ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!

 

 

Ο ΚΛΗΤΗΡ
ΤΟΥ ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

 Η ώρα και το είδος του θανάτου είναι άδηλα. Τούτο δ' εγένετο κατά Θείαν οικονομίαν, ίνα τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ευρισκόμενος εις αυτήν την άγνειαν, μή γνωρίζων την ώρα του θανάτου του διατηρεί τον εαυτόν του άγρυπνον και νηφάλιον εν πάση στιγμή καθ' όλον τον βίον αυτού επί της γης και ούτω έτοιμος να οδεύση την οδόν την οδηγούσαν εις την ουράνιον κατοικίαν όταν ο Θεός θελήση να τον αναλάβη εκ τούτου του κόσμου.

 Ο θάνατος, τον οποίον οι Πατέρες αγαθόν άγγελον ονομάζουσιν, ως οδηγούντα τας ψυχάς των ανθρώπων εις τας λαμπράς και αιωνίους μονάς, ως μεταφέροντα αυτάς από την νεκράν ύλην εις την αιωνιότητα, ουδέν άλλο είναι, παρά κλητήρ ερχόμενος από άνωθεν ίνα δόση κλήσιν δια της οποίας καλείται ο άνθρωπος παρά του Ουρανίου Δικαστηρίου, όπως εμφανισθή, αμέσως όταν λάβη αυτήν ενώπιον του Δικαστού και απολογηθή εφ' όλων των όσων έπραξε κατά το διάστημα της ζωής αυτού. Από την στιγμήν κατά την οποίαν έλαβε το άγιον βάπτισμα έως της ώρας της οποίας απεβίωσεν. Και αν δειχθή οφειλέτης και παραβάτης και παρήκοος, των εντολών του Θεού, θα λάβη την ένδικον μισθαποδοσίαν. Εάν δε ουχί, θα δικαιωθή λαμβάνων το πρέπον ανταπόδομα.

 Ο Κλητήρ ούτος εις την οδόν ευρίσκεται, εις τας παρακειμένας πόλεις και τα γειτνιάζοντα χωρία περιπολεί. Κατά τα τελευταία τηλεγραφήματα σημεραύριον εισέρχεται και εις την ιδικήν σου πόλιν έχων το χαρτοφυλάκιόν του πλήρες κλήσεων.

 Ο Κλητήρ, άνθρωπε, πρό των πυλών της κατοικίας σου ιδού αφήχθη ερευνών το χαρτοφυλάκιόν του όπως εύρη την κλήσιν σου. Έως ου εύρει ταύτην, δύνασαι και κατ' αυτήν ακόμη την στιγμήν να μετατεθής εκ της μιάς όχθης εις την άλλην. Από τον οίκον της απωλείας εις τον οίκον της ζωής. Από το σκότος, εις το φως. Δύνασαι, λέγω, διότι ο φιλάνθρωπος Θεός, βλέπων την ασθένειαν της σαρκός μας μας εχάρισε την μεγάλην δωρεάν ίνα έως της τελευταίας ώρας του θανάτου μας έχομεν καιρόν μετανοίας. <<Και δάκρυον στάξαν, είπεν ο Νύσσης Γρηγόριος, ισοδυναμεί τω λουτρώ, και στεναγμός επίμοχθος επαναγάγει την χάριν προς ολίγου αναχωρήσασαν>>.

 Ζήτησον, κατ' αυτήν την κρίσιμον στιγμήν, ως δικηγόρον σου, τον συσταυρωθέντα με τον Χριστόν ληστήν. Αυτός θα σε οδηγήση τί να ειπής ίνα αποφύγης την αναμενομένην σε λαιμητόμον. Ούτος είναι σοφός δικηγόρος, διότι είναι, κατά το δη λεγόμενον, παθός. Προς αυτόν, ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρ του κόσμου, ολίγας στιγμάς πρό του θανάτου Αυτού, έδωκε την γλυκείαν παρηγορίαν της σωτηρίας, ειπών αυτώ μετά φωνής παρηγόρου. Αμήν, λέγω σοι, σήμερον μετ' Εμού έση εν τω παραδείσω>>.

 Συνηγορούσιν υπέρ σου και η πάλλουσα καρδία σου, και η συντριβή σου, και οι στεναγμοί σου, και τα δάκρυά σου.

 Άνοιξον λοιπόν την καρδίαν σου, και το στόμα σου, ύψωσον τας χείρας σου προς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και βόησον μετά φωνής μεγάλης.

 Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία Σου! ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου!

 Ιδού πρόχειρος η σωτηρία σου, χριστιανέ, και κατά την εσχάτην ταύτην στιγμήν της μετοικεσίας σου.

 Αλλ' έως πότε θα ευρισκώμεθα εις την ασυλλόγιστον ταύτην κατάστασιν.

 Περιμένοντες την τελευταίαν στιγμήν μας όταν φθάνη πλέον ο φρικτός κίνδυνος ίνα ζητώμεν σωτηρίαν; Άραγε, ευρίσκομεν πάντοτε τον Θεόν ευμενή και ευδιάλλακτον; Ναι. Είναι φιλάνθρωπος ο Κύριος, και μακρόθυμος, και Πολυέλεος αλλ' ουχί ολιγώτερον και δίκαιος. Και όταν η ημετέρα εξαχρείωσις φθάση εις το κατακόρυφον, τότε και η μακροθυμία και φιλανθρωπία το άπειρον έλεός Του μεταβάλλονται εις οργήν και θυμόν, και εις τοιαύτην του Θεού αγανάκτησιν, ποίος θα δυνηθή να σταθή; 

 Ναι, ηλέησεν ο Θεός και τους ποιήσαντας τα μεγαλείτερα εγκλήματα, τον Μανασσήν λέγω, τον ληστήν, τας πόρνας και όσους άλλους γνωρίζομεν εκ των Αγίων Γραφών. Αλλ' εξ αυτών των Αγ. Γραφών βλέπομεν ότι ο Θεός δι' ένα μόνον λόγον άπρεπον υστέρησε την γην της επαγγελείας, και εις ποίον; Εις τον Μωϋσήν! Δι' ένα επίσης όμοιον αμάρτημα ελέπρωσε τίνα; Την προφήτιδα Μαριάμ την αδελφήν Μωϋσέως!!!...

 Βλέπεις, ότι δεν δυνάμεθα να έχωμεν πάντοτε την ευκαιρίαν της σωτηρίας μας πρόχειρον; Εις δε την ερώτησιν, διατί, δια ποίαν αιτίαν όταν ένας ή δύο αφού αμαρτήσουν ενώπιον του Θεού, δια την αμαρτίαν του ενός ή των δύο τιμωρείται ολόκληρος η ανθρωπότης, μαζί δε με όλην την ανθρωπότητα και οι πράξαντες την αμαρτίαν; Έχεις πρόχειρον και εις την ερώτησιν αυτήν την απάντησιν. Διότι, όλοι οι άνθρωποι κατά το περισσότερον ή ολιγώτερον, είμεθα ένοχοι ως αμαρτάνοντες καθ' ημέραν και ώραν, κάθε στιγμήν. Και όταν έλθη η οργή του Θεού εξ αιτίας μιάς φοβεράς περιστάσεως, υποπίπτομεν όλοι εις την καταστροφήν. <<Εν άλλοις γαρ πταίομεν και εν άλλοις τιμωρούμεθα>>.

 Άνθρωπε ο κόσμος εις τον οποίον μας έθεσεν ο Θεός και ζώμεν, είναι τόπος διωρισμένος να εκτελέσωμεν την ποινήν της αμαρτίας μας την οποίαν εκληρονομήσαμεν από τους προπάτοράς μας Αδάμ και Εύαν. Είναι τόπος ιερός εις τον οποίον ευρισκόμεθα και ζώμεν με τον αποκλειστικόν σκοπόν ν' ανακτήσωμεν δια της τηρήσεως των νόμων του Θεού την πρώτην μας αγγελικήν κατάστασιν, την οποίαν είχαμεν πρίν εκδιωχθούν οι προπάτορές μας από τον Παράδεισον, και πάσα οιαδήποτε εργασία η οποία δεν αποβλέπει εις τον τοιούτον ιερόν σκοπόν πηγάζει εκ τελείας φρενοληψίας.

 Όθεν ω άνθρωπε γνωρίσας τον ιερόν σκοπόν σου δια τον οποίον ο απειροεύσπλαγχνος Θεός σε έβαλεν εις αυτόν τον προσωρινόν τόπον προσπάθησε να επανακτήσης πάλιν, εκείνο το παμμέγιστον, όπερ απώλεσας, αγαθόν.     

ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!

 

ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΝΟΥΜΕΝΩΝ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ 

ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

 

<<Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μή φάγητε την
σάρκα του υιού του ανθρώπου, και πίητε αυτού
το αίμα, ούκ έχετε ζωήν εν αυτοίς>> (Ιω.κ.ς).

 

 Ήτο τις βασιλεύς ευσεβής και πολλά ενάρετος, όστις είχε συνήθειαν να ακούη καθ' ημέραν την Ιεράν Λειτουργείαν, και να κοινωνά τα θεία Μυστήρια με πολλήν ταπείνωσιν, και ευλάβειαν. Δια την καθαράν ουν αυτού πολιτείαν, του έδειξεν ο ελεήμων Θεός μίαν οπτασίαν θαυμάσιον περί της Θείας Μυσταγωγίας, ην ηυλαβείτο τοσούτον ο αξιέπαινος, και ακούσατε να λάβετε πολλήν ευφροσύνην και αγαλλίασιν. Ούτος ο βασιλεύς είχεν πληρωμένους τρεις ιερείς , να λειτουργούσι κατά διαδοχήν εις τον Ναόν, όπου είχεν κτισμένον πλησίον του παλατίου αυτού, και μίαν ημέραν απήλθεν ο εις ιερεύς, και ητοιμάσθη να λειτουργήση κατά το σύνηθες, νομίζωντας ότι θέλει έλθει και ο βασιλεύς καθώς έχει συνήθειαν πάντοτε.Αλλά ο Θεός του έδειξεν μίαν οπτασίαν θαυμάσιον δι' εκστάσεως.Όθεν δεν επήγεν σωματικώς εις την Εκκλησίαν. Έβλεπεν ουν εις το όραμά του, ότι εστέκετο εις την Λειτουργίαν και αφού έκαμαν την μεγάλην Είσοδον, βλέπει και ήτον μία κολώνα όρθια από την αγίαν Τράπεζαν έως άνωθεν των ουρανών φωτεινή και υπέρλαμπρος. Πλησίον δε αυτής εστέκετο ένα βρέφος μικρόν εις την ηλικίαν, τοσούτον έκλαμπρον και όπου υπερέβαινεν εις την λάμψιν τον Ήλιον. Τον δε ιερέα έβλεπε μεταμορφούμενον εις είδος κρυστάλλου. Έπειτα αφού ήλθεν εις το Κοινωνικόν, εποίησαν ασπασμόν αλλήλοις, ήγουν εφίλησε το βρέφος τον ιερέα, και αυτός εκείνον. Έπειτα του εφάνη πως έτρωγε το Θείον βρέφος τον ιερέα, και πάλιν, έμεινε σώος ο ιερεύς και ακέραιος. Θαμβούμενος εις ταύτα ο βασιλεύς, εβόησεν προς αυτόν, και είπε. Τί στέκεσαι, και δεν μεταλαμβάνεις το άγιον Σώμα του Χριστού; Ο δε ιερεύς απεκρίνατο. Πρώτον πρέπει να με λάβη αυτό το Θείον βρέφος, να με μετατρέψη εν Αυτώ, καθώς βλέπεις, και τότε να κοινωνήσω και εγώ το τίμιον αυτού και άγιον Σώμα. Λέγει του ο βασιλεύς. Ποίο είναι αυτό το βρέφος; Ο δε είπεν. Ούτος εστίν ο βασιλεύς των βασιλευόντων, και Δεσπότης των αχράντων Δυνάμεων, και απάσης της κτίσεως. Ταύτα ακούσας ο βασιλεύς, έπεσεν εις την γην δεόμενος μετά δακρύων, ο επίγειος του Ουρανίου βασιλέως να τον ευλογήση και να συγχωρήση τας αμαρτίας του. Τον Θείον βρέφος εκύτταξε τον βασιλέα με ιλαρόν πρόσωπον, και ηυλόγησεν αυτόν με την ιεράν αυτού δεξιάν, και είπεν. Ευλογημένος να είσαι παρά του Πατρός, παρ' εμού, και του αγίου Πνεύματος. Ταύτα ειπών ο Δεσπότης, ηγέρθη ο βασιλεύς, και είδεν αυτόν και ανήλθεν εις τους ουρανούς με τον ιερέα, και όσους εμνημόνευσε την ημέραν του ευσπλάγχνου Πατρός. Ταύτα ιδών ο βασιλεύς εξύπνησε, και έλαβε πολλήν ευφροσύνην, πως τον ηξίωσεν ο Πανάγαθος να ιδή τοσούτον μυστήριον, το οποίον δεν το εφανέρωσε τινος, έως την ώραν του θανάτου του, οπού το είπεν εις ημετέραν νουθεσίαν και αγαλλίασιν.   

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ

 

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΗΦΩΝΑ

 Κάποτε που ήταν στην Εκκλησία της Θεοτόκου του Χαλκοπρατίου, τον πλησίασε ένα πολύ ενάρετο παιδί που έτρεχε πάντα ακούραστα στις ιερές ακολουθίες.

- Πάτερ, τον ρώτησε, τί να κάνω για να κερδίσω τη σωτηρία;

- Εσύ, παιδάκι μου, είσαι μία αγνή ψυχή. Πως ζητάς ν' ακούσης σωτήριο λόγο από ένα γέρο που σάπισε στην αμαρτία;

- Ο λόγος του Θεού, πάτερ, λέει: <<Επερώτησον τον πατέρα σου και αναγγελεί σοι>>. Γι' αυτό κι εγώ ζητάω ν' ακούσω από σένα ένα καλό λόγο. Μή με περιφρονήσης λοιπόν τον ανάξιο.

- Τί σκέπτεσαι; Να γίνης μοναχός ή να ευαρεστήσης τον Θεό ακολουθώντας τη συνηθισμένη ζωή; τον ρώτησε τότε ο άγιος.

- Σκέπτομαι, πάτερ, να γυμνασθώ πρώτα μέσα στη ζωή και μετά ό, τι θέλει ο Θεός.

- Αν θέλης, παιδί μου, να κατοικήσης ανάμεσα στους ανθρώπους, οφείλεις να προσέξης τα εξής: Να μην κατηγορής κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύης, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονής. Φυλάξου πολύ να μη λες <<ο τάδε ζη ενάρετα ή ο δείνα άσωτα>>, διότι αυτό ακριβώς είναι το <<μή κρίνετε>>. Όλους να τους βλέπης με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά. Να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό.
 Μην ανοίξης τ' αυτί σου σε άνθρωπο που κατακρίνει. Ούτε, πολύ περισσότερο, να ευχαριστήσαι και να συμφωνής με όσα λέει. Αλλά να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Να είσαι δηλαδή αργός στα λόγια και επιμελής στην προσευχή. Αλλά ούτε κι αυτόν τον ίδιο που κατακρίνει να τον καταδικάσεις μέσα σου. Κάνει βέβαια κάτι κακό. Αλλά εσύ να βλέπης τα δικά σου ελαττώματα και να κατηγορής τον εαυτό σου μόνο.

- Αυτά που μου είπες, πάτερ, παρατήρησε το παιδί, είναι για τους φτασμένους αγωνιστές. Πως όμως εγώ ο μηδαμινός θα μπορέσω να φτάσω ως εκεί, για να ευαρεστήσω τον Θεό;

- Η νεότητα, παιδί μου, αν έχη ταπείνωση και αγνότητα, αρκεί. Δεν της ζητάει τίποτ' άλλο ο Θεός. Γι' αυτό, παλληκάρι μου, να είσαι αγνός και ταπεινός. Βάζε τον εαυτό σου κάτω απ' όλους. Τότε πραγματικά θα ζης συντροφιά με τον Χριστό.
 Αγωνίζου επίσης να μην φαντάζεσαι με τον νού σου ότι έφτασες στα μέτρα των αγίων, αλλά να λες συνεχώς: <<Ξέρεις, ψυχή μου, ότι ξεπεράσαμε στις αμαρτίες και τους δαίμονες και μέχρι τώρα δεν κάναμε καμμία καλή πράξη για τον Θεό. Αλλοίμονό μας, ταλαίπωρη! Τί θα γίνουμε την ημέρα της Κρίσεως;>>.
 Γι' αυτό να θεωρής πάντα την προσευχή σου σαν του χειρότερου αμαρτωλού. Διότι τότε αμαρτάνουμε χειρότερα, όταν νομίζουμε ότι η προσευχή μας είναι άγια και καθαρή. Άλλωστε και αν ακόμη κάνη κανείς σημεία και τέρατα, πρέπει να θεωρή τον εαυτό του αναπολόγητο, γιατί οπωσδήποτε θα αμαρτάνη στην προσευχή με τα εσωτερικά σκιρτήματα της καρδιάς ή και με τους απρόσεκτους λογισμούς, δηλαδή όταν άλλα λέη το στόμα κι αλλού τρέχει ο νούς. Γι' αυτό θυμήσου να λες συνεχώς: <<Εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με και από αλλοτρίων φείσαι του δούλου σου>>.
 Πρέπει ακόμη να έχης και τούτο υπ' όψη σου: Ποτέ να μην ευχαριστήσαι με τα καλά σου έργα ούτε να ξεθαρρεύης εξ αιτίας τους. Δεν ξέρεις, αν είναι αρεστά ή αποκρουστικά στον Θεό. Γι' αυτό καλύτερα να έχης το θάρρος σου σ' Εκείνον και στη δύναμή του, λογαριάζοντας τον εαυτό σου ανώφελο χώμα. Αχ, παιδί μου, πόσες αμαρτίες κάνουμε και δεν τις ξέρουμε!
 Όταν δης τους συνανθρώπους σου να σφάλλουν, εσύ να τα βάζης με τον εαυτό σου. Κι αν κανείς σε βρίση, σε κατακρίνη ή σε περιφρονήση, έστω και μέχρις εξευτελισμού, ταπείνωσε τον λογισμό σου και κατάκρινε και συ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν αμαρτωλό και ανάξιο να ζη!...

 Τότε ο νέος τον ξαναρώτησε:

- Πάτερ, πως μπορεί ο άνθρωπος να νικάη κάθε πειρασμό του διαβόλλου;

- Η νίκη σε κάθε πειρασμό είναι η σιωπή και η ταπείνωση. Όλα τα έργα του ταπεινόφρονος είναι γνωστά στον Θεό και επαινετά από τους αγγέλους του. Γι' αυτό είναι φρικτά και φοβερά στους δαίμονες. Γίνε λοιπόν ταπεινός και συντριμμένος στην καρδιά, ώστε να ποθήση το Άγιο Πνεύμα να κατοικήση μέσα σου και να σου δώση έτσι δύναμη ν' αποκρούσης όλες τις βιοτικές μέριμνες. Γιατί διαβλέπω ότι αυτές περισσότερο σε απομακρύνουν από τον δρόμο του Θεού απασχολώντας σε με ανώφελα πράγματα. Αυτά δεν θα μας βοηθήσουν σε τίποτε, παιδί μου, την ημέρα της Κρίσεως. Δεν μας έστειλε ο Κύριος σε τούτη τη ζωή, για να πνίξουμε τον εαυτό μας μέσα στις μέριμνες και τις υπερβολικές φροντίδες δελεαζόμενοι απ' τον διάβολο - μή γένοιτο! Καλύτερα στρέψε ολόκληρο τον εαυτό σου προς τον Θεό φροντίζοντας μόνο για την ψυχή σου κι Εκείνος έχει έννοια και για τις υλικές σου ανάγκες. Γιατί κανένας όσο κι αν φροντίζη στην παρούσα ζωή για τη σάρκα του, δεν μπορεί να προσθέση στο ανάστημά του ένα πήχυ, καθώς είπε ο Κύριος. Τί όφελος έχουμε απ' τα πράγματα του κόσμου, έστω κι αν λάχη να τα συνάξουμε όλα στις αποθήκες μας; Στο τέλος τ' αφήνουμε εδώ. Κι εμείς γυμνοί από αρετές κατοικούμε στον τάφο!... Ποιό υλικό κέρδος μπορεί να μας σώση τότε; Ασφαλώς κανένα. Θα μας ζώση από παντού το σκοτάδι, το ουαί, η αιωνία κόλαση. Γι' αυτό είναι απόλυτη ανάγκη να προσευχώμαστε αδιάλειπτα με πολλή περισυλλογή και γαλήνη. Νιώσε λοιπόν, παιδάκι μου, και βάλε καλα στην καρδιά σου όλα όσα σου λέω και από δω και μπρός κόψε τις φροντίδες και ζήσε συνετά και ευάρεστα στον Κύριο και Θεό σου.

Μ' αυτές τις συμβουλές του ο μακάριος έφερε βαθειά κατάνυξη στην καρδιά του νέου. Τέλος εκείνος φεύγοντας έπεσε στα πόδια του και ζήτησε την ευχή του. Το ίδιο έκανε κι ο Νήφων. Έπσε κι αυτός στα πόδια του παιδιού κι έπειτα του έδωσε την ευχή του, για να φύγη.
 Το παιδί αυτό ήταν γιός ενός από τους μεγάλους άρχοντες του παλατιού. Από τότε τον περισσότερο καιρό του τον περνούσε μαζί με τον όσιο πρίν αυτός να τιμηθή με το επισκοπικό αξίωμα. Έμαθε και το κελλί του και σύχναζε εκεί τρυγώντας τα θεία διδάγματα, τα γλυκύτερα <<υπέρ μέλι και κηρίον>>. Έτσι τράφηκε η ψυχή του κι από μικρός έγινε εύχρηστο σκεύος στα χέρια του Θεού. Με τα πνευματικά του χαρίσματα ευαρέστησε τον Κύριο κι όταν ήρθε η ώρα, του παρέδωσε την ψυχή του κι αναπαύθηκε μέσα στη θεϊκή του αγκάλη. Το όνομά του ήταν Νεόφυτος.

(Από το βιβλίο <<Ένας ασκητής Επίσκοπος>> έκδοσις Παρακλήτου) 

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

Επιστολή Μεγ. Βασιλείου
προς Ιταλούς και Γάλλους Επισκόπους

(Από την ΕΠΕ τόμος 3ος)

Επιστολή προς Ιταλούς και Γάλλους Επισκόπους

1. Προς τους θεοφιλεστάτους και οσωιτάτους αδελφούς συλλειτουργούς, τους ομοψύχους κατά την Ιταλίαν και Γαλλίαν επισκόπους(1), Μελέτιος, Ευσέβιος, Βασίλειος, Βάσσος, Γρηγόριος, Πελάγιος, Παύλος, Άνθιμος, Θεόδοτος, Βίτος, Αβραάμιος, Ιοβίνος, Ζήνων, Θεοδώρητος, Μαρκιανός, Βάραχος, Αβραάμιος, Λιβάνιος, Θαλάσσιος, Ιωσήφ, Βοηθός, Ατρείος, Θεόδοτος, Ευστάθιος, Βαρσούμας, Ιωάννης, Χοσσορόης, Ιωσάκης, Νάρσης, Μάρις, Γρηγόριος, Δαφνός(2), τους χαιρετίζουν εν Κυρίω.
   
    Φέρουσιν βέβαια κάποιαν παρηγορίαν εις τας πονεμένας ψυχάς στεναγμοί που αναπέμπονται εξακολουθητικά από τα βάθη της καρδίας όπως επίσης ανακουφίζουν την βαρείαν θλίψιν ρέοντα δάκρυα. Εις ημάς δε στο να εκθέσωμεν τα πάθη μας εις την αγάπην σας δεν έχει μόνον όσην παρηγορίαν φέρουν οι στεναγμοί και τα δάκρυα, αλλά μας θερμαίνει και χρηστοτέρα ελπίς, ότι ίσως, αν ανακοινώσουμε εις σας τα προβλήματα που μας λυπούν, θα σας ξεσηκώσουμεν εις βοήθειάν μας. Από πολύν καιρόν αναμέναμεν να προσφερθή αυτή η βοήθεια από σας προς τας Εκκλησίας της Ανατολής, αλλά δεν την ελάβαμεν ποτέ. Ασφαλώς διότι ο με σοφίαν διοικών τας υποθέσεις μας Θεός ερρύθμισε τα πράγματα κατά τα αθεώρητα κρίματα της δικαιοσύνης του με τοιούτον τρόπον, ώστε να παραμείνωμεν περισσότερον χρόνον εις τους πειρασμούς τούτους.
   
     Ασφαλώς δεν αγνοείται τα προβλήματά μας, αδελφοί τιμιώτατοι, διότι η φήμη των επέρασε και εις τα έσχατα της οικουμένης, δεν στερείσθε δε αναμφιβόλως συμπαθείας προς τους ομοψύχους αδελφούς, αφού είσθε μαθηταί του αποστόλου που διδάσκει ότι η προς τον πλησίον αγάπη είναι πλήρωμα του νόμου(3). Αλλά, όπως είπαμεν, συνεκράτησεν την ορμήν σας η δικαία κρίσις του Θεού, η οποία μετρεί την καθωρισμένην θλίψιν που πρέπει να εκπληρώσωμεν δια τας αμαρτίας μας. Αλλά τώρα πάντως σας παρακαλούμεν να κινήσετε και τον υπέρ της αληθείας ζήλον σας και την προς ημάς συμπάθειάν σας, αφού μάθετε τα πάντα, και όσα προηγουμένως είχαν διαφύγει τας ακοάς σας, από τον ευλαβέστατον αδελφόν μας συνδιάκονον Σαβίνον, ο οποίος θα ημπορέση να σας διγηθή ο ίδιος και όσα παραλείπονται εις την επιστολήν. Δι' αυτού δε σας παρακαλούμεν να ενδυθήτε σπλάγχνα οικτιρμών και να αποθέσετε κάθε δισταγμόν, ν' αναλάβετε δε τον κόπον της αγάπης και να μή υπολογίσετε ούτε το μήκος της οδού ούτε τας εις την πατρίδα σας ασχολίας ούτε τίποτε άλλο από τα ανθρώπινα.
2.   Ο κίνδυνος εδώ δεν αναφέρεται εις μίαν μόνον Εκκλησίαν, ούτε είναι δύο ή τρείς εκείνοι που περιέπεσαν εις την σφοδράν αυτήν τρικυμίαν(4). Όλην σχεδόν την περιοχήν από τα σύνορα του Ιλλυρικού μέχρι της Θηβαΐδος κατατρώγει το κακόν της αιρέσεως. Πρόκειται περί της αιρέσεως, της οποίας τα πονηρά σπέρματα κατέβαλε παλαιότερα ο δυσώνυμος Άρειος, και αυτά, αφού ερριζώθησαν βαθειά με την φιλόπονον καλλιέργειαν της ασεβείας από πολλούς εργασθέντας εν τω μεταξύ, τώρα παρήγαγαν τους φθοροποιούς καρπούς. Της ευσεβείας τα δόγματα έχουν ανατραπή, της Εκκλησίας οι θεσμοί έχουν συγχυσθή. Αι δε φιλοδοξίαι των μή φοβουμένων τον Κύριον εισπηδούν εις τα υψηλά αξιώματα και το επισκοπικόν αξίωμα προτίθεται φανερά ως άθλον δυσσεβείας, τόσον ώστε εκείνος που βλασφημεί χειρότερα είναι προτιμότερος εις την διαποίμανσιν του λαού. Έχει φύγει η ιερατική σεμνότης, έχουν λείψει οι άνθρωποι που ποιμαίνουν το ποίμνιον του Κυρίου με επιστήμην, διότι οι φίλαρχοι πάντοτε τας χορηγίας δια τους πτωχούς δαπανούν εις ιδικάς των απολαύσεις και διανομάς δώρων. Έχει αμαυρωθή η ακρίβεια των κανόνων, μεγάλη είναι η ελευθερία προς την αμαρτίαν. Πράγματι εκείνοι που ανήλθαν εις την εξουσίαν με ανθρωπίνας σκευωρίας ανταποδίδουν την χάριν δι' αυτάς τας εξυπηρετήσεις με το να επιτρέπουν εις τους αμαρτάνοντας κάθε άνεσιν δια τας απολαύσεις. Έχει χαθή η δικαιοπραξία, ο καθένας πορεύεται σύμφωνα με το θέλημα της καρδίας του. Η πονηρία είναι άμετρος, οι λαοί μένουν ανουθέτητοι, οι εκκλησιαστικοί ηγέται δεν έχουν το θάρρος να εκφρασθούν. Διότι οι αποκτήσαντες την εξουσίαν δι' ανθρώπων είναι δούλοι αυτών που τους έδωσαν την χάριν. Τώρα μάλιστα μερικοί έχουν επινοήσει την δήθεν υπεράσπισιν της ορθοδοξίας και ως όπλον του εναντίον αλλήλων πολέμου,(5) οι οποίοι, κρύπτοντες τας ιδικάς των έχθρας, προφασίζονται ότι εχθρεύονται χάριν της ορθοδοξίας. Άλλοι δε θέλοντες ν' αποφύγουν τον έλεγχον δι' αισχράς πράξεις εξερεθίζουν τα πλήθη εις την μεταξύ των φιλονικίαν, ούτως ώστε με τα κοινά κακά να κρύψουν τα ιδικά των. Δια τούτο δε αυτός ο πόλεμος είναι άσπονδος, διότι εκείνοι που έχουν κάμει πονηράς πράξεις φοβούνται ότι η κοινή ειρήνη θα αποκαλύψη τας κρυφίας παρανομίας των.
     Δι' αυτά γελούν οι άπιστοι, σαλεύονται οι ολιγόπιστοι. Η πίστις είναι αμφίβολος, η άγνοια καταλαμβάνει τας ψυχάς, διότι οι εγκληματικώς νοθεύοντες τον λόγον μιμούνται την αλήθειαν. Τα στόματα των ευσεβών σιγούν, ενώ κάθε βλάσφημος γλώσσα είναι ανοικτή. Εβεβηλώθησαν τα άγια, αποφεύγουν τους ευκτηρίους οίκους τα πλήθη που έχουν υγιές φρόνημα ως διδασκαλεία ασεβείας, υψώνουν δε τα χείρας προς τον ουράνιον Δεσπότην εις τα ερημίας με στεναγμούς και δάκρυα. Έφθασαν δε τα συμβαίνοντα εις τας περισσοτέρας των πόλεων έως και σας, το ότι δηλαδή οι λαοί μαζί με τας γυναίκας και τα παιδιά, ακόμη και τους γέροντας, έχουν ξεχυθή έξω από τα τείχη και τελούν τας προσευχάς εις την ύπαιθρον, υποφέροντες με μακροθυμίαν όλας τας κακοπαθείας από την κακοκαιρίαν και αναμένοντες την παρά του Κυρίου βοήθειαν.
3.  Ποίος θρήνος είναι αντάξιος των συμφορών τούτων; Ποίαι πηγαί δακρύων θα αρκέσουν εις τόσον μεγάλα κακά; Έως ότου λοιπόν φαίνονται μερικοί να στέκωνται σταθεροί, έως ότου διασώζονται ίχνη της παλαιάς καταστάσεως, πρίν να ολοκληρωθή το ναυάγιον των Εκκλησιών, βιασθήτε προς ημάς, βιασθήτε αμέσως τώρα, ναι, έχομεν ανάγκην, αδελφοί γνησιώτατοι. Δώσατε χείρα εις τους γονατισμένους. Ας συγκινηθούν δι' ημάς τα αδελφικά σας σπλάγχνα, ας χυθούν δάκρυα συμπαθείας. Μή παρίδετε να καταπίνεται από την πλάνην το ήμισυ της οικουμένης, μή ανεχθήτε να σβεσθή η πίστις εκείνων εις τους οποίους έλαμψε πρώτα.
    Τί λοιπόν είναι εκείνο, το οποίον πράττοντες θα βοηθήσετε εις τα πράγματα και πώς θα επιδείξετε την συμπάθειαν προς τους θλιβομένους, δεν θα χρειασθή φυσικά να το μάθετε από ημάς, αλλά θα σας το υποδείξη το Άγιον Πνεύμα. Πάντως είναι ανάγκη ταχείας ενεργείας, δια να περισωθούν όσοι απέμειναν, και παρουσίας πολυαρίθμων αδελφών, ώστε όσοι έλθουν από αυτού να συμπληρώσουν την σύνοδον,(6) ούτως ώστε να έχουν την αυθεντίαν προς διόρθωσιν των πραγμάτων όχι μόνον από την επισημότητα αυτών που τους απέστειλαν αλλά και από τον ιδικόν των αριθμόν. Αυτοί και την εν Νικαία συνταχθείσαν υπό των πατέρων ομολογίαν πίστεως θ' ανανεώσουν και την αίρεσιν θ' αποκηρύξουν και εις τας Εκκλησίας θ' απευθύνουν ειρηνικούς λόγους συνάγοντες εις ομόνοιαν τους ομόφρονας.
   
    Πράγματι δε το ελεινότατον όλων είναι τούτο, ότι και εκείνο που φαίνεται υγιές διεσπάσθη εναντίον του εαυτού του(7) και μας περιβάλλουν, όπως φαίνεται, δυστυχίαι παραπλήσιαι μ' εκείνας που κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα κατά την πολιορκίαν του Βεσπασιανού. Οι Ιουδαίοι δηλαδή ταυτοχρόνως και από των εξωτερικόν πόλεμον επιέζοντο και από την εσωτερικήν στάσιν των ομοφύλων των κατεστρέφοντο. Εις ημάς δε ωδήγησεν εις έσχατον κίνδυνον τας Εκκλησίας πλήν του φανερού πολέμου των αιρετικών και ο κινηθείς από τους νομιζομένους ως ομοδόξους. Δι' αυτά δε έχομεν μεγάλην ανάγκην της εκ μέρους σας βοηθείας, ώστε εκείνοι που ομολογούν την αποστολικίν πίστιν, να διαλύσουν τα σχίσματα που επενόησαν και εις το εξής να υποταχθούν εις την αυθεντίαν της Εκκλησίας.
   
    Ούτω θα γίνη άρτιον το σώμα του Χριστού, επανελθόν εις την ακεραιότητα όλων των μελών, και δεν θα μακαρίζωμεν μόνον τα εις άλλους υπάρχοντα αγαθά, όπως πράττομεν τώρα, αλλά θα ίδωμεν ν' απολαμβάνουν και αι ιδικαί μας Εκκλησίαι το αρχαίον καύχημα της Ορθοδοξίας.
   
    Είναι δε πράγματι άξιον του ανωτάτου μακαρισμού το χάρισμα που εδόθη από τον Κύριον εις την θεοσέβειάν σας, το να διακρίνετε δηλαδή το κίβδηλον από το γνήσιον και καθαρόν, την δε ομολογίαν πίστεως των πατέρων να κηρύσσετε χωρίς καμμίαν υποχώρησιν. Την ομολογίαν την οποίαν και ημείς εδέχθημεν και ανεγνωρίσαμεν ως διατυπωμένην με τους αποστολικούς χαρακτήρας, συμφωνούντες και με αυτήν και με όλα τα εις το συνοδικόν γράμμα κανονικώς και νομίμως δογματισμένα.(8)
   
    Σχόλιον: Η επιστολή αυτή του Μ. Βασιλείου περιέχει πολλά και ωφέλιμα διδάγματα. Διαβάζοντάς τις την επιστολήν ταύτην και παρακολουθώντας την σύγχρονον εκκλησιαστικήν κατάστασιν δεν μπορεί παρά να πη: Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
                   
    (1) Λόγω των επιδιώξεων της επιστολής και του συλλογικού χαρακτήρος της δίδεται εις αυτήν επίσημος τόνος και χρησιμοποιούνται οι τότε ισχύοντες επιστολογραφικοί τύποι
    (2) Υπογράφουν 32 επίσκοποι των ασιατικών περιοχών. Αυτών την υπογραφήν είχε κατορθώσει να εξασφαλιση ο Βασίλειος εις την εποχήν εκείνην της διώξεως των Ορθοδόξων υπό του Ουάλεντος. Επικεφαλής φέρονται ως υπογράψαντες ο Μελέτιος Αντιοχείας, ο Ευσέβιος Σαμοσάτων και ο ίδιος ο Βασίλειος, οι τρεις στενοί φίλοι και συνεργάται επί των μεγάλων θεμάτων της Εκκλησίας.
    (3) Ρωμ. 13, 8 έ.
    (4) Ακολουθεί μία ζοφερά περιγραφή της καταστάσεως εις τας Εκκλησίας της Ανατολής, εις την οποίαν εκυριαρχούσαν αι διαθέσεις των φιλαρειανών αρχόντων και αι υπερβολαί των ψευδοζηλωτών υπερορθοδόξων. Πάντως η περιγραφή δια την περίστασιν υπερβάλλει τα γεγονότα.
    (5) Προφανώς εδώ εννοεί την υπερορθόδοξον μερίδα του Παυλίνου εις την Αντιόχειαν, ο οποίος ήθελε ν' αρπάξη την έδραν του κανονικού επισκόπου Μελετίου.
    (6) Μόνον δια νέας συνόδου οικουμενικής έβλεπεν ο Βασίλιεος την δυνατότητα διορθώσεως των πραγμάτων. Τούτο συνέβη μεν, αλλά μετά τον θάνατον του Βασιλείου, το 381 δια της συγκλήσεως της Β' Οικουμενικής Συνόδου.
    (7) Αναφέρεται εις το μεταξύ των Ορθοδόξων σχίσμα της Αντιοχείας.
    (8) Ο Βασίλειος εννοεί το σύμβολον της Νικαίας και την συνοδικήν επιστολήν, η οποία το συνώδευσε. 
   

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ π. ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝ. ΚΥΠΡΙΟΥ

 

 

<<ΜΑ ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΔΙΗΡΗΜΕΝΟΙ>>!

π. Παύλου μον. Κυπρίου

 Είναι η <<καραμέλα>> την οποίαν πιπιλίζουν πολλοί Νεοημερολογίται - Οικουμενισταί και την μεταχειρίζονται και ως <<δικαιολογητικόν>> όταν οι Ορθόδοξοι τους υποδεικνύουν και τους προτρέπουν να επιστρέψουν εις την αιωνίαν ευθείαν των Πατέρων <<των>>, την Ορθοδοξίαν, αφ' ης από επτά περίπου δεκαετιών ελοξοδρόμησαν. Ενώ μάλιστα παραδέχονται και ομολογούν ότι κακώς πορεύονται και με αυτήν τους φαίνεται, ότι... εγλυκάνθησαν και ότι <<δικαιώνονται>>! Δεν εκάθησαν να σκεφθούν και κατανοήσουν, ότι εις τας προφάσεις δια την εμμονήν εις την αμαρτίαν της αποστασίας προσθέτουν όχι μόνον ψευδολογίαν και υποκρισίαν, αλλά και βλασφημίαν κατά του Θεού και δεν προβλέπουν ότι εις χολήν πικρίας γενήσεται το εφευρεθέν καταπότιόν των, η εύκολος σεισάχθεια, ή νομιζομένη <<δικαιολογίαν>>. Περίεργον!

 Βεβαίως, δεν ώφειλε να εμφανισθή και συνεχίζεται υπάρχουσα η <<διαίρεσις>> (μόνον ο διάβολος θέλει αυτήν), δια να μή χρησιμοποιήται και ως πρόφασις υπό των ζητούντων προφάσεις εν αμαρτίαις και υπεκφυγάς Νεοημερολογιτών.

 Αλλά, δεν πρόκειται περί διαιρέσεως, ως εφευρίσκει η αγωνιώδης επιζήτησις <<άλλοθι>>, προς επανάστασιν, προς επιβολήν σιωπής εις την συνείδησιν, προς <<δικαιολόγησιν>> της εμμονής εις την αποστατικήν θέσιν. Περί τίνος πρόκειται μπορούν οι Έλληνες να κατανοήσουν από τον εαυτόν των.

 Όλον το έθνος αν ερωτηθή (ας γίνη δημοψήφισμα), θα βεβαιώση από καρδίας ότι <<το παλαιό είναι το σωστό>>. Ομολογούν ότι κακώς μπήκε <<Νεοημερολόγιον>>, παραδέχονται ότι <<μας φράγκεψαν>>, λυπούνται και εύχονται να επανέλθουν εις τα αιώνια των Πατέρων μας. Όμως... μένουν έως εκεί! Άλλοι προχωρούν κάτι περισσότερον εκκλησιάζονται και εις <<Παλαιοημερολογίτας>>, νηστεύουν με το <<παλαιό>> κλπ. και μένουν έως εκεί! Άλλοι ακόμη περισσότερον, φοβούνται δια την σωτηρίαν της ψυχής των, βλέπουν και γνωρίζουν ότι οι αρχηγοί των κάμνουν φοβεράς παρανομίας με τους αιρετικούς, χωρίζοντες αυτούς από τον Θεόν, θέλουν <<να στραφούν στο παλαιό>> αλλά κάποιο <<εμπόδιον>>, είτε από συγγενολόϊ, ή δια κάποιο συμφέρον και το περισσότερον από φιλοκοσμίαν, <<τι θα πη ο κόσμος>> κλπ., γίνεται αφορμή να μένουν έως εκεί.

 Το ίδιον, κατά ένα περιπλέον <<βαθμόν>>, συμβαίνει με <<παλαιοημερολογίτας>>, οι οποίοι γίνονται αφορμή να αρπάζετε, οι Νεοημερολογίται, ως πρόφασιν το <<εσείς είστε διηρημένοι>>, νομίζοντες ότι χρησιμεύει εις ...δικαίωσίν σας! Αυτοί λέγουν ότι <<ακολουθούν το παλαιό>> (ως προς τας 13 ημέρας), ότι χωρίζονται από τους Νεοημερολογίτας, χαρίζονται όμως εις πολλά εις τους Νεοημερολογίτας. Ως <<χωρισμένοι>> από αυτούς, ώφειλον να τηρούν ως ορίζει η Εκκλησία δια τους σχισματικούς και πολλώ μάλλον προκειμένου περί παναιρετικών οικουμενιστών. Αυτοί όμως νομίζουν, ότι μπορούν να ποιούν όπως νομίζουν, να γίνωνται αυτοί νομοθέται, να κάμνουν <<οικονομίας>> όπως αυτοί τας <<εξηγούν>>, να δίδουν ή τελούν μυστήρια εις Νεοημερολογίτας κ.τ.τ. Εάν θεωρούν τους Νεοημερολογίτας ως κατά πάντα Ορθοδόξους (διότι άλλως πως τους δίδουν και τελούν μυστήρια;) κακώς χωρίζονται από αυτούς και ώφειλον να μνημονεύουν τον επίσκοπον αυτών τους οποίους θεωρούν Ορθοδόξους και τους κάμνουν μυστήρια. Κατά τον Άγιον Νικηφόρον: <<Το εξ ημισείας ευσεβείν, ασεβείν, εστι>>. Κατά δε τον Άγιον Θεόδωρον Στουδίτην: <<Μηδέ γαρ τέλειον είναι ορθόδοξον, αλλ' εξ' ημισείας, τον την πίστιν ορθήν οιόμενον έχειν, τοις δε θείοις κανόσι μή απευθυνόμενον>>.

 Δεν πρόκειται λοιπόν περί <<διαιρέσεως>>. Πρόκειται περί των κατεχόντων την Ορθόδοξον Ομολογίαν και τηρούντων την συνέπειαν αυτής, και των μή τηρούντων. Πρόκειται περί της Μιάς Εκκλησίας της κατεχούσης την αλήθειαν, την Ορθόδοξον Ομολογίαν και τηρούσης κατ' αυτήν ως ώρισεν η Εκκλησία του Θεού, και των λοξοδρομησάντων εις ιδίας οδούς. Η αλήθεια είναι μία και υπάρχει. Συ λοιπόν ευρέ και ακολούθησον αυτήν και μή βλασφημής φορτώνων τα σφάλματα των ανθρώπων εις τον Θεόν, την αλήθειαν διότι αυτό ποιείς, χωριζόμενος ή μή προσερχόμενος εις αυτήν την αλήθειαν εξ αφορμής ανθρώπων.

 Δεν είναι απλώς <<διαίρεσις>>, αλλά φυγή από την αρχικήν Ομολογίαν και την συνεπή τήρησίν της, εκείνων οι οποίοι εξέφυγον. Δια <<διαφόρους λόγους>> εφεύρον τα περιβόητα περί <<δυνάμει ή ενεργεία>> ως προς το σχίσμα των Νεοημερολογιτών (και εν τω μεταξύ είναι <<χωρισμένοι>> από αυτούς), περί <<άκυρα ή έγκυρα>> ως προς τα μυστήριά των, περί του ότι <<δεν αποτελούμεν ημείς Εκκλησίαν>>, ότι <<Εκκλησία είναι η επίσημος>>, ότι <<είμεθα απλώς μία φρουρά>>, ότι η επίσημος (Νεοημερολογιτική) <<είναι η χαρισματούχος, έχει την χάριν>> ότι <<δεν είναι κατάδικον αλλά υπόδικον>> και τα λοιπά των εφευρέσεων. Δεν είναι λοιπόν απλώς διαίρεσις μεταξύ παλαιοημερολογιτών, αλλά άλλη οδός ομοία με την ιδικήν των, κατά τα ανωτέρω. Μή λοιπόν συγχίζουν τα ασύγχυτα, επιζητούντες να στηρίξουν προφάσεις και δικαιολογητικά επί του ψεύδους. Επιζητούν την εν αληθεία σωτηρίαν; Εις την αλήθειαν ας προσέλθουν, άνευ προφάσεων. 

 Μία λύσις υπάρχει δι' όλους. Εκείνη την οποίαν υποδεικνύει και ο Ηλίας Μηνιάτης, γράφων, εις την <<Πέτρα σκανδάλου>>:

 <<Εύκολο δύναται να εύρη την αλήθειαν των δογμάτων εκείνος, όπου ζητεί με απλότητα πνεύματος φιλαλήθους, μα όταν ή το πάθος μας σκοτίση, ή η έρις μας θερμαίνει τον νούν, τότε ούτε βλέπομεν το φανερόν και παρατρέχομεν έξω της ευθείας, και δεν ζητούμεν απλώς την αλήθειαν, αλλ' εμπαθώς ερευνώμεν, πως να παραστήσωμεν την γνώμην μας, σύροντες προς το μέρος μας, όχι μόνον τους Πατέρας, αλλά και αυτήν την θείαν Γραφήν, διαστρέφοντες την έννοιαν, και παρεξηγούντες τους λόγους. Δια τούτο με τας λογομαχίας δεν κατορθούμεν τίποτες. Ο ανθρώπινος νους όταν έχει άδειαν να διαλέγεται είναι ως αν εις ένα ευρύχωρον κάμπον, όπου τρέχει ελεύθερα, παρατρέχει ανεμπόδιστα και δεν πιάνεται εν ευκολία. Η διαλεκτική έχει δύναμιν, να κατασκευάση και να ανασκευάση εξ ίσου την αλήθειαν. Με την σχολαστικήν Θεολογίαν οι ορθόδοξοι πολεμούσι τους αιρετικούς, και πάλιν με την αυτήν θεολογίαν οι αιρετικοί αντιπολεμούσι τους ορθοδόξους. Με τα αυτά άρματα, όπου ο ένας λαβώνει, λαβώνεται, και αφού τελειώση ο πόλεμος, και τα δύο μέρη λογιάζουσι πως ενίκησαν τον εχθρόν, μα ως τόσον ύστερα από μίαν μακράν λογομαχίαν η αλήθεια μένει κρυμμένη, ως ην εν αρχή μάλιστα περισσότερον περιπλεγμένη. Εις τας περί πίστεως υποθέσεις, εγώ δεν ευρίσκω άλλον επιτηδειότερον τρόπον δια να εύρωμεν την αλήθειαν, ως αν να εξετάσωμεν ιστορικώς, τί να εκράτει η καθολική εκκλησία, πριν να χωρισθώσιν εις εναντίας γνώμας τα μέρη>>.

 Ό, τι λέγομεν εις τους παπιστάς και όλους εν γένει τους αιρετικούς, ότι. Επιστρέψατε εις τα των Πατέρων μας εκεί όπου ήμεθα ηνωμένοι εις εν <<πρίν να χωρισθώσιν εις εναντίας γνώμας τα μέρη>>, αφαιρέσατε ό, τι κακώς και αυθαιρέτως επροσθέσατε, προσθέσατε ό, τι κακώς και αυθαιρέτως αφαιρέσατε, εμμείνατε εις ό, τι εκράτει η Εκκλησία και τότε ευθύς αυτόματος η ένωσις. Το ίδιον και εις αυτήν την περίπτωσιν.     

ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

 

 <<... Δια την καινοτομίαν, ή ειπείν αίρεσιν του Ημερολογίου άραγε τί να έγινε προχθές του Ευαγγελισμού εις τας Αθήνας; Διότι έξωθι Αγίου Όρους εις επαρχίαν Ιερισσού εγένοντο μεγάλαι ανωμαλίαι μέχρι φόνου φαίνονται... Να προσέχητε πολύ ού μόνον να φυλάττητε (το παλαιόν), αλλά, και με τον λογισμόν να μην δεχθήτε (την καινοτομίαν)...>>.
 (Εξ Επιστολής του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Ματθαίου προς τα εν Αθήναις πνευματικά του τέκνα. 14.3.24)
 ...<<ως δε δια το νέον ημερολόγιον να μη το δέχεσθε, διότι από Χριστού χωρίζεσθε>>...
 (Του ιδίου προς τα πνευματικά του τέκνα 5.2.26).
  ...<<Στήκετε και κρατείτε τας Παραδόσεις όσας παρελάβετε, είτε δια λόγου, είτε δι' επιστολής>>. - <<Ει τις εκκλησιαστικήν έγγραφον ή άγραφον Παράδοσιν αθετεί ΑΝΑΘΕΜΑ>>. Επίσης η Ζ' Οικουμενική Αγία Σύνοδος 630 Θεοφόρων Αγίων Πατέρων <<Ημείς τηρούμεν και κρατούμεν τους εγγράφους και αγράφους Παραδόσεις της Μιάς, Αγίας μας Καθολικής και Αποστολικής Ανατολικής Εκκλησίας, τους δε νεωτερίζοντας καινοτόμους (νεοημερολίτας, σχισματικούς, φράγκους) αναθεματίζομεν>>. Και τούτο παραγγέλω σας τέκνα μου, να μή δεχθήτε τους νεοχειροτονημένους από τους κακοδόξους Αρχιερείς. Και ίδετε πως τους ονομάζουν ο μεν Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος: Αντιχρίστους. Ο Παύλος, απίστους. Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, προδρόμους του Αντιχρίστου. Διότι οι μή βαδίζοντες και μή έχοντες τον αυτόν σκοπόν, ον εβάδισεν η Ορθόδοξος Εκκλησία, ας γνωρίζουν οι τοιούτοι ιερείς, μήτε ιερωσύνην έχουν μήτε Μυστήρια τελούνται υπ' αυτών, η δε μερίς αυτών μετά του προδότου Ιούδα (υπό Ν. Βουλγάρεως)>>.
 (Εκ τινος γενικής νουθετικής επιστολής).
 <<... Σας στέλλομεν ...και τα Σιγγίλια να πολυγραφηθώσι και διανεμηθώσι εις πόλεις και χωρία και εξυπνήσουν οι ταλαίπωροι άνθρωποι εκ του θανατηφόρου ύπνου της αμελείας, ραθυμίας τε και αμαρτίας...>>.
 (Του ιδίου προς τα πνευματικά του τέκνα, 15.10.25).   

ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

Του Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

Περαιτέρω ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τούς ὅρους καί προϋποθέσεις τῆς ἀληθοῦς καί Ὀρθοδόξου Συνόδου, ὡς ἐν τῶ ἐγγράφω Α.Π. 209/19.6.2001, ἐσημειώθησαν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου πρός τήν τότε συνεδριάσασαν Ἱεράν Σύνοδον, ἤτοι:

«α) Πρέπει ὅλοι οἱ συμμετέχοντες εἰς τήν Σύνοδον ἐπίσκοποι νά ὑγιαίνουν ἐν τῆ Πίστει: «Οὐ γάρ οἷόν τε συνόδω συναριθμηθῆναι τούς περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντας» (Μ. Ἀθανασίου, ΒΕΠΕ, 31, 260). Δέν δύνανται ἑπομένως εἰς μίαν Σύνοδον νά εἶναι συμπάρεδροι οἱ «παρά ἀξιοπίστων ἀνθρώπων» κατηγορηθέντες «ἐπί κακοδοξία» καί μάλιστα καταφανῆ.

β) Εἰς μίαν ὀρθόδοξον Σύνοδον ὁποιαδήποτε ἄποψις, διαφωνία, ἔνστασις ἐπί Κανονικοῦ ἤ Δογματικοῦ θέματος, κ.λπ., δέν νοεῖται νά περιφρονῆται καί νά παραγκωνίζεται καί οὕτω νά ἀποσιωπᾶται τό θέμα, νά φιμώνεται τό Συνοδικόν μέλος μέ συμπεριφοράν ἐξουσιαστικήν καί ἀλαζονικήν, κ.λπ. Δηλαδή εἰς μίαν Ὀρθόδοξον Σύνοδον πρῶτον Ἱεραρχοῦνται τά θέματα καί κατόπιν ἀντιμετωπίζονται καί τακτοποιοῦνται ταῦτα ἐλεύθερα καί πέραν σκοπιμοτήτων ἤ παρεμβολῶν τρίτων. Οἱ μετέχοντες δέον νά ἔχουν εἰλικρινῆ διάθεσιν νά συζητήσουν καί νά ἀποφασίσουν ὄχι κατά τό ἴδιον θέλημα ἤ καί ἀλλοτρίων, ἀλλά κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό φαινόμενον τῆς καταλύσεως τοῦ ὅρου αὐτοῦ συναντῶμεν πληθωρικῶς καί εἰς τάς ἡμέρας μας, καί αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀλλοτριώνει ἐπισκόπους, ἀλλά καί ὁλοκλήρους Συνόδους ἀπό τό ὀρθόδοξον Συνοδικόν σύστημα.

γ) Ἐν Συνόδω εἶναι ἐλεύθερος ὁ Ὀρθόδοξος λόγος εἰς ὅλα τά μέλη, δέν περιφρονεῖται κανείς, οὔτε μέ τήν πρόφασιν ἐλλείψεως χρόνου ἤ δι' ἄλλον τινά λόγον, ἀλλά συζητῶνται καί ἐξετάζονται ἐλεύθερα τά θέματα καί ἀναζητεῖται τό δίκαιον, τό ἀληθές καί οὕτω καταλήγει ἡ Σύνοδος εἰς τό «ἔδοξε τῶ Ἁγίω Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πράξ. ΙΕ, 7 καί 28). Λειτουργεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδός μας κατ' αὐτά τά πρότυπα, ἤ ἠλλοιώθη εἰς τάς ἡμέρας μας ἡ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί ὡς ἐκ τούτου προκύπτει ἔντονος ἡ κρίσις Συνοδικότητος;

δ) Εἶναι ἀδιανόητον νά ἔρχωνται εἰς τήν Σύνοδον ἔξωθι προειλημμέναι ὑπό τρίτων ἀποφάσεις, διότι τό προαποφασίζειν ἐξωσυνοδικῶς καί δή παρά ἐξωσυνοδικῶν, καί ἔν τισιν καί ἐξωεκκλησιαστικῶν προσώπων, ἀποτελεῖ οὐσιαστικήν κατάλυσιν τῆς Συνόδου καί ἀναιδῆ ἐμπαιγμόν τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ τῆς ὀρθοδοξίας, βλάπτει τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τέλει ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην βλασφημίαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

ε) Αἱ Συνοδικαί ἀποφάσεις καί σήμερον δέον νά διέπωνται, καί νά ἕπωνται καί νά συμφωνοῦν πρός τάς ἀποφάσεις καί τά θέσμια ὅλων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί λοιπῶν ὀρθοδόξων Συνόδων, διά τῶν ὁποίων ἐνήργησεν ἡ μία Χάρις τοῦ ἑνός Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον οὕτω διαφυλάσσεται ἡ Ἀποστολικότης καί ἡ Πατερικότης, ἡμεῖς δέ παραμένομεν Ὀρθόδοξοι καί γνήσιοι Αὐτῆς ἐπίσκοποι. Οὕτω μόνον δυνάμεθα νά λέγωμεν μετά τῶν Πατέρων τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, πάντες οὕτω πιστεύομεν. Οἱ Ὀρθόδοξοι οὕτω πιστεύουσιν».

στ) Διά νά κριθῆ τελικῶς μία Σύνοδος, ὡς ὄντως Ὀρθόδοξος, εἶναι ἀναγκαῖον αἱ ἀποφάσεις της νά γίνουν ἀποδεκταί καί ὑπό τῆς καθ' ὅλου Ἐκκλησίας. Δηλαδή ὑπό πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν, τῶν λοιπῶν Κληρικῶν, τῶν Μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής λέγει: «Τάς γενομένας Συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ καί πάλιν, ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τάς Συνόδους». (Πηδάλιο, σελ. 118).

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΡΧΑΣ ΤΟΥ

 

 Αξιοθαύμαστοι οι αγώνες του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Δεν ελογάριαζε κόπον, κούρασιν, ασθένειαν. Εμπρός του πάντοτε έθετε το καθήκον, την ιεράν αποστολήν. Έδιδε εξ ολοκλήρου τον εαυτόν του εις το κοινωνικόν έργον. Αι άθλιαι συνθήκαι της εξορίας, η βασανιστική του ασθένεια δεν τον έστρεψαν πίσω από τον αγώνα. Αντιθέτως αφού ανασυγκρότησε όλας του τας δυνάμεις, και από εκεί επρολάβαινε όλας τας ανάγκας της Εκκλησίας. Ιεραποστολική, Νοσοκομεία, άλλα έργα αγάπης, συγγράμματα, επιστολάς. Και επιτελούσε το έργον του ο Άγιος τόσον καλά ωσάν να ευρίσκετο ο ίδιος ανάμεσα εις τους ανθρώπους. Όλαι αυταί αι αρεταί εστόλιζον τον Άγιον Χρυσόστομον. Περισσότερον όμως από όλας αυτάς τον διέκρινε μία ακόμη αρετή, η οποία τον εξύψωσε και τον έκαμε λαμπρόν πρότυπον δι' όλας τας γενεάς. Αυτή ήτο η ακλόνητος σταθερότης του και η υπομονή του.
 Ο Άγιος Χρυσόστομος έμεινε πάντοτε βράχος ασάλευτος της αληθείας. Από τα εφηβικά του ακόμη χρόνια τίποτε δεν εστάθη ικανόν να τον απομακρύνη από τας πεποιθήσεις του. Ούτε το ειδωλολατρικόν περιβάλλον της σχολής του, ούτε το πλήθος των γνώσεων, ούτε οι έπαινοι και η δόξα, ούτε η ξεπεσμένη ηθικώς κοινωνία της Αντιοχείας. Ανεπηρέαστος επροχωρούσε πάντοτε εμπρός.

 Και αργότερα όταν βγήκε δια να παλαίση εις τον κοινωνικόν στίβον, κανένα εμπόδιον, κανένας μόχθος, καμμία δυσκολία δεν εστάθη ικανή να σβήση την φλόγα της καρδιάς του, η οποία ήτο εξ ολοκλήρου δοσμένη εις την υπηρεσίαν του Ιησού Χριστού.

 Αντιμετώπισε συκοφαντίας. Συνήντησε πανουργίας. Εδοκίμασε διώξεις. Αλλ' όμως δεν υπέκυψε. Αντιστάθηκε εις του ισχυρούς της εποχής του, οι οποίοι ηθέλησαν να τον κλονίσουν δια να υποχωρήση. Πάντοτε ακλόνητος, πάντοτε ασυμβίβαστος, πάντοτε με το βλέμμα εστραμμένον εμπρός. Πάντοτε εκρατούσε υψηλά την σημαίαν των ιδανικών του. Έμενε σταθερός εις τας αρχάς του.

 Ας σταθούμε και εμείς ολίγον εμπρός εις τον μεγάλον αυτόν άνδρα και Άγιον και ας ατενίσωμε το πρόσωπόν του. Ας φέρωμεν εις την μνήμην μας την πολυτάραχον ζωήν του και ας θαυμάσωμε τον ακλόνητον χαρακτήρα του. Ας συλλογισθούμε πόσον μεγάλον και φωτεινόν παράδειγμα ημπορεί να είναι δι' ημάς ο Άγιος αυτός.

 Τώρα, αγαπητέ αναγνώστα, είναι η εποχή που εμείς οι χριστιανοί θα συναντήσουμε πολύ μεγάλες δυσκολίες. Το όνομα χριστιανός προκαλεί τας ύβρεις του κόσμου, την περιφρόνησι των ανθρώπων, τις συκοφαντίες και πολλές φορές και αυτόν τον θάνατον, δια τούτο απαιτεί αγώνες, θυσίες, ηρωϊσμόν. Θα μας ζητήσουν, ίσως και με την βία, να συμβιβασθούμε και να υποχωρήσουμε από τις αρχές μας. Ίσως επιχειρήσουν να μας εξαναγκάσουν να προδώσουμε τα ιδιανικά μας και την ορθόδοξον πίστιν μας. Ίσως ακόμη μας αναγκάσουν να θυσιάσουμε ό, τι πολυτιμώτερον έχουμε εις τα είδωλα του συμφέροντος, της υλικής ανέσεως και των απολαύσεων.

 Τότε ίσως, ευρεθούμε εις το δίλημμα. Τί να κάνουμε; Πως να φερθούμε; Να προχωρήσουμε εις τον αγώνα και με θυσία της ζωής μας ή να υποταχθούμε εις τα θελήματα του αντιχρίστου;

 Αγαπητέ, βάλε μέσα στην καρδιά σου την αλήθεια και εμπρός εις τα μάτια σου την ηρωϊκήν μορφήν του Αγίου Χρυσοστόμου, ο οποίος, παρά τας θυέλλας, τους πειρασμούς και τους χειμώνας, εστάθη βράχος ακλόνητος της ευσεβείας και της δικαιοσύνης, και να είσαι βέβαιος ότι με την βοήθεια του Αγίου και την Χάρι του Θεού θα βαδίσης με ηρωικό φρόνημα, με αδούλωτη θέλησι, με καθαρά σκέψι, με προσγειωμένο ενθουσιασμό και με φλογερό ζήλο προς τα εμπρός, προς την τελειότητα, προς την σωτηρίαν. Τούτο διαπύρως ευχόμεθα πρεσβείαις του Αγίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου. 

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥ 1934.

 

Του Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

Η ΕΝ ΕΤΕΙ 1934 ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΣΤΗΡΙΧΘΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΟΣ, ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΝ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΟΜΩΣ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΠΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΙΕΚΗΡΥΞΑΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΤΗΣ (ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ) ΙΔΡΥΘΕΙΣΑ "ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ", ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΝ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΠΡΟΣΥΠΕΓΡΑΨΕ, ΕΠΕΣΦΡΑΓΙΣΕΝ ΚΑΙ ΕΠΕΥΛΟΓΗΣΕΝ (ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ Η ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΟΥΚ ΟΙΔΑ Ο ΘΕΟΣ ΟΙΔΕΝ), Ο ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΔΥΟ Η ΤΡΕΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ...

ΕΠΙ ΤΗ ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΩΣ ΔΙΕΤΥΠΩΘΗ ΥΠΟ ΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 1934 ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΝ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ "ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ"...

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 708 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2017

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΕΠΙ ΤΗ ΛΑΜΠΡΑ ΕΟΡΤΗ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΕΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ, Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΤΟΙΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙΣ ΠΛΟΥΣΙΑΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΔΑΨΙΛΗΝ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΧΩΡΑΣ…

ΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΙ ΜΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΒΟΗΘΗΤΟΥΣ, ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΤΟΥΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΛΕΠΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΞΗ ΔΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΝ ΠΙΣΤΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΑΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΦΥΛΑΤΤΗ ΑΤΡΩΤΟΥΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΣ ΟΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ, ΚΑΙ ΩΣ ΗΥΛΟΓΗΣΕ ΤΟΝ ΝΕΣΤΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΛΥΑΙΟΝ ΟΥΤΩ ΝΑ ΕΥΛΟΓΗ ΚΑΙ ΗΜΑΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΝΙΚΩΜΕΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΩΜΕΘΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ «ΛΥΑΙΟΥΣ», ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ, ΤΟΥΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΑΣ, ΤΟΥΣ ΥΛΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΘΕΙΣΤΑΣ …

ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣΗ, ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕΓΑΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, ΕΤΣΙ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ «ΑΛΗΘΕΥΟΝΤΕΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ» ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ «ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΑΙ ΕΡΓΩ» ΤΗΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΜΒΟΛΩ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΣΩΖΟΥΣΑΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 1934 ΔΙΕΤΥΠΩΣΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΖΗΛΩΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ, (ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΝ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ «ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ» 1934) ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΝ ΩΣ ΙΕΡΑΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΣΦΡΑΓΙΣΑΣ ΤΑΥΤΗΝ (ΤΗΝ ΚΑΛΗΝ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ) ΜΕ ΤΑΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 1948 ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ, ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΣΕΠΑΘΗΣΑΝ (1971, 1977 ΚΑΙ 2003) ΠΛΗΝ ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ, ΝΑ ΝΟΘΕΥΣΟΥΝ …

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

α) Πιστεύω, προσκυνῶ καί λατρεύω ἕνα Θεόν ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων, ἐν τρισίν προσώποις γνωριζόμενον Πατρός καί Υἱοῦ καί ῾Αγίου Πνεύματος, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον, ὁμότιμον, ὁμοβασίλειον, ὁμόθρονον, ὁμοδύναμον, ἄναρχον, ἀΐδιον, ἀτελεύτητον, ἀκατάληπτον, ἀνερμήνευτον καί ἀνεξιχνίαστον.

β) ῾Ομολογῶ καί κηρύττω τήν ἄρρητον καί ἄφραστον σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐκ τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, τήν σταύρωσιν, ταφήν καί ἀνάστασιν αὐτοῦ, διά τήν κατάργησιν τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν καί καταλλαγήν πρός τόν Θεόν, τήν ἀνάληψιν αὐτοῦ εἰς τούς οὐρανούς, καί τήν δευτέραν αὐτοῦ ἔλευσιν, ἵνα κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς.

γ) ᾿Αποδέχομαι ἐξ ὅλης μου τῆς ψυχῆς καί καρδίας, τό ῾Ιερόν Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, ὡς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι τό συνέταξαν ἡ πρώτη καί δευτέρα ἅγιαι Οἱκουμενικαί Σύνοδοι, ἀπαρτιζόμενον ἐκ δώδεκα ἄρθρων, καί πιστεύω αὐτά ὡς τά ἑρμηνεύει ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Ορθόδοξος ᾿Ανατολική τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία ἐν πάσαις ταῖς λεπτομερείαις των.

δ) ῾Ομολογῶ καί ἀποδέχομαι τά 7 ἅγια μυστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν, ἤτοι τό βάπτισμα, τό χρῖσμα, τήν θείαν Εὐχαριστίαν, τήν Μετάνοιαν, τήν ῾Ιερωσύνην, τόν γάμον καί τό εὐχέλαιον, καί ταῦτα τιμῶ καί γεραίρω ὡς ἀπαραίτητα διά τήν ψχικήν μας σωτηρίαν, καί ὡς μεταδίδοντα ἡμῖν τήν πίστιν, τήν χάριν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.

ε) Παραδέχομαι καί τιμῶ τούς ἱερούς Κανόνας τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων, τῶν ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί τῶν ἀνεγνωρισμένων Τοπικῶν, ὡς καί τούς ἱερούς Κανόνας τῶν κατά μέρος ῾Αγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῷ ἱερῷ Πηδαλίῳ τῆς ᾿Εκκλησίας διαλαμβανομένων, ὡς καί τήν ἐπί ῾Ιερεμίου τοῦ Β΄, ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1583, 1587 καί 1593 συγκληθεῖσαν μεγάλην Σύνοδον, τήν ἀναθεματίσασαν τό νέον ἡμερολόγιον καί πᾶσαν ἄλλην καινοτομίαν, καθώς καί τήν ἐν ἔτει 1848 συγκληθεῖσαν ἐπίσης μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον Πατριαρχῶν τῆς ᾿Ανατολῆς, τήν καταδικάσασαν καί ἀναθεματίσασαν καί πάλιν πάντα νεωτερισμόν καί πᾶσαν καινοτομίαν "ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου".

στ) Παραδέχομαι καί φυλάττω ἁπρίξ πάντα τά δόγματα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Ανατολικῆς ᾿Εκκλησίας, τά ἀναφερόμενα εἰς τά πρόσωπα εἰς τήν λατρείαν τῆς ὑπερουσίου Θεότητος, καί εἰς ὅλας γενικῶς τάς ἱεράς Παραδόσεις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἐγγράφους καί ἀγράφους, ἀποστολικάς καί Πατερικάς, συμφώνως τῷ Μεγάλῳ Πατρί ἁγίῳ Βασιλείῳ λέγοντι: "Εἰ γάρ ἐπιχειρήσαιμεν τά ἄγραφα τῶν ἐθῶν, ὡς μή μεγάλην ἔχοντα τήν δύναμιν, παραιτεῖσθαι, λάθοιμεν ἄν εἰς αὐτά τά καίρια ζημιοῦντες τό Εὐαγγέλιον".

ζ) Καί τέλος πάντα ὅσα πρεσβεύει, δοξάζει, τηρεῖ καί φυλάττει ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τοῦ νῦν ἡ ᾿Ορθόδοξος τοῦ Χριστοῦ ᾿Ανατολική ᾿Εκκλησία, ἡ Πνευματική ἡμῶν Μήτηρ, παραδέχομαι, ὁμολογῶ, τηρῶ καί φυλάττω· καί μήτε κατά ἕν ἰῶτα ἤ μίαν κεραίαν δέν ἀποκλίνω αὐτῆς μέχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς, ὡς γνήσιον καί πιστόν αὐτῆς τέκνον· ἀπεναντίας δέ ἀναθεματίζω, ἀποκηρύττω καί ἀποστρέφομαι πάντα, ὅσα Αὕτη ἀναθεματίζει, ἀποκηρύττει καί ἀποστρέφεται, ὡς καί τόν νεωτερισμόν τοῦ Παπικοῦ ἑορτολογίου.

Τέλος μετά τῶν θεοπνεύστων ἁγίων Πατέρων ἡμῶν καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ἀναφωνῶ: "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ᾿Εκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα" καί "῞Απαντα τά παρά τήν ᾿Εκκλησιαστικήν παράδοσιν καί διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἀγίων καί Θεοφόρων Πατέρων καινοτομηθέντα ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα ἀνάθεμα τρίς". Υπογράφομαι Τέκνον γνήσιον τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Ανατολικῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας.

Αυτην Γνησίαν Αποστολικήν Πίστιν και την Γνησία Αποστολικήν Διαδοχήν ας διαφυλάξωμεν και ἡμεις «ακαινοτομήτως και αμειώτως», διά να παραμένωμεν εως εσχατης μας αναπνοής γνησια τέκνα της Μητρός Εκκλησίας, ητοι ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΣΩΣΤΙΚΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ και μακράν των παντοιοτρόπως καινοτομούντων και παρεκκλινόντων εξ Αυτης …

Μετά διαπύρων ευχών

+ Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής

Κήρυκος