Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

ΟΛΙΓΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΣ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ


ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΙΦΣΚΑΕΓΟΧ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΕΞΕΧΑΣΑΜΕ, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΥΠ ΟΨΙΝ ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΥΠ ΟΨΙΝ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΑΔΟΧΩΝ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΠΟΙΝΙΚΩΣ ΔΙΑ ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΙΝ ΜΕΓΑΛΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΣ ΒΑΘΜΟΝ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΝ ΔΙ ΕΞΩΔΙΚΟΥ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ Ο ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΑΔΟΧΩΝ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΚΟΣΜΑΣ ΣΚΡΕΤΑΣ....
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΘΑ ΜΟΝΟΝ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΝ, ΕΝΩ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΕΣΗΜΕΙΩΘΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ, ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΔΥΟ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ Ο ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ...
ΗΜΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ ΟΤΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΘΩΟΣ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΕΒ/ΤΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ (ΚΑΘΟΣΟΝ ΑΛΛΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ) ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΤΙ ΤΟΝ ΕΜΠΟΔΙΖΕ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΝΟΜΙΜΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΔΑΠΙΕΓΟΧ, ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΝ ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΙ ΑΡΜΟΔΙΩΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑΝ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ....
ΤΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΕΖΗΤΗΘΗ, ΟΤΑΝ ΩΣ Ο ΜΟΝΟΣ ΝΟΜΙΜΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΩΦΕΙΛΕ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΝ ΔΙΟΙΚΗΣΙΝ ΤΟΥ ΟΔΑΠΙΕΓΟΧ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΩΣ ΚΑΤΕΛΗΞΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ ΚΑΙ ΤΙ ΤΟΝ ΗΜΠΟΔΙΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ, ΩΣΤΕ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΤΥΧΟΝ ΜΟΜΦΗΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ;
ΕΠΙΣΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΑΜΕΝ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΝ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΝΟΜΙΜΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΔΑΠΙΕΓΟΧ ΕΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗΜΕΝ ΕΞΩΔΙΚΩΣ, ΟΤΙ ΗΔΙΑΦΟΡΗΣΑΜΕΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΧΡΗΣΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΝ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΗΤΟ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ...
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΡΜΟΔΙΩΤΕΡΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΠΕΝΤΕ (1992 ΗΤΟΙ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ ΓΙΝΗ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ), ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΟΥΝ ΕΑΝ ΕΝΤΟΣ ΔΕΚΑ ΗΜΕΡΩΝ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΩΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΟ ΠΟΣΟΝ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΠΡΟΩΡΙΖΕΤΟ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΙΝ ΤΡΙΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΙΝ ΚΑΙ ΕΝΤΟΛΗΝ ΤΗΣ ΔΙΑΘΕΤΙΔΟΣ;
ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΟΥΤΟΥ ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ ΠΑΣ ΕΧΕΦΡΩΝ, ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟΥ (ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ) ΟΤΙ "ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΠΙΛΩΝΟΥΝ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΥΣ" ... "ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΛΑΣΠΗ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΩΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΙΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ";
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΙ ΣΧΕΣΙΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΜΟ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ; Η ΜΗΠΩΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΚΑΝΑΛΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΕΘΑ ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩΜΕΝ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΘΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ;
ΑΠΛΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΔΙΕΡΩΤΩΜΕΘΑ, ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΧΡΕΙΑΣΘΗ ΘΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩΜΕΝ ΚΑΙ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.
Παραθετομεν το κείμενον από τήν ανάρτησιν από την οποίαν ελάβομεν αφορμην νά γραψωμεν τα ανωτερω:
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ ΙΦΣΚΑΕΓΟΧ ΤΟ 1999, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ.
Οσο και αν προσπαθούν κάποιοι να σπιλώσουν ανιδιοτελείς ορθοδόξους κληρικούς και λα΄ι΄κούς,με σκοπό να αποπροσανατολίσουν και να ξεφύγουν από τα πνευματικά τους εγκλήματα και το σχίσμα που επέφεραν στο σώμα της Εκκλησίας τον Ιανουάριο του 2019,μέσα από την διακήρυξη,την υπογραφή και την εφαρμογή του Οικουμενισμού αλλά και την υποταγή τους σε εκτός Εκκλησίας, δεν θα το καταφέρουν .
Αντί να μετανοήσουν και να αποκηρύξουν τα επάισχυντα οικουμενιστικά κείμενα που υπέγραψαν, μαζί και όλα όσα έκαναν εναντίον της Εκκλησίας, αυτοί ρίχνουν λάσπη στον ανεμιστήρα,συκοφαντώντας ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με την κληρονομιά Δασκαλοπούλου.
Το παρακάτω απόσπασμα από τα Πρακτικά της συνεδριάσεως του Δ.Σ.του ΙΦΣΚΑΕΓΟΧ ,μιλάει από μόνο του. Μόνο που ως φαίνεται ,κάποιοι το ΄΄ξέχασαν΄΄.,
: «…Επίσης ὑπεγραμμίσθη, ὅτι πρέπει νά ἐξετασθῇ τό θέμα τῶν δεκάδων ἑκατομυρίων δραχμῶν, τά ὁποῖα προήρχοντο ἀπό τήν πώλησιν μέρους ἀπό τήν προαναφερθεῖσαν Κληρονομίαν Δασκαλοπούλου. Τά χρήματα αὐτά προερχόμενα ἀπό ἐκποίησιν μέρους ἐκ τῆς κληρονομηθείσης περιουσίας προωρίζονται διά τήν Μητρόπολιν Κατερίνης καί συγκεκριμένα διά τήν ἀνοικοδόμησιν ῾Ιεροῦ Ναοῦ. ῾Ο π. ᾿Αμφιλόχιος ὡς Πληρεξούσιος, διεχειρίζετο τό ὅλον θέμα (ἐκκαθάρισις τίτλων κυριότητος κ.λ.π), πολύ πρίν ἀπό τό 1990, ἐνῶ ὡς Πληρεξούσιος καί κατόπιν συνεννοήσεως μέ τά ἀρμόδια ὄργανα, ἐκποίησε μέρος ἐκ τῶν ἀκινήτων, μέ πάρα πολύ καλούς οἰκονομικούς ὅρους, καί ἐξησφάλισε τίς καλύτερες προϋποθέσεις νά ἀνεγερθῇ εἰς Κατερίνην μεγαλοπρεπής Ναός. Οἱ πέντε σχισματοαιρετικοί Μητροπολῖται, ὅμως, οἱ ὁποῖοι μέ σατανικόν τρόπον ἐπενόησαν καί ἐκήρυξαν τήν δῆθεν "εἰκονομαχίαν", ἐσυκοφάντησαν καί ἐδίωξαν τόν ἀκραιφνῶς ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ π. ᾿Αμφιλόχιο, καί μέ αὐθαιρέτους διαδικασίας καί μέ ἀπειλάς περί καθαιρέσεώς του, ἀπήτησαν νά μεταβιβασθοῦν τά χρήματα εἰς τόν τότε Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης κ. Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος καί μετά τό σχίσμα συνέχισε νά τά διαχειρίζεται, εἶναι δέ ἄγνωστον ἄν σήμερον ὑπάρχουν τά χρήματα ταῦτα. Δυστυχῶς, 6 χρόνια μετά τό σχίσμα των δέν διεκδικήσαμε τά χρήματα αὐτά, τά ὁποῖα ἀνέρχονται εἰς πολλάς δεκάδας ἑκατομυρίων, καί ἔτσι ὑποτίθεται, ὅτι τόσον ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ὅσον καί τά νομικά πρόσωπα τῆς ᾿Εκκλησίας, ὑπερασπίζονται τό συμφέρον τοῦ ᾿Αγῶνος τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἰδιαίτερα τῆς Μητροπόλεως Κατερίνης.»

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ


ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

 Την Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2019 εκ.ημ., ημέρα μνήμης του εν Αγίοις Πατρός ημών Διονυσίου του νέου, Αρχιεπισκόπου Αιγίνης, του εκ της νήσου Ζακύνθου, εόρτασε μεγαλοπρεπώς και Ορθοδόξως ο εν Πάτραις ομώνυμος Ιερός Ναός.

 Την Κυριακή εσπέρας περί ώραν 6:30 ετελέσθη υπό του Πανοσ/τατου Ιερομ/χου Αριχμ/του π. Γερασίμου Κοσμά, ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετά Λιτής και Αρτοκλασίας, ενώ την πρωΐαν της κυριωνύμου ημέρας εψάλη η ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία ετελέσθη Αρχιερατικό Συλλείτουργο, προεξάρχοντος του Μακ/του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Παχωμίου και συλλειτουργούντος του Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κηρύκου, του Αρχιμ/του π. Γερασίμου Κοσμά, των Πανοσ/τατων Ιερομ/χων π. Ιακώβου Βιδάλη, π. Γεωργίου Πανίδη και π. Αντωνίου Γκιόκα και του εκ Κύπρου Πρωθιερέως π. Μιχαήλ΄Ιωάννου. 

 Τον θείο λόγο εκήρυξε πολύ εμπευσμένα εις τους Ορθοδόξους πιστούς ο σεπτός Προκαθήμενος της Εκκλησίας μας, Μακ/τος κ. Παχώμιος. 

 Αμέσως μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Πανοσ/τατος Ιερομ/χος π. Γεράσιμος καλωσόρισε εκ μέρους του απουσιάζοντως εις την μακρινήν Αυστραλίαν Σεβ/του Μητροπολίτου Πατρών κ. Ευσταθίου, τους Αρχιερείς, τους Ιερείς και τους πιστούς εις την Ιερά Μητρόπολη Πατρών και ευχήθηκε εις όλους όπως ο άγιος τους παράσχει πλουσία την χάρη και την βοήθειά του. 

 Των εορτίων θρησκευτικών εκδηλώσεων ακολούθησε πλούσια υλική τράπεζα, η οποία προσφέρθηκε με πάρα πολύ αγάπη από τους ενορίτες του εορτάζοντος Ιερού Ναού.








Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ



 Μία από τις κυριότερες αιτίες, που πολλοί Χριστιανοί δεν προσέρχονται στο Ναό για να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία, άλλοι προσερχόμενοι δε λατρεύουν πράγματι το Θεό, αλλά στέκουν τυπικά ή περιφέρονται και περιεργάζονται χωρίς ευλάβεια, ή φεύγουν από το Ναό άτακτα και νωρίς, είναι η άγνοια της Θείας Λειτουργίας. Δεν γνώρισαν τι  μέγα Μυστήριο τελείται κατά τη Θεία Λειτουργία, ούτε έμαθαν να προσεύχονται και να λατρεύουν το Θεό διά μέσου της Θείας Λειτουργίας.

 Αλλά η άγνοια αυτή προέρχεται και εξαιτίας του ότι οι εκκλησιαζόμενοι Χριστιανοί ακούουν μόνο τις εκφωνούμενες ευχές της Θείας Λειτουργίας και αγνοούν τα εσωτερικά λεγόμενα των ευχών του ιερέα. Και άρα δεν είναι δυνατό να εννοήσουν τη σειρά της τέλεσης του Μυστηρίου. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ούτε των εκφωνούμενων προσευχών την έννοια και εξαιτίας αυτού δεν είναι σε θέση να μετέχουν στην τελούμενη λατρεία. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο, ότι μηχανικά και χωρίς ενδιαφέρον παρακολουθούν την ωφέλεια της Θείας λειτουργίας.

 Εξαιτίας αυτών των λόγων είναι φρόνιμο, ένα εγκόλπιο της Θείας Λειτουργίας, στο οποίο θα παρατίθεται ολόκληρο κείμενο αυτής, με σύντομη ερμηνεία για κάθε μια ευχή για να βοηθήσει τους Χριστιανούς ν’ αναπτύξουν ενδιαφέρον για τη Θεία Λειτουργία, η οποία αποτελεί τη σπουδαιότερη προσευχή της Εκκλησίας του Χριστού και τη μοναδική λατρεία, από την οποία ο άνθρωπος λατρεύει το Θεό κατά το πλέον ευάρεστο προς Αυτόν τρόπο. Ο εκκλησιαζόμενος δηλαδή, όταν κρατεί στο χέρι του το εγκόλπιο αυτό κατά τη Θεία Λειτουργία, θα είναι σε θέση να παρακολουθεί προσεκτικότερα την τέλεση του Μυστηρίου, να καταλαβαίνει καλύτερα τις ευχές, να προσεύχεται με το πνεύμα του, και να μετέχει ολοκληρωτικά στη λατρεία. Αυτή η επικοινωνία με τον Χριστό, μέσω του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, θα τον ελκύσει, ώστε να εκκλησιάζεται τακτικά, να γίνει συνειδητός Χριστιανός και ζωντανό μέλος της Εκκλησίας.

 Και για να εισαχθεί ευκολότερα ο αναγνώστης του παρόντος στο νόημα των προσευχών της Θείας Λειτουργίας και του όλου Μυστηρίου αυτής, θα εκθέσουμε στην εισαγωγή επιγραμματικά τι είναι προσευχή γενικά και τι είναι η Θεία Λειτουργία ειδικότερα.

 Η προσευχή. Προσευχή είναι η επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, είναι η απλή , η ταπεινή, αλλά γλυκιά και αγία συνομιλία του ανθρώπου με το Θεό, είναι η θερμή έκχυση της καρδίας μας προς το Θεό, κατά την οποία ο άνθρωπος δοξολογεί, ευχαριστεί το Θεό για τις μεγάλες δωρεές της αγάπης Του, εκθέτει σε Αυτόν τις ανάγκες και θλίψεις του, ζητεί με πίστη τη βοήθεια και επέμβαση Εκείνου, ο οποίος είναι ο μόνος ικανός να βοηθήσει και να ικανοποιήσει κάθε ανάγκη του ανθρώπου. Προσευχή είναι η θλιβερή ομολογία, η εγκάρδιος παράκληση, η ικετευτική κραυγή του αμαρτωλού ανθρώπου, ο οποίος συναισθάνεται το βάρος των αμαρτιών του και ποθεί να λάβει συγχώρηση από το μόνο Αγαθό, το Θεό που συγχωρεί τις αμαρτίες. Και επειδή αυτή είναι η προσευχή, γι΄ αυτό αποτελεί πράγματι την υψηλότερη έκφραση του ευγενέστερου από τα συναισθήματα του ανθρώπου, του θρησκευτικού συναισθήματος, αποτελεί, όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, «σύνδεσμον τῶν λογικῶν πρός τόν Κτίσαντα κτισμάτων καί δύναμιν, ἥτις ἱερουργεῖ καί τελεσιουργεῖ τήν τοῦ ἀνθρώπου πρός Θεόν ἀνάτασιν τέ καί ἕνωσιν». 

 Αυτή η προσευχή λέγεται ι δ ι ω τ ι κ ή, όταν γίνεται από τον καθένα ξεχωριστά Χριστιανό ιδιαιτέρως, ή από την κάθε ξεχωριστή χριστιανική οικογένεια, ή και από οποιαδήποτε άλλη ομάδα πιστών, ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο. Είναι τόσο φυσική ιδιότητα και εκδήλωση του λογικού μας η προσευχή, τόσο σπουδαίο και ένδοξο προνόμιο μας το ότι αναβιβαζόμεθα εις την μεγάλη τιμή να συνομιλούμε με τον ύψιστο Θεό, τόσο βαθιά και απαραίτητη ανάγκη της υλικής και πνευματικής μας φύσης, ώστε διαστρέφει τη φύση του, εκφυλίζεται και αποκτηνώνεται και παύει να είναι άνθρωπος εκείνος, που νέκρωσε την απαίτηση αυτή της ψυχής του, την απαίτηση της προσευχής. Αλλά εάν είναι τόσο απαραίτητη η ιδιωτική προσευχή, είναι επίσης απαραίτητη η δημόσια προσευχή και λατρεία. Δηλαδή, η προσευχή, την οποία από κοινού προσφέρει στο Θεό  η εκκλησία των πιστών εντός του Ναού. Τόσο στενά συνδέεται η δημόσια με την ιδιωτική προσευχή, ώστε χωρίς να συμμετέχουμε στις προσευχές της Εκκλησίας, και μάλιστα στη Θεία Λειτουργία, δε μπορεί να υπάρξει ιδιωτική προσευχή και δε μπορεί οι ατομικές προσευχές μας να γίνουν δεκτές από το Θεό. Και ο λόγος είναι ευνόητος.

 Πρώτον, διότι η Θρησκεία ενός λαού γίνεται γνωστή από τη δημόσια λατρεία του. Και εάν οι ειδωλολάτρες συγκεντρώνονται στην κοινή και δημόσια προσευχή, μέσω της οποίας ομολογούν την πίστη τους στους θεούς τους, πολύ περισσότερο εμείς οι Χριστιανοί, δημόσια και στην εκκλησία του λαού, οφείλουμε να λατρεύουμε το Θεό Πατέρα και το σωτήρα Χριστό και το Άγιο Πνεύμα. Εξαιτίας της δημόσιας λατρείας θα φανερώσουμε σε όλο τον κόσμο και θα ομολογήσουμε, ότι πιστεύουμε στον αληθινό Θεό. Είναι λοιπόν δημοσία ομολογία και διακήρυξη της πίστης μας στον αληθινό Θεό η δημοσία και επ’ εκκλησίας προσευχή.

 Δεύτερον, διότι η κοινή και δημοσία προσευχή είναι η πρέπουσα εκδήλωση ευλάβειας και ευγνωμοσύνης προς τον ύψιστο Ευεργέτη. Διότι όλοι ανεξαιρέτως και από κοινού «ἐν τῷ Θεῷ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν» - όπως διεκήρυξε στους Αθηναίους ο απόστολος Παύλος. Όλοι και από κοινού τον ίδιο αέρα, τον ίδιο ήλιο, τα ίδια αγαθά – υλικά και πνευματικά-μαζί με το Θεό λαμβάνουμε και χρησιμοποιούμε προς ζωή και απόλαυση. Και επομένως είναι δίκαιο και πρέπον δημοσία και από κοινού ν’ αναπέμπουμε δόξα και ευχαριστία στον κοινό χορηγό και δοτήρα Θεό. Από Αυτόν όλοι ανεξαιρέτως εξαρτόμαστε, τόσο ο φτωχός και άσημος και ο αγράμματος, όσο και ο πλούσιος και ο σοφός και ο επιφανής. Όλοι έχουμε αμαρτήσει και είμαστε ένοχοι ενώπιον της δικαιοσύνης του Θεού, και επομένως όλοι και από κοινού οφείλουμε να ομολογούμε όχι μόνο την εξάρτηση μας αλλά και την ενοχή μας, και από κοινού να ζητούμε το έλεος και τη σωτηρία, της οποίας όλοι ανεξαιρέτως έχουμε ανάγκη. Καθ΄ ον χρόνον οι άγγελοι και οι άγιοι του ουρανίου κόσμου, από κοινού  στο θρόνο του Θεού κυκλικά, αναπέμπτουν ύμνους και δοξολογίες, πρέπει παράλληλα- όπως λέει ο θεόπνευστος προφήτης-«βασιλεῖς τῆς γῆς καί πάντες λαοί, ἄρχοντες καί πάντες κριταί γῆς, νεανίσκοι καί παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων»  να υμνούμε και να δοξάζουμε μαζί το Θεό. Γιατί διαφορετικά διακόπτουμε τη συγγένεια και επικοινωνία προς τα λογικά εκείνα του ουρανού όντα και μεταπηδούμε στην κατάσταση των αλόγων και στη δυστυχία των εκπεσόντων.

 Για αυτούς τους λόγους και ο Θεός παραγγέλλει και επιβάλλει ως καθήκον ιερό την κοινή και δημοσία προσευχή, τον εκκλησιασμό των πιστών, λέγοντας: «Ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τόν Θεόν. Ἡ αἴνεσις Αὐτοῦ ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων». Αυτός ο Κύριος υποσχέθηκε, ότι θα αγιάζει συγκέντρωση πιστών, που γίνεται προς το σκοπό προσευχής και λατρείας, ιδιατέρως κατά τη Θεία Λειτουργία του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

 Η Θεία Λειτουργία. Περί της προσευχής και λατρείας, την οποία προσφέρουμε στο Θεό κατά τη Θεία Λειτουργία, είναι ανάγκη να γίνει ιδιαίτερος λόγος, διότι σε αυτήν αναφέρεται το παρόν.

 Πρωτίστως πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης, ότι η λέξη  λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α στην ιερά γλώσσα της Θρησκείας σήμαινε κατ’ αρχήν κάθε ιερή υπέρ του λαού υπηρεσία και αγαθοεργία. Στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης σήμαινε κάθε προσευχή και λατρεία, την οποίαν ο λαός ανέφερε στο Θεό για των ιερέων του μωσαϊκού νόμου. Στους χριστιανικούς χρόνους λειτουργία επικράτησε να λέγεται η τέλεση του μεγάλου μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας. Διότι αυτή είναι και υπέρ του λαού υπηρεσία, και μεγίστη ευεργεσία, προσευχή και λατρεία η αρίστη και εξόχως αρεστή ενώπιον του Θεού. Υπερέχει η Θεία Λειτουργία από όλες τις άλλες προσευχές, τις ιδιωτικές ή τις δημόσιες, τόσο όσο ο ήλιος από τα άλλα σώματα, που τον ακολουθούν και λαμβάνουν από αυτόν το φως. Και όπως γράφουν τα λεγόμενα βιβλία του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, «οὐκ ἔνεστι σχεδόν τινά τελεσθῆναι τελετήν ἱεραρχικήν μή τῆς θειοτάτης Εὐχαριστίας τελεσιουργούσης τήν πρός Θεόν κοινωνίαν». 

 Η Θεία λειτουργία είναι πρώτον α ν ά μ ν η σ ι ς και αναπαράσταση της θυσίας, την οποία ο Κύριος προσέφερε επί του σταυρού, και της οποίας οι πιστεύοντες βρίσκουν τη σωτηρία. Δεν υπάρχει στην ιστορία της ανθρωπότητας γεγονός μεγαλύτερης σπουδαιότητας, και δωρεά του Θεού προς τους ανθρώπους μεγαλύτερης αξίας, από την οποίαν  σε εμάς προσέφερε πάνω στου σταυρό. Το γεγονός λοιπόν αυτό πρέπει να μένει αλησμόνητο, πρέπει να κατέχει ζωηρώς τη μνήμη μας. Και προς το σκοπό αυτό ο Κύριος ίδρυσε το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας σύμφωνα με  την περίφημη εσπέρα του Μυστικού Δείπνου. Διότι αφού μετέβαλε θαυματουργικώς τον άρτο και τον οίνο στο σώμα Του και το αίμα Του -στο ίδιο σώμα που σταυρώθηκε την επομένη και σε αυτό το αίμα που χύθηκε από το σταυρό- έδωσε την εξής περίφημη εντολή: «Τοῦτο  ποιεῖτε  εἰς  τήν  ἐμήν ἀνάμνησιν». Δηλαδή, να τελείτε και εσείς το Μυστήριο αυτό, το οποίο εγώ τέλεσα, να μεταδίδετε και εσείς τη Θεία Κοινωνία, όπως Εγώ σας μετέδωσα. Προς ποιό  σκοπό; Σε ανάμνηση Εμένα και όλων Εμάς. Να θυμάστε Εμένα, τους λόγους και τη διδασκαλία Μου, την αρετή και την αγιότητα Μου, προς όλους όσα από την ώρα αυτή και καθ’ όλη την αυριανή θα γίνουν. Για να θυμάστε τα παθήματά Μου, τον επί του σταυρού θάνατον Μου! Αυτά θα θυμάστε, όταν τελείτε το Μυστήριο αυτό.

 Από την εποχή εκείνη άρχισε η Θεία Λειτουργία κατά την οποία τελείται το μέγα αυτό Μυστήριο. Δεν έπαυσε ποτέ μέχρι σήμερα, και δεν θα παύσει «ἄχρις οὐ ἄν ἔλθῃ»-λέει ο Θείος Παύλος-δηλαδή μέχρις ότου έλθει πάλι ο Κύριος, μέχρι της δευτέρας Του παρουσίας. Έως τότε η Θεία Λειτουργία θα εξακολουθεί να γίνεται ως ιερωτάτη αναμνηστική τελετή. Ως τελετή, η οποία υπενθυμίζει και αναπαριστάνει το σταυρικό θάνατο του Κυρίου. Ως τελετή, η οποία προσκαλεί τους πιστούς να λάβουν τα μέγιστα αγαθά, τα οποία πηγάζουν από τη σταυρική θυσία του Χριστού και μεταδίδονται σε όσους καταφεύγουν στη σωτήρια αυτή πηγή. Είναι λοιπόν η Θεία Ευχαριστία αιώνιο αναμνηστικό Μυστήριο, το οποίο αναπαριστάνει τον επί σταυρού θάνατο του Κυρίου, και υπενθυμίζει σε εμάς τους επιλήσμονες τόσο την πρώτη επί γης παρουσία Του, όσο και τη μέλλουσα δευτέρα Του παρουσία.

 Αλλά από αυτή τη σημασία της Θείας Λειτουργίας δίνεται η ευκαιρία να καταλάβει ο αναγνώστης, αν μπορεί κανείς Χριστιανός να λείπει από αυτή, να μην εκκλησιάζεται κάθε Κυριακή. Από μία σπουδαία αναμνηστική εορτή, που κάμει μία οικογένεια, δε μπορεί ποτέ να λείψουν τα γνήσια παιδιά της, αλλά μόνο, εάν κανένα από τα παιδιά αποξενωθεί από αυτή. Κατά παρόμοιο τρόπο, από μία τέτοια αναμνηστική τελετή, όπως είναι η Θεία Λειτουργία, λείπουν μόνο όσοι αποξενώθηκαν από το Θεό Πατέρα και δε θέλουν να ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια Του, η οποία λέγεται Εκκλησία. Αυτοί μόνο φεύγουν και δεν εκκλησιάζονται.

 Η Θεία Λειτουργία είναι δεύτερον θ υ σ ί α. Θυσία ευγενεστάτη, πνευματικωτάτη, θεοπρεπής. Δηλαδή, η μόνη αρμόζουσα στο θεό θυσία, από την οποία ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προσφέρει την πλέον αρεστή στο Θεό λατρεία. Ο Χριστιανός -όπως σημειώσαμε και προηγουμένως- αισθάνεται την ανάγκη να λατρεύσει το Θεό, να δοξάσει την άπειρη μεγαλειότητα Του, να ευχαριστήσει την άπειρη αγάπη Του, να Του προσφέρει θυσία αινέσεως και ευχαριστίας. Αλλά επίσης αισθάνεται βαθύτατη και απολύτως αναπόφευκτη ανάγκη να λάβει άφεση αμαρτιών, να απαλλαγεί από το βάρος της αμαρτίας, να εξιλεώσει τη δικαιοσύνη του Θεού, την οποία από την αμαρτία προσέβαλε, να αποτρέψει την οργή Αυτού, την οποία η ενοχή προκάλεσε, να ελκύσει τη βοήθεια Αυτού, από την οποία και μόνη έχει τη δυνατότητα να ανορθωθεί από τη θανατηφόρο πτώση της αμαρτίας, να βαδίσει το δρόμο της ζωής και σωτηρίας, να βρει όσα η διπλή φύση μας, η διατήρηση του σώματος και η ανάπτυξη της ψυχής μας, απαιτεί. Πόσο βαθιά είναι η ανάγκη αυτή αποδεικνύεται από το πλήθος των θυσιών, τις οποίες ανέκαθεν προσέφερε ο άνθρωπος, για να εξιλεώσει το θείο. Αλλά καμία θυσία, όχι μόνο οι θυσίες των ειδωλολατρών, αλλά και εκείνες, τις οποίες οι ιερείς του ισραηλιτικού λαού προσέφεραν στον αληθινό Θεό, καμία ήτο αξία του Θεού του αγίου και ανάλογος προς το βάρος των αμαρτιών των ανθρώπων. Που λοιπόν ο αμαρτωλός άνθρωπος θα ‘βρισκε τη θυσία την αξίαν και ανάλογον, για να προσφέρει στον Θεό τον ύψιστον;  Εδώ τώρα φανερώνεται το μεγαλείο της αγάπης του Θεού. Εκείνου το οποίο χρειαζόμαστε μεν απολύτως, για να το προσφέρουμε, αλλά ήτο απολύτως αδύνατο να το αποκτήσουμε, μας το έδωσε η ανέκφραστη αγάπη του Θεού, για να Του το προσφέρουμε και να λάβουμε την άφεση και την σωτηρία. Μας έστειλε τον Υιό Του, ο οποίος λαμβάνοντας και την ανθρώπινην φύση και αφού παρουσιάσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, προσέφερε επί του σταυρού τον Εαυτό Του στο Θεό ως θυσία εκ μέρους εμάς και ως αντιπρόσωπος δικός μας. Τη θυσία  εκείνη συνεχίζει η θυσία της Θείας Ευχαριστίας, που γίνεται μέσω της Θείας Λειτουργίας. Οι ιερές εκείνες λέξεις: «Τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν», τις οποίες ακούμε σε κάθε Λειτουργία κατά την ώρα της τέλεσης του Μυστηρίου, οι λέξεις αυτές φανερώνουν τι είναι η Θεία Λειτουργία. Απευθυνόμενος ο ιερέας προς τον Θεό Πατέρα λέει: «Οὔτε ἡμεῖς ἔχομεν, οὔτε ὑπάρχει εἰς τόν κόσμος ὅλον θυσία ἀξία τῆς μεγαλειότητός Σου, τῆς ἀγάπης Σου, τῆς δικαιοσύνης Σου, τήν ὁποίαν ἡμεῖς διά τῆς ἁμαρτίας δεινῶς προσεβάλομεν. Ἀλλά Σύ μᾶς ἔδωκες τήν μόνην κατάλληλον θυσίαν. Μᾶς ἔδωκες τόν Υἱόν Σου, ὁ ὁποῖος εἶναι τό μόνο ἄξιον τῆς μεγαλειότητός Σου πρόσωπον, ὁ μόνος ἀναμάρτητος καί ἅγιος καί ἱκανός νά ἐξιλεώσῃ τήν δικαιοσύνην Σου. Μᾶς ἔδωκες τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος προσεφέρθη θυσία δι’ ἡμᾶς ἐπί τοῦ σταυροῦ, καί ὁ ὁποῖος ὡς συνέχειαν τῆς θυσίας Του ἐκείνης μᾶς ἄφηκε τήν θυσίαν ταύτην τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ταύτην λοιπόν τήν θυσίαν, τήν ὁποίαν Σύ μᾶς ἐχάρισες, ἡμεῖς Σου προσφέρομεν!

 Η Θεία Λειτουργία είναι τρίτον Θ ε ί α  κ ο ι ν ω ν ί α. Δηλαδή, είναι μετάδοση και μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού. Είναι συμμετοχή στην αγιότατη και υψίστη θυσία. Αυτό είναι το υπερέχον γεγονός της Θείας Λειτουργίας, το οποίο την αναδεικνύει μοναδική στον κόσμο λειτουργία.

 Τελούν και οι Εβραίοι μεγάλη αναμνηστική της απελευθέρωσης τους εορτή, το Πάσχα. Αλλά κατά την εορτή αυτή τρώνε τον αμνό, τα άζυμα, τα πικρά χόρτα αυτούσια, αμετάβλητα, χωρίς άλλη ουσία. Αλλά όταν ο Κύριος ίδρυσε το νέο Πάσχα, όταν τέλεσε το Μυστικό Δείπνο, έδωσε στους μαθητές Του τον άρτον και τον οίνον με την εντολήν: «λάβετε, φάγετε»  και «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες», αυτά δεν ήταν πλέον κοινό και αμετάβλητο ψωμί και κρασί. Από τη στιγμή κατά την οποία με την ευλογία Του τα καθηγίασε, μεταβλήθησαν θαύματουργικώς. Και ο άρτος έγινε σώμα Του, αυτό το σώμα, το οποίο την επομένη θυσιάστηκε επί του σταυρού, ο οίνος έγινε αίμα Του, αυτό το αίμα, που χύθηκε από του σταυρού. Γι αυτό, όταν έδωσε τον οίνο και είπε: «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες», προσέθεσε αμέσως: «τοῦτο γάρ ἔστι τό αἷμα μου».

 Αυτό λοιπόν το Σώμα και αυτό το Αίμα μεταδίδει και η Θεία Λειτουργία στους πιστούς τους αξίους να μεταλάβουν και να γίνουν μέτοχοι της αγιωτάτης αυτής θυσίας. Και επομένως οι ερχόμενοι στη  Θεία Λειτουργία πιστοί δεν τελούν μία ξηρά ανάμνηση της επί του σταυρού θυσίας του Χριστού, αλλά γίνονται μέτοχοι της θυσίας αυτής, αξιώνονται της Θείας κοινωνίας, μεταλαμβάνουν το Χριστό, έχουν εντός της καρδιάς τους το Χριστό, και ζουν μαζί με το Χριστό. Διότι ο Χριστός βεβαίωσε: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει καγῶ ἐν αὐτῷ». 

 Αλλά αφού αυτή είναι η Θεία Λειτουργία, αφού είναι μεγαλύτερη επί της γης αναμνηστική τελετή, η μόνη θεοπρεπής θυσία, η αληθινή Θεία κοινωνία, η προσκαλούσα τους πιστούς στο Μυστικό Δείπνο και προσφέρουσα σε αυτούς το Μυστικό Δείπνο, αντιλαμβάνεται πλέον ο αναγνώστης πόσο μεγάλο καθήκον και προνόμιο είναι το να εκκλησιάζεται ο Χριστιανός, το να μετέχει στη Θεία Λειτουργία, το να λαμβάνει μέρος στη Θεία κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν αλλιώς να λάβεις άφεση αμαρτιών, να αγωνισθείς το δύσκολο αγώνα κατά της αμαρτίας, να μορφωθείς αληθινός Χριστιανός, να ικανοποιήσεις τις νόμιμες ανάγκες της ζωής σου, να βρεις αληθινή ενίσχυση και παρηγοριά στις δυσκολίες και στις θλίψεις του βίου σου, μέσω της συμμετοχής σου στο Μυστήριο αυτό της ζωής, που γίνεται κατά την θεία Λειτουργία. Δεν είναι δυνατό καμία άλλη ιδιωτική προσευχή σου να γίνει δεκτή από τον Θεό, ούτε να θεωρήσαι μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, ούτε να είσαι Χριστιανός, εάν δεν προσεύχεσαι και δεν λατρεύεις το Θεό κατά τη Θεία Λειτουργία. Χριστιανός, ο οποίος δεν μετέχει της Θείας Λειτουργίας, Χριστιανός, ο οποίος δεν πηγαίνει την Κυριακή στην εκκλησία, για να παρακολουθήσει μέχρι τέλους τη Θεία Λειτουργία, ξεπέφτει από τη χριστιανική ιδιότητα και απατάται οικτρά, εάν νομίζει ότι είναι Χριστιανός. Και ως απόδειξη ας μάθει, ότι η Έκτη Οικουμενική Σύνοδος όρισε, ότι πρέπει να αφορίζεται, να αποκόπτεται από την Εκκλησία, ο Χριστιανός εκείνος ο οποίος χωρίς ανάγκη μεγάλη λείπει τρείς Κυριακές από τη Θεία Λειτουργία.

 Αλλά πάλι ο Χριστιανός, που έρχεται στη Θεία Λειτουργία, πρέπει να το εννοεί, να καταλαβαίνει τις θαυμάσιες προσευχές, οι οποίες λέγονται κατά τη Θεία Λειτουργία ως προπαρασκευή αυτών της Θείας Λειτουργίας, διότι απαραιτήτως μετέχει και ο εκκλησιαζόμενος λαός στην ιερωτάτην αυτή λατρεία, ανήκουν στο λαό πολλές της Θείας Λειτουργίας ευχές, συμπροσεύχεται και ο λαός μετά του ιερέα και ανταποδίδει ευχές σε αυτόν και ευχαριστεί το Θεό μετά αυτού. Και επομένως πρέπει να γνωρίζει καλώς όλα αυτά. Γιατί, θαυμάζεις, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι ο λαός όλος προσεύχεται μαζί με τον ιερέα, αφού αναπέμπει τους ιερούς ύμνους μαζί με αυτά τα Χερουβείμ και με τις επουράνιες δυνάμεις; Και όλα αυτά γίνονται-προσθέτει-γιά να παρακολουθεί ο λαός της Θείας Λειτουργίας με προσοχή, για να μάθουμε, ότι όλοι οι εκκλησιαζόμενοι αποτελούμε ένα σώμα και έχουμε ο ένας με τον άλλον τόση διαφορά όση τα μέλη του ίδιου σώματος μας.

Πηγή υλικού

Σεραφείμ Παπακώστα, Εγκόλπιον της Θείας Λειτουργία Ιωάννου Χρυσοστόμου, Έκδοση ενδέκατη, Αδελφότης Θεολόγων <<Ζωή>>, Αθήνα, 1979, σ. 5-33

Επιλογή υλικού

Αικατερίνη Διαμαντοπούλου
Θεολόγος MA - Φιλόλογος PhD Φιλοσοφίας

http://www.romiosini.org.gr/2150E956.print.el.aspx 

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ


ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΕΙΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
 
  • Εντολή Κυρίου είναι να μη σιωπάμε σε περιόδους που η Πίστις κινδυνεύει. Διότι, λέγει, να ομιλής και να μη σιωπάς και: <<Εάν υποστέλληται (υποχωρήσει), ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ>>. (Εβρ. ι', 38).
  • Κατά τον Μελέτιον τον Ομολογητήν, ''Τον την αληθείαν σιγάν, κίνδυνος όντως μέγας και κόλασις αιώνιος και Βόθρος απωλείας>>.
  • Την δικαιοσύνην σου ουκ έκρυψα εν τη καρδία μου. Την αλήθειάν σου και το σωτήριόν σου είπα.
    Ουκ έκρυψα το έλεός σου. Και την αλήθειάν σου από συναγωγής πολλής (Ψαλμ. ΛΘ'. 39).
  • <<Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Ώστε, ότε περί Πίστεως ο λόγος εστίν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης;...Ουά οι λίθοι κεκράξουσι και συ σιωπηλός και αφροντίς;>>. Αγ. Θεοδώρου Στουδίτου.
  • <<Τις σιωπής το κρίμα φοβερόν εστί>>. Μ. Βασίλειος.
  • Πάντες <<και ο μαθητού τάξιν επέχων>> έχομεν χρέος να ομιλήσωμεν αντιαιρετικώς πάντοτε.
    Πας Ορθόδοξος καταβάτω εις τον καλόν αγώνα του αντιαιρετικού λόγου, κατά δύναμιν. Διότι: <<Πας φιλόθεος άνθρωπος προς διδασκαλίαν αυτεπάγγελτος>>. (Μ. Βασιλείου, P.G.32,1037...Se More). Ουχί μόνο ο Κληρικός και μοναχός αλλά και ο Λαϊκός. << Ταύτα και λαϊκοίς νομοθετώ>> λέγει Γρηγόριος ο Θεολόγος. <<Ταύτα και πρεσβυτέροις εντέλλομαι ταύτα και τοις άρχειν πεπιστευμένοις>>.
  • ''Πως γίνεται να μην κολασθεί αυτός που κάνει ότι δεν βλέπει, και σιωπά, όταν οι Θεϊκοί νόμοι και κανόνες υβρίζονται;'' Απ. Παύλος.
 Επομένως, αν από ''αγάπη'' και καλωσύνη προς μερικούς που λένε πως δεν είναι σωστό να γράφουμε, τους κάνουμε τη χάρη και υπακούσουμε στα λόγια τους, τότε κινδυνεύουμε να κάνουμε ανυπακοή στα λόγια του ίδιου του Κυρίου και των Αγίων Του, οι οποίοι ακόμη και για τα θέμα αυτά έχουν δώσει ρητή εντολή, όπως και παραπάνω βλέπουμε, να μιλάμε ή να γράφουμε.  Γι' αυτό και το μόνο σωστό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξεχωρίζουμε τους καιρούς που θα μιλάμε για τα Εκκλησιαστικά αλλά και τα εσωτερικά μας προβλήματα, και όχι να κλείνουμε ''άπαξ δια παντός'' το στόμα μας εις αυτά. ΟΛΑ θέλουν την σωστή τοποθέτησή μας, με Προσοχή και Διάκριση.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2019

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ


ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ 
ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ

 Με ιδιαίτερη λαμπρότητα προπαντώς όμως Ορθόδοξα και δια της επισκιάσεως του Παναγίου Πνεύματος πραγματοποιήθηκε και εφέτος η Ιερά Πανήγυρις του Ιερού Ναού την Τρίτη 11 και την τετάρτη 12 Δεκεμβρίου (κατά το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό ημερολόγιο) 2019.

 Την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2019 και ώρα 06:30 μ.μ. πραγματοποιήθηκε Πανηγυρικός Εσπερινός με Λιτή και Αρτοκλασία στον οποίο χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κήρυκος. Συμπροσευχόμενοι παρά τω πλευρώ του Σεβασμιωτάτου παρέστησαν οι Πανοσ/τατοι Ιερομ/χοι Αρχιμ/της π. Γεράσιμος Κοσμάς, π. Ιάκωβος Βιδάλης και ο Ιερεύς π. Δημήτριος Dubovitskii. Λίγο πριν την ολοκλήρωση του Πανηγυρικού Εσπερινού ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος απύθηνε τον παρακάτω λόγω στους πιστούς:

 <<Λίγα γράμματα έμαθε ο άγιος. Τούτο, όμως, δεν τον εμπόδισε από του να προσέλθει και να λάβει μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο που συνεκάλεσε ο Μέγας Κωνσταντίνος τα 325 μ.Χ., για να αποστομώσει και καθαιρέσει τον Άρειο. Ο τρομερός αυτός αιρετικός, όπως ξέρουμε, δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά δημιούργημα και πλάσμα του Θεού. Κι η αιρετική του αυτή διδασκαλία είχε προκαλέσει αληθινό σάλο κι είχε συνταράξει ολόκληρη τη Χριστιανική Εκκλησία. Στη σύνοδο αυτή από τη μια μεριά είχε παραταχθεί ο Άρειος με τους ικανούς ρήτορες και οπαδούς του επισκόπους. Κι ήταν αυτοί ο Νικομήδειας Ευσέβιος, ο Νικαιας Θεαγένης και ο Χαλκηδόνος Μακάριος. Μαζί μ' αυτούς, με την άδεια του Βασιλιά, προσήλθαν και παρεκάθησαν στη σύνοδο και αρκετοί φιλόσοφοι ομοϊδεάτες του Αρείου και υπερασπιστές του. Ανάμεσα σ' αυτούς ξεχώριζε κι ένας Έλληνας φιλόσοφος, ο Ευλόγιος, που στη διαλεκτική τέχνη, την ευστροφία του λόγου και τα σοφίσματα εθεωρείτο ανίκητος. Στην παράταξη των ορθοδόξων είχαν συγκεντρωθεί 317 σεβάσμιοι αρχιερείς και κληρικοί. Μεταξύ αυτών διακρίνονταν, οι άγιοι Νικόλαος και Αλέξανδρος, ιερέας ακόμη, ο επίσκοπος Αντιοχείας Ευστάθιος, ο Παφνούτιος από τη Θηβαΐδα, ο Μέγας Αθανάσιος, διάκονος τότε της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ο επίσκοπος Τριμυθούντος Σπυρίδων και άλλοι πολλοί. Ο τελευταίος φυσικά δεν διακρινόταν για τη μόρφωση του. Διακρινόταν, όμως, για την απλότητα και την ταπείνωση του. Ήταν ένα δοχείο ακένωτο από ουράνιους θησαυρούς. Ήταν ένα κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Από τη στιγμή που μπήκε στην αίθουσα της συνόδου η καρδιά του κτυπούσε δυνατά και με βαθιά πίστη προσευχόταν νοερά να φωτίσει, ο Θεός, ώστε στο τέλος να λάμψει η αλήθεια. «Πάτερ, δόξασόν σου τον Υιόν», έλεγε κι επαναλάμβανε με δάκρυα στα μάτια. Η αγάπη του στον λατρευτό μας Σωτήρα Χριστό του φλόγιζε όλο το κορμί και τον γέμιζε με ακαταμάχητη δύναμη. Στη συζήτηση, που είχε ανάψει ο τρομερός Άρειος με τη φιλοσοφική του μόρφωση, την πανουργία και την ευγλωττία του, αλλά και τους οπαδούς του ρήτορες, που τον ενίσχυαν αφάνταστα, πετούσε κυριολεκτικά κεραυνούς ενάντια στην αλήθεια και την Εκκλησία του Χριστού. Οι ώρες περνούσαν, χωρίς ένα θετικό αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μάλιστα ένας από τους πιο δεινούς ρήτορες του Αρείου, ο Έλληνας σοφός Ευλόγιος είχε προβάλει τέτοια επιχειρήματα και με τόση μαεστρία που είχε νομισθεί ότι το δίκαιο βρισκόταν με το μέρος τους. Οι υπερασπιστές της χριστιανικής αλήθειας, κι αυτός ο Μ. Αθανάσιος, σώπασαν. Νεκρική σιγή είχε απλωθεί για μερικά δευτερόλεπτα στη μεγάλη αίθουσα της συνόδου. Εκείνη την ώρα σηκώθηκε από τη θέση του ο άγιος μας και ζήτησε να μιλήσει. Αργά προχωρεί προς το βήμα. Οι οπαδοί του αιρεσιάρχη χαμογέλασαν, σαν τον είδαν. Οι άλλοι πατέρες στενοχωρέθηκαν. Γνώριζαν πώς ο άγιος ήταν αγνός κι ενάρετος. Ήταν όμως, κι ο άνθρωπος ο απλοϊκός, με τα λίγα γράμματα και χωρίς αυτό που λέμε κατά κόσμο σοφία και γνώση. Πώς θα μπορούσε λοιπόν ο ταπεινός βοσκός να τα βγάλει πέρα μ' ένα ρήτορα σοφό και διεστραμμένο; Γι' αυτό στενοχωρέθηκαν και μερικοί αγωνιζόντουσαν να τον εμποδίσουν να ομιλήσει. Φοβόντουσαν μήπως ο τραχύς κι αδιάντροπος ρήτορας ζητήσει να τον εκθέσει και να τον γελοιοποιήσει. Ο Σπυρίδωνας, όμως, επέμενε. Κι ο Βασιλιάς έδωκε τον λόγο. Σιγή και πάλι νεκρική απλώθηκε στην αίθουσα. Οι φίλοι του Αρείου με δυσκολία συγκρατούν την περιφρόνηση τους, ενώ οι πατέρες με αισθήματα σεβασμού μα και απορίας κοιτούνε τον γέροντα. Κάποια στιγμή ο μέγας Σπυρίδων διακόπτοντας τη σιωπή στρέφεται προς τον φιλόσοφο και με φωνή σταθερή αρχίζει να του λέγει τούτα τα λόγια: -Άκουε, σοφέ. Ένας είναι ο Θεός. Αυτός με τον Λόγο Του και το Πνεύμα Του δημιούργησε όλο τον κόσμο. Και αυτά που βλέπουμε, μα κι εκείνα που δεν βλέπουμε. Αυτός έπλασε και το θαυμαστό κι υπέροχο δημιούργημα, τον άνθρωπο. Αυτός ο Λόγος του Θεού είναι Υιός του Θεού αληθής και ομοούσιος με τον Πατέρα. Για την ιδική μας σωτηρία, πιστεύουμε ότι ο Υιός του Θεού έγινε και άνθρωπος και γεννήθηκε από μία κόρη, την Παρθένο Μαρία. Μεγάλωσε σαν άνθρωπος εκεί στη Ναζαρέτ, δίδαξε επι τρία χρόνια κι ύστερα σταυρώθηκε και τάφηκε σαν άνθρωπος. Έπειτα αναστήθηκε σαν Θεός μετά τρεις μέρες και συνανέστησε κι εμάς και μας χαρίζει άφθαρτη και αιώνια ζωή. Ο Λόγος του Θεού, αφού παρέμεινε στη γη μετά την Ανάσταση Του επι σαράντα ημέρες, αναλήφθηκε ύστερα στον Ουρανό από όπου κι έστειλε στη γη μετά δέκα μέρες το Πανάγιο Πνεύμα το οποίο από τότε παραμένει στην Εκκλησία. Ο Λόγος του Θεού πιστεύουμε ακόμη, πώς θα ξανάρθει κάποια μέρα για να κρίνει τον κόσμο όλο. Ημείς δε, θα αναστηθούμε και θα παρουσιαστούμε μπροστά Του, για να απολογηθούμε σ' Αυτόν για όλα τα έργα, τα λόγια και τα ενθυμήματα μας. -Ο Λόγος του Θεού, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα, Σύνθρονος, Ομότιμος και Ομόδοξος. Ένας είναι ο Θεός• Τρία Πρόσωπα όμως, τρεις Υποστάσεις, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τα τρία αυτά Πρόσωπα, ο ένας Θεός, η μία Ουσία είναι για τον νου του ανθρώπου κάτι το άρρητο και ακατάληπτο. Όπως είναι αδύνατο να βάλει κανείς όλα τα νερά της θάλασσας σ' ένα ποτήρι, έτσι είναι αδύνατο και το πεπερασμένο μυαλό του ανθρώπου να χωρέσει και να κατανοήσει το άπειρο της Θεότητος. Για να δώσω όμως μια εξήγηση των λόγων μου, ας με συγχωρήσει ο Πανάγαθος που θα χρησιμοποιήσω αυτό το χειροπιαστό παράδειγμα. Τότε ο άγιος έβαλε το αριστερό χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε ένα κεραμίδι και δείχνοντας το, έκαμε με το δεξί του το σημείο του σταυρού κι είπε: — «Εις το όνομα του Πατρός». Κι έσφιξε το κεραμίδι. Οι πατέρες που παρακολουθούν τη σκηνή, συγκλονίζονται κυριολεκτικά. Γιατί με τις λέξεις του αγίου, η φωτιά με την οποία ψήθηκε το κεραμίδι ανέβηκε πάνω. - «Και του Υιού», Πρόσθεσε. Τότε το νερό με το οποίο ζυμώθηκε το ξερό κεραμίδι, έτρεξε κάτω. — «Και του Αγίου Πνεύματος». Συμπλήρωσε ο πρακτικός και θεοφώτιστος διδάσκαλος. Το χώμα έμεινε στο χέρι του. - Αδελφοί και πατέρες μου, συνέχισε ο θαυματουργός• όπως το κεραμίδι αποτελεί ένα πράγμα μιας ουσίας και μιας φύσεως, αλλά είναι τρισύνθετο - φωτιά, νερό, χώμα — έτσι κι ο Άγιος Θεός. Αν και δεν πρέπει να παρομοιάσουμε την Άκτιστο και Υπερούσια αυτή Φύση με κτιστό και φθαρτό δημιούργημα, εν τούτοις για να κάνουμε τα ακατάληπτα καταληπτά, - ας μας συγχωρήσει το άπειρο έλεος Του - λέμε και τονίζουμε: - Ο Θεός είναι ένας κατά την ουσία και τη φύση. Αλλά κατά τα πρόσωπα ή τις υποστάσεις είναι Τριαδικός: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τα λόγια του αγίου κατέπληξαν τους παριστάμενους. Η αίθουσα αντήχησε από τις δοξολογίες προς τον Θεό και τις επευφημίες των Πατέρων. «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών. Σύ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος». (Ψαλμ. ος', 14-15). Ψάλλουν και δοξολογούν τον Κύριο. Ο Άρειος κι οι οπαδοί του καταντροπιάστηκαν πραγματικά. Ο φιλόσοφος ταπεινωμένος αναγνωρίζει κι ομολογεί φανερά την ήττα του: -Τα λόγια σου με έπεισαν, άγιε γέροντα, και το θαύμα με εβεβαίωσε, ότι έχεις δίκαιο. Πιστεύω τώρα. Πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Υιός του Θεού, Θεός αληθινός κι Αυτός, ομοούσιος με τον Πατέρα. Δάκρυα χαράς έτρεξαν από τα μάτια όλων και πρώτα-πρωτα από τα μάτια του φιλοσόφου, που έσπευσε να δεχθεί το βάπτισμα και να γίνει χριστιανός. Η αλήθεια για μια ακόμη φορά θριάμβευσε. Και επεβλήθη «ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ' εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως» (Α' Κορ. 6', 4). Δηλαδή όχι με συναρπαστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά με απόδειξη θείας δυνάμεως, που με το θαύμα που έγινε επιβεβαίωσε τη διδασκαλία. Να ποιος ήταν ο άγιος μας. Φλογερός, ζηλωτής στην πίστη, θεοφώτιστος.>>

 Την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2019 το πρωί έλαβε χώρα η Ακολουθία του Όρθρου, χοροστατούντος του Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κηρύκου. Ακολούθως τελέστηκε η Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Μακ/του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Παχωμίου, συνιερουργούντος του Σεβ. κ. Κηρύκου και των Πανοσ/τάτων Ιερομ/χων Αρχιμ/του π. Γερασίμου Κοσμά και π. Ιακώβου Βιδάλη. Αμέσως μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου λόγω εις το κατάμεστο εκκλησίασμα απηύθηνε σεπτός προκαθήμενος της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας κ. Παχώμιος, επικεντρωθείς εις τον Βίον του Αγίου Σπυρίδωνος, εις την απλότητα και την ταπείνωση που τον διακατείχε αλλά και εις την φλογερή δύναμη της Πίστεως δια της οποίας αξιώθηκε εντός της Α' Οικουμενικής Συνόδου (της Συνόδου της Πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος και Θαυματουργός Σπυρίδων πατήρ ημών) να επιτελέσει το θαύμα με το κεραμίδι για το οποίο γράφτηκε με χρυσά γράμματα εις τα δίπτυχα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, κάνοντάς τον ευρέως γνωστό. 

 Στις Ιερές Ακολουθίες της Πανηγύρεως του Ιερού μας Ναού έψαλλαν ο κ. Σπυρίδων Κοντογιάννης πρωτοψάλτης, ο κ. Παύλος Καραγεώργος και κ. Θεόδωρος Βάλλιος αποδώσαντες άριστα τους ύμνους της Πανηγύρεως. 

 Αμέσως μετά το πέρας του πανηγυρικού Αρχιερατικού Συλλειτούργου έλαβε χώρα η καθιερωμένη λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος του Αγίου Σπυρίδωνος εντός του περιβόλου του Ιερού Ναού. Προεξάρχον της Λιτανείας ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Κήρυκος. Λίγο πριν η πομπή εισέλθει εις τον Ιερό Ναό, ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος εποίησε Ικετηρία Δέηση εις την οποία συμπεριλύφθηκε και η ευχή υπέρ ευοδόσεως του έργου ευπρεπισμού του Ιερού Ναού. Εις την συνέχεια η πομπή υπό των ακουσμάτων του Τροπαρίου του Αγίου Σπυρίδωνος εισήλθε εις τον ναό όπου ο Μητροπολίτης κ. Κήρυκος είπε το ''Δι'ευχών''. 

 Εξερχόμενοι οι πιστοί από τον Ιερό Ναό είχαν να λένε τα καλύτερα λόγια δια την πνευματική και Ορθόδοξη αυτή Ιερά Πανήγυρη. Εις όλους όσους κόπιασαν να λάβουν την ευλογία του μεγάλου αυτού Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, παραιτέθηκε πλούσιο κέρασμα, το οποίο επιμελήθηκαν μετά πραγματικού μόχθου οι ενορίτισσες τους εορτάζοντος Ιερού Ναού. 

 Πριν την παράθεση του εκετνούς φωτογραφικού ρεπορτάζ, σωστό και πρέπον είναι να ευχαριστήσουμε τον Μακ/το Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Παχώμιο, ο οποίος παρά το προχωρημένο της ηλικίας του δεν υπολόγισε καθόλου την σωματική κούραση και μετά χαράς θέλησε την ημέρα αυτή να βρίσκεται εις την εορτή του μικρού κατά χώρου αλλά μεγάλου κατά θείαν χάριν Ιερού Ναού, εις τον οποίον, σημειοτέον, από της ημέρας της ενθρονίσεως του και κατ' ευγενική παραχώρηση του Σεβ/του κ. Κηρύκου, μνημονεύετεαι το όνομά του.

 Ε Σ Π Ε Ρ Ι Ν Ο Σ














Ο Ρ Θ Ρ Ο Σ 








Λ Ι Τ Α Ν Ε Ι Α


Κ Ε Ρ Α Σ Μ Α