ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΔΙΑ ΤΟ " ΒΑΠΤΙΣΜΑ" ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 

ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ

ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 

ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ 

ΑΧΑΡΝΕΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΠΑΡΝΗΘΟΣ

 

Α.Π.  4                                                          Εν Αχαρναις Οκτωβριος 2022.

 

ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΔΙΑ ΤΟ " ΒΑΠΤΙΣΜΑ"

ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Παραθέτομεν τούς Ιερούς Κανόνας εις τούς οποίους γίνεται λόγος περί τού πώς γίνονται δεκτοί οι εκ των αιρέσεων καί σχισμάτων ἐπιστρέφοντες εἰς την Ἐκκλησίαν.

1) Ὁ ΜΣΤ΄ Ἀποστολικός, ὁ ὁποῖος προστάσσει: «Ἐπίσκοπον, ἤ Πρεσβύτερον αἱρετικῶν, δεξαμένους Βάπτισμα, ἤ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, τίς γάρ συμφώνησις Χριστῶ πρός Βελίαρ, ἤ τίς μερίς πιστοῦ μετά ἀπίστου»;

2) Ὁ ΜΖ΄ Ἀποστολικός, ὁ ὁποῖος εἷναι ἐξ ἴσου αὐστηρός, προβλέπει δέ ἐάν τις ἐπαναλάβη τό μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος, ὅταν αὐτό ἔχει γίνη ὀρθοδόξως ἤ καί ἀντιθέτως, ἐάν δέν τελέση ἐξ ὑπαρχῆς τό μεμολυσμένον παρά τῶν αἱρετικῶν «βάπτισμα», (προβλέπει) νά καθαιρῆται ὁ Κληρικός αὐτός: «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος τόν κατ' ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα, ἐάν ἄνωθεν (=ἐξ ὑπαρχῆς) βαπτίση, ἤ τόν μεμολυσμένον παρά τῶν ἀσεβῶν μή βαπτίση, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τον Σταυρόν καί τόν τοῦ Κυρίου θάνατον, καί μη διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων».

3) Ὁ ΞΗ΄ Ἀποστολικός, ὅπως ἑρμηνεύεται εἰς τό ἱερόν Πηδάλιον, λέγει καί διά τό μυστήριον τῆς χειροτονίας τῶν ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων: «...ὅποιος ἐπίσκοπος, Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ἤθελε δεχθῆ δευτέραν χειροτονίαν ἄς καθαίρεται καί αὐτός καί ἐκεῖνος ὅπου τόν ἐχειροτόνησεν, ἐκτός ἄν ἀποδειχθῆ ὅτι ἔχει τήν χειροτονίαν ἀπό Αἱρετικούς. Διότι οἱ παρά τῶν αἱρετικῶν βαπτισθέντες ἤ χειροτονηθέντες, οὔτε ὅλως χριστιανοί δύνανται νά εἷναι μέ τό αἱρετικόν αὐτό βάπτισμα, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν μόλυσμα, οὔτε Κληρικοί μέ τήν αἱρετικήν ταύτην χειροτονίαν. Διά τοῦτο οἱ τοιοῦτοι καί βαπτίζονται παρά τῶν Ὀρθοδόξων ἱερέων καί χειροτονοῦνται παρά τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων...».

4) Ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ Η΄ αὐτῆς Κανόνος τούς Σχισματικούς καί ὄχι αἱρετικούς Ναυατιανούς, ὥρισεν ὅπως γίνωνται δεκτοί διά χειροθεσίας οἱ Κληρικοί καί δι' ἅγιου Μύρου οἱ λαϊκοί: «Καθαροί λέγονται οἱ Ναυατιανοί. ὁ δέ Ναυάτος Πρεσβύτερος ἧτο τῆς Ἐκκλησίας Ρωμαίων, ὅς τις δέν ἐδέχετο ἐκείνους, ὁποῦ ἀρνήθησαν μέν εἰς τον καιρόν τοῦ διωγμοῦ, ἐμετανοοῦσαν δέ, ἀλλ' οὔτε ἐσυγκοινώνει μέ τούς διγάμους, καί μετά τό βάπτισμα ἔλεγεν, ὅτι δέν δύναται πλέον νά ἐλεηθῆ ὁ ἁμαρτήσας... ἀπό τούτου δέ ὠνομάσθησαν καί οἱ ἀκολουθήσαντες τῆ κακοδοξία αὐτοῦ, Ναυατιανοί. Τούτων οὕτως ἐγνωσμένων, λέγει ὁ παρών Κανών ὅτι, ἀνίσως οἱ τοιοῦτοι Ναυατιανοί προσέλθουν εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἐφάνη εὔλογον νά χειροθετοῦνται καί οὕτω να γίνωνται δεκτοί καί νά μένουν εἰς τον κλῆρον τους, οἱ ὄντες δηλαδή καί ἐν τῶ σχίσματι κληρικοί (οὕτως ἐδέχθη διά χειροθεσίας τούς Δονατιστάς καί ὁ ξς\, τῆς ἐν Καρθαγένη), πλήν, πρέπει νά ὁμολογοῦν ἐγγράφως, πῶς ἔχουν να φυλάξουν ὅλα τά δόγματα τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, πῶς θέλουν δέχονται τούς διγάμους, καί τους δι' ἀνάγκην ἀρνησαμένους τόν Χριστόν, καί πῶς θέλουν οἰκονομήσουν αὐτούς, κατά τούς διωρισμένους χρόνους, καί τόν Κανόνα τῆς μετανοίας τῶν ἀρνητῶν, καί οὕτως, ὅπου καί ἄν εὑρίσκωνται, εἴτε εἰς πόλεις, εἴτε εἰς χωρία, νά μένουσιν εἰς τόν κλῆρον καί βαθμόν, ὅπου εὑρέθη ὁ καθείς χειροτονημένος...».

5) Ἡ ἰδία Α΄ Οἰκουμενική ἁγία Σύνοδος, διά τοῦ ΙΘ΄ αὐτῆς Κανόνος, προβλέπει διά τούς Αἱρετικούς Παυλικιανούς, (ὀπαδοί τοῦ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως, ὅστις καί το Τριαδικόν καί τό Χριστολογικόν Δόγμα κατέλυσεν), νά γίνωνται δεκτοί διά Βαπτίσματος: «Περί τῶν Παυλιανισάντων, εἷτα προσφυγόντων τῆ καθολικῆ Ἐκκλησία, ὅρος ἐκτέθειται ἀναβαπτίζεσθαι αὐτούς ἐξάπαντος. Εἰ δέ τινες τῶ παρεληλυθότι χρόνω, ἐν τῶ κλήρω ἐξητάσθησαν, εἰ μέν ἄμεμπτοι καί ἀνεπίληπτοι φανεῖεν, ἀναβαπτισθέντες χειροτονείσθωσαν ὑπό τοῦ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπισκόπου. Εἰ δε ἡ ἀνάκρισις ἀνεπιτηδείους αὐτούς εὑρίσκοι, καθαιρεῖσθαι αὐτούς προσήκει».

6) Ἡ Β΄ ἁγία Οἰκουμενική Σύνοδος, διά τοῦ Ζ΄ αὐτῆς Κανόνος ὁρίζει τούς μέν Ἀρειανούς, Μακεδονιανούς, Σαββατιανούς καί Ναυατιανούς... ὅπως γίνωνται δεκτοί διά Λιβέλλου καί κατόπιν δι' ἁγίου Μύρου, ἐνῶ τούς Εὐνομιανούς, Μοντανιστάς, καί Σαβελιανούς διά Βαπτίσματος:

«Τούς προστιθεμένους τῆ Ὀρθοδοξία, καί τῆ μερίδι τῶν σωζομένων ἀπό αἱρετικῶν δεχόμεθα κατά τήν ὑποτεταγμένην ἀκολουθίαν καί συνήθειαν. Ἀρειανούς μέν, καί Μακεδονιανούς, καί Σαββατιανούς, καί Ναυατιανούς, τούς λέγοντας ἑαυτούς καθαρούς, καί ἀριστερούς, καί τούς Τεσσαρεσκαιδεκατίτας, εἴτουν τετραδίτας, καί ἀπολιναριστάς δεχόμεθα διδόντας Λιβέλλους, καί ἀναθεματίζοντας πᾶσαν αἴρεσιν, μή φρονοῦσαν ὡς φρονεῖ ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, καί σφραγιζομένους πρῶτον τῶ ἁγίω Μύρω, τό τε μέτωπον, καί τούς ὀφθαλμούς, καί τάς ρίνας, καί το στόμα, καί τά ὦτα, καί σφραγίζοντες αὐτούς, λέγομεν, σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου. Εὐνομιανούς μέν τοι τούς εἰς μίαν κατάδυσιν βαπτιζομένους, καί Μοντανιστάς τούς ἐνταῦθα λεγομένους Φρύγας, καί Σαββελιανούς τούς υἱοπατορίαν διδάσκοντας, καί ἕτερά τινα χαλεπά ποιοῦντας, καί τάς ἄλλας πάσας αἱρέσεις, (ἐπειδή πολλοί εἰσιν ἐνταῦθα, μάλιστα οἱ ἀπό τῆς Γαλατῶν χώρας ὁρμώμενοι, πάντας τούς ἀπ' αὐτῶν θέλοντας προστίθεσθαι τῆ Ὀρθοδοξία, ὡς Ἕλληνας δεχόμεθα. Καί τήν πρώτην ἡμέραν ποιοῦμεν αὐτούς χριστιανούς, τήν δέ δευτέραν κατηχουμένους, εἷτα τῆ τρίτη ἐξορκίζομεν αὐτούς, μετά τοῦ ἐμφυσᾶν τρίτον εἰς τό πρόσωπον καί εἰς τά ὦτα, καί οὕτω κατηχοῦμεν αὐτούς, καί ποιοῦμεν χρονίζειν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί ἀκροᾶσθαι τῶν Γραφῶν, καί τότε αὐτούς βαπτίζομεν».

7) Τόν ὡς ἄνω Κανόνα ἐπαναλαμβάνει αὐτολεξεί ἡ ἁγία ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ ἐνενηκοστοῦ πέμπτου Κανόνος καί ἐπάγεται: «...Καί τούς Μανιχαίους δε καί τούς Οὐαλεντινιανούς καί Μαρκιονιστάς καί τούς ἐκ τῶν ὁμοίων αἱρέσεων προερχομένους, ὡς Ἕλληνας δεχόμενοι ἀνα-βαπτίζομεν Νεστοριανούς δέ καί Εὐτυχιανιστάς καί Σεβηριανούς καί τούς ἐκ τῶν ὁμοίων αἱρέσεων, χρή ποιεῖν λιβέλλους καί ἀναθεματίζειν τήν αἴρεσιν αὐτῶν τούς Νεστοριανούς καί Νεστόριον, καί εὐτυχέα καί Διόσκουρον καί Σεβῆρον καί τούς λοιπούς ἐξάρχους τῶν τοιούτων αἱρέσεων καί τούς φρονοῦντας τά αὐτῶν καί πάσας τάς προαναφερομένας αἱρέσεις, καί οὕτω μεταλαμβάνειν τῆς ἁγίας Κοινωνίας».

😎 Καί ἡ ἐν Λαοδικεία Τοπική Σύνοδος ὁρίζει διά τοῦ Ζ΄ αὐτοῦ Κανόνος:

«Περί τοῦ, τούς ἐκ τῶν αἱρέσεων, τοὐτέστι Ναυατιανῶν, ἤτοι Φωτεινιανῶν, ἡ Τεσσαρεσκαιδεκατιτῶν ἐπιστρεφομένους, εἴτε κατηχουμένους, εἴτε πιστούς τούς παρ' ἐκείνοις μή προσδέχεσθαι, πρίν ἀναθεματίσωσι πᾶσαν αἴρεσιν, ἐξαιρέτως δέ ἐν `ῆ κατείχοντο, καί τότε λοιπόν τούς λεγομένους παρ' αὐτοῖς πιστούς, ἐκμανθάνοντας τά τῆς πίστεως σύμβολα, χρισθέντας τε τῶ ἁγίω Χρίσματι, οὕτω κοινωνεῖν τῶν ἁγίων Μυστηρίων».

9) Καί διά τοῦ ἑπομένου Η΄ Κανόνος ἡ ἴδια Τοπική Σύνοδος ὁρίζει: «Περί τοῦ, τούς ἀπό τῆς αἱρέσεως τῶν λεγομένων Φρυγῶν ἐπιστρέφοντας, εἰ καί ἐν Κλήρω νομιζομένω παρ' αὐτοῖς τυγχάνοιεν, εἰ καί μέγιστοι λέγοιντο. Τούς τοιούτους μετά πάσης ἐπιμελείας κατηχεῖσθαί τε καί βαπτίζεσθαι ὑπό τῶν τῆς Ἐκκλησίας ἐπισκόπων τε καί Πρεσβυτέρων».

10) Ἐπίσης ἡ ἐν Καρθαγένη Τοπική Σύνοδος, διά τοῦ ΞΣΤ΄ Κανόνος αὐτῆς προβλέπει: «Ὥστε τούς παρά τοῖς Δονατισταῖς μικρούς βαπτιζομένους, μηδέπω δυναμένους γινώσκειν τῆς πλάνης αὐτῶν τόν ὄλεθρον, μετά το εἰς κεῖραν λογισμοῦ δεκτικήν παραγενέσθαι, ἐπιγνωσθείσης τῆς ἀληθείας, τήν φαυλότητα ἐκείνων βδελυττομένους, πρός τήν καθολικήν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν τήν ἀνά πάντα τόν κόσμον διακεχυμένην, τάξει ἀρχαία διά τῆς ἐπιθέσεως τῆς χειρός ἀναδεχθῆναι τούς τοιούτους ἐκ τοῦ τῆς πλάνης ὀνόματος, μή ὀφείλειν ἐμποδίζεσθαι εἰς τάξιν κληρώσεως, ὁπόταν τήν ἀληθινήν Ἐκκλησίαν ἰδίαν αὐτῶν ἐλογίσαντο τῆ πίστει προσερχόμενοι, καί ἐν αὐτῆ τῶ Χριστῶ πιστεύσαντες, τῆς Τριάδος τά ἁγιάσματα ὑπεδέξαντο...».

11) Ὁ Μέγας Βασίλειος διά τοῦ Α΄ αὐτοῦ Κανόνος λέγει ἀπαντητικῶς πρός τόν Ἅγιον Ἀμφιλόχιον ἐπερωτήσαντα αὐτόν περί τοῦ πῶς δέχεσθαι τούς σχισματικούς κ.λπ.; ἐπιστρέφοντας τῆ Ἐκκλησία: «...Οἱ Παρασυνάγωγοι λοιπόν ἑνώνονται πάλιν μέ τήν Ἐκκλησίαν μέ μόνην ἀξιόλογον μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν, καί οἱ ἐξ αὐτῶν ὄντες ἱερεῖς καί Κληρικοί ἐπιστρέφοντες, εἰς τήν αὐτήν τάξιν καί βαθμόν ὁποῦ ἧσαν πρότερον, δέχονται. Οἱ δέ Αἱρετικοί, ὁποῖοι εἷναι οἱ Μανιχαῖοι, Οὐαλεντῖνοι καί Μαρκιωνισταί (περί ὧν ὅρα τάς ὑποσημειώσεις τοῦ 95ον τῆς ς΄) καί αὐτοί οὗτοι οἱ Πεπουζηνοί, περί ὦν ὁ λόγος, καί ὅσοι ἄλλοι, ἐπιστρέφοντες εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, βαπτίζονται ὡσάν οἱ Ἕλληνες, ἐπειδή οἱ παλαιοί Πατέρες ἐκεῖνο μόνον τό βάπτισμα ἔκριναν νά δεχθῆ, τό ὁποῖον δέν ἐκβαίνει τελείως ἀπό τήν πίστιν, τό δέ τῶν αἱρετικῶν βάπτισμα, ὡς ἔξω τῆς ὀρθῆς πίστεως ὅν, ἔκριναν νά ἀποβάλλουσι παντελῶς. Διά τοῦτο ἀκολούθως καί οἱ Πεπουζηνοί μέ τό νά βαπτίζουν, ὄχι εἰς τά παραδεδομένα, ἤτοι ὄχι εἰς Πατέρα Υἱόν καί ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλ' εἰς Πατέρα Υἱόν, καί Μοντανόν καί Πρίσκιλλαν, καί ἐντεῦθεν μέ τό να βλασφημοῦν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, (ἥτις βλασφημία εἷναι ἀσυγχώρητος)... καί ἁπλῶς ὅλοι οἱ Σχισματικοί, ἐρχόμενοι εἰς τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, νά βαπτίζωνται, ἐπειδή οἱ πρῶτοι ἱερωμένοι τῶν Σχισματικῶν εἷχον μέν τό χάρισμα τοῦ νά χειροτονοῦν καί τοῦ νά βαπτίζουν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν. Ἀφ' οὗ δέ μίαν φοράν ἐσχίσθησαν ἀπότό ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔχασαν αὐτό καί δέν ἠμποροῦν πλέον νά βαπτίσουν ἄλλους ἤ νά χειροτονήσουν, καί ἁπλῶς νά δώσουν χάριν, τήν ὁποίαν διά τοῦ σχίσματος ἐστερήθησαν. ὅθεν καί οἱ παρ' αὐτῶν βαπτιζόμενοι λογίζονται ὅτι ἀπό λαϊκούς ἐβαπτίσθησαν, διό καί χρειάζονται να βαπτισθοῦν. Μερικοί δέ ἐπίσκοποι κατά τήν ἀσίαν ἐδέχθηκαν τό βάπτισμα αὐτῶν, χάριν οἰκονομίας καί συγκαταβάσεως, καί οὐχί ἀκριβείας, ὡσάν ὁποῦ οἱ σχισματικοί εἷναι ἀκόμη μέλη ἐκ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅθεν κατά τήν γνώμην αὐτῶν ἄς εἷναι δεκτόν. οἱ σχισματικοί ἐγκρατεῖται ὅμως ἰδιαίτερον πρέπει νά βαπτίζωνται ἐπιστρέφοντες, κατά τήν ἀκρίβειαν τῶν Κανόνων, καί διά τί ἴδιον ἐπενόησαν βάπτισμα, παραχαράξαντες τήν ἐν τῶ βαπτίσματι παράδοσιν καί διά τί περί τούτων ξεχωριστή καί φανερά ψῆφος δέν ἔγινε πῶς πρέπει νά δέχωνται. ἄν δέ αὐτοί δέν ἀναβαπτίζουσι τούς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων ἡμῶν προσερχομένους εἰς αὐτούς, τοῦτο δέν πρέπει νά μᾶς δυσωπήση, εἰς τό νά μή βαπτίζωμεν ἀμοιβαίως καί ἡμεῖς τούς ἐξ αὐτῶν εἰς ἡμᾶς προσερχομένους. Πλήν ἀνίσως καί τοῦτο τό, νά βαπτίζωμεν αὐτούς ἐπιστρέφοντας, ἔχη νά γένη ἐμπόδιον εἰς τήν κοινήν συγκατάβασιν καί οἰκονομίαν, ὁποῦ περί πάντων τῶν σχισματικῶν ἔκαμαν οἱ Πατέρες, ἄς ἀκολουθοῦμεν καί ἡμεῖς εἰς αὐτήν, μήπως διά τήν αὐστηρότητα τῆς προσταγῆς ταύτης τούς κάμνωμεν ἀμελεῖς εἰς το νά βαπτίζωνται, αἰσχυνομένους τάχα, ὅτι ὡσάν ἄπιστοι τελείως βαπτίζονται, καί ἀκολούθως ἐμποδίσωμεν τήν σωτηρίαν τους. Καί συντόμως εἰπεῖν, ὅσοι βαπτισθοῦν εἰς τό ἐκείνων βάπτισμα, οὗτοι ἐπιστρέφοντες εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἐξάπαντος τρόπου πρέπει νά χρίωνται ἀπό τούς πιστούς μέ τό ἅγιον Μῦρον, καί οὕτω νά μεταλαμβάνουν».

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

 

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ...

Στην Επιστολή (113) ο Μεγας Βασιλειος εκφράζει την ποιμαντική αγωνία για την αποσυνθετική αποργάνωση του ποιμνίου, ώστε οι Ορθόδοξοι πρεσβύτεροι να κινηθούν θεραπευτικά, μιας και ο αρειανισμός οδηγούσε σταδιακά σε αιρετική αποσάθρωση το ποίμνιο της Ταρσού.

Γράφει στην Επιστολή του αυτή: «Ο καιρός πολλήν έχει ροπήν προς καταστροφήν των Εκκλησιών, και τούτο πολύν έχομεν ήδη χρόνον εξου καταμανθάνομεν. Οικοδομή δε Εκκλησίας και σφαλμάτων διόρθωσις και συμπάθεια μεν προς τους ασθενούντας, υπερασπισμός δε προς τους υγιαίνοντας των αδελφών ουδέ εις. Αλλ’ ούτε βοήθημα ή θεραπευτικόν της προκατασχούσης νόσου ή προφυλακτικόν της προσδοκωμένης ουδέν. Και όλως έοικε λοιπόν η της Εκκλησίας κατάστασις (ίνα εναργεί χρήσωμαι τω υποδείγματι, καν ευτελέστερον είναι δοκή) ιματίω παλαιώ υπό της τυχούσης προφάσεως ραδίως καταρρηγνυμένω, ό προς την εξ αρχής ισχύν επανελθείν πάλιν αδυνατεί» (Ε.Π.Ε. 3, Έργα Μ. Βασιλείου, σελ. 252-253).

Μετάφραση: «Οι καιροί παρουσιάζουν την τάσιν προς καταστροφήν των Εκκλησιών, τούτο δε το έχομεν κατανοήσει από πολύν χρόνον. Οικοδομή δε της Εκκλησίας και διόρθωσις σφαλμάτων, συμπάθεια προς τους ασθενείς και υπεράσπισις των υγιών αδελφών δεν φαίνονται πουθενά. Αλλ’ ούτε βοήθεια είτε θεραπευτική της υπαρχούσης νόσου είτε προφυλακτική της αναμενομένης παρουσιάζεται. Φαίνεται λοιπόν η κατάστασις της Εκκλησίας –δια να χρησιμοποιήσω εναργές παράδειγμα, έστω και αν φαίνεται κάπως ευτελές– εντελώς σαν παλαιόν ιμάτιον εύκολα σχιζόμενον από την τυχούσαν αφορμήν, που αδυνατεί να αποκατασταθή πάλιν εις την αρχικήν του δύναμιν».

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, ΟΙ ΑΝΑΞΙΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Φώτης Κόντογλου - Οἱ ἀνάξιοι κληρικοὶ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία

(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)

[Ἕνα πολὺ παλιὸ κείμενο, τοῦ Φώτη Κόντογλου, ποὺ σήμερα ὅμως φαντάζει τόσο σύγχρονο! Γιατὶ ὅπως κι ὁ Κύριος εἶπε, στὸ χωράφι τῆς Ἐκκλησίας, πάντα θὰ ὑπάρχουν καὶ τὰ ζιζάνια μαζὶ μὲ τὸν σίτο! Καὶ σὲ κάθε ἐποχὴ θὰ ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι οἱ κληρικοὶ ποὺ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία περισσότερο ἀπὸ ὅλους μαζί τους αἱρετικούς!]

---

Δυστυχῶς ὅπου σταθῆ κανεὶς ἀκούει ἐπικρίσεις καὶ παράπονα γιὰ τοὺς κληρικούς μας γιὰ τὴν ἀδράνεια τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ στενοχωρεῖ καὶ θλίβει κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ καὶ πολὺ περισσότερο ἐκείνους ποὺ ἔχουν πιὸ στενοὺς πνευματικοὺς δεσμοὺς μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐξ αἰτίας κάποιων ἀναξίων κληρικῶν γενικεύεται ἡ δυσφήμιση τῆς Ἐκκλησίας καὶ πὼς ἐξογκώνονται τὰ παραστρατήματα τῶν ἱερωμένων, κι᾿ αὐτὸ εἶναι φυσικό, ἐπειδὴ ὁ λαὸς ἔχει τὴν ἀπαίτηση οἱ κληρικοὶ νὰ εἶναι χωρὶς κηλίδα, ἀλλοιῶς δὲν τοὺς ἀναγνωρίζει γιὰ πνευματικοὺς ὁδηγούς του. Οἱ πολλοὶ δὲν εἶναι σὲ θέσι νὰ ξεχωρίσουν τὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ πνευματικὸ λειτούργημα ποὺ κάνει καὶ ἐπηρεάζονται τόσο πολὺ ἀπὸ κάποιο σκάνδαλο ποὺ φημολογεῖται γιὰ ἕναν ἱερωμένο, ὥστε γίνονται ἄπιστοι, δὲν πατοῦν πιὰ σὲ ἐκκλησία καὶ εἶναι πολὺ δύσκολο ἕναν τέτοιο ἀγανακτισμένο ἀποστάτη νὰ τὸν συμφιλιώσῃ κανεὶς μὲ τὴν Ἐκκλησία. Μήτε ἕνας Χρυσόστομος μπορεῖ νὰ κάνει ἕνα τέτοιο κατόρθωμα. Ἀφήνω πὼς ὅποιος ἐπιχειρήσῃ νὰ μετατρέψῃ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀπέχθεια ποὺ πῆρε γιὰ τὴν θρησκεία, θὰ βρῇ τὸν μπελᾶ του καὶ μπορεῖ ν᾿ ἀκούσῃ ὅτι «κι᾿ αὐτὸς εἶναι ὑποκριτής, γιατὶ σκεπάζει τὶς ἀθλιότητες τῶν παπάδων». Οἱ τέτοιοι ἄνθρωποι, ἂν δὲν γίνουν ὁλότελα ἄθεοι, πηγαίνουν καὶ γίνονται χιλιαστὲς ἢ εὐαγγελιστὲς ἢ παπικοὶ ἢ προτεστάντες.

Τὰ σκάνδαλα τῶν ρασοφόρων μας εἶναι ἡ σπουδαιότερη αἰτία ποὺ πληθαίνουν οἱ αἱρετικοί, καὶ μάλιστα, αὐτοὶ οἱ νέοι προσύλητοι γίνονται φανατικώτατοι μέσα στὴν αἵρεση ποὺ προσχωροῦν, ἀηδιασμένοι ἀπὸ τοὺς ἀνάξιους ἱερωμένους μας. Γιὰ τοῦτο πρέπει νὰ τρέμουν οἱ κληρικοὶ μὴν τυχὸν ἀκουσθῇ τὸ παραμικρὸ σὲ βάρος τους, γιατὶ οἱ ψυχὲς ποὺ χάνονται θὰ ζητηθοῦν μιὰ μέρα ἀπ᾿ αὐτούς. Ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές του ὅτι αὐτοὶ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ τὸ ἅλας τῆς Γῆς, καὶ ὅτι πρέπει νὰ λάμψει τὸ φῶς τοὺς ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ ἰδοῦνε τὰ καλὰ ἔργα τους καὶ δοξάσουν τὸν πατέρα τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Λοιπόν, κι᾿ ὅταν γίνεται τὸ ἀνάποδο, δηλαδὴ ὅταν οἱ ἄνθρωποι βλέπουν τὰ κακὰ ἔργα τους, ἀντὶ νὰ δοξάσουν τὸ Θεό, θὰ τὸν βλασφημήσουν. Καὶ αἰτία θὰ εἶναι ὄχι οἱ ἄθεοι, ὄχι οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι οἱ μαθητὲς καὶ ἀντιπρόσωποί του στὸν κόσμο, «οἱ κεχρισμένοι».

Πάντα, σὲ κάθε ἐποχή, ὑπῆρχαν οἱ ἀνάξιοι κληρικοί, κοντὰ στοὺς ἁγίους ρασοφόρους. Ἀλλὰ σήμερα τὸ πρᾶγμα ἐχειροτέρεψε κατὰ πολύ. Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς αἰτίες αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως εἶναι ὅτι γίνονται συχνὰ κληρικοὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν κλίση στὴν θρησκεία καὶ ποὺ γι᾿ αὐτοὺς τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἕνα ἐπάγγελμα. Ὁ ἱερεὺς ὄχι μοναχὰ πρέπει νὰ ἔχει κλίση στὴν θρησκεία, ἀλλὰ νὰ φλέγεται ἀπὸ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὰ θεῖα, νὰ εἶναι «τῷ πνεύματι ζέων», ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Καὶ νὰ τελεῖ τὴν θείαν μυσταγωγία μὲ τέτοια κατάνυξη, ποὺ πολλὲς φορὲς νὰ δακρύζη μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἰερουργώντας μὲ φόβο καὶ τρόμο. Ἐνῶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ρασοφόρους, ἀντὶ ἡ εὐσέβειά τους καὶ ἡ κατάνυξή τους νὰ συνεπάρη τοὺς ἐκκλησιαζομένους, τοὺς παγώνει ἡ ἀτονία, ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ψυχρότητα μὲ τὴν ὁποία ἐκτελοῦν τὴν ἱεροτελεστίες. Σ᾿ αὐτὸ συνεργεῖ καὶ ἡ ἄθλια θυμελικὴ μουσικὴ ποὺ ἀκούεται σὲ πολλοὺς ναοὺς ἀντὶ γιὰ ψαλμωδίες...

Ἐπειδὴ λοιπὸν λείψανε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἱερωμένοι ποὺ ἔχουν φωτιὰ μέσα τους, ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ βραδυπορῆ, ἀσυγκίνητη κι᾿ ἀδιάφορη γιὰ ὅσα θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐνδιαφέρουν ζωηρά, ἀδιάφορη γιὰ ὅτι τὸ ποίμνιό της σκανδαλίζεται καὶ δοκιμάζεται σκληρὰ ἡ πίστη του ἀπὸ τὰ καμώματα μερικῶν ἱερωμένων, ἀδιάφορων γιὰ τὴν παραμόρφωση τῆς ἱερᾶς παραδόσεως, ἀδιάφορη γιὰ τὰ τέκνα της ποὺ τὴν ἀρνιοῦνται, γιὰ νὰ πυκνώσουν τὶς τάξεις τῶν διαφόρων αἱρετικῶν, μὲ κίνδυνο αὐτὴ ἡ αἱμοραγία της νὰ καταντήσῃ θανάσιμη γι᾿ αὐτήν.

Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον θὰ μποροῦσε νὰ διορθωθῆ τούτη ἡ πολὺ θλιβερὴ κατάστασις, φανερώνεται ἀπὸ τὰ παραπάνω συμπτώματα ὅτι εἶναι πολὺ ἁπλός, εἶναι ὅμως καὶ πολὺ δύσκολη ἡ θεραπεία της. Γιατὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχει κανένα φάρμακο, οὔτε καμμιὰ μαγικὴ ράβδος, ἀφοῦ ἡ ἴδια ἔχει ἔργο της τὴν καθοδήγηση καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ θεραπεία βρίσκεται στὰ χέρια της, καὶ εἶναι ἡ κάθαρσή της ἀπὸ στοιχεῖα κακὰ γιὰ τὴν ὕψιστη ἀποστολή της. Ὅταν γίνῃ, ἀκόμα καὶ σχετικά, μιὰ τέτοια κάθαρση, θὰ μπορέσουν νὰ καταταχθοῦν στὴν ὑπηρεσία της ἁγνοὶ καὶ ἄξιοι κληρικοί, μὲ βαθιὰ πίστη καὶ μὲ ἀνιδιοτέλεια, «τῷ πνεύματι ζέοντες», γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ εἶναι «ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματα τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων». Καὶ ὅταν γίνῃ αὐτὴ ἡ ἐπάνδρωση τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ στοιχεῖα σοβαρά, ἐκλεκτὰ καὶ ἀξιοσέβαστα, τότε τὸ ἱερὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας θὰ παρουσιασθῆ, μέσα σὲ λίγα χρόνια, κατάφορτο ἀπὸ καρποὺς «ὡς κατάκαρπος ἐλαία» πρὸς χαρὰν τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων, καὶ πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Τότε θὰ λείψη αὐτὸ τὸ θανατερὸ μούδιασμα, ποὺ τὴν κατέχει σήμερα κι᾿ ἡ ἀπίστευτη ἀδιαφορία της γιὰ ὅσα τὴν ἀφοροῦν, ἀκόμα καὶ γιὰ ζητήματα ζωῆς καὶ θανάτου γι᾿ αὐτήν. Οἱ καλοὶ ἐκπρόσωποί της θὰ στέκονται ἀνύστακτοι φρουροί της, ἡμέρας καὶ νυκτός, καὶ τότε θὰ λάμψη τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μέχρι περάτων τῆς Οἰκουμένης, μέσα στὸ σκοτάδι ποὺ πλακώνει σήμερα τὸν κόσμο. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος» γιὰ νὰ γίνῃ αὐτό.

Ἀλλὰ «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν». Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ἔχει ὑπηρέτες ποὺ νὰ εἶναι ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὴν καὶ ἕτοιμοι γιὰ θυσίες, κατὰ τὸ ματωμένο ὑπόδειγμα τοῦ σταυρωμένου ἀρχηγοῦ της.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ὑπηρετεῖται καὶ νὰ φυλάγεται ἀπὸ ψυχὲς ἡρωϊκὲς ποὺ νὰ εἶναι ἕτοιμες ὄχι μόνον γιὰ θυσίες ὑλικὲς καὶ σωματικές, ἀλλὰ καὶ γιὰ πνευματικές, ποὺ εἶναι ἴσως πιὸ δύσκολες. Τέτοιες θυσίες εἶναι τὸ νὰ ταπεινώνεται ὁ ἕνας μπροστὰ στὸν ἄλλον, τὸ νὰ μὴ λογαριάζει τὸ συμφέρον του, τὸ νὰ βάζῃ τὸ καλὸ καὶ τὴν προκοπὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπάνω ἀπὸ τὴ δική του, τὸ νὰ θυσιάζεται ὡς καλὸς ποιμὴν γιὰ τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ κ.τ.λ.

Ὅλα αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἔχει ἕνα ἱερωμένος, ἂν δὲν ἔχει πίστη φλογερὴ καὶ ἀτράνταχτη καὶ θερμουργὸ κι ἂν δὲν πιστεύη ὅτι «οὐκ ἔχει μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλουσαν ἐπιζητεῖ».

Μιὰ Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία, ποὺ θὰ ἔχει τέτοιους ἄγρυπνους καὶ ἀδέκαστους φρουρούς, θὰ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς Ἀλήθειας, ποὺ θὰ πλέη ἀπάνω στὰ θολὰ κι᾿ ἀφρισμένα νερὰ τοῦ παγκόσμιου Ὠκεανοῦ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπωλείας.

Πόσο πάσχουμε, πόση θλίψη νοιώθουμε, κάθε φορὰ ποὺ θὰ παρουσιασθῆ κανένα σκάνδαλο σὲ βάρος κάποιου κληρικοῦ! Ἂν ἤτανε τρόπος νὰ πέφτουν σὲ μᾶς οἱ κατηγόριες, ἀντὶ σ᾿ ἐκείνους, σ᾿ ἐμᾶς ποὺ οἱ πράξεις μας δὲν ἀντανακλοῦν τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ εὐλαβὴς Λαός μας δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἀκούη βαθυστόχαστες θεολογίες μὲ πανεπιστήμια καὶ μὲ διπλώματα, οὔτε παγκόσμια συμβούλια καὶ «διαλόγους». Ὁ πόθος του εἶναι νὰ ἀκούσῃ ὅτι ὑπάρχει κάποιος ρασοφόρος, ἱερεὺς ἢ καλόγερος, ποὺ ἔχει καθαρὴ ζωή, ἂς εἶναι καὶ ἀγράμματος. Τόση εἶναι ἡ δίψα του γιὰ ἁγιότητα, ποὺ φτάνει νὰ εἶναι ἕνας ἱερωμένος μονάχα ἐνάρετος, καὶ τὸν λένε ἅγιον.

Πιστεύουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ὁ φύλακας τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, ὁ μόνος φύλακας. Ἂν φανοῦμε ἀνάξιοι νὰ ἔχουμε αὐτὸν τὸν θησαυρό, θὰ χάσουμε, θὰ τὸν πάρῃ ὁ Κύριος ἀπὸ τὰ χέρια μας, ὅπως ἀπέτρεψε τὸ πρόσωπό του, τὸν παλαιὸ καιρό, ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους.

Καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας κατέχει τὴν ἀλήθεια αὐτή, τὸ φανερώνουν, χωρὶς νὰ θέλουν, ἀκόμα καὶ οἱ παπικοί, ποὺ κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἐκδηλώνουν τὸ θαυμασμό τους γιὰ τὰ πατερικά μας κείμενα, γιὰ τὴν ὑμνολογία μας καὶ γιὰ τὴν ὑμνογραφία μας, καὶ γενικὰ γιὰ τὴν λατρεία μας. Αὐτὸ εἶναι σὰν νὰ ὁμολογοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι «ἡ Μία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» κι ὅτι αὐτὰ ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω, εἶναι ἡ ἔκφρασις τῆς πνευματικῆς οὐσίας της, ὅτι εἶναι τὸ καθρέφτισμά της στὸν αἰσθητὸ κόσμο. Καὶ δὲν μπορεῖ τὸ καθρέφτισμά της παρὰ νὰ ἔχῃ ἀνταπόκριση μὲ ἐκεῖνο ποὺ καθρεφτίζεται καὶ μάλιστα νὰ εἶναι μιὰ ἀδύνατη σκιά του.

Ἂς παρακαλοῦμε, λοιπόν, νύχτα-μέρα, καὶ μὲ δάκρυα τὸν Κύριο νὰ μὴ μᾶς στερήσῃ ἀπὸ τὸ ἀθάνατο αὐτὸ στεφάνι ποὺ ἔβαλε ἀπάνω στὸ κεφάλι μας, καὶ ποὺ τὰ ἄφθορα ἄνθη του ποτισθήκανε ἀπὸ τὸ ἅγιον αἷμα μυριάδων μαρτύρων, ἀπὸ καταβολῆς Χριστιανισμοῦ. Κι᾿ ἂς κράξουμε μὲ κλαυθμό: «Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ τοῦ λαοῦ σου, ὅτι θλίβεται. Ταχὺ ἐπάκουσον αὐτοῦ, πρόσχες τῇ Ἐκκλησίᾳ Σου καὶ λύτρωσον αὐτῇ».

ΑΝΑΞΙΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

 

ΠΕΡΙ ΑΝΑΞΙΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

 

«... Ὅσον ἀφορᾷ δέ εἰς τούς ἀναξίους λειτουργούς τοῦ Ὑψίστου, οἱ ὁποῖοι ὄχι ὡς ὁμολογηταί, ἀλλ' ὡς προδόται λογίζονται («τῷ σχήματι ὡς Χριστιανοί καί ὡς Χριστοῦ μαθηταί, τῷ δέ τρόπῳ προδόται», ὡς προελέχθη) ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Πάντας μέν ὁ Θεός οὐ χειροτονεῖ, διά πάντων δέ αὐτός ἐνεργεῖ, εἰ καί αὐτοί εἶεν ἀνάξιοι, διά τό σωθῆναι τόν λαόν. Εἰ γάρ δι' ὄνου, καί διά Βαλαάμ, διά μικροῦ ἀνθρώπου, τοῦ λαοῦ ἕνεκεν ἐλάλησε, πολλῷ μᾶλλον διά τοῦ Ἱερέως ... Εἰ μέν γάρ δόγμα ἔχει διεστραμμένον, κἄν ἄγγελος ᾖ, μή πείθου˙ εἰ δέ ὀρθά διδάσκει, μή τῷ βίῳ πρόσεχε, ἀλλά τοῖς ρήμασιν...». (PG 62, 609 – 612).

ΑΓΙΑ ΤΑΡΣΩ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ

 

ΑΓΙΑ ΤΑΡΣΩ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ

Η ΟΣΙΑ ΤΑΡΣΩ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ (+1989) Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΙΜΑΤΑΙ ΩΣ ΤΟΠΙΚΗ ΑΓΙΑ ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΟΜΩΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝ ΕΙΣ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΟΝ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ

... (Ακολουθει ο σύντομος βίος της)

Ἡ Ὁσία Μήτηρ ἡμῶν Ταρσώ, κατά κόσμον Ταρασία Ζαγοραίου, ἐγεννήθη τό ἔτος 1910 εἰς Ἄνδρον. Διά τήν ἐποχήν της ἔλαβεν ἐξαιρετικήν παιδείαν, πνευματικήν καί θύραθεν. Εἰς ἡλικίαν 14 ἐτῶν ἐκλήθη ὑπό Ἁγίου Ἀγγέλου εἰς τό ἄθλημα τῆς διά Χριστόν Σαλότητος καί ἄρχισε νά ἐμφανίζει τά Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς διοράσεως. Ἀδιαλείπτως προσευχομένη (ἰδίως ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων) καί συστηματικῶς ἀποφεύγουσα τάς κοσμικάς σχέσεις, ἐχαρακτηρίσθη ὑπό τῶν οἰκείων της ὡς ψυχασθενής καί οὕτως ἀντιμετωπίσθη, ὑπεβλήθη μάλιστα καί εἰς τήν χειρουργικήν ἐπέμβασιν τῆς λοβοτομῆς!

Τό ἔτος 1949 ὁδηγήθηκε ὑπό τῆς μητρός (ἡ ὁποία ἀνῆκε εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν), εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, μέ τήν ἐλπίδα τῆς θεραπείας της ὑπό τοῦ κτίτορος τῆς Μονῆς Ἁγίου Πατρός Ματθαίου (Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ ἀπό Βρεσθένης). Ὅμως ὁ Πνευματοφόρος καί προορατικός Πατήρ, κατά τήν διάρκειαν τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, φωτιζόμενος ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διεῖδε καί διεπίστωσε τήν πλήρη πνευματικήν, διανοητικήν καί ψυχικήν ὑγείαν τῆς μακαρίας Ταρσῶς καί διά τοῦτο ἐπευλόγησε τήν ἄσκησίν της εἰς τό σκληρόν καί ἐπώδυνον στάδιον τῆς διά Χριστόν Σαλότητος. Μάλιστα τήν ἐνεπιστεύθη εἰς τήν πνευματικήν πρόνοιαν καί ἐπιστασίαν τοῦ Ἱερομονάχου Πέτρου καί τῆς ἐζήτησε νά παραμείνη εἰς τήν Μονήν, ἀλλά ἐκτός ἀδελφότητος, διά νά μήν ἐμποδίζεται ἡ ἰδιαιτερότης τῆς ἀσκήσεώς της.

Ἔκτοτε ἡ μακαρία Ταρσώ καί μέχρι τῆς κοιμήσεώς της (1989), ἐπί μίαν ὁλόκληρον 40ετίαν, παρέμεινε ἀγωνιζομένη ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Μονῆς, ἀλλ’ ἐκτός τοῦ περιβόλου της, οὐσιαστικῶς ἄστεγος καί ἄοικος, ἐκτεθειμένη εἰς τόν καύσωνα τοῦ θέρους καί τόν παγετόν τοῦ χειμῶνος, τούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου, ἀλλά καί τάς προσβολάς τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί μοναζουσῶν, ὡς ἄλλη ὁσ. Ἰσιδώρα τῆς Ταβέννης. Στεγαζομένη ὑπό πρόχειρον καί ἀπαράκλητον καλύβην (τήν ὁποίαν καί αὐτήν κατά καιρούς ἐκρήμνιζε, ὡς ἄλλος ὅσ. Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης), προσηύχετο ἀδιαλείπτως, νηστεύουσα καί ἀγρυ-πνοῦσα, δεομένη ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀναπαύσεως τῶν κεακοιμημένων.

Οὕτως ἀγωνιζομένη ἐδέχθη πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐλεηθεῖσα διά τῶν παντίμων χαρισμάτων τῆς διοράσεως, τῆς προοράσεως, τῆς θεραπείας ἀσθενειῶν καί τῆς παραμυθίας τῶν ἐν ἀνάγκαις εὑρισκομένων. Εἰς τόν Βίον της περιλαμβάνονται πολλαί σχετικαί περιπτώσεις, μαρτυρούμεναι ὑπό ἀξιοσεβάστων αὐτοπτῶν μαρτύρων, διά τῶν ὁποίων ἀσφαλῶς ὁδηγούμεθα εἰς τό συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἁγιότης της εἶναι ὅντως «μαρτυρουμένη ὑπό Θεοῦ», δι’ ὑπερφυῶν σημείων καί θαυμάτων, ὅπως τῆς ὑπερβάσεως τῶν φυσικῶν καιρικῶν φαινομένων, τοῦ ἐγκαρδίου πυρός, τῆς ἐν Πνεύματι καί πνεύματι παρουσίας της εἰς ἄλλους τόπους καί τῆς δι’ Ἁγίου Ἀγγέλου κοινωνίας τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων!

Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της ἐδέχθη λόγῳ γήρατος νά ἐγκαταβιώση ἐντός τῆς Μονῆς, διά νά τύχη κάποιας παρακλήσεως. Προγνωρίσασα τήν ἐκ τοῦ κόσμου ἐκδημίαν της, ἐκοιμήθη εἰρηνικῶς τήν 24ην Σεπτεμβρίου 1989 (ἡμέραν καθ’ ἧν τελεῖται ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μυρτιδιωτίσσης) καί κατ’ ἐντολήν τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Ἀνδρέου, Πνευματικοῦ Πατρός τῆς Μονῆς καί ἐξομολόγου τῆς ἰδίας κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν τῆς ζωῆς της, ἐνεταφιάσθη ὡς Μεγαλόσχημος Μοναχή.

Ἀποτμήματα τῶν Ἱερῶν Λειψάνων της, εὑρίσκονται εὐωδιά-ζοντα εἰς τήν κατοχήν διαφόρων, ἡ δέ τιμία της Κάρα φυλάσσεται εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας, εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τοῦ ἁγ. Μοδέστου. Μετά τήν ὁσιακήν αὐτῆς κοίμησιν ὑπάρχουν ἀξιόπισται μαρτυρίαι δι’ ἐμφανίσεις της εἰς διαφόρους ἐν ἀνάγκαις καί διά τήν παρρησίαν της ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τῆς Θείας Μεγαλωσύνης.

Ὁ Βίος της συνεγράφη τό πρῶτον (τό 2004) ὑπό Ἰωάννου Κορναράκη, Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, καί τό δεύτερον - βελτιωμένος καί ἐπηυξημένος - (τό 2010), ὑπό Ἀντωνίου Μάρκου. Τό 1998 ἐποιήθησαν Χαιρετισμοί πρός τιμήν αὐτῆς καί Πάντων τῶν διά Χριστόν Σαλῶν Ἁγίων, ὑπό Ἀντωνίου Μάρκου. Τό 2006 ἐποιήθη Παρακλητικός Κανών πρός αὐτήν ὑπό Δρ. Χαραλάμπους Μπούσια, Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας. Τό 2009 ἐποιήθη ἡ πλήρης Ἀκολουθία αὐτῆς ὑπό Ἀντωνίου Μάρκου.

Τό 2010 ἐφιλοτεχνήθη ἡ πρώτη εἰκών της ὑπό τῆς Πρεσβυτέρας Ἀντωνίας Σίντνιεβα. Τό αὐτό ἔτος, κατόπιν τῆς ἀπό 27.7.2010 ἀποφάνσεως τῆς Ἱερᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς ἀπό 15.8.2010 σχετικῆς τοῦ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. ΚΗΡΥΚΟΥ, διεκηρύχθη ἐπ’ ἐκκλησίαις ἡ ἁγιότητά της, τῆς ἐπισήμου τελετῆς διεξαχθησομένης κατά τήν διάρκειαν Ἱερᾶς Ἀγρυπνίας τήν Τετάρτην 23ην πρός Πέμπτην 24ην Σεπτεμβρίου, εἰς τό Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν. Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις Χριστἐ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. ΑΜΗΝ.

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ

 

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ ΚΑΙ O ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤOΣ

 

«82. Τούτου του νεωστί δι΄ενεργείας της επιβουλής καθιδρυθέντος Σεμιναρίου, εις την Χάλκην της Κωνσταντινουπόλεως, σκοπός πρός τοίς άλλοις πολλοίς, υπάρχει, ίνα νοθεύση κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης και κατά τον προσηλυτισμό της Αγγλίας, όλους τους εσομένους Πατριάρχας, και όλην εν γένει την Ιεραρχίαν της Ανατολής, όπως μίαν ημέραν... νομοθετηθή δι΄ Οικουμενικής Συνόδου η κατάργησις της Ορθοδοξίας και η αντεισαγωγή της Λουθηρο-Καλβινικής αιρέσεως, εν ω συγχρόνως όλα τα άλλα σχολεία, προπαρασκευάζουσιν εκ της Ορθοδόξου νεολαίας, τόσα χιλιάδας, και μυριάδας ομόφρονας και συναγωνιστάς, κληρικούς, διδασκάλους τε και λαικούς» (Κοσμά Φλαμιάτου ''Φωνή Ορθόδοξος και σπουδαία'' εκδ. 1911 σελίς 99).

 

Είναι προφητευμένον απο τον ιερομάρτυρα Κοσμάν Φλαμιάτον. Απο την Σχολήν αυτήν θα αποφοιτήσουν Θεολόγοι οι οποίοι θα εκλεγούν επίσκοποι οίτινες δι΄ οικουμενικής Συνόδου θα καταργήσουν την Ορθοδοξίαν.

ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΘΛΙΨΕΙΣ

 

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ» Ἐκδίδεται ὑπό τῆς ἱεραποστολικῆς ἀδελφότητος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ι. Ναοῦ Ἀχαρνῶν «Η ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΘΗΝΑΙΑ» εἰς τά πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς καί διανέμεται εἰς τούς Ι. Ναούς Ἅγ. Δημήτριο (Μητροπ. Χρυσάνθου 10 καί Λιοσίων 100, Ἀχαρναί. Τηλ. 210.2466057), Παναγίας ‘Αθηνιωτίσσης –Νεομαρτύρων (Ἀνδρ. Συγγροῦ τέρμα, περιοχή Πλάτωνος Ἀχαρνῶν. Τηλ. 210. 2446672), Ἁγ. Σπυρίδωνος (Λεωφ. Καρέα 56) καί Ἁγ. Αἰκατερίνης (Περιοχή Σταμάλα, Λεωφόρος Κορωπίου Μαρκοπούλου 28ο χιλιόμ.Τηλ. 210.6020176 - 210.6021467)

 

ΑΡΙθΜ. ΦΥΛΛΟΥ 519 –  ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2006

(Ἐπανέκδοσις: Ἰούνιος 2007)

 

ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ  ΚΑΙ ΤΑΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ

 

Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐστάλη ὑπό τοῦ Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου τήν 25-5-2001 (π.ἡ.) εἰς ἀδελφήν ἀπό ἐπαρχίαν, ἡ ὁποία ἀντιμετώπιζε κατ’ ἐκείνην τήν περίοδον πολλάς δοκιμασίας, καί ὀλίγον ἔλειψε νά χάση τό θάρρος της. Τήν ξαναδημοσιεύουμε, διότι ἴσως ὠφεληθοῦν καί κάποιες ἄλλες ψυχές πού θά τήν διαβάσουν.

Τό μήνυμα πού βγαίνει ἀπ’ αὐτό τό κείμενο, προπάντων ἀπό τό παρατιθέμενον ἀπόσπασμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, εἶναι ὅτι ποτέ δέν πρέπει νά ἀπελπιζώμεθα εἰς τάς δοκιμασίας, ἀλλά νά ἔχωμεν θάρρος καί νά ἐλπίζωμεν εἰς τήν νίκην. Διότι ἀκριβῶς οἱ δοκιμασίες καί αὐτός ἀκόμη ὁ διωγμός εἶναι διά τό καλόν μας.

Ἐάν βλέπουμε, λοιπόν τά κύματα τῶν πειρασμῶν νά μᾶς ἀπειλοῦν καί νά κινδυνεύωμε νά καταποντισθοῦμε, νά μή ἀποθαρρυνώμεθα. Ἀς σκεφτοῦμε ὅτι ἴσως αὐτά τά κύματα, μᾶς κάνουν πιό δυνατούς, πιό ἰσχυρούς, πιό ἀνθεκτικούς εἰς τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς.

 

«.... Σᾶς εὔχομαι ὑγείαν καί κάθε ἀγαθόν. ῾Ο Θεός νά σᾶς εὐλογῇ. ᾿Ελάβαμε καί τίς ἐπιστολές σας ... Εἴθε ὁ Πανάγαθος Θεός νά σᾶς ἀνταποδίδῃ πλούσια τά ἀγαθά του ... καί ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη νά σᾶς προστατεύῃ πάντοτε καί νά σᾶς δίνῃ δύναμι σωματική καί πνευματική, καί σέ σᾶς καί σέ ὅλους τούς οἰκείους σας. Γιά τά οἰκογενειακά σας προβλήματα, μή ἀπελπίζεσθε. Οἱ στενοχώρειες δέν λείπουν ἀπό κανένα σπίτι. ῎Ετσι θέλει ὁ Θεός. Νά δοκιμαζώμαστε. ῾Ο ἕνας μέ τόν ἕνα τρόπο, ὁ ἄλλος μέ τόν ἄλλο. Ἀλλά μή ξεχνᾶμε ὅτι ἕνας εἶναι ὁ σκοπός τῆς δοκιμασίας. ῾Η ὠφέλεια τῆς ψυχῆς. Γιατί μέ τήν ὑπομονή ὠφελούμαστε. ῾Ο Χριστός μᾶς εἶπε πώς εἰς τόν κόσμο αὐτό θά ἔχουμε πολλές στενοχώριες, θά περνάσουμε πολλές θλίψεις, ἀλλά μᾶς λέει καί τό "θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον".

 ῾Η ἐλπίδα μας λοιπόν πρέπει νά εἶναι πάντα στόν Θεό. Διά τοῦτο δέν πρέπει νά θλιβώμεθα ὑπερβολικά, οὔτε νά στενοχωρούμεθα μέχρις ἀπελπισίας καί χάνουμε τήν ὑπομονή μας. Καί ἀκόμη δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε, πώς ἀντιμετωπίζοντας τίς δοκιμασίες καί τούς πειρασμούς πού μᾶς συμβαίνουν, ὅπως μᾶς λένε οἱ Πατέρες, πρέπει πρωτίστως νά χαίρωμε καί νά εὐγνωμονοῦμε τόν Θεόν, διότι μέσα ἀπό αὐτούς, δοκιμάζωνται οἱ ἀληθινοί ἐργάτες τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὑφαίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας. ῾Ο ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος, μᾶς συνιστᾶ σέ αὐτές τίς περιπτώσεις νά κάμνουμε μεγάλην ὑπομονήν καί νά μή χάνουμε τό θάρρος μας, διότι μέσα ἀπό αὐτούς τούς πειρασμούς καί τίς δοκιμασίες ἡ θεία Πρόνοια κατευθύνει τά πάντα. Καί ἀσφαλῶς νά δοξάζουμε τό ὄνομά Του, καί νά ζητᾶμε τήν φώτισί μας γιἀ νά βλέπουμε καί νά βαδίζουμε τόν δρόμο τῆς ἀληθείας. Δέν γράφω περισσότερα δικά μου, μόνο ἀντιγράφω ἕνα κομμάτι ἀπό ὁμιλία τοῦ ἁγίου ᾿Ιω. τοῦ Χρυσοστόμου, λόγια πολύ παρηγορητικά γιά ὅλους μας, σ᾿ ὁποιαδήποτε θέσι  κι᾿ ἄν βρισκώμαστε, ὁποιεσδήποτε δοκιμασίες κι᾿ ἄν περνᾶμε.  ᾿Ιδού τί ἀκριβῶς μᾶς συνιστᾶ ὁ ἅγιος:

"῾Υπομείνατε, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ. Ποῖος ἠξεύρει ἐάν αἱ θλίψεις σας δέν ὑπηρετοῦν τά σχέδια Του περί τῆς ἠθικῆς τάξεως τοῦ κόσμου; ῎Η ἐάν ὁ διωγμός, ὁ ὁποῖος σείει κατά τήν στιγμήν αὐτήν τάς ᾿Εκκλησίας μας, δέν εἶναι δι᾿ αὐτάς, εἰς τά βάθη τῶν θείων προβλέψεων, ὅ,τι ἡ θύελλα διά νά καθαρίσῃ τόν ἀέρα τόν μολυσμένον ἐκ τῆς ἀκινησίας, ὅ,τι ὁ χειμών διά νά ὡριμάσῃ τό σπέρμα ὑπό τήν γῆν, ἤ ἡ νύξ διά νά ἀναζωογονήσῃ τά σώματά μας; ῾Υπό τάς διαταγάς καί τήν διακυβέρνησιν τῆς θείας Προνοίας ὁ διώκτης καθίσταται ὄργανον εἰς τάς χεῖρας τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοκιμάζωνται οἱ δίκαιοι καί καταρτίζωνται εἰς ὑπομονήν· ὁ διωκόμενος δέ ὁμοιάζει πρός τόν ἐργάτην τόν εὐπειθῆ εἰς ἔργον ἄγνωστον, εἰς τό ὀποῖον ἐργάζεται ὑπό τό βάρος τῆς ἡμέρας καί μετά τήν ἀποπεράτωσιν τοῦ ὁποίου θά λάβῃ τόν μισθόν του. Πρέπει λοιπόν νά βαδίζωμεν μέ ὠρθωμένον τό μέτωπον εἰς τάς δυσχερείας τῆς ζωῆς καί οὐχί μόνον μετ᾿ αὐταπαρνήσεως, ἀλλά καί μετά φαιδρότητος (χαρᾶς), μετ᾿ εὐγνωμοσύνης πρός τήν θείαν Πρόνοιαν, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ πάντοτε εἰς τήν εὐτυχίαν, ὅταν ἡμεῖς ἀγαπῶμεν τό ἀγαθόν".

Εὔχομαι ὁ Θεός νά δίνει κουράγιο καί δύναμι καί σέ σᾶς, καί σέ ὅλη τήν οἰκογένειά σας καί σέ ὅλο τόν κόσμο. Καί προπάντων ἐλπίδα, ὅτι μετά τόν χειμῶνα τῶν θλίψεων ἔρχεται πάντοτε ἡ ῎Ανοιξι τῆς χαρᾶς.

᾿Ελάχιστος ἐν ᾿Επισκόποις

+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

Κήρυκος

ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΤΟΙΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙΣ

 

Επίσκοπος Κηρυκος Εκκλησίας ΚατακομβωνΚήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων

2 ώρ.  ·

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΔΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΜΕΝ ΝΑ ΦΕΥΓΩΜΕΝ

ΜΑΚΡΑΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΩΝΩΜΕΘΑ

ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ... .

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ

ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057

Ἀριθμ. Πρωτ. ΕΠ/30 Ἐν Κορωπίῳ τῆ Κυριακῆ τῶν Βαίων 2006

ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΑΝ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ.

‘Αγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, εἴθε ὁ Χριστός νά παραμένη πάντοτε ἀναμεσά μας, νά μᾶς ποδηγετη καί να στηριζη εις την καλήν Ομολογιαν της Πίστεως.

Γράφω ταῦτα ἐν πολλῆ ἀγωνία, διότι «αἱ ἡμέραι (λίαν) πονηραί εἰσί», διό, ὅπως βλέπομεν, καί πολλοί ἐκ τῶν ἐκλεκτῶν, ὄχι ἁπλῶς πλανῶνται ἀλλά καί πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας καί ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύονται!...

Εἰς τήν παροῦσαν μου ἐπιστολήν θά ἀναφερθῶ εἰς τό θέμα τοῦ χρέους τῶν ὀρθοδόξων νά διακόπτουν κοινωνίαν μετά αἱρετικῶν καί βλασφήμων, .ἵνα μή κολασθοῦν μαζί των. Θά σᾶς εἴπω ὄχι προσωπικάς μου ἀπόψεις, ἀλλά τήν ἀναμφισβήτητον ὁμόφωνον διδασκαλίαν, ἐντάλματα – γνώμας, τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅσον ἀφορᾶ τό χρέος τῆς διακοπῆς κοινωνίας τῶν Ὀρθοδόξων (‘Επισκόπων, Ἱερέων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν) ἀπό τῶν αἱρετικῶν, ἤ ἀπό τῶν «προσποιουμένων ὁμολογεῖν», ἤ ἀπό τῶν συμφρονούντων καί κοινωνούντων μετ’ αὐτῶν, ἤ ἀπό τῶν ἀρνουμένων νά καταδικάσουν αἱρετικά καί βλάσφημα φρονήματα των, ἤ ἀπό τῶν σιγώντων ὅταν μάλιστα προδίδεται ἡ Πίστις.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀπευθυνόμενος πρός τόν Ἡγούμενον Θεόφιλον, ὁ ὁποῖος, προφάσει διατηρήσεως τῆς Μονῆς καί διασώσεως τῶν Μοναχῶν δέν ἔκοπτεν τήν μετά τῶν αἱρετικῶν (Εἰκονομάχων) τῆς ἐποχῆς του κοινωνίαν, γράφει: «Ὦ τῆς πωρώσεως! ὦ τῆς θεομαχίας! Χριστός ἤρνητο ... ἐπίσκοποι περιορίζοντο καί ἡγούμενοι ταυτοπαθοῦντες... μοναχοί καί μονάζουσαι, λαϊκοί καί λαϊζουσαι..., οἱ μέν τυπτόμενοι, οἱ δέ φρουρούμενοι΄ ἄλλοι λιμοκτονούμενοι, ἕτεροι ξεόμενοι, ἄλλοι θαλαττευόμενοι ... ἕτεροι θανατούμενοι... καί σύ, ὦ τρισάθλιε, ἐαλωκώς τῆ ψυχοφθόρω κοινωνίᾳ, καί μένων εἰς τό ὀλετήριον, ἐπ΄ ἅν οὕτως, ἀλλ’ οὐ μοναστήριον, λέγεις εὖ ἔχειν... Ποῖον δέ καί διεσώσω ναόν, τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, μιάνας σεαυτόν; Τίνας δέ καί ἀδελφούς ἐφυλάξω, διεφθορότας τῆ ὀλεθρίᾳ σου κοινωνία, κἄν ἐν βρώμασι; σκάνδαλον τοῦ κόσμου, ὑπόδειγμα ἀρνήσεως, προτροπή ἀπωλείας, σάρξ ἀλλ’ οὐ πνεῦμα, σκοτήρ, ἀλλ’ οὐ φωστήρ. Ταῦτα αὐτή ἡ ἀλήθεια βοᾶ πρός τούς οὕτως ἀσεβοῦντας΄ οὕς εἰ μή μετανοήσουσιν ἐπιλέγειν οὕτως ἄθεα, οὐ χριστιανούς ἡγητέον» (P.G. 99, 1337 C).

Μέ πιό ἁπλᾶ λόγια τοῦ λέγει: «Σύ ὦ τρισάθλιε, αἰχμαλωτισθείς εἰς τήν ψυχοφθόρον κοινωνἰαν τῆς αἱρέσεως καί διαμένων εἰς τό ὀλετήριον, ὡς πρέπει νά λεχθῆ, καί ὄχι Μοναστήριον, κομπάζεις ὅτι εἶσαι καλά! ... Ποῖον ναόν διετήρησας, ἀφοῦ ἐμίανας τόν ναόν τοῦ Θεοῦ πού εἶσαι σύ ὁ ἴδιος; Ποίους δέ ἀδελφούς διέσωσας, ἀφοῦ κατεστράφησαν διά τῆς ὀλεθρίας σου κοινωνίας μετά τῆς αἱρέσεως;». Δέν νομίζω, Δεσποτα, νά εἶναι μικρότερος ὁ «ὀλετήρ» τῶν βλασφημιῶν των βλασφημουντων κατα της καλης Ομολογιας καί της Αποστολικης Διαδοχης καί κατα τῆς ‘Αποστολικῆς των Διαδοχῆς, ἀλλά καί γενικώτερον κατά τῆς ὀρθοδόξου δογματικῆς διδασκαλίας;

Ὁ ἴδιος Ἅγιος Πατήρ εἰς ἄλλην περίπτωσιν γράφει: «Καἰ τώρα ἄκουσέ με, τιμιώτατε πάτερ, νά ὁμιλήσω πιό ἐλεύθερα. Δέν τυγχάνει ἐκτός εὐθύνης, τό νά συλληφθῆς ἀπό ἀνθρώπους τοῦ βασιλέως, καί νά παραμείνης παρά ταῦτα ἐλεύθερος....».

Καί προηγουμένως ὁ Ἅγιος λέγει: «Ἐάν ἡ ὁσιότης σου οὐδέν ἔπαθε ἐκ τῶν ἀνωτέρω (τῶν βασάνων δηλαδή εἰς τά ὁποῖα ὑπεβάλοντο οἱ πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, ἀλλά ἐπλανήθης ἀδελφέ. Καί μή μοῦ δικαιολογεῖσαι ὅτι διατηρεῖς ἀσφαλεῖς τάς ἐκκλησίας καί τάς ἁγιογραφίας τῶν ναῶν, ὡς καί τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου. Τά παρόμοια καί ἄλλοι πεπτωκότες φλυαροῦσιν. Τά ἀνωτέρω δέν δύνανται νά διατηρηθοῦν, ἐκτός ἐάν ἐγένετο προδοσία τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας. Διότι σέ παρακαλῶ ποία ἡ ὠφέλεια, ὅταν ἐμεῖς πού λεγόμεθα καί εἴμεθα ναός τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε καταστραφεῖ (διά τῆς μή ὁμολογίας) μέ τό νά περιποιούμεθα ἀψύχους ναούς... Ἀλλοίμονον, ἄλλοι νά ἀποθνήσκουν, ἄλλοι νά ἐξορίζωνται, ἄλλοι νά μαστιγώνωνται, ἄλλοι νά φυλακίζωνται, ἄλλους νά φιλοξενοῦν τά ὅρη, αἱ ἐρημίαι, οἱ βράχοι καί τά σπήλαια, καί ἐμεῖς διαμένοντες στά σπίτια μας νά νομίζωμεν ὅτι θά παραμείνωμεν ἀβλαβεῖς;... Ταῦτα εἶπον ἀπό ἀγάπην πρός σέ καί ὡς ὐπενθύμισιν, ὅτι οἱ τά τοιαῦτα πράττοντες εἶναι ἄξιοι τιμωρίας» (P.G. 99, 1365). Σεβασμιώτατε, ἀδελφέ, πρόσχωμεν!

Ὁ ἴδιος ἅγιος (Θεόδωρος ὁ Στουδίτης), γράφει δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ, ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Καί ἀλλοῦ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέσθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν» (P.G. 99, 1164A).

Ἄς ἀκούσωμεν, ὅμως, καί τήν σχετικήν διδασκαλίαν τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διϊστασθαι» (P.G. 160. 105 C). Καί ἀλλαχοῦ: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδού ἐγώ, Μάρκος ὁ ἁμαρτωλός λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ Πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχος ἔστι πάντα τά τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι μέχρι καί αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (P.G. 160, 1097 D, 1100 Α).

Ὁ ἴδιος Ἅγιος (Μάρκος ὁ Εὐγενικός) εἰς ‘Εγκύκλιόν του, ὤν ἐξόριστος γράφει: «Ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ τῆς ἀληθείας δύναμις οὐ δέδεται... οἱ περισσότεροι τῶν ἀδελφῶν θαρροῦντες εἰς τήν ἐξορία μου... ἐκδιώκουν τούς παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως ὡς καθάρματα, μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες ὅλως αὐτῶν ὡς χριστιανῶν». Καί μάλιστα οὔτε εἰς τήν κηδείαν του ἤθελε νά παρευρεθοῦν. Ὁ ἴδιος προέτρεπεν τούς ὀρθοδόξους νά ἀποφεύγουν τήν κοινωνίαν μετά τῶν αἱρετικῶν, διότι οὕτω διασφαλίζουν τήν κοινωνίαν των μετά τοῦ Θεοῦ: «Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τούτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον ἔλεγε: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων».

Προηγουμένως ὅμως ἄλλοι μεγάλοι Πατέρες τῆς ‘Εκκλησίας, λέγουν καί διά τούς τότε καί δι’ ἡμᾶς σήμερον:

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πρός τόν λαόν τῆς Κων/λεως: «’Ασπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μή κοινωνοῦντες τῶ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ) μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες... Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμε ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας (τούς παθόντας)» (ΜΑΝΣΙ, 4, 1096).

Ἐπίσης ὁ Μέγας ‘Αθανάσιος ἐπισημαίνει τόν κίνδυνο νά κολασθοῦν ὅσοι ἀκολουθοῦν ‘Επισκόπους ἤ πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι «κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζουν τόν λαόν». Ἰδού τί προτείνει εἰς τούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μείνουν ὀρθόδοξοι: «’Εάν ὁ ‘Επίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (πρέπει) αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (ΒΕΠΕΣ 33, 199).

Καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ἰδού τί ἐπισημαίνει: «Οἵτινες τήν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξον Πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνεῖν δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους εἰ καί μετά παραγγελίαν οὐκ ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις «Σωτήρ», ‘Αθῆναι, 1972, σελ. 95).

Ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγη, ὅτι πρός τήν διδασκαλίαν τῶν ἐνδεικτικῶς ἀναφερθέντων Ἁγίων Πατέρων συνάδουν ἀπολύτως καί οἱ Κανόνες τῶν Τοπικῶν καί Οἱκουμενικῶν Συνόδων. Συγκεκριμένως ὁ Β΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Ἁγίας Συνόδου (341), διαγορεύει: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις τῶν Ἐπισκόπων ... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι ὡς ἄν συγχέοντα τόν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας». (Πηδάλιον, Ἔκδοσις «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993, σελ. 176), τό δέ Συνοδικόν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (783): «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει, τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς εἰκόνας, ἀνάθεμα» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ, σελ. 230 καί 325).

‘Χαρακτηριστικώτερος ὅλων, ἐν προκειμένω εἶναι ὁ ΙΕ Κανών τῆς ΑΒ Ἁγίας Συνόδου (861), ὁ ὁποῖος διαγορεύει: «Οἱ γάρ δι’ αἵρεσιν τινά παρα τῶν Ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν Πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες .... οἱ τοιοῦτοι ... οὐ μόνον τῆ κανονικῆ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται, πρό Συνοδικῆς διαγνώμης, ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζονται, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Κατά τήν ἑρμηνείαν τοῦ ἱεροῦ Νικοδήμου «...Οἱ χωριζόμενοι (ἀπό τῶν αἱρετικῶν), ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν ‘Εκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν» (Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός, Ἔκδοσις ‘Αστέρος, σελ. 358).

Τέλος οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες, τό 1272, ἀπευθυνόμενοι πρός τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά τούς ἐπιβάλη τό μνημόσυνον τοῦ λατινοφρονήσαντος Πατριάχρου ‘Ιωάννου Βέκκου γράφουν::«Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνἰας τῶν μνημονευσάντων αύτίκα ..., ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (V. LAURENT - J. DARROUZES, DOSSIER GREC. DE L’ UNION DE LYON (1273-1277), Παρίσι 1976, σ. 399).

Καί τελειώνω μέ τά πολύ χαρακτηριστικά – προφητικά λόγια τοῦ στάρετς ‘Ανατολίου ἀπό τήν Ὄπτινα τῆς Ρωσίας (+1927), ὁ ὁποῖος προλέγει μέ ἐξαιρετική σαφήνειαν περί τῶν συμβαινόντων εἰς τάς ἡμέρας μας: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις... Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ.... Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους.... Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας Θά μεταχειρίζωνται βίαν... Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς... Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...» (Ὁλόκληρος ἡ μικρή μέν, ἀλλά πολύ μεγάλη σέ νόημα ἐπιστολή τοῦ Στάρετς ‘Ανατολίου τῆς Ὄπτινα ἐδημοσιεύθη εἰς τό «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, τεῦχος 7, Ὀκτ. 2005) .

Ταῦτα, ὡς πολύ καλῶς ὅλοι γνωρίζομεν, εἶπον ἐν Πνεύματι «Αγίῳ, ὁμοφώνως οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὄχι μόνον διά τούς τότε, ἀλλά καί δι’ ἡμᾶς σήμερον, διό ἐπάναγκες, πάση θυσία, νά διαφυλάξωμεν καί ἡμεῖς ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν «ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», ἤτοι τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί τήν μετ’ αὐτῆς ἀδιασπάστως καί ἀδιαρρήκτως συνηνωμένην ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἄνευ τῶν ὁποίων δέν νοεῖται ὅτι εὑρισκόμεθα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ὀρθώτατα ταυτίζει τρόπον τινά τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν πρός τήν Καθολικήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν: «Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ὁμολογίαν... ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο» (P.G. 90, 132).

Ἄς προβληματισθῶμεν, ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά. ‘Ας προβληματισθῶμεν, ἵνα μή εὑρεθῶμεν, ὅ μή γένοιτο, μεταξύ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔστω καί ἄν «δέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν», «συναπωλέθησαν» ὅμως μετά τῶν ἀρνητῶν, «λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας» μετ’ αὐτῶν. Καί ἐπιτρέψτε μου, ὡς ἐκ περισσοῦ, νά σᾶς γνωρίσω, ὅτι μέ αὐτόν τόν προβληματισμόν, ἀλλά καί μέ δεδομένον τό γεγονός, καθ΄ ὅ, οἱ πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί καί Πατέρες διά πολλοστήν φοράν ἠρνήθησαν νά παρακαθήσωμεν, Κανονικῶς καί ‘Ορθοδόξως, εἰς κοινήν συνεδρίασιν, ΕΘΕΩΡΗΣΑ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΩΤΕΡΟΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ, μετά τοῦ ἐμμεἰναντος ἐν τῆ Ὁμολογία πιστοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί Λαοῦ ἐν Ἑλλάδι, Ρωσία, Αὐστραλία, Καναδᾶ καί ὅπου γῆς, ἤτοι μετά «μικροῦ ποιμνίου», ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω φιλαδέλφως καί ἐν ὀνόματι τῆς ‘Ορθοδοξίας, ἡ ἐλαχιστότης μου ποιεῖ ἜΚΚΛΗΣΙΝ, ὅπως καί ὅσοι ἐξ ὑμῶν ἀκόμη δέν τό ἐπράξατε, ἀλλά κοινωνε[πιτε μετ’ αὐτῶν, νά διακηρύξετε τήν γνησίαν ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν μετά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, νά καταδικάσετε τάς κατ’ αὐτῶν βλασφημίας οποθενδηποτε καί αν προερχωνται καί να διακόψητε πᾶσαν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, διά τάς βλασφημίας των καί ‘Εκκλησιομαχίας των, ὥστε νά βαδίσωμεν μέ συνέπειαν τόν Γολγοθᾶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀς εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, καί ταύτην, δεινῶς σήμερον χειμαζομένην, ἀναδείξη καί πάλιν Νικῶσαν.

Διατελῶ ἐν ἀγάπη Χριστοῦ καί μετ’ εὐχῶν

Ὁ ἐλάχιστος ἐν ‘Επισκόποις

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΚΟΣ