ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΟΜΕΝΟΝ ΥΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ

  Κατά την Κυριακάτικην Σύναξιν, η οποία επραγματοποιήθη κατόπιν προσκλήσεως τού Ιερομονάχου π. Σωζομένου εις τόν Ξενοδοχείο STANLEY Αθηνών, μετά από τάς γενομένας ομιλίας καί συζητήσεις, υπεγράφη, κατόπιν επιθυμίας καί αποφάσεως ολων των συμμετασχόντων Κληρικών καί Λαικών, κοινόν κείμενον, εις τό οποίον διατυπώνεται η διάθεσις ολων καί η ευχή νά πραγματοποιηθη τό δυνατόν συντομώτερον ο ποθούμενος διάλογος της αγάπης εν αληθεία, διά την επίτευξιν της κατά Θεόν καί εν τη Εκκλησία Του ενώσεως, εξελέγη δέ τριμελής Επιτροπή εις τήν οποίαν εδόθη η εντολή νά μεταφέρει την κοινήν ως ανω απόφασιν, εις ολους πού τούς αφορά ... Σημειουται οτι υπήρξαν πολλοί, οι οποίοι οπως εδήλωσαν διά μηνυμάτων πού εστειλαν εις την σελίδα μας, αλλά καί τηλεφωνικώς, οτι ειχον την διάθεσιν νά ελθουν εις τήν συνάντησιν, αλλά εμποδίσθησαν, ειτε λόγω αποστάσεως, ειτε λόγω υποχρεώσεων.... Αλλά καί¨σύμπαντες οι Κληρικοί καί οι λαικοί από τό εξωτερικόν απέστειλαν μηνύματα καί εδήλωσαν οτι συμφωνούν διά την εναρξιν τού διαλόγου εν αγάπη καί αληθεία...

   

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ.

Αθήνα 10/23-10-2016

  Με τη βοήθεια του Θεού, εχθές το απόγευμα, εις το κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντησις ανθρώπων (κληρικών και λαϊκών) που ανήκουν στις διάφορες Ματαθαιϊκές παρατάξεις, στα πλαίσια της επιτεύξεως του εν αγάπη και αληθεία διαλόγου. Εις την συνάντηση αυτή ήτο παρόντες ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κήρυκος, τοποτηρητής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Αττικοβοιωτίας και πρόεδρος της Απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Ιεράς Συνόδου, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου και έξαρχος πάσης Κύπρου κ. Παρθένιος, ο Επίσκοπος (της Συνόδου του Στεφάνου) Πατρών κ. Ευστάθιος, ο Ιερομ/χος π. Σωζόμενος Πολυβίου, ο πρωτοπρεσβύτερος π. Μιχαήλ Ιωάννου, ο Ιερεύς του Πατρών π. Αντώνιος και ο Ιερεύς του Αργολίδος κ. Παχωμίου π. Γεράσιμος Κοσμάς. Η ανταπόκριση εις το κάλεσμα του Ιερομ/χου π. Σωζομένου ήταν λίαν ικανοποιητική, πλην όμως, δια την αγάπη του Θεού θα μπορούσαν να προσέλθουν ακόμη περισσότεροι και ιδιαιτέρως όσοι είχαν δηλώσει πως θα παρευρεθούν και τελικά δεν έδωσαν το παρόν. Και τούτο διότι η συνάντησις αυτή είχε ως μοναδικό σκοπό να δείξουμε όλοι ενώπιον του Θεού την δική μας καλή θέληση αλλά και το πόσος πόθος μας διακατέχει ώστε να επέλθει πλέον η από ετών απωλεσθείσα ειρήνη και ενότητα εις το σώμα της Εκκλησίας. Κατά την διάρκεια της συζητήσεως ειπόθηκαν διάφορες απόψεις σχετικά με τον τρόπο επιλύσεως των διάφορων προβλημάτων που χωρίζουν όλες τις παρατάξεις. Ακούστηκαν απόψεις τόσο από τους λαϊκούς όσο και από Κληρικούς. Πολύ σημαντική ήταν η τοποθέτηση ενός εκ των Κληρικών, ο οποίος ζήτησε από τον κόσμο ο καθ' ένας ξεχωριστά να ωθήσει τον πνευματικό ή τον Επίσκοπό του εις την εν αγάπη και αληθεία συζήτηση της επιλύσεως των σοβαρών προβλημάτων που έχουν γίνει η αιτία όλων των μέχρι σήμερα Ματθαϊκών σχισμάτων. Εις την συνέχεια παραθέτουμε ένα μικρό φωτογραφικό απόσπαμα εξ' όσων διεξήχθησαν εις την χθεσινή συνάντηση. 

 

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ (Λουκά στ' 31-36)

 Ἀγάπης σκαλοπάτια

«Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Λουκ. 6,35)

 

  Εὐχαριστῶ, ἀγαπητοί μου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ποὺ μ᾽ ἀξιώνει καὶ πάλι νὰ κηρύξω τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ ἔχετε λίγα λεπτὰ ὑπομονή.Ὅλα τὰ εὐαγγέλια ἀλλὰ ἰδιαιτέρως τὸ σημερινὸ ἔχει τέτοιο περιεχόμενο, ποὺ ἂν ὁ κόσμος ἀποφάσιζε νὰ τὸ ἐφαρμόσῃ, δὲν θὰ χρειαζόταν τίποτε ἄλλο· τὸ κακὸ θὰ σταματοῦσε, ὁ πόλεμος θὰ ἔπαυε, εἰρήνη θὰ βασίλευε , δὲν θὰ ὑπῆρχε δυστυχία. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε μιὰ σκάλα οὐράνια ποὺ δεξιὰ καὶ ἀριστερά της ἄγγελοι μᾶς προτρέπουν· Ἐμπρὸς προχωρεῖ τε, ἀνεβαίνετε! Ἀνεβαίνοντας τὴ σκάλα αὐτὴ μπορεῖ κανεὶς νὰ φθάσῃ πιὸ ψηλὰ ἀπ᾽ τοὺς ἀστροναῦτες, ἐκεῖ  ποὺ ἀκούγεται τὸ «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ  ἡ γῆ τῆς δόξης σου»(Ἠσ. 6,3 καὶ θ. Λειτ). Ἤ αγάπη, γιὰ νὰ ἐκφραστῶ μὲ γλῶσσα σημερινή, εἶνε ἕνα πνευματικὸ ἀσανσὲρ ποὺ ἀνεβάζει σὲ οὐράνια ὕψη. Ἡ σκάλα αὐτὴ ὀνομάζεται ἀγάπη· περὶ ἀγάπης μιλάει τὸ εὐαγγέλιο, περὶ ἀγάπης θὰ ποῦμε κι ἐμεῖς.
 
 Ὑπάρχουν τριῶν εἰδῶν ἀγάπες· ἀγάπη φυσική, ἀγάπη ὑπερφυσική, καὶ ἀγάπη ἐκφυλισμένη - ἔκφυλη. Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω μιὰ εἰκόνα τῆς ἀγάπης ὅπως τὴν ἐννοεῖ τὸ εὐαγγέλιο.

 

  Τί εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀγάπη; Εἶνε τὸ εὐγενέστερο ἀπ᾽ ὅλα τὰ αἰσθήματα ποὺ νιώθει ἡ καρδιά. Εἶνε ἡ καλὴ διάθεσι, ἡ εὐμένεια, ἡ ἀγαθὴ κλίσι ποὺ αἰσθάνεται κάποιος πρὸς ἕνα ἄλλο πρόσωπο ἢ πρᾶγμα. Ἡ ἀγάπη εἶνε ἡ ἀνάπαυσι τῆς καρδιᾶς. Βλέπεις ἕνα πρόσωπο ποὺ ἀγαπᾷς κι ἀμέσως γεμίζεις χαρά, τὰ μάτια ἀστράφτουν, ἡ ὄψι σου λάμπει, νιώθεις εὐτυχισμένος. Βλέπεις ἕνα πρόσωπο ποὺ μισεῖς κι ἀμέσως λυπᾶσαι, σφίγγεσαι, φαρμακώνεσαι, τὸ βλέμμα γίνεται βλοσυρό, ἡ ὄψι σκυθρωπή, νιώθεις δυστυχισμένος. Γιατί ὅταν ἀγαποῦμε αἰσθανόμαστε χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι, κι ὅταν μισοῦμε ἡ ψυχὴ γεμίζει πίκρα; Τί σημαίνει αὐτό;

  Σημαίνει, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ ἀγάπη εἶνε ἡ φυσική μας κατάστασι. Εἶνε τὸ ὀξυγόνο τῆς ὑπάρξεως, ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἐνῷ τὸ μῖσος εἶνε ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴ φύσι, νοσηρὴ κατάστασι, ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Ὅπως τὰ πνευμόνια μας εἶνε πλασμένα νὰ ῥουφοῦν ὀξυγόνο κι ὅπως τὰ ψάρια εἶνε πλασμένα νὰ κολυμποῦν στὸ νερὸ καὶ τὰ πουλιὰ νὰ πετοῦν στὸν ἀέρα, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶνε πλασμένος γιὰ τὴν ἀγάπη. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε ν᾽ ἀγαποῦμε, ὄχι νὰ μισοῦμε.

  Ἡ ἀγάπη εἶνε ὅπως τὸ αἷμα, ποὺ ἔχει κέντρο τὴν καρδιά, ἀλλὰ δὲν μένει ἐκεῖ· ἂν μείνῃ, θὰ γίνῃ συμφόρησι. Ἡ καρδιὰ δὲν κρατάει τὸ αἷμα· τὸ ἐξακοντίζει σὲ ὅλο τὸ σῶμα καὶ δὲν ἀφήνει κύτταρο τοῦ ὀργανισμοῦ ἀπότιστο. Ὅπως ἡ δεξαμενὴ δὲν κρατάει τὸ νερὸ ἀλλὰ τὸ διοχετεύει καὶ ποτίζει ὅλους ἀνεξαιρέτως, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ἡ ἀγάπη, ὁ μεγάλος αὐτὸς θησαυρός, πρέπει νὰ μὴν περιορίζεται σὲ λίγα πρόσωπα, ἀλλὰ νὰ προσφέρεται παντοῦ. Ἡ ἀγάπη παίρνει διάφορα σχήματα καὶ ἔχει διαβαθμίσεις , ἀνάλογα μὲ τὸ περιβάλλον, τὰ πρόσωπα, τὶς περιστάσεις. Ἂς δοῦμε μερικὰ σχήματά της ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία.

  Εἶνε κανεὶς νήπιο; Τὸ περιβάλλον του εἶνε μόνο τὸ σπίτι. Πέρα ἀπ᾽ αὐτὸ δὲν ξέρει τίποτε ἄλλο. Ἔτσι τὸν βλέπεις ν᾽ ἀγαπάῃ τὰ παιχνίδια του, τὰ οἰκόσιτα ζῷα, τὰ ἀδερφάκια του, τὴ γιαγιά, ν᾽ ἀγαπάῃ περισσότερο τὸν πατέρα, κι ἀκόμη περισσότερο τὴ μάνα στὴν ὁποία προσκολλᾶται καὶ χωρὶς αὐτὴν δὲν ζῇ.

  Μεγαλώνει τὸ παιδί , πάει στὸ σχολεῖο; Τώρα βλέπει ὅτι ὑπάρχει κι ἄλλος κόσμος. Ὑπάρχουν κι ἄλλα παιδάκια, παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς, πλουσιώτερα καὶ φτωχότερα, διαφόρων καταστάσεων. Κάθεται κοντά τους στὸ ἴδιο θρανίο, ἀκούει τὰ ἴδια λόγια ἀπ᾽ τὸ δάσκαλο, συνδέεται μαζί τους, πιάνει φιλίες, ποὺ κάποτε μένουν μέχρι θανάτου. Ἀγαπάει τὸ δάσκαλό του· κι ἂν αὐτὸς εἶνε ἄξιος τοῦ ὀνόματος, συνδέεται μαζί του περισσότερο κι ἀπ᾽ τὸν πατέρα του· μπορεῖ νὰ πῇ ὅπως ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος γιὰ τὸν Ἀριστοτέλη· «Στοὺς γονεῖς μου ὀφείλω τὸ ζῆν  , στὸ δάσκαλό μου τὸ εὖ ζεῖν». Μὲ τὸ σχολεῖο ὁ ὁρίζοντας τῆς ἀγάπης εὐρύνεται, πλαταίνει.

   Τὸ παιδὶ ἔγινε νέος , ἄφησε τὸ σχολεῖο, ἔμαθε τέχνη ἢ σπούδασε, φτάνει στὰ εἴκοσι - εἰκοσιδυὸ χρόνια; Τότε ἡ καρδιά του χτυπάει, ἡ καρδιὰ κάθε νέου καὶ κάθε νέας λαχταράει κάτι ἄλλο. Μέσα του βλαστάνει ἕνα νέο αἴσθημα, ποὺ τὸ φύτεψε ὁ Θεός. Τὸ σπίτι τοῦ φαίνεται στενό, οἱ φίλοι δὲν τὸν ἱκανοποιοῦν, θέλει νὰ δημιουργήσῃ δική του οἰκογένεια. Ἡ ἀγάπη, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ ἕνα αἴσθημα - μιὰ συμπάθεια, σφοδρύνεται σὲ μία στοργὴ κι ἕνα ἐνδιαφέρον τοῦ ἑνὸς γιὰ τὸν ἄλλον, καὶ γιγαντώνεται ὅταν πλέον γίνῃ ὁ γάμος κι ἀκουστῇ στὸ σπίτι τὸ κλάμα παιδιοῦ. Τὴν ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαλείψῃ οὔτε ὁ θάνατος, ἡ ἀγάπη νικᾷ καὶ τὸ θάνατο ἀκόμη· ὑπάρχουν ἀντρόγυνα τόσο ἀγαπημένα, ποὺ οὔτε στιγμὴ δὲν κάνουν ὁ ἕνας χωρὶς τὸν ἄλλο. Ἀλλὰ τὰ εἴδη αὐτὰ τῆς ἀγάπης δὲν εἶνε τὰ μόνα. Αὐτὰ εἶνε ἡ φυσικὴ ἀγάπη , ποὺ συναντᾷ κανεὶς στοὺς ἀνθρώπους παντοῦ, καὶ στοὺς ἀγρίους καὶ στοὺς Ἐσκιμώους καὶ στοὺς Αἰθίοπες, ἀκόμη καὶ στὰ ζῷα· κι ἐκεῖ ἡ μάνα ἀγαπάει τὸ παιδί της μὲ στοργή. Εἶνε ἡ φυσικὴ ἀγάπη. Αὐτὰ εἶνε τὰ κατώτερα σκαλοπάτια τῆς ἀγάπης. Ἐρωτῶ· πρέπει νὰ σταματήσουμε ἐδῶ;

  Ὑπάρχουν καὶ ἀνώτερα. Ποιά εἶνε τὰ ἀνώτερα σκαλοπάτια ; Θέλετε λοιπὸν νὰ βαδίσετε πιὸ ψηλά; ν᾽ ἀνεβῆτε παραπάνω ἀπὸ τὴ φιλία, τὴν οἰκογένεια, τὴ φυσικὴ στοργή; Τὰ ἀνώτερα σκαλοπάτια μᾶς τὰ ἔδειξε ὁ Χριστὸς σήμερα στὸ εὐαγγέλιο· Μπρὸς παιδιὰ βαπτισμένα, ποὺ κοινωνᾶτε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα μου! Η ἀγάπη σας μὴ περιορίζεται μόνο στὸ στενὸ περιβάλλον, ἀλλὰ προχωρεῖτε, ἀνεβαίνετε ψηλά, πιὸ ψηλά… Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐδῶ οἱ πολλοὶ σκοντάφτουν, πέφτουν, γκρεμίζονται, μένουν στὸ ζῳῶδες φυσικὸ ἐπίπεδο. Τὸ ὑψηλότερο σκαλοπάτι τῆς ἀγάπης μᾶς τὸ ἔδειξε ὁ Χριστὸς στὸ σταυρό . Γιατὶ ὁ σταυρὸς εἶνε ἡ σκάλα ποὺ ἑνώνει τὴ γῆ μὲ τὸν οὐρανό. Ἐκεῖ ὁ Χριστὸς δὲν πατοῦσε πιὰ στὴ γῆ· ἀνέβηκε τόσο ψηλά, ὥστε νὰ εἶνε ὁρατὸς ἀπ᾽ὅλο τὸν κόσμο. Στὸ σταυρὸ ὁ Χριστὸς ἔδειξε ὅτι αὐτὸς εἶνε ἡ ἀγάπη, ἀγάπη ὄχι μὲ τὸ σταγονόμετρο, ἀλλὰ ἀγάπη ποταμὸς καὶ ὠκεανός. Ἀγάπησε ὅλο τὸν κόσμο· τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ, τὰ πουλάκια τοῦ οὐρανοῦ, τὰ ἀθῷα παιδιά, τὶς ταπεινὲς γυναῖκες, τοὺς ἁπλοϊκοὺς ψαρᾶδες, τὰ τίμια φτωχαδάκια, τοὺς ἐγκαταλελειμμένους ἀρρώστους καὶ λεπρούς, ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἀλλ᾽ ὅταν ἀνέβηκε στὸ σταυρὸ προχώρησε ἀκόμη παραπάνω, σὲ τέτοιο ὕψος ποὺ κανείς ἄλλος δὲν ἔφτασε. Ποιό εἶνε τὸ σημεῖο αὐτό; Εἶνε ὅταν συγχώρησε καὶ ἀγκάλιασε κι αὐτοὺς τοὺς σταυρωτάς του καὶ εἶπε τὰ ἀθάνατα λόγια «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23,34).

  Αὐτὸ εἶνε τὸ ἀνώτερο εἶδος τῆς ἀγάπης. Εἶνε αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Ν᾽ ἀγαπᾷς τὴ μάνα, τὸν πατέρα, τὸν ἀδελφό, τὸ φίλο, τὸ δάσκαλο, τὸν παπᾶ, τὴν κοινωνία, τὴν πατρίδα, τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ νὰ ἔχῃς διάθεσι ν᾽ ἀγαπήσῃς κι αὐτοὺς ἀκόμα τοὺς ἐχθρούς σου· «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Λουκ. 6,35).

  Ἰδού, ἀγαπητοί μου, σὲ ποιό ὕψος ἀγάπης ὡδήγησε ὁ Χριστὸς τὸν κόσμο. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἀπὸ τὸ οὐράνιο αὐτὸ ὕψος ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε στὴν ἄβυσσο τοῦ μίσους καὶ τῆς ἔχθρας, στὴν κόλασι· διότι ἂν ἡ ἀγάπη εἶνε ὁ παράδεισος, τὸ μῖσος εἶνε κόλασι καὶ ᾅδης . Καὶ σήμερα ὁ κόσμος, παρ᾽ ὅλα τὰ κομφόρ, δὲν ζῇ παράδεισο.

  Ἡ ἀγάπη εἶνε φυτὸ οὐράνιο, τὸ ὁποῖο πότισε μὲ τὸ αἷμα του ὁ Χριστός, ἔγινε δέντρο, καὶ στὴ σκιά του ἀναπαύθηκαν οἱ ἄνθρωποι. Ἀλλὰ σήμερα τὸ δέντρο αὐτὸ ξηραίνεται . Ἐκεῖ ποὺ ὁ Χριστὸς μὲ τὸ αἷμα του ἔγραψε «Ἀγαπᾶτε  ἀλλήλους» καὶ «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ἰω.13,34· 15,12,17. Λουκ. ἔ.ἀ.) , ὁ διάβολος ἔσπειρε τὸ μῖσος κι ὁ καθένας (δεξιός, ἀριστερός, μαῦρος, κεντρῷος) τρέφει μῖσος ἐναντίον τῶν ἄλλων. Τρίζουν τὰ δόντια, σφίγγουν τὶς γροθιές, καὶ μὲ γομμολάστιχες διαφόρων χρωμάτων ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ διάβολος, θέλουν νὰ σβήσουν ἀπὸ τὶς καρδιὲς τὸ «Ἀγαπᾶτε» καὶ νὰ γράψουν τὸ σύνθημα τοῦ ᾅδου «μισεῖτε καὶ πάλι μισεῖτε» .Τὸ εἶπε, τὸ προεφήτευσε ὁ Χριστός. Θὰ ἔρθῃ ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου. Καὶ ποιά σημάδια θὰ δείχνουν ὅτι πλησιάζει; Εἶνε πολλά, ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερο σημεῖο εἶνε ὅτι θά 'ρθουν χρόνια ποὺ «ἡ ἀγάπη θὰ ψυγῇ» , θὰ παγώσῃ ἡ ἀγάπη (Ματθ. 24,12) · οἱ καρδιὲς θὰ γίνουν ψυγεῖα, μπούζι, Βόρειος Πόλος· κι ὅταν οἱ καρδιὲς ψυχρανθοῦν καὶ κυριαρχήσῃ τὸ μῖσος, «τότε ἥξει τὸ τέλος» τοῦ κόσμου (ἔ.ἀ. 24,14) . Ἐκεῖ φθάσαμε. Δὲν ὑπάρχει ἀγάπη. Εἴμεθα ψευτοχριστιανοί.

  Σήμερα ποὺ ἀκούσαμε τὰ οὐράνια λόγια τοῦ Χριστοῦ «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν», καθένας ἂς «πειράσῃ ἑαυτόν» (Β΄ Κορ. 13,5) , ἂς ἐξετάσῃ ἂν εἶνε Χριστιανός. Κι ἂς παρακαλέσουμε νὰ ἔρθῃ ὁ καιρὸς ποὺ ὅλος ὁ κόσμος θὰ γίνῃ μία ποίμνη ὑπὸ ἕνα ποιμένα (βλ. Ἰω. 10,16) , ἐκεῖνον ποὺ κήρυξε καὶ ἐφήρμοσε τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗΣ

 Το ψωμί και το κρασί που προσφέρουν οι πιστοί για τη λειτουργία, και τα οποία συμβολίζουν το σώμα και το αίμα του Κυρίου, δεν τοποθετούνται από την αρχή στο Θυσιαστήριο για τη θυσία, αλλά πρώτα τοποθετούνται στην αγία Πρόθεση και αφιερώνονται στο Θεό σαν δώρα τίμια – αυτή είναι πλέον και η ονομασία τους.

 

 Προσφέρουμε στο Θεό ψωμί και κρασί, γιατί αυτά αποτελούν τροφή αποκλειστικά ανθρώπινη, με την οποία συντηρείται και εκδηλώνεται η ζωή μας. Για αυτό και πιστεύεται πως, όταν προσφέρει κανείς τροφή, είναι σαν να προσφέρει την ίδια τη ζωή. Επειδή λοιπόν με τα μυστήρια ο Θεός μας χαρίζει την ανθρώπινη ζωή, ήταν φυσικό και το δικό μας δώρο να είναι κατά κάποιο τρόπο ζωή, για να μην είναι αταίριαστη η προσφορά μας με την ανταπόδοση του Θεού, αλλά να έχει κάτι συγγενικό. Άλλωστε ο Κύριος παρήγγειλε να Του προσφέρουμε ψωμί και κρασί, κι Αυτός πάλι μας ανταποδίδει «άρτον ουράνιον» και «ποτήριον ζωής». Θέλησε να Του προσφέρουμε εμείς εφόδια της πρόσκαιρης ζωής, κι Εκείνος να μας αντιπροσφέρει την αιώνια ζωή. Για να φανούν έτσι η χάρη Του σαν αμοιβή και το αμέτρητο έλεός Του σαν πράξη δικαιοσύνης.

 Η ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ

 Καὶ λαβὼν ὁ ἱερεὺς τὴν προσφορὰν καὶ τὴν ἁγίαν λόγχην ὑψώνει αὐτὴν μέχρι τοῦ μετώπου του. Μετὰ πολλοῦ δὲ φόβου καὶ κατανύξεως ἄρας τὸ ὄμμα εἰς τὸν οὐρανὸν λέγει: Εξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτὴρ ἡμῶν δόξα σοι.

  
 Εις την συνέχειαν ο ιερέας αφού πάρει στα χέρια του τον άρτο, από τον οποίο θα κόψει το ιερό τμήμα που θα μεταβληθεί σε σώμα Χριστού, λέει: «Εις ανάμνησιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Τα λόγια αυτά αναφέρονται σε όλη τη λειτουργία και ανταποκρίνονται στην παραγγελία που άφησε ο Χριστός όταν παρέδωσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας: «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22:19).

 Αφού λοιπόν ο ιερέας πει, «Εις ανάμνησιν του Κυρίου…», προσθέτει εκείνα που δηλώνουν τη σταύρωση και το θάνατο. Τεμαχίζει δηλαδή με το μαχαίρι τον άρτο, λέγοντας την προφητεία: «Σαν πρόβατο οδηγήθηκε στην σφαγή. Και σαν αρνί αμώμητο, που παραμένει άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που το κουρεύει, έτσι κι Αυτός δεν ανοίγει το στόμα Του. Καταδικάστηκε σε ταπεινωτικό θάνατο και Του αρνήθηκαν δίκαιη κρίση. Και ποιός μπορεί να μας μιλήσει για την καταγωγή του; Γιατί εξαλείφθηκε η ζωή Του από το πρόσωπο της γης» (Ησ. 53:7-8). 

 

 Κι αφού εναποθέσει στο άγιο Δισκάριο το ιερό τμήμα που έκοψε (Αμνό), προσθέτει τα λόγια: «Θυσιάζεται ο Αμνός του Θεού, που παίρνει επάνω Του την αμαρτία των ανθρώπων» (πρβλ. Ιω. 1:29). 

 

 Μετά χαράζει πάνω στον Αμνό το σημείο του σταυρού, δείχνοντας έτσι τον τρόπο που έγινε η θυσία: με το σταυρό. 

 

 Ύστερα, με το μαχαίρι που έχει σχήμα λόγχης, κεντάει τον Αμνό στο δεξί μέρος και λέει: «Ένας από τους στρατιώτες Του τρύπησε την πλευρά με τη λόγχη».

 

 Και χύνοντας μέσα στο άγιο Ποτήριο κρασί και νερό, συμπληρώνει: «κι αμέσως βγήκε αίμα και νερό» (Ιω. 19:34).

 Το νερό ως κρύο (στην προσκομιδή) και μετά ως ζεστό (στη Θεία Λειτουργία) όπου πλέον ευλογείται και γίνεται ''Αγία Ζέση'', μπαίνει σε ένα ειδικό σκεύος το οποίον ονομάζεται εός. Από αυτό το σκεύος εξέρχεται εις το Άγιο Ποτήριο.

  

 Μνημόνευσεις των ονομάτων

 Ο ιερέας συνεχίζει την Προσκομιδή. Αφαιρεί τώρα μικρά κομματάκια (μερίδες) από τους υπόλοιπους άρτους, και σαν δώρα ιερά τα τοποθετεί στο άγιο Δισκάριο, λέγοντας για το καθένα: «Εις δόξαν της Παναγίας του Θεού Μητρός», ή «Εις πρεσβείαν του τάδε ή του τάδε Αγίου» ή «Εις άφεσιν αμαρτιών των τάδε ζώντων ή των τάδε τεθνεώτων».

 Τι σημαίνουν αυτά; Ευχαριστία στο Θεό και ικεσία. Γιατί με τα δώρα μας είτε ανταποδίδουμε στον ευεργέτη την ευεργεσία που μας έκανε είτε καλοπιάνουμε κάποιον για να μας ευεργετήσει. Έτσι και εδώ’ η Εκκλησία, με τα δώρα που προσφέρει στο Θεό, Τον ευχαριστεί γιατί στα πρόσωπα των Αγίων της τής δόθηκαν η άφεση των αμαρτιών και η βασιλεία των ουρανών. Και Τον ικετεύει να δοθούν αυτά τα αγαθά και στα παιδιά της που ακόμα ζουν και το τέλος τους είναι αβέβαιο, καθώς επίσης και σε εκείνα που έχουν πεθάνει, αλλά με ελπίδες όχι τόσο καλές και σίγουρες. Για αυτό λοιπόν μνημονεύει ονομαστικά πρώτα τους Αγίους, έπειτα τους ζώντες και τέλος τους κεκοιμημένους. Και για τους Αγίους ευχαριστεί, ενώ για τους άλλους ικετεύει.

 Κάλυψη των Τιμίων Δώρων

 Τα όσα ειπώθηκαν και έγιναν πάνω στον Αμνό, για να συμβολίσουν το θάνατο του Κυρίου, είναι απλές περιγραφές και σύμβολα. Ο Αμνός παρέμεινε άρτος, μόνο που τώρα έγινε δώρο αφιερωμένο στο Θεό, και συμβολίζει το σώμα του Χριστού στην πρώτη Του ηλικία. Για αυτό ο ιερέας αναπαριστά τα θαύματα που έγιναν στον νεογέννητο Κύριο στη φάτνη. Βάζει πάνω στον άρτο (δηλαδή στο άγιο δισκάριο) τον λεγόμενο Αστερίσκο και λέει: «Και να, το αστέρι ήρθε και στάθηκε πάνω από τον τόπο, όπου ήταν το Παιδί» (Ματθ. 2:9).

 Ύστερα σκεπάζει το Δισκάριο και το Ποτήριο με πολυτελή καλύμματα και θυμιάζει. Γιατί αρχικά ήταν συγκαλυμμένη η δύναμη του Χριστού, μέχρι τον καιρό που Αυτός άρχισε να θαυματουργεί, και ο Θεός Πατέρας έδινε τη μαρτυρία Του από τον ουρανό.

  Τελευταίο στάδιο είναι το αμφότερο σκέπασμα των τιμίων δώρων με τον ''αέρα''. 

  Τώρα πλέον τα Τίμια δώρα εις το υπόλοιπον της Θείας Λειτουργίας μέχρι την στιγμή της Μεγάλης Εισόδου, θα βρίσκονται στην Προσκομιδή και κάθε φορά που ο Ιερέας θα πρέπει να θυμιατίζει, θα θυμιατίζει και αυτά.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΙΖΟΝΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

 Εις τα πλαίσια της ποιμαντορικής επισκέψεως του Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κηρύκου, τοποτηρητού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Αττικοβοιωτίας και προέδρου της Απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Ιεράς Συνόδου, ήτο και η κατ' οίκουν Θεία Λειτουργία η οποία ετελέσθη την Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου κατά το Ορθόδοξον Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον, υπό του Πανοσ/τάτου Ιερομ/χου π. Σωζομένου Πολυβίου. Η Θεία Λειτουργία πραγματοποιήθηκε εις το κατ' οίκον παρεκλήσιον του Αγίου Πατρός Ματθαίου του Νέου Ομολογητού, της ευλαβεστάτης Οικογενείας Ματθαίου και Αιμιλίας Χόμς. Εις την Θείαν Λειτουργίαν Χοροστάτησε ο τοποτηρητής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής Σεβ/τος κ. Κήρυκος. Αμέσως μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας επραγματοποιήθη και η βάπτιση του μικρού Βασιλείου. 

 Το παραπάνω γεγονός δεν είναι καθόλου τυχαίο, διότι έρχεται να θυμίσει εις όλους μας πως εις τους εσχάτους καιρούς που ζούμε η Ορθόδοξος Εκκλησία βρίσκεται εν καιρώ διωγμού δια την διασφάλιση της καθαράς Ομολογίας Πίστεως και της Αποστολικής Διαδοχής, γι' αυτό και λειτουργεί ''εν κατακόμβαις''. Ο Θεός όμως εκείνους που πραγματικά πιστεύουν μέσα από την ψυχή τους, έστω κι αν είναι μόνοι τρεις άνθρωποι, δεν τους αφήνει και ευδοκεί ώστε την κατάλληλον στιγμήν να βρίσκονται Ορθόδοξοι Ιερείς και Αρχιερεις, οι οποίοι ως άλλοι Ζωσιμάδες να εντάσσουν τους πιστούς εις το σωστικό σώμα της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Εις την συνέχεια παραθέτουμε φωτογραφικά στιγμιότυπα από την κατ' οίκον Θεία Λειτουργία.

Ο ΥΠΟΜΕΙΝΑΣ ΕΙΣ ΤΕΛΟΣ ΟΥΤΟΣ ΣΩΘΗΣΕΤΑΙ

 

 

 

 

Συμβολισμοὶ Λειτουργικῶν Ἀμφίων

 Τὰ ἄμφια τῶν ἱερέων εἶναι συνήθως πολυτελῆ ἀκριβῶς διότι στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ διαλέγουμε νὰ δώσουμε καὶ ὅ,τι καλύτερο ἔχουμε. Ἂν κανεὶς διαβάσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ὁδηγίες γιὰ τὸ πῶς θὰ κατασκευασθοῦν καὶ ὁ ναὸς ἀλλὰ καὶ τὰ ἀρχιερατικὰ ἄμφια τοῦ Ἀαρών, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τότε θὰ μείνει ἔκπληκτος ἀπὸ τὴν πολυτέλεια ποὺ ζητεῖ ὁ Θεός, ἀπὸ τὴν ἀκρίβεια τῶν ὁδηγιῶν Του ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν πιὸ μικρὴ καὶ ἀσήμαντη, ὅπως ἴσως θὰ φαινόταν σὲ μᾶς λεπτομέρεια καὶ ἀπὸ τὴν ἀπολυτότητά Του στὴν ἐφαρμογὴ τῶν ὁδηγιῶν αὐτῶν. Ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Θεὸς ζητᾶ ἀκόμα καὶ τὰ καρφιὰ ποὺ θὰ χρησιμοποιηθοῦν νὰ εἶναι χρυσά.Αὐτὸ βέβαια σὲ καμία περίπτωση δὲ δικαιολογεῖ τὴ σπατάλη ἑκατομμυρίων, ἢ τὴν ὕπαρξη δεκάδων πολυτελῶν ἱερατικῶν στολῶν. Ἁπλῶς θὰ πρέπει νὰ μὴ χρησιμοποιοῦμε γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία προορίζονται καὶ τὰ ἄμφια, ὅ,τι εὐτελέστερο καὶ περιττὸ ἢ κακόγουστο, ὅ,τι ἁπλῶς μᾶς περισσεύει. Ἂς δοῦμε ὅμως ἐν περιλήψει τὸ συμβολισμὸ τῶν ἀμφίων κάθε βαθμοῦ.

Α) Τὸ στιχάριο εἶναι ποδήρης χιτώνας τὸν ὁποῖο φοροῦν οἱ φορεῖς καὶ τῶν τριῶν βαθμῶν τῆς ἱερωσύνης (διάκονος, πρεσβύτερος, ἐπίσκοπος) συμβολίζει τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν πνευματικὴ χαρά, ἀλλὰ καὶ τὸ καθαρὸ καὶ ἀμόλυντο τῆς ἱερατικῆς τάξεως.

Β) Τό ὀράριο εἶναι μιὰ ταινία ὑφάσματος ποὺ κρέμεται ἀπὸ μπροστὰ καὶ στὸ πίσω μέρος τοῦ ἀριστεροῦ ὤμου τοῦ διακόνου καὶ συμβολίζει τὰ φτερὰ τῶν Ἀγγέλων καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ παλαιότερα, μερικὲς φορὲς ἀκόμα καὶ σήμερα, ἀνέγραφε τὴ φράση «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαὼθ πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης Σου».

Γ) Τὰ ἐπιμανίκια, τὰ ὁποῖα εἶναι δύο καὶ δένονται στὰ χέρια καὶ τῶν τριῶν ἱερατικῶν βαθμῶν, συμβολίζουν τὴ δημιουργικὴ χεῖρα τοῦ Θεοῦ καὶ θυμίζουν ταυτόχρονα ὅτι ὁ λειτουργὸς δανείζει ἁπλῶς τὰ χέρια του γιὰ νὰ λειτουργήσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Συμβολίζουν ἀκόμα καὶ τὶς χειροπέδες μὲ τὶς ὁποῖες ἔδεσαν τὸ Χριστὸ καὶ παλαιότερα ἦταν ἄμφιο μόνο ἀρχιερατικό.

Δ) Τὸ ἐπιτραχήλιο εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ ἄμφιο τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης, τοῦ πρεσβυτέρου, καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο λωρίδες ποὺ κρέμονται ἀπὸ τὸν τράχηλο (ἐπι – τραχήλιο) τοῦ ἱερέως. Εἶναι στὴν πραγματικότητα τὸ ἴδιο ἄμφιο μὲ τὸ ὀράριο γι᾿αὐτὸ καὶ παλαιότερα κατὰ τὴ χειροτονία ἀπὸ διάκονο σὲ πρεσβύτερο ὁ χειροτονῶν ἐπίσκοπος δὲν ἔδιδε ἄλλο ἐπιτραχήλιο στὸ νέο ἱερέα ἀλλὰ ἁπλῶς ἔφερνε τὸ πίσω μέρος τοῦ ὀραρίου μπροστὰ στὸ δεξιὸ ὦμο. Συμβολίζει τὴν ἐξουσία τὴν ὁποία ἔπαιρναν οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ ἱερεῖς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη μὲ τὴ χύση λαδιοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς, συμβολίζει, δηλαδή, καὶ ἀναπαριστᾶ αὐτὸ τὸ λάδι ποὺ τρέχει πάνω στὸν ἱερέα, τὴν ἱερατικὴ ἐξουσία ποὺ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε. Τὰ κρόσια ποὺ κρέμονται ἀπὸ τὸ ἐπιτραχήλιο συμβολίζουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖες εἶναι κυριολεκτικὰ κρεμασμένες ἀπὸ τὸν τράχηλό του καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες θὰ λογοδοτήσει, τὰ δὲ ἑπτὰ κουμπιὰ ποὺ εἴθισται νὰ ἔχει πάνω συμβολίζουν τὰ ἑπτὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἢ καὶ τὰ ἑπτὰ μυστήρια.

Ε) Ἡ ζώνη, τὴν ὁποία φοροῦν μόνον οἱ Πρεσβύτεροι καὶ οἱ Ἐπίσκοποι θυμίζει ὅτι ὁ ἱερεὺς ἑτοιμάζεται νὰ ἐπιτελέσει ἔργο σπουδαῖο καὶ δύσκολο, τὴ Θεία Λειτουργία, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀπαιτεῖται ἑτοιμότητα καὶ ἐγρήγορση. Οἱ ἄνθρωποι πάντα, ἰδιαίτερα στὶς ἀγροτικὲς περιοχές, ζώνονταν (ἔσφιγγαν τὴ ζώνη τους) γιὰ νὰ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴ δουλειά. Συμβολίζει ἡ ζώνη ὅμως καὶ τὴ νέκρωση τῆς σαρκὸς καὶ τῶν σαρκικῶν παθῶν ἀκριβῶς διότι στὰ ἐπινεφρίδια βρίσκεται ἡ ἕδρα τῶν σαρκικῶν παθῶν. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο καὶ οἱ μοναχοὶ φοροῦν πάντα δερμάτινη ζώνη.

 

ΣΤ) Τὸ φελόνιο εἶναι ἕνας χιτώνας μὲ τὴ μορφὴ κοντοῦ μανδύα τὸ ὁποῖο φοροῦν πλέον μόνον οἱ πρεσβύτεροι, ἐνῶ παλαιότερα καὶ οἱ ἐπίσκοποι, καὶ συμβολίζει τὴ χλαμύδα ποὺ φόρεσαν στὸ Χριστὸ γιὰ νὰ τὸν χλευάσουν. Φανερώνεται μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι ὁ Ἱερέας βρίσκεται εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅτι πρόκειται νὰ τελέσει καὶ αὐτὸς τὴν ἴδια τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ. Τὸ γεγονὸς μάλιστα ὅτι ὁ χιτώνας τοῦ Κυρίου ἦταν ἄρραφος θυμίζει καὶ στὸν ἱερέα καὶ στοὺς πιστοὺς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία καὶ δὲν πρέπει νὰ σχίζεται. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μᾶς πληροφορεῖ, τέλος, ὅτι τὸ φαιλόνιο δὲν ἔχει μανίκια γιὰ νὰ θυμίζει στὸν ἱερέα ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀσχολεῖται μὲ κοσμικὰ πράγματα.

Ζ) Τὸ ἐπιγονάτιο εἶναι ἕνα ὕφασμα σὲ σχῆμα ρόμβου καὶ κρέμεται ἀπὸ τὸν ὦμο στοὺς Πρεσβυτέρους ἤ, συνήθως, ἀπὸ τὸ σάκκο στοὺς ἐπισκόπους. Συμβολίζει τὸ λέντιο μὲ τὸ ὁποῖο ἔπλυνε ὁ Χριστὸς τὰ πόδια τῶν Ἀποστόλων καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ τὸ φορεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ ἱερεῖς ποὺ ἔχουν τιμηθεῖ μὲ κάποιο ὀφφίκιο (ἀξίωμα) ἀκριβῶς διότι, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὁ πρῶτος πρέπει νὰ εἶναι πάντων διάκονος καὶ νὰ εἶναι ὡς ὁ ἔσχατος. Συμβολίζει ἀκόμα τὴ Μάχαιρα τοῦ Πνεύματος, ἢ τὴν πνευματικὴ μάχαιρα, τὴν ἐξουσία δηλαδὴ καὶ τὴ χάρη ποὺ ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ ἱερεῖς. Κατὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν Θεσσαλονίκης, τέλος, συμβολίζει τὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου.

Η) Ὁ σάκκος, ὁ ὁποῖος κάποτε ἦταν ἄμφιο μόνον τοῦ Πατριάρχου, τώρα δὲ ὅλων τῶν Ἐπισκόπων καὶ ἀντικατέστησε τὸ φελόνιο, σώζει καὶ τὸ συμβολισμὸ τοῦ φελονίου. Ἐπειδή, ὅμως, ἔγινε κατ᾿ ἀπομίμηση τοῦ αὐτοκρατορικοῦ σάκκου συμβολίζει καὶ θυμίζει ὅτι ὁ ἐπίσκοπος στὴ Λειτουργικὴ Σύναξη τῶν πιστῶν βρίσκεται εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ. Θυμίζει καὶ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο μαζὶ μὲ τὸ προφητικὸ καὶ ἱερατικὸ ἔχει ὁ ἐπίσκοπος. Τὰ δώδεκα κουδουνάκια ποὺ κρέμονται ἀπὸ τὸ σάκκο συμβολίζουν τὰ δώδεκα κουδουνάκια, κατ᾿ ἀντιστοιχία τῶν φυλῶν τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ κρέμονταν ἀπὸ τὸ σάκκο τοῦ Ἀαρών, καὶ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους καὶ συνεπῶς τὸ διδακτικὸ κήρυγμα τοῦ ἐπισκόπου. Ὅπως, τὰ κουδουνάκια ἀκούγονται σὲ κάθε κίνηση τοῦ Ἀρχιερέως μέσα στὸ ναό, στὴν Ἐκκλησία, ἔτσι τοῦ θυμίζουν ὅτι ὅλη ἡ ζωή του πρέπει νὰ εἶναι κήρυγμα γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ ὅτι κάθε του πράξη διδάσκει εἴτε ἀρνητικὰ εἴτε θετικά.

 

Θ) Τὸ ὠμοφόριο, τὸ ὁποῖο κρέμεται ἀπὸ τοὺς ὤμους τοῦ ἐπισκόπου καὶ σταυρώνει μπροστὰ στὸ στῆθος του, συμβολίζει τὸ πλανηθὲν πρόβατο τὸ ὁποῖο ὁ ἐπίσκοπος βρίσκει καὶ φέρει στοὺς ὤμους καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ ἅγιος Συμεὼν μᾶς λέει ὅτι πρέπει νὰ εἶναι κατασκευασμένο ἀπὸ μαλλὶ προβάτου.

Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι τὰ ἄμφια τοῦ μὲν διακόνου εἶναι μόνο τρία, γιὰ τὸ ἱερὸ τοῦ ἀριθμοῦ, πέντε τοῦ πρεσβυτέρου γιὰ τὶς πέντε αἰσθήσεις ποὺ πρέπει νὰ θεραπευθοῦν, καὶ ἑπτὰ τοῦ ἐπισκόπου γιὰ τὴν πληρότητα τοῦ ἀριθμοῦ ποὺ δηλώνει τὴν πληρότητα τῆς ἱερωσύνης. Ὁ ἐπίσκοπος ὅμως φέρει ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἄμφιά του καί:

Α) Τὴν μίτρα, ποὺ φέρει στὸ κεφάλι καὶ εἶναι σὲ σχῆμα τρούλου. Ἡ Μίτρα ἔχει τὴν ἀρχή της στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ συμβολίζει καὶ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι τοῦ Χριστοῦ, δεῖγμα ὅτι ὁ ἀρχιερέας μαρτυρεῖ καὶ σταυρώνεται γιὰ τὸ ποίμνιό του καὶ τὴν Ἀλήθεια. Θυμίζει ἀκόμα τὸ αὐτοκρατορικὸ στέμμα ἀφοῦ ὁ ἐπίσκοπος βρίσκεται εἰς τόπον καὶ τύπον τοῦ Βασιλέως τῶν Βασιλευόντων Χριστοῦ.

Β) Τὴν ποιμαντική ράβδο ποὺ στὴν ἄκρη της ἔχει ἕνα δικέφαλο φίδι ποὺ τὰ κεφάλια του εἶναι ἐστραμμένα πρὸς ἕνα σταυρὸ στὸ κέντρο καὶ συμβολίζει τὴν ποιμαντικὴ ἐξουσία τοῦ ἐπισκόπου. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὅταν τοῦ δίδεται ἡ ράβδος κατὰ τὴ χειροτονία του σὲ ἐπίσκοπο, τοῦ τονίζεται ὅτι στοὺς μὲν εὐπειθεῖς πρέπει νὰ εἶναι ράβδος ποὺ θὰ τοὺς στηρίζει στοὺς δὲ ἀπειθεῖς, ἀνυπάκουους καὶ περίεργους ράβδος ποὺ θὰ τοὺς πονέσει. Αὐτὸ ἐφήρμοζαν καὶ ἤξεραν ὅλοι οἱ Πατέρες ὅταν γίνονταν τόσο σκληροὶ καὶ ἀπόλυτοι ἀπέναντι ἀκόμα καὶ σὲ βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορες ἐν ὀνόματι ὅμως τῆς Ἀληθείας καὶ ὄχι ἐν ὀνόματι τῶν προσωπικῶν τους ἐπιδιώξεων. Θυμίζει ὅμως ἡ ράβδος καὶ τὴ νίκη τῶν Ἰσραηλιτῶν μὲ τὸ χάλκινο φίδι ἐναντίον τῶν φιδιῶν, τῶν πειρασμῶν δηλαδὴ καὶ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ διαβόλου, ποὺ καλεῖται ὁ ἐπίσκοπος, ὅπως ὁ Μωυσῆς νὰ διώξει ἀπὸ τὸ ποίμνιό του μὲ τὴ Χάρη τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ σταυρικοῦ, τοῦ ἀσκητικοῦ δρόμου.

Γ) Ὁ σταυρὸς καὶ τὸ ἐγκόλπιο ποὺ κρέμονται ἀπὸ τὸν τράχηλό του μπροστὰ στὸ στῆθος ἀκριβῶς διότι ἐκεῖ βρίσκεται καὶ ἡ καρδιά του, θυμίζουν καὶ στὸν ἴδιο καὶ στοὺς πιστοὺς ὅτι πρέπει ἡ καρδιά του νὰ ἀνακαινισθεῖ καὶ νὰ καθαρισθεῖ μὲ τὴ σταυρικὴ καὶ πάλι Χάρη. Εἶναι ἐπίσης ὁ Σταυρὸς καὶ τὸ ἐγκόλπιο καὶ μία ὁμολογία τῆς πίστεως ποὺ ὁ ἀρχιερέας εἶναι ὑποχρεωμένος πάντοτε νὰ κάνει ἀρχίζοντας ἀπὸ αὐτὴν τὴ χειροτονία του κατὰ τὴν ὁποία ἀπαγγέλλει τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως ὁμολογῶντας τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ὑποσχόμενος τὴ διαφύλαξη καὶ τήρηση τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας.

Δ) Ὁ μανδύας τὸν ὁποῖο φορεῖ ὅταν χοροστατεῖ δηλώνει καὶ αὐτὸς τὸ βασιλικό του ἀξίωμα ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς πτυχὲς ποὺ ἔχει, φανερώνει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πνευματικὴ ζωὴ ἔχει πολλὲς πτυχὲς καὶ πολλὰ μέτωπα.(1)

 

Ε) Τέλος, τὰ δικηροτρίκηρα: τό δικέρι συμβολίζει τὶς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ (τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος) καὶ τὸ τρικέρι τὴν Ἁγία Τριάδα.

 

Ὅλα βέβαια τὰ παραπάνω εἶναι συμβολισμοὶ καὶ προτυπώσεις ποὺ μᾶς ἔδωσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ μπροστὰ στὶς ὁποῖες κανεὶς ὑποκλίνεται. Οἱ συμβολισμοὶ αὐτοὶ βοηθοῦν τὸν ἄνθρωπο νὰ στρέφει διαρκῶς τὸ λογισμό του πρὸς πράγματα πολὺ ἀνώτερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ σωματικὲς αἰσθήσεις βλέπουν καὶ ἀντιλαμβάνονται. Ἔτσι μέσα στὴ λειτουργικὴ ζωὴ ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει πολὺ εὔκολα, σχεδὸν αὐτόματα, αὐτὸ ποὺ οἱ Πατέρες θεωροῦν πρῶτο βῆμα στὴν πνευματικὴ ζωή, νὰ φυλάει δηλαδὴ τὶς πέντε αἰσθήσεις ὥστε τὰ ἐρεθίσματα ἀπὸ αὐτὲς νὰ μὴν καταλήγουν σὲ λογισμοὺς κακοὺς ἢ καὶ ἀδιάφορους, ἀλλὰ σὲ λογισμοὺς ἀγαθούς, ποὺ γίνονται ἀφορμὴ γιὰ κοινωνία μὲ τὸ Θεό.

ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΕΙΣ ΑΜΕΡΙΚΗΝ

  Την Κυριακήν 26 Σεπτεμβρίου 2016 κατά το Ορθόδοξον Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον, (9 Οκτωβρίου κατά το Πολιτικό Νέο), εις Φλώριδα Αμερικής ετελέσθη Πανηγυρικόν Ενωτικόν Αρχιεραρικόν Συλλείτουργον δια την ένταξη του π. Χρυσοστόμου εις τας αγκάλας της Απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό το Ωμοφόριον του Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κηρύκου, τοποτηρητού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Αττικοβοιωτίας και ποέδρου της Απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Ιεράς Συνόδου. 

  Το Αρχιερατικόν Συλλείτουργον έλαβεν χώραν εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, εις της Φλώριδα της Αμερικής. Παρά το πλευρόν του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου συλλειτούργησεν ο νεοενταχθείς εις τους κόλπους της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας π. Χρυσόστομος Γκουσαΐδης εφημέριος του ως άνω Ιερού Ναού και ο Πανοσ/τατος Ιερομ/χος π. Σωζόμενος Πολύβιος, εφημέριος του εις Μπέρμιγχαμ Αγγλίας Ιερού Ναού Αγίων Κων/νου και Ελένης. 

  Ο π. Χρυσόστομος δια  καθαρά λόγους Ομολογίας Πίστεως αποκήρυξε την <<σύνοδον>> του <<Αρχιεπ/που>> κ. Στεφάνου Τσακίρογλου εις την οποίαν μέχρι πρότεινος ανήκε και μετά από μακράν σειράν συζητήσεων όπου είχεν με τον Σεβ/το κ. Κήρυκο, αποφάσισε να ενταχθεί εις την υπ' αυτού Ιεράν Σύνοδον, διότι είναι η μόνη η οποία εις καιρούς χαλεπούς διασώζει ανόθευτη και ακεραία την καλήν Ομολογίαν Πίστεως και την Αποστολικήν Διαδοχήν, η οποία προέρχεται από τον Άγιον Πατέρα Ματθαίο τον Νέον Ομολογητήν, αλλά και από την Αγίαν Πεντηκοστήν, ημέραν κατά την οποίαν ιδρύθηκε η Εκκλησία. 

  Εις την συνέχεια ακολουθούν φωτογραφικά στιγμιότυπα από την Πανηγυρικήν Αρχιερατικήν Συλλειτουργίαν.

 ΧΑΡΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝ ΤΩ ΟΥΡΑΝΩ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΓΗ

Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΟΥ π. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΙΣ 

ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ !!!