24 ΝΟΕ 2015 Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΖΗΤΗΣΕ ΠΕΡΙ ΕΝΑΡΞΕΩΣ ΔΙΑΛΟΥ

ΠΡΟΧΕΙΡΟΝ ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ 24ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015 ΕΙΣ ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ Το απόγευμα της 24ης Νοεμβρίου 2015 συνεκλήθη εις το Επισκοπείον της Αγίας Αικατερίνης Κορωπίου Αττικής η Πανορθόδοξος Ιερά Σύνοδος αποτελούμενη από τους Μητροπολίτες Ελλάδος Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου κ. Κήρυκο, Κένυας κ. Ματθαίο, Κιέβου κ. Σεραφείμ, Κύπρου κ. Παρθένιο και Λαρίσης κ. Αμφιλόχιο, τους Ιερομονάχους π. Παντελεήμονα και π. Σωζόμενο ως Γραμματέα της Ιεράς Συνόδου, τον Ιερέα π. Μιχαήλ, τον Μοναχό π. Θεόδωρο ως πρακτικογράφο και τον θεολόγο κ. Χαρίλαο Στουραϊτη. Η Ιερά Πανορθόδοξος Σύνοδος άρχισε τις εργασίες της με Προσευχή. Θέμα 1ον: Περί Παλαιοπίστων Ο Σεβασμιώτατος Κήρυκος άνοιξε το θέμα των παλαιοπίστων λέγοντας: «Με το θέμα των παλαιοπίστων στην αρχή εγώ ήμουν αρνητικός. Την τελευταία φορά, με ένα έγγραφό τους ενθουσιάστηκα ότι πάνε καλά τα πράγματα αλλά κάτι που μας ενημέρωσε εχθές από την Γαλλία ο αδελφός Γρηγόριος, μ’ έκανε να σταματήσω και να πω οτι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα και δε μπορούμε να συνεχίσουμε τον διάλογο. Αυτό είναι ένα δημοσίευμα στο internet με φωτογραφίες των παλαιοπίστων που φαίνεται να συμμετέχουν σε πανθρησκειακή συνάντηση με βουδιστές κ.α.» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αυτά αφού είναι στο internet δεν μπορούμε να βασιστούμε γιατί ο καθένας γράφει ό,τι θέλει.» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Έχει όμως και φωτογραφίες που εκεί δεν μπορούμε να πούμε τίποτα.» Ο Σεβ. Ματθαίος, είπε: «Εντάξει, ό,τι και να είναι αυτό εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν αυτό είναι έτσι. Πάντως είναι ύποπτον!» Μετά από λίγη συζήτηση ο Σεβ. Κήρυκος πρότεινε να ζητήσουμε από τους παλαιοπίστους α) ποιά είναι η εκκλησιολογία τους και β) να τους ρωτήσουμε τι είναι αυτό το δημοσίευμα, για να μπορέσουμε κι εμείς να προχωρήσουμε αναλόγως. Θέμα 2ον: Περί του θεολογικού διαλόγου με τους Στεφανίτες. Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: « Το επόμενο θέμα είναι το θέμα του θεολογικού διαλόγου με τους Στεφανίτες, οι οποίοι ενώ τους καλούμε σε διάλογο δεν απαντούν, όμως μέσα από αυτήν την προσπάθεια προέκυψε το άλλο θέμα με τον Ευστάθιο ο οποίος τους ρωτάει γιατί δεν θέλετε να κάνετε διάλογο με τον Κήρυκο. Το θέμα είναι τώρα τι θέση πέρνουμε εμείς σ’ αυτό διότι προέκυψε τώρα ένα κίνημα εκ μέρους του Ευσταθίου και δυο – τριών ακόμη επισκόπων οι οποίοι έχουν διατυπώσει μία ομολογία και ζητάει τώρα ο Ευστάθιος όποιος συμφωνεί να τον ενημερώσει. Αυτή τη στιγμή συμφωνούν τρεις – τέσσερις μεταξύ τους ενώ ο Στέφανος απάντησε οτι δεν συμφωνεί. Τώρα το θέμα είναι εμείς τι θα κάνουμε.» Ο Σεβ. Παρθένιος, ειπε: «Γιατί δεν συμφωνεί ο Στέφανος; Τι κακό βρήκε στην Εγκύκλιο αυτή;» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Του είπαν του Ευσταθίου οτι πρέπει να υπογράψει την Εγκύκλιο του 2007 αν θέλει να τα δεχθούν αυτά.» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Για τρεις λόγους δεν την υπογράφει ο Στέφανος αυτή την Εγκύκλιο: α) γιατί δεν πρέπει να γίνεται αναφορά στο θέμα της χειροθεσίας εφ’ όσον το θέμα έχει λήξει με την Εγκύκλιο του 2007, β) γιατί πρέπει να καταδικαστεί στην Εγκύκλιο αυτή συν τοις άλλοις και το κίνημα του Κηρύκου για το οποίο δεν κάνει καμία αναφορά και γ) γιατί πρέπει να γίνει αναφορά και στο θέμα του Ανάρχου εξ αιτίας του οποίου καθαιρέσανε τον Σεβ. Κήρυκο. Για τους τρείς αυτούς λόγους τώρα δεν δέχονται την Εγκύκλιό του.» Στη συνέχεια έγινε ενημέρωση στην Σύνοδο για τις τελευταίες ενέργειες του Στεφάνου με τους Φλωριναίους. Αναφέρθηκε ότι στην χειροτονία του Επιφανίου στην Κύπρο υπό του Σεβαστιανού παραβρέθηκε κι ο Φλωριναίος Κυπριανός Φυλής και ασπάσθηκε με τους υπολοίπους επισκόπους και με τον Κάτσουρα δια χειροφιλημάτων. Επίσης ανέφερε ο π. Μιχαήλ ότι με απόφαση της Συνόδου των Φλωριναίων παραβρέθηκε εκεί ο Κυπριανός «προς τους αδελφούς μας του πατρίου» καθώς επίσης και με την ίδια απόφαση των Φλωριναίων έγινε και μία συνάντηση μεταξύ του Φλωριναίου Αμβροσίου και του Στεφάνου ο οποίος Στέφανος δεν ενημέρωσε τίποτε την Σύνοδό του. Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Δηλαδή το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν δύο τάσεις σ’ αυτή τη Σύνοδο τώρα. Οι μεν του Στεφάνου, εκτός του ότι φαίνεται ότι έχουν μυστικές συναντήσεις με τους Φλωριναίους, υποστηρίζουν οτι ο Κήρυκος είναι καθηρημένος, έχει κάνει σχίσμα και δεν μπορούμε να κάνουμε διάλογο με έναν λαϊκό – αυτό συγκεκριμένα είναι του Παντελεήμονος Λαμίας. Αυτά λοιπόν, από τη μία πλευρά. Από την άλλη πλευρά, οι του Ευσταθίου, λένε ότι εμείς ούτε καθηρημένο τον έχουμε τον Κήρυκο αλλά και δεχόμαστε την Ομολογία του. Δηλαδή μεταξύ τους βλέπουμε ένα σχίσμα.» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Έκαναν και Διακήρυξη ο λαός από την Αυστραλία την οποία έστειλαν και στον Στέφανο και είπαν οτι εμείς συμφωνούμε με την Ομολογία του Ευσταθίου και ευχόμαστε να πιστεύετε κι εσείς σε αυτή. Αλλά εκείνοι δεν τη δέχονται.» Στη συνέχεια ο π. Σωζόμενος ενημέρωσε για κάποιον π. Χρυσόστομο από την Αμερική ο οποίος θέλει να φύγει από τους Στεφανίτες και να προσχωρήσει στη Σύνοδό μας αλλά περιμένει τι θα κάνει ο Ευστάθιος για να φύγει μαζί του. Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: « Λοιπόν, μπορούμε εμείς τώρα να βάλουμε αυτή την Εγκύκλιο υπό εξέταση να δούμε κατά πόσο ανταποκρίνεται στην ομολογία; Γιατί, κοιτάξτε πώς την έφτιαξε αυτή την Εγκύκλιο... Είχε περάσει από εδώ ο Ευστάθιος και μου λέει τι θα κάνουμε; Τι θα γίνει; Κοίταξε, του λέω, εγώ θα σου πω εκείνο που είπε ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός στον Πάπα: Θα πάμε πίσω στο χρόνο που είμασταν ενωμένοι και από ‘κει και πέρα θα δούμε ποιός ξέφυγε. Θα κάνουμε θεολογικό διάλογο. Και μάλιστα του έδωσα μία Ομολογία του 2004 η οποία ήταν πλήρης, την οποία είχα υποβάλλει τότε στην ενωμένη Σύνοδο και τους είπα: διορθώστε την, κάντε την όπως θέλετε, αρκεί να γίνει μία κοινή Ομολογία, την οποία τότε δεν την αποδέχτηκαν. Του την έδωσα, λοιπόν και είδα ότι ενδιαφέρθηκε γι’ αυτήν και στη συνέχεια έφτιαξε την δική του.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Εμάς, λοιπόν μας εκφράζει αυτή η ομολογία; Αυτό πρέπει να συζητήσουμε. Τώρα κάτω υπο ποίες συνθήκες την έγραψε είναι άλλο θέμα.» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Εδώ και κάποια χρόνια τους ζητάμε να μας δώσουν ένα σημάδι καλής θελήσεως για να κάνουμε κάποιο διάλογο. Δεν είναι τώρα αυτό ένα πρώτο βήμα από αυτούς;» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Εμείς τόσα χρόνια γράφουμε και στο περιοδικό και παντού και λέμε: Γιατί Ευστάθιε είσαι εκεί; Γιατί δεν σηκώνεις ανάστημα; Γιατί δεν κινήσαι; Ε, τώρα το κάμνει...!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Πρέπει αυτό, όμως να το εξετάσουμε αν είναι πλήρες ή είναι υποκριτικό.» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Ο Ευστάθιος, όμως γράφει στην Εγκύκλιό του προς τους υφ’ ημάς κληρικούς και πιστούς. Άρα αυτό είναι δικό τους, δεν είναι για μας.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Μπορεί να είναι δικό τους αλλά εμείς εξετάζουμε αν είναι σωστό.» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Εγώ που είχα εντωπίσει κάποιες ασάφειες και τους ρώτησα γι’ αυτό μου είπαν οτι αυτή η ομολογία είναι για να καταλάβει ο απλός ο κόσμος και οι γιαγιάδες που δεν ξέρουν γράμματα. Αν γίνει κάτι μεταξύ μας, μου είπαν, θα γίνει μία ομολογία εκτενέστατη.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Μήπως θα μπορούσαμε εμείς να προβούμε σε ένα βήμα και να τους προτείνουμε μία ομολογία;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Εμείς την ομολογία αυτή πρέπει να κάνουμε. Από την αρχή τα πράγματα. Από το 24’ και 35’ και ούτω καθεξής όπως είναι γραμμένα στο περιοδικό. Το 71’ τι δεχθήκαμε; Αργότερα το 81’ – 83’ τι ομολογήσαμε; Αυτή την ομολογία να παραθέσουμε και μετά από κει ποιός έφυγε; Ποιός φταίει; Σε όλους αυτά! Και μετά να πούμε ποιός είσαι εσύ Στέφανε που καταδικάζεις την χειροθεσία; Η Εκκλησία έχει λάβει τη θέση της σ’ αυτά! Εσείς τι κάνατε;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ναι, πολύ καλό αυτό! Η ερώτησις είναι εάν γίνει αυτή η ομολογία από αυτούς είναι όλα εντάξει μετά; Αν αυτοί κάνουν μία θαυμάσια ομολογία, λύνονται όλα τα προβλήματα;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Λύνονται όλα! Ακόμη κι ένας να κάνει αυτή την ομολογία είναι καλό! Μετά από αυτή την ομολογία θα πάμε στα επι μέρους. Εγώ είχα σκοπό να πω στον Ευστάθιο αν τον έβλεπα: Πώς κάθισες και πήρες χειροτονία απ΄αυτούς που κατεδίκασαν την χειροθεσία; Από αυτούς που έκαναν χειροτονία μέσω αιμάτων κι απ’ τον Ιγνάτιο που ούτε τα καντήλια δεν πρέπει να ανάβει; Έτσι όπως ζητάει ο Ευστάθιος από αυτούς την ομολογία τους, έτσι ζητάμε κι εμείς απ’ αυτόν.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Επομένως πρότασή σας είναι, Σεβασμιώτατε, να συντάξουμε μία καθαρή ομολογία και να τους ζητήσουμε να υπογράψουν.» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «...και να πούμε οτι την συντάσουμε γιατί είδαμε απ’ αυτούς μία κίνηση καλής θελήσεως.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Αν συμφωνήσουν με την ομολογία του 2004 πιστεύω οτι είναι πλήρης.» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Νομίζω οτι αν θα βάλουμε απ’ το 71’ όπως τα είπε η εξαρχία τότε,απ’ το 76’ που καθήρεσε τον Κάλλιστο, το 81’ άλλη ομολογία κτλ. Και στη συνέχεια βγαίνετε εσείς και καταδικάζετε την χειροθεσία, ποιοί είστε εσείς που έρχεστε εναντίον των αποφάσεων αυτών;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ναι, γιατί ο,τι σκοπιμότητα κι αν έχει τώρα ο Ευστάθιος όταν εμείς ζητήσουμε την καθαρή ομολογία ξεκαθαρίζουν όλα.» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «...κι από ‘κει μετά μπαίνουμε και στα επι μέρους θέματα.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ωραία μέχρι εδώ. Ήθελα τώρα ένα άλλο να πω. Μετά από όλα αυτά γεννάται αμέσως το ερώτημα: Εάν αυτοί ομολογήσουν, συμφωνήσουν και αποδεχθούν την ομολογία μας, πως θα τους δεχθούμε εμείς;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αν έχουμε τα πρώτα, Σεβασμιώτατε, υπογεγραμμένα από ‘κει και μετά αρχίζουμε με τα επι μέρους θέματα και ό,τι λέγουν οι κανόνες θα κάνουμε. Αφού θα είναι στη μέση η καθαρή ομολογία τα υπόλοιπα θα βγουν μετά.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να συνεχίσω διάλογο μαζί τους αν δεν γνωρίζω από τώρα αν θα τους δεχθούμε ως επισκόπους ή ως μοναχούς.» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αυτό είναι άλλο, Σεβασμιώτατε!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Δεν είναι άλλο! Εγώ το θέτω αυτό στη Σύνοδο κι αν θα διαφωνήσουμε σ’ αυτό, θα διαφωνήσουμε σε όλα μετά!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Εμείς θα πάρουμε την ομολογία πρώτα και στη συνέχεια θα εξετάσουμε πως θα δεχθούμε αυτόν που ήρθε τώρα, τον Ευστάθιο, τον Γαλακτίωνα και ποιός άλλος είναι...» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να ξέρουμε πως θα συνομιλούμε μαζί τους ως μοναχούς ή ως επισκόπους;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αυτό έρχεται μετά. Αν ξεκαθαρίσουμε με την ομολογία, μετά λέμε: Εσύ Δέσποτα Ευστάθιε πήρες χειροτονία απ’ αυτούς που κατεδίκασαν την χειροθεσία, απ’ τον Ιγνάτιο και τον Σεβαστιανό! Τι είν’ αυτά; Τι λένε οι Κανόνες γι’ αυτά; Θα τα δούμε! Πως πήρες χειροτονία απ’ τον Νικόλαο που είχε το Βούλευμα και τα αιρετικά για τις εικόνες κ.ο.κ.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Σεβασμιώτατε, όταν υπάρχει ομολογία δεν μπορούμε να συζητάμε για άρνηση της αρχιερωσύνης. Γιατί εδώ θα εξετάσουμε αν όντως υπάρχει άρνηση...» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Θα τη βρούμε την άκρη σ’ αυτό. Θα δούμε τι λένε οι Κανόνες.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Εγώ σήμερα βρέθηκα με τον Παχώμιο και μίλησα μαζί του. Και μου είπε: πρέπει να βρούμε τρόπους ενώσεως και οι τρόποι ενώσεως υπάρχουν. Μόνο να εξετάσουμε αν υπάρχουν θέματα που μας χωρίζουν και να τα διορθώσουμε. Αν δεν υπάρχουν λόγοι πίστεως δεν υπάρχει λόγος να είμαστε χωρισμένοι.» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Σεβασμιώτατε, αφού κάνουμε την ομολογία μας, στην ίδια ομολογία θα γράψουμε οτι μετά το 83’ προέκυψε εκείνο κι εκείνο, είπατε, γράψατε, καταδικάσατε, εκεί θα μπουν όλα, ολοκληρωμένα, ούτως ώστε να διαβάσουν και να πουν: ναι, λάθος μας αυτό. Κι ύστερα για κανόνα βλέπουμε.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Την ομολογία μας την έχουμε κάνει τόσες φορες! Δεν είναι εκεί το θέμα...» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ναι, Σεβασμιώτατε, αυτά που προέκυψαν μετά να τους τα πούμε: φτιάξατε αυτό κι αυτό, τι λέτε εσείς γι’ αυτά; Μαζί με την ομολογία τους την καθαρή.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Να το θέσουμε το θέμα πιο συγκεκριμένα. Έχουμε γράψει πράγματι στις αποφάσεις καθαιρέσεως τον κανόνα που λέει οτι όποιος αρνηθεί την αρχιερωσύνη του και να μετανοήσει δεν γίνεται δεκτός με τον βαθμό που είχε, έτσι;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ναι, θα τα δούμε αυτά. Θα το εξετάσουμε.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Εγώ το βλέπω πολύ διαφορετικά το θέμα αυτό του Καλλίστου που είπε οτι είμαι Αρχιερέας απ’ το 71’ με κάποιον άλλο που απλά δεν πήρε θέση στο βούλευμα του Νικολάου ή που δεν πήρε θέση κατά της Εγκυκλίου του 07’. Κρίνεται επιεικέστερα ο δεύτερος.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Ο Ευστάθιος υποτίθεται οτι είχε κάνει και γνωμοδότηση τότε ενάντια στην Εγκύκλιο αυτή. Το έχουμε υπ’ όψιν μας.» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Εσείς τα έχετε υπ’ όψιν σας! Εμείς δεν τα έχουμε. Κι αν είναι έτσι και έκανε τότε γνωμοδότηση κατά αυτών, τότε γιατί πήρε χειροτονία απ’ αυτούς;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ρωτάτε γιατί πήρε απ’ αυτούς; Να του πούμε εμείς σήμερα αν όντως ήταν αυτοί αρνητές της αρχιερωσύνης τους και τότε τον καταδικάζουμε!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Διευκρινήστε λίγο καλύτερα, Σεβασμιώτατε, αυτό που είπατε;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ρωτάτε γιατί πήρε απ’ αυτούς αρχιερωσύνη... Γιατί να μην πάρει απ’ αυτούς; Πως τους θεωρεί; Τους θεωρεί αρνητές της Αρχιερωσύνης τους;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ναι, αλλά εδώ υπέγραψαν την καταδίκη της χειροθεσίας...!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Αν τα βάλουμε κάτω ξέρετε που θα φτάσουμε;;; Αν τα εξετάσουμε καλά τα πράγματα θα φτάσουμε να αποδειχθεί οτι δεν ξέρουμε τι λέμε από το 71’ μέχρι σήμερα! Λοιπόν... και το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τον Ελευθέριο τη στιγμή που είπε εκ των προτέρων σε έναν αντιπρόσωπό τους, όταν μιλούσαμε, οτι θα σας δεχθούμε σαν καλογήρους. Και ρωτάω εγώ τον Ελευθέριο: θα τους δεχθούμε ως μοναχούς; Είναι αρνητές της Αρχιερωσύνης τους; Γιατί; Γιατί είπε ο Παχώμιος οτι είμαστε από χειροθετημένους; Λοιπόν, ακούστε τώρα. Ξέρετε τι έγραφε στο κείμενο αυτό που κρατώ στα χέρια μου ο Ελευθέριος το 71; Υποστηρίζει τη χειροθεσία! Και λέει οτι το τραύμα των χειροτονιών του 48’ εξυγιασθέν υπό Μείζονος Πανορθοδόξου Συνόδου. Και στη συνέχεια έρχεσθε κι εσείς το 77’ και λέτε τα ίδια πράγματα και χειρότερα ακόμη. Λοιπόν, μην τα βάζουμε με τους ανθρώπους γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε καταδικασμένοι από πριν! Πρέπει να τα δούμε λίγο σοβαρά τα πράγματα. Τι κάνουμε δηλαδή; Εγώ αν δεν μελετήσουμε το θέμα αν όντως υπάρχει άρνηση της Αρχιερωσύνης δεν προχωράω σε τίποτα. Σταματά ο διάλογος! Και θα τα βγάλω στη επιφάνεια όλα! Και του Ελευθερίου που λέει φοβερά βλάσφημα πράγματα εκείνη την εποχή... και τα δικά σας! Να μη βλέπουμε μόνο των άλλων και τα δικά μας δεν τα βλέπουμε! Εγώ σταματάω σ’ αυτό το σημείο!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Γιατί φωνάζετε τώρα;!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Γιατί φωνάζω;;; Γιατί δεν μπορώ να βλέπω αυτά τα πράγματα! Όταν λένε αυτοί να διορθώσουν, εμείς λέμε, όχι, τώρα πέσανε, τώρα πέσανε, δε γίνεται...! Όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να είμαστε σοβαροί άνθρωποι!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ωραία, τι θα κάνουμε τώρα; Η λύση του προβλήματος...» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Γιατί λέμε ότι έπεσαν; Επειδή βιαστήκαμε εμείς να τους καθαιρέσουμε;» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Εγώ τότε θυμάμαι, Σεβασμιώτατε, ότι επέμενα να κάνουμε υπομονή και να μην προχωρήσουμε στην καθαίρεση και τι είπε ο Ελευθέριος; Εμείς, λέει, αν η Εκκλησία της Κύπρου δεν θέλει να προχωρήσει μαζί μας, θα προχωρήσουμε σαν Μητροπολιτική Σύνοδος και θα κάνουμε τις καθαιρέσεις. Θυμάστε; Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε υπομονή! Όχι, υπήρξε βιασύνη τότε!» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Εφ’ όσον βλέπουμε τώρα ότι το πιστεύω τους είναι άλλο, δεν αναγνωρίζουν ούτε βουλεύματα, ούτε τίποτα, μπορούμε αυτούς να τους πούμε ότι είναι αρνητές της Αρχιερωσύνης τους;» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «π. Σωζόμενε, τόσα χρόνια όμως γράφαμε ότι ήταν αρνητές, αν πούμε σήμερα ότι δεν είναι θα φανούμε... ανόητοι!» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Όχι, απλά τους είχαμε βάλει σε ένα καζάνι όλους ενώ δεν έπρεπε.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Εγώ ρώτησα τον Παχώμιο σήμερα: Σεβασμιώτατε, τι έχετε να πείτε για το θέμα της χειροθεσίας; Είστε χειροθετημένος βάση του 8ου κανόνος της Α’ Οικουμενικής Συνόδου ως επί σχισματικούς και αιρετικούς; Μου λέει: Αν φρονούσα τέτοιο πράγμα δεν θα ήμουν εδώ! Θα ήμουν στον Κάλλιστο, στους Ταξιάρχες. Γιατί ο πρώτος που διαφώνησε σαν ιερέας τότε ήμουν εγώ...!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Πάτερ, συγνώμη. Ωραία τα λέει έτσι σ’ εσένα. Τα λέει σ’ οποιονδήποτε. Εμείς θέλουμε μαζί με την καθαρή μας ομολογία να πάνε κι αυτά και να ξεκαθαρίσει το θέμα. Γιατί αυτά σου τα είπε εσένα... εγώ δεν τα ξέρω!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Το καλοκαίρι όμως αποφασίσατε να πάμε για να μας τα πουν με το λόγο, κι αυτό κάναμε και σας τα λέμε τώρα!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ε, να γραφούν και να πάρουν το δρόμο τους.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Αυτό είναι εύκολο να γίνει, τα γράφουμε εδώ και τώρα. Τίθεται το θέμα, όμως, παρακάτω... λέμε θα τους δεχθούμε ως μοναχούς!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αν έχουμε τα πρώτα και θα δούμε, μετά θα φτάσουμε και σ’ εκείνα.» Ο Σεβ. Ματθαίος, είπε: «Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά! Αν είχαμε εξετάσει από παλιά το καθετί δεν θα είμασταν τώρα εδώ. Όταν κάναμε συνεδρίαση το 2010 και ο αδελφός Ελευθέριος έκανε μία αναδρομή στα γεγονότα για να φτάσουμε στις καθαιρέσεις, τον ρώτησα: Καλά, εφ’ όσον ήταν εις γνώσιν σας ότι οι Ρώσοι χειροτόνησαν τον φλωριναίο μαζί με έναν νεοημερολογίτη, εσείς γιατί μετά πήγατε εκεί;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αυτό ήταν για ιεραποστολή...» Ο Σεβ. Ματθαίος, είπε: «Ιεραποστολή με έναν νεοημερολογίτη; Α, αυτό είναι κοροϊδία μεγάλη! Τι βρισκόμαστε εδώ και κάνουμε; Δεν είμαστε εδώ για να περνάμε τον χρόνο μας...» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Και δεν είναι μόνο ότι συγχειροτόνησαν με τον Ιουνέσκου. Είναι κι άλλα...! Οι Ρώσοι χειροτονούσαν νεοημερολογίτες. Ελάμβαναν μέρος σε συμπροσευχές.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Λοιπόν, λοιπόν... Λέμε τώρα ότι δεν γνωρίζαμε το 71’ την Απόφαση των Ρώσων, έτσι; Ακούστε τι γράφει ο Ελευθέριος το 71’: “Ενώ προηγουμένως καλώς πράττει η Φωνή της Ορθοδοξίας και παραθέτει ολόκληρη την Απόφαση της Υπερορίου Ρωσικής Εκκλησίας δι’ ής άτι αναγνωρίζει και επικυρεί ως Μείζον Ορθόδοξος και Κανονική Σύνοδος τας υπό του Αρχιεπισκόπου Ματθαίου γενομένας χειροτονίας ίνα γνωρίσουν άπαντες το γεγονός και αρθεί η από ετών ανησυχία μερικών απλών χριστιανών οι οποίοι εφανατίζοντο πεισμώνος υπό τινων και εβλασφήμουν κατά του Παναγίου Πνεύματος εν αγνοία των και επέλθη ούτω η ποθουμένη ένωσις, φεύ! (επανέρχεται η Φωνή της Ορθοδοξίας) όχι ασφαλώς εξ’ αγαθού συνειδότος επί του επιμάχου θέματος των Ματθαιϊκών χειροτονιών, ως το χαρακτηρίζει η Φωνή της Ορθοδοξίας, ίνα το θεραπευθέν τραύμα και εξυγιασθέν δια Μείζονος Συνοδικής Αποφάσεως..... (Σημ. Κηρύκου:) Ποίο είναι το θεραπευθέν τράυμα; Και ποίο το εξυγιασθέν δια μείζονος Συνοδικής Αποφάσεως; Είναι η υφ’ ενός χειροτονία, παρακαλώ! Και κάπου αλλού λέει ότι η Απόφαση των Ρώσων της Διασποράς είναι Άψογη, είναι Θαυμάσια! Και μετά κατηγορούμε εμείς τον Νικόλαο που έδωσε στο δικαστήριο την Απόφαση της Συνόδου για να αθωωθεί! Αφού μέχρι τότε είχαμε την Απόφαση της Συνόδου σαν Κεφαλή! Ο μόνος που αντέδρασε τότε στην Απόφαση αυτή ήμουν εγώ! Ο μόνος που αντέδρασε τότε! Ενώ εδώ ο Ελευθέριος, να τι έγραφε! Και το 77’ ο Σεβασμιώτατος... τα ίδια και χειρότερα! Τι να πούμε τώρα;;;» Επ’ αυτού ουδέν σχόλιον έγινε εκ των μελών της Συνόδου. Στη συνέχεια ο π. Σωζόμενος, είπε: «Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να κάνουμε μία οικονομία εδώ στους τέσσερις αυτούς διότι μαζί τους θα έρθει κι ο κόσμος. Πολύς κόσμος! Απ’ ότι έχω πληροφορίες είναι άνθρωποι απ’ όλα τα κράτη του κόσμου που θα ακολουθήσουν τον Ευστάθιο!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Ξέρετε... το 35’ που επέστρεψαν οι τρεις, τον έναν που είχε χειροτονηθεί μέσα στην δεκαετία πριν επιστρέψουν, τον χειροθέτησαν. Τώρα που ο Ευστάθιος χειροτονήθηκε μέσα στην σχισματοαίρεση των Νικολαϊτών πρέπει κι αυτόν να τον χειροθετήσουμε!» Ο Σεβ. Παρθένιος: «Δε συγκρίνεται η σχισματοαίρεσις των νεοημερολογιτών του 35’ με το σφάλμα το δικό τους!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Μα, σύμφωνα μ’ αυτά που βγαίνουν σήμερα, αλλάζουν τα πράγματα...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ακούστε τι γράφει κι ο Σεβασμιώτατος το 77’: “Ημείς: Πρώτον εκατηγορήσαμεν διά του περιοδικου «Κήρυξ» τους Ρώσους Επισκόπους διά συμπροσευχάς, συλλειτουργίας μετά κακοδόξων. Δεύτερον μετέβημεν εις Αμερικήν χωρίς να ζητήσωμεν έγγραφον αποκήρυξιν και διόρθωσιν των ανωτέρω παραβάσεων των Ρώσων. Τρίτον εδέχθημεν εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετά των Ρώσων ανευ Ομολογίας, τι πιστεύουν αυτοί, αν ασπάζωνται την Έκθεσίν μας, την αναγνωσθείσαν υπό του Πρωτοσυγκέλλου Γ. Γκράμπε καθ’ όλα ή διαφωνούν και εις ποία σημεια; (Διατί βιαστήκατε; Σημεία αμφισβητήσεως του Αγώνος). Τέταρτον: Εδέχθημεν επικοινωνίαν με τον Φιλάρετον μετά την αντικανονικήν αναγνώρισιν των αντικανονικών χειροτονιών Σεραφείμ – Ακακίου και τών λοιπών καθηρημένων Αρχιμανδριτών ως Σύνοδον με Αρχιεπίσκοπον τον Αυξέντιον Πάστραν και μας υποχρεώνει μάλιστα να ενωθώμεν ! Με ποίους; (Σημεία πτώσεως και αμφισβητήσεως). Πέμπτον: Εδέχθημεν χειροθεσίαν από τους Ρώσους ως να είμεθα σχισματικοί...” Εμείς, αν κάποιος σήμερα τολμήσει να πει οτι δεχθήκαμε χειροθεσία θα γίνει χαμός!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Θα σας πει, Σεβασμιώτατε, ο Ελευθέριος: Εμείς έτσι τα ακούγαμε τότε, έτσι γράφαμε. Αυτά ακούγονταν τότε...!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Και ο Παχώμιος εκείνο τον καιρό δεν τα έγραφε; Γιατί τα δικά του είναι ασυγχώρητα;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Όχι, π. Θεόδωρε. Δε μπορούμε να τα πούμε αυτά! Γιατί για τον έναν να γίνεται και για τον άλλο δεν γίνεται δηλαδή; Τι είν’ αυτά;» Ο Σεβ. Ματθαίος, είπε: «Πάτερ, τολμάς να λές ότι έτσι ακουγόντουσαν τα πράγματα τότε; Μία ολόκληρη Σύνοδος να μην έχει την ευθύνη να διευθετήσει αυτό το θέμα καταλλήλως και άφησαν και πέρασαν 10 χρόνια; (σ.σ. μέχρι το 83’) Να λέει ο καθένας ό,τι θέλει;» Στο σημείο αυτό μιλούσαν όλοι μαζί ταυτοχρόνως... Σε λίγο ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Λοιπόν, να συνεχίσουμε με την επιστολή διότι έχει σημασία! (διαβάζει) “...καίτοι τούτο ξεκαθαρίζεται εις την απόφασιν ότι δεν είμεθα (σχισματικοί). Και όμως μας εχειροθέτησαν και μάλιστα προστάσσουν και οι λοιποί, διά να έλθη εις όλους η θεία Χάρις, όπως και εγινε.” Όλοι μαζί, είπαν: «Το λέει αυτό, Σεβασμιώτατε;» ...Κι ο Σεβασμιώτατος το δείχνει. Μετά από λίγο το λόγο πήρε ο Σεβασμιώτατος Αμφιλόχιος και είπε: «Αυτές είναι απορίες που είχα στείλει τότε και η Σύνοδος τα έλυσε! Κατεδίκασε τον Κάλλιστο, έβγαλε Απόφαση το 81’ – 83’. Τι τα σκαλίζουμε τώρα αυτά;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Δηλαδή το έκαναν αυτό για να έλθει η Θεία Χάρις, όπως και έγινε; Δηλαδή, ήλθε η Θεία Χάρις; Και παρακάτω λέει “μας εχειροθέτησαν”! Αυτές λοιπόν, ήταν οι θέσεις σας;» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Ναι, αλλά καθαιρέσατε τον Παχώμιο, Δέσποτα Αμφιλόχιε, επειδή έγραψε την εξομολογητική του επιστολή πριν από σας που γράψατε αυτά!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ναι, τώρα ο Παχώμιος έγραψε ότι είμεθα χειροθετημένοι όλοι. Γι’ αυτό!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Κατηγορούμε εμείς τώρα τον Παχώμιο ότι είπε αγαλομένο ποδί εδέχθησαν χειροθεσία και του γράφω εδώ γράφεις οτι εδέχθημεν χειροθεσία και μου απαντάει: Λάθος αυτό που λες, δεν γράφω εγώ οτι εδέχθημεν αλλά οτι εδέχθησαν οι δύο στην Αμερική! Και εδώ ο Σεβασμιώτατος γράφει: “...κι όμως μας εχειροθέτησαν λαβόντες υπ’ όψιν τον Καίσαρα Αυξέντιον, διότι αν δεν μας εχειροθέτουν δεν θα ήσαν φίλοι...” Ο Παχώμιος λέει οτι εδέχθησαν σε τρίτο πρόσωπο ενώ ο Σεβασμιώτατος εδώ λέει: “...μας εχειροθέτησαν” σε πρώτο πρόσωπο. Χειρότερο ακόμη!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Ακούστε Σεβασμιώτατε, την περίοδο εκείνη γινόταν χαμός. Μας το είχε πει κι ο Γαλακτίων όταν τον επισκεφθήκαμε. Ακούγονταν, λέει, τόσα και τόσα τότε. Κι ο καθένας έλεγε το δικό του και τις σκέψεις του...» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ξέρεις τι γινόταν τότε; Πες από ‘δω, πες από ‘κει, να πιαστούν κι απ’ τα γένια! Χαμός!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Ναι, Δέσποτα. Εγώ λέω τούτο. Ήταν δίκαιη η καθαίρεσις του Παχωμίου; Εμείς αν κάναμε καθαιρέσεις άδικες; Τι γινεται μ’ εμάς; Πρέπει να καθαιρεθούμε κι εμείς!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Αν αυτές οι αποφάσεις ήταν άδικες που πάνε; Δεν πάνε στα κεφάλια μας; Τι να κάνουμε; Τα θέλουμε όπως τα θέλουμε, δηλαδή.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Γι’ αυτό θα πρέπει να τα δούμε τα πράγματα πιο σωστά, πιο ώριμα!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Γι’ αυτό να γίνει η ομολογία, να τη δουν οι άνθρωποι αν τη δέχονται και να δούμε...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Δεν τίθεται θέμα ομολογίας! Δεν τίθεται τώρα θέμα ομολογίας! Εδώ τίθεται θέμα αν θα τους δεχθούμε ως επισκόπους ή ως μοναχούς! Αυτό είναι το ερώτημα!» Ο π. Παντελεήμων, είπε: «Ως Επισκόπους πρέπει. Όπως δεχθήκαμε και τους Ρουμάνους!» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Σεβασμιώτατε Αμφιλόχιε, κάθε μέρα κάνετε κηρύγματα για την ταπείνωση. Πρέπει, λοιπόν, να βρίσκουμε κι εμείς τη δύναμη όταν χρειάζεται να ταπεινονόμαστε και να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Δηλαδή, πείτε μου τι θέλετε τώρα να κάνουμε;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Πρέπει να βγάλουμε μία Απόφαση αν υπάρχει σ’ αυτούς άρνηση της αρχιερωσύνης τους ή δεν υπάρχει! Και εφ’ όσον το θέμα είναι γνωστό, προτείνω στη Σύνοδο αν το εγκρίνει, να το κάνουμε, να ζητήσουμε απ’ τον Ελευθέριο απ’ τον οποίο ξεκινάει αυτό το θέμα – δεν ξεκινάει από σας Σεβασμιώτατε, το ξέρω, απ’ τον Ελευθέριο ξεκινάει – και να ζητήσουμε απ’ τον Ελευθέριο να κάνει μία γνωμάτευση πάνω σ’ αυτό το θέμα γιατί την άλλη φορά είπε μπροστά στον π. Γεράσιμο οτι πιστεύει ότι πρέπει να γίνουν δεκτοί ως μοναχοί! Λοιπόν! Δεν μπορούμε μία ολόκληρη Σύνοδος να είναι δεσμευμένη στις θέσεις του Ελευθερίου...!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Πες ότι επιμένει ο Ελευθέριος πάνω στις θέσεις του αυτές, είναι υποχρεωμένη η Σύνοδος να υπακούσει σ’ αυτές;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Γνωμάτευση, πάτερ, θα κάνει... γνωμάτευση.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Εάν κάνει μία γνωμάτευση, θα δει κι αυτός πόσο ανεύθυνα μιλάει, θα δει και τα δικά του στη συνέχεια που θα του απαντήσουμε και θα δει: τι κάνω εγώ τώρα εδώ; Εγώ αυτό ελπίζω να γίνει! Γιατί αλλιώς... αλλιώς... ας κάνει ό,τι θέλει! Δε θα γίνουμε μια ζωή υποχείρια του Λευτέρη! Προς Θεού δηλαδή! Να με κατηγορούν οι πάντες ότι είμαι υποτακτικός του Λευτέρη; Και να εμένουμε ακόμη; (Φωνάζει!) Να έχουμε λίγο σεβασμό στους θεσμούς επιτέλους! ...Γιατί όταν μου λέει εμένα: Δεν θα πας στον Παχώμιο αν δεν πάρεις κι εμένα μαζί σου κι εγώ του λέω ότι πήγα και πήρα όμως άλλον θεολόγο μου λέει: Έχασες την Αρχιερωσύνη σου! Του λέω: Είσαι βλάσφημος! Βλάσφημος! Τρελαθήκαμε τελείως;!!!» Όλοι μαζί: «Δε μπορεί να τα λέει αυτά! Κύριε ελέησον! Κύριε ελέησον!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Για να μη προχωρήσω να πω και τι άλλες βρισιές λέει! Άσε τώρα! Είναι πάρα πολύ σοβαρό το θέμα Σεβασμιώτατε, μη λέτε τώρα!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Γι’ αυτό λέω να κάνουμε μία γνωμάτευση, να γίνουν διορθώσεις και να δούμε τι θα γίνει...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Τώρα οι άλλοι περιμένουν να δουν από μας τι κάναμε για να ξέρουν κι εκείνοι.» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Αν δουν εμάς να τους έχουμε ανοιχτά τα χέρια θα τους δώσουμε θάρρος!» Ο Σεβ. Ματθαίος, είπε: «Αντί εμείς να συγχαρούμε τον Ευστάθιο για την κίνηση αυτή που έκανε κοιτάμε άλλα πράγματα!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Σεβασμιώτατε, αυτοί έκαναν κάποια εγκλήματα και πρέπει όχι να τους συγχαίρουμε αλλά να πάρουν και κάποιο κανόνα για όλα αυτά! Δεν θα την περάσουν έτσι ατιμώρητα...!» (Όλοι μαζί): π. Μιχαήλ: «Και τα δικά μας;» Σεβ. Κήρυκος: «Τα δικά μας είναι χειρότερα!» Σεβ. Ματθαίος: «Όλοι να τιμωρηθείτε για το έγκλημα που κάνατε εν γνώση σας το 71’! Όλοι! Περιπαίξιμο, παιδί μου περιπαίξιμο! Γιατί δεν ενωθήκατε τότε με τους Φλωριναίους αφού λέγατε τα ίδια;» (Ακούστηκαν κι άλλα παρόμοια) Στη συνέχεια ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Εγώ πιστεύω για να γίνει ένωση πρέπει είτε αυτοί να πουν συγνώμη, διορθώνουμε αυτά για τα οποία μας καθαιρέσατε ή εμείς να πούμε συγνώμη, σας καθαιρέσαμε άδικα, βιαστήκαμε!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ούτε το ένα ισχύει, ούτε το άλλο! Και σωστά τους καθαιρέσαμε αλλά και η άρσις της καθαιρέσεως πρέπει να γίνει με κανονικό τρόπο. Να μελετηθούν όλα τα θέματα. Εμείς γράφουμε αυτό, εσείς γράφετε εκείνο...» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Έτσι, έτσι!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Αυτό όμως είναι το επόμενο βήμα. Εάν δεν ξεκαθαρίσει το πως θα τους δεχθούμε και το ότι δεν υπάρχει άρνηση της αρχιερωσύνης δε μπορούμε να ξεκινήσουμε διάλογο και στο τέλος να γκρεμιστούν όλα! ...Γιατί ο Ελευθέριος επικαλείτε τον Πειραιώς Άνθιμο τότε που τον παρακαλούσε στη Σύνοδο να τον δεχθούν. Και είχε πει τότε ο Λευτέρης: εγώ δεν ξέρω αφού αποφάσισε έτσι η Σύνοδος. Δεν τα λέει καλά όμως ο Λευτέρης. Εγώ ρώτησα τον Αρχιεπίσκοπο τότε: Γιατί δεν τον δέχεσθε τον Άνθιμο; Και μου είπε: τρεις φορές τον συγχωρήσαμε. Πήγαινε στο Άγιο Όρος και συλλειτουργούσε με τους Αγιορείτες. Ήρθε πρώτη φορά τον συγχωρήσαμε. Ήρθε δεύτερη φορά πάλι τα ίδια. Πάει και Τρίτη φορά. Του λέει: δε μπορούμε να σε συγχωρήσουμε άλλο. Τελείωσε! Ενώ ο Λευτέρης λέει: Έγινε αυτό; Τελείωσε! Και λέει επίσης ότι ο Άνθιμος είναι καλύτερος απ’ αυτούς... Αν είναι δυνατόν!» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Αυτοί για να προχωρήσουν θέλουν να ακούσουν πως θα τους δεχθούμε!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Ναι, αλλιώς σταματάτε την προσπάθειά σας...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Η Εκκλησία όταν ήταν για κάποιο άτομο χωριστά το ρωτούσε: Μήπως η συνείδησή σου σε ελέγχει ότι έπεσες σε κάποια άρνηση; Έτσι αντιμετωπίζεται! Όταν όμως έχουμε μία ολόκληρη Σύνοδο, επισκόπους, κληρικούς, έχουμε κόσμο από πίσω, αντιμετωπίζεται αλλιώτικα το πράγμα. Άλλωστε η Αρχιερωσύνη τους είναι ανεξάλειπτος!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Ναι, Σεβασμιώτατε, αλλά εμείς τόσα χρόνια τώρα δεν τα λέγαμε αυτά!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Δεν τα λέγαμε;» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Άλλα γράφαμε! Κι εγώ ακόμη προσωπικά που έχω γράψει κάποιες εργασίες για τη χειροθεσία, γράφω συγκεκριμένα αυτό που λέει ο Χριστός: όστις βλασφημήσει στο όνομά μου θα συγχωρεθεί, όστις βλασφημήσει στο Πνεύμα το Άγιο ουκ αφεθήσεται! Το έγραφα προσωπικά εγώ και το δημοσίευσα κιόλας. Τώρα θα έρθουμε και ό,τι γράφαμε όλα τα χρόνια θα πετάξουμε όλα κάτω! Κι αυτό για μιά δυό φορές που έγραψα εγώ, πόσο μάλλον οι χιλιάδες σελίδες που έχουν γραφεί από όλους σας. Θα μας πουν: Δεν ξέρετε τι σας γίνετε!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Μισό λεπτό. Δε λέμε ότι δεν υπάρχει άρνηση κατά της Αρχιερωσύνης. Ο πόλεμος κατά της Αρχιερωσύνης υπάρχει! Όχι για όλους όμως. Εμείς συζητούμε για τους συγκεκριμένους. Εφ’ όσον βλέπουμε ότι κάνουν μία ομολογία δεν μπορούμε να λέμε ότι είναι αρνητές της Αρχιερωσύνης τους επειδή δέχονται το βούλευμα. Μα, ο Ευστάθιος δεν το δέχετε!» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Εμείς πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γιατί έρχονται να μας δικαιώσουν! Είναι μία μαρτυρία αυτό! Έρχονται να ασπασθούν αυτό που κρατήσαμε! Κι αυτό θα έχει μεγάλα αποτελέσματα στο γενικό καλό γιατί θα πουν: αυτό που κράτησαν αυτοί οι άνθρωποι μόνοι τους τόσα χρόνια, έρχονται και άλλοι και το ασπάζονται.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Κι εμείς είναι σαν να τους λέμε: Φύγετε, δεν σας θέλουμε!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Να γίνει μία γνωμάτευση και να δούμε κατά πόσο αυτοί βλασφήμησαν ή όχι και να δούμε τί παίρνει.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Γνωμάτευση όμως, Σεβασμιώτατε, να γίνει και για ‘μας! Όχι μόνο γι’ αυτούς. Και για ‘μας! Πόσα λάθη επέσαμε στα θέματα αυτά!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ναι, η γνωμάτευση να γίνει για όλους!» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Μπορούμε εμείς τώρα για να τους βοηθήσουμε αυτούς να ξεκαθαρίσουν να τους πούμε ότι οι μεν από σας επιμένουν, οι δε έδειξαν σημεία ευχάριστα...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Αυτό είναι! Αλλά πως θα τους πούμε εμείς τέτοιο πράγμα απ’ την στιγμή που δεν έχουμε συνενοηθεί.» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Να σκεφθούμε και την άλλη όψι της Εκκλησίας. Εκεί στους κανόνες αναφέρονται κάποιοι κανόνες που λένε στον καιρό του Μ. Βασιλείου για κάποιους ιερείς...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «...Ναι, λένε να εξετάσουμε αν απο φιλονικεία ή μικροψυχία ή κάποια εμπάθεια του Επισκόπου έγιναν αφορισμοί και καθαιρέσεις σε άλλον επίσκοπο.» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Δηλαδή να εξετάσουμε, Σεβασμιώτατε, αν εσείς συγκεκριμένα, εφ’ όσον εσείς υπογράφετε, είχατε κάποια εμπάθεια τότε και τους καθαιρέσατε...» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Ναι, ναι, ναι!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Δηλαδή θα κατηγορηθούμε εμείς τώρα, δηλαδή!» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Ναι, αν είναι έτσι, ναι! Γι’ αυτό είπα πριν να βρούμε την ταπείνωση να το κάνουμε κι αυτό!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Δε νομίζω, πατέρες, ότι μπορεί να γίνει αυτό. Ιδιαίτερα στα θέματα αυτά τα της πίστεως!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Δηλαδή από τους άλλους θέλουμε να γίνει αυτό, από εμάς δεν μπορούμε...!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αν υπάρχει διάθεση καλή όλα μπορούν να γίνουν. Αν γίνει γνωμάτευση θα τα δούμε αυτά! Δε νομίζω να υπάρχει πρόβλημα και να μη λύνονται τα θέματα!» Στο σημείο αυτό προσήλθε στη Σύνοδο ο αδελφός θεολόγος Χαρίλαος Στουραΐτης. Αφού του έγινε μία ενημέρωση από τον Σεβασμιώτατο Κήρυκο για την κατάσταση της Συνόδου και τι είχε ήδη συζητηθεί, ο αδελφός Χαρίλος πήρε το λόγο και είπε: «Άγιοι Αρχιερείς, σεβαστοί πατέρες. Υπάρχει ένα γνωμικό που λέμε εμείς στην Ελλάδα που λέει “προσπαθούμε να δούμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος!” Μιλάμε τώρα για τρείς τέσσερις κεκμηκότες, σε εισαγωγικά Αρχιερείς, εκτός εισαγωγικών, όπως θέλει ο καθένας, οι οποίοι περιμένουν από μας να δωθεί μία λύση ώστε να ενταχθούν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Κατεγράφη υπό του Ευσταθίου ένα ομολογιακό κείμενο, νομίζω ότι όλοι το έχουμε διαβάσει και όποιος έχει επ’ αυτού να κάνει τις ανάλογες παρατηρήσεις θα πρέπει να τις καταγράψει. Για εμένα προσωπικά: άρνησις της Αρχιερωσύνης έγκειται σ’ αυτόν που δεν αποδέχεται τις Άγιες χειροτονίες του Αγίου μας πατρός Ματθαίου. Σ’ αυτόν ο οποίος αποδέχεται ότι συνέβη χειροθεσία ως επί σχισματικών και ότι αυτή η χειροθεσία ήταν χρήσιμη για να συνεπληρώσει τις υφ’ ενός χειροτονίες και νομίζω ότι αυτό είναι το σημείο κατατεθέν. Υπάρχουν και άλλα, όπως περί “κοινωνίας προσώπων”, περί βουλεύματος, περί παραιτήσεως Αρχιεπισκόπου, τα οποία δεν τα ξεχνούμε και κατά την γνώμη μου θα πρέπει να εξεταστούν εν ευθέτω χρόνο. Ωστόσο, θα πρέπει, πάντα προσωπική άποψη εκφέρω, αυτά τα δύο – τρία επίμαχα σημεία να είναι στη σκέψη μας και αν αυτά μας θίγουν. Παραδείγματος χάριν, ο Παχώμιος αρνήθηκε ποτέ ότι οι χειροτονίες του Αγίου μας Πατρός ήταν πλήρης και τελείες; Παραδέχθηκε ποτέ ότι πήραμε συμπληρωματική χειροθεσία αυτών των χειροτονιών το 71’;» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Μετά που υπέγραψε την καταδίκη της χειροθεσίας ο Παχώμος, δεν πέφτει σ’ αυτό που λες;» Ο αδ. Χαρίλαος, είπε: «Θα πρέπει να σκεφθούμε, π. Θεόδωρε, και το περιβάλλον και το καθεστώς που συνέβη αυτό. Εμείς, Άγιοι Αρχιερείς, προ πενταμήνου τον επισκεύθημεν και εκεί είπε: Ούτε χειροθεσία εδέχθημεν, διότι αν πίστευα αυτό θα είχα συμπορευθεί μετά του Καλλίστου. Ούτε καθαίρεση του Κηρύκου αποδέχομαι. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και μας αποκάλυψε και κάτι άλλο που νομίζω ότι είναι κορωνίδα. Του παρουσιάστηκε ο παπαβασίλης Τσαρκατζόγλου απεσταλμένος του Καλλινίκου και του πρότεινε συνάντηση μετά του Καλλινίκου για να μιλήσουν. Και τον έδιωξε κακήν κακώς. Εγώ λέει δεν έχω καμία δουλειά μετ’ αυτού και του πρότεινε να πει του Καλλινίκου να φύγει και να εγκαταλείψει το μοναστήρι εκεί που μένει στους Ταξιάρχες διότι εγώ μαζί με μοναχές αγωνίσθημεν δια να κτίσουμε αυτό το μοναστήρι. Λοιπόν, εν κατακλείδι. Εάν ο Θεός αποφασίσει σήμερα να πάρει τον Παχώμιο εμείς τι θα του πούμε, ότι σε έχουμε σαν μοναχό; Μετά ακόμη και από αυτή του την ομολογία;» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Ο Θεός κοιτάει το λόγο κι όχι τα γραπτά. Ο Μωυσής δεν είχε γραπτά!» Ο αδ. Χαρίλαος, είπε: «Από τη στιγμή που το ομολογιακό αυτό κείμενο του Ευσταθίου ο Παχώμιος το υπέγραψε όπου μέσα αναφέρει ότι οι χειροτονίες του Αγίου μας Πατρός ήταν πλήρης και τελείες και το 71’ δεν προσέθεσε τίποτε στην Αρχιερωσύνη μας, νομίζω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Ναι, αλλά καταδικάζει μετά την χειροθεσία! Ενώ τα λέει αυτά τώρα εδώ, ερχόμαστε και καταδικάζουμε ότι έγινε κάτι κακό επάνω στις χειροτονίες, κάποιο μίασμα!» Ο αδ. Χαρίλαος, είπε: «Επαναλαμβάνω, π. Θεόδωρε, το 2007 να λάβουμε υπ’ όψιν τους εκβιασμούς και ότι άλλο συνέβη τότε. Τώρα όμως τι λέει; Λέει ότι εγώ δεν δέχομαι καμία χειροθεσία και αν είχα πάρει χειροθεσία θα είχα πάει με τον Κάλλιστο.» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Άρα μετανοεί για την υπογραφή! Τι άλλο θέλουμε;» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Εμείς, όμως λέγαμε, προσωπικά κι εγώ το έχω πει, οτι αυτός που θα βλασφημήσει στο Πνευμα το Άγιο ουκ αφαιθήσεται! Τι σημαίνει το ουκ αφαιθήσεται; Άρα πρέπει τώρα να παραδεχθούμε εμείς ότι κάναμε λάθος όλα αυτά τα χρόνια που τα λέγαμε αυτά!» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Και δεν μπορούμε να το παραδεχθούμε; Τι μας κολλύει;» Ο αδ. Χαρίλαος, είπε: «Η Αρχιερωσύνη, π. Θεόδωρε, βλασφημείτε όταν υποθεί από κάποιον ότι υστερεί σε κάτι και πάει να το πάρει μετά συμπληρωματικά. Αυτό δεν το λέει ο Παχώμιος!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Αυτά όμως, τώρα τα λέμε! Τώρα τα λέμε! Τόσα χρόνια που τα γράφαμε στην Πνοή και στα φυλλάδια, δε μας είπε κανείς από σας μη τα γράφετε αυτά, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα! Θα εκτεθούμε, Άγιοι Αρχιερείς! Θα εκτεθούμε!» Ο αδ. Χαρίλαος, είπε: «Αυτά που λέτε, π. Θεόδωρε, ισχύουν για κάποιους. Για παράδειγμα ο Στέφανος δεν αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως ο Παχώμιος κι ας υπέγραψαν και οι δύο. Γιατί απ’ την στιγμή που ο Στέφανος λέει ότι διαβάστηκαν ευχές... για μένα έχει πάρει χειροθεσία.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Μα, ο Στέφανος είναι αυτός που είχε οργανώσει την Εγκύκλιο μαζί με άλλους, Κάτσουρα κλπ. Ήταν ο πρωτεργάτης. Ενώ τα γεροντάκια ήταν τα θύματα. Εγώ μετά την κοίμηση του Επιφανίου πήγα και μίλησα με τον Στέφανο στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως στην Κύπρο και μου είπε: δε μπορώ εγώ να γίνω Δεσπότης αν δεν ξεκαθαρίσει το θέμα της χειροθεσίας, αν δεν καταδικαστεί. Ε, αυτό φρονούσε ο ίδιος.» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αυτά όμως, πρέπει να καταγραφούν γιατί είναι σημαντικά. Να πούμε ότι ο Παχώμιος τα μέτρησε έτσι, ο άλλος τα μέτρησε αλλιώς. Να γραφούν αυτά γιατί αύριο θα δώσουμε λόγο στον κόσμο. Να γίνει μία γνωμάτευση, να τη δούμε όλοι. Να γραφούν και στην Ο.Π. έτσι ώστε να ξεκαθαρίζουν όλα τα θέματα ένα ένα.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Την τελευταία Ο.Π., Σεβασμιώτατε Κήρυκε, εσείς την υπογράψατε;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Όχι το τελευταίο δεν το είδα στην τελική του μορφή.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Ποιός το υπογράφει όμως σαν διευθυντής;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ναι, εγώ το υπέγραψα...» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Ναι, αλλά υποσχεθήκατε ότι δεν θα ξαναδημοσιευθούν πράγματα επί του θέματαος μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με την ένωση...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Απλά, υπήρχε ένα κείμενο που υπογράψαμε και οι δύο με τον Ελευθέριο κι εγώ επέμενα να μην μπει αλλά τελικά εκείνος επέμενε και το έβαλε με το δικό του όνομα.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Ναι, αλλά εφ’ όσον βγαίνει υπό την δική σας προεδρία, εσείς φαίνεστε!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ωραία! Αυτή τη στιγμή δηλώνω ότι παραιτούμαι από την Ορθόδοξο Πνοή! Αναλάβετε σαν Σύνοδος να δώσετε εντολή στον Ελευθέριο ή να συνεχίσει ή να το σταματήσει!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «...Και πρέπει να σταματήσει;» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ας το πουν οι Αρχιερείς αυτό!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Εμείς δεν έχουμε άλλη φωνή προς τα έξω. Το περιοδικό μας έχουμε! Θες να το κλείσεις κι αυτό; Κλείστο!» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Να μη κλείσει αλλά να βάλει μέσα άρθρα που να ικανοποιούν τον αναγνώστη. Να μιλάει πιο πνευματικά.» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Ο κόσμος όλος λέει ότι το περιοδικό που έβγαζε ο Ελισσαίος είχε πιό πολύ απήχηση στον κόσμο γιατί μιλούσε για πνευματικά πράγματα. Εμείς κουραστήκαμε μ’ αυτά!» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Η Πνοή, πάτερ, είναι καθ’ εαυτού ομολογιακό περιοδικό. Αν θέλουν άλλα να διαβάσουν άλλα περιοδικά...» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Εγώ συμφωνώ σ’ αυτό. Αλλά στο τέλος αν δεν θα έχεις καθόλου κόσμο, λειτούργα μόνος σου! Τι θα καταλάβεις μετά;» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Εδώ, αν είσαι άρρωστος το περιοδικό χτυπάει πάνω στην αρρώστια!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Από που αλλού θα πιάσει το ποίμνιό μας πνευματικό λόγο;» Ο π. Σωζόμενος, είπε: «Οι άνθρωποί μας ακούνε λόγους από τους νεοημερολογίτες. Ομιλίες κακοδόξων και τους τραβάνε αυτά τα πνευματικά που λένε. Εμείς τους διώχνουμε...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Εγώ πάντως, είχα προτείνει να το αναλάβει ο Σεβασμιώτατος το τελευταίο περιοδικό αλλά δεν είδα να το κάνει! Πάντως το τελευταίο εγώ αρνήθηκα να το δω!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Πάντως, εγώ άκουσα ότι ιδιαίτερα στο τελευταίο, υπάρχει κάτι μέσα που κλωνίζει την εμπιστοσύνη εκείνων τους οποίους τους υποσχεθήκατε ότι δεν θα ξαναδημοσιεύονται κείμενα που θα μας διχάζουν...» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Είχαμε τον Κήρυκα που έλεγε όλη την ιστορία μας. Μετά συνέχισε η Πνοή. Να την καταργήσουμε τώρα; Οι άλλοι τον κατήργησαν τον Κήρυκα.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Δέσποτα, δεν είπαμε να καταργήσουμε αλλά δεν είναι ανάγκη να κάνουμε επίθεση εναντίον προσώπων. Ακόμη και τον Στέφανο, να του πούμε ό,τι είναι να του πούμε χωρίς χαρακτηρισμούς, χωρίς άσχημες λέξεις.» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Ο κόσμος ζητάει άρθρα και για άλλα θέματα, περί την εν Χριστώ ζωή.» Ο μον. Θεόδωρος, είπε: «Βάζει και τέτοια, Σεβασμιώτατε. Πολλές φορές βάζει κι απ’ τον Σωτήρ και αλλού, διάφορα πνευματικά...» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Δεν είναι σωστό να καθόμαστε να γράφουμε ολόνυκτα περί χειροθεσίας και τίποτε παράδειγμα για το γιατί νηστεύουμε. Οι νέοι μας σήμερα δεν ξέρουν τίποτα!» Ο Σεβ. Ματθαίος, είπε: «Να πούμε π.χ. περί της Μεγάλης Συνόδου που θα κάνουν το 16’. Περί της κάρτας του πολίτου που ο κόσμος ρωτάει και προβληματίζεται. Τόσα άλλα θέματα! Επιτέλους με τα ίδια και τα ίδια...» Στη συνέχεια επανήλθαν στο θέμα του πως μπορούμε να τους δεχθούμε και ο Σεβασμιώτατος Κήρυκος ζήτησε από όλους την γνώμη τους. Η ερώτηση του Σεβασμιωτάτου Κηρύκου προς τους Αρχιερείς ήταν: «Με τα όσα δηλώνουν και ομολογούν σήμερα οι τέσσερις Αρχιερείς και μετά από όσα έχουμε συζητήσει σήμερα, μπορούμε να τους δεχθούμε ως Αρχιερείς; Ναι ή Όχι;» Οι Αρχιερείς πρότειναν να ομιλήσει πρώτος ο θεολόγος κ. Χαρίλαος Στουραΐτης και να καταγραφεί η εισήγησή του όπως και θα γίνει και με όλες τις γνώμες των υπολοίπων. Ο αδ. Χαρίλαος, είπε: «Απ’ τη στιγμή που θα ομολογήσουν την ομολογία στις χειροτονίες του Αγίου μας Πατρός και επίσης θα δεχθούν ότι η Εκκλησία μας δεν πήρε τίποτε το 71’ που να έθιξε την Αρχιερωσύνη, νομίζω ότι απο ‘κει και πέρα οφείλουμε χάρη της οικονομίας, χάρη της Δόξας της Εκκλησίας και της σωτηρίας των πιστών, γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ακολουθούν αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται εκτός Εκκλησίας, οι οποίοι φεύγουν απ’ τη ζωή και γι’ αυτούς θα δωθεί λόγος από κάποιους που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι και δεν το έκαναν. Γι’ αυτό, λοιπόν, το λόγο, η προσωπική μου άποψη, αν ομολογήσουν αυτά τα δύο πράγματα, μπορούμε να τους δεχθούμε κατ’ οικονομίαν ως Αρχιερείς, και τα περαιτέρω θα τα δούμε εν ευθέτω χρόνω.» Το λόγο πήρε ο Σεβασμιώτατος Σεραφείμ και είπε: «Πρέπει από την αρχή να ξεχωρίσουμε τους τέσσερις από τους άλλους Στεφανίτες. Και αφού ομολογήσουν οι τέσσερις όλα αυτά που θέλουμε μετά μπορούμε να τους δεχθούμε ως Αρχιερείς και να ενωθούμε μαζί τους!» Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Σεβασμιώτατος Ματθαίος ο οποίος συμφώνησε με τον αδελφό Χαρίλαο. Στη συνέχεια ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Αν παραδεχθούν όλα τα λάθη τους και ομολογήσουν σε όλα όπως εμείς, τότε συμφωνώ κι εγώ!» Στη συνέχεια δώθηκε ο λόγος στον Σεβασμιώτατο Αμφιλόχιο ο οποίος είπε: «Εγώ δεν ξέρω! Αυτά είναι θεολογικά!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Δεν ξέρετε; Ξέρετε, Σεβασμιώτατε, και γράφετε! Γι’ αυτά που γράψατε το 77’ ξέρατε, ενώ τώρα δεν ξέρετε; Καλά γράψτε στα πρακτικά ότι ο Σεβασμιώτατος Αμφιλόχιος, δεν ξέρει και να προχωρήσουμε!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αν γράψεις, Σεβασμιώτατε ότι δεν ξέρω, τότε εντάξει δεν ξέρω τίποτα και φεύγω! Πάρτε και το πετραχήλι μου, πάρτε τα όλα και φεύγω! Και τελειώνει η ιστορία!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Δεν είναι έτσι τα πράγματα Σεβασμιώτατε, δεν είναι έτσι!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Έτσι είναι, Σεβασμιώτατε! Άμα δεν ξέρω!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Πως ξέρετε και γράφετε τόσα πράγματα και τώρα λέτε δεν ξέρω; Όχι, όχι, δεν είναι έτσι!» Ο Σεβ. Ματθαίος, είπε: «Μα πως γίνεται να λέμε τόσα πράγματα στον κόσμο κι ο κόσμος να λέει ότι πάει να γίνει σχίσμα και τώρα να λέτε δεν ξέρετε! Έχουν ακουστεί τόσα!» Στη συνέχεια και αφού ηρέμησαν για λίγο τα πνεύματα οι Αρχιερείς συνέχισαν να συζητούν για τα επι μέρους θέματα που βαραίνουν τον Παχώμιο. Ο Σεβασμιώτατος Αμφιλόχιος ανέφερε για το θέμα του Ιγνατίου και την κατάσταση που δημιούργησε τότε ο Παχώμιος ως τοποτηρητής Λαρίσης. Αργότερα ανέφερε κι ο π. Μιχαήλ τι κατάσταση είχε δημιουργήσει τότε στην Κύπρο με την χειροτονία του Σεβαστιανού και την υποστήριξη που έλαχε εκείνος από τον Παχώμιο. Αλλά όπως ισχυρίστηκε ο π. Μιχαήλ: “Τώρα που τα συζητήσαμε αυτά τα ρίξαμε όλα πίσω για το καλό της Εκκλησίας.” Το λόγο πήρε ο Σεβ. Αμφιλόχιος: «Εγώ πριν είπα ότι δεν ξέρω. Εντάξει να το κάνουμε έτσι όπως λέτε αλλά αν οι κανόνες λένε αλλιώς; Γι’ αυτό λέω, δεν ξέρω! Γι’ αυτό αν βγει η γνωμάτευση και όλοι είναι σύμφωνοι στα θέματα της ομολογίας, στα θέματα της πίστεως και στα θέματα αυτά τα επί μέρους που λέγαμε τώρα για τις ζημιές που έκανα κτλ. τότε σύμφωνοι, γιατί να μην τους δεχθούμε έτσι; Δεν έχω πρόβλημα!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Λοιπόν, να υπενθυμίσω κάτι που έγινε πριν δύο τρία χρόνια στην Ουκρανία. Ήταν τότε που συζητούσαμε το θέμα του βαπτίσματος. Και εδώ δεν υπήρχε καλό κλίμα για το βάπτισμα και το συζητήσαμε εκεί. Και το έθεσε το θέμα ο Σεβασμιώτατος Σεραφείμ. Πως θα δεχθούμε λέει αυτούς που έρχονται από το νέο και πως αυτούς από τους Νικολαΐτες. Και είπαμε για το θέμα του βαπτίσματος, εφ’ όσον ξεκαθαρίσαμε ότι το βάπτισμα των αιρετικών γίνεται δεκτό κατ’ ακρίβεια εξ απαρχής και κατ’ οικονομίαν με τον κανόνα εκείνον δια χρήσεως Αγίου Μύρου και είδαμε ότι αυτός ο κανόνας δεν αίρει τον Κανόνα του Αγίου Κυπριανού γιατί λέει οτι οι αιρετικοί γίνονται δεκτοί με ακρίβεια, αυτούς τους άλλους τους δεχόμαστε με οικονομία, δια χρήσεως Αγίου Μύρου, γιατί όμως; Γιατί ήταν κάπως πιό κοντά σ’ αυτούς. Κάποια παρασυναγωγή ή κάτι άλλο...» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «...Γιατί κατά το βάπτισμα δογματίζουν ορθόδοξα!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Ναι, μπορούμε κι εμείς σήμερα να κάνουμε αυτό το πράγμα: Τους παπικούς, τους νεοημερολογίτες και τους Φλωριναίους τους δεχόμεθα με βάπτισμα εξ απ’ αρχής, ενώ τους Ματθαιϊκούς, πρότασή μου ήταν να μη τολμήσουμε και τους ξαναβαπτίσουμε, αλλά και από τις τρεις ομάδες των Ματθαιϊκών θα δεχθούμε τα μυστήριά τους. Οπότε άντε τώρα να πούμε ότι αυτοί είναι αρνητές της Αρχιερωσύνης τους. Ότι είναι μοναχοί. Εντάξει, μοναχοί είναι σύμφωνα με τις καθαιρετικές αποφάσεις αλλά εφ’ όσον θα ομολογήσουν και θα επιστρέψουν, τελείωσε...!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αίρονται μετά, Σεβασμιώτατε, τα αίτια που τους καθαιρέσαμε! Αίρονται άμα διορθώσουν αυτά! Αίρονται...!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Έτσι, Αίρονται! Αυτό λέμε!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ε, ναι, Σεβασμιώτατε, Αίρονται όλα μετά!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Εφ’ όσον αίρονται, δε μπορούμε εμείς τώρα αυτούς να τους πούμε ελάτε να κάνουμε διάλογο ως μοναχοί. Πρέπει εκ των προτέρων να τους πούμε ότι τα αίτια μπορούν να αρθούν!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Όλα αίρονται! Αλλά πρώτα πρέπει να γίνει η ομολογία και μετά η δίκη που θα τους δικάσει κι αν αποφασίσει έτσι μπορούν μετά να αρθούν όλα! Γίνεται η δίκη πρώτα και μετά η απόφαση.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Εδώ όμως παρουσιάζεται ότι εκάναν λάθη αυτοί, αλλά εκάμαμε κι εμείς...» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Γι’ αυτό λέμε να βγει η γνωμάτευση και μετά να φανεί κατά πόσο κάναμε κι εμείς λάθη και μετά να αποφασιστεί.» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «...Αν πούν εκείνοι ότι πρέπει να διορθώσουν εμάς; Καθαίρεσαν κι εμάς!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αν κάνουμε την καθαρή μας ομολογία τότε θα φανούν όλα, ποιός φταίει, ποιός δεν φταίει και μετά βγαίνει η απόφαση.» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Λοιπόν, υπάρχει πρόβλημα! Και τι θα πούμε; Βγαίνουμε προς τα έξω αύριο και μας ρωτάνε: Τι έγινε; Εμείς περιμένουμε κάτι από εσας. Εμείς τι θα τους πούμε; Τώρα εξετάζουμε πως θα σας δεχθούμε. Να, λοιπόν, ποιό είναι το πρόβλημα που είπα απ’ την αρχή. Δε μπορούμε να προχωρήσουμε αν δεν λύσουμε αυτό το πρόβλημα.» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Μα, βρήκαμε τη λύση, Σεβασμιώτατε. Δεν είπαμε πως αν τα αποδεχθούν όλα θα τους δεχθούμε ως Αρχιερείς; Και ο Σεβασμιώτατος (Λαρίσης) το λέει.» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Αν πάρουμε την ομολογία του 83’ που καθάρισε το θέμα αυτό. Από ‘κει και πέρα ποιά είναι τα σφάλματα; Να τα υποδείξουμε και να τα δούνε. Και όπως λέει κι ο Παχώμιος ότι τα δέχεται, τα αναιρεί. Ο άλλος τα αναιρεί. Ποιός δεν τα αναιρεί; Στην άκρη! Ξεκάθαρα!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «Δηλαδή, αυτοί που θα δεχθούν την ομολογία, γίνονται δεκτοί. Αυτοί που δεν θα δεχθούν, δεν γίνονται δεκτοί!» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Α, αυτό είναι το πιό σημαντικό! Εκεί θα καταλήξουμε!» Ο π. Μιχαήλ, είπε: «...Και θέματα επι μέρους που θα προκύψουν θα τα εξετάσουμε όχι για να απορρίψουμε την Αρχιερωσύνη τους αλλά για να τα δουν και να τα διορθώσουν! Εγώ πάντως εισηγούμαι τούτο!» Ο Σεβ. Παρθένιος, είπε: «Όταν λέμε όμως ομολογία σε όλα, εννοούμε σε όλα!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Τα θέματα που υπάρχουν, θα τα σημειώσουμε όλα και θα πούμε, τα δέχεσθε; Αν τα δεχθούν και υπογράψουν μετά θα γίνει γνωμάτευση άλλη για το πως μπορούν να γίνουν δεκτοί. Κι εκεί θα δούμε τι παίρνει, τις οικονομίες που μπορούμε και προχωράμε...» Ο Σεβ. Κήρυκος, είπε: «Επομένως τώρα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε άλλο θέμα. Εγώ απ’ την αρχή είχα πει ότι αν δεν λυθεί αυτό το θέμα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε! Κοροϊδευόμαστε!» Ο Σεβ. Αμφιλόχιος, είπε: «Ας πάρουμε σαν πρώτο βήμα απ’ αυτούς τις υπογραφές τους πάνω στα θέματα της ομολογίας και μετά βλέπουμε για τα υπόλοιπα...» Μετά από λίγη συζήτηση επί του θέματος και βλέποντας οι Αρχιερείς ότι δεν βγαίνει μία ξεκάθαρη Απόφαση για το θέμα αποφάσισαν να μείνουν για αρχή στην Εγκύκλιο του Ευσταθίου και να την αποδεχθούν ως ένα καλό πρώτο βήμα προς διάλογο με τον Ευστάθιο και τους υπόλοιπους. Ο αδ. Χαρίλαος, είπε: «Το ομολογιακό κείμενο που εξέδωσε ο Ευστάθιος είναι ως βάση διαλόγου αποδεκτό από εμάς;» Όλοι μαζί είπαν: «Για εμάς, ναι, είναι! Και μέσα απ’ τον διάλογο θα προστεθούν και τα άλλα θέματα ώστε να συζητηθούν όλα!» Στο τέλος η Σύνοδος αποφάσισε εν ομοφωνία: «Το κείμενο αυτό (η Εγκύκλιος) του Ευσταθίου θεωρείτε αποδεκτό ως βάσις διαλόγου και μέσα από την συζήτηση θα προκύψουν και τα επι μέρους θέματα που θα συζητηθούν!» Η Ιερά Σύνοδος έκλεισε τις εργασίες της με Προσευχή! Ο πρακτικογράφος Μον. Θεόδωρος

π. ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΕΤΣΗΣ

Ἅγιος ΙΓΝΑΤΙΟΣ ὁ Νέος (+ 1971) Καθηγητοῦ Ἀντωνίου Μάρκου Προλεγόμενα Γιά τόν «Νέον Παντελεήμονα» τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἀσκητή καί ἡσυχαστή «ἐν μέσῳ τοῦ κόσμου» μακάριο Ἱερομόναχο Ἰγνάτιο Μπέτση ὁ λόγος. Τό ἑπόμενο ἔτος 2011 συμπληρώνονται 40 ἔτη ἀπό τήν ὁσιακή του κοίμηση καί πυκνώνουν οἱ φωνές – φωνές συνετές καί σοβαρές – γιά τήν «ἐπ’ ἐκκλησίαις» τιμή του ὡς Ἁγίου, «κατά τούς ἐσχάτους τούτους χρόνους τῆς ἀποστασίας». Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ ἀποτελεῖ ἕνα πρῶτο σχεδίασμα τοῦ Βίου τοῦ μακαρίου καί οὐρανοπολίτου ἀνδρός, μία κατάθεση μαρτυρίας - διαπίστωση τῆς ἁγιότητός του, μία πενιχρή συμβολή στή διαδικασία διακηρύξεως της ἀπό τήν παρ’ ἡμῖν, τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, Ἐκκλησιαστική Ἀρχή. Θά ἀκολουθήσει δευτερολογία, μέ κείμενο βελτιωμένο καί ἐπηυξημένο. Ἀπό τόν Οἰκουμενισμό στήν Γνησία Ὀρθοδοξία Ὁ μακάριος Ἰγνάτιος ἦταν λόγιος, ἡσυχαστής καί ἀγωνιστής Κληρικός. Πειραϊκῆς καταγωγῆς, σπούδασε Ἰατρική, ἀλλά γοητευμένος ἀπό τήν ἰδέα τῆς «εἰς Χριστόν» ἀφιερώσεως καί τῆς Ἱερατικῆς διακονίας, χειροτονήθηκε Ἱερεύς στήν Ἀγγλία, στήν ἐκεῖ Ἀρχιεπισκοπή τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως, ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Θυατείρων καί Μεγ. Βρεττανίας Ἀθηναγόρα. Τό περιβάλλον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων ἦταν ἐξόχως οἰκουμενιστικό. Ἐπικρατοῦσε ἕνα κοσμικό - δυτικότροπο πνεῦμα, ἄσχετο πρός τό Ἁγιοπνευματικό περιεχόμενο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ π. Ἰγνατίου Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηναγόρας Κοκκινάκης, ἦταν γνωστοῦ καί δεδηλωμένου οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος καί ἡ ὁμολογία του κάθε ἄλλο παρά Ὀρθόδοξος. Ὁ π. Ἰγνάτιος ὅμως ἦταν ἕνας ὑγιής νούς, μία ψυχή ἀγαθῶν προθέσεων καί προαιρέσεων, ἀφιερωμένος στόν Θεό καί τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία. Ἄρχισε νά μελετᾶ συστηματικά τό θέμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ καί νά προσεύχεται πολύ, ζητῶντας τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου τῆς Ἐκκλησίας. Γιά τοῦτο καί ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ψυχῆς του Χριστός, δέν ἐπέτρεψε νά χαθεῖ μέσα στή λύμη τῆς αἱρέσεως, ἀλλά ὁ Ἴδιος «ἐξήγαγε αὐτόν εἰς ἀναψυχήν». Τό ἔτος 1956 ἦταν ἔτος θεοσημείας γιά τόν π. Ἰγνάτιο. Δέχθηκε τήν θαυμαστή ἐμφάνιση τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος ὁδήγησε τά διαβήματά του στήν Μία καί Μοναδική Ἐκκλησία Του! Γιά τό γεγονός αὐτό ὁ μακάριος Πατήρ μιλοῦσε ἐλάχιστα (δέν ἔπρεπε ἄλλωστε νά ὁμιλεῖ καί νά τό ἀναφέρει, διότι κινδύνευε ἀφ’ ἑνός μέν νά παρεξηγηθεῖ ἀπό τούς κακόβουλους καί κακοπροαίρετους, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά δώσει στόν πονηρό λαβή γιά λογισμούς ὑπερηφανείας). Τό ἀνέφερε ἐξομολογητικῶς στόν τότε Ἐπίσκοπο Πατρῶν Ἀνδρέα (ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, + 2005), ἀπό τόν ὁποῖο τό πληροφορήθηκε ὁ γράφων τό ἔτος 2000. Ἡ θεοσημεία συνέβη στήν Ἀγγλία καί συνίστατο στήν ἐμφάνιση τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου, κατά τήν διάρκεια τῆς προετοιμασίας γιά τήν Θεία Λειτουργία. Κατά τήν Προσκομιδή, ἐμφανίστηκε ὁ Κύριος ὀφθαλμοφανῶς καί ἀπαντῶντας στούς λογισμούς καί τούς προβληματισμούς του, τοῦ ἔδειξε πού καί πῶς νά βρεῖ τήν Μία καί Γνησία Ἐκκλησία Του! Ὁ Ἴδιος τόν ἔστειλε στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Κερατέας Ἀττικῆς καί στό ὠμοφόρειο τοῦ τότε Ἐπισκόπου Πατρῶν Ἀνδρέου!!! Μετά τήν θεία αὐτή ἀποκάλυψη, ὁ π. Ἰγνάτιος «ὡς ἄλλη ἔλαφος ἐπιποθοῦσα ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων», ἐγκατέλειψε τήν ἐξασφαλισμένη σταδιοδρομία του στίς τάξεις τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων, διέκοψε (ὄχι βίαια, ἀλλά μέ τήν εὐγένεια ψυχῆς πού τόν διέκρινε), τίς πνευματικές καί διοικητικές του σχέσεις μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηναγόρα καί ἦρθε στήν Ἑλλάδα. Ὅταν συνάντησε στό Ἐπισκοπεῖο τοῦ ἁγ. Μοδέστου τόν Ἐπίσκοπο Ἀνδρέα καί ζήτησε νά ἐξομολογηθεῖ, ὁ Ἅγιος Πατρῶν κυριολεκτικῶς «δέν πίστευε στά αὐτιά του»! Δέχθηκε τήν ἐξομολόγησή του, ἀξιολόγησε τίς προθέσεις του, προσευχήθηκε καί ζήτησε καί ἀπό τόν ἴδιο νά προσευχηθεῖ. Εἰσήγαγε τό θέμα στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μέ ἀπόφασή Της τόν ἔκανε δεκτό στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κατά τά προβλεπόμενα ἀπό τό Ἱεροκανονικό Δίκαιο, «διά Μύρου, Ὁμολογίας Πίστεως καί Χειροθεσίας». Ὡς Κληρικός τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Ἱερομόναχος Ἰγνάτιος, δραστηριοποιήθηκε χωρίς μόνιμη ἕδρα καί ἐνορία. Κάλυπτε τίς ἔκτακτες ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξαρτήτως τοῦ χρόνου καί τοῦ τόπου πού ἐμφανίζονταν. Περιώδευε ἱεραποστολικά κυρίως τίς ἀκριτικές περιοχές, ὅπως τήν Ξάνθη, τήν Σάμο, τήν Κάλυμνο, καί τήν Κρήτη. (Ἡ δημοιευόμενη φωτογραφία εἶναι ἀπό τήν Ἱ. Μ. ἁγ. Σοφίας Καλύμνου). Ἐξυπηρετοῦσε ταπεινά καί ἀθόρυβα τίς πνευματικές καί λειτουργικές ἀνάγκες τῶν πιστῶν, θέτοντας τήν σφραγίδα τῆς πνευματικῆς του προσωπικότητος καί τοῦ ἁγίου βίου του. Τό 1961 διορίστηκε Α’ Γραμματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (μέ Ἀρχιγραμματέα τόν Πρωτοσύγκελλο Πρωθιερέα Εὐγένιο Τόμπρο καί Β’ Γραμματέα τόν Ἱερομ. Ματθαῖο Μακρῆ, ἔπειτα Ἐπίσκοπο Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος). Ὑπῆρξε πρῶτος ἐκδότης τοῦ Περιοδικοῦ «Ὀρθόδοξος Πνοή» (στή συνέχεια ἐπισήμου ὀργάνου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία Μητρόπολις τόν τίμησε μέ εἰδική ἡμερίδα) καί συγγραφέας σημαντικῶν γιά τήν ἐποχή του ἔργων, ὅπως τῆς «Μικρῆς Φιλοκαλίας» καί τοῦ ἀπολογητικοῦ βιβλίου «Βρεσθένης Ματθαῖος – Οἱ χειροτονίες του»). Ὑπῆρξε ἕνας ἀσκητής μέσα στόν κόσμο. Στίς ἐλάχιστες φωτογραφίες πού ἔχουν διασωθεῖ, διακρίνεται σχεδόν ἀποστεωμένος. Τό φαγητό του ἦταν ἐλάχιστο, τόσο λίγο ὥστε ἀπό τήν κακουχία καί τήν στέρηση προσβλήθηκε ἀπό φυματίωση τῶν ἐντέρων! Ὁ πυρετός ἦταν καθη-μερινός του σύντροφος, ὅπως καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ὁ «ἀδεφλός πόνος» ὅπως ἔλεγε, δέν τόν ἄφηνε ποτέ. Ὁ ὕπνος του κι αὐτός λιγοστός, ἀφ’ ὅσον ἔπρεπε νά ἐξοικονομεῖται χρόνος γιά μελέτη καί προσευχή. Κι ὅμως μέσα ἀπό αὐτό τό καταπονημένο σῶμα, πήγαζε ἕνας χείμαρος ἐν Χριστῶ ζωῆς. Στά ρουφηγμένα ἀπό τήν ἄσκηση μάτια του, ἔλαμπε τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί ἡ βεβαιότητα τῆς οὐρανίου μακαριότητος. Καί ὁ λόγος του ἦταν μία παρακαταθήκη ἐλπίδος, λόγος παρηγορητικός, διανθισμένος μέ ἄνθη Πατερικῆς σοφίας καί ἐμπειρίες Ἁγίων (πολλές φορές κάλυπτε τίς δικές του ἐν Χριστῶ καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐμπειρίες, κάτω ἀπό ἀναφορές σέ Ἁγίους καί Δικαίους τῆς Ἐκκλησίας). Ὡς Λειτουργός μετέδιδε τήν κατάνυξη καί ὡς Πνευματικός τήν βεβαιότητα τῆς θείας ἀγάπης καί τῆς ἐν Χριστῶ σωτηρίας. Ὁ σημειοφόρος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ Ὁ μακάριος π. Ἰγνάτιος, ἀγωνιζόμενος ὑπερμέτρως γιά τήν ψυχική του σωτηρία, ἀγωνιζόμενος νά φανεῖ ἄξιος τῆς κλήσεως, ἐλεήθηκε ἀπό τόν καλέσαντα αὐτόν Κύριο μέ τά Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς προοράσεως, τῆς παραμυθίας - παρηγορίας καί τῶν θεραπειῶν. Οἱ σχετικές μαρτυρίες, σοβαρές καί τεκμηριωμένες, εἶναι δεκάδες καί προέρχονται ἀπό ἐπωνύμους πιστούς ὅλων τῶν περιοχῶν τῆς χώρας πού ἐλεήθηκαν δι’ εὐχῶν του. (Ἡ δημοσιευόμενη φωτογραφία ἀπό συλλείτουργο στόν παλαιό Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου Ροῦφ, προεξάρχοντος τοῦ Ἐπισκόπου Πειραιῶς Ἀνθίμου Χαρίση). Σέ πολλές περιπτώσεις ἔφθασε ἀπροειδοποίητα σέ οἰκογένειες Ὀρθοδόξων πού τόν χρειάζονταν (καί μάλιστα σέ ἀκριτικές καί ἀπομακρυσμένες περιοχές, λ.χ. τήν Κρήτη). Στήν ἐρώτηση, «πῶς καί μᾶς ἤρθατε, Πάτερ;», ἀπαντοῦσε ἁπλᾶ «εἶχα τήν πληροφορία, ὅτι μέ χρειάζεστε» (βεβαίως ἡ πληροφορία δέν ἦταν «ἐξ ἀνθρώπων»)! Τό προορατικό του, οἱ προρρήσεις του, ἔμειναν παροιμιώδεις. Προεῖπε σέ πολλούς Χριστιανούς σημαντικά γεγονότα, σχετιζόμενα μέ τήν πνευματική, ἀλλά καί τήν κοσμική τους ζωή, ἀκόμη καί τήν διάλυση ἐνορίας τῆς Βορείου Ἑλλάδος (ἡ ὁποία τελικά πραγματοποιήθηκε 25 χρόνια μετά τήν μακαρία του κοίμηση)! Πολλοί πιστοί, κυρίως παιδιά, ἀξιώθηκαν νά τόν δοῦν κατά τήν διάρκεια Ἀκολουθιῶν καί κυρίως τῆς Θείας Λειτουργίας λουσμένο στό ἄκτιστο φῶς τῆς Χάριτος, νά μήν πατᾶ στό ἔδαφος, ἀλλά νά ἱερουργεῖ ὡς ἄλλος τῶν Ἁγίων Πατέρων! Ὅταν γιά ἕνα μικρό διάστημα ἐφημέρευε στόν Ἱ. Ν. Κοιμ. Θεοτόκου Καλιθέας, παρατήρησε μία δυστυχισμένη μητέρα, τήν εὐλαβεστάτη καί ἤδη μακαριστή Βασιλική Δ. πού εἶχε χάσει τόν 17χρονο γιό της ἀπό ἡλεκτροληξία, νά περνάει καθημερινά μπροστά ἀπό τήν ἐκκλησία, στή διαδρομή πρός τό κοιμητήριο. Σέ λίγο καιρό τῆς μίλησε, ἡ γυναῖκα ἄνοιξε τήν καρδιά της καί εἶπε τόν πόνο της. Ὁ καλός ποιμήν Ἰγνάτιος χρησιμοποίησε ἕνα παράδειγμα ἀπό τήν ζωή τοῦ χωριοῦ γιά νά τήν παρηγορήσει καί νά τήν χειραγωγήσει στά πνευματικά. «Ἀδελφή – τήν ρώτησε – εἶστε ἀπό χωριό ἤ ἀπό πόλη;» «Ἀπό χωριό», τοῦ ἀπάντησε. «Στό χωριό σας ἔχετε κοπάδια;» τήν ξαναρώτησε. «Ἔχουμε» ἀπάντησε ἡ δυστυχισμένη μητέρα. «Μήπως ξέρετε τι κάνει ὁ τσοπάνης γιά νά φέρει κοντά του τήν προβατίνα;» τήν ρώτησε πάλι. Ἡ ἀδ. Βασιλική σκέφτηκε καί τοῦ εἶπε μέ συντριβή: «Τῆς παίρνει τό ἀρνάκι»! «Ἀκριβῶς - ἀπάντησε ὁ Πνευματοφόρος Κληρικός – τῆς παίρνει τό ἀρνάκι. Καί σᾶς ὁ Θεός σᾶς πῆρε τό «ἀρνάκι» σας γιά νά σᾶς φέρει κοντά Του»! Ἀπό τότε ὁ πόνος καί τό πένθος ὑποχώρησαν καί ἔδωσαν τήν θέση τους τήν ἐμπιστοσύνη στό ἔλεος καί στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀδ. Βασιλική καί ἡ οἰκογένειά της ἔγιναν συνειδητά καί βιωματικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἴδια ἀναλώθηκε σέ ἔργα ἀγάπης καί εὐποιϊας. Ὁ πυρετός πού συνήθως κατέκαιε τόν π. Ἰγνάτιο, ὑποχωροῦσε ὅταν ἔβαζε τό χέρι του πάνω στούς κακουχούμενος ἀσθενεῖς καί οἱ εὐχές του, ἔστω καί ἐξ ἀποστάσεως, ἀποδεικνύονταν θεοπειθεῖς. Τό χάρισμα τῆς παραμυθίας ἐκδηλώθηκε καί στίς περιπτώσεις δύο λαμπρῶν κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τούς ὁποίους χειραγώγησε πνευματικά καί ἐνθάρρυνε στήν ἱερατική ἀφιέρωση. Ὁ πρῶτος ἦταν ὁ Παναγιώτης Βαγιάνας ἀπό τήν Ἁγιάσο τῆς Λέσβου. Ὅταν φλεγόμενος ἀπό τόν πόθο τῆς Ἱερωσύνης ἦρθε στήν Ἀθήνα τό 1957 γιά νά φοιτήσει στή Ριζάριο Ἐκκλησιαστική Σχολή, γνώρισε τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ὅταν ἕνας συνάδελφός του τοῦ ἔδωσε ἕνα τεῦχος τοῦ «Κήρυκος Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων». Ἡ μελέτη τοῦ Περιοδικοῦ τόν συγκλόνισε. Εἶπε χαρακτηριστικά, «ἄν πιστεύουν ὅσα γράφουν, εἶναι αὐτό πού ψάχνει ἡ ψυχή μου»! Ἀμέσως ἔσπευσε στά τότε Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (ἐπί τῆς ὁδοῦ Βεραντζέρου 22), ὅπου συνάντησε δύο Κληρικούς: Τόν Ἐπίσκοπο Πειραιῶς Ἄνθιμο Χαρίση (καθαιρέθηκε τό 1958, ὡς ἀρνητής τῆς Ἀρχιερωσύνης του) καί τόν μακαριστικό Ἱερομόναχο Ἰγνάτιο. Ὅταν ἐξομολογήθηκε τόν πόθο του γιά τήν Ἱερωσύνη, οἱ ἀντιδράσεις τῶν δύο Κληρικῶν ὑπῆρξαν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες. Ὁ ἐπ. Ἄνθιμος τοῦ προκάλεσε ἀλγεινή ἐντύπωση, διότι «κλαιγότανε» ἐπειδή «οἱ Παλ/τες Κληρικοί δέν ἔχουν μισθούς καί ἔτσι ὄχι μόνον νά ζήσουν δέν μποροῦν, ἀλλά κάποιες φορές οὔτε καί τό εἰσητήριο τοῦ τράμ»! Ὁ Ἱερομ. Ἰγνάτιος ἀντίθετα τόν ἐνθάρρυνε καί οὐσιαστικά τόν χειραγώγησε στήν Ἱερωσύνη. Τόν ὁδήγησε στήν Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας, ὅπου συναντήθηκε καί συνδέθηκε μέ τόν τότε Ἐπίσκοπο Πατρῶν Ἀνδρέα (ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν), ἀπό τόν ὁποῖο καί χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος τό ἑπόμενο ἔτος 1958, μέ τό ὄνομα Πανάρετος. Τό 1995 ὁ π. Πανάρετος, μετά ἀπό πολυετή εὐδόκιμη ὑπηρεσία στόν ἀγρό τοῦ Κυρίου, στήν Κοζάνη καί τά Τρίκαλα, ἐξελέγη καί χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Λαρίσης καί Τυρνάβου. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 2004. Ὁ δεύτερος ὑποψήφιος Κληρικός ἦταν ὁ Ἀπόστολος Ταμπουρᾶς ἀπό τήν Καλαμπάκα. Θεωρεῖται τό κατ’ ἐξοχήν πνευματικό ἀνάστημα τοῦ π. Ἰγνατίου, ἀπό τόν ὁποῖο χειραγωγήθηκε στά πνευματικά καί ὁδηγήθηκε στήν Ἱερωσύνη. Χειροτονήθηκε Διάκονος ἀπό τόν μακαριστό Μητροπ. Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυρό Μελέτιο καί μετά τόν θάνατό του (1966), διακόνησε τόν τότε Ἐπίσκοπο Πατρῶν καί ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κυρό Ἀνδρέα, μέχρι τήν χειροτονία του σέ Πεσβύτερο τό 1975. Πρόκειται γιά τόν διακεκριμένο Πνευματικό Ἱερομόναχο Ἀμφιλόχιο, ἐφημέριο τοῦ Ἱ. Ν. Γενν. Τιμίου Προδρόμου Λαρίσης καί Προϊστάμενο τῆς Ἱ. Μ. Τιμίου Σταυροῦ Ραψάνης Λαρίσης. Ὁ διωγμός - Ἡ ἐξορία - Ὁ θάνατος Θά φανεῖ παράξενο, ἀλλά εἶναι συνηθισμένο στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας τέτοιος Κληρικός μισήθηκε ἀπό ζηλόφθονους συμπρεσβυτέρους του καί διώχθηκε ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική του Ἀρχή, ἡ ὁποία δέν μποροῦσε νά ἀρθεῖ στό ὕψος τῶν περιστάσεων. Ὅταν στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο κυριαρχεῖ ἡ μετριότητα, ἀσφαλῶς ὅποιος διακρίνεται ἐνοχλεῖ. Ὑπάρχουν Κληρικοί πού ἐπιζητοῦν τήν διάκριση, ἀλλά ὁ λαός (τό ἀλάνθαστο αὐτό κριτήριο τῆς Πίστεως, ἀλλά καί τῆς ἁγιότητος), τούς ἁγνοεῖ συστηματικά. Ὁ π. Ἰγνάτιος «λάθρα βιώσας», ἔλαμπε μέ τήν ἀρετή του καί ὁ πιστός λαός ἔτρεχε κοντά του γιά νά στηριχθεῖ. Οἱ θέσεις τοῦ π. Ἰγνατίου - γιά τούς Πνευματικούς καί τό Μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τήν μυστηριακή ζωή, τήν ποιμαντική τῶν πιστῶν καί μάλιστα τῶν νέων, κ.λ.π. - ἦταν πολύ προχωρημένες γιά τό δικανικό – νομικιστικό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς του (ἀκόμη καί γιά σήμερα). Ἡ ἔκδοση τῆς «Φιλοκαλίας» σέ ἁπλῆ γλῶσσα ὑπῆρξε τόλμημα πού πολεμήθηκε (γι’ αὐτό καί δέν συνεχίστηκε ἡ ἔκδοση). Ἡ διαφορετική θεώρηση τοῦ θέματος τῶν Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου, ὅπως αὐτές προκύπτουν ἀπό τό βιβλίο του «Βρεσθένης Ματθαῖος – Οἱ χειροτονίες του», χωρίς νά ἀποκλίνουν ἀπό τήν Ἱεροκανονική θεώρηση τοῦ ζητήματος, γέννησαν δυσαρέσκια καί προκάλεσαν τριβές. Κυρίως ὅμως οἱ καταγγελίες - ἀποκαλύψεις του του γιά τίς Παπικές ἐπιρροές στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στά θέματα τῆς εἰκονογραφίας, τῆς λατρείας καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου γενικώτερα, τόν ἔκαναν μισητό στούς συναδέλφους του «τοῦ ἑνός βιβλίου» καί δρομολόγησαν τήν πνευματική του ἐξόντωση, ἡ ὁποία τελικά ὁδήγησε καί στή φυσική του. Μετά ἀπό μία δωδεκαετία οὐσιαστικῆς προσφορᾶς στά «παρ’ ἡμῖν» ἐκκλησιαστικά πράγματα, ὁ π. Ἰγνάτιος κρίθηκε ἀνεπιθύμητος καί ἀπελάθηκε μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου στό Ἅγιο Ὄρος!!! Πρωτεργάτης τοῦ ἀνισιουργήματος ὑπῆρξε ὁ «μετ’ αὐτόν δεύτερος» Γραμματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχιμ. Ματθαῖος Μακρῆς. Γνώρισα προσωπικῶς τόν ἄνδρα καί πρόσφερα κάποιες Κατηχητικές, Ἱεροκηρυκτικές κ.ἄ. ὑπηρεσίες (πενιχρές ἀσφαλῶς καί ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδεικνυόμενες ἄσκοπες καί ἄκαπρες, διότι δέν συμβάδιζαν μέ τό γενικώτερο νοσηρό πνεῦμα), μέ τήν εὐλογία του καί κάτω ἀπό τήν διοίκησή του ὡς Ἐπισκόπου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος. Τώρα πού ἔχει ἀπέλθει τῶν ἐγκοσμίων καί βρίσκεται ἐνώπιον τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ (ἀτυχῶς βαρυνόμενος μέ τό Σχίσμα τῶν 5 πρ. Μητροπολιτῶν - τό 1995 - τοῦ ὁποίου οὐσιαστικῶς ἡγήθηκε, μέ προπέτασμα καί δῆθεν ἀφορμή τίς Δυτικές ἐπιρροές στήν Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία, τίς ὁποίες ὁ μακάριος Ἰγνάτιος πρῶτος στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἶχε ἐπισημάνει), μπορῶ νά καταθέσω τήν δική μου ἄποψη καί μαρτυρία. Ὁ ἐπ. Ματθαῖος ὁ Ἀρχιμανδρίτης ὑπέβλεπε τόν Ἱερομόναχο Ἰγνάτιο. Τόν θεωροῦσε ἐπικίνδυνο τόσο γιά τά ἐκκλησιαστικά μας πράγματα, ὅσο (πιθανῶς) καί γιά τήν προσωπική του ἐκκλησιαστική σταδιοδρομία (ἐνῶ ὁ π. Ἰγνάτιος ἀπέφευγε ἐπιμελῶς καί τήν ἀναφορά ἀκόμη σέ πιθανότητα προαγωγῆς του). Σταδιακά, κοινωνός τῶν συκοφαντιῶν τοῦ Ἀρχιμ. Ματθαίου ἔγινε καί ὁ ἰσχυρός ἄνδρας Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος. Ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη ἡ τύχη τοῦ Ἱερομ. Ἰγνατίου ἔχει προγραφεῖ. Ἦταν ἐξαιρετικά εὔκολο γιά τό δίδυμο Ἀρχιγραμματέως (Πρωθιερέως Εὐγενίου ) καί Β’ Γραμματέως (Ἀρχιμ. Ματθαίου), νά πεισθοῦν οἱ ἁπλοί στήν σκέψη καί καλοκάγαθοι Ἀρχιερεῖς, νά ἀπομακρύνουν τόν π. Ἰγνάτιο. Ἄν οἱ διαβολεῖς ἤθελαν τήν ἀπομάκρυνση τοῦ π. Ἰγνατίου ἀπό τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση (τήν ὁποία ὁ μακαριστός ποτέ δέν εἶδε καί ἄσκησε ὡς κυριαρχεία καί ἐξουσία, ἀλλά ὡς ὑπηρεσία καί διακονία), θά ἀρκούνταν στήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τήν θέση τοῦ Α’ Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Τό ζητούμενο ὅμως ἦταν ἡ ἀποκοπή του ἀπό τόν πιστό λαό, ἡ στέρηση τῆς δυνατότητος νά ἐπικοινωνεῖ μέ τούς πιστούς. Ἔτσι ἀποφασίστηκε ἡ ἐξορία του στό Ἅγιο Ὄρος. Ὁ μακάριος δέχθηκε τήν ἀπόφαση μέ στωϊκότητα, σάν ἔκφραση τοῦ θελήματος καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κατά τήν διάρκεια μιᾶς συγκινητικῆς Θείας Λειτουργίας στόν Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου Ροῦφ, ἀποχαιρέτισε τά πνευματικά του τέκνα καί πῆρε μέ ἀξιοπρέπεια τόν δρόμο τῆς ἐξορίας. Ἀσθενῆς, ὡς ἄλλος Χρυσόστομος, πορεύτηκε στήν προσωπική του Κουκουσό. Στόν Ἅθωνα ἐγκαταβίωσε στό Κελλί τοῦ ἁγ. Δημητρίου, κοντά στούς Ζηλωτές Ἁγιορείτες Πατέρες. Πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς μαρτυρικῆς ζωῆς του προσευχόμενος καί ἱερουργῶν, προετοιμαζόμενος γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1971, στήν ἀκμή τῆς ἡλικίας του, στό Σανατόριο τοῦ Ἀσβεστοχωρίου Θεσσαλονίκης, καταπονημένος ἀπό τίς μεγάλες ἀσκήσεις καί κακοπάθειες στίς ὁποίες ὑπέβαλε τόν ἑαυτό του. Ἐνῶ νοσηλευόταν στό ἵδρυμα, δέν ἀνέφερε στούς θεράποντες γιατρούς του ὅτι καί ὁ ἴδιος ἦταν γιατρός, γιά νά μήν τύχει κάποιας καλύτερης μεταχειρίσεως ἀπό τούς ἄλλους ἀσθενεῖς! Ἐνταφιάστηκε ἀπό τούς Ζηλωτές Πατέρες στό Κελλί τοῦ ἁγ. Δημητρίου τῆς Ἀθωνικῆς ἐρήμου. Ἡ συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας Ὁ μακάριος Ἱερομόναχος Ἰγνάτιος κατέλειπε μνήμη ἐναρέτου καί χαρισματικοῦ Κληρικοῦ. Στή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατέχει θέση Ἁγίου. Γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνας μεσίτης ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς θείας μεγαλωσύνης, ὁ Νέος Παντελεήμων ὅπως ἀποκαλεῖται ἀπό ὅσους ἔχουν εὐεργετηθεῖ δι’ εὐχῶν του. Ὑπάρχουν σοβαρές καί ἀξιόπιστες μαρτυρίες γιά μετά θάνατον θαυμαστές ἐπεμβάσεις καί θεραπείες διά πρεσβειῶν του. Λ.χ. μία οἰκογένεια Ὀρθοδόξων, εὐλαβουμένη τήν μνήμη τοῦ μακαρίου Ἰγνατίου, ἀντιμετώπιζε θέμα στέγης. Ἐνῶ εἶχε ἐγκριθεῖ ἀπό τόν Ὀργανισμό Ἐργατικῆς Κατοικίας τό σχετικό δάνειο καί εἶχε βρεθεῖ τό κατάλληλο διαμέρισμα, τήν τελευταῖα στιγμή ὁ ἰδιοκτήτης του ὑπαναχώρησε. Περίλυπη ἡ οἰκογένεια ἐπικαλέστηκε τήν πρεσβεία του καί ἄναψε ἕνα κερί στή μνήμη του. Πρίν τό κερί καεῖ, ὁ ἰδιοκτήτης πῆρε τηέφωνο καί συμφώνησε γιά τήν ἀγορά! «Ταχύς εἰς ἀντίληψιν ὑπάρχεις Ἰγνάτιε», ὁμολόγησε δοξολογικῶς ὁ εὐτυχής πατέρας. Καί συμπλήρωσε: «Ταχύτατος, οὔτε τό κερί δέν πρόλαβε νά καεῖ»! Ἡ τιμία Κάρα τοῦ Ὁσίου Πατρός Ἰγνατίου φυλάσσεται στό Κελλί Γεννήσεως Χριστοῦ Κατουνακίων Ἁγίου Ὄρους καί ἡ δεξιά του σέ πνευματικό του τέκνο στήν Ξάνθη. Τό 1985, ὁ Ἱ. Ν. Εὐαγγελιστρίας Λαρίσης ὀργάνωσε εἰδική ἐκδήλωση πρός τιμήν του καί μέ τήν εὐκαιρία αὐτή ἡ τιμία του Κάρα μεταφέρθηκε ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος στή Λάρισα καί ἐκτέθηκε σέ προσκύνηση. Τά ἄμφιά του διαμοιράστηκαν μεταξύ τῶν εὐλαβουμένων τήν μνήμη του (ἕνα ἐπιτραχήλιό του δωρήθηκε στόν γράφοντα ἀπό τόν Σεβ. Περιστερίου κ. Γαλακτίωνα καί στήν συνέχεια ἀπό τόν γράφοντα - ἀτυχῶς – στόν Πρωθιερέα Ἀντώνιο Γαβαλᾶ, Ἐφημέριο τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίας Σκέπης Ἀστόριας Ν. Ὑόρκης). Τόν Βίο του συνέγραψε καί ἐξέδωσε τό 2002, ὁ Θεολόγος Σωτ. Χρυσανθακόπουλος, πνευματικό του τέκνο ἀπό τήν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ τίθεται γιά πρώτη φορά τό θέμα – αἴτημα τῆς διακηρύξεως τῆς ἁγιότητός του. Δι’ εὐχῶν τοῦ ἁγίου Ἱερομονάχου ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ

ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΤΗΣ at August 04, 2016 Οσία Θεοδώρα η βασίλισσα Άρτας Ημερομηνία εορτής: 11/03/2011 Τύπος εορτής: Σταθερή. Εορτάζει στις 11 Μαρτίου εκάστου έτους. Άγιοι που εορτάζουν: Οσια Θεοδωρα Η Βασιλισσα Αρτας Βιογραφία Η Οσία Θεοδώρα γεννήθηκε περί το έτος 1210 μ.Χ. πιθανότατα στην Θεσσαλονίκη και υπήρξε γόνος της μεγάλης και αρχοντικής βυζαντινής οικογένειας Πετραλείφα (νορμανδικής καταγωγής), η οποία εγκατεστημένη αρχικά στο Διδυμότειχο προσέφερε πολλές και σημαντικές υπηρεσίες στην αυτοκρατορία και τιμήθηκε με υψηλά αξιώματα. Ο πατέρας της Ιωάννης είχε τον τίτλο του σεβαστοκράτορος και ήταν διοικητής Θεσσαλίας και Μακεδονίας. Κοντά στους ευσεβείς και ενάρετους γονείς της ανατράφηκε «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου» αντλώντας από την ζωή τους το πρώτο φωτεινό παράδειγμα ενάρετης ζωής, παράδειγμα που θα χαραχθεί ανεξίτηλα και στην δική τους ζωή. Ο πατέρας της πέθανε γρήγορα αφήνοντας τη Θεοδώρα σε μικρή ακόμα ηλικία, ορφανή. Την προστασία της οικογένειας ανέλαβε ο Δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος (θείος της), ο οποίος την εποχή αυτή είχε καταλάβει την Θεσσαλονίκη και επέκτεινε το κράτος του μέχρι την Αδριανούπολη. Η Θεοδώρα έζησε και μεγάλωσε στα Σέρβια της Κοζάνης, μια σημαντική πόλη με στρατηγική θέση την εποχή αυτή. Ανατρέφεται μαζί με τα αδέλφια της από την ευσεβή μητέρα της Ελένη και μαθαίνει καλά για τον σκοπό της ζωής του ανθρώπου, που δεν είναι άλλος παρά η αγιότητα και η «κατὰ Θεὸν ὁμοίωσις». Γνωρίζει και πιστεύει ότι το αληθινό νόημα της σύντομης ζωής μας κρύβεται στην επιτυχία της αιώνιας ζωής και Βασιλείας του Θεού. Διδάσκεται από την αγαθή μητέρα της ότι τα αληθινά κοσμήματα που πρέπει να στολίζουν την γυναίκα, είναι η αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο, η ταπεινοφροσύνη, η πραότητα, η ευσπλαχνία, η ελεημοσύνη, η προσευχή και η αληθινή πίστη, που με τον δικό της αγώνα και τη Χάρη του Θεού μπορούν να πραγματοποιηθούν και να φανερωθούν και στη δική τους ζωή. Η πνευματική καλλιέργεια και ωριμότητα της νεαρής Θεοδώρας, καθώς επίσης και το κάλλος της εντυπωσιάζουν τον Μιχαήλ Β', που στον δρόμο του για την Άρτα την συναντά στα Σέρβια, ενώ βρισκόταν υπό την προστασία του θείου της Θεοδώρου. Την ζητά αμέσως σε γάμο, ο οποίος και τελείται με κάθε μεγαλοπρέπεια και επισημότητα στα Σέρβια το έτος 1230 μ.Χ. με λαμπρή και μεγάλη συνοδεία, φτάνουν στην Άρτα, την πρωτεύουσα του κράτους της Ηπείρου, στην οποία ο Μιχαήλ Β' ανακηρύσσεται μετά από λίγο Δεσπότης. Ο Μιχαήλ, ισχυρή προσωπικότητα, πνεύμα ανήσυχο και φιλόδοξο, αρχίζει να φροντίζει για την εδραίωση και εξάπλωση του κράτους του. Η νεαρά δούκισσα Θεοδώρα αναδεικνύεται πρώτη κυρία του Δεσποτάτου. Στην μεγάλη αυτή και ένδοξη θέση που ανέβηκε η Θεοδώρα, δεν παρασύρθηκε από την δόξα και το μεγαλείο του αξιώματός της, ούτε, παρά τη νεότητά της, τράπηκε σε υλιστικές απολαύσεις και τρυφηλή ζωή. Και όπως μας πληροφορεί ο βιογράφος της Ιώβ μοναχός, τώρα πιο πολύ κατάλαβε ότι πρέπει να φροντίζει να ζει με πιο πολλή αρετή και σωφροσύνη, με ταπεινοφροσύνη και αγάπη, με αοργησία και συμπάθεια, με ελεημοσύνη και πραότητα και γενικά, ολόψυχα να δίδεται και να υπηρετεί τον Θεό και τους ανθρώπους. Με την ζωή αυτή η Θεοδώρα αναδείχθηκε αληθινά κατά τον λόγο του Κυρίου, λύχνος φωτεινός επάνω στην λυχνία που φωτίζει και καθοδηγεί και την ζωή των άλλων ανθρώπων στον Χριστό. Λίγες ήταν οι ευτυχισμένες στιγμές του ζευγαριού. Ο μισόκαλος διάβολος φθονώντας την ευτυχία τους και την αρετή της Θεοδώρας και μην μπορώντας να υποτάξει την ίδια, ρίχνει τα φαρμακερά βέλη του εναντίων της με άλλον τρόπο: «θηλυμανίας τὸν ἄνδρα καταμαλάξας , πειρασμὸν τὴ μακαρία ἐγείρει δεινώτατον». Ο Μιχαήλ παρασύρεται σε πορνεία και ακολασία από μία Αρτινή αρχόντισσα, την Γαγγρινή. Αυτή με την βοήθεια του διαβόλου κατορθώνει να σκλαβώσει ψυχικά τον Μιχαήλ και να βάλει μίσος άσπονδο στην καρδιά του, εναντίων της καλής και Αγίας συζύγου του. Με την εντολή του προς όλους απαγορεύει κάθε βοήθεια και συμπαράσταση προς την Αγία και ορίζει αυστηρά να μην κάνουν λόγο γι' αυτήν στα ανάκτορα, ούτε το όνομά της καν να προφέρουν στα χείλη τους. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές της ζωής της, φάνηκαν οι καρποί της αληθινής πνευματικής καλλιέργειας της Θεοδώρας. Όπως μέσα στην δόξα και την καλοπέραση του παλατιού δεν παρασύρθηκε και δεν αλλοιώθηκε, έτσι και τώρα μέσα στην φουρτουνιασμένη συζυγική ζωή η Θεοδώρα δεν κάμφθηκε και δεν λιποψύχησε, αλλά φάνηκε πιο πολύ ο αδαμάντινος χαρακτήρας της και η ακεραιότητα της πίστεώς της. Στην αυθαιρεσία του άνδρα της αντέταξε την υπομονή και το ταπεινό της φρόνημα. Παρά τις συκοφαντίες και τον διωγμό της από τα ανάκτορα, λαμπρύνθηκε με την σιωπή και την εκούσια μόνωσή της. Χωρίς καμιά ανθρώπινη βοήθεια, οπλισμένη όμως με την ακαταίσχυντη ελπίδα στον Θεό, εγκαταλείπει - έγκυο ήδη - τα ανάκτορα. Πέντε χρόνια μαζί με τον πρωτότοκο υιό της, το Νικηφόρο, που γεννήθηκε στην εξορία, ταλαιπωρείται στο κρύο και στην ζέστη, στην πείνα και τη δίψα, στην εγκατάλειψη και την μοναξιά. Άγνωστη, πικραμένη και κακοντυμένη περνούσε λόφους και γκρεμούς αποφεύγοντας την μανία του άνδρα της. Στην μεγάλη αυτή δοκιμασία βρίσκει λίγη παρηγοριά κοντά στον ιερέα της Πρένιστας. Μια μέρα που μάζευε λάχανα, για να φάει αυτή και το μικρό της παιδί, την συναντά ο ιερέας και μετά από επίμονη προσπάθεια να μάθει ποια είναι, η Θεοδώρα του φανερώνεται. Έτσι για λίγο διάστημα βρίσκει προστασία στο σπίτι του καλού αυτού ιερέως. Η αλήθεια όμως και η αρετή όσο κι αν σπιλώνονται, όσο και αν παραθεωρούνται, δεν αργούν να φανούν. Οι ευγενείς άρχοντες της Άρτας αγανακτισμένοι από την έκλυτη ζωή του Δούκα Μιχαήλ και την αλαζονεία της πόρνης Γαγγρινής αντιδρούν δυναμικά: διώχνουν την Γαγγρινή από τα ανάκτορα και απαιτούν από τον βασιλέα να αλλάξει ζωή. Ο Μιχαήλ συγκλονίζεται, «ἔρχεται εἰς ἐαυτόν» και αμέσως στέλνει έμπιστους ανθρώπους να βρουν και να φέρουν πίσω την Θεοδώρα. Πράγματι με πολλή μετάνοια και αγάπη, με επισημότητα και λαμπρότητα υποδέχεται τη νόμιμη και μόνη κυρία και βασίλισσα στα ανάκτορα και στη ζωή του. Ο Μιχαήλ, σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού και σε ένδειξη της μετάνοιάς του, ανεγείρει την σεβάσμια και περικαλλή μονή της Κάτω Παναγιάς. Στη βόρεια καμάρα εξωτερικά υπάρχει χαραγμένη η επιγραφή της μετάνοιάς του, την οποίας το πανομοιότυπο και τη μεταγραφή έδωσε ο Αναστάσιος Ορλάνδος: «Πύλας ἠμὶν ἄνοιξον, ὢ Θ(ε)οὗ μ(η)τέρ, τῆς μετανοίας, τοῦ φωτὸς οὖσα πύλη. Δ(εσπότη) Μ(ιχαήλ) π(αράσχου) ἁμαρτημάτων» Κατά την παράδοση και σε ανάμνηση του ίδιου γεγονότος κτίζει, επίσης, τη μονή Παντανάσσης, κοντά στην Φιλιππιάδα και τη μονή του Σωτήρος στο Γαλαξείδι, όπως αναφέρεται στο «Χρονικὸν τοῦ Γαλαξειδίου». Με την ίδια διάθεση ο Μιχαήλ χαρίζει προνόμια και απαλλάσσει από φορολογία ναούς και μονές του κράτους του καθ' όλη την διάρκεια της βασιλείας του. Έτσι π.χ. με χρυσόβουλλο του Ιανουαρίου του έτους 1246 μ.Χ. απαλλάσσει «πάσης ἀγγαρείας καὶ παραγγαρείας» τους 32 πρεσβυτέρους της πόλεως της Κερκύρας και με άλλο χρυσόβουλλο του Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, δίνει προνόμια στους 33 πρεσβυτέρους των αγρών της νήσου. Με χρυσόβουλλο επίσης, αποκαθιστά τη νόμιμη δικαιοδοσία του Κωνσταντίνου Μαλιασηνού το μοναστήρι του κυρ-Ιλαρίωνος, που βρισκόταν στην χώρα του Αλμυρού κάτω από «τὸ Ρωμαιοβόρον φῦλον τῶν Λατίνων». Αποστέλλει πλούσια δώρα σε πολλές μονές και εκτός του κράτους του, όπως π.χ. στις Αγιορείτικες μονές του Δοχειαρίου και του Αγίου Παύλου. Η πόλη και το κράτος λαμπρύνονται με έργα πίστεως και φιλανθρωπίας για χάρη του αγαπητού λαού της Θεοδώρας. Άλλα τέσσερα παιδιά έρχονται στην ζωή: ο Ιωάννης, ο Δημήτριος (Μιχαήλ), η Ελένη και η Άννα. Δυναμωμένη από τη δοκιμασία και ενισχυμένη από την Χάρη του Θεού, η Θεοδώρα γίνεται οδηγός ψυχικής σωτηρίας του άνδρα της και μετέχει ενεργά πλέον στην διακυβέρνηση του κράτους, βοηθώντας τον στα πολλά και ποικίλα εσωτερικά και εξωτερικά κυρίως προβλήματα του Δεσποτάτου και βάζοντας την προσωπική της σφραγίδα στην πολιτική του. Συμπαραστέκεται στα έργα ειρήνης, αλλά και ακολουθεί τις πολεμικές περιπέτειες και αποτυχίες του συζύγου της. Το έτος 1234 μ.Χ. ενισχύουν την παιδεία του Δεσποτάτου με την ίδρυση ανώτερης σχολής. Το 1259 - 60 μ.Χ., με την ήττα των στρατευμάτων του Μιχαήλ Β' στην μάχη της Πελαγονίας, καταφεύγουν στην Βόνιτσα, Λευκάδα και Κεφαλονιά, διωγμένοι από τα στρατεύματα του αυτοκράτορα της Νίκαιας, Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου (1259 - 1282 μ.Χ.). Πρώτο μέλημα της Αγίας ήταν η διαφύλαξη της εδαφικής, κυρίως όμως της πνευματικής ακεραιότητας και υποστάσεως του κράτους. Έτσι μεγάλη της φροντίδα στάθηκε η διαφύλαξη της Ορθοδόξου πίστεως, που την εποχή αυτή απειλείτο από τον παπισμό και την λατινική προπαγάνδα, η οποία είχε ως στόχο την «ένωση» των Εκκλησιών. Η Αγία αντιτάχθηκε σ' αυτή την προοπτική. Το Δεσποτάτο, που από το 1204 μ.Χ. είχε δεχθεί ως πρόσφυγες σημαντικές προσωπικότητες από την Κωνσταντινούπολη και είχε κρατήσει αυστηρή ορθόδοξη πολιτική επί Θεοδώρου Δούκα και Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Άρτης Ιωάννου Απόκαυκου, έγινε τελικά καταφύγιο όλων των ζηλωτών Ορθοδόξων της πρώην ενιαίας Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Σε αντίθεση με την φιλενωτική πολιτική της αυτοκρατορίας της Νίκαιας - και αργότερα της επανακτημένης Κωνσταντινουπόλεως - η πολιτική του Δεσποτάτου παρέμεινε καθαρά και αυστηρά Ορθόδοξη. Όταν δε το έτος 1275 μ.Χ. γίνεται Οικουμενικός Πατριάρχης ο ενωτικός Ιωάννης ΙΑ' Βέκκος (1275 - 1282 μ.Χ.), πολλοί ορθόδοξοι κληρικοί και μοναχοί βρίσκουν προστασία στο Δεσποτάτο της Ηπείρου. Σαν αντιστάθμισμα της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1276 μ.Χ. και της καταδίκης όλων των ανθενωτικών, το έτος 1277 μ.Χ. γίνεται Σύνοδος στις Νέες Πάτρες (σημερινή Υπάτη), όπου καταδικάζονται και αφορίζονται όλοι οι ενωτικοί και ο Πατριάρχης Ιωάννης Βέκκος. Για τον ίδιο σκοπό - την διαφύλαξη δηλαδή της Ορθοδοξίας - η Αγία προχωρεί με οξυδέρκεια, πέρα βέβαια και από τις ποικίλες πολιτικές σκοπιμότητες που υπεισέρχονται σε ανάλογες περιπτώσεις, στον γάμο των δύο θυγατέρων της. Έτσι την Άννα την νυμφεύει με τον πρίγκιπα της Αχαΐας Γουλιέλμο Βιλλεαρδουΐνο (1258 μ.Χ.) και την Ελένη με τον Μεμφρέδο, βασιλέα της Σικελίας και φανατικό εχθρό του Πάπα. Με τον τρόπο αυτό η Θεοδώρα προσπαθεί να θέσει φραγμό στα σχέδια των παπικών για υποταγή των Ορθοδόξων, αλλά και με τους συγγενικούς δεσμούς που έγιναν, να υποχωρήσουν οι κατακτητικές διαθέσεις των Δυτικών εναντίων του κράτους της Ηπείρου. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι η Ελένη μετά τον θάνατο του συζύγου της, το έτος 1266 μ.Χ., δέχθηκε όλο το μίσος του Πάπα Κλήμεντος Δ' (1265 - 1268 μ.Χ.). Φυλακίζεται αυτή και τα παιδιά της για αρκετά χρόνια στο υγροσκότεινο και απομονωμένο φρούριο της Βουκερίας. Η Ελένη παραμορφωμένη από τις κακουχίες - διατηρώντας όμως την ευγένεια και την αγιότητα της Βυζαντινής αρχόντισσας, έτσι όπως ακριβώς τα διδάχθηκε και τα παρέλαβε από την Αγία της μητέρα - βγαίνει από την φυλακή και πεθαίνει σε ηλικία περίπου τριάντα ετών. Οι προσπάθειες που έγιναν για την απελευθέρωσή της από τους γονείς της Μιχαήλ Β' και Θεοδώρα, απέτυχαν. Μια τελευταία προσπάθεια που επιχειρήθηκε, να δοθεί δηλαδή ως σύζυγος στον υιό του Φερδινάνδου Γ' της Ισπανίας, τον Ερρίκο, βρήκε την Ελένη αντίθετη, καθώς δεν επιθυμούσε ούτε να προδώσει την μνήμη του συζύγου της παίρνοντας σύζυγο κάποιον από τους αντιπάλους του, ούτε με την συγκατάθεσή της σε τέτοιον γάμο να ενισχύσει τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ανίερου συνασπισμού Πάπα και Καρόλου του Ανδεγαυού εναντίων των Ελληνικών χωρών και της Ορθοδοξίας. Δεύτερος σημαντικός στόχος της Αγίας ήταν η ειρήνη μεταξύ των Ελληνικών κρατών της εποχής (Φραγκοκρατία) και η συνεργασία τους - πέρα από τις ατομικές φιλοδοξίες των ηγεμόνων και την κοντόφθαλμη πολιτική τους - για την απελευθέρωση της Κωνσταντινουπόλεως και την ανασύσταση της αυτοκρατορίας των Ρωμαίων. Το επιχείρημα αυτό στάθηκε δύσκολο, αν λάβουμε υπ' όψιν, ότι τα δύο σημαντικά κράτη, το Δεσποτάτο της Ηπείρου και η αυτοκρατορία της Νίκαιας, βρίσκονταν πάντοτε σε αντιζηλία, εχθρότητα, προστριβές και πόλεμο μεταξύ τους. Έτσι, το έτος 1249 μ.Χ., ταξιδεύει στη Νίκαια με τον υιό της Νικηφόρο, τον οποίο μνηστεύει με την Μαρία, εγγονή του αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννου Γ' Βατάτζη (1222 - 1254 μ.Χ.). Μετά από κάποιες περιπέτειες και υπαναχωρήσεις η Αγία Θεοδώρα ταξιδεύει πάλι μέχρι τον Έβρο και τελικά τον Οκτώβριο του 1256 μ.Χ. γίνονται με λαμπρότητα στη Θεσσαλονίκη οι γάμοι του Νικηφόρου και της Μαρίας από τον Πατριάρχη Αρσένιο Αυτωρειανό (1255 - 1260 μ.Χ.). Μια άλλη πληροφορία αναφέρει ότι η Θεοδώρα με τον υιό της Νικηφόρο έρχονται στο Βολερό, «εἰς τὴν χώραν τοῦ Λετζᾶ», (νότια της Αδριανουπόλεως), όπου συναντώνται με τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Β' Λάσκαρη (1254 - 1258 μ.Χ.) τον Σεπτέμβριο του 1256-7 μ.Χ. Εκεί έμειναν τρεις μέρες και αφού εόρτασαν την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - πιθανότατα στον περίλαμπρο ναό της Παναγίας Κοσμοσώτειρας Φερρών (Έβρου) - ξεκίνησαν για την Θεσσαλονίκη, όπου έγιναν οι γάμοι του Νικηφόρου και της Μαρίας από τον Πατριάρχη Αρσένιο, ο οποίος ήλθε για τον λόγο αυτό από τη Νίκαια. Μέσα όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα και μετά τον ερχομό τους στην Άρτα, η Μαρία πέθανε. Μια νέα προσπάθεια ειρήνης και συμφιλιώσεως με την ανορθωμένη πλέον Βυζαντινή αυτοκρατορία γίνεται καρποφόρα, όταν ο Νικηφόρος νυμφεύεται την ανεψιά του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου (1259 - 1282 μ.Χ.), Άννα. Η Άννα Παλαιολογίνα είναι η Τρίτη θυγατέρα του Ιωάννου Καντακουζηνού και της Ειρήνης ή Ευλογίας, της αγαπημένης αδελφής του Μιχαήλ Η'. Στις αρχές του έτους 1265 μ.Χ. ο αυτοκράτορας στέλνει την ανεψιά του με λαμπρή συνοδεία στην Άρτα, όπου το ίδιο έτος γίνονται και οι γάμοι. Πέρα όμως από αυτό, πολλές ήταν οι ενέργειες της Αγίας για την ειρήνη της περιοχής και την ειρηνική συνύπαρξη των Ελληνικών κρατών. Ανάλωσε την ζωή της στην προσπάθεια να ξεπεραστούν τα εμπόδια για την ανασύσταση της αυτοκρατορίας. Γι' αυτό δίκαια ονομάσθηκε η Θεοδώρα «Εἰρηνοποιὸς Ἁγία». Μετά από σαράντα περίπου χρόνια έγγαμου βίου, ο Δεσπότης Μιχαήλ Β', «καλῶς καὶ θεοφιλῶς βιώσας», κοιμήθηκε εν Κυρίω. Η Θεοδώρα αμέσως έτρεξε στο μοναστήρι. Δέκα περίπου χρόνια ζει ως μοναχή στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου (σημερινή μονή Αγίας Θεοδώρας). Η ζωή της ασκητική και το πολίτευμά της αγγελικό. Για το διάστημα αυτό του βίου της γράφει ο βιογράφος της, ότι ζούσε σηκώνοντας το βάρος των πόνων και της ασκήσεως, αυξάνοντας τους καρπούς των αρετών της, παραμένοντας νύχτα και ημέρα στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή και συνομιλία με τον Θεό με ψαλμούς και ύμνους, εξαγνίζοντας το σώμα της με νηστεία και υπηρετώντας με προθυμία τις αδελφές μοναχές. Ήταν ο προστάτης των αδικουμένων και το στήριγμα των χηρών και ορφανών, βοηθούσε τους πτωχούς, παρηγορούσε τους θλιβομένους. Φροντίζει για την ανέγερση νέων ναών και μοναστηριών και ενδιαφέρεται για την ζωή των μοναχών. Έχει μεγάλη ευλάβεια στους Οσίους ασκητές της περιοχής προς τους οποίους τρέφει ιδιαίτερη τιμή, όπως φανερώνεται στον βίο του Αγίου Ανδρέου του Ερημίτου (τιμάται 15 Μαΐου). Ο Όσιος Ανδρέας ασκήτεψε την εποχή αυτή σε ένα σπήλαιο στην περιοχή των σημερινών Χαλκιόπουλων. Όταν ο Όσιος κοιμήθηκε με θαυμαστό τρόπο περί τα έτη 1281-2 μ.Χ., η βασίλισσα μοναχή με όλη την Σύγκλητο πήγε στο ασκητήριο του Αγίου, προσκύνησε το αγιασμένο του λείψανο και με εντολή της κτίσθηκε στο σπήλαιο του Αγίου, λαμπρός ναΐσκος και λάρνακα προς τιμήν του. Ο ναός και ο τάφος του Αγίου σώζονται μέχρι σήμερα εντυπωσιάζοντας με τις θαυμασίας τέχνης αγιογραφίες του (τέλη 13ου αιώνος μ.Χ.) και τις λόγιες επιγραφές του, προερχόμενες πιθανότατα από λόγιους ανθρώπους του κύκλου της Αγίας Θεοδώρας και των ανακτόρων. Έφθασε όμως και για την Αγία Θεοδώρα το τέλος της επίγειας ζωής και η αρχή της απολαύσεως της άνω ζωής. Στην Οσία αποκαλύπτεται η ημέρα του θανάτου της, όπως συμβαίνει σε πολλούς Αγίους. Θερμά παρακαλεί την Κυρία Θεοτόκο και τον μεγαλομάρτυρα Άγιο Γεώργιο να μεσιτεύουν προς τον Κύριο να της δοθεί παράταση ζωής έξι μηνών «πρὸς τὴν τοῦ ναοῦ τελείαν ἀπάρτισιν». Έτσι κι έγινε. Και όταν έφθασε πλέον η ώρα να παραδώσει την Αγία της ψυχή στον Κύριο, συγκεντρώνει τις αδελφές μοναχές. Για τελευταία φορά τις συμβουλεύει με αγάπη και τις καθοδηγεί πώς να ζουν και να αγωνίζονται εν Αγίω Πνεύματι, αυτή που ήταν το ζωντανό παράδειγμα μιας άλλης βιοτής. Προσεύχεται για την σωτηρία τους και δίνοντας τις τελευταίες εντολές της «χαίρουσα, τὸ πνεῦμα εἰς χεῖρας Θεοῦ παρέθετο» σε ηλικία περίπου 70 ετών. Δεν γνωρίζουμε δυστυχώς τον χρόνο του θανάτου της Αγίας, τοποθετείται όμως στο χρονικό διάστημα από το 1281-1285 μ.Χ. Το άγιο και χαριτόβρυτο σώμα της ενταφιάσθηκε στο νάρθηκα του καθολικού της μονής της, όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται σε ευλογία όλων των πιστών ο σεπτός της τάφος. Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Βασιλείου ἀξίας παριδοῦσα τὴν εὔκλειαν, ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις καὶ ἀσκήσει ἐβίωσας, καὶ θείων ἐπληρώθης δωρεῶν, Ὁσία Θεοδώρα ἀληθῶς. Διὰ τοῦτό σε ἡ Ἄρτα χαρμονικῶς, γεραίρει ἀνακράζουσα· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ήχος γ΄. Των βασιλίδων το κλέος, ασκητριών τε αγλάϊσμα, της Ακαρνανίας το εύχος και ιαμάτων ρείθρον ακένωτον` των λυπουμένων και πτωχών την προστάτιν, την ακτίνος δίκην την Αιτωλίαν πάσαν καταφωτίζουσαν` επώνυμον την όντως δωρεών των του Θεού, την πάνσεπτον και οσίαν Θεοδώραν την Βασίλισσαν, δεύτε οι Αρταίοι πάντες πιστώς συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν` αυτή γαρ αενάως υπέρ ημών ου παύει πρεσβεύουσα. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς. Βασιλικὴν τιμὴν καὶ δόξαν καταλέλοιπας, καὶ ἐν ἀσκήσει τὴν ζωὴν διήνυσας, Θεοδώρα παμμακάριστε, γέρας τῆς Ἄρτης καὶ διάδημα· διό σου τῇ σεπτῇ θήκῃ προσπίπτοντες, ἁγιασμὸν ἐκ ταύτης κομιζόμεθα, ὑμνοῦντες Χριστὸν τὸν σὲ δοξάσαντα. Μεγαλυνάριον Χαίροις βασιλίδων ἡ καλλονή, χαίροις τῶν Ἀρταίων, ἐγκαλώπισμα ἱερόν· χαίροις δωρημάτων, ταμεῖον οὐρανίων, Ὁσία Θεοδώρα, ἀξιοθαύμαστε. Tags: ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ (ΤΥΧΩΝΟΣ ΤΟΥ ΖΑΝΤΟΝΣΚ)

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΑΓΙΟΣ ΤΥΧΩΝ ΤΟΥ ΖΑΝΤΟΝΣΚ «Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται» (Μάρκ. 16, 16). Αὐτόν τό λόγο τόν εἶπε ὁ Σωτῆρας μας, γιά νά μᾶς ἐνισχύσει καί νά μᾶς παρηγορήσει. Τί πιό παρήγορο γιά τήν πιστή καί βαπτισμένη ψυχή ἀπ’ αὐτά τά λόγια, πού ὑπόσχονται αἰώνια σωτηρία; Δόξα τῷ Θεῷ ἀγαπητοί χριστιανοί, πού κι ἐμεῖς πιστεύουμε στό Εὐαγγέλιο καί φωτιστήκαμε μέ τό ἅγιο Βάπτισμα. Ἀξίζει γι’ αὐτό νά δοῦμε τή δύναμή Του, νά ἐξετάσουμε τί ἤμασταν πρίν βαπτιστοῦμε καί τί γίναμε μετά τό Βάπτισμα, κι ἔτσι νά λάβουμε μεγάλη παρηγοριά. Μέ τό ἅγιο Βάπτισμα λυτρωθήκαμε ἀπ’ ὅλα τά δεινά καί λάβαμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τήν πραγματική μακαριότητα. Πρίν βαπτιστοῦμε ἤμασταν πολύ μακριά ἀπό τόν Θεό· μέ τό Βάπτισμα Τόν πλησιάσαμε. Πρίν βαπτιστοῦμε ἤμασταν ἐχθροί του Θεοῦ· μέ τό Βάπτισμα συμφιλιωθήκαμε μαζί Του κι Ἐκεῖνος μ’ ἐμᾶς. Πρίν ἀπό τό Βάπτισμα ἤμασταν «τέκνα ὀργῆς»· ἀλλά μέ τό Βάπτισμα γίναμε σκεύη Θείου ἐλέους. Πρίν ἀπό τό Βάπτισμα ἤμασταν τά σκοτεινά παιδιά τοῦ διαβόλου· μετά γίναμε φωτεινά παιδιά τοῦ Θεοῦ. Πρίν βαπτιστοῦμε ἤμασταν ἀχρεῖοι ἀπό τίς ἁμαρτίες· μέ τό Βάπτισμα πλυθήκαμε, φωτιστήκαμε καί δικαιωθήκαμε. Πρίν ἀπό τό Βάπτισμα ἤμασταν «ἀπολωλότες»· μετά γίναμε «σεσωσμένοι». Πρίν τό Βάπτισμα ἦταν κλειστές γιά μᾶς οἱ πόρτες πρός τήν αἰώνια ζωή καί τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν· μετά ἄνοιξαν καί εἰσέρχονται ἐλεύθερα ὅσοι φύλαξαν τή χάρη τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Αὐτές καί πολλές ἄλλες Θεῖες εὐλογίες παίρνουμε μέ τό Βάπτισμα. Καί τίς παίρνουμε χωρίς νά τό ἀξίζουμε, ἀπό μόνη τή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ –γιατί τί μπορεῖ ν’ ἀξίζει ὁ «ἀπολωλώς»; Δόξα στήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, δόξα στή φιλανθρωπία Του, δόξα στήν εὐσπλαχνία Του, δόξα στίς χάριτές Του! «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος» (ψαλμ. 112, 2). Ὅλο αὐτό τό πλούσιο ἔλεος τοῦ Θεοῦ τό ἔχει πληρώσει γιά μᾶς ὁ μονογενής Του Υἱός, ὁ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός· τό πλήρωσε μέ τό πολύτιμο αἷμα Του καί τό θάνατό Του. Ἀγαπητοί χριστιανοί, ἄς ἐξετάζουμε τόν ἑαυτό μας: Ἄραγε πολιτευόμαστε ἀντάξια τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος; Γιά νά μή μᾶς γίνει τό ἴδιο τό Βάπτισμα «εἰς κατάκριμα» τή φοβερή μέρα τῆς Κρίσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε θά κριθοῦν κάθε λόγος καί σκέψη καί πράξη μας. «Ἀπαρνήσεις καί ὑποσχέσεις» Τό ἅγιο Βάπτισμα εἶναι ἡ πόρτα, ἀπ’ ὅπου οἱ βαπτισμένοι εἰσέρχονται στήν Ἐκκλησία καί γίνονται «συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 2, 19). Αὐτό ὅμως δέν γίνεται ἔτσι ἁπλά, ἀλλά μετά ἀπό ὁρισμένες ἀπαρνήσεις καί ὑποσχέσεις, πού δίνουμε πρίν ἀπό τό Βάπτισμα. Α) Ἀπαρνηθήκαμε τότε τόν σατανᾶ καί ὅλα τά πονηρά ἔργα του. Ὁ σατανᾶς εἶναι τό κακό καί πονηρό πνεῦμα. Ἀπό τόν Θεό πλάστηκε ἀγαθός, ἀλλά μαζί μέ τούς ὁμόφρονές του ἀπομακρύνθηκε ἀπ’ Αὐτόν, κι ἔτσι ἀπό φωτεινός ἔγινε σκοτεινός καί ἀπό ἀγαθός κακός καί πονηρός. Τά ἔργα του εἶναι εἰδωλολατρία, ὑπερηφάνεια, ἀπάτη, ψέμα, κολακεία, πονηρία, ζήλεια, φθόνος, κλοπή, μοιχεία, ἀσωτία, κάθε αἰσχρότητα, συκοφαντία, βλασφημία καί γενικά κάθε ἁμαρτία, ἀφοῦ αὐτός εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῆς ἁμαρτίας. Αὐτό λοιπόν τό ἀκάθαρτο πνεῦμα καί ὅλα τά πονηρά του ἔργα ἀπαρνιόμαστε πρίν ἀπό τό βάπτισμα. Β) Ἀπαρνηθήκαμε κάθε ματαιότητα, τήν ὑπερηφάνεια καί τίς ἀνέσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου, σάν ἀναγεννημένοι καί καλεσμένοι στήν αἰώνια ζωή. Γ) Ὑποσχεθήκαμε νά ὑπηρετοῦμε μέ πίστη καί εἰλικρίνεια τόν Χριστό, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί ν΄ ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη Του. Δ) Μ’ αὐτόν τόν τρόπο ἔγινε διαθήκη (συμφωνία) ἀνάμεσα σ’ ἐμᾶς καί στόν Θεό: Ἐμεῖς ἀπαρνηθήκαμε τόν σατανᾶ καί ὑποσχεθήκαμε νά ὑπηρετοῦμε τόν Θεό καί νά Τοῦ εἴμαστε πιστοί· καί ὁ Θεός μᾶς δέχεται στό ὕψιστο ἔλεός Του, μᾶς ὑπόσχεται τήν κληρονομία τῆς αἰώνιας ζωῆς καί βασιλείας, καί καταρρυπωμένους ἀπό τήν ἁμαρτία, μέ τό λουτρό τοῦ Βαπτίσματος μᾶς ἀπολούζει, μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς δικαιώνει, ὅπως τονίζει στόν κάθε βαπτιζόμενο ὁ ἱερέας: «Ἐδικαιώθης, ἐφωτίσθης, ἡγιάσθης, ἀπελούσθης». Ἀγαπητοί χριστιανοί, ἄς θυμηθοῦμε τίς ἀπαρνήσεις καί τίς ὑποσχέσεις αὐτές καί ἄς ἀναρωτηθοῦμε ἄν τίς τηροῦμε. Γιατί εἶναι βαρύ καί ἐπικίνδυνο νά ψεύδεται κανείς στόν Θεό. Ἄς ἐξετάσουμε λοιπόν μήπως κανένας μας ἐπέστρεψε στό σατανᾶ καί ἀρνήθηκε τόν Χριστό. Σέ ποιά μερίδα βρισκόμαστε ἄραγε; Στοῦ σατανᾶ ἤ στοῦ Χριστοῦ; Ὅποιου τό θέλημα ἐκτελεῖ κανείς, σ’ αὐτόν εἶναι δοῦλος, σ’ αὐτόν καί ἀνήκει. Ἀρνεῖται τόν Χριστό ὄχι μόνο ὅποιος ἀρνεῖται τό ἅγιο ὄνομά Του καί δέν Τόν ὁμολογεῖ ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρα του, ἀλλά καί ὅποιος ἀσυνείδητα καί χωρίς φόβο παραβαίνει τίς ἅγιες ἐντολές Του. Αὐτή εἶναι ἀποστολική διδασκαλία, γιατί ὁ Ἀπόστολος παρατηρεῖ: «Θεόν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δέ ἔργοις ἀρνοῦνται» (Τίτ. 1, 16). Βλέπεις ὅτι ὄχι μόνο μέ τά χείλη, ἀλλά καί μέ τά ἔργα ἀρνοῦνται οἱ ἄνθρωποι τόν Θεό; Ἀσωτεύει κάποιος καί μοιχεύει; Ἀρνεῖται τόν Χριστό. Ὀργίζεται ἄλλος κατά τοῦ πλησίον του καί ζητάει εὐκαιρία νά τόν βλάψει; Ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τόν Χριστό. Ἐξαπατάει ὁ τρίτος καί ξεγελάει τόν ἀδελφό του; Ἤδη δέν εἶναι μέ τόν Χριστό. Μέ ὅλα αὐτά ὁ ἄνθρωπος ὑποτάσσεται στόν ἐχθρό. Ἔτσι δέν τηρεῖ τίς ὑποσχέσεις πού ἔδωσε, ἀλλά ψεύδεται στόν Θεό. Ἄς ρωτήσουμε, ἀγαπητοί, τή συνείδησή μας σέ ποιά μερίδα ἀνήκουμε: Τοῦ Χριστοῦ ἤ τοῦ ἐχθροῦ Του, τοῦ ἀγαθοῦ ἤ τοῦ κακοῦ, τῶν σωζομένων ἤ τῶν ἀπολλυμένων; Ὅποιος δέν εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό, εἶναι ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ, καθώς τό βεβαιώνει ὁ ἴδιος: «Ὁ μή ὤν μέτ’ ἐμοῦ κάτ’ ἐμοῦ ἐστι» (Ματθ. 12, 30). Ἀδελφοί μου, ἄς προσέξουμε νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό σ’ αὐτόν τόν κόσμο, ὅπως ὑποσχεθήκαμε λίγο πρίν ἀπό τό Βάπτισμά μας. Ἄν θά εἴμαστε ἐδῶ μαζί μέ τόν Χριστό, θά εἴμαστε καί στόν μέλλοντα αἰῶνα μαζί Του, κατά τήν ἀψευδῆ Του ὑπόσχεση: «Ὅπου εἰμί ἐγώ, ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ ἐμός ἐσται» (Ἰω. 12, 26). Ἄς Τόν ὑπηρετήσουμε ἐδῶ σάν βασιλιᾶ μας καί Θεό, γιά νά μᾶς ἀναγνωρίσει τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως σάν ὑπηρέτες Του, νά μᾶς συγκαταριθμήσει μέ τούς πιστούς δούλους Του καί νά μᾶς ἀνοίξει τήν πόρτα τῆς αἰώνιας χαρᾶς. (Απόσπασμα από τό βιβλίο «Πορεία πρός τόν οὐρανό», Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

Επίσκοπος Κηρυκος Εκκλησίας ΚατακομβωνΚήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων 29 λ. · Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΑΝΕΠΕΡΕΙΣΤΩΣ, ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΜΕ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΩΣ "ΠΕΠΤΩΚΟΤΑ", ΩΣ "ΚΑΚΟΔΟΞΟΝ" ΩΣ "ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ" ΩΣ "ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΝ", ΩΣ "ΔΥΣΣΕΒΗΝ" ΚΑΙ "ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΗΣ "ΑΝΟΙΑΣ ΡΗΤΑ", ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΩΣ ΕΔΗΛΩΣΑ ΑΠ ΑΜΒΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΙΚΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΝ 15ην ΙΟΥΛΙΟΥ 2022 ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ... ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΣΩΝ ΑΠΟ ΑΜΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΒΟΥΛΑ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΕΞΗΓΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΛΛΟΥΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Φοβερό πράγμα εἶναι ὁ φθόνος, ἀγαπητοί, καί ἀνήσυχο, πού πάντοτε κινεῖται καί πότε δέν παύει νά ἐνεργῆ τό φυσικό του γνώρισμα. αὐτό εἶναι τό νά προσάπτη μῶμο στούς ἀμωμήτους, νά κατηγορῆ τούς ἀκατηγόρητους, καί αὐτούς τούς εὐσεβεστάτους καί ὀρθοδοξότατους νά τούς διαβάλλη ὡς κακοδόξους καί δυσσεβεῖς. Γιά ἐπιβεβαίωσι αὐτοῦ εἶναι ἀρκετά τά παραδείγματα τῶν μεγάλων διδασκάλων καί Ἁγίων τῆς ἐκκλησίας μας, ἐννοῶ τοῦ Ἀθανασίου, τοῦ Βασιλείου, τοῦ Χρυσοστόμου καί τῶν ὑπολοίπων, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἦσαν εὐσεβέστατοι καί ὀρθοδοξότατοι, διαβάλλονται ἀπό τούς ἀντίπαλούς τους ὡς δυσσεβεῖς καί κακόδοξοι. Ἄν λοιπόν αὐτοί οἱ τόσο μεγάλοι καί σπουδαῖοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δέν μπόρεσαν νά γλυτώσουν ἀπό τόν φθόνο καί τίς συκοφαντίες, πῶς ἦταν δυνατό νά μείνουμε ἐμεῖς ἀνώτεροι ἀπό αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δέν εἴμαστε ἄξιοι οὔτε νά πλύνουμε τά πόδια τους; Δέν εἶναι λοιπόν καθόλου παράξενο, ἄν καί ἐμεῖς, ἀπό τόν φθόνο καί τό πεῖσμα καποιων ἤ καί ἀπό μισος ἀκόμη παρακινούμενοι, κατηγορούμαστε καί συκοφαντούμαστε καί μέ δυσφημια καί κακόδοξα ὀνόματα. Ὑπάρχουν ἀκόμη καί μερικοί, οἱ ὁποῖοι χωρίς νά γνωρίζουν τήν αἰτία γιά τήν ὁποία ἐμεῖς κατηγορούμαστε καί συκοφαντούμαστε, μόνον ἐπειδή ἀκοῦν τα συκοφαντικά, ἀμέσως καί αὐτοί ἀκολουθοῦν τίς ἴδιες συκοφαντίες. Ἔτσι μοιάζουν μέ ἐκείνους τούς ἀνόητους Ἀθηναίους, οἱ ὁποῖοι ἀγροῖκοι ὄντες, κατηγόρησαν τόν δίκαιο Ἀριστείδη καί ἔγραψαν ἐναντιον τοῦ στό ὀστρακο οτι ἀξίζει νά ἐξοστρακισθῆ καί νά ἐξορισθῆ ἀπό τήν Ἀθηνα. Καί μολονότι δέν τόν γνώριζαν καθόλου προηγουμένως, ἄκουγαν ὅμως μόνο ἀπό τούς ἄλλους ὅτι εἶναι ἄξιος ἐξοστρακισμοῦ καί ἐξορίας, ὅπως ἀναφέρεται γι’ αὐτόν στά Παράλληλα του Πλουτάρχου. Γιά τόν λόγο αὐτό, γιά νά γίνη γνωστή ἡ ἀλήθεια, ἀναγκαζόμαστε νά ἐκθέσουμε ἐδῶ τήν παροῦσα ἰδιόχειρη Ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας καί νά ἀπολογηθοῦμε μέ λίγα λόγια, τί πιστεύουμε γιά ὅσα κατηγορούμαστε ἄδικα. Διότι ἀκοῦμε ἀπό τόν κορυφαῖο Πέτρο νά παραγγέλη: «Νά εἰσθε πάντοτε ἕτοιμοι γιά ἀπολογία σέ ὁποιονδήποτε σᾶς ζητά λόγο» (Ἀ’ Πέτρ. 3,15), ὥστε ὅσοι μέ πάθος διαδίδουν αὐτά ἐναντίον μας, νά κλείσουν τά στοματά τους, φοβούμενοι τόν Θεό καί τήν μελλοντική ἀνταπόδοσι καί οἱ ἄλλοι ἀδελφοί, πού σκανδαλίζονται ἀπό ἄγνοια καί ψυχραίνονται ἀπό ὅσα λέγονται ἐναντίον μας, νά σταματήσουν νά σκανδαλίζωνται, βλέποντας πλέον νά ἀποκαλύπτωνται καί μέ τόν λόγο καί μέ τήν γραφή τά φρονήματα πού ὑπάρχουν στήν καρδία μας. Διότι σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο «μέ τήν καρδία ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ὅ,τι ὁδηγεῖ στήν δικαίωσι, μέ τό στόμα δέ ὁμολογεῖ ὅ,τι ὁδηγεῖ στήν σωτηρία» (Ρώμ. 10,10). Πρώτον. Ὁμολογοῦμε καί κηρύττουμε καί παραδεχόμαστε τά δώδεκα Ἄρθρα πού ὑπάρχουν στό κοινό σύμβολο τῆς Πίστεως, δηλαδή ἐκεῖνα πού περιέχονται στό «Πιστεύω εἰς ἔνα Θεόν», τά ὁποία τά διαβάζουμε καθημερινά καί μόνοι μας καί ἀπό κοινοῦ καί στούς ἱερούς ναούς τοῦ Θεοῦ, ὅπου θά τύχη νά βρεθοῦμε. Διότι ἀκοῦμε τόν ἱερό Χρυσόστομο νά λέη: «Οἱ φρικτοί κανόνες πού ὑπάρχουν στό σύμβολο, εἶναι δόγματα πού κατῆλθαν ἀπό τόν Οὐρανό» (Ὁμιλία μ’ εἰς τῆς πρός Ἀ’ Κορινθιους). Δεύτερον. Ὁμολογοῦμε καί παραδεχόμαστε ὅλα τά ἀλλα δόγματα, ὅσα ὁμολογεῖ (παραδέχεται) καί κηρύττει ἡ ἅγια του Χριστοῦ Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τόσα ὅσα ἀναφέρονται στήν ὑψηλή καί Τριαδική Θεολογία, δηλαδή περί Πατρός , Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος, τῶν ὁποίων μιά εἶναι ἡ θεότητα, σύμφωνα μέ τόν 5ο κανόνα τῆς Δεύτερης Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ, ὅσο καί τά δόγματα πού ἀφοροῦν τήν βαθεια καί ἐνσαρκη Οἰκονομία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Καί γιά νά ἀναφέρω τόν λόγο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Πατρός τῆς Ἐκκλησίας. «Πιστευομεν, ὡς ἐβαπτισθημεν καί δοξαζομεν ὡς πεπιστευκαμεν» (Λόγος ἅ΄ Ἀσκητικός). Τρίτον. Ὁμολογοῦμε καί παραδεχόμαστε μέ εὐσεβῆ λογισμό τά ἑπτά θειά καί ἱερά μυστήρια της Ἐκκλησίας μας, τά ὁποία εἶναι: Τό ἅγιο Βάπτισμα, Τό ἅγιο Μύρο, ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἡ Ἱερωσυνη, ὁ νόμιμος Γάμος, ἡ ΜΕτανοια καί τό Εὐχέλαιο. Καί αὐτά τά τιμοῦμε καί τά ἐπιβραβεύουμε μέ ὅλη τήν πίστι καί τήν εὐλάβεια, ἐπειδή βοηθοῦν ἀπαραίτητα στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, καί ἔρχεται ἀπό αὐτά, σύμφωνα μέ τήν τάξι πού ἐνεργεῖται καί φυλάσσεται στήν ἀνατολική του Χριστοῦ Ἐκκλησιά. Τέταρτον. Διατηροῦμε τίς Ἀποστολικές παραδόσεις τίς ὁποῖες διδαχθήκαμε εἴτε μέ λόγο εἴτε μέ ἐπιστολή τῶν θειων καί ἱερῶν Ἀποστολων, καί μένουμε πιστοί σέ ὅσα μάθαμε καί βεβαιωθήκαμε, ὅπως παραγγελει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σ’ ἐμᾶς καί σέ ὅλους τους χριστιανούς καί στήν Ἅ΄πρός Κορινθιους καί στήν Β΄ πρός Θεσσαλονικεις καί στήν Β΄ πρός Τιμόθεον. Πέμπτον. Μαζί μέ τίς παραδόσεις τῶν Ἀποστολῶν κρατοῦμε καί παραδεχόμαστε τίς Παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή αὐτές πού καθωρισθηκαν ἀπό τούς διαδόχους τῶν Ἀποστόλων. Δηλαδή τοῦ κακοδόξου Μοντανου, πού ἄκμασε κατά τόν 2ον αἰώνα καί τό φρόνημα τοῦ ἦταν τό νά ἀθετῆ τίς παραδόσεις καί τά ἤθη τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μέ τόν Εὐσέβιο (Βιβλ. Ἔ΄ κέφ. ἴε΄ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας). Διότι τά δόγματα καί οἱ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἀντίθετα μεταξύ τους, κάθε ἄλλο, μᾶλλον τό ἕνα συμπληρώνει τό ἄλλο. Διότι τά δόγματα τῆς Πίστεως ἀποτελοῦν τίς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ οἱ Παραδόσεις τῆς ἐκκλησίας στηρίζονται πάνω στά δόγματα τῆς πίστεως, ἀλλά καί τά δυό μαζί ἔχουν τήν μιά καί τήν ἴδια δύναμι στό θέμα τῆς πίστεως. Γι’ αὐτό καί εἶπε ὁ μέγας Βασίλειος ὅτι «καί τά δυό αὐτά ἔχουν τήν ἴδια ἰσχύ στό θέμα τῆς πίστεως» (κανών 91). Διότι, ὅπως οἱ μεγάλες πέτρες στέκονται μαζί μέ τίς μικρές καί οἱ δυό μαζί ἀποτελοῦν τήν οἰκοδομή, διότι ἄν θελήση κάποιος νά γκρεμίση τίς μικρές, συγχρόνως γκρεμίζει καί τίς μεγάλες, ἔτσι καί τά δόγματα τῆς Πίστεως παραμένουν μαζί μέ τίς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, καί ἄν θελήση κάποιος νά ἀθετήση τίς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, ἀθετεῖ μαζί μέ αὐτές καί τά δόγματα τῆς Πίστεως. Γι’ αὐτό καί εἶπε πάλι ὁ μέγας Βασίλειος: «Ἐάν ἐπιχειρήσουμε νά ἀθετήσουμε τά ἄγραφα ἀπό τά ἔθιμα, ἐπειδή τάχα δέν ἔχουν μεγάλη δύναμι, κατά λάθος θά προξενούσαμε μεγάλη ζημία στό Εὐαγγέλιο. Μᾶλλον θά μετατρέπαμε τό κυρηγμα σέ ἕνα ψιλό ὄνομα» (καν. 91). Ἕκτον. Κρατοῦμε καί παραδεχόμαστε ὅλους τους ἱερούς κανόνες τῶν πανευφημων Ἀποστόλων, τῶν Ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνοδῶν, τῶν Τοπικῶν καί τῶν Ἅγιων καί θεοφορων Πατέρων, πού ἔζησαν σέ κάθε τόπο , τῶν κανόνων πού περιέχονται στόν 2ο κανόνα τῆς Ἕκτης Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ καί τούς Κανόνες πού ἐπικυρώθηκαν στόν ἅ΄ κανόνα τῆς Ἕβδομης. Μαζί μέ τούς Κανόνες παραδεχόμαστε καί τά Πρακτικά τῶν ἴδιων Συνοδῶν, διότι ἔχουν τήν ἴδια δύναμι καί τα δυό. Ἕβδομο. Καί γιά νά μιλήσουμε γενικά. Ὅλα ὅσα ἡ Ἅγια Καθολική, Ἀποστολική καί Ἀνατολική Ἐκκλησία, ἡ κοινή καί πνευματική μας Μητέρα, παραδέχεται καί ὁμολογεῖ, αὐτά καί ἐμεῖς μαζί μέ αὐτήν παραδεχόμαστε καί ὁμολογοῦμε. Ὅσα πάλι αὕτη ἀποστρέφεται καί ἀποκηρύττει, παρόμοια καί ἐμεῖς αὐτά τά ἀποκηρύττουμε καί τά ἀποστρεφόμαστε μαζί μέ αὐτήν ὡς εἰλικρινῆ καί γνήσια τέκνα της...