Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 30 Απριλίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ - ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ



 Την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα η Εκκλησία μνημονεύει των Αγίων Μυροφόρων γυναικών και των κηδευτών του Κυρίου Ιωσήφ και Νικοδήμου.
 Ο άγιος Ιωσήφ καταγόταν από την Αριμαθαία, ήταν πολύ πλούσιος και είχε το αξίωμα του Βουλευτή. ''Ων μαθητής του Ιησού, κεκρυμμένος δια τον φόβον των Ιουδαίων, ηρώτησε τον Πιλάτον, ίνα άρη το σώμα του Ιησού'' (Ιω. 19,38). Ο αγ. Νικόδημος ήταν πιθανώς Ιεροσολυμίτης. Φαρισαίος νομομαθής άρχοντας των Ιουδαίων και έγινε μαθητής του Κυρίου στις αρχές του κηρύγματός Του, όταν τον επισκέφθηκε νύκτα (Ιω. 3,1-21). Όταν ο Ιωσήφ ''ήλθεν και ήρε το σώμα του Ιησού'' (Ιω. 19,38), ήρθε και ο Νικόδημος ''φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης ως λίτρας εκατόν. Έλαβον ουν το σώμα του Ιησού και έδησαν αυτό εν οθονίοις μετά των αρωμάτων, καθώς έθος εστί τοις Ιουδαίοις ενταφιάζειν. Ην δε εν τω τόπω όπου εσταυρώθη κήπος και εν το κήπω μνημείον καινόν, εν ω ουδέπω ουδείς ετέθη. Εκεί ουν δια την Παρασκευήν των Ιουδαίων, ότι εγγύς ην το μνημείον, έθηκαν τον Ιησούν'' (Ιω. 19, 39-42). Κατά τον Ευαγγ. Ματθαίο (27,60), ο τάφος εκείνος ήταν του Ιωσήφ. Οι Μυροφόρες ήσαν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως του Κυρίου. Διότι ''διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη, ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν. Και λίαν πρωί της μιάς των Σαββάτων έρχονται επί το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου. Και έλεγον προς εαυτάς. Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος ην γαρ μέγας σφόδρα'' (Μαρκ. 16,1-4). Η αγάπη τους προς το πρόσωπο του Χριστού τις αξίωσε να πληροφορηθούν πρώτες από τον Άγγελο, ότι ''ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε. Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν'' (Μαρκ. 16,6).
 Οι Ιεροί Ευαγγελιστές μνημονεύουν: την Μαρία την Μαγδαληνήν. Την θυγατέρα του δικαίου Ιωσήφ του Μνήστορος Σαλώμη. Την Ιωάννα, σύζυγο του Χουζά, οικονόμου του Ηρώδη. Την Μάρθα και την Μαρία, αδελφές του Λαζάρου. Την Μαρία του Κλωπά. Και την Σωσάννα. Βεβαίως υπήρξαν και άλλες Μυροφόρες (''και αι λοιπαί συν αυταίς'', Λουκ.24,10), με πρώτη την Κυρία Θεοτόκο (η οποία καλείται ''Μαρία Ιακώβου'', Λουκ. 24, 10 και ''άλλη Μαρία'', Ματθ. 28,1 και ''Μαρία Ιωσή'', Μαρκ. 15,47).
 Η αγία Ισαπόστολος και Μυροφόρος Μαγδαληνή, μετά την Ανάληψη του Κυρίου, πήγε στην Ρώμη και ανέφερε την κακοδικία του Ιησού στον Αυτοκράτορα Τιβέριο, με αποτέλεσμα την τιμωρία των υπευθύνων Πιλάτου, Άννα και Καϊάφα. Κοιμήθηκε στην Έφεσο και κηδεύθηκε από τον Απόστολο Ιωάννη. Το αδιάφθορο Λείψανό της ανακόμισε στην ΚΠολη, ο Αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός. Σήμερα το αριστερό της χέρι φυλάσσεται στην Μονή Σιμωνόπετρας. 

ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ



 <<Αι μεν υπό σου ιδρυθείσαι μοναί, μεγάλα ανεδείχθησαν κέντρα Ορθοδοξίας τε και αρετής και συνεχίζουσι τα νύν υπό σου τεθείσαν εν αυτοίς θεοφιλεστάτην παράδοσιν, το είναι εργαστήρια αρετών και τελειώσεως ψυχών και ούτω δειχθήναι επί της γης, Βασιλείας Θεού και Χάριτος κατοικητήρια>>.

 Δυστυχώς εις τις μέρες μας τα πράγματα δεν είναι όπως τα αναφέρει το παραπάνω απόσπασμα εκ του Δοξαστικού της εορτής του Αγίου Πατρός Ματθαίου. Όντως οι μονές που ίδρυσε ο Άγιος Πατέρας, κάποτε, ανεδείχθησαν κέντρα Ορθοδοξίας τε και αρετής. Σήμερον όμως, έχοντας πλέον πέσει εις την κατοχή της Οικογένειας Τσακίρογλου και όχι μόνον, οι μονές αυτές αποτελούν κενά ντουβάρια, τα οποία πλέον στερούνται της Θείας Χάριτος και δεν συνεχίζουν να είναι κέντρα Ορθοδοξίας και αρετής, αλλά κέντρα του Νεοημερολογητισμού Οικουμενισμού, καθώς αυτό μαρτυρεί και η ιδία η <<μοναχή>> Θεολογία, η οποία εις παλαιότερη επίσκεψη που πραγματοποιήσαμε εις την Μονήν της Παναγίας, μας είπε πως τα καταστατικά της Ιεράς Μονής, η ίδια τα έχει δώσει στον Νεοημερολογίτη <<μητροπολίτη Μεσογαίας>> κ. Νικόλαον, κατόπιν της ολοκληρώσεως της ακολουθίας της Ενθρονίσεως, εις την οποία η <<μοναχή>> ήτο παρούσα. Δυστυχώς τι να πει κανείς δι' αυτό; Να κλαύσει; Να θρηνήσει; Μόνον αυτό αρμόζει. Τόσο δια την παρουσία της <<μοναχής>> εις Νεοημερολογιτική Τελετή, όσο και για το κατάντημα των υπό του αγίου Πατρός ιδρυθεισών Ιερών Μονών. Αμφότερες και οι δύο Μονές, τόσο της Παναγίας, όσο και της Μεταμορφώσεως, υπάρχουν δια να ενθυμίζουν εις όλους μας τους παλιούς καλούς καιρούς. Τότε που όλοι ενωμένοι, αγωνιζόμασταν δια την διαφύλαξη της καλής Ομολογίας Πίστεως και της Αποστολικής Διαδοχής, που ο άγιος Πατέρας εμπιστεύθει εις ημάς. Δυστυχώς όμως με το πέρασμα των χρόνων, κάποιοι πρώην εν Χριστώ αδελφοί μας, πρόδωσαν τον άγιο Πατέρα. Το μόνο που εμείς πλέον μπορούμε να κάνουμε, είναι να προσευχόμεθα νύχτα και ημέρα δι' αυτούς, ώστε ο Θεός δια πρεσβειών του Αγίου Πατρός, να τους φωτίσει να επιστρέψουν εις την αλήθεια, εις τα χνάρια του μεγάλου αυτού αγίου ανδρός και νέου στυλοβάτου της Ορθοδοξίας, ώστε κάποια ημέρα όλοι μαζί <<εν ενί στόματι και μια καρδία>>, να δοξάζουμε και πάλι το Πάντιμον και Μεγαλοπρεπές όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!   

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ



 Πως πρέπει νάναι ο Ιερέας; Δε φτάνει μόνο να είναι άγιος, καθαρός και άψαυστος κηλίδος, αλλά και συνετός. <<Νηφάλιον [συνετόν] δει τον Ιερέα είναι (βροντοφωνάζει ο άγιος) και διορατικόν και μυρίους πανταχόθεν κεκτήσθαι τους οφθαλμούς, ως ουχ εαυτώ μόνον, αλλά και πλήθει ζώντων τοσούτω>> (Λογ. Γ΄ περί Ιερωσύνης).
 <<Πριν δεχθείς να γίνεις ποιμήν των ψυχών, εξέτασε προσεκτικά τον εαυτό σου... Αν δεις ότι κάπου δε θα τα καταφέρεις, μη προχωράς. Αν πεις σε κάποιον που δεν είναι κτίστης, να σου κτίσει ένα σπίτι, θα σου πει χωρίς ντροπή πως δε ξέρει. Όσο κι αν τον πιέσεις, δε θα δεχθεί... Ο γεωργός δε θα δεχθεί ποτέ να γίνει καπετάνιος, ούτε ο καπετάνιος στρατηγός, έστω κι αν τους απειλούσαν με μυρίους θανάτους. Λόγω του ότι δεν έχουν πείρα. Φοβούνται να αναλάβουν τέτοιο έργο. Ένας ο οποίος πρόκειται να αναλάβει διαποίμανση ψυχών, θα πρέπει να δεχθεί το αξίωμα, κι ας μην έχει ιδέα από επιμέλεια ψυχών, μόνο και μόνο επειδή διατάζει ο δείνα και εκβιάζει ο τάδε; Εν ημέρα Κρίσεως δε θα μπορέσεις να δικαιολογηθείς, ούτε ότι σε πίεσαν ούτε ότι ήσουν άπειρος... (περί Ιερωσύνης, λόγος δ΄).
 Έτσι ο Ιερέας πρέπει νάναι αξιοπρεπείς και απερηφάνευτος και αυστηρός και γλυκομίλητος και επιβλητικός και κοινωνικός και αδέκαστος και εξυπηρετικός και ταπεινός και ανεπηρέαστος και ορμητικός και πράος... Ένας μονάχα πρέπει νάναι ο οραματισμός του, η οικοδομή της Εκκλησίας και να μη επηρεάζεται σε κάθε του ενέργεια ούτε από φιλία ούτε από έχθρα>>. (περί Ιερωσύνης λογ. Γ΄ 16).
 Δε μιλάμε να έχει κάποιος κωλύματα και να προσέλθει στην Ιερωσύνη, ή να του πει όχι ο πνευματικός του ή ο Επίσκοπος και να επιμένει αυτός να γίνει Ιερέας, ή να δώσει χρήματα για να αγοράσει τη θέση ή, ακόμη χειρότερο, να αποκρύψει κάτι στην εξομολόγηση... Αυτά είναι αδιανόητα για σύνολη την Πατερική Παράδοση... Ο Ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι ο μέλλων κληρικός πρέπει νάναι ηθική και άψογη προσωπικότητα, διότι η ζωή και η αποστολή του μέσα στο κόσμο είναι σαφώς πιο δύσκολη κι από τη μοναχική πολιτεία. Λέγει σχετικά: <<Πόση νομίζεις δύναμη και πόση αυτοκυριαρχία πρέπει νάχει ένας ιερωμένος, για να μπορέσει να τραβήξει τη ψυχή του μακριά από κάθε μολυσμό και να διατηρήσει ανέπαφη την πνευματική του ωραιότητα. 
 Γιατί η ομορφιά του προσώπου και τα βεργολυγίσματα του κορμιού και το επιτηδευμένο περπάτημα και τα τσακίσματα της φωνής και το βάψιμο των ματιών με στίμμι και τα πολυφροντισμένα κτενίσματα και η πολυτέλεια των ενδυμάτων και τα διάφορα χρυσαφικά και τα πετράδια και τα αρώματα των γυναικών και τα αρώματα και οι μυρωδιές... είναι ικανά να ταράξουν την ψυχή, αν δεν τύχει νάναι ολωσδιόλου σκληρή, από τη μεγάλη σωφροσύνη και αυστηρότητα>>. (περί Ιερωσύνης, λόγ. Στ΄ 2). Ακόμη να θυμώνει, να μην φθονεί και να μην εκδικείται. Με άλλα λόγια νάναι κληρικός του μέλλοντος, αγνός, πράος, συνετός, ανεξίκακος και ικανός στο λόγο και στο χειρισμό των ψυχών.
 Τέλος, βασικό προσόν και αρετή είναι η ανιδιοτελής, ανυπόκριτη, εκτενής <<εκ καθαράς καρδίας>> αγάπη. <<Ο γαρ τον Χριστόν φιλών και την ποίμνην Αυτού φιλεί>>. (Προς Ρωμ. 29, δ). Και συνεχίζει: <<Αν οι μητέρες δείχνουν τόση φιλοστοργία στα τέκνα τους, πολύ περισσότερον πρέπει ο Ιερεύς να δείχνει μεγάλη φροντίδα και επιμέλεια για το ποίμνιό του>>. (περί Ιερωσύνης, λογ. β΄,4 και δ΄,6).

 ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

 Δύσκολο λοιπόν, αλά και ωραίο το λειτούργημα του Ιερέως! Ωραίο, αλλά και βαρύ! Βαρύ, αλλά και ωφέλιμο... Μακάρι όσοι προσέρχονται να ακούουν όχι τη φωνή μόνο της καρδιάς τους, αλλά και του θεού Πατέρα... Παλιά, παίζαμε στην αυλή ή στη γειτονιά με τ' αδέλφια μας ή με άλλα παιδιά και κάποια στιγμή μας φώναζε ο πατέρας μας να το βοηθήσουμε σε κάποια δουλειά... αυτή τη φωνή πρέπει να ακούσουμε, για να πούμε ναι στην Ιερωσύνη. Ν' αφήσουμε τα παιγνίδια και να μπούμε στο χρηστό ζυγό του Κυρίου, όχι για εξουσία αλλά για δουλειά πνευματική και διακονία, ως άλλοι Κυρηναίοι να άρουμε το βαρύ σταυρό του Χριστού και της Εκκλησίας μας στο σύγχρονο κόσμο.

ΑΡΑΓΕ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΙΕΡΕΥΣ;

 Η Ιερωσύνη είναι Μυστήριο.
 Είναι όμως και Κριτήριο.
 Και ιδιαίτερα στις μέρες μας είναι και μαρτύριο.
 Στο μυστήριο απαιτεί Πίστη και Ευλάβεια.
 Σαν κριτήριο ζητεί καθαρότητα και φόβο Θεού.
 Σαν μαρτύριο τέλος, θέλει ηρωϊσμό και αυταπάρνηση.
 Στην ψυχή, στην καρδιά, στην ύπαρξη, σε όποια γλώσσα κι αν ακούγεται...
 Όμως σκέπτεσαι το βάρος της;
 Μετράς το μέγεθός της;
 Τρέμεις την ευθύνη της; 
 Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, λέγει ότι:
 <<Διάκονοι πρέπει να γίνονται όσοι νίκησαν τα πάθη!
 Πρεσβύτεροι, όσοι υπέταξαν τους λογισμούς!! και
 Επίσκοποι, όσοι έφτασαν στη Θέωση!!!>>.
 Είμαστε κάπου εκεί κοντά;
 ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΛΗΡΙΚΟΙ;

 <<Το μόνο όνειρο (Από ένα Χειροτονητήριο λόγο) είναι να γίνω το χαλάκι στο κατώφλι της Εκκλησίας>>!
 Αυτός που θα μαζεύει τις λάσπες όλων μας, για να μένει η πίστη και η ζωή μας καθαρή.
 Τίποτε δε θα μούδινε μεγαλύτερη χαρά...
 Όταν κλείσω τα μάτια μου, να φύγω από αυτόν τον κόσμο, εγώ μεν λασπωμένος, αφήνοντας όμως πίσω μου την Εκκλησία και τους αδελφούς μου καθαρούς>>.

Προσευχή (Ανωνύμου Ησυχαστού εν μέρει)

Αλλ' Εσύ Κύριε Ιησού Χριστέ, ο έρως, η Αγάπη, η ηδύτης και ο άρρητος Γλυκασμός, όλων εκείνων που σε αγαπούν εξ όλης των της ψυχής, δυσωπούμενος και αυτών και εμού τα δάκρυα, καθάρισόν με από πάσαν ανομίαν και αμαρτίαν και υπερ χιόνα λεύκανον την μέλαιναν ψυχήν μου. Χάρισαί μοι αγνήν διάθεσιν, ειλικρινή πρόθεσιν και ανιδιοτελή προαίρεσιν και μη μου καταλογίσης τον πόθον μου και το τόλμημά μου ως θράσος και ασέβεια προς το πρόσωπόν Σου και την Εκκλησίαν Σου!

ΑΜΗΝ!!!


ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ


 Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΒΑΡΚΑΡΗΣ

 
 Κάποια μέρα, ένας από τους μεγαλύτερους πανεπιστημιακούς καθηγητές και υποψήφιος του βραβείου Νόμπελ, διάσημος σε όλο τον κόσμο, έφθασε στις όχθες μίας λίμνης.
 Ζήτησε από τον βαρκάρη, να του κάνει το γύρο της λίμνης για να ξεκουραστεί και να απολαύσει τη σπάνια ομορφιά της. Ο βαρκάρης ανταποκρίθηκε με πολύ προθυμία.
 Όταν απομακρύνθηκαν από την ακτή, ο καθηγητής άρχισε τις πειρακτικές ερωτήσεις του.

- Φίλε μου, γνωρίζεις μαθηματικά, τον ρώτησε.
- Όχι, απάντησε συνεσταλμένα ο βαρκάρης.
- Έχεις χάσει το ένα τέταρτο της ζωής σου, ήταν η απάντηση του καθηγητή.
- Μήπως ξέρεις αστρονομία; συνέχισε το πείραγμα.
- Όχι, απάντησε ο βαρκάρης.
- Έχεις χάσει τα δύο τρίτα της ζωής σου. Τότε θα γνωρίζεις φιλοσοφία.
- Όχι, απάντησε και στην τρίτη ερώτηση ο βαρκάρης.
 Κρίμα! Έχεις χάσει τα τρία τέταρτα της ζωής σου, αποφάνθηκε ο σοφός καθηγητής.

 Ξαφνικά μια καλοκαιριάτικη καταιγίδα ξέσπασε. Η βάρκα, καταμεσής της λίμνης, χοροπηδούσε σαν καρυδότσουφλο. Ο αγέρας σφύριζε δαιμονισμένα. Απεγνωσμένα προσπαθούσε ο βαρκάρης να κρατήσει τη βάρκα του. Γύρισε τότε προς τον καθηγητή και τον ρώτησε:

- Καθηγητά μου, ξέρετε να κολυμπάτε;
- Όχι, απάντησε εκείνος ξέψυχα.
- Λυπάμαι, αλλά εσείς χάσατε όλη σας τη ζωή!

 Ένα δυνατό κύμα αναποδογύρισε τη βάρκα...
 <<Μεριμνάς και τυρβάζει περί πολλά. Ενός δε έστί χρεία>>. (Λουκ. 10,41)

 Μάθε να κολυμπάς...

ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ



 Μία μέρα, ένα αγοράκι ρώτησε ένα ηλικιωμένο: Κύριε, ποια είναι η πιο καλή μέρα για προσευχή;
 Ο σοφός γέρος του απάντησε: αγόρι μου, η καλύτερη μέρα για προσευχή είναι η προηγούμενη του θανάτου σου.
 Το αγόρι, έμεινε έκπληκτο και είπε: Κύριε, πως μπορώ να ξέρω τη μέρα του θανάτου μου; Ο ηλικιωμένος του απάντησε: Κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει, γι' αυτό πρέπει να προσευχόμαστε κάθε μέρα!!!

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

ΔΙΔΑΧΗ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ



 <<Και γω, αδελφοί μου, που ηξιώθην και εστάθηκα εις αυτόν τον άγιον τόπον τον αποστολικόν δια την ευσπλαγχνίαν του Χριστού μας, εξέτασα πρώτον δια λόγους σας και έμαθα πως με την Χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν είστε Έλληνες, δεν είστε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ' είστε βαπτισμένοι εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και είσθε τέκνα και θυγατέρες του Χριστού μας. Και όχι μόνο δεν είμαι άξιος να σας διδάξω, αλλά μήτε τα ποδάρια σας να φιλήσω. Διότι ο καθένας από λόγους σας είναι τιμιώτερος απ' όλον τον κόσμον. Πρέπει δε να ηξεύρετε και η ευγένειά σας δια λόγου μου, το ηξεύρω πως άλλοι σας λέγουν άλλα, όμως αν ίσως και θέλετε να μάθετε την πάσαν αλήθειαν, εγώ σας την λέγω.>>

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑΝ




 Την Κυριακή του Θωμά ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Όρους Λιβάνου και πάσης Φοινίκης κ.κ. Σεραφείμ, εβρισκόμενος εις την Ινδίαν δι' ιεραποστολικούς σκοπούς, προχώρησε εις την εις διάκονον χειροτονίαν του π. Θωμά. Παρά το πλευρό του Σεβ/του κ. Σεραφείμ συλλειτούργησε και ο Πανοσ/τατος Ιερομ/χος π. Νεκτάριος. Η διεύθυνση του [ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ] χαίρεται όλως ιδιαιτέρως δια το εν λόγω γεγονός και εύχεται όπως Κύριος ο Θεός, ενισχύει τον Σεβ/το Μητροπολίτη κ. Σεραφείμ ώστε δια των σεπτών αυτού χειρών να μεταδίδεται η Θεία Χάρις του Παναγίου Πνεύματος, προκειμένου τόσο η Ινδία όσο και το Λίβανον να αποκτήσουν ακόμη περισσότερους Ορθοδόξους Κληρικούς!











Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ



 <<Ποιμένας κυρίως και ηγούμενος αγαθός, είναι εκείνος ο οποίος μπορεί να αναζητήσει με προθυμία και επιείκεια και προσευχή και να βρει το <<ησθενημένον και απολωλός πρόβατον>> και να το γιατρέψει και να το απαλλάξει από τις ασθένειες και τις κακίες του. Κυβερνήτης άριστος είναι εκείνος που πήρε από την ελεημοσύνη του Θεού, για τους κόπους του, μία ψυχική δύναμη να φυλάττει το πλοίο, όχι μόνον αβλαβές και αζημίωτο από την μεγάλη τρικυμία και τον κλυδωνισμό της θάλασσας, αλλά και να μπορεί, αν αυτό βυθιζόταν, να το αποσπάσει από το βάθος της αβύσσου... Ο καλός ποιμένας γνωρίζεται από την αληθινή και κατά Θεόν αγάπη, την οποία χρεωστεί να έχει προς όλους, και από τους λόγους και τους κόπους που κάνει για να αξιωθούν της σωτηρίας τους. Διότι και ο Μέγας και Αληθινός Ποιμένας Χριστός, εφανέρωσε την πολλή και μεγάλη αγάπη που έχει για μας, με το να καταδεχτεί να υποστεί τόσα δεινά και τελευταία την εκούσια Σταύρωση, για να σωθούμε όλοι>>.

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, από τον 31ο Λόγο του <<Προς Ποιμένα>>
  
 ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥ

 Βλέπετε αγαπητέ <<αρχιεπ/πε>> και <<ηγούμενε>> κ. Στέφανε πως κατά την γνώμη του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος είναι ο αληθινός και γνήσιος ποιμένας και ηγούμενος; Συγχωρέστε μας γι' αυτό που θα τολμήσουμε να πούμε, αλλά εσείς ποια ομοιότητα έχετε με αυτόν τον ποιμένα και ηγούμενο; Εσείς που διαλέγετε ποια πρόβατα θα σώσετε και τα υπόλοιπα τ' αφήνετε να χαθούν. Διότι αν τυχόν ποτέ συμφωνούσαμε με τα λόγια σας, που θεωρείτε τον Σεβ/το Κήρυκο ως απολωλός πρόβατο, τότε πότε ηθελήσατε να συναντηθείτε μαζί του ώστε να τον γυρίσετε εις την δήθεν μάνδρα της <<αληθείας>>; Ποτέ!!! Τουναντίον, όταν δόθηκε η ευκαιρία και έγινε μία συνάντηση εις ένα ξενοδοχείο της Αθήνας, εσείς ούτε εμφανιστήκατε, αλλά και τον Σεβ/το Ευστάθιο που ήρθε, τον ελέγξατε. Γιατί αυτό; Αυτό λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; Ας είναι όμως. Με τις κινήσεις σας αυτές να ξέρετε πως το μόνο που καταφέρνετε είναι να δικαιώνετε τον Σεβ/το Κήρυκο και να ζημιώνετε εσάς τον ίδιο και της <<σύνοδό>> σας. Διότι με τους Φλωριναίους δέχεστε συναντήσεις και Συμπροσευχές, με πρώην εν Χριστώ συνεπισκόπους σας ούτε που να το ακούσετε!!!  
  

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ


 Την Παρασκευή της Διακαινησίμου, ημέραν κατά την οποίαν η Εκκλησία τιμά την Ιερά μνήμη της Ζωοδόχου Πηγής, εορτάσθηκε με την δέουσα Εκκλησιαστική τάξη, την οφειλομένη μεγαλοπρέπεια και δια πολυαρχιερατικού συλλειτούργου η πανήγυρις του Ομωνύμου Μοναστηριακού Ιερού Ναού, εις την πόλη Βράντσεα της Ρουμανίας. Της πολυαρχιερατικής θείας Λειτουργίας προεξήρχεν ο οικείος Μητροπολίτης Σεβ/τος Βράντσεα κ. Γερόντιος και περί αυτού συλλειτούργησαν οι άγιοι Αρχιερείς: Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κήρυκος ( Εκκλησία της Ελλάδος), Κένυας κ. Ματθαίος ( Εκκλησία της Αφρικής), Κιέβου κ. Σεραφείμ ( Εκκλησία της Ουκρανίας ) και Κιτίου κ. Παρθένιος ( Εκκλησία της Κύπρου ), καθώς και Ιερείς της Ρουμανίας και από διάφορες άλλες χώρες. 
 Εις την συνέχεια παραθέτουμε φωτογραφίες από το πολυαρχιερατικό συλλείτουργο:






   

ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2017


 Από την εν Ρουμανία ενδημούσαν Ιεράν Σύνοδον των Μητροπολιτών της Απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της οποίας προήδρευσεν ο επιχώριος Μητροπολίτης Βράντσεα κ. Γερόντιος (Ρουμανία), Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κήρυκος (Ελλάδα), Κένυας κ. Ματθαίος (Αφρική), Κιέβου κ. Σεραφείμ (Ουκρανία), Κιτίου κ. Παρθένιος (Κύπρος), καθώς και εβδομήκοντα Ιερείς, Μοναχοί και Λαϊκοί.













Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ



 Η Εκκλησία τροφοδοτείται απ' το παρελθόν, αγωνίζεται στο παρόν και ατενίζει με το πρίσμα της αιωνιότητος το μέλλον. Το παρελθόν για την Εκκλησία είναι ανεξάντλητη πηγή ζωής. Οι άγιοι ζουν για την Εκκλησία και αποτελούν σύγχρονα παραδείγματα. Οι άγιοι ζουν στον ουρανό και αποτελούν τη θριαμβεύουσα Εκκλησία, αλλά ζουν και στη γη. Ζουν στη συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας. Ζουν στη ζωή της Εκκλησίας. Ζουν στις καρδιές των πιστών. Για τους πιστούς οι άγιοι δεν αποτελούν απομακρυσμένα όντα του παρελθόντος, όντα που έζησαν <<τω καιρώ εκείνω>>, αλλ' αποτελούν ζωντανές μορφές του παρόντος, ζωντανά πρότυπα προς μίμηση. 
 Αθάνατοι στον ουρανό οι άγιοι, αθάνατοι και στη γη. Υπάρχουν δε ωρισμένοι άγιοι, Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, Μάρτυρες, Όσιοι, που έχουν ξεχωριστή θέση στη ζωή της Εκκλησίας. Το όνομά τους είναι βαθύτερα χαραγμένο στις ψυχές των πιστών. Ένα απ' τα ονόματα των αθανάτων αγίων είναι και το όνομα Αθανάσιος. Αθάνατος ο Αθανάσιος. Σαν άνθρωπος πέθανε πριν από 16 αιώνες, το 373 μ. Χ. Εν τούτοις ζει. Στο στίχο του συναξαρίου του ο υμνογράφος τονίζει:

 <<Αθανάσιος και θανόντα ζην λέγω. Οι γαρ δίκαιοι ζώσι τεθνηκότες>>.

 Ζει και φωτίζει. Ζει και διδάσκει. Ζει και κατευθύνει. Ζει και ελέγχει. Ζει με τα συγγράμματά του, τα θεολογικά και πολεμικά. Ζει με την αλησμόνητη μνήμη του. Το πέρασμά του απ' την παρούσα ζωή ήταν τόσο φωτεινό και ζωντανό, άφησε τόσο ανεξίτηλα τα ίχνη του, ώστε η μορφή του εξακολουθεί να παραμένει ζωντανή μπροστά στους αγωνιζομένους χριστιανούς όλων των αιώνων. Ζει ο Αθανάσιος με το πνεύμα του, το ορθόδοξο, το αγωνιστικό, το αδούλωτο πνεύμα του. Όλοι οι παλαιότεροι και οι νεώτεροι αγωνισταί της Ορθοδοξίας ενσάρκωσαν και ενσαρκώνουν το πνεύμα του Αθανασίου.

Προετοιμασία.

 ... Εδώ θα δούμε τον Αθανάσιο ως Επίσκοπο. Για να γνωρίζουν οι πιστοί ποιος είναι ο αληθινός επίσκοπος και ποιμένας της Εκκλησίας. Αλλά και για άλλο λόγο επιθυμούμε να παρουσιάσουμε τον Αθανάσιο ως επίσκοπο: για να δουν οι χριστιανοί της εποχής μας τους αγώνες των Πατέρων  εναντίον φαύλων επισκόπων, ψευδαδέλφων, και να μη σκανδαλίζονται, αν και στις ημέρες μας συμβαίνουν παρόμοια πράγματα. 
 Ο Αθανάσιος ως επίσκοπος! Ο αρχιεπισκοπικός θρόνος της Αλαξανδρείας γνώρισε στις ημέρες του τον φωτεινότερο και γνησιώτερο ποιμένα. Αλλά για να φθάσει στο σημείο ο Αθανάσιος ν' ανέβει στο θρόνο αυτό και να τον δοξάσει, πέρασε προηγουμένως από δύο στάδια. Πρώτον: Απ' το στάδιο της πνευματικής προετοιμασίας. Μαθήτευσε στα πόδια του μεγάλου <<γυμνασιάρχου>> της ερήμου, του Μεγάλου Αντωνίου. Κοντά του διδάχθηκε την τέχνη της πνευματικής ζωής, της καθάρσεως του νου, της αδιαλείπτου προσευχής, της παρθενικής και ασκητικής ζωής. Δεύτερον: Πέρασε απ' το στάδιο του πολέμου. Νέος σχετικά ανέβηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Καίτοι νέος, είχε ήδη διαπρέψει στις μάχες της Ορθοδόξου Πίστεως. Στις μάχες εναντίον του Αρείου και των οπαδών του. Ανέβηκε στο θρόνο ώριμος πια πολεμιστής της παρατάξεως Κυρίου. Η γλώσσα του είχε ασκηθεί να κηρύττει και να ομολογεί την αλήθεια της Πίστεως. Το χέρι του είχε ασκηθεί να γράφει έργα θεολογικά, πολεμικά, και ερμηνευτικά. Δεν ανέβηκε στον επισκοπικό θρόνο, απροετοίμαστος, ακατάρτιστος, άψητος.

Η εκλογή του

 Δεν έχει σημασία μόνο ποιος ήταν προτού να γίνει επίσκοπος. Σημασία, και μάλιστα ιδιαίτερη, έχει και το πως έγινε επίσκοπος και το πως πολιτεύθηκε σαν αρχιεπίσκοπος. Πως έγινε; Το λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Έγινε <<ψήφω λαού παντός, ου κατά τον ύστερον νικήσαντα πονηρόν τρόπον>>. Δεν έγινε επίσκοπος κατά τον πονηρό τρόπο, που επικράτησε αργότερα στην Εκκλησία, όπου λίγοι επίσκοποι συνεδριάζουν εν αγνοία του λαού και εκλέγουν επίσκοπο με κριτήρια συνήθως σκοπιμότητος και φαυλότητος. Ο Αθανάσιος έγινε επίσκοπος <<ψήφω του ευσεβούς λαού παντός>>. 
 Ο Αθανάσιος ήταν ο εκλεκτός του ευσεβούς και ορθοδόξου κλήρου και λαού. Τον Αθανάσιο επιθυμούσε ν' αφήσει διάδοχό του και ο γέροντας αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος. Τον Αθανάσιο επίμονα ζητούσε στην επιθανάτια κλίνη του: - Αθανάσιε! Που είσαι, παιδί μου Αθανάσιε; Νομίζεις ότι θα φύγεις κρυπτόμενος. Δεν θα το κατορθώσεις τελικά. Τον Αθανάσιο επιθυμούσαν διάδοχο του Αλεξάνδρου και οι σεμνοί και ορθόδοξοι επίσκοποι, που συνάχθηκαν στο μεγάλο ναό της Αλεξανδρείας. Τον Αθανάσιο κυρίως επιθυμούσε για ποιμένα του ο ευσεβής λαός. Όλος ο ευσεβής λαός συγκεντρώθηκε έξω απ' το ναό, που συνεδρίαζαν οι επίσκοποι. Παρέμειναν εκεί πολλές ημέρες και πολλές νύχτες. Προσεύχονταν και ζητούσαν τον Αθανάσιο για επίσκοπό τους. Πολλές φορές οι προσευχές και οι ύμνοι σταματούσαν, κι άρχιζαν ρυθμικά να φωνάζουν τον όνομα του Αθανασίου και απαιτούν απ' τους επισκόπους, να ψηφίσουν τον Αθανάσιο σαν επίσκοπο Αλεξανδρείας. 
 Όλοι οι πιστοί και ευσεβείς τον Αθανάσιο θέλουν για επίσκοπο. Ένας μόνο δεν θέλει. Ο ίδιος ο Αθανάσιος. Καταλαβαίνει, πριν να πεθάνει ο Αλέξανδρος, τι τον αναμένει, και γι' αυτό φεύγει. Κρύβεται στα βάθη της ερήμου. Κι ελπίζει, ότι θα κατορθώσει να διαφύγει και να ζήσει στην αφάνεια. Αλλά δεν το πετυχαίνει. Ήταν ευδοκία Θεού να γίνει επίσκοπος, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας. Ήταν αίτημα του ευσεβούς πληρώματος. ήταν ανάγκη ιστορική της Εκκλησίας. Ποιος θα εκλεγόταν επίσκοπος σε τέτοιες κρίσιμες για την εκκλησία στιγμές; Μήπως κανένας απ' εκείνους τους κληρικούς, που χρησιμοποιούσαν φαύλα μέσα για να εκλεγούν; Μήπως κανένας απ' τους επισκόπους, που ήσαν ακατάρτιστοι και αγράμματοι και δεν μπορούσαν ούτε να κηρύξουν ούτε να γράψουν εναντίον των αιρετικών και απίστων; Όχι! Αρχιεπίσκοπος πρέπει να εκλεγεί ο Αθανάσιος. Και εξελέγει . Ανεσύρθει απ' την αφάνεια. Απ' το κρησφύγετό του οδηγήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Χειροτονήθηκε επίσκοπος και ανέλαβε στα χέρια του, τα νενανικά, αλλά έμπειρα, το πηδάλιο της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας.

Πόλεμος εναντίον του

 Η παρουσία του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο γέμισε χαρά και ενθουσιασμό τις ψυχές των πιστών. Ο λύχνος βρίσκεται <<επί την λυχνίαν>>. Αλλά συγχρόνως η παρουσία του Αθανασίου πάνω στο θρόνο προκαλεί τη λύσσα και τη μανία του Διαβόλου και των οργάνων του, των αιρετικών. Ο Διάβολος επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις του και χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, για να κλονίσει τον γίγαντα της Πίστεως απ' την υψηλή θέση του. Όργανα του Διαβόλου στη μάχη του κατά του Αθανασίου όλα τα έκφυλα και ελεεινά υποκείμενα της Αλεξανδρείας, κληρικοί και λαϊκοί. Άρχισαν τις ραδιουργίες και τις σκευωρίες κατά του Αθανασίου. Όργανά του οι άρχοντες του κόσμου τούτου, βασιλείς και κυβερνήτες. Τρεις βασιλείς τον πολέμησαν: Ο Κωνσταντίνος, ο Ιουλιανός και ο Ουάλης. Μ' όλη τη δύναμη της εξουσίας προσπάθησαν να καταπνίξουν τη φωνή της αλήθειας, που κήρυττε ο Αθανάσιος. Όργανά του ιδιαίτερα οι φαύλοι και αιρετικοί επίσκοποι. Ούτε στιγμή έπαυσαν να πολεμούν τον Αθανάσιο. Υπήρξαν μάλιστα ορισμένοι, όπως ο Νικομηδείας Ευσέβιος και ο Νικαίας Θεόγνις, που ξυπνούσαν κάθε πρωΐ με τον εφιάλτη του Αθανασίου. Αφιέρωσαν όλη τη ζωή τους για την εξόντωση του Αθανασίου.
 Πολλά λοιπόν τα όργανα του αντιχρίστου εναντίον του υπερασπιστού και υμνητού της Θεότητος του Ιησού Χριστού. Και τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Διάβολος; Πολλά και φοβερά! Πρώτο όπλο η συκοφαντία. Αυτός, που ήταν αγνός και καθαρός και από λογισμούς ακόμα, συκοφαντήθηκε ότι αμάρτησε με αμαρτωλό δυστυχισμένο γύναιο, που, όταν όμως κλήθηκε στη Σύνοδο να καταθέσει, δεν ήξερε ποιος είναι ο Αθανάσιος. Αυτός, που πολεμούσε τους εχθρούς του μόνο με τη γλώσσα και την πέννα, συκοφαντήθηκε ότι σκότωσε κάποιο μοναχό Αρσένιο, ο οποίος όμως, προς καταισχύνη των συκοφαντών, βρέθηκε και παρουσιάσθηκε στη Σύνοδο ζωντανός. Αυτός, που έδειχνε αγάπη και θαυμαστή ανοχή στους εχθρούς του, συκοφαντήθηκε ότι έστειλε κάποιο Μακάριο να κακοποιήσει κάποιον δήθεν ιερέα, που τον λέγανε Ισχύρα, ο οποίος όμως αποδείχθηκε ότι ήταν ένας αχειροτόνητος ιερέας, απατεώνας και κακοποιός.
 Άλλο μέσο, που χρησιμοποίησε ο Διάβολος εναντίον του Αθανασίου, ήταν η Σύνοδος. Σύνοδος! Ευλογημένη λέξις για τους ορθοδόξους. Πολλές φορές καταντά όργανο σατανικό. Σύνοδοι, όχι μία και δύο, αλλά πολλές, συνεκλήθησαν, καταδίκασαν και καθήρεσαν τον Αθανάσιο. Σύνοδος στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, σύνοδος στην Αντιόχεια, σύνοδος στη Φιλιππούπολι, σύνοδος στην Αρελάτη, σύνοδος στα Μεδιόλανα. Κι όλες αυτές οι Σύνοδοι συνεκαλούντο με κρατικά διατάγματα, με την υποστήριξη της Πολιτείας, με συμμετοχή πολλών επισκόπων, με όλους τους εξωτερικούς τύπους και τρόπους. Πλην όμως ήταν Σύνοδοι <<Ληστρικαί>>. Πολέμησαν την αλήθεια και καταδίκασαν το μάρτυρα της αλήθειας, τον Αθανάσιο.

Πικρίες

 Ήταν φυσικό να πετύχει πολλά πράγματα η τόσο καλά οργανωμένη επίθεσις του Σατανά κατά του Αθανασίου. Πολλές πικρίες δοκίμασε ο Αθανάσιος. Τρεις οι κυριότερες:
 Η πρώτη: Η απομάκρυνσις απ' το ποίμνιό του. Μόνο όσοι είναι ποιμένες γνήσιοι της Εκκλησίας μπορούν να αισθανθούν τη θλίψη του Αθανασίου, που πέντε φορές αναγκάσθηκε ν' αφήσει το ποίμνιό του. Ένα ποίμνιο που θερμά αγαπούσε, που τον άκουγε και τον ακολουθούσε. Σαράντα έξι χρόνια έκανε ως αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας. Απ' αυτά τα δέκα έξι χρόνια τα πέρασε μακρυά απ' το ποίμνιό του.
 Η δεύτερη: Η εξορία. Πέντε φορές τον κατέβασαν βίαια απ' το θρόνο του και τον οδήγησαν στην εξορία. Και που δεν εξορίσθηκε; Στα Τρέβηρα της Γαλλίας, στη Ρώμη, στα βάθη του Ιλλυρικού, στα βάθη της ερήμου της Αιγύπτου, και σ' άλλους τόπους έζησε, άλλοτε αιχμάλωτος των εχθρών του και άλλοτε κρυπτόμενος απ' αυτούς. 
 Η τρίτη και μεγαλύτερη πικρία του: Είδε δύο φορές κατά τα χρόνια της εξορίας του ν' ανεβαίνουν στο θρόνο του άλλοι επίσκοποι, άνθρωποι διεφθαρμένοι και αγράμματοι, αιρετικοί και κακοποιοί. Τη μία φορά με την υποστήριξη του κράτους και των φαύλων επισκόπων ανέβηκε κάποιος Γρηγόριος, που την ημέρα της ενθρονίσεώς του βεβηλώθηκε ο πρώτος ναός της Αλεξανδρείας. Ο αγροίκος αυτός και ανήθικος άνθρωπος δίωξε με λύσσα τους ευσεβείς και με όσα γελοία έκανε έδινε αφορμή να βλασφημείται το όνομα του Χριστού απ' τους εθνικούς. Να τι λέγει γι' αυτόν ο Αθανάσιος: <<Τα έθνη αναγκάζει βλασφημείν και υπονοείν ότι μή κατά θείον δεσμόν, αλλ' εξ εμπορίας και προστασίας αι καταστάσεις των επισκόπων γίγνονται>>. Τη δεύτερη φορά οι αιρετικοί ανέβασαν κάποιον Καππαδόκη Γεώργιο, που ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τον ονομάζει <<Καππαδόκειον τέρας>>. Ήταν άνθρωπος τόσο γελοίος και ανίκανος και διεφθαρμένος, ώστε προκάλεσε εναντίον του τη μήνι του όχλου, που κάποια ημέρα τον έπιασε και τον διεπόμπευσε στην αγορά. Φαντάζεσθε την πικρία, που αισθανόταν ο άγιος Αθανάσιος, βλέποντας πάνω στον ένδοξο θρόνο της Αλεξανδρείας ανθρώπους αιρετικούς, ασεβείς, απίστους, διεφθαρμένους, ανθρώπους <<τέρατα>>!.......

Μη σκανδαλίζεσθε

 Ο Μέγας Αθανάσιος και στα θλιβερά γεγονότα της επισκοπικής του ζωής και στις περιπέτειές του αισθανόταν μία μυστική χαρά και αγαλλίαση, διότι έπασχε για το Χριστό και την Ορθόδοξο πίστη. Η φράσις, που συνήθιζε να λέγει για κάθε επερχόμενη θλίψη, ήταν: <<Νεφρύδιον εστί, και θάττον παρελεύσεται>>.
 Αγαπητοί! Ο Μέγας Αθανάσιος ούτε τη γαλήνη ούτε την ταραχή είχε τάξει σαν σκοπό της επισκοπικής του ζωής. Ούτε δηλαδή προσπαθούσε να υπάρχει πάντοτε γαλήνη και να τάχει καλά με όλους αδιαφορώντας για την αλήθεια, ούτε πάλι επιθυμούσε να υπάρχει ταραχή κι αυτός να βρίσκεται στο επίκεντρο της ταραχής. Σκοπό του είχε τάξει την επιτέλεση του καθήκοντος, την υποστήριξη της αλήθειας, τον αγώνα για την ορθή πίστη και την ηθική ζωή. Και πάνω στην εκτέλεση αυτού του καθήκοντος έζησε και στιγμές γαλήνης και στιγμές ταραχής. Είδε πολλές φορές να ταράζεται και να κλυδωνίζεται το σκάφος της Εκκλησίας. Αλλά παρέμενε πάντοτε ακλόνητος και αλύγιστος. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά κι ο πιστός λαός, το ποίμνιό του, έμενε σταθερό και ακλόνητο. Δεν σκανδαλιζόταν με όσα έβλεπε να συμβαίνουν μεσ' στην Εκκλησία.
 Πάντοτε, και σήμερα κλυδωνισμοί και ταραχή στο σκάφος της Εκκλησίας. Τί με τούτο; Θα σκανδαλίζονται και θα κλονίζονται οι πιστοί; Όχι! Κλονίζονται και σκανδαλίζονται οι άπιστοι, όσοι δεν πιστεύουν στην αποστολή της Εκκλησίας, όσοι δεν βλέπουν το θαύμα του Θεού, που με τόσες ταραχές και σεισμούς και κλυδωνισμούς η Εκκλησία ζει. Οι πιστοί δεν κλονίζονται. Θλίβονται, αλλά δεν σκανδαλίζονται. Παραμένουν σταθεροί, κοντά στους αγωνιστάς της Αλήθειας, στους αγωνιστάς της Ορθοδόξου πίστεως, στους αγωνιστάς της ηθικής ζωής.
 Πόσοι επίσκοποι στα χρόνια του Μεγάλου Αθανασίου ήταν αιρετικοί και φαύλοι! Όλοι λησμονήθηκαν. Ποιός μιλάει σήμερα για τον Ευσέβιο Νικομηδείας, για το Θεόγνι Νικαίας, για τον Ισχύρα, για τον άγριο Γρηγόριο, για τον Γεώργιο, το καππαδόκειο τέρας; Κανείς. όλοι μιλάνε για τον Αθανάσιο, για τον άγιο, για τον αγωνιστή. Ο Αθανάσιος ζει. Και μαζί με τον Αθανάσιο ζει και η πίστις, η Ορθόδοξος Εκκλησία, που πάντοτε θα ζει, μέχρι συντελείας των αιώνων. 

Πηγή: Τόμος <<ΑΓΙΟΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ;>> του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη Αθήνα 1984 σελ. 39-46. 

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥ

 Ένα πολύ εξαιρετικό κείμενο, το οποίο μας κάνει γνωστά τα σημαντικότερα σημεία από την ζωή του Μεγάλου Αθανασίου και το οποίο αντικατοπτρίζει την σύγχρονη πραγματικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το κείμενο αυτό πρέπει να το διαβάσουμε όλοι. Περισσότερο όμως πρέπει να το διαβάσουν και να του δώσουν ιδιαίτερη σημασία οι ακολουθούντες τη <<σύνοδο>> του <<αρχιε/που>> κ. Στεφάνου. Το σημείο δε εις το οποίο πρέπει ούτοι να επικεντρωθούν, είναι εκείνο που μας κάνει γνωστό τον τρόπο με τον οποίο έγινε Επίσκοπος ο Άγιος Αθανάσιος <<ψήφω του ευσεβούς λαού παντός>>.  Μήπως συνέβει το ίδιο με την ''εκλογή'' του πρώην Πειραιώς κ. Νικολάου ως δήθεν <<αρχιεπ/που>> το 2003; Ενός <<επισκόπου>> ο οποίος βαρυνόταν με το Βούλευμα της Χρονικής Περιόδου του 1976, του οποίου η βαρύτητα είναι ιδιαίτερα μεγάλη καθώς το νόημα αυτού ήταν πως ο η Χειροτονία του συγκεκριμένου <<επισκόπου>. (σ.σ. του κ. Νικολάου), προερχόταν από τους Ρώσους της Διασποράς, διότι ο Άγιος Πατέρας βιάσθηκε να αποκηρύξει τους δύο πρώην συνεπισκόπους του, καταφέρνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο να ιδρύσει μία δική το Εκκλησία. Δυστυχώς αυτό είναι το νόημα του κατάπτιστου αυτού Βουλεύματος, το οποίο ο πρώην Πειραιώς κ. Νικόλαος δέχθηκε χωρίς κανέναν δισταγμό κι επιπλέον για μεγάλο χρονικό διάστημα το έκρυψε από την Ιερά Σύνοδο.  Μήπως όμως ο βίος του αγίου Αθανασίου δεν είναι εκείνος που υπερτονίζει και όλα τα μελανά σημεία της από το 2003 <<συνόδου>> του κ. Νικολάου; Διότι ούτε και κάποιες από τις μετέπειτα <<επισκοπικές χειροτονίες>> της <<συνόδου>> αυτής δεν έγιναν <<ψήφω του ευσεβούς λαού παντός>>. Όπως για παράδειγμα η κακός τω τρόπω αιματηρή <<χειροτονία>> του φερομένου ως <<μητροπολίτου Κιτίου>> κ. Σεβαστιανού Σταύρου, αλλά και οι άλλες δύο <<χειροτονίες>>, αυτή του <<μητροπολίτου Λαρίσης>> κ. Ιγνατίου αλλά και του <<μητροπολίτου Αμαθούντος>> κ. Λαζάρου. Οι δε δύο πρώτες <<χειροτονίες>> είναι παντελώς παράνομες, διότι τα άτομα τα οποία <<επισκοποιήθηκαν>> εκτός του ότι δεν ετύγχαναν της καθ' ολοκληρίαν αποδοχής του κόσμου, επρόκειτο και για ανθρώπους που από τους πνευματικούς τους πατέρες είχαν εξαιρετικά σοβαρούς Κανόνες. Ο Ιερομ/χος π. Σεβαστιανός είχε λάβει από τον πνευματικό του π. Μιχαήλ το επιτίμιο της επί μακράν ακοινωνησίας, ενώ ο δεύτερος, Ιερομ/χος Ιγνάτιος, είχε τεθεί από τον τότε Ιερομ/χο και νυν Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Αμφιλόχιο, σε Αργία. Κανόνες οι οποίοι ισχύουν έως της σήμερον. Δυστυχώς αυτοί είναι οι <<καλοί καρποί>> της εν λόγω <<συνόδου>>. <<Σύνοδος>> που για την Εκκλησία δεν υφίσταται, διότι ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε, κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες ήταν εξαιρετικά παράνομος, καθώς κάποιοι επέβαλλαν εις τον τότε Ζώντα κανονικό Αρχιεπ/πο κ. Ανδρέα να παραιτηθεί, προκειμένου τον Θρόνο να καταλάβει ο επιβαρυμένος με πολλά και σοβαρά αιρετικά φρονήματα κ. Νικόλαος, ώστε εκείνος να ικανοποιήσει τα πλούσια εγώ του και δι' αυτών να επιτελέσει τα σχέδια των ξένων κέντρων, τα οποία ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν, την ένωση με όλες τις υπόλοιπες παλαιοημερολογιτικές παρατάξεις, αρχής γενομένης μετ' αυτής των Φλωριναίων. Εξ ου και η επιτέλεση της εν Κύπρω ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, εξ ου και το ότι ο <<αρχιε/πος>> κ. Στέφανος ομολόγησε πως δεν επιθυμεί η <<σύνοδός>> του να συντάξει και να κυκλοφορήσει μία έγγραφη Ομολογία Πίστεως, η οποία θα κάνει φανερά τα Πιστεύω της <<συνόδου>> του. Και τούτο διότι οι Φλωριναίοι εις το άκουσμα και μόνο αυτής της πράξεως παγώνουν! Τι μπορεί λοιπόν κανείς να πει δι' αυτό; Τι μπορώ να πως εγώ ως ελάχιστος των Ορθοδόξων; 
 Όπως λοιπόν ο Άγιος Αθανάσιος είδε με τα ίδια του τα μάτια εις τον Θρόνο του να ανεβαίνουν ανάξιοι και φαύλοι επίσκοποι, έτσι και ο Αρχιεπ/πος κ. Ανδρέας, το 2003, είδε μπροστά στα μάτια του κάποιοι να επιτελούν την πνευματική του κηδεία και εις τον Θρόνο των Αθηνών να τοποθετούν κάποιον, ο οποίος ούτε από τον λαό ψηφίστηκε, ούτε όμως και από σύμπασα την τάξη των Αρχιερέων. Καθώς τρεις Αρχιερείς διαφώνησαν με αυτό. Οι Σεβ/τοι Μητροπολίται Βεροίας κ. Ταράσιος, Λαρίσης κ. Πανάρετος και Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κήρυκος, χωρίς όμως ποτέ οι Μητροπολίται αυτοί να εισακουσθούν από τους υπολοίπους. Επομένως η σημερινή <<σύνοδος>> του <<αρχιεπ/που>> κ. Στεφάνου, όσο συνεχίζει την πορεία της κάτω από τις προϋποθέσεις του 2003, ποτέ δεν θα αποτελέσει για την Εκκλησία μία Κανονική <<σύνοδο>>, αλλά θα είναι ως μία εκ των υπολοίπων παλαιοημερογιτικών <<συνόδων>>. Διότι για να λογισθεί ως Κανονική και Τίμια, πρέπει πρώτα να καταδικάσει όλα όσα το 2003 δημιούργησαν το σχίσμα, να καταδικάσει το Βούλευμα του πρώην Πειραιώς κ. Νικολάου, να τοποθετηθεί ορθά επί του σημαντικού θέματος των χειροτονιών του 1971 και να δεχθεί, ως οφείλει, να προχωρήσει σε έναν εν εν Χριστώ και εν Αληθεία διάλογο μετά του Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Κηρύκου, ώστε δια του τρόπου αυτού να βρεθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις δια την επίτευξη της λύσεως του σχίσματος του 2003, που η <<σύνοδος>> αύτη επροξένησε.          

Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 2017



ΕΟΡΤΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ κ.κ. ΚΗΡΥΚΟΥ,
ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΤΤΙΚΟΒΟΙΩΤΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

( Ανεγνώσθη ως εόρτιος αναστάσιμος χαιρετισμός 
εις τον Καθεδρικόν Ιερόν Ναόν Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα ).

 <<Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν>>.

 Σηνιθίζομεν, αγαπητοί αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω πνευματικά, σηνιθίζομεν, ημείς οι πνευματικοί πατέρες, να εκφωνούμεν και να αποστέλλωμεν, επ' ευκαιρία της λαμπροφόρου Αναστάσεως, ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ, πολλά των οποίων κατήντησαν εθιμοτυπικά χωρίς να συμβάλλουν εις την βίωσιν του Σταυρού και της Αναστάσεως. Ωσαύτως προσφωνούμεν αλλήλους με τον αναστάσιμον χαιρετισμόν, χωρίς να ανταποκρίνεται αυτός ο χαιρετισμός εις την ιδικήν μας προσωπικήν ταφήν του παλαιού μας ανθρώπου, ούτε και εις την συνανάστασίν μας μετά του Χριστού! Τούτο δε όταν ο Κύριος εσταυρώθη και ανέστη δι΄ημάς αποκλειστικώς! Και τούτο διότι απουσιάζει από μέσα μας η συνανάστασις, σκοπός δια τον οποίον έγινε και τρόπος με τον οποίον βιώνεται η του Σωτήρος ανάστασις, και κατ' ακολουθίαν η <<άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχή>.
 Το μυστήριον τούτο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού μετά της προσωπικής ενός εκάστου συσταυρώσεως και συναναστάσεως είναι το μυστήριον της σωτηρίας, το οποίον δεν περιγράφεται, δεν αναλύεται, αλλά μόνον βιώνεται όταν γκρεμισθή μέσα μας το βασίλειον της αμαρτίας, σπάσουν τα κλείθρα του Άδου και ξεπροβάλη μέσα μας η ειρήνη και το φως της Αναστάσεως. Διαφορετικά, όσον και αν χαιρετίζωμεν αλλήλους με το <<Χριστός Ανέστη>>, και όσον και εάν διακηρύσσωμεν  με το στόμα και με τα χείλη το <<Αληθώς Ανέστη>>, εάν παραμένωμεν εις τον τάφον της αμαρτωλής βιοτής, της πονηρίας, της υπερηφανείας και της αμετανοησίας, μένομεν εκτός του μυστηρίου της σωτηρίας.
 Έτσι ενώ λέγομεν μεγάλα λόγια, ενώ διατυπώνομεν φανταχτερά μηνύματα, ενώ αισθανόμεθα μία επιφανειακήν κοσμικήν χαράν, δεν συναντώμεν τον Αναστάντα, μάλλον δε και τον αρνούμεθα με τας πράξεις μας τας πονηράς. Ημείς από της Ωραίας Πύλης εκφωνώμεν το <<Δεύτε λάβωμεν φως, εκ του ανεσπέρου φωτός>> και εσείς τρέχετε να ανάψετε τας λαμπάδας σας, ενώ οι περισσότεροι μένομεν εις το σκοτάδι. Εάν όμως σβήνωμεν με την αμαρτωλή μας ζωή το εν ημίν φως, ποτέ δεν θα ίδωμεν το φως της Αναστάσεως. Εάν τα χείλη μας αναφωνούν το <<θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν>>, αλλ' αυτή η νέκρωσις δεν μας εγγίζει και μένωμεν ωσεί νεκροί, απηλπισμένοι και άτολμοι, εάν δεν μας συγκινή η τόλμη του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, όστις ετόλμησεν και ητήσατο το σώμα του Ιησού προς το ενταφιάσαι, εάν δεν μας ενθουσιάζη το θάρρος του ευσχήμονος βουλευτού Νικοδήμου και των Μυροφόρων Γυναικών η ανδρεία, εάν παραμένωμεν εις τον τάφον της αρνήσεως και της απιστίας, τότε τί μας ωφελεί να λέγωμεν το <<Χριστός Ανέστη>>;
 Πως λοιπόν θα εργασθώμεν την έξοδόν μας εκ του τάφου της αμαρτίας; Πως θα εορτάσωμεν αληθινόν Πάσχα; Πως θα φθάσωμεν εις την συνανάστασιν μετά του Χριστού; Μόνον εάν δια βίου συμπορευώμεθα τω Κυρίω εις την οδόν προς τον Γολγοθά! Η συμπόρευσις και η συνανάστασις αρχίζει και γίνεται πραγματικότης μόνον με την ταπείνωσιν και την συντριβήν, αλλά και οσάκις αμαρτάνωμεν, οσάκις αρνούμεθα τον Κύριον εις τον καθ' ημέραν βίον μας, δια της μετανοίας, όπως και ο Απόστολος Πέτρος, όστις αρνησάμενος τον Κύριον, <<εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς>>.
 Μόνον οι ταπεινοί και συντετριμμένοι τη καρδία ευρίσκουν τον δρόμον της μετανοίας και συντριβής. Μόνον αυτοί διαβαίνουν τον προσωπικόν τους Γολγοθά όπερ σημαίνει μετάνοια, υπομονή, νέκρωσις του σαρκίου, θάνατος του παλαιού ανθρώπου, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος, και τότε ο Αναστάς Χριστός μας συνιστά όπως συνανέστησεν τους πρωτοπλάστους και όλους τους δικαίους. Έτσι το εσφαγμένον Αρνίον και δι' έναν <<έκαστον χωριστά>> νικά τον θάνατον, έτσι κατανοούμεν το ότι <<ήλθεν νικών και ίνα νικήση>>.
 Αγαπητοί μου αδελφοί, όπως πάντοτε έτσι και σήμερον ο δρόμος του Γολγοθά, είναι ο δρόμος τον οποίον υποδεικνύει η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Μάλλον η Εκκλησία είναι ο μόνος δρόμος του Γολγοθά. είναι η μόνη οδός προς την Ανάστασιν. Έτσι νοείται ότι είναι Εκκλησία της χαράς και της Αναστάσεως. Όσοι παραμένουν γνήσια μέλη Της, όσοι πρωτίστως διακρατούν ανόθευτον και απαραχάρακτον την καλήν Ομολογίαν, αυτοί ανεβαίνουν εν τοις πράγμασι τον μαρτυρικό δρόμο του Γολγοθά, αυτοί εορτάζουν πραγματικά ανάστασιν, αυτοί αξιώνονται της συναναστάσεως. Δι' αυτούς γίνεται πραγματικότης ο αναστάσιμος χαιρετισμός ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ>>. Ας προσπαθήσωμεν έτσι να βιώσωμεν τούτο το Πάσχα!
+ Ο Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών
κ.κ. ΚΗΡΥΚΟΣ  

ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ;


Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου
''Ζωοδόχου Πηγής''


 Μία των πλέον γνωστών και δημοφιλών εορτών της Θεομήτορος. Η ιστορία της ανάγεται στον 5ο αι., όταν ο έπειτα Αυτοκράτορας Λέων Α΄ (457 - 474), '' άνθρωπος καλοπροαίρετος'' και συμπαθητικός την γνώμην'', πρίν βασιλεύσει, συνάντησε ένα διψασμένο τυφλό και στην προσπάθειά του να βρει νερό για να τον δροσίσει, άκουσε την φωνή της Παναγίας να τον κατευθύνει σε πηγή μέσα στο δάσος (με το νερό της οποίας ο τυφλός βρήκε το φως του!) και να του προλέγει τη βασιλεία του!
 Όταν αργότερα ο Λέων ανέβηκε στον Αυτοκρατορικό Θρόνο, έκτισε ''περί την πηγήν'' τον πρώτο Ναό, ο οποίος αναδείχθηκε Θεομητορικόν ιατρείον και ονομάσθηκε ζωοδόχος Πηγή! Τον 6ο αι. ο Αυτοκράτορας Ιουστίνος Α΄ ( 527 - 565 ), θεραπεύθηκε από δυσουρία και ''ανταποδίδων την ευχαριστίαν'' ανήγειρε νέο μεγάλο Ναό, τον οποίο ''υπό των σεισμών διαρραγέντα'' αποκατέστησε ο Βασίλειος ο Α΄ ο Μακεδών ( 867 - 886 ).
 Η θαυματουργική χάρη της Παναγίας ''δια του ύδατος του Αγιάσματος'', επετέλεσε πολλά και μεγάλα θαύματα: Ανέστησε νεκρό (έναν ασθενή από την Θεσσαλία, ο οποίος απεβίωσε πριν φθάσει στο Αγίασμα!). Θεράπευσε τον Λέοντα ΣΤ΄ τον Σοφό ( 886 - 912 ) από λιθίαση, την σύζυγό του αγ. Θεοφανώ από ''λαυρότατον πυρετόν'', τον Πατριάρχη Στέφανο ( 886 - 893 ) από φυματίωση, τον Ρωμανό Α΄ Λεκαπηνό ( 920 - 944 ) από ''λύσιν και δέσιν γαστρός'' κ.α. πολλούς επωνύμους και ανωνύμους πιστούς. Ακόμη, ''της Πηγής ταύτης δώρημα ήτο και ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος ( 913 - 959 ), λυθείσης της στειρότητος της Βασιλίδος Ζωής''.
 Μετά την Άλωση της Πόλεως (1453), ο περίφημος Ναός κατεδαφίσθηκε από τους Τούρκους, για να κτισθεί με τα υλικά του Τέμενος του Βαγιαζίτ.
 Μόλις το 1833, επί Σουλτάνου Μαχμούτ, επιτράπηκε η ανέγερση νέου ναού (πρόκειται για το Αγίασμα του Μπαλουκλή), τον οποίο εγκαινίασε ο Πατριάρχης Κωνσταντίνος Β΄ ( 1834 - 1835 ). Στην νεώτερη Ελληνική Ιστορία είναι γνωστό το Προσκύνημα στο Κεφαλάρι Άργους και ο ομώνυμος Ναός στην Νεάπολη Πειραιώς, ο οποίος κτίσθηκε σε ανάμνηση της διάσωσης της περιοχής, από μεγάλη έκρηξη αποθηκών πυρομαχικών των Γερμανικών Στρατευμάτων Κατοχής (στην σημερινή πλατεία Ελ. Βενιζέλου, στον Κορυδαλλό).

Πηγή: ''Εικονογραφημένον Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αθήναι 2002''   

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ...


ΟΙ ΕΠΙΤΑΦΙΟΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ
ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ



ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΕΝΙΔΙΟΥ



ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ



ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΕΙΣ ΜΠΕΡΜΙΓΧΑΜ ΑΓΓΛΙΑΣ



ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΝΥΑΣ



ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΤΡΩΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ ΚΥΠΡΟΥ. ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΟΣΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ