Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΤΩΝ ΡΟΥΜΑΝΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ κ.κ. ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΙΟΥ ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

 ( Πολλοί, από το 2008 όταν και με την βοήθειαν του Θεού επραγματοποιήθη η αγία Ένωσις της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος μετά της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, άρχισαν να λένε πως οι Σεβ/τοι κ. κ. Κασσιανός και Γερόντιος στερούνταν Καθαρας Ομολογίας Πίστεως και Αποστολικής Διαδοχής. Οι ανυπόστατοι αυτοί λόγοι, πολύ περισσότερο, προερχόντουσαν και προέρχονται από την ''σύνοδο'' του φερομένου ως ''αρχιεπ/που'' και ''ηγουμένου'' κ. Στεφάνου Τσακίρογλου, και τούτο διότι ο μόνος σκοπός τους είναι να σταματήσουν την επίτευξιν ενώσεων οι οποίες γίνονται με γνώμονα την Καθαρά Ομολογία Πίστεως και την Γνησίαν Αποστολικήν Διαδοχήν, ώστε εις την θέσιν αυτών, να ξεκινήσουν να γίνονται ενώσεις σύμφωνα με όσα διευκολύνουν τον άνθρωπο εις την καθημερινότητά του ( δι' αυτό άλλωστε πραγματοποιήθηκε, όπως πραγματοποιήθηκε και η προ δύο ετών Συμπροσευχή εις την Κύπρον, <<Επισκόπων>> της ''συνόδου'' του ''Αρχιεπ/που'' κ. Στεφάνου Τσακίρογλου μετά του Φλωριναίου ''μητροπολίτου Ωρωπού και Φυλής'' κ. Κυπριανού). Προκειμένου όμως να σταματήσουν να διαδίδονται φήμες, οι οποίες καμμίαν απολύτως σχέσιν δεν έχουν με την πραγματικότητα, και προκειμένου να βοηθήσουμε κάθε καλοπροαίρετον Χριστιανόν να μάθει την πάσα αλήθειαν, σύμφωνοι πάντοτε και ως προς τον Ευαγγελικόν λόγον : ''Ερευνάτε τας Γραφάς...'', παραθέτουμε εις την συνέχεια όσα είχαν γραφεί το 2008 εις το Επίσημον Δημοσιογραφικόν Όργανον της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, σχετικά με το θέμα της Ορθοδόξου Ομολογίας Πίστεως και της Κανονικής Αποστολικής Διαδοχής των Ρουμάνων Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου, επίσκοποι οι οποίοι απαρτίζουν την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ρουμανίας, και Επίσκοποι μετά των Οποίων εγένετο το 2008 και η Ένωσις της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία εκπροσωπούνταν και εκπροσωπείται υπό του Ορθοδόξου Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ.κ. Κηρύκου, του και Τοποτηρητού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Αττικοβοιωτίας και Προέδρου της Πανορθοδόξου Ιεράς Συνόδου. 
 Ιδού λοιπόν τα γραφόμενα εις το περιοδικόν (Ο.Π.), τα οποία ομολογούν και την όλη αλήθεια, Ιστορική και Εκκλησιολογική, της Αποστολικής Διαδοχής των Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου):    

 Επί της ουσίας του θέματος, δηλαδή περί της Κανονικής καταστάσεως ( canonical status) και Ορθοδοξίας των υπό τους Σεβ. Επισκόπους κ.κ. Κασσιανόν και Γερόντιον Ρουμάνων Γνησίων Ορθοδόξων, συμειώνονται τα ακόλουθα:

Α. Εκκλησιολογικού χαρακτήρος το Σχίσμα 

εις την Εκκλησίαν της Ρουμανίας

 Είναι γνωστόν, ότι την ημερολογιακήν αλλαγήν εις την Ρουμανίαν επραγματοποίησεν ο Πριμάτος της Εκκλησίας της Ρουμανίας Μύρων Κριστέα, πρώην Ουνίτης, από δε το 1925 πρώτος Πατριάρχης της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας της Ρουμανίας. Είναι επίσης γνωστόν ότι εις τους Ιερομονάχους της Σκήτης Ποκρώβ Γλυκέριον Τανάσε και Γαμαλιήλ Παπίλ, ( της Μονής Νεάμτς Μολδαβίας), ανήκει η τιμή της πρώτης αντιδράσεως κατά της καινοτομίας. 

 Η συμπόρευσις των δύο ως άνω ανδρών διεκόπη προς το τέλος της δεκαετίας του 1930, δια λόγους Εκκλησιολογικούς - Ομολογιακούς, διότι ο μεν Ιερομόναχος Γλυκέριος ήρχισεν να δέχεται , ότι η επίσημος <<Εκκλησία>> είναι μεν σχισματική, αλλά <<αχώριστος της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος>>!, ο δε Ιερομόναχος Γαμαλιήλ συνέχισεν να ομολογή και κηρύσση ότι η επίσημος <<Εκκλησία>>, της Ρουμανίας στερηθείσα της Ορθοδόξου Ομολογίας, έχει χάσει και την Αποστολικήν Διαδοχήν και συνεπώς είναι <<ερημωμένη της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος>>. Κατά συνέπειαν εις πρακτικόν επίπεδον, δηλαδή εις τον τρόπον αποδοχής των επιστρεφόντων από το Σχίσμα του Νέου Ημερολογίου, ο μεν Ιερομόναχος Γλυκέριος τους εδέχετο δια Μύρου, ο δε Ιερομόναχος Γαμαλιήλ δια Βαπτίσματος.

 Ευθύς εξ αρχής τονίζεται ότι εις την εν τη πράξει <<επανάληψιν>> του βαπτίσματος των εκ του Νεοημερολογιτισμού επιστρεφόντων εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ρουμανίας, πέραν της ημερολογιακής καινοτομίας, ελήφθη υπ' όψιν και ο μή Ορθόδοξος τρόπος τελέσεως του Βαπτίσματος και η παρουσία μεταξύ των Κληρικών του Νεοημερολογιτικού Πατριαρχείου Ρουμανίας δεκάδων πρώην Ουνιτών Κληρικών. Ειδικώτερον:

I. Ο μή Ορθόδοξος τρόπος τελέσεως του Βαπτίσματος

 Εις την Ρουμανίαν κατά την επίμαχον περίοδον ( τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνος), εις μεγάλον βαθμόν, δεν ετηρείτο ο Ορθόδοξος τρόπος Βαπτίσματος ( των τριών καταδύσεων και αναδύσεων), κατά δε το Μυστήριον του Χρίσματος δεν εχρισημοποιείτο Άγιον Μύρον, αλλά κοινόν έλαιον. Αι καινοτομίαι αύται προέκυψαν εις την Ρουμανικήν Εκκλησίαν αφ' ενός λόγω της γειτνιάσεως της Ρουμανίας (και εις κάποιας περιπτώσεις κατοχής εδαφών της), τόσον από την ρωμαιοκαθολικήν Αυστρο - Ουγγαρίαν, όσον και από την Ορθόδοξον Ρωσίαν, αφ' ετέρου δε λόγω της επιρροής των Ουνιτών.

 Εις την Αυστρο - Ουγγαρίαν ήτο φυσικόν να επικρατή το Παπικόν Ράντισμα, λόγω της Ρωμαιοκαθολικής Ομολογίας της χώρας, εις την Ρωσίαν όμως είναι ελάχιστα γνωστόν εις τον ελληνόφωνον κοινόν, ότι από το 1812 είχεν απαγορευθεί το Βάπτσιμα των τριών καταδύσεων και αναδύσεων, από τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο Α΄ (1801 - 1825). (*)

 Αι καινοτομίαι αύται της Ρουμανικής Εκκλησίας (πριν, αλλά και μετά την ημερολογιακήν αλλαγήν του 1924) έχουν επισημανθεί και καταδικαστεί από επιφανείς Ρουμάνους Λειτουργιολόγους Πανεπιστημιακούς Καθηγητές ( και μάλιστα Κληρικούς του Νεοημερολογιτικού Πατριαρχείου Ρουμανίας), όπως τον Πρωτοπρεσβύτερον Ene Bransite, Καθηγητήν της Λειτουργικής επί μίαν 50ετίαν, και τον μαθητήν του Πρωτοπρεσβύτερον, καθηγητήν της Θεολογικής Σχολής του Σιμπίου. (**)

 Ο Έλληνας πανεπιστημιακός Πρωτοπρεσβύτερος Κων. Καραϊσαρίδης, ειδικός επί των Ρουμανικών θεμάτων, γράφει σχετικώς: << Η πιο απαράδεκτη νότα διαδόσεως Λειτουργικών καινοτομιών Ρωμαιοκαθολικής προελεύσεως, είναι αυτή της τελέσεως του Μυστηρίου του Βαπτίσματος δι' εκχύσεως ύδατος και μόνο η δια ραντισμού. Δυστυχώς, από μεγάλη άγνοια της αληθινής σημασίας του Βαπτίσματος, που είναι θάνατος και ανάσταση εν Χριστώ (Ρωμ. 6, 3-6), κατά παράβαση των πιο σημαντικών αρχών (50ος Αποστολικός Κανόνας), μερικοί Ιερείς τελούν το βάπτισμα με τις πιο πάνω αντορθόδοξες πρακτικές... Αλλά, έχουμε και μεγαλύτερη παράβαση στο Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος, αφού σε μερικές περιπτώσεις πραγματοποιείται η ιερουργία του Αγίου Χρίσματος με ελαιόλαδο και όχι Άγιο Μύρο>>. ( Κων. Καραϊσαρίδη, << Τα ιδιάζοντα Λειτουργικά στοιχεία στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας>>, 1995, σελ. 33 και 34).

II. Ουνίται της Ρουμανίας

 Ένας άλλος σοβαρός λόγος, ο οποίος ηνάγκασεν τους περί τον Ιερομόναχον Γαμαλιήλ Γνησίους Ορθοδόξους να επαναλαμβάνουν το Μυστήριο του Βαπτίσματος, αφορά τους Ουνίτες Κληρικούς της Ρουμανίας, οι οποίοι κατά καιρούς είχον προσχωρήσει εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.

 Αι παραδουνάβειοι Ηγεμονίαι (σημερινή Ρουμανία) είχον απ' αρχής, ήδη από την Ενωτικήν Σύνοδον της Βρέστης (1596), η οποία εδημιούργησεν την Ουνίαν, μεγάλον αριθμόν Ουνιτών, άλλως Ελληνοκαθολικών. Το 1597 μεγάλος αριθμός Ρουμάνων Ορθοδόξων μετεστράφησαν προς τον Ουνιτισμόν, λόγω της δραστηριότητος του Ιησουίτη Baranyi. Το επόμενον έτος 1598 ο Μητροπολίτης Αθανάσιος Angel Popa, εδημοσίευσεν εις την Τρανσυλβανίαν μίαν Ομολογίαν Πίστεως με την οποίαν μεγάλος αριθμός Ορθοδόξων της ηγεμονίας αυτής προσεχώρησαν εις τον Ρωμαιοκαθολοκισμόν. Κατά του Λατινόφρονος Popa αγωνίσθηκε εις την Ρουμανίαν ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος ο Νοταράς (+ 1707).

 Από τότε και μέχρι το 1924, πολλοί Ουνίται κληρικοί ενετάχθησαν εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ρουμανίας, χωρίς να τηρηθή η Κανονική διαδικασία, χωρίς δηλαδή να επαναληφθή το ατελές (άκυρον) Βάπτισμά των, αλλά και να δεχθούν Κανονικήν χειροτονίαν, αλλ' απλώς μόνον αλλάζοντες επισκοπικήν δικαιοδοσίαν. Μάλιστα έφθασαν κάποιοι από αυτούς τους <<πρώην>> Ουνίτες κληρικούς, και εις υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα, όπως ο Πριμάτος Μύρων Κριστέα, ο οποίος επέβαλεν εις την Ρουμανίαν την Ημερολογιακήν Καινοτομίαν. Η ένταξις Ουνιτών εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν δεν πρέπει  να αποδοθή τόσον εις λόγους Πίστεως, αλλά εις πολιτικάς ή άλλας σκοπιμότητας και πάντως υπό πίεσιν και βίαν κρατικήν.

 Ο Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέρ (του Πατριαρχείου ΚΠόλεως, Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης), γράφει σχετικώς με την βιαίαν υπαγωγήν των Ουνιτών της Ρουμανίας εις το Νεοημερολογιτικόν Πατριαρχείον: <<Μέχρι το 1948 η Ρουμανία περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό Ελληνοκαθολικών, περίπου 1.500.000. Αλλά το ίδιο έτος υποχρεώθηκαν, όπως και οι αδελφοί και αδελφές τους στην Ουκρανία, να ενωθούν με την Ορθόδοξη Εκκλησία... (Προηγουμένως) το 1956 με την Ένωση της Βρέστης και που αριθμεί σήμερα γύρω στα 3.500.000 μέλη - ενσωματώθηκε με την βία στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και έπαψε να υπάρχει... Εξ αιτίας της άμεσης καταπίεσης και της αστυνομικής τρομοκρατίας, πολλοί Κληρικοί και λαϊκοί αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν εξωτερικά με την Ορθόδοξη Εκκλησία, παραμένοντας όμως Καθολικοί στις πεποιθήσεις>> (Επισκόπου Καλλίστου Ware, <<Η Ορθόδοξη Εκκλησία>>, 1996, σελ. 264). Η ένωσις αυτή έγινε μετά από συμφωνία της Κομμουνιστικής Κυβερνήσεως της Ρουμανίας και του Βατικανού, οι δε Ουνίται, οι οποίοι υπήχθησαν εις το Πατριαρχείον Ρουμανίας, ήσαν συγκροτημένοι εις μίαν Μητρόπολιν και δύο Επισκοπάς. Μετά την πτώσιν του Καθεστώτος Τσαουσέσκου, το 1990, οι Ουνίται της Ρουμανίας υπήχθησαν πάλιν εις τον Ρουμανοκαθολικισμόν.

III. Η πρόκρισις της επαναλήψεως του Βαπτίσματος

 Ενώπιον αυτής της καταστάσεως, δηλαδή, της μή τηρήσεως του Ορθοδόξου Τύπου Βαπτίσματος, της χρήσεως κοινού ελαίου κατά το Μυστήριον του Χρίσματος και της υπάρξεως εις τας τάξεις του Κλήρου πρ. Ουνιτών κληρικών, των οποίων τόσον το βάπτισμα, όσον και η ιερωσύνη δεν είχον αποκατασταθεί, ο Ομολογητής της Γνησίας Ορθοδοξίας εν Ρουμανία, Ιερομόναχος Γαμαλιήλ και οι λοιποί Ρουμάνοι Πατέρες, προέκριναν την ακρίβειαν έναντι της οικονομίας και έκτοτε όσους επιστρέφουν από το σχίσμα του Νέου Ημερολογίου εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν τους δέχονται δια Βαπτίσματος. 

 Είναι χαρακτηριστικόν ότι παρομοίαν πρακτικήν έχουν υιοθετήσει, ήδη από το 1927, (έτος Σοβιετοποιήσεως του Πατριαρχείου Μόσχας) και επιφανείς Επίσκοποι της Ρωσικής Εκκλησίας των Κατακομβών, όπως οι ιερομάρτυρες Επίσκοποι Μακάριος του Δνεπροπετρόβσκ και Ιλαρίων του Πόρετς (εκτελέστηκαν το 1937), επανελάμβανον τα Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Γάμου των επιστρεφόντων εκ του Σεργιανισμού εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν των Κατακομβών. Τέλος ο Κατακομβίτης Επίσκοπος Αντώνιος (Galinsky - Michailovsky, + 1976), εις τους επιστρέφοντας εκ του Πατριαρχείου Μόσχας εις την δικαιοδοσίαν του επαναλάμβανεν το Βάπτισμα, εάν είχον <<βαπτισθεί>> με ράντισμα.

 Την πρακτικήν αυτήν εύρεν εις την Ρωσίαν και ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, όταν δια πρώτη φοράν το 1995 μετέβη ως Έξαρχος εις τας υπαγομένας εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ελλάδος Κοινότητας της Εκκλησίας των Κατακομβών. Τέλος η πρακτική αυτή είναι σύμφωνος και με την σχετικήν απόφασιν του έτους 1983 της Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, επί Αρχιεπισκόπου Ανδρέου, η οποία προβλέπει επανάληψιν του Βαπτίσματος δια τας περιπτώσεις εκείνας, κατά τας οποίας δεν έχει τηρηθεί ο Ορθόδοξος τύπος. 

Β. Ποία η Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας

 Εις τα υπό εξέτασιν κείμενα του Περιοδικού του κ. Καββακίδη Μακαρίου <<Ορθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα>>, αμφισβητείται η Αποστολική Διαδοχή και Ομολογία - αλλά και αυτή η ψυχική ισορροπία - του Επισκόπου Βίκτωρος Λέου, από τον οποίον έλκουν την Αποστολικήν διαδοχήν οι σήμερον Σεβ/τοι Επίσκοποι κ.κ. Κασσιανός και Γερόντιος.

 Εξετάζοντες αμερολήπτως τα στοιχεία της υποθέσεως ( τα οποία, ιδιαιτέρως επισημαίνεται, κυρίως και αρχικώς έθεσεν εις την διάθεσίν μας ο κ. Φλωριανός Μπισίρ, το 1999 - 2000), χωρίς να αμφισβητούμεν τους αγώνας, τας θυσίας, τους διωγμούς, τα αίματα και τους νεκρούς των περί τον Ιερομόναχον Γλυκέριον πιστών, αλλά και τον ενάρετον βίον του ιδίου, πρέπει όμως να είπωμεν ότι, ήδη από το έτος 1955 και κυρίως από το 1979, ο ίδιος ο Γλυκέριος και οι περί αυτόν εξετέθησαν και παραμένουν σοβαρώς εκτεθειμένοι και έκπτωτοι εκ της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

I. Η προέλευσις των Επισκοπικών χειροτονιών των

 Το 1955 προσεχώρησεν εις τα τάξεις των περί τον Ιερομόναχον Γλυκέριον ο Νεοημερολογίτης Επίσκοπος Γαλακτίων Κόρντουν, πρ. Αρχιγραμματεύς της Συνόδου του Νεοημερολογιτικού Πατριαρχείου της Ρουμανίας. Ο Γαλακτίων είχε χειροτονηθεί Επίσκοπος το 1935, εις το Σχίσμα του Νέου Ημερολογίου, και προσεχώρησεν εις το Παλαιόν Ημερολόγιον ενώ ήτο εφησυχάζων Αρχιερεύς, γενόμενος δεκτός με βάσιν την αποδοχήν από πλευράς του εκείνης της Ομολογίας - Εκκλησιολογίας του Ιερομονάχου Γλυκερίου, την οποίαν ήδη προσημειώσαμεν, χωρίς να αποκατασταθή η Ιερωσύνη του κατά τα προβλεπόμενα δια χειροθεσίας. Εις την συνέχεια μόνος ο Επίσκοπος Γαλακτίων επροχώρησεν εις την χειροτονίαν του Ιερομονάχου Μεθοδίου εις Επίσκοπον και έτσι εδημιουργήθη η λεγομένη <<Ιεραρχία της Μονής Σλατιοάρας>>.

  Παρά το ότι εις την περίπτωσιν του Επισκόπου Γαλακτίωνος δεν υπήρχεν εις την Ρουμανίαν δεύτερος Αρχιερεύς δια να πραγματοποιήση την χειροθεσίαν, γεγονός παραμένει ότι η συγκεκριμένη Ιεραρχία της Σλατιοάρας έλκει την διαδοχήν από έναν νεοημερολογίτην, δεδομένου ότι προσεχώρησεν εις το παλαιόν επί τη βάσει της <<ομολογίας περί δυνάμει Νεοημερολογιτικού σχίσματος>>!...

II. Η κοινωνία με τους Ενισταμένους

 Το έτος 1979 αυτή η σχισματική παλαιοημερολογιτική Ιεραρχία της Σλατιοάρας ηνώθη μετά της άρτι προελθούσης σχισματικής Φλωρινικής Παλαιοημερολογιτικής Ομάδος των Καλλιστικών, οι οποίοι <<αναγνώρισαν>> τας χειροτονίας του Επισκόπου Γαλακτίωνος! Η ένωσις αυτή προέκυψεν επειδή από το 1977 είχε συνδεθεί μαζί της ο αρχιμανδρίτης Κυπριανός Κουτσούμπας, ο οποίος το 1979 εχειροτονήθη <<Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής>> υπό της νέας Φλωρινικής υποπαρατάξεως των Καλλιστικών. Το 1985 όταν ο κ. Κυπριανός, εδημιούργησεν την ανεξάρτητον ιδικήν του <<Ιεράν Σύνοδον των Ενισταμένων>>, η Ιεραρχία της Σλατιοάρας συνέχισεν την κοινωνίαν μαζί του, τόσον επί των ημερών του <<Μητροπολίτου>> Σιλβέστρου (1985 - 1992), όσον και επί του σημερινού <<Μητροπολίτου>> κ. Βλασίου (1992 κ. εξ.)

 Εις το σημείον αυτό δεν πρέπει να αγνοηθή, ότι κατά ασφαλείς πληροφορίας ο κ. Βλάσιος είχεν ζητήσει από τον προσφάτως αποθανόντα <<Πατριάρχην Μόσχας>> Αλέξιο Β΄ να τον αναγνωρίση ως Παλαιοημερολογίτην Πατριάρχην Ρουμανίας!... 

III. Οι περί τον Ιερομόναχον Γαμαλιήλ μέχρι το 1966

 Κρίνοντες την πορείαν του μικρού πλην πιστού ορθοδόξου λείμματος της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας υπό τον Ιερομόναχον Γαμαλιήλ, μέχρι το έτος 1966, οπότε προσεχώρησεν ο Επίσκοπος Βίκτωρ Λέου, οφείλομεν να τους αναγνωρίσωμεν συνέπειαν επί της Ομολογίας των. Πέραν της γνωστής διαφοράς των εις τον τρόπον αποδοχής των Νεοημερολογιτών, δεν ανεγνώρισαν την Ιεραρχίαν της Σλατιοάρας, διότι προήρχετο από τον Νεοημερολογίτην Επίσκοπον Γαλακτίωνα. Το πιστόν λείμμα της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό τον Ιερομόναχον Γαμαλιήλ, παρέμεινεν άνευ Επισκόπων μέχρι και την δεκαετίαν του 1960, ενώ είχον αποβιώσει και όλοι σχεδόν οι Κληρικοί και υπήρχεν αδήριτος ανάγκη δια την χειροτονίαν νέων κληρικών!...

IV. Η <<μεταστροφή>> του κ. Φλωριανού Μπισίρ

όσον αφορά εις τον Επίσκοπον Βίκτωρα Λέου

 Ατύχως τα στοιχεία των κειμένων του Περιοδικού <<Ορθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα>> σχετικώς με τον Επίσκοπον Βίκτωρα ελέγχονται ως ανακριβή. Θα προεκάλει έκπληξιν η μεταστροφή του κ. Φλωριανού Μπισίρ σχετικώς με τον Επίσκοπο Βίκτωρα - εφ' όσον τα στοιχεία που έθεσεν εις την διάθεσίν μας το 1999 - 2000, δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με αυτά τα οποία αναφέρει εις την δημοσιευόμενην επιστολήν του - αν δεν ήτο γνωστή μία λεπτομέρεια: Όταν το 2001 ο κ. Μπισίρ επισκέφθη την Ελλάδα και τον Σεβ. Μητροπολίτην κ. Κήρυκον, είχε εις την βαλίτσα του και τα... ιερατικά, θεωρώντας την χειροτονία του από τον Σεβ. Κήρυκο ως δεδομένην. Ασφαλώς, αν κατά την ιδίαν ακριβώς περίοδον, δεν είχε προδοθεί η Ιεραποστολή εις την Ρουμανίαν από τους εγκαθέτους του παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού εντός της υπό τον Αρχιεπίσκοπον Ανδρέα Ιεράς Συνόδου, είχεν δε επιτευχθεί και η ένωσις μετά του Ρουμάνου Επισκόπου Κοσμά Λάστουν, η εξέλιξις των πραγμάτων θα ήτο διαφορετική, ενώ ο κ. Μπισίρ δεν θα υπεστήριζεν αυτά, τα οποία σήμερον ισχυρίζεται.

V. Η χειροτονία του Επισκόπου Βίκτωρος Λέου

 Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία ο Επίσκοπος Βίκτωρ Λέου ως Πρεσβύτερος, υπήρξεν Κληρικός της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας της Ρουμανίας, ο οποίος διέφυγεν εις την Δύσιν, μη δεχόμενος το κομμουνιστικόν καθεστώς της χώρας του.

 Η χειροτονία του εις Επίσκοπον το 1949, εις το Μόναχον της Γερμανίας, έγινεν από (Παλαιοημερολογίτας) Αρχιερείς αυτονόμων εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών, αι οποίαι εδημιουργήθησαν εις δημοκρατίας της τότε Σοβιετικής Ενώσεως, μετά την κατάληψίν των (άλλως απελευθέρωσιν από τον Σταλινικόν ζυγόν) από τα Γερμανικά στρατεύματα, κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον. Οι Επίσκοποι αυτοί δεν είχον κοινωνίαν με καμμίαν των τοπικών Εκκλησιών της λεγομένης <<επισήμου Ορθοδοξίας>>, διότι αι αυτόνομοι αύται δικαιοδοσίαι δεν αναγνωρίσθησαν από καμμίαν τοπικήν Εκκλησίαν. Μάλιστα δεν είχον κοινωνίαν ούτε με την υπό τον Μητροπολίτην Αναστάσιον Ρωσικήν Διασποράν, διότι η Ρωσική Διασπορά ήτο εις κοινωνίαν με όλας τας λεγομένας επισήμους Ορθοδόξους Εκκλησίας και από το 1965 και μετά με τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Σερβίας. Αι δικαιοδοσίαι αύται εδραστηριοποιήθησαν, δια μικρότερον της δεκαετίας διάστημα, μετά δε την ανακατάληψιν των χωρών των υπό των Σοβιετικών διελύθησαν, <<κατέβηκαν>> εις τας κατακόμβας ή συνεχωνεύθησαν με άλλας δικαιοδοσίας. 

 Είναι χαρακτηριστικαί αι περιπτώσεις των Κατακομβιτών Επισκόπων Αντωνίου Abashidze ( + 1952) και Θεοδοσίου Bakhmetev ( +1986). Ο πρώτος αρχικώς αντετάχθη εις το αυτοκέφαλον της Ουκρανίας, το 1941 όμως, με την εισβολήν των Γερμανών προέβη μαζί με άλλους Αρχιερείς, ( τον Επίσκοπον Παντελεήμονα Rudik, τον Κατακομβίτην Επίσκοπον Ηλίαν και τον Επίσκοπον Μακάριον), εις την δημιουργίαν ανεξαρτήτου από το Σεργιανιστικόν Πατριαρχείον Μόσχας Εκκλησίας εις την Ουκρανίαν  και εχειροτόνησεν Επισκόπους, όπως τον Θεοδόσιο Bakhmetev. Ο δεύτερος το 1940 εγκατεστάθη εις την Λευκορωσίαν, όπου έγινε Ηγούμενος Μονής της Αυτονόμου Λευκορωσικής Εκκλησίας και Αρχιμανδρίτης. Το 1942 εχειροτονήθη Επίσκοπος Πίνσκ, εις την Λαύραν των Σπηλαίων του Κιέβου, από Ιεράρχες της Αυτονόμου Εκκλησίας της Ουκρανίας, τον Αντώνιον Abashidze, τον Παντελεήμονα Rubik, τον Κατακομβίτην Επίσκοπον Ηλίαν και τον Επίσκοπον Μακάριον.

 Μετά την αποχώρησιν των Γερμανών αι αυτόνομοι δικαιοδοσίαι σταδιακώς διελύθησαν και οι Επίσκοποι αυτοί ηνώθησαν με την υπό τον Μητροπολίτην Αναστάσιον Ρωσικήν Εκκλησίαν της Διασποράς (ο Επίσκοπος Θεοδόσιος εμνημόνευεν μέχρι τον θάνατόν του τον Μητροπολίτην Φιλάρετον).

 Είναι άξιον σημειώσεως, ότι μεταξύ των Επισκόπων των αυτονόμων εκείνων δικαιοδοσιών (συγκεκριμένως της Ουκρανικής), ήτο και ο έπειτα Αρχιεπίσκοπος Χιλής Λεόντιος Φιλιππόβιτς, ο οποίος φέρεται ότι συνέπραξεν το 1962 με τον Ακάκιον Παππάν εις την χειροτονίαν των Φλωρινικών.

 Η χειροτονία του Επισκόπου Βίκτωρος το 1949 χαρακτηρίζεται από τον κ. Μπισίρ ως σιμωνιακή, διότι δήθεν οι χειροτονήσαντες Αρχιερείς πληρώθηκαν από κάτι αντίστοιχο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Πρόκειται περί ανακριβείας. Οι χειροτονήσαντες Αρχιερείς τον Πρεσβύτερον Βίκτωρα εις Επίσκοπον, έπραξαν τούτο διότι ήλπιζον εις την δημιουργίαν μιας αντικομμουνιστικής Ρουμανικής δικαιοδοσίας, αντιστοίχου της Ουκρανικής και Λευκορωσικής τας οποίας εξεπροσώπουν. Περαιτέρω ο Επίσκοπος Βίκτωρ εχειροτονήθη από Επισκόπους<<εν τόπω και χρόνω Παλαιοημερολογίτας>>, οι οποίοι δεν είχον κοινωνίαν με καμμίαν επίσημον τοπικήν Εκκλησίαν. Εις την γραμματεία της Ρωσικής Διασποράς ασφαλώς δεν υπάρχουν έγγραφα δια την χειροτονίαν αυτήν, διότι οι Αρχιερείς οι οποίοι την ετέλεσαν δεν ήσαν μέλη της.

VI. Η δραστηριότης του Επισκόπου Βίκτωρος εις την Ρουμανίαν

 Ο κ. Μπισίρ, ισχυρίζεται, ότι ο Επίσκοπος Βίκτωρ μετά την αποφυλάκισίν του έζη εις το Βουκουρέστι πάμπτωχος και εις αυτή την κατάστασιν τον επλήρωσαν, οι <<Παλαιοημερολογίται της νοτίου Μολδαβίας>>. Το αληθές είναι ότι ο Επίσκοπος Βίκτωρ, μετά την αποφυλάκισίν του, έζη υπό καθεστώς κατ' οίκον περιορισμού και με μεγάλην δυσκολίαν επεσκέφθη την Μονήν Σλατιοάρας, όπου συνηντήθη με τον Μητροπολίτην Γλυκέριον και τους λοιπούς Αρχιερείς, από τους οποίους έγινε δεκτός ως Επίσκοπος. Με τον Μητροπολίτην Γλυκέριον ο Επίσκοπος Βίκτωρ διέκοψεν κάθε σχέσιν, όταν επληροφορήθη ότι τας χειροτονίας του 1955 είχε τελέσει ο νεοημερολογίτης Επίσκοπος Γαλακτίων.

 Κατόπιν όλων αυτών, ο Επίσκοπος Βίκτωρ έγινεν δεκτός από τους <<Παλαιοημερολογίτας της νοτίου Μολδαβίας>>, κατόπιν της ορθοδόξου Ομολογίας του επί της Εκκλησιολογίας, και με δεδομένην την επισκοπικήν του χειροτονίαν υπό επισκόπων της ιδίας Ορθοδόξου Ομολογίας. Το θέμα αυτό της χειροτονίας του Επισκόπου Βίκτωρος Λέου κατά το έτος 1949, εξητάσθη κατά την διευρυμένην Σύνοδον της 1/14.2.2008 υπό τον Σεβ. Μητροπολίτην κ. Κήρυκον, η οποία και κατέληξεν εις απόφασιν την οποίαν επαναδημοσιεύομεν εις το κύριον και ουσιαστικόν μέρος αυτής.

 <<... Επί του εν λόγω θέματος και με βάσιν τας ιστορικάς πηγάς και τας διαβεβαιώσεις της υπό τον Σεβ/τον κ. Γερόντιον Εξαρχίας, και υπό το φως της Ομολογίας - Εκκλησιολογίας, εξητάσθη και η Αποστολική Διαδοχή των τριών Αρχιερέων, οι οποίοι κατά το 1949 εν Μονάχω της Γερμανίας, εχειροτόνησαν εις Επίσκοπον τον Ιερέα Βασίλειον Λέου, ήδη λαβόντα το μοναχικόν σχήμα και μετωνομασθέντα εις Βίκτωρα. Επ' αυτού προέκυψεν ότι οι Αρχιερείς Σεραφείμ, Στέφανος και Φίλιππος, ( οι οποίοι το 1949 εχειροτόνησαν εις Επίσκοπον τον Βίκτωρα), ήσαν παλαιοημερολογίται εν τόπω και χρόνω, χωρίς από τα μέχρι σήμερον υπάρχοντα ντοκουμέντα να προκύπτη σαφώς, εάν είχον και εκήρυσσον, και πρό και μετά την χειροτονίαν, την απολύτως καθαράν Ομολογίαν - Εκκλησιολογίαν.

 Επ' αυτού ελήφθησαν υπ' όψιν, όσα εν τη ειρημένη ΑΠΟΦΑΝΣΕΙ διετυπώθησαν, ως και η σχετική διδασκαλία του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, όστις αποφαίνεται: <<Εκζητήσωμεν τοίνυν και πολυπραγμονήσωμεν, παρ' ου οφείλομεν κοινωνήσαι, ει την πίστιν ομολογοίη ορθήν, ει μη χρήμασι κεχειροτόνηται, ει μη τι άλλο των κατά τον βίον αυτού υποπτευομένων και ηκουσμένων είτε εξ αιρετικού είτε εκ χρηματοχειροτονήτου, αυτός δε ούτε αιρετικός ούτε εν γνώσει εκ χρηματολήπτου είτουν Σιμωνιακού κεχειροτονημένος, ομολογοίη δε όμως την πάσαν αλήθειαν, την τε πίστιν φυλάττειν και τους κανόνας απαρατρώτους, τους τε κατ' αμφότερα παρατετραμμένους αποβαλλόμενος, ουδείς ημίν λόγος αποχής προς αυτόν ακατάγνωστος γαρ ο τοιούτος κατά τους προδεδηλωμένους αγίους, και δι' αυτών κατά πάντας>>.

 Κατόπιν τούτων επικαλεσθέντες την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος, εμελετήσαμεν περαιτέρω μετά προσοχής και συνέσεως το θέμα, με σαφές το δεδομένον ότι εργαζόμεθα δια την ένωσιν ουχί μετά προσώπου τινός ή προσώπων, αλλά μετά μιάς τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εν προκειμένω μετά της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, η Οποία παραμείνασα απολύτως Ορθοδόξος, διεφύλαξεν από το 1924 ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΝ ΕΝ ΠΑΣΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ, διο η Μητροπολιτική Ιερά Σύνοδος, ομοφώνος ΑΠΕΚΛΕΙΣΕΝ οιανδήποτε άλλην αντιμετώπισιν του θέματος της Αποστολικής Διαδοχής του Επισκόπου Βίκτωρος και των διαδόχων του, μέχρι και των Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου, ήτοι απέκλεισεν το ενδεχόμενον χειροθεσίας επ' αυτών, διότι αύτη (η χειροθεσία) αφορά τους (κακοδόξους) σχισματικούς. Εν προκειμένω, λαμβάνοντες σοβαρώς υπ' όψιν και το γεγονός, ότι εν τη Ορθοδοξία, η Ιερά Σύνοδος, ως θείος θεσμός (όργανον), κατευθυνομένη υπό του Αγίου Πνεύματος και υπό το φως της Ορθοδόξου Ομολογίας - Εκκλησιολογίας της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, δύναται δι' Αποφάσεώς Της, να προσεπικυρώση και αναγνωρίση τας εν λόγω χειροτονίας.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ

 ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ την εν έτει 1949 χειροτονίαν του πρώτου Επισκόπου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, Βίκτωρος Λέου, από την οποίαν (χειροτονίαν) έχει σήμερον την Αποστολικήν Διαδοχήν η Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας. Ωσαύτως ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ και την εν τόπω και χρόνω, ήτοι, λόγω του διωγμού και μή υπάρχοντος ετέρου Ορθοδόξου Επισκόπου, καθ' υπέρβασιν της Κανονικής τάξεως υπό μόνου του Επισκόπου Βίκτωρος Λέου, χειροτονίαν εις Επίσκοπον του αγιορείτου Ιερομονάχου Νήφωνος, με το σύμψηφον του Επισκόπου Βίκτωρος, τελεσθείσας χειροτονίας των Σεβ/των Επισκόπων Κλήμεντος, Κασσιανού και Γεροντίου, ως Κανονικάς, Ορθοδόξους και Εγκύρους. Όθεν την εκκλησιαστικήν ένωσιν και κοινωνίαν εν τω κοινώ Αγίω Ποτηρίω μετά της εν Ρουμανία Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας θεωρούμεν όχι μόνον ΑΚΩΛΥΤΟΝ, αλλά και ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΝ...>> ( <<Ο.Π.>>) Μάιος - Ιούνιος 2008 Α.Τ. 181 ΣΕΛ. 209 - 210)

 Παρακαλούμεν τους Ορθογράφους - Επιστολογράφους κ.κ. Αρχιμανδρίτην Ιάκωβον και Πρεσβύτερον Άνθιμον Μπισίρ, όταν γράφουν να είναι ελεύθεροι και μακράν σκοπιμοτήτων, να μελετούν καλώς τα κείμενα, εις τα οποία αναφέρονται και να είναι μακράν από κακάς σκοπιμότητας.

 Ο Επίσκοπος Βίκτωρ το 1967, εχειροτόνησεν μόνος τον Αρχιμανδρίτην Νήφωνα, εις Επίσκοπον λόγω μή υπάρξεως άλλου Γνησίως Ορθοδόξου Επισκόπου εις την Ρουμανίαν και της αδυναμίας επικοινωνίας με την Ελλάδα, λόγω του κομουνιστικού καθεστώτος της Ρουμανίας, όπου ήδη είχε συγκροτηθεί η περί τον Αοίδιμον Αρχιεπίσκοπον Ματθαίον Ιερά Σύνοδος. Ο Επίσκοπος Νήφων εχειροτόνησεν μόνος τον Επίσκοπον Κλήμεντα, όχι επειδή διεφώνησεν με τον χειροτονήσαντα αυτόν, Επίσκοπον Βίκτωρα, αλλά διότι μετά την ανάληψιν υπό του τελευταίου της ηγεσίας των Ρουμάνων Γνησίων Ορθοδόξων, το κομμουνιστικόν καθεστώς τον περιώρισεν πλήρως εις διαμέρισμα του Βουκουρεστίου, όπου και απεβίωσεν φρουρούμενος, ενεταφιάσθη δε από το Νεοημερολογιτικόν Πατριαρχείον εις την Μονή Τσερνίκας. 

 Από τα προηγούμενα επαρκώς τεκμηριώνεται, ότι η Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία εις την Ρουμανίαν εκφράζεται από τους Σεβ. Επισκόπους κ.κ. Κασσιανόν και Γερόντιον και το υπ' αυτούς <<μικρόν ποίμνιον>> και όχι από το <<μεγάλο ποίμνιο>> του κ. Βλασίου, το μεγαλύτερον του Πατριαρχείου Ρουμανίας ή το ανύπαρκτον του κ. Φλωριανού - Ανθίμου Μπισίρ.

VII. Η σημερινή κατάστασις

των Σεβ. Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου

 Παρά το εμπερίστατον, δεν ισχύει το γραφόμενον εις το εν λόγω Περιοδικόν, ότι << δύο απομονωμένοι Επίσκοποι με ολιγοστόν ποίμνιον προβάλλονται ως η μοναδική Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας>>. Πέραν του ότι εις τα εκκλησιαστικά πράγματα το ζητούμενον είναι ποιοτικόν, ήτοι, η Ομολογία - Εκκλησιολογία και όχι ποσοτικόν ( ο αριθμός των μελών), η δικαιοδοσία των Σεβ. Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου με δεκάδα Κληρικούς, τρεις μονάς όπου μονάζουν 50 περίπου μοναχοί και μοναχαί και ωρισμένας χιλιάδας ποιμνίου πιστών Ορθοδόξων ( μόνον εις την πανήγυριν της Ζωοδόχου Πηγής 2008 συμμετείχον περί τους 1.500 πιστούς), είναι ασφαλώς αριθμητικά μεγαλύτερη από πολλές Μητροπόλεις του Πατριαρχείου ΚΠόλεως ( λ.χ. εκείνη της Σουηδίας), αλλά και της Ελλάδος ( εκείνη των Κυθήρων).  

 _________________

 (*) Μάλιστα, αν ο Αλέξανδρος πράγματι ταυτίζεται με τον <<Άρχοντα>> που επισκέφθηκε τον αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ και αν πράγματι δεν απέθανεν το 1825, αλλά εσκηνοθέτησεν τον θάνατόν του και έζησεν εις την Σιβηρίαν μίαν ζωήν μετανοίας ως λαϊκός Στάρετς Θεόδωρος Κούσμιτς (άποψιν την οποίαν δέχονται πολλοί ερευνηταί), φαίνεται ότι εδέχθη από τον Μεγάλον αυτόν Όσιον τον <<κανόνα>>, διότι <<επέβαλε βιαίως νεωτεριστικούς και αντορθοδόξους θεσμούς αποστατώντας από την Εκκλησίαν και ακολουθώντας τον δυτικόν σκοταδισμόν και τα ονομαζόμενα <<φιλελεύθερα>> κηρύγματά του>>. ( Βλ. <<Όσιος Νεκτάριος - Ο τελευταίος μεγάλος Στάρετς της Όπτινα>>, έκδοσις Ι.Μ. αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου Καλάμου Αττικής, σελ. 58 και V. Jarintzeff, <<Ρωσία, η χώρα των άκρων>>, σελ. 133 - 152). Ασφαλώς μεταξύ των νεωτερισμών που επέβαλεν ο Τσάρος Αλέξανδρος, είναι και η απαγόρευσις του Ορθοδόξου τύπου Βαπτίσματος.

(**) Βλ. Ene Bransite, <<Despre inovatii in sarvisire servicillor divine. Για τις καινοτομίες στην τέλεση των Ιερών Ακολουθιών>>, εις το περιοδικόν <<Studii Theologice>>, 1593, τεύχος 3-4. Επίσης Liviu Streza, << Pastrarea unitatii in sanirsirea culutului divin si importanta ei pentru unitatea Biserici Orthodoxe Romane - Combaterea inovatiilor si practilor liturgice necanonice. Η διατήρηση της ενότητας στην τέλεση της θείας Λατρείας και η σημασία της για την ενότητα της Ορθοδόξου Ρουμανικής Εκκλησίας. Καταπολέμηση των αντικανονικών Λειτουργικών καινοτομιών και πρακτικών>>, εις το Περιοδικόν <<Mitropolia Ardealului>>, 1989, τεύχος 2 και του ιδίου <<Botezul in difertie rityri liturgice crestine. Το Βάπτσιμα στους διαφόρους Χριστιανικούς Λειτουργικούς τύπους>>, Διδακτορική Διατριβή. 

     

''Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ''

 ( Το κείμενο που ακολουθεί, καλό θα ήταν να το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους οι ''Επίσκοποι'' και οι οπαδοί των <<πέντε>>, τα σχίσματα που έχουν προκύψει από αυτήν την παράταξη αλλά και οι πιστοί ακόλουθοι της ''συνόδου'' του φερομένου ως ''αρχιεπ/που'' και ηγουμένου κ. Στεφάνου Τσακίρογλου.Οι δε τελευταίοι, ακόμη και εις αυτό το θέμα, ενώ το 1995 είχαν ηγηθεί ενός Ορθοδόξου αγώνος, ο οποίος τα θέματα των εικόνων τα τοποθετούσε εις την σωστή τους θέση και ενώ ο κατά σάρκα αδερφός του κ. Στεφάνου ''μοναχός'' Μάξιμος, είχε αποστείλει εις τον πρώην Θεσσαλονίκης κ. Χρυσόστομο Μητρόπουλο επιστολή εις την οποία παρουσίαζε τις σωστές θέσεις περί της Ορθοδόξου Εικόνος της Ανατάσεως του Κυρίου ( της εις Άδου Καθόδου), εν τούτοις όμως, έρχονται σήμερα οι συγκεκριμένοι άνθρωποι και ασπάζονται τις εικόνες εκείνες που οι ίδιοι το '95 εξεδίωξαν ως κακόδοξες, δείχνοντας έτσι πως ο τότε αγώνας της Εκκλησίας έναντι του σχίσματος των <<πέντε>> ήταν τελικά <<λανθασμένος>>. Δυστυχώς από αυτό και μόνο, κανείς μπορεί να καταλάβει πως εις το μυαλό του ''αρχιεπ/που'' και ''ηγουμένου'' κ. Στεφάνου επικρατεί πλήρη σύγχυση... Εκτός αν η αποδοχή και η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ των εικόνων αυτών, συμπεριλαμβανομένου και του ότι ποτέ ως όφειλαν δεν κατεδίκασαν τους <<πέντε>> ως σχισματικούς, σημαίνει κάτι για την περεταίρω συμπόρευση των δύο αυτών <<συνόδων>> (πέντε και ''αρχιεπ/που'' Στεφάνου).  

 Όπου λάμπει το Φως, εκεί διαλύεται το σκοτάδι. Όπου θριαμβεύει η ζωή, εκεί καταργείται ο θάνατος. Ο Χριστός, ο ζωοδότης, κατεβαίνει στον Άδη και διαλύεται το σκοτάδι! Με την ανάσταση του Χριστού το σκοτάδι του Άδη γεμίζει από φως. Πως όμως έγινε η Ανάσταση; Ποιος μπορεί να περιγράψει τη μεγαλειώδη εκείνη στιγμή;

 Για την Ορθοδοξία η στιγμή της Αναστάσεως του Χριστού παραμένει ανεικόνιστη. Τόσο τα Ευαγγέλια, όσο και η Παράδοση της Εκκλησίας σιγούν για τη στιγμή αυτή. Η Ανάσταση του Χριστού έγινε θεοπρεπώς με τρόπο απρόσιτο για τα ανθρώπινα μάτια. Τον αναστημένο Κύριο πολλοί τον είδαν, μίλησαν μαζί Του, κλήθηκαν να τον εγγίσουν και να τον ψηλαφήσουν. Κανένας όμως δεν είδε πως έγινε η Ανάστασή του. Γι' αυτό και η Ορθόδοξη εικονογραφία δεν περιγράφει την Ανάσταση, αλλά ιστορεί τη νίκη του Κυρίου κατά του θανάτου με την κάθοδό Του στον Άδη.

 Στη δυτική εικονογραφία βλέπουμε τον Αναστημένο Κύριο, να κρατά το λάβαρο της νίκης, μία σημαία συνήθως κόκκινη, να τινάζεται μ' ένα ζωηρό άλμα μεσ' από τον τάφο, που την πλάκα του σηκώνει ένας άγγελος. Οι στρατιώτες που τον φρουρούσαν πέφτουν κάτω έντρομοι. Όμως σύμφωνα με τις διηγήσεις των Ευαγγελίων, η πέτρα δεν κυλίστηκε για να βγει ο Χριστός, αλλά για να δουν οι άνθρωποι το άδειο μνήμα και να διαπιστώσουν την Ανάσταση. Ο Χριστός αναστήθηκε <<εσφραγισμένου του τάφου>>.

 Στη δυτική εικόνα η ανάσταση φαίνεται ότι αφορά μόνον τον Χριστό, που θαμπώνει και συντρίβει τους ανθρώπους με την υπερφυσική δύναμή Του.

 Στην εικόνα της Μονής Δαφνίου ( 11ος αι.), κυρίαρχο πρόσωπο, στο κέντρο, είναι ο Χριστός, με εμφανείς τις πληγές που του προξένησαν τα καρφιά. Είναι ψηλότερος από τα άλλα πρόσωπα και η στάση του σώματός Του δείχνει το δυναμισμό της παρουσίας Του. Πατά με δύναμη τις σπασμένες πύλες του Άδη, που ανοίγει κάτω από τα πόδια Του σαν μαύρη άβυσσος, σαν σπήλαιο σκοτεινό. Στο δεξί Του χέρι κρατάει το τρόπαιο της νίκης, τον Σταυρό και συντρίβει τον άρχοντα του σκότους, το σατανά και μαζί του το θάνατο, που παριστάνεται σαν γέρος αναμαλλιασμένος, τρομαγμένος και αλυσοδεμένος. Με το αριστερό Του χέρι εγείρει (σηκώνει) από μια σαρκοφάγο τον Αδάμ, το σύμβολο του ανθρωπίνου γένους. Πίσω Του ακολουθεί η Εύα με τα χέρια υψωμένα σε δέηση. Μέσα στο σκοτάδι του Άδη είναι πεταμένα και σκορπισμένα κλειδιά, σύρτες και μοχλοί, σα να εκσφενδινίστηκαν από κάποια υπερφυσική δύναμη. Ο θάνατος πλέον νικήθηκε συντριπτικά.

 Η αριστουργηματική παράσταση της Καθόδου στον Άδη, στη Μονή της Χώρας ( αρχές 140υ αι. Παλαιολόγεια Τέχνη), δεσπόζει πάλι ο νικητής του θανάτου, ο Χριστός. Φέρει αστραφτερά και ακτινοβόλα ενδύματα και περιβάλλεται από φωτεινή δόξα, που συμβολίζει το μεταμορφωμένο σώμα Του, τη φωτεινή διάσταση της παρουσίας Του, αλλά και το ανέσπερο φως της βασιλείας Του. Το πρόσωπό Του είναι αυστηρό αλλά και φιλάνθρωπο και περιβάλλεται από φωτοστέφανο δόξας. Ο βηματισμός Του είναι εξουσιαστικός και φανερώνει την ορμή της κυριαρχικής και παντοκρατορικής καθόδου Του, και με δυναμική ζωντάνια και θεοπρεπή συγκατάβαση τραβά τα παραλυμένα χέρια του Αδάμ και της Εύας. Είναι σα να θέλει να ξεριζώσει από την ανθρώπινη φύση τους - και κατ' επέκταση από όλους τους ανθρώπους - το θάνατο.

 Οι προπάτορες, που γνωρίζουν πια ποιος είναι ο Νικητής του θανάτου, αφήνονται ελεύθερα στα χέρια του Χριστού. Στα πρόσωπά τους φαίνεται η έκφραση της αγωνίας αλλά και της ικανοποίησης, γιατί ήλθε η ώρα που περίμεναν τόσους αιώνες, η ώρα της λύτρωσης από τα δεσμά του Άδη.

 Δεξιά και αριστερά στην εικόνα βλέπουμε τους δικαίους και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης με φωτοστέφανα να περιστοιχίζουν το Λυτρωτή τους και να στέκονται με θάμβος. Όταν είδαν τον Κύριο, τον προϋπάντησαν, και τον αναγνώρισαν, δείχνοντας στους άλλους Εκείνον που είχαν προαναγγείλει. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Βαπτιστής και ο Πρόδρομος Ιωάννης, που ζωγραφίζεται να δείχνει με το δάκτυλό του τον Χριστό, αφού, όχι μόνο στη γη, αλλά και στον Άδη υπήρξε ο Πρόδρομός Του. Έτσι παριστάνεται η λύτρωση της ψυχής του Αδάμ και όλων των ψυχών που χρόνια και χρόνια περίμεναν την έλευση του Λυτρωτή.

 Η ανάσταση δεν αφορά μόνον όσους περιγράφει η εικόνα. Η ανάσταση δεν αφορά μόνο το τέλος της ιστορίας. Η ανάσταση μπορεί να βιώνεται και σήμερα από τον καθένα μας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε στάση θριάμβου και δόξας, σε στάση κίνησης και ζωής, σε στάση έγερσης και ανάβασης, κατεβαίνει και στη δική μας ιστορία και στη δική μας ζωή. Απλώνει και σε μας τα παντοδύναμα χέρια της αγάπης Του, για να μας αναστήσει από το σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου, στο φως και τη χαρά της αληθινής ζωής. Αυτός, αν είναι το επίκεντρο της προσδοκίας και της ελπίδας μας, μπορεί να γίνει η Ανάσταση και η ζωή μας>>. 

( <<Προς την ΝΙΚΗ>> Αρ. Τ. 710 Απρίλιος 2009 σελ. 126 - 128)  

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

 Φωτογραφικό υλικό από την Θεία Λειτουργία την οποίαν ετέλεσεν ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών και τοποτηρητής πάσης Κρήτης κ.κ. Κήρυκος την Γ΄ Κυριακή του Ματθαίου 2017  (την περασμένη Κυριακή). 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΤΑΝΖΑΝΙΑΣ.

 ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΦΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΤΑΝΖΑΝΙΑΣ κ.κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ

  

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 Ενημερώνουμε τους αναγνώστες του [ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ] πως το Σάββατο 11/ 24- 06 - 2017, εορτή του ''ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ'' και την Κυριακήν 12/ 25 - 06 - 2017, Γ΄ Κυριακή του Ματθαίου, ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. κ. Κήρυκος, ο και τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Κρήτης και της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Αττικοβοιωτίας και Πρόεδρος της Απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας,  θα μεταβεί εις Κρήτην όπου κατά τις παραπάνω ημέρες θα λειτουργήσει εις τον Ιερόν Ναόν Γενεθλίου της Θεοτόκου Ρεθύμνου. 

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 ‘Εξομολογήθηκες καί κοινώνησες συγχαρητήρια. Εὔχομαι τά θεῖα μυστήρια νά ζωογονήσουν τό πνεῦμά σου, νά φέρουν τήν καρδιά σου πιό κοντά στόν Θεό, νά δώσουν νόημα στήν ζωή σου καί νά ὀχυρώσουν τήν ψυχή σου, γιά νά μπορέσης ἀποκρούοντας ἀποτελεσματικά τίς ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ, νά εὐαρεστήσεις τόν Θεό. Πάνω ἀπ’ ὅλα πάντως εὔχομαι καί ἐλπίζω νά βιώνεις τήν χαρά τῆς σωτηρίας πού ἔφερε ὁ ‘Ιησοῦς Χριστός. Γιατί ὁ Χριστός εὑρίσκεται τώρα μέσα σου. Καί ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ σωτηρία.Κάποτε ταξείδευε ὁ Κύριος μέ τούς μαθητές του στήν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας. Ξέσπασε, ὅμως, ἀνεμοθύελλα καί τό πλοῖό τους κινδύνευε. Στό μεταξύ ὁ Ἰησοῦς εἶχεν ἀποκοιμηθῆ. Οἱ ἀπόστολοι Τόν ξύπνησαν φοβισμένοι. «Δάσκαλε, δάσκαλε, χανόμαστε»!, φώναξαν. Ἐκεῖνος τότε ἐπετίμησε τόν ἄνεμο καί τήν τρικυμία καί ἔγινε γαλήνη. Ὕστερα εἶπε στούς μαθητές Του: «Ποῦ εἶναι ἡ πίστις σας;» (Λουκᾶ 8, 22-25).Ὅποιος ἔχει πίστη στόν Χριστό, ὅποιος εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό, δέν πρέπει νά φοβᾶται. Ὁ Χριστός, λοιπόν, εἶναι τώρα μαζί σου! Μή φοβᾶσαι μήτε τήν ἐσωτερική, μήτε τήν ἐξωτερική ταραχή. Κράτα ζωντανή τήν πίστη σου στόν Κύριο καί στήν βοήθειά Του, καί ἡ καρδιά σου θά πεῖ μέ βεβαιότητα: «Καί ἄν ἀκόμα πορευθῶ, Κύριε, μέσ’ ἀπό μέρη πού τά σκιάζει ὁ κίνδυνος τοῦ θανάτου δέν θά φοβηθῶ ὅτι μπορεῖ νά πάθω κάτι κακό, γιατί ‘Εσύ εἶσαι μαζί μου» (Ψαλμ. 22,4). Ὅλοι ὅσοι κοινωνοῦν μποροῦν νά ψάλλουν: «Ὃ ἅγιος τῶν δυνάμεων εἶναι μαζί μας. Βοηθός μας εἶναι ὁ Θεός τοῦ Ἰακώβ»(Ψαλμ. 45,8).Τώρα πού ἔχεις ἀνακαινισθεῖ ἀπό τήν θεία Χάρι, τώρα πού ἔχεις ἐνισχυθεῖ ἀπό τό θεῖον ἔλεος, τώρα πού ἔχεις ἀλλοιωθεῖ ἀπό τήν θεϊκή παρουσία, βάδισε στόν δρόμο τοῦ Κυρίου, πού διάλεξες μέ τόση φιλοτιμία. Βάδισε σ’ αὐτόν τόν δρόμο ὡς τό τέλος τῆς ζωῆς σου, ἔχοντας ὡς βακτηρία στήν πορεία σου τήν ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἀγωνίσου ἐπίμονα νά κρατᾶς στό νοῦ σου τόν Θεό, ὥσπου ἡ μνήμη Του νά μή σ’ ἐγκαταλείπει πιά. Ὁ Κύριός μας βρίσκεται σέ κάθε τόπο καί σέ κάθε στιγμή μαζί μας, δίπλα μας, μέσα μας. ‘Εμεῖς ὅμως δέν εἴμαστε πάντα μαζί Του, γιατί δέν τόν θυμώμαστε. Γι’ αὐτό ἄλλωστε κάνουμε καί πράγματα πού ποτέ δέν θά κάναμε, ἄν τόν θυμώμασταν. Ἀγωνίσου, λοιπόν, ν’ ἀποκτήσης τήν εὐλογημένη αὐτή συνήθεια. Δέν χρειάζεται παρά θέληση κι’ ἐπιμονή. Καί δέν ἔχεις παρά ἁπλῶς νά θυμᾶσαι πώς ὁ Κύριος εἶναι κοντά σου, βλέπει τί κάνεις καί γνωρίζει τί σκέπτεσαι. Στήν ἀρχή θά δυσκολευτεῖς λίγο νά κρατήσεις μέσα σου ἀμετάπτωτη αὐτή τήν σκέψη. Μέ τόν καιρό καί μέ τήν προσπάθεια ὅμως, θά συνηθίσεις νά τήν κρατᾶς.  Σιγά – σιγά θά γίνη μόνιμο βίωμά σου. Καί τότε θά δεῖς τήν λυτρωτική ἐπίδρασή της στήν ψυχή σου, πού θά πλημμυρίσει ἀπό εὐλάβεια καί θεῖο φόβο.‘Εμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, γιά τήν εὐκολότερη ἀπόκτηση τῆς ἀδιάλειπτης μνήμης τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε μία εἰδική μέθοδο, τήν ἐπανάληψη τῆς σύντομης προσευχῆς «Κύριε ἐλέησον» ἤ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἤ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν». Ἄν ποτέ δέν ἔχεις ἀκούσει γι’ αὐτή τήν προσευχή, πού λέγεται εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, κι’ ἄν ποτέ δέν τήν ἔχεις κάνει, ἄρχισε ἀπό τώρα νά τήν ἐπαναλαμβάνεις. Ὅταν κάθεσαι, ὅταν βαδίζης, ὅταν ἐργάζεσαι, ὅταν τρῶς, ἀκόμα καί ὅταν βρίσκεσαι στό κρεββάτι, λέγε χωρίς διακοπή καί μέ προσήλωσι τῆς προσοχῆς στίς λέξεις: «Κύριε ‘Ιησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με».  Ἔπειτα ἀπό καιρό ἡ εὐχή θά στερεωθεῖ στή γλῶσσα καί στό νοῦ σου, κι’ ἔτσι θά ἐπαναλαμβάνεται μόνη της. Ἡ ἀδιάλειπτη αὐτή προσευχή ἀποτρέπει τήν διάχυση καί περιπλάνηση τῶν λογισμῶν, ἐμπνέει τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί συντηρεῖ τήν εὐλάβεια.Νά εἶσαι εὐδιάθετη καί χαρούμενη τώρα πού μπαίνεις στό δρόμο τοῦ Κυρίου, τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν οὐράνια βασιλεία. Ὁ Χριστός καί ἡ πάναγνη Μητέρα Του νά σέ βοηθήσουν(‘Από τό Βιβλίο «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» ἐπιστολές Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ ‘Εγκλείστου, Ἔκδοσις Ι. Μονῆς Παρακλήτου).

 ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

 Τό ὄνομα Χριστιανός εἶναι παράγωγον τοῦ ὀνόματος Χριστός. Αἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (ΙΑ, 26) ἀναφέρουν ὅτι στήν ‘Αντιόχεια ἐχρησιμοποιήθη διά πρώτην φοράν τό ὄνομα «Χριστιανός». «Χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν ‘Αντιοχείᾳ τούς μαθητάς χριστιανούς. Τοῦτο κατά τόν Ἐκκλησιαστικόν ἱστορικόν συγγραφέα Εὐσέβιον Καισαρείας (Βιβλ. Β, 2) συνέβη τήν ἐποχήν τοῦ αὐτοκράτορος Τιβερίου (14-37 μ.Χ.). Γράφει ἐπακριβῶς ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας: «Τιβέριος οὖν, ἐφ’ οὗ τό τῶν χριστιανῶν ὀνομα εἰς τόν κόσμον εἰσελήλυθεν» (= ὁ Τιβέριος, λοιπόν, ἐπί τοῦ ὁποίου εἰσῆλθεν τό ὄνομα τῶν χριστιανῶν εἰς τόν κόσμον).

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

 Το κείμενο που ακολουθεί, είναι εξαιρετικά αφιερωμένο εις τους πρώην εν Χριστώ αδελφούς μας ''Στεφανίτες''. Ούτοι, ας το διαβάσουν μετά πολύς προσοχής ώστε να καταλάβουν τη επέτυχον το 2005 όταν εκδίωξαν τον Ομολογητή π. Θωμά και το ποίμνιό του από τον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Κάτω Ηλιουπόλεως Αθηνών:

  Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επιβεβαιώνει τα λόγια του αββά Ναζάριου, λέγοντας:

 «Κάθε Χριστιανός πρέπει να περνάει τον καιρό του μέσα στην αγία Εκκλησία του Θεού και να μη λείπει ποτέ από την αγία σύναξη που γίνεται μέσα σ’ αυτή. Γιατί σ’ αυτή μέσα παραμένουν άγιοι άγγελοι, που γράφουν όσους κάθε φορά μπαίνουν, τους παρουσιάζουν στο Θεό και μεσιτεύουν γι’ αυτούς».

 Πέρα από τον προσωπικό φύλακα άγγελο, κάθε ναός επίσης έχει τον άγγελό του, όσο τελούνται ορθόδοξες λειτουργίες εκεί. Αν γίνει ‘κατάληψη’ του ναού από αιρετικούς ο άγγελος αποχωρεί. Στη Νικόπολη κάποτε (που αποτελούσε μητρόπολη της Μικράς Αρμενίας) ο ορθόδοξος επίσκοπός της είχε δεχτεί την πίστη των αρειανών και έγινε όργανο των αιρετικών, με αντάλλαγμα λίγη πρόσκαιρη ανθρώπινη δόξα. Οι χριστιανοί έπαψαν να πηγαίνουν στους ναούς όπου συνήθιζαν να εκκλησιάζονται, όπου συνέχιζε να μνημονεύεται ο πρώην επίσκοπός τους∙ οι ναοί είχαν πλέον καταληφθεί από τους αιρετικούς. Πηγαίναν στο ύπαιθρο ή σε σπίτια να κάνουν τις ακολουθίες τους.

 Σε μια επιστολή του προς τους χριστιανούς της Νικοπόλεως, ο Μ. Βασίλειος έγραφε:

 «Σας λυπεί ότι εκδιωχθήκατε από τους τοίχους των ναών; Όμως θα εκκλησιάζεστε τώρα κάτω από την σκέπη του Θεού του ουρανού, και ο φύλακας Άγγελος της Εκκλησίας έφυγε κι αυτός μαζί σας. Επομένως σε κενούς οίκους συναθροίζονται καθημερινά εκείνοι, προετοιμάζοντας μεγάλο κρίμα για τον εαυτό τους εξ αιτίας της διασποράς του λαού».

 Με τον άγιο Χρυσόστομο παρόμοια. Όταν είχε καταδικαστεί ο άγιος από τη σύνοδο στη Δρυ ζήτησε από τον λαό που παρευρίσκονταν στο ναό να προσευχηθούν λίγο πριν αναχωρήσει για την εξορία:

 «Ελάτε, είπε, κι αφού προσευχηθούμε ας συνταχθούμε με τον άγγελο της Εκκλησίας».

 Να συνταχθούμε με τον άγγελο της εκκλησίας. Ο άγγελος του ναού δεν μένει απαραίτητα και δια παντός στο γνώριμο περιβάλλον, εκεί που συνηθίσαμε που μεγαλώσαμε, αποκτήσαμε φίλους και γνωριμίες, εκεί που ζήσαμε και γνωρίσαμε τον Χριστό. Ο άγιος Χρυσόστομος μας βεβαιώνει με τη γνωστή του σαφήνεια, ότι παίρνει τα ‘πράγματά’ του κι ο άγγελος και φεύγει κι αυτός μαζί μας όταν οι εκκλησιαστικές προδιαγραφές αλλοιώνονται.

 Καθώς κι ο βιογράφος του Παλλάδιος στη συνέχεια αναφέρει:

«Συνεξήλθε μαζί του [με τον άγιο] και ο άγγελος της εκκλησίας, επειδή δεν υπέφερε την ερημία της, για την οποία είχαν εργαστεί οι αρχές και εξουσίες των πονηρών πνευμάτων, οι οποίες κατάντησαν την εκκλησία αμαρτωλό θέατρο».

 Κάποιοι ορθόδοξοι ρώτησαν τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη αν μπορούν να μπαίνουν για να προσευχηθούν σε ναούς που έχουν καταλάβει οι αιρετικοί. Ο άγιος, αφού μνημόνευσε τα λόγια του Μ. Βασιλείου που αναφέραμε πιο πάνω, απάντησε αποκλείοντας τέτοιο ενδεχόμενο και πρόσθεσε ότι οι ναοί αυτοί έχουν ερημωθεί. Από τότε, λέει, που μπήκε η αίρεση έφυγε (‘πέταξε’ λέει επί λέξει) ο άγγελος και έγινε κοινό σπίτι ο ναός.

(Από το περιοδικό ΚΙΒΩΤΟΣ, τεύχος 25, καλοκαίρι 2011, σελίδες 25 -28)

 Η περί τον ''αρχιεπ/πον'' και ''ηγούμενον'' κ. Στέφανον Τσακίρογλου ''σύνοδος'', λίαν προσφάτως, κι αφού δεν αρκέσθηκε εις όσα μέχρι σήμερον έχει καταλάβει, ηθέλησεν να υφαρπάξει και τον Ιερόν Ναόν Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα. Δια τον λόγον αυτόν είχε κινήσει δικαστήρια εις βάρος του Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κηρύκου, του και Τοποτηρητού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Προέδρου της Πανορθοδόξου Ιεράς Συνόδου, αλλά και εις βάρος λαϊκών που αποτελούσαν τον σύνδεσμο των ενοριτών. Μάλιστα κάποιοι εκ του στενού φιλικού κύκλου του κ. Στεφάνου εκφόβιζαν τον Μητροπολίτη Κήρυκο και τους λαϊκούς που αποτελούσαν τον σύνδεσμο, πως η απόφαση του δικαστηρίου θα κατάφερνε να τους φέρει πίσω από τα κάγκελα. Δυστυχώς όμως δι' εκείνους,  Ο Θεός είχε άλλα σχέδια και έτσι εν τέλει το δικαστήριο έληξε υπέρ της Απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία εκπροσωπείται υπό του Σεβ/του κ. Κηρύκου. Την τελική αυτή απόφαση του δικαστηρίου, οι άνθρωποι της ως άνω ''συνόδου'', ας την προσέξουν πάρα πολύ διότι κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν πρόκειται περί καθαρής ενέργειας της Θείας Πρόνοιας!!!    

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΟΖΕΒΙΤΟΥ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ

'Ηρωτήθην πώς ενώ ὁ π. Ἰωάννης ο Χοζεβίτης ἔζησε κάτω από τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον δέν ἀναγνωρίζουμε ὡς Ὀρθόδοξον, ἐμεῖς τιμοῦμε αὐτόν ως αγιον. Τήν ἰδίαν ἐρώτησιν εκανα εγώ ὁ ἴδιος πρό εικοσαετίας, ὅταν ὁ ὑποτακτικός τοῦ π. Ιωάννου ὁ π. Ιωαννίκιος μοῦ ειχε γράψει νά πάω στά Ἱεροσόιλυμα νά ἐκδώσουμε τόν βίο του. Εγώ ἀπόρησα καί ειπα πώς θά συμβάλω εἰς τήν ἔκδοσιν τοῦ βίου τοῦ ὡς ἁγίου τιμωμένου ἀπό τό Πατριαρχεῖο τήν στιγμή πού δέν ἀναγνωρίζουμε τό Πατριαρχεῖο Ἰεροσολύμων ὡς Ὀρθόδοξο. Καί μοῦ ἐξήγησε ὁ π. Ἰωαννίκιος, ὅτι ὁ γέροντάς του, τού οποίου τό λείψανον διασώζεται ἀδιάφθορον, ειχε τήν ὁμολογία τοῦ Αγίου Πατρός Ματθαίου καί ποτέ δέν συλλειτούργησε μέ νεοημερολογίτες, οὔτε καί μέ παλαιοημερολογίτες πού επικοινωνούν μέ τούς νεοημερολογίτες. Τώρα μάλιστα πού ενωθήκαμε μέ τούς Ρουμάνους μάθαμε οτι ὁ π. Ἰωάννης ειχεν ἐπικοινωνία μαζί τους καί τούς συνιστοῦσε πάντα νά ἔλθουν στήν Ελλάδα νά συναντήσουν τούς 'Επισκόπους πού ἐχειροτονήθησαν από τόν Βρεσθένης Ματθαίο. 'Επίσης καί σέ αλλους πού τόν ερωτοῦσαν ἔλεγε: "Νά πᾶτε στούς 'Επισκόπους τούς ὁποίους ἐχειροτόνησεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος. Ειναι οἱ μόνοι Ὀρθόδοξοι". Πέραν αὐτού τό ὅτι τόν τιμοῦν ὡς ἅγιο τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἤ τό Πατριαρχεῖο Ρουμανίας, ὅπως τό Πατριαρχειο Μόσχας τιμᾶ τόν ἅγιο Θεοδόσιο Καυκάσου, γιά τά θαυματα ἐνῶ ἀποκρύπτουν τήν Ομολογία του, αυτό δέν ἐμποδίζει καί ἐμας νά τόν τιμοῦμε ως αγιο, τουναντίον ειναι χρέος μας νά τόν τιμήσουμε καί νά ὑπογραμμίσουμε τήν καλήν του Ὁμολογίαν. Εμεῖς τόν τιμάμε, οχι διότι τόν ανεκήρυξαν τά μή Ορθόδοξα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων καί Ρουμανίας, αλλά διότι γνωρίζουμε πλέον περί τῆς ἀσκήσεώς του, περί τῆς Ὁμολογίας του, περί τῶν θαυμάτων πού επετελέσθησαν ἐν ὅσω ἀκόμη ζοῦσε. Προσωπικά πιστεύω ὅτι τό θαῦμα τῆς ἑνώσεως Ἑλλήνων, Ρουμάνων, Ρώσων κλπ. τό 2008 ειναι ἀποτέλεσμα τῶν προσευχῶν τῶν ἁγίων τούτων τριῶν Ὁμολογητῶν, οἱ ὁποῖοι καί ἐν ὅσω ἔζων ἦσαν ἑνωμένοι μέ τήν κοινήν καλήν Ὁμολογίαν, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησίν των παραμένουν ἑνωμένοι είς τόν ουρανόν, καί θέλουν καί ἡμεῖς νά βαδίζωμεν οὕτω. Ὁ ἅγιος πατέρας Ματθαῖος ἄλλωστε ειπε: "Αυτή ἡ σπίθα (τῆς Ὁμολογίας) δέν θά σβήση ποτέ. Θά φανῆ ὅτι σβήνει πρός στιγμήν αλλά μετά θά διαδοθῆ σέ ὅλα τά ἔθνη. Ὁ ἅγιος Θεοδόσιος τοῦ Καυκάσου ειπε στούς Κατακομβίτας τῆς Ρωσίας ὅταν τόν ρωτοῦσαν πού μάς ἀφήνεις;Από τήν Ἑλλάδα θά πάρετε τήν Αποστολική Διαδοχή ὅπως πρό χιλιών ετῶν τήν πήραμε α'πό τήν Κωνλι. Καί ἄφησε καί κάποια ἱερά ἀντικείμενα, διά τόν Ἕλληνα Ὀρθόδοξο 'Επίσκοπο πού θά ἐπισκεφθῆ τόν τάφο του. Ὁ δέ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χοζεβίτης διά τόν λόγον τοῦ ἡμερολογίου ἔφυγε ἀπό τήν Ρουμανία καί ὅπως εγράψαμε παραπάνω συνιστοῦσε πάντοτε ως μόνους Ὀρθοδόξους ἐπί τῆς γῆς τούς "Ματθαιϊκούς" 'Επισκόπους". Εχουμε πολλές μαρτυρίες διά τά ἀνωτέρω καί ἐλπίζω οτι ἡ Ἱερά Σύνοδος θά ἐκδώσει σχετικόν Τόμον.

Προσευχή, Αγίου Δημητρίου τού Ροστώφ!!!

 Ψυχή χωρίς προσευχή είναι καταδικασμένη να πεθάνει από πνευματική ασφυξία, όπως το σώμα όταν στερηθεί το οξυγόνο.

 Δυο ειδών προσευχές έχουμε: την κοινή, τη φανερή· και την ατομική, τη μυστική. Η κοινή προσευχή πρέπει να γίνεται πάντοτε σύμφωνα με την τάξη και το τυπικό που ορίζει η Εκκλησία μας. Στην κοινή προσευχή δεν έχουμε δικαίωμα ν' αυτοσχεδιάζουμε, όπως κάνουν οι αιρετικοί.  Έχει τον καθορισμένο χρόνο και το καθορισμένο από την Εκκλησία περιεχόμενό της: μεσονυκτικό, όρθρος, ώρες, λειτουργία, εσπερινός, απόδειπνο. Το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, που συγκροτεί ολόκληρη την Εκκλησία, όρισε αυτές τις προσευχές, για να λατρεύεται και να δοξάζεται αδιάκοπα ο αληθινός Θεός στη γη από τους ανθρώπους, όπως δοξάζεται στον ουρανό από τους αγγέλους.

 Η ατομική προσευχή δεν είναι προκαθορισμένη. Είναι η προσωπική συνομιλία και επικοινωνία του ανθρώπου με τον ουράνιο Πατέρα του, του πλάσματος με τον Πλάστη του. Αυτή η προσευχή, διδάσκει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, ως προς την ποιότητά της είναι συνουσία και ένωσις ανθρώπου και Θεού· και ως προς την ενέργεια της, έχει τέτοια και τόση δύναμη, ώστε συντηρεί και διατηρεί τον κόσμο, συμφιλιώνει με τον Θεό, σβήνει πλήθος αμαρτημάτων, σώζει από τους πειρασμούς, συντρίβει τα τεχνάσματα των δαιμόνων, γεννά όλες τις αρετές, χορηγεί τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τρέφει την ψυχή, φωτίζει τον νου, διαλύει τη λύπη και την ακηδία, σβήνει τον θυμό, καλλιεργεί την ελπίδα, καθρεπτίζει την πνευματική πρόοδο, αποκαλύπτει τα μέλλοντα.

 "Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου, και κλείσας την θύραν σου προσεύξαι τω Πατρί σου τω εν τω κρυπτώ" (Ματθ. 6. 6). "Ταμιείον" πνευματικό είναι η καρδιά πού ενώνεται με τον νου και γεννά ό,τι ο άγιος Θεοφύλακτος ονομάζει μυστική διάνοια. Εκεί μέσα επιτελείται η εσωτερική προσευχή. Δεν χρειάζεται να κινηθούν τα χείλη, να χρησιμοποιηθούν βιβλία, να επιστρατευθούν τα μάτια και ή γλώσσα και οι φωνητικές χορδές· χρειάζεται όμως ν' ανυψωθεί ο νους προς τον Θεό και να βυθισθεί μέσα σ' Αυτόν.

 Το πνευματικό "ταμιείον" της καρδίας σου χωρεί και κλείνει μέσα του ολόκληρο τον Κύριο και τη βασιλεία των ουρανών, καθώς ο ίδιος διαβεβαίωσε: "Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν" (Λουκ. 17. 21). Η καρδιά, εξηγεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, είναι μικρό όργανο, αλλά μέσα της χωρούν τα πάντα: εκεί ο Θεός, εκεί οι άγγελοι, εκεί η αιώνια ζωή και βασιλεία, εκεί οι άγιοι, εκεί ο θησαυρός της χάριτος. Σ' αυτό λοιπόν το εσωτερικό καρδιακό ταμείο ν' αποσύρεσαι συχνά, να συγκεντρώνεις όλο σου τον νου, να παρίστασαι νοερά ενώπιον του Θεού και να επικοινωνείς μαζί Του μυστικά, με πνευματική θέρμη και ζώσα πίστη, ασκούμενος στη νήψη, για να εξελιχθείς "εις άνδρα τέλειον".

 Μάθε τον άριστο τρόπο της προσευχής: Πρώτα ν' απευθύνεις στον Θεό ειλικρινή και βαθιά ευχαριστία "πάντων ένεκεν". Στη δεύτερη θέση βάλε την εξομολόγηση των αμαρτιών σου, με μετάνοια, συναίσθηση και συντριβή ψυχής. Και τελευταία ας αναφέρεις τα αιτήματά σου προς τον ουράνιο Πατέρα σου.

 Αν προσεύχεσαι πολύν καιρό και ο Θεός δεν εισακούει τα αιτήματά σου, οπωσδήποτε τούτο συμβαίνει για τρεις αίτιες: Ή διότι ζητάς κάτι πριν έρθει η κατάλληλη ώρα, ή διότι ζητάς ανάξια και υπερήφανα, ή διότι ο παντογνώστης Κύριος γνωρίζει πως αν εκπληρώσει την επιθυμία σου θα πέσεις κατόπιν σε υπερηφάνεια ή σε αμέλεια.

 Υπάρχει προσευχή ευάρεστη στον Θεό και καρποφόρα. Και υπάρχει προσευχή βδελυκτή στον Θεό και άκαρπη. Αν θέλεις να δεχθεί ο Κύριος την προσευχή σου, πλησίασέ Τον με πολλή ταπείνωση και συντριβή, με καθαρούς τους λογισμούς, με βαθιά εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, με καθαρή την καρδιά από την οργή και τη μνησικακία, με Πνεύμα μαθητείας και υπακοής στο θέλημά Του. Αυτές είναι οι βασικές προϋποθέσεις τής καρποφόρας προσευχής.

 "Προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε ώσπερ οι εθνικοί, δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται" (Ματθ. 6. 7), λέει ο Κύριος. Και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος πάλι διδάσκει: "Μη ζητάς να λες πολλά στην προσευχή σου, για να μη διασκορπισθεί ο νους σου αναζητώντας λόγια. Ένας λόγος τελωνικός εξιλέωσε τον Θεό, και ένας λόγος πίστεως έσωσε τον ληστή. Η πολυλογία στην προσευχή πολλές φορές δημιούργησε στον νου φαντασίες και διάχυση, ενώ αντιθέτως η μονολογία συγκεντρώνει τον νου".

 Γι' αυτό ασκήσου στην αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή, τη νοερά προσευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με", υπακούοντας στα λόγια του απόστολου: "Θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι... ή μυρίους λόγους εν γλώσση" (Α' Κορ. 14. 19). Αν αυτή η προσευχή γίνει η αναπνοή της ψυχής σου, θα σε οδήγηση κατ' ευθείαν στη μυστική ένωση με τον Κύριο.

 Την αληθινή και καθαρή προσευχή δεν μπορεί να σου τη διδάξει άλλος, εκτός από τον Κύριο.

 Η προσευχή δεν έχει άλλο δάσκαλο εκτός από τον ίδιο τον Θεό, "τον διδάσκοντα άνθρωπον γνώσιν και δίδοντα ευχήν τω ευχομένω" (Ψαλμ. 93. 10 - Α' Βασ. 2. 9). Γι' αυτό μιμήσου τον μαθητή εκείνο που με απλότητα παρακάλεσε τον Χριστό: "Κύριε, δίδαξον ημάς προσεύχεσθαι" (Λουκ. 11. 1).

Η ενότης της Εκκλησίας!!! ( Υπ' όψιν του λαού και της ''Συνόδου'' του ''Αρχιεπ/που'' κ. Στεφάνου)

 Η Εκκλησία μας εύχεται συνέχεια «υπέρ της των πάντων ενώσεως. Ενότητα ζήτησε ο Χριστός δια την Εκκλησίαν Του εις την Αρχιερατικήν Του προσευχή, «ίνα ώσιν εν πάτερ, είπε, καθώς ημείς εν εσμέν». Όπως είναι ενωμένα τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, έτσι πρέπει να είναι ενωμένοι και οι πιστοί. «Καθώς ημείς». Η αληθινή ενότητα ξεκινάει και έχει πρότυπο την Αγίαν Τριάδαν.

  Η Ενότητα αυτή είναι οριζόντια και κάθετος. Ενότης με τον Θεόν και με τους συνανθρώπους μας.  Η ενότητα μεταξύ των ανθρώπων είναι αληθινή, όταν είναι ενότης εν Χριστώ, όταν δηλαδή οι άνθρωποι είναι ενωμένοι με τον Θεόν. Η κοινωνία μας με τον Τριαδικό Θεό εξασφαλίζει και την γνησιότητα της μεταξύ μας ενότητος και κοινωνίας.

  Όταν λοιπόν ο Χριστός ομιλεί στην Αρχιερατική του προσευχή δια ενότητα, δεν ομιλεί δια μίαν εξωτερικήν, τυπικήν ενότητα, αλλά δια νότητα στο Σώμα του Χριστού, ενότητα εν τη Εκκλησία που είναι ζώσα πραγματικότης.

  Οι άγιοι Πατέρες αυτήν την ενότητα εβίωναν και εκήρυτταν. Έβλεπαν ότι ενότητα μεταξύ των ανθρώπων είναι αδιανόητος χωρίς την ενότητα με τον Θεό. Αυτή η ενότης ήτο πρωτίστως βιωματική. Δια της ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας και διά των καλών έργων ήσαν γνήσιοι φορείς της γνησίας Ορθοδόξου Παραδόσεως και ηγωνίσθησαν εναντίον κάθε είδους παρεκκλίσεως δια να μείνουν ενωμένοι με τον Θεό.

 Έτσι εξηγούνται οι αγώνες που έκαμναν κατά των αιρέσεων. Έτσι εξηγούνται οι αγώνες του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, ο οποίος έλεγεν, ότι «όσον απομακρύνομαι από τους αιρετικούς, τόσον ενώνομαι με τον Χριστό». Το σχίσμα ή η αίρεσις είναι αποκοπή από το Σώμα της Εκκλησίας, από τον Χριστό. Ο δε ακολουθών τον αιρετικόν ή σχισματικόν κατά τους Αγίους Πατέρας βασιλείαν Θεού ου κληρονομεί.

  Είναι μεγάλο λάθος αυτό που λέγουν μερικοί, ότι όλοι οι « Ψευδο - Παλαιοημερολογίτες » είναι μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Μία είναιη Εκκλησία του Χριστού, η αληθινή Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι παρατάξεις (βλέπε σχίσμα πέντε πρώην Μητροπολιτών 1995 και σχίσμα ''Νικολαϊτών" 2005) των « ψευδο - παλαιοημρολογιτών » έχουν αποσχισθή από την πραγματική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων. Αυτοί που τους ακολουθούν έστω και αν κρατούν το παλαιό δεν είναι ορθόδοξοι. Είναι χωρισμένοι από την Εκκλησία του Χριστού. Είναι σχισματικοί και ο ακολουθών τους σχισματικούς είναι εκτόςΕκκλησίας. Είναι ψευδοορθόδοξος.

  Η Εκκλησία εύχεται >, αλλά εύχεται συγχρόνως: >. Η Αγία του Χριστού Εκκλησία εύχεται υπέρ της αληθούς ενώσεως, η οποία σημαίνει ένωση με τον Χριστό δια της Εκκλησίας. Δια τούτο χρειάζεται ο διάλογος, η Ιεραποστολή, δια να καταλάβη ο σχισματικός ή ο αιρετικός, η ο πλανεμένος το σφάλμα του και να επιστρέψει εις την Εκκλησίαν και να ενσωματωθεί εις το Σώμα της Εκκλησίας, και να γίνει μέλος τίμιον του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας.

 Οι Άγιοι Πατέρες αυτόν τον αγώνα έκαμνον. Ηγωνίζοντο να πείσουν τους αιρετικούς να καταλάβουν την αίρεσίν τους και να επιστρέψουν. Ο αιρετικός Άρειος όμως έμεινε αμετανόητος.

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

  Μνήσθητι Κύριε του λαού Σου

 Απόσπασμα ομιλίας του αγίου Επιφανίου Επισκόπου Κύπρου <<εις την αγίαν ανάστασιν του Χριστού>>, η οποία έχει μεγάλην επικαιρότητα και για μας σήμερα λόγω των δυσκολιών που διερχόμεθα και λόγω της ουσιαστικά υποταγής μας εις τα αντίχριστα αποφάσεων>>.

 << ... Με επιμονή ας προσευχηθούμε για τους αδελφούς μας και ας πούμε στον Χριστό: <<Εσύ ο μόνος, τότε και τώρα, αγαθός Θεός και φιλάνθρωπος Δεσπότης, που με το Πάσχα γλύτωσες τους Ισραηλίτες από τη δουλεία της Αιγύπτου και τους χάρισες την ελευθερία με το αίμα του αμνού. Εσύ ο Ίδιος και τώρα με το αμόλυντό Σου Σώμα και το πολύτιμό Σου Αίμα δώρησε στον κόσμο Σου την ελευθερία απ' την πικρή δουλεία>>. Εσύ που δέχτηκες με ευμένεια τον κλαυθμό της αμαρτωλής πόρνης, εσύ δέξου και σήμερα και της δικής Σου Εκκλησίας τον στεναγμό δια την αιχμαλωσίαν της. Εσύ που δέχτηκες την παράκληση του πιστού ληστή, δέξου και του πιστού λαού Σου τη δέηση. Εσύ που δέχτηκες τη μετάνοια και τον στεναγμό του Πέτρου, δέξου και τον δικό μας κλαυθμό που είμαστε φτωχοί. Εσύ που δεν αποστράφηκες τα δάκρυα της Χαναναίας, δέξου και τη μικρή Εκκλησία να προσεύχεται θερμά για τη μεγάλη αιχμαλωσία, και η οποία προς Εσένα τον Θεόν φωνάζει σήμερα και λέει: Θεέ, Εσύ που αναστήθηκες σε τρεις ημέρες από τους νεκρούς, ανάστησε από την υποδούλωση των εχθρών τον πιστό λαό Σου. Εσύ που ανέστησες τον Αδάμ από τους νεκρούς, ύψωσε τη δύναμη των Χριστιανών. Εσύ, νήπιον για χάρη μας, σώσε από τη σφαγή το πλήθος των νηπίων μας. Εσύ, ο και τότε Θεός, που ξενιτεύθηκες μαζί με τη Μητέρα Σου στην Αίγυπτο, φέρε πίσω, από τη μακροχρόνια ξενιτειά τις μητέρες και τα παιδιά τους. Εσύ, που με τη θέλησή Σου πουλήθηκες από τον Ιούδα για χάρη πολλών, σταμάτησε την πώληση του λαού των Εκκλησιών. Εσύ, που δέχτηκες για χάρη μας στην πλάτη μαστίγωμα, και απειλές, και που κοπίασες για μας με την οδοιπορία, παύσε τους κόπους και τις ταλαιπωρίες του λαού Σου. Εσύ, που φώναξες στον Σταυρό, Διψώ, δρόσισε τις ψυχές που διψούν και πεινούν φοβερά. εσύ, που μαζί με τους ανόμους καταδικάστηκες από ανόμους, γλύτωσε κι εμάς από την απόφαση των ανόμων. Εσύ, που γυμνώθηκες ως κακούργος από τους ανόμους, και φυλακίσθηκες από ανόμους, ελευθέρωσέ τους από τα δεσμά της φυλακής. Εσύ, που έδωσες παρηγοριά στην αμόλυντη Μητέρα Σου, από τον θρήνο και τον κλαυθμό που έκανε εξ αιτίας του Σταυρού, Εσύ ο Ίδιος που τότε φώναξες στις Μυροφόρες το Χαίρε, φώναξε ο Ίδιος και τώρα στις Εκκλησίες Σου το <<χαίρεται>>. Εσύ, που καρφώθηκες με τα τίμια καρφιά στα χέρια και τα πόδια, λύσε τα σιδεροδεμένα χέρια και πόδια του πλήθους. Ναι φιλάνθρωπε Δέσποτα, Εσύ που είπες: <<Γεμάτη από λύπη, μέχρι θανάτου, είναι η ψυχή μου>> ελευθέρωσε τον λαόν Σου από τη λύπη και τον θάνατο. Εσύ, που τρυπήθηκες στην πλευρά με τη λόγχη, σπάσε την μάχαιρα των εχθρών με το παντοδύναμό Σου χέρι, και θυμήσου, Δέσποτα, όπως θυμήθηκες τον πιστό Σου ληστή και τον λαό Σου. Εσύ που έχυσες το αμόλυντο Αίμα Σου για χάρη μας, σταμάτησε το άφθονο χύσιμο του αίματός μας. Κύριε, σώσε τον λαό Σου και λυπήσου αυτούς που κληρονόμησες. <<Σήκω επάνω, Γιατί κοιμάσαι, Κύριε;>>. Γιατί δείχνεις μακροθυμία στους εχθρούς; <<Γιατί γυρίζεις αλλού το πρόσωπό Σου, από εμάς; Σήκω και μη μας απωθείς για να μη φτάσουμε στο τέλος μας>>. Μη μας παραβλέπεις ολότελα. Θυμήσου τον Σταυρό Σου, θυμήσου τον λαό Σου, θυμήσου την ευσπλαχνία Σου. Εσύ, Κύριε, που πειράσθηκες με τη θέλησή Σου για σαράντα ημέρες θυμήσου τους πολλούς πιστούς Σου που δοκιμάζονται σε αδιάβατους και άνυδρους τόπους. Θυμήσου, αγαθέ και φιλάνθρωπε αυτούς μαζί μ' εμάς και πρίν από εμάς. Εκείνους τους πιο αξιολύπητους απ' όλους, εκείνους τους πιο ταπεινούς απ' όλους επάνω στη γη. Εκείνους που τους ξέχασαν στην έρημο όλοι οι άνθρωποι, που από το χέρι Σου διώχθηκαν μακρυά. Αυτούς που παιδεύτηκαν πολύ απ' τον θυμό Σου και ελέγχθηκαν πιο πολύ απ' την οργή Σου. Αυτούς, που σαν νεκροί λησμονήθηκαν από τους ανθρώπους, και καταδικάστηκαν να ζουν με τα άγρια θηρία. Αυτούς, των οποίων τη στενοχώρια κανένας δεν τη βλέπει παρά μόνο το δικό Σου ακοίμητο μάτι. Αυτούς, που την ανάγκη τους, Δέσποτα, Εσύ γνωρίζεις και κανένας άλλος, γιατί είναι αποχωρισμένοι και απομακρυσμένοι από τις πόλεις, και έχουν ξεχάσει τις Εκκλησίες και δεν γνωρίζουν τις ημέρες των εορτών...>>.

 Σχόλιον: Η ομιλία αυτή του Αγίου Επιφανίου, όπως φαίνεται από το περιεχόμενό της, εξεφωνήθη εις στιγμάς θλίψεων και αιχμαλωσίας του ποιμνίου του, δι' αυτό και έχει τον χαρακτήρα προσευχής προς τον σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστόν τον οποίον παρακαλεί να τους δείξη την ευεργετικήν του χάριν και να τους επαναφέρη από την σκλαβιά στην ελευθερία. Η προσευχή αυτή του Αγίου Επιφανίου ας γίνη και δική μας προσευχή, και προσευχή ολοκλήρου της Εκκλησίας δια τους πορευομένους <<εν χώρα και σκιά θανάτου>> δηλαδή δια τους αιχμαλωτισθέντας εις την σκληράν δουλείαν της αμαρτίας και της αποστασίας, είτε είναι ούτοι Κληρικοί είναι είναι λαϊκοί, αλλά και δια το έθνος μας, το οποίον τώρα ευρίσκεται εις το χείλος του κρημνού από πάσης απόψεως.