ΟΜΙΛΙΑ Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ.

Ομιλία αναγνωσθείσα  υπό του Ιερομ. π. Αντωνίου Γκιόκα, κατά την Θεία Λειτουργία της Γ΄ Κυριακής των Νηστειών, εις Μετοχιακόν Ιερόν Ναόν Αγίου Σπυριδωνος Καρέα. 

Ο ΚΥΡΙΟΣ είπε στους μαθητές Του: <<Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι>>.

Γιατί είπε, <<τον σταυρόν αυτού>>; Επειδή είναι σταυρός προσωπικός. Κάθε άνθρωπος, δηλαδή, έχει να σηκώσει τον δικό του σταυρό, ο οποίος, όμως, ονομάζεται συνάμα και Σταυρός του Χριστού.

Για κάθε άνθρωπο <<ο σταυρός του>> είναι η νηστεία, η αγρυπνία και οι άλλες ασκήσεις της ευσέβειας, με τις οποίες ταπεινώνεται η σάρκα και υποτάσσεται το πνεύμα. 

Είναι κι αυτές προσωπικές, καθώς πρέπει να αναλογούν στις δυνάμεις του καθενός.

Για κάθε άνθρωπο <<ο σταυρός του>> είναι οι αμαρτωλές αδυναμίες και τα πάθη, προσωπικά επίσης. Με ορισμένα απ' αυτά γεννιέται, ενώ άλλα τα αποκτά στην πορεία της επίγειας ζωής του.

Ο Σταυρός του Χριστού είναι η διδασκαλία του Χριστού.

Μάταιος και ατελέσφορος ο σταυρός όσο βαρύς κι αν είναι, που σηκώνουμε, ακολουθώντας τον Χριστό, αν δεν μεταβληθεί σε Σταυρό του Χριστού.

Για τον μαθητή του Χριστού <<ο σταυρός του>> γίνεται Σταυρός του Χριστού. Γιατί ο μαθητής του Χριστού έχει την ακλόνητη πεποίθηση ότι Εκείνος πάντοτε αγρυπνεί γι' αυτόν, ότι Εκείνος είναι που παραχωρεί όλες τις θλίψεις, ως απαραίτητο και αναπόφευκτο όρο της χριστιανικής ιδιότητας, και ότι μ' αυτές μιμείται και οικειώνεται τον Χριστό, γίνεται μέτοχος των παθημάτων Του στη γη, για να γίνει μέτοχος και της δόξας Του στον ουρανό.

Για τον μαθητή του Χριστού <<ο σταυρός του>> γίνεται Σταυρός του Χριστού. Γιατί ο αληθινός μαθητής του Χριστού μοναδικό σκοπό της ζωής του έχει την εκπλήρωση των εντολών Εκείνου. Οι πανάγιες εντολές του Χριστού γίνονται για τον μαθητή Του σταυρός, που πάνω του διαρκώς σταυρώνει τον παλαιό αμαρτωλό εαυτό του <<μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του>>.

Έτσι γίνεται φανερό ότι, για να σηκώσει κανείς τον σταυρό του και ν' ακολουθήσει τον Χριστό, πρέπει ν' απαρνηθεί τον εαυτό του να τον απαρνηθεί ως τον αφανισμό της ψυχής του! Ναι, γιατί τόσο βαθιά, τόσο πληθωρικά διαπότισε η αμαρτία τη φθαρμένη φύση μας, ώστε η ψυχή μας πρέπει ν' αφανιστεί και να γεννηθεί πάλι από το Άγιο Πνεύμα.

Για να σηκώσεις τον σταυρό σου, πρέπει, πρώτον, να αρνηθείς στο σώμα την ικανοποίηση των ιδιότροπων επιθυμιών του, προσφέροντάς του μόνο τα απαραίτητα για τη συντήρησή του. Δεύτερον, να παραδεχθείς ότι το δίκαιό σου είναι απάνθρωπη αδικία και η λογική σου τέλειος παραλογισμός ενώπιον του Θεού. Και, τρίτον, να παραδοθείς στον Κύριο, με ακλόνητη πίστη και να επιδοθείς στην επιμελή σπουδή του Ευαγγελίου, αποστέργοντας το θελημά σου.

Όποιος μ' αυτόν τον τρόπο απαρνείται τον εαυτό του, είναι ικανός να σηκώσει τον σταυρό του.Με πνεύμα υποταγής στον Θεό και με την επίκληση της βοήθειάς Του, η οποία έρχεται να τον ενισχύσει, κοιτάζει άφοβα και ατάραχα τη θλίψη να τον πλησιάζει και ετοιμάζεται μεγαλόψυχα να την υπομείνει. Ελπίζει ότι έτσι θα γίνει μέτοχος των παθημάτων του Χριστού και θα φτάσει στην ομολογία Του, ομολογία μυστική, με τον νου και την καρδιά, αλλά και φανερή, με τις πράξεις και ολόκληρη τη ζωή.

Όσο ο σταυρός παραμένει μόνο δικός μας είναι πολύ βαρύς. Όταν μεταβληθεί σε Σταυρό του Χριστού, γίνεται εξαιρετικά ελαφρός. <<Ο γαρ ζυγός μου Χριστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν>>, είπε ο Κύριος. 

Ο σταυρός τοποθετείται στους ώμους του μαθητή του Χριστού, όταν αυτός αναγνωρίσει πως είναι άξιος των θλίψεων που του έστειλε η πρόνοια του Θεού.

Ο μαθητής του Χριστού σηκώνει ορθά τον σταυρό του, όταν παραδέχεται ότι οι θλίψεις είναι απαραίτητες για τη μεταμόρφωσή του, την ομοίωσή του με τον Χριστό και τη σωτηρία του.

Η καρτερική άρση του σταυρού σου είναι η καθαρή θέαση και επίγνωση της αμαρτωλότητάς σου. Σ' αυτή την επίγνωση δεν υπάρχει αυταπάτη. Απεναντίας, αν ομολογείς πως είσαι αμαρτωλός αλλά βαρυγγωμάς για τον σταυρό σου, αποδεικνύεις πως έχεις επιφανειακή γνώση της αμαρτωλότητάς σου και βρίσκεσαι μέσα στην αυταπάτη.

Η καρτερική άρση του σταυρού σου είναι η πραγματική μετάνοια. 

Καρφωμένος στον σταυρό, ομολόγησε μπροστά στον Κύριο πως οι αποφάσεις Του είναι αλάθητες. Κατηγόρησε τον εαυτό σου, δικαίωσε την κρίση του Θεού και θα λάβεις την άφεση των αμαρτιών σου. 

Καρφωμένος στον σταυρό, γνώρισε τον Χριστό, και θ' ανοιχθούν για σένα οι πύλες του παραδείσου.

καρφωμένος στο σταυρό σου, δόξασε τον Κύριο, αποδιώχνοντας ως άνομο και βλάσφημο κάθε λογισμό παραπόνου και γογγυσμού. 

Καρφωμένος στο σταυρό σου, ευχαρίστησε τον Κύριο γι' αυτό το ανεκτίμητο δώρο Του, για τη δυνατότητα, δηλαδή, που σου δίνει να Τον μιμηθείς με τις οδύνες σου.

Καρφωμένος στο σταυρό σου, να θεολογείς. Γιατί ο σταυρός είναι το αληθινό σχολείο, το μοναδικό θησαυροφυλάκιο και ο ύψιστος θρόνος της αυθεντικής θεολογίας. Δίχως σταυρό δεν υπάρχει ζωντανή γνώση του Θεού

<<Μη ζητάς την τελειότητα του νόμου της ελευθερίας (δηλ. του Ευαγγελίου) σε ανθρώπινες αρετές, γιατί τέλειος άνθρωπος μ' αυτές τις αρετές δεν υπάρχει. Η τελειότητά του είναι κρυμμένη στον Σταυρό του Χριστού>>.

Σε Σταυρό του Χριστού μεταβάλλεται ο σταυρός του μαθητή του Χριστού, όταν αυτός τον σηκώνει με ειλικρινή συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του, ευχαριστώντας και δοξολογώντας τον Κύριο. Από την ευχαριστία και τη δοξολογία έρχεται η πνευματική παρηγοριά. Η ευχαριστία και η δοξολογία γίνονται πλούσιες πηγές ασύλληπτης και άφθαρτης χαράς, που κοχλάζει ευεργετικά μέσα στην καρδιά, ξεχύνεται στην ψυχή, απλώνεται στο σώμα, κυριεύει όλη την ύπαρξη του ανθρώπου. 

Ο Σταυρός του Χριστού είναι για τους σαρκικούς ανθρώπους ασήκωτος. Για τον μαθητή και ακόλουθο του Χριστού, όμως, είναι αστείρευτη πηγή ανέκφραστης πνευματικής ευφροσύνης. Τόσο μεγάλη είναι αυτή η ευφροσύνη, που εξουδετερώνει εντελώς τη θλίψη και τον πόνο. 

Η νεαρή Μαύρα είπε στον σύζυγό της Τιμόθεο, όταν εκείνος, υπομένοντας με καρτερία φοβερά βασανιστήρια για την πίστη του στον Χριστό, την καλούσε στο μαρτύριο: ''Φοβάμαι, αδελφέ μου, να μη δειλιάσω, όταν δω τα βασανιστικά όργανα και τον οργισμένο ηγεμόνα. Φοβάμαι μήπως λυγίσω, επειδή είμαι νέα''. Και ο Τιμόθεος της απάντησε: ''Να στηρίξεις την ελπίδα σου στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, και τα βασανιστήρια θα γίνουν πνοή δροσιάς, που θα σε ανακουφίσει από τους πόνους σου''. 

Ο Σταυρός είναι η δύναμη και η δόξα των αγίων όλων των αιώνων.

Ο Σταυρός είναι ο θεραπευτής των παθών και ο εξολοθρευτής των δαιμόνων.

Θανατηφόρος είναι ο σταυρός τους για όσους δεν φρόντισαν να τον μεταβάλλουν σε Σταυρό του Χριστού, για όσους βαρυγγωμούν ενάντια στη θεία πρόνοια, για όσους παραδίνονται στην απελπισία και την απόγνωση. Οι αμαρτωλοί που δεν έχουν επίγνωση της αμαρτωλότητάς τους, , επομένως ούτε και μετάνοια, πεθαίνουν για πάντα πάνω στον σταυρό τους και στερούνται, από έλλειψη αυτογνωσίας και καρτερίας, την αληθινή ζωή, τη ζωή μαζί με τον Θεό. Οι ψυχές τους κατεβαίνουν από τον σταυρό των θλίψεων μόνο νεκρές, για να ριχθούν στον αιώνιο τάφο, στη φυλακή του άδη. 

Ο Σταυρός του Χριστού ανυψώνει πάνω από τη γη τον σταυρωμένο σ' αυτόν μαθητή του χριστού. Ο μαθητής του Χριστού, καρφωμένος στον σταυρό του και Σταυρό του Χριστού, έχει τις σκέψεις του στραμμένες στα αιώνια και άφθαρτα αγαθά, με τον νου και την καρδιά του ζει στον ουρανό και θεωρεί τα μυστήρια του Πνεύματος.

<<Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν>>, είπε ο Κύριος, <<απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι>>. Αμήν. 

            

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ (+1807 - 1867)

(Από το βιβλίο: Ασκητικές Εμπειρίες Β΄,

Ιερά Μονή Παρακλήτου,

Ωρωπός, Αττικής, 2009)

ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'' ΚΑΙ ΤΗΡΗΣΗΣ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ''ΣΤΕΦΑΝΙΤΕΣ''.

Άλλη μία τρανή απόδειξη πως οι Νεοημερλογίτες σέβονται περισσότερο τους Θείους και Ιερούς Κανόνες απ' ότι οι πρώην εν χριστώ αδελφοί ''Στεφανίτες''. 

Στο youtube υπάρχει ολόκληρο το βίντεο της τελετής ενθρονίσεως του Νεοημερολογίτη μητροπολίτη ''Πειραιώς'' κ. Σεραφείμ. Εις την τελετή αυτή το παρόν έδωσε και ο πρώην μητροπολίτης ''Πειραιώς'' κ. Καλλίνικος ο οποίος δήλωσε τα ακόλουθα:

<<Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Πειραιώς αγαπητέ Σεραφείμ.

...Διακηρύσσω ευθαρσώς, ΟΥΔΕΜΙΑ ΠΟΤΕ δική μου ανάμειξη.Το έργο μου στον Πειραιά πλέον ΤΕΛΕΙΩΣΕ. ΟΤΑΝ ΗΜΙΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ έκανα το καθήκον μου, τώρα είσαι εσύ ποιμήν. ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ στον εαυτό μου ποτέ αδιακρισία. ΔΕΝ θα με βρεις στα πόδια σου. Θα είμαι ΜΟΝΑΧΑ με αγάπη ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ, για σε, για το κλήρο, για το λαό του Πειραιά, αλλά ΔΕΝ θα είμαι παρόν σωματικά ΚΑΘΟΛΟΥ. Προχώρει ανεμπόδιστος στο έργο σου. ΟΥΔΕΜΙΑ δική μου ανάμειξη ΠΟΥΘΕΝΑ. Συ είσαι ο ποιμήν, εγώ έχω το καθήκον του να ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ. Να προσεύχομαι για όλους σας. Και να κοιτάξω ίσως περισσότερο τη ΔΙΚΗ μου ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΗΣΗ>>

Τα λόγια αυτά του κ. Καλλινίκου δικαιώνουν απόλυτα τον Σεβ/το Κήρυκο ο οποίος μετά την παράνομη εκλογή του πρώην Πειραιώς κ. Νικολάου ως δήθεν <<αρχιεπ/που>>, δήλωσε πως εις την διαδικασία της <<εκλογής>> το παρόν ΔΕΝ επιτρεπόταν να δώσει ο Μακ/τος κ. Ανδρέας, τον οποίον μάλιστα οι γνωστοί - άγνωστοι (κ. Κάτσουρας, μ. Μάξιμος κ.α.) τον μετέθεσαν εις ''Πρόεδρο'' Πατρών προκειμένου αυτός να ''μπορεί'' να ψηφίσει. Όπως όμως βλέπουμε και στις παραπάνω δηλώσεις του ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΟΥ επισκόπου,  από τη στιγμή που ο επίσκοπος παραιτείται, παύει πλέον να συμμετέχει σε οποιαδήποτε άλλη επισκοπική διαδικασία, προκειμένου έτσι να μην του καταλογιστεί αυτό ως ''ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑ'', και πλέον αγωνίζεται για την δική του και μόνο πνευματική κατάρτηση.  Δηλαδή όσα ακριβώς είχε δηλώσει ο Σεβ/τος Κήρυκος πως ο Αρχιεπίσκοπος θα έπρεπε να είχε κάνει. Πλην όμως οι περισσότεροι από την τότε σύνοδο έσπευσαν να τον κατηγορήσουν ως ''προδότη'', ως ''σχισματικό'' και πλείστα άλλα τα οποία ο χρόνος πλέον φανερώνει πως ΟΥΔΕΜΙΑ  σχέση είχαν τελικά με την πραγματικότητα. Και τούτο διότι ο Σεβ/τος όσο και αν κάποιους τους πονούσε, ως Θεολόγος που ήταν και είναι, ήξερε τους Ιερούς Κανόνες και δια τούτο είπε την πάσα ΑΛΗΘΕΙΑ επί του θέματος αυτού.

Ένα μόνο αξίζει πλέον να διερωτηθούμε. 
Πόσο ακόμα και σε πόσα άλλα εν καιρώ θα δικαιωθεί ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος; 

Οι δε ακολουθούντες την <<σύνοδο>> του <<αρχιεπ/που>> κ. Στεφάνου ας λάβουν μαθήματα φόβου Θεού και τήρησης Ιερών Κανόνων από τους ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ!!!

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΙΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

(Εκ της Ιστοσελίδος ( http://impatron.blogspot.com/ ) της Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος αντιγράψαμεν και παρουσιάζομεν την ''ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ''). 

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

                       ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Προσωρ, Διευθ. Άστρους 86, 104 41 ΑΘΗΝΑΙ

                   HELLAS (GREECE)

               Τηλ.: (+30) 210 5155565

           E-mail: holsynodgoc@gmail.com

 Αριθ. Πρωτ. 3604

Εν Αθήναις τη 18η Φεβρουαρίου 2019 εκ.ημ. 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

ΠΡΟΣ

Άπαντα τα τέκνα της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας,

Τους Τιμιωτάτους Κληρικούς,

Τους Οσιωτάτους Μοναχούς και Μοναχάς και

τους Ευλαβεστάτους Λαϊκούς.

Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί και τέκνα ευσεβή και περισπούδαστα της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας χάρις Υμίν και ευλογία παρά του Δωρεοδότου παντός αγαθού Κυρίου και Θεού ημών, είησαν μεθ' ημών.

Δια της παρούσης Συνοδικής Εγκυκλίου αναγγέλομεν εις πάντας υμάς ότι κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου των απανταχού Αρχιερέων της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, ληφθείσης ομοφώνως κατά την ημέραν τελέσεως του ενωτικού πολυαρχιερατικού συλλειτούργου την 27ην Ιανουαρίου 2019, θα τελεσθή Καθαγιασμός Αγίου Μύρου, κατά την ερχομένην Μεγάλην Πέμπτην, 12ην Απριλίου 2019. Κατ' απόφασιν δε της Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, ληφθείσης κατά την συνεδρίασιν της 2ας Φεβρουαρίου 2019 ήδη ανακοινωθείσης δια της υπ' αριθ.3596 Συνοδικής ανακοινώσεως, η τελετή Καθαγιασμού του Αγίου Μύρου θα γίνη εις την Ιεράν Μονήν Αγίας Τριάδος Εξαμιλίων Κορινθίας.

Κατά αρχαίον έθος ο καθαγιασμός του Αγίου Μύρου ετελείτο υπό του Πατριάρχου του Οικουμενικού θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως με την συμμετοχήν δώδεκα συνοδικών Αρχιερέων. Αφ' ης όμως ο θρόνος ούτος περιήλθεν εις την επικυριαρχίαν των οπαδών της αιρέσεως του Οικουμενισμού και ηλώθη πνευματικώς υπό των περιπεσόντων εις το σχίσμα του νέου ημερολογίου, παρέστη η ανάγκη ίνα ο καθαγιασμός του Αγίου Μύρου τελείται υπό του πρώτου των Αρχιερέων της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, συνήθως του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, θέσιν επέχοντος τοποτηρητού του Οικουμενικού Θρόνου.

Το Άγιον Μύρον είναι παρασκευασμένη σύνθεσις εξ αγνού και καθαρού ελαιολάδου <<εψημένου>> μετά διαφόρων αρωματικών και συντηρητικών ουσιών, καθαγιασθέν δι' ειδικής τελετής και ικετηρίου ευχής υπό του πρώτου των Αρχιερέων αναγινωσκομένης κατά την διαρκειαν της Θείας Λειτουργίας της Μεγάλης Πέμπτης, και είναι αναγκαίον δια την τέλεσιν του Μυστηρίου του Χρίσματος, ενός εκ των επτά Μυστηρίων της Εκκλησίας τελούμενον ευθύς μετά την τέλεσιν του Μυστηρίου Βαπτίσματος. Επίσης το Άγιον Μύρον χρησιμοποιείται δια τον καθαγιασμόν της Αγίας Τραπέζης εγκαινιαζομένων Ιερών Ναών, δια την χρίσιν των προσερχομένων εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και εκ του σχίσματος προερχομένων χριστιανών, δια τον καθαγιασμόν διασαλευθείσης ή ανακαινισθείσης Αγίας Τραπέζης, την καθιέρωσιν αντιμηνσίων δια την τέλεσιν επ' αυτών του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και εις άλλας τινας ειδικωτέρας περιπτώσεις, υπό του Μεγάλου Ευχολογίου προβλεπομένας και καθοριζομένας.

Δια την προετοιμασίαν του Αγίου Μύρου απαιτούνται, εκτός του αγνού και καθαρού ελαιολάδου και άλλα είδη, συνήθως αρωματικαί ή συντηρητικαί, ως προαναφέραμεν, μερικαί εξ αυτών πολυδάπαναι. Διο είθισται να καλούνται οι ορθόδοξοι χριστιανοί, μέλη της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, να συμβάλλουν κατά το μέτρον της προθέσεως και των δυνάμεων αυτών, δια την ανεύρεσιν και την αγοράν των ουσιών αυτών.

Ταύτην την παλαιάν τάξιν και συνήθειαν ακολουθούντες και ημείς, εξ ανάγκης και τηρήσεως των εθών οδηγούμενοι, καλούμεν δια της παρούσης Εγκυκλίου πάντας τους εν Χριστώ Αδελφούς, Κληρικούς και Λαικούς, Ηγουμένους Μοναστικών Αδελφοτήτων, Εφημερίους Ενοριών, Προέδρους ή μέλη Εκκλησιαστικών επιτροπών και απλούς Αδελφούς, μέλη της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, να συμβάλλουν κατά το μέτρον του δυνατού και της καλής προαιρέσεως εκάστου, δια την αγοράν των αναγκαίων υλικών και καταλλήλων σκευών δια την προετοιμασίαν και την παρασκευήν, <<έψησιν>> όπως λέγεται, του Αγίου Μύρου.

Και η συμβολή και συνεισφορά των Αδελφών, Κληρικών και Λαϊκών μελών της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, δύναται να γίνη με τους ακολούθους τρείς τρόπους. Πρώτον με την αποστολήν μικράς ποσότητος εκ των αναγκαίων ειδών δια την προετοιμασίαν του Αγίου Μύρου, συνήθως αγνού και καθαρού ελαιολάδου Δεύτερον με την αποστολήν ή κατάθεσιν εις ειδικόν τραπεζικόν λογαριασμόν χρηματικού ποσού δια την αγοράν των αναγκαίων ειδών ή σκευών δια την προετοιμασίαν του Αγίου Μύρου. Και τρίτον με την προσωπικήν παρουσίαν και προσευχήν κατά την ημέραν και ώραν τελέσεως του καθαγιασμού του Αγίου Μύρου, ήτοι την πρωΐαν της Μεγάλης Πέμπτης, την 12ην Απριλίου 2019 κατά το εκκλησιαστικόν ημερολόγιον, 25ην Απριλίου 2019 κατά το πολιτικόν ημερολόγιον, εις την Ιεράν Μονήν της Αγίας Τριάδος Εξαμιλίων Κορινθίας της Ελλάδος. Τα είδη και τα χρήματα δυνατόν να παραδίδωνται ή να αποστέλλωνται εις τον Πρόεδρον της Επιτροπής προετοιμασίας του Αγίου Μύρου, Ιερομόναχον π. Γεράσιμον Κοσμάν (τηλέφωνον επικοινωνίας +30 6970412543). Προς διευκόλυνσιν δυνατόν τα χρήματα να συγκεντρώνωνται υπό των εφημερίων η του εντεταλμένου μέλους της Εκκλησιαστικής Επιτροπής και να αποστέλλωνται συγκεντρωτικώς εις τον Πρόεδρον της Επιτροπής προετοιμασίας του Αγίου Μύρου, Ιερομόναχον π. Γεράσιμον Κοσμάν.

Γίνεται γνωστόν ότι οι συμβάλλοντες με τους δύο πρώτους τρόπους, ήτοι δια της αποστολής ειδών ή χρημάτων, λογίζονται ως αφιερωματικοί Μυρεψοί καθόσον συμβάλλουν με την αποστολήν και αφιέρωσιν ειδών ή χρημάτων εις την προετοιμασίαν και <<έψησιν>> του Αγίου Μύρου και μνημονεύονται τα ονόματα αυτών εις την Ιεράν Παράκλησιν η οποία τελείται κατά την <<έψησιν>> του Αγίου Μύρου την Μεγάλην Τρίτην το πρωΐ. Δια τούτο ενημερώνομεν και παρακαλούμεν όλους τους Αδελφούς οι οποίοι θα αποστείλουν ή θα συγκεντρώσουν δια λογαριασμόν και εκ μέρους άλλων Αδελφών, μελών της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, είδη ή χρήματα, να αποστείλλουν και τα ονόματα των Ορθοδόξων δωρητών ή αφιερωτών, οιονεί <<μυρεψών>> δια να μνημονευθούν κατά την τέλεσιν της ως άνω αναφερθείσης Ιεράς Παρακλήσεως. 

Δια περισσοτέρας πληροφορίας δυνατόν να απευθύνεσθε εις την ηλεκτρονικήν διεύθυνσιν: holsynodgoc@gmail.com

Ευχόμενοι διαπύρως προς Κύριον υπέρ πάντων υμών,

Διατελούμεν μετά πολλής εν Κυρίω αγάπης.

ΔΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

+ Ο Αργολίδος και Κορινθίας ΠΑΧΩΜΙΟΣ, Πρόεδρος

Ο Αρχιγραμματεύς

+ Ιερομ. Γεράσιμος Κοσμάς.         

ΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ Τ ΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ, ΟΣΟ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΝ;

(Δια μέσου της αναρτήσεως αυτής απευθυνόμαστε στους σκληροκάρδιους εκείνους Χριστιανούς οι οποίοι νομίζουν πως μόνο η Ομολογία Πίστεως φτάνει για να σωθούν. Σε αυτή την μικρή μου πείρα των 30 χρόνων μέσα εις τον Γνήσια Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού, δυστυχώς συνάντησα πολλούς Χριστιανούς των οποίων η ζωή πόρρω απέχει από εκείνη του αληθινού Χριστιανού. Οι εν λόγω άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν στην άκρη ακόμα και τους συγγενείς τους χάριν της Ομολογίας, αλλά οι καθημερινές τους πράξεις , η βιοτή τους, φτάνει ώστε ως <<Ομολογητές>> να τους κρατήσει εκτός της βασιλείας των Ουρανών).

<<ασθένησα, και με επισκεφθήκατε>>

Ο χρόνος λοιπόν αυτών των διδασκαλιών είναι ακριβώς στο τέλος της υπηρεσίας του Κυρίου, δύο μέρες πριν την σταύρωση! Δεν έδωσε αυτές τις διδασκαλίες μόνο έτσι για να τις ξέρουμε αλλά για να τις εφαρμόζουμε. Επίσης αυτά που ο Κύριος είπε δεν είναι κάτι που δεν το ξανασυναντάμε πουθενά στην Γραφή. Δείτε εδώ τι ο Ιωάννης λέει στην επιστολή του. 

 Ιωάννου Α 3:16-18

«Από τούτο έχουμε γνωρίσει την αγάπη, επειδή εκείνος την ψυχή του έβαλε για χάρη μας. κι εμείς οφείλουμε να βάζουμε τις ψυχές μας για χάρη των αδελφών. Και αν κάποιος έχει την υλική ευχέρεια του βίου του κόσμου και βλέπει τον αδελφό του να έχει ανάγκη, κλείσει όμως τα σπλάχνα του απέναντί του, πως η αγάπη του Θεού μπορεί να μένει μέσα του; Παιδάκια μου, μη αγαπάμε με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια.»

 Ιακώβου 2:14 - 17

<<Ποιο το όφελος, αδελφοί μου, αν κάποιος λέει ότι έχει πίστη, και δεν έχει έργα; Μήπως  πίστη μπορεί να τον σώσει; Και αν ένας αδελφός η αδελφή είναι γυμνοί, και στερούνται την καθημερινή τροφή, και κάποιος από σας πει σ' αυτούς: Πηγαίνετε με ειρήνη, είθε να θερμαίνεστε και να χορταίνετε, και δεν τους δώσετε τα αναγκαία του σώματος, ποιο το όφελος; Έτσι και  πίστη, αν δεν έχει έργα, είναι από μόνη της νεκρή >>.

Το κατά πόσο είμαστε πραγματικά ακόλουθοι του Ιησού Χριστού εξαρτάται από το κατά πόσο ακολουθούμε ή όχι τον Λόγο Του, κάνοντας - ναι με αδυναμίες, αποτυχίες και πεσίματα αυτά πους αυτός λέει. Όπως ο Κύριος είπε, δεν θα μπει στην Βασιλεία του Θεού καθένας ου τον αποκαλεί Κύριο Κύριο αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα Του. Και όπως είπαμε προηγουμένως είναι πραγματικά η πίστη που σώζει αλλά η αληθινή πίστη φανερώνεται στο να κάνει κανείς το θέλημα του Θεού, τα έργα τα οποία Εκείνος έχει προετοιμάσει για μας. Και για να αποφύγουμε παρανοήσεις, για πολλά από αυτά τα έργα δεν χρειαζόμαστε κάποια ειδική αποκάλυψη. Είναι γραμμένα ήδη στον Λόγο Του. Να μερικά:

<<Επειδή πείνασα, και μου δώσατε να φάω.Δίψασα και μου δώσατε να πιω. Ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε.Γυμνός ήμουν και με ντύσατε. Ασθένησα, και με επισκεφθήκατε. Σε φυλακή ήμουν, και ήρθατε σε μένα. Τότε, οι δίκαιοι θα του απαντήσουν, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς, και σε θρέψαμε; Ή, να διψάς, και σου δώσαμε να πιεις; Και πότε σε είδαμε ξένον, και σε φιλοξενήσαμε; Και πότε σε είδαμε ασθενή ή σε υλακή, και ήρθαμε σε σένα; Και απαντώντας ο Βασιλιάς, θα τους πει: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάντε σε έναν από τους ελαχίστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα>>.       

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΔΟΣ

Πρέπει δε και τούτο να γνωρίζωμεν. Εφ' όσον ο Μοναχός (και ο αγωνιζόμενος Χριστιανός) δεν βαδίζει εις την ζωήν του με διάκρισιν κατ' ανάγκην θα περιπλανηθή, όπως όταν βαδίζη κανείς την νύκτα, και θα πέση όχι μόνον εις τους φοβερούς λάκκους της κακίας, αλλ' είναι ενδεχόμενον να σκοντάψη και εις τα ομαλά και ίσια. Δι' αυτό με όλην του την δύναμιν και την φροντίδα πρέπει να πορεύεται με διάκρισιν, να εξετάζη όλα με διάκρισιν και, ως έχων πνεύμα διακρίσεως, να σκέπτεται, να ομιλή και να πράττη. 

Η διάκρισις δεν είναι μικρά αρετή. Απ' εναντίας είναι από τα επισημότερα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Την πραγματικότητα αυτήν την διδάσκει και ο Απόστολος Παύλος. Ιδού τι λέγει: <<Ω μεν γαρ δια του Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα... άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων>> (Α΄ Κορινθ. ιβ΄, 8 - 10). Εν συνεχεία δε συμπληρώνει: <<Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα>> (Α΄ Κορινθ. ιβ΄, 11).

Η διάκρισις είναι η ακρόπολις και η βασίλισσα μεταξύ των αρετών. Διότι όποιος την καλλιεργήση, τον διδάσκει να αποφεύγη τα άκρα, δηλαδή την έλλειψιν και την υπερβολήν.(1) Ο έχων την διάκρισιν βαδίζει πάντοτε την βασιλικήν οδόν. Ο τοιούτος δεν επιτρέπει εις τον εαυτόν του ούτε να τον κλέπτη ο διάβολος εκ δεξιών, δια μέσου υπερβολικών πραγμάτων, τα οποία φαίνονται κατ' αρχήν λογικά, αλλ' ούτε και εξ αριστερών να πίπτη εις πνευατικήν απροθυμίαν, οκνηρίαν και νωθρότητα.

Η διάκρισις είναι δια την ψυχήν οφθαλμός και λυχνάρι. Παρουσιάζει εις τον άνθρωπον τα πράγματα όπως είναι, ξεχωρίζει με ακρίβειαν τα μη έχοντα υπόληψιν και σημασίαν από τα σπουδαία, όπως, επίσης, ποία εκ των πραγμάτων οφείλονται εις παγίδα του διαβόλου και ποία εις την πρόνοιαν του Θεού. Η διάκρισις καθιστά τον άνθρωπον ικανόν να  ζη θεαρέστως και να αποφεύγη την πλάνην. Να βαδίζη, χωρίς να σκοντάπτη, την σκοτεινήν και ανώμαλον οδόν του βίου, εφ' όσον παρακολουθεί το φως της διακρίσεως και οδηγείται από αυτό. Η διάκρισις δυναμώνει τας αρετάς, και σχεδόν, εξασφαλίζει εις αυτάς τον χαρακτηρισμόν και την πραγματικότητα των αρετών. Εάν είναι αρεταί. Συνήθως μάλιστα και κακίαι πλέον θεωρούνται.(2) 

Πολλοί άνθρωποι, καίτοι κατεξηντλήθησαν εις νηστείας και αγρυπνίας, αν και ανεχώρησαν εις την έρημον, ανεδείχθησαν τόσον ελεήμονες, ώστε να μην έχουν πλέον τι να δώσουν, δια να ικανοποιήσουν την αγίαν των αυτήν επιθυμίαν, ύστερον εξέπεσαν τραγικώς από το ύψος των αρετών, που επραγματοποίησαν, και εγλύστρησαν εις την κακίαν.

Υπέστησαν δε την τραγικήν αυτήν πτώσιν, επειδή δεν είχον αποκτήσει το χάρισμα της διακρίσεως.

Αυτά είναι σύμφωνα με όσα ο Μέγας Αντώνιος, μεταξύ όλων των Πατέρων, περί διακρίσεως εδίδαξε και τα οποία όλοι οι Πατέρες επικροτούν.     

                            

(1) Αυτό ακριβώς συνέβη και με την προ 40 ημερών ευλογημένη και Θεάρεστη ένωση. Σκεπτόμενοι με πνεύμα διακρίσεως όλοι οι Αρχιερείς, ο πολιός Σεβ/τος Αργολίδος και Κορινθίας κ. Παχώμιος, ο υπ' αυτόν Επίσκοπος Σεβ/τος Πατρών και τοποτηρητής Αυστραλίας κ. Ευστάθιος, ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος και η υπ' αυτού Αγία και Ιερά Σύνοδος, απέφυγαν τα άκρα και ενήργησαν με την απαραίτητη Σοφία προκειμένου να επέλθει κάτι καλό. Προκειμένου δηλαδή Κλήρος και Λαός, αλλά και τα Μοναχικά Τάγματα να επανέλθουν εις την προ του 2005 κατάσταση, τότε που  όλοι ήταν ενωμένοι και Ορθόδοξα υμνούσαν, δοξολογούσαν αλλά και αγωνιζόντουσαν προς τιμήν του Ονόματος του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Βαδίζοντα όλοι μαζί ενωμένοι την Βασιλικήν Οδόν. Ο υ δ ε ί ς υποτάχθηκε εις ο υ δ έ ν α. Τουναντίον όλοι υποτάχθηκαν στο θέλημα του Κυρίου, το οποίο διακελεύει πως όταν κάποιος μετανοεί ειλικρινά, με συντριβή καρδίας και με δάκρυα, τότε κανείς δεν μπορεί να του απαγορεύσει την είσοδό του στην Εκκλησία.  Αυτό όμως μερικοί δεν μπορούν να το δεχθούν, ούτε καν και να το συνειδητοποιήσουν διότι δεν έχουν πνεύμα Διακρίσεως και θέλουν να βαδίζουν συνεχώς με την ακρίβεια, η οποία δια πολλών παραδειγμάτων της Εκκλησίας μπορεί και δια της Οικονομίας, όχι να καταλυθεί, αλλά να ρυθμιστεί από τους πνευματικούς αναλόγως.    

(2) Το νόημα της εξαιρετικής   αυτής θέσεως είναι, οτι εφ' όσον ο άνθρωπος δεν απεργάζεται με διάκρισιν το αγαθόν είναι ενδεχόμενον αντί αρετής να πραγματοποιή την κακίαν. Παραδείγματος χάριν, η προσφορά ελεημοσύνης, χάριν επιείξεως, δεν είναι αρετή, αλλά κακία. 

ΔΙ ΟΣΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Πρέπει να συμβουλευώμεθα τους Πατέρες

Και ασφαλώς θα εμακρολογούσα, εάν ανέφερα όσους ενεπαίχθησαν υπό του διαβόλου και εγλύστρησαν από την αρετήν εις την κακίαν, επειδή δεν εχρησιμοποίησαν την διάκρισιν, η οποία είναι ρίζα όλων των αρετών, η κεφαλή και ο μεταξύ των σύνδεσμος. Η διάκρισις αυτή με την αληθινήν ταπείνωσιν. Απόδειξις δε της πραγματικής ταπεινώσεως είναι η αποκάλυψις εις τους πνευματικούς ημών Πατέρας όχι μόνον των όσων κάμνομεν, αλλά και των όσων σκεπτόμεθα. Να μη εμπιστευώμεθα καθόλου εις αυτό που μας υπαγορεύει ο λογισμός μας, αλλά να εφαρμόζωμεν πιστώς τα συμβουλάς των Πατέρων, και να πιστεύωμεν ότι καλόν ή κακόν είναι αυτό, που εκείνοι, κατόπιν δοκιμής, θα κρίνωσι. Διότι μόνον αυτή η εργασία εξασφαλίζει εις τον Μοναχόν αβλαβή διάβασιν της οδού του επιγείου βίου, τον καθιστά άτρωτον από όλας τας παγίδας του διαβόλου και μεταφέρει εις τον ουρανόν αυτόν, που ακολουθεί την ταπείνωσιν.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

<<Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω οικοδεσπότη... Ούτως έσονται οι έσχατοι πρώτοι και πρώτοι έσχατοι. Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί>>.

<<Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί>>

Παρομοιάζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, την Βασιλεία του Θεού με ένα μεγάλο και επίσημο Δείπνο, με ένα τραπέζι γιορτινό, στο οποίο έχει καλέσει ο Επουράνιος Βασιλιάς πολλούς επισήμους με σκοπό να τους τιμήσει και να συναναστραφεί μαζί τους.

Και δεν είναι τυχαίο αυτό το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Κύριός μας. Διότι ένα δείπνο, ένα τραπέζι στο οποίο παρευρισκόμαστε μαζί με τους οικείους μας και όλους αυτούς που αγαπάμε, είναι ακόμα και σήμερα ένας τρόπος έκφρασης χαράς για κάποιο σημαντικό και σπουδαίο γεγονός της ζωής μας, μιας χαράς που θέλουμε να μοιραστούμε με όλους και να την καταστήσουμε κοινή.

Με αυτή την αντιστοιχία λοιπόν παρουσιάζει σήμερα ο Χριστός την Βασιλεία των Ουρανών σαν ένα μεγάλο Δείπνο. Ένα Δείπνο, στο οποίο οικοδεσπότης είναι ο ίδιος ο Θεός, και καλεσμένοι όλοι εμείς που έχουμε βαπτιστεί στο όνομα του Τριαδικού Θεού, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ας προσέξουμε όμως κάποια σημεία της παραβολής που νωρίτερα ακούσαμε: όταν ήρθε η ώρα του Δείπνου, ο οικοδεσπότης έστειλε τους δούλους του για να ενημερώσουν τους προσκεκλημένους πως όλα ήταν έτοιμα. Τότε, αντί όπως κανείς θα περίμενε, να σπεύσουν να συμμετάσχουν σ’ αυτή την επίσημη τράπεζα, ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να ξεφύγουν.

Ένας είπε πως έπρεπε να πάει να επιθεωρήσει το χωράφι που μόλις είχε αγοράσει. Άλλος πως έπρεπε να δοκιμάσει τα ζώα που αγόρασε, αν όντως οργώνουν καλά. Ο τρίτος βρήκε μια κάπως πιο σοβαρή δικαιολογία· μόλις παντρεύτηκε και δεν προλαβαίνει, λόγω των αυξημένων οικογενειακών του υποχρεώσεων.

Το Δείπνο όμως δεν περιμένει πότε και αν θα ευκαιρήσει ο καθένας. Το τραπέζι πρέπει να γεμίσει, και για τον λόγο αυτό προσκαλούνται πλέον οι απλοί άνθρωποι, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, οι φτωχοί, οι κουτσοί και οι τυφλοί, από κάθε σημείο και από κάθε γωνιά της πόλης.

Το μήνυμα πους μας κομίζουν, αδελφοί μου, αυτά τα λόγια του Κυρίου, είναι νομίζω σαφές. Ο Θεός μας καλεί όλους να συμμετάσχουμε στην Βασιλεία Του, να έλθουμε κοντά Του και να γίνουμε μέτοχοι και κληρονόμοι των επουρανίων αγαθών και δωρεών.

Ας προσέξουμε όμως: η ενδεχόμενη απουσία μας θα είναι πάντοτε αδικαιολόγητη. Ας μην επαναπαύουμε την συνείδησή μας με επιπόλαιες δικαιολογίες για ότι μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το έχουμε πράξει. Η επιλογή είναι καθαρά δική μας και τα εμπόδια που παρουσιάζονται στην ζωή μας δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από την κατά Θεόν πορεία μας.

Ας προσέξουμε τίποτα από τα γήινα και πρόσκαιρα και φθαρτά πράγματα να μην αγαπήσουμε περισσότερο από τον Κύριο και Θεό μας. Ούτε στο απειροελάχιστο. Διότι αν αυτό συμβεί, τότε στην ουσία θα έχουμε απορρίψει από μέσα μας τον Θεό και θα έχουμε θεοποιήσει αυτό που αγαπάμε περισσότερο, θα εξαρτάμε την ύπαρξή μας και την ζωή μας ολόκληρη από αυτό, είτε λέγεται χρήμα, είτε εξουσία, είτε περιουσία, είτε οικογένεια ή συγγενείς ή κάποιο άλλο πρόσωπο ή πράγμα επάνω σε αυτό τον κόσμο.

Ας προσέξουμε επίσης και το πως συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας, ιδιαίτερα σε εκείνους που ακολουθούν την ίδια εκκλησιαστική ζωή με τη δική μας. Αν δεν μάθουμε να συγχωρούμε, αν δεν μάθουμε να ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, αν δεν ξεκινήσει να μας αρέσει το να βάζουμε στην άκρη το δικό μας θέλημα, τότε όσο και να κοπιάσαμε όλη της ζωή μας μέσα στην Εκκλησία δεν θα τύχουμε να είμαστε οι <<Εκλεκτοί>>, αλλά οι << Πολλοί κλητοί>>.

Ο Χριστός μας δίδαξε να αγαπάμε. Ο Χριστός τον ληστή, τον συγχώρεσε επάνω στον Σταυρό και όχι κάτω. Δηλαδή δεν του ζήτησε νωρίτερα να προβεί σε χίλιες δύο πράξεις προκειμένου να φανεί η μεταμέλειά του. Τουναντίον μάλιστα, για να φανεί πως ο Χριστός αρκείται και μόνο στη μετάνοια της στιγμής, της οποίας όμως βασική προϋπόθεση είναι η Ειλικρίνεια, συγχώρεσε τον ληστή επάνω στον Σταυρό και μάλιστα του είπε πως <<Σήμερον μετ' εμού έση εν τω παραδείσω>>. Την ίδια μάλιστα ευσπλαχνία έδειξε και προς τους σταυρωτές του, τους οποίους ζήτησε από τον Πατέρα του να τους συγχωρέσει. 

Επομένως γιατί εμείς που δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά ταπεινοί και ίσως ανάξιοι μαθητές του Χριστού, να ζητάμε από τους αδερφούς μας χίλια δύο πράγματα ώστε να τους δεχθούμε στην Εκκλησία και να τους αναγνωρίσουμε ως εν Χριστώ αδελφούς μας; Την στιγμή μάλιστα που το <<συγγνώμη>> έχει ειπωθεί από τα χείλη τους και αυτό συνοδευόμενο από δάκρυα μετανοίας. 

Ας προσέξουμε όλα τα παραπάνω και δη περισσότερο ας μάθουμε να ακούμε τους πνευματικούς μας, οι οποίοι για να πάρουν μία απόφαση την σκέφτονται πολύ καιρό, και ας μην θέλουμε να είμαστε εκείνοι που πάντοτε θα βάζουμε την τελεία στο οτιδήποτε. Διότι όση σοφία και επιστήμη κι αν κατέχουμε, που όντως μπορεί να βοηθήσει εις την λήψη οποιασδήποτε αποφάσεως, δεν έχουμε όμως την απαραίτητη πείρα την οποία κατέχουν οι ποιμένες μας , Ιερείς και Επίσκοποι, προκειμένου να είμαστε οι όντως <<ικανοί>> για να διακρίνουμε αν όντως ο αδερφός μας μετανόησε και έτσι μπορεί πλέον να γίνει δεκτός στην Εκκλησία, σύμφωνα με τον τρόπο που πάλι η Εκκλησία διδάσκει και τον έχει αφήσει εις τους ώμους των πνευματικών. Δηλαδή τον τρόπο της οικονομίας. 

Αν όλα τα παραπάνω τα σκεφτούμε πολύ καλά τότε θα μπορέσουμε να έχουμε την προσδοκία πως κι εμείς θα είμαστε ανάμεσα στους <<Ολίγους>> πλην όμως <<Εκλεκτούς>> της ως άνω Ευαγγελικής περικοπής.  

ΔΙ' ΟΣΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΒ/ΤΟΥ ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

Συλλογίσου πόσοι τύραννοι πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία καὶ πόσους φοβεροὺς διωγμοὺς ξεσήκωσαν ἐναντίον της... Ὁ Αὔγουστος, ὁ Τιβέριος, ὁ Γάϊος, ὁ Νέρων, ὁ Βεσπασιανός, ὁ Τίτος καὶ ὅλοι οἱ διάδοχοί τους μέχρι τὸ Μέγα Κωνσταντίνο, ὅλοι ἦσαν εἰδωλολάτρες. Καὶ ὅλοι - ἄλλος ἠπιότερα, ἄλλος σκληρότερα - πολεμοῦσαν τὴν Ἐκκλησία. Τὴν πολεμοῦσαν ὅλοι. Κι ἂν μερικοὶ δὲν ξεσήκωναν οἱ ἴδιοι διωγμούς, ὅμως ἡ προσήλωσή τους στὴν εἰδωλολατρία ὑποκινοῦσε στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ὅσους ἤθελαν νὰ τοὺς κολακέψουν. Παρόλα αὐτά, τὰ κακόβουλα σχέδια καὶ οἱ ἐπιθέσεις τῶν εἰδωλολατρῶν διαλύθηκαν σὰν ἱστοὶ ἀράχνης, σκορπίστηκαν σὰν σκόνη, ἐξαφανίστηκαν σὰν καπνός. Ἀλλὰ καὶ ὅσα σχεδίαζαν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ προκύψει μεγάλη ὠφέλεια στοὺς χριστιανούς. Γιατὶ δημιούργησαν τὶς χορεῖες τῶν μαρτύρων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ θησαυρό, τοὺς στύλους, τοὺς πύργους τῆς Ἐκκλησίας. 

(Ιερός Χρυσόστομος)

ΒΑΣΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ. ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Ο ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ

π. Αλεξάνδρου Καριώτογλου

Ένας κατηχούμενος θα χρειαζόταν να μάθει ποιά θα πρέπει να είναι η στάση του απέναντι στους κληρικούς. Κυκλοφορούν διάφορες απόψεις και αντιλήψεις για τους λειτουργούς του Θεού. Άλλοι τους σέβονται απλώς για το σχήμα τους, άλλοι τους χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους με πολλά προβλήματα ή και πάθη. Άλλοι περιμένουν από αυτούς μία καλύτερη στάση απέναντι στα προβλήματα του κόσμου κι άλλοι τους καθυβρίζουν για κάποια λάθη τους. <<Ο κάθε κληρικός δεν είναι παρά καρπός της ευρύτερης κοινότητος μέσα στην οποία γεννιέται και ανατρέφεται. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όλοι ζητούν από τον κληρικό να είναι άριστος, αλλά κανένας απ' αυτούς δεν αναλαμβάνει το βάρος να γίνει ο ίδιος άριστος κληρικός, ή δεν θέλει τα ''δικά'' του πρόσωπα να δοθούν ώστε να γίνουν άριστοι κληρικοί!...>>.

Είναι αλήθεια ότι ο καθένας έχει μία δική του αντίληψη για τους κληρικούς, ωστόσο λησμονεί την πραγματική στάση που θα έπρεπε να τηρεί απέναντί τους.

Στο έργο της κατηχήσεως είναι ανάγκη να διευκρινίσουμε στον κατηχούμενο ότι κάθε κληρικός φέρει τη δωρεά από την Εκκλησία μέσω του επισκόπου να ποιμαίνει, να πραγματοποιεί δηλαδή δύο βασικές λειτουργίες: πρώτον να τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας μαζί με τον λαό του Θεού, σε κοινωνία δηλαδή μαζί του, όπως ο Κύριος με τους μαθητές Του και δεύτερον να καθοδηγεί τους πιστούς στον δρόμο της αλήθειας, όπως τον παρέδωσε ο Ιησούς Χριστός στην Εκκλησία Του. Ωστόσο κάθε πιστός δεν πρέπει να λησμονεί ότι οι κληρικοί φέρουν ένα θησαυρό σε πήλινα σκεύη. Είναι επομένως άνθρωποι και όχι υπεράνθρωποι και υπάρχει περίπτωση μέσα στον δικό τους αγώνα να σταθούν ως άριστοι ανάμεσα στο ποίμνιό τους να κάνουν και λάθη, να ξεφύγουν από τον αρχικό τους στόχο. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει οι άλλοι  να του σταθούν με υπομονή, προσευχή και διάκριση για να εννοήσει το λάθος του και να μπορέσει να διορθωθεί με πνεύμα μετάνοιας. 

Κάποιος Ιερέας αυτοεξομολογείται: <<Χθες είχα ημερίδα στο Γιόνκερς. Δεν ήθελα να πάω, ξεκίνησα τη μέρα κακόκεφος. Αλλά καθ' οδόν, η βροχή και η γνώριμη, οικεία ασχήμια από τις σειρές των απλών μικρόσπιτων όταν πλησίαζα την εκκλησία μας, με μεταμόρφωσαν θαυματουργικά. Ξαφνικά αισθάνθηκα πόσο αμαρτωλή είναι η έλλειψη ενθουσιασμού που με διακατέχει, μια πραγματική προδοσία... Ήμουν αρκετά ευαίσθητος σ' όσα οι άνθρωποι λένε για μένα. Με στενοχωρούσε η παρανόηση, η αδικία, η εχθρότητα, και πάντοτε σκεφτόμουν πως δεν την άξιζα. Χαίρομαι που συνειδητοποιώ πως όλο και περισσότερο ελευθερώνομαι από αυτή την ευαισθησία. Δεν βρίσκω σ' αυτήν κανένα όφελος - είναι μία συνήθεια που νομίζω πως ο ίδιος ο Κύριος μου τη διδάσκει... Αγαπώ τους φίλους μου και την ησυχία, και είμαι βαθιά ευτυχισμένος όταν είμαι μόνος στο σπίτι με την οικογένειά μου. Αλλά είμαι συνεχώς καταδικασμένος σε δραστηριότητα - στην εκκλησία, στο Σεμινάριο. Να παίρνω αποφάσεις, να είμαι ''υπεύθυνος''. Πως μπορώ να το πω αυτό; Είμαι διαρκώς παγιδευμένος σε πράγματα με τα οποία δεν θέλω να βρίσκομαι μπλεγμένος. Συχνά με θεωρούν ως εξουσιομανή, φιλόδοξο, ακτιβιστή. Αλλά η συνείδησή μου γνωρίζει πως δεν επιθυμώ την εξουσία, ούτε την επιζητώ. Τότε γιατί, πως γίνεται ν' ανακατεύομαι στο καθετί και παντού; Καταλήγω στο να είμαι υπεύθυνος για τα πάντα, ακόμη και να γίνομαι ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Είμαι 52 ετών, και δεν μπορώ ν' αποφασίσω τι να κάνω. Να τα δεχτώ αυτά και να συνεχίσω, ή ν' αποδεσμευθώ;>>. Να λοιπόν μια ομολογία έντιμη και ρεαλιστική που δείχνει - κάτι που πρέπει να επισημάνουμε στον κατηχούμενο - πόσο δύσκολο είναι το έργο των κληρικών. Στην περίπτωση που έχει επιλέξει συνειδητά το δρόμο της χριστιανικής ζωής μπορεί να δείξει διάκριση απέναντι στο πρόσωπο κάθε κληρικού. Κι όταν επισημαίνει κάποια λάθη του να του συμπαρίσταται, να τον στηρίζει όσο μπορεί συμβουλεύοντάς τον και δείχνοντάς του και μόνο την αγάπη του, ό,τι κι αν του συμβαίνει. Έτσι υλοποιεί με τον καλύτερο τρόπο την παρουσία του ως μέλους της εκκλησιαστικής κοινότητας. Και πολύ περισσότερο γίνεται η εφαρμογή του λόγου του απ. Παύλου:<<ν' ακολουθείτε πιστά και να υπακούτε τους εκκλησιαστικούς σας ηγέτες. Γιατί αυτοί αγρυπνούν για τη σωτηρία σας, επειδή θα δώσουν λόγο στον Θεό. Έτσι η μέριμνά τους θα γίνεται με χαρά, κι όχι με στενοχώρια, πράγμα που δε σας συμφέρει>>. (Εβρ. 13,17). 

Εκ του δημινιαίου περιοδικού <<ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ>>

της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. 

ΠΕΡΙ ΠΛΑΝΗΣ (1)

Την εξ οιήσεως προερχομένην φαντασιώδη πλάνην, από την άσχετον επιθυμίαν δια την τελειότητα, δεν είναι ορθόν να φοβήσαι τόσον πολύ κατά την πνευματικήν σου πορείαν. Διότι αύτη συμβαίνει εις εκείνους τους αγωνιστάς οι οποίοι πορεύονται όχι μόνον ασυμβουλεύτως και ιδιορρύθμως, και άνευ πνευματικού οδηγού αλλά και χωρίς ταπείνωσιν και μελέτην των πρακτικών διδασκαλιών των Αγίων Πατέρων. Αυτοί, πριν ακόμη εξέλθουν εις τον αγώνα των, είχον συλληφθή εκ της τοιαύτης φαντασιοπλήκτου πλάνης, ή μάλλον αυτοί συνέλαβον, εις εαυτούς, την πλάνην αυτήν και μετ' αυτής εξεκίνησαν εις τον αγώνα, και υπ' αυτής οδηγούμενοι επί των νεφελών δια των της φαντασίας πτερών και ως δήθεν θεωρούντες τα κάλλη των ουρανίων θεαμάτων, πλανώμενοι και φαντασιούμενοι εκ των διαβολικών αυτών φανταστικών ψευδοθεαμάτων, καταλήγουν ούτω εις βάραθρα απωλείας.
Ο Θεός ας μας διασώζει εκ της τοιαύτης οιήσεως και διαβολικής παγίδος! Τούτο δε παθαίνουν επί πλέον, διότι ακάθαρτοι όντες ακόμη εκ των παθών, ζητούν να απολαύσουν θείας θεωρίας, και επιθυμούν να βλέπουν Αγγέλους, οράσεις, φώτα, και τα τοιαύτα ουράνια πράγματα, με τον νουν των και την ιδικήν των δύναμιν, νομίζοντες ότι αυτά που δημιουργεί ο σατανάς εις την φαντασίαν των είναι εκ Θείου Πνεύματος. Τούτο παθαίνουν, διότι δεν συνεδέθη ο νους αυτών μετά της προσευχής, ως πολλάκις είπομεν, αλλ' ούτε συνετρίβη και εταπεινώθη η καρδία αυτών δια τας αμαρτίας των.
Ούτοι, ουδέ συμβουλήν των εμπείρων δέχονται, και δια τούτο δυσκόλως θεραπεύονται Οι δε έμπειροι διδάσκαλοι λέγουν, ότι μόνον ο Θεός δύναται να θεραπεύση αυτούς.
Εν πάση περιπτώσει, το καλύτερον είναι ποτέ να μη θεωρής σεαυτόν ότι κατέχεις κάτι, αλλά να θεωρής σεαυτόν πτωχόν, γυμνόν από αρετάς, τυφλόν τη ψυχή και παντελώς ανάξιον δια τα τοιαύτα. Η δε ασφάλεια έγκειται εις την υπακοήν υπό πεπειραμένον εις τα πνευματικά Οδηγόν και γέροντα δια της ανυποκρίτου υποταγής.       

Η ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2019

Στην Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών και πιο συγκεκριμένα εις τον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αχαρνών, πραγματοποιήθηκε και φέτος η από ετών καθιερωμένη εσπερινή εκδήλωσις της Κυριακής της Ορθοδοξίας. 

Περί ώραν 5:30 απογευματινήν εψάλη ο μέγας Κατανυκτικός Εσπερινός, χοροστατούντος του οικείου Μητροπολίτου Σεβ/του κ.Κηρύκου, εις τον οποίον συμμετείχε και ο Ιερός Κλήρος της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Εξαμιλίων Κορινθιίας, ήτοι οι Ιερείς Παν/τος Αρχιμ/της π. Γεράσιμος Κοσμάς και ο Παν/τος Ιερομ/χος π. Αντώνιος. Επίσης το παρών εις την εκδήλωσιν έδωσαν και πολλοί πιστοί από την πόλη της Πάτρας και της Κορίνθου.

Την έναρξη της εκδηλώσεως εκήρυξε με εμπνευσμένη Προσφώνηση ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος, ο οποίος ομίλησε δια τους έως σήμερον αγώνες της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά και δια τον μεγαλύτερον αγώνα αυτής, ο οποίος , όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε, ξεκίνησε από την ημέρα του ευλογημένου Ενωτικού Συλλειτούργου, πριν από περίπου 40 ημέρες εις την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Εξαμιλίων Κορινθίας, και είναι ο πλέον δυσκολότερος. 

Εις την συνέχεια ακολούθησε η ομιλία του Αρχιγραμματέως της Ιεράς Συνόδου, Παν/του Αρχιμανδρίτου π. Γερασίμου Κοσμά με θέμα: <<Οι διωγμοί κατά της Αληθείας και οι αγώνες της Ορθοδοξίας>>. Ο π. Γεράσιμος αφού πρώτα καλωσόρισε τους πιστούς εν συνεχεία ξεκίνησε την ομιλία του από τα γεγονότα του 1924, τότε δηλαδή που η Εκκλησία αγωνίστηκε δια την διαφύλαξη του ημερολογίου. Σημαντική ήταν και η αναφορά του Αρχ/του εις τα διαδραματιζόμενα της προ δύο ετών λεγομένης <<Πανορθοδόξου Συνόδου>> εις την περιοχή του Κολυμβαρίου της Νήσου Κρήτης, δια της οποίος όπως πολύ εύστοχα τονίσθηκε, η Ορθοδοξία επλήγη όσο ποτέ άλλοτε, μιας και τα όσα συζητήθηκαν κατ' αυτήν ήταν θέματα άκρως Οικουμενιστικά, τα οποία άλλα έχουν ήδη αρχίσει να λειτουργούν και άλλα πρόκειται να αρχίσουν. 

Λίγο πριν το πέρας της Ιεράς Εκδηλώσεως ο Παν/τος Αρχιμανδρίτης π. Γεράσιμος ανακοίνωσε εις τους παρευρισκομένους πιστούς πως ο καθείς ξεχωριστά έχει ένα εκατομμύριο ευχές από τον πολιό Σεβ/το Μητροπολίτη Αργολίδος και Κορινθίας κ. Παχώμιο. 

Χαρακτηριστικό της εκδηλώσεως ήταν η βαθιά κατάνυξη, αλλά και το ζωηρό αγωνιστικό ενδιαφέρον με το οποίον οι πιστοί παρακολούθησαν και τις δύο ομιλίες. Πρώτα την προσφώνηση του Σεβ/του κ. Κηρύκου και έπειτα την ομιλία του π. Γερασίμου. 

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την ψαλμωδία του <<Τη υπερμάχω>> και την διανομή ως χάριν ευλογίας και αναμνηστικού της ημέρας αυτής του βιβλίου <<Ο ΓΕΡΩΝ ΜΩΥΣΗΣ>>, του Σεβ/του κ. Παχωμίου. Βιβλίον το οποίον αναφέρεται εις την ζωήν και το έργον του Γέροντος Μωυσή, ο οποίος υπήρξε ο πνευματικός χειραγωγός εις την πνευματική και μοναχική ζωή του Σεβ/του κ. Παχωμίου.

Οι πιστοί αναχωρώντας από την εκδήλωση είχαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Πολλοί μάλιστα τόλμησαν να πουν πως η εφετινή εκδήλωση ήταν ίσως η καλύτερη από το 2005 και μετά.   

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Με τη δέουσα λαμπρότητα η Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών τίμησε την Κυριακή 4 Μαρτίου 2019 εκ.ημ., (Α’ Νηστειών) την εορτή της Ορθοδοξίας και την αναστήλωση των ιερών Εικόνων με επίκεντρο τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Δημητρίου Δημητρίου Αχαρνών.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κήρυκος χοροστάτησε στην Ακολουθία του Όρθρου και στη συνέχεια τέλεσε την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία εις τον ως άνω Μητροπολιτικό Ιερό Ναό 

Εις δε τον Μετοχιακό Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα Λειτούργησε κατανυκτικότατα και μοναστηριακά ο Πανοσ/τος Αρχιμ/της π. Γεράσιμος Κοσμάς. 

Εις όλους τους Ναούς της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος κατά την αυτή ημέρα αμέσως μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου πραγματοποιήθηκε η Λιτάνευσις των Ιερών Εικόνων και αναγνώσθηκε το Συνοδικό της Ορθοδοξίας.

Μητροπολιτικός Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου

Μετοχιακός Ιερός Ναός Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα

ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ π. ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΙΤΝΙΕΒ

Στον Μητροπολιτικό  Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αχαρνών τελέσθηκε το Σάββατο 3 Μαρτίου 2019 εκ.ημ., ήτοι το Σάββατο την ανάμνησης του θαύματος των Κολλύβων του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος, σε κλίμα συγκίνησης το τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο του μακαριστού Ιερέως π. Ανδρέου Σίντνιεβ. Τη Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης ημών Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κήρυκος καθώς και το μνημόσυνο συμπαραστατούντων και των Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος και Κορινθίας Πανοσ/του Αρχιμ/του π. Γερασίμου και π. Δημητρίου.

Στη Θεία Λειτουργία και στο μνημόσυνο συμμετείχε πλήθος πιστών που εγνώριζαν και συνδέονταν με τον μακαριστό Ιερέα. Να αναφερθεί ότι κατά κοινή ομολογία καθώς περνούν οι ημέρες αποκαλύπτεται η φιλάνθρωπη δράση του μακαριστού Πρεσβυτέρου.

Ομιλία Σεβ/του κ. Κηρύκου: ''Σήμερον συμπληρώνοντα σαράντα μέρες από την εκδημία του μακαριστού Ιερέως π. Ανδρέου Σίντνιεβ συλλειτουργού και αδελφού ημών γενομένου. Ενός πιστού εργάτου του Ευαγγελίου και αφανούς αφανούς ηρωος της υπομονής. Ενός ανθρωπου πού 10 περίπου ετη εσήκωσε στους ωμους του τον σταυρόν της 7υπομονής, αφού αγγογγύστως και με πνευματικότητα υπέμεινε το μαρτύριον της ασπενείας. 

Οι 40 αυτές μέρες ησαν ημέρες θλίψεως και οδύνης τόσον για την στρατευομένην Εκκλησίαν, διότι αφησε πίσω του μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό, οσον και διά τά πνευματικά του τέκνα, τά οποία μετά πολλής προθυμίας εξυπηρετούσε, παρά την ασθένειά του και τά οποία ιδιαιτέρως τον ηυλαβούντο. Διεκρίνετο διά την προθυμία του να εξυπερηση ολους τους πιστούς. Διεκρίνετο διά το μειλίχιον και το καλοκάγαθπν της καρδίας του. 

Ο μακαριστός π. Ανδρέας προήρχετο, ως γνωστόν, από την μαρτυρικήν Εκκλησίαν των Καρακομβων της Ρωσίας, της οποίας ητο πιστόν μέλος. Παρά το γεγονός ότι ανηκε εις την τάξιν των λογίων της Ρωσίας, όμως δεν θεώρησε ποτέ υποτιμητικόν να ανήκει εις την διωκομένην (αλλως την καταφρονημένην) Εκκλησίαν των Κατακομβων. Της Εκκλησίας δηλαδή, από τά μέλη της Οποίας ανεδείχθησαν εκατομύρια μάρτυρες, οι οποίοι κοσμούν σήμερον το ματρτυρικόν αγιλόγιον της Εκκλησίας των Κατακομβων της Ρωσίας. 

Εκεί τον εγνωρισα, όταν ημουν υπεύθυνος της Εκκλησίας των Κατακομβων της Ρωσίας, και εκεί του προέτεινα να δεχθη να διακονήση την Εκκλησίαν ως πρεσβύτερος. Και το εδέχθη, ωσάν ουράνια πρόσκλησι, και διότι εβλεπε την μεγάλην ελλειψιν Ιερέων τόσον εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ρωσίας οσον και της Ελλάδος. Ηθελε να διακονήση την Εκκλησίαν διότι αγαπούσε την αλήθεια. Και διότι ηξερε ότι οπου είναι η αλήθεια, εκεί είναι και η Εκκλησία, κατά τον Αγιο Γρηγόριο τυόν Παλαμά. 

Εκείνο πού μού εκανε εντυπωσι όταν τον συνήντησα εις την Ρωσίαν, ητο ότι μέρες ολόκληρες ταξείδευε με το τραίνο για να συναντηση τους Κατακομβίτες ιερείς. Από την μια ακρη της Ρωσίας στην άλλη. Και το άλλο επίσης πού μού εκανε εντυπωσι ητο ότι εδώ στην Ελλάδα παρά την ασθένειά του ετρεχε παντού νά εξυπηρετηση και μάλιστα οπου υπήρχει πνευματική ανάγκη. Και διακονώντας ουτω την Εκκλησίαν συνειδητοποίησε δύο πράγματα: Πρωτον ότι «εν τω κόσμω τούτω θλίψιν εξετε» και ότι «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι». 

Η προσφορά του εις την εκκλησίαν είναι ανεκτίμητος. Από τις μελέτες πού εκαμνε περί της Εκκλησίας των Κατακομβων εγνωρίσαμε πολλά πράγματα τά οποία για μας θα ησαν παντελώς αγνωστα. Όπως περί του Καθηγητού Σεργίου Νείλου, περί του Αγίου Θεοδοσίου του Καυκάσου του ομολογητού Ιερέως, περί της Μάτουσκα Μαριάμ εκ της Μόσχα, η οποία εφύλαξε στο σπίτι της το πολυτιμώτερο θησαυρό της Εκκλησίας των Κατακομβων την Εικόνα της Παναγίας του Καζάν (της λεγομένης του Σεργίου Νείλου), της προστάτιδος των απανταχού Κατακομβιτων, περί του θεολόγου μεγαλοσχήμου μοναχού π. Επιφανείου Τσέρνωβ, περί των μαρτυρων της πιστεως, περί τού ομολογιακού αγωνος των εν Ρωσία Κατακομβιτων Αρχιερέων και Ιερέων και αλλα πολλά. 

Ο μακαριστός π. Ανδρέας «τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς». Ολοι μας θλιβόμεθα διότι τόσον γρηγορα μας εγκατέλειψεν. Αλλά δεν λυπούμεθα ωσπερ οι μη εχοντες ελπίδα, αλλά με την αναστάσιμον ελπίδα και με την πίστιν ότι από εκεί από το ουράνιο θυσιαστηριον θα ευχεται για μας τους περιλειπουμενους.

Ας είναι αιωνία του η μνήμη και ο Κύριος να κατατάξη αυτόν εν χώρα ζώντων και να τον συγκαταριθμήθη μετά των δικαίων. ΑΜΗΝ.''

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ π. ΑΝΔΡΕΟΥ

ΕΙΗ Η ΜΝΗΜΗ ΑΙΩΝΙΑ!!!