Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

ΠΟΙΟΣ ΗΤΟ Ο ΜΕΤΑΣΤΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΚΥΡΟΣ ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ


 Ο Σεβ/τος Μητροπολίτης κυρός ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ, κατά κόσμον Παναγιώτης ΒΑΓΙΑΝΑΣ, εγεννήθη το 1919 εις την Αγιάσο Λέσβου, από γονείς ευσεβείς, τον Αλέξανδρον και την Ελένην. Μετά τας εγκυκλίους και γυμνασιακάς σπουδάς του εις το τότε Σχολαρχείον, διωρίσθη Γραμματεύς εις τον Δήμον της ιδιαιτέρας του πατρίδος, ενυμφεύθη δε την ευλαβεστάτην Ρωσίτσαν, με την οποίαν απέκτησεν τέσσερα τέκνα. Φλεγόμενος από τον πόθον της Ιερωσύνης, καίτοι έγγαμος με παιδιά και υποχρεώσεις, ήλθεν εις Αθήνας και εφοίτησεν εις την Ριζάρειον Εκκλησιαστικήν Σχολήν.
 Την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν εγνώρισεν το 1957, όταν συνάδελφος εις την υπηρεσίαν του του έδωσε τον <<Κήρυκα Εκκλησίας Ορθοδόξων>>, το τότε επίσημον δημοσιογραφικόν όργανον της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος. Ο 38χρονος τότε Παναγιώτης, εμελέτησε με πολλήν προσοχήν τον <<Κήρυκα>> και εντυπωσιασθείς εκ της καθαρότητος της Πίστεως, την οποίαν εκήρυττεν, είπεν: <<Αν πιστεύουν αυτά που γράφουν, τότε είναι αυτό που ψάχνω>>! Αμέσως ήλθεν εις την Αθήνα και επισκέφθη τα Γραφεία της Ιεράς Συνόδου, όπου πέραν του τότε Πρωτοσυγκέλλου π. Ευγενίου Τόμπρου (+1982), συνήντησε και δύο άλλους Κληρικούς. Τον τότε Μητροπολίτην Πειραιώς Άνθιμον Χαρίσην, (καθηρέθη το 1958) και τον μακαριστόν Ιερομόναχον Ιγνάτιον Μπέτσην (+1971). Ο Επίσκοπος Άνθιμος προεκάλεσεν αλγεινήν εντύπωσιν εις τον προσερχόμενον, διότι όταν ήκουσεν ότι ο Παναγιώτης ήτο Ριζαρίτης, και διεφλέγετο υπό θείου ζήλου να ιερωθή ήρχισε να <<κλαίγεται>>, διότι οι ιερείς των Γ.Ο.Χ. <<δεν είχαν μισθούς και πολλές φορές ούτε το εισητήριο του τραμ...>>. Αντιθέτως δε ο μακαριστός π. Ιγνάτιος τον ενεθάρρυνεν εις την απόφασίν του να εισέλθη εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν και να δεχθή το της Ιερωσύνης διακόνημα (*). Αμέσως εις την συνέχειαν εγνώρισεν τον τότε Μητροπολίτη Πατρών και έπειτα Αρχιεπίσκοπον Αθηνών κ. ΑΝΔΡΕΑΝ, υπό του οποίου εχειροτονήθη Διάκονος και Πρεσβύτερος το 1958 εις την Ιεράν Μονήν Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Αττικής. Τότε μετωνομάσθη εις Πανάρετον προς τιμήν του αγίου Παναρέτου Αρχιεπισκόπου Πάφου.
 Ως Ιερεύς ο π. Πανάρετος αρχικά διωρίσθη Εφημέριος εις την ακριτικήν ενορίαν του αγίου Χαραλάμπους Κοζάνης, όπου υπηρέτησεν επί μίαν εικοσαετίαν. Κατά την πρώτην περίοδον της εκεί διακονίας του, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα και διώξεις υπό του Νεοημ. Μητροπολίτου Κοζάνης Διονυσίου Ψαριανού, με την χάριν όμως του Θεού, εις τας διαφόρους δίκας εις τας οποίας εσύρθη επέδειξεν πίστιν, υπομονήν και σταθερότητα, και, τελικώς αθωωθείς, εσυνέχισεν απροσκόπτως την διακονίαν εις το γεώργιον του Κυρίου. Ίδρυσεν τας ενορίας της Αγίας Αικατερίνης εις την Άνω Κώμην Κοζάνης και της αγίας Παρασκευής εις την Πτολεμαΐδα, την δε ενορίαν του Αγίου Χαραλάμπους της Κοζάνης ανέδειξεν εις πρότυπον Ενορίαν. 
 Μετά την κατά το 1973, εκλογήν και χειροτονίαν του Ιερομ. Τίτου Βλάχου εις Μητροπολίτην Κοζάνης, ο π. Πανάρετος ανέλαβεν Ιεραποστολικόν έργον εις την μακρυνήν Αυστραλίαν με κέντρον την ενορίαν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου εις το Σύδνεϋ. Μετά τρία περίπου έτη μετεκλήθη εις την Ελλάδα και διωρίσθη εις την ενορίαν της Αγίας Σοφίας Τρικάλων, όπου υπηρέτησεν επίσης επί μίαν εικοσαετίαν. Ως Εφημέριος Τρικάλων ανήγειρεν τον Ιερόν Ναόν αγίου Παναρέτου και ευπροσώπους εγκαταστάσεις ευαγούς ιδρύματος εις την Κοινότητα Πηγής.
 Το έτος 1990 εκοιμήθη η σύζυγός του πρεσβυτέρα Ρωσίτσα και το 1995, μετά το σχίσμα των πέντε πρώην Μητροπολιτών, Κανονικώς εξελέγη Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου. Εχειροτονήθη υπό του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ανδρέου, παρόντων και των Σεβ/των Μητροπολιτών Πειραιώς και  Νήσων κ. Νικολάου, Αργολίδος κ. Παχωμίου, Περιστερίου κ. Γαλακτίωνος, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κηρύκου, και του Βερροίας και Ναούσης κ. Ταρασίου, εις τον Καθεδρικόν Ναόν Αγίας Τριάδος Κάτω Ηλιουπόλεως, αφού προηγουμένως έλαβεν το Μέγα και Αγγελικόν σχήμα.


 Κατά την βραχείαν Αρχιερατείαν του εγκαινίασεν τους Ι.Ναούς αγ. Αποστόλων της ομωνύμου Ιεράς Μονής εν Ραψάνη Λαρίσης, Αγίων Κων/νου και Ελένης εις Φάρσαλα και της Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας εις Κόκκινον Νερόν Λαρίσης. Επίσης εχειροτόνησε δύο Κληρικούς, τον Ιεροδ. Ιγνάτιον Δάσσιον εις πρεσβύτερον και τον δόκιμον μοναχόν Βασίλειον Σελητσανιώτην εις Ιεροδιάκονον, εις τον οποίον έδωσεν το όνομα του Αποστόλου Βαρθολομαίου. 
 Ο Σεβ. Μητροπολίτης Λαρίσης κυρός Πανάρετος ήτο ειρηνικός, συνεδύαζεν την ευαγγελικήν αγάπην και την πραότητα με τον δυναμισμό επί θεμάτων Ομολογίας Πίστεως και Αποστολικής Διαδοχής. Αν και ικανής παιδείας, ως Αρχιερεύς πολιωρκημένος, όπως και η Α. Μ. ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ανδρέας, υπό των εγκαθέτων του Φλωρινισμού και του Νεοημερολογιτισμού και κυρίως υπό του Σεβ. Πειραιώς κ. Νικολάου, επί τι διάστημα παρεσύρθη και ήλθεν εις ευθείαν αντιπαράθεσιν μετά του Ιερού Κλήρου και Λαού της Μητροπόλεώς του. Όμως επειδή ήτο άνθρωπος ελεύθερος, αγαθού συνειδότος και καλής προαιρέσεως, συνέβαλον δε και η αγάπη, η προσευχή και τα δυναμικά διαβήματα του πιστού Κλήρου και Λαού της Μητροπόλεως Λαρίσης,και αυτά, από κοινού εφέλκυσαν την Χάριν του Θεού και ούτω ο μακαριστός Μητροπολίτης κατώρθωσεν και έσπασεν την <<πολιορκίαν>>. Κατά την ιστορικής μνήμης εορτής των Αγίων 12 Αποστόλων του έτους 2001, εις το ομώνυμον ησυχαστήριον Ραψάνης, ο μεταστάς απέδειξεν ότι ήτο πράγματι Ποιμενάρχης, ελεύθερος εν Χριστώ, διότι με μίαν γενναίαν πράξιν δημοσίας Ορθοδόξου Ομολογίας, κυριολεκτικώς συνέτριψεν τα δεσμά με τα οποία τον είχον δέσει οι γνωστοί παράγοντες (μ. Μάξιμος, Δ. Κάτσουρας, Πειραιώς κλπ.), και απεκατέστησεν εαυτόν και ενώπιον του ποιμνίου του και της Ιστορίας, αλλά κυρίως ενώπιον του Θεού και της Εκκλησίας Του. Την 29ην Ιουνίου 2001 ο Κύριος έκαμε δεκτάς τα προσευχάς, τους αγώνας, και την αληθινήν αγάπην Κλήρου και Λαού της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης προς τον εν δεινή δοκιμασία ευρισκόμενον Ποιμνάρχην του και εποίησεν το θαυμαστόν. Έκτοτε ο Σεβ. Μητροπολίτης Πανάρετος εγκατεβίωσεν εις το Ησυχαστήριον των αγίων Αποστόλων, το οποίον μετήλλαξεν και ανεγνώρισεν εις Ιεράν Μονήν. Εις αυτήν παρέμεινεν μέχρι τέλους, τυχών των υικών περιποιήσεων της υπό τον π. Αμφιλόχιον Ταμπουρά Αδελφότητος, μέχρι το τέλος της ζωής του. Η χάρις του Χριστού ενίσχυσεν το εκλεκτόν σκεύος του, τον οποίον απεκατέστησεν εις τας ποιμαντικάς και λοιπάς Εκκλησιαστικάς σχέσεις του μετά των πιστών μελών της Μητροπόλεως και τον ανέδειξεν πάλιν, ως πράγματι ήτο, ευσπλαγχνικόν και Ομολογητήν Ποιμένα και Πατέρα. Έκτοτε και μέχρι της μακαρίας τελευτής του, έδωκεν το ισχυρότερον κτύπημα κατά του Παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού και εματαίωσε πολλά εκ των σχεδίων των εγκαθέτων των ξένων Κέντρων.
 Δεν θα ήτο υπερβολή αν λέγαμε, ότι από την 29.6.2001 τα καταχθόνια σχέδια του Παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού και των εντός και εκτός της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας οργάνων του, σχέδια κατά της Ομολογίας - Εκκλησιολογίας της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά και της Αποστολικής Διαδοχής των Επισκόπων της, τα οποία εκορυφώθησαν με την ιερόσυλον συμπαιγνίαν περί <<παραιτήσεως>> του Μακ. Αρχιεπισκόπου κ. Ανδρέου και περί <<αναδείξεως>> εις ψευδοαρχιεπίσκοπον του Σεβ. Πειραιώς κ. Νικολάου, προσεβλήθησαν και εν πολλοίς συνετρίβησαν και υπό της ομολογιακής συμπεριφοράς του μακαριστού Μητροπολίτου κυρού Παναρέτου. Καθ' όλην την μετά την 29ην Ιουνίου 2001, περίοδον ο μακαριστός Μητροπολίτης ουδ' επί στιγμήν επαύσατο να αποκαλύπτη και να κατελέγχη τους παράγοντας του Παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού και να απαιτή τον σεβασμόν εις την Κανονικήν Τάξιν και τους θεσμούς, ενώ επανειλημμένως εισηγήθη τα εκρεμούντα σοβαρά θέματα Πίστεως τα συνδεόμενα αμέσως ή εμμέσως με την καθαράν Ομολογίαν και την Αποστολικήν Διαδοχήν.
 Ιδιαιτέρως κατήλεγξεν την <<δεινήν συμπαιγνίαν της παραιτήσεως>> του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου, την οποίαν ρητώς και απεριφράστως κατήγγειλεν και ποτέ δεν απεδέχθη. Δεν ανεγνώρισεν ούτε την παράνομον <<παραίτησιν>> του Μακαριωτάτου Προκαθημένου κ. Ανδρέου, ούτε την αντικανονικήν <<εκλογήν>> <<νέου Αρχιεπισκόπου>>. Τα έγγραφά του αποτελούν πραγματικόν καταπέλτην, τα οποία συντρίβουν τας ατυχείς προσπαθείας δικαιολογίας και εξωραϊσμού της προκληθείσης εκνόμου καταστάσεως. 
 Μετέστη πλήρης ημερών προς Κύριον εις ηλικίαν 85 ετών, την Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2004, μετά από σύντομη νοσηλεία εις το Νοσοκομείο Λαρίσης. Η είδησις της τελευτής του εβύθισεν εις βαθύ πένθος το πιστόν πλήρωμα (Κλήρον και Λαόν) της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, αλλά και τους ανά την υφήλιον Ορθοδόξους πιστούς, διότι ο μακαριστός Αρχιερεύς ήτο προικισμένος με πολλά χαρίσματα. 

 Ο Μακαριστός Σεβ. Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κυρός Πανάρετος σε επιστολή του προς τον Μακ. Αρχιεπίσκοπο κ. Ανδρέα, τη 7.9.2000 (Ο.Η.), είχε γράψει μεταξύ άλλων: <<Ζητώ συγγνώμην από τον Σεβ. εν Χριστώ αδελφόν κ. Κήρυκο, διότι, ενώ η αγαπητή Σεβασμιότης του επανειλημμένως έδειξε καλήν πρόθεσιν και αγάπην, ημείς με το υπ' αριθμ. 18/19.10.1999 έγγραφόν μας, το οποίον υπεγράψαμεν, προσβάλαμε την Σεβασμιότητά του, καίτοι τούτο ανακλήθει υφ' ημών(**)

                           

(*) Κατ' οικονομίαν Θεού, τέσσερις περίπου δεκαετίες αργότερα, ο τότε Παναγιώτης, πλέον ως Αρχιερεύς, εδέχθη τας περιποιήσεις του πνευματικού αναστήματος μακαριστού π. Ιγνατίου, ήτοι, τον Παν/του Ιερομονάχου π. Αμφιλοχίου, αλλά και της υπ' αυτόν Αδελφότητος, περιποιήσεις ως γέροντος και ασθενούς, ιδιαιτέρως κατά το έτος 2004.

(**) Τούτο ήτο έργον του μ. Μαξίμου
    

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΚΥΡΟΣ ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ

 Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Λαρισης και Τυρνάβου Κυρός Πανάρετος δεν εδέχθη ουδ' επί στιγμήν την ιερόσυλον συμπαιγνίαν της παραιτήσεως του Προκαθημένου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ανδρέου και τον μοιχεπιβάτην ψευδοαρχιεπίσκοπον, ήτοι τον Μητροπολίτην Πειραιώς κ. Νικόλαον. Τον τελευταίον πολλάκις, κανονικώς και ητιολογημένως, κατήγγειλεν ως βλάσφημον κατά της Εκκλησιολογίας και της Αποστολικής του Διαδοχής και ως βαρυνόμενον με σωρείαν κακοδοξιών.

                                                           Ο μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Πανάρετος προσφωνών
τον εορτάζοντα Σεβ/τον κ. Κήρυκον εις τον Ι. Ναόν. 
Αγ. Αικατερίνης τον Ιούλίον του 2002 

Από την επίσκεψιν των ενοριτών του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου
Αχαρνών εις την Ιεράν Μονήν Αγίων Αποστόλων, όπου έγινε
και συνεργασία του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Κηρύκου
μετά του Σεβ. Λαρίσης κ. Παναρέτου

Το σεπτόν σκήνωμα του εκλιπόντος Μητροπολίτου Λαρίσης
κυρού ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ, κατά την νεκρώσιμον Ακολουθίαν,
εν μέσω των Σεβ/των Μητροπολιτών Μεσογαίας και
Λαυρεωτικής κ. Κηρύκου και Βερροίας και Ναούσης
κ. Ταρασίου. 

Από την εξόδιον ακολουθίαν κατά την οποίαν ήσαν ανάμικτα
τα συναισθήματα της χαρμολύπης. Διακρίνονται ο Σεβ/τος
Μητροπολίτης κ. Κήρυκος και ο Πρωθιερεύς π. Χρύσανθος

Από τι ίδιο στιγμιότυπον (από την άλλη πλευρά του ιερού
σκηνώματος) διακρινονται ο Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Ταράσιος,
ο Παν/τος π. Αμφιλόχιος και ο Ιεροδ. Βαρθολομαίος

Ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος εκφωνών τον επικήδειον

Οι Σεβ. Μητροπολίται κ.κ. Κήρυκος και Ταράσιος αναγινώσκοντες
τας συγχωρητικάς ευχάς.


Από το 40νθήμερο Μνημόσυνον Υπέρ αναπαύσεως
της ψυχής του Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης και
Τυρνάβου Κυρού Παναρέτου 

Από το Ετήσιον Μνημόσυνον του Μακαριστού
Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου Κυρού
Παναρέτου

''ΣΥΜΨΗΦΟΝ - ΜΑΡΤΥΡΙΑΝ'' ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ 
ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ κ. ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ ΚΑΙ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣ
(ΜΑΡΤΙΟΣ 2002) 

<<ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΣΚΕΨΕΩΣ>>

   Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

    Σήμερον 14ην Μαρτίου 2002, εις την Ιεράν Μονήν Αγίων Αποστόλων Τιμίου Σταυρού Σ.Σ. Ραψάνης Λαρίσης, οι υπογραφόμενοι Μητροπολίται της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Λαρίσης και Τυρνάβου Πανάρετος και ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Κήρυκος (ο οποίος προσήλθεν εις την Ιεράν Μονήν κατόπιν Προσκλήσεως του πρώτου δια την εορτήν της Κυριακής της Ορθοδοξίας), συσκέφθημεν εν αγίω Πνεύματι και συνεζητήσαμεν επί του θέματος: << ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ>>. Μετά από προσευχήν, απεφασίσαμεν τα κάτωθι:

   α) Διεπιστώσαμεν ότι η σημερινή κρίσις προήλθεν εκ της σημειωθείσης κατά τα τρία ελευταία έτη αδρανείας της Ι.Σ. εις την αντιμετώπισιν των υπαρκτών και πολλάκιςκαταγγελθέντων, και αφ' ημών και υπό άλλων, θεμάτων Πίστεως, ομολογίας, Εκκλησιολογίας, Κανονικής Τάξεως, λειτουργίας Ι. Συνόδου, Παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού, και δη της Αποστολικής Διαδοχής, αρχής γενομένης από την μη αντιμετώπισιν του υπ' αριθμ. 54/76 απαλλακτικού βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιώς και άλλων.

    β) Υπεγραμμίσαμεν ότι η Εκκλησιαστική κρίσις έφθασεν εις οριακόν σημείον και εξήλθε πλέον της νομοκανονικής αντιμετωπίσεως, άπτεται δε πλέον, της Ορθοδόξου Ομολογίας και Πίστεως, διο και μας φέρει περισσότερον ενώπιον των ευθυνών μας. 

    γ) Επίσης ελάβομεν υπ' όψιν ην κρισιμότητα των αιρών καθώς και την διωκτικήν διάθεσιν μελών της Ιεράς Συνόδου, εναντίον ημών των δύο Αρχιερέων, δια τον λόγον ότι θέτομεν Θέματα Πίστεως και Ομολογίας. 

  Εν επιγνώσει των Αρχιερατικών μας ευθεινών, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, και προμηθούμενοι δια την διαφύλαξιν της ανοθεύτου Αποστολικής Διαδοχής, ως Παρελάβομεν ταύτην δια των ευλογημένων χειροτονιών του 1935, 1948 και 1995, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ, όπως παρακολουθήσωμεν εντονώτερον την πορείαν των Εκκλησιαστικών μας πραγμάτων και μόλις διαπιστώσωμεν και αποδειχθή εν τοις πράγμασιν ότι δεν υπάρχει ελπίς ανακάμψεως υπό της Ι.Σ. των θεμάτων, και διορθώσεως των κακώς κειμένων, τουναντίον δια περαιτέρω ενεργειών και πράξεων (της Ι.Σ.) προσβληθή είτε αμέσως, είτε εμμέσως η Αποστολική Διαδοχή και η Ορθόδοξος Ομολογία - Εκκλησιολογία, τότε ημείς οι δύο Επίσκοποι, λαμβάνοντες υπ' όψιν την ευθύνην την οποίαν έχομεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων, θα προβώμεν εις την εκλογήν και χειροτονίαν Επισκόπων προς διαφύλαξιν της Αποστολικής Διαδοχής γνησίας και ανοθεύτου, ως ελάβομεν ταύτην δια των χειροτονιών του 1935, 198 και 1995, ήτοι αλληοδιαδόχως παρά Επισκόπων προ του 1924 χειροτονηθέντων.  

   Προβαίνομεν εις αυτήν την συγκεκριμένην απόφασιν, ίνα χρησιμοποιηθή ως σύμψηφον - ομόφωνος γνώμη ημών των δύο Επισκόπων Προς χειροτονίαν Επισκόπων, είτε ιεροπρακτούντες από κοινού, είτε, εάν δια λόγους υγείας κωλύεται εις εκ των δύο, προχωρώντας ο έτερος μόνος του, έχων το σύμψηφον του ετέρου. Ο προσδιορισμός των συγκεκριμένων Επισκόπων, αι οποίαι θα καλυφθούν δια των εν λόγω χειροτονιών Επισκόπων και των υποψηφίων προς χειροτονίαν θα γίνη εις νεωτέραν σύσκεψίν μας>>.

Έπονται αι υπογραφαί
+ Ο Λαρίσης και Τυρνάβου ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ
+ Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΚΗΡΥΚΟΣ
Οι μάρτυρες: Ιερομ. Ιγνάτιος, Ιεροδ. Βαρθολομαίος
Μοναχός Αγαθάγγελος και Αντώνιος Μάρκου.  


Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑ 2006. ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ.

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ  ΚΑΙ   ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ


ΣΤΑΜΑΛΑ - ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ  194 00 Τ.Θ. 54  ΚΟΡΩΠΙ  ΑΤΤΙΚΗΣ
ΤΗΛ. 210. 6020176, 210.6021467, 210.2466057

 Α.Π.  409


‘Εν Κορωπίῳ τῆ 14/27.3.2006


ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ -ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ


ΠΡΟΣ
τόν εὐσεβῆ Ἱερόν Κλῆρον καί τόν πιστόν λαόν
τῆς ἐν Ἑλλάδι καί ἀλλαχοῦ Γνησίας ‘Ορθοδόξου ‘Εκκλησίας


Τιμιώτατοι Πατέρες καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.  Ἡ Χάρις τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί ἡ εὐχή τῆς ἐμῆς μετριότητος εἴησαν ἐπί πάντας ὑμᾶς.

Ὡς παρελάβομεν παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν μακαρίᾳ τῆ λήξει γενομένων προκατόχων ἡμῶν ‘Αρχιερέων, τό Ἅγιον Μῦρον, ὡς συνδεόμενον κυρίως μετά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος (βαπτίσεις νεοφωτίστων, καί προσχωρήσεις ἐπιστρεφόντων ἀπό τῶν διαφόρων σχισμάτων εἰς τήν Ἐκκλησίαν), ἀλλά καί μέ τήν ἱεράν τελετήν τῶν Ἐγκαινίων Ἱερῶν Ναῶν καί τοῦ συναφοῦς ἐγκαινισμοῦ Ἱερῶν ‘Αντιμηνσίων, κατέχει ἰδιαιτέραν θέσιν εἰς τήν ζωήν ἑκάστης τοπικῆς ‘Εκκλησίας.
Διά τόν λόγον αὐτόν περιοδικῶς καθαγιάζεται Ἅγιον Μῦρον, ὄχι μόνον εἰς τό Πατριαρχεῖον Κων/λεως (ὡς λανθασμένως πιστεύεται ὑπό τινων), ἀλλά καί εἰς τά λοιπά Πατριαρχεῖα καί τάς Αὐτοκεφάλους ‘Εκκλησίας, κατά τόν κλεινόν Δοσίθεον δἐ, Πατριάρχην Ἱεροσολύμων (1669-1707) «τό Ἅγιον Μῦρον καί ἁπλός Ἐπίσκοπος κατασκευάζει καί μάλιστα ἀναγκαίως» (Α.  Παπαδοπούλου – Κεραμέως, «Ἀνάλεκτα, τ. 1, 64, σελ. 184).

Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, εἰς τήν Ὁποίαν κατά τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἡμεῖς μέν ἐτάχθημεν Ποιμήν καί Ἐπίσκοπος, ὑμεῖς δέ λειτουργοί Αὐτῆς καί μέλη, κατά τό ἱστορικόν ἔτος 1957 προέβη εἰς Καθαγιασμόν Ἁγίου Μύρου, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Κερατέας, ἐπί Πρωθιεραρχίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ‘Αθηνῶν κυροῦ Ἀγαθαγγέλλου (+1967). Ἡ καθαγιασθεῖσα τότε ποσότης ἐκάλυψεν τάς εἰς Ἅγιον Μῦρον ἀνάγκας, τόσον τοῦ ἐν Ἑλλάδι Πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσον καί τῆς εἰς τήν ἀλλοδαπήν Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς, πλήν ὅμως κατά τήν τελευταίαν 15ετίαν, ἐμειώθη αὕτη εἰς τό ἐλάχιστον, διό καί ἡ ἀνάγκη Καθαγιασμοῦ Ἁγίου Μύρου κατέστη ἐπείγουσα.

Τό θέμα τοῦ καθαγιασμοῦ Ἁγίου Μύρου ἐτέθη πολλάκις ἐν Συνόδῳ, ἐπί πρωθιεραρχίας τοῦ ἤδη ἀποβιώσαντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ‘Ανδρέου, ἀλλά καί κακῶς συνεδέετο μέ τήν χειροτονίαν εἰς ‘Επισκόπους συγκεκριμένων προσώπων τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, κατά τῆς ὁποίας ἀντέδρων κατ’ ἀρχήν οἱ προκαλέσαντες τό σχίσμα τοῦ 1995 πέντε πρώην Μητροπολῖται καί εἰς τήν συνέχειαν ὁ φερόμενος ὡς Ἀρχιεπίσκοπος ‘Αθηνῶν πρώην Πειραιῶς Νικόλαος.
Ἡ μετριότης ἡμῶν, μετά πολλάς καί συστηματικάς προσπαθείας, ὥστε νά ἐπιληφθῆ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῶν ἐξαιρετικῶς σοβαρῶν Καταγγελιῶν ἐπί θεμάτων Πίστεως καί Ὁμολογίας καί θεραπευθοῦν, κατά τά προβλεπόμενα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, αἱ ἐκ τῆς ἱεροσύλου «παραιτήσεως» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου προκύψασαι ἀντικανονικότητες, προδοσίαι καί βλασφημίαι, ἤχθημεν εἰς τήν ἀπόφασιν τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετά τοῦ φερομένου ὡς Ἀρχιεπισκόπου κ. Νικολάου καί τῶν περί αὐτόν.

Ἔκτοτε, ἕν ἐκ τῶν πλέον σοβαρῶν ζητημάτων, τά ὁποῖα μᾶς ἀπασχολοῦν, εἶναι καί αὐτό τοῦ Καθαγιασμοῦ Ἁγίου Μύρου, διότι ἡ ἐναπομείνασα ποσότης ἀδυνατεῖ πλέον νά καλύψη τάς ὑπαρχούσας ἀνάγκας. Διά τόν λόγον αὐτόν ἡ περί ἡμᾶς Ἱερά Μητροπολιτική Σύνοδος, κατά τήν συνεδρίασιν Αὐτῆς τῆς Τετάρτης 15/28.3.2006, ἐπελήφθη καί τοῦ θέματος τοῦ Καθαγιασμοῦ Ἁγίου Μύρου καί ἀκούσασα τάς σχετικάς εἰσηγήσεις ἀπεφάσισεν τόν Καθαγιασμόν Ἁγίου Μύρου, τήν ἐρχομένην Μεγάλην Πέμπτην, 7/20 Ἀπριλίου τρέχοντος ἔτους 2006, εἰς τήν ἕδραν τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, τόν ‘Επισκοπικόν Ἱερόν Ἁγίας Αἰκατερίνης, εἰς θέσιν Σταμάλα – Στρογγύλη, εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς.

Διά νεωτέρας ‘Εγκυκλίου θά σᾶς ἐνημερώσωμεν ἐπί τοῦ προγράμματος τῆς τελετῆς.

Διατελῶ μετ’ εὐχῶν
Ὁ ἐλάχιστος ἐν ‘Επισκόποις

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΚΗΡΥΚΟΣ


ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ
ΚΑΙ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2006

Τό ἐφετεινό Πάσχα ἑωρτάσθη μέ ἰδιαιτέρα λαμπρότητα καί κατάνυξι. Εἰς τοῦτο συνέτεινε καί τό γεγονός τοῦ Καθαγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρου κατά τήν Μεγάλην Πέμπτην ὑπό τοῦ Μητροπολίτου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, ἕνα γεγονός μεγάλης ἱστορικῆς ἐκκλησιολογικῆς σημασίας, τό ὁποῖον θά μείνη ἀνεξίτηλον στήν μνήμη ὅλων μας.  Κέντρο ἐκκλησιαστικῶν ἐκδηλώσεων τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί  τῆς Λαμπροφόρου Ἀναστάσεως ἦτο διά μέν τόν Καθαγιασμό τοῦ Ἁγίου Μύρου ὁ ἐν Κορωπίῳ Ἐπισκοπικός Ἱερός Ἁγίας Αἰκατερίνης, ὅπου ἡ προσέλευσις τῶν πιστῶν ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς Ἑλλάδος καί ἐκπροσώπων ἀπό τήν Κύπρο ἦτο μεγλαη, διά δέ τήν Μεγάλην Παρασκευήν καί τήν νύκτα τῆς Ἀναστάσεως ὁ ἐν Ἀχαρναῖς Μητροπολιτικός Ἱερός Ναός Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ὅπου ἐπίσης ἡ προσέλευσις τῶν πιστῶν ξεπέρασε κάθε προηγούμενον. Καί εἰς τάς δύο περιπτώσεις πάντως ἔβλεπε κανείς εἰς τά πρόσωπα τῶν ὀρθοδόξων τήν χαρά καί τήν συγκίνησι, αὐτήν τήν ἀληθινή χαρά καί τήν ἱερά συγκίνησι πού εἶναι καρπός τῆς παρουσίας χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἄλλωστε ὁ Καθαγιασμός τοῦ Ἁγίου Μύρου εἶναι ἕνα γεγονός, πού γίνεται μέν πολύ ἀραιά διαστήματα, ἐπιβεβαιώνει ὅμως ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτες παροῦσα καί ἐνεργοῦσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν, διό καί «πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσι τῆς Ἐκκλησίας».      

Μεγ. Πέμπτη 1912. Πατριαρχικός Ναός αγ. Γεωργίου Φαναρίου
Καθαγιασμός Αγίου Μύρου υπό του Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄

Μεγ. Πέμπτη 1958. Ιερά Μονή Παναγίας Κερατέας.
Καθαγιασμός Αγίου Μύρου υπό του Αρχ/που Αθηνών Αγαθαγγέλου,
της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

Η κατά την Τυπικήν Διάταξην ευχή - χειροθεσία 
του Άρχοντος Μυρεψού και των Κοσμητόρων 



Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ
''ΕΨΗΣΙΣ'' ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

Θεμελίωσις Ι. Παρεκκλησίου Υπ. Θεοτόκου
''Χαράς πάντων των θλιβομένων''

Ανάγνωσις του Ι. Ευαγγελίου
υπό του Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου

Ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος αναδεύων το ιερόν μείγμα
και εκατέρωθεν οι Ιερείς π. Θωμάς και ο Άρχων Μυρεψός 
π. Ανδρέας

Ο Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος προσθέτων
τα τελευταία ευώδη υλικά

Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ
''ΕΨΗΣΙΣ'' ΑΓΙΟΥ ΜΗΡΟΥ

Μετά την διήθησιν του μείγματος, ο Σεβ/τος Μητροπολίτης
κ. Κήρυκος ρίπτει τα υγρά αρώματα

Το μείγμα του νέου Αγίου Μύρου κατά την έψησιν

Ο ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ 
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΠΕΜΠΤΗΝ

ΛΙΤΑΝΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ ΠΕΡΙΞ ΤΟΥ Μ. Ν. ΑΓ. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  


   Ο χορός των Ιεροψαλτών εξερχόμενος του Ναού

Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος ηγούμενος του ευσεβούς λαού

Δεκάδες πιστών λιτανεύοντες προ του Αρχονταρικίου
του Μητροπολιτικού Ιδρύματος 

Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος και ο Ιερός Κλήρος,
κατά την λιτάνευσιν του νέου Αγίου Μύρου

Κλήρος και λαός, έχοντες εις το μέσον τον Σεβ. Μητροπολίτην 
κ. Κήρυκον, προ του Ναού της αγ. Αικατερίνης και του
παρακειμένου Μητρπολιτικού Ιδρύματος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗΝ
ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος μετά του Ιερού Κλήρου
κατά την Μικράν Είσοδον 

Ο Παν.τος Ιερομόναχος π. Αμφιλόχιος αναγινώσκων το 
Ιερόν Ευαγγέλιον

Οι οσιότατοι Μοναχοί π. Κύριλλος, π. Λουκάς και π. Θεόδωρος
φέροντες τον Τίμιον Σταυρόν και τα Ιερά Εξαπτέρυγα 

Ο πολιός Πρωθιερεύς π. Θωμάς φέρων επί ανθοστολισμένου δίσκου
το Άγιον Μύρον το καθαγιασθέν υπό του Αρχιεπισκόπου Αγαθαγγέλου,
και ο Αιδ/τος Ιερεύς π. Ανδρέας φέρων το Άγιον Μύρον το 
καθαγιασθέν υπό του Πατριάρχου Τύχωνος 

Τα δοχεία του νέου Αγίου Μύρου φερόμενα υπό των Κοσμητόρων

Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος υποδεχόμενος εις την 
Ωραίαν Πύλην το Άγιον Μύρον του Πατριάρχου Τύχωνος

Το παλαιόν Άγιον Μύρον και τα δοχεία του νέου επί της Αγίας Τραπέζης

Γονυπετείς ο Επίσκοπος, ο Ιερός Κλήρος και ο ευσεβής λαός κατά 
την στιγμήν του Καθαγιασμού

Το παλαιόν Άγιον Μύρον ενούται μετά του νέου, άρτι καθαγιασθέντος

Ο Ιεροκήρυξ κ. Αντώνιος Μάρκου ομιλών κατά το Κοινωνικόν


ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 
ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ


 Την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2018 εκ. ημ., (25 Δεκεμβρίου 2018 πολ.νέου), η Γνήσια Ορθόδοξος Εκκλησία εόρτασε τη μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος της Κύπρου.

 Στη Μητρόπολη Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών πανηγύρισε ο ομώνυμος Καθεδρικός Ιερός Ναός στον Καρέα.

 Την Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2018 εκ.ημ., (24 Δεκεμβρίου 2018 πολ.νέου), το απόγευμα τελέσθηκε ο Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός με αρτοκλασία (πρόσφορο, λόγο του αλάδωτου της ημέρας), Χοροστατούντος του Μητροπολίτου μας κ. Κηρύκου. Εις τον εσπερινό συμμετείχε και ο εκ Κροατίας Παν/τος Ιερομ/χος π. Παντελεήμων Vilicic.

 Ανήμερα της εορτής, το πρωί της Τρίτης πραγματοποιήθηκε ο Όρθρος και εν συνεχεία τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Ιερουργούντος του Μητροπολίτου μας κ. Κηρύκου.

 Ο Μητροπολίτης μας στην ομιλία του προς το πολυπληθές εκκλησίασμα αναφέρθηκε στον Βίο και στα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος. Μεταξύ άλλων είπε: <<Ο Άγιος Σπυρίδωνας είναι ένας από τους πλέον τιμωμένους αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που τον επικαλούνται οι Χριστιανοί στις περιστάσεις όπως τον άγιο Νικόλαο, τον άγιο Γεώργιο και τον άγιο Δημήτριο>>. Συνεχίζοντας πρόσθεσε: <<Σαν ήρθε σε ηλικία, παντρεύτηκε. Μετά όμως από πολλά χρόνια χήρεψε, και η αρετή του ήταν τέτοια, που τον χειροτόνησαν Επίσκοπο σε μία πολιτεία λεγομένη Τριμυθούντα, παρόλο που ήταν εντελώς αγράμματος. Όλον τον καιρό που έζησε δεν έπαψε να κάνει θαύματα. Το μεγαλύτερο ήτανε η ανάσταση της πεθαμένης κόρης του που σηκώθηκε από το μνήμα και του είπε σε ποιο μέρος είχε φυλάξει τα χρήματα που της εμπιστεύτηκε κάποια γυναίκα, και πάλι ξανακοιμήθηκε. Όταν λειτουργούσε, παραστεκόντουσαν Άγγελοι που τους βλέπανε με τα μάτια τους πολλοί από τους ευσεβείς Χριστιανούς, και όταν ο άγιος έλεγε το ''Ειρήνη πάσι'', οι Άγγελοι απαντούσαν ''Και τω πνεύματί σου''.

 Στο τέλος της θείας Λειτουργίας οι ''διακόνισσες'' του Ναού προσέφεραν στους πιστούς διάφορα κεράσματα τα οποία οι ίδιες είχαν επιμεληθεί με πολύ αγάπη.  






Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ΣΥΜΑΝΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ


Κατά μαρτυρίαν ενός Αρχιερέως - μέλους της Ιεράς Συνόδου, τήν ὁποίαν μετέφερε «ἐξομολογητικῶς» εἰς ἀνύποπτον χρόνον εἰς τόν Σεβ/τον Κήρυκον, ἡ παραίτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡτοιμάζετο πρό ἑνός ἔτους περίπου, ὅταν σημαῖνον στέλεχος τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου εἶπεν ὅτι «θά πιέσωμεν τόν Ἀρχιεπίσκοπον εἰς παραίτησιν, διότι ὁ Πειραιῶς δέν πρόκειται νά δεχθῆ νά χειροτονηθοῦν οἱ Τσακίρογλου». (σ.σ. Οἱ Τσακίρογλου προωθοῦντο ὑπό τῶν ξένων Κέντρων διότι αὐτοί ἐγγυῶντο τήν προώθησιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ κατά τάς προστάσεις τοῦ Χριστοδούλου).



ΙΔΟΥ ΠΟΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΤΑΝ Ο ''ΠΕΙΡΑΙΩΣ'' ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΕΣΣΙΑΚΑΡΗΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ Η ΤΟΤΕ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΝΕΔΕΙΞΕ ΕΙΣ ''ΑΡΧ/ΠΟΝ''

Κατά τό 1978 ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος ἀπευθυνόμενος πρός τότε λαϊκόν Μηνᾶν Κοντογιάννην (νῦν Μητροπολίτην Κήρυκον), τοῦ προέτεινε:«Ἔλα νά σέ χειροτονήσω ἐγώ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρέπει νά παραιτηθῆ, διότι δέν τά καταφέρνει, καί θά ἀναλάβω ἐγώ, διότι ἐγώ εἶμαι ἱκανός, αὐτό τό ἀναγνωρίζουν ὅλοι. Ὁ ἴδιος ὁ Εἰσαγγλέας μέ συνεχάρη διά τήν ὁμολογίαν μου, μοῦ ἔβαλε μετάνοια, μοῦ εἶπε τώρα σέ ἀναγνωρίζω γιά Ἐπίσκοπο, καί ἐζήτησε τήν εύχή μου καί μέ ἀπήλαξε μέ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα. Ξέρεις τί σημαίνει Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα;», (σ.σ. Πολλάκις εἰς τάς συζητήσεις του καί μέ ἄλλους καί μέσα εἰς τήν Σύνοδον ὑπεγράμμιζε ὅτι «αὐτός εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει ὑπέρ αὐτοῦ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα»

Μετά τό 1995 ὅταν ἔφυγε ἀπό τούς πέντε, «ἄν καί τοῦ ζήτησαν νά πάη μαζί τους καί νά τόν κάνουν ‘Αρχιεπίσκοπο», ὄχι διότι διαφωνοῦσε μαζί τους στά αἱρετικά τους φρονήματα, ἀλλά διότι «δέν τούς εἶχε ἐμπιστοσύνη ὅτι θά τόν ἔκαναν»( ὅπως ὁ ἴδιος τό δήλωσε δημοσίως τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1996 εἰς τό Ἐκκλησιαστικόν Πνευματικόν Κέντρον), τινές τοῦ ἔλεγον ὅτι «ὁ Ἀρχιεπίσκοπος χαίρει ἄκρας ὑγείας καί θά μᾶς θάψη ὅλους», καί ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε ἐκδηλώνοντας τήν πικρίαν του: «Αἴ δέν θά γίνω καί ἐγώ ἕξι μῆνες Ἀρχιεπίσκοπος Ἐγώ πού ἐργάσθηκα τόσο γιά τήν Ἐκκλησία;».

Δέν ἀναφέρομεν ἄλλα «καμώματα ντροπῆς», τά ὁποῖα ἀπετέλουν ἐκδηλώσεις ἀθεραπεύτου ψυχικῆς νόσου καί ἀχαλινώτου ἀρχομανίας, τά ὁποῖα τόν ἀποκαλύπτουν (ἦτο;καί εἶναι ἔκδηλον εἰς ὅσους τόν γνωρίζουν) ὅτι «δέν ἤθελε νά πεθάνη εἰς τόν θρόνον του» (τοῦ Πειραιῶς), ἀλλά «ἤθελε νά πεθάνη διά τόν θρόνον» (τῶν Ἀθηνῶν) διότι τοῦ ἔδινε μεγαλυτέραν «δόξαν» καί «τιμήν». Δέν θά παραλείψωμεν ὅμως νά εἴπωμεν ὅτι κατά τά ἔτη 1997-98, ἀπείλησε τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέα γραπτῶς, ὅτι θά δημοσιεύση ἐναντίον του, ἐάν δέν παύση νά συνεργάζεται μετά τῶν θεολόγων εἰς τήν ἐναντίον του «ἐκστρατείαν» καί δέν τόν ὑπερασπισθῆ. (σ.σ. Ἔτσι ἡρμήνευε τήν προσπάθειαν τῶν θεολόγων νά τόν βοηθήσουν νά διορθώση τουλάχιστον τά αἱρετικά του φρονήματα). 

Ἀργότερον εἰς μίαν ἐκδήλωσιν μίσους καί φθόνου κατά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶπε μέ παράπονο «τί νά κάνω δέν μπορῶ περισσότερα, εἶμαι γέρος καί ἀσθενής, θέλω νά μή βοηθήσετε», εὐθέως καί ἀσεβῶς καί καί μετά ἐκδήλου μανίας, ἐνώπιον ὅλων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ εἶπε: «ἄν δέν μπορεῖς νά ἀνταποκριθεῖς στά καθήκοντά σου παραιτήσου νά ἀναλάβω ἐγώ».

ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ''ΔΙΑΔΟΧΟΣ'' Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ
''ΑΡΧ/ΠΟΣ'' ΚΑΙ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ κ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΠΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Θέλοντας η Εκκλησία να μας εισαγάγει εις το πνεύμα της εορτής των Χριστουγένων, μας παραθέτει τους παρακάτω προεόρτιους ύμνους:

  •  Η παρθένος σήμερον, τον προαιώνιον Λόγον, εν σπηλαίω έρχεται, αποτεκείν απορρήτως. Χόρευε, η οικουμένη, ακουτισθείσα. Δόξασον. μετά αγγέλων και των ποιμένων, βουληθέντα εποφθήναι, παιδίον νέον, τον προ αιώνων Θεόν.
  •  Σπήλαιον ευπρεπίζου. Η Αμνάς γαρ ήκει, έμβρυον φέρουσα Χριστόν. Φάτνη δε υποδέχου, τον τω λόγω λύσαντα της αλόγου πράξεως, ημάς τους γηγενείς. Ποιμένες αγραυλούντες, μαρτυρείτε θαύμα το φρικτόν. Και Μάγοι εκ Περσίδος, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν, τω Βασιλεί προσάξατε. Ότι ώφθη Κύριος εκ Παρθένου Μητρός. Ον περ και κύψασα, δουλικώς η Μήτηρ προσεκύνησε, και προσεφθέγξατο τω εν αγκάλαις αυτής. Πως ενεσπάρης μοι, ή πως μοι ενεφύης, ο λυτρωτής μου και Θεός;
  •  Βηθλεέμ ετοιμάζου. Ευτρεπιζέσθω η φάτνη. Το σπήλαιον δεχέσθω. Η αλήθεια ήλθεν. Η σκιά παρέδραμε. Και Θεός ανθρώποις εκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς το καθ' ημάς, και θεώσας το πρόσλημα. Διο Αδάμ ανανεούται συν τη Εύα, κράζοντες. Επί γης ευδοκία επεφάνη, σώσαι το γένος ημών.
  •  Ανύμφευτε Παρθένε, πόθεν ήκεις; τις ο τεκών σε; τις και η Μήτηρ σου; πως τον Κτίστην φέρεις εν αγκάλαις; πως ουκ εφθάρης την νυδήν; μεγάλων παραδόξων επί γης τελουμένων, ορώμεν Παναγία, και προευτρεπίζομεν επάξιόν σοι χρέος, εκ της γης το Σπήλαιον. Και ουρανόν αιτούμεν, παρασχείν τον Αστέρα. Και Μάγοι δε προέρχονται, από Ανατολών της γης, εις δυσμάς θεάσασθαι, την σωτηρίαν των βροτών, ως βρέφος γαλουχούμενον.
  •  Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων. Προκύψασα γαρ άνωθεν, η παντάνασσα Μητροπάρθενος, ταις ευλογίαις καταστέφει τους ανυμνούντας αυτήν. Βασιλείς και Άρχοντες συντρεχέτωσαν, και την Βασιλίδα κροτείτωσαν εν ύμνοις, Βασιλέα τέξασαν, τους θανάτω κρατουμένους πριν, απολύσαι φιλανθρώπως ευδοκήσαντα. Ποιμένες και Διδάσκαλοι, την του καλού Ποιμένος, υπέραγνον Μητέρα, συνελθόντες ευφημήσωμεν. Την Λυχνίαν την χρυσαυγή. Την φωτοφόρον Νεφέλην. Την των ουρανών πλατυτέραν. Την έμψυχόν τε Κιβωτόν. Τον πυρίμορφον του Δεσπότου Θρόνον. Την κεκλεισμένην του Λόγου Πύλην. Την πάντων Χριστιανών το καταφύγιον, άσμασι θεηγόροις, εγκωμιάζοντες ούτως είπωμεν. Παλάτιον του Λόγου, αξίωσον τους ταπεινούς ημάς, της ουρανών Βασιλείας. Ουδέν γαρ αδύνατον τη μεσιτεία σου.
  •  Νυν προφητική πρόρρησις, πληρωθήναι επείγεται, μυστικώς η φάσκουσα. Και συ Βηθλεέμ γη Ιούδα, ουδαμώς υπάρχεις ελαχίστη εν τοις Ηγεμόσι, προευτρεπίζουσα το σπήλαιον. Εκ σου γαρ μοι εξελεύσεται, ηγούμενος των Εθνών δια σαρκός, εκ Παρθένος Κόρης Χριστός ο Θεός, ος ποιμανεί τον λαόν αυτού, τον νέον Ισραήλ. Δώμεν αυτώ πάντες μεγαλωσύνην.
  •  Δεύτε χριστοφόροι λαοί κατίδωμεν, θαύμα πάσαν έννοιαν, εκπλήττον και συνέχον και ευσεβώς προσκυνούντες, πίστει ανυμνήσωμεν. Σήμερον προς Βηθλεέμ, εγκυμονούσα Κόρη παραγίνεται, του γεννήσαι τον Κύριον. Χοροί δε Αγγέλων προτρέχουσι. Και ταύτα βλέπων εβόα, Ιωσήφ ο Μνήστωρ. Τι το εν σοι ξένον μυστήριον Παρθένε; και πως μέλλεις λοχεύσαι, η απειρόζυγος Δάμαλις;

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Η ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 229/10.4.2002 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΘΗΝΩΝ ΑΝΔΡΕΑΝ


(ΘΕΜΑ: Εὐχαί ὑπέρ ὑγείας τοῦ ἀσθενοῦντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ὑπόμνησις ὅτι μετά τό 223// 2.11.2002 δέν ἀναγνωρίζονται αἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου καθώς καί αὐταί τῆς 14.2.2002 καί πρότασις νά δώση ἐντολήν ὡς Πρόεδρος νά συγκληθῆ Μεγάλη Σύνοδος διά νά ἐξετασθοῦν καί ἀντιμετωπισθοῦν τά προκύψαντα θέματα Ὁμολογίας, Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί Κανονικῆς Τάξεως, ἵνα μή ἐλθοῦσα ἑτέρα γενεά μέλλη ἡμᾶς ἀναθεματίζειν ὡς παρά τούς Πατέρας φρονοῦντας καί πράττοντας).

Α.Π. 229 

᾿Εν Κορωπίῳ τῇ 10η ᾿Απριλίου 2002 (ἐκ.ἡμ.)

῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Ε' Πατριάρχου Κων/λεως


ΠΡΟΣ 
τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος
(τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας) κ. ΑΝΔΡΕΑΝ

Κοινοποίησις: Σεβασμιωτάτους ᾿Αρχιερεῖς μέλη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου.


Μακαριώτατε. ῾Ο Χριστός εἴη ἐν τῷ μέσω ἡμῶν.

᾿Εν πρώτοις, διά τήν κατ᾿ αὐτάς δοκιμασίαν τῆς ὑγείας Σας, εὐχόμεθα ἅπαντες, Κλῆρος καί λαός, καί προσευχόμεθα Πολυεύσπλαγχνος Κύριος νά σᾶς χαρίση τήν ὑγείαν, νά σᾶς ἔχωμεν ἐπί μήκιστα, ὡς Προκαθήμενον τῆς πολλαπλῶς σήμερον χειμαζομένης Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος καί πρῶτον τῇ τάξει εἰς τήν Σύνοδον τῶν ᾿Επισκόπων Της, "ὑγειᾶ, μακροημερεύοντα καί ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ᾿Αληθείας".
Πλήν ὅμως ὡς σάρκαν θνητήν περικείμενοι καί εἰς φθοράν ὑποκείμενοι, δέν γνωρίζομεν πότε θά μᾶς καλέση Δικαιοκρίτης Κύριος καί Θεός ἡμῶν, οὔτε ποῖος πρῶτος καί ποῖος δεύτερος θά ἀπέλθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Διά τοῦτο πάντοτε θά πρέπει νά εἴμεθα ἕτοιμοι διά νά παραστῶμεν εἰς τό κριτήριον ἀναλογιζόμενοι τάς πράξεις καί τά ἔργα ἡμῶν, προπάντων ἡμεῖς οἱ ᾿Επίσκοποι, ὥστε, ἐάν τι ἐκ συναρπαγῆς ἄλλης τινός αἰτίας, ὡς ἄνθρωποι οὐχί καλῶς ἐπράξαμεν καί παραμένει ἀδιόρθωτον, νά σπεύσωμεν πρός θεραπείαν του καί διόρθωσιν, διά νά ἔχωμεν καλήν ἀπολογίαν ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματος, καί "ἵνα, (ὅπως τονίζει θεολόγος Εὐαγγελιστής τῆς ᾿Αγάπης), ὅταν φανερωθῆ, ᾿Εκεῖνος, ἔχωμεν παρρησίαν καί μή αἰσχυνθῶμεν ἀπ᾿ Αὐτοῦ". ᾿Εν ὅσω δέ ἀναπνέωμεν μᾶς παρέχεται πάντοτε δυνατότης διορθώσεως.
῎Εχων ὑπ᾿ ὄψιν μου τά ὅσα συνέβησαν καί συμβαίνουν ἐσχάτως εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν καί ἰδιαιτέρως, ὅσα κακῶς γίνονται, ὅσα ἔπρεπε νά γίνουν καλῶς καί δέν ἔγιναν, σχετικῶς μέ σοβαρά θέματα Πίστεως, ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας, Κανονικῆς τάξεως καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, μέ πολλήν συνοχήν καρδίας καί ἐν συναισθήσει τῶν εὐθυνῶν μου, δέν δύναμαι, ὡς ᾿Ορθόδοξος ᾿Επίσκοπος καί θεολόγος, νά δώσω "ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου καί τοῖς βλεφάροις μου νυσταγμόν", ἀλλά ἀναλογιζόμενος τάς κατά τῆς ᾿Εκκλησίας ἁμαρτίας μας καί παραλείψεις μας, προσεύχομαι καί διά τήν ἐλαχιστότητά μου, ἀλλά καί διά τούς συνεπισκόπους μου ᾿Αρχιερεῖς καί δι᾿ ἅπαντα τόν ῾Ιερόν Κλῆρον, ἰδιαιτέρως ὅμως διά τόν σεβαστόν Προκαθήμενον τῆς ᾿Εκκλησίας, τήν Μακαριότητά σας. Προσεύχομαι δι᾿ ὅλους μας νά γίνη ἴλεως Κύριος καί Θεός ἡμῶν.
Μακαριώτατε, σᾶς γνωρίζω ἀπό τά νεανικά μου χρόνια, καί πάντοτε ἐξετίμησα τήν ἁγνότητα τῶν προθέσεών σας εἰς τά θέματα ἠθικῆς καί δικαίου, καί τήν ἀγωνιστικότητα τοῦ φρονήματός σας εἰς τά θέματα τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως καί τῆς καλῆς ῾Ομολογίας. Διά τοῦτο θαρρῶν εἰς αὐτά τά χαρίσματα - τάλαντα, τά ὁποῖα σᾶς ἔδωκεν Θεός, καθώς καί εἰς τήν πολυχρόνιον ἀπρόσκοπτον σοβαράν συνεργασίαν μας, σᾶς ἀπευθύνω μέ πολύν σεβασμόν καί ἄφατον ἀγωνίαν ψυχῆς τήν παροῦσαν ἀδελφικήν ἐπιστολήν καί σᾶς παρακαλῶ ἐκ βάθους καρδίας, νά μήν ἀφήσετε εἰς ἐκκρεμότητα σοβαρά ᾿Εκκλησιαστικά θέματα, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι καί αἱ Εἰσηγήσεις καί αἱ ᾿Αποφάσεις τῆς τελευταίας συνεδριάσεως τῆς ῾Ιεραρχίας (14-2-2002), ὅπως ἐδημοσιεύθησαν εἰς τό περιοδικόν "Κήρυξ Γνησίων ᾿Ορθοδόξων" μηνός Φεβρουαρίου 2002, οἱ ὁποῖες, ὡς ἐκ τῆς φύσεως καί τῆς δομῆς των, μᾶς ἐκθέτουν σοβαρῶς ὅλους, καί ὅπως σᾶς ἐδήλωσα διά τοῦ ὑπ᾿ ἀριθμ. 223/2-11-2001 ἐγγράφου μου, δέν δύναμαι νά τάς ἀναγνωρίσω, διότι εἰς ὁποίαν Σύνοδον καταλύεται Κανονική τάξις καί δέν ἀκολουθεῖται γραμμή τῶν ῾Αγίων Πατέρων καί λαμβάνονται ἀποφάσεις σκοπιμότητος, αὕτη ὅσον μεγάλη τόν ἀριθμόν καί ἄν εἶναι, ὅσον καί ἄν προεδρεύη Πρῶτος τῇ τάξει, δέν εἶναι δυνατόν νά θεωρῆται κανονική καί ὀρθόδοξος, ἀλλά "συνέδριον ματαιότητος". Φοβοῦμαι, μήπως ἰσχύσουν καί δι᾿ ἡμᾶς οἱ λόγοι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: "Καί γεγόνασι οἱ ποτέ υἱοί, ἀλλότριοι τῆς τῶν Πατριαρχῶν καί Πατέρων αὐτῶν εὐγενείας" ("Λόγος ᾿Αποδεικτικός ...", PG 95, σελ. 332 καί 333)
Διά νά συμβάλω, ἐν προκειμένῳ, ὅσον τό κατ᾿ ἐμέ εἰς τήν ἔξοδον ἐκ τῆς δημιουργηθείσης ᾿Εκκλησιαστικῆς κρίσεως, σᾶς ὑπενθυμίζω αὐτό τό ὁποῖον μοῦ ὑποσχεθήκατε, κατά τήν τελευταίαν ἐπίσκεψίν μου (Τετάρτη 28 Μαρτίου π..) εἰς τήν διαμονήν σας εἰς τό ᾿Επισκοπεῖον τοῦ ῾Αγίου Μοδέστου, καθ᾿ ἥν θά ἐδίδατε ἐντολήν εἰς τόν ῾Ιερομ. π. Νεόφυτον νά μέ συναντήση, ὡς ἐκπρόσωπός σας, καί, ὅπως ἀντιλαμβάνομαι, ὡς ὑπεύθυνος ἐν πολλοῖς, ὅμως καί αὐτό δέν ἔγινε, παρά τό γεγονός, ὅτι ἦτο ἰδική σας πρότασις πρός τήν ἐλαχιστότητά μου νά συζητήσω τά θέματα "μέ αὐτούς". ᾿Ενῶ, λοιπόν, δέν ἀπέρριψα τήν πρότασίν σας, αὕτη δέν ἐπραγματοποιήθη, ἀλλά δέν νομίζω, ὅτι λύσις τῶν θεμάτων εὑρίσκεται "εἰς αὐτούς", διότι πιστεύω ἀπολύτως, ὅτι μόνη ἁρμοδία καί ἱκανή πρός λύσιν τοῦ προβλήματος εἶναι ῾Ιερά Σύνοδος τῶν ᾿Επισκόπων μετά τοῦ ῾Ιεροῦ Κλήρου καί ὅλων τῶν θεολόγων.
Διά τοῦτο καί ἐπειδή τά σοβαρά ἐκκλησιαστικά προβλήματα τῶν ἡμερῶν μας εἶναι αἰτία ἀγωνίας δι᾿ ὅλους μας, διά τοῦτο ὡς ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί συλλειτουργός Σᾶς προτείνω καί παρακαλῶ, νά συγκληθῆ, μέ τήν εὐχήν καί εὐλογίαν Σας, μία Μεγάλη Σύνοδος εἰς τήν ὁποίαν νά κληθοῦν, πλήν τῶν Σεβασμιωτάτων ᾿Αρχιερέων καί ἐγκρατεῖς περί τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ὁμολογίαν, διά τοῦ λόγου καί τῆς ζωῆς, Κληρικοί καί Λαϊκοί, θεολόγοι μή. Καί ἄν ἀκόμη ὑγεία σας δέν σᾶς ἐπιτρέπη νά προεδρεύσετε προσωπικῶς τῆς τοιαύτης Μεγάλης Συνόδου, εἶναι δυνατόν νά προεδρεύση καλῶς εὐχή καί εὐλογία τοῦ γεραροῦ Προκαθημένου τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου διά τοῦ Κανονικοῦ ἀναπληρωτοῦ Αὐτοῦ. Πιστεύομεν καί ἐλπίζομεν, ὅτι μία τοιαύτη Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος Σύνοδος, ὁποία θά λειτουργήση μέ σεβασμόν πρός τήν Κανονικήν τάξιν καί τάς ᾿Εκκλησιαστικάς ἀρχάς τοῦ δικαίου καί τῆς ἠθικῆς, θά εὕρη μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ καί τόν θεῖον φωτισμόν διέξοδον ἀπό τήν σημερινήν ἐκκλησιαστικήν κρίσιν διά τῆς ἀντιμετωπίσεως καί ἐπιλύσεως ὅλων τῶν προβλημάτων.
῞Ενα τοιοῦτον γεγονός θά ἀποτελέση μεγίστην θείαν εὐλογίαν καί θά γίνη μεγάλη χαρά εἰς τήν ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσαν ᾿Εκκλησίαν (τῶν ᾿Αγγέλων καί τῶν ῾Αγίων), ἀλλά καί εἰς ὅλον τό πλήρωμα τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης ᾿Εκκλησίας, ἤτοι εἰς τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν. Πιστεύομεν, ὅτι πλήν τοῦ τεθλιμμένου πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας, πρώτιστα θά χαροποιήση ἰδιαιτέρως καί θά ἀναπαύση τήν ῾Υμετέραν βαρυαλγοῦσαν διά τά σοβαρά ἐκκλησιαστικά προβλήματα ἀρχιερατικήν καρδίαν, ὅτι ἐπετέλεσεν τό ᾿Αρχιεπισκοπικόν Της καθῆκον, διότι διά τῆς καλῆς ῾Ομολογίας καί ἀποκαταστάσεως καί τῆς Κανονικῆς τάξεως καί δικαιοσύνης ἐπανεπελεύσεται (θά ἐπανέλθη) ἄνωθεν εἰρήνη καί ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ ἑνότης, δέ Μακαριότης σας καί ἕκαστος ἐξ ἡμῶν θά ἔχωμεν τήν παρρησίαν, ὅταν μᾶς καλέση πλησίον Του Κύριος, ἀλλά καί ὅταν ἐν δόξη φανερωθῆ, νά εἴπωμεν μετά τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου: "Τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα".
Κατακλείω αὐτήν τήν ταπεινήν ἐπιστολήν μου, Μακαριώτατε, μέ τούς λόγους τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ:
"Ημεῖς δέ ἐρευνήσωμεν τάς Γραφάς καί τάς παραδόσεις τῶν ἁγίων Πατέρων, καί τούτους μιμησώμεθα· καί ὡς ηὕραμεν τήν ᾿Εκκλησίαν ἀπό Χριστοῦ καταβάσεως, οὕτως αὐτήν καί παραφυλάξωμεν, οὕτως αὐτήν παραδώσωμεν, καί μή χωρίσωμεν ἑαυτούς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἄλλα μέν ἀναγινώσκοντες καί ἄλλα νοοῦντες, μήπως ἐλθοῦσα ἑτέρα γενεά, μέλλῃ ἡμᾶς ἀναθεματίζειν, καί ἀνασκάπτειν ὡς παρά τῆς ᾿Εκκλησίας τούς τύπους καί τούς νόμους φρονοῦντας. Καί ὄντως ἡμᾶς οὐδέν ὠφελήσουσι τά πέρατα τῆς γῆς. ᾿Εγώ εὔχομαι καί παρακαλῶ τόν Θεόν, ἵνα εἰ καί ἀνάξιος εἰμί τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, καταξιώση με μέ τούς Πατέρας τῶν ἑπτακοσίων ἐτῶν, καί τῶν ἁγίων καί οἰκουμενικῶν ἕξι Συνόδων ἔχειν μέρος .... καί μέχρις ἐκχύσεως αἵματος τῆς ὁμολογίας ἡμῶν τήν καλήν καί βεβαίαν κρηπίδα ἀκράδαντον κατέχωμεν, ἵνα ἀκούσωμεν καί ἡμεῖς, "Πίστις ὑμῶν σέσωκεν ὑμᾶς· πορεύεσθε εἰς εἰρήνην". (῾Ιερός Δαμασκηνός, PG 95, 344)


Διατελῶ μετ᾿ ἀδελφικοῦ ἐν Χριστῷ σεβασμοῦ καί ἀγάπης


᾿Ελάχιστος ἐν ᾿Επισκόποις καί ἀδελφός ἐν Χριστῷ
+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος