Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ ''ΛΟΓΟΙ ΕΓΚΟΠΟΙ'' ΕΙΣ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.

 33. ΟΙ ΑΛΛΗΛΟΑΣΠΑΣΜΟΙ

 Καθώς προεγράψαμεν εστάλησαν εις την Κύπρον οι τέσσερεις Αρχιερείς δια την χειροτονίαν του νεαρού επισκόπου. Συν αυτοίς ευρέθη, κληθείς προφανώς εκ μέρους του Κυπρίου Επισκόπου και ο κ. Κυπριανός της Παρατάξεως των Ενισταμένων της Φυλής. Οπότε άπαντες ομού <<συν-χοροστάτησαν>> και εις κατάλληλον στιγμήν αλληλοασπάσθησαν, χάριν αγάπης και παιδικής αθώας φιλίας αλληλοπεριέπτυξαν εαυτούς και αλλήλους, ηκολούθησαν κατά το έθος προσφωνήσεις και τα λοιπά της φιλίας ρητά, όπου η κοινωνική της αδηρίτου ανάγκης υποχρέωσις επιβάλλει. Ο παρευρεθείς εις την χειροτονίαν μεθ' ου αντηλλάγησαν αλληλοασπασμοί και φιλόφρονες αλληλοπεριπτύξεις, δεν συμμετείχε εις την τελετήν, αλλά παρηκολούθει χοροστατών.
 Η σκηνή αυτή από την σκοπιάν των παρατηρητών κρίνεται οιονεί προπόνησις και προετοιμασία δια την μέλλουσαν ποθητήν ένωσιν των διϊσταμένων ορθοδόξων χριστιανών του πατρίου ημερολογίου! Καλή η ένωσις και άριστος, αν είναι όμως και θεάρεστος. Σχεδόν άπαντες. Κλήρος και λαός της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, ποθούμεν και προσευχόμεθα δια την ευλογημένην και αγίαν ένωσιν του πληρώματος του χριστιανικού κόσμου εις το Άγιον Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού. Ιστέον ότι οσάκις τελείται η Θεία Λειτουργία οι εκκλησιαζόμενοι ακούουν την φωνήν του Λειτουργού να κράζη ευκρινώς και να βοά εκτενώς τας δεήσεις: <<και υπέρ της των πάντων ενώσεως του Κυρίου δεηθώμεν>>, και ολίγον πρό της εκφωνήσεως του <<Πάτερ ημών>> λέγει ο Λειτουργός <<την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος παρά του Κυρίου αιτησώμεθα>>. Γράφω αυτά όχι δια επιμόρφωσιν, αλλά δια ισχυροποίησιν της μνήμης, και δια πιστοποίησιν ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν καθεύδει, αλλά πάντοτε δέεται υπέρ του ποιμνίου αυτής.

34. ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΙΣ

 Επληροφορήθην ότι ο επίσκοπος Κυπριανός προέτεινε μία λύσιν απλήν και <<αγαθοκίνητη>>, δια να επιτευχθή η ποθητή ένωσις. Και αυτή η πρότασις λέγει: <<Καλόν εστίν ίνα παραθεωρήσωμεν αυτά όπου μας χωρίζουν και να συμπτυχθώμεν εις αυτά όπου μας ενώνουν>>. Και έτεροι έχουν εκφράσει παρόμοια γνώμην και πρότασιν και εις άλλους χώρους. Ίσως να φαίνεται καλή η σκέψις εις την όψιν, εις την πράξιν όμως είναι ανέφικτος και επικίνδυνος. Η ιστορία βρίθει εικόνων ομοιοπαθών γεγονότων. Θα αναφέρωμεν μερικά εξ αυτών προς επιβεβαίωσιν και απόδειξιν της αληθείας.
 Πρώτον αναφέρομεν την ζωήν των δ'υο πρώτων ανθρώπων, των προγόνων ημών, εις τον εν Εδέμ παράδεισον, ένθα εκεί υπήρχεν παν αγαθόν, Έζων εν αυτώ πανευτυχισμένοι. Γυμνοί ήσαν και ούκ ησχύνοντο. Έζων ζωήν Αγγέλων. Η παράβασις όμως της εντολής του Θεού επέφερε έχθραν μεταξύ Θεού και Αδάμ συν τη Εύα και εξώσθησαν του Παραδείσου, ήγουν επήλθεν χωρισμός από τον Θεόν. Επανένωσις μετά του Θεού εγένετο ύστερα από 5508 έτη συνωδά τη μαρτυρία της Ιεράς Παραδόσεως, δια της Θείας Οικονομίας και της θυσίας του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και δια της μετοχής εις την ζωήν της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας.
 Δεύτερον το 1053 μ.Χ. επήλθε χωρισμός της Εκκλησίας δια της αποσχίσεως της Δυτικής. Από τότε έως σήμερον παρήλθον σχεδόν 1000 έτη. Προσπάθειες πολλές, καλοθέλητες ή και απεγνωσμένες δια ένωσιν, επιστολές, διατριβές διαγγελμάτων, εγκύκλιοι, τόμοι βιβλίων, αγώνες επίμονοι δια ένωσιν. Ένιοι τολμηροί προέβησαν ακόμη εις συμπροσευχάς και συλλείτουργα. Ο κάθε πάπας όμως ίστατο και ίσταται αμετακίνητος και ακλόνητος από την εξουσίαν του πρωτείου και την πεπλανημένην δόξαν του φιλιόκβε, ως και έτερα συναφή και παρεπόμενα. Επομένως ανέφικτος η ένωσις.
 Τρίτον το 1924 εγένετο η πραξικοπηματική αλλαγή του ημερολογίου και επήλθε το σχίσμα του νέου ημερολογίου. Οι άνθρωποι εμερίσθησαν εις νεοημερολογίτας και πλαιοημερολογίτας. Παρήλθον 94 έτη έως της σήμερον και εγένοντο προσπάθειες και αγώνες προς διόρθωσιν της διαστάσεως και αποκατάστασιν της ενότητος. Αλλά και πάλιν ουδέν εγένετο. Ουδέν το αποτέλεσμα. Ουδεμία διόρθωσις. Ανέφικτος η ένωσις.
 Τέταρτον. Το έτος 1937 επήλθεν διάστασις και διάσπασις μεταξύ των δύο επισκόπων, Χρυσοστόμου Καβουρίδη και Ματθαίου Καρπαθάκη. Και οι δύο ήσαν επίσκοποι του πατρίου εορτολογίου. Αλλά έπεσεν εν τω μέσω αυτών το μήλον της έριδος και επήλθεν διάσπασις. Τις ο ρίψας το μήλον της έριδος; Ή μήπως πέπτωκεν μόνον του, και κάτωθεν της μηλέας ήτο ο Νεύτων εξηπλωμένος και βλέπων το μήλον να πίπτη εκ του δένδρου της μηλέας προς την γην εις κατακόρυφον γραμμήν επί του προσώπου της υδρογείου και ανεκάλυψεν τον νόμον της βαρύτητος; Ημείς οι πτωχαλαζόνες, νομίζομεν ότι γνωρίζομεν τα πάντα, αλλ' ουδείς εξ ημών ή υμών δύναται να ανακαλύψη την πρωτογενή αιτίαν της ρίψεως του μήλου της έριδος και της κατά συνέπειαν αρχής της διχονοίας των ομοτίμων παγωνοφόρων!!! Παρήλθον 81 έτη από της διασπάσεως και του χωρισμού και ουδείς ηδυνήθη να θεραπεύση το σχίσμα. Είμεθα όντως δια κλάματα και μοιρολόγια μετά ποταμηδόν δακρύων. Τί είπω έτι και τί λαλήσω; Ο γηραιός ημών νους τί να σκεφθή;

35. Η ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ

 Επανέρχομαι εις την πρότασιν του επισκόπου Κυπριανού, ήτις λέγει ότι δια να επιτευχθή η ποθητή ένωσις, καλόν εστίν ίνα ρίψωμεν εις την λήθην πάντα όσα μας χωρίζουν και να επικεντρώσωμεν την προσοχήν μας εις αυτά τα οποία μας ενώνουν!!! Και σκέπτομαι ί δει ειπείν; Όθεν λέγω τα εξής: Οι ιεροί ναοί της Ανατολικής Εκκλησίας όλων νέου και παλαιού είναι ομοιότυποι, έξωθεν και έσωθεν. Το ιερό βλέπει προς ανατολάς. Η ναοδομή εις δύο ρυθμούς Βασιλικού και Βυζαντινού. Έσωθεν Αγία Τράπεζα, αντιμήνσια, λυχνίες πολύφωτες, πρόθεσις, Ιερά Σκεύη, άρτος ένζυμος, οίνος άκρατος, προσκυνητάρια, εικόνες ιδίας τεχνοτροπίας, βυζαντινή μουσική, άμφια των ιερωμένων, όμοια και ταύτα. Πώγωνες, εγκόλπια, ράβδοι ποιμαντικαί και πάντα τα εν τω ναώ, είναι όλα όμοια και τα αυτά. Εκείνο όπου μας χωρίζει είναι μόνον ένα και μοναδικόν. Είναι το ειλικρινές γνήσιον ορθόδοξον της πίστεως φρόνημα. Οπότε προς τα εκεί εστίν η κεντρομόλος δύναμις, ήτις αφορά το όλον θέμα και δέον προς τα εκεί να στρέψωμεν την προσοχήν και το ενδιαφέρον ημών.Ιστέον ότι η πρότασις του Κυπριανού φαίνεται εξ όψεως απαλή, απλή, ευγενής, ευπροσήγορος και ελπιδοφόρος. Αλλά εστίν χρεία μεγίστης προσοχής και διακρίσεως ετύμου εκτιμήσεως. Διότι πολλάκις ο ενθουσιασμός μας ρίπτει εις αδιέξοδον αγνώστων και ανεπιθυμήτων εξελίξεων, δι' ο πρόσχωμεν όσον ένεστι. Συγγνώμην δια το χαριτόλεκτον σχόλιον του επισκόπου Κυπριανού. Προσωπικά δεν γνωρίζω τον άνθρωπον, αλλά αναγιγνώσκων την επιστολήν του, παρά τη αμαθεία ήτις με διακρίνει, διέγνωκα ότι έχει χαρακτήρα ευαίσθητον και πνεύμα αρκούντος ανεπτυγμένον. Οπότε γνωρίζει άριστα να ελίσσεται εις κάθε περίπτωσιν της ζωής, διο θαρρήσας λέγω. Η ένωσις την οποίαν ποθούμεν, δέον να γράφεται ορθογραφικώς με δασείαν και ωμέγα και ουχί με ψιλή και όμικρον ομοηχών οίον ένοσις=σεισμός, κλονισμός. Δεν παριστάνω τον διδάσκαλον, απλώς την πενιχράν μου σκέψιν εξηγόρευσα, ην έγραψα επί του ανά χείρας αψύχου χαρτίου χάριν αθώας θυμηδίας και ουδέν έτερον. Ο Θεός είθε να μας φωτίση όλους προς δόξαν Αυτού και σωτηρίαν ψυχών αθανάτων. Αμήν.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Oct 2 ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΧΙΣΕΩΣ ΕΚ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΑΥΤΟΥ. Η Εκκλησία και οι ''εκκλησίες''... Ο Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής, 1861-1950. Αν μελετήσουμε την Εκκλησιαστική Ιστορία των ετών 1935 ως 1955, θα δούμε πλήθος παρανομιών και αντιφάσεων από μερίδα αυτοαποκαλουμένων σαν ''ΓΟΧ''... Η Εκκλησία Του Χριστού διέμεινε αμόλυντη από την αίρεση του νεοημερολογιτισμού, με επικεφαλή λόγω των περιστάσεων, τον Άγιο Ματθαίο τον Ομολογητή. Ούτος αναγκάστηκε να χειροτονήσει μόνος έναν Επίσκοπο, το Σεπτέμβριο του 1948 τον Τριμυθούντος Σπυρίδωνα, με τον οποίον κατόπιν εχειροτόνησε άλλους τρείς Επισκόπους, ώστε να ανασυγκροτήσει την Ιερά Σύνοδο Της Εκκλησίας της Ελλάδος, των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι Μητροπολίτες Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομάτης, αριστερά, και πρώην Φλωρίνης, δεξιά όπως κοιτάτε. Και οι δύο από το 1937 ως την κοίμησή τους κρατούσαν το παλαιό ημερολόγιο αλλά συγχρόνως έκαναν αιτήσεις στην νεοημερολογίτικη εκκλησία να τους αποκαταστήσει... Ο πρώην Φλωρίνης άλλαξε από το 1935 ως το 1950, 8 φορές άποψη για το αν έχει ή όχι έγκυρα μυστήρια η εκκλησία του νέου... Αξιοπιστία μηδέν... Οι άλλοι περιφερόμενοι Επίσκοποι που αυτοαποκαλούντο ''ΓΟΧ'', εκείνη την χρονιά, ήταν ένας πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης, ο Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο οποίος ανεγνώριζε τα μυστήρια της αιρετικής νεοημερολογίτικης εκκλησίας ως έγκυρα από τα τέλη του 1935 περίπου... Και δύο άλλοι επίσκοποι, ο Διαυλείας Πολύκαρπος Λιώσης και ο Μητροπολίτης Μεγαρίδος Χριστόφορος Χατζής, οι οποίοι το 1935 αφού χειροτονήθηκαν επίσκοποι απαρνήθηκαν την Αρχιερωσύνη τους σύμφωνα με την καταδικαστική απόφαση των νεοημερολογιτών δεσποτάδων που δέχτηκαν οι ίδιοι να τους δικάσει... Δηλαδή αποδέχτηκαν τους νεοημερολογίτες δεσπότες ως δικαστές τους ενώ ανήκαν σε άλλη πνευματική δικαιοδοσία... Αργότερα, εν έτει 1945, ενώθηκαν πάλι με τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο αν και ο ίδιος ο Χρυσόστομος τους είχε πει από το 1935, ότι δεν είναι επίσκοποι πια λόγω του ότι οι ίδιοι αυτοκαθαίρεσαν τους εαυτούς τους όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω. Ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, κέντρο, ο Διαυλείας Πολύκαρπος Λιώσης και ο Μητροπολίτης Μεγαρίδος Χριστόφορος Χατζής, αριστερά και δεξιά του. Μετά το 1945 ενωμένοι και πάλι. Δύο αυτοκαθηρημένοι Επίσκοποι και ένας που ενώ εμφανίζεται ως παλαιοημερολογίτης αναγνωρίζει την νεοημερολογίτικη εκκλησία ως εκκλησιαστική του αρχή... Τότε γιατί κρατούσε το παλαιό για να λειτουργεί; Σύμφωνα με τον Β' Κανόνα της εν Αγία Σοφία Συνόδου, όποιος κληρικός αρνηθεί τον ιερατικό βαθμό του δεν δύναται να ανέλθει και πάλι σε αυτόν... Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος σε άρθρο του στην εφημερίδα ''Κήρυξ Ορθοδόξων'', έτος 5ο, φύλλο 223, 22 Ιουλίου 1935, γράφει προς την αιρετική νεοημερολογίτικη εκκλησία, της οποίας δε θεωρούσε τότε τα μυστήρια έγκυρα, τα εξής: ''Να σας χαίρωνται οι νέοι προσήλητοί σας, οι οποίοι θαμπωμένοι από την μωρή σοφία σας, έσπευσαν να σας δηλώσουν μετάνοια, ενώ ορθοδοξούσαν, και να πέσουν στη πλάνη. Να γνωρίζουν δε ούτοι, πως δεν έχουν δικαίωμα να αρνηθούν την επισκοπική τους ιδιότητα και να επιστρέψουν στον βαθμό της ιερωσύνης, χωρίς να υποστούν τις συνέπειες της αυτοκαθαίρεσης. Απώλεσαν το δικαίωμα να επιστρέψουν στον επισκοπικό βαθμό με την ενέργειά τους αυτή σύμφωνα με τον Β' Κανόνα της Συνόδου της Αγίας Σοφίας που λέγει: ''Εί δε τίς Επίσκοπος εί τις άλλος του Αρχιερατικού αξιώματος προς τον Μοναχικόν θελήσει κατελθεί βίον μήκετι τούτον της Αρχιερατικής αντιποιείσθαι αξίας. Εί δε τίς αυτός εαυτόν αποστερήσει του Αρχιερατικού βαθμού ουκέτι δύναται επαναστρέψει προς το πρότερον αξίωμα, όπερ δι' αυτών των έργων ηθέτησε.'' Και υπογράφει: ''Εκ του τόπου της εξορίας τη 10/23-7-1935 Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.'' Υπάρχει φωτοτυπία της εφημερίδος για όποιον σοβαρό μελετητή θέλει να δει το φύλλο στο οποίο δημοσιεύθη. Παρά ταύτα κάποιοι συκοφάντες του Αγίου Ματθαίου λασπολογούν λέγοντας πως υπήρχαν επίσκοποι να χειροτονήσουν με τον Βρεσθένης Ματθαίο αλλά εκείνος δεν ήθελε... Ψέμα και συκοφαντία να λέγεται αυτό και θα αποδειχθεί παρακάτω. Εκείνος ήθελε αλλά υπό το φώς των Ιερών Κανόνων... Οι υπόλοιποι του έγραφαν: ''Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, έλα να συλλειτουργήσουμε χωρίς αναφορές στα παλιά.'' Αφού δηλαδή αρνήθηκαν την ιερωσύνη τους και αναγνώριζαν τα μυστήρια της νεοημερολογίτικης εκκλησίας, τον ήθελαν στο μαντρί τους γιατί αν έμενε ανεξάρτητος και άρα ελεύθερος από τον ζυγό τους θα τους χαλούσε τα σχέδια... Όντως έτσι έγινε γιατί εκείνος προέβη σε χειροτονίες επισκόπων, ενώ οι υπόλοιποι επέστρεψαν στην αίρεση του νέου, ομιλώ για τους: Επίσκοπο Διαυλείας Πολύκαρπο Λιώση και Μητροπολίτη Μεγαρίδος Χριστόφορο Χατζή, οι οποίοι για δεύτερη και τελευταία φορά, το 1953, επέστρεψαν στην νεοημερολογίτικη μάνδρα... Και οι: Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος και πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης κοιμήθηκαν χωρίς να αφήσουν διαδόχους Επισκόπους. Απόδειξη ατράνταχτη πως θεωρούσαν τη νεοημερολογίτικη εκκλησία, κανονική εκκλησία της Ελλάδος και τους εαυτούς τους οπαδούς ενός εθίμου, αν δεν ήταν υπηρέτες κρυφοί της αιρετικής εκκλησίας του νέου. Γιατί πως εξηγείται ένας επίσκοπος της εμφάνειας του Χρυσοστόμου Καβουρίδου να πεθαίνει χωρίς να δέχεται να χειροτονήσει επισκόπους; Τους χιλιάδες οπαδούς που τον ακολουθούσαν πού τους άφηνε; Στα χέρια του Αγίου Ματθαίου που τον συκοφαντούσε για προτεστάντη; Ή στα χέρια της νεοημερολογίτικης εκκλησίας που την αναγνώριζε για εκκλησιαστική του αρχή, και είχε δεσμευτεί ενώπιον της δημοσίως ότι δεν θα χειροτονήσει επισκόπους ποτέ;;; Βλέπε εφημερίδα ''Ελευθερία'' με ημερομηνία 14 Νοεμβρίου 1945. Πολύ σκοτεινός και γεμάτος αντιφάσεις ο ρόλος του εν λόγω Ιεράρχη... Στις 13 Μαϊου του 1935 ομολογεί δημοσίως, εγγράφως και κοινοποιεί στην νεοημερολογίτικη εκκλησία το πιστεύω του, ομού μετά δύο άλλων Επισκόπων, ότι δηλαδή συμφώνως της αποφάσεως της Α' Οικουμενικής, το ιουλιανό είναι το ημερολόγιο βάσει του οποίου θα ρυθμίζεται ο ενιαύσιος κύκλος εορτών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όποιος αθετεί την απόφαση αυτή αυτομάτως θέτει τον εαυτό του εκτός Εκκλησίας. Επιπλέον συμφώνως με τις Πανορθόδοξες Συνόδους των ετών 1583, 1587, 1593, 1848, όποιος καινοτομήσει και αλλάξει τις αποφάσεις προηγουμένων Συνόδων ήδη υποβάλει εαυτόν στο αιώνιο Ανάθεμα Της Εκκλησίας. Λόγω του ότι βλασφημεί Το Άγιο Πνεύμα ως δήθεν μη ορθώς λαλήσαν! Ανάθεμα και έγκυρα μυστήρια βεβαίως δεν συμβαδίζουν. Ο υπό Ανάθεμα ευρισκόμενος, δηλαδή εκτός Εκκλησίας, είναι τελείως απογυμνωμένος από την Θεία Χάρη... Έτσι λοιπόν η εκκλησία εκείνη που καινοτόμησε και καταπάτησε τις αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων στερείται Θείας Χάριτος. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγον και οι τρείς Επίσκοποι που έφυγαν το 1935, από την αίρεση του νέου, εχειροτόνησαν επισκόπους και την Σύνοδο την ονόμασαν Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος, αφού τον τίτλο ''Ορθόδοξη'', τον κράτησε η αιρετική εκκλησία του νέου με την αρωγή του κράτους... Τα ονόματα των επισκόπων είναι: Πρώτος λόγω αρχαιότητος στην Αρχιερωσύνη, ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομάτης, δεύτερος, ο πρωταγωνιστής των προβλημάτων, ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, και τρίτος ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, ο οποίος μετά την νεοημερολογίτικη καταδικαστική απόφαση για εξορία των τριών αυτών Μητροπολιτών, αυτομόλησε πίσω στην αίρεση προδίδοντας τον λαό που τον πίστεψε... Δειλός και χωρίς σταθερό φρόνημα απεδείχθη. Προς το τέλος του 1935 όμως αλλάζει τοποθέτηση και προδίδει την Ορθόδοξη ομολογία του 1935, ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος αναγνωρίζοντας τα μυστήρια της νεοημερολογίτικης εκκλησίας ως έγκυρα. Κρατώντας όμως εκείνος παράλληλα το παλαιό ημερολόγιο ως έθιμο... δήθεν!!! Ακολουθεί και ο Δημητριάδος Γερμανός τον κατήφορο αυτό... Οι άλλοι δύο Επίσκοποι που είχαν χειροτονηθεί από τους τρείς προαναφερομένους επισκόπους, ο Μητροπολίτης Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος και ο Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης, (Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής, 1861-1950), έμειναν σταθεροί στην Ορθόδοξη Ομολογία του 1935, βάσει της οποίας και δέχτηκαν να χειροτονηθούν. Αλλιώς, τουλάχιστον ο Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής, δεν υπήρχε πιθανότητα να δεχτεί χειροτονία από χέρι χλιαρού, στην Πίστη, Επισκόπου. Ο Άγιος Ματθαίος άλλωστε δεν κοινώνησε ποτέ με την αίρεση του νέου ημερολογίου, και από το 1924 που κατέστη σχισματική η νεοημερολογίτικη εκκλησία εξέδιδε φυλλάδια, ιδίοις εξόδοις, προκειμένου να ενημερωθεί ο λαός. Οι άλλοι δύο, το αυτό έτος, δηλαδή το 1935, Επίσκοπος Διαυλείας Πολύκαρπος Λιώσης και Μητροπολίτης Μεγαρίδος Χριστόφορος Χατζής, εντάχθηκαν στην νεοημερολογίτικη εκκλησία γενόμενοι και πάλι... Ιερείς. Κάτι που ουδέποτε συνέβη στην εκκλησιαστική ιστορία από όσα γνωρίζουμε. Και όπως είπαμε και παραπάνω, εφόσον αρνήθηκαν την Αρχιερωσύνη τους εξέπεσαν στον βαθμό του Μοναχού, δεν επιτρεπόταν να λειτουργήσουν ξανά, ούτε ως Ιερείς ούτε ως Επίσκοποι. Βεβαίως το 1945 που επέστρεψαν στον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, εκείνος ενώ είχε γράψει δημοσίως περί της αρνήσεως της Αρχιερωσύνης τους και το ότι ήταν πια απλοί Μοναχοί, τους δέχτηκε ως κανονικούς Επισκόπους... Αυτοί ήταν οι αυτοαποκαλούμενοι ''Γνήσιοι Επίσκοποι'' που κατηγορούσαν τον Άγιο Ματθαίο, επειδή χειροτόνησε μόνος του τον Τριμυθούντος Σπυρίδων το 1948. Ο πρώην Φλωρίνης όμως και ο Δημητριάδος Γερμανός, άλλαζαν ομολογία όπως το φίδι αλλάζει δέρμα... Ο δε Γερμανός έκανε και αιτήσεις προς την νεοημερολογίτικη εκκλησία για να τον αποκαταστήσει στην Μητρόπολή του! Αλλά ταυτόχρονα εξακολουθούσε να λειτουργεί με το παλαιό... Τυχαίο; Οι παλινδρομήσεις των Ιεραρχών αυτών είχαν και λειτουργικό αντίκτυπο. Εδέχοντο να κοινωνούν μέλη της νεοημερολογίτικης εκκλησίας χωρίς να τα μυρώνουν, ενώ το 1935 εκήρυξαν την αίρεση του νέου ημερολογίου και τα μυστήρια της εκκλησίας αυτής άκυρα. Δηλαδή ενώ ομολογούσαν ότι τα μέλη της αίρεσης γίνονται δεκτά με μύρωμα ώστε να γίνουν μέλη Της Εκκλησίας, εκείνοι στην πράξη δεν το εφήρμοζαν αυτό και πολλοί Γνήσιοι Ορθόδοξοι Ιερείς και λαϊκοί προβληματίζοντο και εσκανδαλίζοντο. (Πολλοί εκ των σημερινών αιρετικών Φλωριναίων επισκόπων συνεχίζουν αυτήν την διπλή τακτική. Από την μία θεωρητικά λέγουν, οι νεοημερολογίτες ως εκτός Εκκλησίας πρέπει να μυρώνονται προτού γίνουν δεκτοί στην Θεία Κοινωνία αλλά στην πράξη κοινωνούν όποιον νά 'ναι...) Το 1937 κατόπιν πολλών συναντήσεων και ανταλλαγής επιστολών και Εγκυκλίων, 17 Ιουνίου, 6 Σεπτεμβρίου, 19 Σεπτεμβρίου, 5 Οκτωβρίου, οι: Μητροπολίτης Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος και Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος κατήγγειλαν δημοσίως και απεκήρυξαν ως μή Ορθοδόξους τον Δημητριάδος Γερμανό Μαυρομάτη και τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο. Περίμενε με αγάπη και υπομονή δύο έτη ο Άγιος Ματθαίος την μετάνοια των αιρετικών Επισκόπων. Αυτός ήταν ο κατά τα άλλα παράφρων, αδιάκριτος, απόλυτος και εγωϊστής Βρεσθένης Ματθαίος... Με αυτές τις λέξεις τον συκοφαντούν αλλά η ιστορία αποδεικνύει την αλήθεια. Περίμενε, χωρίς βέβαια να συμπροσεύχεται μαζί τους, ώστε να τους δείξει πού οδηγούν την κατάσταση με τις καινοτόμες αιρετικές απόψεις τους. Όταν πια είδε το αμετάκλητο του φρονήματος των ανδρών αυτών, με τον Μητροπολίτη Κυκλάδων Γερμανό απέκοψαν πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν και τυπικώς, με την απαραίτητη έγγραφη Έγκύκλιο. Ο Μητροπολίτης Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος. Το 1935 ορθοδοξεί μετά του Αγίου Ματθαίου. Το 1937 διακόπτει εκκλησιαστική κοινωνία μετά των δύο καινοτόμων Επισκόπων. Το 1943 αλλάζει άποψη και λέει ότι δεν τον χώρισαν λόγοι Πίστεως από τον πρώην Φλωρίνης αλλά προσωπική αντιπάθεια. Ο Άγιος Ματθαίος του ζητά διευκρινίσεις, εκείνος αρνείται και διαδίδει την δήθεν εγκυρότητα των μυστηρίων του νέου ημερολογίου... Ο Άγιος Ματθαίος αναγκάζεται να διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία και με αυτόν... Του αποστέλλει επιστολή να ομολογήσει την ορθή Ομολογία Πίστεως. Ο Κυκλάδων σιωπά. Μένει τραγικά μόνος απέναντι σε Επισκόπους αναξιόπιστους και άνευ Ορθοδόξου Ομολογίας. Έβαλαν τα προσωπικά τους υπεράνω της ενότητος της Συνόδου. Στις 6 και 19 Σεπτεμβρίου του 1937, ο Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος έστειλε κοινάς επιστολάς στους αντορθόδοξους Αρχιερείς. Τους πληροφορεί πως εφόσον η νεοημερολογίτικη εκκλησία είναι κατ' αυτούς η Κανονική εκκλησία της Ελλάδος, η μόνη Ορθόδοξη και με έγκυρα μυστήρια, άρα και οι καθαιρέσεις της είναι έγκυρες και εφόσον καθαίρεσαν τον Δημητριάδος Γερμανό και τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο και τους έφεραν στην τάξη των απλών Μοναχών, κακώς συνεχίζουν να εμφανίζονται ως Επίσκοποι... Βεβαίως δεν έβγαλαν οι εν λόγω Επίσκοποι τα εγκόλπια τους και συνέχιζαν να εμφανίζονται σαν Επίσκοποι στα μάτια του απλού λαού που δεν ήξερε από Κανόνες και εκκλησιολογικά θέματα. Ο Αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παππάς, ήταν Ορθόδοξος τότε, σε επιστολή του τον Δεκέμβριο του 1937 αναφέρει πως: ''Oι αντιφάσεις των εκπεσόντων Επισκόπων εσκανδάλισαν πλειάδα Ορθοδόξων πιστών οι οποίοι ενετάχθησαν στην εκκλησία του νέου ημερολογίου... Αυτοί οι Επίσκοποι δεν είναι πλέον Ορθόδοξοι αλλά προδότες''. Αυτό ήταν το ποιμαντικό έργο του παρουσιαζομένου, υπό των οπαδών του σήμερον, ως στυλοβάτου της Ορθοδοξίας. Ο Αρχιμανδρίτης αυτός το 1945 ξέχασε τη προδοσία του Φλωρίνης και εντάχθηκε στην αιρετική του ομάδα, μάλλον για να γίνει Επίσκοπος. Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος απέστειλε επιστολή στις 17 Οκτωβρίου του 1937 προς το διοικητικό συμβούλιο της Κοινότητος. Καταφέρεται κατά των Ορθοδόξων Επισκόπων Γερμανού και Αγίου Ματθαίου, γιατί όπως γράφει: ''Αρνήθηκα να επιτρέψω τη μύρωση των νεοημερολογιτών παίδων και να κηρύξω αιρετικάς και σχισματικάς τας νεοημερολογίτικας εκκλησίας και άκυρα τα μυστήριά των''. Επιβεβαιώνει δηλαδή τους Επισκόπους που συκοφαντεί για φιλαρχία και εγωϊσμό, πως δεν τον απέκοψαν της εκκλησιαστικής κοινωνίας για αυτούς τους αναπόδειχτους και συκοφαντικούς λόγους που διέδιδε, αλλά γιατί όντως υπήρχε ζήτημα Πίστεως και Ορθοδόξου Ομολογίας. (Αυτά αν τα διάβαζαν οι σημερινοί αιρετικοί Φλωριναίοι ''ΓΟΧ'', ίσως σταματούσαν να συκοφαντούν για το σχίσμα του 1937 τον Άγιο Ματθαίο, γιατί τα γραπτά μένουν και καταδεικνύουν ως πολέμιο και εχθρό Της Εκκλησίας τον Αρχηγό τους, τον Χρυσόστομο Καβουρίδη. Από λόγια όλοι έχουν να πουν πολλά και εντυπωσιακά συνήθως, από αποδείξεις οι προσωπολάτρες στερούνται και γι' αυτό καταφεύγουν στη λάσπη...) Ουδείς ποτέ μπόρεσε να εξηγήσει γιατί ο πρώην Φλωρίνης ενώ φάνηκε όντως ιστορικό πρόσωπο για την Εκκλησία της Ελλάδος, χειροτονόντας Επισκόπους αρχής γενομένης από 23 Μαϊου ως τις 26 Μαϊου, κατόπιν εγγράφου Ομολογίας ενώπιον Ιερέων και λαού, στις 13 Μαϊου του 1935, μέσα σε λίγους μήνες άλλαξε ομολογία και κατέστη η καταστροφή του αγώνος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Κράτησε το παλαιό ημερολόγιο ώστε να φαίνεται Ορθόδοξος αλλά ανεγνώριζε την νεοημερολογίτικη εκκλησία ως Ορθόδοξη με μυστήρια... Κοιμήθηκε εν τέλει άνευ διαδόχων αφού δεν εχειροτόνησε Επισκόπους ενώ υπήρξε περίοδος κατά την οποία είχε άλλους τρείς Επισκόπους στην ομάδα του, 1950-1951, και δύο από το 1951 ως τις αρχές του 1953... Περίεργη, τουλάχιστον, η συμπεριφορά του για κάποιον που τον παρουσιάζουν, οι σήμερον πνευματικοί επίγονοι του, ως στυλοβάτη της Ορθοδοξίας... Στυλοβάτης ένας που δεν χειροτονεί Επισκόπους για την Εκκλησία; Που αφήνει στον ψεύτικον αυτόν αιώνα τα παιδιά του ορφανά από Επισκόπους; Στις 2 Δεκεμβρίου του 1935 ο συνεργάτης του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ο Δημητριάδος Γερμανός έκανε αίτηση στην εκκλησία του νέου για να τον αποκαταστήσει στην Μητρόπολή του! Στην επιστολή του καταλήγει γράφοντας ότι θα ''συμμορφωθή προς τον 5187 καταστατικό νόμο ως προς τας σχέσεις του με την διοικούσα Ιερά Σύνοδο.'' Υπάρχει φωτοτυπία εκ του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, με αριθμό πρωτοκόλλου 15921. Κάποιοι επιμένουν σήμερον να λέγουν ότι οι εν λόγω Ιεράρχες ηγωνίζοντο δια την Ορθοδοξίαν... Και λέμε και για τους δύο γιατί και ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος κατέθεσε όχι μία, αλλά 5 (!!!) αιτήσεις επιστροφής του στην αιρετική εκκλησία του νέου... Βλέπε βιβλίο ''Νομοκανονικαί Ενασχολήσεις'' Δημητρίου Πετρακάκου, επιτρόπου επικρατείας παρά τη Συνόδω της Εκκλησίας της Ελλάδος Αθήναι, 1943, δελίδες 180, 181, 183, 285. Επιπλέον κατέθεσε και αίτηση προς το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως αναγνωρίζοντας ως εκκλησιαστικές του αρχές την νεοημερολογίτικη ελληνική αυτοκέφαλη εκκλησία και το νεοημερολογίτικο Πατριαρχείο Κων/λεως... Μην αναμένετε να διαβάσετε αυτά τα ιστορικά ντοκουμέντα σε ιστολόγιο αυταποκαλουμένων ''ΓΟΧ'', οπαδών του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Για όποιον καλόπιστον μελετητή της αληθείας υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία των αναγραφομένων, με φωτογραφίες των εν λόγω εγγράφων, εγκυκλίων, επιστολών και αιτήσεων. Επιπλέον ουδείς εκ των πολυδιασπασμένων σημερινών συνεχιστών της αιρετικής ομάδος που άφησε ο εν λόγω Επίσκοπος δεν αμφισβητεί αυτά τα στοιχεία. Την 15ην Ιανουαρίου του 1938, υπό του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, επί Υπουργού Κ. Γεωργακοπούλου, κατετέθη με αριθμό πρωτοκόλλου 1613, στην νεοημερολογίτικη σύνοδο της Ελλάδος κοινή αίτηση των Επισκόπων, Δημητριάδος Γερμανού και πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, με αίτημα την άρση των καθαιρέσεων τους, την αναγνώρισιν των χειροτονιών τους, του 1935, την δίκην των Επισκόπων Κυκλάδων Γερμανού και Βρεσθένης Ματθαίου, την κατάργησην της Ελληνικής θρησκευτικής Κοινότητος των Γ.Ο.Χ., αποδεχόμενοι την οποιαδήποτε απόφασην της νεοημερολογίτικης εκκλησίας περί του ημερολογίου. Επιβεβαιώνοντας έτσι το δίκαιο και Ορθοδοξότατο της αποφάσεως του Αγίου Ματθαίου να διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με τοιαύτης ποιότητος Αρχιερείς... Πολύ μίσος και εμπάθεια εναντίον του Αγίου Ματθαίου. Ζητούν από τους αιρετικούς νεοημερολογίτες να δικάσουν Επισκόπους που οι ίδιοι εχειροτόνησαν... Πρώτα ζητούν να αναγνωρίσουν οι νεοημερολογίτες Επίσκοποι τις χειροτονίες του 1935 που αυτοί οι ίδιοι έκαναν, για να δικαιώσουν το εγώ τους, αλλά μετά από την αναγνώριση απαιτούν να δικαστούν δύο Επίσκοποι εκ των χειροτονιών αυτών... Ούτοι οι ''αδελφοί'' λοιπόν ζητούν αναγνώριση των πράξεων τους και κατόπιν καταδίκη προσώπων που αντιπαθούν... Και μετά διέδιδαν λάσπη εναντίον του Αγίου Ματθαίου ότι δήθεν προέβη σε σχίσμα και αντικανονικές πράξεις από έπαρση και φιλαρχία... Ας μας αποδείξουν αυτά που έλεγε ο δεσπότης τους, και οι ίδιοι συνεχίζουν να διαδίδουν σήμερον μέσα από αιρετικά ιστολόγια, με το να μας παρουσιάσουν όχι πολλά... αλλά μόνο ένα έγγραφο ή επιστολή, μόνο ένα που να ζητά ο Άγιος Ματθαίος από αιρετικούς Επισκόπους να δικάσουν τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο. Αν βρουν ας μας το παρουσιάσουν δημοσίως στο διαδίκτυο, αλλιώς ας σταματήσουν να λασπολογούν εναντίον του Αγίου Ματθαίου, με αόριστες και άνευ αποδείξεων συκοφαντίες για τον δήθεν εγωϊσμό, την δήθεν έπαρση και φιλαρχία του Αγίου εκείνου ανδρός καθ' όλα. Άλλες συκοφαντίες που ξεστομίζουν εναντίον του Αγίου Ματθαίου είναι ότι διακατείχετο από εωσφορική υπερηφάνεια και από μία έξαρση υπερζηλωτισμού. Αν αναζητήσετε να βρείτε μία επιστολή του Αγίου που να διαφαίνονται αυτά τα χαρακτηριστικά στη προσωπικότητά του, δε θα εντοπίσετε τίποτα απολύτως. Τότε γιατί τα αναφέρουν οι αυταποκαλούμενοι ''ΓΟΧ''; Γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να πουν. Οι περιφερόμενοι ανα την επικράτεια δεσπότες που παρουσιάζονται ως ''ΓΟΧ'', είναι χειροτονημένοι από δεσπότη νεοημερολογίτη, τον Γαλλίας Θεόφιλο Ιονέσκου και έναν οικουμενιστή παλαιοημερολογίτη τον Σικάγου Σεραφείμ, όπου το 1960 εχειροτόνησαν μαζί, έναν Αρχιμανδρίτη ονόματι Ακάκιο Παππά, σε Επίσκοπο Ταλαντίου. Κατόπιν ένας οικουμενιστής, συμπροσευχόμενος με Καρδιναλίους, ο Μητροπολίτης Χιλής Λεόντιος, ήρθε εν Ελλάδι το 1962 και χειροτόνησε με τον Ταλαντίου Ακάκιο, Επισκόπους για τους οπαδούς του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου που τους άφησε χωρίς Επίσκοπο. Από τέτοιους οικουμενιστές Επισκόπους έλαβαν χειροτονία και ήρθαν στην Ελλάδα παρουσιαζόμενοι ως ''ΓΟΧ''. Ποιοί; Οι κατ' ουσίαν νεοημερολογίτες. Φόρεσαν το ένδυμα του ''ΓΟΧ'' και ήρθαν να διαλύσουν Την Εκκλησία Του Κυρίου. Αλλά το καθαρό ποίμνιο συνεχίζει ακάθεκτο τον αγώνα για την Αλήθεια Του Χριστού. Υπάρχει και η σχετική φωτογραφία του Χιλής Λεοντίου με τους Καρδιναλίους να συμπροσεύχεται, για όποιον δεν πιστεύει το γραφόμενο. Ας δούμε όμως την σοβαρότητα του ''στυλοβάτου της Ορθοδοξίας'' Χρυσοστόμου Καβουρίδου. Αφού τον Μάιο του 1935 κηρύσσει την νεοημερολογίτικη εκκλησία σχισματική και άνευ μυστηρίων, προς τον Οκτώβριο του ιδίου έτους λέγει ότι η νεοημερολογίτικη εκκλησία είναι η κανονική με έγκυρα μυστήρια και οι παλαιοημερολογίτες θεματοφύλακες ενός ημερολογιακού εθίμου... Έτσι συνεχίζει μέχρι και το 1940, όπου στις 29 Μαρτίου λαμβάνει χώρα μία συνάντηση των τεσσάρων Επισκόπων στην οικία του κ. Βασιλείου Κηρύκου, στο Ψυχικό, με θέμα την κανονικότητα της νεοημερολογίτικης εκκλησίας και την εγκυρότητα των μυστηρίων της. Εκεί ο Δημητριάδος αφού άρχισε τις ύβρεις φεύγει άνευ λόγου από την οικία και μένει ο Φλωρίνης με τινές εκ των Ιερέων του. Σε ερώτηση του Αγίου Ματθαίου αν πιστεύει πως έχει έγκυρα μυστήρια η εκκλησία του νέου απαντάει ''Ναί έχει''. ''Δηλαδή δεν είναι σχισματική εκκλησία;'', τον ρωτούν... και απαντάει πάλι, ''Όχι δεν είναι''... Κατόπιν διαβάστηκε η απόφασις της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1848 και η επιστολή του Αγίου Γερμανού Πατριάρχου Κων/λεως προς τους εν Κύπρω λαϊκούς. Δεν τις αποδέχτηκε ο Φλωρίνης Χρυσόστομος και ανεγνώσθη εκ των του Αγίου Νικηφόρου το εξής: ''Την Εκκλησίαν Του Θεού αποτελλούν οι ευσεβείς όσο λίγοι κι αν μείνουν. Σε αυτούς σώζονται οι Εκκλησιαστικοί θεσμοί. Οι ακολουθούντες τη καινοτομία είναι εκτός Εκκλησίας''. Αφού ούτε αυτά δέχτηκε ο ''στυλοβάτης της Ορθοδοξίας'' η συνάντηση έλειξε σε ήρεμο κλίμα, αλλά και συνάμα απογοητευτικό. Μετά από τρείς μήνες αλλάζει άποψη, πάλι, και σε Εγκύκλιο του με ημερομηνία 30 Αυγούστου 1940, λέγει: ''Ως προς το έγκυρο των μυστηρίων των νεοημερολογιτών εμμένουμε σε όσα διακηρύξαμε το Μάιο του 1935''... Ο Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής σε φωτογραφία του 1910. Κατόπιν αυτού ο Άγιος Ματθαίος και ο Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος ζητούν να συναντηθούν μετά των άλλων Επισκόπων, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου και Δημητριάδος Γερμανού Μαυρομάτη για να ενωθούν. Αλλά συνάντηση δεν έγινε ως το 1942, όπου οι δύο αυτοί Επίσκοποι διαφώνησαν για λόγους που δεν έγιναν ποτέ γνωστοί και ο Δημητριάδος άφησε την αρχηγία πλήρως στον Φλωρίνης... Κάποιοι λένε πως ο Δημητριάδος Γερμανός δεν άντεξε το καρκίνωμα του παλαιού ημερολογίου, δηλαδή το να κατέχουν oi λαϊκοί τους ιερούς ναούς και να φέρονται στους Ιερείς και Επισκόπους απάνθρωπα, απαξιωτικά, με ύφος αφεντικού και άλλα πολιτισμένα. Αλλά κάτι δεδομένο δεν γνωρίζουμε. Το ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς, σε κάποιες ομάδες Φλωριναίων, όντως έχει αυτά τα γνωρίσματα από τότε, είναι αληθές, αλλά δεν γνωρίζουμε με σιγουριά αν αυτός ήταν ο λόγος που αποσύρθηκε ο Δημητριάδος. Οι μαρτυρίες για την κατάληξη της συναντήσεως στο Ψυχικό υπάρχουν, σε φωτυπίες των επιστολών της εποχής και περιγράφουν όσα σας γράψαμε. Ως τώρα μετρήσατε 3 αλλαγές στα λεγόμενα του Φλωρίνης... Μέσα σε 5 χρόνια... Αλλά επειδή το μυαλό εκάστου είναι απρόβλεπτο, το 1944 την 1η Ιουνίου αλλάζει για τέταρτη φορά ομολογία ο ''στυλοβάτης της Ορθοδοξίας'' Φλωρίνης, και αναγνωρίζει και πάλι την κανονικότητα της νεοημερολογίτικης εκκλησίας και τα μυστήρια της... Τέσσερεις αλλαγές ομολογίας πίστεως σε 9 χρόνια... Και συνεχίζουμε... Αλήθεια ποιός από σας θα έπαιρνε σοβαρά έναν Επίσκοπο που για το ίδιο θέμα Πίστεως θα άλλαζε γνώμη δύο φορές σε ένα χρόνο, το 1935; Τρείς φορές σε 5 χρόνια, από 1935 ως 1940; Τέσσερεις φορές σε 9 χρόνια, από 1935 ως 1944; Και μετά ξανάλλαξε ομολογία πάλι... Το 1948 29 Οκτωβρίου, κατόπιν των χειροτονιών του Αγίου Ματθαίου δημοσιεύει Εγκύκλιο στην οποία, πάλι αλλάζει ομολογία και κηρύσσει την εκκλησία του νέου ημερολογίου σχισματική με άκυρα μυστήρια... Αλλά όταν με επιστολή του ο Άγιος του ζητούσε στις 9 Ιουλίου 1948, να ομολογήσει εγγράφως την εκκλησία του νέου σχισματική και να συναντηθούν για να χειροτονήσουν μαζί Επισκόπους, ο Φλωρίνης σιώπησε και δεν απήντησε τίποτα ούτε εγγράφως ούτε προφορικώς... Αυτά υπάρχουν σε έγγραφα της εποχής φωτοτυπημένα, διαθέσιμα σε όποιον καλόπιστο μελετητή τα ζητήσει. Ακόμα να πούμε κάτι πολύ σημαντικό. Είχε ορισθεί συνάντηση μεταξύ του Φλωρίνης και του Αγίου για τις 6 Ιουλίου 1948 στη οικία του κ. Βασιλείου στο Ψυχικό, αλλά παραμονή της συναντήσεως ο Φλωρίνης δεν πήγε... Στις 9 Ιουλίου ο Άγιος του ζητά εγγράφως ομολογία Ορθοδόξου Πίστεως ώστε να συναντηθούν για να χειροτονήσουν μαζί Επισκόπους, ο Φλωρίνης σιωπά και τον Σεπτέμβριο ο Άγιος σε ηλικία 87 ετών αποφασίζει να χειροτονήσει μόνος. Προσωπικώς να σας εκφράσω την άποψή μου, πολύ καλώς έπραξε. Γιατί ο Φλωρίνης δούλευε εις βάρος του χρόνου που είχε ο Άγιος Ματθαίος εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας του. Ήθελε να τον παρασύρει χρονικώς ελπίζοντας να μείνει μόνος και να αφήσει τους οπαδούς του ορφανούς από Επισκόπους ώστε μετά τον θάνατο του να πάνε σιγά σιγά στην νεοημερολογίτικη εκκλησία. Αλλιώς δε εξηγούνται όλες αυτές οι αντίθετες μεταξύ τους Εγκύκλιοι... Τον Μάιο του 1935 ομολογεί τα μυστήρια της εκκλησίας του νέου άκυρα, τον Οκτώβριο έγκυρα, τον Αύγουστο του 1940 άκυρα, τον Ιούνιο του 1944 έγκυρα, τον Οκτώβριο του 1948 άκυρα, αλλά ταυτόχρονα γράφει στην εφημερίδα ''Βραδυνή'', 20-12-1948, πως αποκηρύττει τις αντικανονικές δήθεν χειροτονίες του Αγίου... Μην φανεί στη νεοημερολογίτικη εκκλησιαστική του αρχή ότι χαλάρωσε... Στις 12 Μαρτίου του 1949 λέγει για τον εαυτό του ότι είναι απλός θεματοφύλακας ενός εθίμου ενώ είχε ομολογήσει άκυρα τα νεοημερολογίτικα μυστήρια και σχισματική τη νεοημερολογίτικη εκκλησία τον Οκτώβριο του 1948... Αφού είχε ομολογήσει την νεοημερολογίτικη εκκλησία σχισματική και μετά δήλωνε τον εαυτό του όχι Ορθόδοξο Επίσκοπο, αλλά θεματοφύλακα ενός εθίμου, άρα πού ήταν Η Εκκλησία Του Χριστού εν Ελλάδι για κάποιον που την αναζητούσε;;; Αυτή ήταν η σοβαρότητα του αρχηγού της αιρέσεως των Φλωριναίων ''ΓΟΧ''... Και δυστυχώς έπεται συνέχεια. Στις 26 Μαϊου του 1950 ομολογεί και πάλι την εκκλησία του νέου σχισματική με άλλη Εγκύκλιο και την Εκκλησία του παλαιού ως την Ορθόδοξη... Αλλά στις 11 Δεκεμβρίου 1950 γράφει στην εφημερίδα ''Βραδυνή'' πως ''το σχίσμα εδημιουργήθη υπό των ''παλαιοημερολογιτών''. Αν χάσατε τον λογαριασμό πόσες φορές άλλαξε τα λόγια του αυτός ο άνθρωπος δε σας αδικούμε. Αλλά έπρεπε να σας πούμε λεπτομερώς τι έλεγε ο εν λόγω Επίσκοπος, γιατί στα ιστολόγια των οπαδών του μόνο ανακρίβειες θα διαβάσετε. Ουδεμία εκ των ιστορικών αποδείξεων που σας παρουσιάζουμε θα διαβάσετε καπου αλλού. Τέλος στις 15 Ιουλίου του 1955 δημοσιεύει την τελευταία του Εγκύκλιο στην οποία γράφει πως μόνο μία Πανορθόδοξη Σύνοδος δύναται να λύσει το ημερολογιακό ζήτημα, μη αποδεχόμενος τις αποφάσεις των τριών Πανορθοδόξων Συνόδων των ετών 1583, 1587, και 1593, οι οποίες ακριβώς το θέμα αυτό πραγματεύονται και αναθεματίζουν το νέο ημερολόγιο και τους ακολουθούντες αυτό... Αν μετρήσετε προσεκτικώς θα διαπιστώσετε πως από το 1935 ως το 1950 άλλαξε ομολογία πίστεως 8 φορές !!! Ο Άγιος Ματθαίος ο Ομολογητής άλλαξε ποτέ θέση για την αιρετική έκπτωση της νεοημερολογίτικης εκκλησίας; Ποτέ! Με την ίδια ομολογία Πίστεως ξεκίνησε να διδάσκει για την αίρεση του νέου ημερολογίου το 1924, με την ίδια κοιμήθηκε εν Κυρίω το 1950. Άγιε Ματθαίε Ομολογητή, Αρχιεπίσκοπε Αθηνών πρέσβευε υπέρ ημών. ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Δημοσιεύτηκε 2nd October 2013 από τον χρήστη Χριστιανός Ορθόδοξος Τοποθεσία: Αττική, Ελλάδα Ετικέτες: ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΥΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ

Αγία Αναστασία η Ρωμαία: η θαρραλέα μαθήτρια του Χριστού 29 Οκτωβρίου 2014 Συμεών του Μεταφραστού, μαρτύριον της αγίας ενδόξου οσιοπαρθενομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας [1] Δύο Αναστασίες βρίσκουμε στους βίους των Αγίων, που ήσαν και οι δύο επιφανείς και ξακουστές για την φήμη του γένους τους και για την ομολογία της πίστεώς τους, ήσαν δε και οι δύο από την περιφανή Ρώμη. anastasrom Η πρώτη παντρεύτηκε διά της βίας από τους γονείς της, και δεν συνευρέθηκε με τον άνδρα της, ούτε καν κοιμήθηκε μαζί του, γιατί ήταν ειδωλολάτρης, με την πρόφασι πως ήταν τάχα άρρωστη. Έτσι φύλαξε άφθαρτη την παρθενία της, διότι λίγες ημέρες αργότερα πέθανε ο άνδρας της. Ως εκ τούτου, πέρασε όλη τη ζωή της ασκητικά, με σωφροσύνη και με όλες τις αρετές, δίνοντας όλο το βιός της ελεημοσύνη στους φτωχούς. Επισκεπτόταν στα δεσμωτήρια τους άγιους μάρτυρες, τους παρακινούσε να υπομένουν τα βάσανα για τον Κύριο, τους νουθετούσε και τους βοηθούσε στις βιωτικές ανάγκες τους. Όταν πλέον τους εφόνευαν οι τύραννοι, έκλεβε τα ιερά τους λείψανα και τα ενταφίαζε με ευλάβεια κι αγάπη. Ενώ έκανε αυτή την καθημερινή εργασία, τόμαθαν οι ασεβείς, και τελειώθηκε διά πυρός, ανεβαίνοντας προς τον Κύριο ως οσμή ευωδίας. Επιτελούμε τη μνήμη της στις 22 Δεκεμβρίου. * * * Η δεύτερη αγία Αναστασία δεν παντρεύτηκε καθόλου, ούτε αγάπησε τους κοσμικούς θορύβους. Τον Χριστό επόθησε από μικρή, και σήκωσε τον χρηστό και γλυκύτατο ζυγό Του, και βάσταξε το ελαφρό φορτίο Του, δηλαδή έγινε μοναχή. Ύστερα πάλι αξιώθηκε να μαρτυρήση, και υπέμεινε διάφορα και πάνδεινα βασανιστήρια με πολλή ανδρεία και γενναιότητα για χάρη του ουρανίου Νυμφίου. Γιαυτό και δοξάστηκε πολύ από Αυτόν με τριπλό στεφάνι: ένα για την παρθενία της, δεύτερο για την άσκησί της, και τρίτο για το μαρτύριό της, καθώς θα διηγηθούμε λεπτομερώς στη συνέχεια. Αυτή η αξιέπαινη κόρη, που φέρει το όνομα της Αναστάσεως του Θεού και Σωτήρα μας Χριστού, απαρνήθηκε πατέρα, μητέρα και συγγενείς, μίσησε πλούτο, δόξα και κάθε σωματική ηδυπάθεια, εγκατέλειψε όλα τα φθαρτά και πρόσκαιρα αγαθά, για να απολαύση τα μόνιμα και αιώνια. Είκοσι χρόνων μπήκε σε μοναστήρι, και την έκειρε μοναχή μια ενάρετη και γραμματισμένη μοναχή ονόματι Σοφία, η οποία την δίδασκε και την νουθετούσε με επιμέλεια στη μοναχική πολιτεία. Η Αναστασία πλέον, γνωστική και συνετή όντας, προέκοπτε διαρκώς με τις νουθεσίες της διδασκάλισσας και έδειχνε πολλή αρετή. Η Σοφία πάλι, βλέποντας την πνευματική της κόρη να προκόβη στον ένθεο έρωτα, δόξαζε τον Κύριο. Ο κοινός μας εχθρός όμως φθόνησε τη γενναιότητα της κόρης, και της έδωσε μεγάλο και σφοδρότατο σαρκικό πόλεμο, για να την κάνη, όσο του ήταν δυνατό, να μισήση τη μοναχική πολιτεία, ή έστω να γίνη αμελής στην άσκησι. Αλλά η Αγία δεν χαλάρωσε διόλου στους πνευματικούς αγώνες, μάλιστα γινόταν όλο και πιο πρόθυμη. Όσο λοιπόν έβλεπε τον εχθρό και επίβουλο να την πολεμά δυνατά, τόσο πιο ανδρεία κι αυτή ανταγωνιζόταν. Έτσι νικούσε και ντρόπιαζε ολοσχερώς τον πειρασμό. Σαν είδε αυτός πως με τέτοιο τρόπο δεν μπόρεσε να τη νικήση, βάζει ο τρισάθλιος άλλη πανουργία. Την γνωστοποίησε στους υπηρέτες του και εργάτες της ασεβείας, που είχαν τον καιρό εκείνο πολύ πόθο και φροντίδα να βασανίζουν τους χριστιανούς με ποικίλα βασανιστήρια. Τότε βασίλευε ο ασεβής Διοκλητιανός[1]. Έσπευσαν λοιπόν οι υπηρέτες και ανήγγειλαν στον ηγεμόνα Πρόβο πως η Αναστασία δεν προσκυνούσε τους θεούς τους, ούτε σεβόταν τους βασιλείς, αλλά εκήρυττε τον Χριστό ως αληθινό Θεό και Δημιουργό όλης της κτίσεως. Τότε ο Πρόβος σύναξε πολλούς ανθρώπους στο θέατρο και πρόσταξε να φέρουν τη μακαρία μπροστά του. Έτρεξαν αμέσως ασυγκράτητοι οι υπηρέτες, έσπασαν την πύλη της μονής, μπήκαν με αναισχυντία και ζήτησαν κάποια που λεγόταν Αναστασία. Σαν είδε η διδασκάλισσα Σοφία ξαφνικά τους ορμητικούς στρατιώτες, κατάλαβε το λόγο, και τους παρακάλεσε να περιμένουν λίγη ώρα. Πήρε τότε την Αναστασία, και με δάκρυα στα μάτια πήγε κρυφά στο Ιερό θυσιαστήριο. Την έφερε μπροστά στην αγία εικόνα του Δεσπότου και της είπε: —Κόρη μου αγαπημένη, από την ώρα που σε αναδέχθηκα για πνευματικό μου τέκνο, δεν αμέλησα καθόλου να σε διδάσκω την κατά Θεόν πολιτεία, ώσπου έφτασες πιά στην ηλικία του πληρώματος του Χριστού. Πήγαινε λοιπόν σ’ Αυτόν με αγαλλίασι. Μ’ Αυτόν σε νυμφεύω σήμερα. Σ’ Αυτόν σε προσφέρω, σ’ Αυτόν σε παραδίδω, να σε δεχθή ως άφθαρτη νύμφη Του. Ο νυμφώνας στολισμένος, ο Νυμφίος αψευδής. Άγιοι Άγγελοι παραστέκουν, να σε πάνε ως νύμφη Χριστού στους ουρανίους θαλάμους. Εκεί θα αγάλλεσαι και θα ευφραίνεσαι, μαζί Του πάντα, σ’ εκείνη την ανεκλάλητη ευφροσύνη. Βάδισε τη στενή και τεθλιμμένη οδό του μαρτυρίου. Μέσα απ’ αυτήν θα φτάση η ψυχή σου στην αιώνια άνεσι και αναψυχή. Είναι σωστό και δίκαιο, όχι μόνο να υπομείνουμε τα φοβερώτερα βασανιστήρια για την αγάπη του Χριστού, αλλά να λάβουμε και αυτόν τον θάνατο με αγαλλίασι. Αν ο ίδιος ο Κύριος και Δεσπότης μας πέθανε για χάρη μας, πως κι εμείς να μη μιμηθούμε πρόθυμα το θάνατό Του για τη σωτηρία μας; Ναί, κόρη μου αγαπημένη, δεν λογίζεται θάνατος το να πεθάνης για τον Χριστό. Είναι χαρά, ηδονή, ευφροσύνη, αγαλλίασις, λαμπρότητα, φως πιο γλυκό και πιο ωραίο από αυτό το φως. Είναι διάβασις, μετάστασις από τα φθαρτά και πρόσκαιρα στα άφθαρτα και αιώνια, από τα λυπηρά και κοπιαστικά στα ωραία και χαρμόσυνα. Τώρα πηγαίνεις στα σταθερά και μόνιμα, στα διαρκή και ατελείωτα, κόρη μου πολυαγαπημένη, να συνευφραίνεσαι με τις φρόνιμες παρθένες σ’ εκείνη την άρρητη ηδονή, την άφραστη αγαλλίασι, που διαρκεί αιωνίως και πάντοτε. Μη δειλιάσης την αυστηρότητα των τυράννων, την δριμύτητα των κολάσεων. Ο ίδιος ο Νυμφίος σου, ο Δεσπότης Χριστός, θα σου συμπαρασταθή, θα ελαφρύνη τους πόνους. Κι αν σ’ αφήση λίγο να κακοπαθήσης, για να φανή η υπομονή σου, να δοκιμασθή η πίστις σου, και να θαυμάσουν οι θεατές την ανδρεία και την προθυμία σου, πάλι δεν θα σ’ εγκαταλείψη ως το τέλος. Όταν κουραστής, θα σβήση η δριμύτητα των πόνων και των πληγών σου, θα ανατείλη φως και παρηγοριά, και δόξα Κυρίου θα σε κυκλώση. Σαν είπε όλα αυτά η πάνσοφη Σοφία προς την Αναστασία, της απάντησε η παρθένος: —Κάνε δέησι και ικεσία προς τον Δεσπότη μας, Μητέρα μου, για να μου στείλη εξ ύψους δύναμι και βοήθεια, ώστε να μή δειλιάσω τους βαναύσους τυράννους. Το μέν πνεύμα πρόθυμο, μα η σάρκα ασθενική, και χωρίς θεία βοήθεια δεν κατορθώνεται το αγαθό. Προσευχήσου θερμά για χάρη μου, και ανδρειωμένη με τη θεία δύναμι, θα φροντίσω να φυλάξω απαρασάλευτες όλες τις υποσχέσεις. Αυτά είπε η παρθένος προς την διδασκάλισσα, και τότε έτρεξαν οι στρατιώτες, άρπαξαν την Αγία σαν αρνί από την μητέρα της και την πήγαν στο κριτήριο αλυσοδεμένη, αλλά και χαρούμενη. Όταν είδαν τόση ευκοσμία και ωραιότητα πάνω της οι παρευρισκόμενοι, έμειναν έκθαμβοι. Τότε ο Πρόβος την ρώτησε: —Πως ονομάζεσαι; Κι εκείνη αποκρίθηκε: —Αναστασία καλούμαι, γιατί μ’ ανέστησε ο Κύριος, για να ντροπιάσω σήμερα εσένα και τον πατέρα σου Διάβολο. Όταν άκουσε ο Πρόβος τέτοια απότομη απόκρισι, θέλησε να μαλακώση την αυστηρότητα και την τραχύτητά της με κολακείες. Μα δεν ήξερε ο ανόητος την δυνατή πίστι στην ψυχή της, που ήταν πιο σκληρή κι απ’ το διαμάντι. Της έλεγε λοιπόν: —Ακουσέ με, Κόρη, που σε συμβουλεύω για το συμφέρον σου. Θυσίασε στους μεγάλους θεούς, κι εγώ θα σε παντρέψω μ’ ένα πλουσιώτατο άρχοντα, θα σου δώσω χρυσάφι και ασήμι πολύ, ρούχα πολυτελή, πλήθος δούλων και υπηρετών, και θα γίνης μονομιάς ευγενής και περίδοξη. Κατάλαβε λοιπόν το καλό σου, σκέψου όπως αρμόζει στην ωραιότητα και στην ψυχική σου ευγένεια. Μή θέλης να δοκιμάσης το θυμό μου, και να μάθης πόσο κακό είναι η ασέβειά σου. Εγώ -οι θεοί το ξέρουν- λυπάμαι το κάλλος σου, και σαν πατέρας φροντίζω για το όφελος σου, σε συμβουλεύω για το συμφέρον σου. Αν όμως δεν μ’ ακούσης, θα δοκιμάσης αναγκαστικά την αγριότητα και το θυμό μου, όπως είδες τώρα την ημερότητα και την ευμένειά μου, και τότε θα μετανοιώσης ανώφελα. Μόλις άκουσε η Μάρτυς τούτα τα λόγια, θυμήθηκε τις μητρικές παραινέσεις της σοφής διδασκάλισσας Σοφίας, και του αποκρίθηκε ταπεινά: —Για μένα, ηγεμόνα, πλούτος και ζωή και Νυμφίος είναι ο γλυκύτατος Δεσπότης μου Χριστός. Ο θάνατος για χάρη Του μου είναι πιο πολύτιμος κι απ’ αυτή τη ζωή. Γι’ Αυτόν περιφρόνησα όλα τα ευχάριστα και απολαυστικά πράγματα της γής, χρυσάφι, ασήμι, πολυτίμους λίθους, κι όλα όσα τιμούν οι φιλόσαρκοι τα θεωρώ σαν χώμα. Φωτιά, σπαθί, κοντάρι, διαμελισμό, πληγές και μάστιγες, κι ό,τι άλλο νομίζετε για τιμωρία, εγώ τα έχω για ευχαρίστησι και αγαλλίασι, ατενίζοντας προς τον Δεσπότη Χριστό και Σωτήρα μου. Γιά την αγάπη Του επιθυμώ όχι μόνο να πάθω τέτοια δεινά, αλλά και να πεθάνω μύριες φορές για χάρη Του. Μήν υποκρίνεσαι λοιπόν πως τάχα λυπάσαι την ομορφιά μου που μαραίνεται σαν τα άνθη του αγρού, αλλά κάνε ό,τι είναι στην εξουσία σου. Μή χάνης άσκοπα τον καιρό σου. Εγώ ξύλινους και πέτρινους θεούς δεν θα προσκυνήσω ποτέ. Σαν άκουσε όλα αυτά ο ηγεμόνας, άναψε απ’ το θυμό του. Προστάζει λοιπόν πρώτα να τη δείρουν ανελέητα στο πρόσωπο. Κατόπιν να τη γδύσουν τελείως, να τη δή όλο το θέατρο, για να καταισχυνθή. Έτσι λοιπόν εγύμνωσαν εκείνο το πάγκαλλο σώμα, που το σέβονται και οι Άγγελοι, και το παρουσίασαν χωρίς κανένα ρούχο, για να την καταφρονήσουν όλοι. Τότε της λέγει ο άρχοντας: —Για την υπερηφάνειά σου, έτσι σου ταιριάζει, να εξευτελίζεσαι μπροστά σε τόσα μάτια ανδρών. Μα έστω και τώρα, έλα στην ευμένεια των θεών. Μή θέλης να δής να μαραίνεται πρόωρα τέτοια ομορφιά, να χαθής πολύ άθλια. Σε βεβαιώνω πως αν δεν κάνης το θέλημά μου, κανείς δεν σε γλιτώνει από το χέρια μου. Θα σε κόψω σε λεπτά κομμάτια, και θα σε ρίξω τροφή στα άγρια θηρία. Η Αγία τότε απάντησε: —Ηγεμόνα, αυτή μου τη γύμνωσι δεν την έχω για ντροπή, αλλά για περίλαμπρο και ευπρεπέστατο στολισμό, γιατί γδύθηκα τον παλαιό άνθρωπο, και ντύθηκα τον καινούργιο, με δικαιοσύνη και αλήθεια. Είμαι έτοιμη να λάβω κι αυτόν τον θάνατο, καθώς με φοβέρισες. Τον επιθυμώ υπερβολικά. Μα κι αν και τα μέλη μου κατακόψης, βάναυσε δικαστή, και ξερριζώσης τη γλώσσα μου, τα δόντια και τα νύχια μου, τότε θα με ευεργετήσης ακόμη περισσότερο. Όλο τον εαυτό μου τον χρεωστώ στον Δημιουργό και Σωτήρα μου. Ποθώ Αυτός να δοξασθή σε όλα μου τα μέλη. Θα του τα παραστήσω σαν κοσμήματα, με το στολισμό της ομολογίας. Αυτά κι άλλα παρόμοια έλεγε η Αγία, για να θυμώση ο δικαστής, να μη την λυπηθή, να μη την αφήση ατιμώρητη, και στερηθή τα στεφάνια της αθλήσεως. Έκπληκτος ο άρχοντας και όλο το θέατρο μπροστά σ’ αυτήν την ελευθεροστομία της παρθένου, άφησε κατά μέρος τις κολακείες, και αποφασίζει ν’ αρχίση τις τιμωρίες και τα βασανιστήρια. aganastrom Προστάζει λοιπόν να καρφώσουν στη γή τέσσερις πασσάλους, επάνω στους οποίους τέντωσαν την Μάρτυρα, και την έδεσαν μπρούμυτα. Από κάτω άναψαν φωτιά με λάδι, πίσσα και θειάφι, και άλλα εύφλεκτα, άπ’ όπου καταφλέγονταν το στήθος, η κοιλιά και τα σπλάγχνα της. Από πάνω την χτυπούσαν στην πλάτη με ξύλα οι άσπλαγχνοι. Έτσι έπασχε και βασανιζόταν η αείμνηστη ώρα πολλή, και ήταν η ράχη και όλα τα οπίσθια καταξεσχισμένα από τα ραβδίσματα. Από μπροστά πάλι καταφλέγονταν οι σάρκες, οι φλέβες και το αίμα, και είχε τόση πολλή οδύνη και πόνους, που μόνο και να τ’ ακούη κανείς, δειλιάζει και απορεί. Πραγματικά, τι γενναία ψυχή για τον Χριστό, ανώτερη από την ανάγκη της φύσεως! Μόνο με την προσευχή της σαν δροσιά, έσβηνε τη σφοδρότητα της φωτιάς, γιατί θυμόταν τα παλαιά θαύματα του Θεού, όπως στη βαβυλωνιακή κάμινο. Είχε βέβαια πολλή σύνεσι, σοφία και γνώσι των θείων Γραφών, κι έτσι ελάφραινε τους πόνους. Μόλις είδε πια εκείνο το άγριο και απάνθρωπο θηρίο ότι η Μάρτυς δεν εδείλιασε με τέτοια βάσανα, προστάζει να τη δέσουν σ’ ένα τροχό. Αμέσως ο λόγος έγινε έργο, και στο γύρισμα του τροχού με κάποια μηχανή, συντρίφτηκαν όλα τα κόκκαλα της Αγίας, τεντώθηκαν τα νεύρα και οι αρμοί του σώματος, μετατοπίστηκε η σωματική διάπλασις από τη φυσική της αρμονία, κι απόμεινε ελεεινό θέαμα. Αλλά η Μάρτυς και πάλι επικαλέστηκε Εκείνον που μπορεί να τη βοηθήση σε καιρό θλίψεως, και να τη λυτρώση από τα χέρια των εχθρών της, λέγοντας τα εξής: —Θεέ θεών και Κύριε των δυνάμεων, ο Θεός της σωτηρίας μου, η υπομονή, η καταφυγή μου και δύναμις, η ελπίδα της ψυχής μου και σωτηρία μου, μην απομακρυνθής από μένα, διότι εξαντλήθηκα από τους πόνους, κόλλησε στη γή η κοιλιά μου και τα οστά μου σαν φρύγανα φλογίστηκαν. Δός μου βοήθεια στη θλίψι μου, Θεέ μου, που με περιζώνεις με δύναμι. Με τέτοια προσευχή -τι γρήγορη φροντίδα! Τί ταχύτατη λύτρωσις!- αμέσως η Μάρτυς βρέθηκε ελευθερωμένη από εκείνο το φοβερό μηχάνημα, και στάθηκε υγιής και ολόσωμη, χωρίς κανένα σημάδι πληγής ή έγκαυμα στη σάρκα της. Μα ο τυφλωμένος τύραννος δεν μπόρεσε να καταλάβη τη θαυματουργία της θείας δυνάμεως, μεθυσμένος και σκοτισμένος στην ασέβεια και μανία του. Γι’ αυτό πάλι την κρέμασε σε ξύλο, κι έβαλε να την καταξεσχίσουν με σιδερένια νύχια. Όμως η Αγία προσευχόταν, και πάλι ήλθε εξ ύψους βοήθεια, και οι δήμιοι ατόνησαν, κι αυτή στεκόταν χωρίς καμμία οδύνη. Γεμάτος απορία, οργή και θυμό ο ηγεμόνας σηκώθηκε πολλές φορές από το θρόνο του, μή ξέροντας τι να κάνη. Μα ο Διάβολος που τον συμβούλευε κατ’ ιδίαν, του έβαλε στο νού να κόψη τους μαστούς της Αγίας. Αυτή η τιμωρία είναι η πιο φοβερή και επώδυνη, διότι στο μέρος αυτό είναι ενθρονισμένη και ριζωμένη η καρδιά. Αλλά η Μάρτυς είχε μεγαλύτερο πάθος στην καρδιά για τον έρωτα του Χριστού, και γιαυτό καταφρόνησε το μικρό και κατώτερο. Ο τύραννος πάλι, βλέποντας πως η Οσία υπέμεινε και αυτό το φοβερώτατο βάσανο, φιλοδοξούσε να νικήση την υπερβολική καρτερία της με τα υπερβολικά βασανιστήρια. Γιαυτό της ξερρίζωσε όλα τα δόντια και τα νύχια. Και πάλι η Αγία, σαν να μην αισθανόταν κανένα πόνο, ευχαριστούσε πιο θερμά τον Κύριο, που αξιώθηκε να γίνη συγκοινωνός και συμμέτοχος στα πάθη Του. Συγχρόνως έβριζε τους θεούς του τυράννου, αποκαλώντας τους σκοτεινούς, πλάνους, δαίμονες και απώλεια ψυχής. Μή υποφέροντας να ακούη τέτοια λόγια ο δικαστής, αφού το γλυκό φως είναι μισητό στους ασθενικούς οφθαλμούς, διατάζει να της ξερριζώσουν και τη γλώσσα από τον φάρυγγα. Αλλά και πάλι η Οσία δεν δείλιασε μ’ αυτή την τιμωρία, μόνο ζήτησε λίγη διορία, για να αποδώση την πρέπουσα προσευχή και να δοξάση τον Κύριο με το όργανο της φωνής. Αφού λοιπόν Τον ευχαρίστησε, Τον παρακάλεσε να την αξιώση να τελειώση καλώς το μαρτύριο, και όσοι άρρωστοι την επικαλεσθούν σε βοήθεια, να τους θεραπεύη ως ιατρός κάθε αρρώστειας. Την ώρα που η Αγία είπε την προσευχή, ακούστηκε φωνή απ’ τον ουρανό που μαρτυρούσε την πραγματοποίησι των αιτημάτων, δηλαδή να γίνη το θέλημά της, όπως το ζήτησε. Χάρηκε σαν άκουσε τη θεία φωνή η Μάρτυς, και λέγει στον δήμιο να εκτελέση το πρόσταγμα. Έτσι κι έγινε. Της έκοψε με ξίφος τη θεολογική της γλώσσα, που έλεγε τα θεία λόγια. Έτρεχαν τα αίματα, κοκκίνησαν τα ρούχα της άμωμης νύμφης του Χριστού, που απ’ τον πόνο λιγοψύχησε, και ζήτησε λίγο νερό. Τότε βρέθηκε κάποιος ευσεβής και ενάρετος χριστιανός ονόματι Κύριλλος, ο οποίος μ’ αυτή τη μικρή καλωσύνη του ψυχρού ποτηριού απολαμβάνει ως ανταμοιβή από τον Θεό το στεφάνι της αθλήσεως. Διότι μαθαίνοντας ο Πρόβος ότι λυπήθηκε την Αγία και την πότισε νερό, πρόσταξε να κόψουν τα κεφάλια και των δύο. Έτσι τελείωσαν κι οι δύο το δρόμο του μαρτυρίου. Το λείψανο της Οσίας έμεινε λίγες ημέρες ριγμένο στο χώμα, χωρίς διόλου να το αγγίξη πουλί, ή θηρίο, κατόπιν θείας νεύσεως και βουλής. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και θείος Άγγελος εστάλη από τους ουρανούς, για να δώση το άγιο λείψανο στη διδασκάλισσά της Σοφία. Πράγματι η Σοφία εκείνη, από τη στιγμή που άρπαξαν μέσα από την αγκαλιά της την Αναστασία, προσευχόταν ασταμάτητα και παρακαλούσε τον Κύριο να τη δυναμώση έως τέλους, να μη νικηθή από τις κολακείες, να μή δειλιάση από τις τιμωρίες, και ζημιωθή τα στεφάνια. Ενώ λοιπόν προσευχόταν ολόψυχα με ολόθερμα δάκρυα, άγιος Άγγελος φανερώνεται, και της αναγγέλλει το πολυπόθητο άκουσμα και γλυκύτατο μήνυμα: Η Μάρτυς ετελειώθη, και ανήλθε στον ουράνιο θάλαμο, για την αιώνια αγαλλίασι. Συνάμα την οδηγεί και της παραδίδει το παμπόθητο και σεβάσμιο λείψανο της Μάρτυρος. Τότε η Σοφία έπεσε πάνω του, το αγκάλιαζε και το φιλούσε συνέχεια, λέγοντας τα εξής με δάκρυα και πολλή αγαλλίασι: —Ποθητό και πολυαγαπητό μου τέκνο, που σε ανέθρεψα καλώς με πολύ κόπο, με ησυχία και με άσκησι, σ’ ευχαριστώ, που δεν καταφρόνησες τις επαγγελίες, δεν παρήκουσες τις νουθεσίες, δεν παρέβλεψες τις εντολές. Φύλαξες τις υποσχέσεις, και τώρα παραστέκεις δίπλα στον Χριστό τον Νυμφίο σου, περιβεβλημένη με ιμάτιο παρθενίας, πεποικιλμένη με στίγματα μαρτυρίου, και στολισμένη με στεφάνι από λίθους πολυτίμους. Τώρα κατοικείς σε τόπο σκηνής θαυμαστής, στον οίκο της δόξης Κυρίου, και με τους Αγγέλους ευφραίνεσαι. Γιαυτό σε παρακαλώ, πολυαγαπημένη μου κόρη και πνευματική μου μητέρα, γίνε μου καλή γηροκόμος σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, και μεσίτρια και πρέσβυς προς τον Δεσπότη μας, να αξιώση και μένα να εισέλθω στη βασιλεία Του. Με τέτοια και παρόμοια λόγια, η φιλότεκνη και φιλόθεη γερόντισσα αγκάλιαζε και καταφιλούσε το τίμιο λείψανο, μα δεν μπορούσε απ’ τα γηρατειά να το σηκώση. Την ώρα που συλλογιζόταν τι να κάνη, ξάφνου παρουσιάστηκαν δύο μεγαλοπρεπείς και αξιοσέβαστοι άνδρες, οι οποίοι σήκωσαν εκείνο το σεβάσμιο και ιερώτατο λείψανο και το μετέφεραν με την Σοφία μέσα στη Ρώμη, και το απέθεσαν στον τάφο λαμπρά και τιμητικά, προς δόξαν Θεού Πατρός, και Κυρίου Ιησού Χριστού, μετά του οποίου πρέπει τιμή και κράτος και προς το Άγιον Πνεύμα, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. 1. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι η Αγία Αναστασία η Ρωμαία εμαρτύρησε επί Δεκίου. Φαίνεται ότι συγχέεται με άλλη Αγία Αναστασία, η οποία εορτάζει στις 12 Οκτωβρίου. Πηγή: Αγία Αναστασία η Ρωμαία σελ. 11-22, έκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1998

ΕΤΕΡΟΝ ΣΤΥΓΜΙΟΤΥΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΠΑΧΩΜΙΟΥ ''ΛΟΓΟΙ ΕΓΚΟΠΟΙ''!

 

28. Το πηδάλιον

 Πρόσχωμεν! Ο κάθε τίτλος ούκ έστι Μωσαϊκή ράβδος, ουδέ πάλιν τα αξιώματα της Ιερωσύνης όμοια μαγικών ράβδων εις μορφήν όφεων. Όπου η απάτη των οφθαλμών τη μαντική τέχνη των μάγων πολλές ενέργειες εμφανίζει ως αληθείς, έχομεν ανάγκην περισσοτέρας προσοχής και πνευματικής επιμελείας. Όθεν λέγω πρόσχωμεν και αύθις αναφωνώ πρόσχωμεν συν Θεώ Αγίω. Αμήν. Σημειωθήτω προς γνώσιν ότι ο τίτλος Πατριάρχου, Αρχιεπισκόπου, Μητροπολίτου, δεν δίδεται δια χειροθεσίας και δια Αρχιερατικής ευχής, αλλά δια ψήφου, ως τιμητικός τίτλος. Συνεπώς ουδεμία εξουσία έχει επί του Πνεύματος της Εκκλησίας. Ειμή απλώς δίδεται, τιμής ένεκεν, εις τινα τιμώμενον πρόσωπον. Και αν το πρόσωπον το τιμηθέν δια του τίτλου, είναι έντιμον και άξιον και τα έργα του αποβαίνουν έντιμα, άξια, δίκαια, ηθικά, κοινωφελή. Έτσω μία μικρά παρομοίωσις ελάσσονος αξίας. Παρατητούμεν ότι και τα μεγάλα υπερωκεάνεια πλοία οδηγούνται από ένα μικρόν όργανον το οποίον καλείται πηδάλιον και διανύουν χιλιάδες μίλια επί της επιφανείας των θαλασσίων υδάτων.
 Το πηδάλιον εις κάθε πλοίον είναι ένα σμικρότατον εργαλείον εις τας χείρας του κάθε πλοιοδηγού. Και όπου βούλεται ο πλοιοδηγός, το πλοίομ οδηγείται. Το πηδάλιον ουδεμίαν ευθύνη έχει. Την πάσαν ευθύνην την έχει ο κυβερνήτης, ο κυβερνών το πλοίον. Κάτι παρόμοιον συμβαίνει και με τους προειρημένους τίτλους. Φυσικά κάθε τίτλος είναι νεκρός, εάν δεν τον ενεργοποιήσει ο φέρων αυτόν.
 Όθεν θεμιτά ή αθέμιτα έργα ή και πράξεις ηθικές ή ανήθικες, όταν εμφανίζωνται εις την κοινωνίαν, ευνόητον εστίν, ότι δεν ευθύνεται ο τίτλος, αλλά ο τιτλοφόρος. Τουτέστιν ο ηγεμών νους όταν απωλέσει την ηγεμονίαν αυτού, απόλλυται και η αξία του τίτλου. Ταύτα προς το παρόν τα οποία εν συνόψει περιεγράψαμεν εις εννοιολογικήν αποτίμησιν περί τίτλων και τιτλοφόρων. Εύχομαι εις οιονδήποτε νοήμονα ίνα αποδώση τεκμαρτώς την έγκριτον έννοιαν και αληθή θέσιν και αξίαν του τίτλου. Προσοχή μεγίστης χρείας ίνα μή ο τίτλος μας οδηγήση εις πυθμένα Άδου. Οπότε θα είναι πολύ αργά. Ο Θεός έστω βοηθός ημών συν ημίν πάσιν.  

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ Ι' ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ!

 

 Ο Χριστός, ενώ έχει μια αγάπη απέραντη για τον άνθρωπο μισεί θανάσιμα την υποκρισία.Δηλαδή, δεν μισεί τίποτε πιο πολύ από την υποκρισία. Κι' αυτή την τακτική Του έδειξε καθ' όλη τη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής Του, όπως καταγράφεται στα ιερά Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης.

 Στάθηκε απέναντι στον αμαρτωλό και πεσμένο άνθρωπο με στοργή, συμπόνια και αγάπη. Συγχώρησε τα λάθη του και τον βοήθησε να ανασηκωθεί. Μα απέναντι στην υποκρισία στάθηκε με σκληρότητα και ήταν πάντα άτεγκτος.

 Μια τέτοια υποκριτική στάση στηλιτεύει ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγέλιο. Όταν η συγκύπτουσα γυναίκα θεραπεύεται κατά την ημέρα του Σαββάτου, της αργίας των Ιουδαίων, ο αρχισυνάγωγος βρίσκει αφορμή, για να κατηγορήσει τον Χριστό πως θεραπεύει κατά την ημέρα αυτή της αργίας.

 Αυτήν την υποκριτική διάθεση σε σκληρά λόγια ο Χριστός αποδοκιμάζει και ακολούθως θέτει την αλήθεια στη θέση της. Να τι λέγει ακριβώς ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μεταφέροντας τα λόγια του Χριστού. <<Υποκριτή, ο καθένας σας το Σάββατο δεν λύνει το βόδι του και τον όνο από το παχνί και τα ποτίζει; Κι αυτή εδώ που είναι κόρη του Αβραάμ και την έδεσε ο σατανάς δεκαοκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από αυτό το δέσιμο την ημέρα του Σαββάτου;>>.

 Ξεσκεπάζεται η υποκρισία του αρχισυναγώγου, που δήθεν ενδιαφερόταν για την αργία του Σαββάτου, την εντολή δηλαδή του Θεού. Γιατί ετούτος ο άνθρωπος ήταν γεμάτος από φθόνο και κακότητα. Τηρούσε την αργία του Σαββάτου, μα δεν έκανε το καλό και την ημέρα αυτή. Έτσι άλλα αισθανόταν και άλλα διακήρυττε άλλα είχε στο νου του και άλλα έδειχνε στους ανθρώπους.

  Λείπουν άραγε τέτοιοι άνθρωποι από κάθε εποχή; Γεμάτος είναι ο κόσμος μας απ' αυτούς, αφού και εμείς οι ίδιοι κάποιες φορές περάσαμε από τα μονοπάτια της υποκρισίας. Γι' αυτό πρέπει να γνωρίζουμε να φυλαγόμαστε από αυτήν και τους υποκριτές που <<απ' έξω φαίνονται άγιοι και μέσα τους είναι γεμάτοι με όλες τις κακίες που υπάρχουν>>.

 Οι υποκριτές είναι αυτοί που φωνάζουν περισσότερο για το νόμο και τις εντολές του Θεού, τους Ιερούς κανόνες, την τάξη και την αλήθεια. Μα δεν τα πιστεύουν. Απλώς υποκρίνονται και παίζουν κακό θέατρο. Και <<όποιοι τα πολυφωνάζουν αυτά, αυτοί μήτε τα ξέρουν, μήτε τα έμαθαν, μήτε τα σεβάστηκαν ποτέ τους>>.

 Ετούτοι δε οι άνθρωποι που υποκρίνονται, είναι τεχνίτες άριστοι και μαέστροι σπουδαίοι. Καλύπτουν τους εαυτούς τους με ευσέβεια δήθεν, ενώ αυτοί οι ίδιοι με το τίποτε μπορούν να κάνουν κάθε είδους κακό. <<Να τους πεις λόγω, δεν ακούνε. Να τους κάμεις καλό, δε συγκινούνται>>.

 Γι' αυτό σ' αυτούς ακριβώς ο Χριστός είπε τα φοβερά εκείνα <<ουαί>> Του, τα <<αλλοίμονο!>>. <<Αλλοίμονό σας γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι εξωτερικά μεν φαίνονται ωραίοι, εσωτερικά όμως είναι γεμάτοι από οστά νεκρών και κάθε είδους ακαθαρσίας. Έτσι και εσείς εξωτερικά μεν φαίνεσθε στους ανθρώπους δίκαιοι, όμως εσωτερικά είστε γεμάτοι υποκρισίας και ανομίας>>.

 Ο Χριστός με τα λόγια Του αυτά υπαινίσσεται τα πολλά εμπόδια που βάζει η υποκρισία, για να σταματήσει κάθε καλό. Γιατί ο υποκριτής θέλει να δείχνει αυτό ακριβώς που δεν είναι. Να διακηρύσσει πως ενδιαφέρεται και κόπτεται για το νόμο και τις εντολές του Θεού, ενώ σκοπό του έχει να ματαιώνει την εκτέλεση κάθε καλού και σωστού.

 Να παριστάνει τον μαχητή της αλήθειας. Να κάνει επαναστάσεις δήθεν εναντίον του κατεστημένου. <<Να βάζει φωτιές στις περιουσίες των άλλων. Να ξεθεμελιώνει τα πάντα>>, επειδή τον πήρε ο πόνος για ολ' αυτά! <<Πως χάνονται οι άνθρωποι! Πως γκρεμίζονται ιεροί θεσμοί! Πως χαίρουν οι εχθροί! Πως χορεύει ο διάβολος!>>

 Και ολ' αυτά που συμβαίνουν, άραγε όλους μας δεν τρομάζουν; Δεν φοβόμαστε για το κακό που γίνεται και με τη δική μας συνδρομή; Για την τιμωρία που μας επιφυλάσσει ο Θεός;

 Αγαπητοί αδελφοί, διαβάζοντας τα Ιερά Ευαγγέλια, γνωρίζουμε πως ο Χριστός αγάπησε και αγαπά όλους τους ανθρώπους. Και τους αμαρτωλούς και τους κουρασμένους, τους αρρώστους και ταπεινούς, τους απλούς και καλοπροαίρετους όλους δίχως διάκριση με την αυτή δύναμη και πλουσιότητα.

 Αυτούς δε που δεν αγάπησε είναι οι υποκριτές, γιατί τελικά αυτοί δεν το θέλουν. Αυτοί με τη στάση τους Τον αποδιώχνουν απ' τη ζωή τους και χαράσσουν δικό τους δρόμο να διαβούν. Γιατί πώς να το πούμε. Η αγάπη δεν συμβαδίζει μήτε μπορεί να υπάρχει μαζί με την υποκρισία.

 Τελικά, αν λέμε πως αγαπούμε το Θεό και πιστεύουμε σ' Αυτόν και δεν αγαπούμε τους ανθρώπους ούτε τους εμπιστευόμαστε τότε είμαστε υποκριτές και ψεύτες. Το λέγει άλλωστε ο λόγος του Θεού δια στόματος του αποστόλου Ιωάννου <<εάν κάποιος ειπεί ότι αγαπά το Θεό και τον αδελφό του μισεί, εκείνος είναι ψεύτης!>>.

 Τι να το κάνουμε πως φωνάζουμε και κοπτόμαστε μερικές φορές για το νόμο και τις εντολές του Θεού, δίχως να γνωρίζουμε πως ολ' αυτά είναι αγάπη και μόνο με την αγάπη εφαρμόζονται; Στηρίζονται στην αγάπη και δίχως αυτήν δεν μπορούν να υπάρχουν.

 Μη λησμονούμε ν' αγαπούμε το Θεό και τους ανθρώπους. Και τότε ο νόμος, οι εντολές Του θά' ρθουν να στερεώσουν την αγάπη μας και να ενισχύσουν την πίστη μας. ΑΜΗΝ. 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ ΕΚ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ''ΛΟΓΟΙ ΕΓΚΟΠΟΙ'' ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΠΑΧΩΜΙΟΥ!

 

54. Ισότιμοι και ισόκυροι οι επίσκοποι

 Οι απόγονοι του Κάϊν δεν ησύχασαν, αλλά ητοίμασαν πυρομαχικά δια εξόντωσιν των δύο επισκόπων, του υπεργήρου Αργολίδος Παχωμίου και του μεστού τη ηλικία Σεβασμιωτάτου Πατρών Ευσταθίου. Εντεύθεν ειργάζοντο πυρετωδώς κατά λάθος Άγιοι και επιθυμηταί της υπεραρχείου εξουσίας. Τι εννοώ υπεράρχειον εξουσίαν; Θα απαντήσωμεν αρχήν ποιούμενοι με έναν ερώτημα. Ο κάθε Αρχιεπίσκοπος εν τη Εκκλησία του Χριστού άρχει των επισκόπων ή της επισκοπής του; Πάλαι ποτέ Αρχιερεύς τις υπέδειξέ μοι εις την Αρχιερατικήν φυλλάδα: <<Για δες τι γράφει>> Λέγω: <<Υπέρ του Αρχιεπισκόπου, δείνος>>. Επομένως ο κάθε επίσκοπος εις την επισκοπήν του προσφωνείται Αρχιεπίσκοπος. Συμπεραίνεται ότι άρχει της επισκοπής του ουχί των επισκόπων, Διότι οι πάντες επίσκοποι εισίν ισότιμοι, ισόκυροι τη επισκοπική εξουσία και ουδείς υπέρτιμος. Διότι οι πάντες το αυτό πόμα επίομεν, τη αυτή Θεία Χάριτι εχειροτονήθημεν. Ο τίτλος του Αρχιεπισκόπου δίδεται δια ψηφοφορίας και ουχί δια χειροτονίας, χειροθεσίας και ευχής. Οπότε δεν είναι αξίωμα, αλλά τίτλος δια την υπηρεσίαν της Εκκλησίας και ποτέ δεν είναι δυνατόν ίνα αποδεχθώμεν ως εξουσίαν. Διότι είναι αδύνατον εκ της φύσεως απολύτως αδύνατον. Όθεν ο οιοσδήποτε Αρχιεπίσκοπος ας μή καυχάται ματαίως.  

57. Οι δύο <<βόμβες>>

 Αυτήν την ζοφεράν εικόνα των ζηλοφθόνων θνητών την βλέπομεν, ίνα παρελαύνη έμπροσθεν ημών. Ήγουν οι επιθυμηταί των οθνείων ιδρώτων ουδέ επί στιγμήν ησύχασαν, αλλά πυρετωδώς εκινήθησαν προς εξόντωσιν των δύο επισκόπων, Παχωμίου και Ευσταθίου. Λοιπόν ετοίμασαν το εκτελεστικόν απόσπασμα. Επέλεξαν μερικούς κανόνας εκ του Ιερού Πηδαλίου, με τους οποίους κατεσκεύασαν δύο βόμβες. Μίαν υδρογονοπυρηνικήν και μίαν χημικήν. Όποθεν ενυπογράφως, υπευθύνως και εν ψυχρώ, δια του πυραυλικού μηχανισμού τον οποίον ετοίμασαν, εξαπέστειλαν εις τας κεφαλάς των δύο Σεβαστών Αρχιερέων. Την πρώτην βόμβα ωνόμασαν καθαίρεσιν και την δευτέραν ωνόμασαν αφορισμόν. Είδατε τί λεβέντες και τί παλληκάρια ακροβολιστάς διαθέτει η Εκκλησία του Χριστού! Ω! Να μή τους βασκάνη κανείς! Εύγε εις την ανδρείαν τους ότι τέσσαρεις νεώτατοι μαχηταί ενίκησαν ένα γέροντα ενενήκοντα πέντε (95) ετών, όστις το κατά δύναμιν είχεν ευεργετήσει αυτούς.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΝ ''ΛΟΓΟΙ ΕΓΚΟΠΟΙ'' ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΟΧ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΠΑΧΩΜΙΟΥ!

 ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΟΧ ΑΘΗΝΩΝ
ΠΑΧΩΜΙΟΥ

ΛΟΓΟΙ ΕΓΚΟΠΟΙ

ΗΤΟΙ
ΛΟΓΙΑ ΑΝΟΜΑ, ΕΡΓΑ ΠΑΡΑΝΟΜΑ

Τα λόγια τους μας κούρασαν,
Τα έργα τους μας απογοήτευσαν

Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος,
Εξαμίλια Κορινθίας
2021

44. Ασεβείς φωνασκίαι

 Ως έθος, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, της πανηγύρεως εγένετο η λιτάνευσις της Ιεράς Εικόνος του Ιερού Ναού, προηγουμένων του Τιμίου Σταυρού, των εξαπτερύγων, των Λαβάρων, των Ιερών Λειψάνων, και ακολουθούντων των Κληρικών, του Σεβ. Πατρών Ευσταθίου και των δύο Ιερομονάχων μετά του Ιερού Ευαγγελίου και του θυμιατηρίου και εν συνεχεία των ψαλτριών, των Μοναζουσών και των ευσεβών προσκυνητών. Η εμή αμαρτωλότης παρέμεινεν εις τον Ιερόν Ναόν, καθ΄ο ούκ ηδυνήθην, ένεκεν της γνωστής ασθενείας, ίνα συμμετάσχω εις την Λιτανείαν. Αίφνης άμα τη εξόδω της λιτανευτικής πομπής εκ του Ιαρού Ναού, εξανέστη εις λαϊκός, γνωστός και μή εξαιρετέος, μέσης ημικίας, κάτοχος ιδρείας (γνώσεως) γραμμάτων και θεολογικής τοιαύτης, ως αυτοπροβάλλεται καυχόμενος. Εν παρενθέσει αναφέρω ενταύθα, ότι αυτός ο πολύτιτλος και μορφωμένος άνδρας, κατά το παρελθόν ότε είχομεν οι δύο μας μίαν ευκαιριακήν συζήτησιν, μεταξύ άλλων ερεύγετο εις εμέ και τοιάσδε ρήματα: <<Ο Θεός δεν θα εξετάση τον άνθρωπον από την μέση και κάτω, δεν τον ενδιαφέρει τον Θεόν δια την σάρκα, μόνον το πνεύμα θα εξετάση>>. Και η εμή αμαρτωλότης, με ένα ύφος αρχοντοχωριάτικο, όσοι με γνωρίζετε αντιλαμβάνεσθε επαρκώς την εικόνα, είπον εις αυτόν: <<Καλά δεν μας λέγετε διατί τα Σόδομα και τα Γόμορα τα εβύθησε ο Θεός;>> Εκείνος αμέσως, ωσάν εύστροφος και πονηροπολιτικοκίνητος όπου είναι, μετέφερεν την συζήτησιν εξ Αθηνών εις το Πεκίνον. Και τότε εγώ του είπα: <<Κινέζικα δεν γνωρίζω, άντε γειά σας>>. Και εδώ κλείνει η παρένθεσις. Όσοι έχετε νούν, αντιλαμβάνεσθε ευ και καλώς μάλα τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Αυτός, λοιπόν, ο επίτιμος πρύτανις, εξανέστη άμα τη εξόδω της λιτανευτικής πομπής εκ του Ιερού Ναού, άνευ φόβου Θεού ούτε σεβασμόν ανθρώπινον, ήρχισεν να φωνασκή, λέγων προς τον επίσκοπον Πατρών Ευστάθιον με φωνήν τρίπτυχον, οξείαν, οργίλον και επιτακτικήν, κινώντας την δεξιάν χείρα του: <<Τί θέλεις εδώ; Είσαι παράνομα εδώ>>. Και έτερα αθύρματα της ανοστέου γλώττης, ανεξέλεκτα παρ' αυτού. Εν τω μεταξύ είχε και δύο τρείς <<σωματοφύλακές>> του, δια τυχόν προστασίαν. Σημειωθήτω ότι εις την πομπήν ηκολούθει και ο νομικός σύμβουλος του Ησυχαστηρίου, όστις και περιέγραψε την φασμαγορικήν αυτήν εικόνα της εν λόγω ασεβούς και προκλητικής συμπεριφοράς. Αυτό είναι, δυστυχώς, την σήμερον ημέραν το <<πεφωτισμένον>> πνεύμα ενίων θεολόγων, οίτινες εθόλωσαν τον λόγον, γενόμενοι θολολόγοι. Διο μετά βαθυτάτης λύπης ερώ και αλγούση τη καρδία φθέγγομαι: Επιβεβαιώνεται ο σοφός λόγος του μεγάλου Αποστόλου Παύλου όστις γράφει <<Το γαρ γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί>> (Β' Κορ. γ,6). Εφ' όσον απουσιάζει εκ της διανοίας και της καρδίας των τοιούτων ανθρώπων το πνεύμα του Θεού, τα γράμματα, τα οποία έμαθον, γίνονται μάχαιρα ζήλου και φθόνου, ήτις αποκτείνει. Τί είπωμεν και τί λαλήσωμεν; Ο Θεός να μας φυλάξη και να μας προστατεύση από τας ζηλοφθόνους ενεργείας και τας φονοκτόνους διαθέσεις των τοιούτων ανθρώπων. Αμήν. Γένοιτο Κύριε.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ!

 ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ

 Για να δης τα υλικά πράγματα, πρέπει να είναι υγιείς οι σωματικοί οφθαλμοί σου. Για να γνωρίσης τα νοερά πράγματα, πρέπει να είναι υγιείς οι οφθαλμοί της ψυχής σου, να έχης δηλαδή φωτισμένη συνείδησι και διάκρισι. Μόνο μ' αυτή την προϋπόθεσι θα εφαρμόζης σωστά τις εντολές του Θεού <<και ουκ εκκλινείς απ' αυτών εις δεξιά ουδέ εις αριστερά, ίνα συνής εν πάσιν οις εάν πράσσης>> (Ιησ. Ναυή 1.7).

 Διάκρισις είναι η ικανότητα της ψυχής να διακρίνη αλάθητα σε κάθε περίπτωσι το καλό από το κακό, το θείο θέλημα από τη δαιμονική απάτη. Με τη διάκρισι θα γνωρίσης πότε και πως πρέπει να πολεμάς τα πάθη, πότε να υποχωρής, πως να αντιμετωπίζης νικηφόρα τις πανουργίες των δαιμόνων, πότε οι λογισμοί σου προέρχονται από τον Θεό και πότε από τους δαίμονες. Αυτή τη νοερή αίσθησι την αποκτούν μόνο όσοι έχουν καθαρή καρδιά και καθαρό σώμα, αμόλυντη συνείδησι και αμόλυντες αισθήσεις.

 Η συνείδησίς σου είναι η φωνή και ο έλεγχος του φύλακος αγγέλου, που σου έστειλε ο Θεός στο άγιο βάπτισμα. Και λέω η φωνή του φύλακος αγγέλου, γιατί δεν τολμώ να πω ότι συνείδησις είναι η ίδια η φωνή του Αγίου Πνεύματος μέσα σου.

 Η συνείδησίς σου θα φωτισθή και η διάκρισίς σου θα καλλιεργηθή και θ' αναπτυχθή μόνο με τον αγώνα για την απαλλαγή από τα πάθη. Όσο καθαρίζεσαι από τον ρύπο των παθών, τόσο η συνείδησίς σου θα φωτίζεται. Και όσο γωτίζεται η συνείδησις, τόσο θα τελειοποιήται η διάκρισις. Και όσο τελειοποιείται η διάκρισις, τόσο πιο αποτεσματικός και καρποφόρος θα γίνεται ο αγώνας σου κατά των παθών.

 Για να κατορθώσης όμως αυτά, γύμνωσε τον νού σου από το δικό σου θέλημα και τη δική σου γνώμη και κατάφευγε στον Κύριο για να σου δίνη τις λύσεις σε κάθε περίστασι, όπως κατάφευγε ο προφήτης ικετεύοντας: <<Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι... Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου>> (Ψαλμ. 142. 8,10). Η φωνή της συνειδήσεως είναι η φωνή του Θεού. Και φωνή του Θεού δεν είναι άλλη από την φωνή των θείων Γραφών, τη φωνή των αγίων, τη φωνή της Εκκλησίας και τη φωνή του πνευματικού σου.

 Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τον νου και τον ώρισε βασιλιά και επίσκοπο των παθών και των επιθυμιών, για να επιβάλλεται σ' αυτά με σύνεσι και διάκρισι. Γι' αυτό υπάκουε πάντα στον έλλογο νου και όχι στα άλογα σαρκικά πάθη. Αν δεν υπακούς στον νου είσαι τυφλός. Τυφλή είναι και η σάρκα. <<Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται>> (Ματθ. 15, 14).

 Αν θέλης εσωτερική γαλήνη και ψυχική υγεία στη γη, αν θέλης και την αιώνια μακαριότητα στον ουρανό, τότε κυβέρνησε τα πάθη σου, κάντας υπακοή στη φωνή της συνειδήσεώς σου. Αν σε κυβερνούν τα πάθη, δεν θ' απολαύσης παρά βάρος, πικρία, έλεγχο της συνειδήσεως στη ζωή αυτή, και αιώνια κόλασι στην άλλη.

 Ασχολήσου με τα έργα του Θεού, με την καλλιέργεια της ψυχής σου, με την απόκτησι των αρετών, που θα σου χαρίσουν τα άφθαρτα αγαθά. Η σάρκα γρήγορα θα φθαρή, η επιθυμία θα μαραθή, μόνο η ψυχή θα ζήση αιώνια. <<Ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει. Ότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού εκ της σαρκός θερίσει φθοράν, ο δε σπείρων εις το πνεύμα εκ του πνεύματος θερίσει ζωήν αιώνιον>>. (Γαλ. 6, 7-8). 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ!

 

 

Τα πρώτα χρόνια

Ο όσιος Σάββας γεννήθηκε το έτος 439 μ.Χ. σε ένα χωριό που ονομαζόταν Μουταλάσκη στην περιοχή της Καισάρειας της Καππαδοκίας. Η μητέρα του ονομαζόταν Σοφία και ο πατέρας του, που ονομαζόταν Ιωάννης, ήταν στρατιωτικός. Ο μικρός Σάββας αναγκάστηκε να αποχωριστεί τους γονείς του πολύ σύντομα, αφού οι μετακινήσεις των γονέων του, λόγω του στρατιωτικού επαγγέλματος του πατέρα του ήταν πολλές και μάλιστα σε μακρινά μέρη. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελαν οι γονείς του να ταλαιπωρούν το μικρό παιδί τους. Όταν έγινε πέντε χρονών οι γονείς του μετακόμησαν στην Αλεξάνδρεια και εμπιστεύτηκαν τον γιο τους στον αδελφό του πατέρα του που ονομαζόταν Ερμείας. Η σύζυγος του Ερμεία ήταν γυναίκα αυταρχική και σκληρή. Πολύ συχνά ξέσπαγε πάνω στον μικρό Σάββα που θεωρούσε ότι ήταν για αυτήν ένα βάρος που δεν μπορούσε να αντέξει. Ο Ερμείας που υπεραγαπούσε τον μικρό ανηψιό του βλέποντας την κατάσταση αυτή, μετέφερε τον Σάββα στο σπίτι του άλλου του αδελφού του Γρηγορίου, για να τον προστατέψει από την σκληρότητα της συζύγου του. Στο σπίτι λοιπόν του Γρηγόριου, άρχισε να πηγαίνει στο σχολείο. Ήταν από μικρός φιλομαθής και ενάρετος. Μάλιστα του άρεσε να επισκέπτεται τακτικά το σπίτι του ιερέα του χωριού του , όπου έπαιζε με τα παιδιά του ιερέα, ενώ, μετά από λίγο καιρό είχε και κάποια μικρή υπηρεσία μέσα στο Ναό που του ανέθεσε ο ιερέας.

Η μονή των Φλαβιανών

Πολύ κοντά στην Μουταλάσκη, υπήρχε ένα ανδρικό μοναστήρι που ονομαζόταν Μονή των Φλαβιανών. Ο ιερέας που συμπαθούσε τον μικρό Σάββα πήγαινε συχνά στο μοναστήρι αυτό και μάλιστα έπαιρνε μαζί του και τον Σάββα. Με το καιρό ο Σάββας και ενώ ήταν οκτώ χρονών ζήτησε από τον ηγούμενο του μοναστηριού να τον κάνει μοναχό. Πράγματι μετά και από την συγκατάθεση των θείων του ο νεαρός Σάββας έγινε μοναχός. Στην μοναχική ζωή ο Σάββας αποδείχτηκε πιο σοφός από πολλούς γέροντες που ζούσαν χρόνια στο μοναστήρι. Περιφρονούσε τα υλικά αγαθά και νήστευε για πολλές μέρες. Μια μέρα μάλιστα που είδε μπροστά του μια μηλιά και θέλησε να φάει ένα μήλο, σκέφτηκε τον Αδάμ και την Εύα και το προπατορικό αμάρτημα και αμέσως πέταξε από τα χέρια του το μήλο που μόλις είχε κόψει. Λέγεται ότι ο φούρναρης του μοναστηριού κάποια μέρα που είχαν βραχεί τα ρούχα του τα έβαλε στο φούρνο να στεγνώσουν και τα ξέχασε εκεί με αναμμένο τον φούρνο. Όταν λοιπόν θυμήθηκε ότι τα ρούχα του βρίσκονταν ακόμα μέσα στο φούρνο προσπάθησε να τα βγάλει αλλά ήταν αδύνατον γιατί έκαιγε πάρα πολύ ο φούρνος. Ο Σάββας όμως που πήγε για να τον βοηθήσει μπήκε μέσα στον αναμμένο φούρνο και περνώντας μέσα από τις φλόγες έβγαλε τα ρούχα άθικτα και ο ίδιος βγήκε χωρίς το παραμικρό κάψιμο. Ο άγιος Σάββας έμεινε στη Μονή των Φλαβιανών έως ότου έγινε δεκαοκτώ ετών. Πάντα ήθελε να επισκεφθεί τα Ιεροσόλυμα για να δει τον τόπο που πέρασε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Έτσι αποφάσισε να ζητήσει από τον ηγούμενο του μοναστηριού να τον ευλογήσει και να φύγει. Ο ηγούμενος από την άλλη επειδή συμπαθούσε πολύ τον άγιο δεν έδινε την άδεια του για να φύγει, Ο Θεός όμως έστειλε έναν Άγγελό του ο οποίος είπε στον ηγούμενο:

- "Άφησε τον Σάββα να πάει όπου επιθυμεί".

Το άλλο πρωί ο ηγούμενος έδωσε άδεια στον Σάββα για να αναχωρήσει και μάλιστα τον ευλόγησε.

Στα Ιεροσόλυμα

Έτσι σε ηλικία δεκαοχτώ ετών ο άγιος Σάββας πήγε στα Ιεροσόλυμα. Στην Ιερά Μονή Πασαρίωνος ζούσε ένας γέροντας που καταγόταν από την Καππαδοκία. Μόλις άκουσε την άφιξη του νεαρού μοναχού Σάββα, τον προσκάλεσε και τον φιλοξένησε. Η φήμη του ήταν τέτοια που μοναχοί από άλλα μοναστήρια έρχονταν για να τον συναντήσουν. Ο ίδιος όμως αναζητούσε να πάει στην έρημο. Παράλληλα έμαθε ότι υπήρχε στην περιοχή ο άγιος Ευθύμιος που ήταν γνωστός για την αρετή του και την σοφία του. Ζήτησε λοιπόν από τον άγιο Ευθύμιο να τον δεχθεί στην Λαύρα. Επειδή όμως ήταν νεαρός, τον έστειλε πρώτα στο κοινόβιο του Αγίου Θεόκτιστου, όπου θα έμενε συνολικά δέκα έτη. Άριστος μαθητής του ασκητισμού ο άγιος Σάββας ονομάστηκε από τον άγιος Ευθύμιο "Παιδαριογέροντας". Ο διάβολος όμως που ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να πειράξει τον άγιο Σάββα, προσπαθούσε να σταματήσει τον ασκητικό ζήλο του αγίου με πολλούς τρόπους. Έτσι κάποιος μοναχός που ονομαζόταν Ιωάννης, όταν πέθαναν οι γονείς του ζήτησε άδεια από τον Θεόκτιστο να πάει στην Αλεξάνδρεια για να τακτοποιήσει τις κληρονομικές του υποθέσεις. Ζήτησε να τον συνοδεύσει μάλιστα ο άγιος Σάββας. Ο Θεόκτιστος πράγματι έδωσε την άδεια του και οι δύο μοναχοί πήγαν στην Αλεξάνδρεια. Εκεί ο άγιος Σάββας συνάντησε τους γονείς του οι οποίοι μόλος τον είδαν προσπάθησαν να τον αποτρέψουν από τον μοναχικό βίο. Με την παρουσία των γονέων του ο διάβολος θέλησε να παρασύρει τον άγιο αλλά μάταια.

"Αν θέλετε να είστε γονείς μου μην προσπαθείτε να με βγάλετε από τον μοναχικό βίο που έχω πολύ καιρό επιλέξει".

Ο ερημίτης

Όταν ο άγιος Σάββας βρίσκεται σε ηλικία τριάντα χρονών είναι πια δοκιμασμένος στην μοναστική ζωή. Σε αυτή λοιπόν την ηλικία θέλησε να αναχωρήσει για την έρημο. Στο μεταξύ ο Θεόκτιστος πέθανε και ο άγιος Ευθύμιος επέλεξε στη θέση του τον Λογγίνο. Από τον Λογγίνο λοιπόν ζήτησε την άδεια να αναχωρήσει για την έρημο. Εκείνος ζήτησε αμέσως τον γνώμη του αγίου Ευθυμίου ο οποίος και συναίνεσε και έτσι ο Λογγίνος του έδωσε την άδεια και την ευλογία του. Ο άγιος Σάββας βρήκε μία σπηλιά που  βρισκόταν νότια του μοναστηριού και κατοικούσε χωρίς να τρώει όλη την εβδομάδα εκτός του Σαββάτου, όπου πήγαινε στον μοναστήρι και την Κυριακή επέστρεφε στην σπηλιά του. Ο άγιος Ευθύμιος συγκινήθηκε από την συμπεριφορά αυτή του αγίου και τον πήρε στη συνοδεία του μαζί με τον Δομετιανό, με τον οποίο και ασκήτευαν. Κάθε χρόνο μετά τα Θεοφάνεια οι τρεις τους πήγαιναν στην έρημο και έμεναν εκεί έως και την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η διαδρομή που ακολούθησαν ήταν μέσα από την καυτή άμμο και χωρίς νερό πουθενά στο διάβα τους. Κάποια στιγμή λοιπόν ο άγιος Σάββας έπεσε κάτω και φαινόταν σαν να πέθανε. Ο άγιος Ευθύμιος βλέποντας τον άγιο Σάββα να χάνει τις αισθήσεις του και να βρίσκεται πεσμένος στη γη προσευχήθηκε λέγοντας:

- "Δέσποτα Κύριε ευσπλαχνίσου τον δούλον Σου και δώσε μας νερό για να μην πεθάνει".

Αμέσως μετά ο άγιος Ευθύμιος χτύπησε τρεις φορές τη γη. Βγήκε δροσερό και πόσιμο νερό που ήπιε ο άγιος Σάββας και συνέχισαν την πορεία τους. Μετά την κοίμηση του αγίου Ευθυμίου, αποσύρεται στην έρημο του Ιορδάνη όπου ασκητεύει τότε και ο Μέγας Γεράσιμος. Εκεί λοιπόν ο άγιος Σάββας πειραζόταν από τον διάβολο συνεχώς. Κάποια μέρα μάλιστα που είχε ξαπλώσει για να ξεκουραστεί είδε να τον περιτριγυρίζουν φίδια και σκορπιοί. Κατάλαβε αμέσως ότι ήταν του διαβόλου και αφού προσευχήθηκε εξαφανίστηκαν. Άλλη μέρα πάλι είδε μπροστά του ένα τεράστιο λιοντάρι να βρυχάται και να τον απειλεί ότι θα τον καταβροχθίσει. Ο άγιος βλέποντας το θέαμα και ξέροντας τα παιχνίδια του διαβόλου είπε:

- "Αν έχεις εξουσία από τον Θεό εναντίον μου, να ξέρεις ότι είμαι έτοιμος να με φας. Αν όχι να ξέρεις ότι άδικα βρυχάσαι και με τη δύναμη του Κυρίου μπορώ να σε κατατροπώσω".

Μετά από αυτά τα λόγια το λιοντάρι εξαφανίστηκε. Συνήθως ο άγιος καθόταν σε ένα μέρος όπου μπορούσε να βλέπει αλλά χωρίς να τον βλέπουν οι άνθρωποι. Έτσι κάποια μέρα είδε κάποιους Αγαρηνούς πολεμιστές να περπατούν πεινασμένοι και κουρασμένοι και τους κάλεσε στη σπηλιά του όπου τους έβαλε να φάνε και να ξεκουραστούν. Οι Αγαρηνοί ήταν βάρβαρος λαός που ζούσε από τις ληστρικές επιθέσεις εναντίον των κατοίκων της περιοχής. Οι συγκεκριμένοι λοιπόν θαύμασαν την αγιότητα του και αφού έφυγαν επέστρεψαν λίγες μέρες μετά και του έφεραν τρόφιμα για να τον ευχαριστήσουν. Κάποιος μοναχός που ονομαζόταν Άνθος συνόδευε τον Άγιο στην έρημο μαζί με κάποιο μοναχό Θεοδόσιο και κάποιους άλλους. Βλέποντάς τους λοιπόν κάποιοι βάρβαροι σχεδίαζαν να σκοτώσουν όλη αυτή την ομάδα των ασκητών. Για τον λόγο αυτό έστειλαν κάποιον για να τους προκαλέσει ώστε να βρουν την αφορμή να τους σκοτώσουν. Καταλαβαίνοντας τον κίνδυνο οι ασκητές γονάτισαν και προσευχήθηκαν και αμέσως άνοιξε η η γη και χάθηκε ο βάρβαρος μπροστά στα μάτια των συντρόφων του που τρόμαξαν και έφυγαν τρέχοντας. Επειδή ήταν φίλος με τον Θεοδόσιο, έκτισαν μαζί στην έρημο μία Λαύρα, όπου ο Άγιος έμεινε εκεί τέσσερα περίπου χρόνια. Στη συνέχεια πήγε σε ένα βουνό εκεί ακριβώς που είχε μείνει ο άγιος Ευθύμιος. Φθάνοντας εκεί είδε το βράδυ που ξάπλωσε να ξεκουραστεί την Παναγία να του δείχνει τον χείμαρρο των Κέρδων και να του λέει:

- "Μείνε στη σπηλιά που είναι στα ανατολικά του χειμάρρου και θα σου στέλνω την βοήθειά μου".

Σε ηλικία λοιπόν σαράντα ετών ο άγιος εγκαταστάθηκε σε μία μικρή σπηλιά κοντά σε μια πηγή νερού την οποία ονόμαζαν επτάστομο. Έτρωγε μόνο χόρτα, ενώ κατά θεία βούληση κάποιοι Αγαρηνοί του έφερναν τροφή. Εκεί έμεινε ο άγιος πέντε χρόνια προσευχόμενος, ενώ η φήμη του είχε αρχίσει να εξαπλώνεται παντού. Άρχισαν να καταφθάνουν στο μέρος εκείνο πολλοί ευλαβείς άνθρωποι και μάλιστα τόσοι πολλοί που χρειάστηκε να κατασκευαστεί Λαύρα και να καλλιεργηθεί η γη για να μπορούν όσοι καταφθάνουν να φιλοξενούνται εκεί. "Επειδή οι γύρω αναχωρητές ζήτησαν να τεθούν υπό την χειραγωγία του, άρχισε να οικοδομεί κελιά στην δεξιά πλευρά του χειμάρρου. Ήταν από τα πρώτα, της μέχρι σήμερα ονομαστής Λαύρας. Έπειτα έκτισε εκκλησία, που την ονόμασε "θεόκτιστο", επειδή η κοιλότητα του βράχου, μέσα στην οποία χτίστηκε, φαινόταν σαν κατασκευασμένη από θείο χέρι. Σ' αυτήν ετελείτο τα Σαββατοκύριακα η λειτουργία, οσάκις υπήρχε ιερέας".

Οι ερημικές διαδρομές

Ο άγιος Σάββας, έχοντας σαν πρότυπο πάντα τον άγιο Ευθύμιο ξεκινούσε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή για πορεία στην έρημο. Κάποτε είχε πάρει μαζί του συνοδεία και ένα μαθητή του που ονομαζόταν Αγάπιος. Ο Αγάπιος μετέφερε την μηλωτή του και ξερά ψωμιά, τα οποία ήταν η τροφή για όσο θα κρατούσε η πορεία στην έρημο. Ενώ λοιπόν προχωρούσαν στην έρημο βρέθηκαν κοντά στον Ιορδάνη ποταμό. Εκεί υπήρχε μία σπηλιά όπου μέσα της φιλοξενούσε έναν γέροντα ασκητή. Ο ασκητής αυτός κατοικούσε σε εκείνο τον τόπο περίπου τριάκοντα οκτώ χρόνια. Τούτος ο γέροντας όσα χρόνια ζούσε εκεί δεν είχε συναντήσει η αντικρίσει, ποτέ του έναν άνθρωπο. Είχε λοιπόν το χάρισμα της προορατικότητας και για τον λόγο αυτό μόλις αντίκρισε τον άγιο Σάββα, τη στιγμή που έμπαινε στην σπηλιά, του είπε:

- "Σάββα, ποιος σου έδειξε αυτό το μέρος και ήρθες;"

- "Εκείνος, που σου φανέρωσε το όνομά μου". του απάντησε ο άγιος Σάββας.

Μετά από αυτές τις φράσεις έμειναν στη σπηλιά όπου συζητούσαν για πολλές ώρες. Οι συζητήσεις ήταν σχετικές με τα θαύματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού καθώς και με την άσκηση και την νηστεία και την προσευχή. Λίγο καιρό μετά όταν ο άγιος Σάββας και ο Αγάπιος επέστρεφαν για το μοναστήρι, ξαναπέρασαν πάλι από τη σπηλιά, για να δουν τον γέροντα ασκητή. Αντίκρισαν όμως τον γέροντα νεκρό και μάλιστα στην θέση της προσευχής.

Ο άγιος Σάββας και ο Αγάπιος, ενταφίασαν τον γέροντα και έφυγαν από την σπηλιά σχολιάζοντας την μεγάλη πίστη του γέροντα. Μετά από καιρό ο Ιωάννης, ο πατέρας του άγιου Σάββα πέθανε. Η Σοφία η σύζυγός του και μητέρα του αγίου που τόσα χρόνια ήταν πιστή σύντροφός του, σκέφτηκε να ακολουθήσει τον δρόμο που τόσα χρόνια ακολουθούσε ο γιος της. Τότε πήγε κοντά στον άγιο και εγκατέλειψε την κοσμική ζωή που τόσα χρόνια ζούσε και αφιερώθηκε στον Θεό. Έγινε μάλιστα μοναχή υπό τις οδηγίες του αγίου και πέθανε κοντά στον γιο της που προσευχόταν για την ψυχή της.

Ο τόπος των δαιμόνων

Την εποχή που ζούσε ο άγιος Σάββας, πολύ μακρυά από το Μοναστήρι της Λαύρας, υπήρχε κάποιο βουνό που ονομαζόταν Καστέλλι. Το Καστέλλι ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων αφού ήταν φωλιά δαιμόνων. Κανείς άνθρωπος δεν πλησίαζε στο Καστέλλι γιατί υπήρχαν αμέτρητοι δαίμονες που έκαναν άγριους θορύβους και τρομοκρατούσαν τον τόπο. 

Ο άγιος όμως που το πληροφορήθηκε αποφάσισε να πάει στο Καστέλλι και να διαβεί από εκεί που οι δαίμονες είχαν "απαγορεύσει" την είσοδο ανθρώπου. Κάποια στιγμή λοιπόν ξεκίνησε για το βουνό. Είχε πάρει μαζί του λάδι από του Αγίους Τόπους για βοήθεια και φθάνοντας κοντά στον άγριο βουνό άρχισε να ραντίζει με αυτό τη γη από όπου περνούσε, ενώ σε όλη τη διαδρομή προσευχόταν με δάκρυα στα μάτια. Μόλος οι δαίμονες αντιλήφθηκαν την παρουσία του θέλησαν να τον τρομάξουν και εξαπέλυσαν άγριες επιθέσεις εναντίον του. Λέγεται ότι την ώρα που βρισκόταν στο βουνό, αυτό τρανταζόταν από φοβερούς αέρηδες και μαζί του συνταρασσόταν και όλη η τριγύρω περιοχή. Ο άγιος αντίκρυσε μπροστά του τις απόκοσμες μορφές που έπαιρναν οι δαίμονες με σκοπό να τον τρομάξουν. Οι ήχοι που έβγαζαν ακούγονταν πολύ μακριά, ενώ ο ίδιος ο άγιος έμενε ατάραχος και σταθερός. Βλέποντας λοιπόν οι δαίμονες την σταθερότητά του και την αφοβία του, σταμάτησαν. Μάλιστα αφού κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν τον άγιο και να τον διώξουν άρχισαν να παραδέχονται ότι οι δυνάμεις τους ήταν λίγες μπροστά στον άγιο και του έλεγαν:

- "Δεν σου έφτανε Σάββα η σπηλιά, η πέτρα, ο χείμαρρος; Δεν σου έφθανε η τεράστια έρημος που κατοίκησες και περπάτησες; Γιατί ήρθες στο βουνό μας; Ήρθες να μας βγάλεις από το σπίτι μας έχοντας σύμμαχό σου και προστάτη σου τον Θεό. Μα μάθεις λοιπόν ότι εμείς αποφασίσαμε να φύγουμε από εδώ". Στην συνέχεια ακούστηκε αλαλαγμός και κραυγές. Τρομεροί κρότοι συντάραξαν την περιοχή και οι κάτοικοι των τριγύρω περιοχών νόμιζαν ότι κάπου εκεί κοντά διεξαγόταν ένας πόλεμος. Βράδυ έφυγαν λοιπόν οι δαίμονες από το Καστέλλι και το πρωί κάποιοι από τους ποιμένες που ήταν κοντά στο βουνό ξεκίνησαν να πάνε να δουν τι είχε συμβεί όλη αυτή τη φοβερή νύχτα που δεν έκλεισαν μάτι από τον φόβο τους. Μόλις έφθασαν κοντά στο σημείο που βρισκόταν ο άγιος, ταραγμένοι καθώς ήταν έκατσαν κοντά του για να τους εξηγήσει τι είχε γίνει την προηγούμενη νύχτα. Ο άγιος τους καθησύχασε και άρχισε να ψέλνει την ευχή ενάντια στα πονηρά πνεύματα. 

Μάλιστα στο σημείο εκείνο έκτισε και ένα μοναστήρι όπου προσήλθαν πάρα πολλοί ασκητές.

Η φιλανθρωπία του

Όταν στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων πατριάρχης ήταν ο Ηλίας, ο άγιος Σάββας ήταν υπόδειγμα φιλανθρωπικής και κοινωνικής προσφοράς για τους συνανθρώπους του. Προσπαθούσε πάντα να βρίσκει τρόπους ώστε να βοηθάει αποτελεσματικά τους φτωχούς και τους δυστυχισμένους συνανθρώπους της περιοχής του. Σε δική του πρωτοβουλία οφείλεται το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν μοναστήρια, νοσοκομεία, υδραγωγεία, αρτοποιεία και άλλα που ήταν χρήσιμα για την περίθαλψη, την προστασία, και την ψυχική και πνευματική υγεία. Όλοι οι φτωχοί της περιοχής του αλλά και από άλλες περιοχές που μάθαιναν για την ύπαρξη του αγίου πρόστρεχαν στα μέρη που διάβαινε με σκοπό να του δείξουν την ευγνωμοσύνη τους και την αγάπη τους, για όλα αυτά που έκανε για εκείνους.

Στη σπηλιά του λιονταριού

Όλη αυτή η λατρεία και η συμπάθεια που εκφραζόταν στο πρόσωπο του αγίου σιγά σιγά έδωσε τη θέση της σε κάτι πολύ χειρότερο. Ο διάβολος που παραμόνευε και παρατηρούσε τις κινήσεις του αγίου έβαλε μπρος το σχέδιο του. Κάποιοι συκοφάντες άρχισαν να τον κατηγορούν με ανυπόστατες κατηγορίες. Ο άγιος για να τους αποφύγει αλλά και να δείξει την υπομονή του, έφυγε και πήγε στην έρημο. Βρήκε τόπο να μείνει στην περιοχή της Σκυθόπολης και μάλιστα κοντά στο ποτάμι των Γαδάρων. Στο μέρος εκείνο βρήκε μία σπηλιά και κουρασμένος καθώς ήταν ξάπλωσε στη γη να κοιμηθεί. Καθώς όμως κοιμόταν αποκαμωμένος ένοιωσε, σαν κάτι να τον τραβούσε. Άνοιξε λοιπόν τα μάτια του και αντίκρισε μπροστά του ένα λιοντάρι να τον κρατάει από το ένδυμα, προσπαθώντας να τον τραβήξει έξω από την σπηλιά. Ο λόγος ήταν ότι η σπηλιά ήταν η φωλιά του. Ο άγιος αντικρίζοντας το λιοντάρι άρχισε να ψέλνει την Ακολουθία του Όρθρου. Το λιοντάρι αμέσως τον άφησε. Μόλις όμως τελείωσε η ακολουθία τον ξανάπιασε από το ένδυμα και άρχισε να τον τραβάει προς τα έξω. Ο άγιος τότε του είπε:

-"Γιατί θέλεις να με βγάλεις έξω από τη σπηλιά, αφού είναι τόσο μεγάλη και άνετη και μας χωράει και τους δυο; Αν θέλεις να μείνεις μόνο σου βρες κάποια άλλη σπηλιά για να μείνεις".

Τότε το λιοντάρι άφησε αμέσως το ένδυμα του αγίου και έφυγε ήρεμο.

Οι ληστές που τον αγάπησαν

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός και η καινούργια κατοικία του άρχισε να γίνεται γνωστή. Πολλοί μοναχοί που έμαθαν που κατοικεί ο άγιος έτρεξαν κοντά του. Από τους πρώτους που βρέθηκαν κοντά του ήταν κάποιος που ονομαζόταν Βασίλειος. Ο Βασίλειος ήταν ένας πλούσιος νέος που με παραδειγματική ταπείνωση παραδόθηκε στην υπακοή του άγιου. Μια νύχτα, που βρίσκονταν στην σπηλιά, τους κύκλωσαν κάποιοι ληστές με σκοπό να τους πάρουν ότι χρήματα είχαν επάνω τους. Αφού τους έψαξαν και δεν βρήκαν καθόλου χρήματα τους άφησαν και έφυγαν. Μπορεί να ήταν ληστές αλλά όπως όλοι όσοι συναντούσαν τον άγιο, θαύμασαν την αγιότητά του. Συζητούσαν φεύγοντας για τον άγιο όταν ξαφνικά τους ζώσουν άγρια λιοντάρια που είναι έτοιμα να τους κατασπαράξουν. Ξέρουν ότι είναι κοντά στον θάνατο και επικαλούνται το όνομα του αγίου:

- "Με τις ευχές του μοναχού Σάββα, να μη μας βλάψετε".

Τότε τα λιοντάρια αλλάζουν κατεύθυνση και απομακρύνονται από κοντά τους. Οι ληστές γεμάτοι ευγνωμοσύνη προς τον άγιο, επιστρέφουν πίσω για να τον συναντήσουν και για να του αναφέρουν εκείνο που είχε συμβεί κατά την αναχώρησή τους.

Από το περιστατικό αυτό και μετά η φήμη του αγίου απλώθηκε παντού και επειδή καταλάβαινε ότι τον επαινούσαν και του έδειχναν τον θαυμασμό τους, έφυγε από το μοναστήρι. Δεν άφησε πίσω του καμία εκκρεμότητα, αφού οι πολλοί μοναχοί που είχαν συγκεντρωθεί θα έπρεπε να έχουν κάποιον να τους καθοδηγεί. Έτσι έκανε ηγούμενό τους κάποιον μοναχό που ονομαζόταν Ταράσιος και αναχώρησε για την έρημο.

Ένα μικρό κελί για τον άγιο.

Ο άγιος Σάββας παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην έρημο και επέστρεψε και πάλι στην Μονή της Λαύρας. Περίμενε ότι επιστρέφοντας πίσω, κάποιες μικρότητες και διαξιφισμοί που υπήρχαν μεταξύ κάποιων μοναχών θα είχαν εξαλειφθεί. Επίσης, πίστευε ότι κάποιοι μοναχοί που δεν τον συμπαθούσαν ιδιαίτερα θα τον έβλεπαν πλέον με άλλη ματιά και με αγάπη προπαντός. Η επιστροφή του όμως συνοδεύτηκε από τον φθόνο και την συκοφαντία. Ο άγιος όμως χωρίς να παραπονεθεί αλλά πολύ λυπημένος με την συμπεριφορά κάποιων μοναχών φεύγει και πάλι για να απομονωθεί λέγοντας:

- "Όταν σε χτυπούν και σε πειράζουν, όταν μαζεύονται οι εχθροί σου για να σου ταράξουν την ψυχή και να σε ρίξουν στην αμαρτία, τότε πρέπει να πάρεις τον δρόμο που σου δείχνει η αγάπη".

Γέροντας πλέον θα βρεθεί και πάλι στην έρημο. Αυτή τη φορά, κοντά στα σύνορά της Νικοπόλεως. Το μέρος που εγκαταστάθηκε ήταν μία χαρουπιά. Κάτω λοιπόν από την χαρουπιά περνούσε τις μέρες του μέσα σε σκληρή άσκηση και προσευχή. Κάποια στιγμή στη διάρκεια της διαμονής του τον επισκέφθηκε ένας πλούσιος, που τα κτήματά του βρίσκονταν κοντά στη χαρουπιά. Συνάντησε τον άγιο την ώρα που βρισκόταν κάτω από την χαρουπιά και θαύμασε τη δύναμη και την αντοχή του, καθώς και την πίστη του και την αρετή του. Ο πλούσιος αυτός, δεν πέρασε πολύς καιρός, και κατάφερε να κτίσει στον άγιο ένα κελί και φρόντισε για όλα όσα χρειάζονταν.

Οι αμετανόητοι συκοφάντες

Ο άγιος βρισκόταν και πάλι μόνος να προσεύχεται στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό στην έρημο. Οι μοναχοί, οι οποίοι με την συμπεριφορά τους ουσιαστικά είχαν διώξει τον άγιο από το Μοναστήρι της Λαύρας, εξακολουθούσαν να σπέρνουν από εδώ και από εκεί συκοφαντίες εις βάρος του. Έφτασαν μάλιστα στο ελεεινό σημείο να διαδώσουν σε όλα τα μοναστήρια ότι τον γέροντα μοναχό Σάββα τον είχαν φάει τα θηρία. Οι περισσότεροι βέβαια που άκουγαν τις διαδόσεις πίστεψαν, ότι ο άγιος δεν ζούσε πια. Μάλιστα οι ίδιοι οι συκοφάντες του αγίου τόλμησαν να πάνε στον πατριάρχη των Ιεροσολύμων και  του είπαν:

- "Άγιε Δέσποτα, συμβαίνει κάτι φοβερό. Τον ηγούμενό μας τον γέροντα Σάββα τον έφαγαν τα θηρία κοντά στην Νεκρή Θάλασσα. Έτσι μετά από αυτό θα θέλαμε ένα καινούργιο ηγούμενο".

Ο πατριάρχης όμως έχοντας γεμίσει απορία για την απώλεια ενός ανθρώπου του Θεού τους είπε:

- "Δεν πιστεύω ότι ο Θεός άφησε έναν γέροντα τέτοιο άγιο άνδρα να τον κατασπαράξει ένα θηρίο".

Ο δάσκαλος των ασκητών

Ο άγιος Σάββας ήταν ο σοφός δάσκαλος της ασκητικής ζωής. Όπου έπρεπε ήταν αυστηρός μα συνάμα και στοργικός σαν πατέρας αν χρειαζόταν. Αυτό φαίνεται από τα όσα δίδασκε και έλεγε προς τους μοναχούς,

-"Για κάθε αμαρτία, δηλαδή για κάθε παράβαση του Νόμου του Κυρίου, χρειάζεται και τιμωρία. Πρέπει απαραίτητα να υπάρχει λοιπόν ένας κανόνας για τους μοναχούς. Άλλωστε, τι νόημα θα είχε η άσκηση αν αμαρτάνω και μετά προσπαθώ να σωθώ λέγοντας, ήμαρτον, συγχώρεσε με Θεέ μου;

Η μετάνοια, πρέπει να συνοδεύεται από έργα. Η μετάνοια πρέπει να είναι μαζί με την συντριβή της καρδιάς και τον πόνο και τα δάκρυα και την νηστεία και την προσευχή".

Όταν λοιπόν κάποιοι από τους μοναχούς  έπεφταν σε παραπτώματα, ο άγιος τους απομόνωνε έτσι ώστε να μην βλέπουν κανένα και να μην μπορούν να μιλήσουν με κανένα για πολύ καιρό, Θεωρούσε και ήταν σωστό τελικά, ότι η απομόνωση, η άσκηση και η προσευχή θα μαλάκωνε την καρδιά τους, θα φώτιζε τον νου τους και θα εξάγνιζε την ψυχή τους.

Ένα σκοτεινό βράδυ παρέδωσε την ψυχή του ένας σεβάσμιος γέροντας, που ονομαζόταν Άνθιμος. Ο Άνθιμος από την Βηθανία, όπως τον καλούσαν. Εκείνο λοιπόν το βράδυ ο άγιος Σάββας άκουσε μία γλυκεία και συνάμα ουράνια ψαλμωδία. Το πρώτο που σκέφτηκε ήταν ότι θα προερχόταν από τους μοναχούς, αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβε τι ακριβώς συνέβαινε. Κάλεσε λοιπόν όλους τους μοναχούς και τους είπε να πάνε στο ερημικό κελί του Άνθιμου από την Βηθανία, από όπου προερχόταν τελικά η ουράνια ψαλμωδία. 

Για να κυκλοφορήσουν στο σκοτάδι της ερήμου άναψαν κεριά και ξεκίνησαν. Αυτό που αντίκρισαν ήταν συγκλονιστικό. Ο Άνθιμος από την Βηθανία βρισκόταν στον γλυκό ύπνο του θανάτου. Η ουράνια ψαλμωδία εκείνη προερχόταν από τους Αγγέλους του Κυρίου.

Ο Γερόντιος

Τον καιρό που ζούσε ο άγιος Σάββας ένας ευλαβής και ενάρετος χριστιανός που καταγόταν από την περιοχή του Ιορδάνη ποταμού και που ονομαζόταν Γερόντιος, είχε πάει στα Ιεροσόλυμα με σκοπό να προσκυνήσει τους Άγιους Τόπους. Ο Γερόντιος διέσχιζε έφιππος όλες τις διαδρομές που έπρεπε να κάνει για να επισκεφθεί όλα τα μέρη που μαρτύρησε ο Χριστός. Ανηφορίζοντας λοιπόν προς το Όρος των Ελαιών το άλογό του τρόμαξε και με το ξάφνιασμα του ο Γερόντιος βρέθηκε στη γη με τσακισμένα τα κόκαλα του και με αφόρητους πόνους, Εκείνα τα χρόνια η ιατρική δεν είχε φτάσει στα σημερινά επίπεδα και έτσι δεν υπήρχε καμία γιατρειά για τον Γερόντιο. Μαθαίνοντας λοιπόν τα σχετικά για την υγεία του Γεροντίου νέα ο αδελφός του έτρεξε στον άγιο Σάββα και του είπε:

- "Άγιε Γέροντα, ο αδελφός μου ο Γερόντιος κινδυνεύει. Προσευχήσου σε παρακαλώ για τον αδελφό μου που τόσο αγαπώ. Κάνε ότι μπορείς Άγιε, ο Θεός είναι μεγάλος".

Αφού του εξήγησε όλα όσα έγιναν με τον σοβαρό τραυματισμό του Γερόντιου, ο άγιος έτρεξε αμέσως κοντά στον Γερόντιο. Έχρισε το τσακισμένο σώμα του Γερόντιου με λάδι του Τιμίου Σταυρού και προσευχήθηκε για εκείνον με θέρμη. Και ω του θαύματος!!! Τα νεκρά πλέον και τσακισμένα μέλη του κατάκοιτου Γερόντιου άρχισαν να κινούνται ενώ σε λόγο όλες οι πληγές του είχαν εξαφανιστεί. Σε λίγο ο Γερόντιος είχε σηκωθεί γεμάτος υγεία όρθιος στα πόδια του. Όλοι όσοι είχαν συγκεντρωθεί και παρατηρούσαν ένα ετοιμοθάνατο να σφαδάζει από τους πόνους, τώρα πια τον έβλεπαν υγιέστατο να περπατά και χαρούμενοι δόξαζαν τον Θεό και έδειχναν τον σεβασμό τους στον άγιο Σάββα.

Η σκλαβιά της ματιάς

Στα μέρη του Ιορδάνη ποταμού είχε βρεθεί ο άγιος με συνοδεία ένα πολύ νεαρό μαθητή του. Σε κάποια διαδρομή τους, συνάντησε κάποιους κατοίκους της τριγύρω περιοχής, οι οποίοι είχαν στην παρέα οτυς μια πολύ ωραία κοπέλα. Ο άγιος θέλοντας να  δοκιμάσει τον νεαρό μαθητή του, αν είχε κοιτάξει επίμονα και παρατηρητικά την κοπέλα ή όχι, του είπε:

- "Νομίζω, ότι αυτή η δυστυχισμένη κοπελίτσα είναι τυφλή".

- "Όχι, Γέροντα, έχει καλά και τα δυο της μάτια".

- "Νομίζω, ότι πρέπει να κάνεις λάθος, γιατί το ένα μάτι της, λείπει".

- "Μα Γέροντα, την είδα πολύ καλά. Έχει και τα δυο της μάτια γερά".

- "Από ότι καταλαβαίνω, φαίνεται πως δεν θυμάσαι όσα αναφέρει η Αγία Γραφή. Να μη σε νικήσει η ωραιότητα της γυναίκας, ούτε να σε σκλαβώσουν τα μάτια της. Για τον λόγο αυτό δεν θα ξαναμπείς στο κελί μου, έως ότου να μάθεις να χαλιναγωγείς τις αισθήσεις σου".

Μάλιστα όχι μόνο έκανε αυτό που είπε στον νεαρό μαθητή του, αλλά τον έστειλε για άσκηση στο Καστέλλι, το άγριο βουνό που πριν χρόνια ζούσαν οι δαίμονες. Όταν μετά από καιρό επέστρεψε ο μαθητής του με χαλιναγωγημένες τις αισθήσεις του και τον είδε να έχει προχωρήσει σε αρετή και πίστη τον καλοδέχτηκε δοξάζοντας τον Παντοδύναμο.

Η μεταστροφή του αυτοκράτορα

Όταν τα ηνία της αυτοκρατορίας κατείχε ο Αναστάσιος (491 μ.Χ. - 518 μ.Χ.) υπήρξε μεγάλη αναταραχή και αναστάτωση στην εκκλησία. Κάποιοι από τους αρχιερείς είχαν παρασυρθεί από την αίρεση των Μονοφυσιτών. Την αίρεση του Διόσκουρου και του Σεβήρου. Μαζί βέβαια με αυτούς στην αίρεση είχε παρασυρθεί και ο Αναστάσιος που είχε αρχίσει να εξορίζει τους ορθόδοξους χριστιανούς. Μεταξύ των ορθοδόξων, ο Αναστάσιος εξόρισε και τον αρχιεπίσκοπο Παλαιστίνης, τον Ηλία. Ο Ηλίας λοιπόν αποφάσισε και έστειλε στον Αναστάσιο αντιπροσωπεία από κληρικούς και μοναχούς. Ο σκοπός της αντιπροσωπείας ήταν να διαμαρτυρηθεί για όλα όσα συνέβαιναν εναντίον των ορθοδόξων. Ανάμεσα στους άλλους ήταν και ο Άγιος. Η αντιπροσωπεία είχε μαζί της μια επιστολή του πατριάρχη Ηλία που απευθυνόταν προς τον αυτοκράτορα Αναστάσιο, στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε:

- "... σου στέλνω ως πρεσβευτές και μεσίτες τους κατοίκους της ερήμου και ιδιαίτερα τον Μέγα Σάββα. Των ασκητών το κεφάλαιο. Να ευλαβηθείς τους θείους ιδρώτες τους και να σταματήσεις τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στις Εκκλησίες.

Πράγματι η αντιπροσωπεία έφθασε στην Κωνσταντινούπολη και κατευθύνθηκε προς το παλάτι. Σε όλους δόθηκε η άδεια να μπουν στο παλάτι εκτός όμως του Αγίου που δεν ήταν κατά τους φρουρούς κατάλληλα ντυμένος. Μπήκε λοιπόν στην αίθουσα που δεχόταν τους ξένους ο Αναστάσιος και άκουσε τα αιτήματά τους. Η αντιπροσωπεία έδωσε την επιστολή του πατριάρχη Ηλία στον αυτοκράτορα ο οποίος διαβάζοντας την με προσοχή ρώτησε ποιος ήταν αυτός ο Μέγας Σάββας ο ασκητής. Τον πληροφόρησαν λοιπόν ότι βρισκόταν έξω από το παλάτι και εκείνος διέταξε να του επιτρέψουν να περάσει μέσα στο παλάτι. Όταν πέρασε μέσα ο Άγιος, ο αυτοκράτορας είδε το πρόσωπό του να λάμπει και μπροστά του έναν Άγγελο Κυρίου να προχωράει και να ανοίγει δρόμο για να περάσει. Ο αυτοκράτορας τότε κατάλαβε και μετανόησε. Μάλιστα παρακάλεσε πριν από οποιαδήποτε συζήτηση να δεχτούν ένα οποιοδήποτε δώρο θα ήθελε ο καθένας. Όλοι ζήτησαν από κάτι εκτός από τον άγιο Σάββα, που αντί για δώρου ζήτησε από τον αυτοκράτορα να δώσει ειρήνη στην εκκλησία και να επαναφέρει στον θρόνο του τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Ηλία, που είχε ήδη απομακρυνεί. Ο άγιος Σάββας, που ήταν τότε 73 ετών με την σοφία του είχε επαναφέρει στο σωστό δρόμο τον Αναστάσιο δείχνοντας προς όλους ότι η ψεύτικη λάμψη των διαδημάτων του αυτοκράτορα και της εξουσίας είναι πολύ μικρή μπροστά στην λάμψη της όψης του αγίου. Ο άγιος, λοιπόν, έμεινε στην Κωνσταντινούπολη τον χειμώνα, όπου απέκτησε πολλούς μαθητές. Μεταξύ μάλιστα των  μαθητών του, ήταν και η εγγονή του βασιλιά Ουαλεντίου που ονομαζόταν Ιουλιανή και η Αναστασία που ήταν η σύζυγος του γιου του βασιλιά, Πομπηίου.

Οι αιρετικοί

Όταν βασίλευε ο Αναστάσιος έπεσε λινός στην περιοχή των Ιεροσολύμων. Εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σε άλλα μέρη της επικράτειας του Βυζαντίου με αποτέλεσμα να πεθαίνει ο κόσμος. Ο Αναστάσιος όμως, αντί να προσπαθήσει να κάνει κάτι για τον λοιμό, αυτό που ζητούσε επίμονα από τον λαό ήταν να πληρώσουν τους φόρους. όχι μόνο τους δικούς τους αλλά και τους φόρους εκείνων που πέθαιναν και δεν είχαν προλάβει να τους πληρώσουν. Μαθαίνοντας λοιπόν ο άγιος τον απάνθρωπο αυτό νόμο έτρεξε με θάρρος στον Αναστάσιο και του εξήγησε ότι αυτό που ζητούσε από τον λαό ήταν παράλογο εντελώς. Ο Αναστάσιος όμως δεν τον άκουσε. Από την άλλη οι αιρετικοί πολεμούν και πάλι την ορθοδοξία. Οι μονοφυσίτες μάλιστα κατορθώνουν να πάρουν με το μέρος τους τον αυτοκράτορα που στρέφεται τελικά εναντίον του πατριάρχη της Παλαιστίνης. Στη θέση του Φλαβιανού τοποθετεί τον αιρετικό Σεβήρο (513 μ.Χ. - 518 μ.Χ.). Εκείνος με την στήριξη του αυτοκράτορα απειλεί όλους τους κληρικούς, που δεν είναι οπαδοί του και στέλνει με δικούς του κληρικούς συνοδικές επιστολές στον πατριάρχη Ιεροσολύμων Ηλία όπου του λέει:

- "Αν δεν με ακολουθήσεις, θα σε κατεβάσω από τον πατριαρχικό θρόνο".

Ο άγιος όλα αυτά τα πληροφορείται, συγκεντρώνει τους μοναχούς και πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα, όπου στιγματίζει τους οπαδούς του Σεβήτου και φυσικά τους αντιπροσώπους του ίδιου του αυτοκράτορα. Δεν καταδέχεται καμιά συζήτηση με τους αιρετικούς, τους οποίους διώχνει λέγοντάς τους:

- "Καμιά εξουσία δεν μπορεί να κλονίσει την πίστη μας".

Ο αυτοκράτορας, πληροφορημένος για τον αγώνα που δίνουν οι μοναχοί γεμίζει από οργή. Η επόμενη κίνησή του αυτοκράτορα ήταν να διορίσει έναν διοικητή της Παλαιστίνης, τον οποίο ονομάζει Δούκα και τον διατάζει να πείσει τον πατριάρχη να γίνει μονοφυσίτης. Ο Δούκας λοιπόν πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα, αλλά ο πατριάρχης Παλαιστίνης Ηλίας, δεν πείθεται και συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Ο Ηλίας όμως λέει κάποια στιγμή στον Δούκα ότι τάχα δέχεται να γίνει μονοφυσίτης, αλλά αυτό θέλει να τον ανακοινώσει μπροστά στους χριστιανούς σε μία μεγάλη συγκέντρωση. Πράγματι συγκεντρώθηκαν, κάποια μέρα οι χριστιανοί της Παλαιστίνης για να ακούσουν τον Πατριάρχη τους. Ο Ηλίας κάθισε στον θρόνο του και είπε:

- "Όποιος δεν φυλάει τα δόγματα των αγίων και Οικουμενικών Συνόδων ας είναι αναθεματισμένος".

Ο Δούκας, που περίμενε την ομολογία του Ηλία έφυγε ντροπιασμένος και μάλιστα παραιτήθηκε από το αξίωμα του. Εκείνη λοιπόν τη μέρα βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα ο ανηψιός του αυτοκράτορα, ο Υπάτιος, που  είχε χαρεί με τον αγώνα των μοναχών και του κλήρου εναντίον των αιρετικών αλλά και εναντίον της εξουσίας του αυτοκράτορα. Συνάντησε λοιπόν τον άγιο Σάββα, στον οποίο έδωσε αρκετά χρήματα για να οργανώσει τα μοναστήρια.

Ο άγιος από την πλευρά του, έστειλε στον Αναστάσιο μία επιστολή όπου του ανέφερε ότι όλοι μαζί, ο κλήρος και ο λαός θα παλέψουν για την Ορθοδοξία. Παρόλη την μεγάλη δυσαρέσκεια ο αυτοκράτορας εξόρισε τον πατριάρχη Ηλία. Στην εξορία του μάλιστα τον επισκέφθηκε ο άγιος μαζί με τους αδελφούς Στέφανο και Ευθάλιο που έμειναν μαζί του αρκετές ημέρες. Ο Ηλίας είχε το προορατικό χάρισμα και τους είπε ότι ο αυτοκράτορας Αναστάσιος πέθανε και ότι σε δέκα μέρες θα πέθαινε και εκείνος. Δεν πέρασε πολύς καιρός και όλοι πληροφορήθηκαν ότι ο αυτοκράτορας είχε πεθάνει, ενώ ο πατριάρχης μετά από δέκα μέρες παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. 

Θαυμαστές θεραπείες

Ο άγιος Σάββας μέσα από την άσκηση και την επαφή του  με τον Θεό είχε αποκτήσει την δύναμη να γιατρεύει αρρώστους και να κάνει θαύματα.

Κάποτε συνάντησε στον δρόμο του μια γυναίκα, που είχε χρόνια αιμορραγία και πονούσε τρομερά. Βλέποντας λοιπόν αυτή η γυναίκα τον άγιο άρχισε να φωνάζει:

- "Δούλε του Θεού, λυπήσου με".

Ο άγιος πήγε κοντά της, ακούμπησε το χέρι της και η γυναίκα αυτή έγινε αμέσως καλά. Έτσι βλέποντας τον άγιο οι άνθρωποι έτρεχαν κοντά του, για να βρουν γιατρειά, Κάποια μέρα οι γονείς ενός κοριτσιού, το οποίο βασανιζόταν από τον διάβολο το έφεραν μπροστά του. Ο άγιος προσευχήθηκε και γιάτρεψε το κοριτσάκι.

Όταν Πατριάρχης Ιεροσολύμων ήταν ο Ιωάννης ο Γ' (516 μ.Χ. - 524 μ.Χ.), υπήρχε μεγάλη ξηρασία και η δίψα στην περιοχή των Ιεροσολύμων ήταν ανυπόφορη. Τότε λέγεται ότι ο άγιος Σάββας τρεις μέρες παρακαλούσε προσευχόμενος τον Θεό να δώσει νερό στους διψασμένους κατοίκους. Την τρίτη λοιπόν ημέρα, σκέπασαν τον ουρανό μαύρα σύννεφα ενώ άστραφτε συνέχεια. Άνοιξαν τότε οι ουρανοί και πλημμύρισε όλη η διψασμένη περιοχή. Ο λαός τότε δόξασε τον Θεό που τους είχε χαρίσει έναν Άγιο.

Οδεύοντας προς τον Κύριο

Ο άγιος Σάββας τον χειμώνα του έτους 533 μ.Χ., αρρώστησε, ενώ ήταν ήδη 94 ετών. Μετά από λίγες ημέρες ο Κύριος τον ειδοποιεί, ότι θα τον πάρει κοντά Του. Ο άγιος φεύγει λοιπόν από τα Ιεροσόλυμα, όπου είχε πάει μετά από την επιμονή του πατριάρχη Πέτρου, για να καλυτερεύσει η υγεία του, και επιστρέφει στο μοναστήρι. Εκεί θα παραδώσει την ψυχή του στον Κύριο. Στην κηδεία του συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος. Ανάμεσά στους πολλοί κληρικοί, μοναχοί και βέβαια ο ίδιος ο Πατριάρχης με συνοδεία αρχιερέων. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Λαύρας.

Το Ιερό Λείψανο

Το ιερό Λείψανο του αγίου Σάββα βρισκόταν στην Ιερά Μονή της Λαύρας, τον καιρό της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Μετά το συναντάμε στην Κωνσταντινούπολη, ενώ την εποχή των λατίνων σταυροφόρων, του 13ου αιώνα, στη Βενετία. Το 1965 το ιερό λείψανο δόθηκε από την Παπική Εκκλησία στον πατριάρχη Ιεροσολύμων Βενέδικτο. Μάλιστα στις 25 Οκτωβρίου 1965 πέρασε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα το αεροπλάνο που μετέφερε το ιερό λείψανο του αγίου. Στο αεροπλάνο ανέβηκαν και προσκύνησαν το ιερό λείψανο από τους πρώτους και ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος ο Β'. Μάλιστα την επόμενη ημέρα το αεροπλάνο προσγειώθηκε στα Ιεροσόλυμα, όπου το ιερό λείψανο υποδέχθηκαν με τιμές και μεγάλη ευλάβεια ο κλήρος και ο λαός. Τοποθετήθηκε στον Ιερό Ναό του Παναγίου Τάφου για προσκύνημα και μερικές μέρες αργότερα τοποθετήθηκε στο μοναστήρι του.