρονεῖ ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ ‘Ανατολική Ἐκκλησία, ἀναθεματίζομεν δέ καί ἀποκηρύσσομεν γενικῶς ὅσα ἀναθεματίζει καί ἀποκηρύσσει Αὕτη ἀνέκαθεν, καθώς καί τήν στυγεράν Σιμωνίαν. Ὑποσχόμεθα διά τοῦ παρόντος ὅτι θά ἐμμένομεν πιστοί εἰς τά ἀνωτέρω χάριτι Χριστοῦ μέχρι τελευταίας μας ἀναπνοῆς καί θά ἐργασθῶμεν ὡς Ἱερεῖς τῆς ‘Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. τῆς Ἑλλάδος μετ’ ἀληθοῦς αὐτοθυσίας, εἰλικρινείας καί ἀνιδιοτελείας, μέχρι τελικῆς ἀποπερατώσεως τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος, ἤτοι τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου. Ἐπίσης ὑποσχόμεθα ὅτι θά τηρῶμεν πάσας τάς περί ἡμερολογίου ἀκριβολογίας ἀποφεύγοντες τάς ἐπιβλαβεῖς οἰκονομίας, ἤτοι δέν θά ἐκτελῶμεν μυστήρια, λειτουργίας, βαπτίσεις, εὐχέλαια, ἁγιασμούς, γάμους καί τά τοιαῦτα εἰς Νεοημερολογίτας. Δέν θά βαπτίζωμεν, ἐάν ὁ ἀνάδοχος τυγχάνει νεοημερολογίτης, τουναντίον θά βαπτίζωμεν ἐάν οὗτος εἶναι παλαιοημερολογίτης (σ.σ. ὀρθόδοξος), οἱ δέ γονεῖς τοῦ παιδίου νεοημερολογῖται. Ὁμοίως τούς ἐρχομένους ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου εἰς τό παλαιόν θά δεχώμεθα δι’ Ὁμολογίας Πίστεως, τούς δέ βαπτισθέντας μέ τό νέον ἡμερολόγιον θά τούς ἀναμυρώνωμεν, ἀναγινώσκοντες τήν εὐχήν τοῦ Ἁγίου Μύρου κατά τόν Α΄ Κανόνα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Θά διδάσκωμεν τήν μή συμπροσευχήν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν καί τήν μή μετάβασιν εἰς τούς Ναούς των, καί πάντα τά σχετικά ὅσα ἀπαιτεῖ καί διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία θά ἐκτελῶμεν. Τό παρόν ἀναγνωσθέν εἰς ἐπήκοον πάντων ὑπογράφεται παρ’ ἡμῶν τῶν ἀποτελούντων τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος Ἀρχιερέων, Ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων καί Μοναχῶν. Ἐν ‘Αθήναις τῆ 29η Ὀκτωβρίου 1941 (Ὑπογράφεται ὑπό τῶν δύο ‘Αρχιερέων Κυκλάνων Γερμανοῦ καί Βρεσθένης Ματθαίου, καί τῶν Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου, ‘Αρχιμανδρίτου Γεδεών, ‘Αρχιμανδρίτου ‘Ακακίου, ‘Αρχιμ. ‘Αρτεμίου Ξενοφωντεινοῦ, ‘Αρχιμ. Ἱεροθέου Σταμούλη καί 30 ἄλλων ‘Αρχιμανδριτῶν, Ἱερομονάχων καί Μοναχῶν). Σημείωσις: Ἐνίοτε προσέθετον καί τήν «Ὁμολογίαν Πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν» τήν γραφεῖσαν ὑπό τοῦ Εὐγενίου Βουλγάρεως καί ἔχουσαν οὕτω: «Ἀποδέχομαι καί τιμῶ τάς ἁγίας καί Οἰκουμενικάς Ἑπτά Συνόδους, καί τά ἐν αὐταῖς δογματισθέντα καί κηρυχθέντα θεῖά τε καί ὑπερφυῆ καί σωτήρια Δόγματα παρά τῶν Ὁσίων καί Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, οὕς κατά καιρούς ἔθετο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ καί διέπειν, καί πάντων τῶν ἐναρέτων καί μακαρίων Πατέρων τά τε Δόγματα καί Πονήματα ἀσπάζομαι ὡς διδασκαλίαν ἀνεπίληπτον, σωτηρίας θεμέλιον΄ καί οὕς ἡ Καθολική ‘Ανατολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσίεται, ἀποδέχομαι΄ καί οὕς ἀποστρέφεται, ἀποστρέφομαι. Ἀποβάλλομαι δέ καί παντελῶς ἀποτρέπομαι τάς ἀπό Σίμωνος τοῦ Μάγου καί μέχρι τοῦ δεῦρο τῆς εὐσεβείας παντάπασιν πεπτωκότας καί δόξας υἱοθετήσαντας καί φθοροποιά δόγματα ἐφευρόντας καί τήν τῶν Ἁγίων Πατέρων Παράδοσιν ἀθετήσαντας καί τόν πικρόν τῶν ζιζανίων σπόρον συναναμεῖξαι τῆ τῆς Ὀρθοδοξίας ‘Αρούρᾳ τολμήσαντας, αὐτούς τε ἀναθεματίζω καί πάντας τούς ἑπομένους αὐτοῖς, καί ὡς λύμην τῆς κατά Χριστόν ‘Εκκλησίας διαπτύω καί τῶ ἀναθέματι καθυποβάλλω». Προσέθετον δέ καί τό ἑξῆς: «Γνώμη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι νά πιστεύη ὁ Χριστιανός ὀρθῶς, ἤγουν νά περιπατῆ ἴσια εἰς τήν Πίστιν, καθώς παρελάβομεν, νά μή πίπτη εἰς ἀποστασίας καί αἱρέσεις ἤ εἰς Σχίσματα, ἴδια τῶν υἱῶν τῆς ἀπωλείας. Τούς τοιούτους ὀνομάζει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «ἀντιχρίστους», ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός Ἐφεσίους «υἱούς τῆς ἀπειθείας», ὁ δέ Δαμασκοῦ φωστήρ «ἀπίστους»΄ «Ὁ γοῦν μή κατά τήν παράδοσιν τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων, οὗτός ἄπιστος ἐστίν», διότι μή βαδίζοντες καί μή ἔχοντες τόν αὐτόν σκοπόν, ὅν ἐβάδισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀς γνωρίζουν οἱ τοιοῦτοι ἱερεῖς μήτε ἱερωσύνην, μήτε μυστήρια τελοῦνται ὑπ’ αὐτῶν, ἡ δέ μερίς αὐτῶν μετά τοῦ προδότου Ἰούδα». ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2006

ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΚΚΡΕΜΟΥΝ

ΕΤΟΣ 2007 ΣΥΝΕΚΛΗΘΗ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Παρουσίασις ὑπό ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ Τήν 10ην Ὀκτωβρίου τοῦ 2007, μετά ἀπό τήν σχετικήν πρόσκλησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, ἐπραγματοποιήθη ὑπό τήν Προεδρίαν του Μητροπολιτική Σύνοδος, εἰς τήν ὁποίαν παρέστησαν καί ἔλαβον μέρος, ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ Αἰδεσιμώτατος Πρεσβύτερος π. Μιχαήλ Ἰωάννου καί ὁ εὐλαβέστατος κ. Τρύφων Παπαδόπουλος ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ πατρός του Ἱερέως π. Ἀγαθοκλέους Παπαδοπούλου. Ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παρέστησαν καί ἔλαβον μέρος ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἱερομ. π. Ἀμφιλόχιος, ὁ Αἰδεσιμώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμᾶς, ὁ Αἰδεσιμώτατος Ἱερεύς π. Ἀνδρέας, ὁ θεολόγος κ. Ἐλ. Γκουτζίδης, καί οἱ Ὁσιώτατοι Μοναχοί π. Ἰωαννίκιος, π. Κύριλλος καί π. Θεόδωρος. Κατόπιν τῆς κεκανονισμένης προσευχῆς τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, ὅστις κατ' ἀρχάς ἀνεφέρθη εἰς τόν ὕψιστον θεσμόν τῆς Συνόδου καί ἐζήτησεν ὅπως εἰς τάς συνεδριάσεις αὐτάς προσερχώμεθα καί μετέχωμεν μετ' ἀναλόγου δέους, σεβασμοῦ καί ὑπευθυνότητος ὥστε δι' αὐτοῦ νά ἐκφράζεται τό θεῖον θέλημα. Ἐπ' αὐτοῦ παρουσίασε τήν ἀπό πάσης ἀπόψεως ὄντως ἱστορικήν Εἰσήγησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, εἰς τήν ἀπό 4.2.1999 συνελθοῦσαν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Λόγω ἀκριβῶς τῆς διαχρονικῆς ἰσχύος καί ὑψίστης σημασίας αὐτῆς τῆς εἰσηγήσεως τοῦ τότε Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου κρίνεται εὔλογον νά ἀνοιγῆ παρένθεσις καί ἐκτεθῆ ὁλόκληρον τό κείμενον, ὅπως ἐξεφωνήθη τήν 4.2. 1999. «ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚ/ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ «Κάθε φορά πού συνεδριάζομεν ὡς Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, πρέπει νά ἔχωμεν συνείδησιν ὅτι δέν πρόκειται περί μιᾶς ἀνθρωπίνης συνεδριάσεως. Ἡ συνεδρίασις τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔχει ἕνα μυστικόν χαρακτῆρα, διότι καλούμεθα δι' αὐτῆς νά διακρίνουμε καί νά ἐκφράσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀρνούμεθα βέβαια καί τόν ἀνθρώπινο παράγοντα, ἀλλ' αὐτόν τόν παραδίνουμε εἰς τόν Χριστόν διά νά ἐνεργήση Αὐτός δι' ἡμῶν. Ὁ Συνοδικός θεσμός ἑπομένως εἶναι ἰδιαίτερα ἱερός, εἶναι μία ἄλλη «λειτουργία» διά τῆς ὁποίας ἁγιαζόμεθα μέ τήν ἀναζήτησιν καί ἔκφρασιν τοῦ θείου θελήματος ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων τά ὁποῖα ἀφοροῦν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἀναφέρομαι σ' αὐτόν τόν ὕψιστον καί ἱερόν θεσμόν τῆς Συνόδου, διότι ἔχω καταλήξει σέ ἕνα συμπέρασμα. Μελετοῦσα αὐτόν τόν καιρό τό βιβλίο μου, πού ἐκδόθηκε τό 1994 «ΟΜΙΛΙΑΙ — ΚΕΙΜΕΝΑ — ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ», καθώς καί τό ἑπόμενο, πού ἐκδόθηκε τό Νοέμβριο τοῦ 1994 μέ τίτλο «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ», ἐπίσης καί κάποια ἄλλα πού ἐκδόθηκαν μέχρι τό σχίσμα τῶν πέντε Ἀρχιερέων. Μέσα ἀπό ὅλα αὐτά διέκρινα πολλά κακά, πολλές ἁμαρτίες, ἀλλά μία τήν βλέπω μεγαλύτερη ἀπό ὅλες. Ποιά εἶναι αὐτή; Ἡ ἀσέβεια Ἀρχιερέων πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον! Διεπίστωσα, ὄχι μίαν φορά ἤ δύο, ὅτι Ἀρχιερεῖς ἀντί νά παραδοθοῦν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἐκφρασθῆ τοῦτο μέσω τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τῆς φωτιστικῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔπραττον τό ἀντίθετον! Ἀρχιερεῖς συνεννοοῦντο συνωμοτικά, προαπεφάσιζον ἐπί διαφόρων θεμάτων καί ἤρχοντο στήν Ἱερά Σύνοδο διά νά ἐπιβάλουν τίς συνωμοσίες των. Μέσα στά Συνοδικά Πρακτικά ἔχουν γραφεῖ πολλές τέτοιες ἁμαρτωλές καί βλάσφημες περιπτώσεις, πολλές ἐκ τῶν ὁποίων ἔχομεν χρέος εἰς μίαν Ἱεράν Σύνοδον νά τάς ἐκθέσωμεν καί ὅσαι θεραπεύονται νά θεραπευθοῦν καί ὅσαι εἶναι ἀπορριπτέαι νά ἀπορριφθοῦν. Παρακαλῶ τόν Θεόν νά εὐλογήση τό ταχύτερον, καί ἄν εἶναι δυνατόν καί εἰς τήν ἄλλην Ἱεραρχίαν, νά καθαρίσουν αὐτά τά πράγματα. Ὁ Σεβ/τος ἀδελφός ἅγιος Μεσογαίας εἶναι ὁ ἁρμοδιώτερος νά εἰσηγηθῆ τό ὅλον θέμα, διότι ὡς Ἀρχιγραμματεύς ἔζησεν ὅσα ἐννοῶ καί τά ἀντιμετώπισεν, ἀλλά καί ὡς θεολόγος εἶναι ἱκανός νά βοηθήση ὅλους ἡμᾶς. Φοβοῦμαι ἅγιοι ἀδελφοί αὐτές τίς ἁμαρτίες. Φοβοῦμαι ὅμως καί διότι κατά τά χρόνια πού ἀκολούθησαν μετά τό 1995, οὔτε παλαιά κακά διωρθώσαμεν, οὔτε ὅσα ἔπρεπε σοβαρά θέματα νά προχωρήσουμε τά ἐνεργήσαμε. Γνωρίζω τίς εὐθύνες μου, ἀλλά εἶσθε καί ἐσεῖς συνυπεύθυνοι, τόσον οἱ ἀρχαιότεροι εἰς τά πρεσβεῖα Ἀρχιερεῖς, ὅσον καί οἱ νεώτεροι. Εἴμεθα ὅλοι ὑπεύθυνοι, διότι ἡ λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δέν ἀπέδωσε καρπούς. Καί θέλω νά γίνω πιό σαφής καί νά καταλάβετε τήν ἀγωνία μου καί τήν εὐθύνη μας τήν προσωπική ὁ καθένας καί τήν συλλογική, ἡ ὁποία εἶναι μεγαλύτερη. Δέν ἐπισημαίνουμε, δέν μελετοῦμε καί δέν προγραμματίζουμε σοβαρά θέματα, τά ὁποῖα χρονίζουν καί εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν Συνοδικαί πράξεις καί ἀποφάσεις, ἔγγραφα, τά ὁποῖα ἐκκρεμμοῦν, π.χ. ἡ «Β' Ἐγκύκλιος» τῶν πέντε πρ. Μητροπολιτῶν, ἡ «Διευκρίνισίς των» καί ἄλλα, τά ὁποῖα ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε μέσα ἀπό τά Πρακτικά κ.λπ. τῆς πενταετίας 1991—1995. Δέν νομίζω, ὅτι θά παρεξηγηθῶ ὑπό κανενός ἄν θά εἴπω μέ πικρία, ὅτι οὔτε 12μελῆ Ἱεράν Σύνοδον συνεκροτήσαμεν, οὔτε Ἅγιον Μῦρον προγραμματίσαμε, οὔτε ἔναντι τῶν ραγδαίων ἐξελίξεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐλάβομεν θέσιν, οὔτε κἄν τόν κ. Χριστόδουλον ἐβάλαμε στήν θέσιν του, ὁ ὁποῖος εἶναι τόσον ἐκτεθειμένος ἀπό κάθε ἐκκλησιαστικήν ὀρθόδοξον ἄποψιν. Ἡ φωνή μας ὡς φωνή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ἠκούσθη. Δέν θέλω νά στενοχωρήσω οὐδένα, ἀλλά δέν θέλω νά λυπῶμεν καί νά παροργίζωμεν, πρῶτος ἐγώ ὡς Ἀρχιεπίσκοπος, τόν Δεσπότην Χριστόν. Συνεδριάζουμε πέντε χρόνια χωρίς τήν συνεργασία τῶν θεολόγων. Εἶναι πικρόν μου παράπονο, διότι ἐνθυμοῦμαι τήν Ἱστορία ἀπό τό 1977, οἱ Σεβ/τοι κ.κ. Νικόλαος καί Παχώμιος πρέπει νά ἐνθυμοῦνται. Εἰς τήν Κων/λεως τότε, μετά τήν ἀπομάκρυνσιν τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου, καλέσαμε τούς θεολόγους νά συνεργασθοῦν μαζί μας. Μέ τίς ἰδικές μας εὐχές τότε, ὡς Ἱερά Σύνοδος, πετύχαμε νά μᾶς ἐκτιμοῦν καί νά μᾶς σέβωνται οἱ φίλοι καί νά τρομάζουν οἱ ἐχθροί. Σᾶς παρακαλῶ νά πάρουμε τούς τόμους τοῦ Κ.Γ.Ο., τίς ἐκδόσεις τῶν ἐτῶν μετά τό 1977 καί νά δοῦμε τί ἔγινε τότε καί τί κάνουμε σήμερα. Ἐξομολογοῦμαι ἐνώπιόν σας ἐν Συνόδω, ἡμαρτήσαμε ἀδελφοί μου, διότι καί μετά τήν κατά τό 1995 τελική ἀπόσχισι καί ἀπομάκρυνσι τῶν πέντε, δέν ἀγαπήσαμε καί δέν ἐπιστρατεύσαμε τούς θεολόγους, ὥστε νά συνεχίσωμεν τόν πολύπλευρον θεολογικόν ἐκκλησιαστικόν ἀγῶνα. Ἀναδείξαμε θεολόγους μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί σήμερα δημιουργοῦμε ἀποστάσεις ὀλέθριες. Ἡμεῖς ἔχομεν τό χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, αὐτοί ἔχουν τό χάρισμα τοῦ λόγου καί τῆς γνώσεως, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τό 1996. Ἐγώ βέβαια, ὅπως θά ἐνθυμεῖσθε, τότε ἤμουν εἰς τό Νοσοκομεῖον, τό ἐπληροφορήθην ὅμως, καί μάλιστα ὅτι ὁ Σεβ/τος ἐδιηγήθη ἐκεῖνον τόν διδακτικώταταν μῦθον τοῦ Αἰσώπου περί τοῦ λύκου, ὁ ὁποῖος εἰσηγεῖτο εἰς τόν τσοπάνην «νά διώξη τούς κύνας, τά μανδρόσκυλα, διότι καί τσάμπα τρῶνε τό ψωμί καί ἐνοχλοῦν μέ τά γαυγίσματά των». Μήπως κάνουμε αὐτό καί ἡμεῖς ἤδη ἀπό πολύ καιρό; Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος ἐξομολογοῦμαι ὅτι μέ ἀνέπαυε πολύ ἡ εἰς τό παρελθόν παρουσία ἐδῶ μέσα τῶν θεολόγων. Κατά τήν ἰδικήν μου ταπενήν ἄποψιν εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη μας πού δέν τούς καλοῦμε κοντά μας ὅπως τότε. Διατί καί τώρα νά μήν εἶναι παρόντες καί νά μήν συμμετέχουν εἰς τάς συνεδριάσεις μας. Μήπως αὐτοί ἀποφασίζουν; Μήπως αὐτοί ὑπογράφουν; Ἤ δέν εἴμεθα σέ θέσι νά τούς ἀκοῦμε καί νά κρίνουμε καί νά ἀποφασίζουμε; Δέν θά προχωρήσω τούτη τή στιγμή περισσότερο, ἀφοῦ πρόθεσίς μου εἶναι νά σᾶς δώσω ἀφορμή διά νά σκεφθῆτε καί ὡς ἐλεύθεροι καί ὑπεύθυνοι Ἱεράρχαι ἔχοντες ἐπίγνωσιν τῶν πραγμάτων, νά ἀλλάξωμεν καί διορθώσωμεν καί εἰς αὐτό τό θέμα. Ξεκίνησα νά σημειώνω αὐτές τίς σκέψεις, Ἅγιοι Ἀδελφοί, μέ ἀφορμήν τήν ζοφεράν περίοδον, τό 1991-1995! Ραδιουργίαι, μηχανορραφίαι μέσα καί ἔξω ἀπό τήν Σύνοδο ἀπό Ἀρχιερεῖς! Ψεύδη, συκοφαντίαι, βλασφημίαι, ληστρικαί πράξεις, μῖσος, τά ὁποῖα κατέληξαν εἰς τήν αἴρεσι καί τό σχίσμα! Θέλησαν νά ξεπουλήσουν τήν Ὀρθοδοξία, νά προδώσουν τήν Ἐκκλησία καί εὑρέθησαν οἱ ἴδιοι ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἀμετανόητοι ἀντιποιοῦνται τήν Ἐκκλησία καί ἔτσι καί τήν διώκουν καί τήν ἐμπορεύονται περισσότερο ἀπ' ὅτι ὁ «μαθητής» ἐκεῖνος μέ τά τριάκοντα ἀργύρια. Διότι ὅταν πλανοῦν χιλιάδες ἁπλῶν πιστῶν δέν ἀποτελεῖ αὐτό καί ἐμπορίαν; Ἀδελφοί Συλλειτουργοί μου. Ἡ Ἐκκλησία διέρχεται τήν δυσκολωτέραν ἱστορικήν περίοδον καί ἐνῶ Αὐτή δέν θά πάθη τίποτε, οἱ κλυδωνισμοί ὅμως ἔχουν συνέπειες εἰς ἡμᾶς καί ὅλους τούς πιστούς. Αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς ἀφήνη ἀδιαφόρους, ἤ νά λέγωμεν μόνον «καί πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς»! Ναί, ἀλλά ὁ πονηρός «κατισχύει» καθ' Ἡμῶν. Ὁ Ἐπίσκοπος βεβαίως ὅταν εἶναι πραγματικός Ἐπίσκοπος, τότε εἶναι «εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ», ὅταν ὅμως δέν εἶναι ἀληθής Ἐπίσκοπος, τότε ἀποβαίνει ἡ μεγαλυτέρα μάστιγα διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ποῖος ἐπολέμησε εἰς τάς ἡμέρας μας τόσον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὅσον οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται; Κανείς δέν εἶναι πιό ἐπικίνδυνος ἐχθρός διά τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τούς ἀναξίους Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς καί θεολόγους καί Χριστιανούς.(*) Εἶναι τόση ἡ θλίψις μου γενικά καί ἰδιαίτερα μέ τήν πτῶσι τῶν πέντε, ὥστε δέν φοβᾶμαι ὅτι θά παρεξηγηθῶ, δι' ὅσα σήμερα ἐξέφρασα εἰς τήν ἀγάπην σας ἐν Συνόδω. Δέν γνωρίζω μέχρι πότε θά εἶμαι μαζί σας, διότι τά ἔτη ἐπληθύνθησαν, καί θέλω νά ἔχουμε ὅλοι χριστιανικά τέλη ὡς Ἀρχιερεῖς καί πρῶτος ἐγώ ὡς γεροντότερος σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεσθε νά τελειώσω τήν παροῦσαν ζωήν ἀφοῦ ἀξιωθοῦμε νά ἀντιμετωπίσωμεν τάς ἐκκρεμμότητας αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν τήν ψυχήν μας, διότι εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελοῦν ἀσέβειαν πρός τόν Χριστόν.(*) Ἡ Ἀρχιερωσύνη, ἅγιοι Ἀδελφοί, δέν εἶναι ἰδική μας, μᾶς ἐδόθη ἀπό τόν Χριστόν διά νά ὑπηρετήσουμε τό Ἅγιον Σῶμα Του. Ἡ Ἀρχιερωσύνη μᾶς ἀναβιβάζει καί πιό πάνω καί ἀπό τούς Ἀγγέλους, ἀλλά καί μᾶς καθιστᾶ περισσότερον Διακόνους καί ἀπό τούς Ἀγγέλους! Διά τοῦτο νά προσέχωμεν καί νά ἔχωμεν πρός πάντας μακροθυμίαν, ὑπομονήν, ἀγάπην, νά εἴμεθα ὑποχωρητικοί καί συγχωρητικοί, νά προσέχωμεν κάθε λόγον μας πού προφέρομεν ἤ γράφομεν, διότι θά μᾶς ζητηθῆ λόγος. Ὅλοι κινδυνεύουν ἀπό τήν κενοδοξία, ἀλλά ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι περισσότερον ἀπό ὅλους, καί μετά ἀκολουθεῖ ἐγωισμός, πλάνη καί σκοτιζόμεθα. Ἡ ἀνάγνωσις τῶν Γραφῶν καί ἡ προσευχή φωτίζουν καί τόν νοῦν καί τήν ψυχήν, διό ἄν ὅλοι πρέπει νά προσεύχωνται καί νά μελετοῦν, ἤ νά μελετοῦν προσευχητικά, ἰδιαίτερα ἔχει τήν ἀνάγκην αὐτῶν ὁ Ἐπίσκοπος. Πῶς ἀλλοιῶς θά εἶναι φῶς, πῶς θά λάμψη, διά τῶν ἔργων του, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων; Ζητῶ νά μέ συγχωρήσετε, διότι πολλά εἶπα καί ἴσως σᾶς ἐστενοχώρησα. Δέν εἶχα, ὅμως, οὔτε ἔχω τέτοια πρόθεσι, ἀλλά νά γνωρίζετε, ὅτι καί ἐγώ εἶμαι πολύ στενοχωρημένος καί θλίβομαι καί πικραίνομαι.(**) Διότι ἐπίστευα ὅτι μετά τήν θλιβερή πτῶσι τῶν πέντε, μετά ἀπό αὐτή τήν ἀνοικτή πληγή θά εἴμεθα περισσότερο προσεκτικοί, ἀνεκτικοί καί ἡ ἀγάπη θά ἦτο θερμή. Ὅμως βλέπετε καί ζῆτε ὅτι δέν κλείνει ἡ πληγή καί ἴσως ἀνοίγουμε καί νέες διά τάς ὁποίας, μήν ἀμφιβάλη κανείς, θά ἔλθη ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ὑπευθύνους. Τέλος πιστεύω ὅτι κανένα θέμα δέν εἶναι δύσκολον, ἄν ὑπάρχη ἀγάπη καί πρόθεσις νά ταπεινωθοῦμε ἐνώπιον τῆς Ἀληθείας. Τί θά ὠφεληθῶ ἐγώ ἄν ταπεινώσω κάποιους, τούς συκοφαντήσω, ὑποστηρίξω πλάνες καί εἰπῶ ψεύδη; Πόσο θά κρατήσουν; Γρήγορα θά εὑρεθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐκεῖ θά μέ κρίνουν αἱ ἁμαρτίαι μου.(***) Ὅλα τά θέματα, εἴτε εἶναι οἱ πειρασμοί, εἴτε εἶναι κανονικῆς φύσεως, εἴτε εἶναι θεολογικά καί γενικά θέματα Ὀρθοδοξίας, εἶναι τόσο ἁπλᾶ, ὅταν ὑπάρχη ἀγάπη, λείπη ὁ ἐγωισμός καί ἡ κενοδοξία καί μέ ταπείνωσιν ἐρευνήσουμε τάς Γραφάς, τότε ὅλα λύονται! Δέν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, Πατέρες, πηγή ἐρίδων, ἀντεγκλήσεων καί μίσους, ἀλλά πηγή φωτισμοῦ, ἀγάπης καί εἰρήνης. Ὅπου πλάνη, ὅπου ἐγωισμός, ἐκεῖ καί ὁ σκοτισμός καί ἡ ἀντιδικία καί τό μῖσος, ἐκεῖ ὅλα τά ἔργα τοῦ ἀντιχρίστου διαβόλου. Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί καί Πατέρες, δέν εἶμαι ἐγώ ὁ ἅγιος, οὔτε ὡς ἅγιος σᾶς μίλησα, ἀλλά ἐπειδή ἡμέρας καί νύκτας μελετῶ τήν κατάστασί μας, ἡ ὁποία εἶναι ἀπογοητευτική καί ἄν δέν διορθωθοῦμε, θά μᾶς τιμωρήση καί ἐδῶ καί κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην ὁ Χριστός, Σᾶς εἶπα αὐτά προκειμένου μέ τίς προσευχές σας πρῶτος νά διορθωθῶ ἐγώ καί μετά καί ἐσεῖς διά νά ἔλθη ἔτσι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διά νά δυνηθοῦμε, εἰς τούς κρισίμους αὐτούς καιρούς, νά ὑπηρετήσωμεν τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ μας Ἐκκλησίαν καί μέσα εἰς Αὐτήν νά ἐργασθῶμεν καί τήν σωτηρίαν μας ποιμένες καί ποιμαινόμενοι. ΑΜΗΝ». Τήν ἀνωτέρω εἰσήγησιν, ὁ Σεβ/τος ἐχαρακτήρισεν ὡς τό «κύκνειον ὀρθόδοξον 'ᾶσμα» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, διότι εἰς τήν συνέχειαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δυστυχῶς ὡς νά ἐξέχασε τά πάντα, «ἔργοις καί λόγοις» ἐκινήθη εἰς τά πλαίσια καί τήν δεοντολογίαν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικόν, εἶπεν, ὅτι εἰς τήν συνέχειαν περιελθών ὑπό τόν πλήρη ἔλεγχον τοῦ διεστραμμένου περιβάλλοντός του, δι' αὐτοῦ δέ καί τῶν ξένων Κέντρων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατέστη ὑποχείριον ὄργανόν των. Ἔτσι ἑρμηνεύεται ἀπολύτως τό γεγονός ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, ἤρχισε νά διοικῆ μέ ἀπολυταρχικόν καί αὐθαίρετον τρόπον καί μέ τήν κάλυψιν καί συνεργασίαν τινῶν Ἀρχιερέων νά καταλύουν συλλήβδην τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν. Ὅλον τοῦτο διότι δέν ἠδύνατο ἀλλέως νά προωθηθοῦν τά σχέδια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα τούς ἐπεβάλλοντο ὑπό τῶν ξένων Κέντρων μέσω τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί τοῦ Δ. Κάτσουρα. Κατάληξις αὐτῆς τῆς καταστάσεως ὑπῆρξεν ἡ κατά Φεβρουάριον 2003 ἱερόσυλος συμπαιγνία τῆς παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ὑπέρ τοῦ δεινοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ κ. Νικολάου, ἀλλά καί ἡ παράλληλος ὑπαναχώρησις ἐκ τῆς ἐν Ἑλλάδι λαβούσης χώραν συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν! Αὐτά δέν ἔχομεν δικαίωμα νά τά παραβλέπωμεν ἤ νά τά ἀποσιωπῶμεν, διότι καθιστάμεθα κοινωνοί τῆς Θεομαχίας καί Ἐκκλησιομαχίας των, διό τά ἀπεκηρύξαμεν, τά κατεδικάσαμεν καί τά ἀνεθεματίσαμεν. Καί συνέχισεν τήν προσφώνησίν του ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος εἰπών ὅτι, ἡ παροῦσα Μητροπολιτική Σύνοδος, ὅσον μικρά καί ἄν εἶναι, ὅμως ἐσωτερικῶς ἀποτελεῖ συνέχεια τῶν προηγουμένων Κανονικῶν καί Ὀρθοδόξων Συνόδων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἐκφράζει Αὐτήν, ὄχι ὀλιγώτερον ἀπό τάς προηγουμένας Αὐτῆς Ἱεράς Συνόδους, ἀφοῦ ἡ γνησιότης καί τό μέγεθος μιᾶς Συνόδου δέν ἐξαρτᾶται ἐκ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν προσώπων τά ὁποῖα τήν ἀπαρτίζουν, ἀλλά πρωτίστως ἀπό τήν Ἀλήθειαν, τήν ὁποίαν αὐτά ὑπηρετοῦν καί κηρύσσουν. Ἐν προκειμένω ὑπενθύμισεν τί γράφει καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διά τόν θεσμόν τῆς Συνόδου: «… Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς ὠνομάκασι, καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν (φρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων), κατά Κανόνων τό ἀληθές κινούμενοι (ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τί δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα ἐπίσκοποι, συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά τάς δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Συνόδους τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί Ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν, «κρείσσων γάρ εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες», ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. Καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθεία, καί τῶ κανόνι, καί τῶ γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. Εἰ οὐ δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἴνα μή τις εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί τοῖς μετέπειτα γενεαῖς παραδοθήσεται… καί ἐξουσία τοῖς ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδομένα καί ἕπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». Ἐπίσης ἀνεφέρθη καί εἰς τόν Ἀθανάσιον Πάριον, ὁ ὁποῖος λέγει διά τάς ὀρθοδόξους καί κακοδόξους Συνόδους: «Ὀρθόδοξος Σύνοδος ἐστί καί ὀνομάζεται, ἡ φυλάττουσα ἀπαρασαλεύτως τά δόγματα καί τάς παραδόσεις καί τούς Κανόνας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Κακόδοξος δέ καί αἱρετική ἐστίν ἐκ τοῦ ἐναντίου, ἡ μή φυλάττουσα αὐτά, ἀλλά τινός ἑνός φρονήματος ἀκολουθοῦσα, ἥτις διά ταῦτα καί ὑπό τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναθέματι καθυποβάλλεται. Λοιπόν δέν εἶναι πάντοτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς Συνόδου ὄνομα. Ἀλλ' ἐκείνη εἶναι σεπτή καί τιμία καί ἁγία Σύνοδος, ἡ στοιχοῦσα τοῖς τε ἐγγράφοις καί ἀγράφοις παραδεδομένοις, ὑπό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Καί τῆς τοιαύτης Συνόδου τάς ἀποφάσεις δεχόμεθα καί φυλάττομεν, τῶν δέ ἀλλοτρίων τήν φωνήν οὔτε γινώσκομεν, οὔτε πειθόμεθα αὐτῆ. Δυνάμεθα ἐνταῦθα ν' ἀπαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους. Ἀλλ' ἴνα μή χρονοτριβῶμεν περιττῶς, ἄς ἴδη ὁ ἀναγνώστης τόν Β' Τόμον τῶν Συνοδικῶν καί θέλει εὕρη αὐτός, ὅπου καί ρητῶς ληστρικαί ἐπιγράφονται. Καί τό χειρότερον ὅπου ὄχι μόνον τοπικαί καί ὀλιγάριθμοι ἐστάθησαν τοιαῦται, ἀλλά καί οἰκουμενικαί πουλάριθμοι, οἴα ἡ ἐν Ἐφέσω τό δεύτερον, ἡ συμφρονήσασα τῶ μονοφυσίτη Εὐτυχεῖ, καί τόν εὐσεβέστατον καί ἁγιώτατον Φλαβιανόν τόν Κων/λεως ἀποκτείνασα. Μετά ταύτην ἡ ἐπί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, ἡ φρυάξασα κατά τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ὁμοίως καί ἡ ἐπί Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος οἰκουμενική ὀνομασθεῖσα, παρανομωτάτη δέ ἀναφανεῖσα, ὡς καθελοῦσα καί ἀναθεματίσασα τόν ἁγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δέ εἶναι ν' ἀναφέρω τό ἐν Φλωρεντία οἰκουμενικόν μέν, ληστρικώτατον δέ συνέδριον. Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δέν εἶναι ἀείποτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς συνόδου ὄνομα καθώς οὐδέ τό τῆς Ἐκκλησίας, καθότι ἔστι Ἐκκλησία ἁγίων καί Ἐκκλησία ὁσίων, ἀλλά ἔστι κατά τόν ψαλμωδόν καί «ἐκκλησία πονηρευομένων». Αἱ φωναί, λοιπόν, ἤτοι τά ὀνόματα οὕτως ἔχουσιν, ἤτοι καί ἐπί καλοῦ καί ἐπί κακοῦ. Καί ἐπί κακοῦ μέν λαμβάνονται καθώς διά παραδειγμάτων ἐδείξαμεν. Ἀλλά οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἤτοι οἱ ἀπαίδευτοι, οὐ δύνανται ποιῆσαι τήν διάκρισιν ταύτην ἐκ τῆς ἀμαθείας αὐτῶν. Ἀλλά σύνοδον ἤκουσαν, τόσον φθάνει, εὐθύς προσκυνοῦσι καί πείθονται καί μέ ζῆλον ἄκρατον τά πάντα θορυβοῦσι καί ταράττουσι. Περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος Ἀπόστολος ὁμολογεῖ πώς «ἔχουσι ζῆλον Θεοῦ, ἀλλ' οὐ κατ' ἐπίγνωσιν». Συμπερασματικῶς, ἐτόνισεν, ὁ Συνοδικός θεσμός, ἀποτελεῖ τήν ὁρατήν συνέχειαν τῆς ἀπ' ἀρχῆς, [ἀπό τῆς γενεθλίου ἡμέρας Αὐτῆς, ἤγουν τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς], μιᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας, δι' ἧς ἀοράτως ἐπενεργεῖ ἡ ἄκτιστος χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Μή λησμονῶμεν, εἶπεν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μία διαρκής Σύνοδος, ἐν μέσω τῆς Ὁποίας παρίσταται ἀοράτως ὁ Χριστός, κατά τό «ὅπου εἰσίν δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί καί ἐγώ ἐν μέσω αὐτῶν». Διά νά ἐπενεργήση ὅμως ἡ ἄκτιστος θεία χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά τῶν Συνοδικῶν μελῶν, πρέπει αὐτά νά εἶναι ἐλευθέρως καί ἀπολύτως ὑποτεταγμένα εἰς τόν Χριστόν καί νά ἔχουν τήν διάθεσιν νά δεχθοῦν καί νά ὑπηρετήσουν τό θέλημά Του. Μετά ταῦτα ὁ Παν/τος Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος ἀνέγνωσεν τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν ἔχουσαν οὕτω: «Θέματα Ἡμερησίας Διατάξεως τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν 10/23.10.2007 α) Πρόσκλησις — Πρότασις — Παράκλησις πρός ἐπιστροφήν καί συνεργασίαν τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν. β) Τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν περί χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν Ρωσίαν, ἐνημέρωσις ἐπί τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μητροπολίτου κ. Κηρύκου εἰς Κίεβον Ρωσίας καί ἀντιμετώπισις ποιμαντικῆς φύσεως ζητημάτων. γ) Τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διά χειροτονίαν Ἐπισκόπου διά τήν Πρεσβυγενῆ Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί ἀντιμετώπισις ποιμαντικῆς φύσεως θεμάτων. δ) Δημοσιεύματα τοῦ Φλωρινικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Μακαρίου, καί ὅσα ἀκόμη θέματα προκύψουν. Εἰς τήν συνεδρίασιν ἐκλήθησαν νά συμμετάσχουν καί ἐκπρόσωποι τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου». Μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς Η.Δ., ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Γνησίας Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἤτοι ὁ Αἰδεσιμώτατος Πρεσβύτερος π. Μιχαήλ ἐπρότεινεν τό θέμα: «Ἐπί τῶν γεγονότων, τά ὁποῖα διεδραματίσθησαν ἀπό τῆς ἐκδημίας τοῦ Σεβ/του κυροῦ Ἐπιφανίου μέχρι τῆς προσφυγῆς των εἰς τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κήρυκον». Τό θέμα ἐνεκρίθη καί περιελήφθη εἰς τήν Η.Δ. Ἐπίσης, ὁ ἴδιος, ἐζήτησε νά ἐνημερώση τήν Σύνοδον ἐπί μιᾶς συναντήσεως, τήν ὁποίαν εἶχεν τό Σάββατον καί Κυριακήν (7 καί 8 Ὀκτωβρίου) μεθ' ἑνός Ἐπισκόπου τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὁ ὁποῖος ἕλκει τήν χειροτονίαν ἀπό τόν Αὐξέντιον, καί ἔχει τήν ἕδραν του εἰς τό Τορόντο τοῦ Καναδᾶ. Τό θέμα προεκάλεσεν ἐνδιαφέρον καί παραμένει ἀνοικτόν, θά ἐπιληφθῆ δέ αὐτοῦ ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, ἐνῶ αἱ σχετικαί πληροφορίαι περιελήφθησαν εἰς τά Πρακτικά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, εὐχαρίστησεν τόν π. Μιχαήλ διά τήν ἐνημέρωσιν καί εἶπεν ὅτι μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον θά ἐπιληφθῆ, ἐνῶ ἐτόνισεν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός καί οἱ περί αὐτόν ἔχουν καλήν φήμην καί κατέληξεν: «Μακάρι νά ἀποδεχθοῦν τά θέματα τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας…". Ἀκολούθως ὁ Σεβ/τος εἰσηγήθη, ἐκτός Η.Δ., θέμα ἀφορῶν εἰς τήν αἴτησιν πρός βάπτισιν τοῦ ἐκ Ρωσίας κ. Σεργίου Ναλόμπιν. Ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος, ἀφοῦ ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης ἐνημέρωσε σχετικῶς τήν Ἱεράν Σύνοδον καί ἀμέσως ἀνέγνωσε τήν αἴτησιν — ἱστορικόν τοῦ ἀνωτέρω. Τόσον ὁ π. Ἀμφιλόχιος, ὅσον καί ὁ π. Μιχαήλ προέτειναν νά ἐγκριθῆ τό αἴτημα τῆς βαπτίσεώς του, διότι προκύπτει δικαιολογημένον καί δέν διαφαίνεται κάποια σκοπιμότης, διά τήν ὁποίαν θά ἀπερρίπτετο τοῦτο. Ἡ ἄποψις ἐγένετο δεκτή ὑφ' ὅλων τῶν μελῶν καί ἀπεφασίσθη ἡ βάπτισίς του. ΕΠΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΔΙΑΤΑΞΕΩΣ Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἐτέθη πρός μελέτην τό 1ον θέμα ἐκ τῆς Η.Δ.: «Πρόσκλησις — Πρότασις — Παράκλησις πρός ἐπιστροφήν καί συνεργασίαν τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν». Τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, ὁ ὁποῖος εἶπεν ὅτι πρό πάσης ἄλλης σοβαρᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἀποφάσεως καί πράξεως, θεωρεῖ ὡς ἀπαραίτητον μίαν ἀκόμη ΕΚΚΛΗΣΙΝ πρός ἅπαντας τούς ἀποσχισθέντας πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρας καί Ἀδελφούς, πρός ἐπιστροφήν ἐν μετανοία καί τῆ καλῆ Ὁμολογία. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἀνεκοίνωσεν ὅτι ἤδη ἔχει ἐκπονηθεῖ σχετικόν σχέδιον προσκλήσεως, τό ὁποῖον ἔδωκεν εἰς τόν Παν/τον π. Ἀμφιλόχιον διά νά τό παρουσιάση. Τό ἐν λόγω κείμενον δημοσιεύεται εἰς τήν συνέχεια, ὅπως τελικῶς διεμορφώθη, ἀπεφασίσθη δέ νά ἀποσταλῆ ἀμέσως καί νά δημοσιευθῆ ὡς γενική Πρόσκλησις πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν. ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ 194 00 Τ.Θ. 54 Α.Π. 451 Ἐν τῶ ἱερῶ Ἐπισκοπείω τῆ 10/23.10.2007 ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ — ΠΡΟΤΑΣΙΣ — ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΔΙΑ ΚΟΙΝΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΣ Ἅπαντας τούς πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρας καί Ἀδελφούς (Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς) Ἀγαπητοί πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρες καί Ἀδελφοί, ταπεινῶς πλήν ἐνθέρμως καί ἀπό βάθους καρδίας παρακαλῶ ὅπως, ἕκαστος χωριστά καί ἅπαντες ἀπό κοινοῦ, ταπεινωθῶμεν καί συντριβῶμεν, ἴνα εὐπρόσδεκτος γένηται ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἡ μετάνοιά μας, καί ἐν ἀγάπη ὁμολογήσωμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Τριάδα Ὁμοούσιον καί Ἀχώριστον, τήν πληροῦσαν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Ἀγαπητοί, παρακαλῶ ἐγώ ὁ ἔσχατος τῶν Ἐπισκόπων, ὅπως ἐγερθῶμεν ἐκ τοῦ θανατηφόρου ὕπνου τῶν βλασφημιῶν καί σχισμάτων καί ἐπανεύρωμεν τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἴνα δι' ἡμῶν (μᾶλλον διά τῆς καλῆς ἡμῶν Ὁμολογίας) συντριβῶσιν τά ἀπό μακροῦ χρόνου σχέδια καί ἔργα τοῦ ἀντιδίκου κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί κατά τῶν ἀθανάτων ψυχῶν μας, ὑπέρ ὦν ὁ Θεός ἔγινεν ἄνθρωπος, ἐδίδαξεν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη καί ἀναληφθείς ἀνεβίβασεν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν εἰς τήν δόξαν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀγαπητοί, διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἄς συνειδητοποιήσωμεν ὅτι ὁ Χριστός, ἀπό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του, ἀεί γεννᾶται, διδάσκει, ἀναβαίνει εἰς τόν Γολγοθᾶν, σταυροῦται καί ἀνίσταται καί οὔτω ἀεί ἐλευθέρως προσλαμβάνει πάντα ἄνθρωπον εἰς τό Ἅγιον σῶμα Του. Ἀεί ὁ Χριστός, ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του, ἐνανθρωπίζει καί ἀεί καλεῖ καί κατά Χάριν προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί τήν θεοποιεῖ. Ἄς συνειδητοποιήσωμεν ἀγαπητοί μου, ὅτι τίποτε δέν θλίβει καί δέν προσβάλλει περισσότερον τήν ἀγάπην καί μακροθυμίαν τοῦ Χριστοῦ, ὅσον ἡ ἀδιαφορία, ἡ περιφρόνησις ἤ καί ὁ πόλεμος κατά τοῦ συνεχιζομένου ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του σωτηριώδους ἔργου. Κατά τήν ταπεινήν μου ἄποψιν, τά εὐρύτερα φαινόμενα ἀποστασίας κατά τήν ἐποχήν μας, ἰδιαιτέρως δέ τά ἀφορῶντα εἰς ἡμᾶς, ἤγουν τά κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποστατικά κινήματα, εἶναι μείζονα θέματα, τά ὁποῖα πάλιν ἤγειρεν καί θέλει νά συντηρῆ ὁ ἀπ' ἀρχῆς ἀντίδικος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἰδού πρόκειται ἡμῖν ἤ νά συνεχίσωμεν ἐν ἑνί πνεύματι καί μιᾶ καρδία τήν διακονίαν μας εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί Αὐτός νά μᾶς ἀναδείξη ὁμολογητάς ἤ, μή γένοιτο, νά μᾶς χρησιμοποιῆ ὁ ἀντίδικος καί δι' ἡμῶν νά πολεμῆ τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του, καί νά κατατρώγη καί κολάζη τάς ψυχάς μας. Ἀγαπητοί, «δεινόν ἡ ραθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια», διό σπεύσωμεν καί προσπέσωμεν ἐν συντριβῆ καί μετανοία πρίν μᾶς εὕρη ὁ θάνατος, ὁ διπλοῦς θάνατος, ὁ πνευματικός καί ὁ σωματικός. Δέν τολμῶ νά εἴπω, ὡς ἔλεγεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, θά ἤθελα νά γίνω ἐγώ ἀνάθεμα, ἴνα οἱ πάντες σωθῶσιν, δύναμαι ὅμως νά εἰπῶ νά ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, νά διαλεχθῶμεν καί τότε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά μᾶς ἀξιώση τῆς ποθητῆς ἀπό κοινοῦ καλῆς Ὁμολογίας καί Ἑνότητος. Αὐτό πιστεύω ἀπολύτως, εἶναι τό ἅγιον θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ καί σεῖς ἀσφαλῶς πιστεύετε, ἑπομένως μή γένοιτο νά τό ἀρνηθῶμεν; Ἀγαπητοί, γνωρίζετε πολύ καλῶς ὅτι ἀπό τήν μετά τό 1997-1998 περίοδον, ἡ Κανονική Τάξις καί ὁ Συνοδικός θεσμός ἤρχισαν νά μή λειτουργοῦν σωστά, ἀλλά καί νά καταλύωνται πλήρως, ἡ δέ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία μετά τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ὑπούλως καί δολίως νά ἀποσιωπῶνται, προϊόντος δέ τοῦ χρόνου νά ἐγκαταλείπωνται καί νά βλασφημῶνται. Αὐτοί ὑπῆρξαν καί οἱ λόγοι δι' οὕς, ἀφοῦ ὡς ἀδύναμος ἄνθρωπος ἐπί μακρόν προσεπάθησα πρός διόρθωσιν, ἀλλά φεῦ, μή ἐπιτυχών οὐδέν, ἐν τέλει ὡδηγήθην εἰς τήν ἀπό 2.11.2001 ἐπίσημον ἀπόφασίν μου νά μή συμμετέχω εἰς τάς συνεδριάσεις ἐκείνων τῶν Συνόδων, διότι ἀκριβῶς εἰς αὐτάς κατελύετο συλλήβδην ἡ Κανονική Τάξις καί ὁ Συνοδικός θεσμός εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς. Κατόπιν νέων ἀγώνων, οἱ ὁποῖοι καί πάλιν δέν ἐτελεσφόρησαν, μή δυνάμενος ἄλλως πως ποιῆσαι, ἤχθημεν εἰς τήν ἀπό 16.6.2005, ὀρθόδοξον καί Κανονικήν ἐσχάτην πρᾶξιν, ἤτοι, τήν διά τούς ρητούς λόγους Πίστεως διακοπήν πάσης κοινωνίας μεθ' Ὑμῶν. Ἄς μᾶς ἐπιτραπῆ νά ὑπομνήσωμεν ὅτι αὐτούς τούς Δογματικούς λόγους Πίστεως ἀλλά καί Κανονικῆς τάξεως, παρεθέσαμεν εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 401/26. 10.2005 ἔγγραφόν μας, τό ὁποῖον καί πάλιν ἐπισυνάπτομεν ἐν τῆ παρούση, διότι ὡς ἐξ ἑαυτοῦ προκύπτει, τό ἐν λόγω κείμενόν μας ἦτο μία ΕΚΚΛΗΣΙΣ νά μή παγιωθῆ τό ἀπό τό 2003-2005 ἀρξάμενον σχίσμα, ἀλλά καί νά θεραπευθῆ αἱρομένων τῶν αἰτίων αὐτοῦ. Ἐπίσης παρακαλῶ ὅπως λάβητε ὑπ' ὄψιν καί τό ἐπισυναπτόμενον σταχυολόγιον ἐκ τῶν ἐπανειλημμένων Ἐκκλήσεων καί παρακλήσεων διά τήν ἐπαναφοράν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί λειτουργίας τοῦ ὑψίστου καί ἁγίου θεσμοῦ τῆς Συνόδου, διά νά μᾶς ἐπισκιάση ἡ χάρις τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καί συνεχίσωμεν τήν ἐν ἀγάπη καί ἑνότητι καθαράν Ὁμολογίαν ἐπί τῶν βασικῶν θεμάτων Πίστεως ἤτοι τῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί οὕτω συνεχίσωμεν τήν ἱεράν διακονίαν μας. Ἐν τέλει, ἐπειδή καί ἐπί τῆς ἀποσταλείσης εἰς Ὑμᾶς «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» <Π9Β>(«Ο.Π.» Τόμος 2006 σελ. 253 κ.ἑ.) τῆς ὑφ' ἡμᾶς Μητροπολιτικῆς Συνόδου, δέν εἴχομεν καί μέχρι σήμερον, ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΙΝ θετικήν ἤ ἀρνητικήν, ἤτοι, παρατηρήσεις, διορθώσεις καί ὑποδείξεις, α<182>υθίς τε ἀποστέλλομεν καί ταύτην συνημμένην τῆ παρούση καί παρακαλοῦμεν θερμῶς νά τήν μελετήσετε, διότι τό κείμενον τοῦτο, καθ' ἡμᾶς, ὄντως ἀποτελεῖ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ καί δύναται νά ἀποτελέση τήν ἀπαρχήν καί τήν βάσιν, διά τήν ἁγίαν ἐν Χριστῶ καί τῆ Ἐκκλησία Του ἑνότητα. Ἄν παρ' ἐλπίδα δέν συμφωνῆτε, μέ τήν ἐν λόγω ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, θερμότερον παρακαλοῦμεν ὅπως ποιήσητε ἀγάπην καί ἐντός εὐλόγου χρόνου (πάντως ὄχι πέραν τοῦ μηνός), μᾶς ἀποστείλετε ὁποιασδήποτε παρατηρήσεις τάς ὁποίας, σᾶς διαβεβαιοῦμεν ὅτι μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, θέλομεν λάβει ὑπ' ὄψιν. Ἐάν πάλιν ἐπιθυμῆ τις ἤ τινές ἐπιθυμοῦσι προσωπικήν συνάντησιν ἐπί τοῦ θέματος καί τοῦτο θεάρεστον καί εὐλογημένον καθ' ἡμᾶς. Εὐελπιστοῦντες ὅτι θά ἔχωμεν ὁποιανδήποτε ἐκ μέρους Σας ἀνταπόκρισιν. Διατελοῦμεν ἐν προσευχῆ καί ἀγάπη Χριστοῦ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ Ἡ συγκεκριμένη πρωτοβουλία τοῦ Μητροπολίτου ἔγινεν ἐνθουσιωδῶς δεκτή καί ἐνεκρίθη ὁμόφωνα ὡς ο<182>υσα κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί ἐπιβαλλομένη ὑπό τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δεοντολογίας, ἐνῶ ἐτονίσθη ὅτι ὀφείλομεν νά προσευχώμεθα καί νά διατελοῦμεν ἐν ἀγάπη πρός πάντας, νά ἀπέχωμεν δέ μόνον τῶν βλασφημιῶν, ὅπως ἐκτίθενται καί καταδικάζονται εἰς τάς «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τόσον τοῦ ἰδίου τοῦ Μητροπολίτου ἀπό Μα?ου 2004, ὅσον καί τῆς ἀπό 5 καί 16 Σεπτεμβρίου 2006 τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου. Ἐπί τοῦ διαδικαστικοῦ ἀπεφασίσθη ὅπως τό συγκεκριμένον κείμενον ἀποσταλῆ διά τῶν ΕΛΤΑ, ὅπου δέ εἶναι δυνατόν καί δι' ἐπιτροπῆς. Ἐπί τούτω ὡρίσθη Ἐπιτροπή ἐκ τῶν α) Παν/του Ἱερομ. π. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ. β) Αἰδ/του π. Μιχαήλ Ἰωάννου καί γ) τοῦ Μοναχοῦ π. Θεοδώρου Σουλτσιώτη. Πρίν κλείση τό ἐν λόγω θέμα, ὁ π. Ἀμφιλόχιος παρουσίασεν ἐνδεικτικῶς πρός ἐνημέρωσιν, μερικάς ἐκ τῶν τελευταίων Ἐκκλήσεων, αἱ ὁποῖαι ἀπεφασίσθη νά ἀποσταλοῦν συννημένως τῶ ἀνωτέρω ἐγγράφω. Αὗται εἶναι αἱ ἑξῆς: «ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΣΙΣ ΕΚ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΕΩΝ ΔΙ' ΑΓΑΠΗΝ, ΚΑΘΑΡΑΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΟΤΗΤΑ Τά κατωτέρω ἐνδεικτικῶς σημειούμενα ἀποσπάσματα ἐξ ἱστορικῶν ἐπισήμων κειμένων, ἐσταχυολογήθησαν ἴνα ἀποσταλῶσι ὡς ἐν παραρτήματι τῆ ὑπ' ἀριθμ. 449/10/23.10.2007 ΕΚΚΛΗΣΕΙ, σκοποῦν δέ ὅπως συμβάλωσιν εἰς τήν ἀπόφασιν πρός τήν ποθητήν ἕνωσιν, ὅπως ὁ Κύριος τήν προδιέγραψεν ἐν τῆ προσευχῆ Του καί ὅπως αὕτη νοεῖται καί εἶναι προδιαγεγραμμένη ἐν τῆ Ἐκκλησία Του: 1) Εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 369/20.10.2004 ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου πρός τόν τότε Μακαρ/τον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν καί τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς, καί ἐν τῆ ἀκροτελευτείω αὐτοῦ παραγράφω ἐσημειώνετο: «Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι, ὅταν μελετήσετε, τά ἔγγραφα, τά ὁποῖα περιέχονται εἰς τούς συναποστελλομένους Τόμους, καί θελήσετε νά τά λάβετε ὑπ' ὄψιν καί ἀποφασίσητε νά ἐπανέλθετε εἰς τήν Κανονικήν Τάξιν καί ἐνεργήσετε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε καί ὑπό τήν προϋπόθεσιν πάντοτε συγκλήσεως μιᾶς Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου, καί εἰς τά πλαίσια αὐτῆς, θά μέ εὕρητε πρόθυμον νά συνεργασθῶμεν, ἴνα ἀπό κοινοῦ ἐφαρμόσωμεν τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Μέχρι τότε ἡ ἐλαχιστότης μου καί ὅσοι θά μείνωμεν πιστοί εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, θά συνεχίσωμεν, ὡς καί μέχρι τοῦδε, ἤτοι ἀπό τήν 2.11.2001 καί οὐσιαστικώτερον ἀπό τήν 5.2.2003, ἐπράξαμεν, ΜΑΚΡΑΝ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΥΜΩΝ, τόν Ἱερόν ὑπέρ τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤτοι ὑπέρ τῆς Ἀληθείας, Ἀγῶνα, μή λαμβάνοντες ὑπ' ὄψιν τάς φατριαστικάς καί ληστρικάς σας συνεδριάσεις καί ἀποφάσεις, καί «Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ ἡμῶν». («Ο.Π.", Τόμος 15, 2004, σελ. 454). 2) Εἰς τήν ἀπό 10.2.2005 (Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας) ΔΗΛΩΣΙΝ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τοῦ πληρώματος τῆς ἐν Λαρίση Τοπικῆς Ἐκκλησίας, πάλιν ἐν τῆ ἀκροτελευτείω παραγράφω, ἐδηλοῦτο: «Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς καί Τιμιώτατοι Ἱερεῖς ἀπό Ὑμᾶς πλέον ἐξαρτᾶται ἡ ματαίωσις τῶν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας σχεδίων ὅλων τῶν ξένων Κέντρων (Παλαιοημερολογιτικῶν καί Νεοημερολογιτικῶν) καί ὅλοι μαζί, ὡς τό ἕνα καί ἀδιαίρετον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά συνεχίσωμεν ἐν ἀγάπη, εἰρήνη καί ὁμονοία τόν ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀγῶνα διά καί ἐν τῆ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία Ἀμήν». («Ο.Π.", Τόμος 16ος, 2005, σελ. 111). 3) Εἰς τήν «Ἔκκλησιν πρός μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν», ὑπ' ἀριθμ. 85/13/ 26.9.2005, ὁ Παν/τος Ἱερομονάχος π. Ἀμφιλόχιος, γράφει: "…ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΝ. Αἰδεσιμώτατε πάτερ Δημήτριε ἐν κατακλεῖδι κάμνω δι' ὑμῶν, ἔκκλησιν πρός τούς ἐκπεσόντας πρώην Ἐπισκόπους μας, νά ἐπανέλθουν εἰς τήν Κανονικήν Τάξιν, τήν Ὁμολογίαν -Ἐκκλησιολογίαν, νά κηρύξουν «γράμμασι καί πράγμασι» τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν, νά καταδικάσουν ὅλας τάς «πράγμασι καί γράμμασιν» ἐκφάνσεις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ των Οἰκουμενισμοῦ καί νά θέσουν ἑαυτούς ὑπό τήν κρίσιν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ὀργάνων Της. Κατόπιν νά ἀντιμετωπίσουν Ὁμολογιακῶς τούς πέντε, οἱ ὁποῖοι τούς καθήρεσαν καί τούς ἀναθεμάτισαν, (διά νά μή λογίζωνται ὡς κακόδοξοι καλόγεροι), καί ἀφοῦ ἀποκατασταθοῦν κατά τήν Κανονικήν Τάξιν καί ὅπως προβλέπει ἡ Ὀρθοδοξία νά θεραπευθοῦν ὅσα θεραπεύονται, διά νά παύση ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, καί νά μήν ὑπάρχουν οὔτε ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙΣ, οὔτε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ, ἀλλά μόνον ΑΓΑΠΗ καί ΕΝΟΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Οὕτω θά συντριβῆ τό ἀντίχριστον κίνημα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί θά ἐπανέλθη ἡ ΑΝΩΘΕΝ ΕΙΡΗΝΗ καί ἡ χάρις τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. ΑΜΗΝ». («Ο.Π.", Τόμος 16ος, 2005, σελ. 320). 4) Εἰς τήν ἀπό τοῦ 2003 δευτέραν Ἔκκλησιν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κυροῦ Παναρέτου, συστηματικῶς ἐγίνετο ἡ κάτωθι μακρά ἔκκλησις: «Ἐν κατακλεῖδι αὖθίς τε, διά δευτέραν φοράν εὐσεβάστως ποιοῦμεν ἔκκλησιν πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον, ὅπως ἐν ὄψει τῶν κρισίμων περιστάσεων, Αὕτη διακηρύξη καί διατρανώση τήν Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί τήν ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον καθολικήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῆς προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας», ἴνα μή «ἐλθοῦσα ἑτέρα νέα γενεά, μέλλει ἡμᾶς ἀναθεματίζειν καί ἀνασκάπτειν, ὡς παρά τῆς Ἐκκλησίας τούς τύπους καί τούς νόμους φρονοῦντας». («Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ. Ε.Π. 95, 344). Εἰδικώτερον ἀπευθυνόμεθα πρός τούς Ἀρχιερεῖς: α) Τόν Σεβασμ. Μητροπ. Κιτίου κ. Ἐπιφάνιον, ὡς ἕνα ἐκ τῶν ἐπιζώντων μελῶν τῆς Ἐξαρχίας, ἡ ὁποία τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 μετέβη εἰς Ἀμερικήν καί ἐχειρίσθη τό ὅλον θέμα, καί β) Τόν Μακαρ. Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν, ὁ ὁποῖος ἐχειρίσθη τό θέμα ἐν Ἑλλάδι, καθ' ὅσον ὀφείλουν νά δηλώσουν, πρωτίστως οἱ ἴδιοι προσωπικῶς καί ἐν ταυτῶ καί Ἱεροσυνοδικῶς, ἄν ἐμμένουν εἰς τάς ἀνωτέρω ἀληθείας, ἤ ἄν ἐδέχθησαν ἤ ἐνήργησαν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν. Νά λύσουν τήν σιωπήν των καί νά δηλώσουν, πρό τῶν συγχρόνων προκλήσεων, ἄν ὄντως ὅσα διεβεβαίωσαν καί ἐνήργησαν καί ἐν Ἑλλάδι, ἦσαν ὄντως ἐξωτερικός τύπος ἄκρας οἰκονομίας, διά τῆς ὁποίας δέν παρηνόμησαν καί δέν ἐβλασφήμησαν καί δέν ἔθιξαν ἀπολύτως τήν Παρακαταθήκην τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς των, ὅπως ἀπ' ἀρχῆς κατά καιρούς ἐπισήμως ἐδήλωσαν. Ἀνησυχοῦμεν, διότι μετά παρέλευσιν ἑνός ἔτους, πρῶτοι οἱ δύο πολιοί Ἀρχιερεῖς, ὡς μή 'ώφειλον, σιωποῦν, παραμένουν εἰς τό Ἀρχεῖον ὅλα τά θέματα Πίστεως, συνεχίζονται καί ἐντείνονται αἱ συκοφαντίαι καί διώξεις, ἐνῶ ὁ Μακαριώτατος μετά τῶν λοιπῶν 4 τεσσάρων Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχον εἰς τήν τελευταίαν συνεδρίαν των τῆς 5/18.2.2003, ἀπέρριψαν καί τήν ἀνωτέρω Ἔκκλησιν, ἰσχυριζόμενοι αὐθαιρέτως ὅτι καί τά τοιαῦτα εἶναι δῆθεν «αὐτονόητα»! Ὅμως οὔτε ἡ Ἐκκλησιολογία, οὔτε ἡ Ἀποστολική Διαδοχή εἶναι αὐτονόητα, ὅταν ἀμφότερα ἀμφισβητοῦνται καί ἐπιχειρῆται ἡ προσβολή των μέ σατανικάς μεθόδους, ὅπως μέ τήν παρωδίαν τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου…, τήν προσπάθειαν ἀποχρωματισμοῦ τῆς δογματικῆς αἰτίας καί φύσεως τοῦ σχίσματος τῶν «πέντε»,…, τήν μή ἀντιμετώπισιν τῶν «Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων» 54/76 καί 46/91, ἀλλά καί τῶν ὁμοίων νεωτέρων Δικαστικῶν ἀποφάσεων διά τῶν ὁποίων βλασφημεῖται ἡ Ἐκκλησιολογία καί Ἀποστολική Διαδοχή, ἔτι δέ καί τῶν «στοιχείων», τά ὁποῖα (ἡμέτεροι καί ξένοι) δηλώνουν ὅτι ἔχουν, ἐνῶ ἄλλοι καί ἐπιστολιμαίως προπαγανδίζουν περί τῆς λεγομένης «χειροθεσίας»… Ἡ περαιτέρω σιωπή καί μή ἀντιμετώπισις τῶν ἐν λόγω θεμάτων, δέν συμφωνεῖ, ἀλλά καί ἔρχεται καί εἰς σκληράν ἀντίθεσιν πρός τήν ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον δεδηλωμένην Ὁμολογίαν, πρωτίστως αὐτῶν τῶν δύο Ἀρχιερέων, ἀλλά καί τήν Ἱεροσυνοδικήν τοιαύτην, καθώς καί τήν καθολικήν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι εἰς τά τῆς Πίστεως δέν χωρεῖ συγκατάβασις» (Ἀπό τήν Διακήρυξιν — Ὁμολογίαν κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ἔτους 2003 εἰς τήν Ἱ. Μ. Λαρίσης καί Τυρνάβου «Ο.Π.» Τόμος 14ος 2003 σελ. 70 καί 71). 5) Εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 408/22.5.2006 ἔγγραφόν του ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος «Πρός τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην Βερροίας καί Ναούσης κ. Ταράσιον», ἐπίσης ἔκαμεν τήν κάτωθι Ἔκκλησιν: «Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω φιλαδέλφως καί ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἐλαχιστότης μου ποιεῖ «ΕΚΚΛΗΣΙΝ, ὅπως καί ἡ Σεβασμιότης σας διακηρύξετε τήν γνησίαν ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν μετά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καταδικάσετε τάς κατ' αὐτῶν βλασφημίας τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου καί τῆς ὑπ' αὐτόν ψευδοσυνόδου καί διακόψητε πᾶσαν κοινωνίαν μετ' αὐτῶν, ὡς ἐκτός Ἐκκλησίας ὄντων, διά τάς βλασφημίας των καί Ἐκκλησιομαχίας, ὥστε νά βαδίσωμεν μέ συνέπειαν τόν Γολγοθᾶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἄς εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, καί ταύτην, δεινῶς σήμερον χειμαζομένην, ἀναδείξη καί πάλιν Νικῶσαν». («Ο.Π.", Τόμος 17ος, 2006, σελ. 209). 6) Εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 390/16.6.2005, ἐπίσης ἱστορικόν Ἀποκηρυκτικόν ἔγγραφόν του, ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος γράφει: «Ἐν κατακλεῖδι, ἔχομεν τήν συνείδησιν ὅτι τήν Ἐκκλησίαν δέν τήν σώζομεν ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλ' οὔτε καί εἶναι Αὕτη ἰδιωτική ὑπόθεσις κανενός. Ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι ἐτέθημεν ΕΠΙ — ΣΚΟΠΟΝ καί ὀφείλομεν νά διακονήσωμεν τήν Ἐκκλησίαν, διαφυλάττοντες καί παραδίδοντες ἀκεραίαν τήν Παρακαταθήκην τῆς Πίστεως, τήν Ὁποίαν ἐλάβομεν κατά τήν ὥραν τῆς χειροτονίας μας, διότι θά μᾶς ζητηθῆ ἀπό τόν Κύριον, τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς Κρίσεως. Διό, διακαής εὐχή μας καί προσευχή θά πρέπει νά εἶναι, ὅπως μᾶς εὐσπλαγχνισθῆ ὁ Κύριος, ὥστε νά μή χρονίση οὗτος ὁ χωρισμός, ἀλλά νά εὐδοκήση ὅπως, δημιουργηθησομένων τῶν Κανονικῶν προϋποθέσεων, ἐπανέλθη ἡ ἐν Ἀγάπη καί Ἀληθεία ἐν τῆ Γνησία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία ἑνότης ὅλων, καί καταισχυνθῆ οὕτω καί τό βδέλυγμα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ». («Ο.Π.", Τόμος 17ος, 2006, σελ. 323). Αἱ ἀνωτέρω Ἐκκλήσεις ὡς καί ἄλλα σχετικαί, ἐχαρακτηρίσθησαν ὡς κατά Θεόν γενόμεναι καί ἐνεκρίθη ὅπως ἐπισυναφθοῦν, ὡς συνημμένον, εἰς τήν «ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ, ΠΡΟΤΑΣΙΝ, ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΝ», ὅπερ καί ἐνεκρίθη… * * * Ἐπί τοῦ 2ου θέματος τῆς Η.Δ.: «Τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν διά χειροτονίαν Ἐπισκόπου». Κατ' ἀρχάς ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη εἰς τήν ἐν Κιέβω Σύναξιν τῶν ἀντιπροσώπων τῶν ἐν Οὐκρανία, Ρωσία καί Λαυκορωσία Κοινοτήτων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κατακομβῶν), ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη κατόπιν προσκλήσεώς των ὑπό τοῦ ἰδίου κατά τήν τελευταίαν, ἀπό 21 ἕως 27.9.2007 ποιμαντικήν ἐπίσκεψίν του εἰς Κίεβον Οὐκρανίας. Ἐπαρουσίασεν εἰς τήν Μητροπολιτικήν Σύνοδον τά Πρακτικά τῆς Συνάξεως ταύτης, τά ὁποῖα ἔχουν Ὁμολογιακόν καί Ἐνημερωτικόν χαρακτῆρα καί καταλήγουν εἰς τό ἐπανειλημμένως διατετυπωμένον αἴτημα τῶν Ρώσων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν περί χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν Ρωσίαν. Ἅπαντα τά ἀνωτέρω, κατόπιν προτάσεως τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου, ἀπεφασίσθη νά δημοσιευθοῦν εἰς τήν «Ο.Π.", ὡς ἰδιαίτερον θέμα, ἐνῶ περί τοῦ ἐκλελεγμένου διά τό Ἐπισκοπικόν ἀξίωμα, Ἀρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ ἀπό τά Καρπάθια, ἡ Μητροπολιτική Σύνοδος ἐνθουσιωδῶς ἔκαμε δεκτόν τό αἴτημα καί ὑπεγράμμισεν ὅτι ἐπιβάλλεται νά πραγματοποιηθῆ ἡ χειροτονία τό ταχύτε-ρον. Παρεκάλεσεν δέ τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην νά ἀποφασίση περί τοῦ τόπου καί χρόνου αὐτῆς τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας τοῦ π. Σεραφείμ. Ἐπί τοῦ 3ου θέματος: «Τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διά χειροτονίαν Ἐπισκόπου». Ἐπ' αὐτοῦ ἐδόθη ὁ λόγος εἰς τόν Αἰδ/τον Πρεσβύτερον π. Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξεν τό θέμα τῆς Κύπρου καί τά περί χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν. Κατ' ἀρχάς μέ κάθε δυνατήν συντομίαν, ἀλλά καί σαφήνειαν ἀνεφέρθη εἰς τήν δοκιμασίαν, εἰς τήν ὁποίαν ἐπέτρεψεν ὁ Κύριος νά περιέλθη τό πιστόν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μετά τήν ἐκδημίαν τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου κυροῦ Ἐπιφανίου. Περιέγραψεν τό ἀδιέξοδον εἰς τό ὁποῖον εὑρέθη ἡ πρεσβυγενής Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, καί τάς προσφυγάς των εἰς τούς πρώην Μητροπολίτας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὑπεγράμμισεν τάς ἐξ αὐτῶν δυσαρέστους πλήν σημαντικάς ἐμπειρίας των, αἱ ὁποῖαι, χάριτι Χριστοῦ, ἀπέβησαν σωτήριοι. Καί συνέχισεν εἰπών, ὅτι δι' αὐτῶν τῶν ἐμπειριῶν καί ἀπογοητεύσεων, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὡδήγησε τά διαβήματά μας εἰς τόν ὑπό συκοφαντιῶν καί διωγμῶν βαλλόμενον Ὀρθόδοξον Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον, καί τελικῶς εἰς τήν εὐλογημένην ἑνότητα καί κοινωνίαν τῶν δύο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς πρεσβυγενοῦς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀνεφέρθη συγκεκριμένως εἰς τάς ἐπαφάς, τάς ὁποίας ἐπεχείρησαν μετά τοῦ «Μεσσηνίας» κ. Γρηγορίου καί κυρίως μετά τῆς ὑπό τόν «Ἀρχιεπίσκοπον» κ. Νικόλαον «Συνόδου», αἱ ὁποῖαι τελικῶς ὑπῆρξαν ἀποφασιστικαί! Ἀνεφέρθη εἰς ὅλας τάς ἐμπειρίας, τάς ὁποίας εἶχον ἐκ τῶν ἐπαφῶν καί προπάντων εἰς τήν διαπίστωσιν ὅτι οὐσία δέν ὑφίσταται οὔτε «Ἀρχιεπίσκοπος» Νικόλαος, οὔτε ὑπ' αὐτόν «Σύνοδος», διότι πάντα αὐτοῦ τοῦ κινήματος τά ρυθμίζουν ὁ Μοναχός Μάξιμος Τσακίρογλου μέ τά ἀδέλφια του καί ὁ Δημήτριος Κάτσουρας. Οὗτοι, ὡς ἐγκάθετοι ξένων Κέντρων, εἶναι οἱ πρῶτοι αἴτιοι καί ἐργάται τῶν σχισμάτων. Τούς ἀνθρώπους αὐτούς διεπιστώσαμεν ὅτι δέν τούς διακρίνει κἄν στοιχειώδης ἀξιοπρέπεια, οὔτε ἄλλο τι ὀρθόδοξον χριστιανικόν γνώρισμα, ἀλλά μόνον ἡ ὑποκρισία καί αἱ καταχθόνιοι διαθέσεις καί πράξεις κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Κατόπιν ἀνεφέρθη εἰς τήν κατά τό πρῶτον δεκαήμερον τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 2006 κακόβουλον παρουσίαν τοῦ κ. Νικολάου μετά τῶν «Διαυλείας» Ἀνδρέου, κ.λπ., καθώς καί τοῦ Μοναχοῦ Μαξίμου καί Δημ. Κάτσουρα εἰς Κύπρον. Ἐκ τῆς σχετικῆς ἀναφορᾶς προέκυψεν ἀνάγλυφος ἡ εἰκών ὅτι προσῆλθον ὡς λυμεῶνες νά καταλάβουν καί θέσουν ὑπό τήν κατοχήν των, τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Προπάντων ἦλθον διά νά ἐγκαταστήσουν Ἐπισκόπους ὄργανά των, τά ὁποῖα θά ἔθετον ἐν τῶ συνόλω του τό πιστόν λεῖμμα τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κύπρου, εἰς τό σχίσμα των καί δι' αὐτοῦ εἰς τά στεγανά τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος καταφανῶς πολεμᾶ τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ βλασφημεῖ τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς καί προσβάλλει τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν! Καί ὑπεγράμμισεν ὅτι, μέσω αὐτῆς τῆς συνεχιζομένης δοκιμασίας, ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ὡδήγησεν εἰς αὐτάς τάς σημαντικάς σωτηρίους διαπιστώσεις καί ἀποτέλεσμα. Εἰδικῶς ἀνεφέρθη εἰς τάς ἀπό Δεκεμβρίου 2006 συναντήσεις καί συσκέψεις τῆς ὁμάδος τοῦ κ. Νικολάου μετά τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, ἡ ὁποία ὅμως, πρό τοῦ ἀδιεξόδου εἰς τό ὁποῖον περιῆλθον τά σχέδιά της, ἠναγκάσθη νά διακόψη τάς συνδιασκέψεις καί νά φύγη κρυφίως ἀπό τήν Κύπρον, διά νά συνεχίση ἀνενόχλητη τάς σκευωρίας της εἰς τήν Ἑλλάδα. Αὗται ὡς γνωστόν κατέληξαν εἰς τάς ληστρικάς καί ἐν μέσω μαχῶν, ἀστυνομικῶν δυνάμεων καί αἱμάτων, ἀνεκδιηγήτους ληστρικάς «χειροτονίας εἰς Ἐπισκόπους» διά τήν Κύπρον, τόσον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σεβαστιανοῦ, ὅσον καί τοῦ Ἱερομονάχου Λαζάρου!.. καί προσέθεσεν: «Τό μόνον τό ὁποῖον «ἐπέτυχον» δι' αὐτῶν τῶν «χειροτονιῶν» των εἶναι ἡ ἐπισημοποίησις τοῦ σχίσματός των καί εἰς τούς Γ.Ο.Χ. τῆς Κύπρου, τό ὁποῖον προετοίμαζεν ὁ ἀντίδικος ἀπό μακροῦ διά νά ἐξυπηρέτηση ἀποκλειστικῶς τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Αὐτά τά γνωρίζετε πολύ καλύτερα ἐσεῖς, δηλαδή τάς φοβεράς καί ἀσυγγνώστους βλασφημίας των, τόσον κατά τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ὅσον καί κατά τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατέχει διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 καί γενικά ὅτι οὔτε Κανονικήν τάξιν σέβονται οὔτε θεσμούς…". Ἐν τέλει, κατά τά ἤδη δεδομένα, ὑπεγραμμίσθη τό ἀπό πάσης ἀπόψεως (Διοικητικῆς, Ποιμαντικῆς, Κανονικῆς καί Ὁμολογιακῆς), ἐπεῖγον τῆς χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν πρεσβυγενῆ Αὐτοκέφαλον Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Ἐπ' αὐτοῦ ὁ π. Μιχαήλ ἀνέλυσεν τόν κατά τά παραδεδομένα θέσμια, τρόπον Ἐκλογῆς Ἐπισκόπου εἰς τήν Κύπρον ὑφ' ὅλου τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι «ψήφω Κλήρου καί Λαοῦ». Ἐπ' αὐτῶν ὁ Σεβ/τος εἶπεν ὅτι ἤδη τό θέμα αὐτό εἶχε συζητηθεῖ καί δέν ὑπάρχει οὐδέν πρόβλημα. Μόνον ὁ (ἤ οἱ) πρός χειροτονίαν ἐκλεγησόμενος(οι) νά ἔχουν ἀναμφισβήτητον τήν Ὁμολογίαν ἐπί τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅπερ καί ὁ π. Μιχαήλ ὑπεγράμμισεν. Ἐπί τοῦ τελευταίου 4ου θέματος τῆς Ἡμερησίας Διατάξεως: «Δημοσιεύματα τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Μακαρίου». Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἐγένετο σύντομος εἰσαγωγή ὑπό τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, καί διεπιστώθη ὅτι ἐκ τῆς δημοσιεύσεως — Ἀποκαλύψεως αὐτῶν προκύπτουν σοβαρά θέματα, τά ὁποῖα παρά τήν ἀντίθετον βούλησιν τῶν δημοσιευόντων ταῦτα, διαφωτίζουν τήν περίοδον τοῦ 1971-1979, ἀλλά καί μέχρι σήμερον καί πρέπει νά ἀντιμετωπισθοῦν δεόντως. Ἡ ἀπό Σεπτεμβρίου 1979 κατάθεσις τῆς «Διατυπώσεως τῶν ἀπόψεων» τοῦ τότε Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου εἰς τόν ἐν Ἁγίω Ὄρει Μοναχόν Δαμασκηνόν, αἱ ὁποῖαι ἀπεκαλύφθησαν μόλις ἐν ἔτει 2006 καί μετά τήν ἐκδημίαν τοῦ Ἐπισκόπου Ἐπιφανίου, (17.4.2005), ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν θεωρουμένη τόσον ἐν τῶ γενικῶ πλαισίω τῆς ἐπιχειρήσεως ἀπό τό 1971 προδοσίας, ὅσον καί ἐν τῶ πλαισίω τῆς ἀπό 2003 ὠργανωμένης ἐπιχειρήσεως νά μετατρέψουν καί περάσουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν (τῆς 18 Ὀκτωβρίου 1971), ὡς δῆθεν χειροθεσίαν. Ὅλον τοῦτο διότι ἐφαντάσθησαν ὅτι, τουλάχιστον τό 2003, θά ἐπετύγχανον ὅ,τι δέν ἐπέτυχον ἀπό τό 1971 κατά τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή νά προσβάλουν τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί κατ' ἀκολουθίαν καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ εἰσήγησις διεκόπη δι' ἔλλειψιν χρόνου, ἀλλά καί διότι ἡ ὑπό τοῦ Φλωρινικοῦ κ. Μακαρίου Καββακίδη δημοσίευσις τοῦ θέματος δέν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Ἡ ἐν λόγω «διατύπωσις τῶν ἀπόψεων», ἤρχισεν δημοσιευομένη ἀπό τοῦ τεύχους Νοεμβρίου — Δεκεμβρίου 2006, τοῦ περιοδικοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ», ἔφθασεν εἰς τό ΣΤ' ΜΕΡΟΣ μέ τό Τεῦχος Ἰουλίου — Αὐγούστου 2007 καί συνεχίζεται. ******* (*) Σημ. «Ο.Π.": Ὄχι μόνον σήμερον, ἀλλ' ἀπ' ἀρχῆς οἱ ἀνάξιοι Ἐπίσκοποι ἦσαν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν. Περί αὐτῶν λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Οὐδέν δέδοικα ὅσον τούς Ἐπισκόπους, πλήν ἐνίων». (*) Σημ. «Ο.Π.": Δυστυχῶς μετά ἀπό αὐτήν τήν εἰσήγησιν, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος ἐνεπλάκη τόσον δεινῶς εἰς τά δεσμά τῶν ἀντιχρίστων ἐγκαθέτων, ἀπό τά ὁποῖα δέν ἐξῆλθεν(;)… Εἴθε, πρίν ἐκπνεύση νά ἐπρόλαβεν καί νά μετενόησεν… Ἡμεῖς δέν γινόμεθα κριταί οὔτε αὐτοῦ οὔτε ἄλλου τινός. Καταδικάζομεν μόνον τάς κατά τῆς Ἐκκλησίας πράξεις των… (**) Σημ. «Ο.Π.": Πράγματι καί ἐθλίβετο καί ἐπικραίνετο, ἀλλά παρέμεινεν εἰς τά δεσμά τῶν Τσακίρογλου, τοῦ Δ. Κάτσουρα καί δι' αὐτῶν καί εἰς τῶν ξένων κέντρων… (***) Σημ. «Ο.Π.": Εἴθε ὅλα αὐτά νά ἐφείλκυσαν τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς ψυχῆς Του… ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2007 Hosted by uCoz

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΤΑΜΠΟΥΡΑ (ΝΥΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ) ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1937

+ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΤΑΜΠΟΥΡΑ «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ» (ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ) ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΥΠΟ ΤΗΣ «ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ» Πρόκειται διά μίαν ἐν συνόψει ἱστορικήν ἀναδρομήν εἰς τήν δημιουργίαν τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν (Φλωρινικῶν) σχισμάτων ἐν Ἑλλάδι, γραφεῖσαν ὑπό τοῦ Παν/του Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου. Ἐξεδόθη εἰς βιβλίον τό 1984 ἀπό τάς "ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΗΡΥΚΟΣ, ἐδιαβάσθη ὑπό πολλῶν, καί ὡς διεπιστώθη, συνέβαλε τά μέγιστα, ὅσον ὀλίγαι, μέχρι τοῦδε, σχετικαί μελέται, εἰς τήν διαμόρφωσιν Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως καί ὁμολογιακοῦ φρονήματος εἰς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα ἐν πολλοῖς εὑρίσκοντο εἰς ἄγνοιαν. Τό κείμενον τοῦτο, ἐπειδή ἤδη ἐξηντλήθη, ἐπανεδημοσιεύθη καί εἰς τό περιοδικόν «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ» εἰς τρεῖς συνεχείας, καί νῦν ἐπανεκδίδεται εἰς τήν σειράν τῆς ‘Ενημερώσεως. Παραθέτομεν τί ἐσημιεώσαμεν ὅταν τό ἐδημοσιεύσαμεν εἰς τό περιοδικόν «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ»: «Ἐν προκειμένω ὅμως πρέπει νά ὁμολογήσωμεν τήν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία εἶναι καί σκληρά καί ἐπώδυνος. Ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἀλήθεια; Ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός — Οἰκουμενισμός, τό 1937 διά τοῦ ἐγκαθέτου του εἰς τούς Γ.Ο.Χ., δηλαδή τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἀλλά καί ἄλλων πρό αὐτοῦ εἰσχωρησάντων εἰς τό "παλαιόν", προεκάλεσε τό πρῶτο μεγάλο σχίσμα καί ἀπέκοψεν ἐκ τοῦ σώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέγα μέρος Ὀρθοδόξων. Εἰς τήν συνέχεια αὐτό τό σχίσμα τό κατακερμάτισεν εἰς πληθύν παρατάξεων, ὥστε νά καλύπτεται ὁ Νεοημερολογιτισμός μέ τό πρόσχημα: "Μά μέ ποίους νά συνεννοηθῶ; Μέ ποίους νά κάνω διάλογο, εἶναι τόσες παρατάξεις". Αὐτό συνέβη ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960 εἰς τήν Φλωρινικήν Παράταξιν. Δυστυχῶς, ὅμως, ἐνῶ Νεοημερολογιτισμός καί Φλωρινισμός συνεπορεύοντο, ἀπό κοινοῦ ἔθεσαν εἰς στόχον τήν προσβολήν καί ἀκύρωσιν τῆς Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί παραλλήλως καί τήν διακοπήν τῆς Γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς (τήν ὁποίαν κέκτηται διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948), καί ἐπειδή δέν ηὐνοεῖτο τό καταχθόνιον αὐτό σχέδιον, προώθησεν ἐγκαθέτους, κατεσκεύασεν Γενιτσάρους — Ἐφιάλτας οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί μέ τήν σειρά τους), (ὅπως ὁ πρ. Φλωρίνης), μή δυνηθέντες νά πλήξουν Ἐκκλησιολογίαν καί Ἀποστολικήν Διαδοχήν προεκάλεσαν, ἀκόμη καί μέ τό σατανικόν διάβημα ἐν Ἀμερικῆ τό 1971, δύο νέα μεγάλα σχίσματα, τό ἕν τό 1995, καί τό ἕτερον τό 2005. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια ἡ σκληρά καί ἐπώδυνος κατ' ἄνθρωπον, ἐνῶ τά γεγονότα ἀπαιτοῦν μίαν παρομοίαν δευτέραν ἐργασίαν τήν ὁποίαν ἐνδείκνυται νά ἀναλάβη ὁ ἴδιος συγγραφεύς διότι, χάριτι Χριστοῦ, πολλούς θά ὠφελήση». +Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ Ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, τό μικρόν αὐτό φυλλάδιον, τό ὁποῖον ἔχεις εἰς τάς χεῖράς σου δέν ἔχει σκοπόν, οὔτε νά σέ εὐχαριστήση, οὔτε νά σέ δυσαρεστήση. Δέν ἔχει σκοπόν νά κολακεύση διά νά ἐξαπατήση, οὔτε νά φανατίση καί προκαλέση ἀντιπαθείας. Ἀπευθύνεται πρός ὅλους ἐκείνους, τῶν ὁποίων ἡ καρδία καί ἡ ψυχή (ἀσχέτως ποῦ ἀνήκουν) φλέγεται διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί διά τήν σωτηρίαν των. Φλέγονται νά γνωρίσουν τήν ἀλήθειαν καί μέ τήν ἐλευθερίαν καί τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία πρέπει νά διακρίνη τούς χριστιανούς, νά ἐκτιμήσουν καί νά τοποθετήσουν τόν ἑαυτόν τους ἀπέναντι αὐτῶν. Ἐάν ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, εἶσαι καί ἐσύ μία ἀπό τίς ἐκλεκτές αὐτές ψυχές πού ζητοῦν τήν σωτηρίαν των, φλέγονται διά τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά καί πενθοῦν διά τά σχίσματα καί τίς διαιρέσεις, διά τίς ὁποῖες μόνον ὁ διάβολος χαίρεται, μήν ἀφήσης αὐτό τό βιβλιαράκι, πρίν τό μελετήσης μέχρι τέλους, καί κατόπιν ἐλεύθερα νά βγάλης τά συμπεράσματά σου. Ἄν ὠφεληθῆς ἀπό τήν ἀνάγνωσίν του θεώρησε καθῆκόν σου νά τό διαδώσης καί εἰς ἄλλους. Μέ ἀγάπην Χριστοῦ Ἱερ/χος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς Ἀκολουθεῖ ἡ εἰσαγωγή, ἡ ὁποία εἰσάγει τόν ἀναγνώστην εἰς τούς κυριωτέρους σταθμούς τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Η ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Εἰς τήν παροῦσαν ζωήν ἕναν καί μοναδικόν σκοπόν ἔχομεν, τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μας. Τοῦτο ὅμως σήμερον εἶναι δυσκολώτερον ἀπό κάθε ἄλλην ἐποχήν, διότι ἡ πίστις καί τά ἔργα, ἀπό τά ὁποῖα ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία μας, λείπουν ἀπό τούς περισσοτέρους. Ζοῦμε εἰς μίαν ἐποχήν πού καί οἱ ἐκλεκτοί πλανῶνται. Εἰς τό βιβλιαράκι αὐτό θίγεται τό θέμα τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι πολλή σύγχυσις ἐπικρατεῖ μετά τό νεοημερολογιτικόν σχίσμα τοῦ 1924, καθώς καί μετά ἀπό τό πρῶτον σχίσμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Γ.Ο.Χ. (1937) καί ἐν συνεχεία μέ τάς πολλάς παρατάξεις καί σχίσματα, εἰς τούς παλαιοημερολογίτας, τά ὁποῖα προῆλθον ἀπό τό σχίσμα τοῦ 1937. Διά νά ἔχη ὁ ἀγαπητός ἀναγνώστης τοῦ παρόντος φυλλαδίου μίαν γενικήν εἰκόνα σχετικῶς μέ τήν ἱστορίαν τοῦ ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, ἀναφέρομεν συνοπτικῶς τά κατωτέρω. α) Τό Σχίσμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ 1924 Ὡς γνωστόν, τό 1924, αἱ σκοτειναί δυνάμεις τῆς Ἑβραιομασονίας ἐπέβαλον τόν Νεοημερολογιτισμόν, ὁ ὁποῖος εἶναι καθαρά Οἰκουμενισμός. Διά τῆς Καινοτομίας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ μία μεγάλη μερίς χριστιανῶν ἀπεσχίσθη ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, καί περιέπεσεν εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ. Τήν σχισματοαίρεσιν αὐτήν κατήγγειλεν καί ἐπολέμησεν ἡ Γνησία καί Ἀκαινοτόμητος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀφ' ἑνός μέν ἀποκαλύπτουσα ἀπ' ἀρχῆς τήν προδοσίαν καί ἀνταρσίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀφ' ἑτέρου δέ διακηρύττουσα καί ὁμολογοῦσα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Ἀληθής, Ὀρθόδοξος, καί Γνησία Ἐκκλησία, ἡ Ὁποία ἀδιακόπως καί μετά τό 1924 συνεχίζει τό ἀπολυτρωτικόν ἔργον τοῦ Χριστοῦ. β) Ἡ ἐπιστροφή τῶν τριῶν Ἀρχιερέων Τήν Ὀρθόδοξον ταύτην Ὁμολογίαν διεφύλαξαν οἱ Γ.Ο.Χ. ἀκλινῶς ἐν μέσω πολλῶν θλίψεων καί διωγμῶν. Σημαντικός σταθμός αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπῆρξεν ἡ ἐν ἔτει 1935 ἐπιστροφή τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, ἤτοι τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ, τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, καί τοῦ Ζακύνθου Χρυσοστόμου, ἐκ τοῦ σχίσματος τοῦ νέου Ἡμερολογίου εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Οὗτοι διά τῆς καθαρᾶς των Ὁμολογίας, διά τῆς ὁποίας ἀφ' ἑνός μέν ἀπεκήρυττον τό Νεοημερολογιτικόν σχίσμα ἀφ' ἑτέρου δέ ὡμολόγουν, ὅτι ἀληθής Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., κατεστάθησαν Κανονικοί Ἐπίσκοποι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἰδιαιτέρας σημασίας μετά τήν ὁμολογίαν των ταύτην εἶναι καί ἡ ὑπό τῶν τριῶν τούτων χειροτονία νέων Ἀρχιερέων. Διά τῆς πράξεώς των ταύτης ἀπέδειξαν ἐμπράκτως τήν συνέπειάν των εἰς τήν Ὁμολογίαν καί Ἐκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν ἀπεδέχθησαν καί διεκήρυξαν. γ) Τό σχίσμα τοῦ 1937 Ἐν ἀντιθέσει ὅμως πρός τό 1935, τό ἔτος 1937 εἶναι ἕνας θλιβερός σταθμός, διότι ὁ πρώην Φλωρίνης ἀρνεῖται τώρα τήν Ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί ἀναγνωρίζει τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς "Κανονικήν Μητέρα Ἐκκλησίαν" καί ἀρνεῖται τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. Ἐκ τῆς πτώσεως ταύτης τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἤτοι τῆς ἀρνήσεως τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, προεκλήθη τό σχίσμα τοῦ 1937, τό γνωστόν ὡς "σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης" τό ὁποῖον δύναται νά εἴπη τις, ὅτι ἔπληξε βαθύτατα τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. Δυνάμεθα νά εἴπωμεν, ὅτι τό σχίσμα τοῦ 1937, εἶναι δεινότερον τοῦ σχίσματος τοῦ 1924 (τοῦ νεοημερολογιτικοῦ), διότι ἐνῶ τό Νεοημερολογιτικόν σχίσμα ἔχει αἰσθητήν ἐξωτερικήν διαφοράν, τήν ὁποίαν ἀντιλαμβάνονται οἱ πιστοί καί προφυλάσσονται, τό δεύτερο σχίσμα (τοῦ 1937), ἐνῶ ἐξωτερικῶς δέν ἔχει αἰσθητήν διαφοράν (καί διά τοῦτο ἐξαπατᾶ τούς ἁπλοϊκούς), οὐσιαστικῶς ὅμως ἀποτελεῖ ἄρνησιν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἀναγνώρισιν τῆς σχισματοαιρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς δῆθεν κανονικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἄρνησις τῆς Ὁμολογίας, ὑπό τοῦ πρ. Φλωρίνης, διά τῆς γνωστῆς θεωρίας του περί "δυνάμει καί ὄχι ἐνεργεία" νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος ὑπῆρξεν ἡ μόνη καί οὐσιαστική αἰτία τοῦ σχίσματός του. Ἡ θεωρία αὕτη σημαίνει ὅτι: "Ὁ Νεοημερολογιτισμός δέν εἶναι σχίσμα, ἀλλά θά γίνη τότε μόνον, ὅταν καί ἐάν μία Σύνοδος τήν καταδικάση ὡς τοιοῦτον"! δ) Περί τῆς αἰτίας τοῦ Σχίσματος τοῦ 1937 Τήν θεωρίαν ταύτην τήν ἐφεῦρε πρό τοῦ Φλωρίνης κάποιος Ἱερομόναχος, Δανιηλίδης Ἀθανάσιος ὀνόματι, εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ὁ ὁποῖος τήν διετύπωσεν εἰς μίαν μελέτην του, τῆ ὑποδείξει τοῦ ἰδίου τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, μέ σκοπόν νά ἀποδυναμώση τήν κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ Ὀρθόδοξον καί σθεναράν στάσιν τῶν ἁγιορειτῶν Ἱερομονάχων καί τῶν λοιπῶν Γ.Ο.Χ. Αὐτήν τήν κακόδοξον θεωρίαν κατεπολέμησαν οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες διά σειρᾶς ἐξαιρέτων ἀπολογητικῶν συγγραμμάτων καί μελετῶν. Ἀναφέρομεν χαρακτηριστικῶς τά ἀπολογητικά συγγράμματα: "Δίστομος Ρομφαία" καί "Ἀποστασίας ἔλεγχος". Τά συγγράμματα αὐτά συνεκλόνισαν τά θεμέλια τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, καί ἀπέδειξαν, ὡς εἶναι, κακόδοξον καί οὐνιτικήν τήν θεωρίαν περί "Δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία σχίσματος", τοῦ ἁγιορείτου Δανιηλίδου, ὁ ὁποῖος ἐκατηγορήθη καί ὡς Οὐνίτης. Κατόπιν τούτων ἡ θεωρία αὐτή ἀπεσιωπήθη πρός καιρόν, ἐδέχθη δέ ἰσχυρόν πλῆγμα καί ἡ θεωρία αὕτη καί γενικώτερον ὁ Νεοημερολογιτισμός διά τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τριῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι κατεδίκασαν τό σχίσμα τοῦ νέου Ἡμερολογίου καί τήν θεωρίαν αὐτήν τοῦ ἁγιορείτου Δανιηλίδου. Δυστυχῶς ὅμως μετά τόν διωγμόν, ὁ ὁποῖος ἔγινεν εἰς τούς τρεῖς Ἀρχιερεῖς καί εἰς τούς ὑπ' αὐτῶν χειροτονηθέντας, καί τήν ἐξορίαν ἡ ὁποία ἐπηκολούθησεν, ἤλλαξαν οὗτοι γνώμην καί ἄλλοι μέν ἐξ αὐτῶν ἐπανῆλθον εἰς τήν κακοδοξίαν, ἐνῶ ἄλλοι παρέμειναν εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον, ὡς ὁ Δημητριάδος Γερμανός καί Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐπανέφερον τήν κακόδοξον θεωρίαν τοῦ Δανιηλίδου ἀρνηθέντες ὅ,τι διεκήρυξαν Συνοδικῶς τό 1935. Ἐπανεβίωσαν δηλαδή, τήν κακόδοξον θεωρίαν περί "Δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία σχίσματος", μέ συνέπειαν τήν δημιουργίαν τοῦ σχίσματος τοῦ 1937. Πιστοί εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. παρέμεινον τό 1937 οἱ Ἐπίσκοποι Βρεσένης Ματθαῖος καί Κυκλάδων Γερμανός. ε) Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1950 Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἐνῶ ἀπό τό 1937 μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του παρέμεινε εἰς τήν κακόδοξον αὐτήν θεωρίαν του, τόν Μάϊον τοῦ 1950 διά μιᾶς Ἐγκυκλίου του ἐδήλωνεν, ὅτι ἀνακαλεῖ τήν βλάσφημον αὐτήν θεωρίαν καί ἐπανέρχεται εἰς τήν Ὁμολογίαν τοῦ 1935. Δέχεται δηλαδή διά τῆς Ἐγκυκλίου ταύτης, ἄτι προεκάλεσε σχίσμα καί δηλώνει ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός ἀποτελεῖ σχίσμα πραγματικόν, ἡ δέ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Ἀληθής Ἐκκλησία. Δυστυχῶς, ὅμως, αὕτη δέν εἶχε καμμίαν ἐφαρμογήν εἰς τήν πρᾶξιν, οὐδέποτε δηλαδή τήν ἐφήρμοσε. Δέν τήν ἐφήρμοσε δέ διότι δέν τήν ἐπίστευσε ποτέ ἀφοῦ πάντοτε παρέπεμπε τόν Νεοημερολογιτισμόν νά τόν δικάση ἡ μέλλουσα νά συνέλθη Πανορθόδοξος Σύνοδος. Κυρίως ὅμως, διότι τόν Δεκέμβριον τοῦ ἰδίου ἔτους, ἤτοι μετά ἑξάμηνον περίπου, δηλώνει καί εἰς τήν "Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας" καί εἰς τήν ἐφημερίδα "ΒΡΑΔΥΝΗ", ὅτι "ἀμυνόμενος" ἔπραξε τοῦτο, δηλαδή ὑπέγραψε τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1950, καί ὅτι "ἔπρεπε κάποιος Μητροπολίτης νά ὑποκριθῆ τόν Παλαιοημερολογίτην, διά νά ὁδηγήση τούς Γ.Ο.Χ. εἰς τά ὅρια τά κανονικά"! (ἤτοι εἰς τήν "Μητέρα Ἐκκλησίαν", ἡ ὁποία κατ' αὐτόν ἦτο ἡ νεοημερολογιτική ἐκκλησία). Ταῦτα ὅμως θά παρακολουθήσωμεν εἰς τήν συνέχειαν. στ) Ἡ χειροτονία τοῦ Ἀκακίου Παπᾶ Ὁ πρώην Φλωρίνης συνεπής καί εἰς ἄλλας δηλώσεις του, ὅτι δέν θά προβῆ εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων "ἐπί καταρρακώσει τοῦ κύρους τῆς Ἐκκλησίας" (τῆς νεοημερολογιτικῆς), δέν ἄφησε διαδόχους. Οὕτω μετά τόν θάνατόν του (1955) οἱ ὀπαδοί του παρέμειναν ἄνευ Ἐπισκόπου μέχρι τό 1960. Κατά τό ἔτος αὐτό ὑπό τάς πλέον ἀντικανονικάς καί παρανόμους συνθήκας "ἐχειροτονήθη", ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀκάκιος Παππᾶς, (καθηρημένος παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.) εἰς "Ἐπίσκοπον" Ταλαντίου ὑπό τοῦ Ρώσου Ἐπισκόπου Σικάγου Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ἐπικοινωνοῦσε μέ τούς νοημερολογίτας, ὡς ἐπίσης καί ὑπό τοῦ νεοημερολογίτου Ἐπισκόπου Θεοφίλου Ἰονέσκου. Ὁ Ρῶσος ἐπίσκοπος Σεραφείμ ἐχειροτόνησε παρά τήν ἀπαγόρευσιν τῆς Συνόδου του. Ἐξ αὐτοῦ τοῦ Ἀκακίου καί τοῦ λατινόφρονος Χιλῆς Λεοντίου προέρχονται ὅλοι οἱ μετέπειτα "Ἐπίσκοποι" τῆς Ἀκακιακῆς παρατάξεως. Σημειωτέον, ὅτι αἱ χειροτονίαι αὗται ἐγένοντο Σιμωνιακῶς, ὅπως θά ἴδωμεν, καί ἰδιαιτέρως ἡ τοῦ Ἀκακίου, ἐγένετο μετά ἀπό φρικτούς ὅρκους τοῦ Ἀκακίου ἐπί τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὅτι δέν θά ἀποκαλύψη τίποτε ἀπό τήν χειροτονίαν. Ὅτε δέ μετά ὀκταετίαν οἱ περί τόν Ἀκάκιον παρουσίασαν μίαν βεβαίωσιν, εἰς τήν ὁποίαν ἀνεφέρετο, ὅτι ὁ Σεραφείμ μετά τοῦ Θεοφίλου ἐχειροτόνησαν τόν Ἀκάκιον, ὁ Θεόφιλος ὁργισμένος ἐδήλωσεν, ὅτι δέν ἔλαβεν μέρος εἰς τήν χειροτονίαν καί δέν γνωρίζει τόν Ἀκάκιον. Διάδοχος τοῦ Ἀκακίου ὑπῆρξεν ὁ πρώην Ἀρχιμανδρίτης κ. Αὐξέντιος, ὁ ὁποῖος εἶχε καθαιρεθῆ τό 1949 ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Οὗτος ἐχειροτονήθη εἰς "Ἐπίσκοπον" παρά τοῦ Ἀκακίου, συμπράττοντος τοῦ Λατινόφρονος Χιλῆς Λεοντίου καί αὐτοῦ λάθρα τῆς Συνόδου του. Τήν ἐξέλιξιν τοῦ σχίσματος τούτου θά παρακολουθήσωμε εἰς τό τελευταῖον μέρος ὅπου θά παρατεθῆ συνοπτικός πίνακας. Ἐνῶ δέ τοιαύτη ἦτο καί εἶναι ἡ κατάστασις τοῦ σχίσματος τοῦ πρώην Φλωρίνης (1937), ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, ἀπ' ἀρχῆς τοῦ ἀγῶνος παρέμεινε πιστός καί ἀμετακίνητος εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, τήν ὁποίαν διεκήρυξε καί ὑπερημύνθη μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἀφήσας διαδόχους Ἐπισκόπους καί συγκροτήσας Ἱεράν Σύνοδον, διά νά συνεχίζεται τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. ζ) Ἡ καλή Ὁμολογία τοῦ 1935 Ἄς παρακολουθήσωμεν τώρα μέ προσοχήν τί καλῶς κατ' ἀρχήν, διεκήρυξεν ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐν ἔτει 1935 καί τίς κακῶς ἐκήρυξεν κατόπιν τό 1937 καί μέχρι τοῦ θανάτου του (1955), διά νά κατανοήσωμεν εὐκολώτερον τί προεξένησε τό σχίσμα τοῦ 1937. Ὅ,τι γράφεται εἰς τήν συνέχειαν δέν εἶναι ἰδικοί μας λόγοι, ἀλλά τοῦ ἰδίου τοῦ πρώην Φλωρίνης. Οὔτω τό 1935 ὅτε ἐπέστρεψεν εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν μετά τήν ἑνδεκαετῆ παραμονήν του εἰς τό νεοημερολογιτικόν σχίσμα ἐδήλωνε τά κάτωθι: "Τούτου ἕνεκα, οἱ διοικοῦντες νῦν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, διασπάσαντες τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας διά τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, καί διαιρέσαντες τόν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν λαόν εἰς δύο ἀντιθέτους ἡμερολογιακάς μερίδας, οὐ μόνον, ἠθέτησαν μίαν Ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν, καθιερωθεῖσαν ὑπό τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἔθιξαν καί τό Δόγμα τῆς μιᾶς Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Διό καί οἱ διοικοῦντες νῦν τήν Ἑλληνικήν Ἐκκλησίαν διά τῆς μονομεροῦς καί ἀντικανονικῆς καί ἀψυχολογήτου εἰσαγωγῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ἀπέσχισαν ἑαυτούς τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, καί ἐκήρυξαν ἑαυτούς κατ' οὐσίαν Σχισματικούς ἀπέναντι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῶν ἱσταμένων ἐπί τοῦ ἐδάφους τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ὀρθοδόξων θεσμῶν καί παραδόσεων καί ἐπί τῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας, Σερβίας, Πολωνίας, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ κ.λπ. Ὅτι δέ τό πρᾶγμα οὕτως ἔχει, τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ καί ἡ ἐξ ἀρίστων Νομομαθῶν καί Θεολόγων Καθηγητῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου διορισθεῖσα πρός μελέτην τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος Ἐπιτροπή, ἧς μέλος ἐτύγχανε καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ὡς Καθηγητής τότε τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ἐν τῶ Ἐθνικῶ Πανεπιστημίω. Ἰδού τί ἐγνωμοδότησε περί τοῦ νέου ἡμερολογίου ἡ Ἐπιτροπή αὕτη: "Ἅπασαι αἱ ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, ἄν καί αὐτοκέφαλοι εἰς τήν ἐσωτερικήν διοίκησιν αὐτῶν, οὐχ ἧττον ἐπειδή εἰσίν ἡνωμέναι πρός ἀλλήλας διά τῶν Δογμάτων καί τῶν Συνοδικῶν ὅρων καί κανόνων, δέν δύναται μία ἐπί μέρους Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά χωρισθῆ, καί νά ἀποδεχθῆ νέον Ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον, χωρίς νά λογισθῆ Σχισματική ἀπέναντι τῶν ἄλλων". Ὅθεν, ἀφοῦ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διά τῆς ἰδίας αὐτοῦ ὑπογραφῆς, κηρύττει ἑαυτόν Σχισματικόν, τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων, ἴνα ἀποδείξωμεν, ὅτι οὗτος καί οἱ ὁμόφρονες αὐτῶ Ἀρχιερεῖς, κατέστησαν Σχισματικοί, ὡς διαπάσαντες τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας διά τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, καί διαιρέσαντες τήν Ἐκκλησιαστικήν καί Ἐθνικήν ψυχήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ;". Καί καταλήγει: "…κόπτομεν πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετ' Αὐτοῦ, ὡς Σχισματικοῦ κατά τήν ἰδίαν ὁμολογίαν αὐτοῦ, ποιούμεθα δέ θερμήν ἔκκλησιν πρός τήν μερίδα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ τοῦ ἀποδεχθέντος τό νέον ἡμερολόγιον ἐπί καλῆ τῆ πίστει, ὅτι τοῦτο δέν προσκρούει πρός τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς ἐπιπολαίως διεκήρυξεν ὁ καινοτόμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὅπως ἀποκηρύξωσι καί οὗτοι τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, ὡς ἀντορθόδοξον καί διασαλπίσωμεν εἰς τόν Σχισματικόν Ἀρχιεπίσκοπον τά ρήματα τοῦ σοφοῦ Βρυενίου: "Οὐκ ἀρνησόμεθά Σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευσόμεθά Σε Πατροπαράδοτον σέβας, οὐκ ἀφιστάμεθά Σου Μῆτερ Εὐσέβεια, ἐν Σοί ἐγεννήθημεν, ἐν Σοί ζῶμεν, καί ἐν Σοί κοιμηθησόμεθα. Εἰ δέ καλέση καιρός, καί μυριάκις ὑπέρ Σοῦ τεθνηξόμεθα". (Διάγγελμα τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου, πρός τήν Ἑλληνικόν λαόν 1935). Ἀλλά καί ὅταν τό 1935, ἔφευγον διά τήν Ἐξορίαν ἰδού τί εὐθαρσῶς καί πεπαρρησιασμένως ὡμολόγουν καί ἐκήρυττον: "Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τό ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὅπως μηδεμίαν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν ἔχωσι μετά τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν σχισματικῶν λειτουργῶν Αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ἔφυγεν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος· διότι οὗτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί πασῶν τῶν πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τό Γρηγοριανόν ἑορτολόγιον. Ὅτι δέ ἡ σχισματική Ἐκκλησία δέν ἔχει χάριν καί ἅγιον Πνεῦμα τοῦτο διαβεβαιοῖ καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς: "Εἰ καί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί σφάλοιντο, ἀλλ' ἐπειδή τοίγε κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός ἐστι, κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἀφ' οὗ τά Μέλη πάντα ζωοῦται καί τήν πνευματικήν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερράγησαν καί οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;". (Ἀποχαιρετιστήριος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος τοῦ 1935). Τά ἀνωτέρω τά ὁποῖα διεκήρυξεν ἐν ἔτει 1935 μετά τῶν λοιπῶν Ἀρχιερέων ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος εἶναι ὀρθοδοξώτατα καί χαίρεται ἡ ψυχή τοῦ γνησίου ὀρθοδόξου χριστιανοῦ διά τόν τοιοῦτον ποιμένα, καί ἐπακολουθεῖ τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ. Μέ αὐτάς τάς διακηρύξεις καί ὁμολογίας ἐν ἔτει 1935 διαγράφεται μία λαμπρά σελίδα εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ Ἀγῶνος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί δικαιώνεται πλήρως ὁ ἀγών τῶν Γ.Ο.Χ. η) Τό σχίσμα τοῦ 1937 τό προεκάλεσε ἡ ἄρνησις τῆς Ὁμολογίας τοῦ 1935 ὑπό τοῦ πρ. Φλωρίνης Ποῖος δύναται νά μήν ἐπαινέση τόν πρώην Φλωρίνης διά τήν ὁμολογίαν ταύτην, ὅπως καί διά τάς χειροτονίας τῶν Ἐπισκόπων τοῦ 1935; Ὅμως, ὡς προείπομεν, ἀκολουθοῦν καί αἱ μελαναί σελίδες. Ὁ διάβολος ἐφθόνησεν τό ἔργον τῆς Ὀρθοδοξίας καί παρέσυρε τινάς εἰς τήν πτῶσιν καί τήν πλάνην. Οὑτω τό 1937 ὁ πρώην Φλωρίνης ἀλλάζει πορείαν, ἀρνεῖται τήν πρώτην αὐτοῦ ὁμολογίαν καί εἰσάγει τήν κακόδοξον θεωρίαν τήν ἤδη καταδικασθεῖσαν ὑπό τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀπό τό ἔτος 1937 ἕως τοῦ θανάτου του ἀρνεῖται παντελῶς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί ἀναγνωρίζει τήν σχισματικήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ὡς κανονικήν Ἐκκλησίαν. Εἰς ἐπιστολήν του τό 1937 πρός τόν Μοναχόν Μάρκον Χανιώτην ἔγραφε: "…Καί ὅταν συμβῆ μία ἐπί μέρους Ἐκκλησία νά περιπέση εἰς μίαν πλάνην ἰάσιμον κατά τόν Μ. Βασίλειον, ὡς εἶναι ἡ πλάνη τοῦ Ἑορτολογίου, οἱ Ἀρχιερεῖς, ὡς ἄτομα, δύνανται μέν νά ἀποσχίσουν ἑαυτούς καί νά διακόψουν τήν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Ἐκκλησίας, ἴνα μή κοινωνοί τῆς πλάνης αὐτῶν γίνωνται, δέν δικαιοῦνται ὅμως οὗτοι νά κηρύξωσι καί Σχισματικήν τήν Ἐκκλησίαν, τοῦθ' ὅπερ εἶναι δικαίωμα μόνον Πανορθοδόξου ἤ Μεγάλης Τοπικῆς Συνόδου. Ἐν τῆ περιπτώσει ταύτη οὗτοι, ἀποκόπτονες πρό διαγνώμης Συνοδικῆς τήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς πλανωμένης Ἐκκλησίας των, ἐκκαλοῦσι ταύτην ἐνώπιον πανορθοδόξου ἤ Μεγάλης Τοπικῆς Συνόδου, ὅπως ἐπαναγάγωσιν Αὐτήν εἰς τήν Ὀρθόδοξον τροχιάν ἤ ἐμμένουσαν ἐν τῆ πλάνη κηρύξη ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος Αὐτήν μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν, Αἱρετικήν μέν ἄν ἡ πλάνη ἀφορᾶ τό Δογματικόν μέρος, Σχισματικήν δέ ἄν ἡ πλάνη ἀφορᾶ τό Τυπικόν καί Διοικητικόν μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο ἀκριβῶς ἐπράξαμεν καί ἡμεῖς, ἀποκόψαντες τήν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας διά τήν πλάνην τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, καί ἐκκαλέσαντες Αὐτήν ἐνώπιον Πανορθοδόξου ἤ Μεγάλης Τοπικῆς Συνόδου, μόνης ἁρμοδίας καί δικαιουμένης νά δικάση Αὐτήν, ἐπί τῆ πλάνη καί ἤ νά πείση αὐτήν νά ἀποστῆ ταύτης ἤ ἐμμένουσαν εἰς αὐτήν νά κηρύξη Σχισματικήν. Ὥστε, ἐφ' ὅσον μία πλάνη μιᾶς Ἐκκλησίας, μή ἀφορῶσα ἀπ' εὐθείας δόγμα πίστεως, ἀλλ' ἀναφερομένη εἰς ἀντικανονικότητας καί παρατυπίας Ἐκκλησιαστικάς ἰασίμους κατά τόν Μ. Βασίλειον, καθιστᾶ μέν δυνάμει Σχισματικήν τήν οὕτω πλανωμένην Ἐκκλησίαν οὐχί ὅμως καί Ἐνεργεία τοιαύτην μέχρις οὗ Αὕτη ἐκδικασθῆ καί κηρυχθῆ καί ἐνεργεία Σχισματική ὑπό μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου…". "…Ἀλλά γινωσκέτω ἡ Ὁσιότης αὐτῆς ὅτι καί τό Ἅγιον Μῦρον, τό ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τελεσθέν καί ἁγιασθέν ἔχει ὅλην αὐτοῦ τήν χάριν καί τήν ἁγιαστικήν ἐνέργειαν, καί ἄν τοῦτο ἀκόμη ἐτελέσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου μετά τήν καινοτομίαν τοῦ ἡμερολογίου. Διότι διά τήν καινοτομίαν ταύτην εὐθύνονται μόνον τά πρόσωπα τῆς Διοικούσης Συνόδου, τά ἀναρμοδίως καί ἀντικανονικῶς προβάντα εἰς τήν καινοτομίαν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἥν ἐκπροσωπεῖ ἡ ὅλη Ἱεραρχία τοῦ Θρόνου, ἐν ὁμοφωνία καί ἐν ἁγίω πνεύματι συνεδριάζουσα καί ἀποφασίζουσα τελεσιδίκως περί τινος Ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος… Ὥστε καί ἐν τῆ περιπτώσει καθ' ἥν τό Ἅγιον Μῦρον ἐτελέσθη ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τήν καινοτομίαν τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ἁγιαστική χάρις τούτου, κατ' οὐδέν μειοῦται, ἅτε προερχομένη οὐχί ἐκ τῆς ἀντικανονικότητος καί ἀναξιότητος τυχόν τῶν τελούντων αὐτό προσώπων, ἀλλά ἐκ τῆς δυνάμεως καί τῆς Ὀρθοδόξου ἐννοίας τῆς Ἐκκλησίας ἥν ταῦτα ἐκπροσωποῦσι…" (!!!). (Ἐξ ἐπιστολῆς Δημητριάδος Γερμανοῦ καί πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου πρός μ. Μ. Χανιώτην, Ἰούνιος 1937). Παραθέτομεν ἐπίσης χαρακτηριστικόν ἀπόσπασμα καί ἀπό τήν Ἐγκύκλιον τοῦ πρ. Φλωρίνης τοῦ ἔτους 1944, εἰς τήν ὁποίαν λέγει: "…Ἀλλ' ἡμεῖς οἱ παλαιοημερολογῖται δέν ἀποτελοῦμεν ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΝ καί ἀνεξάρτητον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι, διότι οὐδεμία Ἐκκλησία μᾶς ἀνεγνώρισεν ὡς τοιαύτην, ἀλλ' εἴμεθα ἐντός τῆς ἀνεγνωρισμένης Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ὡς μία ΦΡΟΥΡΑ, ἥτις φρουρεῖ τόν θεσμόν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, ὅν ἠθέτησεν, ὡς μή 'ώφειλεν, ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας, καί ἡμεῖς, ὡς ἀποτελοῦντες τήν φαεινήν καί ἀλύμαντον ΠΛΕΥΡΑΝ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (τῆς Νεοημερολογιτικῆς):…Κατά ταῦτα ἡμεῖς οἱ παλαιοημερολογῖται ὅσω καί ἄν παρουσιαζώμεθα κατά τό φαινόμενον καί τήν ἐξωτερικήν ἐκδήλωσιν τῆς πίστεως, ὡς ἔχοντες ἰδίους εὐκτηρίους οἴκους, καί ἰδίους λειτουργούς, οὐχ ἧττον ὅμως καίτοι διατελοῦμεν ἐν πνευματικῆ ἀκοινωνησία πρός τήν καινοτομήσασαν Ἱεραρχίαν, ἅτε ἐχόμενοι στερρῶς τῶν θείων Κανόνων καί τῶν πιστῶν παραδόσεων, ἀποτελοῦμεν ἐν τῆ κανονικότητι οὐχί ἰδιαιτέρων Ἐκκλησίαν ἐκείνης, μεθ' ἧς διεκόψαμεν προσωρινῶς διά λόγους Κανονικούς, τήν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν, ἀλλά τήν ἀνύστατον φρουράν, ὡς ἔφθην εἰπών, τήν ἀγρύπνως φρυκτωροῦσαν ἐπί τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς μιᾶς Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας… οἱ ἀλλοίαν γνώμην περί τούτου ἔχοντες… περιπίπτουσιν εἰς τήν αἴρεσιν τοῦ Προτεσταντισμοῦ(!) καί τελοῦντες τά μυστήρια ἐν ὀνόματι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ Ἐκκλησίας, ὡς κάλλιον εἰπεῖν τῆς ἀτομικῆς Ἐκκλησίας, ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ πάσης ΧΑΡΙΤΟΣ, ἧς ΤΑΜΕΙΟΥΧΟΣ τυγχάνει πᾶσα ἀνεγνωρισμένη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία"(!!!). Ἀπευθυνόμενος δέ πρός τούς πιστούς κατηγορεῖ τούς Ἐπισκόπους Βρεσθένης Ματθαῖον καί Κυκλάδων Γερμανόν, διότι δέχονται καί διακηρύττουν τά ὅσα ὁ ἴδιος ἀπεδέχθη καί ὡμολόγησε ἐν ἔτει 1935, δέν δέχονται, ἀλλά καί πολεμοῦν τάς κακοδοξίας του, τάς ὁποίας τώρα κηρύσσει. Ἰδού τί γράφει ἀκριβῶς: "…δι' ὦν προσπαθοῦσιν οὗτοι ὑπό τό πρόσχημα τῆς ἀκράτου δῆθεν Ὀρθοδοξίας, νά παγιδεύσουν αὐτούς (τούς πιστούς) εἰς τήν λύμην τῆς κακοδοξίας, καί νά παρασύρωσιν εἰς τόν κρημνόν τῆς ψυχικῆς ἀπωλείας, εἰς δέ τούς καλῆ τῆ πίστει καί ἐξ ἀγαθοῦ συνειδότος ἀκολουθοῦντας αὐτούς συνιστῶμεν, ὅπως ἀποκηρύξωσιν αὐτούς καί τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ψυχοφθόρους διδασκαλίας, τάς ἀντικειμένας πρός τό ἀκραιφνές καί ὑγιές πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐάν ἐπιθυμοῦν νά τύχωσιν τῆς ψυχικῆς αὐτῶν σωτηρίας, εὑρισκομένης μόνον ἐν τῆ ΣΩΣΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΩ τῆς Κανονικῆς καί ἀνεγνωρισμένης Ἐκκλησίας" (δηλ. τῆς νεοημερολογιτικῆς). ΕΡΩΤΩΜΕΝ: Εἶναι τά ἀνωτέρω λόγια Ὀρθοδόξου Ἱεράρχου καί ποιμένος, ἤ νεοημερολογίτου καί κακοδόξου; Μήπως οἱ νεοημερολογῖται θά ἔλεγαν περισσότερα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό ὅσα λέγει ἐδῶ ὁ πρ. Φλωρίνης; Ποῦ εἶναι ἡ πρώτη του Ὁμολογία; Καθώς βλέπομεν ἀνωτέρω βλασφημεῖ συνεχῶς, ἀποκαλῶν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. "ΦΡΟΥΡΑΝ" καί "ΑΛΥΜΑΝΤΟΝ ΠΛΕΥΡΑΝ", ἤ "ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ", ἤ "ὡς μή ἀποτελοῦσαν ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ", τήν χαρακτηρίζει "Προτεσταντικήν αἴρεσιν", τήν δέ ἐκκλησίαν τῶν νεοημερολογιτῶν ἀποκαλεῖ "ΣΩΣΤΙΚΗΝ ΚΙΒΩΤΟΝ" καί "ΤΑΜΕΙΟΥΧΟΝ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ" καί ὅτι "…εἶναι ἐντός τῆς ἀνεγνωρισμένης Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας", μή λαμβάνων ἀσφαλῶς ὑπ' ὄψιν ὁ πρώην Φλωρίνης τάς κατά τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ καταδικαστικάς ἀποφάσεις, καί ξεχνῶν καί τάς ἰδικάς του διακηρύξεις ἐν ἔτει 1935, καθ' ἅς ἡ νεοημερολογιτική Ἐκκλησία, δεχθεῖσα τό καταδεδικασμένον νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον, κατέστη σχισματική καί στερεῖται θείας Χάριτος. Παρακαλοῦνται οἱ ἀγαπητοί ἀναγνῶσται νά διαβάσουν ὅλην τήν Ἐγκύκλιον τῆς 1ης Ἰουνίου 1944, διά νά διαπιστώσουν μόνοι των τάς τοιαύτας πλάνας καί βλασφημίας. Πράγματι εἶναι νά λυπᾶται κανείς πλέον. Πῶς εἶναι δυνατόν οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά ἀκολουθήσουν τοιοῦτον ποιμένα; Ἀλλοτρία τῆς ἀληθείας εἶναι ἡ φωνή αὐτοῦ, διό "ἀλλοτρίω οὐ μή ἀκολουθήσουσι, ἀλλά φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ", διότι ἐνῶ τό 1935 ἐλάλει ὡς Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης, νῦν ὡς κακόδοξος συγκλώθει τά ἀσύγλωστα. Εἰς τήν ἀνωτέρω βλάσφημον Ἐγκύλιον τοῦ 1944, ὁ πρώην Φλωρίνης ἔκαμε μίαν "Διασάφησιν" καί θά ἀνέμενε κάποιος νά διορθώση ἤ ἔστω νά διασαφήση ἐπί τό ὀρθοδοξώτερον τά ὅσα βλάσφημα εἶπεν, ἀλλά δυστυχῶς ἐπικυρώνει τήν προηγουμένην κακόδοξον θέσιν του: Ἰδού τί γράφει: "Ἐντεῦθεν συνάγομεν τό συμπέρασμα, ὅτι μία ἀνεγνωρισμένη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τότε μόνον ἀπόλλυσι τήν ὀρθόδοξον ἔννοιαν καί τό κῦρος τῶν θείων Μυστηρίων, ὅταν ἀναγνωρισθῆ καί αὕτη αἱρετική ἤ Σχισματική ὑπό πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης νά ἀφαιρέση ἐξ αὐτῆς τήν Χάριν καί τό Θεῖον κῦρος τῶν Μυστηρίων, διότι καί μόνη Αὕτη δικαιοῦται νά παρέχη ταῦτα εἰς Αὐτήν". θ) Ὁ πρώην Φλωρίνης μέ τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1950 προσποιεῖται ὅτι ἐπανέρχεται εἰς τήν Ὁμολογίαν τοῦ 1935 Ἄς ἴδωμεν καί τήν συνέχειαν. Ἄς ἴδωμεν τώρα τήν διδαχήν τοῦ πρώην Φλωρίνης ἐν ἔτει 1950. Τήν 26ην Μαίου τοῦ ἔτους 1950, δώδεκα ἡμέρας μετά τήν κοίμησιν τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ἐξέδωσε μίαν Ἐγκύκλιον ὑπ' ἀριθμ. 13. Δι' αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου ἐπανήρχετο εἰς τήν Ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί ἀπεκήρυττε ὅσα κακόδοξα ἐκήρυξε ἀπό τοῦ ἔτους 1937 ἕως τότε. Ἰδού τί γράφει εἰς τήν Ἐγκύκλιον αὐτήν: …"Κατά τό Σωτήριον ἔτος 1935 ἐκηρύξαμεν τήν Ἐκκλησίαν τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν Σχισματικήν· ἐπαναλαμβάνομεν καί α<182>υθις τήν τοιαύτην διακήρυξιν καί κατά συνέπειαν ἐντελλόμεθα τήν ἐφαρμογήν τοῦ Α' Κανόνος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὅτι τά ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν τελούμενα Μυστήρια, ὡς σχισματικῶν ὄντων τούτων, στεροῦνται τῆς Ἁγιαστικῆς χάριτος. Ὡσαύτως, οὐδένα Νεοημερολογίτην δέον νά δέχεσθε εἰς τούς Κόλπους τῆς καθ' ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καί κατά συνέπειαν νά ἐξυπηρετῆτε τοῦτον, ἄνευ προηγουμένης ὁμολογίας δι' ἧς νά καταδικάζη οὗτος τήν καινοτομίαν τῶν Νεοημερολογιτῶν καί νά κηρύσση τήν Ἐκκλησίαν τούτων σχισματικήν. Προκειμένου δέ περί βαπτισθέντων ὑπό τῶν καινοτόμων νά μυρώνωνται δι' Ἁγίου Μύρου Ὀρθοδόξου προελεύσεως, τό ὁποῖον εὑρίσκεται ἐν ἀφθονία παρ' ἡμῖν. Ἐπί ταύτη δέ τῆ εὐκαιρία ἀπευθύνομεν πρός πάντας τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ὑστάτην ἔκκλησιν καλοῦντες αὐτούς Πατρικῶς, ὅπως προσέλθωσιν εἰς Ἕνωσιν μεθ' ἡμῶν, ἥν ἐπιβάλλει τό συμφέρον τοῦ Ἱεροῦ ὑπέρ τῆς Πατρώας εὐσεβείας ἡμῶν ἀγῶνος καί ἀποτελεῖ τόν διακαῆ πόθον πάντων ἡμῶν. Προσκαλοῦντες δέ ὑμᾶς, αἴρομεν τά ἐξ ὑπαιτιότητος ἡμῶν δημιουργηθέντα σκάνδαλα καί πρός τοῦτο ἀνακαλοῦμεν καί ἀποκηρύσσομεν πᾶν ὅ,τι ἀπό τοῦ ἔτους 1937 ἕως σήμερον ἐγράφη καί ἐλέχθη ὑφ' ἡμῶν, διά κηρυγμάτων, διασαφήσεων, δημοσιευμάτων καί ἐγκυκλίων, ἀπάδον καί ἀντιστρατευόμενον πρός τάς Ἀρχάς τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ὑφ' ἡμῶν διεξαγομένου Ἱεροῦ Ἀγῶνος ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, οὕτινος τό κήρυγμα περιλαμβάνεται ἐν τῆ ἐκδοθείση ἐγκυκλίω ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τό ἔτος 1935 ἄνευ οὐδεμιᾶς προσθήκης καί ἀφαιρέσεως καί αὐτόν ἀκόμη τόν ἐπιστημονικόν ὅρον "Δυνάμει καί Ἐνεργεία". Τί δεικνύουν τά ἀνωτέρω ἀγαπητέ ἀναγνῶστα; Ὅτι ὅσα διεκήρυξεν ἐν ἔτει 1935 εἶναι ὀρθόδοξα καί ἑπομένως ὅσοι τά ἐτήρησαν ἀπαρασαλεύτως καί παρέμειναν πιστοί εἰς αὐτά εἶναι ὄντως ὀρθόδοξοι καί δικαιώνεται πλήρως ὁ ἀγώνας των καί εἶναι ἄξιοι ἐπαίνου, ὅσα δέ εἶπεν καί ἐκήρυξεν ὁ ἴδιος ἀπό τό 1937 ἕως τήν 26ην Μαίου 1950 εἶναι κακόδοξα καί ὅσοι τά ἀπεδέχθησαν καί τά ἐνισχύουν παραμένοντες ἕως σήμερον εἰς αὐτά, θά κατακριθῶσιν ὡς συνδημιουργοί καί συνυπεύθυνοι μέ τούς προκαλέσαντας τό σχίσμα. Τί λέγει ἀκόμη ἡ Ἐγκύκλιος αὕτη; Ὅτι πράγματι "αἴρει τά ἐξ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΟΣ αὐτοῦ σκάνδαλα" ὁ πρ. Φλωρίνης, ἀλλά δέν τά διορθώνει καί παραμένουν σκάνδαλα. Μήπως τοιαύτην "διόρθωσιν" δέν ἔκαμε καί ὁ Ἰούδας, εἰπών μέν τό "ἥμαρτον παραδούς αἷμα ἀθῶον", ἀλλά δέν διώρθωσε τό κακόν πού ἔκαμε, νά ζητήση δηλαδή συγγνώμην ἀπό τόν διδάσκαλόν του, ἀλλά "ἀπελθών ἀπήγξατο"! Καί οὗτος ὄχι μόνον δέν ἔσπευσε νά διορθώση τό ὑπ' αὐτοῦ δημιουργηθέν ΣΧΙΣΜΑ, διά τῆς ἐφαρμογῆς τῆς καθαρᾶς ὁμολογίας καί ἐπιστροφῆς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἀλλά καλεῖ νά σπεύσουν οἱ σκανδαλισθέντες ὑπ' αὐτοῦ εἰς μετάνοιαν καί ἕνωσιν μετ' αὐτοῦ!!! Δηλαδή ἡ Ἐκκλησία νά ὑπάγη εἰς τό σχίσμα!!! Περίεργον λοιπόν. Τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον, τό ὁποῖον καί ὁ ἴδιος καθ' ἑκάστην ἀνεγίνωσκε λέγει ὅτι: "Ὅστις σκανδαλίσει ἕναν τῶν μικρῶν τούτων, συμφέρει αὐτῶ, ἴνα κρεμασθῆ μύλος ὀνικός ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί ριφθῆ εἰς τήν θάλασσαν", οὗτος δέ πράττει τό ἀντίθετον: "Καλεῖ τούς σκανδαλισθέντας ὀρθοδόξους εἰς "ἕνωσιν μετ' αὐτοῦ" διά νά σωθοῦν! Καί τά σκάνδαλα αὐτά τά "ΕΞ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ" δημιουργηθέντα δέν ἦσαν μικρά καί ἐλάχιστα, ἀλλά ἀφεώρων τήν πίστιν, καί ἀφεώρων οὐχί "ΕΝΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΤΟΥΤΩΝ", ὡς ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιον, ἀλλά ὅλον τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖον ἔσχισεν. Τά δημιουργηθέντα σκάνδαλα τά "ΕΞ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ" ἔσχισαν τόν ἄρραφον χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ, ἐδημιούργησαν τό σχίσμα, τό δέ ἁμάρτημα τοῦ σχίσματος οὔτε μέ μαρτυρικόν αἷμα δέν ξεπλύνεται, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, ἐάν δέν ὑπάρξη μετάνοια καί ἐπιστροφή εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἡ Ὁποία εἶναι ἡ Κιβωτός τῆς σωτηρίας. ι) Ὁ σκοπός τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1950 Αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον ὁ πρώην Φλωρίνης τήν ἐκυκλοφόρησε μέ ὑστεροβουλίαν, δι' αὐτό καί ποτέ δέν τήν ἐφήρμοσεν, ἀλλά καί ἐπανῆλθεν εἰς τήν προτέραν καί χειροτέραν κατάστασιν. Τήν ἐκυκλοφόρησε μόλις δώδεκα ἡμέρες μετά τήν κοίμησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου καί εἶχε σκοπόν μέ αὐτόν τόν τρόπον νά ἐξαπατήση καί ἀποσπάση τούς Γ.Ο.Χ. Κληρικούς καί Λαϊκούς, ν' ἀποδυναμώση τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἐπίσης ἐσκέπτετο ὅτι θά ἐξαπατοῦσε καί τάς Ἱεράς Μονάς, καί θά τάς ἔσυρε πίσω του, ὥστε νά "πετύχη" τό "γεφύρωμα" παλαιοημερολογιτῶν καί νεοημερολογιτῶν, ὅπως εἶχε συμφωνήση μέ τόν Σπυρίδωνα Βλάχο. Ἄς ἴδωμεν ὅμως καί μετά τήν Ἐγκύκλιον αὐτήν τί πιστεύει καί τί διδάσκει ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καί οἱ μετ' αὐτοῦ, μέ λόγια καί μέ ἔργα. Δυστυχῶς, ὡς ἀποδεικνύεται ἀπό τά ἔργα καί τά λόγια του, ὁ πρώην Φλωρίνης ποτέ δέν ἐπίστευσε εἰς τήν Ἐγκύκλιον αὐτήν διά τοῦτο καί δέν τήν ἐφήρμοσεν ποτέ. Δέν ἐπέστρεψεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἐπί 13 ἔτη (1937-1950) ἐβλασφήμει καί ἐπολεμοῦσε. Διά τοῦτο δέν προέβη μετά τῶν ἄλλων ἐπισκόπων πού εἶχε μαζί του εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων διά τήν πρόοδον τοῦ Ἀγῶνος καί τήν διασφάλισιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Ἐφ' ὅσον κατ' αὐτόν καί τήν "Σύνοδόν" του οἱ ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου ἦσαν "ἀντικανονικοί" διατί δέν προέβησαν εἰς οὐδεμίαν "Κανονικήν" χειροτονίαν; Διατί ἄφησεν τήν "Ἐκκλησίαν" ἄνευ διαδόχων; Τί σημαίνει τοῦτο; Ὅτι δέν ἐπίστευεν ὀρθοδόξως. Δέν ἐπίστευεν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Ἀληθής Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἐπίστευεν, ὅτι τό νέον Ἡμερολόγιον εἶναι σχίσμα, ἀλλά ἐπίστευεν, ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι ἡ Κανονική Ἐκκλησία, εἰς τήν ὁποίαν θά πρέπει νά ὑποταχθοῦν οἱ παλαιοημερολογῖται. Σημ. α. Ἰδέ καί ἐπιστολήν πρ. Φλωρίνης πρός τόν Κυκλάδων Γερμανόν τῆς 9.11.1937 ὡς καί ἑτέραν ὑπό ἡμερομηνίαν 17.10.1937 εἰς Κ.Γ.Ο., Τόμον 1981, σελ. 250. Σημ. β. Ἀκριβῶς ἐπ' αὐτοῦ τοῦ πλαισίου ἐκινήθη καί κινεῖται ὁ ἀπό "Δημητριάδος" "Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν" κ. Χριστόδουλος, ὅταν ὅμως ἠρωτήθη ἐν ἔτει 2001 πού εὑρίσκεται ἡ ὑπόθεσις τῶν "Παλαιοημερολογιτῶν", εἶπε: "Μέ τούς Φλωριναίους συνεννοούμεθα καί ἔχομεν φθάσει εἰς καλόν σημεῖον, μέ τούς Ματθαιϊκούς ἔχομεν ἀκόμη δυσκολίες, διότι φέρνουν ἐμπόδια ὁ Κήρυκος καί ὁ Γκουτζίδης". Τό ἐρώτημα λοιπόν εἶναι: Ἐάν ἐπίστευον εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ὡς τήν Ἀληθῆ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, διατί δέν ἄφησαν Ἐπισκόπους διαδόχους. Μήπως ἤθελον τήν Ἐκκλησίαν ἀκέφαλον, διά νά ὑποταγοῦν οἱ Γ.Ο.Χ. εὐκολώτερον εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν; Ἀσφαλῶς ἔτσι βεβαιοῦν τά πράγματα καί δι' αὐτό ἀκριβῶς αἱ χειροτονίαι τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου ἐξήγειραν τήν μανίαν των. Ἀποκαλύπτεται λοιπόν ὅτι σκοπός των ἦτο νά ΜΕΙΝΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΙΜΑΝΤΟΣ, ἴνα διαλυθοῦν τά πρόβατα, ὡς μή ἔχοντα ποιμένα. ΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΒΛΑΧΟΝ Τό 1950 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐδέχθη εἰς συνομιλίαν τόν Σπυρίδωνα Βλάχον, (τόν ἀρχιεπίσκοπον τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας) καί συνεφώνησεν μετ' αὐτοῦ νά διαλύσουν τήν Μονήν Κερατέας καί κατόπιν αὐτοί ἥσυχοι "θά γεφυρώσουν" τό χάσμα παλαιοημερολογιτῶν καί Νεοημερολογιτῶν. Ἀποκαλύπτων τήν συνωμοσίαν αὐτήν εἰς τό βιβλίον του "ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ" ὁ κ. Σταῦρος Καραμῆτσος (συνεργάτης τοῦ πρ. Φλωρίνης) γράφει: "Κατά τόν χρόνον τῆς ἀναλήψεως τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου ὑπό τοῦ Σπυρίδωνος Βλάχου… ἔκειντο πολλά ζητήματα χρήζοντα ταχείας ἐπιλύσεως (μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό Ἡμερολογιακόν). Ἐπεσκέφθη (σ.σ. ὁ Σπυρίδων) διά τοῦτο τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, μετά τοῦ ὁποίου συνεδέετο δι' ἀδελφικῆς φιλίας… καί εἶπε εἰς αὐτόν τά ἑξῆς: "Χρυσόστομε ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔκαμε πρίγκιπας. Πρέπει νά φροντίσωμεν νά διαλύσωμεν τήν Μονήν τῆς Κερατέας… καί κατόπιν ἡμεῖς θά εὕρωμεν τήν λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος συμφώνως πρός τούς θείους καί Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας…". Ἔτσι ἑρμηνεύονται καί οἱ Νερώνειοι Διωγμοί τοῦ 50 κατά τῆς ἐν λόγω Ἱερᾶς Μονῆς. Ἐν συνεχεία ὁ "Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν" Σπυρίδων ἐνημέρωσε τήν Σύνοδόν του καί τό Ὑπουργεῖον Ἐσωτερικῶν περί τῶν συνομιλιῶν καί συμφωνιῶν πού εἶχεν εἰς Κηφισίαν μέ τόν πρώην Φλωρίνης. Διά τάς διαπραγματεύσεις αὐτάς ὁ Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν κ. Μπακόπουλος εἰς τήν Ἐφημερίδα "ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ" τῆς 9.3.1951 δηλώνει: "Αἱ διεξαχθεῖσαι διαπραγματεύσεις μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Σπυρίδωνα εὐωδοῦντο καί ἔφθασαν εἰς σημεῖον νά καταλήξουν εἰς πλήρη ἀναγνώρισιν ἐκ μέρους τοῦ πρώην Φλωρίνης τῆς πλάνης του. Δυστυχῶς οἱ ἡγούμενοι τῶν Παλαιοημερολογιτῶν παλινώδησαν, ἄν καί ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία ἐξήντλησεν ὅλα τά ὅρια τῶν παραχωρήσεων. Καί τούς Ἐπισκόπους τῶν Παλαιημερολογιτῶν θά ἀποκαθίστα σύν τῶ χρόνω. Καί τούς ἱερεῖς των θά ἐχειροτόνει ἐάν ἦσαν ἄξιοι χειροτονίας κατά τούς κειμένους Νόμους, καί τά ὑπ' αὐτῶν τελεσθέντα μυστήρια καί ἱεροπραξίας θά ἀνεγνώριζεν ὡς ἐγκύρους καί οἱ Ναοί θά παρεχωροῦντο δι' ὅσους θά ἐπεθύμουν νά ἑορτάσουν κατά τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον. Ὅλα τά ἀπεδέχθησαν τόσον ὁ πρώην Φλωρίνης, ὅσον καί οἱ ἄλλοι Ἐπίσκοποι τῶν Παλαιοημερολογιτῶν(*) καί καθ' ἅς ἔχομεν πληροφορίας, ἐκπρόσωποι αὐτῶν διακεκριμένοι Νομικοί ἐπρόκειτο νά διατυπώσουν τό σχετικόν πρακτικόν. Δυστυχῶς, ὅπως εἶπον καί προηγουμένως, καί δι' αὐτούς καί διά τό ὅλον ζήτημα, τήν τελευταίαν στιγμήν παρενέβησαν ἀνεύθυνοι παράγοντες τῶν λαϊκῶν τάξεων, μόνον σκοπόν ἔχοντες τήν ἀνίερον ἐκμετάλλευσιν τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τῶν ἀφελῶν Χριστιανῶν πρός ἴδιον ὄφελος οἰκονομικόν καί ἐπηρέασαν τόν ἀσθενῆ, ὡς ἀπεδείχθη, χαρακτῆρα τοῦ πρώην Φλωρίνης, ὅστις παλινωδῶν, ἐδήλωσεν, ὅτι δέν τηρεῖ τά ὅσα ὑπεσχέθη…". Ὁ ἴδιος ὁ Ὑπουργός ἐδήλωνε καί τά ἑξῆς: "Ὁ πρώην Φλωρίνης… ὑπεσχέθη νά ἐξαντλήση ὅλην τήν ἐπιρροήν του διά τήν ΕΠΑΝΟΔΟΝ τῶν Χριστιανῶν εἰς τούς κόλπους τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ"! (σ.σ. τῆς Νεοημερολογιτικῆς). Θαυμᾶστε τόν πρώην Φλωρίνης, ὁ ὁποῖος δῆθεν ὡμολόγησε! Ἐπίσης καί ὁ ἴδιος ὁ πρώην Φλωρίνης, τόν Νοέμβριον τοῦ 1952 εἰς τό μακροσκελές κείμενον τῆς παραιτήσεώς του ἔγραφεν: "…Ἐτέθημεν ἐπί κεφαλῆς τοῦ Ἑορτολογικοῦ ἀγῶνος… ἴνα ΓΕΦΥΡΩΣΩΜΕΝ αὐτοσυγκρατοῦντες ἀφ' ἑνός τούς Παλαιοημερολογίτας ἐντός τῶν πλαισίων τῆς ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΟΣ καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐκοσμίας καί ὡριμότητος… Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀντί διά μέσων διαφωτιστικῶν καί εἰρηνικῶν νά πείση τούς ἀπό τῆς Ἐκκλησίας ΑΠΟΣΧΙΣΘΕΝΤΑΣ Παλαιοημερολογίτας…". Ἀκούεις ἀγαπητέ ἀναγνῶστα; Οἱ παλαιοημερολογῖται ἀπεσχίσθησαν, ὄχι οἱ Νεοημερολογῖται! Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ πρ. Φλωρίνης μετά τήν ἐγκύκλιον τοῦ 1950! Πρό τῶν ἀποκαλύψεων τούτων καί 7 μῆνας μετά τήν "Ὁμολογίαν" τῆς 26ης Μα?ου 1950 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος εἰς τήν "Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας" καί εἰς τήν Ἐφημερίδα "ΒΡΑΔΥΝΗ" τῆς 11.12.1950 δηλώνει ἐπισήμως τά κάτωθι: "…Ἄν δέ ἡμεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς δέν ἐξήλθομεν ἀμέσως μετά τό 1924 εἰς τόν ἑορτολογικόν ἀγῶνα τοῦτο ἐπράξαμεν, ἴνα μή γίνωμεν αἴτιοι σχίσματος ἀφ' ἑνός καί ἀφ' ἑτέρου, διότι ἠλπίζαμεν σύν τῶ χρόνω καί τήν προσχώρησιν τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τό νέον Ἡμερολόγιον. Ἀλλ' ὅτε εἴδομεν, ὅτι τό ΣΧΙΣΜΑ ΕΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ καί ἄνευ ἡμῶν καί ὅτι τοῦτο ἐλλείψει ποιμαντορικῆς ἐποπτείας καί καθοδηγήσεως ἐξετρέπετο εἰς ἀκρότητας ἐπί ζημία τοῦ ΚΥΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (τῶν νεοημερολογιτῶν σ.σ.) καί τοῦ γοήτρου τῆς Ἱεραρχίας ἐπεδύθημεν εἰς τόν ἀγῶνα, ἴνα καθησυχάσωμεν τήν Ὀρθόδοξον συνείδησιν ἡμῶν καί τῶν ὀπαδῶν τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου καί ἴνα προλάβωμεν περισσότερα ἔκτροπα… Καί ἐνῶ ἡ Ἱεραρχία χάριν τοῦ κύρους τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ γοήτρου αὐτῆς, ἔδει νά εἰσηγηθῆ εἰς ἕναν Μητροπολίτην νά ΥΠΟΚΡΙΘΗ τόν παλαιοημερολογίτην καί νά τεθῆ ἐπί κεφαλῆς τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ὅπως συγκρατήση τόν ἀγῶνα εἰς τά ὅρια τά κανονικά, μόλις ἐξῆλθον εἰς τόν Ἱερόν Ἀγῶνα ΙΔΕΟΛΟΓΟΙ Ἀρχιερεῖς, ὅπως κατευθύνωσιν αὐτόν καί συγκρατήσωσιν εἰς τά πλαίσια τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ράγδην ἐπέπεσον οἱ Καινοτόμοι…". Νά ἡ ἀληθής ὁμολογία του, ὅ,τι ἔλεγε καί ἔπραττε ἦσαν μία ὑποκρισία. ὦ Θεέ μου, καί ἦτο Ἀρχιερεύς!.. Τί ἀποδεικνύουν ὅλα τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα ἐλέχθησαν, ἐγράφησαν, καί ἐφηρμόσθησαν μετά τήν "Ὁμολογίαν" τῆς 26ης Μα?ου 1950 ὑπό τοῦ "ΙΔΕΟΛΟΓΟΥ" πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου; Πρῶτον καί κύριον, ἀποκαλεῖ τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν Σχίσμα καί τούς Γ.Ο.Χ. σχισματικούς, διότι ἀπεσχίσθησαν, λέγει ἀπό τήν Ἐκκλησίαν! Δεύτερον διδάσκει νά γινώμεθα ὑποκριταί! Τό ἁμάρτημα τῆς ὑποκρισίας πού ἐκαυτηρίαζε συνεχῶς ὁ Κύριος λέγων "οὐαί ὑμῖν… ὑποκριταί" διά τόν πρώην Φλωρίνης εἶναι μεγάλη ἀρετή καί διά τοῦτο ἔπαιξε τόν ρόλον αὐτόν. Ἔγινε ὑποκριτής. Διδάσκει ὅτι "ἔπρεπε κάποιος Μητροπολίτης νά ΥΠΟΚΡΙΘΗ τόν Παλαιοημερολογίτην" καί τό ἔπραξε ὁ ἴδιος δυστυχῶς. Κάποιος ὡμίλησε περί συνέσεως ποιμαντικῆς τοῦ πρώην Φλωρίνης, ὅτι δηλαδή ἡ ὑποκρισία αὐτή ἦταν σωστή, διά νά διαφυλάξη τούς Γ.Ο.Χ. ἀπό τό σχίσμα. Ἄλλο ὅμως εἶναι ἡ ποιμαντική διάκρισις, διά νά ὠφελήσωμεν τούς πιστούς καί τούς ὁδηγήσωμεν εἰς τήν σωτηρίαν διά μιᾶς διακριτικῆς ἀντιμετωπίσεως καί ἄλλο ἡ ὑποκρισία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐγένετο "τοῖς Ἰουδαίους ὡς Ἰουδαῖος, ἴνα τούς Ἰουδαίους κερδίση…". Δέν ἐγένετο χριστιανός, διά νά ὡδηγήση τούς χριστιανούς μακράν τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος μᾶς λέγει, ὅτι "ἔγινε παλαιοημερολογίτης", διά νά ὁδηγήση τούς Γ.Ο.Χ. εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. Διά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία διά τοῦ ΣΤ' κανόνος τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου σαφῶς διδάσκει ὅτι "αἱρετικούς δέ (λέγομεν) καί τούς προσποιουμένους τήν Ὀρθοδοξίαν ὁμολογεῖν, ἀντισυνάγοντας δέ τοῖς κανονικοῖς Ἐπισκόποις". Τρίτον: Πᾶσαι αἱ ἐνέργειαί του χαρακτηρίζονται ἀπό τήν προσπάθειά του νά μή χάση τό κῦρος ἡ Ἐκκλησία του (ἡ νεοημερολογιτική) καί νά μήν ἀπωλέση τό γόητρόν της ἡ νεοημερολογιτική Ἱεραρχία. Τέταρτον: Τά σχέδια περί "ΓΕΦΥΡΩΣΕΩΣ" παλαιοημερολογιτῶν καί νεοημερολογιτῶν καί ὑποταγῆς τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς τούς νεοημερολογίτας, ἐξελίσσονται ὁμαλῶς καί φθάνουν μέχρι τήν συμφωνίαν ἐπί Σπυρίδωνος Βλάχου, πλήν δέν ὡλοκληρώθηκαν μᾶλλον ἐναυάγησαν καί ὁ Φλωρίνης ἐξορίζεται ἐπί μικρόν διάστημα. ΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΛΥΣΙΝ ΤΟΥ "ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ" Προκειμένου νά ὑπαγάγη τούς Γ.Ο.Χ. ὑπό τόν Νεοημερολογιτισμόν, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος συνέλαβεν καί διετύπωσεν σειράν προτάσεων. Παραθέτομεν κατωτέρω τό κείμενον τῶν προτάσεών του. "ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ ΠΩΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΘΗ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ 1) Οἱ Ἀρχιερεῖς οἱ Παλαιοημερολογῖται νά μνημονεύουν τήν Ἱεράν Σύνοδον, οἱ δέ Ἱερεῖς των νά μνημονεύουν αὐτούς, ὡς καί μέχρι σήμερον. 2) Οἱ Ἱεροί Ναοί τῶν Παλαιοημερολογιτῶν νά λογοδοτοῦν εἰς ἕναν Ἔξαρχον τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, αὐτός δέ εἰς ἕνα κρατικόν πρόσωπον τῆς ἐμπιστοσύνης τῆς Ἐκκλησίας καί τό κρατικόν πρόσωπον εἰς τήν Ἐκκλησίαν, διά νά φαίνεται ἀρχικῶς, ὅτι ὁ Παλαιοημερολογιτισμός ἔχει νά κάμη μόνον μέ τό κράτος καί οὐχί μέ τήν Ἐκκλησίαν. Αἱ δέ εἰσπράξεις νά συγκεντρώνωνται εἰς τήν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀθηνῶν, ὅλης τῆς Ἑλλάδος. 3) Οἱ Ἱερεῖς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ν' ἀναγνωρισθοῦν μόνον οἱ κανονικοί (ὅσοι δηλ. ἐχειροτονήθησαν μέ τό νέον ἡμερολόγιον καί ὑπό κανονικοῦ Ἀρχιερέως). 4) Οἱ χειροτονηθέντες παρά τῶν τριῶν Ἀρχιερέων, ὅσοι εἶναι ἔγγαμοι, νά τούς ἀνεχθῶμεν ὑπό τύπον προσωρινότητος, διότι αὐτοί, ὡς μή ἀντιδραστικοί τακτοποιοῦνται εὐκόλως. 5) Ἅπαντες οἱ Ἱερομόναχοι, μοναχοί καί μοναχαί νά περιορισθοῦν ἀμέσως εἰς τάς Μονάς των ὑπό τήν ἐπιτήρησιν τῆς ἀστυνομίας. Οἱ δέ Ἁγιορεῖται νά περιορισθοῦν ἀμέσως εἰς Ἅγιον Ὄρος, διότι ἅπαντες οἱ ἀνωτέρω ἐμφυτεύουν τόν φανατισμόν εἰς τούς παλαιοημερολογίτας. Θά ἐξέρχωνται δέ τῶν Μονῶν μόνον μοναχοί ἤ μοναχαί (οὐδέποτε δέ Ἱερομόναχοι) διά ὑλικάς ὑπηρεσίας τῶν Μονῶν, τῆ ἐγγράφω πάντοτε ἀδεία τοῦ Ἐξάρχου τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. 6) Αἱ μικραί μοναί νά διαλυθοῦν ἤ νά περιορισθοῦν οἱ μοναχοί ἤ αἱ μοναχαί των εἰς δύο τρεῖς μεγάλας τοιαύτας, αἴτινες νά τελοῦν ὑπό τόν ἔλεγχον τοῦ Ἐξάρχου τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. 7) Νά ἐπιδιωχθῆ καί πάλιν συνεννόησις μετά τῶν Φλωρίνης, Λιώση καί Χατζῆ μέ τήν ὑπόσχεσιν, ὅτι θά ἀποκατασταθοῦν ὡς βοηθοί Ἐπίσκοποι κάπου ἄν βεβαίως τοῦτο τό ἐγκρίνη ἡ Ἐκκλησία. 8) Ἅπαντα τά ἀνωτέρω νά διατυπωθοῦν καί κοινοποιηθοῦν εἰς ὅλας τάς Ἀστυνομικάς Ἀρχάς τοῦ Κράτους καί τούς Ἀρχιερεῖς δι' Ἐγκυκλίων τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων. 9) Εἰς τόν Ἔξαρχον τῶν Παλαιοημερολογιτῶν νά δοθῆ ἔγγραφον ἀπόρρητον καί ἐκ μέρους τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν πρός τούς Ἱεράρχας τῆς Ἑλλάδος καί ἐκ μέρους τοῦ Ἀρχηγείου τῆς Χωροφυλακῆς καί Ἀστυνομίας Πόλεων πρός ἁπάσας τάς Ἀστυνομικάς Ἀρχάς τοῦ Κράτους, ἴνα τόν βοηθήσουν οἱ ἀνωτέρω εἰς τό ἔργον του. 10) Ὅσοι ἐκ τῶν ἰδιοκτητῶν τῶν παλαιοημερολογιτικῶν Ναῶν δυστροποῦν οἱ Ναοί των νά κλείωνται ἀμέσως. 11) Ἐκ μέρους τοῦ Ἐξάρχου νά γίνεται συγκέντρωσις τοῦ Κλήρου τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καί Κατήχησις, ὅτι τό ζήτημα τό παλαιοημερολογιτικόν δέν εἶναι δογματικόν καί δυνάμεθα νά δεχθῶμεν τό μνημόσυνον τοῦ Κανονικοῦ Ἀρχιερέως. 12) Ὅταν θά χειροτονῶνται Κληρικοί νά ἔχουν τά προσόντα, ὅπως καί οἱ Νεοημερολογῖται Κληρικοί. 13) Νά γραφοῦν βιβλία κατάλληλα πρός διαφωτισμόν τοῦ πληρώματος, ὅτι τό ζήτημα δέν εἶναι δογματικόν καί δέν βλάπτει νά δεχθῶμεν τό μνημόσυνον τοῦ Κανονικοῦ Μητροπολίτου. 14) Νά γίνη ἡ ἐκκαθάρισις τοῦ Κλήρου τῶν Παλαιοημερολογιτῶν διά τῶν ἰδίων τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καί νά ἐφαρμοσθοῦν αἱ ἀποφάσεις των ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας. 15) Νά ὑφίσταται ὁ διωγμός, ἴνα δυνηθῶμεν οἱ δεχόμενοι τήν λύσιν ταύτην νά πείσωμεν τούς ἰδιοκτήτας τῶν Ναῶν Ἱερεῖς καί Λαϊκούς νά δεχθοῦν τήν λύσιν ταύτην. Μέ τά μέτρα ταῦτα ἔχω τήν πεποίθησιν, ὅτι ἐντός 6 μηνῶν ἤ τό πολύ πολύ ἑνός ἔτους θά εἰσέλθη καί τό παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα εἰς τήν κανονικήν του τροχιάν, διότι καί Ἀρχιερεῖς θά ὑποκύψουν καί Ἱερεῖς καί Λαός, ὁπότε ἀρχικῶς θά ὑπάρχη ὁ παλαιοημερολογιτισμός ὑπό τήν διοίκησιν πάντοτε τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἔστω καί καμουφλαρισμένα, ἀργότερα δέ θά ἐκλείψη τελείως, διότι οἱ ἔγγαμοι Ἱερεῖς, δέν ἔχουν ποτέ τόν φανατισμόν τῶν Μοναχῶν. Ἐκτός ὅμως τούτου, ὅταν ὑπάρχη ἡ μυστική αὐτή συμφωνία ἀρχικῶς μεταξύ Ἐκκλησίας καί Παλαιοημερολογιτισμοῦ, δέν θά δυνηθῆ οὐδεμία ἀπολύτως Κυβέρνησις νά ἐπέμβη ὑπέρ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν μονομερῶς καί νά τούς δώση ἐλευθερίαν, διότι θά ἐπέμβη ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία καί θά εἴπη εἰς τόν Πρωθυπουργόν καί ἁρμόδιον Ὑπουργόν, αὐτή ἡ συμφωνία ὑπάρχει καί πρέπει νά τηρηθῆ ἴνα προϊόντος τοῦ χρόνου τακτοποιηθῆ ὁριστικῶς τό ζήτημα. Καί τότε, ὅταν οἱ Παλαιοημερολογῖται αἱ ἀρνούμενοι νά συμμορφωθοῦν ἴδουν, ὅτι καμμία Κυβέρνησις δέν τούς ὑποστηρίζει ἀσφαλῶς θά ὑποκύψουν. Τελικῶς ἔχω τήν πεποίθησιν, ὅτι ἴνα ἐπιτύχουν πάντα τ' ἀνωτέρω, θά ἐπιτύχουν μόνον διά προσώπων προερχομένων ἐκ τοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ καί μέ τήν δέουσαν ἐξουσίαν. Διά τήν ἐφαρμογήν τῶν ἀνωτέρω δέον νά γίνη μεγίστη προσπάθεια, ἥτις εἶμαι βέβαιος, ὅτι θ' ἀποφέρη ἀγλαούς καρπούς". Πῶς νά χαρακτηρίση κανείς τάς ἀνωτέρω σκέψεις — προτάσεις τοῦ πρώην Φλωρίνης; Ποῖος ἠδύνατο νά ἀρχιτεκτονήση τέτοια προδοσία; Ἐπειδή, λέγει, οἱ παλαιοημερολογῖται βλέπουν τούς νεοημερολογίτας Δεσποτάδες, ὡς διώκτας, καί εἶναι δύσκολο νά τούς πείσουμε νά μνημονεύουν τό ὄνομά τους, δι' αὐτό προτείνει ὁ ἴδιος νά μνημονεύουν αὐτόν (δηλ. τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον) καί αὐτός νά μνημονεύη τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον. Ἔτσι ἡ καινούργια λύσις τήν ὁποίαν προσφέρει ὁ πρ. Φλωρίνης, τό 1951 εἶναι νά μνημονεύουν οἱ παλαιοημερολογῖται ἱερεῖς τόν πρώην Φλωρίνης καί αὐτός νά μνημονεύη τήν νεοημερολογιτική Σύνοδο, ὥστε νά μή γίνεται πολύ αἰσθητή ἡ ὑπαγωγή καί ἀντιδροῦν οἱ παλαιοημερολογῖται. Ποῖον τό συμπέρασμα καί ἀπό τά ἀνωτέρω; Ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης διά μίαν ἀκόμη φοράν ἀποδεικνύει τήν ἱκανότητά του εἰς τό ὑποκρίνεσθαι. Ὅμως καί αἱ ἀνωτέρω προτάσεις του δέν ἐγένοντο δεκταί, διότι ὁ Σπυρίδων Βλάχος, ἐν τῆ ἀφροσύνη του ἴσως, δέν ἐδέχθη τήν λύσιν αὐτήν διά τούς ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι ἀνῆκον εἰς τήν ἐπαρχίαν του, διότι εἶχε τήν ἀπαίτησιν νά μνημονεύουν ἀπ' εὐθείας αὐτόν. Ἰδού τί ἀκριβῶς ἔγραφεν μετά τήν ἀποτυχίαν τῶν διαπραγματεύσεων ἡ Π.Θ.Ε.Ο.Κ.: "Ἡ δευτέρα αἰτία τῆς ἀποτυχίας εἶναι ἡ περίεργος καί ἀψυχολόγητος σπουδή τῶν ἁρμοδίων νά ἐκβιάσουν μίαν οἱανδήποτε λύσιν. Οὕτω ἐπρότειναν, ὅπως ἐντός τριῶν ἤ ἕξ ἡμερῶν οἱ Παλαιοημερολογῖται ἀποδεχθῶσιν τήν μνημόνευσιν ἐπ' Ἐκκλησίαις τοῦ Νεοημερολογίτου Μητροπολίτου. Ἀφήνομεν ὅλους τούς ἄλλους λόγους πού κατέστησαν προβληματικήν τήν ἀποδοχήν τῆς προτάσεως αὐτῆς καί ἐρωτῶμεν τόν Ἑλληνικόν λαόν. Πῶς ἦτο δυνατόν νά μεταβληθοῦν αἱ ψυχολογικαί προϋποθέσεις τόσον συντόμως, ὥστε ὁ παλαιοημερολογίτης, ὁ ὁποῖος μέχρι τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἐθεώρει ἐκ τῶν πραγμάτων ἐχθρόν του καί διώκτην του τόν Μητροπολίτην, ἀπό τόν ὁποῖον πολλά ὑπέφερε, νά δεχθῆ νά τόν θεωρῆ προϊστάμενόν του καί φίλον του; Ἡμεῖς τοὐλάχιστον δέν ἀνεκαλύψαμεν μίαν τοιαύτην μαγικήν ράβδον. Ματαίως ἐζητήσαμεν πίστωσιν χρόνου". (Ἀνακοινωθέν τῆς Π.Θ.Ε.Ο.Κ., Ἐθνικός Κῆρυξ, 9.3.1951). ΚΑΙ ΑΛΛΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ Ἰδού τί ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἀναφέρει καί ὁ μεγάλος πολέμιος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ σημερινός "Δημητριάδος" Χριστόδουλος εἰς τήν διδακτορικήν του διατριβήν: (σ.σ. ὁ νῦν νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος). «…… 4. Διοικητική ὑπαγωγή παλαιοημερολογιτικοῦ κλήρου καί λαοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὑπό κανονικόν παλαιοημερολογίτην Ἐπίσκοπον ἔχοντα τήν ἀναφοράν εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τήν λύσιν ταύτην φέρεται, κατά προφορικάς ἐγκύρους μαρτυρίας, ἐπιδιώξας ἐν ἔτει 1951 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων ἐλθών πρός τοῦτο εἰς διαπραγματεύσεις μετά τοῦ "πρ. Φλωρίνης" Χρυσοστόμου, πνευματικοῦ ἡγέτου τῆς μείζονος παρατάξεως τῶν ἐν Ἑλλάδι παλαιοημερολογιτῶν. Εἰδικώτερον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων ἐφέρετο διατειθειμένος ὅπως εἰσηγηθῆ ἐπί Συνόδου τήν ἀναγνώρισιν τοῦ Ἱεράρχου τούτου ὡς τακτικοῦ καί ἰσοτίμου μέλους τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ἐμπεπιστευμένου τήν πνευματικήν ἡγεσίαν καί καθοδήγησιν τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἐπιτελούντων τά τῆς λατρείας αὐτῶν κατά τό παλ. ἡμερολόγιον. Ἡ λύσις αὕτη, μή εὐνοηθεῖσα τότε ὑπό τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἠδύνατο οὐχ' ἧττον νά συμβάλληται θετικῶς εἰς τήν ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος, διότι θά ἧρεν ἐκ μέσου τό σχίσμα καί θά ἀποκαθίστα κανονικῶς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Καί ναί μέν ἡ λύσις αὕτη προϋπέθετε τήν διατήρησιν ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς παλαιοημερολογιτικῆς μειονότητος, ἀλλά τοῦτο οὐδόλως ἠδύνατο νά παραβλάψη τήν ἐκκλησιαστικήν ἑνότητα, ἐνῶ ἀντιθέτως θά ἐτόνιζεν ἐπί μᾶλλον, λόγω τῆς φύσεως τῆς διαφορᾶς, τό εὐρύ πνεῦμα ὑφ' οὗτινος διαπνέεται ἀπείποτε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Κατά τάς σχετικάς πληροφορίας ἡμῶν ἡ πρότασις γενικῶς αὕτη προσέκρουσεν εἰς τό θέμα τοῦ "μνημοσύνου" τοῦ Ἐπισκόπου, διότι ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων ἔταξεν ὡς ἀπαράβατον ὅρον τήν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἐν ταῖς ὑπό τῶν ἐν Ἀθήναις παλαιοημερολογιτῶν τελουμέναις Ἱ. Ἀκολουθίαις. Τήν πρότασιν ταύτην δέν ἐδέχθησαν τότε οἱ παλαιοημερολογιτῖται ἐμμείναντες εἰς τήν ἀπόφασιν αὐτῶν ὅπως μνημονεύωσι τῶν ἰδίων αὐτῶν "Ἐπισκόπων". Ἀγνοοῦντες ἴσως οἱ "Τρεῖς Ἱεράρχαι" τάς προσπαθείας αἴτινες κατεβλήθησαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς ἐπιτεύξεως μιᾶς συμφωνίας ἐπί τῆς προτάσεως ταύτης, κατεμέμφοντο ἐν ἔτει 1955, τῶν ταγῶν αὐτῆς διά τήν ἥν εἶχον τηρήσει ἔναντι τοῦ "πρ. Φλωρίνης" στάσιν, τονίζοντες ὅτι ἡ Ἐκκλησία "ἔπρεπε νά τόν εἶχε περιβάλει μέ κάποιο κῦρος καί νά τοῦ ἀνεγνώριζε κάποιαν ἐξουσίαν· τότε ἀσφαλῶς καί τό ἐπικίνδυνον χάσμα μεταξύ παλαιοημερολογιτῶν καί κρατούσης Ἐκκλησίας δέν θά διηνοίγετο καί αἱ ἐγκληματικαί ἀκρότητες τῶν παρανόμων χειροτονιῶν δέν θά ἀπετολμῶντο…". Ἐν τούτοις καί παρά τήν ἀποτυχοῦσαν προσπάθειαν υἱοθετήσεως τῆς λύσεως ταύτης, ἡ πρότασις ἐπανελήφθη ἔκτοτε δίς. Οὕτως ἐν ἔτει 1957 ἐγένετο βολιδοσκόπησις ὑπό Ὑπουργοῦ φίλου τῆς παρατάξεως τοῦ "πρ. Φλωρίνης" ἐάν θά ἐδέχετο ἡ παράταξις αὕτη νά μνημονεύη τοῦ οἰκείου κανονικοῦ Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς προτάσεως ταύτης ἀπορριφθείσης ὡς ἀπαραδέκτου. Ἐν ἔτει δέ 1963 δι' ὑπομνήμαντος πρός τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁμάς λαϊκῶν παλαιοημερολογιτῶν καί μή, ὑπέδειξαν ὡς μόνην λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος, τήν διοικητικήν ἐξάρτησιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ κλήρου ἀπό τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας διά μέσου Ἱεράρχου ἐκ τῶν παλαιοημερολογιτῶν προερχομένου εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον ὑπαγομένου. "Εἰς τί 'ᾶραγε παρετήρουν θά ἔβλαπτεν ἡ παρουσία ὁμόφρονος, ὁμορρύθμου, ὁμοτρόπου πρός τό (παλ/κόν) ποίμνιον Κλήρου, ἐφ' ὅσον οὗτος ὁ Κλῆρος θά ἐξηρτᾶτο διοικητικῶς κατ' ἔμμεσον τρόπον ἐκ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας; Ἰδού ὅτι ἡ Παπική Ἐκκλησία, πλέον εὐέλικτος ψυχολογικῶς ἀναγνωρίζει ὡς αὐτοφανές τό δικαίωμα εἰς τάς διαφόρους ἐκκλησιαστικάς ὁμάδας, νά ἔχωσιν ὁμόφρονα καί ὁμόρρυθμον Κλῆρον, περιοριζομένη μόνον εἰς τήν διοικητικήν ὑπ' Αὐτήν ὑπαγωγήν". Καί προσέθετον: "Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ καί ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν παλαιοημερολογιτῶν πρός τήν Ἑλληνικήν Ἐκκλησίαν θά διασφαλισθῆ, ἀλλά καί μία ἀταξία θά ἀποφευχθῆ, τοῦ διπλοῦ δηλονότι ἑορτασμοῦ τῶν αὐτῶν κατ' ἑνιαυτόν ἑορτῶν ὑπό κληρικῶν τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, ὑποχρεωμένων νά ἐξυπηρετῶσιν ἀνθρώπους ξένους πρός τό φρόνημα καί τάς πεποιθήσεις των". Ὑπεδείκνυον δ' ἐν συνεχεία τό ὑπ' αὐτῶν ἐπιλεγέν πρόσωπον φέρον "κατ' ἀνεκτικήν ἔστω ἀναγνώρισιν" τό ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου, ὅπερ ἐκρίνετο ὑπ' αὐτῶν κατάλληλον ἴνα ἀναλάβη τόν ρόλον τοῦτον. Τό Ὑπόμνημα τοῦτο πρωτοκολληθέν, παρέμεινεν ἀνενέργητον ἐν τοῖς Ἀρχείοις τῆς Ἱ. Συνόδου, παρά τά θετικά στοιχεῖα, ἅτινα περιεῖχεν, ἰδία ἐν συναφεία πρός τήν μέχρι τοῦ ἔτους ἐκείνου διαμεμορφωμένην ἐντός τῶν κόλπων τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ κατάστασιν…". Ο ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ ΤΩΝ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΤΟΥ Ἀφοῦ λοιπόν καί αἱ προεκτεθεῖσαι εὐνοϊκαί προτάσεις τοῦ πρ. Φλωρίνης δέν ἐγένοντο δεκταί, κατόπιν οὗτος μέσω τοῦ "Μητροπολίτου" Μυτιλήνης (εἰς τήν ἐπαρχίαν τοῦ ὁποίου ἦτο ἐξόριστος), δηλοῖ μετάνοιαν καί ζητεῖ τήν συγγνώμην τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας. Δι' αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς ὁ πρ. Φλωρίνης ἐπέτυχε τήν ἐπιστροφήν του ἐκ τῆς ἐξορίας εἰς τάς Ἀθήνας. Ἐπιστρέψας τήν 3.11.1952 ὁμοῦ μετά τῶν δύο ἄλλων ἀρχιερέων Λιώση καί Χατζῆ ἀποφασίζουν καί παραιτοῦνται τῶν ποιμαντορικῶν καθηκόντων, ἀφοῦ δέν κατώρθωσαν νά γεφυρώσουν τό χάσμα μεταξύ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Ἄς ἴδωμεν ὅμως τό κείμενον τῆς Παραιτήσεως: ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ Οἱ κάτωθι ὑπογεγραμμένοι Ἀρχιερεῖς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως Χριστοφόρος καί Ἐπίσκοπος Διαυλείας Πολύκαρπος, συνελθόντες εἰς σύσκεψιν ἐν τῆ οἰκία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσοστόμου κειμένη ἐν Ἀθήναις καί ἐπί τῆς ὁδοῦ Κρίσης 24 τῆ 3 Νοεμβρίου 1952 καί ἀνασκοπήσαντες τήν γενικήν κατάστασιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος μετ' ἀνταλλαγήν σκέψεων καί γνωμῶν, κατελήξαμεν ὁμοφώνως καί ἐν πλήρει καί ἀνεπηρεάστω συνειδήσει εἰς τήν ἑπομένην ἀπόφασιν: Ἐν πρώτοις διατρανοῦμεν τήν βαθεῖαν συναίσθησιν ἡμῶν ὅτι αἰτία τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διαιρέσεως δέν εἴμεθα ἡμεῖς ἀλλ' οἱ εἰσαγαγόντες εἰς τήν Ὀρθόδοξον θείαν Λατρείαν μονομερῶς καί ἄνευ τῆς γνώμης τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς Σύνοδον συνερχομένων καί ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἀποφαινομένων κατά τά θέσμια τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τό ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων (1583 καί 1593) καταδεδικασμένον ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β' Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ἀφ' ἑνός καί ἀφ' ἑτέρου ἡ εὐάριθμος κατ' ἀρχάς μερίς καί εἴτα πολυπληθής Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων οἴτινες διά λόγους Θρησκευτικῆς συνειδήσεως ἠρνήθησαν νά ἀποδεχθοῦν τό νέον Ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον καί ἀπετέλεσαν ἰδίαν θρησκευτικήν Κοινωνίαν ἀνεξάρτητον ἀπό τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Δεύτερον, ἐπειδή ἔχομεν βαθεῖαν τήν ἐπίγνωσιν ὅτι ἐξήλθομεν ἡμεῖς εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν ἀγῶνα, μετά ἕνδεκα περίπου ἔτη ἀπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς διαιρέσεως ἐκ σεβασμοῦ πρός τήν πολιάν καί σεβαστήν παράδοσιν τοῦ ἑορτολογίου ἀφ' ἑνός καί ἀφ' ἑτέρου ἴνα πρός τό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας θέσωμεν ἕν τέρμα εἰς τά ἔκτροπα εἰς ἅ ἡ Θρησκευτική Κοινότης τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἐλλείψει Θρησκευτικῶν Ἡγετῶν μέ Θεολογικήν μόρφωσιν καί Κανονικήν συγκρότησιν, προέβαινον εἰς βάρος τοῦ κύρους τῆς Ἐκκλησίας. Τρίτον ἐπειδή ἔχομεν τήν συναίσθησιν ὅτι ἐτέθημεν ἐπί κεφαλῆς τοῦ ἑορτολογικοῦ ἀγῶνος οὐχί ἴνα εὐρύνωμεν τό χάσμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διαιρέσσεως, ἀλλ' ἴνα γεφυρώσωμεν αὐτοσυγκρατοῦντες ἀφ' ἑνός τούς παλαιοημερολογίτας ἐντός τοῦ πλαισίου τῆς κανονικότητος καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐκοσμίας καί νομιμότητος καί ἀφ' ἑτέρου δίδοντας ἀφορμήν εἰς τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρός ἀναθεώρησιν τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας. Τέταρτον ἐπειδή ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀντί διά μέσων διαφωτιστικῶν καί εἰρηνικῶν νά πείση τούς ἀπό τῆς Ἐκκλησίας, ἀποσχισθέντας παλαιοημερολογίτας καί εἰς τούς κόλπους αὐτῆς νά προσελκύση ἀπ' ἐναντίας ἐκήρυξεν ἄγριον καί ἀπεινῆ διωγμόν κατ' αὐτῶν ἐκθέσασα οὕτω εἰς τά ὄμματα τοῦ Ὀρθοδόξου καί ξένου κόσμου τό κῦρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τό φιλελεύθερον πνεῦμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ πρός μεγίστην ἐκκλησιαστικήν καί ἐθνικήν ζημίαν. Πέμπτον, ἐπειδή ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ἀντί νά ἐπωφεληθῆ τῆς ἐξόδου ἡμῶν τῶν Ἀρχιερέων εἰς τόν ἑορτολογικόν ἀγῶνα καί ἐπιδιώξη δι' ἡμῶν τήν ὑπό πάντων ποθουμένην ἄρσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ταύτης διαιρέσεως, πάντως ἐντός τοῦ πλαισίου τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Παραδόσεων ὡς ἡμεῖς ἐπανειλημμένως δι' ὑπομνημάτων ἐζητήσαμεν, οὐ μόνον αὕτη ἀπηξίωσεν ἡμᾶς ἀπαντήσεως ἀλλά καί ἐφήρμοσεν τά ἀντιχριστιανικά καί ἀντισυνταγματικά μέτρα τοῦ ἀπηνοῦς διωγμοῦ καί καθ' ἡμῶν χρησιμοποιήσασα ὡς ἀφορμήν τά ἔκτροπα τῆς Μονῆς Κερατέας πρός ἥν ἡμεῖς καί οἱ ὀπαδοί ἡμῶν ἀπό τοῦ ἔτους 1936 οὐδεμίαν σχέσιν καί ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν εἴχομεν ὡς τοῦτο ἦτο γνωστόν εἰς Αὐτήν. Ἕκτον ἐπειδή καί αἱ ἑκάστοτε Κυβερνήσεις ἀντί πρός τό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας νά συστήσουν καί ἐν ἀρνήσει νά ἐπιβάλουν εἰς τήν Ἱεραρχίαν τήν εἰρήνευσιν τῆς Ἐκκλησίας ὡς εἶχον καί ἔχουν καθῆκον καί δικαίωμα παρεχόμενον εἰς αὐτάς ὑπό τοῦ Νόμου καθ' ὅν ἡ ἐγκαθίδρυσις τῶν Συνοδικῶν Ἀρχῶν καί ὁ ἔλεγχος τῶν πράξεων αὐτῶν ὑπάγεται εἰς τό Ὑπουργεῖον τῶν Θρησκευμάτων ἀπ' ἐναντίας υἱοθέτησαν καί αὗται ἄνευ οὐδενός Κυβερνητικοῦ ἐλέγχου τάς ἀντικανονικάς καί ἀντισυνταγματικάς ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας καί βιαίως ταύτας ἐξετέλεσαν. Ἕβδομον, ἐπειδή οἱ ἀντιχριστιανικοί καί ἀντισυνταγματικοί οὗτοι διωγμοί κατά τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἐξακολουθοῦν εἰσέτι πρός διασυρμόν καί καταρράκωσιν τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας καί δέν ἐπιθυμοῦμεν νά καταστῶμεν καί ἡμεῖς ὡς Ἱεράρχαι καί ἀκραιφνεῖς Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες συνυπεύθυνοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἱστορίας παρέχοντες καί ἡμεῖς ὡς ἐνασμενίζονται νά διϊσχυρίζωνται αἱ ὑπεύθυνοι αὗται Ἀρχαί τήν ἀφορμήν τοῦ ἐπαράτου τούτου διωγμοῦ ἐλάβομεν τήν ἑπομένην ἀπόφασιν ἀφήνοντες ἀκεραίαν τήν εὐθύνην τῶν συμβησομένων εἴς τε τήν Ἐκκλησίαν καί τήν Πολιτείαν. Δι' ὅλους τούς ὡς ἄνω λόγους δηλοῦμεν ὅτι παραιτούμεθα τοῦ λοιποῦ τῆς ἐνεργοῦ ὑπηρεσίας καί τῆς Ποιμαντορικῆς κηδεμονίας ἐπί τοῦ ποιμνίου ἡμῶν οὐχί ὅμως καί τῆς Ἀρχιερωσύνης καί τῆς πίστεως πρός τήν Παράδοσιν τοῦ Πατρίου Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου ἥν θά τηρήσωμεν ἀπαρεγκλίτως ὑπέρ ἡμῶν ὡς ἀτόμων μέχρι τῆς ὁριστικῆς καί τελεσιδίκου λύσεως τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος ὑπό Πανορθοδόξου Συνόδου. Ἐν τέλει συνιστῶμεν καί παραγγέλλομεν πάντας τούς ἐφημερίους τοῦ τέως ποιμνίου ἡμῶν ὅπως παύσωσι τοῦ λοιποῦ νά μνημονεύωσιν ἐπ' Ἐκκλησία κατά τάς θρησκευτικάς ἱεροτελεστίας καθ' ἅ κελεύουσιν οἱ Ἱεροί Κανόνες τοῦ ὀνόματος ἡμῶν παραιτηθέντων τῆς Ποιμαντορικῆς ἡμῶν Ἀρχῆς καί Ἐξουσίας ἐπί τῶν ἀκολουθούντων τό Πάτριον Ἑορτολόγιον. Σφραγίζομεν τό παρόν Πρακτικόν τῆς παραιτήσεως ἡμῶν διά μιᾶς ἐνθέρμου καί ὑποκαρδίου εὐχῆς ὅπως Κύριος ὁ Θεός ὁ ἄνωθεν ἐπισκοπῶν καί προστατεύων τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν φωτίση τούς Ἄρχοντας καί Ταγούς τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας πρός ἕνωσιν πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν τῶ πλαισίω τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Παραδόσεων καί τῶν Ὀρθοδόξων θεσμῶν ἴνα ἅπασαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μιᾶ ψυχῆ καί καρδία ταυτοχρόνως καί ὁμοιομόρφως δοξάζωμεν τό Πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Ἀμήν. Οἱ Ἀρχιερεῖς Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Ὁ Χριστιανουπόλεως Χριστόφορος Ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος» Μετά τήν δημοσίευσιν τῆς παραιτήσεως τῶν 3 Ἀρχιερέων ἀκολουθεῖ ὑπό τῆς Ν. Ἐκκλησίας ἡ διαδικασία ἀναγνωρίσεως τῶν παραιτηθέντων καί ἡ τοποθέτησις αὐτῶν εἰς τούς ἀπό τόσα ἔτη ἀπωλεσθέντας θρόνους των καί ἡ ἔνταξίς των εἰς τό μισθολόγιον καί ἐπί πλέον καί ἡ χορήγησις τῶν καθυστερημένων ἀποδοχῶν. Καί οἱ μέν δύο ἀπό τούς τρεῖς Ἀρχιερεῖς, Λιώσης καί Χατζῆς, πού ὑπέγραψαν τήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1950, τά κατάφεραν καί ἀπήλαυσαν τούς ἀπό τόσα ἔτη ἀποστερηθέντας νεοημερολογιτικούς θρόνους των, ὁ δέ τρίτος ὁ Βαρυκόπουλος δέν ἐπρόλαβε, διότι ἀπῆλθε τῶν ὦδε (1951), εὑρισκόμενος ἐν τῶ σχίσματι τοῦ πρώην Φλωρίνης. Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, δέν τά κατάφερε καί αὐτός νά ἀπολαύση τόν νεοημερολογιτικόν θρόνον, τόν ὁποῖον τοῦ ὑπεσχέθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, οὔτε τό μισθολόγιον καί τάς καθυστερημένας ἀπό τόσα ἔτη χρηματικάς ἀποδοχάς, ἄς μέμνηται εἰς τό βιβλίον του "ΑΓΩΝΙΑ" ὁ κ. Σταῦρος Καραμῆτσος, διότι παρενέβησαν λαϊκοί παράγοντες (ὁ κ. Καραμῆτσος, ὁ κ. Μπατιστᾶτος κ.ἄ.), καί τόν ἠμπόδισαν. Τόν ἐξηνάγκασαν δέ νά ἀνακαλέση τήν παραίτησίν του δι' ἑτέρου ἐγγράφου. Ἄς θυμηθοῦμε καί πάλιν τά λόγια τοῦ Ὑπουργοῦ Μπακοπούλου, διά τάς διαπραγματεύσεις τοῦ 1951: "…Τήν τελευταίαν στιγμή παρενέβησαν παράγοντες ἐκ τῶν λαϊκῶν τάξεων καί ἐπηρέασαν τόν ἀσθενῆ χαρακτῆρα τοῦ πρώην Φλωρίνης, ὅστις παλινωδῶν, ἐδήλωσεν ὅτι δέν τηρεῖ τά ὅσα ὑπεσχέθη…". Ὁ πρ. Φλωρίνης ἀνακαλεῖ τήν παραίτησίν του Ἐρωτῶμεν; Ὑπάρχει εἰς τά χρονικά τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας παρομοία πρᾶξις παραιτήσεως Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως ἐκ τῶν καθηκόντων του, ἔναντι τοῦ ποιμνίου του; Ποιμένες εἶναι αὐτοί; Καί ποῖος ὁ σκοπός τῆς τοιαύτης παραιτήσεως; Ποίων σκοτεινῶν δυνάμεων σχέδια ἐφήρμοζαν; Εἰς τό σημεῖον αὐτό πρέπει νά ἀναζητήσωμεν καί τόν κύριον λόγον διά τόν ὁποῖον ὁ πρώην Φλωρίνης δέν ἐνέμεινε εἰς τήν παραίτησίν του καί τήν ἀνεκάλεσε. Ἰδού τί γράφει εἰς τήν "Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας", ὡς ἀπάντησιν ἐπί ἑνός ἄρθρου τοῦ περιοδικοῦ "ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ" τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως, τό ὁποῖον τόν παρώθει νά ἀκολουθήση καί αὐτός τά ἴχνη τῶν δύο ἄλλων Ἐπισκόπων καί νά ἐπανέλθη εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν: "(Δέν ἐπιστρέφω λέγει εἰς τό νέον Ἡμερολόγιον) καί τοῦτο, διότι ἐν τῆ περιπτώσει ταύτη, ὁ ὑπό τήν ἐμήν Κηδεμονίαν διατελῶν καί συγκρατούμενος εἰς τά πλαίσια τῶν Κανόνων καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς εὐπρεπείας καί νομιμότητος παλαιοημερολογιτικός κόσμος, θά μείνη καί πάλιν πιστός εἰς τό ἐκ παραδόσεως ἡμερολογιακόν καθεστώς, ὅπως ἔμεινεν καί μετά τήν λιποταξίαν ἐκ τοῦ ἡμερολογιακοῦ ἀγῶνος τῶν Ἀρχιερέων Ἁγίων Ζακύνθου, Χριστιανουπόλεως καί Διαυλείας. Ὑπάρχει δέ ἐπί πλέον καί ὁ φόβος μήπως ὁ ὀρθοφρονῶν οὗτος παλαιοημερολογιτικός κόσμος μένων ἄνευ ποιμαντορικῆς κηδεμονίας, ζητήση τοιαύτην ἀπό τούς Ἐπισκόπους τῆς Μονῆς Κερατέας. ("Φωνή Ὀρθοδοξίας" φύλ. 154/4.5.1953). Ἐν συνεχεία, λέγει ὅτι ἡ μόνη ἁρμοδία πρός λύσιν τοῦ θέματος εἶναι ἡ "Πανορθόδοξος Σύνοδος"! Δηλαδή τί λέγει μέ τά ὡς ἄνω. Ὅτι δέν πηγαίνει μέ τό νέον, διότι ἔχει ἕνα "καλύτερον" σκοπόν, νά συγκρατήση τούς ὀπαδούς του, ὥστε νά μή φύγουν καί ὑποταγοῦν εἰς τήν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι δηλαδή ὁ ρόλος του, ρόλος Οὐνίας. Ἔτσι συνεχίζεται ἡ ὑποκρισία. Εἰς τοιαύτην ἐλεεινήν κατάστασιν ἔφερεν τόν ἀγῶνα ὁ πρώην Φλωρίνης. Ἀπῆλθε τῶν ὦδε, ἐγκαταλείπων ὀπίσω του καπνούς κακοδοξίας, καί ΣΧΙΣΜΑ μέγα καί δυσκολοθεράπευτον, τό ὁποῖον σήμερον ἔχει διαιρεθῆ εἰς πλειάδα ἄλλων μικροτέρων σχισμάτων, τά ὁποῖα συνεχῶς πολλαπλασιάζονται. Καί ὄχι μόνον εὑρίσκονται εἰς αὐτήν τήν ἀθλίαν κατάστασιν, ἀλλά καί μάχονται λυσσωδῶς ἐναντίον ἐκείνων πού τηροῦν ἐπακριβῶς καί ἀπαρεγκλίτως ἐκεῖνα πού διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί τούς ὑβρίζουν ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ. Διερωτῶμαι. Ὕστερα ἀπό τόσα ἀποκαλυπτικά πού διεπράχθησαν εἰς βάρος τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀγῶνος πῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν νά εὑρίσκωνται εἰς τό ΣΧΙΣΜΑ καί τήν ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΝ τοῦ πρώην Φλωρίνης καί εἰς τήν σημερινήν σχιζοφρενικήν καί δαιμονιώδη κατάστασιν; Καί ὁ μέν πρώην Φλωρίνης ὅ,τι ἔπραξεν ἄξια ἀπεκόμισεν ἀπό τόν δικαιοκρίτην Θεόν, οἱ ὀπαδοί του ὅμως κληρικοί ἀντί νά ἔλθουν εἰς ἑαυτούς καί νά διορθώσουν τάς κακοδοξίας τοῦ πρώην Φλωρίνης ἀποδεικνύονται χειρότεροι ἐκείνου. Ἀφοῦ ἐπί πενταετίαν ἐσυσπειρώθησαν εἰς πρεσβυτεριανήν ὀργάνωσιν, ὡς κύριον μέλημά των ἔθεσαν εἰς πρώτην φάσιν νά ὑπαχθοῦν εἰς τήν νεοημερολογιτικήν ἐκκλησίαν, μέσω τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, πρός τό ὁποῖον ἀπέστειλαν Ἐπιτροπήν ὑπό τόν νομικόν κ. Παναγιωτάκον. Οὗτος διά τό θέμα τῆς ὑπαγωγῆς τούς ὑπέδειξε τά κάτωθι: "Δέν συμφέρει εἰς τήν κίνησίν σας νά δεχθῆτε διοικητικήν ἐξάρτησιν ἐκ τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας ἀποδεχόμενοι τό μνημόσυνον τοῦ κυριάρχου Μητροπολίτου· διά τοῦ μνημοσύνου ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία θά σᾶς ἀπορροφήση. Δύο λύσεις διανοίγονται· ἤ νά καταστῆ δυνατή ἡ χειροτονία ἐπισκόπων ἐκ κληρικῶν τῆς κινήσεώς σας ἤ νά ἐνταχθῆτε ὑπό μίαν ὁμόφρονα Ἐκκλησίαν". Καί συνεχίζουν εἰς τήν "Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας": "Μέ βάσιν λοιπόν τήν ἀνωτέρω γνωμοδότησιν τοῦ σοφοῦ νομοδιδασκάλου κ. Π. Παναγιωτάκου ἀπεφασίσθη, κατά πλειοψηφίαν ἡ ἀποστολή διμελοῦς ἐπιτροπῆς εἰς Ἱεροσόλυμα, χάριν βολιδοσκοπήσεως τῶν παραγόντων τῆς Ἁγιοταφικῆς ἀδελφότητος". ("Φωνή Ὀρθοδοξίας", φύλ. 307/2.3.1959) Ἀφοῦ ἀπέτυχεν ἡ τοιαύτη ἐξάρτησίς των, εἰς δευτέραν φάσιν ἐπεδίωξαν νά ἀναδειχθῆ κάποιος ἀπό αὐτούς Ἐπίσκοπος. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν προσέφυγον εἰς πάντας καί ὡς δυστυχεῖς ἐπαῖται ἐζήτουν νά τούς χειροτονήσουν Ἀρχιερεῖς, ἀλλά ἅπαντες τούς ἀπέπεμψαν. Δέν ἐδίστασαν νά ζητήσουν ἐπισκοποίησιν καί ἀπό αὐτόν τόν Καλτσουνάκην καί ἀπό τόν Σουρῆν. Αἱ σχετικαί ἐπιστολαί — αἰτήσεις εἶναι φοβεραί. (*) Ἐννοεῖ τούς μετά τοῦ Φλωρίνης Χατζῆ, Λιώσην καί Βαρυκόπουλον. Αὐτή ἦτο ἡ συνέπεια τῆς ὁμολογίας των. Η "ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ" ΤΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ ΠΑΠΑ Ἐν τέλει τόν Δεκέμβριον τοῦ 1960 ὁ ἐκπεσών ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. τό 1945 καί προσφυγών εἰς τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης, Ἀκάκιος Παππᾶς, ἀποστέλλεται εἰς τήν Ἀμερικήν διά νά ἐπισκοποιηθῆ ὑπό τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς, πλήν ἡ Σύνοδος ἐκείνη ἀπέρριψε τήν αἴτησιν καί ἀπηγόρευσεν τήν χειροτονίαν. Ἐξιστορῶν τό ἱστορικόν τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου, ὡς Ἐπισκόπου Ταλαντίου, ὁ π. Γρηγόριος Παπαβλάχος ἀποκαλύπτει φρικτά πράγματα. Κατά τήν ἀναχώρησιν τοῦ Ἀκακίου διά Ἀμερικήν τόν Δεκέμβριον τοῦ 1960 τόν συνώδευσαν εἰς τό ἀεροδρόμιον ὁ π. Γρηγόριος Παπαβλάχος μετά τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Κιούση. Εἰς Ἀμερικήν ὁ Γέρων Ἀκάκιος Παππᾶς μετέβη μετά τοῦ ἀνεψιοῦ του μικροῦ Ἀκακίου, νῦν "Ἐπισκόπου Διαυλείας". Πρό τῆς ἀναχωρήσεως ὁ Γέρων Ἀκάκιος ἐξεβίαζε, ἴνα ἀποσπάση τήν ἄδεια τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς, ὅπως ἐπισκοποποιήση καί τόν ἀνεψιόν του μιά καί θά ἔκαναν τόσα ἔξοδα. Ἐνῶ ἐπρόκειτο νά ἐπιβιβασθῆ τοῦ ἀεροπλάνου ὁ γέρων Ἀκάκιος εἶχεν τόσον θυμώσει ἐπειδή δέν ἔδωκαν τήν συγκατάθεσιν διά νά χειροτονηθῆ καί ὁ ἀνεψιός του, ὥστε οὔτε κἄν τούς ἐχαιρέτησε καί σχεδόν τούς ἐξεδίωξε. Ἐπίσης μέ πικρίαν βεβαιώνει ὁ π. Γρηγόριος Παπαβλάχος τήν κακήν συμπεριφοράν τοῦ Ἀκακίου, ἐνῶ αὐτός, ὡς λέγει, μέ κίνδυνον νά πάη φυλακή, διέθεσε χρήματα ἐκ τοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου, ὡς Ταμίας ὅπου ἦτο, δι' αὐτήν τήν χειροτονίαν μετά τῶν ἐξόδων ταξειδίου διακόσιες χιλιάδες (200.000) δραχμές (σημερινά περίπου 7 ἑκατ.) καί μάλιστα ἄνευ ἐγκρίσεως Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Γενικοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου καί κρυφά καί ἀπό τά μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου. Ἀφοῦ ἔφθασαν εἰς Νέαν Ὑόρκην ὁ Ἀκάκιος μετά τοῦ ἀνεψιοῦ του ἀπηυθύνθησαν εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς Ἀναστάσιον. Οὗτος ὅμως ἠρνήθη τήν χειροτονίαν καί τούς ἀπέπεμψε σκαιότατα, λέγων πρός αὐτούς νά "Πᾶτε νά ὑποταχθῆτε στούς Δεσποτάδες τῆς Ἑλλάδος, ὅτι τό Νέον Ἡμερολόγιον δέν εἶναι σοβαρόν θέμα, ἀφοῦ καί ἐμεῖς ἔχομεν Παραρτήματα μέ τό Νέον Ἡμερολόγιον", κ.λπ. Εἰς παρακλήσεις τοῦ γέροντος Ἀκακίου, γονατιστοῦ ἐνώπιόν του καί ἐναγκαλίσαντος τά γόνατά του, οὗτος τόν ἐλάκτισε, ἀπό δέ τήν στενοχωρίαν του ὁ γέρο Ἀκάκιος ἔπαθεν συμφόρεσιν ἐν Ἀμερικῆ. Εἰς ὅλας τάς συναντήσεις τοῦ Ἀκακίου μετ' Ἀναστασίου παρίστατο καί ὁ Ἀρχ/της Πέτρος Ἀστυφίδης καί ὁ Ἐπίσκοπος τῶν Ρώσων ὁ Σικάγου Σεραφείμ, ὅστις καί τόν ἐλυπήθη πολύ. Κατόπιν αὐτῶν ὁ Ἀκάκιος μετά τοῦ Ἀστυφίδη καί λοιπῶν ἐστράφησαν πρός τόν Σεραφείμ ὑποσχόμενοι χρήματα καί τά πάντα, ἐάν οὗτος ἐχειροτόνει. Ὁ Σεραφείμ ἐδέχθη ἐπειδή ὅμως ἔπρεπε νά συμμετέχη καί ἕτερος Ἐπίσκοπος, εὗρεν καί ἔπεισε τόν μόνον ἀποδεχθέντα νά συμπράξη στήν χειροτονίαν, Ἐπίσκοπον Ρουμᾶνον Θεόφιλον πλήν Νεοημερολογίτην. Ἡ χειροτονία θά ἐλάμβανε χώραν εἰς τόν ἰδιόκτητον Ναόν τοῦ Θεοφίλου. Ρητῶς δέ τούς ἐτόνισεν ὅτι θά ὡρκίζοντο εἰς τό Ἱ. Εὐαγγέλιον, ὅτι δέν θά ἀπεκάλυπτον καί οἱ δύο Ἀκάκιοι τούς χειροτονήσαντας τόν γέρο Ἀκάκιον, οὔτε θά ἐλάμβαναν χειροτονικά ἔγγραφα. Τελικῶς ὁ γέρο Ἀκάκιος ἀπεδέχθη τάς προτάσεις τοῦ Σεραφείμ χάριν "δῆθεν" τοῦ συμφέροντος τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος καί ὑπεσχέθησαν, ὅτι θά κατέβαλαν τά αἰτηθέντα ὑπό τοῦ Σεραφείμ χρήματα κ.λπ. Ὁ π. Γρηγόριος ἀποκαλύπτει τόν φρικτόν ὅρκον πού ἔδωσεν ὁ γέρο Ἀκάκιος πρίν τῆς χειροτονίας του ἐπί τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, παρουσία καί τοῦ μικροῦ Ἀκακίου, τοῦ Πέτρου Ἀστυφίδη καί λοιπῶν, τόν ὁποῖον ὅρκον καί ὑπέγραψεν ὁ Ἀκάκιος καθώς καί τάς ἐπιταγάς τσέκ πού θά ἐλάμβανε ὁ Σεραφείμ καί προσθέτει, ὅτι ὁ… Πέτρος Ἀστυφίδης ἐφωτογράφησε τήν στιγμήν τῆς ὑπογραφῆς τοῦ ὅρκου ὑπό τοῦ γέρο Ἀκακίου, ντυμένου μέ τά ἄμφιά του, ὡς καί ἁπάντων τῶν λοιπῶν προσώπων. Τό δέ περιεχόμενον τοῦ ὅρκου ἔλεγε μεταξύ τῶν ἄλλων ὅτι: "Νά πάρη τήν ψυχήν του ὁ Διάβολος (οἱ δαίμονες) καί νά ἔχη τήν κατάρα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐάν θά ἀπεκάλυπτε τί ἀπό τά γεγονότα τῆς χειροτονίας". Προσθέτει δέ ὁ π. Γρηγόριος, ὅτι μέ αὐτήν τήν φωτογραφίαν ὁ Ἀστυφίδης ἐξεβίασε ἀργότερα τόν Ἀκάκιον καί ἐπέτυχε τήν χειροτονίαν του εἰς "Ἐπίσκοπον" Ἀστόριας. Ὅταν ἐπανέκαμψαν οἱ Ἀκάκιοι στήν Ἀθήνα, ὁ π. Γρηγόριος καί Χρ. Κιούσης τούς ὑπεδέχθησαν καί μετέβησαν εἰς τήν Μονήν τοῦ Ἀκακίου, ἐκεῖ ἐδιάβασαν τόν φρικτόν ὅρκον τοῦ γέρο Ἀκακίου καί τούς ἐπληροφόρησαν ὅτι δέν ἔχουν καί τά χειροτονικά, πρᾶγμα πού τούς ἐστενοχώρησε ἀφάνταστα. Συνεζήτησαν ἐπίσης διά τάς λοιπάς χειροτονίας καί ὁ Ἀκάκιος τούς καθησύχασεν, ὅτι ὅλα θά τακτοποιηθοῦν βραδύτερον. Ὁ Ἀκάκιος ἀπέθανε τό 1963 χωρίς νά γίνη ποτέ γνωστόν ἄν ὄντως ἐχειροτονήθη ἤ αὐτοετιτλοφορήθη μόνος του "Ἐπίσκοπος Ταλαντίου". Μετά δέ τόν θάνατον αὐτοῦ, ἀλλά καί τόν θάνατον τοῦ Ἀναστασίου (Προέδρου τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων, ἡ ὁποία εἶχεν ἀπαγορεύσει τήν χειροτονίαν τοῦ Ἀκακίου) οἱ τῆς παρατάξεως τοῦ Ἀκακίου παρουσίασαν τό 1968 ἕνα κείμενον διά τοῦ ὁποίου ὁ Σεραφείμ ἐβεβαίωνεν ὅτι αὐτός μέ κάποιον ἄλλον ἐχειροτόνησε τόν Ἀκάκιον. Ἰδού ἡ βεβαίωσις: ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΙΚΑΓΟΥ ΚΑΙ ΝΤΙΤΡΟ·Ι·Τ 2141 — W. Λεωφ. Πιερσαί Σικάγο 22 Ἰλλινόης Η.Π.Α.. Ἀριθμ. Πρωτ. 677 23 Σεπτεμβρίου 9 Ὀκτωβρίου (1964) Σύλληψις Ἁγ. Ἰωάννου ἀποκεφαλιστή ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ Διά τοῦ παρόντος πιστοποιῶ ὅτι ἐγώ μαζί μέ ἕναν ἀκόμη κανονικόν Ἐπίσκοπον τῆς ἰδικῆς μας Ρωσικῆς ἐν τῆ ξένη Ἐκκλησίας, προέβημεν ἐν τοῖς πράγμασιν εἰς χειροτονίαν εἰς Ἐπίσκοπον Ταλαντιακοῦ τοῦ Αἰδεσιμωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἀκακίου. Ἡ χειροτονία ἐπραγματοποιήθη 9/22 Δεκεμβρίου 1960, εἰς τήν πόλιν Ντιτρόϊτ καί ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Ἐπαρχίας μου καί δέον νά θεωρηθῆ νόμιμος ἔστω καί ἐάν ἐπραγματοποιήθη ἄνευ τῆς ἐνημερώσεως τῆς ἰδίας ἡμῶν Ἀρχιεπισκοπικῆς Συνόδου. Εἰς πίστωσιν τούτου ἐτέθη ἡ ὑπογραφή μας καί ἡ ἐπαρχιακή σφραγίς. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΙΚΑΓΟΥ ΚΑΙ ΝΤΙΤΡΟ·Ι·Τ Ὡς σαφῶς καταφαίνεται ἐκ τοῦ ἀνωτέρω ἐγγράφου ἡ βεβαίωσις ὑπογράφεται ὑφ' ἑνός Ἀρχιερέως καί οὐχί ὑπό δύο ὡς ἀναφέρει. Καί οὐδέ κἄν χειροτονικόν δύναται νά λογισθῆ παρά ἁπλῆ βεβαίωσις· ὡς νά ἐπρόκειτο περί βεβαιώσεως ἐφημερίου πρός ἄπορον. Ἰδού τό κατάντημά των. Ἡ ἄρνησις τοῦ Θεοφίλου Πέραν ὅμως τούτων τό θέμα τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου γίνεται σοβαρότερον μετά τήν ρητήν ἄρνησιν τοῦ Ρουμάνου Ἐπισκόπου Θεοφίλου, ὅστις διαψεύδει τόν Σικάγου Σεραφείμ. Ἰδού ἡ σχετική δήλωσις τοῦ Θεοφίλου: "… Μέ κατηγοροῦν, ὅτι ἔλαβον μέρος εἰς τήν χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου, παλαιοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ, ὀνόματι ΑΚΑΚΙΟΥ ΠΑΠΑ. ΤΟΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΟΝ. ΟΥ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΣΧΟΝ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΙΑΥΤΗΝ ΤΙΝΑ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΙ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΙΝ ΤΑΥΤΗΝ. Ἡ βεβαίωσις, ὅτι ἐκεῖνο, ὅπερ μοί ἀποδίδουν ὅτι ἔπραξα, "ἐσκανδάλισε πολλάς ψυχάς ἐν Ἑλλάδι", μέ ὑποχρεώνει νά ὑπάρξω σαφής, ρητός καί κατηγορηματικός, ἐν τῆ Ἐπισκοπικῆ μου διαβεβαιώσει, ὅτι Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ ΠΑΠΑ, ΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΤΥΓΧΑΝΕΙ ΞΕΝΗ ΠΡΟΣ ΕΜΕ, ΚΑΙ, ΣΥΝΕΠΩΣ, ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΕΜΕ, ΟΥΔΕΙΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΑΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ…". Τί προκύπτει ἐξ ὅλων τῶν ντοκουμέντων τά ὁποῖα ἀνωτέρω ἐξετέθησαν: 1) Ἡ χειροτονία τοῦ Ἀκακίου εἶναι Σιμωνιακή. 2) Ἐγένετο παρά τήν ἀπαγόρευσιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. 3) Εἶναι ὑπερόριος. 4) Ἐγένετο ὑπό ἑνός. 5) Ἐγένετο ὑπό παλαιοημερολογίτου, ὁ ὁποῖος ἐκοινώνει μέ τούς νεοημερολογίτας (κακοδόξους). 6) Ἐγένετο ὑπό φοβερούς ὅρκους. 7) Ἐγένετο διά νά μήν ἐπιστρέψουν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἐκλείψει οὔτω τό ἀπό τοῦ 1937 σχίσμα. 8) Ἀποτελεῖ ἐν ἐνί λόγω πρᾶξιν ἐσχάτης ἀσεβείας. Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Μετά τήν χειροτονίαν τοῦ Ἀκακίου Παππᾶ καί ἐνῶ οὐδείς ἐγνώριζε ποῖος τόν ἐχειροτόνησε, ἦλθεν εἰς Ἑλλάδα καί ἕτερος Ἐπίσκοπος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὁ Λατινόφρων Χιλῆς Λεόντιος, ὅστις καί αὐτός ἐνεργῶν ἄνευ γνώμης τῆς Συνόδου του ἐχειροτόνησεν εἰς "Ἐπίσκοπον Γαρδικίου", τόν καθηρημένον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. (1949) τέως Ἀρχιμανδρίτην Αὐξέντιον Πάστραν, ὁ ὁποῖος κατόπιν ἐγένετο Ἀρχιεπίσκοπος καί ἀρχηγός τοῦ σχίσματος τοῦ πρώην Φλωρίνης. Ἐπί τῆς "Ἀρχιεπισκοπείας" του συνέβησαν πολλά, προπάντων δέ τήν τελευταίαν δεκαετίαν, μέ σημαντικωτέρους σταθμούς τά τραγικά γεγονότα τῆς Χαλκίδας, τάς ἀποσχίσεις Ἐπισκόπων του καί τάς δημιουργίας καί νέων σχισμάτων ἐντός τοῦ παλαιοῦ σχίσματος τοῦ 1937, ὡς τοῦ πραξικοπήματος τοῦ 1979 καί τῶν νεωτέρων. Ὁ κύριος ὑπεύθυνος τῆς ὅλης αὐτῆς τραγικῆς ὑποθέσεως ὁ Σικάγου Σεραφείμ, μετανοημένος, διότι ἐχειροτόνησε τόν Ἀκάκιο, γράφει πρός τόν Αὐξέντιο τό 1972: Ὁ Σικάγου Σεραφείμ ἐλέγχει καί βεβαιοῖ Τό 1972 ὁ Σικάγου Σεραφείμ ἀντιληφθείς τό ποιόν τῶν Ἀκακιακῶν καί μετανοήσας διά τό φρικτόν ἁμάρτημά του νά χειροτονήση τόν Ἀκάκιον Ἐπίσκοπον, γράφει πρός τόν διάδοχον τοῦ Ἀκακίου κ. Αὐξέντιον τήν κατωτέρω σημαντικήν ἐπιστολήν. DIOCESE OF CHICAGO AND DETROIT, INC HE AD OFFICE: VLADIMIROVO – LOST LAKE ROCK CITY, ILL. 61070. SUBSIDIARY: 2135 NORTH SAWYER ST, CHIGAGO, ILL. 60647. PHONE 312-384 -1973 Τῆ 26η Ὀκτωβρίου 1972 Π.Η. Μνήμη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου Τῶ Ἀρχιεπισκόπω Αὐξεντίω, Ἀγαπητέ Ἀδελφέ καί ἐν Χριστῶ Συλλειτουργέ, Ὁ Χριστός ἐν τῶ μέσω ἡμῶν. Ἐπειδή τελευταίως ἐγείρονται καί πάλιν συζητήσεις περί τῆς χειροτονίας τοῦ ἀποθανόντος Ἐπισκόπου Ἀκακίου Παπᾶ, καί ἐφ' ὅσον γίνεται μνεία τοῦ ὀνόματός μου ἐν αὐταῖς, ἐπιθυμῶ ὅπως εἴπω τά ἑξῆς: Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀκάκιος ἐχειροτονήθη εἰς ἐπίσκοπον ὑπό τῆς ἐμῆς ταπεινότητος καί τοῦ Ρουμάνου Ἐπισκόπου Θεοφίλου. Δέν ἐχειροτόνησα μόνος τόν Ἐπίσκοπον Ἀκάκιον. Ἡ χειροτονία ἔλαβε χώραν ἐν ΔΕΤΡΟΙΤ, ΜΙΨΗΙΓΑΝ καί ἐν τῶ Καθεδρικῶ Ναῶ τοῦ Ἐπισκόπου Θεοφίλου. Ὑπάρχουν μάρτυρες ἔτι ζῶντες, οἱ ὁποῖοι ἦσαν παρόντες κατά τήν χειροτονίαν, τοὐτέστιν οἱ τότε Ἀρχιμανδρῖται, νῦν Ἐπίσκοποι Ἀκάκιος καί Πέτρος. Τό χειροτονητήριον ὅθεν, τό ὁποῖον φέρει τήν ὑπογραφήν ἡμῶν εἶναι ἀκριβές καθ' ὅσον ἀναφέρει ὅτι ἡ ταπεινότης ἡμῶν καί ἕτερος ἐπίσκοπος μή ὀνομασθείς ἐτέλεσαν τήν χειροτονίαν. Ὁ δεύτερος ἐπίσκοπος δέν ἀναφέρεται καί δέν ὑπέγραψε τό χειροτονητήριον ἐπειδή ἀμφότεροι, ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος καί ὁ Ἐπίσκοπος Ἀκάκιος, διά λόγους προσωπικούς δέν ἐπεθύμουν νά γνωστοποιήσουν δημοσίως τό γεγονός τοῦτο. Ὅσον ἀφορᾶ τήν συμμετοχήν ἡμῶν, ἐξήγησα εἰς τόν τότε ὑποψήφιον Ἀρχιμανδρίτη Ἀκάκιον ὅτι ἕνεκεν τῆς ἀπαγορεύσεως τοῦ χειροτονεῖν τοῦτον ὑπό τῆς ἡμετέρας Συνόδου, ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος θά συμμετεῖχεν ὥστε νά ὑπάρχη καί δεύτερος χειροτονῶν Ἐπίσκοπος. Ἐξήγησα εἰς πάντας τούς ἐνδιαφερομένους, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος ἠκολούθει τό νέον ἡμερολόγιον καίτοι ὑπό τήν δικαιοδοσίαν του ὑπῆρχον ὀλίγαι κοινότητες ἀκολουθοῦσαι τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον. Ὁ ἐν DETROIT Καθεδρικός Ναός, λειτουργεῖ μέ τό νέον ἡμερολόγιον. Δέν ἀπέκρυψα τό γεγονός τοῦτο ἀπό τόν Ἐπίσκοπον Ἀκάκιον. Ἡ ἀπάντησίς του ἦτο ὅτι ὑπῆρχε ἐπείγουσα ἀνάγκη Ἐπισκόπου ἐν Ἑλλάδι καί ὅτι ἔπρεπε νά ἐπιστρέψη ὡς Ἐπίσκοπος. Ὅθεν συγκατατεθέντος τοῦ Ἐπισκόπου Θεοφίλου ὅπως λάβη μέρος εἰς τήν χειροτονίαν, θά παρέβλεπον τό γεγονός ὅτι ἐλειτούργει μέ τό νέον ἡμερολόγιον. Ἐάν ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος νῦν ἀπαρνῆται τήν συμμετοχήν του εἰς τήν χειροτονίαν, ὁ ἴδιος φέρει τήν εὐθύνην. Δέν δύναμαι νά θέσω τήν ὑπογραφήν τούτου εἰς τό χειροτονητήριον. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀκάκιος ἐδέχθη τήν χειροτονίαν γνωρίζων καλῶς τότε ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος δέν ἐπρόκειτο νά ὑπογράψη οἱονδήποτε πιστοποιητικόν. Ἡ εὐθύνη ὅθεν, διά τήν παροῦσαν σύγχυσιν ἔγκειται ἐπίσης εἰς τόν ἀποθανόντα Ἐπίσκοπον Ἀκάκιον καί τούς σύν αὐτῶ. Τώρα μέ τήν γραπτήν ἄρνησιν τοῦ Ἐπισκόπου Θεοφίλου ὅτι δέν ἔλαβε μέρος εἰς τήν χειροτονίαν, ἡ ὑπόθεσις περιπλέκεται καί δημιουργεῖται κανονικόν ζήτημα ὅσον ἀφορᾶ τήν χειροτονίαν. Διά τοῦτο λυποῦμαι ἀληθῶς, ἀλλά ποῖος θά προέβλεπεν ἤ θά ἐφαντάζετο τήν παροῦσαν ἐξέλιξιν τῆς ὅλης ὑποθέσεως; Ἀγαπητέ ἀδελφέ, μήπως ὁ Θεός ἐν τῶ Δικαιοσύνη Αὐτοῦ ἔχει ἐπιτρέψη τόν πειρασμόν τοῦτον ἐπειδή ἡ ὑμετέρα παράταξις ἔχει ἐπανειλημμένως καί ὑπερβολικῶς χρησιμοποιήσει τό γεγονός χειροτονίας ἐπισκόπου ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου ὡς ἐπιχείρημα κατά τῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου παρατάξεως; Ἐάν εἶχε δειχθῆ ταπείνωσις καί οἶκτος εἰς τούς ὑφ' ἑνός χειροτονηθέντας καί ἐάν ἐτύγχανε ἀποδοχῆς ἡ ἀπόφασις τῆς ἡμετέρας Συνόδου περί τούτων, τότε ἴσως ἡ δοκιμασία αὕτη δέν θά εἶχε ἐπέλθη ἐφ' ὑμῶν. Ὁ Μητροπολίτης ἡμῶν Φιλάρετος ἐξ ἀρχῆς, ἀκόμη καί πρό τῆς ἐμφανίσεως τῶν Ἐπισκόπων τῆς τοῦ Ματθαίου παρατάξεως ἐνώπιον τῆς ἡμετέρας Συνόδου κατά τό παρελθόν ἔτος, ἔγραφεν ἐπανειλημμένως πρός τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα λέγων ὅτι, εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι ἡ τόσον ἐπιθυμητή ἕνωσις τῶν δύο παρατάξεων θά ἐπετυγχάνετο ἐάν ἐπλησιάζατε τούς ὡς ἄνω Ἐπισκόπους ἐν ἀδελφικῆ ταπεινώσει καί ἐάν τούς προσηγορεύατε ὡς Ἐπισκόπους. Τά ἐλατήρια τῆς ἡμετέρας Συνόδου, ἀγαπητέ ἀδελφέ, εἰς τάς σχέσεις μετά τῶν Ἑλλήνων ἀδελφῶν ἡμῶν, πάντοτε ὑπῆρξαν εἰλικρινῆ καί πρός ἐνίσχυσιν τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τήν ἀνήσυχον ταύτην ἐποχήν. Διά τοῦτο εἴμεθα πάντοτε πλήρεις ἐλπίδων ὅτι θά εὑρίσκετο ὁ τρόπος νά ἑνωθοῦν αἱ δύο παρατάξεις τῶν ἐν Ἑλλάδι Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Πρός τόν εὐλογημένον τοῦτον σκοπόν, δέν φειδόμεθα κόπων καί χρόνου πάντοτε ἐνθαρρύνοντες καί συμβουλεύοντες τάς δύο παρατάξεις νά ἑνωθοῦν. Εἰς τήν ἀλληλογραφίαν ὑμῶν πρός τήν ἡμετέραν Ἁγίαν Σύνοδον, παρατηροῦμεν ὁτι ἐπανειλημμένως ρίπτετε τήν εὐθύνην τῆς μή ἑνώσεως εἰς τήν ἄλλην παράταξιν. Ἐν τούτοις ἐπιτρέψατέ με νά κάνω ὀλίγας παρατηρήσεις. Ἀναθεωροῦντες τά ἔγγραφα εἰς τά ἀρχεῖα τῆς Συνόδου καί τῶν ἐν Ἑλλάδι ὑποθέσεων, ἔχομεν τήν ἐγκύκλιον τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος τήν ἐκδοθεῖσαν ἐν Ἀθήναις τῆ εἰκοστῆ ἑβδόμη Αὐγούστου 1971 Π.Η. Ἀριθ. Πρωτ. 532, ἡ ὁποία μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει τά ἑξῆς: "Δηλοῦμεν ὑπευθύνως καί κατηγορηματικῶς πρός πάντας, ὅτι τό θέμα τοῦτο (δηλαδή τῆς ἑνώσεως μετά τῶν Ματθαιϊκῶν) θεωρεῖται ἀπό πολλοῦ ὡς κλειστόν, διά πολλούς καί διαφόρους λόγους". Παρατηρήσετε ὅτι ἡ Ἐγκύκλιος αὕτη ἐγράφη ἐν ὦ χρόνω οἱ Ἐπίσκοποι Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος τῆς τοῦ Ματθαίου παρατάξεως εὑρίσκοντο ἀκόμη ἐν Ἡνωμέναις Πολιτείας Ἀμερικῆς ἐκθέτονες τήν περίπτωσίν των ἐνώπιον τῆς Συνόδου. Ἡ ἰδία λυπηρά ἔκφρασις, ὅτι ἡ ἕνωσις μετά τῶν Ματθαιϊκῶν θεωρεῖται κλειστόν θέμα, εὑρίσκεται τυπωμένη εἰς τό ὑμετέρον ἐπίσημον περιοδικόν, ἀκόμη καί μετά τήν εἰς Ἑλλάδα ἐπιστροφήν τῶν ὡς ἄνω Ἐπισκόπων καί μετά τήν δημοσίευσιν τῆς ἡμετέρας ἀποφάσεως περί τούτων. Ὁ ἡμέτερος Πατήρ Βασίλειος Σακκᾶς ἐν Γενεύη ἔχει σχολιάσει τό θέμα καί δικαίως ἐρωτᾶ "ὑπό ποίων καί πότε ἐκλίσθη τό θέμα"; Δέν ἐπιδεικνύει τοῦτο τήν φανεράν ἀπροθυμίαν καί προκατάληψιν ἐκ μέρους ὑμῶν κἄν νά δεχθῆτε σκέψεις περί τῆς δυνατότητος νά ἔλθητε εἰς συνομιλίας μετά τῶν Ματθαιϊκῶν; Καί πάλιν σημεῖον ἀπροθυμίας ἐκ μέρους ὑμῶν νά ἑνωθῆτε μετά τῆς ἄλλης παρατάξεως δέν εἶναι ἡ ὑμετέρα χειροτονία Ἐπισκόπου Θεσσαλονίκης, ὅπου ἑδρεύει Ἐπίσκοπος τῆς ματθαϊκῆς παρατάξεως ἄνω τῶν εἴκοσι ἐτῶν, καί μάλιστα τώρα, κατ' ἐποχήν ἐλπίδων ἑνώσεως. Δέν περιπλέκει ἡ πρᾶξις αὕτη τήν ὑπόθεσιν ἀκόμη περισσότερον καί δέν φανερώνει τήν ἐκ μέρους ὑμῶν ἀπροθυμίαν νά ἑνωθῆτε; Ἀλλ' ἔτι περισσότερον μᾶς λυπεῖ τό γεγονός ὅτι ἀπορρίπτετε τήν ἀπόφασιν καί πρᾶξιν τῆς ἡμετέρας Συνόδου περί τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων, γράφοντες εἰς τό ὑμέτερον ἐπίσημον ὄργανον ὅτι οὗτοι δέον νά συγκριθοῦν μέ τούς τοῦ Μελετιανοῦ Σχίσματος τῆς Ἀλεξανδρείας. Ὅταν αἱ ἡμέτεραι ἀποφάσεις εἶναι τῆς ἀρεσκείας ὑμῶν, τότε ἀγαλλιᾶσθε καί τάς ἀποδέχεσθαι, ὅταν εἶναι δυσάρεστοι, τότε τάς ἀπορρίπτετε. Ἀλλά τοιαύτη συμπεριφορά δέν ἁρμόζει εἰς σοβαρούς καί ὡρίμως σκεπτομένους ἄνδρας, πόσον μᾶλλον ὀλιγώτερον εἰς Ἐπισκόπους. Καλεῖτε σχισματικούς τούς τῆς Ματθαιϊκῆς παρατάξεως. Ἐξετάζοντες ὅμως τά συμβάντα τά ὁποῖα ὡδήγησαν εἰς τόν χωρισμόν σημειοῦμεν ὅτι κατ' ἀρχάς ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος καί οἱ μετ' αὐτοῦ ἐκήρυξαν σχισματικήν τήν καινοτομοῦσαν Ἐκκλησίαν νοεημερολογιτῶν, καί ὡς ἑπόμενον οἱ κανόνες οἱ ἀφορῶντες τούς σχισματικούς ἐτέθησαν εἰς ἐφαρμογήν. Μετά καιρόν ἤλλαξε γνώμην καί ἐδήλωσεν ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀπετέλει ἀνωμαλίαν τινα καί ὄχι ἀφορμήν σχίσματος. Κατόπιν τούτου ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος καί οἱ μετ' αὐτοῦ ἀπεχώρησαν. Ἐν καιρῶ ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος μόνος ἐχειροτόνησεν Ἐπισκόπους διά ἐπισκοπάς τῆς Ἑλλάδος, θεωρῶν πάντοτε σχισματικήν τήν ἐπίσημον Ἐκκλησαν. Ὀλίγους μῆνας μετά τήν κοίμησιν τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου, ὁ Ἐπίσκοπος Χρυσόστομος ἐξέδωκεν ἕτερον ἐπίσημον ἀνακοινωθέν κατά τό ὁποῖον ἐθεώρει σχισματικήν τήν καινοτομοῦσαν Ἐκκλησίαν νεοημερολογιτῶν Ἑλλάδος καί, ὡς ἑπόμενον, τά μυστήρια ταύτης ἄκυρα. Ὅθεν, ὁ μελετῶν τά προαναφερθέντα μέ ἀντικειμενικότητα συμπεραίνει ὅτι, τοὐλάχιστον, ἡ Ματθαιϊκή παράταξις τελικῶς δικαιώνεται, ἐφ' ὅσον δέν ἤλλαξεν τήν γνώμην τήν ὁποίαν διετύπωσεν ἐξ ἀρχῆς. Τοὐναντίον, ἡ παράταξις τοῦ Ἐπισκόπου Χρυσοστόμου εἶναι ἡ ἀλλάξασα τήν ἀρχικήν αὐτῆς γνώμην, καί μετά τριακονταετίαν ἡ ἐπιστρέψασα εἰς τήν αὐτήν θέσιν τήν ὁποίαν ἡ Ματθαιϊκή παράταξις εἶχεν διατηρήσει ἐξ ἀρχῆς. Πῶς λοιπόν δύνανται νά κηρυχθοῦν σχισματικοί οἱ Ματθαιϊκοί; Ἀλλά καί πάλιν ἀδιάφορον τό τί ἔχει λεχθῆ καί τί ἔχει συμβῆ κατά τό παρελθόν, δέν εἶσθε ἀμφότεροι σύμφωνοι ὡς πρός τά περί τήν ἐπίσημον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος; Μέ τήν πάροδον εἰκοσαετίας καί ἄνω ἀφ' ὅτου ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἐχειροτόνησεν Ἐπισκόπους διά τάς Ἑλλαδικάς ἕδρας, δέν ἔχετε καί ὑμεῖς παύσει τελευταίως νά χειροτονῆτε Ἐπισκόπους τιτουλαρίους καί ἐχειροτονήσατε ἀντ' αὐτῶν Ἐπισκόπους διά Ἑλλαδικάς ἕδρας; Ποῖα σημεῖα διαχωρίζουν ὑμᾶς σήμερον; Ἡ ὑμετέρα παράταξις δέν ἔχει ἐπιδείξει οὔτε σοβαρότητα οὔτε σταθερότητα εἰς τάς ἐκθέσεις καί πράξεις αὐτῆς. Ἐπί πλέον, ὡσάν νά μήν ἠδύνατο νά ἐπαρκέσουν αἱ διαιρέσεις, κατηγορίαι, καί συγχύσεις αἱ προκληθεῖσαι ἐκ τῶν ὑμετέρων χειροτονιῶν ἐν Ἑλλάδι κατά τό παρελθόν ἔτος, παρατηροῦμεν ὅτι μεταφέρατε τήν ἰδίαν κατάστασιν τῶν πραγμάτων καί εἰς τό ἡμισφαίριον τοῦτον διά τῆς χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Ἀκακίου τοῦ νεωτέρου ἐν ΜΟΝΤΡΕΑΛ. Περί τῆς ἀντικανονικῆς ταύτης πράξεως, ἀμφότεροι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ΜΟΝΤΡΕΑΛ Βιτάλιος καί ἡ ἡμετέρα Σύνοδος, ἔχουν γράψει πρός ὑμᾶς, ἀλλά δυστυχῶς εἰς μάτην. Γνωρίζετε, ἀγαπητέ Ἀδελφέ, ὅτι μία ἀντικανονική πρᾶξις ἐναντίον μιᾶς τῶν ἡμετέρων ἐπισκοπῶν θεωρεῖται τοιαύτη ὑπό πασῶν τῶν ἡμετέρων ἐπισκοπῶν, διότι εἶναι ἁμαρτία κατά τῆς Ἐκκλησίας καί δέν δύναται νά θεωρηθῆ ὡς ἁπλῆ τοπική ὑπόθεσις. Ἡ παροῦσα κατάστασις τῶν πραγμάτων θλίβει πάντας ἡμᾶς. Ἐξ ἀρχῆς, ὅταν ἔλαβον μέρος εἰς τήν χειροτονίαν τοῦ ἀποθανόντος Ἐπισκόπου Ἀκακίου, ἔπραξα τοῦτο καλῆ τῆ πίστει, εἰλικρινῶς σκεφθείς ὅτι ἐβοήθουν τούς Ἕλληνας ἡμῶν ἀδελφούς. Τό αὐτό δύναται νά λεχθῆ περί τῶν ἐλατηρίων τοῦ ἡμετέρου μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Λεοντίου. Ἡ σύγχυσις, αἱ διαιρέσεις, αἱ πράξεις, αἱ κατηγορίαι αἱ ὁποῖαι ἐπῆλθον ἔκτοτε οὔτε κἄν τάς ὑποψιάσθην τότε. Τώρα ἔρχομαι νά ἐκτιμήσω καί νά κατανοήσω τό γεγονός ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ὑμῶν Χρυσόστομος ἐκοιμήθη χωρίς νά ἀφήση διάδοχον. Ἡ ἔκβασις τῶν πραγμάτων ἀποδεικνύει ὅτι οὗτος ὑπῆρξε βαθύς γνώστης ἀτόμων καί πραγμάτων καί οὕτως δέν ἐπεθύμει νά φέρεται ὑπεύθυνος τῆς παρούσης λυπηρᾶς καταστάσεως. Ἔκαμα λάθος χειροτονήσας τόν Ἐπίσκοπον Ἀκάκιον τόν πρεσβύτερον ἐφ' ὅσον δέν ἐγνώριζον καλῶς οὔτε τά ἄτομα οὔτε τήν ἀληθῆ κατάστασιν τῶν πραγμάτων ἐν τῆ Ἑλλαδικῆ Ἐκκλησία. "Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα", ἀγαπητέ Ἀδελφέ, κατά τό λόγιον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός Κορινθίους, "ἀλλά νουθετῶ ὑμᾶς" καί προσφέρω εἰς ὑμᾶς τήν εὐκαιρίαν, ὅπως ἀναθεωρήσητε ὡρισμένας ἀπόψεις καί ὅπως διορθώσητε ὅσα χρήζουν διορθώσεως. Μετά παρρησίας γράφω πρός ὑμᾶς κατά τόν τρόπον τοῦτον ἐφ' ὅσον τυγχάνω περισσότερον παντός ἄλλου ὑπεύθυνος διά τήν ὑμετέραν σειράν χειροτονιῶν, καί, ἑπομένως νουθετῶ ὑμᾶς ὄχι μόνον ὡς ἀδελφός ἀλλά καί ὡς πατήρ. Χαίρω ὅτι ἄν καί παρῆλθον πολλά ἔτη καί ἡ ἡλικία εἶναι προχωρημένη εὑρίσκομαι ἔτι ἐν τῆ ζωῆ καί δυνάμενος νά γράψω πρός ὑμᾶς τήν παροῦσαν. Σεραφείμ Ἀρχιεπίσκοπος ΣΙΚΑΓΟ ΚΑΙ ΝΤΙΤΡΟΙΤ Ὁ ἐν Χριστῶ ὑμῶν ἀδελφός Ἡ ἐπιστολή αὕτη, ἡ ὁποία ἐγράφη πρό δώδεκα ἐτῶν (σ.σ. σήμερον εἶναι 33 ἔτη) ἀπεικονίζει τήν θλιβεράν κατάστασιν τοῦ σχίσματος τοῦ 1937. Ἤδη ἐν ἔτει 1984, τί θά ἔπρεπε νά γράψη ὁ Σεραφείμ, ὁ ὑπεύθυνος διά τήν ὅλην θλιβεράν εἰκόνα, τήν ὁποίαν ἔχουν δημιουργήσει αἱ ἀλλεπάλληλοι διαιρέσεις εἰς τούς κόλπους αὐτοῦ τοῦ σχίσματος; (σ.σ. τί θά ἔπρεπε νά γράψη καί ἐν ἔτει 2007). ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΚΑΤΑ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗΝ ΣΕΙΡΑΝ Θά παραθέσωμεν εἰς τήν συνέχειαν τά σημαντικώτερα γεγονότα ἀπό τοῦ 1924 ἕως σήμερον κατά χρονολογικήν σειράν διά νά ἔχη μίαν συνοπτικήν εἰκόνα ὁ ἀναγνώστης: 1924: Σχίσμα νέου Ἡμερολογίου, εἰσάγεται ὁ Οἰκουμενισμός διά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Οἱ Γ.Ο.Χ. καταδικάζουν τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί παραμένουν ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ἐκκλησίαν. 1925: Διά πρώτην φορά παρουσιάζεται ἡ πεπλανημένη θεωρία περί τοῦ "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία" σχίσματος ὑπό τοῦ Ἁγιορείτου Ἀθανασίου Δανιηλίδου, τῆ ὑποδείξει τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. 1931: Ἀνεπιτυχής προσπάθεια ὑπαγωγῆς τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπό τόν Σχισματικόν Ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. (Ἰδέ "Κ.Γ.Ο." Ἀπρίλιος 1980, σελίς 11-20). 1925-1934: Ἔκδοσις πλείστων ὅσων ἀπολογητικῶν βιβλίων, δι' ὦν ἀποδεικνύεται τό πεπλανημένον τῆς θεωρίας περί τοῦ "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία" σχίσματος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί διατρανώνεται ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. ἀποτελοῦν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, οἱ δέ Καινοτόμοι ἀπεκόπησαν ἐξ Αὐτῆς, ἤτοι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καταστάντες. Σχισματοαιρετικοί. 1935: Τρεῖς Νεοημερολογῖται Ἀρχιερεῖς ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος μετανοοῦν καί ἐπιστρέφουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀποκηρύσσοντες τό σχίσμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. 1937: Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὑποστηρίζει τήν πεπλανημένην θεωρίαν περί τοῦ "Δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία" σχίσματος, καί δημιουργεῖ σχίσμα εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. 1943: Ἀποθνήσκει ὁ Δημητριάδος Γερμανός καί κηδεύεται ἀπό τούς Νεοημερολογίτας, ὡς Νεοημερολογίτης Ἐπίσκοπος. 1945: Οἱ Ἀρχιερεῖς Χατζῆς καί Λιώσης προσέρχονται ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἀφοῦ παρέμειναν ἐπί μίαν δεκαετίαν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. 1949: Ὁ Κυκλάδων Γερμανός προσφεύγει εἰς τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης. 1950: Ὑποκριτική Ὁμολογία τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, διά τῆς ὁποίας δῆθεν ἐπανέρχεται εἰς τήν Ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί ἀποκηρύττει τήν περί "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία" σχίσματος πεπλανημένην θεωρίαν του. Ἡ Ἐγκύκλιος αὕτη οὐδέποτε ἐφηρμόσθη, ὑπό τοῦ πρ. Φλωρίνης καί τῶν ὀπαδῶν του, ἀλλά καί τήν ἀνήρεσεν τόν Δεκέμβριον τοῦ 1950, ὅτε ἐδήλωσεν ἐπισήμως, ὅτι "ἔπρεπε κάποιος Μητροπολίτης νά ὑποκριθῆ τόν παλαιοημερολογίτην" καί ὅτι "ἀμυνόμενος ἐξέδωκε ταύτην", ὅπερ καί ἐπανέλαβεν ἐπισήμως τό ἔτος 1953. 1951: Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος διατυπώνει τάς προτάσεις περί ὑπαγωγῆς, προτείνων, ὅπως οἱ παλαιοημερολογῖται ἱερεῖς μνημονεύουν τό ὄνομα τοῦ πρώην Φλωρίνης, ὡς ἐξάρχου τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, οὗτος δέ νά μνημονεύη τήν Σύνοδον τῶν Νεοημερολογιτῶν, διά νά μή γίνεται ἀντιληπτόν εἰς τούς παλαιοημερολογίτας και ἀντιδράσουν καί πάλιν. Αἱ προτάσεις αὗται τοῦ πρώην Φλωρίνης δέν εὐοδώθησαν, καθ' ὅσον ὁ νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος ἔθετε ὅρον νά μνημονεύουν ἀπ' εὐθείας αὐτόν εἰς τήν ἐπαρχίαν του. 1951: Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἔρχεται εἰς διαπραγματεύσεις μέ τόν Νεοημερολογίτην "Ἀρχιεπίσκοπον" Σπυρίδωνα Βλάχον διά τήν ὑπαγωγήν τῶν παλαιοημερολογιτῶν ὑπό τήν Νεοημερολογιτικήν ἐκκλησίαν διά τῆς μνημονεύσεως ὑπό τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἱερέων τοῦ Νεοημερολογίτου Ἀρχιεπισκόπου, ὡς καί τῶν κατά τόπους Νεοημερολογιτῶν Ἐπισκόπων, ἀλλά αἱ διαπραγματεύσεις ἀπέτυχον καί ὁ πρ. Φλωρίνης ὁδηγεῖται δι' ὀλίγον εἰς τήν ἐξορίαν. 1951: Ἀποθνήσκει ὁ Κυκλάδων Γερμανός. 1951: Ὁ πρώην Φλωρίνης περί τό τέλος τῆς ἐξορίας του δι' ἐπιστολῆς του αἰτεῖται τήν συγγνώμην τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, ἥτις τοῦ ἐδόθη καί διακόπτεται ἡ ἐξορία. 1952: Ὁ πρώην Φλωρίνης μετά τῶν μετ' αὐτοῦ Ἀρχιερέων παραιτεῖται τῶν Ποιμαντορικῶν του καθηκόντων. Τό κείμενον τῆς παραιτήσεώς των εἶναι καθ' ὁλοκληρίαν ἄρνησις τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἐκκλησιολογίας τῶν Γ.Ο.Χ. 1952: Οἱ Χατζῆς καί Λιώσης ἐγκαταλείπουν τόν Φλωρίνης καί ἐπανέρχονται εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. 1954: Ὁ πρώην Φλωρίνης ἀναφερόμενος καί πάλιν εἰς τήν ψευδοομολογίαν του τοῦ 1950 λέγει, ὅτι "ἀμυνόμενος" ἐξέδωκε ταύτην, καί ἑπομένως στερεῖται αὕτη σημασίας. 1955: Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἀποθνήσκει ἄνευ διαδόχων Ἐπισκόπων, ἐνῶ παραπέμπει πάντοτε μέχρι τοῦ θανάτου του τό θέμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τήν μέλλουσαν νά συνέλθη Σύνοδον τῶν Οἰκουμενιστῶν. Οἱ ὀπαδοί του συνέστησαν πρεσβυτεριανήν παρασυναγωγήν. 1955-1960: Οἱ ὀπαδοί τοῦ πρώην Φλωρίνης ἐπιδιώκουν ποικιλοτρόπως τήν ἀναγνώρισίν των ἤ τήν ὑπαγωγήν των ὑπό τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον ἤ ὑπό ἕνα Πρεσβυγενές Πατριαρχεῖον (ἔμμεσος ὑπαγωγή). 1960: Οἱ ὀπαδοί τοῦ πρώην Φλωρίνης ζητοῦν νά ἐπισκοποποιηθῆ κάποιος ἐκ τῶν Ἀρχιμανδριτῶν. Ἀπευθύνονται ἀπό τοῦ 1956 διά τριῶν ἐπιστολῶν εἰς τόν Σουρῆν (ψευδεπίσκοπον), ὅστις ἀρνεῖται τήν χειροτονίαν των, καί εἰς τόν γνωστόν Νικόλαον Κατσουνάκην, ὅστις καί αὐτός ἀρνεῖται. 1960: Οἱ ὀπαδοί τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἀποστέλλουν τόν Ἀκάκιον εἰς τήν Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τοῦ Μητροπολίτου τότε Ἀναστασίου, διά νά ἐπισκοποποιηθῆ. Ἡ Ρωσική Σύνοδος ὅμως ἠρνήθη καί ἀπηγόρευσε Συνοδικῶς τήν χειροτονίαν τοῦ Ἀκακίου. Ὁ Ἀκάκιος παρά ταῦτα κατώρθωσε νά πείση τόν Σικάγου Σεραφείμ νά τόν "χειροτονήση" προσφέρων εἰς αὐτόν καί χρήματα. Εἰς αὐτήν τήν χειροτονίαν κατά τήν προεκτεθεῖσαν δήλωσιν τοῦ Σεραφίμ ἔλαβε μέρος καί ὁ νεοημερολογίτης Θεόφιλος Ἰονέσκου. Ὁ Θεόφιλος ὅμως ρητῶς ἀρνεῖται, ὅτι ἔλαβε μέρος εἰς τήν χειροτονίαν. Χαρακτηριστικῶς δηλώνει: "Μέ κατηγοροῦν ὅτι ἔλαβα μέρος… τοῦτο εἶναι ψευδέστατον… οὐκ οἶδα τόν ἄνδραν…". Διά τήν χειροτονίαν ἐδόθησαν καί ἱκανά ἀργύρια καί ἐδόθησαν φοβεροί ὅρκοι ἐπί τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Σημειωτέον, ὅτι ἡ Σιμωνία εἶναι χειροτέρα τῆς αἱρέσεως. 1961: Χειροτονίαι νέων "Ἐπισκόπων" ὑπό Ἀκακίου καί τοῦ Λατινόφρονος Χιλῆς Λεοντίου, ἐνεργοῦντος λάθρα τῆς Συνόδου του. "Χειροτονοῦνται" Αὐξέντιος (καθηρημένος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.). Γερόντιος (ὁμοίως) κ.λπ. 1963: Ὁ κ. Αὐξέντιος καθίσταται ἀρχηγός (Ἀρχιεπίσκοπος) τοῦ Φλωρινικοῦ — Ἀκακιακοῦ σχίσματος. 1969: Ὁ νέος Μητροπολίτης τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς Φιλάρετος καί ἡ Σύνοδός του προκειμένου νά καλύψουν τήν ἄθεσμον "χειροτονίαν" ἡ ὁποία ἐγένετο ὑπό Ἀρχιερέως της, προέβησαν εἰς μίαν δῆθεν "ἀναγνώρισιν" χωρίς νά ἀποκαλύψουν ποῖοι ἦσαν οἱ χειροτονήσαντες! 1971-1974: Ἀποσχίζονται ἐκ τοῦ σχίσματος τοῦ Αὐξεντίου ὁ Ἀκάκιος ὁ μικρός, ὁ Χρυσόστομος Κιούσης, ὁ Γαβριήλ καί ὁ Πέτρος Ἀστορίας, οἱ ὁποῖοι παραμένουν μεμονωμένοι καί ἀνεξάρτητοι. 1977: Ἀπεκόπη ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί προσέφυγε εἰς τό σχίσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης ὁ πρώην Ἐπίσκοπος Κορινθίας Κάλλιστος. 1979: Ὁ "Ἐπίσκοπος" Ἀντώνιος τῆς παρατάξεως τοῦ Αὐξεντίου μετά τοῦ πρ. Ἐπισκόπου Καλλίστου κατευθυνόμενοι ἀπό μανιακούς δι' ἐπισκοποποίησιν Ἀρχιμανδρίτας καί ἐπικαλούμενοι ἀνηθικότητας, προβαίνουν τόν Φεβρουάριον τοῦ 1979 εἰς τό γνωστόν Πραξικόπημα καί "χειροτονοῦν" τούς: Κυπριανόν, Μάξιμον, Καλλίνικον, Γερμανόν, Καλλιόπιον, Μερκούριον, Καλλίνικον. Οὗτοι καθαιροῦν τόν Αὐξέντιον καί τήν Σύνοδόν του. 1979: Ὁ κ. Αὐξέντιος πρός ἀντιπερισπασμόν χειροτονεῖ νέους "Ἐπισκόπους". Ἡ "Σύνοδός" του συγκροτεῖται ὡς ἑξῆς: Αὐξέντιος, Γερόντιος, Πα?σιος, Θεόφιλος, Στέφανος, Ἀθανάσιος Ποστάλας, Ἀθανάσιος Χαραλαμπίδης, Γεράσιμος, Μάξιμος, Ἰουστῖνος, Εὐθύμιος, Πα?σιος. Οὗτοι, καθαιροῦν τούς 10 Πραξικοπηματίας. 1982: Γερμανός, Μάξιμος καί Καλλίνικος φεύγουν ἀπό τό Πραξικόπημα καί προσχωροῦν εἰς τόν Αὐξέντιον, χωρίς νά ἔχουν ξεκαθαρίσει οἱ ἀνηθικότητες… 1983: Ἀποσχίζεται ἐκ τῆς ὁμάδος τῶν Πραξικοπηματιῶν ὁ Κάλλιστος. Ἐκδιώκεται ἐκ τῆς Μονῆς τῶν Ἀρχαγγέλων Ἀθηκίων. Παραμένει ἀνεξάρτητος καί μεμονωμένος εἰς Μονήν Ἁγίας Μαρίνης Σοφικοῦ. 1983: Δημιουργεῖται νέον σχίσμα μεταξύ Αὐξεντίου καί Γεροντίου. Μετά τοῦ Γεροντίου τάσσονται οἱ: Καλλίνικος, Εὐθύμιος, Στέφανος, Ἀθανάσιος, Ἰουστῖνος καί Μάξιμος. Μετά τοῦ Αὐξεντίου παραμένουν οἱ: Γεράσιμος, Ἀθανάσιος Ποστάλας, Μάξιμος, Γερμανός καί Πα?σιος. 1984: Ὁ Κυπριανός διαφωνεῖ μέ τούς λοιπούς Πραξικοπηματίας καί παραμένει ἀνεξάρτητος. 1984: Οἱ ἐναπομείνατες τῶν πραξικοπηματιῶν εἶναι οἱ: Ἀντώνιος, Καλλίνικος, Ματθαῖος, Καλλιόπιος. 1984: Ἐκ τοῦ Γεροντιανοῦ σχίσματος ἀποσχίζονται οἱ: Ἀθανάσιος (Χαραλαμπίδης) καί Ἰουστῖνος καί ἐκ τοῦ Αὐξεντιανοῦ ὁ Πα?σιος, οἱ ὁποῖοι ἑνώνονται εἰς νέαν ὁμάδα καί χειροτονοῦν τόν Βικέντιον Μαλαματένιον. 1984: Οἱ ἐναπομείνατες ἐκ τοῦ Πραξικοπήματος καί ἐκ τοῦ Γεροντιανοῦ σχίματος ἑνώνονται εἰς νέαν ὁμάδα ὡς ἑξῆς: Γερόντιος, Ἀντώνιος, Καλλίνικος, Μάξιμος, Καλλίνικος, Ματθαῖος, Καλλιόπιος, Στέφανος, Εὐθύμιος. Ἰδέ παραστατικώτατα τά ἀνωτέρω εἰς τόν πίνακα πού τίθεται εἰς τήν τελευταία σελίδα. Ἐπιδιώκεται συμφιλίωσις μεταξύ των, ἀφ' ἑνός διά νά καλύψουν τάς ἀθέσμους χειροτονίας των, ἀνηθικότητας καί κακοδοξίας, καί ἀποκτήσουν αἴγκλην, ἀφ' ἑτέρου δέ ὀρέγονται ἀναγνώρισιν καί μισθούς ἀπό τό Κράτος! Αὐτή εἶναι ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια! Πικρή καί ἐπιφέρει πόνον, ἀλλά ἔτσι εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἡμεῖς δέν δυνάμεθα νά χαρακτηρίσωμεν τήν κατάστασιν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἀπό τό 1937 μέχρι καί σήμερον. Ὁ Κύριος ὅμως, λέγει πρός ὅλας αὐτά τάς σχισματικάς παρατάξεις, αἱ ὁποῖαι ὑποκρίνονται τούς ὀρθοδόξους καί ἐξαπατοῦν τούς εὐλαβεῖς: 14. Οὐαί ὑμῖν, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γάρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδέ τούς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν. 15. Οὐαί ὑμῖν, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τήν θάλασσαν καί τήν ξηράν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καί ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτόν υἱόν γεέννης διπλότερον ὑμῶν. 27. Οὐαί ὑμῖν, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζεται τάφοις κεκανιαμένοις, οἴτινες ἔξωθεν μέν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δέ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καί πάσης ἀκαθαρσίας. 28. Οὕτω καί ὑμεῖς ἔξωθεν μέν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δέ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καί ἀνομίας. 14. Ἀλλοίμονό σας, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, διότι μέ τήν διεστραμμένην διδασκαλίαν σας, πού τήν παρουσιάζετε ὡς διδασκαλίαν τάχα τοῦ Θεοῦ, κλείετε τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐμπρός ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι, καί σεῖς δέν εἰσέρχεσθε, ἀλλά καί ἐκείνους πού θέλουν νά εἰσέλθουν δέν τούς ἀφίνετε. 15. Ἀλλοίμονόν σας, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, διότι γυρίζετε εἰς ὅλα τά μέρη, περιέρχεσθε τήν θάλασσαν καί τήν ξηράν, διά νά κάμετε ἕναν εἰδωλολάτρην προσήλυτον Ἰουδαῖον. Καί ὅταν γίνη, τόν ἐξωθεῖτε εἰς τήν κακίαν καί τήν πώρωσιν καί τόν κάνετε γέννημα τῆς κολάσεως δυό φορές χειρότερον ἀπό σᾶς. 27. Ἀλλοίμονόν σας, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, διότι ὁμοιάζετε μέ τάφους ἀσβεστωμένους, οἱ ὁποῖοι ἐξωτερικῶς μέν φαίνονται ὡραῖοι, ἐνῶ ἀπό μέσα εἶναι γεμᾶτοι μέ κόκκαλα πεθαμένων καί μέ κάθε ἀκαθαρσίαν. 28. Ἔτσι καί σεῖς, ἐξωτερικῶς μέν φαίνεσθε εἰς τούς ἀνθρώπους δίκαιοι, ἐνῶ ἀπό μέσα εἶσθε γεμᾶτοι ἀπό ὑποκρισίαν καί κάθε παρανομίαν. Θά ἀκούσουν τήν φωνήν τοῦ Κυρίου; Εἴθε, Ἀμήν. Πρός σέ ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, ὁ Κύριος λέγει διά τοῦ Προφήτου, ἕως καιρόν ἔχεις, "Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀκαθάρτου μή ἄπτεσθε" (Β' Κορινθ. ΣΤ' 18) καί πάλιν: "Ἐπιστράφητε πρός με καί ἰάσομαι ὑμᾶς". ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ Ἀγαπητέ ἀναγνῶστα δικαιολογημένως ἴσως ἐλυπήθης ἤ ἀγανάκτησες πληροφορούμενος ὅλα αὐτά. Ναί πρέπει νά λυπούμεθα καί νά κλαίωμεν, διότι ἡ Ἐκκλησία μετά τό Νεοημερολογιτικόν σχίσμα ἐδέχθη σοβαρόν πλῆγμα ἀπό τό παλαιοημερολογιτικόν σχίσμα τοῦ 1937 καί προπάντων, διότι τό σχίσμα αὐτό συνεχίζεται. Ἄς μήν ἀπατᾶται κανείς, θά ζητηθῆ ἀπό τόν καθένα λόγος διά τό τί ἐπράξαμεν διά τήν θεραπείαν του. Τά ὅσα πάντως ἀνέγνωσες εἶναι ὀλίγα καί ἐνδεικτικά, διά νά πληροφορηθῆς τήν ἀλήθεια. Ἄν ὁ πιστός λαός πού ἐν ἀγνοία του ἀκολουθεῖ πίσω ἀπό αὐτάς τάς παρατάξεις, ἐγνώριζεν τήν ἀλήθειαν καί εἶχε συνείδησιν τί σημαίνει σχίσμα καί ὅτι δέν τόν ὠφελεῖ εἰς τίποτε τό παλαιόν, ἄν εὑρίσκεται σέ σχίσμα, ἀσφαλῶς κανείς δέν θά ἀκολουθοῦσε ὀπίσω αὐτῶν τῶν σχισματικῶν καί κακοδόξων ψευδοποιμένων. Μή νομίσης ὅτι ὅσα ἐγράφησαν, ἐγράφησαν ἐξ ἀντιδικίας ἤ ἀπό ἔλλειψιν ἀγάπης. Ἀγαπῶμεν ὅλους αὐτούς, πολεμοῦμε ὅμως τάς κακοδοξίας, τήν ὑποκρισίαν, τήν ἀπάτην, τά σχίσματα καί τάς διαιρέσεις των. Λυπούμεθα διότι ὅλοι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἡγοῦνται τῶν σχισμάτων — παρατάξεων ἔχουν ἐκκλησιολογικήν σύγχυσιν ἤ δέν ἔχουν καθόλου ὀρθόδοξον συνείδησιν, ἤ εἶναι δάκτυλοι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Ὅλοι αὐτοί ὁμιλοῦν περί Ὀρθοδοξίας καί ἀκολουθοῦν τό παλαιόν διότι δέν τούς στοιχίζει τίποτε, ἀντιθέτως εἶναι ἀνεξάρτητοι, δέν πειθαρχοῦν πουθενά, πλουτίζουν εὔκολα, δοξάζωνται καί οὕτω πλανώμενοι πλανοῦν αὐτούς πού τούς ἀκολουθοῦν. Ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. πάντοτε ἡγωνίσθη, ἰδιαιτέρως δέ κατά τά τελευταῖα ἔτη προκειμένου νά θεραπευθῆ τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης καί τεθῆ φραγμός εἰς τήν ἀσυδοσίαν καί τό αἶσχος τῶν παρατάξεων. Ἀλλά ὁ ἀγώνας αὐτός δέν εὑρῆκε ἀνταπόκρισιν, διότι οὗτοι τόν διάλογον τῆς ἀγάπης καί ἀληθείας τόν φοβοῦνται, τόν μισοῦν. Δέν ἀφήνει ὁ διάβολος νά γίνη αὐτός ὁ διάλογος, διότι θά συντριβῆ τό οἰκοδόμημά του, τό ὁποῖον ἀπό τό 1937 οἰκοδομεῖ καί αὐξάνει. Ἄν θέλης νά ἰδῆς τήν ἀλήθειαν διά τήν μακροθυμίαν καί τήν ἀγάπην τῆς Ἐκκλησίας καί ποῖος θέλει τήν ἕνωσιν καί ποῖος ὄχι, σοῦ συστήνω νά ἀναγνώσης τό βιβλίον "Διάλογος ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία", τό ὁποῖον διατίθεται ἀπό τά Γραφεῖα… Ἐκεῖ θά ἴδης ὅλην τήν ἀλήθειαν. Ἄν τέλος, μετά τήν μελέτην αὐτοῦ τοῦ βιβλίου ἔχεις κάποιαν ἀπορίαν ἤ ἀντιρρήσεις ἤ θέλης νά ἐκφράσης παρατηρήσεις, θά δεχθῶ μέ πολλήν εὐχαρίστησιν νά μοῦ τίς γνωρίσης, εἴτε μέ ἐπιστολήν, εἴτε προσωπικῶς διά νά τίς διαλευκάνουμε. Ὁ διάλογος εἶναι φῶς ὅταν ἔχουμε τήν ταπείνωσιν καί τήν ἀγάπην καί γίνεται ἐν ἀληθεία. Ἐπαναλαμβάνω δέ ὅ,τι καί εἰς τόν Πρόλογόν μου ἀνέφερα, ὅτι ἔγραψα αὐτό τό βιβλιαράκι ὄχι διά νά σέ εὐχαριστήσω, οὔτε νά σέ δυσαρεστήσω, ἀλλά διά νά γνωρίσης τήν ἀλήθειαν καί ἄν πονῆς διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί θέλης τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου, νά σκεφθῆς τί πρέπει νά κάμης, διότι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας εἶναι τό μοναδικόν ἔργον πού ἔχουμε εἰς τήν παροῦσαν ζωήν. Ἡ σωτηρία τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας ἐξασφαλίζεται μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ μας καί μόνον εἰς Αὐτήν. Ὅλα δέ θά μᾶς ἐγκαταλείψουν, ἡ πίστις ὅμως καί τά ἔργα μας θά μᾶς ἀκολουθήσουν καί εἰς τήν ἄλλην ζωήν. Τώρα ἀφοῦ ἐμελέτησες αὐτό τό βιβλιαράκι (τό ὁποῖον ἴσως ἔχει πολλές ἐλλείψεις) ἐάν εἰς κάτι σέ ὠφέλησε, φρόντισε νά τό μελετήσουν καί ἄλλοι ἀδελφοί σου καί νά εἶσαι βέβαιος, ὅτι οὕτως ἐπιτελεῖς ἔργον Χριστοῦ. Μετ' εὐχῶν καί ἀγάπης ἐν Χριστῶ Ἱερ/χος Ἀμφιλόχιος ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΗΣ «ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ» Ἀγαπητέ ἀναγνῶστα Παρακαλοῦμε ἀνάγνωθι καί τά κάτωθι σημειώματα τά ὁποῖα ἐγράφησαν μέ τήν εὐκαιρτία τῆς δημοσιεύσεώς του ὡςἄνω κειμένου εἰς τό «Γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν», ὑπό τόν γενικόν τίτλον: «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ». Εἰς τήν β' συνέχειαν ἐγράφομεν: «Ἐνταῦθα, παρατίθενται στοιχεῖα — ντοκουμέντα ἀπό τήν πλέον κρίσιμο περίοδο τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος. Πρόκειται διά τήν περίοδον τῶν μεγάλων διωγμῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τότε πού ὁ νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος, ἐκίνησε νερώνειον διωγμόν ἐναντίον τῶν Γ.Ο.Χ. καί εἰδικώτερον ἐναντίον τῆς Ἱ. Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, τοῦ προπυργίου τούτου τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας. Τότε πού ἐπισυνέβη καί ἡ προδοσία τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἔκανε τό πᾶν, μετά τήν κοίμησιν τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, νά συμπαρασύρη πάντας τούς Γ.Ο.Χ. εἰς τήν παράταξίν του, καί νά τούς ὑπαγάγη ὑπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Ἀπό τά στοιχεῖα πού παρατίθενται προκύπτει ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος συνειργάσθη μετά τοῦ διώκτου Σπυρίδωνος Βλάχου εἰς τόν διωγμόν κατά τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας, ἐάν δέ ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν, ὅτι τήν ἰδίαν περίοδον συνέταξε καί τήν γνωμάτευσιν περί χειροθεσίας τῶν ὑπό Ματθαίου χειροτονηθέντων καί τά ὅσα συνέβησαν εἰς τήν συνέχειαν μέ ἀποκορύφωμα τό 1971, συνάγεται τό συμπέρασμα ὅτι ὁ μοναδικός στόχος τοῦ πρ. Φλωρίνης ἦτο ἡ ἐξάλειψις τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἡ ὑπαγωγή εἰς τόν νεοημερολογιτισμό. Τόν ἴδιον ἀκριβῶς στόχον ἤτοι τήν διάλυσιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά τῆς ἐξαλείψεως τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἔθεσεν ὡς σκοπόν τῆς ζωῆς του καί ὁ βαρέως ἀσθενῶν σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος τῆς ν.ἡ. κ. Χριστόδουλος Παρασκευα?δης. Τό γεγονός ὅτι ἔφερε τόν Πάπα στήν Ἑλλάδα, καί ἡ μετάβασίς του εἰς τό Βατικανόν εἶναι μικρά ἐγκλήματα μπροστά στό μέγεθος τοῦ ἀντιχρίστου στόχου του νά διαλύση τήν Ἐκκλησίαν, χωρίς νά λαμβάνη βεβαίως ὑπ’ ὄψιν ὅτι «πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Εἰς τό τέλος τῆς β΄ συνεχείας προσετέθη καί μικρόν Παράρτημα ἔχον οὕτω: «Παραθέτομεν ἐν Παραρτήματι καί ἕν μικρόν, ἀλλά πολύ σημαντικόν, καθ' ἡμᾶς, φωτοτυπικόν ντοκουμέντο, τό ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τήν ἐπιχειρηθεῖσαν ὑπό τῶν Φλωρινικῶν "λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ" διά τῆς ὑπαγωγῆς τῶν παλαιοημερολογιτῶν ὑπό τό παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, κατά τά ἔτη 1955-1960, ἤτοι μετά τόν θάνατον τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, (1955) παράταξις τῶν Φλωρινικῶν, ἐπεζήτησε τήν "λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ" διά τῆς ἐντάξεως ὑπό μορφήν μετοχίων τῶν Ναῶν καί τῶν Μοναστικῶν Ἱδρυμάτων της, εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Βάσει τοῦ ντοκουμέντου αὐτοῦ, ἡ τότε ἐκκλησιαστική Ἐπιτροπή ἐξέλεξε διμελῆ Ἐπιτροπήν ἀποτελουμένην ἀπό τόν Κανονολόγιον κ. Παναγ. Παναγιωτάκον καί τόν θεολόγον Διον. Μπατιστάτον (νεοημερολογίτας) νά διεξάγουν διερευνητικάς συζητήσεις διά τήν ἔνταξίν των εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Τήν ἐπιχειρηθεῖσαν τότε "λύσιν" αὐτήν "τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ", τήν ἀναφέρει καί ὁ κ. Χριστόδουλος εἰς τήν διατριβήν του. Ἡ λύσις αὐτή δέν εὐωδώθη τότε, ἀλλά τήν ἐπανέφερε ὡς πρότασιν, κατωχυρωμένην διά ἄρθρου εἰς τόν "Καταστατικόν Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος" ὁ νεοημερολογίτης Ἀρχ/πος Ἱερώνυμος, (τότε ὁ κ. Χριστόδουλος ἦτο Γραμματεύς τῆς Συνόδοιυ) καί τήν προώθησε ὄχι ὁλοκληρωτικῶς ὁ γνωστός κ. Ἀθανάσιος Σακαρέλλος. Τήν ἰδίαν "λύσιν" φαίνεται ἐπεδίωξαν καί μετά τήν "χειροθεσίαν τοῦ 1971" καί ἰδία τήν δεκαετίαν τοῦ 1980-1990, καί εἰς τόν χῶρον μας διά τοῦ Ἀττικῆς Ματθαίου Μακρῆ. Ὁ θεολόγος Ἐλευθ. Γκουτζίδης καί ἡ ἐμή ἐλαχιστότης, καί ὡς λαϊκός, ἀλλά καί κατόπιν ὡς Ἱερομόναχος, εἴχομεν ἰδίαν πεῖραν τῶν καί πάλιν ἀνεπιτυχῶν προσπαθειῶν τοῦ Ἀττικῆς Ματθαίου, καί τῶν παραστάσεών του παρά τοῖς "εἰδικοῖς συμβούλοις" τῶν ἑκάστοτε Κυβερνήσεων, εἰς τάς ὁποίας, χωρίς νά γνωρίζωμεν τά τεκταινόμενα μᾶς ἤθελον συνεργάτας διά τήν ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ των. Πρέπει νά ὑπογραμμίσωμεν ὅτι ὁ κ. Χριστόδουλος, ἄν καί ἀναφέρη εἰς τήν διατριβήν του πολλά ἀπό τά ντοκουμέντα αὐτά, καί γνωρίζει ὅτι μία "λύσις", ἡ ὁποία ἐπεδιώχθη ἦτο καί ἡ "ἔνταξις" τῶν παλαιοημερολογιτῶν υπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ὅμως ὁ ἴδιος ὅταν ἀνέλαβε "Ἀρχιεπίσκοπος" προετίμησε καί ἐπεδίωξε ἄλλην "λύσιν", ἤτοι τήν ἀπ' εὐθείας ὑπαγωγήν τῶν παλαιοημερολογιτῶν ὡς δεκατριμεριτῶν ὑπ' αὐτόν. Τά ὅσα συνέβησαν τήν τελευταίαν δεκαετίαν εἰς τόν χῶρον μας (εἴσοδος τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ κ.λπ.) συνεπεία καί ἐξ' αἰτίας τῶν ὁποίων προέκυψε τό σχίσμα τοῦ 2005, ἔχουν σχέσιν μέ αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐπιδίωξιν τοῦ κ. Χριστοδούλου. Ὁ στόχος του καί τό σχέδιόν του δέν ἦτο πλέον ἡ ἔνταξις τῶν παλαιοημερολογιτῶν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἤ ὅπου ἀλλοῦ, ἀλλά ἡ ἀπ' εὐθείας υπαγωγή ὑπό τόν νεοημερολογιτισμόν (δηλαδή ὑπ' αὐτόν) μέ κριτήριον πάντοτε τάς "χειροτονίας" (1960) τῶν Φλωρινικῶν καί τάς "χειροθεσίας" (1971), τῶν "Ματθαιϊκῶν" ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. (Σημείωσις 13.2.2008): Ἡ ἀλλαγή αὐτή τοῦ κ. Χριστοδούλου ἐπῆλθε μόλις ἀνῆλθε εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν θρόνον, καί αὐτό τό ἐπιβεβαιώσαμεν εἰς ἀνύποπτον χρόνον ἀπό πρώην Ὀρθόδοξο, ὁ ὁποῖος προσεχώρησε εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν καί ἐχειροτονήθη Κληρικός καί εἰργάσθη παρά τῶ κ. Χριστοδούλω διά τήν «λύσιν» αὐτήν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ. Αὐτή ἡ λύσις ἐπεδιώχθη καί μέσω τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ὅτε ὁ κ. Χριστόδουλος ἐξ’ ἀντιδράσεως πρός τόν «Πατριάρχην Κων/λεως» Βαρθολομαῖον, διότι προσέλαβε δύο Κληρικούς παλαιοημερολογίτας ἐξ’ Ἀμερικῆς (Βικέντιον καί Παίσιον), ἔδειξε ἐνδιαφέρον διά τούς παλαιοημερολογίττας τῆς Ἑλλάδος, ἐπεσκέφθη δέ πρός τοῦτο καί τόν Πατριάρχην Μόσχας, πρός τόν ὁποῖον ἐμεσολάβησε διά τήν ἕνωσιν μεταξύ Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί Πατριαρχείου Μόσχας, ὑπό τήν προϋπόθεσιν «νά πείση καί νά πιέση ὁ Μητροπολίτης Λαῦρος τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τίς ἡγεσίες τῶν παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος νά ἐνταχθοῦν εἰς τήν Κανονικήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος», .ητοι νά ὑποταχθοῦν ὑπό τόν κ. Χριστόδουλον ὡς δεκατριμερῖται, ὡς προέβλεπεν ἡ «λύσις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» κατά Χριστόδουλον). Ἡ ἐπίμονος ἄρνησις τῆς πλειοψηφίας τῆς μέχρι τό 2003 Ὀρθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου νά ἀντιμετωπίση ὁμολογιακῶς αὐτό τό νέον προδοτικόν κίνημα, διότι ὁ κ. Χριστόδουλος διά τῶν πρακτόρων του (ἔσωθεν καί ἔξωθεν) κατηύθυνε οὐσιαστικῶς τάς ἐνεργείας των, καί ἄλλα τινά, τά ὁποῖα ὡδήγησαν εἰς τό σχίσμα τοῦ 2005 (Ἀνδρέου καί Νικολάου) ἠνάγκασαν τήν ἐλαχιστότητά μας τόν Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκον, νά ἐξέλθωμεν ἐκ μέσου αὐτῶν, ἴνα μή συμπορευθῶμεν μετ' αὐτῶν εἰς τήν οἰκουμενιστικήν των πτῶσιν καί ἑπομένως ἴνα μή ἐξέλθωμεν μετ' αὐτῶν ἐκ τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ». Εἰς τήν γ΄συνέχειαν ἐσημειώσαμεν»: «Εἰς τήν παροῦσαν γ' συνέχειαν, καταγράφονται ὡρισμένα πολύ σημαντικά γεγονότα, τά ὁποῖα ἔλαβον χώραν κατά τήν ἐν ἔτει 1960 "χειροτονίαν" τοῦ Ἀκακίου Πάππα καί κατά τάς ἑπομένας "χειροτονίας" τῶν Φλωρινικῶν. Πρόκειται περί μιᾶς "χειροτονίας", ἡ ὁποία ἔμεινε εἰς τήν ἱστορίαν, ὡς "παρωδία χειροτονίας", καί μάλιστα ἄν ληφθῆ ὑπ' ὄψιν, ὅτι τήν χειροτονίαν ἐτέλεσε ὁ νεοημερολογίτης Θεόφιλος Ἰονέσκου, (ἐγένετο εἰς τήν καθεδρικόν του Ναόν, ἐνῶ ὁ Σικάγου Σεραφείμ, ὅπως λέγεται, ἁπλῶς συμμετεῖχε), ὁ ὁποῖος ὅμως εἰς τήν συνέχεια τήν ἠρνήθη, πρέπει νά εἴπωμεν, ὅτι κινδυνεύει νά χαρακτηρισθῆ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἄκυρος ὡς ἔχει χαρακτηρισθῆ ἀπ' ἀρχῆς καί σχισματική, καί κακόδοξος, ἀλλά καί ὡς ἀνύπαρκτος. Ἔτσι ἐξηγεῖται καί ἡ "σπουδή" τῶν Φλωρινικῶν, νά ἐπιτύχουν παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς μίαν ὁποιανδήποτε ἀναγνώρισιν καί αὐτῶν (1969) καί τῶν "Ματθαιϊκῶν" Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, (1971) διότι ἤθελον νά "ἐξισωθοῦν" αἱ χειροτονίαι "Ματθαιϊκῶν" καί Φλωρινικῶν καί νά ἐκλείψη ἔτσι ἡ ὁμολογία Ἐκκλησιολογία καί Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὥστε νά μή ἐλέγχωνται… Ἀλλά ὁ Θεός δέν ἄφησε τήν Ἐκκλησίαν του, ἀλλά ἠμπόδισε νά μεταδοθῆ ἡ "χειροθεσία" εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς, διότι οἱ ἴδιοι Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας ἐδήλωσαν κατά τήν ἐπιστροφήν των ἐξ Ἀμερικῆς ὅτι οὐδεμίαν χειροθεσίαν ἔλαβον ἐπί σχισματικῶν. Ἀλλά καί μετά τάς ὑπαναχωρήσεις, τόσον τοῦ Καλλίστου, (1976) ὅσον καί τῶν πέντε (1995) καί τῆς ἐκπεσούσης, ὁμάδος τοῦ Νικολάου (2005) δέν ἐπέτρεψε καί πάλιν ὁ Θεός, νά μεταδοθῆ εἰς ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς τό "μίασμα" τῆς ὑπαναχωρήσεως, ἤτοι τῆς μεταποιήσεως τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν. Ἀγαπητέ ἀναγνῶστα. Ὡς ὀρθόδοξοι δέν δικαιολογούμεθα νά μή γνωρίζωμεν ποία ἡ φύσις καί ἡ οὐσία, ἀλλά καί ποῖος ὁ σκοπός διά τόν ὁποῖον ἐδημιουργήθησαν αἱ παλαιοημερολογιτικαί οἰκουμενιστικαί παρατάξεις τῶν Φλωρινικῶν, καί στήν συνέχεια καί αἱ ἐκείναις ἑπόμεναι καί τόν ἴδιον σκοπόν ἐξυπηρετοῦσαι σχισματοαιρετικαί παρατάξεις, τῶν «πέντε» τοῦ 1995 καί τῶν Νικολαϊτῶν τοῦ 2005. Ἔχομεν ὅλοι καθῆκον καί νά μανθάνωμεν καί νά ἐνημερώνωμεν καί τούς ἄλλους, διότι αὐτό τό φαινόμενον, τῶν πολλῶν σχισμάτων καί παρατάξεων καί πλανῶν, εἶναι σημεῖον τῶν ἐσχάτων καιρῶν, εἶναι δημιουργήματα τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἀρκεῖται εἰς τόν νεοημερολογιτικόν καί παναιρετικόν Οἰκουμενισμόν, ἀλλά θέλει νά ὑποτάξη εἰς τά σχέδιά του τούς πάντας, ὥστε νά μή ὑπάρχουν ἀντιδράσεις. Ἐπρόσεξα μίαν διατύπωσιν τοῦ ἤδη τεθνεῶτος Χριστοδούλου, ὅταν μετέβη είς τόν Πάπα: «Ἔρχομαι ὡς ἐκπρόσωπος συνόλου τοῦ θρησκευομένου λαοῦ τῶν Ἑλλήνων». Καθ’ ἡμᾶς, τοῦτο εἶναι μήνυμα πρός τόν Πάπα, ὁ ὁποῖος (ὁ προηγούμενος) ἔδωσε «ἐντολήν» «νά διαλυθοῦν ὅλοι οἱ παλαιοημερολογῖται, διότι αὐτοί εἶναι ἐμπόδιο εἰς τά σχέδιά μας» ( Βλέπε βιβλίον «ΤΕΡΜΑ»). Καί τό μήνυμα αὐτό, καθ’ ἡμᾶς, ἔλεγε: «Ἡ ἐντολή σου, ἁγιώτατε Πάπα, ἐξετελέσθη. Οἱ ὀλίγοι πού ἀπέμειναν ἀντιδρῶντες, ὁσονούπω θά ἀφανισθοῦν». (Εἶναι τότε πού τά ὄργανα τοῦ Χριστοδούλου ἐξεβίαζον τόν Νικόλαον νά καθαιρέση τόν ... Κήρυκον. Ὁ «νοῶν νοείτω») Πρέπει, λοιπόν, νά γνωρίζωμεν ὅλοι ὅτι αἱ παλαιοημερολογιτικαί παρατάξεις δέν εἶναι ἁπλᾶ σχίσματα δημιουργηθέντα ἐξ’ αἰτίας προσωπικῶν διαφορῶν, ἀλλά παρεκκλίσσεις ἐκκλησιολογικαί, αἱ ὁποῖαι ἐδημιουργήθησαν εἰς τά πλαίσια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι τοῦ κατά τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διωγμοῦ. +Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2008