ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

 

ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΜΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΜΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ… ΤΙ ΕΓΡΑΨΑΜΕΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2001 ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΔΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΜΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ:

Α.Π. 209 ‘Εν τῶ Ἐπισκοπείῳ Ἀγ. Αἰκατερίνης τῆ 19-6-2001

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς. Πρόσχωμεν, ἵνα ὁ Χριστός εἴη ἐν τῷ μέσω ἡμῶν πάντοτε.

Διά τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τό Συνοδικόν σύστημα διοικήσεως πηγάζει, προδιαγράφεται, στηρίζεται καί ἐμπνέεται ἀπό τήν πρώτην ᾿Αποστολικήν Σύνοδον. Αὐτή εἶναι τό αἰώνιον πρότυπον, εἰς τό ὁποῖον ἐστηρίχθησαν καί αἱ ἀπ᾿ ἀρχῆς ῞Αγιαι Οἰκουμενικαί καί λοιπαί ᾿Ορθόδοξοι Σύνοδοι. ᾿Από αὐτό τό πρότυπον πρέπει νά ἐμπνέεται κάθε Σύνοδος μας, διά νά εἶναι ἀληθής Σύνοδος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί νά ἐκπροσωπῇ γνησίως Αὐτήν (τήν ᾿Εκκλησίαν). Παρακαλῶ νά διερωτηθῶμεν ἐάν ἡμεῖς, ὡς ᾿Αρχιερεῖς, καί, ὡς Σύνοδος, ἐμπνεώμεθα ἀπό αὐτά τά πρότυπα. Οἱ ὅροι οἱ ὁποῖοι, ἀπό ὅσα γνωρίζομεν, προϋποτίθενται διά μίαν Σύνοδον, διά νά εἶναι ὡς αἱ ῞Αγιαι Σύνοδοι τῆς ᾿Ορθοδοξίας, καί νά ἐκπροσωπῇ καί νά ἐκφράζῃ τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, συνοψίζονται ὡς κάτωθι.
α) Πρέπει ὅλοι οἱ συμμετέχοντες εἰς τήν Σύνοδον ᾿Επίσκοποι νά ὑγιαίνουν ἐν τῇ Πίστει: "Οὐ γάρ οἷόν τε συνόδῳ συναριθμηθῆναι τούς περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντας" (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260). Δέν δύνανται ἑπομένως εἰς μίαν Σύνοδον νά εἶναι συμπάρεδροι οἱ "παρά ἀξιοπίστων ἀνθρώπων" κατηγορηθέντες "ἐπί κακοδοξία" καί μάλιστα καταφανῇ.
β) Εἰς μίαν ᾿Ορθόδοξον Σύνοδον ὁποιαδήποτε ἄποψις, διαφωνία ἐπί Κανονικοῦ ἤ Δογματικοῦ θέματος, ἔνστασις κλπ, δέν νοεῖται νά περιφρονῆται καί νά παραγκωνίζεται καί οὕτω νά ἀποσιωπᾶται τό θέμα, ἤ καί διάφορος γνώμη - πρότασις ᾿Επισκόπου, νά φιμώνεται τό Συνοδικόν μέλος μέ συμπεριφοράν ἐξουσιαστικήν καί ἀλαζονικήν, κλπ.. Δηλαδή εἰς μίαν ᾿Ορθόδοξον Σύνοδον πρῶτον ἱεραρχοῦνται τά θέματα καί κατόπιν ἀντιμετωπίζονται καί τακτοποιοῦνται ταῦτα ἐλεύθερα καί πέραν σκοπιμοτήτων ἤ παρεμβολῶν τρίτων. Οἱ μετέχοντες δέον νά ἔχουν εἰλικρινῆ διάθεσιν νά συζητήσουν καί νά ἀποφασίσουν ὄχι κατά τό ἴδιον θέλημα, ἤ καί ἀλλοτρίων, ἀλλά κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό φαινόμενον τῆς καταλύσεως τοῦ ὅρου αὐτοῦ συναντῶμεν πληθωρικῶς εἰς τάς ἡμέρας μας, καί αὐτό εἶναι πού ἀλλοτριώνει ᾿Επισκόπους, ἀλλά καί ὁλοκλήρους Συνόδους ἀπό τό ᾿Ορθόδοξον Συνοδικόν σύστημα.
γ) ᾿Εν Συνόδῳ εἶναι ἐλεύθερος ὁ ὀρθόδοξος λόγος εἰς ὅλα τά μέλη, δέν περιφρονεῖται κανείς, οὔτε μέ τήν πρόφασιν ἐλλείψεως χρόνου ἤ δι᾿ ἄλλον τινά λόγον, ἀλλά συζητῶνται καί ἐξετάζονται ἐλεύθερα τά θέματα καί ἀναζητεῖται τό δίκαιον, τό ἀληθές καί "πολλῆς συζητήσεως γενομένης", καταλήγει ἡ Σύνοδος εἰς τό "ἔδοξε τῷ ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν" (Πράξ. ΙΕ, 7 καί 28). Λειτουργεῖ ἠ ῾Ιερά Σύνοδος μας κατ᾿ αὐτά τά πρότυπα, ἤ ἠλλοιώθη εἰς τάς ἡμέρας μας ἡ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί ὡς ἐκ τούτου προκύπτει ἔντονος ἡ κρίσις Συνοδικότητος;
δ) ᾿Επιβάλλεται αἱ ἀποφάσεις νά μή εἶναι προαποφασισμέναι, διότι τό προαποφασίζειν ἐξωσυνοδικῶς καί δή παρά ἐξωσυνοδικῶν, καί ἐν τισιν καί ἐξωεκκλησιαστικῶν προσώπων, ἀποτελεῖ οὐσιαστικήν κατάλυσιν τῆς Συνόδου καί ἀναιδῆ ἐμπαιγμόν τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, βλάπτει τό ἔργον τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐν τέλει ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην βλασφημίαν κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.
ε) Αἱ Συνοδικαί ἀποφάσεις καί σήμερον δέον νά διέπωνται, καί νά ἕπωνται καί νά συμφωνοῦν πρός τάς ἀποφάσεις καί τά θέσμια ὅλων τῶν ῾Αγίων Οἱκουμενικῶν καί λοιπῶν ᾿Ορθοδόξων Συνόδων, διά τῶν ὁποίων ἐνήργησεν ἡ μία Χάρις τοῦ ἑνός ῾Αγίου Πνεύματος. Μόνον οὕτω διαφυλάσσεται ἡ ᾿Αποστολικότης καί ἡ Πατερικότης, ἡμεῖς δέ παραμένομεν ᾿Ορθόδοξοι καί γνήσιοι Αὐτῆς ᾿Επίσκοποι. Οὕτω μόνον μποροῦμε νά λέμε μετά τῶν Πατέρων τῆς Δ' Οἱκουμενικῆς Συνόδου: "Αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ Πίστις τῶν ᾿Αποστόλων, πάντες οὕτω πιστεύομεν. Οἱ ᾿Ορθόδοξοι οὕτω πιστεύουσιν"
στ) Διά νά κριθῇ τελικά μία Σύνοδος, ὡς ὄντως ᾿Ορθόδοξος, εἶναι ἀναγκαῖον αἱ ἀποφάσεις της νά γίνουν ἀποδεκταί καί ὑπό τῆς καθ᾿ ὅλου ᾿Εκκλησίας. Δηλαδή ὑπό πάντων τῶν ᾿Ορθοδόξων ῾Ιεραρχῶν, τῶν λοιπῶν Κληρικῶν, τῶν Μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν. ῾Ο ἅγιος Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητής λέγει: "Τάς γενομένας Συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ καί πάλιν, ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τάς Συνόδους".(Πηδάλιο, σελ. 118).
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς. Κατά τά τρία τελευταῖα ἔτη σᾶς ἀπέστειλα ἑκατοντάδες ἔγγραφα μέ τά ὁποῖα ἔχω διαχωρίσει τάς εὐθύνας μου ἐπί συγκεκριμένων παραβιάσεων τῆς Κανονικῆς Τάξεως. Μέσα ἀπό τά ἔγγραφα αὐτά ἔχω διατυπώσει πληθωρικῶς τάς ἀπόψεις μου διά τήν Κανονικήν, δικαίαν καί ᾿Ορθόδοξον ἀντιμετώπισιν τῶν μεγάλων καί σοβαρῶν ὑπαρκτῶν ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων Πίστεως, ῾Ομολογίας, ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, Θεολογικοῦ Διαλόγου, Διοικητικά, κλπ. Τά ἔγγραφα ταῦτα μέχρι σήμερα δέν ἐλήφθησαν καθόλου ὑπ᾿ ὄψιν, τά δέ ὑπάρχοντα καί καταγγελθέντα θέματα, μέ ἰδιαίτερον πεῖσμα δέν ἱεραρχοῦνται καί δέν ἀντιμετωπίζονται.
Καί τοῦτο, ὅταν τά ἴδια θέματα ἀπειλοῦν νά μᾶς καταπνίξουν. Τουναντίον, παρατηρεῖται, ὅτι συνεχῶς, μέσα ἀπό τά ἴδια ἔγγραφα, χαλκεύονται ψευδεῖς κατηγορίαι καί συκοφαντίαι, αἱ ὁποῖαι χρησιμοποιοῦνται ὡς μέσα καί τεχνητοί λόγοι διώξεως ἡμῶν, ὡς καί ἄλλων πού δέν ἀνέχονται αὐτάς τάς παρανομίας. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι διασαλεύεται ἡ Κανονική τάξις καί χειμάζεται πράγματι τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας.
Τά κείμενά μας αὐτά, μέσα ἀπό τά ὁποῖα πιστεύομεν, ὅτι διεξάγεται ἕνας τίμιος ἐκκλησιαστικός ἀγών ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας, ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως ἀνοθεύτου τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, καί διά τήν περιφρούρησιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως, δημοσίως πλέον, πλήν μέ δεινάς περιστροφάς καί ἀοριστολογίας, χαρακτηρίζονται ὡς ἀσεβῆ, τά γραφόμενά μας ὡς διαστροφικά τῆς ἀληθείας, ἡ ἐλαχιστότης μας δέ συκοφαντούμεθα καί "ἐπί ἐσχάτη προδοσίᾳ" !. Διότι τί ἄλλο σημαίνει, ὅτι τό δημοσιογραφικό ὄργανο τῆς ᾿Ιερᾶς Συνόδου γράφει, ἐξ ὀνόματος δῆθεν τῆς Συνόδου, ὅτι "ἐξυπηρετῶμεν ἰδιοτελεῖς στόχους καί σκοτεινά σχέδια κατά τῆς χειμαζομένης ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ". Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι κακοήθης φαντασία ὄχι μιᾶς ἀρρωστημένης ψυχολογικά ὑποστάσεως, ἀλλά συνειδητῶν σκευωρῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνήγαγον τήν μέθοδον ταύτην εἰς κύριον ἔργον των.
᾿Αλλά καί ἡ ῾Ημερησία Διάταξις τῆς ῾Ιεραρχίας, ὅπως διατυπώνεται εἰς τό Α.Π. 3153/19-6-2001 ἔγγραφον, τό ὁποῖον ὑπογράφει ὁ παρανόμως ὁρισθείς ᾿Αρχιγραμματεύς (π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου) δέν περιέλαβεν τά προηγούμενα πραγματικά Δογματικά καί Κανονικά θέματα, οἷα τῶν πέντε, τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, τοῦ ΙΦΣΚΑΕ, τῶν κειμένων τοῦ π. ᾿Αμφιλοχίου καί τά συναφῆ, ὅπως καί τά τοιαῦτα τοῦ κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη, ἀλλά περιέλαβεν νέα θέματα ἐκ τῶν τελευταίων μας καυστικῶν ἐγγράφων, ἀφῆκε δέ καί τά κείμενα τῆς "᾿Ορθοδόξου Πνοῆς"!. Τό χείριστον δέ εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν εἶναι, ὅτι τά θέματα τῆς Η.Δ. εἶναι ἀπολύτως προσηρμοσμένα καί περιελήφθησαν εἰς "ἐκτέλεσιν" τῶν ἐντολῶν τῶν Φλωρινικῶν κ.κ.Σαραντοπούλου καί Σακκαρέλλου νά ἐκδιωχθοῦν ὁ θεολόγος κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδης καί ἐσχάτως καί ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος.(῾Ορᾶτε "Φωνή ᾿Ορθοδοξίας" τεύχη 908 καί 909, ὅπου γίνεται λόγος διά τιμωρίαν, ὅσων δέν συμφωνοῦν μέ τήν γνώμη τους). Αὐτή εἶναι ἡ σημερινή ἀποκορύφωσις τῆς μονίμου κρίσεως Συνοδικότητος, ἡ ὁποία ὑφίσταται καί ἀλλοτριώνει, τούς ὑπευθύνους καί, εἰ θέμις εἰπεῖν, καί τούς ἀνεχομένους ταύτην.
῾Η ἐλαχιστότης μου ἀρνοῦμαι τήν τοιαύτην καταχρηστικήν ῾Ημερησίαν Διάταξιν καί ὡς ᾿Αρχιερεύς τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ὡς Συνοδικόν μέλος ζητῶ νά ἱεραρχηθοῦν τά θέματα σήμερον, αὐτήν δέ τήν στιγμήν νά μᾶς δοθοῦν καί τά Πρακτικά καί αἱ ἀποφάσεις, αἱ σχετικαί μέ τήν "παῦσίν" μου ἐκ τῆς θέσεως τοῦ ᾿Αρχιγραμματέως. Νά μᾶς δοθῇ, ὡς ἔχομεν ζητήσει, καί ἡ ἐξ 62 σελίδων ῎Εκθεσις τῆς ᾿Επιτροπῆς, ἡ ὁποία μέ Συνοδικήν ἀπόφασιν ἐστάλη ἵνα ἐρευνήσῃ τά τῆς ῾Ιεραποστολῆς εἰς Ρουμανίαν.
᾿Εάν ταῦτα, ἔστω σήμερον δέν θέλετε λάβῃ ὑπ᾿ ὄψιν, ἀλλά προτίθεσθε καί ἐν τῇ παρούσῃ Συνόδῳ νά γίνῃ κατάχρησις τοῦ θεσμοῦ καί νά τεθῇ δι᾿ ἄλλην μίαν φοράν εἰς τήν ὑπηρεσίαν καταχθονίων σχεδίων τρίτων, ἡμεῖς δέν δυνάμεθα νά συμμεθέξωμεν καί νά συμβάλωμεν εἰς τήν κατάχρησιν τοῦ θεσμοῦ. Δέν γινόμεθα ὑποχείριοι καί ἐκτελεστικά ὄργανα, οὔτε τοῦ ἰδικοῦ μας παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, οὔτε τῶν κ. Σαραντοπούλου Σακαρέλλου, οὔτε ὅσων κρύβονται καί πίσω ἀπό αὐτούς.
῾Ως ᾿Επίσκοποι ἐδώσαμεν κατά τήν χειροτονίαν μας, τήν ὑπόσχεσιν νά φυλάξωμεν αὐτήν τήν ἁγίαν Παρακαταθήκην, ὅσα δέ περί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί περί ὅλων τῶν θεμάτων Πίστεως καί Κανονικῆς Τάξεως ἔγραψα, δέν εἶναι τίποτ᾿ ἄλλο παρά συνέπεια πρός αὐτήν τήν ὑπόσχεσιν, πρός αὐτήν τήν ἁγίαν Παρακαταθήκην.
Πέραν τῶν ἀνωτέρω, ἐσχάτως ἐσημειώθησαν καί ἔτερα συγκεκριμένα γεγονότα, τά ὁποῖα ἑρμηνευόμενα ἀποδεικνύουν, ὅτι πράγματι καί κατ᾿ αὐτήν τήν Συνεδρίασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἑτοιμάζονται, παρασυνοδικῶς καί ἐξωσυνοδικῶς, διωκτικαί καί καταδικαστικαί κατά τῆς ἐλαχιστότητός μου καί ἐναντίον τοῦ κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη πράξεις καί ἀποφάσεις. Σᾶς διαβεβαιοῦμεν, ὅτι δέν θά τάς λάβωμεν κἄν ὑπ᾿ ὄψιν, διότι ὡς ἔχουν τά πράγματα, αἱ τυχόν καταδικαστικαί ἤ διωκτικαί καθ᾿ ἡμῶν ἀποφάσεις, δέν δύνανται νά εἶναι παρά μόνον ἀντικανονικαί καί ἄδικοι, ὡς πράξεις δέ σκοπιμότητος θά ἐξυπηρετοῦν σχέδια καί μόνον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καί οἱ ᾿Ορθόδοξοι ᾿Επίσκοποι χάριτι Χριστοῦ δέν δειλιάζουν, δέν πτοῦνται, κἄν ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ ῞Αδου ἐγερθοῦν. Παρά ταῦτα εὐσεβάστως καί ἐνθέρμως παρακαλοῦμε νά ἐπικρατήσῃ εἰς ὅλους μας σύνεσις καί νά παύσῃ ἡ ἐξυπηρέτησις ἀλλοτρίων σχεδίων. Παρακαλῶ ἰδιαιτέρως τούς δύο ᾿Αρχιερεῖς, τόν Μακαριώτατον, ὡς Πρόεδρον καί τόν Σεβ. Πειραιῶς, ὡς ᾿Αντιπρόεδρον, διά τό προσωπικόν των καλόν καί τῆς ᾿Εκκλησίας, νά σκεφθοῦν νηφαλιώτερα. Διότι ἄν θελήσουν νά συνεχίσουν εἰς τό ἴδιον πνεῦμα τῆς 16-6-2001 (᾿Ενδημούσης), ἄς γνωρίζουν καλῶς, ὅτι ἡμεῖς προσωπικῶς, ἤ καί ὁ κ. Γκουτζίδης, εἰς οὐδέν θά βλαφθῶμεν ἀπό τάς "ἀποφάσεις" των, τάς ὁποίας ἤδη ἔχουν λάβει, ἤ ἔχει ἐπιβάλει τό παρασυνοδικόν καί δι᾿ αὐτοῦ τό ἐξωεκκλησιαστικόν κατεστημένον. ᾿Ιδού τό πνεῦμα τῆς ᾿Ενδημούσης ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς 16-6-2001 :
α) Κατά τήν ᾿Ενδημοῦσαν ῾Ιερά Σύνοδον τῆς 16-6-2001 καταθέτοντες ἡμεῖς τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 208/16-6-2001 Καταγγελίαν - ῾Υπόμνησιν, ἐλέχθησαν τά κάτωθι: ῾Ο Μακαριώτατος εἶπε: "Μόνο τό θέμα νά σημειώσουμε στά Πρακτικά, τό ἔγγραφο δέν παραλαμβάνεται", ἐνῶ ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς: "῎Οχι Μακαριώτατε, νά κατατεθῇ, εἶναι εἰς βάρος του, τό χρειαζόμαστε...". Τί λέγει αὐτό; Νομίζομεν ἀποκαλύπτει τάς προθέσεις, καί τό προσωπικόν μῖσος καί ἐκφράζει τό πνεῦμα τῆς ἀντιδικίας, μέ ὅ,τι αὐτά συνεπάγονται δι᾿ ἕναν ᾿Αρχιερέα. β) Εἰς τήν ἰδίαν ᾿Ενδημοῦσαν ὁ ἴδιος ᾿Αρχιερεύς ὡς ἀπό καθέδρας ἀπαντᾶ στήν ἐπιμονή μου νά σημειωθοῦν εἰς τήν ῾Ημερησίαν Διάταξιν καί τά θέματα πού προτείνει ἡ ἐλαχιστότης μου: "῞Ο, τι θέματα ἔχεις νά τά καταθέσῃς στήν ῾Ιεραρχία, ἐκεῖ θά τά ποῦμε". Τί ἄλλο σημαίνει καί αὐτό;
Τό ἴδιο πνεῦμα κυριαρχεῖ καί ἐκτός Συνόδου: ῾Ο Μακαριώτατος ἀπευθυνόμενος εἰς ἀνθρώπους πού διατυπώνουν τήν ἀγωνίαν των διά τά ὅσα συμβαίνουν, λέγει: "Τελείωσε τό θέμα, στήν Σύνοδο τόν Μεσογαίας θά τόν τιμωρήσουμε", ὑπό δέ μοναχῆς τοῦ περιβάλλοντος τοῦ ῾Αγίου Μοδέστου, πού "λύνει καί δένει", πρό ὀλίγων ἡμερῶν ἐλέχθη: "Τώρα εἶναι ἀργά νά τά βροῦμε μέ τόν Κήρυκο, τά πράγματα πῆραν τό δρόμο τους".
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω δηλοῦμεν, ὅτι ἐφ᾿ ὅσον συνεχίσῃ ἡ παροῦσα Σύνοδος τάς ἐργασίας ἐπί τῶν θεμάτων τῆς ῾Ημερησίας Διατάξεως, ὡς ἔχει αὕτη, καί ὑπό τάς ὡς ἄνω προϋποθέσεις καί χωρίς νά ληφθοῦν ὑπ᾿ ὄψιν τά ἐκατοντάδες ἔγγραφα μας, ὡς καί αἱ διαμαρτυρίαι τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Παναρέτου, ἡμεῖς δέν δυνάμεθα νά λάβωμεν μέρος εἰς τάς ἐργασίας ταύτης.
Φρονοῦμεν δέ, ὅτι, διά νά εἴμεθα συνεπεῖς καί πρός τήν Κανονικήν Τάξιν, καί πρός τούς ὅρους τούς ὁποίους ἐξεθέσαμεν ἀνωτέρω, καί τούς ὁποίους οὐδείς δύναται νά ἀμφισβητήσῃ, δέν δύνανται νά συμμετάσχουν καί θά πρέπει νά ἐξαιρεθοῦν ἀπό τήν σημερινήν Σύνοδον μέ τήν συγκεκριμένην ῾Ημερησίαν Διάταξιν, τόσον ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας, ὅσον καί ὁ Σεβασμιώτατος Πειραιῶς κ. Νικόλαος, διότι ἐπί δύο ἔτη ἐνεργοῦν ἀντίθετα πρός τούς ἀνωτέρω ὅρους, καί ἔχουν καταγγελθεῖ διά πολλαπλᾶς Κανονικάς καί ἄλλας παραβάσεις, καί δή ἐπί θεμάτων Πίστεως, καί ῾Ομολογίας, ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς κλπ., καί ἔχουν ἐκφρασθεῖ καί προφορικῶς καί γραπτῶς, δημοσίως, καί κατ᾿ ἰδίαν, ἐχθρικῶς καί διωκτικῶς ἐναντίον μου, καί ἐναντίον τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, καί ἔχουν ὡς αὐτοσκοπόν τήν ἠθικήν καί πνευματικήν δολοφονίαν μας.
᾿Ιδιαιτέρως δέ νά ἐξαιρεθῇ ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος, διότι εἰς βάρος του ἐκκρεμοῦν πλῆθος κακοδοξιῶν πού διετύπωσε σέ κείμενά του, καί ἰδίως, διότι ἐπί 25 ἔτη, δέν διεμαρτυρήθη διά τό γνωστόν ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα ἐπί ἀντιποιήσει, τό ὁποῖον ἐστηρίχθη εἰς τόν μοναδικόν λόγον, ὅτι οἱ ᾿Επίσκοποι τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἀπεκατεστάθησαν τό 1971 διά τῆς λεγομένης χειροθεσίας ἀπό τήν Ρωσική Σύνοδο τῆς Διασπορᾶς. Οὔτε καί ὅταν κατηγγέλθη τό Βούλευμα ἔπραξε τοῦτο. Αὐτό, ὅμως, ἀποτελεῖ βαρυτάτην προσβολήν καί κατά τῆς μνήμης τοῦ ἀοιδίμου ῾Ομολογητοῦ ῾Ιεράρχου Ματθαίου.
Η περαιτέρω στάσις μας σήμερον ἐξαρτηθήσεται ἀπό τό ἐάν θελήσετε νά διορθώσωμεν τά κακῶς κείμενα καί νά ἐνεργήσωμεν σύμφωνα μέ τήν ἁγιοπατερικήν παράδοσιν, ἤτοι συμφώνως μέ τούς ὅρους καί τάς προϋποθέσεις, τάς ὁποίας ἔθεσεν, κατά τήν μακραίωνα αὐτῆς παράδοσιν, ἡ ᾿Εκκλησία, διά τήν λειτουργίαν τοῦ πρώτου καί ὑψίστου θεσμοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας, τοῦ ῾Ιεροσυνοδικοῦ θεσμοῦ.
Ταῦτα εὐσεβάστως καταθέτομεν, πρό ῾Ημερησίας Διατάξεως, εἰς τήν συνεδριάζουσαν σήμερον 4-7-2001 Σύνοδον, καί παρακαλοῦμε νά ληφθοῦν σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν.
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος

ΜΗ ΣΙΩΠΗΣΩΜΕΝ ΑΔΕΛΦΟΙ ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΔΟΜΩΝ ΓΕΝΩΜΕΘΑ (ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ)

 ΜΗ ΣΙΩΠΗΣΩΜΕΝ ΑΔΕΛΦΟΙ ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΑΥΓΗ 

ΣΟΔΟΜΩΝ ΓΕΝΩΜΕΘΑ (ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ)

Σέ ὅσους μάς κατηγορούν ὅτι γράφομεν καί ξαναγράφομεν τά ἴδια καί τά ἴδια, (καί τό κάμνουν τοῦτο διότι τούς πειράζουν τά ἐκκλησιολογικά κυρίως θέματα) τούς ἀπαντῶμεν ὄχι μέ ἰδικά μας λόγια, ἀλλά μέ λόγια τῶν ἁγίων καί τούς παρακαλοῦμε καί ἐκείνους νά λάβουν μέρος εἰς αὐτόν τόν δύσκολο ἀντιαιρετικόν ἀγώνα, τόν κατά πασῶν τῶν αἱρέσεων ἀγῶνα, διότι περί αὐτοῦ πρόκειται. Γράφομεν λοιπόν καί ξαναγράφομεν διότι: "Πάς φιλόθεος άνθρωπος (πᾶς ὀρθόδοξος) πρός διδασκαλίαν αυτεπάγγελτος», λέγει ὁ Μεγας Βασίλειος: (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 1037), εἶναι δηλαδή καλεσμένος ἀπό τόν Θεό νά ἀγωνίζεται διά τήν καλήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως καί κατά πασῶν τῶν αἱρέσεων. Ούχι δέ μόνο ο κληρικός και ὁ μοναχός, αλλά και ο λαικός: "Ταύτα και λαικοίς νομοθετώ". Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει ἐν προκειμένω:"Ταύτα και πρεσβυτέροις εντέλλομαι, ταύτα και τοίς άρχειν πεπιστευμένοις". Ποία ειναι αὐτά; "Βοηθήσατε τώ λόγω πάντες, όσοι τό δύνασθαι βοηθείν έκ Θεού" έχετε (PG. 36, 308). Ο δέ άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης γράφει πρός τον Παντολέοντα Λογοθέτην, τά ἑξῆς: "Ὅτε περί πίστεως ο λόγος, ούκ έστιν ειπείν, εγώ τίς είμι; Ιερεύς; άλλ' ουδαμού. Άρχων; καί ούδ' ούτως" (PG. 99, 1321). Καί συνεχίζει ὁ ἅγιος: "Λάλει, ούν κυριέ μου, λάλει. Διά τούτο καγώ ο τάλας, δεδοικώς το κριτήριον (της δευτέρας παρουσίας), λαλώ" (αυτόθι). Διότι "καί αυτός ο πένης πάσης απολογίας εστέρηται έν ημέρα κρίσεως, μή τανύν (τώρα) λαλών, ώς κριθησόμενος και διά τούτο μόνον" (αυτόθι)". Γράφομεν ἐπίσης καί ξαναγράφομεν, διότι "Φοβερόν της σιωπής κρίμα" (κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, PG. 99, 1076), κατά δέ τόν Ἅγιον Κύριλλον 'Αλεξανδρείας: "Εί δυσφημείται Χριστός (νύν δέ έν τώ προσώπω της Ορθοδοξίας διώκεται ὁ Χριστός), πώς ημείς σιωπήσωμεν" (Κυρίλλου Άλεξανδρείας, Μ. 4, 1016). Έν προκειμένω, "άφωνος γίνεται" ουχί ο Ορθόδοξος, άλλ' ο νεκρωθείς υπό της αιρέσεως και "πρός την αντίδοσιν του κακού μένων ακίνητος", ὡς τονίζει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (PG. 44, 728)".

ΜΗ ΣΙΓΗΣΩΜΕΝ ΑΔΕΛΦΟΙ, ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΔΟΜΩΝ ΓΕΝΩΜΕΘΑ

ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ 

ΜΗ ΣΙΓΗΣΩΜΕΝ ΑΔΕΛΦΟΙ, 

ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΔΟΜΩΝ ΓΕΝΩΜΕΘΑ 

(ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

 

᾿Απευθύνομαι διά τῆς παρούσης πρός ὅλους τούς ὀρθοδόξους μοναχούς καί τάς μοναχάς διά νά τούς ὑπενθυμίσω τό χρέος των, πού εἶναι καί χρέος ὅλων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, νά ἀγωνισθοῦν τόν καλόν ἀγῶνα τῆς Πίστεως, διότι κατά τούς Πατέρας: "ΕΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΕΙΣΙ ΤΙΝΕΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΙΣ ΔΕΙΞΑΤΩΣΑΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ· ΕΡΓΟΝ ΔΕ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΜΗΔΕ ΤΟ ΤΥΧΟΝ ΑΝΕΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΙΣΘΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ". (Δηλαδή, ἄν κάποιοι εἶναι ἀληθινοί μοναχοί στήν ἐποχή μας, ἄς τό δείξουν μέ ἔργα. ῎Εργον δέ τοῦ μοναχοῦ εἶναι νά μή ἀνέχεται οὔτε εἰς τό ἐλάχιστον, οὔτε εἰς τό παραμικρόν νά καινοτομῆται τό Εὐαγγέλιον).

Αὐτά μᾶς διδάσκει ὁ φωστήρ καί διδάσκαλος τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ μοναχισμοῦ, ὁ μέγας Πατήρ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης (᾿Επιστ. Θεοφίλῳ ῾Ηγουμένῳ, PG, 99,1049). Καί ἀλλοῦ πάλιν λέγει: "Μή σιγήσωμεν, ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα" (τοῦ αὐτοῦ, εἰς τόν αὐτόν τόπον). ῎Ας μή λησμονοῦμε, καί ἄς μή ἀθετοῦμε τούς λόγους του. Δηλαδή ἄς μή ἐμπέσωμεν εἰς "τό φοβερόν τῆς σιωπῆς κρῖμα (ἀμάρτημα)" (Θεοδ. Στουδίτου, PG, 99,1076). ᾿Εν προκειμένῳ δέ ἄς μή λησμονοῦμε τί ἔπραξεν εἰς ἀνάλογον περίστασιν, ἤτοι ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως, ὀ ἅγιος Σάββας ὁ ῾Ηγιασμένος. Οὗτος ὡς γνωστόν, πρός ἀντιμετώπισιν τῆς αἱρέσεως τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, ἐτέθη ἐπί κεφαλῆς 10.000 καί πλέον μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπό τήν Λαύραν καί ἄλλας Μονάς συνέρρευσαν μέσω τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων εἰς τά ῾Ιεροσόλυμα, ὅπου συνηνώθησαν μέ τούς ἐκεῖ μοναχούς καί διά τῆς παρουσίας των καί τῆς ἀγωνιστικότητός των συνέβαλον ἀποφασιστικῶς εἰς τήν ἀποτροπήν τῆς αἱρέσεως τοῦ μονοφυσιτισμοῦ.

(Από Εγερτηριον Σάλπισμα του 2001)

 

genuineorthodox.blogspot.com

Ο ΚΗΡΥΞ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

 

 

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΝ ΟΤΙ "ΓΡΑΦΟΜΕΝ ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΜΕΝ"

 

Επίσκοπος Κηρυκος Εκκλησίας Κατακομβων

11 ώρ.  ·

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΝ ΟΤΙ "ΓΡΑΦΟΜΕΝ ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΜΕΝ" ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΗΘΕΝ "ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΜΕΝ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΜΕ ΟΣΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝ", Η ΟΠΟΙΑ (ΑΠΟΛΟΓΙΑ) ΔΙΕΤΥΠΩΘΗ ΚΑΙ ΩΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 2013 ΗΤΟΙ ΠΡΟ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΑΥΤΗ ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΥΝΗΜΜΕΝΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟΝ ...

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ 3ην ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΕΤΟΥΣ 2023, ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, ΩΣ ΣΥΜΦΩΝΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΗΝ ΤΟΙΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΙΣ ΟΡΟΙΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΏΣ ΤΗΣ Α, Δ ΚΑΙ Ζ, (ΕΠΟΜΕΝΗΝ) ΤΑΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΦΕΣΟΥ, ΤΌΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΤΩΝ ΑΟΙΔΙΜΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΤΟΥ 1848, ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥ 1934, ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΕΝ ΕΤΕΣΙ 1937, 1944 ΚΑΙ 1948 (ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ), ΤΟΥ 1954, ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 1971 (ΠΡΟ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΕΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ), ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 1985 (ΕΠΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ), ΤΉΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ 2004 ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 2006, ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 2008, (ΩΣ ΔΙΕΤΥΠΩΘΗ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΦΕΤΙΝΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΝ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΕΙΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΝ), ΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΣΑ ΔΕ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΡΑΝΤΣΕΑ ΓΕΡΟΝΤΙΟΥ, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΙΉ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΤ ΟΥΣΙΑΝ ΔΙΕΚΗΡΥΞΑΜΕΝ ΕΝ ΤΗ ΠΡΑΞΕΙ ΚΑΊ ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ (ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΣ, ΚΕΝΥΑΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΚΙΕΒΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ ΜΕΡΚΙΑΣ ΣΩΖΟΜΕΝΟΣ) ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ "ΨΗΦΩ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ" ΤΕΛΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΠΑΚΑΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ ΔΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΡΦΑΝΙΣΘΕΙΣΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΚΡΑΝ ΑΠΟ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ.

ΚΑΙ ΔΙΑ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΣΥΜΦΩΝΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΆΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΥΤΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΈΤΑΙ "ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΩΣ ΚΑΙ ΑΜΕΙΩΤΩΣ" (ΠΡΑΚΤΙΚΑ Ζ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ) ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΚΑΙ ΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΩΜΕΝ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΛΗ ΓΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΟΦΕΙΛΟΜΕΝ ΝΑ ΕΞΕΛΘΩΜΕΝ ΛΟΓΩ ΤΕ ΚΑΙ ΕΡΓΩ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΜΗ ΦΡΟΝΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΜΗ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΩΝ ΤΗΝ ΚΑΛΗΝ ΤΑΥΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ...

genuineorthodox.blogspot.com

Ο ΚΗΡΥΞ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

 

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ 2006 ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

6. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Α' ΤΟ 54/76 ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΛΗΜ/ΔΙΚΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν προηγηθεῖσαν, κατά τά ἔτη 1974-1976, πολύ χείρονα τοῦ Καλλίστου βλασφημίαν, τοῦ τότε Πειραιῶς Νικολάου, ὁ ὁποῖος μηνυθείς τό 1974 ὑπό τοῦ τότε Νεοημερολογίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαδωράκη, ὡς δῆθεν ἀντιποιούμενος ἔργον ᾽Εκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ, οὗτος ἵνα μή διωχθῆ ποινικῶς, ἐνώπιον τοῦ Συμρουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς ἐδέχθη ὅτι τό 1937, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπεσχίσθη ἐκ τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων καί «ἵδρυσεν μίαν δευτέραν ᾽Εκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν» εἰς τήν ὁποίαν καί ὁ ἴδιος ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀείποτε ἀνῆκεν. ‘Εδέχθη ὅτι ἦτο σχισματικός καί ἀντεποιεῖτο ἔργον ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ, πλήν ὅμως ἀπεκατεστάθη ὡς σχισματικός καί ὡς ἀκύρως ἔχων τήν ἱερωσύνην καί Ἀρχιερωσύνην, διότι κατά τόν «Πειραιῶς» καί τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν, ἦσαν ἄκυροι αἱ κατά τό 1935 καί 1948 χειροτονίαι, ἀπεκατεστάθησαν δέ διά τῆς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας τοῦ 1971. Κατόπιν αὐτῶν τῶν φρικτῶν βλασφημιῶν του, τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν, ὡς ἀντἀλλαγμα πρός αὐτόν, ἐξέδωκεν τό 54)76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμαα, μέ τό ὁποῖον ἀνεγνωρίσθη ὡς «Κανονικός καί ἔγκυρος ᾽Αρχιερεύς» καί οὕτω ἔπαυσεν ἡ κατ' αὐτοῦ ποινική δίωξις!!! Τάς συγκεκριμένας φρικτάς βλασφημίας τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ δέ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ὁ ᾽Αοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 δέν ἀπεκόπη καί δέν ἐξῆλθεν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πολλῶ δέ μᾶλλον δέν «ἵδρυσεν μίαν β΄ Ἐκκλησίαν παλαιοημερολογιτῶν», ἀλλ' ὅπως τό 1924 οὕτω καί τό 1937, ἔμεινεν πιστός, ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν τῶν Γ.0.Χ. τῆς Ἑλλάδος καί ἐπί τό ὀρθότερον εἰς τήν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, τήν δέ ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν οἱ ᾽Επίσκοποι καί Πρεσβὑτεροι Αὐτῆς κέκτηνται πλήρη καί τελείαν μέχρι σήμερον διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995..

 

8. ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

 

ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅλα τά αἱρετικά φρονήματα καί παραχαράξεις — παρερμηνείας ῾Αγιοπατερικῶν διδασκαλιῶν τοῦ πρ. «Πειραιῶς» Νικολάου, ἅτινα δημοσίως ἐν βιβλιδίοις καί ἐφημερίσιν ἐκήρυξεν. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ δέ καί τό γεγονός, καθ' ὅ αἱ ὑποβληθεῖσαι ἐπισήμως καί ἐπωνύμως σαφεῖς Καταγγελίαι ὑπό τῶν Χρήστου Νούκα 1998, ᾽Ανέστη Χατζῆ 28.5.1998, καί ᾽Αντιγόνης Παπαμιχαήλ 3/16.7.1998, ἕνεκα τῆς καταλύσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ ῾Ιεροῦ καί πρώτου θεσμοῦ τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ποτέ δέν ἐξεδικάσθησαν. Διά τόν λόγον αὐτόν κατά ᾽Απρίλιον 2004, ὑπό τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἐδημοσιεύθη «ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ» («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 123-154). ᾽Ιδιαιτέρως ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 356)18.5.2004 ἐπισήμου ἐγγράφου του πρός τόν Μακαριώτατον ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν, ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ τόν ἴδιον τόν ᾽Αρχιεπίσκοπον καί τούς Σεβ. Αρχιερεῖς, ἐπί τῶ γεγονότι ὅτι ἤδη ἐκκρεμοῦν κατά τοῦ «Πειραιῶς» καί κατά τοῦ ἰδίου τοῦ ᾽Αρχ/που καἴ τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων «ΣΕΙΡΑ ΚΑΤΤΑΓΓΕΛΙΩΝ, καί διά τήν κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί διά τά θέματα Ὁμολογίας..., ἀλλά καί διά τήν προκλητικήν κάλυψιν τῶν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ πέντε πρώην Μητροπολιτῶν καί τοῦ ὁμόφρονος αὐτῶν καί βλασφήμου Σεβ.  Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου, αἱ ὁποῖαι, καταγγελίαι, δέν ἔχουν ἐκδικασθεῖ...»(Αὐτόθι, σελ. 210-214).

Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, τάς ἀπό τοῦ 1996 ἐπιθέσεις τοῦ «Πειραιῶς» κατά τῶν θεολόγων, καί οὐσία κατά τοῦ τότε σθεναρῶς ἀμυνομένου ὑπέρ τῆς ᾽Αληθείας ᾽Αρχεπισκόπου ᾽Ανδρέου, ὡς καί τήν ὑπ' αὐτοῦ τοῦ ἰδίου ἀνακίνησιν τῆς περί «εἰκονομαχίας» σκευωρίας τῶν «πέντε», αἱ ὁποῖαι κατέληξαν εἰς τήν ἀπό 5.2.2003 ἱερόσυλον παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου! ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ ὅτι τό νέον κίνημα τοῦ «Πειραιῶς», τό ὁποῖον οὗτος ἐνεργοποίησεν ἀμέσως μετά τό 1995, εἷχεν ὡς κύριον σκοπόν αὐτήν ταύτην τήν παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου, καί τήν ὑπό τοῦ ἰδίου κατάληψιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκοπικοῦ θρόνου! Οὕτω, τά ἴδια ξένα κέντρα, διά τῆς ἐπικαθήσεως εἰς τόν θρόνον τῶν ᾽Αθηνῶν τοῦ αἱρετικοῦ καί βλασφήμου «Πειραιῶς» Νικολάου, ἐπεδίωκον νά ἐπιφέρουν καίριον πλῆγμα κατά τῆς ᾽Εκκλησίας ΔΥΝΑΜΕΙ καί ΕΝΕΡΓΕΙΑ τοῦ 54/76 ᾽Απαλλακτικοῦ του Βουλεύματος, διά τοῦ ὁποίου οὗτος βλασφημεῖ καί ἀρνεῖται τήν τε ᾽Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας.

ΑΥΘΑΔΕΙΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Στὴ μιὰ περίπτωσι εἶσαι διάδοχος τοῦ τίτλου, στὴν ἄλλη διάδοχος τῆς ἀληθείας. Δὲν εἶναι διάδοχος αὐτὸς ποὺ χρησιμοποίησε κάθε μορφὴ βίας καὶ ραδιουργίας καὶ συναλλαγῆς γιὰ νὰ ἀνέλθῃ σὲ ἐκκλησιαστικό θρόνο, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ βίασε μὲ τὴν ἄσκησι τὸν ἑαυτό του καὶ ἀπέκτησε τὸν Θεῖο φωτισμό. Οὔτε αὐτὸς ποὺ παρανόμησε, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ προβλήθηκε νόμιμα. Οὔτε αὐτὸς ποὺ φρονεῖ τὰ ἀντίθετα μὲ τοὺς πρό αὐτοῦ πατέρες, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν ἴδια πίστι. Ἄν δὲν εἶναι ἔτσι, εἶναι σὰ νὰ λέει κανεὶς ὅτι διάδοχος τῆς ὑγείας εἶναι ἡ νόσος, καὶ τοῦ φωτὸς τὸ σκοτάδι, καὶ ἡ ζάλη τῆς γαλήνης, καὶ τῆς συνέσεως ἡ σύγχισις:

Καὶ ἡ μὲν προσηγορίαν (=τίτλος, ἀξίωμα) , ἡ δὲ ἀλήθειαν ἔχει διαδοχῆς. Οὐ γὰρ ὁ βιασάμενος, ἀλλ’ ὁ βιασθεὶς διάδοχος· οὐδὲ ὁ παρανομήσας, ἀλλ’ ὁ προβληθεὶς ἐννόμως· οὐδὲ ὁ τἀναντία δοξάζων, ἀλλ’ ὁ τῆς αὐτῆς πίστεως· εἰ μὴ οὕτω τις λέγοι διάδοχον, ὡς νόσον ὑγιείας, καὶ φωτὸς σκότος, καὶ ζάλην γαλήνης, καὶ συνέσεως ἔκστασιν (=σύγχισις τοῦ νοῦ).(ὅ.π.)

Ἐπειδὴ ἔτσι προβλήθηκε ὡς ἱεράρχης (ὁ Ἀθανάσιος), μὲ τὸν ἵδιο τρόπο χρησιμοποίησε τὴν ἱεραρχικὴ θέσι. Γιατὶ μόλις κατέλαβε τὸν θρόνο δὲν συμπεριφέρθηκε ὅπως ἐκείνοι ποὺ ἀνέλπιστα ἀρπάζουν κάποια ἐξουσία ἤ κληρονομιὰ καὶ συμπεριφέρονται μὲ αὐθάδεια καὶ ὑπεροψία. Αὐτὰ εἶναι χαρακτηριστικὰ τῶν νόθων καὶ τῶν ἐπίπλαστων ἱερέων καὶ ἀναξίων τοῦ ἐπαγγέλματος. Αὐτῶν οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν τίποτε νὰ προσφέρουν στὴν ἱερωσύνη, ὅταν πῆγαν νὰ χειροτονηθοῦν, οὔτε εἶχαν ἀγωνιστεῖ ἀπὸ πρὶν γιὰ τὸ καλὸ καὶ ἐμφανίζονται ταυτόχρονα μαθητὲς καὶ διδάσκαλοι τῆς εὐσεβείας καὶ πρὶν καθαριστοῦν οἱ ἴδιοι καθαρίζουν ἄλλους:

Ἐπεὶ δὲ οὕτω προβάλλεται, οὕτω καὶ τὴν ἀρχὴν διατίθεται. Οὐ γὰρ ὁμοῦ τε καταλαμβάνει τὸν θρόνον, ὥσπερ οἱ τυραννίδα τινὰ, ἢ κληρονομίαν παρὰ δόξαν (=ἀπροσδόκητα) ἁρπάσαντες, καὶ ὑβρίζει διὰ τὸν κόρον (=αὐθάδεια, ὑπεροψία). Ταῦτα γὰρ τῶν νόθων καὶ παρεγγράπτων (=ὁ παρανόμως γραμμένος, ἐπίπλαστος) ἱερέων ἐστὶ, καὶ τοῦ ἐπαγγέλματος ἀναξίων· οἳ μηδὲν τῇ ἱερωσύνῃ προεισενεγκόντες, μηδὲ τοῦ καλοῦ προταλαιπωρήσαντες (=ταλαιπωρούνται πρότερον) , ὁμοῦ τε μαθηταὶ καὶ διδάσκαλοι τῆς εὐσεβείας ἀναδείκνυνται, καὶ πρὶν καθαρθῆναι καθαίρουσι ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ PG 35.1089 

Η ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ (ΑΠΟ ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΥΦΟΜΜΑΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΟΧ ΚΥΠΡΟΥ)

 Το Κυπριακό θέμα δέσποτα, δεν είναι θέμα της συνόδου, γιατί η εκκλησία της Κύπρου είναι αυτοκέφαλος! Γι' αυτόν το λόγο, τη λύση την έδωσαν τρία άτομα που είναι τα καθ' ύλην αρμόδια. Ο Πατρών Ευστάθιος, ο άγιος Κιτίου Παρθένιος και ο Άργους Γεράσιμος! Η λύση είναι ευφιέστατη και επιβλήθηκε με δημοκρατικότατο τρόπο, κατόπιν νομικής και θεολογικής συμβουλής του Πατρών Ευσταθίου!!! Επειδή ο Άγιος Κιτίου δεν προλαβαίνει την εκτέλεση των καθηκόντων του,  διόρισε τον Άργους Γεράσιμο βοηθό του και του έδωσε την κατεχόμενη από τους Τούρκους Μητρόπολη Τριμυθοῦντος που δεν έχει ούτε ένα χριστιανό!!!  Έτσι θα έχει απεριόριστο Χρόνο να βοηθά τον Άγιο Κιτίου στην Μητρόπολή του! Έτσι λύνονται τα προβλήματα, μπάμ και κάτω!  Τι χρειάζονται οι εκλογές και η συναίνεση του λαού; Ας μην κοροιδευόμαστε!!!!!!

Δεν είναι ειρωνεία, είναι μία γελοία πραγματικότητα!!!!!!

Ο ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ.

 
ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ (ΣΤΑΜΑΛΑ) 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΤΗΛ. 210.6020176, 210 2466057

Α.Π. 1Α Ἐν Κορωπίῳ τῆ 9.5.97


ΟΜΙΛΙΑ - ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ
ΔΙΑ ΤΟ ΣΤ' ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΙΣ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

ΘΕΜΑ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Τιμιώτατοι Πατέρες, ᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. ῞Οσον ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ σύγχρονη αὐτή παναίρεσις ἰσοπεδώνει τήν ᾿Ορθοδοξία καί τήν αἵρεσι, τό φῶς καί τό σκοτάδι, τήν ἀλήθεια καί τό ψεῦδος, καί σ᾿αὐτή τήν ἰσοπέδωσι προσπαθεῖ νά παρασύρῃ τούς ὀρθοδόξους καί χάνονται ψυχές, τόσον ἐμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι, προπάντων οἱ Κληρικοί καί ποιμένες τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά ὁμιλοῦμε διά τήν ἀλήθεια καί νά στηλιτεύουμε τό ψεῦδος, ἀλλά καί νά εἴμεθα "ἕτοιμοι ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ἡμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος" (Α' Πέτρ. γ, 15), δηλ. περί τῆς ἀληθείας, ἀλλά καί νά ἔχουμε ἀγωνιστικότητα ἕως θανάτου ὑπέρ τῆς ἀληθείας κατά τό "ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας" (Σοφ.Σειρ.δ,28).

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - ΨΕΥΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Πρίν εἰσέλθουμε ὅμως στό θέμα μας θά ποῦμε μερικές σκέψεις περί τῆς σχέσεων τῶν δύο ἐννοιῶν ἀληθείας καί ᾿Ορθοδοξίας, διά νά ἀναφερθοῦμε στήν συνέχεια διά τήν σχέσι ψεύδους καί αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.῞῾Ο ἅγιος ᾿Ισαάκ ὁ Σύρος λέγει, ὅτι "ἀλήθεια εἶναι ἡ κατά Θεόν αἴσθησις". ῾Ο ἄνθρωπος στήν ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας πρέπει νά ἐπιδιώκῃ τήν αἴσθησιν τοῦ Θεοῦ διότι εἰςτήν αἴσθησι τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας. ῾Η ἀλήθεια συνδέεται μέ τά δόγματα τῆς ἀληθείας. Οἱ πραγματικοί χριστιανοί πρέπει νά εἶναι ἐρασταί τῶν δογμάτων τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τῶν ἀληθειῶν τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ᾿Αλήθεια κατά τόν Μάρκον τόν ᾿Ερημίτην εἶναι ἡ "κατ ᾿ἐλπίδα νοερά πίστις", ἡ "ἐλπιζομένων ὑπόστασις" κατά τάς Γραφάς. ῾Ο Χριστός ἀπεκάλυψε τήν ἀλήθεια, τήν ὁποίαν παρέλαβεν ἡ ᾿Εκκλησία καί ἑρμήνευσε ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ

῾Η πλάνη καί ἡ αἵρεσις, δηλ. τό ψεῦδος εἶναι ἀπόκλισις ἀπό τήν ἀλήθεια. Εἶναι ἐφευρήματα τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἀνταρσία πρός τόν Θεόν. Οἱ αἱρετικοί ἐκλέγουν ἕνα μέρος τῆς ἀληθείας, τό ἀπολυτοποιοῦν καί μέ αὐτό τόν τρόπο δέν παρεκκλίνουν μόνον ἀπό τήν μοναδική ὁδό τῆς ἀληθείας, ἀλλά καί γίνονται ἀντίπαλοι καί ἐχθροί αύτῆς. Διδάσκουν τό ψεῦδος. ῾Η ἄγνοια τῆς ἀληθείας καί ἡ ἀπόκλισις ἀπό αὐτήν αὐξάνει ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει πίστις εἰς τόν Χριστόν. ῾Η ἄγνοια τῆς ἀληθείας εἶναι ἔργον τοῦ διαβόλου.

ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ

῾Η αἵρεσις ἀναφαίνεται στήν Εκκλησία ὡς καινοτομία καί ἐν συνεχείᾳ ἀναπτύσσεται ὡς ἀδιάλλακτον μῖσος κατά τῆς ἀληθείας. Αἱ αἱρέσεις μάχονται κατά τῆς ᾿Εκκλησίας ποικιλοτρόπως, ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς, ἔσωθεν ἤ ἔξωθεν, ἄλλοτε κρυπτόμεναι καί ἄλλοτε γυμνῆ τῇ κεφαλῇ . ῎Αλλοτε λαμβάνουν μορφήν καλῆς δῆθεν ἐκκλησιαστικῆς καινοτομίας καί ἐπαινετῆς κατά κόσμον ἐκσυγχρονισμένης προσπαθείας. ᾿Επειδή οἱ αἱρετικοί στηρίζονται κυρίως ἐπί τοῦ ψεύδους, φθάνουν σέ σημεῖο νά προκαλοῦν τόν γέλωτα. ῾Ο ἅγιος Εἰρηναῖος λέγει πώς ἡ προσπάθειά τῶν αἱρετικῶν μοιάζει μέ τήν ἐπιδίωξιν τοῦ ἀπατεῶνος ἐκείνου, πού ἀφοῦ μέ τίς ψηφίδες καταστραφείσης βασιλικῆς εἰκόνος σχηματίζει μίαν κακότεχνη μορφή σκύλου ἤ ἀλεποῦς προσπαθεῖ στήν συνέχεια νά πείσῃ πώς αὐτή ἡ μορφή τῶν ζώων εἶναι ἡ μορφή τοῦ βασιλέως. Δηλαδή οἰ αἱρετικοί " συρράπτοντες μύθους γραῶν, καί ἔπειτα ρήματα καί λέξεις καί παραβολάς ὅθεν καί πόθεν ἀποσπῶντες, ἐφαρμόζειν βούλονται τοῖς μύθοις αὐτῶν τά λόγια τοῦ Θεοῦ", δηλαδή μετέρχονται τόν δόλον καί τήν ἀπάτην χρησιμοποιοῦντες τά λόγια τοῦ Θεοῦ διά νά στηρίξουν τούς ἰδικούς των γραώδεις μύθους.
Οἱ Οἰκουμενισταί προκειμένου νά προχωρήσουν τό πρόγραμμά των πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ὑποταγή τῆς ἀληθείας εἰς τό ψεῦδος, τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς τήν αἵρεσιν, τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου εἰς τήν κυριαρχίαν τοῦ ἀντιχρίστου τῆς Νέας ᾿Εποχῆς χρησιμοποιοῦν καί ἐφαρμόζουν πάντοτε τήν τακτικήν τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης. ᾿Από τήν ἐμφάνισιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέχρι σήμερον τό ψεῦδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἦτο ἕνα, καί μοναδικόν. Εἶναι τό ἴδιον ἐκεῖνο ψεῦδος πού ἐχρησιμοποίησεν ὁ ὄφις διάβολος προκειμένου νά πλανήσῃ τούς πρωτοπλάστους, πράγμα τό ὁποῖον κατάφερε ᾿Εκεῖ, εἰς τήν ᾿Εδέμ εἶπεν τό ψεῦδος, ὅτι ὅταν θά φάγετε ἀπό τόν ἀπηγορευμένο καρπό, θά γίνετε θεοί. ᾿Εδῶ, οἱ οἰκουμενισταί ϋποστηρίζουν τό ψεῦδος, ὅτι ὅτι ἐάν οἱ ὀρθόδοξοι φᾶνε ἀπό τόν ἀπηγορευμένο καρπό τῆς αἱρέσεως θά φωτισθοῦν καί θά εὕρουν πλήρη τήν ἀλήθεια, τήν ὁποίαν ἐν μέρει γνωρίζουν μέσα στήν ᾿Ορθοδοξία. Εἶναι ἡ περίφημος αἱρετική θεωρία τῶν κλάδων, κατά τήν ὁποίαν ἡ ᾿Ορθοδοξία δέν κατέχει μόνη ὅλην τήν ἀλήθειαν, ἀλλά καί αἱ αἱρέσεις κατέχουν μέρος τῆς ἀληθείας. ῾Επομένως κατ᾿αὐτούς δέν σώζει μόνον ἡ ᾿Ορθοδοξία, άλλά καί πᾶσαι αἱ αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι θεωροῦνται ἀπό τό 1920 "᾿Εκκλησίαι Χριστοῦ"..
.Τό ψεῦδος αὐτό χρησιμοποιοῦν πολλαπλῶς οἱ οἰκουμενιισταί καί σέ πολλά θέματα ἐπί τῶν ὁποίων δέν θά ἀναφερθῶμεν εἰς τήν παροῦσαν εἰσήγησιν. ἀλλά προπάντων εἰς τό θέμα τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τόν ὁποῖον προβάλλουν ἐσχάτως ὡς ἀπαραίτητον καί ὡς ἄνευ δογματικῶν προβλημάτων κλπ. οἱ Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου.
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ

Σέ αὐτό τό θέμα, ὅπως καί σέ ὅλα τά προγράμματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βλέπομεν ἀκριβῶς τό "πνεῦμα τοῦ κόσμου" πάνω στό ὁποῖο βασίζεται καί προχωρεῖ ὁ Οἰκουμενισμός. ῾Ο Οἰκουμενισμός ἀντιλαμβάνεται τόν Χριστιανισμόν κοσμικῶς. Δέν μπορεῖ νά κατανοήσῃ τόν πνευματικόν του χαρακτῆρα. Γι αὐτό καί δυσφημεῖ τό καλόν, διαβάλλει τήν ἀποκεκαλυμμένην θείαν ἀλήθειαν, συκοφαντεῖ τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν. καί τήν παρουσιάζει ὡς μίαν τῶν αἱρέσεων, ὡς κλάδον τῆς μιᾶς δῆθεν ἑνωμένης ᾿Εκκλησίας, ἀτιμάζει τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς ἐξισώνων αὐτούς πρός τούς αἱρετικούς, τούς δέ ᾿Ορθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἐμμένουν εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον πίστιν τούς χαρακτηρίζει ὡς ὑπερβολικούς, ὡς ἀπολύτους, ὡς ἀνθρώπους τῶν ἄκρων, ὡς μισαλλοδόξους, ὡς φανατικούς, ὡς ἐξάλλους, ὡς καθυστερημένους, ὡς στενοκεφάλους κλπ.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

῾Ο Οἰκουμενισμός διδάσκει τά ἀντίθετα πρός τήν ᾿Ορθοδοξίαν σέ ὅλα τά θέματα. Προσπαθεῖ νά θέσῃ τήν ᾿Εκκλησία εἰς τήν ὑπακοήν καί τήν ὑπηρεσίαν τοῦ κόσμου τούτου. Δέν βασίζεται ἐπί τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἡ ᾿Αλήθεια, ἀλλά ἐπί τοῦ άνθρώπου καί μάλιστα τοῦ μακράν τοῦ Θεοῦ εὑρισκομένου. Τήν μεγαλυτέραν θέσιν εἰς τόν Οἰκουμενισμόν τήν ἔχει ὁ ἄνθρωπος καί ἡ λογική του. ῾Ο Οἰκουμενισμός δέν ἐνδιαφέρεται διά τό τί λέγει καί τί ἐντέλλεται ὁ Θεός, ἀλλά διά τήν ἀνθρώπινη ἔγκρισι καί συμφωνία. Εἶναι ἀνθρωποκεντρική ἡ βάσις του. Καί ἐκκοσμικευμένος ὁ χαρακτήρας του. Εἶναι ὁ ἀντίποδας τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Εἰς τόν παπικόν οἰκουμενισμόν δεσπόζει ὁ ἄνθρωπος Πάπας. Εἰς τόν Προτεσταντικόν Οἰκουμενισμόν δεσπόζουν οἱ πολλοί πάπαι, τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν ᾿Εκκλησιῶν, δηλ. πάλιν ὁ ἄνθρωπος, ῾Ο ἄνθρωπος καί ὄχι ὁ Θεός εἶναι ἡ βάσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι δηλ. ἀνθρωπισμός μέ ἔνδυμα θρησκευτικόν. Εἶναι μία κοσμική ὀργάνωσις.
Κοσμικά, ἀνθρωποκεντρικά, ἀντιμετωπίζει ὁ Οἰκουμενισμός ὅλα τά θέματα. ῞Οπως τό θέμα τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τό ὁποῖον εἶναι τόσον παλαιόν, ὅσον καί πρόσφατον καί ἐπίκαιρον. Εἶναι φανερός ὁ ἀνθρωποκεντρικός, κοσμικός χαρακτήρ τῶν προσπαθειῶν τοῦ Φαναρίου καί εἰς πολλά ἄλλα θέματα, ἀλλά προπάντων στό θέμα αὐτό. Εἰς τό ἀπό 26 Μαίου 1995 ἔγγραφον τῆς ᾿Αρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως μόλις εἰς τήν πρώτην παράγραφον-ἐρώτησιν φαίνεται καθαρά τό κοσμικόν πνεῦμα σκέψεως.. ᾿Ιδού δύο ἐρωτήσεις πρός τούς ᾿Επισκόπους τοῦ Θρόνου ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο:
"α) Ποῖαι δυσκολίαι συναντῶνται ἀπό κοινωνικῆς, ἐργασιακῆς, πολιτισμικῆς καί ψυχολογικῆς πλευρᾶς παρά τῷ Κλήρῳ καί τῷ λαῷ τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας ὑμῶν ἐκ τοῦ μή ἀπό κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὑπό πάντων τῶν χριστιανῶν σήμερον"καί
"γ) Ποῖαι αἱ ἀπόψεις καί ἐπιθυμίαι τοῦ ᾿Ορθοδόξου ποιμνίου ὡς πρός τόν πιθανόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα ἀπό κοινοῦ μετά τῶν μεθ᾿ὡν συνυπάρχει καί συναλάσσεται ἑτεροδόξων"
Δεσπόζει δηλαδή τό συμφέρον τοῦ κόσμου τούτου, κυριαρχεῖ ὁ ἀνθρώπινος ὑπολογισμός καί τό ἀνθρώπινο θέλημα καί ὄχι τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Παρά τό γεγονός ὅτι πρόκειται γιά ἕνα θέμα καθαρά ἐκκλησιαστικόν πνευματικόν πού ἀπαιτεῖ ἰδαιτέραν προσοχήν καί σεβασμόν.
Τό κοσμικόν-ἀνθρωποκεντρικόν αὐτό πνεῦμα τό βλέπομεν ὄχι μόνον εἰς τό γεγονός αὐτό καθ᾿ ἑαυτό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Πασχαλίου διά τόν κοσμικόν συνεορτασμόν μετά τῶν λαῶν τῆς Δύσεως, ἀλλά καί γενικώτερα στίς προσπάθειες καί στόν τρόπον ἀντιμετωπίσεως τοῦ θέματος. Καί αὐτήν τήν ἐπισήμανσιν τήν ἔκαμαν καί νεοημερολογῖται συντηρητικοί. ᾿Ιδού τί γράφει ὁ ᾿Αρχιμ. Σπυρίδων Μπιλάλης στό βιβλίο του "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ" Τόμος Β', σελ. 570, ἐξ᾿ ἀφορμῆς παλαιοτέρας ἀνακινήσεως τοῦ θέματος τούτου ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς καί δή τοῦ τότε Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου ᾿Αθηναγόρα: "Εἶναι ὄντως ἀπορίας ἄξιον, πῶς ἕν τόσον ἱερόν θέμα συνεζητήθη κατά τό Β' Οἰκουμενικόν Εὐρωπαϊκόν Συμπόσιον, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν ἐν ᾿Αθήναις τῇ ΙΙ ᾿Ιουνίου 1969, τῇ πρωτοβουλία τοῦ... Ρουμανογάλλου καθηγητοῦ τῆς Νομικῆς τοῦ Παν/μίου τῆς Ρώμης καί μεγάλου ἐπιχειρηματίου... Ποίους ἆραγε σκοπούς ἐπιδιώκει ὁ Ρουμανογάλλος μεγαλοεπιχειρηματίας τῆς Ρώμης διά τῆς πρωτοβουλίας του εἰς θέμα ἐντελῶς ξένον πρός τήν ἁρμοδιότητά του. Διότι, ὡς γνωστόν, τοιαῦτα ἱερώτατα θέματα δέν ἀναπτύσσονται εἰς μίαν "πρές κόφερανς" ἐντός τῶν κοσμικῶν αἰθουσῶν τοῦ Χίλτον...."
Ποιός εἶναι αὐτός ὁ Ρουμανογάλλος ἐπιχειρηματίας; Εἶναι ὁ περιβόητος Δραγάν, τοῦ ὁποίου μάλιστα ἡ ἀδίστακτος δήλωσις εἶναι πολύ χαρακτηριστική, καί ἀσφαλῶς ἐκφράζει ἀπόλυτα τό κοσμικόν πνεῦμα ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν. ᾿Ιδού τί ἀκριβῶς μέ πολλήν ἀδιστακτοσύνην ἐξεστόμισεν:
"Δέν πρόκειται περί δόγματος, ἀλλά περί ἁπλοῦ τυπικοῦ Κανόνος, εἰσαχθέντος ἀπό ἀνθρώπους, ὅπως ἡμεῖς, ὑποκειμένου εἰς μετατροπήν, ὅπως πολλά θά μετατραποῦν κατά τήν προσεχῆ μεγάλην ᾿Ορθόδοξον Σύνοδον, ἡ ὁποία ἔχει νά συνέλθῃ ἀπό χιλίων ἐτῶν"
῞Οπως γράφει κάποιος σύγχρονος ἀντιοικουμενιστής συγγραφεύς οἱ οἰκουμενισταί σέ αὐτό τό θέμα μοιάζουν μέ τά παιδιά τοῦ Βενιαμίν τά ὁποῖα "πρός μέν τόν νόμον οὐκ ἔβλεπον, κατά δέ τριχός ἐτοξάζοντο" (Κριτ. κ,16). Δηλ. τόν νόμον δέν μποροῦσαν νά τόν διακρίνουν, ἦσαν ὅμως ἀκριβεῖς σφενδονῆται πρός τρίχαν. Πρόσεχαν ὅμως, ὥστε νά εἶναι ἀκριβεῖς στό νά πετύχουν μέ τήν σφενδόνη των τήν τρίχα. ῾Η ῾Αγία Γραφή μέ αὐτό πού ἀναφέραμε θέλει νά τονίση ὅτι τά παιδιά τοῦ Βενιαμίν ἀσχολοῦνταν μέ μάταια πράγματα καί "τῶν μέν ἀνωφελῶν καί ἀνυποστάτων" ῆσαν ἀκριβεῖς καί εὐφυεῖς στοχασταί διά ἐκεῖνα ὅμως πού πράγματι ὠφελοῦν ἦσαν "άμαθεῖς καί άμελέτητοι" Καί ἀκόμη μιά παρομοίωσι ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο πού ἁρμόζει πολύ στούς οίκουμενιστάς: Οἱ οἰκουμενισταί μοιάζουν μέ τήν κουκουβάγια τῆς ὁποίας τά μάτια τήν νύκτα δυναμώνουν, μόλις ὅμως βγῆ ὁ ἥλιος ἀμαυροῦνται καί χάνονται. " Καί τούτων ἡ διάνοια ὀξυτάτη μέν ἐστί πρός τήν τῆς ματαιότητος θεωρίαν, πρός δέ τήν τοῦ ἀληθινοῦ φωτός κατανόησιν ἐξαμαυροῦται". (Μ. Βασιλείου Μίγν. 91,820)
᾿Ας παρακολουθήσωμε ὅμως μέ πολλήν συντομίαν κάποια στοιχεῖα πού θά μᾶς βοηθήσουν στό προκείμενο θέμα νά καταλάβουμε ποιά εἶναι ἡ θέσις τῆς ᾿Εκκλησίας καί τί κάμνουν οἱ Οἰκουμενισταί καί ὅλοι οἱ ἀπ ᾿ἀρχῆς αἱρετικοί στό συγκεκριμένο θέμα. Ποιά εἶναι δηλαδή ἡ ἀλήθεια τῆς ᾿Ορθοδοξίας στό προκείμενο θέμα, καί ποιό τό ψεῦδος τῶν αἱρετικῶν καί τῶν οἰκουμενιστῶν.

ΟΙ ΧΡΟΝΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Κατ᾿ ἀρχήν ποῖοι εἶναι οἱ χρόνοι ὑπολογισμοῦ τοῦ Πάσχα: Τρεῖς χρόνοι ὑπάρχουν πρός καθορισμόν τοῦ Πάσχα. ῾Ο ἡλιακός, ὁ σεληνιακός καί ὁ ἑβδομαδιαῖος. Τό ἡλιακόν ἔτος ἀρχίζει ἀπό τήν ἐαρινή ἰσημερία δηλ. ἀπό τήν 7/8 Μαρτίου κατά τό ᾿Ιουλιανόν παλαιόν ῾Ημερολόγιον (καί ὄχι ἀπό τήν 21 Μαρτίου κατά τό Γρηγοριανόν νέον Ἡμερολόγιον). Τό σεληνιακόν ἔτος δέν ταυτίζεται πρός τό ἡλιακόν. Ἀρχήν τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους ἔχομεν τήν 1η ἡμέραν τῆς γεννήσεως τῆς σελήνης, ἐάν αὐτή θά συμπέση κατά ἤ μετά τήν ἰσημερίαν (7/8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου). Αὐτή εἶναι ἡ 1η τοῦ μηνός Νισάν, ἀρχή τοῦ ἔτους διά τούς Ἑβραίους. Ἡ 14η ειναι ἡ τεσσαρασκαιδεκάτη, ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ἐώρταζον οἱ Ἑβραῖοι τό Πάσχα. Η 14η τοῦ μηνός Νισάν ειναι καί πανσέληνος (εαρινή). ‘Εάν ἡ 1η τῆς σελήνης ειναι πρό τῆς εαρινῆς ἰσημερίας τότε ἡ πανσέληνος λέγεται χειμερινή. Πρῶτος σεληνιακός μήνας νοεῖται αὐτός τοῦ ὁποίου ἡ τεσσαρασκεδαικάτη (14 τοῦ ῾Εβραϊκοῦ μηνός Νισάν) πίπτει τήν ἡμέραν τῆς ἰσημερίας, ἤ ὕστερα ἀπό αὐτήν. Δηλαδή τήν 8/7 Μαρτίου κατά τό ᾿Ιουλιανόν ἡμερολόγιον καί μετά. ᾿Αφοῦ βροῦμε τήν τεσσαρασκαιδεκάτην τοῦ πρώτου μηνός τῆς σελήνης ἀνατρέχομεν διά τῶν ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδος εἰς τήν πρώτην ἐρχομένην Κυριακήν. Αὐτή εἶναι ἡ Κυριακή τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. ᾿Εάν ἡ τεσσαρασκαιδεκάτη πίπτει ἔστω καί μίαν ἡμέραν πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας τῆς 7/8 Μαρτίου ᾿Ιουλ. ῾Ημερολ. τότε γίνεται ὑπέρθεσις τοῦ ὑπολογισμοῦ κατά ἕναν σεληνιακό μῆνα δηλ. κατά 29 ἡμέρες.. Δηλαδή μετατιθέμεθα στίς 5 ᾿Απριλίου. Καί ἐάν ἡ 5 ᾿Απριλ. εῖναι Κυριακή καί μαζί καί τεσσαρεσκαιδεκάτη, τότε πηγαίνουμε στήν ἑπόμενη Κυριακή. 5 σύν ἑπτά ἔχομεν 13 ᾿Απριλίου. ῎Ετσι "ἡ πάντιμος ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς ζωοποιοῦ ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐπιτελεῖται ἀπό τῆς κβ'(22) Μαρτίου μηνός καί αὐτῆς τῆς κβ',ἕως τῆς κε'(25) τοῦ ᾿Απριλίου μηνός καί αὐτῆς τῆς κε'", πάντοτε κατά τό ᾿Ιουλιανόν ἡμερολόγιον. (Βλέπε."Πασχάλιον" Πατρολόγια Γκρέκα 92,1128)
῾Ο ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος (Μίγν. 59,747) λέγει ὅτι διά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα τρία πράγματα πρέπει νά λαμβάνωμεν ὑπ᾿ὄψιν. "ἰσημερίαν.. καί σελήνης τεσσαρασκειδεκάτην, καί... τήν τριήμερον, τουτέστι Παρασκευήν, Σάββατον, Κυριακήν". Τονίζει δέ ὅτι "ἀδύνατόν ἐστίν, ἑνός χρόνου τούτων λιπόντος, ἐπιτελεσθῆναι τό Πάσχα" καί "ὅλας ταύτας τάς προθεσμίας συναγαγόντες ἀπαρτίζομεν τοῦ σωτηρίου Πάθους τήν θεωρίαν"
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος κινεῖται ἐπί ὅσων ἐθέσπισε ἡ Α'Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία μέ τόν τόν Πασχάλιο Κανόνα πού ἐθέσπισε δέν ἔκανε κάτι καινούργιο, ἀλλά ἐτήρησε καί διετύπωσε τόν νόμον τοῦ Κυρίου. ῾Η ἐντολή τοῦ Πάσχα ἐδόθη ἀπό τό Θεό καί εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκῃν καί εἰς τήν Καινήν. Εἰς τήν Παλαιάν διά τοῦ Μωϋσέως. "Καί φυλάξετε τήν ἐντολήν ταύτην (᾿Εξόδ. ιβ,17) . Εἰς τήν Καινήν δι᾿ὅσων ὁ Κύριος εἶπε καί ἔπραξε πάσχων ὑπέρ ἡμῶν. Εἰς τήν ᾿Εκκλησία τά περί ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ὅπως λέγει πάλιν ὁ ῞Αγιος ᾿Ιω. ὁ Χρυσόστομος "οὐ κατά καινότητα ἄλλως" ἔχομεν, "ἀλλά κατά παράδοσιν...τοῦ Μωϋσέως" καί τοῦ Κυρίου διά τῶν ᾿Αποστόλων "ἐξ᾿ἀποστολικῆς παραδόσεως".. ῾Ο Ζ' ᾿Αποστολικός Κανών Κανών λέγει: "Εἴ τις ᾿Επίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος τήν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετά ᾿Ιουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω"

ΤΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΟΡΟΣ ΤΗΣ Α'
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΔΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

῾Η Α'Οἰκουμενική Σύνοδος αὐτήν ᾿ἀκριβῶς τήν παράδοσιν ἐθέσπισε διά πάντας τούς ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς "ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος". ῾Ο ῞Ορος τῆς Α'Οἰκουμενικῆς Συνόδου περί Πάσχα περιλαμβάνει δύο πίνακες. Τόν ἕνα διά τόν κύκλο τοῦτ ῾Ηλίου καί τόν ἄλλο διά τόν κύκλο τῆς Σελήνης. Καί διά μέν τοῦ κύκλου τῆς σελήνης "τό νομικόν ...δείκνυσι Πάσχα" διά δέ τοῦ κύκλου τοῦ ἡλίου "τό χριστιανικόν". ῞Οπως σημειώνει ὁ μεγάλος νομομαθής τοῦ Βυζαντίου Ματθαῖος Βλάσταρης διά τόν καθορισμόν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα τέσσαρες διορισμοί ἰσχύουν:
"α) ῞Οτι δεῖ μετά ἰσημερίαν ἐαρινήν τό Πάσχα ἐπιτελεῖν. β) ῞Οτι οὐ τήν αὐτήν ἡμέραν τῆς ᾿Ιουδαϊκῆς τελετῆς γ) ῞Οτι οὐχ᾿ ἁπλῶς μετ ἰσημερίαν, ἀλλά μετά τήν πρώτην μετ᾿ ἰσημερίαν πανσέληνον εὐθύς τῆς ἑβδομάδος πρώτῃ"
Δηλαδή ὅλος ὁ σκοπός τοῦ καθορισμοῦ αὐτοῦ εἶναι νά μή συμπέσῃ τό Πάσχα τό χριστιανικόν μέ τό ῾Εβραϊκόν.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΡΟ ΤΗΣ Α ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Πρό τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου διά τόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα ἐτηροῦντο δύο παραδόσεις. Αἱ 'Εκκλησίαι τῆς ᾿Ασίας τελοῦσαν τό Πάσχα τήν 14ην τοῦ μηνός Νισάν. Αἱ λοιπαί ᾿Εκκλησίαι ὅπως ὡρίσθη ἀργότερον ἀπό τήν Α' Οἰκουμενικήν Σύνοδον. Καί οἱ μέν καί οἱ δέ ἐπεκαλοῦντο ὑπέρ τῆς παραδόσεως πού τηροῦσαν τήν παρἀδοσι τῶν προηγουμένων. ῾Ο ᾿Επίσκοπος τῆς ᾿Εφέσου Πολυκράτης ἔγραφε πρός τόν ᾿Επίσκοπο Ρώμης Βίκτωρα, ὅτι τήν παράδοσιν πού τηρεῖ τήν ἔχει ἀπό τούς ἑπτά πρό αὐτοῦ ᾿Επισκόπους, ὁ δέ ᾿Επίσκοπος Ρώμης ᾿Ανίκητος σέ ἐπιστολή του πρός τόν ἅγιον Πολύκαρπο ἔγραφε, ὅτι τό Πάσχα στήν Δύσι τό ἑορτάζουν σύμφωνα μέ τήν παράδοσι τῶν πρό αὐτοῦ πρεσβυτέρων. Διατί ὅμως ὑπῆρχε αὐτή ἡ διαφορά. ῾Η παράδοσις, τήν ὁποίαν ἀκολουθοῦσαν στήν Δύσι ἦταν παράδοσις ἀκριβείας. Αὐτήν ἀκολούθησε καί ἡ Α' Οἰκουμενική Σύνοδος. ῾Η παράδοσις τῶν ᾿Εκκλησιῶν τῆς ᾿Ασίας ἦταν παράδοσις οἰκονομίας. Στήν ᾿Ασία ὑπῆρχε μεγάλος ὁ ἐπηρεασμός ἀπό τούς ᾿Ιουδαίους πιστευσάντων καί μή. ᾿Ιουδαῖοι ἐτάραξαν τήν Γαλατίαν ἐπί ᾿Αποστόλου Παύλου (Γαλατ. α,7) Αὐτοί ἐπρωτοστάτησαν εἰς τόν διωγμόν τοῦ ᾿Αποστόλου εἰς τήν ῎Εφεσον (Πράξ. ιθ, 33). Γι αὐτούς ἔγραφε ὁ ᾿Απόστολος: "Βλέπετε τούς κύννας, βλέπετε τούς κακούς ἐργάτας, βλέπετε τήν κατατομήν" (Φιλιπ. γ,2). ᾿Ιουδαῖοι ἦσαν ἐκεῖνοι πού ἐκήρυττον τόν χριατιανισμόν καί τόν ᾿Ιουδαϊσμόν παραφθείραντες τό Εὐαγγέλιον (Βλέπ. καί Χρυσοστόμου Πατρ. Μίγκνε 62,256) ῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος πρό τῆς βίας τῶν κακῶν τούτων ἐργατῶν, ἐχρησιμοποίησε τήν οἰκονομίαν. ῎Ετσι κατ᾿οἰκονομίαν περιέτεμε τόν Τιμόθεον "διά τούς ᾿Ιουδαίους τούς ὄντας ἐν τοῖς τόποις ἐκείνοις" (Πράξ. ιστ,3). Καί εἰς τά ῾Ιεροσόλυμα ἐτήρησε τόν μωσαϊκόν νόμον περί ἀγνισμοῦ (Πράξ. κα,26) ὑπέρ τῶν μυριάδων τῶν πεπιστευκότων ᾿Ιουδαίων. Κατά τόν ἴδιον τρόπον καί τό Πάσχα ἑωρτάζετο κατ᾿οἰκονομίαν τήν τεσσαρασκαιδεκάτην εἰς τούς τόπους ἐκείνους, ὅπου λύκοι βαρεῖς ἐλυμαίνοντο τής ᾿Εκκλησίας. ῞Ομως ἡ Οἰκονομία στήν ᾿Εκκλησία ἀσκεῖται πρός καιρόν. ᾿Επεβάλλετο ἡ Οἰκονομία νά ἀντικατασταθῆ μέ τήν ἀκρίβειαν διά νά ἐπ8ιτευχθῆ ἡ ἑορτολογική ἑνότης μέ βάσιν τήν ἀλήθεια. Τοῦτο ἦτο ἐπιθυμητόν, ἀλλά ἀπεδείχθη πώς δέν ἦταν διαφορετικά δυνατὀν νά ἐπιτευχθῇ παρά μόνον μέ ἀπόφασι Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πράγμα τό ὁποῖον ἔγινε μέ τήν πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον. ῾Ο Μέγας Κων/νος γράφει ὅτι ἐν ἀντιθέσει πρός τό παρελθόν "κοινῇ πάντων (τῶν πατέρων τῆς Συνόδου) ἤρεσε κρίσει, τήν ἁγιωτάτην τοῦ Πάσχα ἑορτήν μιᾷ καί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ συντελεῖσθαι" καί τώρα, ἀλλά "καί ἐπί τούς μέλλοντας αἰῶνας" (Μεγ. Κν/νου ΒΕΠΕΣ 24,152).
Εἰς τήν ᾿Εκκλησιαστικήν ἱστορίαν τοῦ Θεοδωρήτου καθώς καί τοῦ Εὐσεβίου Καισαρείας ἀναγράφεται ὅτι ἡ Α' Οἰκουμενική Σύνοδος ἦρε τό ἄτοπον πού ὑπῆρχε νά συνεορτάζεται τό Πάσχα μετά τῶνμ ᾿Ιουδαίων "τῶν πατροκτόνων καί Κυριοκτόνων" Εἰς τόν Κανόνα αὐτόν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται καί ὁ ἱστορικός Σωκράτης, ὁ ὁποῖος διέσωσε καί σχετικήν ἐπιστολήν τῆς Α'Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ο Α' ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΕΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ ΣΥΝΟΔΟΥ

᾿Εκτός ἀπό τόν Ζ' Κανόνα τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων πού ἀναφέραμε προηγουμένως καί ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει νά ἑορτάζεται τό Πάσχα πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μαζί μέ τούς ᾿Ιουδαίους εἶναι καί ῾Α'Κανών τῆς ἐν ᾿Αντιοχείᾶ Συνόδου (341 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀπαιτεῖ τήν ἀκριβῆ τήρησιν τῶν θεσπισθέντων ἀπό τήν Α' Οἰκουμενικήν Σύνοδον.
"Πάντας τούς τολμῶντας παραλύειν τόν ὅρον τῆς ῾Αγίας καί Μεγάλης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης, ἐπί παρουσίᾳ τῆς εὐσεβείας τοῦ Θεοφιλεστάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς ᾿Εκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρός τά καλῶς δεδογμένα, καί ταῦτα εἰρήσθω περί τῶν λαϊκῶν. Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς ᾿Εκκλησίας, ᾿Επίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος, μετά τόν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπί διαστροφῇ τῶν λαῶν καί ταραχῇ τῶν ᾿Εκκλησιῶν, ἰδιάζειν, καί μετά τῶν ᾿Ιουδαίων ἐπιτελεῖν τό Πάσχα, τοῦτον ἡ ῾Αγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς ᾿Εκκλησίας ὡς οὐ μόνῳ ἑαυτῷ ἁμαρτίας, ἀλλά καί τοῖς πολλοῖς διαφθορᾶς καί διαστροφῆς γενόμενον αἴτιον. Καί οὐ μόνον τούς τοιούτους καθαιρεῖ τῆς λειτουργίας, ἀλλά καί τούς τολμῶντας τούτοις κοινωνεῖν μετά τήν καθαίρεσιν. Τούς δέ καθαιρεθέντας ἀποστερεῖσθαι καί τῆς ἔξωθεν τιμῆς, ἧς ὁ ῞Αγιος Κανών καί τό τοῦ Θεοῦ ἱερατεῖον μετείληφεν".
᾿Εξήγησι διά τό πνεῦμα τοῦ Συνοδικοῦ ῞Ορου εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ συγκεκριμένου αὐτοῦ θέματος μᾶς δίδουν αἱ διαταγαί τῶν ᾿Αποστόλων:
"Δεῖ ὑμᾶς, άδελφοί, τούς τῷ τοῦ Χριστοῦ ἐξηγορασμένους τιμίῳ αἵματι , τάς ἡμέρας τοῦ Πάσχα ἀκριβῶς ποιεῖσθαι μετά πάσης ἐπιμελείας μετά τροπήν ἰσημερινήν, ὅπως μή δίς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἑνός παθήματος μνείαν ποιῆσθε, ἀλλά ἅπαξ τοῦ ἔτους ἅπαξ ἀποθανόντος, μηκέτι παρατηρούμενοι μετά ᾿Ιουδαίων ἑορτάζειν. Οὐδεμία γάρ κοινωνία ἡμῖν νῦν πρός αὐτούς..." ( Διατ. ᾿Αποστ. Ε,17, ΒΕΠΕΣ 2,89).
῾Ο ῞Αγιος ᾿Επιφάνιος ᾿Επίσκοπος Κύπρου μνημονεύει τήν ἀσυμφωνία πού ὑπῆρχε πρό τῆς Α' Οἰκουμενικῆς γράφων:
"῎Εκπαλαι καί ἀπό τῶν πρώην χρόνων διέστη ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ διαφόρως ἀγόμενον (τό Πάσχα) , χλεύην ἐμποιοῦν καθ ἕκαστον ἔτος, τῶν μέν πρό ἑβδομάδος ποιούντων, καί φιλονικούντων πρός ἀλλήλους, τῶν δέ μετά ἑβδομάδα· καί τῶν μέν προλαμβανόντων, τῶν δέν μεσαζόντων, ἄλλων δέ μηδέποτε ἐπιτελούντων... Διό καί συνελθόντες οἱ πανταχόθεν τότε , καί ἀκριβώσαντες, ὥρισαν μεθ᾿ ὁμονοίας μεθ᾿ ὁμονοίας γἰνεσθαι κατά τό πρέπον τῆς ψήφου καί τῆς ἀκολουθίας" (᾿Επιφ. κατά αἱρέσεων Πατρολ. Γκρέκα 42, 356ΑΒ).
῞Ο ἴδιος ἅγιος γράφει, ὅτι διά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ἡ ᾿Εκκλησία:
"Κέχρηται οὐ μόνον τῇ τεσσαρασκαιδεκάτῃ τῆς σελήνης, ἀλλά καί τῷ δρόμῳ τοῦ ἡλίου· ἵνα μή, ἑνί ἑνιαυτῷ δύο Πάσχα ποιοῦντες, ἐν τῷ ἑτέρῳ μηδέ ἕν Πάσχα τελέσωμεν. Διό παρατηρούμεθα μέν τήν τεσσαρεσκαιδεκάτην, ὑπερβαίνομεν δέ τήν ἰσημερίαν, φέρομεν δέ ἐπί τήν ἁγίαν Κυριακήν τό τέλος τῆς συμπληρώσεως" (᾿Επιφ. Κατά αἱρέσεων ΙΙ, Πατρολ. Γκρέκα 888Β ).

ΠΟΙΟΙ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ
ΑΥΤΗΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Ποῖοι ἀντιπράττουν πρός αὐτόν τόν Συνοδικόν ὅρον; Πρῶται ἀντιπράξαντες πρός αύτόν τόν ὅρον ἦσαν οἱ τεσσαρασκαιδετῖται" οἱ ὁποῖοι κατά τόν ῞Αγιο Χρυσόστομο εἶναι αἱρετικοί."Τεσσαρασκαιδεκάτη δέ αἵρεσις ἐστί" ( Χρυσ. Π.ΓΚΡ. 59,747) Κατόπιν τό 1324 προέτεινε παραχάραξιν τοῦ Συνοδικοῦ ῞Ορου ὁ Γρηγορᾶς Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁπαδός τοῦ παπικοῦ ᾿Ακινδύνου καί ἀντίπαλος τοῦ προμάχου τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. ῾Ομοίαν καινοτομίαν ὑπεστήριξεν τό ἔτος 1450 ὁ Γεώργιος Γεμιστός ἤ Πλήθων, ὁποῖος εἶχε μυηθῇ ἀπό ἕναν ῾Εβραῖο στήν θρησκεία τοῦ Ζωροάστρου, ἦτο ζηλωτής τοῦ Πλάτωνος καί γενικῶς ἐκεινεῖτο πρός ἴδρυσιν ἰδίας θρησκείας πλησιαζούσης πρός τήν εἰδωλολατρείαν. ᾿Ενῶ ἡ ᾿Ορθοδοξία τούς ἀπέκρουσε ἡ αἱρετική Δύσις προχώρησε στήν καινοτομία. Τό 1582 ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ' ἀφήρεσε ὡς γνωστόν 10 ἡμέρες ἀπό τό ᾿Ιουλιανόν ῾Ημερολόγιο καί ἐδημιούργησε τό ὀνομασθέν Γρηγοριανόν. ῎Ετσι ἀπομακρύνθηκε ὁ Παπισμός ἑορτολογικῶς ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία κατά δέκα ἡμέρας τότε, οἱ ὁποῖες αὐξάνουν ἀνάλογα μέ τήν δῆθεν πτῶσι τῆς ἰσημερίας, ἐπεχείρησε δέ νά δικαιολογήσῃ αὐτήν τήν ἀλλαγήν βάσει τῆς δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκριβείας.
῾Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος παραδέχεται ὅτι:
"Κατά τόν ΙΣΤ αἰῶνα ἐπί Πάπα Γρηγορίου ΙΓ', ἡ ᾿Εκκλησία τῆς Ρώμης προβάσα εἰς αὐτήν (τήν διόρθωσιν τοῦ ἡμερολογίου ), συμμετέβαλε καί τόν Πασχάλιον Κανόνα, κατά τρόπον ἀντιβαίνοντα εἰς τήν διάταξιν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. ῾Η μεταβολή δέ αὕτη ἀποτελεῖ τό κυριώτερον γνώρισμα τῆς Γρηγοριανῆς χρονολογήσεως ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. ῾Η Α' Οἰκουμενική Σύνοδος ἠθέλησε νά συνεορτάζωσι πάντες ὁμοῦ οἱ χριστιανοί κατά τήν αὐτήν ἡμέραν τό Πάσχα καί δή μετά τό ᾿Ιουδαϊκόν Πάσχα. ᾿Αλλ᾿ ἡ Γρηγοριανή μεταρρύθμισις παρεβίασε τούς ὅρους τούτους. ῞Οθεν ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία οὔτε παρεδέχθη, οὔτε δύναται νά παραδεχθῆ αὐτήν κατά τοῦτο..."."᾿Εκκλησία 41,(8-3-24), σελ. 372.
Πράγματι οἱ Παπικοί καταλύουν τόν Συνοδικόν ὅρον περί Πάσχα. Μέ ποῖον τρόπον: Πρῶτον: Τελοῦν τό Πάσχα καί πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. Δεύτερον τελοῦν τό Πάσχα καί μετά τῶν ᾿Ιουδαίων. Τρίτον: Τό τελοῦν καί πρό τοῦ νομικοῦ Φάσκα ᾿Αλλά καί τόν τέταρτο διορισμό δέν τόν ἐφαρμόζουν., δηλ. δέν ἑορτάζουν τό Πάσχα τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν ἐαρινή Πανσέληνον, ἀλλά πρό τῆς ἐαρινῆς Πανσελήνου.


Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕ
ΚΑΙ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΕΞ῾ΑΡΧΗΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΝ.

Τό ἔτος 1583 ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ' ἐζήτησε ἀπό τόν τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ῾Ιερεμία τόν Β' τόν ἐπωνομαζόμενο Τρανό νά ἀποδεχθῇ τό Γρηγοριανό ῾Ημερολόγιο, ἑπομένως καί τόν συνεορτασμό τοῦ Πάσχα. ῾Ο Πατριάρχης ῾Ιερεμίας ὁ Β' ὅμως ἀπέρριψε καί κατεδίκασε αὐτήν τήν Καινοτομίαν, καί ἐπανειλημμένως κατέκρινε αὐτήν "καί δή διά τῆς ἀπό 28 Νοεμβρίου 1583 κοινῆς μετά τοῦ Πατριάρχου ᾿Αλεξανδρείας Σιλβέστρου Συνοδικῆς ᾿Εγκυκλίου (Ι. Καρμίρη, ΘΗΕ,τ.6,σελ.781). ᾿Επίσης κατεδίκασε τήν Γρηγοριανήν Καινοτομίαν διά τριῶν ἄλλων ἐπιστολῶν, ἀλλά καί "δι᾿ἀποφάσεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης τό 1593 Συνόδου". ᾿Αργότερα τό 1848 ἡ Πανορθόδοξος τότε συγκληθεῖσα ἐν Κων/λει Σύνοδος καταγγέλλει τόν Παπισμόν διά τίς καινοτομίες του, ἀλλά καί ὁ Πατριάρχης ῎Ανθιμος τό 1895 καταγγέλλει τόν Παπισμόν διά καινοτομίας καί "παρερμηνείας... καί τῶν ὅρων τῶν ῾Αγίων Συνόδων". ῾Ο δέ Πατριάρχης ᾿Ιωακείμ ὁ Γ' διά τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1904 διακηρύττει, ὅτι "οὐκ ἐξόν περί τοῦτο (τό Πασχάλιον)) καινοτομῆσαι" " ἡμεῖς γάρ οὐδαμῶς ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ὑποχρεούμεθα μεταλλάττειν ἡμερολόγιον".

Η ΠΡΟΩΘΗΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΩΡΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Καί οἱ λεγόμενοι «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενισταί, καταλύουν τόν Συνοδικόν ῞Ορον. ᾿Επισήμως ἐξεδηλώθησαν ἀπό τό 1920 μέ τήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ Τοποτηρητοῦ Προύσσης Δωροθέου, μέ τήν ὁποία προέτειναν ὡς πρῶτον θέμα, τόν "ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν", ἑπομένως καί τοῦ Πάσχα μετά πασῶν τῶν αἱρέσεων. Εἰς τήν συνέχεια τό ἔτος 1923 ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης εἰς τό λεγόμενον "Πανορθόδοξο Συνέδριο" τῆς Κων/λεως ἐπροθυμοποιήσῃ νά κηρυχθῇ ὑπέρ τῆς μονιμοποιήσεως τοῦ Πάσχα. Εἰς τήν συνέχεια προωθοῦν τήν Καινοτομίαν ἐπί τοῦ Πάσχα μέ τόν κατάλογο τῶν θεμάτων τῆς λεγομένης "Μεγάλης Συνόδου". Καί ἐπειδή δέν ἔχουν ἐπιχειρήματα ὑπέρ τῆς καινοτομίας προβάλλουν λόγους τελείως ψευδεῖς. ᾿Εμφανίζουν τό Πάσχα ὡς ζήτημα πρός λύσιν καί ἐπικαλοῦνται καί τήν δῆθεν πτῶσιν τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. ῾Η ἰσημερία ὅμως τοῦ Συνοδικοῦ ῎Ορου περί τοῦ Πάσχα δέν νοεῖται ἀστρονομικῶς, ἀλλά λαμβάνεται θετῶς.᾿Ισημερία πρός καθορισμόν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα εἶναι διά πάντας τούς αἰῶνας μόνον ἡ ἐαρινή ἰσημερία τοῦ ἔτους 325 τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Διά τοῦτο ἡ ᾿Ορθοδοξία ὑπολογίζει ὡς ἡμερομηνίαν τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας , σταθερῶς μέχρι σήμερον, τήν 21ην Μαρτίου ᾿Ιουλιανοῦ ῾Ημερολογίου, ἀνεξαρτήτως φυσικῆς χρονικῆς ἀκριβείας.

ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΝ ΨΕΥΔΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
ΔΙΑ ΤΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΝ ΘΕΜΑ

Εἴναι χαρακτηριστικόν, ὅτι ἡ πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος πρῶτον κατεδίκασε τούς αἱρετικούς καί τούς ἐξέβαλε τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐν προκειμένῳ τόν ῎Αρειο καί τούς ὁπαδούς του, καί τότε ὥρισε τό Πάσχα κοινόν μετά τῶν ᾿Ορθοδόξων μόνον καί οὐχί μετά τῶν αἱρετικῶν . Δι αὐτό καί ἀπαγορεύει τόν συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν ᾿Ιουδαίων καί πάντων τῶν λοιπῶν αἱρετικῶν. ᾿Ενῶ σήμερον οἱ Οἰκουμενισταί ψεύδονται καί ὑποστηρίζουν προωθοῦν τόν συνεορτασμόν μεθ᾿ὅλων τῶν χριστιανῶν, δηλαδή καί μέ τούς αἱρετικούς διά νά εἶναι δῆθεν σύμφωνοι μέ τήν ἀπόφασιν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου , ἡ ὁποία ἐνομοθέτησε τόν κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα. Δηλαδή τό θράσος του εἶναι ἀπύθμενο. ῾Η Α' Οἰκουμενική Σύνοδος λέγει διά κοινόν συνεορτασμό ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, οἱ Οἰκουμενισταί ὁμιλοῦν διά κοινόν συνεορτασμόν μέ ὅλους τούς αἱρετικούς. ᾿Εδῶ ἰσχύει τό λεχθέν ὑπό τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: " Γνώρισον αὐτούς, ὅτι ἐξέστησαν" ( Μ. Βασ. Πατρ.Γκρέκα 30,649).

ΕΠΕΙΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ
ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟ

Στόν ᾿Ορθόδοξο Τύπο μετά τήν δημοσίευσι τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περί συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα δημοσιεύεται σειρά ἄριθρων ἀπό τόν ἁγιορείτη μοναχό Νικόδημο Μπιλάλη, μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον. Εἰς τήν ἀρχή τῶν ἄρθρων γράφει κάτι πολύ χαρακτηριστικό πού πρέπει νά τό προσέξουμε. Γράφει:
"῾Η σπουδή καί μονομερής αὐτή ἐνέργεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου , ἔστω καί ὡς προμελέτη καί διερευνητική βολιδοσκόπηση τῶν τυχόν ἀντιδράσεων γιά τόν πιθανό συνεορτασμό τοῦ Πάσχα ᾿Ορθοδόξων καί ἑτεροδόξων, γίνεται περισσότερον ἀνησυχητική καί προβληματική, γιατί ἔτσι ὑπερβαίνεται καί παραβαίνεται ἡ γνωστή ἀπόφασι τῆς Α' Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῆς Ρόδου (1961) γιά τό θέμα αὐτό...." Καί παρακάτω: "᾿Εξ᾿ἄλλου τό 1971 ...σαφῶς καί κατηγορηματικῶς διατυπώνεται ἡ ἀπόλυτη ἀντίθεση τῆς ῾Ελλαδικῆς ᾿Εκκλησίας γιά ἀλλαγή τοῦ ὀρθοδόξου Πασχαλίου, δηλ. τοῦ Πασχαλίου ῞Ορου τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου" Καί παρακάτω: " Εἶναι λοιπόν ἄξιο ὄχι μόνο πολλῆς ἀπορίας, ἀλλά καί πολύ μεγάλης ἀνησυχίας... ἡ σκοπιμότητα ὅλης αὐτῆς τῆς σπουδῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἔπειτα μάλιστα ἀπό τήν θλιβερή ἐμπειρία τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος".
Εἶναι ὀρθαί αἱ παρατηρήσεις τοῦ μον. Νικοδήμου στόν ᾿Ορθόδοξο Τύπο, ἀλλά καί ἡ ἀπάντησις ἔχει δοθῇ ἀπό τούς οἰκουμενιστάς, ὅπως καί ὁ ἴδιος τήν δημοσιεύει στήν συνέχεια τῶν ἄρθρων του.
Εἶναι πολύ χαρακτηριστρικό ἕνα ἄρθρο πού ἐδημοσιεύθη στήν ᾿Εφημερίδα "ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ" (30-31/3/96 μέ τό ἀποκαλυπτικό τίτλο: "ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ" καί εἰς τό ὁποῖον γράφονται μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς:
"Τό δέ 2001, πού συμπίπτει ἔτσι κι᾿ ἀλλοιῶς ὁ ἑορτασμός (τοῦ Πάσχα) προκρίνεται ὡς πρῶτο ἔτος κοινοῦ συνεορτασμοῦ..."
᾿Επίσης:
"῾Η ἀνακίνησι τοῦ ζητήματος γιά τό ὁποῖο πολὐ αἷμα καί μελάνη ἔχουν χυθεῖ τούς τελευταίους αἰῶνες, συσχετίζεται μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στό Βατικανό καί τήν ἐπιθυμία τῶν δύο πλευρῶν γιά ὑπέρβαση τῶν συγκρούσεων καί προώθησι τοῦ διαλόγου..."
᾿Επίσης:εἰς τό ἴδιο ἄρθρο γίνεται προσπάθεια νά παρουσιασθῇ τό θέμα, ὡς καθαρά ἀστρονομικό, ἐνῶ γίνεται λόγος καί διά τίς ἀντιδράσεις πού προβλέπεται νά ὑπάρξουν "ἀπό τήν ὑπόλοιπη ᾿Ορθοδοξία καί στά καθ᾿ ἡμᾶς ἀπό τό ῞Αγιο ῎Ορος", ὅπως χαρακτηριστικά γράφει ὁ ἀρθρογράφος τοῦ "'Επενδυτῆ".
Δηλαδή ὅλος ὁ σκοπός εἶναι νά προχωρήσῃ πιό γρήγορα καί νά δημοσιοποιηθῇ πιό ἔντονα ἡ ἕνωσις μέ τό Βατικανό, ὁ "πανχριστιανικός οἰκουμενισμός" διά νά ἀκολουθήσῃ ἀμέσως καί ὁ "πανθρησκειακός Οἰκουμενισμός", δηλαδή ἡ πλήρης κυριαρχία τοῦ ἀντιχρίστου.
Σέ ἄρθρο του στήν Καθημερινή ὁ θεολόγος Καθηγητής Πανεπιστημίου π. Γεώργιος Μεταλληνός παρατηρεῖ:
"Ὁ οἰκουμενικός διαχριστιανικός διάλογος ἀποσκοπεῖ, ἀκριβῶς, στήν ἄρση τῆς διαιρέσεως καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος. Οὐσιαστικό ὅμως βῆμα σ᾿αὐτή τήν κατεύθυνση θεωρεῖται στούς οἰκουμενιστικούς κύκλους ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα.... Αὐτό τό πνεῦμα ἐνσάρκωνε καί ἡ ἀμφιλεγόμενη πατριαρχικήγ ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ὅταν ὡς πρῶτο βῆμα τῆς ἑνωτικῆς προσπαθείας τῆς ἐποχῆς μας προέβαλε "τήν παραδοχήν ἐνιαίου ημερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῆς ᾿Εκκλησιῶν"
῾Ο ἴδιος ἑρμηνεύοντας τό πνεῦμα τῆς ἀποφάσεως τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου γράφει στό ἴδιο ἄρθρο ( Καθημερινή 14-4-96) λέγει, ὅτι ἐμπόδιο στήν ἑορτολογική σύμπτωση μέ τούς μή ὀρθοδόξους δέν εἶναι ἡ ἡμερολογιακή διαφορά, ἀλλά ἡ δογματική-θεολογική, δηλαδή ἡ ἀσυμφωνία στήν πίστι, καί τονίζει:
"῎Ετσι κατανοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικοκανονική ἐντολή-ἀπό τήν Α'Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἔλυσε τελεσίδικα τό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, 325 μ.Χ., ὡς σήμερα-"μή μετά ᾿Ιουδαίων συνεορτάζειν" πού ἰσοδυναμεῖ σήμερα μέ τό "μή μεθ᾿ἑτεροδόξων συνεορτάζειν". Αὐτό δέν εἶναι καρπός μισαλλοδοξίας, ἀλλά ἔκφραση ὑγιοῦς καί ἐνεργοῦ ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας. Γι αὐτό ἤδη τό 1582 ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Ανατολή ἀπέρριψε τό "νέο" ἡμερολόγιο ὄχι γιά λόγους ἐπιστημονικούς, ἀλλά ἐκκλησιολογικούς, διότι ἡ εἰσαγωγή του συνδεόταν μέ τούς Δυτικούς καί τούς δικούς μας φιλενωτικούς μέ τήν ἐπιβολή ἑορτολογικῆς συμπτώσεωςμ ὡς διευκόλυνσης (ντέ φάκτο) καί "ἐκ τῶν κάτω" τῆς ἑνώσεως".
Βέβαια στήν ἴδια σελίδα τῆς Καθημερινῆς ὁ οἰκουμενιστής Σπύρος ᾿Αλεξίου γράφει ὅτι οὐδέν δογματικόν ἐμπόδιον ὑφίσταται διά τὀν συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα καί κατηγορεῖ τούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους, ὡς τούς ὑπεύθύνους διά τήν μή τακτοποίησιν τοῦ θέματος.

ΠΟΣΟ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΓΟΧ.

Οἱ Οἰκουμενισταί ἔθεσαν ἀπ᾿ἀρχῆς ὡς σκοπόν τήν μέ κάθε τρόπον ἐπιβολήν τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ ᾿Ορθοδόξων καί ἑτεροδόξων-αῥετικῶν. Εἶναι ἀποφασισμένοι σ᾿αὐτό. ῞Ομως ὑπολογίζουν πολύ τάς ἀντιδράσεις. Προσπαθοῦν νά τάς ἐντοπίσουν, ψάχνουν νά εὕρουν κατάλληλον εὐκαιρίαν, ἀνησυχοῦν καί ἀδημονοῦν, κατά τήν λαϊκήν ἔκφρασιν ἔχουν χάσει τόν ὕπνο τους. Καί ὀργανώνουνμέ μεθοδικότητα τόν τρόπο. ῎Εχει λεχθῇ πολλές φορές, ὅτι ἕνας τρόπος νά προχωρήσουν τά σχέδιά τους εἶναι νά μᾶς ἀφανίσουν καί νά μᾶς ἐξολοθρεύσουν. Χρησιμοποιοῦν τήν μέθοδο τοῦ "διαίρει καί βασίλευε", εὑρίσκουν κατάλληλα ὄργανα διά νά μᾶς δημιουργοῦν ἐσωτερικά προβλήματα, ὅπως συνέβη κατά τήν διάρκκεια τῆς πενταετίας καί μέ τό σχίσμα τῶν πέντε καί γενικά μετέρχονται τά πάντα διά νά εἶναι συνεπεῖς καί πρός τήν ἐντολή πού τούς ἔδωσεν ὁ Πάπας νά διαλύσουν τούς παλαιοημερολογῖτες διότι αὐτοί ἔμειναν τό μόνο ἐμπόδιο διά τήν ἕνωσί τους. Αὐτά βέβαια ἔχουν τονισθῇ πολλάκις κατά τήν διάρκεια τῆς πενταετίας, ἀλλά ὅσον καί ἄν δέν ἐγίνοντο πιστευτά, ἐπαληθεύθηκαν ἀπό τήν πορεία τῶν πραγμάτων. Καί ἡ μεγαλύτερη ἐπαλήθευσις κατά τήν γνώμην μου εἶναι τό ὅτι μόλις ἔγιεν τό σχίσμα, καί σέ μᾶς καί στούς φλωριναίους, ἐδημοσιεύθη ἡ προαναφερθεῖσα ᾿Εγκύκλιος τῆς ᾿Αρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως στήν ὁποία μεταξύ ἄλλων .ἐγράφοντο καί τά ἑξῆς χαρακτηριστικά:
" δ) Ποίας ἐπιπτώσεις δύναται ἵνα ἔχῃ εἷς πιθανός συνεορτασμός τοῦ Πάσχα ἐπί τοῦ ᾿Ορθοδόξου Ποιμνίου ἐν ἑκάστῃ ἐπαρχία τοῦ Θρόνου ἀπό πλευρᾶς ὡρισμένων ᾿Ορθοδόξων συντηρητικῶν κύκλων (παλαιοημερολογιτῶν, παρεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων, παραδοσιοκαπήλων, ἀντιοικουμενιστῶν κλπ.) καί κατά πόσον συμφέρει τήν Μητέρα ᾿Εκκλησίαν σήμερον ἡ ἀνακίνησις τοῦ θέματος τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα"
Αὐτή ἡ παράγραφος τοῦ Πατριαρχικοῦ ἐγγράφου λέγει πολλά. Ταῦτα ἐν συνδυασμῷ καί μέ τήν ἀπόφασιν τῆς Πανορθοδόξου Προσυνοδικῆς Διασκέψεως, ἡ ὁποία συνῆλθεν εἰς τήν Γενεύην στίς 12 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1982, καί εἰς τήν ὁποίαν συζητηθέντος καί τοῦ θέματος τοῦ Πασχαλίου ἀπεφασίσθη νά ἀφεθῇ τό θέμα τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Πασχαλίου "εἰς εὐθετώτερον χρόνον" εἶναι πολύ ἀποκαλυπτικά διά τό πόσον ὑπολογίζουν τήν φωνή καί τόν ἔλεγχο τοῦ μικροῦ ποιμνίου, δηλαδή τήν φωνήν τῆς ἀληθείας.

ΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ ΤΟ ΙΔΙΚΟΝ ΜΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ:

Θά τελειώσω μέ τήν φράσιν τοῦ ῾Αγίου Νικηφόρου τοῦ ῾Ομολγητοῦ ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στήν ἀποστολή καί τό ἔργο τῶν ᾿Ορθοδόξων, τοῦ μικροῦ ποιμνίου πού εἶναι ἡ διαφύλαξις καί ἡ προστασία τοῦ κύρους τῶν ᾿Εκκλησιαστικῶν θεσμῶν: " Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ ᾿Ορθοδοξίᾳ καί εὐσεβείᾳ διαμείνωσιν οὗτοι εἰσίν ᾿Εκκλησία καίτό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται".
῎Εχομεν λοιπόν μεγάλο ἔργο νά ἐπιτελέσωμεν. Νά παραμείνωμεν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθοδοξίαν, ἀλλά καί νά ἀγωνισθῶμεν τόν καλόν ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα βέβαιοι ὄντες ὅτι ἡ νίκη εἶναι τῆς ᾿Ορθοδοξίας. " Αὕτη ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον ἡ πίστις ἡμῶν". Δηλαδή νά ἀγωνισθῶμεν διά τήν ᾿Αλήθεια καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ, δηλ. ἐν τῇ ᾿Ορθοδοξίά. Καί αὐτήν τήν ᾿Αλήθειαν, νά τήν διαφυλάξωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ καί ἐν ἀγάπῃ νά τήν διακηρύξωμεν πρός πάντας, "ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας, ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων (κυβεία σημαίνει ἀκαταστασία καί ἀσταθεια), ἐν πανουργία πρός τήν μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτόν τά πάντα, ὅς ἔστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός" (᾿Εφεσ. Δ, 14-15)

+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

 

Θέα του Ακτίστου Φωτός και Μοναχισμός

 

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

 

Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

 

       Κατά τον μέγα Φωστήρα της Εκκλησίας, άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, υπάρχουν τριών ειδών θεολογίες:

       α) Η ασφαλής και μυστική των θεοπτών θεολόγων, οι οποίοι ομιλούν εκ προσωπικής εμπειρίας και κοινωνίας με τον Ζώντα Θεό.

       β) Η φιλόσοφος θεολογία των μη εχόντων προσωπική εμπειρία θεοπτίας, αλλά εν ταπεινώσει δεχομένων τις εμπειρίες και θεοπτίες των Άγιων και θεολογούντων συμφώνως προς αυτές. Η θεολογία αυτή χρησιμοποιεί την αποδεικτική μέθοδο, αυτήν δηλαδή που αποδεικνύει τις θεολογικές θέσεις με συλλογισμούς βάσει της Αποκαλύψεως και των καταγεγραμμένων εμπειριών των Αγίων, και

       γ) Η καινή θεολογία των θρασέων θεολόγων, οι οποίοι απορρίπτουν τις εμπειρίες των Αγίων και θεολογούν διαλεκτικώς κατά τις δικές τους φιλοσοφικές αρχές. Εκπρόσωπος της διαλεκτικής θεολογίας ήταν στους χρόνους του Αγίου Παλαμά ο δυτικός μοναχός Βαρλαάμ.

 

        Την αποδεικτική μέθοδο ηκολούθησαν και οι Αγιορείται Πατέρες οι συντάξαντες τον Αγιορειτικό Τόμο το έτος 1340, οι οποίοι καταλήγουν: «Ταύτα υπό των Γραφών εδιδάχθημεν, ταύτα παρά των ημετέρων Πατέρων παρελάβομεν. ταύτα δια της μικράς έγνωμεν πείρας»1.

       Είναι χαρακτηριστικός και ο τρόπος που υπέγραφε ο επίσκοπος Ιερισσού και Αγίου Όρους, Ιάκωβος: «Ο ταπεινός Επίσκοπος Ιερισσού και  Αγίου Όρους Ιάκωβος, ταις αγιορειτικαίς και πατρικαίς ανατεθραμμένος παραδόσεσι, και μαρτυρών, ότι δια των ενταύθα υπογραφάντων λογάδων, άπαν το Άγιον Όρος συμφωνούντες υπέγραψαν, και αυτός συμφωνών και επισφραγίζων, υπέγραψα. Και τούτο μετά πάντων προσγράφων. ότι τον μη συμφωνούντα τοις αγίοις καθώς και ημείς και οι μικρό προ ημών Πατέρες ημών, ημείς την αυτού κοινωνίαν ου παραδεξόμεθα»2.

 

Στην ταπεινή μου εισήγησι θα ακολουθήσω την αποδεικτική μέθοδο.

 

 

 

Α΄. Το Άκτιστον Φως, Φως της Θεότητος

 

       Στους αγίους μοναχούς οφείλεται ο πλούτος της εμπειρίας και της θεολογίας του Ακτίστου Φωτός. Γι' αυτό και θα δώσω τον λόγο σε αγίους μοναχούς, παλαιούς και νέους, οι οποίοι θα διαπραγματευτούν την περί Ακτίστου Φωτός πίστι της Εκκλησίας. Έτσι θα διαπιστωθή ότι στον χώρο του Ορθοδόξου Μοναχισμού εβιώθη η εμπειρία του Ακτίστου Φωτός και διετυπώθη η περί αυτού θεολογία.

       Ο Θεός είναι Φως, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο: «Και αυτή εστίν η επαγγελία ην ακηκόαμεν απ' αυτού και αναγγέλλομεν υμίν, ότι ο Θεός φως εστί και σκοτία εν αυτώ ουκ εστίν ουδεμία» (Α΄  Ιω. α΄  5).

       Ερμηνεύων ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης το εν λόγο χωρίον γράφει: «Φως λοιπόν είναι ο Θεός και φως αληθινόν, με την λαμπρότητα του όποίου συγκρινόμενος ο ήλιος και όλα τα κτιστά φώτα, ευρίσκονται φώτα ψευδή. Φως είναι ο Θεός, κατά τον Αρεοπαγίτην Διονύσιον, διότι γεμίζει από κάθε νοητόν φως κάθε υπερουράνιον νουν, και διότι διώκει κάθε αγνωσίαν και πλάνην από τας ψυχάς εκείνας, εις τας οποίας λάμπει τας ακτίνας του και μεταδίδει εις αυτάς φως ιερόν (κεφ. δ' Περί θείων ονομάτων). Φως είναι ο Θεός νοερόν, κατά τον Θεοφύλακτον και Οικουμένιον, διατί κινεί τους οφθαλμούς της ψυχής εις το να θεωρήσουν, και διατί αποστρέφει τα ομμάτια του νοός από ταύτα όλα τα υλικά και τραβίζει την όρεξιν και επιθυμίαν του άνθρώπου, εις το να αγαπά μόνον τον Θεόν με ένα ερωτικόν πάθος»3.

       Στο σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι «Φως εκ Φωτός». Σε πολλά άλλα σημεία της θείας Λατρείας χαρακτηρίζουμε τον Τριαδικό Θεό ως Φως.

       Άραγε στις περιπτώσεις αυτές το φως νοείται εν ηθική έννοια η εν οντολογική; Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής απαντά ότι «κατ' ουσίαν αληθώς φως υπάρχων ο Θεός» και «φύσει φως ο Θεός» και «ουκ άλλο και άλλο φως υπάρχων αλλά κατ' ουσίαν εν και το αυτό, κατά τον της υπάρξεως τρόπον τρισσοφαές»4 .

       Ο «υπερφαής και αρχίφωτος Θεός»5, κατά τον άγιο Γρηγόριo τον Παλαμά, έπλασε τις λoγικές φύσεις, αγγέλους και ανθρώπους, δεκτικές του θείου φωτός και ικανές να βλέπουν το θείον φως, αφού «φως είναι την του Θεού τελειωτάτην θέαν»6.

       Οι θείοι άγγελοι, όσο δεν εξέπεσαν, έχουν πλέον συνεχή την κοινωνία με το Tρισήλιο Φως, που είναι και «η των πνευμάτων τροφή, των τε αγγέλων και των δικαίων»7.

       Ο Αδάμ προ της παρακοής μετείχε της θείας ελλάμψεως και λαμπρότητος. Αυτήν φορούσε «ως στολήν δόξης». Έτσι δεν ήταν γυμνός «ουδ' ασχήμων υπήρχεν ότι γυμνός», αλλ' αντιθέτως ήταν πολύ λαμπρότερος αυτών που φορούν τα στολισμένα με πολύ χρυσό και πολύτιμους λίθους διαδήματα8.

       Ακολουθεί όμως η παράβασις και ο χωρισμός από τον Θεό, που είναι ο χωρισμός από την Ζωή και το Φως του Θεού. Τώρα η ανθρωπίνη φύσις είναι γυμνή και άσχημη. Κάλυμμα σκότους έχει επιβληθεί στην ψυχή. Οι πρωτόπλαστοι αισθάνονται την γύμνωσί τους και εντρέπονται.

       Την έλλαμψι του θείου Φωτός "προϋπέγραφε" ο Θεός στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης και μάλιστα κατά την τεσσαρακονταετή πορεία του Ισραήλ στην έρημο10.

       Αναφέρονται συχνά οι Πατέρες στον Μωϋσή, ο οποίος, όταν συνωμίλησε με τον Θεό τεσσαράκοντα ήμέρες και νύκτες και εδέχθη τις δεύτερες πλάκες του Δεκαλόγου, «τόσην πολλήν δόξαν έλαβε εκ της θείας συνομιλίας το πρόσωπον αυτού, ώστε δεν εδύναντο οι Υιοί Ισραήλ να ιδούσιν αυτό. όθεν ηναγκάσθη να βάλλη κάλυμμα εις το πρόσωπόν του, και να εγκλείση τρόπον τινά την πολλήν λαμπρότητα και δόξαν την έξω χυνομένην, και ούτως εδυνήθησαν και είδον αυτόν οι Ισραηλίται. "Και είδον, φησίν, οι Υιοί Ισραήλ το πρόσωπον Μωϋσέως ότι δεδόξασται. και περιέθηκε  Μωϋσής κάλυμμα επί το πρόσωπο αυτού" (Έξ. λδ΄ 35)»11.

        Κατά τους αγίους Πατέρας, η δόξα και λαμπρότης του Μωϋσέως εν σχέσει προς την δόξαν του μεταμορφωθέντος Χριστού δεν είναι απλώς ολιγωτέρα αλλά πέρα πάσης συγκρίσεως.

       Κατά τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο: «Έδειξεν ο Χριστός ότι εξ όλου του σώματος έβρυεν η δόξα της Θεότητος αυτού, και εξ όλων των μελών έλαμπε το φως αυτού. ου γαρ ως Μωσής έξωθεν η σαρξ αυτού έλαμψεν εν ευπρεπεία, αλλ' εξ αυτού έβρυεν η δόξα της Θεότητος αυτού»12.

       Ο δε άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει: «οράτε ότι και Μωϋσής μετεμορφώθη αναβάς εις το Όρος, και ούτως είδε την δόξαν Κυρίου; αλλ' έπαθε την μεταμόρφωσιν, ουκ ενήργησε, κατά τον λέγοντα (ήτοι τον Θεολόγον Γρηγόριον). εις τούτο με φέρει το μέτριον ενταύθα φέγγος της αληθείας, λαμπρότητα Θεού ιδείν και παθείν. ο δε Κύριος ημών Ιησούς Χριστός οίκοθεν είχε την λαμπρότητα εκείνην»13.

       Επιλέγει δε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Λέγων δε ο άγιος ότι ο Μωϋσής έπαθε την μεταμόρφωσιν και ουκ ενήργησε, δηλοί ότι έξωθεν εκ του φωτός του προσώπου Κυρίου μετεμορφώθη: ήτοι ενηλλάγη κατά ψυχήν και σώμα. και ο μεν Μωϋσής δια του γνόφον εφωτίσθη, ο δε Χριστός και αυτόν τον γνόφον φωτίζει, επειδή και φωτεινήν έδειξεν εν τω Όρει Θαβώρ την γνοφώδη νεφέλην. και ο συνομιλών με τον Θεόν, από εκεί έλαβε το φως. ο δε Χριστός μίαν μικράν φλέβα ανοίξας της κατά φύσιν πηγαίας φωτοχυσίας του, το Θαβώριον όλον εφαίδρυνε, και τους δύο Προφήτας και τους τρεις Αποστόλους ελάμπρυνε»14.

       Την γυμνή από το θείο Φως ανθρωπίνη φύσι ελέησε ο Χριστός προσλαβών αυτήν και ενώσας με την θεία του φύσι στην υπόσταση του Θεού Λόγου.

       Κατά την θεία Μεταμόρφωσι στο Θαβώρ απεκαλύφθη ότι ο Κύριος ενέδυσε πάλι την ανθρωπίνη φύσι με το ένδυμα του θείου Φωτός και της θείας δόξης και την εθέωσε.

       Ερμηνεύων ο άγιος Νικόδημος τροπάριον του α΄ Κανόνος (του άγιου Κοσμά Μαϊουμά) της εορτής της Μεταμορφώσεως γράφει: «Αστράφας λοιπόν ο Χριστός επάνω εις το Θαβώριον Όρος με δόξαν απρόσιτον της Θεότητος, ελάμπρυνε μεν την Κτίσιν, μόνους δε τους ανθρώπους εθέωσε. γαρ η φύσις δεκτική εστί της Θεώσεως. Όθεν οι άνθρωποι δια μέσου του θεωθέντος προσλήμματος του Κυρίου εθεώθησαν κατά χάριν, κατά το "Έγώ είπα. θεοί εστέ και υιοί υψίστου πάντες"(Ψαλμ. πα΄ 6)»15.

       Εις άλλο σημείο διευκρινίζει: «Σημείωσαι δε, ότι οι Μαθηταί είδον εις το Όρος το άκτιστον φως της του Κυρίου Θεότητος όχι μόνον με τον νουν, όστις είναι οφθαλμός της ψυχής, αλλά και με τους αισθητούς οφθαλμούς του σώματος. Αλλά πως είδον αυτό; μένοντες εν τη φυσική δυνάμει αυτών; όχι, αλλά αλλοιωθέντες εις το κρείττον και θειότερον, και δυναμωθέντες υπό της δυνάμεως του φωτός εκείνου. επειδή κτιστοί και αισθητοί οφθαλμοί το άκτιστον και υπέρ αίσθησιν και νουν φως χωρήσαι ου δύναται. Υπό του φωτός εκείνου λοιπόν ενισχυθέντες και δυναμωθέντες οι των Αποστόλων αισθητοί οφθαλμοί, και υπέρ τους όρους της εαυτών φύσεως γεγονότες, είδον το υπερφυές εκείνο και άκτιστον και της θείας ουσίας αχώριστον φως, κατά την κοινήν δόξαν των Ιερών Θεολόγων»16 .

       Είναι γνωστό ότι τόσο η ιερά υμνολογία της Εκκλησίας μας, όσο και οι άγιοι Πατέρες, τονίζουν ότι το λάμψαν εις το Θαβώρ Φως δεν είναι η ουσία του Θεού, ούτε κτιστόν φως, ούτε φάντασμα φωτός, αλλά το άκτιστον Φως του Θεού, άκτιστος και θεία και θεοποιός ενέργεια17.

       Το άκτιστον της θείας Χάριτος, ενεργείας, θείου φωτός, είναι προϋπόθεσις της δυνατότητος της θεώσεώς μας.

       Ο δυτικός Βαρλαάμ επολέμησε λυσσωδώς την περί θέας του Ακτίστου Φωτός εμπειρία των Αγιορειτών, διότι δεν εδέχετο την διάκρισι ουσίας και ενεργείας στον Θεό.

       Αλλά ο Αγιορείτης της άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ανέλαβε σθεναρόν άγωνα, διότι, εάν επικρατούσε η ορθολογιστική άποψις του Βαρλαάμ, ο άνθρωπος δεν θα ημπορούσε να θεωθή δια κτιστής Χάριτος.

       Το Άγιον Όρος με τον Αγιορειτικό Τόμο του 1340, τον οποίο υπέγραφαν οι λογιώτεροι Αγιορείται, υιοθέτησε την διδασκαλία του αγίου Παλαμά. Ομοίως και η Εκκλησία, δια των εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδων των ετών 1341,1347 και 1351, ανεκήρυξε τον άγιο Γρηγόριο ως απλανή διδάσκαλο της Εκκλησίας και την διδασκαλία του ως διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ανεθεματίσθησαν μάλιστα οι μη δεχόμενοι την διδασκαλία αυτή και το άκτιστον της θείας Χάριτος, όπως αναφέρεται και στο "Συνοδικόν της Οpθoδoξίας".

       Στις Συνόδους αυτές συμμετείχαν και πρωταγωνίσθησαν και διακεκριμένοι μοναχοί. Ειρήσθω παρεμπιπτόντως ότι μέχρι σήμερα ο δυτικός Χριστιανισμός (Παπικοί και Προτεστάνται) δεν δέχονται το άκτιστον της θείας Χάριτος, θεωρούντες μάλλον την Χάριν κτίσμα. Αλλ' όταν η Χάρις είναι κτίσμα, δεν ημπορεί να θεώση τον άνθρωπο. Γι' αυτό οι δυτικοί δεν ομιλούν περί θεώσεως αλλά μόνον περί ηθικής καλλιτερεύσεως του ανθρώπου.

       Φρονούμεν ότι η σοβαρά αυτή διαφορά θα πρέπει να προστεθή στις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας αφ' ενός και Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών αφ' έτέρου.

 

Β'. Οι συνέπειες της ελλάμψεως του θείου Φωτός

 

       Ο άνθρωπος ελλαμπόμενος από το θείο και άκτιστο Φως απολαμβάνει πολλών θείων και υπερφυών δωρεών. Οι συνέπειες της ελλάμψεως του Φωτός δεν είναι μόνον ηθικές, άλλά πρωτίστως είναι οντολογικές. Η παρουσία του θείου Φωτός γίνεται πηγή υπερφυών πνευματικών χαρισμάτων.

       Το Άκτιστο Φως ονομάζεται από τους αγίους Πατέρας ενυπόστατον φως, διότι δεν γίνεται και απογίνεται, όπως τα πνευματικά νοήματα, αλλά μένει και φωτίζει μονίμως την ψυχή. Λέγει σχετικώς ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: «Η τοιαύτη, φησί, του Πνεύματος έλλαμψις, ουχ οίον νοημάτων μόνον αποκάλυψίς εστί και φωτισμός χάριτος, ώσπερ είρηται, αλλ' υποστατικού φωτός εν ταις ψυχαίς βεβαία και διηνεκής έλλαμψις»18 .

       Κατά τον όσιο Νικήτα τον Στηθάτο, με την παρουσία του Φωτός οι δυνάμεις της ψυχής ειρηνεύουν και η ψυχή συνάγεται από τον έξωθεν διασκορπισμό προς το θείο Φως και ενούμενη με αυτό τελειούται και καθίσταται μύστις θείων θεωριών και κατοικητήριον της ΑγίαςΤριάδος19.

       Κατά τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, δια της ελλάμψεως του θείου Φωτός αίρεται από την ψυχή το εκ της πτώσεως του Αδάμ πνευματικό σκότος: «Φανερώς ουν δια τούτων απέδειξε, κάλυμμα σκότους επιβεβλήσθαι την ψυχή. όπερ από της του Αδάμ παραβάσεως, χώραν έσχε εις την ανθρωπότητα παραδύναι. νυνί δε από της του Πνεύματος ελλάμψεως περιαιρείσθαι τούτο πιστεύομεν εκ των πιστών και αξίων τω όντι ψυχών»20 .

       Ο άνθρωπος, κατά τον π. Σωφρόνιο, δια της μετοχής και ελλάμψεως του θείου Φωτός αξιούται «βαθείας τινός αισθήσεως του Ζώντος Θεού εν τη καpδία και τω νοΐ»21, δέχεται την «αποκάλυψιν της Θεότητος του Κυρίου Ιησού Χριστού»22 και «την πείραν της αναστάσεως ως πρόγευσιν της μελλούσης μακαριότητος»23, κοινωνεί με τον Θεό πρόσωπον προς πρόσωπον24, ασκεί τις αρετές και αποκτά τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος: «Το άγιον τούτο Φως, όταν εμφανίζηται εν δυνάμει, φέρει την ταπεινήν αγάπην. Αποδιώκει πάσαν αμφιβολίαν και πάντα φόβον, εγκαταλείπει μακράν εις τα οπίσω πάσας τας γήινας σχέσεις»25 , κατά δε τον αββά Φιλήμονα: «κατατρυφά του Κυρίου πνευματικήν τίνα και ακατάληπτον ευφροσύνην»26.

       Συμφώνως προς την προσωπική μαρτυρία του οσίου Μαξίμου του Καυσοκαλύβη στον άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη, οι καρποί του Αγίου Πνεύματος, που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, αποκτώνται επίσης δι' αυτού του Φωτός: «Και τότε ωσάν αρπαχθή ο νους του άνθρώπου από εκείνο το θεϊκόν φως και φωτισθή φωτισμόν θεϊκής γνώσεως, γίνεται η καρδία του γαληνή και πραοτάτη και αναβρύει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, την χαράν, την ειρήνην, την μακροθυμίαν, την καλωσύνην, την συμπάθειαν, την αγάπην, την ταπείνωσιν και τα λοιπά»27 .

       Όπως παρατηρεί και ο άγιος Διάδοχος Φωτικής, μόνον δια της μετοχής του θείου Φωτός είναι δυνατή η απόκτησις της τελείας αγάπης: «Εάν γαρ μη τελείως το καθ' ομοίωσιν δια του θείου φωτός απολάβη ο νους, πάσας μεν τας άλλας αρετάς σχεδόν έχειν  δύναται, της δε τελείας αγάπης έτι άμοιρος μένει»28.

       Αλλά και μόνο δι' αυτού του Φωτός αποκτώνται τα υπερφυή χαρίσματα των τελείων, λέγουν οι άγιοι Κάλλιστος και Ιγνάτιος, οι  Ξανθόπουλοι: « Και αυθίς ούτως, ως εξ ηλιακού δίσκου, ανατέλλει τούτοις το ανακρίνειν, το διακρίνειν, το διοράν, το προοράν, και τα παραπλήσια. και απαξαπλώς δι' αυτού απαυγάζει τούτοις η των αδήλων μυστηρίων πάσα δηλωσίς τε και αποκάλυψις. δυνάμεώς τε υπερφυούς και θείας εν πνεύματι εμπίπλανται. και δια της τοιάσδε υπερφυούς δυνάμεως και ο χους αυτών κουφιζόμενος, ή μάλλον το βρίθον της σαρκός απολεπτυνόμενον και μετεωριζόμενον, υπερίπταται. Δια ταύτης της εν Αγίω Πνεύματι φωτιστικής δυνάμεως, έτι μετά σαρκός όντες και τίνες των Αγίων Πατέρων, ως άϋλοι και ασώματοι, ποταμούς αβάτους και θαλάττας ναυσιπόρους, ποσίν αβρόχοις διήλθον. δρόμους τε μακρούς και πολυημέρους, ακαριαίως διώδευσαν. και έτερα εξαίσια, εν ουρανώ, εν γη, εν ηλίω, εν θαλάσση, εν ερημίαις, εν πόλεσιν, εν παντί τόπω και χώρα, εν θηρίοις και ερπετοίς και απλώς εν πάση τη κτίσει και πάσι τοις στοιχείοις εξειργάσαντο και δια πάντων εδοξάσθησαν. και εν προσευχαίς δε τούτων ισταμένων και τα αυτών ευαγή και τίμια σώματα γήθεν ως υπόπτερα υπερήροντο, τω αναλωτικώ και ενθέω και αύλω πυρί, τω της χάριτος, το σωματικόν πάχος, ναι μην και το βάρος, αποτεφρούμενοι. κούφως τε αίρεσθαι ενεργούμενοι, ω του θαύματος, μεταστοιχειούμενοι και μεταχαλκευόμενοι προς το θειότερον, το θεουργώ παλάμη της ενσκηνούσης αυτοίς ισχύος και χάριτος. και μετά τέλος δε, ενίων και τα σεβάσμια σώματα το αδιάλυτον φέρουσι, προδήλως την ενοικούσαν αυτοίς και πάσι τοις βεβαιοπίστοις υπέρ φύσιν χάριν και δύναμιν πιστούμενα»29

       Εν τω Φωτί, λέγει ο π. Σωφρόνιος ακολουθών τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά και τους άλλους Πατέρας, γινόμεθα τρόπον τινά άναρχοι: «Ως άναρχος ενέργεια του Θεού, το Φως τούτο εισδύει εν ημίν δια της δυνάμεως αυτού και ημείς γινόμεθα άναρχοι, ουχί κατά την φύσιν ημών, αλλά κατά την δωρεάν της χάριτος: «Άναρχος ζωή μεταδίδεται εις ημάς»30.

       Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, «πάντες οι Δίκαιοι εν τω αυτώ ακτίστου φωτί της Θεότητος έχουν να γνωρίσουν αλλήλους και όσους ποτέ σωματικώς δεν εγνώρισαν, κατά τον μέλλοντα αιώνα»31 .

 

Γ΄. Εμπειρίες θέας Ακτίστου Φωτός

 

       Πολλοί μοναχοί δια μέσου των αιώνων έπαθαν την θέωσιν και αξιώθηκαν της θέας του Ακτίστου Φωτός. Ολίγοι όμως ωμίλησαν γι' αυτήν.

       Ο άγιος Σuμεών ο Νέος Θεολόγος εδέχετο συχνά την επίσκεψι του Ακτίστου Φωτός και μάλιστα κατά την τέλεσι της θείας Λειτουργίας, την οποία καθημερινώς ετελούσε: «Διατί εις αυτόν δεν έστειλεν ο Θεός Αγγέλους και Χερουβείμ δια να τον φυλάττωσιν, οίτινες είναι "πνεύματα λειτουργικά εις διακονίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν", ως λέγει ο μακάριος Παύλος, αλλ' αυτό αμέσως το ίδιον ζωαρχικόν και πανάγιον Πνεύμα ο φύσει Θεός και Δεσπότης όλων ομού των Αγγέλων και των ανθρώπων έσκεπεν αυτόν και εφύλαττε δια της φωτοφόρου Χάριτός Του και πάντοτε μεν, εξαιρέτως δε και μάλιστα όταν ο άγιος ευρισκόμενος ως Ιερεύς μέσα εις το άδυτον βήμα ελειτούργει Θεώ την μυστικήν και αναίμακτον ιερουργίαν. η γαρ φωτεινή νεφέλη εκείνη, όπου τότε τον εσκέπαζε και όλον αυτόν από κάθε μέρος περιελάμβανε, καθώς αναφέρει ο βίος του, η παντοδύναμος και φωτοπάροχος χάρις του παναγίου και ζωοποιού Πνεύματος ήτον. Όθεν και από αυτήν τοσούτον ο Άγιος ελαμπρύνετο και ψυχή και σώματι, και νοΐ και καρδία, ώστε όπου το θείον και ιερόν του πρόσωπον ηκτινοβόλει και ήστραπτεν, ωσάν άλλος δεύτερος ήλιος. Διο κανείς δεν ηδύνατο να βλέπη αυτό ακλινώς, καθώς δεν δύναται να βλέπη ούτε τον ήλιον. Ω δόξαι! Ω μεγαλεία! Ω  υπερφυή και ουράνια χαρίσματα του ιερού Συμεώνος, τα οποία βυθίζουσι κάθε νουν και κάμνουσιν άλαλον κάθε  γλώσσαν!»32

       Αλλά και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εκ της προσωπικής του πείρας ομιλεί περί του Ακτίστου Φωτός, χωρίς όμως να αποκαλύψη ότι αυτός υπήρξε θεόπτης: «Βλέπει βεβαίως ως φως εκείνο το αγαπητότατο πράγμα που αρπάζει τον νου, τον κάνει να εξίσταται από όλα και τον στρέφει ολόκληρο μόνο σ' αυτό, είναι αποκαλυπτικό άλλ' όχι αισθητών σωμάτων, το βλέπει να μη τελειώνη ούτε προς τα κάτω ούτε προς τα άνω ούτε προς τα πλάγια, και δεν διακρίνει κάποιο τέλος του φωτός που βλέπει και τον περιλάμπει, αλλά σαν να ήταν ήλιος που είναι απειροπλάσια λαμπρότερος και μεγαλύτερος του σύμπαντος. στο μέσον δε ευρίσκεται αυτός, όντας ολόκληρος οφθαλμός. κάτι τέτοιο είναι εκείνο (η έκστασις )»33.

       Είναι χαρακτηριστικό πως ένας σύγχρονος όσιος Γέροντας, ο π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, διατυπώνει την εμπειρία του εκ της θέας του Ακτίστου Φωτός: «Η ενέργεια του Φωτός, περί του οποίου γράφω, επί του πνεύματος του ανθρώπου μαρτυρεί περί της Θεότητος Αυτού: Είναι άκτιστον, ανονόμαστον, ακράτητον. είναι μυστηριώδες, άϋλον, απαραβίαστον. Απορώ. Πώς να σκεφθώ ή να ομιλήσω περί αυτού;

       »Το Φως τούτο είναι ως προς την φύσι αυτού υπερκόσμιον. Η κάθοδος αυτού εφ' ημάς δεν είναι άλλο τι, ει μη η φανέρωσις του Θεού εις τον άνθρωπον: αποκάλυψις ουρανίων μυστηρίων. Κατά την Μεταμόρφωσιν επί του Θαβώρ δια της δωρεάς του Φωτός τούτου εδραιώθη η Θεογνωσία. Από της στιγμής της ελλάμψεως των Αποστόλων υπό του Φωτός τούτου επί του Θαβώρ, το Φως εισήλθεν εις την Ιστορίαν του κόσμου και εγένετο "αναφαίρετος κληρονομία" δια τας επερχομένας γενεάς των πιστευόντων εις τον Χριστόν-Θεόν. Άνευ του Φωτός τούτου η γη θα παρέμενεν έξω της αληθούς Θεογνωσίας. Βάσει της προσωπικής μου πείρας, επέτρεψα εις εαυτόν να ονομάση το Φως τούτο Φως αναστάσεως.

       Δια της ελεύσεως του Φωτός τούτου το πνεύμα του ανθρώπου εισάγεται εις την σφαίραν όπου δεν υπάρχει θάνατος. Άνευ της ελλάμψεως του Φωτός τούτου δεν κατανοείται ορθώς το μυστήριον των οδών της σωτηρίας. ο κόσμος, οι άνθρωποι, θα παρέμενον εν τω σκότει της αγνοίας. Η αφηρημένη θεολογική μόρφωσις, έτι και η πλέον εκλελεπτυσμένη, δεν σώζει, διότι παρέχει διανοητικήν μόνον γνώσιν και δεν ανάγει όντως εις τον χώρον του θείου Είναι.

       »Ενίοτε δυνάμεθα να παρουσιάσωμεν το Φως τούτο προς νεφέλην καλύπτουσαν την κορυφήν όρους, επί του οποίου ιστάμεθα: Η νεφέλη καθ' εαυτήν είναι έμπλεος Φωτός, αλλ' ημείς ουδέν βλέπομεν, ει μη μόνον αυτήν. Άπας ο λοιπός κόσμος δεν οράται. Κατά τον αυτόν τρόπον το Θείον Φως, αποκαλύπτον ημίν νέαν μορφήν πνευματικού είναι, αποκρύπτει από των οφθαλμών ημών την θέαν του υλικού κόσμου. Το Φως τούτο είναι ομοιόμορφον, ακέραιον, πλήρες βαθείας ειρήνης. Εν αυτώ η ψυχή θεωρεί την Αγάπην και την Αγαθότητα του Θεού. Όταν τούτο εκχέηται αφθόνως επί τον άνθρωπον, παύει ούτος να αντιλαμβάνηται την υλικότητα του περιβάλλοντος αυτόν χώρου, έτι δε και την του σώματος αυτού. Επί πλέον βλέπει εαυτόν ως φως. Το Φως τούτο έρχεται ιλαρώς, τρυφερώς, ούτως ώστε να μη παρατηρώμεν πως τούτο περιέβαλεν ημάς. Ουχί αίφνης, αλλ' ηρέμα ο κόσμος συνήθως "λησμονείται". Το φαινόμενον τούτο ομοιάζει προς ήρεμον επέλευσιν ύπνου εις φυσιολογικώς υγιά άνθρωπον. όμως, βεβαίως, δεν πρόκειται περί ύπνου, αλλά περί πληρώματος ζωής»34.

 

Δ΄. Διάκρισις Ακτίστου Φωτός από άλλα φώτα

 

       Οι θεόπται Πατέρες διευκρινίζουν ότι κάθε ορώμενον φως δεν είναι Άκτιστον Φως. Υπάρχουν και άλλα φώτα, που δεν πρέπει να συγχέωνται με αυτό. Υπάρχει το φως του νοός35 και το δαιμονικόν φως.

       Για τα φώτα αυτά γράφει ο π. Σωφρόνιος: «Επειράσθην ωσαύτως υπό φωτοειδών εμφανίσεων προερχομένων εκ των εναντίων πνευμάτων. Αλλ' ότε εις ώριμον ήδη ηλικίαν επέστρεψα εις τον Χριστόν ως τον τέλειον Θεόν, περιέλαμψεν εμέ το άναρχον Φως. Το θαυμαστόν τούτο Φως, έστω και εν τω μέτρω εν τω οποίο εδόθη εις εμέ να γνωρίσω δια της Άνωθεν ευδοκίας, επεσκίασε πάντα τα άλλα, ως ο ανατέλλων ήλιος δεν επιτρέπει να ίδωμεν εισέτι και τους πλέον λαμπρούς αστέρας»36.

       Οι άγιοι Ιγνάτιος και Κάλλιστος Ξανθόπουλοι διασώζουν την περιγραφήν του δαιμονικού φωτός, όπως την διετύπωσε ο όσιος Παύλος ο εν τω Λάτρω: «Το μεν της αντικειμένης δυνάμεως φως, πυροειδές εστί και καπνώδες και του αισθητού πυρός όμοιον. και επειδάν αυτό μετριοπαθής και κεκαθαρμένη ψυχή θεάσηται, αηδώς έχει προς αυτό και βδελύττεται. το δε του αγαθού αγαθόν, χαριέστατόν τε εστί και ακραιφνές, και προσβαλόν αγιάζει, φωτός τε και χαράς και ιλαρότητος πληροί την ψυχήν και ηπίαν αυτήν ,και φιλάνθρωπον απεργάζεται»37.

       Η διάκρισις των φώτων είναι ιδιαιτέρως αναγκαία σήμερα που διάφορες "πνευματικότητες", ανατολικής κυρίως προελεύσεως, επαγγέλλονται εμπειρίες υπέρλογες που, εάν δεν είναι δαιμονικές, είναι του νοός, αποτέλεσμα ανθρωποκεντρικών ασκήσεων. Ο βασανιζόμενος μέσα στην ορθολογιστική και αιτιοκρατική φυλακή σύγχρονος άνθρωπος, αγνοών ή και μη θέλων λόγω αυταρκείας να γνωρίση το Άκτιστο Φως του Χριστού, καταλήγει σ' αυτές για να βρη κάποια διέξοδο στο πνευματικό του αδιέξοδο.

       Θα μπορούσαμε να ειπούμε ότι στις ανατολικές πνευματικότητες ο άνθρωπος κάνει διάλογο με τον εαυτό του. Στην Ορθόδοξο άσκησι αντίθετα ο άνθρωπος εισέρχεται στον έσω άνθρωπο, για να συναντήση, διαλεχθή και ενωθή με τον Θεό.

 

 

 

Ε'. Προϋποθέσεις της θέας του Ακτίστου Φωτός.

 

       Κατά τον Μέγα Βασίλειο, η κάθαρσις από τα πάθη επιτρέπει, «ίνα γαληνιώσης της ημών ψυχής και δι' ουδενός πάθους ταρασσομένης, οίον εν κατόπτρο τινί καθαρά γένηται και ανεπισκότητος η έλλαμψις του Θεού»38. και «ούτε γαρ κατόπτρω ρυπώντι δυνατόν των εικόνων δέξασθαι τας εμφάσεις, ούτε ψυχήν ταις βιοτικαίς προειλημμένην μερίμναις και τοις εκ του φρονήματος της σαρκός επισκοτουμένην πάθεσι δυνατόν υποδέξασθαι του Αγίου Πνεύματος τας ελλάμψεις»39.

       Κατά τον άγιον Ισαάκ: «Ου δύναται άνθρωπος θεάσασθαι το κάλλος το όν ένδοθεν αυτού, πριν η ατιμάση και βδελύξηται παν κάλλος έξωθεν αυτού» και «Ο σωφρονών, και ταπεινοφρονών, και βδελυττόμενος την παρρησίαν, και τον θυμόν εκ της καρδίας απωσάμενος, εγώ πιστεύω, ότι όταν αναστή εν τη προσευχή, καθορά εν τη ψυχή αυτού το φως του αγίου πνεύματος, και σκιρτά εν ταις λαμπηδόσιν αυτού της ελλάμψεως του φωτός, και ευφραίνεται εν τη θεωρία της δόξης αυτής, και εν τη εαυτής αλλοιώσει προς την αυτού ομοιότητα»40.

       Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη: «Κατά την αναλογίαν της καθαρότητος των καρδιών ημών εφώτισεν ημάς ο φωτοπάροχος Ιησούς. καθώς γαρ το αισθητόν τούτο φως φωτίζει τους έχοντας καθαρούς και υγιείς τους οφθαλμούς του σώματος. ούτω και το άϋλον και άκτιστον φως της υπερουσίου Θεότητος φωτίζει τους έχοντας νουν καθαρόν και καρδίαν λελαμπρυσμένην. οι γαρ με το θείον φως ενωθήναι βουλόμενοι, φως πρέπει να είναι και αυτοί δια των αρετών» .

       Η νήψις, η μετάνοια, η αυτομεμψία είναι κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο προϋποθέσεις της ελλάμψεως του θείου Φωτός: «Έχειν δε τον νουν πάντοτε προς τον Θεόν, εν τε ύπνω και εγρηγόρσει, εστιάσει και ομιλία, εργοχείρω τε και πάση άλλη πράξει κατά το προφητικόν λόγιον. προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός. Ηγού δε εαυτόν αμαρτωλότερον παντός ανθρώπου. Χρονιζούσης γαρ ταύτης της μνήμης, πέφυκεν εγγίνεσθαι τη διανοία έλλαμψις δίκην ακτίνος. Και όσον ταύτην επιζητείς, πολλή προσοχή και απερισπάστω διανoία, κόπω τε πολλώ και δάκρυσι, τηλαυγέστερoν φαίνεται. Φαινομένη δε, αγαπάται. αγαπωμένη δε, καθαίρει. καθαίρουσα δε, θεοειδή απεργάζεται, φωτίζουσα και διδάσκουσα διακρίνειν το καλόν από του χείρονος.

       Πλην, αδελφέ, πολλού δει κόπου, συν Θεώ του τελείως ταύτην εισοικισθήναι τη ση ψυχή και ταύτη καταυγάσαι, ώσπερ η σελήνη, τον της νυκτός ζόφον. Προσέχειν δε δει και τας προσβολάς των λογισμών, κενοδοξίας τε και οιήσεως, και του μη κατακρίνειν τινά ορώντα απρεπές τι πράττοντα»42 .

       Βασική προϋπόθεσις θεώσεως και θεωρίας είναι η αδιάλειπτος νοερά καρδιακή προσευχή. Ο αββάς Ισαάκ λέγει: «Ο θέλων ιδείν τον Κύριον, μηχανάται καθαρίσαι αυτού την καρδίαν εν αδιαλείπτω μνήμη του Θεού. και ούτως εν τη λαμπρότητι της διανοίας αυτού εν πάση ώρα όψεται τον Κύριον»43.

       Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην περίφημη ομιλία του στα Εισόδια της Θεοτόκου λέγει, ότι η Κυρία Θεοτόκος σχολάζουσα στα Άγια των Αγίων ήσκησε πρώτη την προσευχή αυτή: «Ταύτας λοιπόν τας γηίνας σχέσεις αποβαλούσα η Παρθένος από την πρώτην αρχήν της ζωής της, αναχώρησεν από τους ανθρώπους, και φυγoύσα τον αμαρτωλόν βίον, εδιάλεξε μίαν ζωήν αθεώρητον από όλους ενδιατρίβουσα μέσα εις τα άγια, εις τα οποία διατελούσα ελύθη από κάθε δεσμόν υλικόν. απετίναξε κάθε σχέσιν. ανέβη επάνω από κάθε αγάπην έως και αυτού του ιδίου σώματός της και ούτω ήνωσε τον νουν της εις τον εαυτόν του με μίαν στροφήν και προσευχήν και με θείαν και παντοτεινήν προσευχήν. και δια μέσου αυτής της στροφής του νοός ηνώθη όλως δι' όλου με τον εαυτόν της. υψώθη επάνω από κάθε είδος και σχήμα, και έτζι κατεσκεύασε μίαν καινούριαν στράταν εις τούς ουρανούς, δηλαδή την νοητήν (δια να την ονομάσω έτζι) σιωπήν, εις την οποίαν προσκολλήσασα τον νουν της, αναβαίνει επάνω από όλα τα κτίσματα, και βλέπει δόξαν Θεού τελειότερον από τον Μωϋσήν, και ορά θείαν Χάριν, ήτις δεν καταλαμβάνεται τελείως από την αίσθησιν, αλλά είναι ένα ιερόν και χαριέστατον θέαμα μοναχών των ψυχών των καθαρών και αγίων αγγέλων»44.

       Έτσι η Θεοτόκος εισήγαγε στον κόσμο την ησυχαστική προσευχή, κατά την οποίαν ο νους απερίσπαστος από κάθε σκέψι εισέρχεται στην καρδιά και εκεί ενώνεται δια της προσευχής με τον Χριστό και αξιούται της θεωρίας του θείου Φωτός.

       Επειδή στους αγωνιζομένους για την ησυχαστική προσευχή ελλοχεύει ο κίνδυνος της πλάνης, οι άγιοι Πατέρες συνιστούν την υπακοή σε πεπειραμένο γέροντα που εκ πείρας προσωπικής θα ημπορεί να οδηγή απλανώς τον ασκούμενο μοναχό45.

 

ΣΤ΄. Άλλες εμπειρίες της Ακτίστου Χάριτος του Θεού.

 

       Σύμφωνα με όσα μας παραδίδουν οι θεόπται άγιοι Πατέρες, η ανωτέρα και τελειωτέρα εμπειρία της Χάριτος του Θεού είναι η θεωρία-θέα του Ακτίστου Φωτός.

         Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η θεωρία του θείου Φωτός και κάλλους είναι η γλυκυτέρα και ποθεινοτέρα των άλλων του Θεού προσόντων, που γεννά στην ψυχή τον θείο πόθο και "έρωτα".

       Προς παρηγορίαν ημών των μη θεασαμένων το Άκτιστον Φως οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν ότι ο Φιλάνθρωπος Κύριος παρακαλεί τις πιστές ψυχές και με άλλες εμπειρίες της Ακτίστου Χάριτός του.

       Γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης: «Εν τίσι μεν οράται ως φως ανατέλλον. Εν άλλοις δε, αγαλλίασις έντρομος. Εν ετέροις δε, χαρά. Εν άλλοις δε, σύμμικτος χαρά και φόβος. Ev τίσι δε, τρόμος και χαρά. Εστί δ' ότε και εις τίνας, δάκρυα και φόβος. χαίρει μεν η ψυχή την επισκοπήν και το έλεος του Θεού, φοβείται δε και τρέμει την παρουσίαν αυτού, ως υπεύθυνος εν αμαρτίαις πολλαίς. Ετέροις δε πάλιν γίνεται παρά τας αρχάς άρρητος συντριβή και πόνος άφατος ψυχής, οδυνωμένη καθάπερ η τίκτουσα και ωδίνουσα κατά την Γραφήν. διϊκνούμενος γαρ ο ζων και ενεργής λόγος, τουτέστιν ο Ιησούς, ως φήσιν ο Απόστολος, μεχρι μερισμού ψυχής και σώματος, αρμών τε και μυελών, Ίνα το εμπαθές εξ όλων των της ψυχής μερών και του σώματος βιαίως εκτήξη. Εν άλλοις δε, αγάπη και ειρήνη άμαχος προς πάντας οράται. Εν ετέροις δε, αγαλλίαμα, όπερ σκίρτημα πολλαχώς οι Πατέρες ειρήκασι, πνεύματος ούσα δύναμις και καρδίας ζώσης κίνημα. τούτο και παλμός λέγεται και στεναγμός, του πνεύματος αλαλήτως υπέρ ημών προς τον Θεόν εντυγχάνoντoς. Κύμα δε τούτο της του Θεού δικαιοσύνης και ο Ησαΐας ονόμασε. και νυγμόν ο μέγας Εφραίμ. ο δε Κύριος, πηγήν ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον. (ύδωρ δε, το πνεύμα ονόμασε,) πηδώντος εν καρδία και υπερζέον τω σφοδρώ της δυνάμεως»47.

       Όμως κανείς δεν πρέπει να γίνεται μοναχός για να λάβη εμπειρίες της θείας Χάριτος. Κατά τον άγιο Διάδοχο Φωτικής: «Ου δει ουν επί ταύτη τη ελπίδι τίνα τον ασκητικόν μετιέναι βίον, Ίνα μη ο σατανάς ετοίμην εύρη την ψυχήν εντεύθεν εις συναρπαγήν. Αλλ' ίνα φθάσωμεν μόνον εν πάση αισθήσει και πληροφορία της καρδίας αγαπήσαι τον Θεόν, όπερ εστίν εν όλη ψυχή και εν όλη καρδία και εν όλη διανοία. Ο γαρ εις τούτο υπό της χάριτος ενεργούμενος του Θεού, αποδημεί του κόσμου, καν εν τω κόσμω παρή»48 .

       Μήπως επειδή, πριν μετανοήσουμε και καθαρθούμε από τα πάθη, δεν πρέπει να ζητούμε εμπειρίες θεωρίας, δεν πρέπει ούτε και να ομιλούμε γι' αυτές και μάλιστα για την θέωσι ως σκοπό της ζωής μας;

       Την απάντησι δίδει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Αυτός που δεν πιστεύει σ' αυτό το μεγάλο μυστήριο της νέας χάριτος, μήτε αποβλέπει στην ελπίδα της θεώσεως, δεν θα ημπορούσε να καταφρονή ούτε ηδονή σαρκός ούτε χρήματα και κτήματα και την δόξα των ανθρώπων. Αλλά και αν ημπορούσε έστω και για λίγο, τον ακολουθεί η υπερηφάνεια, ωσάν να επέτυχε το τέλειο. Έτσι με την υπερηφάνεια εκπίπτει στους ακαθάρτους. Αλλά εκείνος που αποβλέπει (στην θέωσι), ακόμη και όταν κατορθώση κάθε αγαθό, έχοντας εμπρός του την υπερτελεία και ατελείωτη τελειότητα, δεν νομίζει ότι επέτυχε κάτι, κι έτσι γίνεται ταπεινότερος. Σκεπτόμενος δε αφ' ενός μεν την υπεροχή των προπορευθέντων Αγίων, αφ' έτέρου δε το ύφος της θείας φιλανθρωπίας, πενθεί και βοά το του Ησαΐου "οίμοι ότι ακάθαρτος ων και ακάθαρτα χείλη έχων, Κύριον Σαβαώθ είδον τοις οφθαλμοίς μου". Αυτό το πένθος προσθέτει στην καθαρότητα (της ψυχής), ο δε Κύριος της χάριτος επιδαψιλεύει σ' αυτήν παράκλησι (παρηγορία) και έλλαμψι»49.

 

Ζ'. Επίλογος

      Από τις όσες εμπειρίες των Αγίων εξετέθησαν στην εισήγησι αυτή έγινε, νομίζω, φανερός ο στενός δεσμός μοναχισμού και θέας του Άκτίστου Φωτός.

       Δεν είναι καθόλου παράδοξο ότι κυρίως στον χώρο του Μοναχισμού άνθησαν τα εύοσμα άνθη της θεώσεως.

       Παράδοξο θα ήταν το αντίθετο, να μη ανθούν αυτά στον χώρο του Μοναχισμού, χώρο διαρκούς μετανοίας, νήψεως, καθάρσεως από τα πάθη, αδιαλείπτου προσευχής, αποκτήσεως των ευαγγελικών αρετών, εκδημίας του κόσμου και ενδημίας στον Κύριο.

       Ας δώσουμε τον λόγο στον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, για να κλείση αυτός την εισήγησί μας: «Μοναχόν διαμένοντα εν τη αγρυπνία μετά διακρίσεως νοός, τούτον μη ίδης ως σαρκοφόρον. Τάξεως γαρ αγγελικής ως αληθώς τούτο το έργον. Αδύνατον γαρ τους εν τη διαγωγή ταύτη δια παντός πολιτευομένους, άνευ χαρισμάτων μεγάλων παρά Θεού αφεθήναι δια την νήψιν αυτών, και εγρήγορσιν της καρδίας, και δια την εμμέριμνον διαγωγήν των λογισμών αυτών προς αυτόν. Ψυχή η εν το διαγωγή ταύτης της αγρυπνίας κοπιώσα και διαπρέπουσα, οφθαλμούς χερουβικούς έξει, του διαπαντός ατενίζειν και κατοπτεύειν την επουράνιον θεωρίαν»50.

 

 

 

(*) Εισήγησις εις το Παμμοναστικόν Συνέδριον της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος εις τα Άγια Μετέωρα (12-14 Σεπτεμβρίου 2000), ωργανωθέν εις τα πλαίσια των εορτασμών της Εκκλησίας της Ελλάδος δια τα 2000 χρόνια από της Γεννήσεως του Κυρίου.

1. Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Αγιορειτικός Τόμος, Φιλοκαλία, εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1957-1963, τόμ. Δ', σελ. 192. Βλ. και Αρχιμ. Γεωργίου, Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκαλος της θεώσεως, εκδ. Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου 2000, σελ. 54.

2. Ένθ' ανωτ. σελ. 193.

3. Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Ερμηνεία εις τας επτά Καθολικάς Επιστολάς, εκδ. Ορθ. Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1986, σ.457.

4. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, «ο θεοφόρος Μάξιμος ερωτηθείς περί τούτου του ρητού, ήγουν διατί ο θεολόγος Ιωάννης ανωτέρω μεν είπεν ότι ο Θεός φως εστίν, εδώ δε λέγει ότι αυτός (ήτοι ο Θεός) εν τω φωτί εστίν; Περί τούτου λέγω ερωτηθείς αποκρίνεται "Κατ' ουσίαν φως υπάρχων ο Θεός, εν τοις εν αυτώ δια των αρετών περιπατούσιν εστίν, αληθώς φως γενομένοις. Ώσπερ ουν το κατά μέθεξιν φως ως οι άγιοι πάντες, Δια φιλοθεΐαν εν τω κατ' ουσίαν γίνονται φωτί, (ήτοι εν τω Θεώ) ούτω το κατ' ουσίαν, εν τω κατά μέθεξιν φωτί, δια φιλανθρωπίαν γίνεται φως. Εάν ουν εσμέν κατά την αρετήν και την γνώσιν ως εν φωτί τω Θεώ, και αυτός ο Θεός ως φως εν φωτί εστίν εν ημίν. Ο γαρ φύσει φως Θεός, εν τη μιμήσει γίνεται φωτί, ως εν εικόνι αρχέτυπον η μάλλον, φως εστίν ο Θεός και Πατήρ εν φωτί, δηλαδή τω υιώ και τω αγίω Πνεύματι. Ουκ άλλο και άλλο φως υπάρχων αλλά κατ' ουσίαν εν και το αυτό, κατά τον της υπάρξεως τρόπον τρισσοφαές" (εν τη ογδόη λύσει των απόρων)» (Ερμηνεία εις τας επτά Καθολικάς Επιστολάς, ένθ' ανωτ. σελ. 461, υποσημ. 10)

5. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1, 3, εν Γρηγορίου Παλαμά έργα, Ε.Π.Ε., Θεσ/νίκη 1982, τ. 2, σελ. 154, στίχο 7.

6. Ένθ' ανωτ. σελ. 204, στίχο 26.

7. Ένθ' ανωτ. σελ. 210, στίχο 23.

8. Του εν αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά Ομιλίαι 41, εκδ. Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, εν Ιεροσολύμοις 1857, σελ 95.

9. Υπέρ των Ιερώς ησυχαζόντων, 1, 3, ένθ' ανωτ. σελ 174, στίχ. 12.

10. Ένθ' ανωτ. σελ 202, στίχ. 25.

11. Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Εορτοδρόμιον, εκδ. Ορθόδ. Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1987, τόμο Γ΄, σ. 267.

12. Ένθ' ανωτ. σελ. 269.

13. Ένθ' ανωτ.

14. Ένθ' ανωτ.

15. Ένθ' ανωτ. σελ. 265.

16. Ένθ' ανωτ. σελ. 252.

17. «Το φως όπου είδον οι Απόστολοι εις το Θαβώριον Όρος, αν και ήτον άκτιστον και άναρχον κατά χρόνον, δεν ήτον όμως και ουσία και φύσις Θεού κοιτά τους Ιερούς Θεολόγους. Δια τούτο είπεν ο Θεοφόρος Μάξιμος εν ταις εις την Μεταμόρφωσιν θεωρίαις του "Το φως του προσώπου Κυρίου, το νικήσαν της ανθρωπίνης αισθήσεως την ενέργειαν, τον τρόπον διετύπου τοις μακαρίοις Αποστόλοις της κατά απόφασιν μυστικής Θεολογίας, καθ' ην η μακαρίοι Θεότης κατ' ουσίαν εστίν υπεράρρητος και υπεράγνωστος, και πάσης απειρίας απειράκις εξηρημένη, ουδ' ίχνος όλως καταλήψεως καν ψιλόν τοις μετ' αυτήν καταλείψασα". και ο θεολόγος δε Γρηγόριος λέγει. "Θεότης καθ' εαυτήν αόρατος" (Επιστολή α΄ προς Κληδόνιον). Θεότης δε ενταύθα η θεία ουσία νοείται, εξ ης ενέργεια ουσιώδης και άκτιστος υπήρχε το ορατόν φως της του Κυρίου Μεταμορφώσεως. Πλην, αν και το φως εκείνο δεν ήτον ουσία του Θεού, όμως ήτον πάντοτε αχώριστον της ουσίας του Θεού, κατά τους Ιερούς Θεολόγους ου γαρ ην καιρός ότε ουκ ην μετ' αυτής, συνάναρχον ον αυτή κατά χρόνον και συναΐδιον» (Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Εορτοδρόμιον, Ένθ' ανωτ., τόμο Γ' σελ. 250-251).

18. Συμεών του Μεταφραστού, Παράφρασις εις τους ν' λόγους του αγίου Mακαρίου του Αιγυπτίου, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμ. Γ', σελ. 229. Βλ. και Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Ερμηνεία εις τας Δ' Έπιστολάς, τόμο Β', έκδ. Ορθ. Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1990, σελ. 201 (υποσημ.).

19. Νικήτα Στηθάτου, Τρίτη Γνωστικών Κεφαλαίων εκατοντάς, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Γ', σελ. 331 και σελ. 298.

20. Συμεών του Μεταφραστού, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Γ', σελ. 229.

21. Σωφρoνίoυ Σαχάρωφ, Οψόμεθα τοv Θεόν καθώς εστί, εκδ. Ί. Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1992, σελ. 267.

22. Ένθ' ανωτ. σελ. 251.

23. Έvθ' ανωτ. σελ. 287.

24. Ένθ' ανωτ. σελ 267.

25. Ένθ' ανωτ. σελ 257-258.

26. Λόγος πάνυ ωφέλιμος περί του αββά Φιλήμονος, Φιλοκαλία, ένθ' άνωτ., τόμο Β', σελ. 251.

27. Από τον βίον του οσίου Πατρός ημών Μαξίμου του Καψοκαλύβη, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Ε', σελ 107.

28. Αγ. Διαδόχου Φωτικής, Λόγος Ασκητικός, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Α', σελ. 266.

29. Περί των αιρουμένων ησύχως βιώναι, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Δ', σελ. 290.

30. Σωφρονίου Σαχάρωφ, ένθ' ανωτ. σελ. 266.

31. Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Ερμηνεία εις τας επτά Καθολικάς Επιστολάς, εκδ. Ορθ. Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1986, σελ. 370.

32. Αγ.. Νικοδήμου Αγιορείτου, Λόγος εγκωμιαστικός εις τον εν αγίοις όσιον και θεοφόρον πατέρα ημών Συμεών τον Νέον Θεολόγον, εν Ακολουθία και εγκώμιον του οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Συμεών του Νέου Θεολόγου, εν Αθήναις 1975, σελ. 107. Βλ. και Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κεφάλαια Πρακτικά και Θεολογικά, ξη΄, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Γ', σελ. 249.

33. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1, 3, ένθ' ανωτ. σελ. 196.

34. Σωφρονίου Σαχάρωφ, ένθ' ανωτ. σελ. 281.

35. Ένθ' ανωτ. σελ. 243.

36. Ένθ' ανωτ. σελ 244. Βλ. και σελ. 243, 268, 284.

37. Περί των αιρουμένων ησύχως βιώναι, ξγ', Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Δ', σελ 257.

38. Εις τον ΜΕ' Ψαλμόν, Μ. Βασιλείου Έργα, ΕΠΕ., τόμο 5, Θεσ/νίκη 1974, σελ 318.

39. Μεγ. Βασιλείου, Τοις κατά Νεοκαισάρειαν λογιωτάτοις, ένθ' ανωτ. τόμο 3, σελ 188.

40. Αββά Ισαάκ του Σύρου, Τα ευρεθέντα ασκητικά, λόγος μγ', Αθήναι 1895, σελ. 178.

41. Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου, Εορτοδρόμιον, ένθ' ανωτ. τόμο Γ', σελ. 255.

42. Αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κεφάλαια Πρακτικά και Θεολογικά, ρμ΄, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Γ', σελ. 264.

43. Παρά Καλλίστου και Ιγνατίου των Ξανθοπούλων, Περί των αιρουμένων ησύχως βιώναι, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Δ', σελ. 251-252.

44. Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Ομιλία εις τα Εισόδια, μετάφρασις Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, εν περιοδ. Άγιος Νεκτάριος, Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 170.

45. Γράφει σχετικώς ο π. Σωφρόνιος: «Η εν δυνάμει εμφάνισις του Φωτός τοσούτον υπερβαίνει την πεπτωκυίαν φύσιν ημών, ώστε ουδείς εκ των εις Χριστόν πιστευόντων πρέπει να εμπιστεύηται εις εαυτόν άνευ της απαραιτήτου μαρτυρίας είτε εκ των Γραφών, είτε εκ των έργων των Αγίων Πατέρων. Πλέον τούτου, και αι Γραφαί εισέτι δεν επαρκούν δια την τελικήν κρίσιν, διότι και ο λόγος του Θεού κατανοείται σχετικώς υφ' ενός έκάστου κατά διάφορον τρόπον. Είναι απαραίτητος η επιβεβαίωσις άλλου προσώπου της αυτής πίστεως, το οποίον όμως ηξιώθη προ ημών της Θείας επισκέψεως. Επομένως είναι αναγκαία τα τρία ταύτα: Αι Άγιαι Γραφαί της Καινής Διαθήκης, τα έργα των αγίων ασκητών της Εκκλησίας ημών και ο "ζων" μάρτυς. Εάν ο τελευταίος ούτος δεν υπάρχει, τότε είναι ίδιον της δικαίας ψυχής η κραυγή προς τον Θεόν: "Φείσαί μου και μη εάσης με τον παραλελυμένον ψυχή τε και σώματι να εκπέσω της αληθείας Σου και να τραπώ εις άλλην, αλλοτρίαν οδόν". "Μη με δελεάσης απάτη". Τους λόγους τούτους θέτει η εκκλησιαστική υμνολογία εις το στόμα της Υπεραγίας Παρθένου, ότε Αυτή έλαβεν εκ του Αρχαγγέλου Γαβριήλ την αποκάλυψιν της εξ Αυτής παρθενικής γεννήσεως του Υιού του Θεού» (Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, ένθ' ανωτ. σελ. 269-270).

46. Βλ. Συμβουλευτικόν Εγχερίδιον, έκδ. «Άγιος Νικόδημος» Αθήναι, σελ. 200, όπου γράφει και τα έξης: «Ούτω και η θεωρία, τόσον η κατά παραδοχήν καλούμενη, όσον και η κατ' επιβολήν του θείου εκείνου φωτός, και του θεϊκού εκείνου κάλλους, είναι η γλυκυτέρα και η ποθεινοτέρα όλων των άλλων του Θεού προσόντων τε και τελειοτήτων, και τιτρώσκει και πληγόνει, και διατρυπά την καρδίαν των εραστών με τόξα, και βέλη, και κέντρα δριμύτατα του προς Θεόν πόθου, και του παντοκρατορικού έρωτος, και της θείας αγάπης και η αφορμή είναι, διότι, καθώς το αισθητόν τούτο φως του ηλίου, διαφάνειαν και λαμπρότητα παρέχον εις τους σωματικούς οφθαλμούς, δίδει δύναμιν εις αυτούς να διακρίνωσι δι' αυτού όλα τα εν τω αισθητώ κόσμω ορατά κτίσματα. ούτω και το νοητόν φως του υπερουσίου ηλίου, νοεράν έλλαμψιν και διαφάνειαν εις τους ψυχικούς οφθαλμούς χαριζόμενον, δίδει δύναμιν εις αυτούς να διακρίνωσι δι' αυτού και να θεωρήσωσιν όλας τας άλλας του Θεού τελειότητας, και πάντα τα εν τω νoερώ κόσμω μακάρια θεάματα, και μυστήρια, του μέλλοντος αιώνος».

47. Αγ. Γρηγορίου του Σιναΐτου, Περί ησυχίας και προσευχής ... κεφάλαια ι΄, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Δ', σελ 68.

48. Αγ. Διαδόχου Φωτικής, Λόγος ασκητικός, Φιλοκαλία, ένθ' ανωτ., τόμο Α', σελ 246.

49. Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1, 3, ένθ' ανωτ. σελ 256.

50. Αγ. Ισαάκ του Σύρου, ένθ' ανωτ. σελ. 123.