ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΙΕΡΕΩΣ

<<Ευλογητός ο Θεός, ο εκχέων την χάριν αυτού επί τους ιερείς αυτού ως μύρον επί τας κεφαλάς αυτών>>.

 Με ιεροπρέπεια τελέσθηκε υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κηρύκου, η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του ιεροδιακόνου π. Ιακώβου Βιδάλη το Σάββατο 17 - 11 - 2019 εκ.ημ., εορτή των Αγίων Γρηγορίου Επισκόπου Νεοκαισαρείας και Γενναδίου Κωνσταντινουπόλεως, εις τον Μοναστηριακόν Ιερόν Ναόν Αγίας Αικατερίνης Κορωπίου Αττικής. Εις την συνέχειαν παρατίθεται η προσφώνησις, την οποία απηύθηνε ο Σεβ/τος ολίγον προ της χειροτονίας προς τον νέον Ιερέαν του Υψίστου.

 ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ Γ.Ο.Χ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ κ. κ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΤΟΥ π. ΙΑΚΩΒΟΥ ΒΙΔΑΛΗ

 

 <<Έφθασε π. Ιάκωβε, η ευλογημένη ώρα της εισόδου σου εις τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης. Δύο Κληρικοί, κατά την τάξιν, θα σε περιάγουν πέριξ του θυσιαστηρίου ψάλλοντες το <<Δόξα Σοι Χριστέ ο Θεός Αποστόλων καύχημα, μαρτύρων αγαλλιαμα, ων το κήρυγμα Τριάς η ομοούσιος>>. Για δεύτερη φορά θα γονατίσης μπροστά στο θυσιαστήριο, στηρίζοντας τα χέρια σου επάνω σ' αυτό. Αυτό σημαίνει, ότι κέντρο της ζωής σου, κέντρο της ζωής του κάθε Ιερέως, γίνεται πλέον το ιερό και άγιο αυτό θυσιαστήριο. Γι' αυτό και ο ιερεύς, την ώρα της χειροτονίας του, αλλά και πάντοτε, αγκαλιάζει το ιερό θυσιαστήριο, με όλη την θέρμη της καρδιάς του σαν το πολυτιμώτερο απόκτημα της ζωής του, αλλά και το θυσιαστήριο τον τυλίγει ολόκληρο μέσα στην δόξα του Θεό και τον θείο γνόφο. 

 Αυτό είναι το μεγαλείο του Ιερού Θυσιαστηρίου. Και όντως αυτή η στιγμή είναι η ιερωτέρα στιγμή της ζωής του Ιερέως. Ιερεύς και θυσιαστήριο είναι και θα είναι εις τους αιώνας, ό, τι πιο υψηλό ό, τι πιο μεγαλειώδες έχει να παρουσιάση αυτός ο κόσμος. Ενώθηκαν άπαξ δια παντός από αυτόν τον Κύριο, τον πρώτο και Μέγα Αρχιερέα του κόσμου. Ο ιερεύς γεννάται την ώρα της χειροτονίας του. Μήτρα αυτής της υπερφυούς γεννήσεως είναι ακριβώς το πανάγιο θυσιαστήριο. Από την στιγμή της χειροτονίας του γίνεται η ίδια η ζωή του. Υπάρχει εξ αιτίας αυτού και ζη μόνον γι' αυτό. Είναι το ιερό φορτίο του, η χαρά του και η δόξα του.

 Στην Ορθοδοξία το κέντρο της ζωής των πιστών, είναι το Μυστήριο. Δεν είναι ο άμβων, αλλά το θυσιαστήριο. Γι' αυτό ακόμη και η θέσις του θυσιαστηρίου μέσα στον ναό είναι κεντρική, όπως η καρδιά μέσα στο σώμα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι πρωτίστως λειτουργούσα και προσευχομένη τη Αγία Τράπεζα. Η πρώτη Εκκλησία όλα τα μυστήριά της τα είχε συνδεδεμένα με το υπέρτατο γεγονός της Θ. Ευχαριστίας. Η Αγία Τράπεζα εκφράζει και συγκεφαλαιώνει όλα τα σημαντικώτερα έργα του Χριστού επί της γης. Θεωρείται και ως τράπεζα του Μυστικού Δείπνου και ως άλλος Γολγοθάς, αλλά και ως θεοδόχος τάφος του Σωτήρος μας, εξ ου αναβλύζει η ανάστασις και η ζωή. <<Ως ζωηφόρος, ως παραδείσου ωραιότερος όντως και παστάδος πάσης βασιλικής αναδέδεικται λαμπρότερος Χριστέ ο τάφος Σου, η πηγή της ημών αναστάσεως>>. Κατά δε τον Αγ. Συμεών τον Θεσσαλονίκης, το θυσιαστήριο θεωρείται τόπος του θρόνου του βασιλέως της δόξης.

 <<Είχε μεν - κατά τον Απ. Παύλον (Εβρ. 9,1) και η πρώτη σκηνή δικαιώματα λατρείας>> καθώς και το θυσιαστήριο των ολοκαυτομάτων, αλλά αυτά ήσαν σκιά και προτύπωσις των μελλόντων. <<Ημίν διηκόνουν αυτά>> κατά τον Απ. Πέτρον (Α' Πετρ. 1,12). Το θυσιαστήριο της Παλαιάς Διαθήκης, ήτο το προεικόνισμα του θυσιαστηρίου της Καινής Διαθήκης όπου <<υπέρ ημών ετύθη Χριστός>>, το καινόν Πάσχα. Από το άλλο μέρος το επίγειο αυτό θυσιαστήριο της Εκκλησίας θεωρείται προβαθμίδα του υπερουράνιου και νοερού, όπου ο Χριστός <<παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, ου δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αίματος, εισήλθεν εφ' άπαξ εις τα Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος>> (Εβρ. 9,11 - 12).

 Πιστεύουμε ότι όσα τελούνται, κατά την θεία μας λατρεία είναι απόηχος και η πιστή αντιγραφή των όσων συμβαίνουν στον ουρανό. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψι μας δίδει μία έκπαγλη εικόνα της ουράνιας λειτουργίας, σε μια παναρμόνια συγχορδία των αγγέλων και των αγίων. Λέγει στο 8ο κεφ. στιχ. 3: <<Και άλλος άγγελος ήλθε και εστάθη επί του θυσιαστηρίου, έχων λιβανωτόν χρυσούν και εδόθη αυτώ θυμιάματα πολλά, ίνα δώση ταις προσευχαίς των αγίων πάντων επί το θυσιαστήριον το χρυσούν το ενώπιον του θρόνου>>. Σε άλλο δε κεφάλαιο μας παρουσιάζει την δοξολογική λειτουργία και τους ύμνους της θριαμβευούσης εν ουρανοίς Εκκλησίας και λέγει: << Και ήκουσα ως φωνήν όχλου πολλού και ως φωνήν υδάτων πολλών και ως φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων αλληλούια. Ότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ. Χαίρωμεν και αγαλλιώμεθα και δώμεν την δόξαν αυτώ, ότι ήλθεν ο γάμος του αρνίου και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν>> (Αποκ. 19,6 - 7). Αυτού του υπέρθεου μεγαλείου με το οποίο είναι ντυμένο το θυσισαστήριό μας, τελετουργός και μύστης, αλλά και πρώτος μέτοχος των ανεκφράστων δωρεών του, γίνεται ο ιερεύς, εξ αιτίας της αγίας ιερωσύνης, την οποίαν φέρει στο οστράκινο σκεύος του. Ο ιερεύς είναι βέβαια και αυτός άνθρωπος <<σάρκα φορών και τον κόσμον οικών>>, αλλά έχει την υψίστη τιμή να υπηρετή τον Θεό.

 Ο ιερός Χρυσόστομος, ο υμνητής αυτός, όσον ουδείς άλλος, της ιερατικής αξίας, στέκει απορημένος μπροστά της και ερωτά: <<Όταν ο ιερεύς το Πνεύμα το Άγιον καλή και την φρικωδεστάτην επιτελή θυσίαν και του κοινού πάντων εφάπτεται δεσπότου, που τάξομεν αυτόν, ειπέ μοι;>> Και ένας σύγχρονος προσθέτει: <<Εάν έβλεπαν - λέγει - οι άνθρωποι με ποια δόξα λειτουργεί ο ιερεύς, θα έπεφταν κατά γης μπροστά στο όραμα αυτό. Κι' αν ο ίδιος ο ιερεύς έβλεπε τον εαυτό του, σε ποια ουράνια δόξα βρίσκεται, κατά την τέλεση του λειτουργήματός του, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκητής και θα αγωνιζόταν να μη θλίψη με τίποτε την χάρι του Αγίου Πνεύματος που ζη μέσα του>>. Και καταλήγει πολύ σοφά: <<Όμως ο Κύριος αποκρύπτει από τα μάτια των λειτουργών του το μεγαλείον τους αυτό, για να μη υπερηφανεύωνται, αλλά να σώζωνται με την ταπείνωσι>>.

 Ο ιερουργών ιερεύς, ιστάμενος προ του φρικτού θυσιαστηρίου, γίνεται δέκτης της θείας χάριτος αλλά και πομπός της προς τον κόσμο. Είναι μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπου, εικονίζοντας τον ένα και μοναδικό μεσίτη Ιησούν Χριστόν. <<Ο ιερεύς - λέγει ο ιερός Χρυσόστομος - μέσος του Θεού και της των ανθρώπων φύσεως έστηκεν, τας εκείθεν τιμάς κατάγων προς ημάς και τας παρ' ημών ικετηρίας ανάγων εκεί>>.

 Τα δύο υψωμένα χέρια του λειτουργού, άλλοτε μας φέρνουν τις θείες ευλογίες και άλλοτε εμποδίζουν, σαν άλλα αλεξικέραυνα, την οργή του θεού, διασώζοντας το ανθρώπινο γένος. Γι' αυτό αν σταματήση να τελήται επί της γης η θεία λειτουργία, ο κόσμος θα αποθάνη. Έτσι, μπορούμε να πούμε, λαμβάνοντας υπ' όψιν και την προσωπική μας πραγματικότητα, ότι ο ιερεύς κινείται μεταξύ ενός θείου μεγαλείου που κρύβει η ιερωσύνη του και της χοϊκότητος, που την αποτελούν τα πάθη και οι αδυναμίες μας.

 Ο ιερεύς όντως παλεύει μεταξύ αγγέλων και δαιμόνων. Άλλοτε βλέπει ότι προσεγγίζει ή προσεγγίζεται από τους πρώτους και άλλοτε από τους δευτέρους. Μπροστά στο θυσιαστήριο βλέπει ότι είναι <<Θεός κατά χάριν>>, έξω όμως στην καθημερινότητα, διαπιστώνει ότι αποτελείται από αίμα και σάρκα. Και έρχονται στιγμές, που η θέσις του ιερέως είναι όντως δραματική. Τότε ίσως βγαίνει από τα χείλη του ο αναστεναγμός: <<Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος>>. Και αν δεν δίνει τακτική διέξοδο στο Μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως, στο καθαρτήριο αυτό λουτρό, τα πράγματα γι' αυτόν είναι πολύ δύσκολα.

 Ιδού τί θα εσυμβούλευε αυτήν την στιγμή μεταξύ άλλων ο Όσιος Θεόγνωστος: <<Να θεωρής τον εαυτόν σου μυρμήγκι και σκουλήκι για να γίνης θεόπλαστος. Κοίταξε ποια ισάγγελη τιμή αξιώνεσαι και φρόντισε να μείνης ανέπαφος στο βαθμό της ιερωσύνης που έχεις κληθή, με κάθε αρετή και καθαρότητα. Γνώριζε από πόσο ύψος σε πόσο βάθος έπεσε ο εωσφόρος από υπερηφάνεια. Αυτό μη το πάθης και συ, φανταζόμενος μεγάλα για τον εαυτό σου, αλλά να τον θεωρής χώμα και στάχτη και σκουπίδι και να θρηνής αδιάκοπα, γιατί αξιώνεσαι να καλήσαι σε θεία κοινωνία και συγγένεια, με το να διεξάγης με τα χέρια σου την φρικτή ιεροτελεστία των αγίων μυστηρίων από απόρρητη φιλανθρωπία Του Θεού>>.

 Ο άξιος λειτουργός συναισθάνεται ότι ο Θεός μας είναι <<πυρ καταναλίσκον>> και <<τους αναξίους φλέγον>>. Ότι το θυσιαστήριο είναι η φλεγόμενη, αλλά μη κατακαιομένη βάτος, προ της οποίας ο θεόπτης Μωϋσής άκουσε την βροντερή φωνή του Θεού να του λέγει: <<μη εγγίσης ώδε, λύσαι το υπόδημα εκ των ποδών σου. Ο γαρ τόπος εν ω έστηκας γη αγία εστί>> (Εξ. 3,4). Ο φλεγόμενος από τον θείο έρωτα προς το Πανάγιο θυσιαστήριο λειτουργός του Κυρίου, με την λειτουργία του, έχει την δύναμι να κατεβάζει τον ουρανό στη γη και να ανεβάζη την γη στον ουρανό. 

 Ανάβηθι, π. Ιάκωβε, με πνεύμα συντετριμμένον και τεταπεινωμένον εις την δευτέραν βαθμίδα της ιερωσύνης, και ο Θεός έστω μετά σου και συν πάσιν ημίν. ΑΜΗΝ.>>

 Συλλειτουργοί του Σεβασμιωτάτου παρέστησαν οι Παν/τος Ιερομ/χος Αρχιμανδρίτης π. Γεράσιμος Κοσμάς και ο διάκονος π. Γεώργιος. 

 Ο διαχειριστής του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> εύχεται εις τον νεοχειροτονηθέντα Ιερέα π. Ιάκωβον, καλή στερέωσιν εις το γεώργιον του Κυρίου.    

ΕΤΕΡΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ π. ΛΟΥΚΑ ΣΕ ΥΠΟΔΙΑΚΟΝΟ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Η ΕΙΣ ΥΠΟΔΙΑΚΟΝΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ

ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ. κ. κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

 

Η ΕΙΣ ΔΙΑΚΟΝΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ

ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ. κ.κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

 

Φωτογραφικό Ρεπορτάζ Ανδρεόπουλος Παναγιώτης

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΙΕΡΕΩΣ

 

 Κατά την σήμερον ημέραν όπου η αγία μας Οθόδοξος Εκκλησία επιτελεί την μνήμη του αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου, άγει τα σεπτά αυτού ονομαστήρια ο εξ Αμερικής Ιερεύς π. Ματθαίος Homes. 

 Ο διαχειριστής του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> εύχετε έτη πολλά και ευλογημένα εις τον εορτάζοντα Ιερέα.  

ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ

ΤΩΝ ΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω. Αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός. Καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας, η τούτων ένδεια, νηστεία εστίν αληθής και ευπρόσδεκτος.

ΥΜΝΟΣ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

 Οι εν κρυπτώ αρετάς εργαζόμενοι, πνευματικάς αμοιβάς εκδεχόμενοι, ου μέσον των πλατειών θριαμβεύουσα ταύτας, αλλ' ένδον των καρδιών αποφέρουσι μάλλον. Και απάντων ο βλέπων τα εν κρυπτώ γινόμενα, τον μισθόν της εγκρτατείας παρέχει ημίν

 Νηστεία τελέσωμεν, μη σκυθρωπάζοντες τα πρόσωπα, αλλ' εν τοις ταμείοις των ψυχών προσευχόμενοι. 

ΥΜΝΟΣ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

 Χαρούμενο είναι σήμερα το πανηγύρι και πιο λαμπρή απ' ότι συνήθως, η συνάθροισή μας εδώ. Ποια να' ναι άραγε η αιτία; Της νηστείας είναι αυτό το κατόρθωμα! Το γνωρίζω κι εγώ.Νηστεία, η οποία δεν έχει ακόμα αρχίσει, αλλά την περιμένουμε. Αυτή μας συγκέντρωσε στο σπίτι του Πατέρα μας, αυτή ακόμα κι εκείνους που προηγουμένως ήτανε πολύ αμελείς, σήμερα τους ξαναέφερε στις μητρικές αγκάλες. Κι αν η αναμονή της και μόνο μας έφερε τόση προθυμία, σκεφθείτε, όταν εμφανισθεί και έρθει, πόση ευλάβεια έχει να μας φέρει.
 Κατά τον ίδιο τρόπο και μια πόλη, όταν πρόκειται να την επισκεφτεί κάποιος φοβερός άρχοντας, αφήνει κατά μέρος κάθε ακαταστασία και ανασκουμπώνεται.
 Αλλά μη φοβηθείτε που παρομοίασα τη νηστεία με φοβερό άρχοντα: δεν είναι φοβερή για σας, αλλά για τους δαίμονες. Αν κάποιος είναι δαιμονισμένος, δείξε του ένα πρόσωπο νηστείας και μένει πιο ακίνητος κι από τις ίδιες, παγώνοντας από τον φόβο του και είναι σαν να βρίσκεται στα δεσμά. Και μάλιστα, όταν δει ότι κοντά στη νηστεία υπάρχει η αδελφή και αχώριστη συνοδός της, η προσευχή.
 Γι' αυτό και ο Χριστός λέει: <<Τούτο το γένος (των δαιμόνων) δεν βγαίνει από τον άνθρωπο (που έχει καταληφθεί από αυτό), παρά μόνο με προσευχή που συνοδεύεται από νηστεία>> (Ματθ. ιζ' 21). 

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

(Λόγος Περί Νηστείας) 

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΝΥΑΣ κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΟΥ.

 Σεμνοπρεπώς ιεροπρεπώς και Ορθοδόξως, εόρτασε σήμερα ημέρα μνήμης του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου, τα ονομαστήριά του ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Κένυας και Τοποτηρητής Τανζανίας κ.κ. Ματθαίος. Η εορταστική θεία Λειτουργία τελέσθηκε εις τον Μητροπολιτικόν Ιερόν Ναόν Αγίου Δημητρίου Αχαρνών, εις το Μενίδι Αττικής. Λίγο πριν από την έναρξη της θείας Λειτουργίας και εις το τέλος του Όρθρου έλαβε χώραν η εις υποδιάκονον χειροτονία του μέχρι σήμερον μοναχού π. Λουκά, την οποία τέλεσε ο εορτάζων Μητροπολίτης μετονομάσας τον χειροτονούμενον εις υποδιάκονον π. Γεώργιον. Εις την θεία Λειτουργία και παρά το πλευρό του εορτάζοντος Μητροπολίτου, συλλειτούργησε ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κήρυκος, οι Ιερείς Παν/τος Ιερομ/χος π. Γεράσιμος Κοσμάς, ο π. Δημήτριος και ο υποδιάκονος π. Ιάκωβος Βιτάλης. Κατά την θεία Λειτουργία ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Κήρυκος εχειροτόνησε διάκονο τον μέχρι εκείνη την στιγμή υποδιάκονο π. Γεώργιο. Στο τέλος δε του Αρχιερατικού Συλλειτούργου, ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος ευχήθηκε τα δέοντα τόσο εις τον εορτάζοντα Ιεράρχη όσο και εις τον νεοχειροτονηθέντα διάκονον π. Γεώργιο.

 Ακολούθησε πλούσια φιλοξενία εις τις εγκαταστάσεις του Ιερού Ναού.

 Ο διαχειριστής του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> εύχεται κι αυτός με τη σειρά του εις τον εορτάζοντα Μητροπολίτη κ. Ματθαίο, υγεία, μακροημέρευση και πλούσια καρποφορία εις το Ιεραποστολικό του έργο, το οποίο επιτελεί εις την μακρινή και πονεμένη Αφρική. Εις δε τον νεοχειροτονηθέντα διάκονον π. Γεώργιο εύχεται καλή σταδιοδρομία εις το Γεώργιο του Κυρίου.  

ΝΗΣΤΕΙΑ

 Ο επιστημονικός ορισμός της νηστείας αφορά την ηθελημένη ή μη αποχή από την τροφή! Στον ελληνορθόδοξο χριστιανισμό νηστεία είναι η εκούσια αποχή (με τη θέλησή μας) από ορισμένα είδη τροφών, καθώς και ο περιορισμός της ποσότητας του φαγητού, ως μια δοκιμασία σώματος και πνεύματος, αλλά και ως μέσο για την απόκτηση της αρετής.

 Ο άνθρωπος που νηστεύει δυναμώνει τη θέλησή του, επιβάλλεται στον εαυτό του και υποτάσσει το σώμα του στο πνεύμα του.

 Ο άνθρωπος που νηστεύει δείχνει την αγάπη του στο Θεό, την υπακοή του σε όσα η θρησκεία ορίζει και με αυτόν τον τρόπο ελκύει τη χάρη και την αγάπη του Παντοδύναμου.

 Είναι βέβαια αυτονόητο πως αξία δεν έχει μόνο η νηστεία των τροφών αλλά και των παθών και γι' αυτό η εκκλησία μας, μας προτρέπει <<Νηστεύσωμεν, αδελφοί, σωματικώς, νηστεύσωμεν και πνευματικώς>>.

 Αν και η νηστεία είναι συνήθεια πολλών λαών από τους αρχαίους χρόνους, στη σημερινή εποχή κερδίζει συνεχώς αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων, μια και αποτελεί φρούριο απέναντι στη λαιμαργία που χαρακτηρίζει το σύγχρονο άνθρωπο και συντελεί σε έναν ιδιαίτερα υγιεινό τρόπο διατροφής, συμβάλλοντας στη διατήρηση και προαγωγή της υγείας του.  

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!

 

Ο ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ BLOG ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ. ΕΙΘΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣΕΙ ΝΑ ΔΙΑΝΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ,ΥΠΟΜΟΝΗ, ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΣΤΑΔΙΟΝ. ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!  

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ 

Ε Ν  Α Μ Α Ρ Τ Ι Α Ι Σ

ΑΝΑΡΤΗΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΑΦΟΡΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΟΥΣ ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ Ή ΚΑΙ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ BLOG, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΚΡΥΨΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! ! !

 <<Διατί ο Θεός δεν φωτίζει τους ανθρώπους ώστε να διακρίνωσι μεταξύ καλού και κακού, όπως το μεν να ασπάζωνται, το δε να απωθώσιν>>; Ιδού ένστασις, την οποία προβάλλει συνήθως η αφροσύνη και επιπολαιότης.

 Ο Θεός εποίησεν παν ό, τι ποιήσαι προς το μεταδούναι την σωτήριον ταύτην γνώσιν εις τον αγαπητόν και πολυφίλητον Αυτού άνθρωπον. Έδωκε παιδαγωγικόν Νόμον, εξαπέστειλε Προφήτας, εγένετο ο ίδιος άνθρωπος, συνέστησεν Εκκλησίαν, αφήκεν Ευαγγέλιον, έδωκεν Αποστόλους και Διδασκάλους, και δι' όλων τούτων των μέσων ζητεί να μεταδώση τοις ανθρώποις την γνώσιν του αγαθού και κακού. Αλλ' ο άνθρωπος αποστατεί από του Θεού, απειθεί εις τον θειότατον νόμον Αυτού και δια τούτο πάσχει. Ο Θεός λέγει: <<Αν υπακούσης, ω άνθρωπε, εις την φωνήν μου, ουδέποτε θα πάθης κακόν>>.

 Οι πλείστοι όμως των ανθρώπων, αποστρέφουσι την ακοήν από της φωνής του Θεού και πείθονται εις την φωνήν του ανθρωποπλάνου Διαβόλου, όστις δια των μισαρών οργάνων του διαβάλλει τας θειοτάτας αληθείας και αποκαλεί Αυτάς μύθους, τα δε ψυχόλεθρα ψεύδη και τα ανυπόστατα και χιμαιρικά βροτοκτόνα και ψυχοφθόρα μυθεύματα αυτού αποκαλεί αληθείας και της επιστήμης αξιώματα.

 Πειθόμενοι δε οι άνθρωποι εις τας τοιαύτας φωνάς εξέρχονται της οδού του εαυτών προορισμού και πάσχουσιν άξια της αφροσύνης των, διότι απωθούσιν το Ευαγγέλιον το διδάσκων και λέγων ότι, υπάρχει Διάβολος και Δαίμονες, έργον έχοντες να αποπλανώσι και διαφθειρώσι την φύσιν του ανθρώπου, και ακούουσι τους παραλογισμούς των εσκοτισμένων... Και ούτως οι μωρότατοι, άγνοιαν έχοντες του καλού και του πονηρού και κακού, εμπίπτουσιν εις τας παγίδας του ωρυωμένου Λέοντος πονηροτάτου αντιδίκου ημών Διαβόλου. Ο δε Θεός τους εγκαταλείπει δια την κακοβουλίαν, πονηρίαν και κακίαν των, και πίπτωσιν εις αδόκιμον νουν και κρημνίζονται. Ουδέποτε δε εκζητούσιν οι άφρονες τον Θεόν ίνα ανεγείρη αυτούς. Θέλουσι και πίπτουσι. Δεν θέλουσιν δε να εγερθώσιν ουδέ εκζητούσι τον δυνάμενον εγείραι. Διο δικαίως παραδίδονται οι άφρονες και ασύνετοι παρά Θεού εις την εξουσίαν του αντιχρίστου Σατανά. Ώστε λοιπόν ουδείς ευ φρονών δικαιούται να λέγη ότι ο Θεός δεν φωτίζει τους ανθρώπους εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν. 

 Σχόλιο διαιριστού: Δυστυχώς όλα τα παραπάνω έχετε πάθει εσείς αγαπητοί ανώνυμοι. Ο Θεός βλέποντας την πονηρία της καρδιάς σας και τον ευθύ πλέον πόλεμο τον οποίο με τις παραπληροφορήσεις σας, τα ψευδή σχόλιά σας και τις ύβρεις σας κάνετε κατά της Εκκλησίας, σας έχει πλέον εγκαταλείψει. Εσείς όλοι που κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία χρησιμοποιείτε την ''αλήθεια'' σας για να πολεμήσετε την πραγματική Αλήθεια. Εσείς που δεν αντέχετε στις αποκαλύψεις που γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται, γι' αυτό και τις αντικρούετε με ψευδεπίγραφα σχόλια, τα οποία φυσικά δεν μπορείτε να στηρίξετε με την παράθεση του ονόματός σας. Εσείς που επιθυμούσατε η Εκκλησία να έχει πλέον αφανισθεί και ο Θεός δεν σας έκανε το χατίρι αυτό και την κράτησε ζωντανή αλλά και ενεργούσα σημεία θαυμάσια κάτω από τον ύπουλο αυτό διωγμό της. Καθώς οι Χειροτονίες Ιερέων και Αρχιερέων, οι χειροθεσίες και τα Εγκαίνια Ναών, λαμβάνουν χώραν ακριβώς την στιγμήν εκείνη που εσείς προσπαθείτε με κάθε τρόπο να την αποδυναμώσετε. Όμως όσο και αν προσπαθείτε να τα βάλετε με την Εκκλησία και με τον ίδιο τον Θεό, <<εις μάτην>> κοπιάζετε. Διότι <<σκληρόν σοι προς κέντραν λακτίζειν>>. Γι' αυτό καλό θα είναι ή να συμμορφωθείτε με την αλήθεια και να γίνετε ένθερμοι οπαδοί και υποστηρικτές της, ή να πάψετε πλέον να την πολεμάτε. Καθώς όσο εσείς θα επιμένετε εις τον πόλεμον αυτής, τόσο εκείνη θα γίνεται πιο φανερή στον κόσμο ώστε εκείνος να μάθει πράγματα τα οποία μέχρι σήμερον αγνοούσε παντελώς. Κι εσείς δε το μόνο που θα επιτυγχάνετε δια του πολέμου σας, είναι να γίνεστε η πραγματική αιτία για την οποία η αλήθεια συνέχεια θα βγαίνει προς τα έξω!!!    

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ BLOG ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΕ κ. ΣΤΟΥΡΑΪΤΗ, ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

 Με δύο τρόπους προσπάθησαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι να σταματήσουν το εκτυφλωτικό φως, που ακτινοβολούσε ένας πρώην τυφλός: Με τη βία και με την ειρωνεία. Με τη βία προσπάθησαν να τον τρομοκρατήσουν. Με την ειρωνεία να τον εξευτελίσουν.

 Και οι δύο τρόποι είναι γνωστοί στην ιστορία. Χρησιμοποιούνται συχνά για τη συσκότιση της αλήθειας.

 Ο Ηρώδης με τη βία αποκεφάλισε τον Πρόδρομο, για να μη τον ελέγχει.

 Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι σταύρωσαν το Χριστό, για να μη τους ανατρέψει.

 Η Ρώμη θανάτωσε εκατομμύρια χριστιανούς, για να μη χάσει τη κυριαρχία της.

 Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα χρησιμοποιούν πάντοτε βία, για να επικρατούν.

 Αλλά και ο άλλος τρόπος, της ειρωνείας, είναι το ίδιο φρικτός.

 Ειρωνεύονται οι φαύλοι τους αγνούς. Οι <<δυνατοί>> τους αδύνατους. Οι <<Μορφωμένοι>> τους αγράμματους. Οι μειονεκτικοί τους άλλους, για να νιώθουν αισθήματα υπεροχής απέναντί τους.

 Στην εποχή μας, ο ανατολικός κόσμος χρησιμοποιεί περισσότερο τη βία. Ο δυτικός την ειρωνεία. Γιαυτό δεν έχει σημασία σε ποιο στρατόπεδο ανήκουν οι πολέμιοι της αλήθειας. Ανατολικοί και Δυτικοί πολέμιοι είναι το ίδιο εχθροί του Χριστού.

 Όμως η μανία τους πέφτει στο κενό. Η αλήθεια λάμπει και φωτίζει. Τ' αποτελέσματα της βίας και της ειρωνείας είναι αρνητικά για τους εχθρούς του Χριστού. προσωρινά φαίνονται ότι κυριαρχούν κι' εντυπωσιάζουν. Στο τέλος όμως ξευτελίζονται, όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι από τον άοπλο τυφλό, κι' αλλαλιάζουν.

 Που είναι οι Ηρώδες; Οι Νέρωνες και οι Διοκλητιανοί; Που είναι οι είρωνες και οι εκβιαστές; Που είναι οι άθεοι και οι μηδενιστές των περασμένων αιώνων, που απειλούσαν με μανία το Χριστιανισμό; Χάθηκαν, όπως θα χαθούν και όλοι όσοι εξακολουθούν να πολεμούν το Χριστό.

 Όποιος θέλει να σβύσει το φως της αλήθειας σβύνει αυτός.

 Οι αληθινοί χριστιανοί θα νικούν πάντα. Αρκεί να έχουν το θάρρος του τυφλού. Να ομολογούν την αλήθεια.

 Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την αλήθεια.

 Τελικά λάμπει.  

 Σχόλιο διαχειριστού: Αγαπητοί ανώνυμοι, αν κρίνουμε από την πληθώρα των σχολίων σας που όλες αυτές τις ημέρες αφήνετε στο Blog και μάλιστα με τόσο επιθετικό ύφος, η Ιερά Σύνοδος, ο Σεβ/τος Κήρυκος και η ταπεινότητά μου σίγουρα λέμε την αλήθεια. Μια αλήθεια που εσάς δεν σας αρέσει καθόλου, σας βρίσκει άκρα αντίθετους και θα προτιμούσατε να έμενε κρυφή προκειμένου έτσι να μπορούσατε να κάνετε τους πιστούς ότι θέλετε, διότι αυτό που τελικά αυτό σας ενδιαφέρει είναι η διαφύλαξη της δικής σας γνώμης, της δικής σας έννοιας των πραγμάτων και όχι η επικράτηση της Αλήθειας. Αλλά κι αν ακόμη εμείς θελήσουμε, από καλή καρδιά, να σας κάνουμε την χάρη και να σταματήσουμε να την λέμε, τότε ''οι λίθοι κεκράξονται''. Διότι άλλους αντί για εμάς θα στήλει ο Θεός να την αποκαλύψουν και τότε πάλι εσείς θα κινήσετε πόλεμο εις βάρος εκείνων με τα γνωστά σας ''όπλα'' της ειρωνείας, της συκοφαντίας και της ύβρεως. Όσο όμως και αν δεν σας αρέσει, όσο και αν δεν μπορείτε να το χωνέψετε, η αλήθεια είναι Μ Ι Α. Πως η ένωση αυτή έγινε με απόλυτα σωστό τρόπο προκειμένου να μπορέσει να διαφυλάξει την Ομολογία Πίστεως και την Ορθοδοξία από εσάς, τους πραγματικούς εχθρούς της. Κι εγώ αναρωτιέμαι για όλους εσάς. Μα καλά δεν γνωρίζετε πως η Εκκλησία συνέχεια εύχεται <<υπέρ της των πάντων ενώσεως>>; Και πως όλη η δομή της Εκκλησίας μας, από την κεφαλή της ως τα μυστήριά της και το σώμα της, που είμαστε όλοι μαζί οι αληθινά Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, την ενότητα επιδιώκει και επιτελεί; Αλλά μία τέτοια αληθινή ενότητα, που στηρίζεται στην σάρκωση, στην θυσία και στην ανάσταση του Χριστού, απαιτεί θυσία του διεστραμμένου εγώ μας, κι εσείς το <<εγώ>> σας επ' ουδενί δεν θέλετε να το θυσιάσετε. Η αληθινή ένωση, κύριοι, απαιτεί ταπείνωση, αγάπη, αλληλοσεβασμό, ειλικρίνεια, θυσία εγωϊστικών τάσεων και συμφερόντων, κι εσάς δυστυχώς δεν σας διακατέχει τίποτα από όλα αυτά.

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΙΕΡΕΩΣ

 Στις 9 - 11 - 2019 (κατά το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον), ημέρα μνήμης του εν Αγίοις Πατρός Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως της εν Αιγύπτω, του θαυματουργού και κτίτορος της εν Αιγίνη Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος των Μοναζουσών, ήγε τα σεπτά αυτού ονομαστήρια ο εκ Λιβάνου Παν/τος Ιερομ/χος π. Νεκτάριος. Η Διεύθυνση του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> εύχεται εκ βάθους καρδίας εις τον εορτάζοντα Ιερομ/χο έτη πολλά και ευλογημένα, επισκιαζόμενα με την χάρη του Αγίου Νεκταρίου.   

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ BLOG ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΕ κ. ΣΤΟΥΡΑΪΤΗ,

Ο Χ Ι Θ Ε Α Τ Ρ Ο!!!

 Ήταν δάσκαλος του λαού ο Φαρισαίος. Άνθρωπος επίσημος που όλοι έπρεπε να τον τιμούν. Βάδιζε με ύφος αγέρωχο και με αίσθημα αυτάρκειας. Και όλ' αυτά κάτω από τη μάσκα της υποκρισίας. Η υποκρισία ήταν η ταυτότητά του. Γι' αυτό και δεν ένοιωσε καν την ανάγκη να την πετάξει, ούτε την ώρα της προσευχής. Την ώρα αυτή που δείχνουν οι χαρακτήρες το βαθύτερο ποιόν τους.

 Ανέβηκε στο ιερό και, αντί να συντριβεί και να δακρύσει, άρχισε να διαφημίζει τα έργα του, να υποτιμά τους άλλους και να ζητά δικαιωματικά αμοιβές και πρωτεία από το Θεό, αλλά προς το είδωλό του. Τρομερή η κατάστασή του. Κινείται μέσα στο ψέμα και την απάτη. Αγνοεί την τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Αγνοεί το χάος που τον χωρίζει από το Θεό. Μετράει την αμαρτία μόνο εξωτερικά, αριθμητικά, συμβατικά. Αγνοεί την πτώση της ανθρώπινης φύσης.

 Το εντελώς αντίθετο παρουσιάζει, την ίδια ώρα, ένας άλλος προσευχόμενος στον ίδιο ναό, ο συντριμμένος Τελώνης.

 Αυτός, προτού ανεβεί στο ιερό, κατέβηκε στα βάθη της ψυχής του, είδε την αμαρτωλότητά του, γιαυτό και άρχισε να κτυπά τα στήθη του, να κλαίει με δάκρυα καυτά και να λέει μόνο τη λυτρωτική εκείνη φράση: <<Κύριε, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ>>.

 Και ο Θεός έβγαλε την απόφασή του. Ο Τελώνης δικαιώθηκε και λυτρώθηκε, ενώ ο Φαρισαίος δέθηκε και καταδικάσθηκε.

 Ο Θεός μας κρίνει ανάλογα με το υλικό που του δίνουμε. Όταν του προσφέρουμε συντριβή και μετάνοια, μας χαρίζει τη λύτρωση. Όταν του προσφέρουμε υποκρισία, μας ανταποδίδει την κόλαση. Κόλαση είναι οι υποκριτικές σχέσεις μας. Μόνοι μας τη δημιουργούμε.

 Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την υποκρισία. Είναι η κάλυψη της αλήθειας. Δυστυχώς, μας αρέσει, γι' αυτό και όλοι μας, λίγο - πολύ, παίζουμε θέατρο. Συνήθως καθόμαστε απάνω σε μία επίσημη καρέκλα, σ' ένα θώκο, πίσω από ένα φανταχτερό γραφείο, πίσω από έναν υπολογιστή, ή φοράμε βαρύτιμα άμφια, κουστούμια, κι' εμφανιζόμαστε άλλοι αντί άλλων.

 Πουλάμε πνεύμα και φιγούρα, που αγοράζουμε συνέχεια από το παζάρι της ψευτιάς.

 Παίζουμε θέατρο μέσα στην ρουτίνα της ζωής μας. Και τό' χουμε τόσο πολύ συνηθίσει, που με κανένα τρόπο δε θέλουμε ν' αρνηθούμε τον πρόστυχο αυτό ρόλο μας.

 Όμως, είτε το θέλουμε, είτε όχι, θα έρθει η ώρα που η μάσκα της υποκρισίας θα πέσει και όλα θ' αποκαλυφθούν γυμνά. 

 Προτού μας βρει αυτή η συμφορά, μήπως πρέπει να διαλέξουμε τη στάση του Τελώνη, που οδηγεί στην αληθινή χαρά; Έτσι θα γλυτώσουμε κι από τη συμφορά.     

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΙΕΡΕΩΣ

 Σήμερα 8 - 11 - 2019 (κατά το Ορθόδοξο Εκλησιαστικόν Ημερολόγιον), εορτή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ, άγει τα σεπτά αυτού ονομαστήρια ο εν Κύπρω Ιερεύς π. Μιχαήλ Ιωάννου. Ο διαχειριστής του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> εύχεται εις τον αγαπητό Πρεσβύτερον έτη Πολλά και ευλογημένα, επισκιαζόμενα με την χάριν του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, κ. ΣΤΟΥΡΑΪΤΗ

 <<Διδάσκαλε ήνεγκα τον υιόν μου προς σε>>.

 Ο Χριστός, χωρίς να έχει ανθρώπινα διδασκαλικά διπλώματα, είχε επιβληθεί στη συνείδηση του λαού σα δάσκαλος μοναδικός. Τον είχαν επιβάλει τα λόγια του και τα έργα του. Καθοδηγούσε και θεράπευε μέρα - νύχτα το λαό. Σαν αυτοαλήθεια και σαν Θεάνθρωπος ακτινοβολούσε συνέχεια φως. Γιαυτό κι' επιβλήθηκε σα διδάσκαλος αγαθός. 

 Υπήρχαν και υπάρχουν και σήμερα πολλοί που έχουν αναλάβει το ρόλο του δασκάλου, κατωχυρωμένοι μάλιστα και με παιδαγωγικά, ψυχολογικά, κοινωνιολογικά και άλλα πανεπιστημιακά διπλώματα.

 Δυστυχώς όμως δεν είναι όλοι τους αληθινοί διδάσκαλοι του λαού. Εκπαιδευτικοί, γιατροί, δικηγόροι, κληρικοί, κοινωνικοί λειτουργοί όλων των κλάδων και θεολόγοι ακόμη, δεν παίζουν πάντοτε σωστά το ρόλο του δασκάλου. Δεν νιώθουν πάντα τις ανάγκες, τον πόνο, τα προβλήματα του λαού.  Αντίστροφα, τον εκμεταλλεύονται για τα συμφέροντά τους.

 Γιαυτό οι λαοί μένουν, σχεδόν, <<σαν πρόβατα μη έχοντα ποιμένα>>.

 Ο ποιμένας ο καλός θυσιάζει και τη ζωή του ακόμα για τα πρόβατά του. Αυτός είναι ο αληθινός δάσκαλος.

 Γιαυτό ο σημερινός ταλαίπωρος πατέρας πλησίασε τον αληθινό δάσκαλο του λαού και του ζήτησε βοήθεια. Και την έλαβε, αφού εξετάστηκε στη πίστη και πήρε άριστα. Έτσι σώθηκε κι αυτός και το παιδί του.

 Σήμερα ίσως θάπρεπε να τεθούν δύο σοβαρά ερωτήματα: Έχουμε τέτοιους δασκάλους; Και, ο λαός καταφεύγει στους αληθινούς δασκάλους; 

 Ασφαλώς έχουμε αρκετούς τέτοιους δασκάλους, που εκπέμπουν <<Φως εκ φωτός>>. Αλλά έχουμε και πολλούς άλλους που σκοτίζουν το φως. Είναι <<οι πονηροί δάσκαλοι>>. Οι λαοπλάνοι. Οι δημαγωγοί. Οι διαστροφείς. Κι' έχουμε αρκετό λαό που καταφεύγει σε καλούς δασκάλους, που τον εμπνέουν και τον ζωογονούν. Υπάρχει όμως και πολύς λαός που παραπλανιέται από τους πονηρούς δημαγωγούς.

 Προσοχή. <<Στώμεν καλώς>>.

 Όσοι δάσκαλοι δεν στρέφουν το λαό κατ' ευθεία προς το αληθινό, που δεν είναι άλλο από τον Χριστό, διαστρέφουν το λαό. Είναι α-δίδακτοι. Τέτοιους δασκάλους δεν τους θέλουμε ποτέ. Γιατί ξέρουμε ότι <<Μ' όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις>>. Μακρυά λοιπόν από τους πονηρούς δασκάλους. 

 Σχόλιο δαχειριστού: Και λέει το σημερινό Θείο και Ιερό Ευαγγέλιο, της εορτής των Ταξιαρχών: <<Εάν γένηται τινι ανθρώπω εκατόν πρόβατα και πλανηθή εν εξ αυτών, ουχί αφεις τα ενενήκοντα εννέα επί τα όρη πορευθείς, ζητεί το πλανώμενον; Και εάν γένηται ευρείν αυτό, αμήν λέγω υμίν ότι χαίρει επ' αυτώ μάλλον ή επί τοις ενενήκοντα εννέα τοις μη πεπλανημένοις>>. Αυτό το κάνετε αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ και φίλε κ. Στουραΐτη; Από το facebook σας κάνετε τον δάσκαλο της Ορθοδοξίας και κουνάτε το δάχτυλο, στην πραγματικότητα όμως είστε τέτοιου είδους δάσκαλος; Πως μπορείτε να πείτε πως είστε όταν την αλήθεια που στεντορία τη φωή κηρύττετε πίσω από τον υπολογιστή σας, δεν έχετε το θάρρος να την κηρύξετε και ενώπιον εκείνων που λέτε πως έσφαλαν; Ή πως μπορείτε να είστε ο σωστός διδάσκαλος του Ευαγγελίου, όταν δεν αφήνετε τα 99 πρόβατα που τώρα έχετε στην μάνδρα σας για να προσπαθήσετε να βάλετε, ή καλύτερα να <<επιστέψετε>> εις αυτήν εκείνα που βγήκαν από αυτήν;  Τα ερωτήματα αυτά δεν νομίζω να είναι χαζά ή άστοχα. Είναι ερωτήματα που προκύπτουν τόσο από το παραπάνω κείμενο, όσο και από το σημερινό Ευαγγέλιο του Όρθρου, και τα οποία εσείς ο ίδιος καλείστε με τη στάση σας να τα απαντήσετε. Διότι εμπράκτως θα μας δείξετε πόσο Ομολογητής και καλός Θεολόγος είστε και όχι μέσα από τον αδικαιολόγητο πόλεμο που έχετε κηρύξει εις βάρος της Ενώσεως, τον οποίον μάλιστα δεν έχετε τα κότσια προσωπικά σε μία κατ' ιδίαν συζήτηση με τους αρμόδιους να υποστηρίξετε.     

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

Ξ Ε Μ Α Σ Κ Α Ρ Ε Μ Α! ! !

 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΑΝΩΝΥΜΑ ΤΗΝ <<ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥΣ>> ΚΑΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ.

 Αγαπητοί μου, επιτρέψτε σήμερα στον άμβωνα να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε έναν άγνωστο φαρισαίο. Και, φυσικά, όχι αυτόν που ακούσαμε πριν από λίγο στην παραβολή του σημερινού Ευαγγελίου. Αυτόν τον ξέρουμε όλοι μας. Τον ακούμε στις εκκλησίες και στα σχολεία από μικρά παιδιά. Σήμερα πρέπει να γνωρίσουμε έναν άλλο φαρισαίο, αυτόν που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, μέρα και νύχτα. Κι' αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον εαυτό μας. 

 Είμαστ' εμείς που θέλουμε να παρουσιαζόμαστε άλλοι αντί άλλων.

 Είμαστ' εμείς που φοράμε τις μάσκες τη μιά απάνω στην άλλη, ανάλογα με το ποιά έχει πέραση στην κάθε περίσταση.

 Παριστάνουμε τον καλό, τον ήρωα, τον φιλάνθρωπο, τον ευγενή, τον αθώο, τον σπουδαίο, τον ομολογητή, ενώ δεν είμαστε παρά ευτελή υποκείμενα.

 Από τα παλιά τα χρόνια υπήρχε η συνήθεια οι άνθρωποι να μασκαρεύονται. Έβαζαν μιά τεχνητή μάσκα, παρουσιάζονταν σαν άγνωστοι και έτσι ελεύθερα έκαναν ό, τι ήθελαν. Την άλλη μέρα έβγαζαν την τεχνητή μάσκα και φέρονταν <<καθώς πρέπει>>. Πότε ήσαν αληθινοί; Τότε που φορούσαν τη μάσκα ή τότε που την έβγαζαν; 

 Μα η τραγωδία είναι φανερή. Ο άνθρωπος, μόλις βάζει την τεχνητή μάσκα, έστω και για μιά ώρα, αποκαλύπτεται αυτός που είναι. Στην υπόλοιπη ζωή του, που δε φοράει την τεχνητή μάσκα αλλά τη <<φυσική>>, φέρεται με σκοπιμότητα, ανάλογα με τα συμφέροντά του και τις περιστάσεις, που τον κυκλώνουν.

 Ο άνθρωπος ζη μέσα στις μάσκες σε όλη του τη ζωή. Ιδιαίτερα σήμερα, που ζούμε μέσα σ' ένα φαρισαϊκό πολιτισμό, που άλλο είναι και άλλο φαίνεται.

 Ο πολιτισμός μας είναι ο επίσημος φαρισαίος μας. Αυτόν έχουμε αγκαλιάσει όλοι μας. Και ζούμε σα στο σπίτι μας.

 Είναι τρομερό όμως να ζούμε όλοι μας μέσα σ' ένα ψεύτικο σπίτι. Από τη διπλωματία και την άστοχη πολιτική, μέχρι τη συμβατική ηθική, όλα είναι ψεύτικα. Παρουσιάζουμε βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο. Νόμισμα χωρίς αντίκρυσμα.

 Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ήταν κοσμοκεντρικός. Είχε κέντρο το κόσμο, τη φύση, το σύμπαν. Ο βυζαντινός ήταν Θεοκεντρικός. Είχε κέντρο το Θεό. Ο δικός μας, ο δυτικός πολιτισμός, είναι εγωκεντρικός. Προσπαθούμε κρυφά ή φανερά, να υποτάξουμε τα πάντα στο εγώ μας. Και ας καμωνόμαστε για το αντίθετο. Ψευδόμαστε ασύστολα. 

 Αν θέλουμε, όμως, σωτηρία πρέπει το γρηγορότερο να ξεμασκαρευτούμε. Να παραδεχτούμε αυτό που είμαστε. Να πούμε τελικά, από τα κατάβαθα του ε ί ν α ι μ α ς, το <<ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ>>. Να ποθήσουμε αυτό για το οποίο έχουμε πλαστεί: Τη θέωση.

 Εμπρός, λοιπόν, ας ξεμασκαρευτούμε. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος ηρωϊσμός.    

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

ΑΝΟΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ

ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ - ΑΠΟΡΙΑ

 Πότερον (ποίον από τα δύο) ο ανόητος είναι αχάριστος ή ο αχάριστος είναι ανόητος; Το κείμενον τούτο είναι από την Αδολεσχία Φιλόθεος.

 <<Αλλ' εγώ επί του παρόντος έχω και μίαν απορίαν να προβάλλω, και η απορία μου είναι αύτη. Πότερον ο ανόητος είναι αχάριστος ή ο αχάριστος είναι ανόητος; Το δεύτερον φαίνεται. Διότι ο αχάριστος ζημιοί αυτός εαυτόν με την αχαριστίαν, και το να ζημιοί τις αυτός εαυτόν είναι μία επίσημος ανοησία. Αλλ' ο ανόητος δεν είναι αχάριστος, διότι ο ανόητος ων δεν διακρίνει την χάριν. Και ο μη διακρίνων την χάριν πως δύναται να αχαριστή; Ουδείς αρνείται εκείνο όπου παντάπασιν αγνοεί και ουδαμώς διακρίνει. Δια να είναι τις αχάριστος πρέπει να έχη μέτρον τι γνώσεως, και αν λέγεται αγνώμων ο αχάριστος, λέγεται διότι η επίγνωσις της ληφθείσης υπ' αυτού χάριτος μένει εις τον νουν αυτού, αλλά δεν μεταβαίνει εις την καρδίαν, ήτις είναι της ευγνωμοσύνης το σκήνωμα. 

 Τόσον δε αληθώς είναι, ότι ο ανόητος δεν είναι κυρίως και αληθώς αχάριστος, όσον βλέπομεν και τινα ζώα, τα οποία μη έχοντα λογικήν διάνοιαν δεν είναι όμως αχάριστα. Διότι δ' εμφύτου τινός αισθητικής αντιλήψεως και διακρίσεως μακαρίζουσι τον ευεργέτην. <<Έγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού>> (Ησ. 1, 13). Το μέτρον της εν τοις τοιούτοις ζώοις ευγνωμοσύνης είναι της εν αυτοίς ευαισθησίας. Αλλ' ο αχάριστος άνθρωπος είναι βοειακώτερος από τον βουν και αχρειότερος από τον όνον>>.

 Σχόλιο διαχειριστού: Το ως άνω κείμενο σωστό και πρέπεον είναι να αφιερωθεί εις όλους εκείνους τους ''ανώνυμους'' σχολιαστές του blog, οι οποίοι μέσα από την ''ανωνυμία'', όπως λένε, εκπροσωπούν τάχα την αλήθεια. Αν κανείς ψάξει στο blog θα δει πως κάποιοι από αυτούς τους ανώνυμους δεν είναι άγνωστοι αλλά γνωστοί. Μερικοί δε από αυτούς είχαν και έχουν ευεργετηθεί τόσο πολύ από συγκεκριμένα πρόσωπα, και το ευχαριστώ τους φτάνει σήμερα να είναι ο διωγμός και οι παντείου είδους συκοφαντίες. Κι αυτό επειδή απλά οι ευεργετούντες δεν έκαναν ή δεν κάνουν πάντοτε το χατίρι των ευεργετηθέντων ώστε τα πράγματα να γίνονται όπως τα θέλουν εκείνοι.Πλην όμως όλοι αυτοί, οι δήθεν ''εξυπνάκιδες'' και ''ομολογητές'' (που στην πραγματικότητα τίποτα από τα δύο δεν είναι), ας διαβάσουν μετά μεγάλης Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η Σ την τελευταία παράγραφο του κειμένου που ήδη παρατέθηκε, κι ας κλάψουν με τον εαυτό τους που δυστυχώς γι' αυτούς τυγχάνει <<αχρειότερος από τον όνον>>.   

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

 Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ και φίλε κ. Χαρίλαε Στουραΐτη,

 Διαβάστε σας παρακαλώ πολύ μετά μεγάλης Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η Σ το κείμενο που ακολουθεί.

Η ΔΥΝΑΜΙΣ 
ΤΗΣ 
ΑΛΗΘΕΙΑΣ

 Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι προσπάθησαν με την βία και με την ειρωνεία να σβήσουν το φως που ακτινοβολούσε ο τυφλός μετά την θεραπεία του. Με την βία προσπάθησαν να τον τρομοκρατήσουν και με την ειρωνεία προσπάθησαν να τον εξευτελίσουν. Είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν πάντοτε οι εχθροί του Χριστού.

 Ο Ηρώδης απεκεφάλισε τον Πρόδρομο με την βία δια να μη τους ελέγχη, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι εσταύρωσαν τον Χριστό δια να μη χάσουν τα προνόμιά τους, η ρώμη θανάτωσε εκατομμύρια χριστιανούς, δια να μη χάσουν την κυριαρχία τους, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα χρησιμοποιούν την βία δια να επικρατούν.

 Οι πολέμιοι του Χριστού χρησιμοποιούν και το εξ ίσου φοβερόν όπλον την ειρωνεία. Οι φαύλοι ειρωνεύονται τους ευσεβείς. Οι φερόμενοι ως δυνατοί τους αδύνατους, οι έχοντες μειονεκτήματα κατωτερότητας αυτούς που νοιώθουν αισθήματα υπεροχής απέναντί τους.

 Η μανία και των πρώτων και των δεύτερων διωκτών του Χριστού πέφτει εις το κενόν. Η αλήθεια πάντοτε λάμπει και φωτίζει. Μπορεί να φαίνωνται ότι προσωρινά επικρατούν, κυριαρχούν και δι' αυτό εντυπωσιάζουν. Στο τέλος όμως, αποδεικνύονται κούφιοι και δειανοί από περιεχόμενο, δι' αυτό και εξευτελίζονται. Μόνο οι πραγματικοί χριστιανοί νικούν και θριαμβεύουν. Αρκεί όμως να έχουν το θάρρος που είχε ο τυφλός και να ομολογούν με παρρησία τον Χριστό.

 Που είναι οι Ηρώδεις, οι Νέρωνες, οι Διοκλητιανοί; Που είναι οι διώκτες των χριστιανών. Που είναι οι άθεοι και οι μηδενιστές και οι άπιστοι που ειρωνεύονται την πίστι. Που είναι οι πολέμιοι της Εκκλησίας; Πάντες α π ώ λ ο ν τ ο. Το μνημόσυνο αυτών απώλετο μετ' ήχου. Αύτη δε (η Εκκλησία) υπέρ τον ουρανόν αναβέβηκεν.

 Και σήμερα διώκουν την πίστι, την Ορθοδοξία. Ειρωνεύονται τους πιστούς. Προσπαθούν να εξευτελίσουν την Εκκλησία. Προσπαθούν να σβήσουν τον Ήλιο της Ορθοδοξίας. Νομίζουν πως έχουν την δύναμι να κρύψουν την αλήθεια. Νομίζουν πως μπορούν να αφανίσουν τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς, με τους διωγμούς, με τις ειρωνείες. Όποιος όμως θέλει να σβήση το φως, σβήνει ο ίδιος.

 Όσο λοιπόν και να θέλετε αγαπητέ κ. Στουραΐτη να πολεμίσετε την κατά πάντα Ορθόδοξη και συνάμα Ευλογημένη Ένωση, με συκοφαντικές δηλώσεις και σχόλια όπως αυτά που γράψατε εχθές, δυστυχώς δεν θα καταφέρετε να πετύχετε τίποτα απολύτως. Τουναντίον μάλιστα, επειδή δεν σας διακατέχει η δύναμη της αληθείας, γι' αυτό και δεν επιδιώκετε έναν εν αγάπη και αληθεία διάλογο προκειμένου εκεί να υποστηρίξετε όλα εκείνα για τα οποία κατηγορείτε την Ένωση. Σας είναι αρεστό και (παν)εύκολο, μόνο ''επ' άμβωνος'' του facebook σας να ''κηρύττετε'' την ''αλήθεια'' και να ξεστομίζετε βαριές κατηγορίες εις βάρος των Αρχιερέων της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κι όταν ο ίδιος ο Χριστός σας καλεί να υποστηρίξετε δημόσια πως όντως εσείς και ο Σεβ/τος Αμφιλόχιος απομείνατε οι μόνοι πλέον επί της γης Ορθόδοξοι, όταν ο ίδιος ο Χριστός σας καλεί να κυνηγήσετε τον διάλογο προκειμένου να αποδείξετε πως αυτά για τα οποία κατηγορείτε τους Αρχιερείς που ενώθηκαν είναι όντως αληθινά, όταν ο ίδιος ο Χριστός δια της Παραβολής του Καλού Ποιμένος σας λέει πως όχι μόνο πρέπει, αλλά και επιβάλλεται να συνδιαλεχθείτε προκείμένου αν όντως λέτε την αλήθεια να την κάνετε εμπράκτως γνωστή και σε εκείνους που δήθεν μπορεί να έφυγαν από την Εκκλησία κι έτσι να τους σώσετε, εσείς κλείνετε τα αυτία σας στα καλέσματα αυτά και απλά συνεχίζετε τις δήθεν ''αποκαλύψεις'' σας. Σας θυμίζω πως κάποτε εσείς ήσασταν εκείνος που δημόσια καλούσατε σε διάλογο τους οπαδούς των ''πέντε'' προκειμένου να τους αποδείξετε πως τα πιστεύω τους περί των εικόνων είναι λανθασμένα. Σήμερα όμως μόνο αυτό που δεν κάνετε. Γι' αυτό θα πρέπει να προσέξετε πάρα πολύ μήπως στην προσπάθειά σας να σβήσετε το φως, δηλαδή την αλήθεια, σβήσετε εσείς ο ίδιος. 

 Τα αυτά ισχύουν και για τους ''ανώνυμους'' υποστηρικτές της απλά και μόνο (δικής τους) ''αλήθειας''.  

''ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ ΕΠΑΝΑΓΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ''

 Χάριν των εγκαινίων του Ιερού Ναού αγίου Μάρκου του Αθηναίου εις Πόρτο Ράφτη Μαρκοπούλου Μεσογαίας Αττικής, παραθέττουμε μία παλαιότερη ομιλία, η οποία είχε εκφωνηθεί κατά τα εγκαίνια του Ιερού Ναού της Ιεράς Μονής ''Άξιον Εστί'', Πιερίας, την Δευτέρα 11 Ιουνίου 1995, υπό του τότε Αρχιγραμματέως της Ιεράς Συνόδου π. Κηρύκου, με θέμα: <<Προς εαυτόν επανάγου άνθρωπε>>.

 Ιδού η ομιλία αύτη:

 <<Προς εαυτόν επανάγου άνθρωπε, γίνου καινός αντί παλαιού...>>.

 Πατέρες και αδελφοί,

 Το μήνυμα της τελετής των Εγκαινίων, τα οποία προ ολίγου επετελέσαμεν εις τούτον τον Πανίερον Ναόν της Θεοτόκου ''Άξιον Εστίν'', είναι μήνυμα ανακαινισμού ψυχής και σώματος.

 Ο ιερός υμνωδός, ο οποίος συνέθεσε τα θαυμάσια εις περιεχόμενον και νοήματα τροπάρια των Εγκαινίων προσθέτει χαρακτηριστικώς: <<Ούτω τιμάσθω η των Εγκαινίων ημέρα>>. Άνθρωπε αν θέλης να τιμήσης τα Εγκαίνια του Ναού εγκαινίασε την ψυχήν και το σώμα σου.

 Ας το προσέξουμε ιδιαιτέρως αυτό το μήνυμα. Διότι πράγματι ο άνθρωπος δεν ευρίσκεται εις εαυτόν, έχασε τον εαυτόν του, έχασε την πραγματικότητα της υπάρξεώς του, έχασε τον προσανατολισμόν του. Εδημιούργησε μίαν ψεύτικην περί του εαυτού του εικόνα. Παρεμόρφωσε την εντός αυτού εικόνα του Θεού, παρεμόρφωσε το εσωτερικόν του κάλλος, ηλλοίωσε τον χαρακτήρα του, και <<άνθρωπος αυτός εν τιμή ων ου συνήκε, παρεσυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς>>.

 Και, ενώ ο Δημιουργός Θεός πλάσας τον άνθρωπον, ηλάττωσεν αυτόν βραχύ τι παρ' αγγέλους, δόξη και τιμή εστεφάνωσεν αυτόν, ούτος δια της πρώτης παραβάσεως, δια της αμαρτίας απώλεσεν το πρώτον εκείνο κάλλος, ημαύρωσεν της ψυχής το ωραίον και ενεδύθη τα φύλλα της συκής, της αισχύνης. Αλλά και σήμερον ο αποστάτης άνθρωπος το ίδιον πράττει. 

 Το μήνυμα των σημερινών Εγκαινίων, είναι μήνυμα της Εκκλησίας προς τον αποστάτην άνθρωπον, προς τον παραβάντα την <<εντολήν την ένθεον>>, είναι μήνυμα μετανοίας και επιστροφής, μήνυμα ανανήψεως και επανόδου εις την προτέραν δόξαν: <<Άνθρωπε προς εαυτόν επανάγου>>.

 Ο άνθρωπος εκτός εαυτού! Ο άθεος άνθρωπος, ο αρνητής του Θεού, ο υλιστής άνθρωπος ζη εκτός εαυτού. Ηρνήθη τον Θεόν, και έκαμεν τον εαυτόν του Θεόν. Η αθεΐα ο υλισμός είναι αφροσύνη. Δεν το λέγομεν ημείς. Το λέγει με τον πλέον χαρακτηριστικόν τρόπον η Αγία Γραφή <<Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός>>. Ηθέλησεν και ο σύγχρονος άνθρωπος να ζήση άνευ Θεού. Και το αποτέλεσμα, τρομερόν! Βαδίζει ολοταχώς προς την καταστροφήν! Εν τη αφροσύνη του κινδυνεύει να καταστρέψη από στιγμής εις στιγμήν τον εαυτόν του, το σύμπαν. Οι πόλεμοι, ο πυρηνικός εξοπλισμός, η μονομερής τεχνική εξέλιξις, τον οδηγούν εις την ολοκληρωτικήν καταστροφήν.

 Προς αυτόν τον εστερημένον συνέσεως άνθρωπον, προς τον άφρονα του εικοστού αιώνος, απευθύνεται η Εκκλησία: <<Άνθρωπε παύσε να ζης εις την αφροσύνην, επάνελθε εις τον εαυτόν σου. Ταπεινώσου ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού, και έσο βέβαιος, ότι θα επανεύρης τον πραγματικόν εαυτόν σου>>.

 Ο άνθρωπος εκτός εαυτού. Ο μακράν του Θεού ευρισκόμενος, ο εν ασωτεία και κραιπάλη, μακράν της πατρικής οικίας ενδιαιτώμενος, ζη εκτός εαυτού. Το λέγει και πάλιν η Αγία Γραφή εις την θαυμασίαν παραβολήν του ασώτου υιού. <<Εις εαυτόν δε ελθών>>. Προηγουμένως ήτο εκτός εαυτού.

 Πράγματι, τα πάθη απομακρύνουν τον άνθρωπον από την φυσική του ζωή. Ο άνθρωπος, όταν κυριευθή υπό των παθών, είναι εκτός εαυτού. Δεν ξεύρει τι κάνει, δεν ξεύρει τι ζητά, χάνει τα λογικά του. Τα ξυλοκέρατα της ασωτείας τον υποβιβάζουν εις την κτηνώδη ζωήν, εις την ζωήν των αλόγων ζώων. Τον κάμνουν να πιστεύη, ότι η προέλευσίς του είναι από τον πίθηκο. Υποβιβάζει έτσι την προσωπικότητά του.

 Η Εκκλησία τον προσκαλεί <<Άνθρωπε προς εαυτόν επανάγου>>.

 Άνθρωπος εκτός εαυτού! Δεν είναι μόνον οι υλισταί, οι σαρκολάτραι και οι άθεοι, οι οποίοι ζουν εκτός εαυτού, αλλά και όσοι θα ώφειλον να ήσαν σκοποί και λύχνοι επί την λυχνίαν.

 Η σύγχυσις, η σύγχρονος Βαβέλ, η αποστασία και η αφροσύνη εισήλθε και εις τους <<θεολογικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους>>.

 Η αποστασία εκ της Ορθοδοξίας υπερέβη παν όριον. Μετά την πτώσιν του Εωσφόρου, την πτώσιν του Ιούδα, την πτώσιν του Πάπα, την πτώσιν του συγχρόνου ανθρώπου, ιδού και η πτώσις των συγχρόνων ταγών του Νεοημερολογιτισμού - Οικουμενισμού.

 Ηρνήθησαν τους Πατέρας, ηρνήθησαν το Σύμβολον της Πίστεως, και εκήρυξαν Εκκλησιολογίαν αιρετικήν, οικουμενιστικήν. Είπαν από τας αρχάς του αιώνος μας. Μασώνοι και Οικουμενισταί Πατριάρχαι, ότι είναι εγωιστικόν να πιστεύωμεν ότι μόνον η Ορθοδοξία εκπροσωπεί την Εκκλησίαν του Χριστού. Αι αιρέσεις κατ' αυτούς είναι τμήματα της Εκκλησίας του Χριστού και πρέπει δια της αγάπης να ενωθούν δια να <<αναστήσουν την εκκλησίαν>>, η οποία δια των διαιρέσεων απέθανε. Αυτήν την αιρετικήν διδασκαλίαν ησπάσθησαν και εκήρυξαν οι Μασώνοι και Οικουμενισταί Πατριάρχαι και Αρχιεπίσκοποι και θεολόγοι, και την εφήρμοσαν με πρώτον βήμα την εισαγωγήν της Νεοημερολογιτικής Παπικής Καινοτομίας.

 Και έφθασαν σήμερον οι Οικουμνισταί να μην γνωρίζουν τί πράττουν και τί πιστεύουν. Αληθής Βαβυλωνία επικρατεί σήμερον. Ενώ θέλουν να λέγωνται ορθόδοξοι, ηλλοτριώθησαν τόσον από την Ορθοδοξίαν, ώστε να είναι παντελώς αγνώριστοι. Είναι εκτός εαυτού και εκτός της Ορθοδοξίας. Και προς όλους αυτούς, απευθύνει η Εκκλησία το επανάγου και τους καλεί εις επιστροφήν.

 Αλλά και προς όλους ημάς απευθύνεται σήμερον η Εκκλησία. Και ημείς εν τη αδυναμία μας, εν τη κοσμική φρονήσει, εν τη απερισκεψία μας, λυπώμεν τον Θεόν. Με τα πάθη μας απομακρυνώμεθα από την κατά Χριστόν ζωήν και ούτω γινόμεθα εκτός εαυτών. Είμεθα ταλαίπωροι άνθρωποι <<Τις ημάς ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου>>.

 Η Εκκλησία μας σήμερον μας καλεί να συνειδητοποιήσωμεν με τα συμερινά εγκαίνια ότι έχομεν ανάγκην συνεχούς πνευματικού εγκαινιασμού. <<Άνθρωπε εις εαυτόν επανάγου. Γίνου καινός αντί παλαιού. Ούτω θα τιμήσης την των εγκαινίων ημέραν>>. Αμήν. 

ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

 Εγκαίνια είναι η τελετή με την οποία καθιερώνεται και καθαγιάζεται ένας ναός και από απλό κτίσμα μεταβάλλεται σε οίκο λατρείας και προσευχής και η τράπεζά του σε ιερό θυσιαστήριο και αγία τράπεζα. Άλλωστε η ίδια η λέξη Εγκαίνια φανερώνει πως ένα πράγμα από παλαιό γίνεται καινούργιο και από μη ιερό, άγιο. Η καινούργια αυτή διάσταση όσον αφορά το ναό είναι ολοκάθαρη σ' όλες τις ευχές και τα τροπάρια της ακολουθίας. Χωρίς εγκαίνια δεν είναι δυνατή η τέλεση κανενός μυστηρίου παρά μόνο με τη χρήση του Αντιμηνσίου, λινού δηλ. υφάσματος, που μπορεί να αντικαταστήσει την αγία Τράπεζα μέχρι να γίνουν κανονικά τα εγκαίνια, αφού σ' αυτό υπάρχουν τμήματα λειψάνων αγίων.

 Πως γίνονται τα Εγκαίνια του Ιερού Ναού;  

 Η καθιέρωση του Ναού γίνεται από τον Αρχιερέα, που είναι τύπος του Χριστού, με την εξής σειρά και τάξη, ενώ για την όλη τελετή χρησιμοποιούνται αρκετά υλικά στοιχεία, όπως κερί καθαρό, μαστίχη, σμύρνα, θυμίαμα, λείψανα μαρτύρων, άγιο μύρο, μαρμαροσάπουνα, ροδόσταμο, κρασί, κατασάρκιο της αγίας Τραπέζης, Αντιμήνσια κ.α.

 Τα "υλικά" που χρειάζονται για την Ακολουθία των Εγκαινίων

α) Η λιτανεία των Ιερών λειψάνων

Το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας, ο Αρχιερεύς μεταφέρει στον Ι. Ναό που πρόκειται να εγκαινιασθεί τα ιερά λείψανα, τα οποία εναποθέτει σ’ ένα άγιο Δισκάριο, πάνω στην Αγία Τράπεζα.

 Το πρωί αφού τελειώσει ο όρθρος, με την ψαλμωδία σχετικών τροπαρίων γίνεται τριπλή περιφορά γύρω από το Ναό. Ο Αρχιερεύς ντυμένος με λευκή στολή, σύμβολο της καθαρότητας και της αγνότητας, με ιερό δέος φέρει στο κεφάλι του τον ειδικό δίσκο με τα άγια λείψανα σκεπασμένα με το ίδιο κάλυμμα που σκεπάζονται τα θεία δώρα.

 Οι ιερείς κρατούν το Ευαγγέλιο, το σταυρό και εικόνες, οι δε λαϊκοί προπορεύονται με τις λαμπάδες. Σε κάθε στάση διαβάζονται ορισμένα αναγνώσματα από την Καινή Διαθήκη και στη συνέχεια μπροστά στο Ναό, όπου ήδη έχει τοποθετηθεί ειδικό αναλόγιο γίνεται μία από τις κατανυκτικότερες τελετές της εκκλησίας μας. Η είσοδος δηλαδή πάλι στο Ναό γίνεται με ιδιόμορφο τρόπο. Οι θύρες είναι κλειστές.

 Ο Αρχιερεύς προστάζει αυτούς που είναι πίσω από τις πόρτες να τις ανοίξουν στο Βασιλέα της δόξης λέγοντας τα λόγια του Δαυίδ. «Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών…» (Ψαλ. 24ος), και ακούγονται από μέσα τα λόγια που οι άγγελοι έλεγαν αναμεταξύ τους κατά την Ανάληψη του Κυρίου. «Τις εστιν ούτος ο Βασιλεύς της δόξης».

 Έχουμε εδώ μίμηση ακριβώς των αγγέλων τη στιγμή της Ανάληψης. Και «οι πύλες ανοίγονται στην πρόκληση των φωνών -τονίζει ο Καβάσιλας- ωσάν να επρόκειτο οι φωνές να εισαγάγουν τον Χριστόν εις τον Ναόν». Με λαμπρό και πανηγυρικό λοιπόν τρόπο εισοδεύονται τα άγια λείψανα μέχρι το θυσιαστήριο, όπου ο Αρχιερεύς, πάλι, αφού τα βάλει σε ειδική θήκη με εύοσμο κηρομαστίχη, τα θυμιάζει, τα μυρώνει και τα τοποθετεί στο στυλίσκο που βρίσκεται στο μέσον της Τραπέζης ως το πιο κατάλληλο θεμέλιο. Κανένα άλλο θεμέλιο δεν είναι καλύτερο από τα ιερά λείψανα.

 Κι αυτό, όπως λέει ο Καβάσιλας γιατί «κανένα από τα μυστήρια δεν είναι πιο συγγενές προς το Χριστό απ’ ότι οι μάρτυρες. Έχουν τα πάντα κοινά με τον Κύριο δηλ. το σώμα και το πνεύμα και το σχήμα του θανάτου… Άλλωστε τα οστά αυτά είναι ο αληθινός Ναός και το θυσιαστήριο του Θεού, και ο αχειροποίητος αυτός Ναός είναι η απομίμηση του αληθινού».

β) Ο καθαρισμός της Αγίας Τραπέζης

 Μετά την τοποθέτηση των ιερών λειψάνων στη θέση που προαναφέραμε, ο Αρχιερεύς παίρνει το δοχείο με την κηρομαστίχη και τα αρώματα, που συμβολίζουν τα μύρα με τα οποία ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας άλειψε το σώμα του Κυρίου, και τα εκχύνει στην οπή της αγίας Τραπέζης για τη στερέωση του ανεγειρομένου Τάφου. Κατόπιν τοποθετείται η πλάκα στην οπή της αγίας Τραπέζης, ενώ ψάλλονται δύο ωραίοι ψαλμοί ο 142ος «Υψώσω σε ο Θεός μου, ο Βασιλεύς μου, και ευλογήσω το όνομά σου εις τον αιώνα» σαν ευχαριστία και ανάμνηση των θαυμασίων του Θεού, και ο 22ος «Κύριος ποιμαίνει, με…», που υμνεί τη φιλανθρωπία του Θεού.

 Εν τω μεταξύ ο Αρχιερεύς αφού πάνω από τα αρχιερατικά του άμφια βάλει στο λαιμό του, το λεγόμενο σάβανο, λευκού χρώματος, σύμβολο της σινδόνης με την οποία τυλίχθηκε το άγιο σώμα του Κυρίου, διαβάζει γονατιστός την ευχή «ο Θεός ο άναρχος και αΐδιος…» με την οποία παρακαλεί τον Θεό να αποστείλει το Πανάγιό του Πνεύμα και να αγιάσει το νέο Ναό. Ακολουθεί η πλύση και ο καθαρισμός της αγίας Τραπέζης με σαπούνι και νερό ζεστό, σύμβολο κι αυτό του Αγίου Πνεύματος του οποίου από δω και πέρα πλέον θα είναι όργανο η αγία Τράπεζα. Η όλη τελετή θυμίζει βάπτισμα.

 Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Η αγία Τράπεζα εικονίζει το Σωτήρα και δέχεται τα του βαπτίσματος όπως Εκείνος. «Είναι δε ανάγκη -τονίζει πάλι ο Καβάσιλας- να γίνει κάποια κάθαρση ενάντια στη δύναμη του πονηρού, κι όπως ο Αρχιερεύς με προσευχές αποκαθαίρει από κάθε επήρεια των δαιμόνων το ύδωρ με το οποίο βαπτίζει τον άνθρωπο, έτσι και σ’ αυτή την τελετή διαλέγει τις κατάλληλες προσευχές και με τον ίδιο τρόπο, όπως και πριν, με το νερό αποκλείει το πονηρόν».

 Μετά την κάθαρση της αγίας Τραπέζης για τους λόγους που αναφέραμε, ραντίζει ο Αρχιερεύς το ιερό θυσιαστήριο με ροδόσταμο, με το οποίο κάνουμε την Τράπεζα να ευωδιάζει και όπως λέει ο Καβάσιλας, μ’ αυτό δείχνουμε πως «φέραμε όλα όσα είναι απαραίτητα για να συμπληρώσουν την ανθρώπινη ζωή, δηλαδή φέραμε κι από τα αναγκαία κι από τα ευχάριστα κι απ’ αυτά κάναμε τη θυσία μας». Κατόπιν όπως και μετά το Βάπτισμα ακολουθεί η Χρίση με το άγιο μύρο, το οποίο φέρνει τη χάρη του Θεού στη γη. Το μύρον είναι η δύναμη του θυσιαστηρίου. Δύναμη που ενεργοποιείται, όπως τονίζει ο Καβάσιλας, με την παρουσία και τη χάρη των ιερών λειψάνων για τα οποία αναφέραμε πριν.

 Αφού επλύθη (εβαπτίσθη), εμυρώθη η αγία Τράπεζα, τώρα ήλθε η ώρα να βάλει τα καλά της. Αρχικά στην κάθε μια από τις τέσσερεις της γωνίες τοποθετείται ένα κομμάτι λινό ύφασμα στο οποίο είναι αγιογραφημένος κι ένας Ευαγγελιστής, επειδή η αγία Τράπεζα εικονίζει όλη την Εκκλησία στη στερέωση της οποίας συνέβαλαν οι Ευαγγελιστές, με τα Ευαγγέλιά τους. Κατόπιν τυλίγεται σταυροειδώς στην αγία Τράπεζα το πρώτο ένδυμα το λεγόμενο κατασάρκιο, σύμβολο της σινδόνης με την οποία τυλίχθηκε το σώμα του Χριστού. Στη συνέχεια τοποθετείται ο επενδύτης, η αγία ενδυτή η τραπεζόφορον κατά τον Συμεών Θεσσαλονίκης. Είναι το βασικό άμφιο της αγίας Τραπέζης, πολυτελές σύμβολο δόξης κατά τον Συμεών, αφού κατά τον ίδιο η αγία Τράπεζα «τάφος εστι και θρόνος του Ιησού».

 Τέλος τοποθετείται το λεγόμενο ειλητό, το οποίο εισήχθη στους βυζαντινούς χρόνους και αργότερα αντικατεστάθη από το γνωστό Αντιμήνσιο. Λέγεται πως το ειλητό δηλώνει το σουδάριο το οποίο έφερε ο Χριστός στο κεφάλι Του το χρόνο που βρισκόταν στο μνημείο και συμβολίζει την υπέρ ημών νέκρωση και Ανάσταση του Κυρίου.

 Επάνω σ’ αυτό τοποθετείται το ιερό Ευαγγέλιο και η τελετή τελειώνει με τη μύρωση και θυμίαση όλου πια του Ναού. Οι ευχές δε που διαβάζονται στο τέλος είναι γεμάτες ευχαριστία στο Θεό και παράκληση να γεμίζει με δόξα, αγιασμό και χάρη το νέο θυσιαστήριο έτσι ώστε πάνω σ’ αυτό να μεταβάλλεται η αναίμακτη θυσία σε σώμα και αίμα Χριστού και να αγιάζεται ο λαός του Θεού με τη συμμετοχή του σ’ αυτό το μυστήριο.

 Τελικά δηλαδή ο σκοπός των εγκαινίων δεν είναι μόνο ο αγιασμός του Ναού αλλά και δικός μας με τον πνευματικό αγώνα και την αληθινή ζωή. «Ούτως εγκαινίζεται ο άνθρωπος· ούτω τιμάται η των Εγκαινίων ημέρα».

 Σ’ αυτόν τον αγώνα έχουμε οπωσδήποτε οδηγό το Χριστό. Άλλωστε το λυχνάρι που στο τέλος της ακολουθίας ανάβει ο Αρχιερεύς πάνω στην αγία Τράπεζα συμβολίζει, κατά τον Καβάσιλα, το δικό Του Φως. «Αυτό το φως μπορεί να ανακαλύψει και να φέρει στο φως τα πάντα, όπως ακριβώς γέμισε τον Άδην το φως, όταν έφθασε εκεί ο Χριστός