ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

 

 Άνθρωπε τί να τα πάθης τί να τα παραδέρνης εάν σου βρέχει ο κύριος φλουρία δεν χορταίνεις.

 Βλέπεις πως αποθαίνομε και σ' άλλον κόσμο πάμε πρίν να σου έλθη ο θάνατος για την ψυχή σου κάνε.

 Γίνου Οικτίρμων στα ορφανά, πεινούσι και διψούσι, ελεημοσύνη σου ζητούν, γι' αυτό σ' ακολουθούσι.

 Δώσε πτωχού ιμάτιον, γυμνόν και ένδυσέ τον, πάρε τον εις τον Οίκον σου, τάϊσε, πότισέ τον.

 Έλεος θέλει ο Θεός και καθαράν καρδίαν καθώς το Ευαγγέλιο βοά στην εκκλησία.

 Ζητούσι σου για το Χριστό, τον πλαστουργό του Κόσμου, για την ψυχή σου αφέντη μου, ολίγον άρτον δώσ' μου.

 Ήκουσες πως εκάνασιν οι πρώην περασμένοι, μισθά κι εκτίζαν εκκλησιές κι είναι μακαρισμένοι.

 Θεού φόβο δεν έχομε, στην Εκκλησία δεν πάμε βαγγέλιο ν' ακούσωμε κι' αντίδωρο να φάμε.

 Ιδού λοιπόν τον θάνατον, όλοι τον καρτερούμε, μα την ημέρα πού 'ρχεται ποσώς δεν την νοούμε.

 Καθώς μας λέγει ο Χριστός, μέσα εις τα βιβλία, να φεύγομε από το κακό κι' από την αμαρτία.

 Λέγει ας 'ξαγοράσωμε τις μέρες όπου ζούμε, γιατί όταν έλθει ο θάνατος, όλα τα παραιτούμε.

 Μα πάλι παραγγέλνει μας για την φιλαργυρία, το ψεύδος και την αρπαγή και την πλεονεξία.

 Να πάμε θέλομε κι εμείς όλοι μας να κριθούμε στο ΦΟΒΕΡΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ, ΓΥΜΝΟΙ να εξεταστούμε.

 Ξεχωριστά θε να κριθούν, εκείνοι που σουρεύουν, Θεού φόβο δεν έχουσι, ούτε ψυχή γυρεύουν.

 Όταν ο κύριος ελθεί κρίνε την οικουμένη, θα μας ειπή: αμέτε 'σεις, στο πύρ, καταραμμένοι!!!

 Πως δεν λογιάζεις άνθρωπε, ούτε στο νούν σου δεν βάζεις, τον θάνατο δεν μεριμνάς, δεν λες πως θα πεθάνης;

 Ρηγάδες παίρνει ο θάνατος, πρίγκηπες, βασιλιάδες, Αρχιερείς και Ιερείς και Μητροπολιτάδες.

 Σήμερα είμεθα κι εμείς σαν τα πουλιά του δάσους, όταν αργήσουσι να 'ρθούν και τες φωλιές των χάσουν.

 Το τάφον άνοιξε να δης αν είναι και χωρίζεις, πτωχούς, πλουσίους Βασιλείς, κανένα δεν γνωρίζεις.

 Υπό την γην γενόμεθα και των σκουλήκων βρώμα, το χώμα που πλαστήκαμε, το βάζομε και στρώμα.

 Φόβος είναι να δη κανείς κανένα πεθαμένο, ασούσουμο, ανέγνωρο και ξεκοκκαλιασμένο.

 Χωρία χωρίζει η ψυχή από το άλλο σώμα, το κάλλος εμαράνθηκε κι έγινε όλο βρώμα.

 Ψυχοπονέστε τα ορφανά και φθάσατε τα κάλλη, όταν ο Κύριος ελθεί εξετάση να κάνη.

 Ω πλούσιοι αχόρταγοι και πως δεν την φοβάστε την Ιερά Εξέταση κι' αμέριμνοι κοιμάστε;

 Αυτό το <<ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟ>> το απήγγειλε στο σπίτι του Ιερέως Ιωάννου Βαρκαράκη στο χωριό Χουμεριάκο Λασιθίου στην Κρήτη, όπου φιλοξενήθηκε Αγιορείτης Μοναχός γύρω στα 1890.

 Το διέσωσε από ΜΝΗΜΗΣ!!! η τελείως αγράμματη κόρη του Ιερέως, κοπελοπούλα, τότε, Δέσποινα Βαρκαράκη μετέπειτα σύζυγος του Ζαχαρία Εμμ. Δατσέρη και Μητέρα του Ιερέως - Διδασκάλου Ιωάννου Ζ. Δατσέρη. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

Ιεραποστολικον φυλλάδιον πνευματικης οικοδομης

 

Εκδιδεται υπό του Μητροπολιτου ΓΟΧ Μεσογαίας, Λαυρεωτικης καί Αχαρνων Κηρυκου Προεδρου του «Μητροπολιτικου Φιλοπτωχου Ταμείου», κατα το αρθρον 4 του  Καταστατικου του «Ιερου Φιλανθρωπικου Συνδεσμου Κληρικων Ακαινοτομητου Εκκλησίας (ΙΦΣΚΑΕΓΟΧ Ματθαιος ο Α΄)» ιδρυθεντος κατοπιν

της υπ  αριθμ.  207/6.7.95/19.7.95 Απόφασεως αυτου.  Διεθυνσις: Επισκοπείον Ιεράς Μονης Αγιας Αικατερινης Στρογγυλη, 4^ο χιλιόμετρο λεωφορου Κορωπίου - Μαρκοπουλου Αττικης.

 

Τευχος 19               Φεβρουάριος 2021

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς  Ἀσώτου

(Α´ Κορ. στ´ 12-20)

Αδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ῎Αρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο. ῎Η οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃἓν σῶμά ἐστιν; «῎Εσονται» γάρ, φησίν, «οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»· ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳἓν πνεῦμά ἐστι. Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὃἐὰν ποιήσῃἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. ῎Η οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦἐν ὑμῖν ῾Αγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲἑαυτῶν; ᾿Ηγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, μερικοὶ μεταξύ σας λένε· «῞Ολα μοῦ ἐπιτρέπονται». Σωστά· ὅλα ὅμως δὲν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον. ῞Ολα μοῦ ἐπιτρέπονται, ἐγὼ ὅμως δὲν θὰ ἀφήσω τίποτε νὰ μὲ κυριέψει. Λένε ἐπίσης· «Οἱ τροφὲς προορίζονται γιὰ τὴν κοιλιὰ καὶ ἡ κοιλιὰ εἶναι καμωμένη γιὰ τὶς τροφές»· ὁ Θεὸς ὅμως θὰ τὰ ἀχρηστέψει καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Τὸ σῶμα δὲν ἔγινε γιὰ νὰ πορνεύουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Κύριο, καὶ ὁ Κύριος θὰ δοξάσει τὸ σῶμα. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ ἀνέστησε τὸν Κύριο, μὲ τὴ δύναμή του θὰ ἀναστήσει κι ἐμᾶς. Δὲν ξέρετε ὅτι τὰ σώματά σας εἶναι μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ; Μπορῶ, λοιπόν, νὰ πάρω κάτι ποὺ εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὸ κάνω μέλος τοῦ σώματος μιᾶς πόρνης; Ποτὲ τέτοιο πράγμα! ῍Η μήπως δὲν ξέρετε ὅτι αὐτὸς ποὺ ἑνώνεται μὲ μιὰ πόρνη γίνεται ἕνα σῶμα μαζί της; Γιατί, καθὼς λέει ἡ Γραφή, οἱ δύο θὰ γίνουν ἕνα σῶμα. ῞Οποιος ὅμως ἑνώνεται μὲ τὸν Κύριο, γίνεται ἕνα πνεῦμα μαζί του. Μακριὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν πορνεία! Κάθε ἄλλο ἁμάρτημα ποὺ μπορεῖ νὰ διαπράξει κανεὶς βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα του· αὐτὸς ὅμως ποὺ πορνεύει βεβηλώνει τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα. ῍Η μήπως δὲν ξέρετε ὅτι τὸ σῶμα σας εἶναι ναὸς τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ποὺ σᾶς τὸ χάρισε ὁ Θεὸς καὶ βρίσκεται μέσα σας; Δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας· σᾶς ἀγόρασε ὁ Θεὸς πληρώνοντας τὸ τίμημα. Τὸν Θεὸ λοιπὸν νὰ δοξάζετε μὲ τὸ σῶμα σας καὶ μὲ τὸ πνεῦμα σας, ποὺ ἀνήκουν σ’ ἐκεῖνον.

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα  (Λουκᾶ ιε´ 11-32)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷἀπόλλυμαι! ᾿Αναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ.

῎Ετι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.

῏Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. ᾿Ωργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ῾Ο οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· κάποιος ἄνθρωπος εἶχε δύο γιούς. ῾Ο μικρότερος ἀπ’ αὐτοὺς εἶπε στὸν πατέρα του· “πατέρα, δῶσε μου τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας ποὺ μοῦ ἀναλογεῖ”· κι ἐκεῖνος τοὺς μοίρασε τὴν περιουσία. ῞Υστερα ἀπὸ λίγες μέρες ὁ μικρότερος γιὸς τὰ μάζεψε ὅλα κι ἔφυγε σὲ χώρα μακρινή. ᾿Εκεῖ σκόρπισε τὴν περιουσία του κάνοντας ἄσωτη ζωή. ῞Οταν τὰ ξόδεψε ὅλα, ἔτυχε νὰ πέσει μεγάλη πείνα στὴ χώρα ἐκείνη, καὶ ἄρχισε κι αὐτὸς νὰ στερεῖται. Πῆγε λοιπόν κι ἔγινε ἐργάτης σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πολίτες ἐκείνης τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος τὸν ἔστειλε στὰ χωράφια του νὰ βόσκει χοίρους. ῎Εφτασε στὸ σημεῖο νὰ θέλει νὰ χορτάσει μὲ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, ἀλλὰ κανένας δὲν τοῦ ἔδινε. Τελικὰ συνῆλθε καὶ εἶπε· “πόσοι ἐργάτες τοῦ πατέρα μου ἔχουν περίσσιο ψωμί, κι ἐγὼ ἐδῶ πεθαίνω τῆς πείνας! Θὰ σηκωθῶ καὶ θὰ πάω στὸν πατέρα μου καὶ θὰ τοῦ πῶ· πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα· δὲν εἶμαι ἄξιος πιὰ νὰ λέγομαι γιός σου· κάνε με σὰν ἕναν ἀπὸ τοὺς ἐργάτες σου”. Σηκώθηκε, λοιπόν, καὶ ξεκίνησε νὰ πάει στὸν πατέρα του. ᾿Ενῶ ἦταν ἀκόμη μακριά, τὸν εἶδε ὁ πατέρας του, τὸν σπλαχνίστηκε, ἔτρεξε, τὸν ἀγκάλιασε σφιχτὰ καὶ τὸν καταφιλοῦσε. Τότε ὁ γιός του τοῦ εἶπε· “πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα καὶ δὲν ἀξίζω νὰ λέγομαι παιδί σου”. ῾Ο πατέρας ὅμως γύρισε στοὺς δούλους του καὶ τοὺς διέταξε· “βγάλτε γρήγορα τὴν καλύτερη στολὴ καὶ ντύστε τον· φορέστε του δαχτυλίδι στὸ χέρι καὶ δῶστε του ὑποδήματα. Φέρτε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι καὶ σφάξτε το νὰ φᾶμε καὶ νὰ εὐφρανθοῦμε, γιατὶ αὐτὸς ὁ γιός μου ἦταν νεκρὸς καὶ ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε”. ῎Ετσι ἄρχισαν νὰ εὐφραίνονται. ῾Ο μεγαλύτερος γιός του βρισκόταν στὸ χωράφι· καὶ καθὼς ἐρχόταν καὶ πλησίαζε στὸ σπίτι, ἄκουσε μουσικὲς καὶ χορούς. Φώναξε, λοιπόν, ἕναν ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες καὶ ρώτησε νὰ μάθει τί συμβαίνει. ᾿Εκεῖνος τοῦ εἶπε· “γύρισε ὁ ἀδελφός σου, κι ὁ πατέρας σου ἔσφαξε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι, γιατὶ τοῦ ἦρθε πίσω γερός”. Αὐτὸς τότε θύμωσε καὶ δὲν ἤθελε νὰ μπεῖ μέσα. ῾Ο πατέρας του βγῆκε καὶ τὸν παρακαλοῦσε, ἐκεῖνος ὅμως τοῦ ἀποκρίθηκε· “ἐγὼ τόσα χρόνια σοῦ δουλεύω καὶ ποτὲ δὲν παράκουσα καμιὰ ἐντολή σου· κι ὅμως σ’ ἐμένα δὲν ἔδωσες ποτὲ ἕνα κατσίκι γιὰ νὰ εὐφρανθῶ μὲ τοὺς φίλους μου. ῞Οταν ὅμως ἦρθε αὐτὸς ὁ γιός σου, ποὺ κατασπατάλησε τὴν περιουσία σου μὲ πόρνες, ἔσφαξες γιὰ χάρη του τὸ σιτευτὸ μοσχάρι”. Κι ὁ πατέρας του τοῦ ἀπάντησε· “παιδί μου, ἐσὺ εἶσαι πάντοτε μαζί μου κι ὅ,τι εἶναι δικό μου εἶναι καὶ δικό σου. ῎Επρεπε ὅμως νὰ εὐφρανθοῦμε καὶ νὰ χαροῦμε, γιατὶ ὁ ἀδελφός σου αὐτὸς ἦταν νεκρὸς κι ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε”.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

    Οι συνέπειες και τα αποτελέσματα της διασπάσεως μας από τον Θεό μας ακολουθούν σε κάθε μας βήμα .Το αίσθημα της ενοχής είναι το πιο συγκλονιστικό αίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Από οποιαδήποτε άλλη θύελλα μπορεί να γλυτώσει ο άνθρωπος ,από την θύελλα όμως που λέγετε έλεγχος της συνειδήσεως ποτέ.  

   Ο κόσμος αποφεύγει και μεταθέτει τον έλεγχο της συνειδήσεως. Ο Αδάμ μόλις αμάρτησε έτρεξε και κρύφτηκε. Και όταν τον βρήκε ο Θεός και ζήτησε ευθύνες μετέθεσε τις ευθύνες στην Εύα .

   Όποιος αρνείται τις ευθύνες χάνει τον Παράδεισο. Οδηγείτε στην αποτυχία .Τουναντίον, όποιος αναλαμβάνει τας ευθύνας του και λέει το «ήμαρτον» αυτός επανέρχεται στον Παράδεισο. Όποιος έχει την δύναμη να ομολογεί πραγματικά και όχι λεκτικά την ενοχή του αυτός λυτρώνεται, σώζεται. Παράδειγμα ο άσωτος που είπε: «ήμαρτον εις τον ουρανό και ενώπιον σου», ο ιερός Αυγουστίνος με τις «εξομολογήσεις» του ο Δαυίδ με τον πεντηκοστό ψαλμό «ελέησον με ο Θεός».

                                    ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΡΑΜΑ                                   

Στην παραβολή του Ασώτου κρύπτεται όλο το ανθρώπινο δράμα. Ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου μᾶς ἐκφράζει ὅλους. Ὅλοι μας ἀσωτεύουμε σωματικά ἤ ψυχικά. Ὅλοι μας σπαταλοῦμε ἄσωτα ἤ διαθέτουμε ἐγωιστικά τίς σκέψεις μας, τίς ἱκανότητάς μας, τά χαρίσματά μας, πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Κανείς δεν μπορεῖ να ἐξαιρέση τον ἑαυτό του ἀπό αὐτή την παραβολή. Ἰδού το ἀνθρώπινο δρᾶμα. Ποῖος ὅμως ἔχει την δύναμιν να «ἔλθη εἰς ἑαυτόν»; Τότε θα εἶναι βέβαιον, ὅτι θα ἐξέλθη ἀπό το ἄνθρώπινο δρᾶμά του, και «ἀναστάς» θα πορευθῆ προς τον Πατέρα, τον Θεόν, πού τον περιμένει έναγωνίως.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖ πού δεν φθάνει  ἡ ἀνθρώπινη λογική φθάνει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος πέφτει, ὁ ἄνθρωπος ἐπαναστατεῖ, ὁ ἄνθρωπος σπαταλᾶ τά πάντα και ὅμως ὁ Θεός θυσιάζεται για μᾶς. Ἰδού το θεϊκόν μεγαλεῖον. Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν. Ἀπό ἀγάπη ἄρχισε ἡ δημιουργία, με ἀγάπη συνεχίζεται καί με ἀγάπη θα τελειώση. Ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου παλαιότερον ἐλέγετο και «παραβολή τοῦ στοργικοῦ πατέρα». Διότι το κεντρικόν νόημα εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ στοργικοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος δέχεται εἰς τάς ἀγκάλας του τον ἄσωτο και μετανοημένον υἱόν του.

Ἀδελφοί, ὅλοι ἀνήκουμε εἰς την τάξιν τοῦ ἀσώτου.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος λέγει χαρακτηριστικά:

«Προσέχετε μη τυχόν και τολμήση κάποιος να πῆ, ὅτι δεν ἁμάρτησε. Ὁποιος το λέγει αὐτό, εἶναι τυφλός και ἀπατᾶ τον ἑαυτόν του μη γνωρίζοντας ὅτι ὁ σατανᾶς μπορεῖ να τον κυριεύη και με λόγους και με ἔργα, και με την ἀφή και με τούς λογισμούς. Ποιος μπορεῖ να καυχηθῆ, ὅτι ἔχει ἀγνή καρδιά και καθαρές ὅλες τίς αἰσθήσεις του; Κανένας δεν εἶναι ἀναμάρτητος, κανένας δεν εἶναι καθαρός, παρά μόνον Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἄν και πλούσιος «ἐπτώχευσε» για μᾶς. Αὐτός μόνον   εἶναι ἀναμάρτητος, Αὐτός βαστἀζει  την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου και δεν θέλει τον θάνατον τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλά την σωτηρίαν τους. Προς Αὐτόν ἄς καταφύγουμε κι’ ἐμεῖς, γιατί ὅσοι ἁμαρτωλοί κατέφυγαν σ’ Ἐκεῖνος, ἐσώθησαν. Ἄς μη ἀπελπισθοῦμε λοιπόν ἀδελφοί διά την σωτηρίαν μας.

Οἱ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δεν ἔχουν συναίσθησιν τοῦ πραγματικοῦ ἑαυτοῦ των λέγουν, ὅτι δεν ἔχουν ἁμαρτίες. Ὁμως ἑαυτούς πλανοῦν. Διά τοῦτο ὅταν ἐξομολογὴται ὁ χριστιανός πρέπει να ἐξαγορεύη και να ὁμολογῆ τίς ἁμαρτίες του, άλλά και να ἔχη την συναίσθησιν τῶν ἁμαρτιῶν του. Ἄλλως κινδυνεύει να πέση εἰς ἕναν αὐτάρεσκον αὐτοθαυμασμόν και δεν θα μπορέση ποτέ να συνέλθη. Θα μένη κλεισμένος στον ἑαυτόν του. Δεν θα ἀποκτήση ποτέ την χάριν τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπαναπαύεται «ἐπί τον ταπεινόν και ἡσύχιον και τρέμοντα» τού λόγους τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔχουμε το «γνῶθι σαυτόν» ταπεινωνόμεθα . Ταπεινωθῶμεν λοιπόν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ και ὡς ὁ τελώνης, και ὡς ὁ ἄσωτος, και ὡς ἡ πόρνη ἄς ἀνακράξωμεν: «ἥμαρτον εἰς τον οὐρανόν και ἐνώπιόν σου». «Ἱλάσθητί μοι Κύριε πολλαί γάρ αἱ ἀνομίαι μου», «Ἐλέησόν με ὁ Θεός κατά το μέγα ἔλεός Σου».

ΑΡΧΗ ΤΡΙΩΔΙΟΥ - ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

Ιεραποστολικον φυλλάδιον πνευματικης οικοδομης

 

Εκδιδεται υπό του Μητροπολιτου ΓΟΧ Μεσογαίας, Λαυρεωτικης καί Αχαρνων Κηρυκου Προεδρου του «Μητροπολιτικου Φιλοπτωχου Ταμείου», κατα το αρθρον 4 του  Καταστατικου του «Ιερου Φιλανθρωπικου Συνδεσμου Κληρικων Ακαινοτομητου Εκκλησίας (ΙΦΣΚΑΕΓΟΧ Ματθαιος ο Α΄)» ιδρυθεντος κατοπιν

της υπ  αριθμ.  207/6.7.95/19.7.95 Απόφασεως αυτου.  Διεθυνσις: Επισκοπείον Ιεράς Μονης Αγιας Αικατερινης Στρογγυλη, 4^ο χιλιόμετρο λεωφορου Κορωπίου - Μαρκοπουλου Αττικης.

 

Τευχος 18               Φεβρουάριος 2021

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς  Τελώνου καί Φαρισαίου (Κυριακή  λγ΄: Β΄ Τιμ. γ΄ 10-15)

Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

Μετάφραση

Παιδί μου Τιμόθεε, εσύ με παρακολούθησες στη διδασκαλία, στον τρόπο ζωής, στους σκοπούς, στην πίστη, στη μακροθυμία, στην αγάπη, στην υπομονή, στους διωγμούς, στα παθήματα σαν αυτά που υπέμεινα στην Αντιόχεια, στο Ικόνιο, στα Λύστρα. Τι διωγμούς υπέφερα! Κι απ’ όλα με γλίτωσε ο Κύριος. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οι πονηροί άνθρωποι και οι απατεώνες θα προκόβουν στο χειρότερο· θα εξαπατούν τους άλλους και οι άλλοι θα τους εξαπατούν. Εσύ όμως να μείνεις σ’ αυτά που έμαθες και που για την αξιοπιστία τους έχεις τεκμήρια. Ξέρεις από ποιόν τα έμαθες· και μη λησμονείς ότι από την βρεφική σου ηλικία γνωρίζεις τη Γραφή, που μπορεί να σε κάνει σοφό οδηγώντας σε στη σωτηρία δια της πίστεως στον Ιησού Χριστό.

1. ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Καθὼς σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς εἰσάγει στὸ ἱερὸ Τριώδιο, τὴν πύλη τῆς μετανοίας καὶ σωτηρίας μας, τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας μᾶς προτείνει δύο ὁδηγοὺς στὸν ἀνηφορικὸ δρόμο μας πρὸς τὸν Οὐρανό. Ὁ πρῶτος ὁδηγὸς εἶναι τὸ παράδειγμα τῶν πνευματικῶν μας πατέρων καὶ ἁγίων. Αὐτὸ τὸ παράδειγμα καὶ μάλιστα τῆς δικῆς του ζωῆς ζητεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπὸ τὸν μαθητή του Τιμόθεο νὰ μιμηθῇ. Τοῦ λέγει: Ἐσύ, Τιμόθεε, μὲ γνώρισες, εἶδες ἀπὸ κοντὰ καὶ τὴν διδασκαλία μου ἀλλὰ καὶ τὴν συμπεριφορά μου. Τόσα χρόνια κοντά μου εἶδες ὅτι ἡ ζωή μου ἦταν σύμφωνη μὲ τὴν διδασκαλία μου. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν μεῖνε σταθερὸς στὰ ὅσα ἔμαθες ἀπὸ ἐμένα, ἐπειδὴ ἀκριβῶς γνωρίζεις ἀπὸ ποιὸν δάσκαλο τὰ ἔμαθες.

Αὐτὴ ἡ προτροπὴ τοῦ οὐρανοβάμονος καὶ θεόπτου Παύλου μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ δοῦμε πόσο μεγάλη σημασία ἔχει γιὰ τὴν ζωὴ ὅλων μας τὸ παράδειγμα καὶ ἡ ἐμπειρία τῶν πνευματικῶν μας πατέρων, πολὺ δὲ περισσότερο τῶν ἁγίων διδασκάλων μας. Οἱ πνευματικοί μας πατέρες καὶ οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι τὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ ἔβαλε ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας, νὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὸ δρόμο πρὸς τὸν οὐρανὸ μὲ τὸ λόγο τους καὶ πολὺ περισσότερο μὲ τὴν ζωή τους. Ὅλοι αὐτοὶ στέκονται δίπλα μας σὰν μεγαλύτεροι ἀδελφοὶ καὶ μᾶς δίνουν τὸ χέρι γιὰ νὰ προχωρήσουμε μαζί τους στὸ δρόμο πρὸς τὴν ἁγιότητα. Ἐπειδὴ ἐκεῖνοι διψοῦν ἀκόρεστα γιὰ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, μᾶς μεταδίδουν τὴν πνευματική τους δίψα καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ σιωπηλὰ μᾶς λένε: «Ἐλᾶτε καὶ σεῖς νὰ πιῆτε ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς ζωῆς». Ἐπειδὴ ἡ ζωή τους εἶναι «ἐπιστολὴ Χριστοῦ», εἶναι ἡ φανέρωσι τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ στὴν ἐποχή μας, μᾶς ἀποκαλύπτουν καὶ μᾶς κατευθύνουν οὐσιαστικὰ στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Εἶναι σὰν νὰ μᾶς λένε: «Ἔλα κι ἐσὺ νὰ ζήσῃς ὅπως κι ἐμεῖς. Ἔλα νὰ δῇς καὶ νὰ γευθῇς τὴν ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς». Μᾶς ἀφήνουν τὰ ἱερὰ ἴχνη τους γιὰ νὰ τὰ ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς καὶ νὰ σωθοῦμε. Ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔτσι καὶ οἱ πνευματικοί μας διδάσκαλοι μὲ τὸ παράδειγμά τους μᾶς τονίζουν: «Ἐμεῖς στὴν ἐποχή μας, στὸ περιβάλλον μας, σὲ δύσκολες συνθῆκες καὶ καταστάσεις ἀγωνιστήκαμε καὶ νικήσαμε· λοιπὸν ἀγωνιστῆτε καὶ σεῖς, καὶ μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ νικήσετε».

Ἰδιαιτέρως στὰ δύσκολα καὶ ἀλλοπρόσαλλα χρόνια τῶν κακῶν προτύπων τῆς ἐποχῆς μας, οἱ πιστοὶ ἔχουμε τοὺς φωτεινοὺς ὁδοδεῖκτες, τοὺς ἁγίους μας. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ παρασυρώμαστε ἀπὸ τὴ ματαιότητα, νὰ στρέφουμε τὸ νοῦ μας στὴν ἀκτινοβόλο ἀρετή τους. Διότι στὴν Ἑλλάδα μας σήμερα τὸ κακὸ συνεχῶς ἐξαπλώνεται, καὶ ὁ ἕνας ἐπηρεάζει τὸν ἄλλον ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔχουμε χρέος νὰ συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας ὄχι μὲ τοὺς μετρίους καὶ νὰ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε καλοί, ἀλλὰ μὲ τοὺς ἁγίους. Νὰ βλέπουμε τὶς ἀρετές τους καὶ νὰ τὶς ἐφαρμόζουμε στὴ ζωή μας. Στὸ στάδιο τῆς ζωῆς, καθὼς τρέχουμε γιὰ τὸν οὐράνιο προορισμό μας, μὴ βλέπουμε ποῦ βρίσκονται οἱ τελευταῖοι, ἀλλὰ ποῦ βρίσκονται οἱ πρῶτοι, οἱ ὁδηγοί μας, οἱ πρωταθληταί, οἱ ἅγιοι.

2. ΤΑ ΙΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει κι ἕνα δεύτερο πνευματικὸ ἐφόδιο στὸν μαθητή του Τιμόθεο. Τὰ ἱερὰ γράμματα, τὴν Ἁγία Γραφή. Τὰ ἱερὰ γράμματα τὰ μελετοῦσε ὁ Τιμόθεος ἀπὸ μικρό παιδί, τὰ ἄκουγε ἀπὸ βρέφος ἀπὸ τὴν μητέρα του Εὐνίκη καὶ τὴν γιαγιά του Λωΐδα, εἶχε διαποτισθῆ ἡ ψυχή του ἀπὸ αὐτά. Καί μάλιστα τότε ὑπῆρχε ἡ συνήθεια στὰ μικρὰ παιδιὰ νὰ ἀπομνημονεύουν χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν πέντε ἐτῶν. Διότι κατὰ τὴν ἡλικία αὐτὴ ἐντυπώνονται οἱ θεῖες ἀλήθειες βαθιὰ μέσα στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τῶν μικρῶν παιδιῶν. Αὐτὰ τὰ ἱερὰ γράμματα ἀπετέλεσαν βασικώτατο ἐφόδιο γιὰ τὴν πνευματική ὡρίμασι τοῦ Τιμοθέου. Αὐτὰ τὰ ἱερὰ γράμματα σὲ κάθε ἐποχὴ ἀποτελοῦν ἐφόδιο βασικὸ πίστεως καὶ ζωῆς γιὰ κάθε πιστό. Διότι ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ἡ ἴδια ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ὁμιλεῖ στὸν καθένα μας. Εἶναι γράμματα θεῖα ποὺ διαβιβάσθηκαν σὲ μᾶς ἀπὸ ἁγίους ἄνδρες, γιὰ νὰ μᾶς γνωρίσουν ποιὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ποιοὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἐμεῖς. Εἶναι ὁ ἀλάθητος ὁδηγός μας γιὰ τὴ σωτηρία μας. Διότι μεταγγίζουν στὴν ψυχή μας τὶς θεῖες ἀλήθειες καὶ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ.

Τὸ ἔχουμε ἆραγε ἐκτιμήσει τὸ δῶρο αὐτό; Μελετοῦμε καθημερινὰ τὴν Ἁγία Γραφή μὲ πίστι καὶ εὐλάβεια; Μὲ τὴν συναίσθησι ὅτι μᾶς ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Μαθαίνουμε στὰ παιδιά μας καὶ στὰ ἐγγονάκια μας νὰ τὴν μελετοῦν καθημερινά, νὰ ἀποστηθίζουν μερικὰ χωρία, νὰ θησαυρίζουν στὴν ψυχή τους οὐράνιους θησαυρούς; Εἶναι ἡ Ἁγία Γραφὴ τὸ πρῶτο βιβλίο στὸ σπίτι μας καὶ στὴν καρδιά μας; Ἐὰν ὑστεροῦμε, ἂς κάνουμε ἕνα νέο ξεκίνημα, ἰδιαιτέρως τώρα στὴν ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου· ξεκίνημα σταθερό, ἀλλὰ καὶ ἀγώνισμα καθημερινό. Κάθε ἡμέρα νὰ μελετοῦμε μία σελίδα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή. Μὲ τὴν διάθεσι νὰ ἀκοῦμε ὅ,τι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὸ ἱερό του Εὐαγγέλιο καθημερινὰ μᾶς ζητεῖ, καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόζουμε. Γιὰ νὰ γίνῃ καὶ ἡ δική μας προκοπὴ φανερὴ «ἐν πᾶσι».

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα  (Λουκᾶ   ΙΗ'(18) 10-14)

Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Μετάφραση

Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή: « Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στον ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: " Θεέ μου, σ’ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στον ναό το δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματά μου ". Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: " Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό". Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με τον Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί ».

 Ὁ ὑπερήφανος Φαρισαῖος καί ὁ ταπεινὸς Τελώνης

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει κέντρον τῆς ζωῆς του τόν ἑαυτόν του, ζῆ μέσα στίς μάσκες τῆς ὑποκρισίας, σάν τόν Φαρισαῖο. Ἄν θέλουμε ὅμως τήν σωτηρίαν μας πρέπει νά πετάξουμε ἀπό πάνω μας τίς μάσκες τῆς ὑποκρισίας. Πρέπει νά κάνουμε κέντρο τῆς ὑπάρξεώς μας τόν Θεόν. Πρέπει νά παραδεχθοῦμε αὐτό πού εἴμαστε. Πρέπει νά ποῦμε ἀπό τά κατάβαθα τοῦ εἶναι μας τό «ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῶ». Πρέπει νά κατεβοῦμε στό βάθος τῆς ψυχῆς μας, νά δοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας, νά συντριβοῦμε, νά μετανοήσουμε. Πρέπει νά δοῦμε μέσα στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας τήν ἀπόστασίν ἀπό τόν Θεόν. Πρέπει νά δοῦμε τίς καθημερινές πτώσεις μας καί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νά ζητήσουμε τήν συγχώρησι. Ὁ Θεός μᾶς κρίνει ἀνάλογα μέ τό τί τοῦ προσφέρουμε. Τοῦ προσφέρουμε συντριβή καί μετάνοια; Μᾶς προσφέρει τήν λύτρωσι. Τοῦ προσφέρουμε τήν φαρισαϊκή ὑποκρισία καί τόν ἐγωϊσμό; Θά μᾶς ἀνταποδώσει τήν τιμωρία, ἄν μείνουμε ἀμετανόητοι καί ὑποκριτές. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη συμφορά ἀπό τήν ὑποκρισία.

Ἰδού ὁ Φαρισαῖος: Ἐπιπόλαιος, ἐγωϊστής, αὐτάρκης, ξεχνᾶ τήν ἀνθρώπινη πραγματικότητα, ἀγνοεῖ τό χάος μέσα στό ὁποῖο ζῆ, ζητάει πληρωμές διά τήν ψευτιά του, ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτόν του.

Ἰδού καί ὁ τελώνης: Συλλαμβάνει τήν δυσμορφία του, τήν πτώση του, τήν ἐλεεινότητά του καί ζητάει ἔλεος καί βοήθεια ἀπό τόν Θεόν. Βλέπει τό χάος τῆς ψυχῆς του, τήν πικρή πραγματικότητα μέσα στήν ὁποία ζῆ, τό δρᾶμα του καί προσπαθεῖ νά βρῆ τήν λὐση τοῦ δράματός του. Καί ἡ λύσις τοῦ δράματός του ποιά εἶναι; Εἶναι ἡ σπαρακτική κραυγή του. «Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῶ». Καί ὁ ἁμαρτωλός τελώνης ἐλυτρώθη.

Ἰδού καί ἡ δική μας πραγματικότητα. Χάος, Σκοτάδι, Πτῶσις, Βαβέλ, Σύγχυσις. Ὅταν χάσουμε τήν ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτόν μας καί ζητήσουμε μέ σπαρακτική φωνή τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριο τῆς μετανοίας, τότε ὅλα γίνονται φῶς. Τότε ζοῦμε τήν παρουσία τοῦ Λυτρωτοῦ. Τότε ἡ σωτηρία. Μοναδική μας σωτηρία, ὁ Χριστός. Ἄς ζητήσουμε τό ἔλεός του. ΑΜΗΝ.

(Πνευματικά Θησαυρίσματα Φεβρουάριος 1986)