ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΨΑΛΜΩΝ

 Το Ψαλτήριο είναι το γνωστότερο βιβλίο στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας. Χρησιμοποιείται καθημερινά σε κάθε ακολουθία (Εσπερινός, Όρθρος, Ώρες κ.λπ.) και με τη μορφή μεμονωμένων ψαλμών ή στίχων στη θεία λειτουργία και στα υπόλοιπα μυστήρια. Θα λέγαμε ότι ολόκληρη η υμνολογία της Εκκλησίας μας στηρίζεται πάνω σε αυτό.
 Οι ψαλμοί ήταν ύμνοι οι οποίοι ψάλλονταν ή απαγγέλλονταν με συνοδεία μουσικού οργάνου (εξ ου και ψαλτήριο=μουσικό όργανο). Κάποιων ψαλμών γνωρίζουμε τους στιχουργούς. Στην αρχαία εποχή συνήθως ένας στιχουργός ήταν και μουσικός ταυτόχρονα ή, καλύτερα, ήταν συνθέτης της μουσικής του ύμνου ή του τραγουδιού που συνέθετε. Τη μουσική αυτή την εξέφραζε είτε με τη φωνή του τραγουδώντας (α καπέλα) είτε με κάποιο μουσικό όργανο. Ο λαός του Ισραήλ κατανόησε τον πλούτο αυτών των συνθέσεων και τις υιοθέτησε. Τις έκαμε δικές του με το να τις εντάξει όχι απλώς στη λογοτεχνία του αλλά στο ιερό του βιβλίο, τη Βίβλο, την οποία θεωρούσε όχι απλώς <<ιερό λόγο>> αλλά λόγο του Θεού του.
 Τους ψαλμούς χρησιμοποίησε το Ισραήλ στη λατρεία του, τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια. Τα λόγια των ψαλμών εξέφραζαν τις κραυγές ενός λαού, του Λαού του Θεού σε όλες τις ιστορικές του περιπέτειες, από την περίοδο της Εξόδου από την Αίγυπτο έως το Ολοκαύτωμα.

ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

 Επιπροσθέτως, εκτός της λατρευτικής χρήσης των ψαλμών, αυτοί χρησιμοποιούνταν και σε κάποιες κοινωνικές εκδηλώσεις του Ισραήλ. Έτσι, ψαλμοί ψέλνονταν: στη γιορτή αφιερώσεως, στη γιορτή Φουρείμ, στη γιορτή της Πεντηκοστής, στο Πάσχα, στο μνημόσυνο καταστροφής του ναού, τελευταίες μέρες της γιορτής της Σκηνοπηγίας, στη στέψη βασιλιά, για να γιορταστεί κάποιο ειδικό γεγονός της ζωής του βασιλιά, στη διάρκεια καθημερινών θυσιών ολοκαυτώματος.
 Βλέπουμε, δηλαδή, ότι οι ψαλμοί είχαν ενταχθεί στην εβραϊκή ζωή και λατρεία. Ήταν σε καθημερινή χρήση στις ακολουθίες του Ναού. Ο Κύριος, ως καλός Ιουδαίος, γνώριζε από μνήμης τους ψαλμούς και τους χρησιμοποιούσε. Ακόμα και η τελευταία του φράση, αυτή επάνω στον Σταυρό, είναι από τους ψαλμούς (Ψλ.30):<<και φωνήσας φωνή μεγάλη ο Ιησούς είπε. Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδομαι το πνεύμα μου. Και ταύτα ειπών εξέπνευσεν>> (Λκ 23,46).
 Η χρήση των ψαλμών πέρασε από την εβραϊκή λατρεία στους πρώτους χριστιανούς ομαλά και φυσιολογικά, ως κάτι δεδομένο, προς χρήση. Αυτό συνέβη διότι οι πρώτοι χριστιανοί είχαν ως παράδειγμα τη χρήση των ψαλμών από τον Χριστό και τους Αποστόλους, Έτσι, λοιπόν, χρησιμοποιούνται από τους πιστούς είτε στην κοινή (δημόσια) λατρεία είτε στις ιδιωτικές προσευχές. Μαρτυρίες για την κοινή ή ιδιωτική χρήση βρίσκουμε πολλές εντός των Πράξεων των Αποστόλων και των Επιστολών. Έως και σήμερα βλέπουμε ότι όλοι οι Άγιοι αγαπούσαν και διάβαζαν το Ψαλτήρι. 

Η ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥΣ

 Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η πρώτη Εκκλησία είχε ως βάση της τη χριστολογική ερμηνεία των ψαλμών. Άλλωστε τα λόγια του ίδιου του Χριστού <<είπε δε αυτοίς. Ούτοι οι λόγοι ους ελάλησα προς υμάς έτι ων συν υμίν, ότι δει πληρωθήναι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω Μωϋσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού>> (Λκ 24,44) οδήγησαν σε αυτόν τον τρόπο ερμηνείας του Ψαλτηρίου. Αυτή την ερμηνευτική χρήση τη βρίσκουμε, εκτός από τις Πράξεις των Αποστόλων και τις Επιστολές, και στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς των πρώτων αιώνων. Δηλαδή τους ψαλμούς τους χρησιμοποίησε η χριστιανική Εκκλησία <<περνώντας>> μέσα από το χριστολογικό φίλτρο. Ουσιαστικά τους εκχριστιάνισε. Κατανόησε η Εκκλησία ότι οι ψαλμοί γράφτηκαν για τον Χριστό. Εκείνου το πρόσωπο και το έργο (σωτηριολογικό, χριστολογικό και εκκλησιολογικό) περιγράφεται σε αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο εξάγουμε με σιγουριά το συμπέρασμα ότι, οι ελπίδες που έψαλλαν οι ψαλμωδοί πραγματοποιούνται εν τω προσώπω του Χριστού. Ο Μεσσίας ήρθε. Έτσι, το βασίλειο του Ισραήλ και όλα τα έθνη καλούνται να Τον υμνήσουν.
 Ως εκ τούτου, όταν προσευχόμαστε με ψαλμούς πρέπει να τους κατανοούμε μέσα στην ιστορία της σωτηρίας και όχι μεμονωμένα και προσωπικά. Να τους αναγνωρίζουμε τη σωτηριολογική, τη χριστολογική και την εκκλησιολογική τους υπόσταση. 

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

 

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ρίζα καὶ ἀρχὴ κάθε ἀρετῆς, ἐνῷ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν κόσμο εἷναι πρόξενος κάθε κακίας, Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀντίθετες μεταξύ τους αὐτὲς οἱ δυο. καθὼς φωνάζει καὶ ὁ Ἀδελφόθεος· «ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου εἷναι ἔχθρα πρὸς τὸν Θεό· ὅποιος θέλει νά εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, καθίσταται ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ» (Ἰάκ 4,4). Ἅς προσέχωμε λοιπόν, ἀδελφοί, μήπως, ἀγαπῶντας τῖς πονηρὲς ἐπιθυμῖες καὶ δείχνοντας ἀλαζονεία μεταξὺ μας, ξεπέσωμε ἀπὸ την ἀγάπη τοῦ οὐρανίου Πατρός. Διότι σ’ αὐτα τὰ δύο συμπεριέλαβε κάθε πάθος ποὺ μᾶς φέρει σὲ διάστασι ἀπὸ τὸν Θεό...

 

~ Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

(Άπαντα τα έργα, ΕΠΕ, τομ. 10, σελ. 336-338)

ΠΡΑΞΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΦΑΤΡΙΑΣΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

 

ΠΡΑΞΙΣ – ΑΠΟΦΑΣΙΣ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ 15/2-6-95

 

᾿Εν ᾿Αθήναις σήμερον τήν 2αν ᾿Ιουνίου 1995, ἡμέραν Πέμπτην ἐν τοῖς Γραφείοις τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου (Μπότσαρη 8 - Περιστέρι), κατόπιν ἐγγράφου προσκλήσεως τῆς Α.Μ. τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου κ.κ. ᾿Ανδρέου, συνεκλήθη καί συνεδρίασεν ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος συγκροτουμένη ὑπό τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου, ὡς προέδρου καί τῶν Μητροπολιτῶν Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου, καί ᾿Αργολίδος κ. Παχωμίου, παρόντος καί τοῦ ᾿Αρχιγραμματέως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ᾿Αρχιμ. Κηρύκου Κοντογιάννη μέ θέμα ῾Ημερησίας Διατάξεως: "᾿Εξέτασις καί ᾿Απόφασις ἐπί τῆς ἐκδηλωθείσης ἐνεργείας τῶν 5 ᾿Αρχιερέων".

Μετά τήν συνήθη προσευχήν, ὁ ᾿Αρχιγραμματεύς ἀνέγνωσε τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 95/10-5-95 ἐπιστολήν - "᾿Απόφασιν" τῶν 5 ᾿Επισκόπων (Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου. ᾿Αττικῆς κ. Ματθαίου, Φθιώτιδος κ. Θεοδοσίου, Κοζάνης κ. Τίτου καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου), διά τῆς ὁποίας γνωστοποιοῦν τήν "ἀπόφασίν" των: ὅτι "ἀπαλλάσσουν τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον τῶν ᾿Αρχιεπισκοπικῶν του καθηκόντων, θέτουν αὐτόν εἰς ἐπ᾿ ἀόριστον ἀργίαν, τόν καλοῦν εἰς ἀπολογίαν καί ὁρίζουν προσωρινόν τοποτηρητήν τοῦ ᾿Αρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου, τόν Μητροπολίτην Μεσσηνίας κ. Γρηγόριον".

Κατ᾿ ἀρχήν οἱ δύο ᾿Αρχιερεῖς, μέλη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαος καί ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιος ἐξετάσαντες κατά μόνας τάς ἐν τῷ ἐξεταζομένῳ ἐγγράφῳ ἀποδιδομένας εἰς τόν Μακ. ᾿Αρχ/πον κ. ᾿Ανδρέαν "παραβάσεις" καί κατηγορίας καί ἀφοῦ ἔλαβον ὑπ᾿ ὄψιν σχετικήν γνωμοδότησιν ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, ἀπεφάσισαν τήν ἐν τῷ συνόλῳ ἀπόρριψιν τῶν ἀποδιδομένων εἰς τόν Μακ. ᾿Αρχιεπ. κατηγοριῶν, ὡς ἀβασίμων, ἀναληθῶν, διαστρεβλωτικῶν καί ἀνυποστάτων. ᾿Ετόνισαν δέ ὅτι διά τῶν ἐν τῷ εἰρημένῳ ἐγγράφῳ διατυπωθεισῶν συμπεπλασμένων κατηγοριῶν κατά τῆς Α.Μ. τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου, οἱ 5 ᾿Αρχιερεῖς, ἐν συνεχείᾳ τῆς ἐπί σειράν ἐτῶν ἀπαραδέκτου στάσεώς των, συνέστησαν φατρίαν καί ἐκίνησαν ἀπροκάλυπτον ἀνταρσίαν κατά τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου ἀλλά καί κατά τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, τήν ὁποίαν ὑποκατέστησαν.

Διά τοῦτο ἀφ᾿ ἑνός μέν ἡ ἐνέργεια - ἀπόφασις αὐτῶν οὐδέν κανονικόν ἀποτέλεσμα δημιουργεῖ καί ὡς ἐκ τούτου ὁ Μακ. ᾿Αρχ/πος ἀσκῆ κανονικῶς καί νομίμως πᾶσαν ἀνήκουσαν Αὐτῷ διοικητικήν καί πνευματικήν δικαιοδοσίαν καί ἁρμοδιότητα ὡς ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν καί Πρόεδρος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί ἀφ᾿ ἑτέρου οὗτοι οἱ 5 ᾿Αρχιερεῖς εἶναι ὑπεύθυνοι καί ὑπόλογοι ἐνώπιον τῆς ᾿Εκκλησίας διά τήν σύστασιν τῆς τοιαύτης φατρίας καί κινήσεως ἀνταρσίας κατά τοῦ Μακ. ᾿Αρχ/που καί ὑπόκεινται εἰς τάς ὑπό τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων προβλεπομένας συνεπείας διά τῶν πράξεών των αὐτῶν.

῾Η σχετική γνωμοδότησις καταχωρεῖται αὐτούσιος εἰς τά πρακτικά:

1. Πᾶσα ἐκκλησιαστική ἀπόφασις διά νά εἶναι ἰσχυρά καί κανονική καί νά παράγη τά ὑπό τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων προβλεπόμενα ἀποτελέσματα δέον νά ἐκδοθῆ ὑπό τοῦ καθ᾿ ὕλην ἁρμοδίου ἐκκλησιαστικοῦ ὀργάνου νομίμως προσκαλουμένου καί ἐν ὁλομελείᾳ ἤ ἀπαρτίᾳ ἀναλόγως εὑρισκομένου.

Εἰς τήν ὑπό ἐξέτασιν περίπτωσιν ἁρμόδιον ὄργανον εἶναι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Εκκλησίας ΓΟΧ ῾Ελλάδος.

῾Η ῾Ιερά Σύνοδος συγκαλεῖται νομίμως ὑπό τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου. ᾿Εν ὁλομελείᾳ εὑρίσκεται ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ὅταν νομίμως καί κανονικῶς προσκληθοῦν ὑπό τοῦ ἔχοντος τό δικαίωμα τοῦτο ᾿Αρχιεπισκόπου εἰς κοινήν συνεδρίασιν ἅπαντες οἱ ἐπίσκοποι τῆς τοπικῆς ᾿Εκκλησίας.

῾Η συνεδρίασις δέον νά γίνη εἰς τόν συνήθη τόπον τῶν συνεδριάσεων τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου (ἐν προκειμένῳ ἐν τῷ ᾿Αρχιεπισκοπικῷ Μεγάρῳ) καί εἰς χρόνον γνωστόν ἐκ τῶν προτέρων εἰς τόν κρινόμενον ἐπίσκοπον.

2. ῞Οταν δέν συντρέχουν σωρευτικῶς ἅπασαι αἱ ἀνωτέρω προϋποθέσεις, τότε οἱ μή νομίμως συγκληθέντες καί ἀποδεδειγμένως κοινῇ ἀποφασίσαντες ἐπίσκοποι εἰς κρίσιν καί βάρος ἑτέρου, οὐχί μόνον δέν ἀναγνωρίζονται ὡς κανονικόν καί καθ᾿ ὕλην ἁρμόδιον ὄργανον καί ἑπομένως αἱ ἀποφάσεις αὐτῶν οὐδέν κανονικόν ἀποτέλεσμα παράγουν ὡς ἀνυπόστατοι, ἀλλά οἱ συγκληθέντες καί κοινῇ ἀποφασίσαντες ἐπίσκοποι ὡς φατριάζοντες κατηγοροῦνται καί αἱ κατ᾿ ἐκείνων ὑπό τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων προβλεπόμεναι ἐκκλησιαστικαί ποιναί ἐπαπειλοῦνται.

3. Εἰς τήν ὑπό ἐξέτασιν, ἐμφανιζομένην μέ ἀριθ. πρωτ. 95 καί ἡμερομηνίαν 10-5-95 ἐν ἐντύπῳ ἐγγράφῳ τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως ᾿Αττικῆς καί Μεγαρίδος ἀπόφασιν τῶν 5 ἐπισκόπων τῶν ὑπογραφομένων ὡς Μητροπολιτῶν τῆς ᾿Εκκλησίας ΓΟΧ ῾Ελλάδος, δέν συντρέχουν αἱ ἀνωτέρω προεκτεθεῖσαι προϋποθέσεις. ῎Ητοι:

α) Οἱ συγκληθέντες ἐπίσκοποι δέν συγκροτοῦσαν τό καθ᾿ ὕλην διά τήν συγκεκριμένην περίπτωσιν ἁρμόδιον ἐκκλησιαστικόν ὄργανον, ἤτοι τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Εκκλησίας ΓΟΧ ῾Ελλάδος, ὡς μή προσκληθέντες ὑπό τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου. Εἰς τό ρηθέν ἔγγραφον οὐδέ ἐάν, ὡς προσκληθέντες ὑπό τινος, συνεδρίαζον, ἀναφέρεται. ῎Η μᾶλλον εἶναι ἄξιον παρατηρήσεως ὅτι τό ρηθέν ἔγγραφον ἐν ἀρχῇ ἐμφανίζεται ὡς ἐπιστολή ἀπευθυνομένη εἰς τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον, σκοπόν ἔχουσα νά γνωστοποιήση εἰς αὐτόν εὐαρίθμους "παραβάσεις" αὐτοῦ, ἐν τέλει ὅμως μετεξελίσσεται καί λαμβάνει τήν μορφήν δικαστικοῦ ἐγγράφου μέ διατακτικόν καί ἀποφαντικόν μέρος.

β) Οἱ συγκληθέντες καί κοινῇ ἀποφασίσαντες 5 ᾿Επίσκοποι δέν συγκροτοῦσαν τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Εκκλησίας ΓΟΧ ῾Ελλάδος, καθ᾿ ὅσον ὑπάρχουν καί ἕτεροι ἐπίσκοποι, κανονικά μέλη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας, καί ἄν καί οὐδείς κανονικός λόγος ὑφίστατο διά νά ἀποκλεισθοῦν τῆς συνεδριάσεως, οὔτε ἐνημερώθησαν ὑπό τινος, οὔτε προσεκλήθησαν, οὔτε κατ᾿ οὐδένα τρόπον συμμετεῖχον εἰς τήν τοιαύτην "ἀπόφασιν".

γ) ῾Η συνεδρίασις τῶν 5 ἐπισκόπων ἔγινεν εἰς τόπον καί χρόνον ἄγνωστον εἰς τούς ὑπολοίπους ἐπισκόπους καί δή καί εἰς τόν κατ᾿ αὐτήν κρινόμενον ἐπίσκοπον. Οὐδέ καί ἄν συνῆλθον καί συνδιεσκέφθησαν εἰς ὡρισμένον τόπον εἶναι ἐμφανές εἰς τό εἰρημένον ἔγγραφον.

4) ᾿Εκ πάντων τῶν ἀνωτέρω συνάγεται ὅτι ἡ ὑπό ἐξέτασιν ἀπόφασις τῶν 5 ἐπισκόπων: Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου, ᾿Αττικῆς κ. Ματθαίου, Φθιώτιδος κ. Θεοδοσίου, Κοζάνης κ. Τίτου καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου

α. Εἶναι παντελῶς ἄκυρος καί ἀνυπόστατος καί οὐδέν κανονικόν κατά τούς ῾Ιερούς Κανόνας ἀποτέλεσμα παράγει κατά τοῦ ἐν αὐτῇ φερομένου ὡς κρινομένου ἐπισκόπου, καθ᾿ ὅσον ἐξεδόθη ὑπό προσώπων μή συγκροτούντων ἁρμόδιον ἐκκλησιαστικόν ὄργανον.

β. Εἶναι σαφές καί ἀναντίρρητον τεκμήριον βεβαιοῦν καί ἀποδεικνῦον τό ἐκκλησιαστικόν ἔγγκλημα τοῦ φατριασμοῦ, συντελεσθέν ὑπό τῶν 5 ἐπισκόπων, οἵτινες ἐρήμην καί ἀγνοία τῶν ὑπολοίπων ᾿Επισκόπων τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἤτοι τοῦ Προέδρου αὐτῆς τοῦ Μακαρ. ᾿Αρχ/που ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου καί τῶν Σεβ/των Μητροπολιτῶν Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου καί ᾿Αργολίδος κ. Παχωμίου, συνελθόντες καί ἀντιποιούμενοι τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας, "ἀπεφάσισαν" τά μή εἰς αὐτούς ἀνήκοντα καί ὡς ἐκ τούτου ὑπόκεινται εἰς τήν κατηγορίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐγκλήματος τοῦ φατριασμοῦ κατά τοῦ πρώτου τῇ τάξει ᾿Επισκόπου αὐτῶν καί ἀπειλοῦνται κατ᾿ αὐτῶν αἱ ὑπό τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων προβλεπόμεναι ἐκκλησιαστικαί ποιναί.

Σχετ. ῾Ιεροί Κανόνες ιη' τῆς Δ' Οἰκ. Συνόδου, λδ' τῆς ΣΤ' Οἰκ. Συνόδου

῾Ο Κανών ΙΗ' τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔχει οὕτως:

"Τό τῆς συνομωσίας ἤ φατρίας ἔγκλημα, καί παρά τῶν ἔξω νόμων πάντη κεκώλυται, πολλῷ δέ μᾶλλον ἐν τῇ τοῦ Θεοῦ ᾿Εκκλησίᾳ τοῦτο γίνεσθαι ἀπαγορεύειν προσήκει. Εἴ τινες τοίνυν Κληρικοί ἤ Μονάζοντες εὑρεθοῖεν ἤ συνομνύμενοι ἤ φατριάζοντες, ἤ κατασκευάς τυρεύοντες ᾿Επισκόποις ἤ Συγκληρικοῖς ἐκπιπτέτωσαν πάντῃ τοῦ οἰκείου βαθμοῦ". (Παρομοίως γράφει καί ὁ ΛΔ' τῆς ΣΤ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Σχετ. ᾿Εκκλ. Ποιναί : ῎Εκπτωσις ἐκ τοῦ οἰκείου βαθμοῦ.

Κατόπιν τῆς ἀνωτέρω ἀποφάσεως τῶν δύο Μητροπολιτῶν - Κανονικῶν Μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, προσῆλθεν ὁ Μακ. ᾿Αρχ/πος καί λαβών τόν λόγον εἶπεν:

Δυστυχῶς πολλάκις καί κατ᾿ ἐπανάληψιν οἱ Σεβασμιώτατοι ἀδελφοί μας ἐνήργησαν παρανόμως καί ἀντικανονικῶς, καταστάντες διά τῶν πράξεών των ὑπόδικοι ἐνώπιον τῆς ἐκκλησιαστικῆς Κανονικῆς Τάξεως. Πλήν ἐπειδή τό καθῆκον τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου εἶναι σύν τοῖς ἄλλοις νά συμπεριφέρεται πάντοτε μεθ᾿ ὑπομονῆς καί μακροθυμίας ὡς φιλόστοργος πατήρ καί ἐν Χριστῷ ἀδελφός διά τοῦτο ἀνέμενον, παρά τόν κίνδυνον, ὅπως παρεξηγηθῶ ἐπί ἀδυναμίᾳ, τήν ἐπιθυμητήν καί εὐκταίαν διόρθωσιν, ἀποκατάστασιν τῶν ὑπ᾿ αὐτῶν διαπραχθεισῶν ἀδικιῶν καί ἐπιστροφήν τῶν ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν μου ἀρχιερέων.

῾Οσάκις ὅμως μακροθύμως ἐνεργῶν, ἀνεζήτουν διά τῆς συμπεριφορᾶς μου ἤ καί ὑπεδείκνυον εἰς αὐτούς, τῇ ὁμοφώνῳ γνώμῃ καί ῾Υμῶν, διέξοδον ἐκ τῶν δυσκόλων καταστάσεων, εἰς τάς ὁποίας εἶχον περιέλθει, πάντοτε κατηγορούμην, μέ ἀσύστολα ψεύδη καί συκοφαντίας, ὡς ἐνεργῶν δῆθεν ἀντικανονικῶς. ᾿Αναφέρω μόνον τρεῖς περιπτώσεις:

Πρῶτον: ᾿Από τό ἀδιέξοδον, εἰς τό ὁποῖον εἶχε περιέλθει ὁ Σεβασμιώτατος Μεσσηνίας διά τῆς ἀναιτιολογήτου καί ἀντικανονικῆς διακοπῆς κοινωνίας μετά ἐμοῦ καί τῶν ἱερέων μου καί τῆς σιωπῆς διά τῆς ὁποίας οἱ ὑπόλοιποι τέσσερις ᾿Επίσκοποι προσεπάθησαν νά ἀντιπαρέλθουν αὐτό τό γεγονός, ἠθέλησα νά ἐξαγάγω αὐτούς ἀπό τό ἀδιέξοδον, εἰς τό ὁποῖον περιῆλθον, δι᾿ ἱεροῦ συλλειτούργου, ἵνα ἀποκατασταθῆ οὕτω ἡ διασαλευθεῖσα εἰρήνη καί ἑνότης. Εἰς ἀνταμοιβήν μέ ἐκατηγόρησαν χαρακτηρίσαντες χωρίς λόγον τήν πρότασίν μου "ἀντικανονικήν" καί τό Συλλείτουργον "ἀντισυνοδικόν".

Δεύτερον: Διά τηλεγραφήματός μου καί ἐπιστολῶν μου ἐζήτησα νά διορθώσουν τάς πολλαπλᾶς βαρείας παραβάσεις τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων ἐξ αἰτίας τῶν προσφυγῶν των εἰς τά Πολιτικά Δικαστήρια καί τάς ἐνόρκους καταθέσεις τῶν μαρτύρων των, ἀλλ᾿ οὗτοι μή ἀναγνωρίζοντες τό μέγεθος τοῦ ἐγκλήματος πού διέπραττον, ἠθέλησαν νά μέ διαψεύσουν, καί μέ ἠπείλησαν μέ "κανονικάς καί ποινικάς κυρώσεις"! ῎Ηδη ὅμως, οἰκτρῶς διαψευθέντες οἱ ἴδιοι ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς ἀποφάσεως τοῦ Πρωτοδικείου ᾿Αθηνῶν (13713/6-6-95 διαδικασία ἀσφαλιστικῶν μέτρων), γνωρίζουν εἰς ποῖον ἀδιέξοδον ὡδήγησαν ἑαυτούς;

Τρίτον καί σπουδαιότερον εἶναι ὅτι ἐνῶ ἐζητήσαμεν ἀπό κοινοῦ καί πολλάκις νά ἀποκηρύξουν τήν ἀπό 11-10-91 ᾿Εγκύκλιον ἐπιστολήν τοῦ ῾Ιερομ. Εὐθυμίου μέ τάς ἐν αὐτῇ βλασφημίας κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, Πίστεως καί ῾Ομολογίας, ὅμως οὗτοι μέχρι σήμερον ἐκώφευσαν, μή ἀναλογιζόμενοι τό βάραθρον καί τόν κρημνόν εἰς τόν ὁποῖον ὁδηγεῖ ἡ ἔνοχος αὕτη ἐκ μέρους των σιωπή καί ἄρνησις ἀποκηρύξεως.

Κατ᾿ αὐτάς καί ἐνῶ εἶχον συγκαλέσει τήν ἐνδημοῦσαν ῾Ι. Σύνοδον διά τήν Τετάρτην τῆς Πεντηκοστῆς προκειμένου νά συζητήσωμεν τήν σύγκλησιν τῆς ῾Ι. Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας (δηλ. νά ὁρίσωμεν τόν χρόνον καί τά θέματα αὐτῆς) καί ἐνῶ δέν ὡλοκληρώθησαν εἰσέτι αἱ ἐργασίαι τῆς συνάξεως τῶν θεολόγων, προκειμένου ἀπό κοινοῦ νά καταδικάσωμεν τά διατυπωθέντα ἀντορθόδοξα φρονήματα ἤ ἀσεβεῖς διατυπώσεις, οὗτοι ὡς ἐπιστέγασμα ὅλων τῶν παρανομιῶν των προέβησαν εἰς τήν ὅλως ἀντικανονικήν, πραξικοπηματικήν, ἀβάσιμον καί αὐθαίρετον - φατριαστικήν ταύτην ἐνέργειάν των, ἡ ὁποία προεκάλεσεν εἰς αὐτούς ἄλλο ἀδιέξοδον χειρότερον τῶν προηγουμένων.

᾿Εν συνεχείᾳ ἔλαβε τόν λόγον ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαος, ὁ ὁποῖος εἶπεν: Τήν Τετάρτην (25/5 - 7/6/95) τῆς προηγουμένης ἑβδομάδος ἔλαβον τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 2823/25-5-95 ἔγγραφον διά τοῦ ὁποίου ἐκαλούμην ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου νά λάβω μέρος ὁμοῦ μετά τοῦ Σεβ/του ᾿Αττικῆς κ. Ματθαίου εἰς τήν συνεδρίασιν τῆς ἐνδημούσης ῾Ι. Συνόδου προκειμένου νά συζητήσωμεν τήν σύγκλησιν τῆς ῾Ι. Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας (χρόνον καί θέματα ῾Ημερησίας Διατάξεως). ᾿Αντί οἱ 5 Σεβ/τοι ᾿Αρχιερεῖς νά ἀναμείνουν τήν σύγκλησιν τῆς ᾿Ενδημούσης καί ἐν συνεχείᾳ τῆς ῾Ιεραρχίας διά νά συζητηθοῦν ὅλα τά θέματα, οὗτοι προέβησαν εἰς τήν ὅλως ἀδικαιολόγητον, ἀντικανονικήν, καί πραξικοπηματικήν αὐτήν ἐνέργειαν, μέ τήν ὁποίαν διέσπασαν τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τῆς ῾Ιεραρχίας. Τά ἴδια ἐτόνισα καί εἰς τόν Σεβ. Μητροπ. ᾿Αττικῆς κ. Ματθαῖον, ὅταν πρό ἡμερῶν μέ ἐπεσκέφθη. Συμφωνῶ ἀπολύτως μέ ὅσα ἐτόνισεν προηγουμένως ὁ Μακαριώτατος καί καταδικάζω τήν ἐνέργειαν τῶν 5 ᾿Αρχιερέων ὡς κατάφωρον παραβίασιν τῶν θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων, περιφρόνησιν τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, φατρίαν, καί πραξικόπημα καί διά τοῦτο θεωρῶ τήν "᾿Απόφασιν" αὐτῶν ἀνυπόστατον καί ἀνύπαρκτον. Διά τούς ἐν λόγῳ ὅμως 5 ᾿Αρχιερεῖς ἔχει βαρυτάτας συνεπείας μέχρι καί τῆς ἀποκοπῆς των ἐκ τοῦ σώματος τῆς ῾Ιεραρχίας.

῾Ο Σεβασμιώτατος ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιος εἶπεν: "Τό ἐν λόγω γεγονός, ἤτοι ἡ αἰφνίδιος πρᾶξις τῶν πέντε (5) ᾿Αρχιερέων μέ κατέλαβεν ἐξαπίνης. Εὑρεθείς ἐν ἀπορίᾳ καί ὤν ἐν ἀγνοίᾳ τῶν τεκταινομένων ἐξέστην τῷ πνεύματι. Τί λοιπόν εἴπω; Λέγω, ὅτι δέν δέχομαι τήν πρᾶξιν αὐτῶν ταύτην, διότι ἐκινήθη καί συνετελέσθη ἄνευ τῆς ἐννόμου Συνοδικῆς τάξεως. Παραθεωρήθη ἡ νόμιμος σύγκλησις ἁπάντων τῶν μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. Συνεπῶς θεωρῶ ταύτην παντελῶς ἄκυρον, διότι ἐξεδόθη ὅλως αἰφνιδίως, ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ καί ἑπομένως παρανόμως".

῾Ο ᾿Αρχιγραμματεύς ᾿Αρχιμ. Κήρυκος Κοντογιάννης εἶπεν: "Πρόκειται περί πρωτοφανοῦς εἰς τά ᾿Εκκλησιαστικά χρονικά πραξικοπήματος. Καί λέγω πρωτοφανοῦς, διότι εἰς τά ἐκδηλωθέντα κατά τό παρελθόν πραξικοπήματα ἐτηρεῖτο τουλάχιστον κάποια νομιμοφανής διαδικασία. ῾Η συγκεκριμένη ὅμως ἀπενενοημένη, συνωμοτική καί φατριαστική αὐτή ἐνέργεια δέν συνιστᾶ ἁπλῶς συνωμοσίαν καί φατρίαν, ἀλλά καθίσταται μέγα ἐκκλησιαστικόν ἔγκλημα πλῆττον τήν ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Εάν δέ λάβωμεν ὑπ᾿ ὄψιν καί ὅσα ἀπό 5ετίας διενεργοῦνται, θά διαπιστώσωμεν ὅτι δέν πρόκειται μόνον περί συνεχοῦς πραξικοπήματος πρός ἀνατροπήν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου, ἀλλά καί περί συνεχοῦς στάσεως κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας πρός ἐφαρμογήν τῶν σχεδίων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τά ὁποῖα ἀποβλέπουν εἰς τήν διάλυσιν τοῦ ῾Ιεροῦ ᾿Αγῶνος τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Επομένως τολμῶ εἰπεῖν ὅτι πρόκειται περί ἐκκλησιομαχίας".

᾿Εν συνεχείᾳ δέ ἐγένετο ὑπό τῶν Σεβασμιωτάτων ᾿Αρχιερέων καί ἡ ἀκόλουθος δήλωσις ἥτις καταχωρεῖται αὐτούσιος εἰς τά Πρακτικά:

Τάς ἐναντίον μας κατηγορίας ὅτι δῆθεν ἀρνούμεθα νά καταδικάσωμεν πραγματείας - μελέτας - ἐπιστολάς τῶν ῾Ιερομ. ᾿Ιωαννικίου, Κασσιανοῦ, ᾿Αμφιλοχίου, καί Μον. ᾿Αναστασίου εἰς τάς ὁποίας διετυπώθησαν τινες ἀντορθόδοξοι καί βλάσφημοι ἐκφράσεις, τάς ἀπορρίπτομεν ὡς ψευδεῖς καί συκοφαντικάς. Διότι τάς ἐκφράσεις αὐτάς καί τάς ἔχομεν καταδικάσει καί αὖθις τάς καταδικάζομεν. ᾿Αλλά καί περαιτέρω ὅπου εἰς τάς ἐπιστολάς - μελέτας - πραγματείας πού ἐγράφησαν τήν παρελθοῦσαν 5ετίαν σχετικῶς μέ τό θέμα τοῦτο ἤ καί μέ ἄλλα συναφῆ θέματα ἀποδειχθῆ ὅτι ὑπάρχουν μεμπτά θά τά καταδικάσωμεν ἐν Συνόδῳ, ἀφοῦ ἐξετασθοῦν ἀπό τήν Σύναξι τῶν Θεολόγων καί ἀποδειχθοῦν ὡς τοιαῦτα βάσει τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καί ὀρθοδόξου διδασκαλίας τῆς ᾿Εκκλησίας.

᾿Ακόμη ἐτονίσθη ὅτι τινές τῶν 5 ᾿Αρχιερέων εἶχον διακόψει ἀμέσως ἤ ἐμμέσως τήν ἀναγκαίαν καί κανονικήν πνευματικήν κοινωνίαν μετά τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί δή καί τοῦ Προέδρου Αὐτῆς Μακ. ᾿Αρχ/που ᾿Αθηνῶν κ. ᾿Ανδρέου. Οὕτω δέ ἀπέκοψαν ἑαυτούς ἀπό τό Σῶμα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Διά τῆς ἐξεταζομένης δέ ἐνεργείας των οἱ 5 ᾿Αρχιερεῖς ἀπέκοψαν πλέον εὐθέως καί ἀμέσως ἑαυτούς ἀπό τό σῶμα τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί ἑπομένως δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγνωρίζωνται καί νά ἐνεργοῦν τοῦ λοιποῦ ὡς κανονικά μέλη Αὐτῆς, ἐκτός ἐάν ἀνακαλέσουν τήν γενομένην πρᾶξιν των, μετανοήσουν διά τό συντελεσθέν ἐκκλησιαστικόν ἔγκλημα τῆς φατρίας-ἀνταρσίας καί ἐπιστρέψουν εἰς τήν κανονικήν τάξιν καί κοινωνίαν τῆς ᾿Εκκλησίας. Διά τοῦτο πλέον ἡ ῾Ιεραρχία τῆς ᾿Εκκλησίας ΓΟΧ ῾Ελλάδος δέον νά θεωρῆται καί ἀναγνωρίζεται ὡς συγκειμένη ἐκ τῶν: Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κυρίου κυρίου ΑΝΔΡΕΟΥ καί τῶν μελῶν Αὐτῆς: Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Πειραιῶς καί Νήσων κυρίου ΝΙΚΟΛΑΟΥ καί ᾿Αργολίδος κυρίου ΠΑΧΩΜΙΟΥ καί τοῦ ᾿Αρχιγραμματέως Αὐτῆς ᾿Αρχιμ. Κηρύκου Κοντογιάννη, ἡ ὁποία καί νομιμοποιεῖται νά συνεδριάση Κανονικῶς ὡς Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

Προσέτι ἡ ἀπονενοημένη ἐνέργεια τῶν 5 ᾿Αρχιερέων παραμένουσα ἐπισημοποιεῖ τό καλλιεργηθέν ὑπ᾿ αὐτῶν σχῖσμα καί στρέφεται δολίως κατά τοῦ Προκαθημένου καί Προέδρου τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου.

῾Η πραξικοπηματική ἐνέργεια τῶν 5 ᾿Αρχιερέων ἐπί μακρόν συνωμοτούντων, φατριαζόντων, καί συκοφαντούντων ἀπεκάλυψεν τήν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία κατηγγέλθη πρό πενταετίας διά τῆς ἀπό 1-1-92 ἀνωνύμου "᾿Εμπιστευτικῆς προειδοποιήσεως", καθ᾿ ἥν ὑφίστατο σχέδιον ἀνατροπῆς τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ὑπό δύο ᾿Επισκόπων.

῾Η ἐνέργεια τῶν 5 ᾿Αρχιερέων καθυστέρησεν νά ἐκδηλωθῆ ἐπί ὁλόκληρον πενταετίαν διότι ἐχρησιμοποιήθη ὁ χρόνος αὐτός ὥστε νά συμπλασθοῦν καί χαλκευθοῦν πλῆθος ψευδοκατηγοριῶν καί συκοφαντιῶν καί οὕτω νά ἐπηρεάσουν τούς ἁπλοῦς εὐσεβεῖς χριστιανούς Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς.

Μέ τήν πρᾶξιν τους οἱ 5 ᾿Αρχιερεῖς ἐπιδιώκουν νά συγκαλύψουν ὅλας τάς παρανόμους καί ἀντιεκκλησιαστικάς ἐνεργείας των, καί ἔθεσαν πράγματι ὑπό διωγμόν τήν ᾿Εκκλησίαν. ᾿Επελέγη δέ ὁ συγκεκριμένος χρόνος διά νά συγκαλύψουν τάς κατεγνωσμένας ἐνεργείας των καί βαρύτατα κολαζομένας προσφυγάς των εἰς τά δικαστήρια, τούς ΟΡΚΟΥΣ καί τάς ΨΕΥΔΟΡΚΙΑΣ καί τάς συκοφαντικάς διαψεύσεις των, ψευδοδηλώσεις, ἀπειλάς κ.λ.π. Ταῦτα δέ, διότι ἐξεδόθη ἤδη ἡ δικαστική ἀπόφασις (13713/6-6-95 τοῦ Μονομελοῦς Πρωτοδικείου ᾿Αθηνῶν), ἡ ὁποία ἀπορρίπτει τήν προσφυγήν των καί ΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ἐπισήμως (καί διά τῆς ἐν λόγῳ δικαστικῆς ἀποφάσεως), ὅτι ΩΡΚΙΣΘΗΣΑΝ οἱ ῾Ιερεῖς των, διά τούς ὁποίους φέρουν τήν εὐθύνην οἱ 5 ᾿Αρχιερεῖς.

Τό ἀνωτέρω πραξικόπημα εἶναι τό ἐπιστέγασμα τῆς ἐπί 5ετίαν στάσεως τῶν 5 ᾿Αρχιερέων, διά τῆς ὁποίας συστηματικῶς ἐπεδιώχθη νά πληγοῦν εὐθέως ἡ Πίστις καί ἡ ῾Ομολογία -  ᾿Εκκλησιολογία τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων Αὐτῆς.

᾿Εν τέλει δέ ἡ πραξικοπηματική αὐτή ἐνέργεια ἀποσκοπεῖ ἐμμέσως πλήν σαφῶς νά δημιουργήση κρίσιν καί ἀναταραχήν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν ἐπί καταφανῆ ὠφελείᾳ τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ - οἰκουμενισμοῦ.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω οἱ Σεβ. ᾿Αρχιερεῖς ἐξετάσαντες μετά προσοχῆς τήν σοβαρότητα καί τάς συνεπείας τῆς φατριαστικῆς καί πραξικοπηματικῆς ἐνεργείας τῶν 5 ᾿Αρχιερέων, συμφώνως πρός τούς θείους καί ῾Ιερούς Κανόνας καί ἀφοῦ ἐμελέτησαν τήν δημιουργηθεῖσαν κατάστασιν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν καί τούς ἐπαπειλουμένους κινδύνους διά τήν ἑνότητα καί τήν εἰρήνην τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς καί τήν ἀναγκαιότητα ἐνημερώσεως τοῦ ῾Ιεροῦ Κλήρου καί τοῦ πιστοῦ Λαοῦ, ἀπεφάσισεν ὁμοφώνως τά ἀκόλουθα:

῾Η ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Εκκλησίας ΓΟΧ ῾Ελλάδος συγκληθεῖσα διά τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. Πρωτ. 2827/31-5-95 προσκλήσεως τοῦ Μακ. ᾿Αρχ/που ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος καί Προέδρου Αὐτῆς κ.κ. ᾿Ανδρέου, σήμερον τήν 2αν ᾿Ιουνίου 1995 (ἐ.ἡ), ἡμέραν Πέμπτην καί ἀπό ὥρας 9ης π.μ. εἰς τόν οἰκεῖον τόπον συνεδριάσεων Αὐτῆς (Αἴθουσα Συνεδριάσεων ᾿Αρχιεπισκοπικοῦ Μεγάρου, Μ.Μπότσαρη 8 - Περιστέρι ᾿Αττικῆς) καί συγκροτουμένη κανονικῶς καί νομίμως ἐκ τοῦ Μακ. ᾿Αρχ/που ᾿Αθηνῶν ὡς Προέδρου καί τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν : Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου καί ᾿Αργολίδος κ. Παχωμίου, παρόντος καί τοῦ ᾿Αρχιγραμματέως Αὐτῆς ᾿Αρχιμ. Κηρύκου Κοντογιάννη

ἐξετάσασα

1) Τήν διά τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. πρωτ. 95/10-5-95 κοινοποιηθεῖσαν τήν 9-6-95 (ν.ἡ.) διά δικαστικοῦ ἐπιμελητοῦ πρᾶξιν - ἀπόφασιν τῶν 5 ᾿Αρχιερέων ἤτοι Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου, ᾿Αττικῆς κ. Ματθαίου, Φθιώτιδος κ. Θεοδοσίου, Κοζάνης κ. Τίτου καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου, διά τῆς ὁποίας φέρονται νά ἀποφασίζουν ὅλως ἀντικανονικῶς κατά τοῦ Μακ. ᾿Αρχ/που τά ἀκόλουθα: α) ᾿Απαλλαγήν ἐκ τῶν καθηκόντων του ὡς ᾿Αρχιεπισκόπου, β) τήν ἐπιβολήν τῆς ποινῆς τῆς ἐπ᾿ ἀόριστον ἀργίας γ) τήν κλῆσιν αὐτοῦ εἰς ἀπολογίαν καί δ) τόν ὁρισμόν προσωρινοῦ τοποτηρητοῦ εἰς τήν ᾿Αρχιεπισκοπήν ΓΟΧ ᾿Αθηνῶν.

2) Τήν ἐκ τῆς ὡς ἄνω ἐνεργείας τῶν πέντε ᾿Αρχιερέων δημιουργηθεῖσαν ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν.

3) Τήν ἐν τῇ πράξει διακοπήν πνευματικῆς κοινωνίας τινῶν ἐκ τῶν 5 ᾿Αρχιερέων μετά τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς ᾿Ιερᾶς Συνόδου καί δή τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου καί Προέδρου Αὐτῆς.

4) Τήν ἀπό ἱκανοῦ χρόνου σύστασιν φατρίας ἐντός τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς ἐμφανιζομένων πάντοτε τῶν 5 ᾿Αρχιερέων συμφωνούντων καί ἐνεργούντων ὡς κοινή ὁμάδα,

καί συσκεψαμένη ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι ἀποφαίνεται:

1) Κρίνει τήν ἐνεργηθεῖσαν ὑπό τῶν 5 ᾿Αρχιερέων πρᾶξιν-"ἀπόφασιν" ἄκυρον καί ἀνυπόστατον καί οὐδεμίαν ἐπάγουσαν συνέπειαν κατά τοῦ Μακ. ᾿Αρχ/που ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος καί Προέδρου τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου κ. ᾿Ανδρέου, ὡς μή γενομένην ὑπό ἁρμοδίου ἐκκλησιαστικοῦ ὀργάνου καί κατά τήν ὑπό τῶν ἱερῶν κανόνων προβλεπομένην τάξιν.

2) Χαρακτηρίζει τήν ὡς ἄνω πρᾶξιν τῶν 5 ᾿Αρχιερέων φατριαστικήν καί πραξικοπηματικήν καθ᾿ ὅσον ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου φέρονται οἱ 5 ᾿Αρχιερεῖς ὑφαρπάζοντες ἁρμοδιότητας μή ἀνηκούσας εἰς αὐτούς, ἀντιποιούμενοι οὕτω τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, συστήσαντες πρός τοῦτο φατρίαν καί κινήσαντες ἀνταρσίαν κατά τοῦ Μακ. ᾿Αρχ/που καί Προέδρου Αὐτῆς.

3) Διαπιστώνει τήν διάπραξιν ὑπό τῶν 5 ᾿Αρχιερέων, διά τῆς ὡς ἄνω πράξεως, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐγκλήματος τῆς συστάσεως φατρίας καί κινήσεως ἀνταρσίας κατά τοῦ Προέδρου τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί ὡς ἐκ τούτου ἐπισημοποιήθη τό ἀπό ἰκανοῦ χρόνου καλλιεργούμενον ὑπό τῶν 5 ᾿Αρχιερέων σχίσμα κατά τῆς ᾿Εκκλησίας.

Λαβοῦσα ὑπ᾿ ὄψιν

1. Τούς θείους καί ῾Ιερούς Κανόνας ΙΗ' τῆς Δ' Οἰκουμ. Συνόδου, ΛΔ' τῆς ΣΤ' Οἰκουμ. Συνόδου καί ΙΔ' καί ΙΕ' τῆς ΑΒ Συνόδου.

2. Καί τήν ἀνάγκην διατηρήσεως τῆς ἑνότητος καί τῆς εἰρήνης τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς καί τῆς Κανονικῆς Τάξεως ἐν Αὐτῆ.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

ὁμοφώνως ἀποφασίζει τά ἀκόλουθα:

1. Καταγγέλλει καί καταδικάζει ὡς φατριαστικήν καί πραξικοπηματικήν καί διά τοῦτο ἄκυρον καί καταφώρως ἀντικανονικήν τήν διά τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. πρωτ. 95/10-5-95 ἐπιστολῆς ἐνέργειαν - "ἀπόφασιν" τῶν 5 ᾿Επισκόπων.

2. Κηρύσσει συνωδά τοῖς θείοις καί ῾Ιεροῖς Κανόσι (ΙΗ' τῆς Δ', ΛΔ' τῆς ΣΤ' Οἰκουμ. κλπ.) ἐκπτώτους ἐκ τῶν ᾿Επισκοπικῶν των Θρόνων, τούς κάτωθι 5 πραξικοπηματίας ᾿Αρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀπροκαλύπτως πλέον ἔθεσαν ὑπό διωγμόν τήν ᾿Εκκλησίαν: Μεσσηνίας κ. Γρηγόριον, ᾿Αττικῆς κ. Ματθαῖον, Φθιώτιδος κ. Θεοδόσιον, Κοζάνης κ. Τίτον καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσόστομον καί ἀποστερεῖ αὐτούς ἀπό πάσης διοικητικῆς καί πνευματικῆς διακαιοδοσίας.

3. ᾿Επιβάλλει εἰς τούς ὡς ἄνω 5 ᾿Επισκόπους τήν ποινήν τῆς ἀργίας ἀπό πάσης ἱεροπραξίας μέχρις ἐκδικάσεως τῆς πράξεώς των ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἤ τῆς ἀναγνωρίσεως ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς μετανοίας καί ἐπιστροφῆς αὐτῶν.

4. ᾿Εντέλλεται εἰς τούς ὑπό τήν ᾿Επισκοπικήν αὐτῶν δικαιοδοσίαν ἄχρι τοῦδε διατελοῦντας ἱερεῖς, ὅπως παύσουν τό μνημόσυνον τοῦ ὀνόματος αὐτῶν καί τοῦ λοιποῦ μνημονεύουν τοῦ ὀνόματος τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος καί προέδρου τῆς ῾Ι. Συνόδου κ. ᾿Ανδρέου.

5. Θεωρεῖ τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 2772/13-7-94 ὁμόφωνον Συνοδικήν ἀπόφασιν ἰσχύουσαν καί ἐντέλλεται εἰς τήν ἐπιτροπήν τῶν Θεολόγων (Κληρικῶν Μοναχῶν καί Λαϊκῶν) ὅπως ὁλοκληρώση ὑπό τήν ἐποπτείαν πλέον τοῦ Σεβ/του Μητροπ. Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου τό ἀνατεθέν εἰς αὐτήν ἔργον ἐντός τριῶν μηνῶν καί ὑποβάλη εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τά πορίσματά της, ἐπισημαίνουσα καί ἀποδεικνύουσα μέ κριτήρια τήν ὀρθόδοξον παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν τῶν ῾Αγίων Πατέρων, κάθε μεμπτόν σημεῖον (διατύπωσιν - ἄποψιν - θεωρίαν) τό ὁποῖον τυχόν ὑπάρχει εἰς ἅπαντα τά κυκλοφορηθέντα κείμενα ὁποθενδήποτε προερχόμενα, συνυποβάλλουσα καί σχέδιον Ποιμαντορικῆς ᾿Εγκυκλίου.

6. Νά ἐκδοθῆ σχετική ἐνημερωτική ἀνακοίνωσις, ἡ ὁποία θά σταλῆ εἰς τάς ἐνορίας καί θά ἀναγνωσθῆ ἐπ᾿ ἐκκλησίας πρός ἐνημέρωσιν τῶν πιστῶν.

7. Νά πραγματοποιηθῆ ἔκτακτος ῾Ιερατική Σύναξις τήν Τρίτην 7 ᾿Ιουνίου 1995.

8. Νά πραγματοποιηθῆ τήν προσεχῆ Κυριακήν 5 ᾿Ιουνίου 1995 εἰς τό ᾿Εκκλησιαστικόν Πνευματικόν Κέντρον συγκέντρωσις πρός ἐνημέρωσιν τοῦ πιστοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας ἐπί τῶν τελευταίων ᾿Εκκλησιαστικῶν ἐξελίξεων.

9. Νά ἐνημερωθῆ ἐπακριβῶς ἐπί τῶν ἀνωτέρω ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κιτίου τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου κ. ᾿Επιφάνιος.

Μεθ᾿ ὅ μή ὑπάρχοντος ἑτέρου θέματος καί ἀφοῦ ἀνεγνώσθη ἡ παροῦσα πρᾶξις ἐνεκρίθη καί ὑπογράφεται ὡς ἕπεται.

 

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΑΔΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

 

ΤΑ ΜΕΛΗ

+ Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

+ Ο ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ

 

Ο ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ

+ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ

 

ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΔΙΑ ΤΟ " ΒΑΠΤΙΣΜΑ" ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 

ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ

ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 

ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ 

ΑΧΑΡΝΕΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΠΑΡΝΗΘΟΣ

 

Α.Π.  4                                                          Εν Αχαρναις Οκτωβριος 2022.

 

ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΔΙΑ ΤΟ " ΒΑΠΤΙΣΜΑ"

ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Παραθέτομεν τούς Ιερούς Κανόνας εις τούς οποίους γίνεται λόγος περί τού πώς γίνονται δεκτοί οι εκ των αιρέσεων καί σχισμάτων ἐπιστρέφοντες εἰς την Ἐκκλησίαν.

1) Ὁ ΜΣΤ΄ Ἀποστολικός, ὁ ὁποῖος προστάσσει: «Ἐπίσκοπον, ἤ Πρεσβύτερον αἱρετικῶν, δεξαμένους Βάπτισμα, ἤ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, τίς γάρ συμφώνησις Χριστῶ πρός Βελίαρ, ἤ τίς μερίς πιστοῦ μετά ἀπίστου»;

2) Ὁ ΜΖ΄ Ἀποστολικός, ὁ ὁποῖος εἷναι ἐξ ἴσου αὐστηρός, προβλέπει δέ ἐάν τις ἐπαναλάβη τό μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος, ὅταν αὐτό ἔχει γίνη ὀρθοδόξως ἤ καί ἀντιθέτως, ἐάν δέν τελέση ἐξ ὑπαρχῆς τό μεμολυσμένον παρά τῶν αἱρετικῶν «βάπτισμα», (προβλέπει) νά καθαιρῆται ὁ Κληρικός αὐτός: «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος τόν κατ' ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα, ἐάν ἄνωθεν (=ἐξ ὑπαρχῆς) βαπτίση, ἤ τόν μεμολυσμένον παρά τῶν ἀσεβῶν μή βαπτίση, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τον Σταυρόν καί τόν τοῦ Κυρίου θάνατον, καί μη διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων».

3) Ὁ ΞΗ΄ Ἀποστολικός, ὅπως ἑρμηνεύεται εἰς τό ἱερόν Πηδάλιον, λέγει καί διά τό μυστήριον τῆς χειροτονίας τῶν ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων: «...ὅποιος ἐπίσκοπος, Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ἤθελε δεχθῆ δευτέραν χειροτονίαν ἄς καθαίρεται καί αὐτός καί ἐκεῖνος ὅπου τόν ἐχειροτόνησεν, ἐκτός ἄν ἀποδειχθῆ ὅτι ἔχει τήν χειροτονίαν ἀπό Αἱρετικούς. Διότι οἱ παρά τῶν αἱρετικῶν βαπτισθέντες ἤ χειροτονηθέντες, οὔτε ὅλως χριστιανοί δύνανται νά εἷναι μέ τό αἱρετικόν αὐτό βάπτισμα, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν μόλυσμα, οὔτε Κληρικοί μέ τήν αἱρετικήν ταύτην χειροτονίαν. Διά τοῦτο οἱ τοιοῦτοι καί βαπτίζονται παρά τῶν Ὀρθοδόξων ἱερέων καί χειροτονοῦνται παρά τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων...».

4) Ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ Η΄ αὐτῆς Κανόνος τούς Σχισματικούς καί ὄχι αἱρετικούς Ναυατιανούς, ὥρισεν ὅπως γίνωνται δεκτοί διά χειροθεσίας οἱ Κληρικοί καί δι' ἅγιου Μύρου οἱ λαϊκοί: «Καθαροί λέγονται οἱ Ναυατιανοί. ὁ δέ Ναυάτος Πρεσβύτερος ἧτο τῆς Ἐκκλησίας Ρωμαίων, ὅς τις δέν ἐδέχετο ἐκείνους, ὁποῦ ἀρνήθησαν μέν εἰς τον καιρόν τοῦ διωγμοῦ, ἐμετανοοῦσαν δέ, ἀλλ' οὔτε ἐσυγκοινώνει μέ τούς διγάμους, καί μετά τό βάπτισμα ἔλεγεν, ὅτι δέν δύναται πλέον νά ἐλεηθῆ ὁ ἁμαρτήσας... ἀπό τούτου δέ ὠνομάσθησαν καί οἱ ἀκολουθήσαντες τῆ κακοδοξία αὐτοῦ, Ναυατιανοί. Τούτων οὕτως ἐγνωσμένων, λέγει ὁ παρών Κανών ὅτι, ἀνίσως οἱ τοιοῦτοι Ναυατιανοί προσέλθουν εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἐφάνη εὔλογον νά χειροθετοῦνται καί οὕτω να γίνωνται δεκτοί καί νά μένουν εἰς τον κλῆρον τους, οἱ ὄντες δηλαδή καί ἐν τῶ σχίσματι κληρικοί (οὕτως ἐδέχθη διά χειροθεσίας τούς Δονατιστάς καί ὁ ξς\, τῆς ἐν Καρθαγένη), πλήν, πρέπει νά ὁμολογοῦν ἐγγράφως, πῶς ἔχουν να φυλάξουν ὅλα τά δόγματα τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, πῶς θέλουν δέχονται τούς διγάμους, καί τους δι' ἀνάγκην ἀρνησαμένους τόν Χριστόν, καί πῶς θέλουν οἰκονομήσουν αὐτούς, κατά τούς διωρισμένους χρόνους, καί τόν Κανόνα τῆς μετανοίας τῶν ἀρνητῶν, καί οὕτως, ὅπου καί ἄν εὑρίσκωνται, εἴτε εἰς πόλεις, εἴτε εἰς χωρία, νά μένουσιν εἰς τόν κλῆρον καί βαθμόν, ὅπου εὑρέθη ὁ καθείς χειροτονημένος...».

5) Ἡ ἰδία Α΄ Οἰκουμενική ἁγία Σύνοδος, διά τοῦ ΙΘ΄ αὐτῆς Κανόνος, προβλέπει διά τούς Αἱρετικούς Παυλικιανούς, (ὀπαδοί τοῦ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως, ὅστις καί το Τριαδικόν καί τό Χριστολογικόν Δόγμα κατέλυσεν), νά γίνωνται δεκτοί διά Βαπτίσματος: «Περί τῶν Παυλιανισάντων, εἷτα προσφυγόντων τῆ καθολικῆ Ἐκκλησία, ὅρος ἐκτέθειται ἀναβαπτίζεσθαι αὐτούς ἐξάπαντος. Εἰ δέ τινες τῶ παρεληλυθότι χρόνω, ἐν τῶ κλήρω ἐξητάσθησαν, εἰ μέν ἄμεμπτοι καί ἀνεπίληπτοι φανεῖεν, ἀναβαπτισθέντες χειροτονείσθωσαν ὑπό τοῦ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπισκόπου. Εἰ δε ἡ ἀνάκρισις ἀνεπιτηδείους αὐτούς εὑρίσκοι, καθαιρεῖσθαι αὐτούς προσήκει».

6) Ἡ Β΄ ἁγία Οἰκουμενική Σύνοδος, διά τοῦ Ζ΄ αὐτῆς Κανόνος ὁρίζει τούς μέν Ἀρειανούς, Μακεδονιανούς, Σαββατιανούς καί Ναυατιανούς... ὅπως γίνωνται δεκτοί διά Λιβέλλου καί κατόπιν δι' ἁγίου Μύρου, ἐνῶ τούς Εὐνομιανούς, Μοντανιστάς, καί Σαβελιανούς διά Βαπτίσματος:

«Τούς προστιθεμένους τῆ Ὀρθοδοξία, καί τῆ μερίδι τῶν σωζομένων ἀπό αἱρετικῶν δεχόμεθα κατά τήν ὑποτεταγμένην ἀκολουθίαν καί συνήθειαν. Ἀρειανούς μέν, καί Μακεδονιανούς, καί Σαββατιανούς, καί Ναυατιανούς, τούς λέγοντας ἑαυτούς καθαρούς, καί ἀριστερούς, καί τούς Τεσσαρεσκαιδεκατίτας, εἴτουν τετραδίτας, καί ἀπολιναριστάς δεχόμεθα διδόντας Λιβέλλους, καί ἀναθεματίζοντας πᾶσαν αἴρεσιν, μή φρονοῦσαν ὡς φρονεῖ ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, καί σφραγιζομένους πρῶτον τῶ ἁγίω Μύρω, τό τε μέτωπον, καί τούς ὀφθαλμούς, καί τάς ρίνας, καί το στόμα, καί τά ὦτα, καί σφραγίζοντες αὐτούς, λέγομεν, σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου. Εὐνομιανούς μέν τοι τούς εἰς μίαν κατάδυσιν βαπτιζομένους, καί Μοντανιστάς τούς ἐνταῦθα λεγομένους Φρύγας, καί Σαββελιανούς τούς υἱοπατορίαν διδάσκοντας, καί ἕτερά τινα χαλεπά ποιοῦντας, καί τάς ἄλλας πάσας αἱρέσεις, (ἐπειδή πολλοί εἰσιν ἐνταῦθα, μάλιστα οἱ ἀπό τῆς Γαλατῶν χώρας ὁρμώμενοι, πάντας τούς ἀπ' αὐτῶν θέλοντας προστίθεσθαι τῆ Ὀρθοδοξία, ὡς Ἕλληνας δεχόμεθα. Καί τήν πρώτην ἡμέραν ποιοῦμεν αὐτούς χριστιανούς, τήν δέ δευτέραν κατηχουμένους, εἷτα τῆ τρίτη ἐξορκίζομεν αὐτούς, μετά τοῦ ἐμφυσᾶν τρίτον εἰς τό πρόσωπον καί εἰς τά ὦτα, καί οὕτω κατηχοῦμεν αὐτούς, καί ποιοῦμεν χρονίζειν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί ἀκροᾶσθαι τῶν Γραφῶν, καί τότε αὐτούς βαπτίζομεν».

7) Τόν ὡς ἄνω Κανόνα ἐπαναλαμβάνει αὐτολεξεί ἡ ἁγία ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ ἐνενηκοστοῦ πέμπτου Κανόνος καί ἐπάγεται: «...Καί τούς Μανιχαίους δε καί τούς Οὐαλεντινιανούς καί Μαρκιονιστάς καί τούς ἐκ τῶν ὁμοίων αἱρέσεων προερχομένους, ὡς Ἕλληνας δεχόμενοι ἀνα-βαπτίζομεν Νεστοριανούς δέ καί Εὐτυχιανιστάς καί Σεβηριανούς καί τούς ἐκ τῶν ὁμοίων αἱρέσεων, χρή ποιεῖν λιβέλλους καί ἀναθεματίζειν τήν αἴρεσιν αὐτῶν τούς Νεστοριανούς καί Νεστόριον, καί εὐτυχέα καί Διόσκουρον καί Σεβῆρον καί τούς λοιπούς ἐξάρχους τῶν τοιούτων αἱρέσεων καί τούς φρονοῦντας τά αὐτῶν καί πάσας τάς προαναφερομένας αἱρέσεις, καί οὕτω μεταλαμβάνειν τῆς ἁγίας Κοινωνίας».

😎 Καί ἡ ἐν Λαοδικεία Τοπική Σύνοδος ὁρίζει διά τοῦ Ζ΄ αὐτοῦ Κανόνος:

«Περί τοῦ, τούς ἐκ τῶν αἱρέσεων, τοὐτέστι Ναυατιανῶν, ἤτοι Φωτεινιανῶν, ἡ Τεσσαρεσκαιδεκατιτῶν ἐπιστρεφομένους, εἴτε κατηχουμένους, εἴτε πιστούς τούς παρ' ἐκείνοις μή προσδέχεσθαι, πρίν ἀναθεματίσωσι πᾶσαν αἴρεσιν, ἐξαιρέτως δέ ἐν `ῆ κατείχοντο, καί τότε λοιπόν τούς λεγομένους παρ' αὐτοῖς πιστούς, ἐκμανθάνοντας τά τῆς πίστεως σύμβολα, χρισθέντας τε τῶ ἁγίω Χρίσματι, οὕτω κοινωνεῖν τῶν ἁγίων Μυστηρίων».

9) Καί διά τοῦ ἑπομένου Η΄ Κανόνος ἡ ἴδια Τοπική Σύνοδος ὁρίζει: «Περί τοῦ, τούς ἀπό τῆς αἱρέσεως τῶν λεγομένων Φρυγῶν ἐπιστρέφοντας, εἰ καί ἐν Κλήρω νομιζομένω παρ' αὐτοῖς τυγχάνοιεν, εἰ καί μέγιστοι λέγοιντο. Τούς τοιούτους μετά πάσης ἐπιμελείας κατηχεῖσθαί τε καί βαπτίζεσθαι ὑπό τῶν τῆς Ἐκκλησίας ἐπισκόπων τε καί Πρεσβυτέρων».

10) Ἐπίσης ἡ ἐν Καρθαγένη Τοπική Σύνοδος, διά τοῦ ΞΣΤ΄ Κανόνος αὐτῆς προβλέπει: «Ὥστε τούς παρά τοῖς Δονατισταῖς μικρούς βαπτιζομένους, μηδέπω δυναμένους γινώσκειν τῆς πλάνης αὐτῶν τόν ὄλεθρον, μετά το εἰς κεῖραν λογισμοῦ δεκτικήν παραγενέσθαι, ἐπιγνωσθείσης τῆς ἀληθείας, τήν φαυλότητα ἐκείνων βδελυττομένους, πρός τήν καθολικήν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν τήν ἀνά πάντα τόν κόσμον διακεχυμένην, τάξει ἀρχαία διά τῆς ἐπιθέσεως τῆς χειρός ἀναδεχθῆναι τούς τοιούτους ἐκ τοῦ τῆς πλάνης ὀνόματος, μή ὀφείλειν ἐμποδίζεσθαι εἰς τάξιν κληρώσεως, ὁπόταν τήν ἀληθινήν Ἐκκλησίαν ἰδίαν αὐτῶν ἐλογίσαντο τῆ πίστει προσερχόμενοι, καί ἐν αὐτῆ τῶ Χριστῶ πιστεύσαντες, τῆς Τριάδος τά ἁγιάσματα ὑπεδέξαντο...».

11) Ὁ Μέγας Βασίλειος διά τοῦ Α΄ αὐτοῦ Κανόνος λέγει ἀπαντητικῶς πρός τόν Ἅγιον Ἀμφιλόχιον ἐπερωτήσαντα αὐτόν περί τοῦ πῶς δέχεσθαι τούς σχισματικούς κ.λπ.; ἐπιστρέφοντας τῆ Ἐκκλησία: «...Οἱ Παρασυνάγωγοι λοιπόν ἑνώνονται πάλιν μέ τήν Ἐκκλησίαν μέ μόνην ἀξιόλογον μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν, καί οἱ ἐξ αὐτῶν ὄντες ἱερεῖς καί Κληρικοί ἐπιστρέφοντες, εἰς τήν αὐτήν τάξιν καί βαθμόν ὁποῦ ἧσαν πρότερον, δέχονται. Οἱ δέ Αἱρετικοί, ὁποῖοι εἷναι οἱ Μανιχαῖοι, Οὐαλεντῖνοι καί Μαρκιωνισταί (περί ὧν ὅρα τάς ὑποσημειώσεις τοῦ 95ον τῆς ς΄) καί αὐτοί οὗτοι οἱ Πεπουζηνοί, περί ὦν ὁ λόγος, καί ὅσοι ἄλλοι, ἐπιστρέφοντες εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, βαπτίζονται ὡσάν οἱ Ἕλληνες, ἐπειδή οἱ παλαιοί Πατέρες ἐκεῖνο μόνον τό βάπτισμα ἔκριναν νά δεχθῆ, τό ὁποῖον δέν ἐκβαίνει τελείως ἀπό τήν πίστιν, τό δέ τῶν αἱρετικῶν βάπτισμα, ὡς ἔξω τῆς ὀρθῆς πίστεως ὅν, ἔκριναν νά ἀποβάλλουσι παντελῶς. Διά τοῦτο ἀκολούθως καί οἱ Πεπουζηνοί μέ τό νά βαπτίζουν, ὄχι εἰς τά παραδεδομένα, ἤτοι ὄχι εἰς Πατέρα Υἱόν καί ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλ' εἰς Πατέρα Υἱόν, καί Μοντανόν καί Πρίσκιλλαν, καί ἐντεῦθεν μέ τό να βλασφημοῦν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, (ἥτις βλασφημία εἷναι ἀσυγχώρητος)... καί ἁπλῶς ὅλοι οἱ Σχισματικοί, ἐρχόμενοι εἰς τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, νά βαπτίζωνται, ἐπειδή οἱ πρῶτοι ἱερωμένοι τῶν Σχισματικῶν εἷχον μέν τό χάρισμα τοῦ νά χειροτονοῦν καί τοῦ νά βαπτίζουν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν. Ἀφ' οὗ δέ μίαν φοράν ἐσχίσθησαν ἀπότό ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔχασαν αὐτό καί δέν ἠμποροῦν πλέον νά βαπτίσουν ἄλλους ἤ νά χειροτονήσουν, καί ἁπλῶς νά δώσουν χάριν, τήν ὁποίαν διά τοῦ σχίσματος ἐστερήθησαν. ὅθεν καί οἱ παρ' αὐτῶν βαπτιζόμενοι λογίζονται ὅτι ἀπό λαϊκούς ἐβαπτίσθησαν, διό καί χρειάζονται να βαπτισθοῦν. Μερικοί δέ ἐπίσκοποι κατά τήν ἀσίαν ἐδέχθηκαν τό βάπτισμα αὐτῶν, χάριν οἰκονομίας καί συγκαταβάσεως, καί οὐχί ἀκριβείας, ὡσάν ὁποῦ οἱ σχισματικοί εἷναι ἀκόμη μέλη ἐκ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅθεν κατά τήν γνώμην αὐτῶν ἄς εἷναι δεκτόν. οἱ σχισματικοί ἐγκρατεῖται ὅμως ἰδιαίτερον πρέπει νά βαπτίζωνται ἐπιστρέφοντες, κατά τήν ἀκρίβειαν τῶν Κανόνων, καί διά τί ἴδιον ἐπενόησαν βάπτισμα, παραχαράξαντες τήν ἐν τῶ βαπτίσματι παράδοσιν καί διά τί περί τούτων ξεχωριστή καί φανερά ψῆφος δέν ἔγινε πῶς πρέπει νά δέχωνται. ἄν δέ αὐτοί δέν ἀναβαπτίζουσι τούς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων ἡμῶν προσερχομένους εἰς αὐτούς, τοῦτο δέν πρέπει νά μᾶς δυσωπήση, εἰς τό νά μή βαπτίζωμεν ἀμοιβαίως καί ἡμεῖς τούς ἐξ αὐτῶν εἰς ἡμᾶς προσερχομένους. Πλήν ἀνίσως καί τοῦτο τό, νά βαπτίζωμεν αὐτούς ἐπιστρέφοντας, ἔχη νά γένη ἐμπόδιον εἰς τήν κοινήν συγκατάβασιν καί οἰκονομίαν, ὁποῦ περί πάντων τῶν σχισματικῶν ἔκαμαν οἱ Πατέρες, ἄς ἀκολουθοῦμεν καί ἡμεῖς εἰς αὐτήν, μήπως διά τήν αὐστηρότητα τῆς προσταγῆς ταύτης τούς κάμνωμεν ἀμελεῖς εἰς το νά βαπτίζωνται, αἰσχυνομένους τάχα, ὅτι ὡσάν ἄπιστοι τελείως βαπτίζονται, καί ἀκολούθως ἐμποδίσωμεν τήν σωτηρίαν τους. Καί συντόμως εἰπεῖν, ὅσοι βαπτισθοῦν εἰς τό ἐκείνων βάπτισμα, οὗτοι ἐπιστρέφοντες εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἐξάπαντος τρόπου πρέπει νά χρίωνται ἀπό τούς πιστούς μέ τό ἅγιον Μῦρον, καί οὕτω νά μεταλαμβάνουν».

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

 

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ...

Στην Επιστολή (113) ο Μεγας Βασιλειος εκφράζει την ποιμαντική αγωνία για την αποσυνθετική αποργάνωση του ποιμνίου, ώστε οι Ορθόδοξοι πρεσβύτεροι να κινηθούν θεραπευτικά, μιας και ο αρειανισμός οδηγούσε σταδιακά σε αιρετική αποσάθρωση το ποίμνιο της Ταρσού.

Γράφει στην Επιστολή του αυτή: «Ο καιρός πολλήν έχει ροπήν προς καταστροφήν των Εκκλησιών, και τούτο πολύν έχομεν ήδη χρόνον εξου καταμανθάνομεν. Οικοδομή δε Εκκλησίας και σφαλμάτων διόρθωσις και συμπάθεια μεν προς τους ασθενούντας, υπερασπισμός δε προς τους υγιαίνοντας των αδελφών ουδέ εις. Αλλ’ ούτε βοήθημα ή θεραπευτικόν της προκατασχούσης νόσου ή προφυλακτικόν της προσδοκωμένης ουδέν. Και όλως έοικε λοιπόν η της Εκκλησίας κατάστασις (ίνα εναργεί χρήσωμαι τω υποδείγματι, καν ευτελέστερον είναι δοκή) ιματίω παλαιώ υπό της τυχούσης προφάσεως ραδίως καταρρηγνυμένω, ό προς την εξ αρχής ισχύν επανελθείν πάλιν αδυνατεί» (Ε.Π.Ε. 3, Έργα Μ. Βασιλείου, σελ. 252-253).

Μετάφραση: «Οι καιροί παρουσιάζουν την τάσιν προς καταστροφήν των Εκκλησιών, τούτο δε το έχομεν κατανοήσει από πολύν χρόνον. Οικοδομή δε της Εκκλησίας και διόρθωσις σφαλμάτων, συμπάθεια προς τους ασθενείς και υπεράσπισις των υγιών αδελφών δεν φαίνονται πουθενά. Αλλ’ ούτε βοήθεια είτε θεραπευτική της υπαρχούσης νόσου είτε προφυλακτική της αναμενομένης παρουσιάζεται. Φαίνεται λοιπόν η κατάστασις της Εκκλησίας –δια να χρησιμοποιήσω εναργές παράδειγμα, έστω και αν φαίνεται κάπως ευτελές– εντελώς σαν παλαιόν ιμάτιον εύκολα σχιζόμενον από την τυχούσαν αφορμήν, που αδυνατεί να αποκατασταθή πάλιν εις την αρχικήν του δύναμιν».

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, ΟΙ ΑΝΑΞΙΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Φώτης Κόντογλου - Οἱ ἀνάξιοι κληρικοὶ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία

(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)

[Ἕνα πολὺ παλιὸ κείμενο, τοῦ Φώτη Κόντογλου, ποὺ σήμερα ὅμως φαντάζει τόσο σύγχρονο! Γιατὶ ὅπως κι ὁ Κύριος εἶπε, στὸ χωράφι τῆς Ἐκκλησίας, πάντα θὰ ὑπάρχουν καὶ τὰ ζιζάνια μαζὶ μὲ τὸν σίτο! Καὶ σὲ κάθε ἐποχὴ θὰ ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι οἱ κληρικοὶ ποὺ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία περισσότερο ἀπὸ ὅλους μαζί τους αἱρετικούς!]

---

Δυστυχῶς ὅπου σταθῆ κανεὶς ἀκούει ἐπικρίσεις καὶ παράπονα γιὰ τοὺς κληρικούς μας γιὰ τὴν ἀδράνεια τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ στενοχωρεῖ καὶ θλίβει κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ καὶ πολὺ περισσότερο ἐκείνους ποὺ ἔχουν πιὸ στενοὺς πνευματικοὺς δεσμοὺς μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐξ αἰτίας κάποιων ἀναξίων κληρικῶν γενικεύεται ἡ δυσφήμιση τῆς Ἐκκλησίας καὶ πὼς ἐξογκώνονται τὰ παραστρατήματα τῶν ἱερωμένων, κι᾿ αὐτὸ εἶναι φυσικό, ἐπειδὴ ὁ λαὸς ἔχει τὴν ἀπαίτηση οἱ κληρικοὶ νὰ εἶναι χωρὶς κηλίδα, ἀλλοιῶς δὲν τοὺς ἀναγνωρίζει γιὰ πνευματικοὺς ὁδηγούς του. Οἱ πολλοὶ δὲν εἶναι σὲ θέσι νὰ ξεχωρίσουν τὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ πνευματικὸ λειτούργημα ποὺ κάνει καὶ ἐπηρεάζονται τόσο πολὺ ἀπὸ κάποιο σκάνδαλο ποὺ φημολογεῖται γιὰ ἕναν ἱερωμένο, ὥστε γίνονται ἄπιστοι, δὲν πατοῦν πιὰ σὲ ἐκκλησία καὶ εἶναι πολὺ δύσκολο ἕναν τέτοιο ἀγανακτισμένο ἀποστάτη νὰ τὸν συμφιλιώσῃ κανεὶς μὲ τὴν Ἐκκλησία. Μήτε ἕνας Χρυσόστομος μπορεῖ νὰ κάνει ἕνα τέτοιο κατόρθωμα. Ἀφήνω πὼς ὅποιος ἐπιχειρήσῃ νὰ μετατρέψῃ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀπέχθεια ποὺ πῆρε γιὰ τὴν θρησκεία, θὰ βρῇ τὸν μπελᾶ του καὶ μπορεῖ ν᾿ ἀκούσῃ ὅτι «κι᾿ αὐτὸς εἶναι ὑποκριτής, γιατὶ σκεπάζει τὶς ἀθλιότητες τῶν παπάδων». Οἱ τέτοιοι ἄνθρωποι, ἂν δὲν γίνουν ὁλότελα ἄθεοι, πηγαίνουν καὶ γίνονται χιλιαστὲς ἢ εὐαγγελιστὲς ἢ παπικοὶ ἢ προτεστάντες.

Τὰ σκάνδαλα τῶν ρασοφόρων μας εἶναι ἡ σπουδαιότερη αἰτία ποὺ πληθαίνουν οἱ αἱρετικοί, καὶ μάλιστα, αὐτοὶ οἱ νέοι προσύλητοι γίνονται φανατικώτατοι μέσα στὴν αἵρεση ποὺ προσχωροῦν, ἀηδιασμένοι ἀπὸ τοὺς ἀνάξιους ἱερωμένους μας. Γιὰ τοῦτο πρέπει νὰ τρέμουν οἱ κληρικοὶ μὴν τυχὸν ἀκουσθῇ τὸ παραμικρὸ σὲ βάρος τους, γιατὶ οἱ ψυχὲς ποὺ χάνονται θὰ ζητηθοῦν μιὰ μέρα ἀπ᾿ αὐτούς. Ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές του ὅτι αὐτοὶ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ τὸ ἅλας τῆς Γῆς, καὶ ὅτι πρέπει νὰ λάμψει τὸ φῶς τοὺς ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ ἰδοῦνε τὰ καλὰ ἔργα τους καὶ δοξάσουν τὸν πατέρα τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Λοιπόν, κι᾿ ὅταν γίνεται τὸ ἀνάποδο, δηλαδὴ ὅταν οἱ ἄνθρωποι βλέπουν τὰ κακὰ ἔργα τους, ἀντὶ νὰ δοξάσουν τὸ Θεό, θὰ τὸν βλασφημήσουν. Καὶ αἰτία θὰ εἶναι ὄχι οἱ ἄθεοι, ὄχι οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι οἱ μαθητὲς καὶ ἀντιπρόσωποί του στὸν κόσμο, «οἱ κεχρισμένοι».

Πάντα, σὲ κάθε ἐποχή, ὑπῆρχαν οἱ ἀνάξιοι κληρικοί, κοντὰ στοὺς ἁγίους ρασοφόρους. Ἀλλὰ σήμερα τὸ πρᾶγμα ἐχειροτέρεψε κατὰ πολύ. Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς αἰτίες αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως εἶναι ὅτι γίνονται συχνὰ κληρικοὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν κλίση στὴν θρησκεία καὶ ποὺ γι᾿ αὐτοὺς τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἕνα ἐπάγγελμα. Ὁ ἱερεὺς ὄχι μοναχὰ πρέπει νὰ ἔχει κλίση στὴν θρησκεία, ἀλλὰ νὰ φλέγεται ἀπὸ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὰ θεῖα, νὰ εἶναι «τῷ πνεύματι ζέων», ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Καὶ νὰ τελεῖ τὴν θείαν μυσταγωγία μὲ τέτοια κατάνυξη, ποὺ πολλὲς φορὲς νὰ δακρύζη μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἰερουργώντας μὲ φόβο καὶ τρόμο. Ἐνῶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ρασοφόρους, ἀντὶ ἡ εὐσέβειά τους καὶ ἡ κατάνυξή τους νὰ συνεπάρη τοὺς ἐκκλησιαζομένους, τοὺς παγώνει ἡ ἀτονία, ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ψυχρότητα μὲ τὴν ὁποία ἐκτελοῦν τὴν ἱεροτελεστίες. Σ᾿ αὐτὸ συνεργεῖ καὶ ἡ ἄθλια θυμελικὴ μουσικὴ ποὺ ἀκούεται σὲ πολλοὺς ναοὺς ἀντὶ γιὰ ψαλμωδίες...

Ἐπειδὴ λοιπὸν λείψανε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἱερωμένοι ποὺ ἔχουν φωτιὰ μέσα τους, ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ βραδυπορῆ, ἀσυγκίνητη κι᾿ ἀδιάφορη γιὰ ὅσα θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐνδιαφέρουν ζωηρά, ἀδιάφορη γιὰ ὅτι τὸ ποίμνιό της σκανδαλίζεται καὶ δοκιμάζεται σκληρὰ ἡ πίστη του ἀπὸ τὰ καμώματα μερικῶν ἱερωμένων, ἀδιάφορων γιὰ τὴν παραμόρφωση τῆς ἱερᾶς παραδόσεως, ἀδιάφορη γιὰ τὰ τέκνα της ποὺ τὴν ἀρνιοῦνται, γιὰ νὰ πυκνώσουν τὶς τάξεις τῶν διαφόρων αἱρετικῶν, μὲ κίνδυνο αὐτὴ ἡ αἱμοραγία της νὰ καταντήσῃ θανάσιμη γι᾿ αὐτήν.

Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον θὰ μποροῦσε νὰ διορθωθῆ τούτη ἡ πολὺ θλιβερὴ κατάστασις, φανερώνεται ἀπὸ τὰ παραπάνω συμπτώματα ὅτι εἶναι πολὺ ἁπλός, εἶναι ὅμως καὶ πολὺ δύσκολη ἡ θεραπεία της. Γιατὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχει κανένα φάρμακο, οὔτε καμμιὰ μαγικὴ ράβδος, ἀφοῦ ἡ ἴδια ἔχει ἔργο της τὴν καθοδήγηση καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ θεραπεία βρίσκεται στὰ χέρια της, καὶ εἶναι ἡ κάθαρσή της ἀπὸ στοιχεῖα κακὰ γιὰ τὴν ὕψιστη ἀποστολή της. Ὅταν γίνῃ, ἀκόμα καὶ σχετικά, μιὰ τέτοια κάθαρση, θὰ μπορέσουν νὰ καταταχθοῦν στὴν ὑπηρεσία της ἁγνοὶ καὶ ἄξιοι κληρικοί, μὲ βαθιὰ πίστη καὶ μὲ ἀνιδιοτέλεια, «τῷ πνεύματι ζέοντες», γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ εἶναι «ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματα τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων». Καὶ ὅταν γίνῃ αὐτὴ ἡ ἐπάνδρωση τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ στοιχεῖα σοβαρά, ἐκλεκτὰ καὶ ἀξιοσέβαστα, τότε τὸ ἱερὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας θὰ παρουσιασθῆ, μέσα σὲ λίγα χρόνια, κατάφορτο ἀπὸ καρποὺς «ὡς κατάκαρπος ἐλαία» πρὸς χαρὰν τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων, καὶ πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Τότε θὰ λείψη αὐτὸ τὸ θανατερὸ μούδιασμα, ποὺ τὴν κατέχει σήμερα κι᾿ ἡ ἀπίστευτη ἀδιαφορία της γιὰ ὅσα τὴν ἀφοροῦν, ἀκόμα καὶ γιὰ ζητήματα ζωῆς καὶ θανάτου γι᾿ αὐτήν. Οἱ καλοὶ ἐκπρόσωποί της θὰ στέκονται ἀνύστακτοι φρουροί της, ἡμέρας καὶ νυκτός, καὶ τότε θὰ λάμψη τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μέχρι περάτων τῆς Οἰκουμένης, μέσα στὸ σκοτάδι ποὺ πλακώνει σήμερα τὸν κόσμο. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος» γιὰ νὰ γίνῃ αὐτό.

Ἀλλὰ «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν». Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ἔχει ὑπηρέτες ποὺ νὰ εἶναι ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὴν καὶ ἕτοιμοι γιὰ θυσίες, κατὰ τὸ ματωμένο ὑπόδειγμα τοῦ σταυρωμένου ἀρχηγοῦ της.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ὑπηρετεῖται καὶ νὰ φυλάγεται ἀπὸ ψυχὲς ἡρωϊκὲς ποὺ νὰ εἶναι ἕτοιμες ὄχι μόνον γιὰ θυσίες ὑλικὲς καὶ σωματικές, ἀλλὰ καὶ γιὰ πνευματικές, ποὺ εἶναι ἴσως πιὸ δύσκολες. Τέτοιες θυσίες εἶναι τὸ νὰ ταπεινώνεται ὁ ἕνας μπροστὰ στὸν ἄλλον, τὸ νὰ μὴ λογαριάζει τὸ συμφέρον του, τὸ νὰ βάζῃ τὸ καλὸ καὶ τὴν προκοπὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπάνω ἀπὸ τὴ δική του, τὸ νὰ θυσιάζεται ὡς καλὸς ποιμὴν γιὰ τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ κ.τ.λ.

Ὅλα αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἔχει ἕνα ἱερωμένος, ἂν δὲν ἔχει πίστη φλογερὴ καὶ ἀτράνταχτη καὶ θερμουργὸ κι ἂν δὲν πιστεύη ὅτι «οὐκ ἔχει μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλουσαν ἐπιζητεῖ».

Μιὰ Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία, ποὺ θὰ ἔχει τέτοιους ἄγρυπνους καὶ ἀδέκαστους φρουρούς, θὰ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς Ἀλήθειας, ποὺ θὰ πλέη ἀπάνω στὰ θολὰ κι᾿ ἀφρισμένα νερὰ τοῦ παγκόσμιου Ὠκεανοῦ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπωλείας.

Πόσο πάσχουμε, πόση θλίψη νοιώθουμε, κάθε φορὰ ποὺ θὰ παρουσιασθῆ κανένα σκάνδαλο σὲ βάρος κάποιου κληρικοῦ! Ἂν ἤτανε τρόπος νὰ πέφτουν σὲ μᾶς οἱ κατηγόριες, ἀντὶ σ᾿ ἐκείνους, σ᾿ ἐμᾶς ποὺ οἱ πράξεις μας δὲν ἀντανακλοῦν τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ εὐλαβὴς Λαός μας δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἀκούη βαθυστόχαστες θεολογίες μὲ πανεπιστήμια καὶ μὲ διπλώματα, οὔτε παγκόσμια συμβούλια καὶ «διαλόγους». Ὁ πόθος του εἶναι νὰ ἀκούσῃ ὅτι ὑπάρχει κάποιος ρασοφόρος, ἱερεὺς ἢ καλόγερος, ποὺ ἔχει καθαρὴ ζωή, ἂς εἶναι καὶ ἀγράμματος. Τόση εἶναι ἡ δίψα του γιὰ ἁγιότητα, ποὺ φτάνει νὰ εἶναι ἕνας ἱερωμένος μονάχα ἐνάρετος, καὶ τὸν λένε ἅγιον.

Πιστεύουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ὁ φύλακας τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, ὁ μόνος φύλακας. Ἂν φανοῦμε ἀνάξιοι νὰ ἔχουμε αὐτὸν τὸν θησαυρό, θὰ χάσουμε, θὰ τὸν πάρῃ ὁ Κύριος ἀπὸ τὰ χέρια μας, ὅπως ἀπέτρεψε τὸ πρόσωπό του, τὸν παλαιὸ καιρό, ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους.

Καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας κατέχει τὴν ἀλήθεια αὐτή, τὸ φανερώνουν, χωρὶς νὰ θέλουν, ἀκόμα καὶ οἱ παπικοί, ποὺ κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἐκδηλώνουν τὸ θαυμασμό τους γιὰ τὰ πατερικά μας κείμενα, γιὰ τὴν ὑμνολογία μας καὶ γιὰ τὴν ὑμνογραφία μας, καὶ γενικὰ γιὰ τὴν λατρεία μας. Αὐτὸ εἶναι σὰν νὰ ὁμολογοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι «ἡ Μία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» κι ὅτι αὐτὰ ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω, εἶναι ἡ ἔκφρασις τῆς πνευματικῆς οὐσίας της, ὅτι εἶναι τὸ καθρέφτισμά της στὸν αἰσθητὸ κόσμο. Καὶ δὲν μπορεῖ τὸ καθρέφτισμά της παρὰ νὰ ἔχῃ ἀνταπόκριση μὲ ἐκεῖνο ποὺ καθρεφτίζεται καὶ μάλιστα νὰ εἶναι μιὰ ἀδύνατη σκιά του.

Ἂς παρακαλοῦμε, λοιπόν, νύχτα-μέρα, καὶ μὲ δάκρυα τὸν Κύριο νὰ μὴ μᾶς στερήσῃ ἀπὸ τὸ ἀθάνατο αὐτὸ στεφάνι ποὺ ἔβαλε ἀπάνω στὸ κεφάλι μας, καὶ ποὺ τὰ ἄφθορα ἄνθη του ποτισθήκανε ἀπὸ τὸ ἅγιον αἷμα μυριάδων μαρτύρων, ἀπὸ καταβολῆς Χριστιανισμοῦ. Κι᾿ ἂς κράξουμε μὲ κλαυθμό: «Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ τοῦ λαοῦ σου, ὅτι θλίβεται. Ταχὺ ἐπάκουσον αὐτοῦ, πρόσχες τῇ Ἐκκλησίᾳ Σου καὶ λύτρωσον αὐτῇ».