ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ''ΣΤΕΦΑΝΙΤΕΣ'':

 ΑΓΑΠΗΤΟΙ, ΑΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ''ΠΑΛΑΤΙΑ'', ΚΙ ΑΦΟΥ ΗΔΗ ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΒΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΔΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΕΛΕΗΤΟ ΔΙΩΓΜΟ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ π. ΘΩΜΑ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ, ΤΌΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΝΑΟΥΣ ΤΗΣ ''ΣΥΝΟΔΟΥ'' ΤΩΝ ''ΠΕΝΤΕ'' ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ. ΔΙΟΤΙ, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ, ΑΛΛΑ Ο ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΟ ΡΟΥΦ. ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΑΣ ΝΑ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΤΕ ΝΑΟΥΣ ΤΩΝ ''ΠΕΝΤΕ'' ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΑΥΤΗ ΩΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΛΟΙ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ. ΔΙΟΤΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ, ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΕΚΑΣΤΟΥ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΙΣ ΚΑΝΕΙ ΦΑΝΕΡΕΣ!!! 

  

Η ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

 Η Ανάσταση συνεχίζεται! Αυτό δείχνει και η γιορτή της Αποδόσεως του Πάσχα. Τα ίδια γράμματα της νύχτας της Αναστάσεως, ακούγονται και κατά την Απόδοση του Πάσχα. Τελείται μια μέρα πριν από την γιορτή της Αναλήψεως.

 Κάθε μεγάλη γιορτή στην Ορθόδοξη λατρεία έχει την «απόδοσή» της. Κάθε γιορτή είναι ζωντανό γεγονός, που επαναλαμβάνεται στην ζωή της Εκκλησίας, στην ζωή του πιστού.

Αλλά και για άλλο λόγο γίνεται ο επανεορτασμός μιας εορτής, δηλαδή η απόδοσή της. Για να απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της γιορτής.

 Όταν ένα θέαμα είναι ωραίο, ποθούμε να το ξαναδούμε. Όταν ένα φαγητό είναι νόστιμο, θέλουμε να το ξαναγευτούμε. Ο εορτασμός κάποιου γεγονότος της ζωής του Χριστού ή της Θεοτόκου, προξενεί γλυκύτητα στην ψυχή, που θέλει να το ξαναγιορτάσει.

 Την γλυκύτητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός, την αισθανόμαστε για την γιορτή του Πάσχα. Γιορτή ευφροσύνης. «Πανήγυρις έστι πανηγύρεων». Ποτέ άλλοτε δεν σκιρτά η ψυχή τόσο πολύ, όσο την νύχτα της Αναστάσεως. Χαιρόμαστε για το θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου.

 Θρίαμβος της ζωής κατά του θανάτου. Του Χριστού κατά του Άδη. Της χαράς κατά της λύπης. Της αλήθειας κατά του ψεύδους. Αυτή η ευφροσύνη για την Ανάσταση του Χριστού είναι καθολική και αιώνια. Ουρανός και γη συγχορεύουν. Όχι μια φορά. Πάντοτε, αιώνια. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω· εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος» (κανόνας Πάσχα).

 Η Ανάσταση συνεχίζεται. Κάθε φορά, που τελούμε την θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία ξαναζωντανεύει μπροστά μας όλα τα στάδια της ζωής του Χριστού. «Οδεύωμεν  διά πασών των ηλικιών του Χριστού», όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος.  

 Ο Χριστός γεννάται, στην «πρόθεση», που τελείται στην αριστερή κόγχη του ιερού που μοιάζει με φάτνη. Ο Χριστός βγαίνει στον κόσμο για να κηρύξει το Ευαγγέλιό του, κατά την μικρή είσοδο, που ο ιερέας βγαίνει με υψωμένο το Ευαγγέλιο.Ο Χριστός ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα για να θυσιαστεί, κατά την μεγάλη είσοδο. Ο Χριστός υψώνεται πάνω στον Σταυρό και θυσιάζεται, κατά την προσφορά και τον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων, που γίνεται με την προσφώνηση: «Τα σα εκ των σων…». Ο Χριστός ανασταίνεται, κατά την μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων, που πλημμυρίζει την καρδιά από αναστάσιμη χαρά. Γι’ αυτό και ο λειτουργός, όταν κοινωνεί, ευθύς αμέσως λέει το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι…».

 Κάθε θεία Λειτουργία είναι μια ανάμνηση του Σταυρού και της Αναστάσεως. Είναι το σταυρώσιμο και αναστάσιμο Πάσχα. Ιδιαίτερα η Λειτουργία της Κυριακής έχει αναστάσιμο χαρακτήρα. Είναι η Λειτουργία της «μιας των σαββάτων». Την Κυριακή είναι όλα αναστάσιμα. Τα απολυτίκια των οκτώ ήχων, όλα αναστάσιμα. Αλλά και τα τροπάρια του όρθρου της Κυριακής. Κατεξοχήν αναστάσιμη είναι η περίοδος του Πάσχα, του Πεντηκοσταρίου, που αρχίζει την νύχτα της Αναστάσεως και τελειώνει την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

 Η Ανάσταση συνεχίζεται! Επαναλαμβάνεται κάθε φορά, που οι πιστοί έχουν Πάσχα. Οι κοσμικοί συνάνθρωποί μας μια φορά τον χρόνο έχουν Πάσχα. Και ούτε αυτό αντιλαμβάνονται. Δεν το απολαμβάνουν. Νομίζουν, πως Πάσχα είναι το σουβλιστό αρνί, τα κόκκινα αυγά, το γλέντι και το ξεφάντωμα! Οι πιστοί γιορτάζουν το αληθινό Πάσχα, μάλιστα πολλές φορές στην ζωή τους. Όταν με πίστη ζουν το μυστήριο του Χρίστου, το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως. Ζουν το νέο Πάσχα. Όταν κατορθώνουν και κάνουν μεγάλα περάσματα. Πάσχα σημαίνει διάβαση, πέρασμα. Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε, για να μας περάσει από την ενοχή της αμαρτίας στην δικαίωση. Από τα έργα του σκότους στην αγιότητα. Από την φθορά στην αφθαρσία.

 Κάθε φορά, που ξεπερνάμε τα γήινα, που υπερπηδάμε τα προβλήματα, που υπερνικάμε τις θλίψεις, που περνάμε το ορμητικό ποτάμι της ζωής ή την φουρτούνα της θάλασσας των πειρασμών, κάνουμε θαυμαστή διάβαση. Πάσχα γιορτάζουμε! Όταν αξιωνόμαστε να κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού. Με την θεία Κοινωνία κάνουμε όχι απλώς διάβαση, αλλά υπέρβαση. Ξεπερνάμε τα μέτρα μας. Αποκτάμε θεϊκές διαστάσεις. Αποσπόμαστε από την γη. Ξεκολλάμε από την λάσπη. Ανερχόμαστε προς τον ουρανό. Γινόμαστε κοινωνοί του Χριστού. Κοινωνοί των παθημάτων του και της Αναστάσεώς του. Γινόμαστε κοινωνοί θείας φύσεως (Β’ Πέτρ. α’ 4). Γινόμαστε Χριστοφόροι, Θεοφόροι.

 Η Ανάσταση συνεχίζεται! Επαναλαμβάνεται στην ζωή των Αγίων. Οι Άγιοι είναι αμαρτωλοί, που αναστήθηκαν. Σε ένα τροπάριο παρακαλούμε· «Ανάστησον ημάς πεσόντας τη αμαρτία». Η αμαρτία είναι θάνατος. Η μετάνοια είναι ανάσταση. Νύχτα σκοτεινή η αμαρτία, μέρα λαμπρή η ζωή της μετανοίας. Κάθε χριστιανός, που μετανοεί, είναι ένας αναστημένος. Κάθε Άγιος αποτελεί ζωντανή απόδειξη της δυνάμεως της Αναστάσεως. Η φωτεινή ζωή του αποτελεί ανταύγεια του αναστάσιμου φωτός.

 Ο ιερός Χρυσόστομος στην ομιλία του «Εις το Άγιον Πάσχα», αναφερόμενος στους νεοφώτιστους χριστιανούς, για κείνους, δηλαδή, που βαπτίζονταν ομαδικά κατά την νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, λέει: Θέλω να απευθύνω τον λόγο σ’ αυτούς, που την φωτόλουστη αυτή μέρα αξιώθηκαν του θείου βαπτίσματος. Οι νεοφώτιστοι είναι τα καλά δενδρύλλια της Εκκλησίας, τα λουλούδια τα πνευματικά, οι νέοι στρατιώτες του Χριστού. Πριν από χτες ο Κύριός μας βρισκόταν στον Σταυρό. Έτσι κι αυτοί, πριν από χτες βρίσκονταν στην κυριαρχία της αμαρτίας. Αλλά τώρα συναναστήθηκαν μαζί με τον Χριστό. Ο Χριστός σωματικά πέθανε κι αναστήθηκε. Αυτοί ήσαν πεθαμένοι στο λάκκο της αμαρτίας. Κι απ’ την αμαρτία αναστήθηκαν. Η γη τώρα την άνοιξη τριαντάφυλλα και γιασεμιά κι άλλα λουλούδια μας χαρίζει. Το βαπτιστήριο με τ’ αγιασμένα νερά μας χάρισε σήμερα ανθόκηπο πιο όμορφο απ’ της γης.

 Η αλλαγή του ανθρώπου αποτελεί την τρανότερη απόδειξη της Αναστάσεως. Απ’ τον τάφο της αμαρτίας ανασταίνεται ο άνθρωπος με την δύναμη της μετανοίας.

 Ποιό είναι δυσκολότερο; Το να αναστηθεί ένας αμαρτωλός από το μνήμα της ακολασίας ή το να αναστηθεί το σώμα του ανθρώπου από τον τάφο της φθοράς; Φαίνεται το δεύτερο δυσκολότερο. Κι όμως, το πρώτο είναι. Για την ανάσταση των σωμάτων καμιά αντίσταση δεν προβάλλεται. Για την αλλαγή της ψυχής υπάρχει η αντίσταση της θελήσεως, του παλαιού ανθρώπου.

 Πολύ δύσκολη η πνευματική ανάσταση. Το να γίνει: Ο θυμώδης, πράος. Ο χαρτοπαίκτης και φιλάργυρος, ελεήμων. Ο μέθυσος, εγκρατής. Ο σαρκολάτρης, σώφρων. Ο εγκληματίας, ήσυχος. Ο άγριος, άγιος. Αυτό το τόσο δύσκολο είναι γεγονός. Το βλέπουμε στον χώρο της χάριτος, στην ζωή της Εκκλησίας.

 Η Εκκλησία έχει την δύναμη της μεταμορφώσεως, της αλλαγής του ανθρώπου. Είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως. Ο Χριστός, η κεφαλή της Εκκλησίας, είναι όχι μόνο ο αναστάς εκ νεκρών, αλλά και ο εγείρων τους νεκρούς. Είναι νεκρεγέρτης ο Ιησούς Χριστός. Αφού, λοιπόν, γίνεται το δύσκολο, η ανάσταση τόσων αμαρτωλών, δεν μπορεί να γίνει το εύκολο, η ανάσταση των σωμάτων κατά την κοινή ανάσταση;

Αρχιμ. Δανιήλ  Γ. Αεράκη

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

 Τη Η΄ του αυτού μηνός, Μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού, επιστηθίου, φίλου, ηγαπημένου και παρθένου, Ιωάννου του Θεολόγου. Ήτοι, η σύναξις της Αγίας κόνεως, της εκπεμπομένης εκ του τάφου αυτού, ήγουν το μάννα.

Στίχοι

Ου Βρώσιν, αλλά ρώσιν ανθρώποις νέμει

Το του τάφου σου μάννα, μύστα Κυρίου.

Ογδοάτη τελέουσι ροδισμόν βροντογόνοιο

 Ο Ευαγγελιστής και Απόστολος Ιωάννης, ήταν αδελφός του Αποστόλου Ιακώβου. Η οικογένεια του και ο ίδιος καταγόταν απ’ την Γαλιλαία και ήταν ψαράδες στο επάγγελμα. Ο πατέρας του λεγόταν Ζεβεδαίος και η μητέρα του Σαλώμη. Ο Ιωάννης από μικρός βοηθούσε τον πατέρα του στο ψάρεμα, καθώς και ο αδελφός του ο Ιάκωβος. Δεν είχε καμια μόρφωση ούτε έμαθε πολλά γράμματα. Άπλα ψάρευε, όπως τον δίδαξε ο πατέρας του. Δεν είχε φίλους ούτε συναναστρεφότανε με μορφωμένους και σοφούς της εποχής εκείνης. Νέος ακόμη, από αγάπη προς τον Θεό, πήγαινε συχνά στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού, για να ακούσει το κήρυγμα του Ιωάννου του Προδρόμου, του βαπτιστή, του οποίου έγινε μαθητής.

 Ένα απόγευμα πού περπατούσε ο Ιησούς κοντά στην θάλασσα της Γαλιλαίας, είδε τον Ιωάννη να ψαρεύει και τον κάλεσε κοντά Του. Εκείνος άφησε αμέσως τα δίχτυα του και το ψάρεμα και μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο τον ακολούθησε χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς να ρωτήσει το παραμικρό. Η θεϊκή δύναμη του Κυρίου τον κατέκτησε αμέσως.

 Ο Ιωάννης, ο ταπεινός αυτός ψαράς, μετά την Ανάληψη του Κυρίου και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος έγινε μαζί με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο στύλος της Εκκλησίας.

 Ο Ιωάννης λοιπόν αγάπησε πολύ τον Διδάσκαλο του και έδειχνε αφοσίωση και σεβασμό απέραντο, αλλά και αγαπήθηκε από τον Χριστό και έτυχε πολλών διακρίσεων. Είχε την μεγάλη τιμή να συνοδεύσει τον Χριστό στο Θαβώριον Όρος για την Μεταμόρφωση και να ακούσει την θεϊκή φωνή την λέγουσαν: «Οὗτος ἔστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ὤ ηὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε». Και στον Μυστικό Δείπνο δίπλα στον Ιησού κάθισε ο Ιωάννης και διά την πολλή αγάπη, την οποίαν έτρεφε δι’ Αυτόν, τον ρώτησε: «Κύριε, τίς ἔστιν ὁ παραδιδούς σέ;» Αλλά και όταν ο Ιησούς συνελήφθη από τους Ιουδαίους, τον ακολούθησε με πολύ θάρρος και μπήκε στην αυλή του Αρχιερέως. Και όταν σταυρώθηκε ο Κύριος, πάλιν παρίστατο μετά της Παναγίας της Μητέρας του Θεανθρώπου. Αυτόν δε τον Ιωάννη, τον αγαπημένο Του μαθητή, επέλεξε ο Χριστός πάνω στον σταυρό, για να προστατεύσει την μητέρα Του, και η μεν Θεομήτωρ ήκουσε το «γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου», ο δε Ιωάννης ήκουσε το «ἰδού ἡ μήτηρ σου» (Ιω. ΙΘ΄ 2627).

 Ο Ιωάννης από της στιγμής εκείνης παρέλαβε την Παναγία και την οδήγησε στο σπίτι κοντά στην μητέρα του Σαλώμη και την φρόντιζε ακούραστα μέχρι της κοιμήσεώς της στο πεντηκοστό ένατο έτος της ηλικίας της.

 Πόση μεγάλη τιμή για τον Ιωάννη να γίνει ο προστάτης της Παναγίας μας, της Μητέρας του Θεανθρώπου! Δικαιολογημένα λοιπόν μας διαβεβαιώνει η Εκκλησία ότι ο ίδιος ο Ευαγγελιστής είναι αυτόπτης μάρτυρας των μεγάλων και συγκλονιστικών γεγονότων, πού περιγράφει στο Ευαγγέλιο του, τονίζοντας: «Οὗτος ἔστιν ὁ μαθητής ὁ μαρτύρων περί τούτων καί γράψας ταῦτα, καί οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἔστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ» (Ιω. ΚΑ΄ 24). Έχουμε την διαβεβαίωση ότι πορεύθηκε μαζί Του στον Γολγοθά για την σταυρική θυσία και ότι όλες τις δύσκολες στιγμές στάθηκε κοντά στον Χριστό με πίστη και αφοσίωση και ποτέ δεν τον αρνήθηκε.

 Ο Ιωάννης μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος γίνεται πάνσοφος. Κηρύττει τον λόγο του Θεού στα Ιεροσόλυμα και μετά την κοίμηση της Θεοτόκου στέλλεται από την Εκκλησία στην Ασία με κέντρο την Έφεσο και διδάσκει την Χριστιανική πίστη, σύμφωνα με την παράδοση, σ’ έναν λαό άγριο. Το φλογερό του κήρυγμα, το σάλπισμα της διδασκαλίας του Χριστού, συνάντησε σφοδρή αντίδραση, γιατί τα Χριστιανικά του κηρύγματα ήσαν κόντρα στις σατανικές πλάνες. Εκεί όπου παλιά φιλοσοφούσαν οι δαιμονόπληκτοι ειδωλολάτρες, πάλεψε πολύ, αλλά αποδείχτηκε φοβερός εχθρός των δαιμόνων. Εξαφάνισε το σκοτάδι και κυρίευσε την ακρόπολη των ειδωλολατρών εξιστορώντας κάθε μέρα και κάθε στιγμή την επίγεια ζωή του Ιησού Χριστού, την σταυρική Του θυσία και την Ανάσταση Του, σε όσους ήθελαν να τον ακούσουν. Έτσι η ειδωλολατρία έσβησε, και επικράτησε η φιλοσοφία του ψαρά και η δύναμις της Εκκλησίας, η δύναμις του Αγίου Πνεύματος, πού έστειλε ο Ουράνιος Πατέρας και ανέδειξε τους αλιείς, πανσόφους.

 Στην Πάτμο

 Ο Ιωάννης κάποια μέρα οδηγήθηκε αλυσοδεμένος στην Πάτμο. Βρέθηκα εξόριστος στην Πάτμο, λέγει ο ίδιος, εξαιτίας του λόγου του Θεού, τον οποίον κήρυττα, και για την μαρτυρία του Ιησού Χριστού, διότι παρουσίαζα τον Ιησού Χριστό στους ανθρώπους (Αποκ. Α΄ 9). Ο ιστορικός Ευσέβιος τοποθετεί την εξορία αυτή κοντά στο 14ον έτος της βασιλείας του αυτοκράτορα Δομετιανού, το 94 ή το 95 μ.Χ..

 Αλλά και στην Πάτμο ο φλογερός Ιωάννης δεν σταμάτησε την δράσι του, συνέχιζε το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου ακολουθώντας τα ίχνη του Κυρίου.

 Εκεί κατέλυσε στο σπίτι ενός καλού ανθρώπου του Μύρωνος. Αυτόν και την οικογένεια του τους έκανε σύντομα Χριστιανούς. Το σπίτι του Μύρωνος αποτέλεσε την πρώτη κατ οίκον εκκλησία.

 Το κήρυγμά του, ο ζεστός λόγος του κέρδιζε καθημερινά ψυχές και πολλοί απ’ αυτούς βαπτίζονταν. Στην παραλία της Πάτμου γίνονταν οι βαπτίσεις και σώζονται εκεί μέχρι σήμερα περιφραγμένα ερείπια του βαφτιστηριού του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστή. Εκεί σ’ αυτόν τον αγιασμένο χώρο, βαπτίστηκαν χιλιάδες άνθρωποι και έγιναν στρατιώτες του Χριστού.

Συγγραφή της Αποκαλύψεως

 Ο Ευαγγελιστής ευρισκόμενος στην Πάτμο εξόριστος, μέσα σε ένα Σπήλαιον, πού σώζεται μέχρι σήμερον και λέγεται Ιερόν Σπήλαιον ή Σπήλαιον της Αποκαλύψεως, έλαβε την Αποκάλυψη. Του την έδωσε ο ίδιος ο Θεός με οράματα, πού έβλεπε μπροστά στα μάτια του, ωσάν να έβλεπε εικόνες όπως σε κινηματογραφική ταινία, το μέλλον της Εκκλησίας και της ανθρωπότητας. Έλαβε ο Ιωάννης την Αποκάλυψη από τον Θεό και την έγραψε όχι μόνον διά τον εαυτό του, αλλά διά τους πιστούς της Εκκλησίας όλων των αιώνων.

 Είναι η Αποκάλυψις σαν μια επιστολή, μια εγκύκλιος, πού την στέλλει ο Θεός στις επτά Εκκλησίες της Μικράς Ασίας και δι’ αυτών σε ολόκληρη την Εκκλησία του Χριστού όλων των αιώνων.

 Η Αποκάλυψις είναι το μόνον προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Ο ίδιος ο Ιωάννης την ονομάζει καθαρά προφητεία. Μακάριος, λέγει ο αναγινώσκων τους λόγους της προφητείας (Αποκάλ. Α΄ 3), περιγράφει δηλαδή αυτά πού πρόκειται να γίνουν.

 Σ’ αυτό το βιβλίο βλέπουμε τον πόλεμο του σατανά κατά των οπαδών του Χριστού, αλλά και τον θρίαμβο της Εκκλησίας του Χριστού. Φαίνεται ο διωγμός των πιστών υπό των αντίχριστων, αλλά και η τιμωρία των αποστατών. Φαίνεται επίσης καθαρά η προστασία των ανθρώπων του Θεού. Όλοι οι πιστοί, πού βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία, παρ όλα τα βάσανα και τους διωγμούς θα βγουν στο τέλος νικητές.

 Βλέπουμε φυσικές αναστατώσεις, πού θα γίνουν στον ουρανό, στον ήλιο, στην θάλασσα. Βλέπουμε λιμούς και λοιμούς και σεισμούς κατά τόπους, για τα οποία ομιλεί ο Κύριος (Ματθ. 24 και Λουκά 21) και τα οποία θα συμβούν κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου.

 Έκτος από την Αποκάλυψη έγραψε ο Ιωάννης τις τρεις Καθολικές Επιστολές και το Ευαγγέλιο. Πρέπει δε να σημειώσουμε ότι ο Ιωάννης έγραψε στην Ελληνική γλώσσα, πού για μας τους Έλληνες αποτελεί μεγάλη τιμή.

Η Συγγραφή του Ευαγγελίου

 Τελευταίος απ’ όλους τους Ευαγγελιστές ο Ιωάννης και με προτροπή των πολυαρίθμων μαθητών και ακροατών του έγραψε το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στην Έφεσο, εκεί όπου εκοιμήθη σε βαθιά γεράματα. Η όμορφη ψυχή του και το διαυγές πνεύμα του χαριτώνονται από το Άγιο Πνεύμα, και αποκτά μίαν γλυκύτητα και μια σωφροσύνη. Μέσα του ζούσε η φύσις της Χριστιανικής αγάπης, η οποία συνδυαζόταν με το συναίσθημα της πίστεως, πού γινόταν μαχητική, όταν το απαιτούσε το καθήκον. Και «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν» (Ιω. Δ΄8). Η αγάπη και η πίστης είχαν γίνει στο είναι του μέτρο και γνώμη για τον ορισμό της αγιότητος.

 Όλες αυτές οι διδασκαλίες, πού άκουσε από τον Χριστό, έγιναν μέσα του κέντρο αγνότητας της ανθρώπινης ψυχής του με την συναίσθηση και την λειτουργία του πνεύματος του, ώστε να κατανοήσει όλες τις ιδέες και τα νοήματα για την συγγραφή του Ευαγγελίου, πού είναι μια θερμή έκφρασης αγάπης και προθυμίας. Είναι βαθύ και θεολογικό στο περιεχόμενο του γι’ αυτό ονομάζεται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και Θεολόγος.

 Ο Ιωάννης κατενόησε όσον ουδείς άλλος πόσον αξίζει η αρετή της αγάπης, και στο Ευαγγέλιο του και στις επιστολές του παντού περί αγάπης ομιλεί. Σε όλα τα κηρύγματά του έλεγε: «Τεκνία ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», όλο για την αγάπη κήρυττε, γιατί η αγάπη είναι η βάσις και η συνισταμένη όλων των αρετών.

 Και την αγάπη ο Ιωάννης την απέκτησε με κόπο και με αγώνα, διότι από μικρός ήτο φύσις ζωηρά, γι’ αυτό ο Κύριος τον ονόμασε βουνεργές (Μάρκ. Γ΄ 17), δηλαδή υιό βροντής, παιδί του κεραυνού, όπως θα λέγαμε σήμερα. Και όμως, δάμασε την ζωηρή αυτή φύση και τον ευέξαπτο χαρακτήρα, και απέκτησε τόσην αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, όσον ουδείς άλλος, γι’ αυτό και ονομάσθηκε και μαθητής της αγάπης.

 Με την αγάπη λοιπόν ο Ιωάννης νίκησε τις δυσκολίες, πού συνάντησε στις μακρινές χώρες, τα βάσανα πού υπέφερε απ’ τους ασεβείς, τους κατατρεγμούς, τούς ξυλοδαρμούς και τις φυλακές, με την αγάπη, αλλά και με την ενίσχυση του ίδιου του Θεού. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός σε όλους τους Αποστόλους, πριν αναληφθεί στους ουρανούς: «Καί ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἴμι πάσας τάς ἡμέρας», Άρα κι εμείς οι Χριστιανοί ως μαθητές του μαθητού του Χριστού πρέπει να έχουμε οδηγό και όπλον και στήριγμά μας την αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Και αν δεν έχουμε αληθινή αγάπη μέσα μας, να την ζητήσουμε από τον Θεό με προσευχή και εκείνος θα μας την δώσει.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΌ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ - ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Κυριακή έκτη από του Πάσχα, το εις τον εκ γενετής Τυφλόν 
εορτάζομεν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος
ημών Ιησού Χριστού θαύμα

Στίχοι.

Φωτός χορηγός, εκ φάους πέλον φαός,
Τον εκ γενετής ομματοίς Τυφλόν, Λόγε.

Τω απείρω ελέει σου, φωτοδότα Χριστέ ο Θεός ημών,
ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

 Η Ευαγγελική περικοπή της ημέρας αναφέρεται στο παράδοξο και εξαίσιο θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής Τυφλού (Ιω. 9 , 1 - 41).

 Ο Κύριος συνάντησε τον τυφλό στο δρόμο. Βλέποντας οι Μαθητές Του να τον κοιτάζει με προσοχή, βρήκαν την ευκαιρία να Τον ρωτήσουν, ''Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή;'' Η απάντηση του Κυρίου ήταν αφοπλιστική: ''Ούτε αυτός ήμαρτε, ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ''. Έπειτα έπτυσε στην γη και αφού έκανε πηλό επέχρισε τα μάτια του τυφλού και τον έστειλε να νιφθεί στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Η πράξη ήταν συμβολική. Στον τυφλό έλειπαν τα μάτια. Εκείνος που δημιούργησε τον άνθρωπο από το χώμα, δημιουργεί με το χώμα τα μάτια του τυφλού. Και τον στέλνει στην Κολυμβήθρα να νιφθεί, για να υπάρξουν πολλοί μάρτυρες του θαύματος.
 ''Ομματούται'' λοιπόν ο τυφλός και αμέσως προκαλείται σύγχυση. Οι γνωστοί του αμφιβάλουν αν είναι ο ίδιος, αυτός όμως ομολογεί την ταυτότητά του και τον τρόπο της θεραπείας του. Και η ομολογία του αυτή δημιουργεί σχίσμα στους Ιουδαίους. Καλούν τους γονείς του. Και αυτοί φοβούμενοι απαντούν ότι είναι ο γιος τους και να ρωτηθεί ο ίδιος ποιός τον θεράπευσε.
 Ο αμαρτωλός κόσμος αρνείται τα θαύματα του Θεού, ακόμη κι όταν είναι απόλυτα φανερά. Όποιος ομολογεί τη δύναμη του Θεού, αποτελεί πρόκληση για τον άθεο και αντίθεο κόσμο, γι' αυτό πρέπει να αποβληθεί. ''Συνετέθειντο οι Ιουδαίοι ίνα, εάν τις αυτόν ομολογήση Χριστόν, αποσυνάγωγος γένηται''. Για τούτο ''και εξέβαλον έξω αυτόν''. Την ομολογία μας για τον Χριστό δεν την χρειάζεται ο αρνητής Του κόσμος, αλλά εμείς οι ίδιοι. ''Ήκουσεν ο Ιησούς ότι εξέβαλον αυτόν έξω και ευρών αυτόν είπεν αυτώ. Συ πιστεύεις εις τον Υιόν του Θεού; απεκρίθη εκείνος και είπε. Και τις εστί, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν; είπε δε αυτώ ο Ιησούς και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου εκείνος εστίν. Ο δε έφη. Πιστεύω, Κύριε. Και προσεκύνησεν αυτώ.''
 Η εξιστόρηση του θαύματος έχει ασφαλώς και διδακτικό χαρακτήρα. Ο οσ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης λέγει για τους οφθαλμούς: ''Ον τρόπον ο ήλιος εν τη οικουμένη, ούτω και ο οφθαλμός τω σώματι. Και ώσπερ εκείνος εν τω λόγω σβεσθείη πάντα συνετάραξε και ο οφθαλμός ει αποσβεσθείη και πόδες αχρείοι και σχεδόν άπαν σώμα.'' Το σκεπτικό του Οσίου έχει αυτήν ακριβώς την πνευματική κατεύθυνση. ''Επειδή ο Θεός σου χάρισε τους οφθαλμούς - σημειώνει ο Ιερός Χρυσόστομος - εις ποίον από τους δύο αυρίσκιες εύλογον να τους μεταχειρισθής, εις τον Θεόν ή τον διάβολοβ; Διότι, όταν βλέπεις αδιακρίτως, χωρίς τον χαλινόν της Ευαγγελικής τυφλότητος, τότε εις τον διάβολον λεχεις αφιερώσει τους οφθαλμούς''. 

Προφητεία Αγίου Ανατόλιου της Όπτινα: «Θα αρχίσει ανεπαισθήτως να διαστρέφει τις διδασκαλίες και τους θεσμούς της Εκκλησίας..»

 <<... Από αυτό θα εξαπλωθούν παντού αιρέσεις και θα πλανήσουν πολλούς ανθρώπους. Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πονηριά, με σκοπό να ελκύση εντός της αιρέσεως εάν ήτο δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς.

 Δεν θα αρχίσει κατ' ευθείαν να απορρίπτη τα δόγματα της Αγίας Τριάδος, την θεότητα του Ιησού Χριστού και την αρετή της θεοτόκου, αλλά θα αρχίση ανεπαισθήτως να διαστρέφη τις διδασκαλίες και τους θεσμούς της Εκκλησίας και το πραγματικό νόημά τους, όπως μας παρεδόθησαν από τους Αγίους Πατέρες εν Αγίω Πνεύματι. Ολίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, εκείνοι μόνον οι πλέον πεπειραμένοι εις την πνευματικήν ζωήν. Οι αιρετικοί θα πάρουν την εξουσίαν επί της Εκκλησίας (1) και θα τοποθετήσουν ιδικούς των υπηρέτας παντού (2), οι δε πιστοί θα καταφρονώνται (3).

 Ο Κύριος είπεν: <<από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς>> και έτσι από τους καρπόύς των, όπως επίσης και από τους αληθινούς ποιμένας. Αυτοί είναι πνευματικοί ληστές, λεηλατούντες το πνευματικόν ποίμνιον και θα εισχωρούν εις την αυλήν των προβάτων (την Εκκλησίαν) αναβαίνοντες αλλαχόθεν (και όχι από την πύλην), όπως ακριβώς προείπεν ο Κύριος. Θα εισχωρούν παρανόμως, μεταχειριζόμενοι Βίαν και καταπατούντες τους Θείους Θεσμούς (4). Ο Κύριος τους αποκαλεί κλέπτας (Ιω. Ι, 1). Πράγματι, το πρώτο έργο που θα κάνουν θα είναι ο διωγμός των αληθινών ποιμένων (5), η φυλάκισις και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατον σ' αυτούς να λεηλατήσουν τα πρόβατα. 

 Γι' αυτό παιδί μου, όταν ίδης την παραβίασιν της Πατερικής Παραδόσεως και της Θείας Τάξεως εις την Εκκλησίαν, της τάξεως που εγκαθιδρύθη από τον ίδιον τον Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και προς το παρόν μπορεί να αποκρύπτουν την ασέβειά τους. Ακόμη θα διατστρέφουν την Αγίαν Πίστιν (Ορθοδοξίαν) ανεπαισθήτως με σκοπό να επιτύχουν, καλύτερα να παραπλανήσουν και δελεάσουν τους απείρους στα δίκτυα τους. Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των Ποιμένων, αλλά εναντίον όλων των υπηρετών του Θεού, διότι όλοι εκείνοι που θα κυβερνώνται από την αίρεσιν δεν θα ανέχονται την ευσέβειαν. Να αναγνωρίζης αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτων, από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη τους για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, ενσπείροντες πανταχού έχθραν και κακίαν. Οι αληθινοί υπηρέται του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον πλησίον και είναι υπήκοοι εις την Εκκλησίαν (6) .

 Οι Μονάζοντες θα καταπιέζονται μεγάλως από τους αιρετικούς και ο μοναχικός βίος θα περιφρονείται. Τα Μοναστήρια θα λιγοστεύσουν, ο αριθμός των μοναχών θα μειωθεί και αυτοί που θα μείνουν θα υποφέρουν ποικίλους εκβιασμούς. Αυτοί οι εχθροί του μοναχικού βίου τέλος πάντων έχοντες εμφάνισιν μόνον ευσεβείας, θα προσπαθούν να ελκύουν τους μοναχούς με το μέρος των, υποσχόμενοι σ' αυτούς προστασία και γήινα αγαθά, κακοποιούντες τους αντιτιθεμένους σ' αυτούς με διώξεις. Αυτές οι κακοποιήσεις θα προξενούν μεγάλη απόγνωση στους ολιγοψύχους, αλλά εσύ παιδί μου να χαίρεσαι, διότι έχεις ζήσει μέχρι τούτον τον καιρόν, επειδή σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου (Ματθ. Ι΄. 32), πιστοί τότε, που δεν έχουν δείξει τίποτα άλλες αρετές, θα λάβουν στεφάνους μόνον και μόνον επειδή εστάθησαν στερεοί εις την πίστιν. Να φοβήσαι τον Κύριον, παιδί μου. Να φοβήσαι μήπως απολέσης τον στέφανον που ετοιμάσθηκε για σένα. Να φοβήσαι μην αποβληθής παρά του Κυρίου εις το σκότος το εξώτερον και την αιώνιον κόλασιν. Στέκε ανδρείως εις την πίστιν και εάν είναι αναγκαίον υπόμενε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και Ομολογηταί θα βλέπουν με χαρά τους αγώνας σου.

 Όμως αλλοίμονον στους μοναχούς σ' αυτές τις ημέρες που θα είναι δεμένοι με υπάρχοντα και πλούτη, οι οποίοι ένεκα της αγάπης, της <<ειρήνης>> θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν εις τους αιρετικούς. Αυτοί θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους με το να λένε <<εμείς συντηρούμε και σώζομε το μοναστήρι, και ο Κύριος θα μας συγχωρήση>>. Οι ταλαίπωροι και τυφλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι δια μέσου της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέρχονται στο μοναστήρι, το οποίον δεν θα είναι πλέον τότε άγιο μοναστήρι, αλλά γυμνοί τύχοι από όπου η χάρις θα αποχωρεί.

 Ο Θεός οπωσδήποτε είναι ισχυρότερος από τους εχθρούς και ποτέ δεν θα εγκαταλείψη τους υπηρέτας του. Αληθινοί Χριστιανοί θα ευρίσκονται έως τέλος του αιώνος τούτου, μόνον που θα προτιμούν να ζουν σε απομακρυσμένους και ερημικούς τόπους. Να μην φοβήσαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβήσαι την ολέθριον αίρεσιν, διότι αυτό είναι που μας γυμνώνη από την Θεία Χάρη και μας χωρίζει από τον Χριστόν. Αυτός είναι και ο λόγος δια τον οποίον ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να θεωρούμε τους αιρετικούς σαν χριστοκαπήλους και ειδωλολάτρας. Και έτσι παιδί μου ενδυναμού με την Χάριν του Ιησού Χριστού. Βιάσου να ομολογήσεις υπέρ της πίστεως και να υπομένεις θλίψεις σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού. Βιάσου να ομολογήσεις υπέρ της Πίστεως και να υπομένεις θλίψεις σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού ( Β Τιμ. Β 1 - 3), ο οποίος είπε <<γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής>> (Αποκ. β΄ 10). Εις Αυτόν συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι ας είναι Δόξα, Τιμή και Κράτος εις αιώνας αιώνων. Αμήν. 

________

(1): Αυτό δεν έπραξε και ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ δια το ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΝ Βούλευμά του πρ. Πειραιώς κ. Νικόλαος; Δεν ζήτησε και έλαβε την Εξουσίαν επί της Εκκλησίας; Από το 1995 ζητούσε (σαν μικρό παιδί) να γίνει έστω και για λίγους μήνες Αρχιεπίσκοπος. Την χρονολογία αυτή δεν ήταν που έλεγε πως δεν ακολουθεί τους << Πέντε >> εις το σχίσμα τους διότι φοβόταν μήπως δεν τον κάνουν Αρχιεπίσκοπο; 

(2): Ιδικούς του υπηρέτες δεν τοποθέτησε εις τον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Κάτω Ηλιουπόλεως ο πρ. Πειραιώς, όταν λίγες ημέρες πριν την κατάληψη μοίρασε φακέλους διορισμού σε άτομα της εμπιστοσύνης του, χωρίς να ρωτήσει τον επί τριάντα χρόνια εφημέριο της Εκκλησίας;

(3): Οι πιστοί δεν καταφρονήθηκαν από τον πρ. Πειραιώς, όταν ΔΗΜΟΣΙΑ τον ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΑΝ για ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ και κανείς δεν τους έλαβε υπόψιν; Οι πιστοί ενορίτες της Αγ. Τριάδος, δεν καταφρονήθηκαν από τον πρ. Πειραιώς, όταν του έστειλαν αρκετές Επιστολές με τις οποίες του εξέφραζαν τα παράπονά τους και του εξηγούσαν τους λόγους δια τους οποίους δεν μπορούσαν να τον δεχθούν ως <<αρχιε/πο>>; Ακόμη, ακόμη, και ο ίδιος ο Παπάς και Επί Τριάντα και Πλέον Έτη Εφημέριος της Αγίας Τριάδος, π. Θωμάς Κοντογιάννης, δεν ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΘΗΚΕ από τον πρ. Πειραιώς, όταν του έστειλε δύο Επιστολές στις οποίες ΟΥΔΕΠΟΤΕ έδωσε σημασία; Όπως επίσης, καταφρόνηση δεν ήταν το γεγονός πως την ημέρα της Καταλήψεως της Αγίας Τριάδος, ο κ. Νικόλαος δεν έδωσε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ σημασία στους Πιστούς και στον Ιερέα της ενορίας αυτής, και παρά ταύτα τόλμησε να ''λειτουργήσει'';

(4): Με βία δεν προσπάθησε ο τότε υποτακτικός του ψευδοαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου να αλλάξει τις κλειδαριές της Αγίας Τριάδος, όταν χειροδίκησε εις βάρος ηλικιωμένης γυναικός; Ή μήπως βία δεν υπήρξε και κατά την ημέρα της εις ''επίσκοπον χειροτονίας'' του Σεβαστιανού; Όσο δε δια τους Θείους Θεσμούς... Αυτοί καταπατήθηκαν υπέρ του δέοντος από την ''Νικολαίτικη σύνοδο'', κι αυτό εκτός από τον Σεβ/το Κήρυκο το επιβεβαίωσε και ο Μακαριστός Επίσκοπος Γαλακτίων με την προς τον Νικόλαο Επιστολή του.

(5): Δυστυχώς και αυτό το έπραξε ο τότε ψευδοαρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος και μάλιστα εις διπλούν. Καθώς τον πρώτο που πρασπάθησε και τελικά δεν πέτυχε να εκδιώξει από την ενορία του Αγίου Δημητρίου εις το Μενίδι ήταν ο Σεβ/τος Κήρυκος. Αλλά και τον π. Θωμά εκδίωξε από την αγ. Τριάδα.

(6): Πότε η ''σύνοδος'' του πρ. Πειραιώς κ. Νικολάου έκανε υπακοή εις την Εκκλησία; Μήπως ως Υπακοή μπορεί να λογιστεί η παράνομη Παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Ανδρέου; Μήπως ο παράνομος τρόπος εκλογής του πρ. Πειραιώς ως δήθεν <<αρχιεπισκόπου>>; Ή μήπως όλες οι από τότε αποφάσεις της εν λόγω ''συνόδου'';

   

  

Η ΕΝ ΚΥΠΡΩ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ''ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ'' ΤΗΣ ''ΣΤΕΦΑΝΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ''

 ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΗΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ;

 ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΤΕ Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΛΩΒΗΤΟΙ;

 ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΚΚΛΙΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΟΧΙ, ΚΑΜΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

 ΣΥΜΦΩΝΑ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΙΓΟΝΤΑΡΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΨΕΥΔΟΜΑΤΘΑΙΪΚΟΥΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΠΟΥ ΒΑΦΤΙΖΟΥΝ (ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΙΣΟΥΙΤΕΣ) ΤΗΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. 

ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ;

 1. ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ''ΣΤΕΦΑΝΙΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ'' ΕΠΡΑΞΑΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΔΙΟΤΙ ΜΕΣΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΝΑΟ ΒΡΙΣΚΟΝΤΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟ.

2. ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΚΟΠΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

 ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΩ ΜΕΤΕΒΗ Ο κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ; ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ, ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ''ΣΤΕΦΑΝΙΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ''.

3.ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΚΟΙΝΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ (π.χ. ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ Ή ΤΩΝ ΥΜΝΩΝ, ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΙΣ ΚΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ)

ΙΔΟΥ:

 Ο κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΚΕΛΕΥΣΜΑ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΣΚΥΒΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.   

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ:

 ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΧΟΥΜΕ ΟΧΙ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ (ΟΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΛΕΝΕ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ), ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΠΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΥΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ.

 ΚΑΙ ΙΔΟΥ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ:

   

ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ <<Ο.Π.>>:

ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

 ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ ΕΙΣ ΚΕΡΑΤΕΑΝ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΤΕΡΑΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΕΙΣ ΚΟΥΒΑΡΑΝ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΤΑ ΠΡΟΠΥΡΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΙΔΡΥΣΕΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΟΤΑΝ ΚΑΤΗΛΘΕΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΔΙΑΚΟΝΗΣΗ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ...

 ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΚΑΙΕ ΚΑΙ Η ΛΑΜΨΙΣ ΤΟΥ ΕΦΘΑΝΕ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΟΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΕΠΕΧΕΙΡΗΣΑΝ, ΚΙΝΗΣΑΝΤΕΣ ΝΕΡΩΝΕΙΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ, ΝΑ ΤΟ ΣΒΗΣΟΥΝ... ΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ, ΑΦΟΥ ΚΑΤΩΡΘΩΣΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ, ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΝΑ ΑΡΠΑΣΟΥΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΔΙΩΞΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ, ΤΩΡΑ ΜΕΡΙΜΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΤΟΥΤΩΝ ΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΚΑΙ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟΝ ΠΑΠΟ - ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΔΙ' ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ... ΕΤΣΙ ΜΟΝΟΝ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ, ΚΑΘ' ΗΜΑΣ, ΚΑΙ Ο ΑΠΗΝΗΣ ΔΙΩΓΜΟΣ (ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΩΣ) ΚΑΙ ΑΙ ΥΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΙ ΚΑΘ' ΥΜΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΑΡΝΗΣΙΣ ΤΩΝ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΔΙΑ '' ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ'' ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΙΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ...

 ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΣ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΩΝ, ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΝ ΤΩΝ, ΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΗΝ ΒΑΒΥΛΩΝΕΙΟΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΝ ΤΩΝ, ΑΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥΝ ΠΛΟΥΤΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΓΑΘΑ, ΑΣ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΝ ΤΑΣ ΑΠΟΘΗΚΑΣ ΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΙΖΟΝΑΣ ΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΝ ΑΥΤΑΣ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΠΟΥΝ ΩΣΑΝ ΤΟΝ ΑΦΡΟΝΑ ''ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΑΓΑΘΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΙΣ ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ... ΦΑΓΕ, ΠΙΕ, ΕΥΦΡΑΙΝΟΥ''... ΘΑΛΘΗ ΟΜΩΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΘΑΛΘΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ, ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ, ΤΟ ''ΑΦΡΟΝ, ΑΦΡΟΝ ΤΑΥΤΗ ΤΗ ΝΥΚΤΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΣΙΝ ΑΠΟ ΣΟΥ... Α ΔΕ ΗΤΟΙΜΑΣΑΣ ΤΙΝΙ ΕΣΤΑΙ'';...

 ΘΑΛΘΗ ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΟΤΙ ''Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΙΑ ΣΠΙΘΑ... ΑΥΤΗ Η ΣΠΙΘΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΒΗΣΗ ΠΟΤΕ... ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΘΑ ΛΑΜΨΗ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ''... ΘΑ ΛΑΒΗ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ... ΑΥΤΗΚΟΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΙΚΗΣ ΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΗΤΟ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΕΡΕΥΣ π. ΘΩΜΑΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ (ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ), ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΞΕΔΙΩΞΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΕΟΝ ΒΑΡΒΑΡΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΝ ΙΔΡΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΗΤΟΙ ΤΗΝ ΣΤΕΓΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ, ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΗΤΟ Ο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΚΤΗΤΩΡ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΞΕΔΙΩΞΑΝ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΥΔΟΚΗΣΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ... ΑΛΛΑ ΔΙΚΑΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΑΣ ΗΓΑΠΗΣΕΝ. 

ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1971

Του Θεολόγου Χαρίλαου Στουραΐτη

1] Η ρωσική σύνοδος υπό του Φιλαρέτου δεν ήταν αρμόδια ούτε να κρίνει και ούτε να αποφανθεί για την Ιεραρχία της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, απ' την στιγμή που είχαν αναγνωρίσει την γιαλαντζί χειροτονία του Ακακίου Παππά, η οποία έγινε το 1961, και επίσης, επειδή είχαν πλήρη κοινωνία μετά του Νεοημερολογιτισμού - Οικουμενισμού.

2] Η Ιερά Σύνοδος, οι σύμβουλοι και όλοι όσοι ασχολήθηκαν πριν και μετά την μετάβαση της εξαρχίας εις Αμερικήν, εγνώριζαν για τα παραπάνω;

3] Αφού ήταν κακόδοξοι οι Ρώσοι και τους έκαναν οι δύο, Κάλλιστος και Επιφάνιος, Ορθοδόξους, όπως διατείνονται κάποιοι, γιατί να διαβασθούν ευχές απ' την πλευράν των Ρώσων και όχι απ' την πλευράν των δύο;

 Γιατί αυτό που συνέβη τότε, είναι από τα πρωτάκουστα, να είναι κάποιος κακόδοξος, να αποδέχεται την Ορθόδοξον Ομολογίαν για να γίνει Ορθόδοξος και στην συνέχεια αυτός να διαβάζει συγχωρητικές ευχές στους Ορθοδόξους!!!


4] Αφού οι Ρώσοι, αποδέχθηκαν την Ομολογίαν μας, γιατί δεν έστειλαν πίσω στην Ελλάδα τους δύο, και να διαμηνύσουν στους Ακακιακούς [Φλωρινικούς] ότι κοιτάξτε, αυτοί είναι Ορθόδοξοι και αυτοί έκαναν εμάς Ορθοδόξους, οφείλετε λοιπόν, να κάνετε και εσείς το ίδιο.
 Γιατί δεν το έπραξαν αυτό;

5] Το 1974 διεκόπη η ένωσις μαζί τους, επειδή διακήρυξαν, ότι αποδέχονται τον Νεοημερολογιτισμόν, ότι κοινωνούν μαζί του και ότι, δεν είναι αρμόδιοι να αποφανθούν για το αν δεν έχουν θείαν χάριν. Κάτι που διατρανώνεται μέσα από τις αποφάνσεις των Πανορθοδόξων Συνόδων του 16ου αιώνος.
 Ποιά Ομολογία μας λοιπόν, αποδέχθηκαν το 1971 και έγιναν Ορθόδοξοι, απ' την στιγμή που η Ομολογία μας δηλώνει σαφώς και κατηγορηματικώς, ότι ο Νεοημερολογιτισμός είναι αίρεση, σχίσμα και χωρίς θείαν χάρι;

6] Οι δύο Αρχιερείς, άμα τη επιστροφή τους στην Ελλάδα, είπαν ή δεν είπαν ψέμματα για να συσκοτίσουν, να συγκαλύψουν και να αποφύγουν τις ευθύνες τους και την τιμωρία τους. 

7] Ο Λαός του Θεού, με το συλλείτουργο στο Μοσχάτο, ευφράνθη, διότι του είπαν ψέμματα, ότι δηλαδή οι Ρώσοι έγιναν Ορθόδοξοι, αυτό έκανε τους πιστούς να χαρούν...

8] Μήπως για να διαβάσουν οι Ρώσοι αυτά που διάβασαν στους δύο, αυτό το έκαναν επειδή θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ορθοδόξους, και τους δύο Αρχιερείς μας κάτι άλλο;

9] Μήπως, ήταν ψέμματα τα περί ιεραποστολής στην Αμερικήν; Μήπως τους ενοχλούσε το <<Υφ' ενός>> και θεωρούσαν προβληματικές τις χειροτονίες του αγίου Πατρός;

10] Η τεράστια ευθύνη για τα γεγονότα του '71, βαραίνει συγκεκριμένα πρόσωπα, που ποτέ όμως δεν τους αποδόθηκε αυτή!!!
 Η Εκκλησία του Θεού έμεινε αλώβητος απ' αυτήν την σκευωρίαν, γιατί ο Λαός του Θεού διαφύλαξε την Ιεράν παρακαταθήκην.
 Αυτός ο Λαός του Θεού αντέδρασε σθεναρώς, μόλις κατάλαβε την πλεκτάνη και δεν απεδέχθει ούτε χειροθεσίες, ούτε συγχωρητικές ευχές από κακοδόξους Οικουμενιστές, όπως ήταν οι Ρώσοι [ οι οποίοι απεκήρυξαν τον Νεοημερολογιτισμόν το 1983;], γιατί οι χειροτονίες του Αγίου Βρεσθένης ήταν πλήρεις Θείας Χάριτος και επιβεβλημένες.
 Ήταν και είναι ο Φάρος που οδηγεί την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ελλάδος έναντι του σκοταδισμού που επιφέρει ο Οικουμενισμός, ο οποίος άλωσε τους τότε αρχιερείς, οι οποίοι κατέληξαν σ' αυτόν.

  

  

Αφιερωμένο εις τους ΕΓΓΥΣ και τους ΜΑΚΡΑΝ που μας κατηγορούν για την ενασχόλησή μας με τα Εκκλησιαστικά θέματα.

Ο ΜΗ ΛΕΓΩΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΣΤΙ

ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥΤΕΣΤΙ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

ΤΩΝ ΠΛΑΝΩΜΕΝΩΝ

ΤΟ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

 Διαβάζουμε από το Πηδάλιον τα εξής: << Ο δε παραιτησάμενος την Επισκοπήν, φανερόν ότι ουδέ επίσκοπος πρέπει να ονομάζεται [ έξω μόνον με το, πρώην], κατά τον Βλάσταριν και Ζωναράν. Ει δε το όνομα του Επισκόπου [ή Αρχιεπισκόπου, το ίδιο είναι] δεν πρέπει να έχη, πολλώ μάλλον ουδέ την τιμήν, ουδέ την ενέργειαν του Επισκόπου>> Και πάλιν: <<Αλλά τί λέγω, ότι οι παραιτούντες πρέπει να μη λαμβάνωσι την τιμήν και την κλήσιν του Επισκόπου; Αυτοί πρέπει ακόμη και να αφοτίζωνται, ανίσως δεν καταδέχωνται την προστασίαν του Ποιμνίου όπου ενεπιστεύθησαν...>> 

ΠΗΔΑΛΙΟΝ. ΕΚΔ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ. ΣΕΛ.180, 181

 Τα ίδια έλεγαν πολλοί σε εκείνους που επέβαλαν την παραίτηση του τότε Αρχιεπισκόπου Ανδρέου, αλλά αυτοί άρχισαν να μοιράζουν αφειδώς καθαιρέσεις, αφορισμούς και αναθεματισμούς προς όλους εκείνους που προσπάθησαν να αποτρέψουν μία τέτοια Ιερόσυλη πράξη. Δυστυχώς το σχίσμα εξ αυτής της αιτίας δεν απεσοβήθη. Τοποθετήθηκε στην Επισκοπή Αθηνών ο Νικόλαος, κληρικός με αιρετικές θέσεις για τις εικόνες, ενάντια στους Δογματικούς Όρους της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής, για την εμψύχωση του Βρέφους και κυρίως, έχοντας στην πλάτη του το γνωστό κατάπτυστο Βούλευμα, που τον αθώωσε με βάσει την <<χειροθεσία>>.

  Λίγο αργότερα, ο ίδιος, χειροτόνησε και κάποια αξιόλογα πρόσωπα, στα οποία όμως, μετέδωσε την μόλυνση των αιρετικών Θέσεών του...

 Η Γνήσια Εκκλησία της Ελλάδος είναι παρούσα και περιμένει τη μετάνοια και επιστροφή όλων. Προσεύχεται για τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα, και δεν τον αναθεματίζει, όπως Επιτάσσουν οι Κανόνες. Και αυτό το κάνει, διότι γνωρίζει το παρασκήνιο το οποίο ενήργησε όλα αυτά τότε, παρασύροντας τον ηλικιωμένο Αρχιεπίσκοπο σε μία αντιεκκλησιαστική, αντικανονική και αντορθόδοξη πράξη.

ΑΡΑΓΕ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ''ΗΓΟΥΜΕΝΟ'' ΚΑΙ ''ΑΡΧΙΕΠ/ΠΟ'' ΟΜΙΛΕΙ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΜΩΥΣΕΩΣ;

 <<... ΕΝ ΤΑΙΣ ΗΜΕΡΑΙΣ ΕΚΕΙΝΕΣ... ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΧΕΙΡΙΖΕΣΘΑΙ ΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΑΝΔΡΕΣ ΑΔΟΚΙΜΟΙ ΑΡΕΤΗΣ, ΑΠΙΣΤΟΙ... ΜΗ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΕΣ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑΝ ΟΔΟΝ ΕΚ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΑΜΕΛΕΙΣ, ΦΙΛΟΜΕΡΙΜΝΟΙ, ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ ΜΕ ΔΩΡΑ ΑΡΠΑΖΟΝΤΕΣ... ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΤΗΧΕΙΝ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΤΕΙΝ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟΝ... ΕΚ ΤΗΣ ΤΟΙΑΥΤΗΣ ΔΕ ΑΜΕΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΑΠΟΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ...''

ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΘΕΣΜΟ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ. ΜΕΡΟΣ 13ο. ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ.

Η Επιστολή ''φωτιά'' του Σεβ/του Βερροίας κ. Ταρασίου

προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Νικόλαο

4η σελίδα

(συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης)

Το κείμενο της τέταρτης σελίδας της Επιστολής σκαναρισμένο

Ακριβής αντιγραφή της τέταρτης σελίδας της Επιστολής

 <<Αναφέρω, για παράδειγμα, ότι στις 29 Απρ. 2003, σας έστειλα μία επιστολή και σας ζήτησα να με ενημερώσετε πότε θα γίνη η Ενδημούσα, δια να έλθω και εγώ να πω τις απόψεις μου για τα σοβαρά θέματα που επεσωρεύθηκαν μετά την παραίτησι. Σας κατήγγειλα μάλιστα, ότι δεν επιτρέπεται να συνεδριάζει η Ενδημούσα με ένα εξωσυνοδικό επίσκοπο, που κανονικά ούτε στις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας δεν επιτρέπεται να συμμετέχη, όπως και σεις γνωρίζετε, γιατί δεν έχει ποίμνιο, και εμείς που είμαστε στα εβδομήντα και είμαστε μέσα στο ράσο από 15 χρονών, να είμαστε απ' έξω. Δηλαδή να περιμένουμε να ρυθμίσουν τα θέματα αυτοί που βρίσκονται πίσω από τον εξωσυνοδικό Αρχιερέα και ''υποτακτικό'' τους. Και ενώ σας έγραψα, ότι ''περιμένω την έγκαιρη απάντησί σας'', εσείς δεν μου δώσατε καμμία σημασία. Και πήρατε πάλιν στην Ενδημούσα τον Σεβ. Ανδρέα, για να ρυθμίσετε μόνοι σας τα πράγματα, όπως ήθελαν οι ''πεμπτοφεβρουαρίτες'', (όπως συνηθίζω να τους ονομάζω), δηλαδή αυτοί που κρύβονται πίσω από τα παρασκήνια, και όχι όπως θα απεφάσιζε η Κανονική Ιερά Σύνοδος. Και απεδείξατε άλλη μιά φορά, ότι σας ενδιαφέρει όχι η κατά Θεόν αντιμετώπισις των θεμάτων, αλλά το πως να ολοκληρωθεί το σχέδιό σας...

  Σας ερωτώ, όμως, Σεβασμιώτατε. Εκείνο, που λέγει ο Χριστός και το διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο, δια τους πρώτους και τους έσχατους, δεν το σκεφτήκατε ποτέ; ''Κάθησε, λέγει, σε μικρό σκαμνί, για να σε ανεβάσουν σε μεγαλύτερο, διότι αν ανέβης μόνος σου θα σε κατεβάσουν και θα είναι ΝΤΡΟΠΗ σου, ει δε και δεν κατέβης θα σε πιάσουν με χειροπέδες και θα σε βάλουν στην σκοτεινή φυλακή''. Τώρα, Σεβασμιώτατε, βλέπω να τα έχετε πολύ μπλεγμένα τα πράγματα και, όπως τα μπλέξατε, μόνοι σας μπορείτε να τα ξεμπλέξετε. Επιτρέψτε μου μόνο να σας θυμίσω, τις σας έγραψε ο Σεβ/τος Γοργόνιος στην επιστολή, που σας έστειλε το 1999, και σας παρακαλώ να κάνετε τον κόπο να την ξαναδιαβάσετε..., για να δήτε από πότε ενεργούσατε φανερά για να καταλάβετε όπως όπως τον...θρόνο! Βέβαια την 25.4.03 και την 30.5.03 τον ξεσηκώσατε παρά την ασθένειά του και ήλθε και σας ''ψήφισε'' και του συγχωρήσατε εκείνο το... ''ατόπημα'' να σας ελέγξη..

  Σεβασμιώτατε, το 1994 πρότεινα στον Μακαριώτατο να γίνη 7ήμερος Πανελλαδική Σύναξις και να συζητήσουμε όλα τα θέματα και την ογδόη ημέρα, να κάνουμε συλλείτουργο και όσοι δεν θέλουν να συμφωνήσουν να θεωρηθούν εκτός. Το ίδιο προτείνω και σήμερα στον Μακαριώτατο. Αλλά να το καλέση ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, αφού τον αποκαταστήση η Εκκλησία εις τον θρόνον του, όπως πρέπει. Σες δεν νομιμοποιείσθε, διότι η ιδική σας εκλογή εκκρεμεί.

  Και για το θέμα του Συνδέσμου. Που βρήκατε το δικαίωμα να παρουσιάζεσθε ως ''Πρόεδρος του ΙΦΣΚΑΕ'', ενώ ζη ο Μακαριώτατος που είναι ο Πρόεδρος σύμφωνα με το Καταστατικό. Έγινε Γενική Συνέλευσις να σε ορίση εκείνη Πρόεδρο; Δεν γνωρίζετε ότι σε τέτοια θέματα η Πολιτεία, τα Δικαστήρια ζητούν, ληξιαρχική πράξη θανάτου;

  Ίσως αυτά που σας έγραψα σας στενοχώρησαν. Όμως η αλήθεια πρέπει να λέγεται, όσο πικρή και αν είναι.

Ελάχιστος εν Επισκόποις

+ Ο Βερροίας, Ναούσης και Καμπανίας

Ταράσιος

Λίγα λόγια περί όλων των μέχρι σήμερα δημοσιεύσεων.

 Όπως θα διαπίστωσες και μόνος σου αγαπητέ αναγνώστα, και στις δύο επιστολές, του Σεβ/του Γαλακτίωνος και του Σεβ/του Ταρασίου, υπάρχουν παράπονα προς τον πρώην Πειραιώς κ. Νικόλαο, τα οποία ουδέποτε υπ' αυτού λήφθηκαν υπόψιν. Οι επιστολές αυτές θίγουν πάρα πολύ σοβαρά θέματα, αναφέρονται συγκεκριμένα εις το πρόσωπο του Πρώην Πειραιώς, και παρουσιάζουν τα λάθη και τα ψέματα που εκείνος είχε αρχίσει να λέει. Η πρώτη επιστολή, του Σεβ/του Γαλακτίωνος, λέγει ξεκάθαρα πως ο μακαριστός Μητροπολίτης Περιστερίου Κυρός Γαλακτίων δεν θα υπέγραφε την καθαίρεση του Σεβ/του Κηρύκου, κάτι που λαμβάνει ''σάρκα και οστά'', εις την δήθεν ενυπόγραφη ''απόφαση'' της Καθαιρέσεως του, την οποία, όπως πολύ ξεκάθαρα φαίνεται, ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπέγραψε ο Σεβ. Γαλακτίων. Εις την επιστολή αυτή γίνονται φανερά και τα άτομα εκείνα που υποδαύλιζαν τις ενέργειες τις τότε ''συνόδου'', τα οποία και εις τις μέρες μας συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο. Εν τέλει, οι δύο αυτές επιστολές, μαζί με την ''καθαιρετική απόφαση'', αποτελούν καταπέλτες έναντι της τότε ''συνόδου'', διότι εμφανίζουν τις παρανομίες, τις Ιεροσυλίες και όλα τα αλλοπρόσαλλα που το εξωσυνοδικό - παρασυνοδικό κατεστημένο επέβαλε στους Αρχιερείς. Η δε αύτη επιβλητικότητα, ομολογείται υπό του ιδίου του Σεβ/του Γαλακτίωνος. 

 Δυστυχώς για την σημερινή ''σύνοδο'' του ''αρχιεπ/που'' κ. Στεφάνου, οι δύο αυτές επιστολές, αν και ετεροχρονισμένες, συμφωνούν απόλυτα με τις χιλιάδες ενστάσεις, διαμαρτυρίες και τα γραφόμενα του Σεβ/του Κηρύκου. Διότι και ο Σεβ/τος Κήρυκος, όταν ακόμη εβρίσκοντο εντός της Συνόδου, τα ίδια έλεγε, όπως τα ίδια συνεχίζει να λέγει και σήμερα, διότι αυτά, όπως αποδεικνύεται και από τις προηγούμενες δύο επιστολές, είναι η μόνη αλήθεια. Αλήθεια την οποία ο Σεβ/τος Κήρυκος προσπάθησε να υπερασπιστεί εντός της των τειχών της ''συνόδου'', μέχρι τα όρια εκείνα που δεν θα τον αναδείκνυαν ως αρνητή της Ομολογίας και της Αποστολικής του Διαδοχής. Γι' αυτό και όταν το 2003, είδε, πως η ''σύνοδος'' με τίποτα δεν συμμορφώνεται και θέλει να βαδίσει τα μονοπάτια που άλλοι της υπεδύκνειαν, εξήλθε από αυτήν, προκειμένου να μην εξέλθει μαζί με αυτήν από την Εκκλησία. Διότι όλες οι πράξεις που ελάμβαναν χώρα από το 1997, ιδιαίτερα όμως από το 2003 και εντεύθεν, εντός της ''συνόδου'', με χειροτέρα εκείνη της παντελώς παρανόμου παραιτήσεως του Μακαριωτάτου, την οποία φυσικά άλλοι εμεθόδευσαν (κι αυτοί ομολογούνται από την πρώτη επιστολή του Σεβ/του Γαλακτίωνος), ως μόνο σκοπό τους είχαν τον πόλεμο κατά της Μητρός Εκκλησίας και την προδοσία της Ορθοδοξίας. Και η προδοσία της Ορθοδοξίας έγινε ιδιαίτερα φανερή, τόσο από την συμπροσευχή του Νεοημερολογίτη Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ Δημητρίου, κατά την ημέρα της ''ενθρονίσεως'' του πρώην Πειραιώς κ. Νικολάου ως δήθεν ''νέου αρχιεπ/που'' εις τον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος. Εκεί όπου ο Νεοημερολογίτης παπάς έμπαινε και έβγαινε στο Ιερό, ως άλλος ''τελετάρχης'', φορώντας τον Σταυρό του και το επανοκαλύμαυκό του. Αλλά και εσχάτως, κατά την εν Κύπρω Συμπροσευχή, μετά του Φλωριναίου ''επισκόπου'' κ. Κυπριανού, η οποία έγινε (και αυτό ομολογήθηκε και από τον ίδιο τον κ. Κυπριανό), όπως είχε γίνει και εκείνη της Αγίας Τριάδος. 

 Επομένως όλα είναι φανερά. Η ''Στεφανίτικη'' σύνοδος το μόνο που προσπαθεί να καταφέρει, είναι η μεθοδευμένη προδοσία της Ορθοδοξίας. Εκείνη, δηλαδή, που θα φέρει την ένωση με όλες παλαιοημερολογιτικές παρατάξεις ( κι αυτό στη σύνοδο του ''αρχιεπ/που'' κ. Στεφάνου, μπορούσε να επιτελεστεί μόνο μέσα από την εις ''αρχιεπίσκοπον'' ανάδειξη του πρώην Πειραιώς, ο οποίος είχε το Κλειδί που άνοιγε τις πόρτες της ενώσεως, ήτοι το κατάπτυστον Απαλλακτικό Βούλευμα, ένεκα του οποίου έπρεπε να καθαιρεθεί και από την θέση του απλού Μητροπολίτου). Ένωση που οι οδηγίες για να επιτευχθεί, έχουν δοθεί από τον ίδιο τον κ. Χριστόδουλο. Μιας και εκείνος δήλωσε πως όλοι εκείνοι οι παλαιοημερολογίτες που έχουν περάσει από το 71, μπορούν να αναγνωρισθούν από εκείνον και την κρατική Εκκλησία, ως μέλη της ''εκκλησίας''.         

ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΘΕΣΜΟ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ. ΜΕΡΟΣ 12ο

Η Επιστολή ''φωτιά'' του Σεβ/του Βερροίας κ. Ταρασίου

προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Νικόλαο

3η σελίδα

(συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης)

Το κείμενο της τρίτης σελίδας της Επιστολής σκαναρισμένο

Ακριβής αντιγραφή του κειμένου της τρίτης σελίδας της Επιστολής

 <<Δεν μπορώ να μη αναφέρω και την διαστρέβλωσι που κάνατε στα λόγια μου περί παραιτήσεως του Μακαριωτάτου, διότι αυτό είναι μεγάλη αδικία εις βάρος μου. Μετά την ''παραίτησι'', μου είπατε στο τηλέφωνο ότι εγώ ο ίδιος πρότεινα στον Μακαριώτατο να παραιτηθή και πως τώρα δεν δέχεσαι την παραίτησι; Πράγματι σε μία έκκρηξι για τις παραβάσεις και παρανομίες που συμβαίνουν, πρότεινα στον Μακαριώτατο να παραιτηθεί. Τι εσήμαινε αυτό. Ότι ο Μακαριώτατος πρέπει να εξετάση τον εαυτόν του, μήπως η συνείδησίς του του καταμαρτυρεί ότι περιέπεσε εις ''Κανονικάς ή άλλας παραβάσεις''(1) και να θέση το πρόβλημά του ενώπιον της Συνόδου και αν πρέπει να παραιτηθή. Και νομίζω πως αυτό που πρότεινα, προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες. Εκείνο που δεν προβλέπεται, αλλά και καταδικάζεται με την εσχάτην των ποινών, είναι η παραίτησις που έκανε ο Μακαριώτατος την 5.2.03. Διότι ο Μακαριώτατος, δεν επεκαλέσθη ''Κανονικές παραβάσεις'' στις οποίες τυχόν περιέπεσε, αλλά ''λόγους υγείας'' (2), και μάλιστα ανυποστάτους, δηλαδή ψευδείς. Γνωρίζετε πολύ καλά, ότι σύμφωνα με τους Κανόνες, όταν κάποιος Επίσκοπος αφήσει την Επισκοπή του και δεν μπορεί να επιστρέψει λόγω ''δεινής ασθενείας'' ''ακινησίαν αυτώ εμποιούσαν'', δηλαδή ''τον κρατάει ακίνητο στο κρεββάτι'', ή δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον, τότε η Σύνοδος έχει την δυνατότητα, εάν θέλη, να εκλέξη άλλον στην θέσιν του. Εκούσια παραίτησις, όμως, δια λόγους ανυπάρκτους, όπως έκανε ο Μακαριώτατος, δεν προβλέπεται και όταν συμβή κάτι παρόμοιο, οι κανόνες προβλέπουν τιμωρία και επάνοδο στην τάξιν των μοναχών. Πολύ περισσότερον όταν γίνεται και με σκοπιμότητες.

 Στην περίπτωσι του Μακαριωτάτου δεν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι υγείας, αφού όλοι γνωρίζουμε, ότι μετά την παραίτησί του πήγε σχεδόν σ' όλη την Ελλάδα. Κόρινθο, Κατερίνη (δια να υποκινήση εις ψήφον υπέρ του ''νέου Αρχιεπισκόπου''), Θεσσαλονίκη, έφτασε μέχρι και την Κύπρο. Επίσης λειτουργεί, συμμετέχει στις Συνεδριάσεις της Συνόδου, μετέβη και στην Πάτρα, δια να  αναλάβει καθήκοντα Προέδρου... Πατρών.(3)

 Σεβασμιώτατε, τώρα που βλέπω την εξέλιξι των πραγμάτων, θα έλεγα πάλι: ''Ναι, να παραιτηθή, ο Μακαριώτατος, όχι όμως, όπως παραιτήθηκε την 5.2.03, με παραπλάνησι προς ανταλλαγήν θρόνων κλπ., αλλά αφού αναγνωρίσει τα λάθη και τις παραβάσεις που έγιναν επί της Προεδρίας του, κατά τελευταία έτη για τα οποία είναι υπεύθυνος ο ίδιος''. Και μακάρι να ενεργούσε έτσι ο Μακαριώτατος και όχι να παραιτείτο με αυτό τον τρόπο που παραιτήθηκε, δηλαδή για να γίνετε σεις ''Αρχιεπίσκοπος'', να τον επαναφέρετε στην Πάτρα, να λαμβάνει μέρος στην Σύνοδο ως Κανονικό μέλος, να συμμετέχει στην εκλογή σου, να διώξετε τον Σεβ/το Κύρηκο από το Μενίδι κλπ., τα οποία συγχωρέστε με, αλλά εγώ τα θεωρώ ΙΕΡΟΣΥΛΙΕΣ που αργά ή γρήγορα θα καταδικασθούν από την Εκκλησία.

 Πολλές φορές, όλο αυτό το διάστημα, προσπάθησα, με τις δικές μου φτωχικές δυνάμεις, να βοηθήσω, ώστε να βγούμε από την κρίσι. Προσπάθησα πάντοτε με το καλό και ειρηνικό τρόπο, αλλά ποτέ δεν ανταποκριθήκατε.(4)>>

Λίγα λόγια σχετικά με το παραπάνω κείμενο

 Στη σελίδα αυτή, ο Σεβ/τος Ταράσιος προβαίνει σε εξίσου σημαντικές δηλώσεις. Οι δηλώσεις αυτές έχουν ως εξής:

 α) Η διαστρέβλωση των λόγων του περί ''παραιτήσεως'' του Αρχιεπισκόπου από τον Πειραιώς κ. Νικόλαο.

β) Επαναλαμβάνει για άλλη μία φορά τα όσα είχε δηλώσει στον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Νικόλαο, σχετικά με την ''παραίτηση'' του Μακαριωτάτου.

γ) Δηλώνει πως ο τρόπος δια του οποίου έγινε η ''παραίτηση'' του Αρχιεπίσκοπου, δεν προβλέπεται και καταδικάζεται με την εσχάτη των ποινών από τους Ιερούς Κανόνες.

δ) Αναφέρει πως οι ''λόγοι υγείας'' για τους οποίους ''παραιτήθηκε'' ο Αρχιεπίσκοπος είναι ανυπόστατοι, δηλαδή ψευδείς. 

ε) Γνωστοποιεί τους σοβαρούς λόγους που οι Κανόνες επιτρέπουν την εκλογή, νέου Επισκόπου ή Αρχιεπισκόπου, και όχι την παραίτησή του. 

στ) Τονίζει πως σε περίπτωση εκούσιας παραίτησις του Επισκόπου, όπως έγινε με τον Αρχιεπ/πο, οι Κανόνες προβλέπουν τιμωρία και επάνοδο του Επισκόπου στην τάξη των μοναχών.

ζ) Αναφέρει τα ταξίδια του Αρχιεπισκόπου, τα οποία αν και άρρωστος, εν τούτοις όμως, έκανε προκειμένου να υποκινήσει την ψήφο υπέρ του ''νέου Αρχιεπισκόπου'' και,

η) Αναφέρει και τονίζει πως οι λόγοι δια τους οποίους παραιτήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος πρόκειται περί καθαρών ΙΕΡΟΣΥΛΙΩΝ 

(συνεχίζεται...)

(1): Επ' αυτού ας σημειωθεί πως όταν ο Αρχιεπίσκοπος δήλωσε στην σύνοδο την παραίτησή του, ο ίδιος επικαλέσθηκε και λάθος χειρισμό του εις το θέμα της ''χειροθεσίας''. Όταν όμως ο Σεβ/τος Μεσογαίας του ζήτησε να γίνει πιο σαφής, τότε ο Αρχιπ/πος σιώπησε και δεν είπε τίποτα παραπάνω. Επομένως αν το ενδεχόμενο αυτό λάθος του το εξομολογούνταν στη Σύνοδο και αύτη το ενέκρινε ως λίαν σοβαρό κατά της Ορθοδοξίας, τότε ίσως και αυτός να επρόκειτο για έναν σοβαρό λόγο ο οποίος θα του επέτρεπε την παραίτηση. 

(2): Οι λόγοι υγείας που επικαλέσθηκε, ή πολύ καλύτερα, άλλοι είπαν στον Μακαριώτατο να τους επικαλεσθεί, φυσικά και δεν υφίσταντο. Τούτο, μπορεί να το επιβεβαιώσει και η πνευματικοπάιδα του, η οποία του έκανε και τις αιμοκαθάρσεις. 

(3): Αυτή ήταν η κατάντια που τα δήθεν αγαπημένα τέκνα του Μακαριωτάτου του του επιφύλασσαν δια τα τελευταία έτη της ζωής του. Να τον εξευτελίσουν πλήρως με το να τον παραιτήσουν από Αρχιεπίσκοπο (για λόγους υγείας), να τον μεταθέσουν εις την Προεδρία των Πατρών (εκεί δεν υφίστατο κανένας λόγος υγείας), και στο τέλος να τον κηδεύσουν πάλι ως Αρχιεπίσκοπο. Πραγματικά, δεν υπήρχε πιο εξευτελιστικός τρόπος κατά του Αρχιεπ/που. Κι αυτό διότι, κάποιοι (Τσακίρογλου & Σια), τελικά δεν αγαπούσαν τον Αρχιεπίσκοπο, αλλά πρόσβλεπαν εις αυτόν, προκειμένου να λάβουν τον Τρίτο Βαθμό της Ιεροσύνης, ώστε δι' αυτού να μπορούν να εργαστούν υπέρ των ξένων κέντρων και κατά της Μητρός Εκκλησίας.  

(4): Τι μας θυμίζουν άραγε αυτά τα λόγια του Σεβ. Ταρασίου; Μήπως τα λόγια του ''Μητροπολίτου Θηβών'' κ. Ανδρέα, τα οποία είναι γραμμένα στην εν έτει 2014 Επιστολή του προς τα ''μέλη'' του συνδέσμου; : <<Πάντοτε με τας πενιχράς μου δυνάμεις, προσπάθησα και δια του λόγου και δια του παραδείγματός μου, να καλλιεργήσω και να αναπτύξω το πνεύμα της συνεργασίας, της αγάπης και ανεξικακίας... Από τη θέση του αντιπροέδρου του Ιερού Συνδέσμου και αφού προσπάθησα αρκετές φορές με την ιδιότητα αυτή, να φέρω σε πέρας το έργο του Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε κάτι που δεν κατάφερα, γιατί πάντα έβρισκα τις πόρτες κλειστές>>. Δυστυχώς αν και ετεροχρονισμένα, εν τούτοις όμως, πάντοτε τα άτομα της τότε ''Νικολαΐτικης'' και νυν ''Στεφανίτικης συνόδου'', καταλήγουν εις ένα και μόνο συμπέρασμα. Πως κανείς τους δεν μπορεί να προσφέρει έστω και το ελάχιστο των δυνατοτήτων του, διότι κάποιοι άλλοι δεν τους αφήνουν. Εάν όμως αυτό δεν είναι κατάντια, τότε τι είναι;