Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΕΤΑΙ

 

 ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΥΧΩΝ: Κάθε συµµετοχή στήν ἐφαρµογή αὐτοῦ τοῦ ἐχθρικοῦ πρός τήν Ἐκκλησία διατάγµατος ἤ κάθε ἀπόπειρα νά εἰσαχθεῖ στή ζωή ὁ,τιδήποτε ἀσυµβίβαστο µέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, θά ἔχει ὡς συνέπεια τόν ἀφορισµό τῶν αὐτουργῶν σύµφωνα µέ τόν 73ο κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τόν 13ο κανόνα τῆς Ζ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου.

 Αὐτές τίς ἡµέρες, στίς ὁποῖες ἡ Ρωσσία ζεῖ, συνέβη µιά ἄνευ προηγουµένου ἔκρηξη βίας ἀπό τό ἕνα ἄκρο τῆς χώρας ἕως τό ἄλλο, πρός θλίψη καί ἀναστάτωση τοῦ λαοῦ. Αὐτή ἡ βία κατά τῆς Ἐκκλησίας, κατά κοινωνικῶν ὀργανισµῶν καί ἀτόµων ἔχει ξεκινήσει ἀπό αὐτούς πού ἀσκοῦν αὐτόν τόν καιρό τήν ἐξουσία.

Ἡ παροῦσα ἐξουσία δέν περιορίζεται σέ κατασχέσεις, βεβήλωση ἤ χλευασµό τῶν κληρικῶν. Τούς συλλαµβάνει καί τούς φονεύει. Οἱ κρατοῦντες ἔχουν τήν θρασύτητα νά προσβλέπουν στήν ἴδια τήν καταστροφή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Γιά νά ἐκπληρώσουν τό σατανικό τους σχέδιο, τό Σοβιέτ τῶν Κοµισσαρίων τοῦ Λαοῦ ἔχει ἐκδώσει ἕνα διάταγµα µέ τό ὁποῖο ΧΩΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ καί νοµιµοποίησαν ἕναν φανερό διωγµό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὡσαύτως ὅλες τίς θρησκευτικές κοινότητες, Χριστιανικές καί µή.

Μέ δολιότητα, αὐτοί οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, ἀπατηλά προσδοκοῦν νά ἐπιτύχουν τούς σκοπούς τους, ὑπό τό πρόσχηµα ὅτι ἀγωνίζονται γιά τήν πλήρη θρησκευτική ἐλευθερία. Ἄν καί καλωσορίζει κάθε δράση πού διευρύνει τήν ἐλευθερία τῆς συνείδησης, τό Sobor τονίζει ὅτι, κατ’ αὐτό τό χρονικό διάστηµα, τό ἀποτέλεσµα τοῦ προαναφερθέντος διατάγµατος θά εἶναι ὅτι ἡ ἐλευθερία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ὅλων τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν ἑνώσεων καί κοινοτήτων θά ἐκµηδενισθεῖ. Ὑπό τό πρόσχηµα τοῦ χωρισµοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος, τό Σοβιέτ τῶν Κοµισσαρίων τοῦ Λαοῦ ἐπιχειρεῖ νά ἀµφισβητήσει τήν ἴδια τήν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσµῶν καί τοῦ Κλήρου.

Ἐν ὄψει τῆς ἀπαλλοτρίωσης τῆς ἐκκλησιαστικής περιουσίας, τό ἐν λόγῳ διάταγµα ἐπιχειρεῖ νά καταστρέψει τή θρησκευτική ἐκπαίδευση καί τίς θρησκευτικές Ἀκολουθίες. Διακηρύσσει ὅτι καµµία ἐκκλησιαστική-θρησκευτική κοινότητα δέν ἔχει τό δικαίωµα νά ἔχει περιουσία καί ὅτι ὅλη ἡ εὑρισκόµενη στή Ρωσσία περιουσία, πού ἀνῆκε σέ ἐκκλησιαστικούς καί θρησκευτικούς ὀργανισµούς, ἔχει περιέλθει στόν λαό. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ναοί καί οἱ Μονές, ὅπου ἔχουν ἀποτεθεῖ ὅλα τά ἅγια Λείψανα τῶν σεβασµίων Ὀρθοδόξων ἁγίων, ἀνὴκουν πλέον σέ κάθε πολίτη, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς θρησκευτικές πεποιθὴσεις του. Χριστιανοί, Ἰουδαῖοι καί Μουσουλµάνοι, ἀκόµα καί παγανιστές, ἔχουν ἴση πρόσβαση στά πιό ἱερά πράγµατα πού ἔχουν ἀφιερωθεῖ γιά τίς Θεῖες Ἀκολουθίες- στόν τίµιο Σταυρό, τά Ἱερά Εὐαγγέλια, τά καθιερωµένα Σκεύη, τίς ἱερές καί θαυµατουργές εἰκόνες. Ἔχουν πλέον περιέλθει στή διάθεση τῶν κυβερνητικῶν ἀρχῶν, πού µποροῦν νά τά παραδώσουν γιά ἐκκλησιαστική χρὴση σέ ὁποιονδὴποτε αὐτοί θέλουν.

Ὁ Ὀρθόδοξος λαός πρέπει νά καταλάβει ὅτι πρόκειται νά χάσει τίς Ἐκκλησίες τοῦ Θεοῦ καί τά ἱερά λείψανά τους. Ἀπό τὴ στιγµὴ πού ὅλα τά ὑπάρχοντα τῆς Ἐκκλησίας ἀπαλλοτριωθοῦν, θά εἶναι ἀδύνατο νά ἀφιερωθεῖ κάτι γιά ἐκκλησιαστική χρὴση, ἀφοῦ καθετί ἀφιερωµένο θά µπορεῖ νά κατασχεθεῖ, σύµφωνα µέ τόν σκοπό τοῦ διατάγµατος. Ἡ ὑποστὴριξη τῶν Ναῶν, τῶν Μονῶν καί τοῦ ἴδιου τοῦ Κλὴρου θά εἶναι ἀδύνατη.

Δέν πρόκειται µόνο περί αὐτοῦ. Ἡ κρατικοποίηση τοῦ τύπου ἔχει καταστήσει ἀδύνατη τήν ἀνεξάρτητη ἔκδοση ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Εὐαγγελίων καί ὁποιωνδήποτε Ἱερατικῶν ἤ Λειτουργικῶν βιβλίων σέ ἐπαρκεῖς ἀριθµούς ἤ χωρίς ἐλαττώµατα.

Πέραν αὐτοῦ, τό διάταγµα ἐπεµβαίνει στούς ποιµένες τῆς Ἐκκλησίας. Διακηρύττει ὅτι κανείς δέν ἐπιτρέπεται νά ἀνταποκριθεῖ στὴν θρησκευτικὴ του κλὴση, ἐάν αὐτὴ τόν ἀποσπᾶ ἀπό τίς πολιτικές του ὑποχρεώσεις. Αὐτό σηµαίνει ὅτι ὑποχρεοῦνται νά ἐκτελέσουν τὴ στρατιωτικὴ θητεία, τό ὁποῖο ἀπαγορεύεται στόν Κλῆρο σύµφωνα µέ τόν 83ο Ἀποστολικό κανόνα.

Ἐπιπροσθέτως, ὁ Λειτουργός της Ἁγίας Τραπέζης ἀπαγορεύεται νά διδάσκει τόν λαό. Ἡ διδασκαλία τοῦ νόµου τοῦ Θεοῦ δέν µπορεῖ νά γίνει οὔτε στά δηµόσια, οὔτε στά ἰδιωτικά σχολεῖα.

Παροµοίως, ἔχουν ἐπιδοθεῖ στό νά κλείσουν ὅλα τά θρησκευτικά ἐκπαιδευτικά ἱδρύµατα. Οἱ Ναοί ἔχουν κλείσει καί δέν µποροῦν νά χρη­σιµοποιηθοῦν ἀπό τούς ποιµένες τους.

Τό διάταγµα διακηρύσσει ὅτι καµιά κυβερνητική ἤ δικανική δράση ἤ δηµόσια ἐκδήλωση δέν µπορεῖ νά συνοδεύεται ἀπό θρησκευτικό τυπικό ἤ τελετουργίες. Τό διάταγµα, µέ ἱερόσυλο τρόπο, ἀποκόπτει κάθε σύνδεση ἀνάµεσα στήν κυβέρνηση καί σέ ὁποιαδὴποτε ἔκφραση τῆς θρησκευτικῆς πίστης.

Μέ βάση τά προαναφερθέντα γεγονότα, τό Ἱερό Sobor ὁρίζει ὅτι:

1) Ἐν ὄψει τοῦ νόµου γιά τήν ἐλευθερία τῆς συνείδησης, τό διάταγµα γιά τόν χωρισµό τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Κράτους πού ἐκδόθηκε ἀπό τό Σοβιέτ τῶν Κοµισσαρίων τοῦ λαοῦ ἀποκαλύπτεται νά εἶναι µιά δόλια παραβίαση κάθε πλευρᾶς τῆς ζωῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί µιά φανερή δίωξη ἐναντίον της.

2) Κάθε συµµετοχή στήν ἐφαρµογή αὐτοῦ τοῦ ἐχθρικοῦ πρός τήν Ἐκκλησία διατάγµατος ἤ κάθε ἀπόπειρα νά εἰσαχθεῖ στή ζωή ὁ,τιδήποτε ἀσυµβίβαστο µέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, θά ἔχει ὡς συνέπεια τόν ἀφορισµό τῶν αὐτουργῶν σύµφωνα µέ τόν 73ο κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τόν 13ο κανόνα τῆς Ζ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου.

Ἔχοντας στή σκέψη µας τίς προσευχές τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, µέ τίς ὁποῖες πολλές φορές οἱ ἐνέργειες τοῦ λαοῦ εὐλογὴθηκαν καί ἔσωσαν τή Ρωσσία, τό Sobor καλεῖ ὅλον τόν Ὀρθόδοξο λαό τώρα, ὅπως ἔγινε καί κατά τό παρελθόν (σέ κρίσιµες στιγµές), νά συγκεντρωθοῦν γύρω ἀπό τούς Ναούς καί τίς Μονές γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν βεβηλωθέντων ἱερῶν τόπων. Οἱ ποιµένες καί τά πρόβατα τοῦ ποιµνίου τοῦ Χριστοῦ θά ὑποστοῦν κακοποίηση, ἀλλά ὁ Θεός δέν θά ἐµπαιχθεῖ.

Ἄς ἐκδηλωθεῖ ἡ αὐστηρή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ πάνω σέ αὐτούς τούς θρασεῖς βλάσφηµους καί διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅλα τά πιστά τέκνα Της, ἄς ἔχουν στόν νοῦ τους ὅτι εἶναι ὑποχρέωσή µας νά ἀγωνιστοῦµε ἐναντίον τῶν σκοτεινῶν δραστηριοτήτων τῶν υἱῶν τῆς ἀπωλείας, ὡς Ὀρθόδοξοι Ρῶσσοι, ἀγαθοί καί ἅγιοι, γιά καθετί, χωρίς τό ὁποῖο, οὔτε ἡ ἴδια ἡ ζωή δέν θά ἔχει νόηµα γιά µᾶς».

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ

Η Μετάφραση απο τα αγγλικά έγινε απο τον κ. Κωνσταντῖνον Βούλγαρην ( BRYN GEFFERT & THEOFANIS G. STAVROU: EASTERN ORTHODOX CHRISTIANITY σελ. 1069-1071)

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ)

 

 Ο Άγιος Νικόδημος δια την σημασίαν του σημείου του Σταυρού γράφει:
 <<Με την έπαρσιν της δεξιάς χειρός εις το μέτωπον σημαδεύομεν, ότι ο Θεός ήταν εις τους ουρανούς ως Προάναρχος του Πατρός Λόγος μετά του ζωοποιού Πνεύματος συνδοξαζόμενος. Και με την κατάβασιν της χειρός εις την κοιλίαν σημαδεύομεν, ότι δια την σωτηρίαν ημών κατήλθεν εις την κοιλίαν της Παρθένου και έγινε άνθρωπος. Με την ανάβασιν δε της χειρός εις τον δεξιόν ώμον και μετάβασιν εις τον αριστερόν, σημαδεύομεν, ότι εσταυρώθη και απέθανε δια τας αμαρτίας ημών. Είτα καταβιβάζοντες την χείρα εις την γην κάτω, σημαίνομεν, ότι ετάφη και καταβάς εις τον άδη ελύτρωσε τους απ' αιώνος δικαίους. Και αύθις με την ανάβασιν της χειρός σημαίνομεν την ανάστασιν και την εις τους ουρανούς ανάληψιν. Εκ του μετώπου είτα με την κατάβασιν πάλιν της χειρός εις κοιλίαν δηλούμεν, ότι μέλλει πάλιν έρχεσθαι εις την γην κρίναι ζώντας και νεκρούς και με την ανάβασιν εις τον δεξιόν ώμον και αριστερόν δηλούμεν, ότι έχει να στήση τους μεν δικαίους εκ δεξιών αυτού, τους δε αμαρτωλούς εξ' αριστερών και δεόμεθα να αξιωθώμεν της εκ δεξιών αυτού παραστάσεως. Αυτό δηλοί. Ο σταυρός γίνεται με ευλάβειαν και σφραγίζομεν τον εαυτόν μας με το σημείον του Τιμίου Σταυρού τρείς φορές και σημαδεύομεν όλον το μυστήριον της ενσάρκου Οικονομίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Διότι με την ένωσιν των τριών προσώπων και ότι ο Υιός σαρκωθείς ούκ απέστη του πατρικού κόλπου και τοις ανθρώποις ωμίλησε. Οι χριστιανοί λοιπόν πρέπει να φορούν Σταυρόν προς ένδειξιν, ότι είναι χριστιανοί και προς αποτροπήν κάθε κακού>>.

Σταυρός - Αγώνας - <<Ποτήριον>>

 Ο Κύριός μας σταυρώθηκε και έδειξε την αγάπη του προς τον άνθρωπο. Ο Σταυρός του Χριστού είναι το σύμβολο της υπερτάτης αγάπης. Η αγάπη από την φύσι της είναι ένας σταυρός, μία υπέρβασις του εαυτού μας, μία υπέρβασις του εγώ μας χάριν του άλλου. Όταν σταυρώνουμε τον εαυτό μας χάριν του άλλου φανερώνουμε την αγάπη μας προς τον άλλον. Ο χριστιανός λοιπόν πρέπει να είναι καθημερινά στο φύλο της αγάπης. Η έλλειψις της αγάπης δεν είναι τίποτα άλλο παρά έλλειψις σταυρού, έλλειψις θυσίας. Το μίσος, ο φθόνος, η οργή, ο θυμός, και κάθε τί αντίθετον της αγάπης είναι δείγματα, ότι δεν θέλουμε να είμαστε σταυρωμένοι στο ξύλο της αγάπης, και επομένως να είμεθα μιμηταί του ανεξικάκου Ιησού. Επομένως δεν έχουμε εκείνο το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του χριστιανού, τον σταυρόν, την θυσίαν. Τότε ας λεγόμεθα στην ταυτότητα χριστιανοί, δεν είμεθα στην πραγματικότητα, διότι χριστιανός σημαίνει αγωνιστής και αγωνιστής είναι εκείνος που θυσιάζεται και σηκώνει τον Σταυρόν της θυσίας.
 Τότε θα δείξουμε ότι είμεθα γνήσιοι εις την πίστιν μας και εις τα έργα μας, όταν καθημερινά βιώνουμε (ζούμε) τον Σταυρόν, το <<μαρτύριον>> όταν πίνουμε το <<ποτήριον>>, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο.
 Βέβαια όταν μιλάμε δια τον σταυρόν του χριστιανού, δια το <<ποτήριον>>, κλπ. δεν εννοούμε απλώς τα βάσανα της ζωής που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη. Αυτό είναι ένα είδος σταυρού, αν τα αντιμετωπίσει με την δέουσαν υπομονήν.
 Σταυρός είναι κυρίως ο αγώνας που κάμνει ο χριστιανός δια να απαλλαγή από τα πάθη, από την φοβερή τυραννία των παθών. Είναι ο αγών που κάμνει δια την μεταμόρφωσιν του εσωτερικού του κόσμου, έτσι ώστε όλες οι δυνάμεις του χριστιανού να υπηρετούν το θέλημα του Θεού. Έτσι παρουσιάζεται από τους αγίους Πατέρας η χριστιανική ζωή. Ο άγιος Ισαάκ λέγει ότι <<η οδός του Θεού σταυρός καθημερινός εστίν. Ουδείς γαρ εν τω Ουρανώ ανήλθεν μετά ανέσεως>>. Η οδός των Ευαγγελικών αρετών είναι ένας σταυρός. Κανείς δεν έφθασε εις τον ουρανό με ανέσεις.
 Ας πάρουμε και ένα δίδαγμα από αυτή τη φράσι του Αγίου Ισαάκ. Πόσο σφάλλουμε, αγαπητέ αναγνώστα, όταν νομίζουμε πως θα εισέλθουμε στον παράδεισο με ανέσεις, χωρίς θυσίες, χωρίς κούρασι, χωρίς αγώνες. Πόσο σφάλλουμε, όταν νομίζουμε ότι η ζωή του χριστιανού είναι μόνο χαρά και αγαλλίασις.
 Όχι λοιπόν μόνον χαρά, αλλά και θλίψις. Το πέρασμα στην Ανάστασι γίνεται μέσω του σταυρού, στον θρίαμβο μέσω των αγώνων. Ο Χριστός δοξάστηκε δια του Σταυρού και οι μαθηταί θα δοξασθούν δια του Σταυρού.
 Ο αγώνας αυτός είναι σκληρός έχει στενοχώριες, έχει θλίψεις, αλλά μέσα στις στενοχώριες και τις θλίψεις ενυπάρχει η χαρά της νίκης, την οποίαν χαρίζει ο Κύριος εις όσους αγωνίζονται θεαρέστως και με υπομονήν. Είναι αυτό που λέγουν οι Πατέρες ''χαρμολύπη'', δηλ. χαρά και λύπη.

<<ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΩΝ
ΙΕΡΟΜ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
ΘΕΟΛΟΓΟΥ - ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ>>

Η ΑΔΙΚΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ

 

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ & ΑΧΑΡΝΩΝ

ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ «ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ» ΕΔΡΑ:   ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ 17 ΑΧΑΡΝΑΙ 

 

ΑΠ. 299                          ΙΟΥΝΙΟΣ 2021 (ΕΗ)

 

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ  ΑΓΙΑΣ  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ

ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057

 

 

Α.Π.  14                    ‘Εν τῶ Ἐπισκοπειω Ἁγίας Αἰκατερίνης 

                                    Τιμίου Σταυροῦ τῆ  15/28. 3.2006

 

Πρός

Ευλαβεστατους ἐν Χριστῶ ἀδελφους

............................................

 

Σᾶς εὔχομαι καλόν καί εὐλογημένον τό Πάσχα, μέ ὅλα τά ἀγαθά. ..... Πρός πνευματικήν σας οἰκοδομήν καί ωφελειαν καί διά νά «διασκεδάζετε», ὅπως λέμε, τήν τυχόν λύπην καί ἀθυμίαν ἀπό τά συμβαίνοντα εἰς τήν ζωήν, καί διά νά δῆτε πῶς ὑπέμειναν οἱ ἅγιοι τά λυπηρά, σᾶς ἀποστέλλω σέ μετάφρασι, δύο κείμενα πού εἶναι καταχωρημένα στίς 27 ‘Ιανουαρίου στήν ‘Ανακομιδή τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου. 

Τό ἕνα εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ ἐξορίστου Ἱεροῦ Χρυσοστόμου πρός ἕτερον ἐξόριστον Ἐπίσκοπον ὀνόματι Κυριακόν, καί τό ἕτερον στό ὁποῖον περιγράφεται ὁ τρόπος πού πῆραν τό λείψανον τοῦ ἁγίου  καί τό ἐπανέφεραν εἰς τήν Κων/λιν. Περιέχουν σπουδαῖα καί μεγάλα νοήματα καί διδάγματα, καί εἰδικώτερα δύο σημαντικά διδάγματα. Τό πρῶτον, ὅτι ὁ χριστιανός ὅταν ἀγωνίζεται γιά τήν ἀλήθεια, θά ὑποστῆ διωγμούς καί πρέπει νά ὑπομείνει, καί τό δεύτερον, ὅτι ὅσα χρόνια καί ἄν περάσουν ἡ ἀδικία πρέπει νά ἀποκατασταθῆ, διαφορετικά δέν ἐπανερχεται η ειρηνη καί ἡ ἀπό Θεοῦ συγχώρησις.

Γράφει, λοιπόν, ὁ ἕνας ἐξόριστος, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, πρός τόν ἑτερον ἐξόριστον, τόν Ἐπίσκοπον Κυριακόν:

«Μή, λοιπόν, λυπᾶσαι, ἀδελφέ Κυριακέ. Γιατί κι’ ἐγώ ὅταν διωχνόμουν ἀπό τήν πόλη γιά τίποτα ἀπ’ αὐτά δέν φρόντιζα, ἀλλά ἔλεγα στόν ἑαυτό μου. Ἄν θέλει ἡ Βασίλισσα νά μέ ἐξορίσει, ἀς μέ ἐξορίσει. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς». Ἄν θέλει νά μέ πριονίσει, ἄς μέ πριονίσει. Τόν Ἡσαία ἔχω ὑπογραμμό. Ἄν θέλει στό πέλαγος νά μέ ἐξακοντίσει, τόν Ἰωνᾶ θυμᾶμαι. Ἄν θέλει σέ λάκκο νά μέ βάλει, ἔχω τόν Δανιήλ ριγμένο στά λιοντάρια. Ἄν θέλει νά μέ πετροβολήσει, τόν Στέφανο ἔχω τόν πρωτομάρτυρα, νά τὄχει πάθει αὐτό. Ἄν θέλει τό κεφάλι μου νά πάρη, ἔχω τόν Βαπτιστή. Ἄν θέλει τά ὑπάρχοντά μου νά πάρει, ἄν ἔχω, ἄς τά πάρει. «Γυμνός ἐξῆλθον ἀπό τήν κοιλιά τῆς μάνας μου, γυμνός κι’ ἀς φύγω» .... Γιά ὅλα τ’ ἄλλα, ὅσα μοῦ συνέβησαν δέν φρόντισα. Πολύ δέ μᾶς περιποιήθηκε ὁ Ἐπίσκοπος αὐτῆς τῆς πόλεως καί πολλήν ἀγάπην ἔδειξε, ὥστε, ἄν ἦταν δυνατόν κι’ ἄν δέν φυλάγαμε τόν ὅρον, καί τόν θρόνο του θά μᾶς παραχωροῦσε. Παρακαλῶ, λοιπόν, καί ἀντιλέγω, πέταξε τό πένθος τῆς λύπης σου καί μνημόνευέ μας πρός τόν Θεό».  

‘Ιδού καί τό δεύτερο κείμενο. 

Ὡς γνωστόν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπέθανε καί ἐτάφη στήν ἐξορία. Ὁ βασιλιάς Θεοδόσιος, ἕνας ἀπό τούς διαδόχους τῶν διωκτῶν τοῦ Ἁγίου, ἔστειλε καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Πατριάρχου Πρόκλου, νά φέρουν τό ἱερόν λείψανον τοῦ ἁγίου στήν Κωνσταντινούπολη. ‘Αλλά οἱ ἀπεσταλμένοι δέν μπόρεσαν νά τό μετακινήσουν. Τό λείψανο τοῦ Ἁγίου ἔμενε ἀκίνητο. Τότε ὁ βασιλιάς ἔστιελε γράμμα, μέ τό ὁποῖο ζητοῦσε συγγνώμη, γράφοντας τά ἑξῆς:

«Τίμιε πάτερ, νομίζοντας ὅτι τό σῶμά σου εἶναι νεκρό, ὅπως τά ἄλλα, θελήσαμε νά τό μετακομίσουμε ἁπλᾶ ἐδῶ σ’ ἐμᾶς. Γι’ αὐτό καί δίκαια δέν πετύχαμε αὐτό πού θέλαμε. ‘Αλλά, ἐσύ, τιμιώτατε Πάτερ, συγχώρεσέ μας, πού σέ ξανακαλοῦμε, ἐσύ πού δίδαξες σέ ὅλους τήν μετάνοια. Καί σάν σέ παιδιά πού ἀγαποῦν τόν πατέρα τους, δός μας τόν ἑαυτό σου καί δῶσε χαρά σέ αὐτούς πού σέ ἀγαποῦν μέ τήν δική σου παρουσία».

Ὅταν αὐτή ἡ ἐπιστολή φέρθηκε στόν Ἅγιο καί τοποθετήθηκε πάνω στό σκήνωμμά του, ἀμέσως ἔδωσε τόν ἐαυτό του καί οἱ μεταφορεῖς εὔκολα τό σήκωσαν. Ὅταν δέ ἔφθασε ἀντικρύ τῆς Πόλεως, πέρασαν μέν ἀπέναντι ὁ βασιλιάς καί ὅλη ἡ Σύγκλητος καί ὁ Πατριάρχης μαζί μέ τόν κλῆρο, ἔβαλαν δέ σέ βασιλικό πλοῖο τή σορό πού περιεῖχε τό σῶμα τοῦ Ἁγίου.  Ἔγινε ὅμως καταιγίδα καί τ’ ἄλλα μέν πλοῖα σκορπισθήκανε ἀλλοῦ, ἐκεῖνο ὅμως στό ὁποῖο ἦτο τό σῶμα τοῦ Ἁγίου, ἐξώκειλε στόν ἀγρό τῆς χήρας ἐκείνης, τήν ὁποία ἀδίκησε ἡ Εὐδοξία, πάίρνοντάς της τό ἀμπέλι. Ἡ ὁποία, ἐπειδή ἐλέγχθηκε ἀπό τόν Ἅγιο, τόν ἐξώρισε.

Ὅταν ἀποδόθηκε ὁ ἀγρός στή χήρα, ἀμέσως ἔγινε γαλήνη στή θάλασσα καί πρῶτα μέν μεταφέρθηκε στό Ναό τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ, μετά δέ στόν ναό τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, ὅπου τόν ἔβαλαν στό σύνθρονο καί φώναξαν ὅλοι: «Ἀπόλαβέ σου τόν θρόνον Ἅγιε». Μετά, ἀφοῦ ἡ σορός τοποποθετήθηκε στήν ϊερά καθέδρα, ἐπεφώνησε στό ποίμνιο τό «Εἰρήνη πᾶσι».

Ἀλήθεια πόσο θαυμαστά πράγματα συμβαίνουν στούς Ἁγίους τοῦ Θεοῦ πού ἐμεῖς τά ἀγνοῦμε; Εἴθε ὁ Ἅγιος νά πρεσβεύη γιά μᾶς.

 

Διατελῶ μετ’ εὐχῶν καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης

 Ἐλάχιστος ἐν ‘Επισκόποις

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΚΟΣ

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

  Το Άγιον Πνεύμα εφώτισε και ενέπνευσε τους Προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, δια να προείπουν τα συγκλονιστικά γεγονότα που θα επραγματοποιούντο μετά αιώνας. Το Άγιον Πνεύμα έδωσε εις τους λαούς τον σπινθήρα της ελπίδος και της αναμονής του ερχομένου Μεσσίου, τα οποία τους προητοίμασαν εις υποδοχήν του Ευαγγελίου. Το Άγιον Πνεύμα προπαρασκεύασε τα γεγονότα, δια την Ανατολήν του Ηλίου της Δικαιοσύνης.
 Το Άγιον Πνεύμα διέλυσε το σκοτάδι της πρό Χριστού εποχής. Κατήλθεν εις τους Μαθητάς και τους ανέδειξε θεολόγους, τους πρώην αλιείς. Το Άγιον Πνεύμα δια της Εκκλησίας σβήνει την πνευματικήν δίψαν κάθε ανθρώπου και πραγματοποιεί ηθικάς μεταβολάς και πνευματικάς νεκραναστάσεις.
 Το Άγιον Πνεύμα διεφύλαξε την αλήθειαν της πίστεως και ακεραίαν την παρακαταθήκην, την οποία παρέδωκεν ο Χριστός.
 Το Άγιον Πνεύμα εφώτισε και φωτίζει τον νούν των χριστιανών, ώστε να βλέπουν την Αλήθεια και να μή παρασύρωνται από την πλάνην. Το Άγιον Πνεύμα φωτίζει τον δρόμον μας και μας προφυλάσσει από τους κινδύνους και τις απειλές. <<Αγίω Πνεύματι αναβλύζει τα της Χάριτος ρείθρα>>.
 Το Άγιον Πνεύμα ανέδειξε τους ήρωας της πίστεως και της αρετής. Έδωσε γενναίον φρόνημα εις τους πιστούς, ενεδυνάμωσε μέχρι τελευταίας πνοής των τους μάρτυρας.
 Το Άγιον Πνεύμα εχάρισε την καρτερίαν και την ευψυχίαν εις τους πιστούς, ώστε να αντιμετωπίζουν τα λυπηρά γεγονότα της ζωής των. Έτσι μόνον εξηγείται πως ενώ γύρω των καίει το καμίνι των θλίψεων, των δυσκολιών της ζωής, οι πιστοί διατηρούν μέσα των την γαλήνη, την ηρεμία και την πραότητα. Είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος.
 Το Άγιον Πνεύμα αφυπνίζει εκάστοτε την συνείδησιν των αμαρτωλών δι' αυτού συντελούνται ηθικαί και πνευματικαί νεκραναστάσεις. Η παλαιά και η σύγχρονος ιστορία αναφέρει καταπληκτικά θαύματα αναγεννήσεων πνευματικών και μεταμορφώσεων ηθικών. Περιπτώσεις πλήρους καταπτώσεως, όπου εθεωρείτο αδύνατος η επιστροφή και η μεταμέλεια, συνήλθον από τον ύπνον και τον ζόφον της αμαρτίας, με την χάριν του Αγίου Πνεύματος.
 Το Άγιον Πνεύμα ενισχύει την αδύνατον ψυχήν, ώστε να μείνη σταθερή εις τον αγώνα τον πνευματικόν, όρθια εις την μάχην και ακλόνητος εις τας επάλξεις.
 Πόσοι μέθυσοι, δούλοι του πάθους, πόσοι χαρτοπαίκται, αιχμάλωτοι της συνηθείας, πόσοι αμαρτωλοί, δέσμιοι στις πιό φοβερές αμαρτίες, πόσοι φυλακισμένοι στα δεσμά των κακών συνηθειών, δεν μετεβλήθησαν, δεν ανεγεννήθησαν, δεν ανεδείχθησαν πρότυπα αρετής.
 Σε πόσους, που ζούσαν μέσα στο σκοτάδι δεν επέδρασε η ζωογόνος πνοή της θείας Χάριτος, ενισχύοντας και θερμαίνοντας την ψυχή τους. <<Αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις>> (Ρωμ. Η',26)
 Ποιός δύναται να φαντασθή, τις μυστικές επιδράσεις του Αγίου Πνεύματος, την διαρκή βοήθειαν και συμπαράστασιν που μας προσφέρει την κάθε στιγμή της ζωής μας ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας;
 Ό,τι καλόν, ό,τι ωραίον, ό,τι άγιον, ό,τι θείον υπάρχει εντός μας είναι καρπός, είναι δωρεά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
 Η αγιότης είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότης, η αγαθωσύνη, η πίστις, η πραότης, η εγκράτεια, (Γαλ. Ε, 22-23) είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος.
 Η κακία, υπό οιανδήποτε μορφήν συναντάται, είναι ένδειξις απουσίας της θείας Χάριτος. Το μίσος, η απιστία, η ακαταστασία, η αποστασία από το θέλημα το Θεού είναι ενδείξεις, ότι ερημώθη η ψυχή από την Χάριν του Αγίου Πνεύματος.
 Μόνον η Χάρις του Παρακλήτου κατακαίει τον ρύπον της ψυχής, τις κακές επιθυμίες και κλίσεις, και ζωογονεί την νεκρωμένην ψυχήν. << Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται και καθάρσει υψούται λαμπρύνεται>>.
 Όταν μέσα στην Καρδιά του ανθρώπου έρχεται η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, τότε ο άνθρωπος αλλοιώνεται, μεταμορφώνεται, τότε ο άνθρωπος συνομιλεί με τον Θεόν, θεο-λογεί, λαμβάνει το χάρισμα της θεολογίας, ας είναι αγράμματος. Θεολόγος δεν είναι εκείνος που κατέχει ένα πτυχίο της θεολογικής Σχολής, αλλά εκείνος που μέσα του δέχεται τις ενέργειες και την Χάριν του Αγίου Πνεύματος.
 Ο Χριστός ωμίλησε περί αυτού σαφώς: <<Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος>>. Δηλαδή ο πιστός, ο αληθινά πιστός γίνεται πηγή θείων λόγων, πηγή θεολογίας. Το Άγιον Πνεύμα <<αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξε, αλιείς θεολόγους ανέδειξεν>>.
 Η Εκκλησία είναι ταμειούχος της θείας Χάριτος. Το Άγιον Πνεύμα ενεργεί δια των Μυστηρίων εν τη Εκκλησία. Μόνον εντός της Εκκλησίας δέχεται ο πιστός τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Επομένως μόνον μέσα εις την Εκκλησία ζωούται, μεταμορφώνεται, αξιούται της σωτηρίας. Εκτός της Εκκλησίας εις το σχίσμα, εις την αίρεσιν δεν ενεργεί η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Δι' αυτό λέγουν οι Πατέρες, ότι εις το σχίσμα ούκ έστι θεία Χάρις, και επομένως ούκ έστι σωτηρία.

<<ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΩΝ
ΙΕΡΟΜ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
ΘΕΟΛΟΓΟΥ - ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ>>

ΕΥΛΑΒΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΟΣΙΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ

 

Bishop Gerasimos Kosmas

3 λ.  ·

ΕΥΛΑΒΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΩΥΣΗ.

Σήμερον, 16 Ἰουνίου 2021, ἡμέρα Τρίτη, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίας Τριάδος Ἑξαμιλίων Κορινθίας, ἐτελέσθη Θεία Λειτουργία καί ἐν συνεχείᾳ εὐλαβές μνημόσυνον εἰς μνήμην τοῦ Ὁσίου Γέροντος Μωϋσέως τοῦ Τρυπητήνια, ἐπί τῇ συμπληρώσει 75 ἐτῶν ἀπό τῆς κοιμήσεως του τήν 15ην Ἰουνίου 1946 εἰς τήν ἀνδρώαν Ἱεράν Μονήν Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς θέσιν Μπογδάνι Ἀθικίων Κορινθίας.

Τήν Θείαν λειτουργίαν ἐτέλεσε ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Ἄργους κ. Γεράσιμος βοηθούμενος ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀντωνίου Γκιόκα, καί παρίστατο ὁ πολιός Γέρων Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Παχώμιος, ὁ μοναδικός ἐπιζῶν ἐκ τῶν πνευματικῶν τέκνων τοῦ Ὁσίου Γέροντος Μωϋσέως, παρά τοῦ ὁποίου ἔγινε δεκτός εἰς τήν μοναχικήν πολιτείαν (1944), ἐδέχθη τήν μοναχικήν κουράν καί ἔλαβε τό μοναχικόν ὄνομα Παχώμιος, εἰς τιμήν τοῦ Γέροντος τοῦ Ὁσίου Γέροντος Μωυσέως, Παχωμίου τοῦ Ἀρελᾶ εἰς τήν Μονήν τῶν Τριῶν Ὁσίων Πατέρων τῆς Χίου.

Ὁ Ὅσιος Γέρων Μωϋσῆς ὁ Τρυπητήνιας ἦτο ὁ κτήτωρ καί Γέροντας τῶν δύο Ἱερῶν Μονῶν, τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί τοῦ Εύαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς τά ὅρια τοῦ χωρίου Ἀθίκια Κορινθίας, καί θεωρεῖται ὁ πνευματικός κτήτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἑξαμιλίων Κορινθίας καθόσον μέ τίς εὐχές καί τίς ὁδηγίες του ἀπό τόν οὐρανόν, ἀνευρέθη τό ἀκίνητον καί ἀνηγέρθησαν τά ἐπ’ αὐτοῦ οίκήματα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς πρός δόξαν καί τιμήν τῆς Παναγίας καί Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος. Αἰωνία καί μακαρία αὐτοῦ ἡ μνήμη.

1 σχόλιο

Bishop Gerasimos Kosmas

Ὁσίου Γέροντος Παχωμίου τοῦ Ἀρελᾶ (+1905), Γέροντος του Ὁσίου Γέροντος Μωυσέως.

• •  · 
    Απάντηση
  •  · 1 λ.

Γράψτε ένα σχόλιο…

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΙΝ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ ΥΠΟ ΑΓΑΡΗΝΩΝ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΠ ΕΣΧΑΤΩΝ ΠΡΟΣΕΤΕΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΑΘΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΙΝ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ ΥΠΟ ΑΓΑΡΗΝΩΝ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΠ  ΕΣΧΑΤΩΝ ΠΡΟΣΕΤΕΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΑΘΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ  

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

 

ΚΟΡΥΦΕΣ

  Όσοι ζούμε στις μεγαλουπόλεις, μέσα σε ατμόσφαιρα αποπνικτική, αιστανόμαστε την ανάγκη να βγούμε πιό έξω, πιό ψηλά. Θέλουμε ν' αναπνεύσουμε καθαρό αέρα. Να δεί το μάτι μας γαλάζιο ουρανό. Να αιστανθούμε ελεύθεροι.
 Το ίδιο νιώθει και κάθε υγιής ψυχή που ζεί κάθε μέρα μέσα σε ατμόσφαιρα μαύρη από μικρότητες, από δυσκολίες, από κινδύνους και πάθη. Θέλει ν' ανέβει πιό ψηλά ν' αναπνεύσει χάρη, γαλήνη, χαρά. Θέλει να ζήσει μέσα στην απλότητα, στην πίστη, στην ταπείνωση, στη θυσία, μακρυά από τον εγωκεντρισμό και τις κατωτερότητες.Και τότε παίρνει τον ανήφορο προς τις ψηλές κορφές, που δεν είναι άλλες από τις κορυφές των αγίων.
 Κάθε άγιος είναι μία θεία κορυφή γεμάτη με ουράνιο οξυγόνο. Μία κορυφή, που ξεκουράζει, που γαληνεύει, που δίνει φτέρα στην ψυχή για να πετάξει ακόμη πιό ψηλά στα ουράνια. Αυτές είναι οι αληθινές κορυφές της Εκκλησίας μας. Αυτές αναμορφώνουν τον κόσμο.
 Όλοι μας νιώθουμε κουρασμένοι. Όλοι μας πονούμε πολύ. Όλοι μας έχουμε κάποιο βάσανο κρυφό που μας τυραννάει την ψυχή. Ας ανηφορίσουμε λοιπόν προς τις κορυφές των αγίων μας για να ξεκουραστεί η ψυχή μας. Κι είναι άπειρες αυτές οι κορυφές, ώστε όλοι μας να μπορούμε να σταθούμε σε κάποια που μας ταιριάζει και μας εμπνέει πολύ.
 Οι άγιοι πάντες μας περιμένουν.

ΣΥΝΕΠΕΙΑ

 Πολλά συστήματα και οργανώσεις στηρίζουν την επιβολή τους κυρίως στη μυστικότητά τους. Τηρούν ως βάση τη μυστικότητα προς τους έξω, αλλά και πρός τους μέσα. Τα κάνουν όλα κρυφά.
 Το αντίθετο, ακριβώς, συμβαίνει με το Χριστιανισμό. Σε βάση του έχει την ομολογία, την διαφάνεια. Τα φανερώνει όλα. Κι αυτό γιατί ο Χριστιανισμός είναι φως και αλήθεια και δε φοβάται τίποτα. Ομολογεί και φανερώνει τα πάντα δημόσια. Ακριβώς για να ελκύσει όλους στο φως και στην αλήθεια.
 Δόγματα, λατρεία, μυστήρια, όλα είναι καταφάνερα μέσα στο Χριστιανισμό για να σώσουν τον κόσμο.
 Γιαυτό ο Χριστός θέτει σαν όρο, ότι όποιος ομολογήσει με θάρρος Αυτόν και την αλήθεια του θα πάρει πρώτη θέση στον ουρανό. Θα ομολογήσει γι' αυτόν ο Χριστός μπροστά στον ουράνιο πατέρα του.
 Η ομολογία του Χριστού και της αλήθειας στη καθημερινή ζωή μας είναι η επιβεβαίωση της σωτηρίας μας.
 Η ομολογία όμως αυτή δεν είναι μόνο τα θαρρετά λόγια της αλήθειας, όπως νομίζουν πολλοί. Ομολογία είναι το μαρτύριο, η άσκηση, η λειτουργική ζωή. Ομολογία είναι η αληθινή αγάπη, και η αληθινή βίωση των μυστηρίων. Όταν βλέπει ο κόσμος όλ' αυτά να γίνονται σωστά στους Χριστιανούς, τότε γνωρίζει το φως και την αλήθεια. Τότε ομολογείται ο Χριστός.
 Δε μπορούμε να ομολογούμε Χριστό και να ζούμε με τον αντίχριστο. Δεν μπορούμε να κοβόμαστε για την αλήθεια και όπου δεν μας συμφέρει να χρησιμοποιούμε το ψέμα. Δεν μπορούμε να ζητάμε δικαιοσύνη και μείς ν' αδικούμε. Η ομολογία του Χριστού και της αλήθειας απαιτούν συνέπεια στη ζωή μας.
 Οι αληθινοί ομολογητές είναι και αληθινοί άγιοι. Αυτούς θα ομολογήσει ο Χριστός μπροστά στον ουράνιο πατέρα του, όπως μας είπε και στο σημερινό Ευαγγέλιο.
 Όποιος, λοιπόν, θέλει να πάρει θέση κοντά στο Θεό πρέπει να ομολογεί με όλη του τη ζωή, παντού και πάντοτε, το Χριστό.

ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΓΙΟΙ

 Το καλλιεργημένο πράμα πάντα έχει μεγαλύτερη αξία από το ακαλλιέργητο. Ένα ακατέργαστο μάρμαρο έχει μικρή αξία. Ένα κατεργασμένο έχει μεγαλύτερη. Το μάρμαρο, που έχει δουλέψει ο Πραξιτέλης και ο Φειδίας, κι έχουν φτιάξει τον Ερμή και τον Παρθενώνα, έχει αθάνατη αξία.
 Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Ο ακαλλιέργητος άνθρωπος έχει μικρή αξία. Ο καλλιεργημένος έχει μεγάλη αξία.
 Η αγιότητα είναι η μεγαλύτερη αξία για τον άνθρωπο. Τον κάνει όμοιο με το Θεό. <<Άγιοι γίνεσθε, λέει ο Θεός, ότι άγιος εγώ ειμί>>.
 Έξω από την αγιότητα τίποτα δεν είναι ωραίο. Κάλλη, πλούτη, ηδονές, όλα φθείρονται. Η αγιότητα μένει και λάμπει στον αιώνα. Αυτή διάλεξαν οι άγιοι πάντες. Γιαυτό και θα λάμπουν αιώνια.
 Η αγιότητα προϋποθέτει υπεύθυνη στάση ζωής. Συνδέεται με <<πάλη προς τις αρχές και εξουσίες του αιώνα τούτου>>.
 Οι άγιοι έχυσαν το αίμα τους στ' αμφιθέατρα και τον ιδρώτα τους στις ερήμους. Ακροζυγιάστηκαν, πολλές φορές, στο χείλος της αβύσσου. Τελικά νίκησαν . Σήκωσαν τη γή στον ουρανό, με το σκήνωμα του πόνου και του σταυρού τους.
 Η αγιότητα δεν είναι αναμαρτησία. Είναι συναίσθηση ενοχής και εκζήτηση, συνεχής, του θείου ελέους. Αυτό μας σώζει.
 Σωζόμαστε με τη χάρη του Θεού.
 Η αγιότητα δεν είναι εξωτερικό σχήμα. Είναι στάση ζωής, που αγιάζει όλα τα σχήματα, και όλους τους τύπους των ανθρώπων σε όλους τους αιώνες.
 Οι άγιοι ανήκουν σε όλες τις τάξεις των ανθρώπων. Έχουμε αγίους οικογενειάρχες, παρθένους, πτωχούς, πλούσιους, άσπρους, μαύρους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
 Όλοι μπορούμε να γίνουμε άγιοι. Δε θα υπάρξει άνθρωπος που θα μπορέσει να δικαιολογηθεί αληθινά, ότι δε μπορούσε να γίνει άγιος. Αφού και ο ληστής μέσα σε λίγα λεπτά έγινε 'αγιος. Σε όλους ο Θεός θα δώσει τρόπο και ευκαιρία να γίνουν άγιοι. Τα κανονίζει η πανσοφία Του.
 Ο Θεός μόνο τον άνθρωπο κάλεσε να γίνει άγιος. Τα δέντρα, τα φυτά, τα ζώα, οι θάλασσες, τ' αστέρια δεν μοιάζουν του Θεού. Μόνο ο άνθρωπος είναι συγγενής του Θεού, γιατί έχει τη δική του εικόνα.
 Ο Χριστός πήρε την ανθρώπινη φύση για να την αγιάσει. Και <<δυνάμει>> την αγίασε. Εμείς τώρα, αν θέλουμε να σωθούμε, πρέπει να δεχτούμε την αγιότητα αυτή και <<ενεργεία>>. Δηλαδή να την κάνουμε ζωή μας.
 Σκοπός όλης της δημιουργίας είναι ν' αγιαστεί ο άνθρωπος.
 Άπειρη η προσφορά του Θεού σε μας.
 Μήπως και μεις πρέπει ν' αντιπροσφέρουμε κάτι σαν αντίδωρο στο Θεό; Μας το ζητάει ο ίδιος. <<Υιέ μου, λέγει, δος μοι σην καρδίαν>> - παιδί μου, δώσε μου σαν αντίδωρο την καρδιά σου. Κι εγώ θα την αγιάσω, όσο αμαρτωλή κι αν είναι.
 Όλοι οι άγιοι, που γιορτάζουμε σήμερα, αυτό έκαναν: έδωσαν αντίδωρο στο Θεό την καρδιά τους.
 Αν το κάνουμε κι εμείς μπορούμε να γίνουμε άγιοι. Εμπρός λοιπόν.

''Κείμενα από το βιβλίο <<Στοχασμοί από τον Άμβωνα,
π. Τιμοθέου Κ. Κιλίφη''   

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΓΙΟΓΚΑ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ

 

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΓΙΟΓΚΑ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΝΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ!

Πέμπτη, 13 Ιουνίου 2019

Έχουμε ήδη κατ’ επανάληψη αναφερθεί σε παλαιότερες ανακοινώσεις και μελέτες μας στα δύο μεγάλα σκοτεινά, δαιμονικά και αντίχριστα κινήματα παγκοσμίων διαστάσεων, στη λεγόμενη Νέα Εποχή και τον Οικουμενισμό.

Πρόκειται για δύο πολυκέφαλα θηρία, όμοια μ’ αυτά που περιγράφει ο άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη, τα οποία αποτελούντην μεγαλύτερη απειλή στη ζωή της Εκκλησίας και τα οποία καλείται σήμερα η Εκκλησία μας πρωτίστως και κυρίως να αντιμετωπίσει. Και τα δύο έχουν παράλληλη πορεία, συγκλίνουν μεταξύ τους και τελικά υπηρετούν ένα κοινό στόχο, την σταδιακή ενοποίηση της ανθρωπότητος, και την πραγματοποίηση και εγκαθίδρυση μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας.

Οι θιασώτες της Νέας Εποχής και του Οικουμενισμού διακηρύσσουν«εν παντί καιρώ και τόπω»,και προπαγανδίζουν σε όλους τους τόνους,ότι η νέα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία στην οποία έχει εισέλθει η ανθρωπότητα, είναι μια σύγχρονη αναγκαιότητα. Ότι η κατάσταση του κόσμου έχει αλλάξει πλέον, οι λαοί έχουν βγεί από την απομόνωσή τους και καλούνται να αποκτήσουν μια νέα πλανητική συνείδηση.
Η ανθρωπότητα εισήλθε σε μια νέα εποχή ειρήνης, συναδέλφωσης, αλληλεγγύης και ενότητας, αφήνοντας πίσω της τις αγκυλώσεις και τις έχθρες του παρελθόντος. Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ χριστιανικών ομολογιών και θρησκειών καλούνται να γεφυρωθούν και να παραχωρήσουν την θέση τους στην αγάπη, στην αλληλεγγύη και την συνεργασία. Το «σπουδαίο» αυτό έργο καλούνται να φέρουν εις πέρας τα δύο αυτά σκοτεινά και δαιμονικά κινήματα,αμβλύνοντας τις δογματικές διαφορές και προωθώντας έναν πρωτόγνωρο θρησκευτικό συγκρητισμό.
Οι επί μέρους δογματικές διδασκαλίες των διαφόρων θρησκειών καλούνται να υποχωρήσουν και να παραχωρήσουν τη θέση τους σ’ ένα νέο κυρίαρχο δόγμα.Στο «πανδόγμα» τηςΝέας Εποχής και του Οικουμενισμού, σύμφωνα με το οποίο όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Όλες προσφέρουν τη σωτηρία, διότι κατ’ ουσίαν όλες δεν είναιτίποτε άλλο παρά «διαφορετικοί τρόποι και δρόμοι αναγωγής στον ίδιο Θεό».

Αν μελετήσει κανείς τις ομιλίες αυτών που μετέχουν στους Διαθρησκειακούς Διαλόγους και συναντήσεις, στις οποίες δυστυχώς συμμετέχουν και υψηλόβαθμοι κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, θα διαπιστώσει ότι όλες σχεδόν κινούνται πάνω στα ιδεολογικά πλαίσια που σκιαγραφήσαμε παρά πάνω. Επειδή όμως αδυνατούν να θεμελιώσουν τις θέσεις και απόψεις τους πάνω σε βιβλικές, ή πατερικές μαρτυρίες, επενόησαν μια ακόμη νέα οικουμενιστική θεωρία, καινοφανή και κακόδοξη, την λεγόμενη «Οικονομία του Πνεύματος», σύμφωνα με την οποία η επιδημία του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο, την ημέρα της Πεντηκοστής «επεσκίασε» και τις θρησκείες, τις εκτός του Χριστιανισμού, και «ενεργοποίησε»σ’ αυτές τη δυνατότητα της «σωτηρίας», ανατρέποντας όμως έτσι τον θεόπνευστο βιβλικό λόγο ότι «ουκ έστιν εν άλλωουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς», (Πραξ.4,12).

Μια πρόσφατη είδησηστο ιστολόγιο«Ρομφαία», ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον επίσημο τρόπο την τραγική αυτή και οδυνηρή πραγματικότητα, ότι δηλαδή Νέα Εποχή και ο Οικουμενισμός, αλληλοπεριχωρούνται μεταξύ τους. Πρόκειται για δημοσίευμα του κ. Αλέξανδρου Ντελόπουλου και αφοράσε «Ορθόδοξη»ενορία της Ιεράς Μητροπόλεως Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας,(του κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου).
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο:«Έναν διαφορετικό σύγχρονο τρόπο προσέγγισης των νέων έχει επιλέξει μια ενορία στο Λονδίνο που προσφέρει μαθήματα... γιόγκα! «Νιώσε καλύτερα», «το αξίζεις» λέει η ενορία για να διαφημίσει τα μαθήματα και προσκαλεί τον κόσμο να συμμετέχει σε πολύ... προνομιακές τιμές. Μπορεί άλλες Ιερές Μητροπόλεις να καταδικάζουν τη γιόγκα ως μυστικιστική πρακτική της άπω Ανατολής, όμως η συγκεκριμένη ενορία της Αγίας Αικατερίνης της Ιεράς Μητροπόλεως Θυατείρων δεν κάνει κατηχητικά σχολεία, ή αθλητικές δραστηριότητες, αλλά προσφέρει «εναλλακτικές» στιγμές στους ενορίτες.
Στο διαφημιστικό της φυλλάδιο η ενορία προσκαλεί τους νέους να φέρουν μαζί και έναν φίλο τους και διαφημίζει πως αν κλείσουν ένα σετ πολλών ωρών κερδίζουν μια ώρα δωρεάν...»!Μάλιστα! Μαθήματα γιόγκα σε «Ορθόδοξη» ενορία! Καλά το διάβασαν οι αναγνώστες μας! Απίστευτο, και όμως πραγματικότητα!

Ας σημειωθεί εδώ ότιη γιόγκα σήμερα έχει κατακλύσει κυριολεκτικά τον δυτικό κόσμο, μαζί και την Ελλάδα.Τούτο οφείλεται εν πολλοίς στο ότι ο σύγχρονος ευρωπαίος άνθρωπος, απογοητευμένος από τον χρεοκοπημένο,στείρο και άμοιρο γνησίας πνευματικότητος Παπισμό και Προτεσταντισμό, έστρεψε την προσοχή του στην ανατολική «πνευματικότητα», στα πολυθεϊστικά θρησκεύματα της Ανατολής στον Ινδουισμό και το Βουδισμό, αναζητώντας σ’ αυτά, λύτρωση, αυτοπραγμάτωση, σωτηρία, το «ύδωρ το ζων».
Επειδή λοιπόντα θρησκεύματα αυτά και ιδιαιτέρως οιινδουϊστικές πρακτικές της γιόγκα έχουν βρεί μεγάλη απήχηση και αποδοχή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και επειδήπολλοί Ορθόδοξοι χριστιανοίαγνοούν, τι κατ’ ουσίαν είναι η γιόγκα και ποιους κινδύνους εγκυμονεί για την σωτηρία τους, θα προσπαθήσουμε στις γραμμές που ακολουθούν να παραθέσουμε με πολλή συντομία, μερικά βασικά στοιχεία, γύρω από τη γιόγκα, προς ενημέρωση και προφύλαξη.

Κατ’ αρχήν η λέξη γιόγκα σημαίνει «ένωση» με την υπερβατική πραγματικότητα, που συντελείται μετά την«διάλυση της δυαδικότητας του νου και της ύλης μέσα στην υπέρτατη πραγματικότητα», (Βλ. Αντ. Αλεβιζοπούλου, «Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή», Πρέβεζα 1990, σελ. 169). Στο χώρο του εσωτερισμού, ο διαλογισμός και κατ’ επέκταση ηγιόγκα, είναι η τεχνική της δημιουργικής δύναμης της σκέψης και χαρακτηρίζεται ως «μονοπάτι προς την απελευθέρωση»από την ξεχωριστότητα και «επιστροφή» στην απρόσωπη θεότητα, στην υπέρτατη συμπαντική Υπερσυνειδητότητα. Το «μονοπάτι» αυτό, ή μ’ άλλα λόγια οι χρησιμοποιούμενες μέθοδοι και τεχνικές της γιόγκα και του διαλογισμού, συνίστανται σε ψυχοσωματικές ασκήσεις οι οποίες έχουν βαθμίδες και στάδια, οκτώ τον αριθμό.
Οι τέσσερις πρώτες βαθμίδεςαναφέρονται στην ηθική συμπεριφορά και σε σωματικές ασκήσεις και τεχνικές αναπνοής. Στην πέμπτη βαθμίδα οι σχέσεις προς τον έξω κόσμο διακόπτονται και οι αισθήσεις στρέφονται «προς τα έσω». Ύστερα ακολουθεί η κυριαρχία του πνεύματος κατά τις τρείς τελευταίες βαθμίδες.Εδώ έχουμε τον διαλογισμό στην κύρια σημασία του. Είναι η συγκέντρωση του νου σ’ ένα αντικείμενο, ο διαλογισμός σ’ αυτό και τελικά η κατάσταση της λεγόμενης καθαρής συνείδησης.
Σ’ αυτή την τελευταία βαθμίδα τα σύνορα ανάμεσα στο εγώ και στο αντικείμενο εξαφανίζονται και το ένα διαλύεται μέσα στο άλλο, ή απορροφάται από αυτό. Στη διαδικασία του διαλογισμού χρησιμοποιούνται διαλογιστικές συλλαβές τα λεγόμενα μάντρα, που είναι τις περισσότερες φορές ονόματα θεοτήτων. (Βλ. Αντ. Αλεβιζοπούλου, «Διαλογισμός ή προσευχή;», Αθήναι 1997, σελ. 58-59).

Από τα παρά πάνω ελάχιστα στοιχεία που αναφέραμε γίνεται αμέσως αντιληπτό, ότι η γιόγκα δεν είναι απλές γυμναστικές ασκήσεις,αλλά ένα αναπόσπαστο κομμάτι της θρησκευτικής λατρείας του Ινδουϊσμού, που σκοπό έχει την «ένωση» της ψυχής με το απρόσωπο ένα,την απόλυτη υπερβατικότητατου Ινδουισμού, με τη βοήθεια και την καθοδήγηση κάποιου διδασκάλου, που λέγεται γκουρού.
Οι λεγόμενες γυμναστικές ασκήσεις που εφαρμόζονται, συνοδεύονται με επικλήσεις θεοτήτων, ή μάντρα, όπως π.χ. το «ομ», που επαναλαμβάνεται συνεχώς από τον ασκούμενο στη γιόγκα. Επί πλέον η γιόγκα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αντιχριστιανικές θεωρίες και δόγματα, όπως η μετενσάρκωση και το κάρμα, αλλά και με την πεπλανημένη θεωρία της αυτολύτρωσης, που είναι μια ανθρωποκεντρική προσπάθεια εξιλέωσης που στην ουσία καταργεί την απολυτρωτική θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ωστόσο στις δυτικές κοινωνίες ευρύτατα και παραπλανητικά παρουσιάζεται ως γυμναστική, με στόχο να γίνει πιο εύκολα αποδεκτήστουςανίδεους και αφελείς. Τα διάφορα κέντρα, ή σχολές, ή ινστιτούτα γιόγκα, την παρουσιάζουν σαν μια ψυχοσωματική μέθοδο, ντυμένη με επιστημονικό μανδύα, που σκοπό έχει να χαλαρώσει τον ασκούμενο από το στρές και να του δώσει ευεξία σωματική και ψυχική.
Από τα παρά πάνω συμπεραίνουμε ότι δεν είναι δυνατόν να είναι κανείς αληθινός χριστιανός, συνειδητό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού και παράλληλα να ασκείται στη γιόγκα, ή να παίρνει μαθήματα γιόγκα, διότι όπως λέγει ο Κύριός μας «ουδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν»,(Ματθ.6,24). Δεν μπορεί κανείς να λατρεύει ταυτόχρονα τον Χριστό και τον διάβολο.

Ειλικρινά λυπούμεθα διότι οι ποιμένες της ενορίας Αγίας Αικατερίνης του Λονδίνου αδυνατούν να εννοήσουν αυτή την μεγάλη αλλά και στοιχειώδη αλήθεια, ότι δηλαδή η Γιόγκα είναι μια δαιμονική πρακτική και ως εκ τούτου απόλυτα ασυμβίβαστη με την χριστιανική μας πίστη. Είναι μια καλοστημένη παγίδα των σκοτεινών θιασωτών της «Νέας Εποχής», για την απόσπαση πιστών από την πίστη της Εκκλησίας μας.
Μια πρακτική η οποία αποξενώνει τον πιστό από τη σώζουσα χάρη του Χριστού και της Εκκλησίας και τον οδηγεί στην απώλεια. Λυπούμεθαειλικρινά μπροστά στο τραγικό φαινόμενο, «Ορθόδοξοι» υποτίθεται, ποιμένες, να αγνοούν την αποστολή τους και αντί να οδηγήσουν τα πρόβατα στο Χριστό, να τα οδηγούν στο στόμα του λύκου.
Αντί να διδάξουν μαθήματα Ορθοδόξου πνευματικότητος και ζωής, τα οποία μόνον αυτά, μπορούν να βοηθήσουν τον σύγχρονο άνθρωπο και μάλιστα τους νέους, να ξεπεράσουν τα όποια προσωπικά τους προβλήματα, να μετατρέπουν τις ενορίες των σε κέντρα εκμαθήσεως γιόγκα.
Αντί να διδάξουν την νοερά προσευχή, διδάσκουν την αντίστροφη απομίμησή της, τη γιόγκα, μέσω της οποίας εισέρχεται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας η δαιμονική «πνευματικότητα» της «Νέας Εποχής». Εδώ επαληθεύεται η προφητική ρήση του μεγάλου σύγχρονου αντιαιρετικού κληρικού, αειμνήστου π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου: «Η «Νέα Εποχή» δεν θέλει άδειες εκκλησίες, αλλά γεμάτες από πιστούς, με αλλοιωμένο φρόνημα»!

Κλείνοντας με θλίψη διαπιστώνουμε ότι οι δύο μεγάλες σκοτεινές δυνάμεις της Νέας Εποχής και του Οικουμενισμού εν είδει σαρωτικής θύελλας τείνουν να ισοπεδώσουν τα πάντα στη γηραιά Ήπειρο. Φυσικά δεν περιμέναμε μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων στην τοπική αυτή Εκκλησία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στην οποία όπως είναι γνωστό κυριαρχεί ο Οικουμενισμός σε απίστευτα μεγάλο βαθμό.
Διότι είναι αδύνατον εκεί όπου κυριαρχεί ο Οικουμενισμός να μη βρίσκει πρόσφορο και κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί και η Νέα Εποχή. Αυτά τα δύο «λουλούδια» φυτρώνουν μαζί και όπου φυτρώνει το ένα, φυτρώνει και το άλλο.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών Ι.Μ.Πειραιώς

Πηγή

11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2021 Ε.Η. : Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ''ΕΝ ΤΩ ΑΔΕΙΝ'' ΗΤΟΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ''ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ''

 

 Η εφέστεια Θεομητορική Εικόνα του Αγίου Όρους, φυλασσόμενη στο σύνθρο του Ναού του Πρωτάτου.

 Το θαύμα της παραδόσεως του Θεομητορικού ύμνου ''Άξιον Εστί'', οικονομήθηκε κατά την βασιλεία Βασιλείου Β' του Βουλγαροκτόνου και Κωνσταντίνου (των Πορφορυγεννήτων, υιών του Ρωμανού) και την πατριαρχεία Νικολάου του Χρυσοβέργη, το έτος 980.

 Στη Σκήτη του Πρωτάτου, στο Κελλί της Κοιμ. Θεοτόκου, κατοικούσε ένας ενάρετος Ιερομόναχος με τον υποτακτικό του. Το βράδυ της 10ης προς 11η Ιουνίου (Σάββατο προς Κυριακή), πήγε ο Γέροντας στην κοινή αγρυπνία και άφησε μόνο τον υποτακτικό του, να ψάλλει την Ακολουθία ''κατά το σύνηθες''. Ενώ ''η εσπέρα είχε παρέλθη, ιδού κρούει την θύραν ξένος τις μοναχός, ο οποίος εισελθών έμεινεν εν τω κελλίω την νύκτα εκείνην''. Κατά την ώρα του Όρθρου, συμπροσευχόμενος ο υποτακτικός με τον άγνωστο μοναχό, έψαλλε κατά την συνήθεια τον γνωστό ύμνο του αγ. Κοσμά του ποιητή, Επισκόπου Μαϊουμά, ''την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ'', ενώ ο άγνωστος μοναχός άρχισε διαφορετικά, με το '' Άξιον εστί ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών''. Όταν ο υποτακτικός άκουσε τον ύμνο ''εθαύμασε και είπε προς τον φαινόμενον ξένον, ημείς ούτω ψάλλομεν, ως παραλάβομεν το δε '' Άξιον Εστί'' ουδόλως γνωρίζομεν''. Ζήτησε δε να του το γράψει, ''δια να το ψάλλη και αυτός εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον''. Όμως, ''μή υπάρχοντος χάρτου και μελάνης, έδραμε ο μοναχός και εύρεν πλάκα επί της οποίας έγραψεν ο ξένος δια του δακτύλου τον ύμνον, ως επί κηρού, ειπών ''από του νύν ούτω να ψάλλητε και υμείς και όλοι οι Ορθόδοξοι''. Και έγινε άφαντος.

 Η πλάκα με τον Αγγελικό ύμνο στάλθηκε στους Βασιλείς και τον Πατριάρχη, η δε Εικόνα ενώπιον της οποίας ''εψάλη το πρώτον ο ύμνος'', αποθησαυρίσθηκε στον Ναό του Πρωτάτου, όπου και σήμερα φυλάσσεται, και επονομάσθηκε '' Άξιον Εστί ''.