Η ΕΓΕΡΣΙΣ - ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 Η Έγερσις - Ανάστασις του Λαζάρου, ανήκει στις μεγάλες Δεσποτικές Εορτές και περιλαμβάνεται στην εικονογραφική ομάδα του Δωδεκαόρτου. Για την Εκκλησία είναι ''της παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον''.

 Η Ανάστασις του Λαζάρου - γράφει ο Ε. Θεοδώρου - υμνείται ως ο τύπος της Αναστάσεως του Χριστού και της ημετέρας αναστάσεως, ως το λυκαυγές του ανατέλλοντος Ηλίου Χριστού, ο Οποίος ενδόξως θα εξέλθη εκ του τάφου. Δι' αυτό και η υμνολογία της εορτής έχει θριαμβευτικόν και πασχάλιον χαρακτήρα. Ο Χριστός - ο Οποίος, όπως τονίζεται εις το Αποστολικόν ανάγνωσμα (Εβρ. 12, 28 και 13, 8), παραμένει ''χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας'' - είναι, όπως λέγει η Ευαγγελική περικοπή της ημέρας (Ιω. 11, 1 - 46), ''η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις αυτόν, καν αποθάνη ζήσεται''. Όθεν και το Σάββατον του Λαζάρου κατευθύνει ''ημάς θεατάς γενέσθαι της λαμπροφόρου Αναστάσεως''.

 Ο αγ. Λάζαρος ήταν φίλος του Κυρίου από την Βηθανία, αδελφός της Μάρθας και της Μαρίας που αναφέρονται στα Ιερά Ευαγγέλια (Λουκ. 10, 38 - 40, Ιω. 12. 12, 2 - 3). Όταν κοιμήθηκε ο Κύριος με τους Μαθητές Του ήσαν στην ''πέραν του Ιορδάνου χώραν''. Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται, πληροφόρησε ο Κύριος τους Αποστόλους. Και επειδή εκείνοι νόμισαν, ότι ''περί ύπνου ομιλεί'', επανέλαβε ''Λάζαρος απέθανεν'' (Ιω. 11,11). Όταν μετά από δύο ημέρες ξεκίνησε για την Βηθανία, τον πρϋπάντησαν οι αδελφές του Λαζάρου και του εξέφρασαν το παράπονό τους: ''Αν ήταν εκεί, ο Λάζαρος δεν θα πέθαινε! (αυτ. 21).

 Το θαύμα της Αναστάσεως του Λαζάρου ήταν μεγαλύτερο από τα σχετικά προηγούμενα του Κυρίου. Διότι ο Λάζαρος ήταν ''τεταρταίος'' - τετραήμερος νεκρός. ''Κύριε ήδη όζει'', φώναξε η Μάρθα, στην προσπάθειά της να εμποδίσει να σηκώσουν τον λίθο του τάφου. Και όμως ο νεκρός αναστήθηκε, ''περιβεβλημένος και δεδεμένος τα εντάφια σπάργανα''. Το εξαίσιο αυτό γεγονός, αντί να φωτίσει τους Φαρισαίους, κίνησε τον φθόνο τους και ''εξεμάνησαν κατ' αυτού και εζήτουν να τον θανατώσουν''. Τότε ο Λάζαρος διέφυγε στην Κύπρο, όπου ανεδείχθηκε Επίσκοπος Κιτίου. Κοιμήθηκε ειρηνικά, 30 χρόνια μετά την Ανάστασή του, το έτος 63 μ.Χ.

 Ο δίκαιος Λάζαρος εκτός από σήμερα τιμάται και την 17η Οκτωβρίου (μνήμη της Ανακομοιδής του Λειψάνου του από την Κύπρο στην ΚΠολη) και την 4η Μαΐου (μαζί με την Μυροφόρο αγ. Μαγδαληνή). Σε Κώδικα της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους, αναφέρεται η 16η Οκτωβρίου σαν ημερομηνία της β΄ κοιμήσεως του αγ. Λαζάρου (όπως σημειώνει ο πρ. Λεοντοπόλεως Σωφρόνιος στο Αγιολόγιό του).   

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Καθώς ήδη βρισκόμαστε 5 ημέρες πριν την αγία και μεγάλη Εβδομάδα, η οποία αποτελεί την κορύφωση της μ. Σαρακοστής, καλό θα ήταν να παραθέσουμε μερικές πληροφορίες - Κανόνες ευπρεπούς συμπεριφοράς κατά την παραμονή μας εντός της Εκκλησίας, δια τις άγιες αυτές ημέρες που έρχονται. 

1. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 Όταν βρισκόμαστε στον Ναό και ακούμε τον Ιερέα να διαβάζει το Ιερό Ευαγγέλιο, είμαστε υποχρεωμένοι ό,τι κι αν κάνουμε εκείνη τη στιγμή (προσκύνηση εκόνων, άναμα κεριών, ευπρεπισμό της Εκκλησίας κλπ), να το σταματήσουμε, να σταθούμε σε θέση Προσοχής και να ακούσουμε τον λόγο του Θεού. Προκειμένου όμως να καταλάβουμε πόσο σημαντικό πράγμα είναι το Ιερό Ευαγγέλιο, επιβάλλεται να πούμε πως το Ιερό αυτό Βιβλίο, συμβολίζει τον ίδιο τον Χριστό. Εις αυτό εμπεριέχονται όλα τα λόγια του Κυρίου. Η δε Μικρή Είσοδος που γίνεται σε κάθε θ. Λειτουργία ( δηλ. η έξοδος του Ευαγγελίου από το Ιερό εις τον κόσμο και η είσοδος του πάλι εντός του Ιερού), συμβολίζει την παρουσία του Χριστού στη Ζωή μας. Γι' αυτό και η Εκκλησία (δηλαδή το σύνολο των αγίων Πατέρων), έχει επιβάλλει στους πιστούς την στιγμή της αναγνώσεως του Ευαγγελίου να στέκονται ακίνητοι, εις ένδειξη σεβασμού προς αυτό αλλά και για να προσέχουν τα λόγια που εκείνη τη στιγμή ο ίδιος ο Κύριος απαγγέλει ακόμη και σήμερα προς εμάς.

2. Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ''ΔΙ' ΕΥΧΩΝ''. 

  Συνέχεια της παραπάνω παραγράφου αποτελεί και η απαραίτητη επίγνωση μας ως Χριστιανών σχετικά με το πότε μπορούμε να αποχωρούμε από τον Ναό. Από την στιγμή λοιπόν που αποφασίζουμε να Εκκλησιαστούμε, να κάνουμε τον ευλογημένο για την ψυχή μας ''κόπο'' και να ξυπνήσουμε προκειμένου να πάμε στην Εκκλησία, πρέπει να ξέρουμε πως το ότι μπήκαμε εις αυτήν κάνοντας τον σταυρό μας και ανάβοντας ένα κερί, δεν μας δίνει το δικαίωμα ώστε εις την συνέχεια να αποχωρούμε αδιαφορώντας για τα ψαλόμενα και τα τελούμενα εις αυτήν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία με πολύ σοφία έχει κανονίσει τα πάντα, ορίζει πως από τον ναό ο Χριστιανός επιτρέπεται να αποχωρεί μόνο αφού ακούσει από τον Ιερέα το ''Δι' ευχών''. Και αυτό γιατί; Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση, έστω και άθελά μας, γινόμαστε μιμητές του Προδότου Ιούδα, ο οποίος έφυγε από τον Μυστικό Δείπνο και πριν ο Πετινός λαλήσει Τρεις, απαρνήθηκε τον Κύριο της Δόξης. Επομένως αν σε κάποια Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία επιβάλλεται να μένουμε μέχρι το ''Δι' ευχών'' εις το ναό, πόσο μάλλον την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Τότε που η Εκκλησία μας καλεί όλους να γίνουμε μάρτυρες του Θείου Πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου. 

 3. Η ΠΑΡΑΜΟΝ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ.

 Ας γνωρίζουμε πως η ακολουθία της Ανστάσεως, σε διάρκεια, πρόκειται για την μικρότερη εορταστική ακολουθία όλου του Εκκλησιαστικού Χρόνου. Όταν λοιπόν αποφασίζουμε πως την βραδιά αυτή θα πάμε στην Εκκλησία, καλό θα ήταν να μην μένουμε εις αυτήν μέχρι το ''Χριστός Ανέστη'' και μετά να φεύγουμε, όπως άλλωστε συμβαίνει. Διότι έτσι συνταυτιζόμαστε με όσα λέγει ένας πάρα πολύ χαρακτηριστικός προς αυτό το γεγονός στίχος: ''Αναστήτω ο Χριστός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού''. Κι αυτό τι πάει να πει; Πως με το που κάποιοι ακούν το ''Χριστός Ανέστη'', αποχωρούν από την Εκκλησία όπως οι Εχθροί του Χριστού που είτε δεν θέλουν, είτε δεν πιστεύουν στην Ανάσταση του Κυρίου. Η δε αναστάσιμη ακολουθία διαρκεί το πολύ δύο ώρες. Δηλαδή δεν θα κουραστούμε, και ούτε θα χαλάσει το ωραίο μας Πασχαλινό Φαγητό, αν μετά το Χριστός Ανέστη παραμείνουμε για ακόμη περίπου μιάμιση ώρα στην Εκκλησία, προκειμένου να δείξουμε σεβασμό προς τον Αναστάντα Χριστό. Ο οποίος συν τοις άλλοις, σταυρώθηκε για την δική μας αγάπη και αναστήθηκε προκειμένου να χαρίσει σε εμάς την αιώνιο ζωή. Το σώμα μπορεί να αντέξει έστω και δύο ώρες χωρίς φαγητό και νερό, η ψυχή όμως χωρίς Θεία τροφή δεν καταφέρνει να γίνει πιο δυνατή ώστε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που καθημερινά μας βάζει ο πονηρός.  

ΓΙΑΤΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ''ΚΟΥΦΗ'' Ή ''ΒΟΥΒΗ'' Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ;

Η εβδομάδα όπου πλέον διερχόμεθα, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι η έκτη κατά σειρά εβδομάδα της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αυτή όμως η εβδομάδα έχει το ξεχωριστό να οναμάζεται ''Κουφή'' ή ''Βουβή''. Γιατί άραγε; Έξη μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί να ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ. Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος – η αρρώστια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ’ όλα αυτά. Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο – πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού. Πλησιάζει η “ώρα του Χριστού” για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του. Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για “Την κοινήν ανάστασιν”. Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του:

”Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας… ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν… και εδάκρυσεν” (Ιωάν. 11, 33-35) .Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαϊων είναι η”έναρξη του Σταυρού”. (Ι.Μ.Π).

Παρά ταύτα ο ευσεβής λαός μας αποκαλεί την εβδομάδα αυτή «κουφή» η «βουβή» με μοναδική δικαιολογία ότι την Εβδομάδα αυτή δεν τελούνται Ακολουθίες και ως εκ τούτου δεν σημαίνει ούτε η καμπάνα οπότε ούτε λέμε(Ακολουθία) ούτε ακούμε(Καμπάνα)αυτήν την Εβδομάδα. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αρκεί μια ματιά στα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας για να μας πείσει ότι,όχι «βουβή» και «κουφή»δεν είναι αυτή η Εβδομάδα αλλά αντίθετα όπως είδαμε και πιο πάνω είναι πλήρης μηνυμάτων και Θεολογικών εννοιών γύρω από το Μυστήριο του θανάτου. Παλαιότερα αυτό εκαλλιεργείτο και από τους ίδιους τους ιερείς σαν μια δικαιολογημένη ίσως!! προσπάθεια για λίγη ξεκούραση λίγο πρίν τον μεγάλο κόπο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Το Τυπικό της Εκκλησίας μας, υπαγορεύει και αυτήν την Εβδομάδα τις Ακολουθίες που τελούνται καθ’ όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δηλ.Μεσονυκτικό Όρθρο,Ώρες και Εσπερινό το πρωί,το Μεγάλο Απόδειπνο το απόγευμα, την Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή καθώς και το Μικρό Απόδειπνο με τον κανόνα του Αγίου Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα. Η μοναδική Ακολουθία που απουσιάζει είναι η Ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας η οποία αποτελεί και την μοναδική χαρμόσυνη νότα στην πένθιμη περίοδο που διανύουμε. Τό ότι δεν τελείται η χαρμόσυνη Ακολουθία των Χαιρετισμών την Εβδομάδα αυτή οδήγησε στην παρεξήγηση ; Ίσως!

Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής(αφού από την Κυριακή ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα με την δική της νηστεία), είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής που είναι η μετάνοια, η νηστεία από την αμαρτία, η χαρμολύπη και η επαναβίωση του λατρευτικού στοιχείου της Εκκλησίας! Ας φροντίσουμε να μην χάσουμε τα όσα έχει να μας προσφέρει και αυτήν την Εβδομάδα η Εκκλησία μας ξεφεύγοντας από επιπόλαιες και ανυπόστατες συμβουλές γύρω από την Λατρευτική μας ζωή.

Επίκαιρος και εύστοχος όπως πάντα ο λόγος του π.Μωυσέως του Αγιορείτου για τις Άγιες Αυτές και Μεγάλες Ημέρες. «Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, τη λόγχη. Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία. Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή, τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας. Μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα. Οι μπόρες του ουρανού δε στερεύουν. Η ξαστεριά θα ’ρθεί το Σαββατόβραδο. Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας»

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία της Ελλάδος ὁμολογεῖ καί διακηρύσσει εις πάντα τά εθνη ὅτι εἶναι πράγματι ἡ Γνησία καί Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, διότι κρατεῖ καί διαφυλάσσει ἀκαινοτόμητον τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί κέκτηται ἀδιάκοπον καί ανόθευτον τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν οἱ ᾿Επίσκοποί της ἔλαβον ἀπό ᾿Επισκόπους χειροτονηθέντας πρό τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, καί τήν ὁποίαν μετέδωκαν πλήρη καί τελείαν διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948 καί μετέπειτα ἀλληλοδιαδόχως μέχρι σήμερον.... ῾Η ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Γνησία, Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, διότι ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπον καί μετά τό 1924 συνέχειαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, καί ὀντολογικῶς ταυτίζεται πρός τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Πατέρων, τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν τοῦ Χριστοῦ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. (Η Ὁμολογία αυτη διετυπώθη ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου ἐν ετει 1999 εἰς τήν υπ' αριθ. Πρωτ. 69 Εγκύκλιον Επιστολήν του πρός τούς Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς τῆς Εκκλησίας τῶν Κατακομβων της Ρωσίας της οποίας επί μίαν δεκαετίαν ητο υπεύθυνος)

ΕΝΑ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΜΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΗΜΑ

 Ο νους τετραυμάτισται, το σώμα μεμαλάκισται, νοσεί το πνεύμα, ο λόγος ησθένησεν, ο βίος νενέκρωται, το τέλος επί θύραις. Διο μοι τάλαινα ψυχή, τι ποιήσεις όταν έλθη, ο Κριτής ανερευνήσαι τα σα; 

Εκ του Μ. Κανόνος

ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΟ ΟΡΟΣ

 Νηστεύσας ο Κύριος, ημέρας τεσσαράκοντα, εν τη ερήμω, ύστερον επείνασε, δεικνύς το ανθρώπινον. Ψυχή μη αθυμήσης. Αν σοι προσβάλη ο εχθρός, προσευχαίς τε και νηστείαις, εκ ποδών αποκρουσθήτω σοι.

Εκ του Μ. Κανόνος

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ. ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΟ ΟΡΟΣ ΙΕΡΙΧΩ

 Χριστός επειράζετο, Διάβολος επείραζε. Δεικνύς τους λίθους, ίνα άρτοι γένωνται, εις όρος ανήγαγεν, ιδείν τας βασιλείας, του Κόσμου πάσας εν ριπή. Φοβού ω ψυχή το δράμα, νήφε, εύχου πάσαν ώραν Θεώ

Εκ του Μ. Κανόνος. 

ΜΕΡΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ''ΣΤΕΦΑΝΙΤΙΚΗ' ΣΥΝΟΔΟ''

 Επειδή:

 1.<<Το μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε, περί βίου εστίν, ου περί πίστεως>> (Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

2. <<Το να εφησυχάζη κανείς, όταν το κινδυνευόμενον είναι η Πίστις, τούτο είναι ίδιον της αρνήσεως, το δε να ελέγχη είναι ομολογία ειλικρινής>> (Μέγας Βασίλειος).

3. <<Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε, ότε περί πίστεως ο λόγος εστίν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης;... Ουά οι λίθοι κεκράξουσι και συ σιωπηλός και αφροντίς;>>. (Αγφίο Θεοδώρου του Στουδίτου).

4. <<της σιωπής το κρίμα φοβερόν εστί.>> (Μέγας Βασίλειος)

5. <<Ο μη λέγων την Θείαν αλήθειαν υπεύθυνος εστί του αίματος τουτέστι της σφαγής των ψυχών των πλανεμένων>> (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

6. Κατά τον Προφήτη Ιεζεκιήλ: Λέγει ο Θεός ''Υιέ ανθρώπου σκοπόν δέδωκά σε τω οίκω Ισραήλ'' (σε έβαλα φύλακα)... και εάν μή λαλήσης του φυλάξασθαι τον ασεβή από της οδού αυτού, αυτός ο άνομος τη ανομία αυτού αποθανείται, το δε αίμα αυτού εκ της χειρός σου εκζητήσω'' (Ιεζ. 3.17-18).

 Δι' όλα τα παραπάνω και για ακόμη περισσότερα σαν και αυτά, τα οποία υπάρχουν και χάριν συντομίας τα παραλείπουμε, επανερχόμαστε μία ακόμη φορά εις τα Εκκλησιολογικά θέματα και κάνουμε λόγω για την ''Στεφανίτικη Σύνοδο''. 

 Από το 2005 μέχρι και σήμερα, έχουν περάσει 13 ολόκληρα χρόνια ενεργού σχίσματος, (αιτία του οποίου ήταν η τότε Νικολαίτικη ''Σύνοδος''),  εις τα οποία η πλευρά του ''Αρχιεπ/που'' και ''Ηγουμένου'' κ. Στεφάνου Τσακίρογλου δεν έχει προσπαθήσει το παραμικρό ώστε να παύσει να υφίσταται το σχίσμα. Μάλιστα δε όλες οι προσπάθειες για την διεξαγωγή ενός εν αγάπη και αληθεία διαλόγου, έχουν γίνει από την πλευρά του Σεβ/του κ. Κηρύκου, και άνευ επιθυμητού αποτελέσματος. Ενώ δηλαδή το 2005 οι ηγήτορες της τότε Νικολαίτικης ''Συνόδου'' με πάρα πολύ μεγάλη ευκολία εξώθησαν τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ανδρέα στην παράνομη παραίτησή του και στην ανάδειξη ως νέου ''Αρχιεπ/που'' του Πρώην Πειραιώς κ. Νικολάου, πράξεις οι οποίες υπήρξαν ο θεμέλιος λίθος του σχίσματος, σήμερα έχοντας παρέλθει 13 ολόκληρα χρόνια, η πλευρά του σημερινού ''Αρχιεπ/που'' κ. Στεφάνου πεισματικά αποφεύγει κάθε καλή θέληση για την διεξαγωγή ενός διαλόγου μεταξύ εκείνης και του Σεβ/του κ. Κηρύκου. Θυμίζουμε πως ο Σεβ/τος Κήρυκος εκτός από τις πολλές επιστολές που έχει στείλει προς την άλλη πλευρά, πριν τον θάνατο του πρώην Πειραιώς τον είχε επισκεφθεί και συζήτησαν περί αυτού, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να απαντήσει θετικά περί του διαλόγου, αλλά και πριν τρία χρόνια, πάλι με την ευλογία του Σεβ/του κ. Κηρύκου, σε ξενοδοχείο των Αθηνών πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση εις την οποία οι ανήκοντες εις την Στεφανίτικη ''Σύνοδο'' είχαν καλεστεί, χωρίς όμως και πάλι να υπάρξει κάποια θετική ανταπόκριση. 

 Μετά από όλα αυτά, η ''Στεφανίτικη σύνοδος'' έκρινε σωστό και πρέπον, αντί να έρθει έστω εις μία τυπική διαδικασία διαλόγου μετά του Σεβ/του κ. Κηρύκου, να τελέσει ''χειροτονία'' εις την Κύπρο, κατά την οποία συμπροσευχήθηκε μετά του Φλωριναίου Μητροπολίτου Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού. Αυτό από μόνο του λέει πολλά!!! 

 Επειδή όμως εις την ενέργεια αυτή δεν συμφώνησαν δύο πρώην μέλη της εν λόγω ''συνόδου'', οι Σεβ/τοι Μητροπολίτες Αργολίδος κ. Παχώμιος και Πατρών κ. Ευστάθιος, η ''σύνοδος'' αυτή για ακόμη μία φορά θεώρησε ως σωστό να κινήσει φανερό διωγμό εναντίον των δύο αυτών Μητροπολιτών, οι οποίοι το μόνο που ζητούσαν και ζητούν είναι καθαρή Ομολογία Πίστεως, καθαρή Ορθοδοξία. Αλλά απ' ότι φαίνεται, η ''σύνοδος'' του κ. Στεφάνου, αρέσκεται περισσότερο στο να κάνει σχίσματα, να εκδιώκει όσους δεν συμφωνούν μαζί της και να πράττει διαλόγους όχι με πρώην αδελφούς της, αλλά με αιρετικούς. Γι' αυτό και σήμερα, μετά από φανερό διωγμό, η ''σύνοδος'' αυτή καθήρεσε τους ως άνω δύο Μητροπολίτες. Και μάλιστα τους καθήρεσε προφασιζόμενη και παρουσιάζοντας ψεύτικους λόγους. Χωρίς να συζητήσει καθόλου το αίτημα του Σεβ/του Πατρών κ. Ευσταθίου,περί της δημιουργίας μιας  εγγράφου Ομολογίας Πίστεως από ολόκληρη την ''Σύνοδο''. 

 Όλα αυτά αλλά και άλλα πολλά που αρκετές φορές έχουμε αναφέρει από το παρόν Blog, προκειμένου να παρέχουμε την αληθινή πληροφόρηση εις τους αναγνώστες μας, δημιουργούν την σημερινή εικόνα της ''Στεφανίτικης Συνόδου'', η οποία εκ των ιδίων ενεργειών της, παρουσιάζεται ως ακόμη μία παλαιοημερολογιτική ''σύνοδος, όπως και οι τόσες άλλες που υπάρχουν. Διότι πολύ εύκολα πράττει παρανομίες, πολύ εύκολα κινεί διωγμούς, ακόμη ευκολότερα έρχεται σε συζητήσεις με επισκόπους άλλων συνόδων, χωρίς να την νοιάζει, χάριν του ποιμνίου, να διορθώσει ένα σχίσμα το οποίο εξ' ολοκλήρου αποτελεί δική της ευθύνη. 

 Εμείς όμως για να φανούμε δίκαιοι μπροστά στα μάτια του Κυρίου, πρέπει δημόσια να συγχαρούμε τους δύο αυτούς Μητροπολίτες, μιας και ο αγώνας τους γίνεται για την διασφάλιση της Ομολογίας Πίστεως. Κάτι που θα πράτταμε και προς την υπόλοιπη ''σύνοδο'' του κ. Στεφάνου, αν εκείνη επιθυμούσε να περπατήσει τα μονοπάτια της διορθώσεως. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως όταν ακόμη ο Σεβ/τος κ. Ευστάθιος δεν είχε κάνει καμία ομολογιακή κίνηση και ακολουθούσε σιωπηλά την ''σύνοδο'' του κ. Νικολάου, εμείς ήμασταν οι πρώτοι που γράφαμε εναντίον του. Σήμερα όμως, κι επειδή τα πράγματα έχουν αλλάξει, εμείς πάλι οφείλουμε να είμαστε οι πρώτοι που θα γράψουμε υπέρ του. Αυτό είναι δικαιοσύνη και αυτό θα κάναμε προς όλους, αν και εκείνοι το ήθελαν. 

 Όσο όμως ο Θεός μας παρέχει χρόνο μετανοίας, καλό θα ήταν η ''Στεφανίτικη Σύνοδος'' να το εκμεταλλευτεί και να πράξει όσα πρέπει προκειμένου να επανέλθει η ειρήνη και η ενότητα στην Εκκλησία. Καλό σε εκείνη και στον κόσμο της θα κάνει. Διότι εμείς, με τη βοήθεια του Θεού, βρισκόμασταν και βρισκόμαστε εντός της σωστικής Κιβωτού. Άλλοι εξήλθαν, και μάλιστα οικειοθελώς!!!        

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ, ΔΙ' ΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΤΑΙ Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ.

 Όπως είναι γνωστό, φέτος, η εορτή του Ευαγγελισμού τυγχάνει και πέφτει κατά το μ. Σάββατο. Όμως κατά την τυπική διάταξη, όταν η εορτή συμπέσει μ. Παρασκευή ή μ. Σάββατο, τότε αυτή μετατίθεται για την βραδιά της Αναστάσεως. Πολύ συγκεκριμένα το Τυπικό γράφει:

 ''Η Αγία του Χριστού Μ. Εκκλησία από ενός αιώνος και εντεύθεν, παρά Πατριαρχών και Αρχιερέων ως παρελάβομεν, κατιδούσα την διαφωνίαν και σύγχυσιν την συμβαίνουσαν ανά πάσας τας εν πόλεσι και κώμαις εκκλησίας, μέριμναν και περί της του Ευαγγελισμού μεγάλης πανηγύρεως ανελάβετο. Και δη, προς παύσιν της δοκούσης ανωμαλίας, μάλιστα εν ταις του απλού λαού ακοαίς του μή κατά βάθος τα του Πνεύματος εννοούντος, διετάξατο την της εορτής μετάθεσιν, εάν τύχη εν ταις δυσί πενθίμοις ταύταις ημέραις, εις την κυριώνυμον του Πάσχα ημέραν. Ίνα τα χαρμόσυνα τοις χαρμοσύνοις συνάδωνται και συμμελωδώνται, οικονομικώς αποκλείουσα την ανάμιξιν των φαιδρών μετά των πενθίμων, και ίνα μή ασυμφωνία δεικνύηται μεταξύ του Σήμερον κρεμάται επί ξύλου και του Σήμερον χαράς Ευαγγέλια, και του Δακρυρρόους θρήνους επί σε Αγνή μετά του Ο Γαβριήλ τη Παρθένω το Ευαγγέλιον.Ταύτα δε, ως είρηται, δια τας εν πόλεσι και κώμαις μόνον εκκλησίας, των μοναστηριακών Τυπικών αμεταβλήτων, ανεπάφων και αμετακινήτων διαμενόντων δια τε το προς τους αρχαίους Κτήτορας αυτών και Πατέρας σέβας, και δια το διάφορον του μοναχικού πολιτεύματος και της υψηλοτέρας διαγωγής''.

Ο ΟΓΔΟΟΣ ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 1593

ΙΕΡΕΜΙΑΣ Β΄ Ο ΤΡΑΝΟΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΟΝ

Κανών όγδοος. Ασάλευτον διαμένειν βουλόμεθα το τοις πατράσι διορισθέν περί του αγίου και σωτηρίου Πάσχα. Έχει δε ούτως: άπαντας τους τολμώντας παραλύειν τους όρους της αγίας και οικουμενικής μεγάλης συνόδου, της εν Νικαία συγκροτηθείσης επί παρουσία της ευσεβείας του θεοφιλεστάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου περί της αγίας εορτής του σωτηριώδους Πάσχα, ακοινωνήτους και αποβλήτους είναι της Εκκλησίας, ει επιμένοιεν φιλονεικότερον ενιστάμενοι προς τα καλώς δεδιδαγμένα και ταύτα ειρήσθω περί των λαϊκών. Ει δε τις των προεστώτων της εκκλησίας επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, μετά τον όρον τούτον τολμήσειν επί διαστροφή των λαών και ταραχή των εκκλησιών ιδιάζειν και μετά των Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα, τούτον η αγία Σύνοδος, εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινε της Εκκλησίας. Δει γαρ στοιχείν τω των πατέρων κανόνι μέχρι και σήμερον Θεού χάριτι. Ον, καθό δη και τα λοιπά, η Θεού εκκλησία διαφυλάττει.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ

 Κανών Όγδοος. Ασάλευτος επιθυμούμε να παραμένη ο κανών, τον οποίον διώρισαν οι Άγιοι Πατέρες δια το Άγιον Πάσχα. Ο Κανών ούτος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου λέγει: Όλοι εκείνοι που τολμούν να καταπατούν τας διατάξεις της Αγίας και Οικουμενικής μεγάλης Συνόδου, η οποία συνεκροτήθη (το 325) εις την Νίκαιαν επί παρουσία του ευσεβεστάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, περί της αγίας εορτής του σωτηριώδους Πάσχα, εάν επιμένουν και δημιουργούν έριδας και επαναστατούν εναντίον εκείνων που έχομεν διαδχθή από τους Αγίους Πατέρας, να είναι αποκομμένοι ( = αφορισμένοι) και απόβλητοι ( = αναθεματισμένοι) από την Εκκλησίαν και αυτά λέγομεν περί των λαϊκών, εάν δε κάποιος από τους προεστώτας της Εκκλησίας, δηλαδή Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, μετά από αυτόν τον κανόνα θα τολμήση να μην υπακούη και να διαστρέφη τους Χριστιανούς και να δημιουργή ταραχήν εις την Εκκλησίαν και να επιτελή μαζί με τους (θεοκτόνους) Ιουδαίους το Πάσχα, η Αγία Σύνοδος, όλους αυτούς από τώρα ήδη εξέβαλεν της Εκκλησίας και τους αναθεμάτισεν. Διότι είναι όρος απαράβατος να ακολουθώμεν τον Κανόνα τούτον των Πατέρων, όπως συνέβη και μέχρι σήμερον με την χάριν του Θεού, τον οποίον η Εκκλησία του Χριστού διαφυλάττει, όπως ακριβώς και τα λοιπά δόγματα και όρους. 

16 Φεβρουαρίου 1593

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

 Υπό Αρχ/του Κηρύκου Κοντογιάννη (νυν Μητροπολίτου Μεσογαίας)

Με την ευκαιρία της διεξαγωγής της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εις την οποίαν εξέχουσα θέση κατέχουν οι ομιλίες υπέρ της Ορθοδοξίας, παραθέτομεν και εν επίκαιρον και σχετικόν με τον αγώνα της Ορθοδοξίας κείμενον, το οποίον είχεν εκφωνηθή παιλαιότερον, την 13ην Δεκ. 1993, ως ομιλία, κατά τα εγκαίνια της Αιθούσης του εν Ηλιουπόλει Εκκλησιαστικού Ιδρύματος.

''Η ΑΛΗΘΗΣ ΠΙΣΤΙΣ: ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΣ ΚΑΙ ΖΗΛΟΣ''

Ο Άγιος Αμβρόσιος ο Μεδιολάνων  λέγει πολύ χαρακτηριστικά: ''Η αληθής πίστις αγνοεί την δειλίαν''. Διότι εμείς οι χριστιανοί δεν ελάβαμε πνεύμα δειλίας, αλλά πνεύμα αγωνιστικότητος υπέρ της αμωμήτου ημών πίστεως: ''Αγώνισαι περί της αληθείας'' και ''Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως'', είναι μηνύματα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης αντιστοίχως.

 Γνώρισμα της Ορθοδοξίας είναι η αγωνιστικότης, και του ορθοδόξου Χριστιανού ο υπέρ της πίστεως ζήλος. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του υπερμάχου της Ορθοδοξίας Πατριάρχου Κων/πόλεως Γερμανού του Β΄, απευθυνομένου προς τους Κυπρίους, οι οποίοι εκινδύνευον από τους λατινοφρονήσαντας: ''Σεις λαέ περιούσιε του Χριστού, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε... ελέγχοντες τους την ευσέβειαν παραποιούντας, μηδέν των ορθών δογμάτων καταπροδίδοντες... πάσαν θλίψιν βιοτικήν και πάσαν ζημίαν, χαράν και κέρδος ηγούμενοι, ίνα μόνον εν υμίν άσυλος διαφυλαχθείη ο της ορθοδόξου πίστεως θησαυρός''.

 Ο αγών και ο ζήλος υπέρ της αληθούς πίστεως και η αγωνία δια την Ορθοδοξίαν πρέπει να είναι το μοναδικόν μέλημα των ορθοδόξων Χριστιανών. Οι αληθείς χριστιανοί στοιχούν εις το παράδειγμα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, όστις λέγει: ''Αυτήν την πίστιν της εδιδάχθην παρά των Αγίων Πατέρων. Αυτήν την πίστιν (την ορθόδοξον) την εδίδαξα πάντα καιρόν και διδάσκων ου παύσομαι, με αυτήν την πίστιν εγεννήθην, με αυτήν την πίστιν και θα αποθάνω''.

''ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ''

 Όσοι δεν εβίωσαν το μεγαλείον της Ορθοδοξίας, δεν έχουν την δύναμιν να αγωνισθούν υπέρ Αυτής. Μόνον οι αληθείς Ορθόδοξοι γνωρίζουν να αγωνίζωνται. Ούτοι δεν παραμένουν εις τα βλεπόμενα, συλλαμβάνουν με τον δέκτην της ψυχής των τα μη βλεπόμενα και έκθαμβοι ατενίζουν το αθέατον πνευματικόν κάλος της Ορθοδοξίας, το ''πολυτελές ενώπιον του Θεού κάλλος'', όπως το ονομάζει ο Απόστολος Πέτρος. Πέραν της κατά κόσμον φαινομένης αδυναμίας, της ''πενίας'' και της ''ασθενείας'' της, η Ορθοδοξία κρύπτει το ατίμητον πνευματικόν της κάλλος. ''Η δύναμις της Ορθοδοξίας εν ασθενεία τελειούται''.

 Δια να εννοήσωμεν όμως καλύτερα την υψίστην σημασίαν του υπέρ της Ορθοδοξίας και κατά των αιρέσεων αγώνος, ας επιμείνωμεν ολίγον περισσότερον στο νόημα της Ορθοδοξίας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 Η Ορθοδοξία είναι κατά τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας ''διδασκαλείον'', έχουσα ''τον Νυμφίον μόνον διδάσκαλον''. Εν τη Ορθοδοξία έχομεν βεβαίαν την ομολογίαν της πίστεώς μας. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ''ο Παράδεισος του μεγάλου Βασιλέως'', ''η πόλις του Αγίου Βασιλέως'', ''η Νύμφη του Ασπίλου Χριστού'', ''η Παρθένος η αγνή, η εκ δεξιών του Βασιλέως, η μηδέν σκοτεινόν έχουσα''. Η Ορθοδοξία ορθοτομεί πάντοτε τον λόγον της ευθείς και βασιλικής οδού. Αύτη διεφύλαξεν αλώβητον το ιερόν σύμβολον της πίστεως και διετήρησεν ανόθευτον το αρχαίον εκκλησιαστικόν πολίτευμα. Διότι αύτη κηρύσσει: ''Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα'', δια των οποίων ''εσφράγισε την μίαν πίστιν'', την ορθόδοξον πίστιν, ''ορθοτομών και δοξάζων το μέγα μυστήριον της ευσεβείας''.

 Οι Άγιοι Πατέρες βλέποντες το άρρητο κάλλος της Ορθοδοξίας έγιναν διαπρύσιοι κήρυκες αυτής και εθυσιάσθησαν μέχρις εσχάτων υπέρ αυτής. Ο Παλλάδιος, βιογράφος του Ιερού Χρυσοστόμου, γράφει ίσως τον ωραιότερον ύμνον δια την ορθόδοξον πίστιν και την αλήθειαν:

 ''Είναι καλύτερο, λέγει, να διώκωμαι εις τα φαράγγια και τα βουνά και εις τα πελάγη και να είμαι μαζί με την αλήθεια, παρά να έχω δόξα μεγάλη και ευημερία και να ζω μέσα στο ψεύδος. Διότι, όταν έχω μαζί μου την αλήθεια, έχω τα πάντα. Όταν όμως έχω το ψεύδος, δεν έχω ούτε τον ευατόν μου... Εκείνος που έχει την αλήθεια είναι αγέραστος και αμάραντος, έχει ζήλον πιο θερμόν από τον ήλιον, και ο λόγος του είναι πιο κοφτερός από το ξίφος, ο δε βίος του είναι πιο ελαφρύς και από τον αετό...''.

 Ο Άγιος Αθανάσιος χαρακτηρίζει την Ορθοδοξίαν ''θείον οξυγόνον'' άνευ του οποίου η ζωή είναι αδύνατος. Εις μίαν επιστολήν του προς τον Παλλάδιον πρεσβύτερον γράφει: ''Εχάρην πάρα πολύ, διότι βλέπω να αναπνέης με την πνοήν της Ορθοδοξίας''.

 Δια τους Αγίους Πατέρας η ζωή έξω από το κλίμα της Ορθοδοξίας στερείται νοήματος και περιεχομένου. Η Ορθοδοξία δια τους Πατέρας είναι η ενδοξοτέρα έπαλξίς των. Όταν αγωνίζονταν δια την Ορθοδοξίαν, ανεκαινίζοντο ως αετοί και αισθάνονταν ''θερμότερον πυρός τον ζήλον των υπέρ αυτής''.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 Το μεγαλείον της Ορθοδοξίας εξυμνεί το του Ιερού Χρυσοστόμου: ''Ας μαίνεται η θάλασσα, τον βράχον δεν μπορεί να τον διαλύση. Ας σηκώνονται τα κύματα, το πλοίον του Ιησού να το καταποντίσουν δεν ημπορούν. Τα κύματα δεν διαλύουν την πέτραν, αλλά τουναντίον αυτά διαλύονται εις αφρούς. Ουδέν Εκκλησίας (Ορθοδοξίας) δυνατώτερον, άνθρωπε. Σταμάτησε τον πόλεμον, δια να μη σου καταλύση την δύναμι. Μη πολεμάς με τον ουρανόν. Άνθρωπον εάν πολεμάς, ή θα νικήσης ή θα νικηθής. Την Εκκλησίαν εάν πολεμάς, να νικήσης είναι αδύνατον. Ο Θεός είναι ο ισχυρότερος πάντων. Ο Θεός έπηξε - εστερέωσε, ποίος επιχειρεί να την σαλεύση; Δεν γνωρίζεις αυτού την δύναμιν; Επιβλέπει επί την γην και κάμνει αυτήν τρέμειν. Η Εκκλησία είναι ισχυροτέρα του ουρανού. Πόσοι τύραννοι ηθέλησαν να αφανίσουν την Εκκλησία. Πόσα τηγάνια. Πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ηκονημένα, και δεν κατόρθωσαν τίποτα. Που είναι αυτοί που πολέμησαν την Εκκλησία; Έχουν σιωπήσει. Έχουν ξεχαστεί. Που όμως είναι η Εκκλησία; Λάμπει περισσότερον από τον ήλιο. Τα έργα των πολεμίων έσβησαν παντελώς, της Εκκλησίας όμως το έργον παραμένει αθάνατον...''.

ΑΝΑΓΚΗ ΑΓΩΝΟΣ

 Η Ορθοδοξία λοιπόν έχει μίαν ουράνιον δύναμιν, διότι είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ενώπιον του θείου κάλλους της, ενώπιον της δυνάμεώς της ''ύμνος άπας ηττάται''.

 Γεννάται όμως το ερώτημα. Αφού είναι τόσον δυνατή η Ορθοδοξία, ποίοι είμεθα εμείς που θα την υπερασπισθώμεν; Και τί θέσιν έχει εν προκειμένω, ο υπέρ της ορθοδόξου πίστεως και κατά των αιρέσεων αγών; Υπάρχει ανάγκη αγώνος;

 Η απάντησις δίδεται ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ''Αγώνισαι περί της αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου'' (Σοφ. Σειράχ 4.28). Και ο Προφήτης Ιεζεκιήλ: Λέγει ο Θεός ''Υιέ ανθρώπου σκοπόν δέδωκά σε τω οίκω Ισραήλ'' (σε έβαλα φύλακα)... και εάν μή λαλήσης του φυλάξασθαι τον ασεβή από της οδού αυτού, αυτός ο άνομος τη ανομία αυτού αποθανείται, το δε αίμα αυτού εκ της χειρός σου εκζητήσω'' (Ιεζ. 3.17-18).

 Και εις την Καινήν Διαθήκην Ο Κύριος λέγει:

 ''Μη φοβού, αλλά λάλει και μη σιωπήσης''.

 Επίσης οι Άγιοι Πατέρες τονίζουν την ανάγκη αγώνος ''Αγώνος χρεία μεγάλου και τούτου νομίμου'' (λέγει ο Μ. Βασίλειος. Δηλ. είναι ανάγκη μεγάλου αγώνος και μάλιστα αγώνος νομίμου).

 Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει ότι: ''και ο μαθητού τάξιν επέχων'' οφείλει να υπερασπίζεται την αλήθεια. Προπάντων τούτο είναι χρέος των μοναχών. ''Εάν, λέγει ο Αγ. Θεόδωρος, υπάρχουν σ' αυτούς τους καιρούς μοναχοί, ας το δείξουν από τα έργα τους. Έργον δε μοναχών είναι να μην ανέχωνται να καινοτομήται το Ευαγγέλιον, ούτε και εις το παραμικρόν''. 

 Και πως το δικαιολογεί αυτό. Ιδού:

 ''Καιρός του λαλείν, αλλ' ου του σιγάν, τω οπωσούν δυμανένω, επειδάν τις αίρεσις ενίσταται καθυλακτούσα της αληθείας''.

 Από την ιστορίαν του Μοναχισμού διδασκόμεθα, ότι εν καιρώ αιρέσεων οι ασκητές άφηναν την έρημο και ήρχοντο εις τας πόλεις δια να διδάξουν τον λαό την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Άριστον παράδειγμα ο Άγιος Αντώνιος ο Οποίος όταν εκορυφώθη η αρειανική αίρεσις, άφησε την ερημία και κατήλθε εις την Αλεξάνδρεια, δια να στηρίξη τους πιστούς.

 Και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, και και ήσαν μοναχοί, όμως ανέλαβον τον υπέρ της Ορθοδοξίας και κατά των συγκεκριμένων αιρέσεων αγώνα.

 Κατά την περίοδον της Τουρκοκρατίας ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός παρακινηθείς από τον λόγον του Απ. Παύλου ''Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος'', άφησε την ποθητήν ησυχίαν του και εξήλθεν του Αγ. Όρους δια να διδάξη τον λαόν.

 Και εις τον αιώνα μας ο Ιερομ. Ματθαίος μετέπειτα Βρεσθένης και εν συνεχεία Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος και λοιποί Ιερείς εξήλθον μετά την εορτολογικήν Καινοτομίαν του Αγίου Όρους και ηγωνίσθησαν σθεναρώς υπέρ της υγιαινούσης πίστεως και κατά της λαίλαπος του Νεοημερολογιτισμού-Οικουμενισμού. Και διατί έπραττον τούτο; Διότι η σιωπή ''όταν ο Χριστός διώκεται είναι δεινόν''. Και το ''μη διδάσκειν'', όταν η Ορθοδοξία κινδυνεύη, είναι προδοσία της αληθείας, κατά τον Αγ. Θεόδωρον τον Στουδίτην.

 Και αλλού τονίζει ότι: ''φοβερότερον το της σιπώς κρίμα... δι' αυτό και εγώ ο ταπεινός αναγκάζομαι να μη σιωπώ, αλλά να αγωνίζωμαι εγγράφως και αγράφως''. Και αλλού πάλι τονίζει, ότι ''εάν το μοναδικόν τάγμα, δηλ. οι μοναχοί δεν θεωρήσουν τα πάντα ως σκύβαλα και αυτά τα μοναστήρια... πως ο λαϊκός άνθρωπος θα καταφρονήση την γυναίκα του και τα παιδιά του και τα άλλα και θα αγωνισθή''. Δια τούτο, λέγει, σας υπομιμνήσκω: ''Μη σιγήσωμεν, ίνα μη κραυγή Σοδόμων γενώμεθα''. 

 Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αποδίδει την μεγάλη τρικυμία στην Εκκλησία στο ότι οι ναυαγήσαντες περί την πίστιν, δεν έτυχον της προσηκούσης επιτιμήσεως δηλ. του ελέγχου. Και απαντά σε όσους δικαιολογούνται και προφασίζονται:

 ''Μη μου πης εκείνο τον λόγο ο οποίος είναι γεμάτος αναλγησία (έλλειψι πόνου δια τον πλησίον), ότι δηλ. τι με ενδιαφέρει εμένα; Εγώ μεριμνώ δια τα δικά μου. Διότι (συνεχίζει ο Άγιος), τότε προπάντων θα μεριμνήσης δια τα δικά σου, όταν τα δικά σου ζητάς εις το συμφέρον του πλησίον''. 

 Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς χαρακτηρίζει την σιωπή, όταν κινδυνεύει η πίστις: ''Τρίτον είδος αθεΐας'' (Γρηγ. Παλαμάς, Συγγρ. 2.483). Επομένως πάντοτε, Ιδιαιτέρως όταν κινδυνεύη η πίστις, είναι ανάγκη αγώνος. ''Απαραίτητος επί θύραις αγών'' κατά τον Αγ. Εφραίμ τον Σύρον. Προπάντων εις τους εσχάτους καιρούς τούτους, τους αποκαλυπτικούς και προδρομικούς της ελεύσεως του αντιχρίστου.

 Η υπεράσπισις της Ορθοδοξίας εν προκειμένω δεν έχει την έννοιαν ότι θα σώσωμεν ημείς την Ορθοδοξίαν, ή ότι θα νικήσωμεν ημείς τας αιρέσεις, αλλά ''μαθητεύοντες'', την αλήθειαν της Ορθοδοξίας εις πάντα τα έθνη θα δώσωμεν χείρα βοηθείας εις τους ολισθήσαντας, και ως αδελφούς που έπεσαν θα τους βοηθήσωμεν να εγερθούν με την χάριν του Θεού Βεβαίως. 

''ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΝΑΥΑΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ''

 Σήμερα συμβαίνει εκείνο που έλεγε ο Άγιος Βασίλειος δια την εποχήν του, δηλ. ''σύνολος η των Πατέρων διδασκαλία πορθείται'' και ''τα ναυάγια περί την πίστιν είναι πυκνά'' ενώ ''τα στόματα των ευσεβών σιγούν''. Και όντως δεν υπάρχει προδοσία μεγαλυτέρα από αυτήν. Όπως δε τονίζει εις άλλο σημείο ο αυτός άγιος ''Έχουν καταφρονηθεί τα δόγματα των Πατέρων. Καταπατούνται οι αποστολικές παραδόσεις. Εφευρέματα νεωτεριστών εισέρχονται εις την Εκκλησία. Τεχνολογούν και δεν θεολογούν οι άνθρωποι... Και οι πρεσβύτεροι οδύρονται και θρηνούν συγκρίνοντες τα παλαιά με τα τωρινά''. 

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ  

 Όταν τοιαύτη είναι η κατάστασις που επικρατεί, εμείς οι ορθόδοξοι τι πρέπει να πράξωμεν; Θα σιωπήσωμεν; Θα αδρανήσωμεν; Όχι, ασφαλώς. Ας ακούσωμεν όμως τι λέγει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

 ''Ότε περί πίστεως ο λόγος, δεν είναι δυνατόν να πούμε εγώς ποιος είμαι, Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης και επομένως καμμία φροντίδα δεν έχω για τα θέματα αυτά. Οι λίγοι θα φωνάξουν και εσύ θα μείνης σιωπηλός και χωρίς φροντίδα; Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα ακολουθήσουμε το πλήθος που σιωπάς Όχι, διότι ''Εις ευδοκιμών εις το θείον, προτιμότερος υπέρ μυριάδας αυθαδεία συμνυνομένους. Αλλά εσύ μεν προτίμησε εάν νομίζης αντί του σωζομένου Νώε, το πλήθος που κατεποντίσθη μέσα εις τα ύδατα. Εις εμένα όμως συγχώρησον να τρέξω να εισέλθω μαζί με τους ολίγους εις την Κιβωτόν''.

 Το χρέος μας λοιπόν ως ορθοδόξων είναι να εργασθώμεν την σωτηρίαν μας εντός της Κιβωτού της Χάριτος της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. ''Πορευθέντες δε να μαθητεύσωμεν πάντα τα έθνη'', αγωνιζόμενοι αντιαιρετικώς και ιεραποστολικώς. 

''ΑΓΙΑΣΑΤΕ ΠΟΛΕΜΟΝ''

 Ιδού και η φωνή του Θεού, η οποία δια του Προφήτου Ιωήλ μας προσκαλεί εις αυτούς τους ωραίους αγώνας:

 ''Κηρύξατε ταύτα εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, εξεγείρατε τους μαχητάς. Προσαγάγετε και αναβαίνετε. Πάντες άνδρες πολεμισταί... συναθροίζεσθε και εισπορεύεσθε... ο πραύς έστως μαχητής'' διότι ''κρείσσων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού''.

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΑΝ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΟΛΙΓΟΙ

 Ακόμη και αν χρειασθή να μείνωμεν ολίγοι, πρέπει να αγωνισθώμεν υπέρ της Αληθείας, διότι ''Ει και πάνυ ολίγοι διαμείνωσιν εν τη Ορθοδοξία και τη ευσεβεία, ούτοι εισίν Εκκλησία και το κύρος και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών εν αυτοίς κείται'' κατά τον Άγιον Νικηφόρον τον Ομολογητήν.

 Ας παραμείνωμεν λοιπόν αφοσιωμένοι εις την Εκκλησίαν του Χριστού και ας αγωνισθώμεν υπέρ Αυτής με όλας μας τας δυνάμεις.Ας λάβωμεν αγωνιστικάς αποφάσεις. Ας εγείρωμεν και άλλους μαχητάς και αγωνιστάς. Τούτο είναι το μήνυμα της σημερινής ημέρας.

 Αγαπητοί αδελφοί

 Ο σύγχρονος άνθρωπος που ζη ζαλισμένος και παραδομένος στα κύματα της συγχρόνου αποστασίας και απελπισμένος ψάχνει δι' ένα σωσσίβιον σωτηρίας, θέλει την βοήθειάν μας. Και αυτό το σωσσίβιον το οποίον ψάχνει το παρέχει με ασφάλεια η Γνησία Ορθοδοξία. 

 Οι υποσχέσεις της δαιμονολατρικής εποχής μόνον απελπισία - αβεβαιότητα και άγχος προσφέρουν στον σύγχρονο άνθρωπο και τέλος την καταστροφήν και την κόλασιν. Η δική μας θέσις, μέσα σ' αυτήν την ταραγμένη κοινωνία, είναι ιδιαιτέρως σημαντική. Η κοινωνία περιμένει πολλά από εμάς τους ορθοδόξους. Ο άνθρωπος που έχασε τον προσανατολισμό του περιμένει να του δείξουμε την οδόν της αληθείας.

 Ο αποστάτης άνθρωπος που κατήντησε παίγνιον των σκοτεινών και των δαιμονικών δυνάμεων (των αιρέσεων και της μαγείας) ζητεί να του δείξουμε τον δρόμο της επιστροφής εις την καθαρότητα της πίστεως. Αυτό όμως χρειάζεται μεγάλην πίστιν. Έχουμε άραγε αυτήν την πίστιν; Έχουμε ζήλον Ορθοδοξίας; Έχουμε αγάπην προς τον Θεόν, τόσην, ώστε να μας παρακινήση εις την θυσίαν χάριν του πλησίον; Έχουμε την δύναμιν να γίνουμε μάρτυρες και ομολογηταί; Ίσως τίποτα από αυτά να μην διαθέτουμε.

 Μη στενοχωρήσθε όμως. Έχουμε κάτι πολύ σημαντικό. Έχουμε την Ορθοδοξία, τον μεγάλο και πολύτιμο αυτό θησαυρόν. Έχουμε μαζί μας την Χάριν του Θεού, η οποία, αρκεί να το θελήσωμε, θα μας ενισχύση, θα μας φωτίση και θα μας κάμη ισχυρούς.

 ''Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου επικαλεσόμεθα''.

 Ας αγωνισθώμεν λοιπόν υπέρ της Αληθείας και Κύριος ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψη, αλλά θα πολεμήση υπέρ ημών. ΑΜΗΝ.  

  

    

61 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ...

13.3.1957 - 13.3.2018

'' Ίσως αυτό είναι το τελευταίο μου γράμμα.Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτε.Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα>>. 

(στο τελευταίο του γράμμα)

Η Ρ Ω Α Σ ! ! ! 

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΓΙΟΙ

Δεν είναι λίγες οι φορές που στα συναξάρια της Εκκλησίας μας βλέπουμε να τιμώνται ως Άγιοι Πατέρας με Υιό, Σύζυγοι και Αδέλφια. 

Το γεγονός αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό και στην περίπτωση της αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, η οποία μαζί με μεγάλο αριθμό εκ της οικογενείας της, εορτάζουν στις 26 Φεβρουαρίου. Και για του λόγου το αληθές ιδού:

Τη ΚΣΤ΄ του μηνός Φεβρουαρίου, Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, η ωμίλησεν ο Χριστός εν τω Φρέατι, και των συν αυτή.

Τη αυτή ημέρα, η αγία Φωτώ, η αδελφή αυτής, ξίφει τελειούται.

Τη αυτή ημέρα, η Αγία Φωτίς, η ετέρα αδελφή αυτής, εις δύο προσδεθείσα δένδρα, και διαμερισθείσα, τελειούται.

Τη αυτή ημέρα, η αγία Παρασκευή, η ετέρα αδελφή αυτής, ξίφει τελειούται.

Τη αυτή ημέρα, η Αγία Κυριακή, ετέρα αδελφή αυτής, ξίφει τελειούται.

Τη αυτή ημέρα, ο άγιος Μάρτυς Ιωσήφ, ο υιός της Αγίας Φωτεινής, ξίφει τελειούται.

Τη αυτή ημέρα, ο άγιος Φωτεινός, ο έτερος υιός αυτής, ξίφει τελειούται.

ΤΑΙΣ ΑΥΤΩΝ ΑΓΙΑΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣ, Ο ΘΕΟΣ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ. ΑΜΗΝ.

Η ΕΙΣ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

Συμπληρώθηκαν χθές Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, τριάντα έξι χρόνια από την εις διάκονον και ιερέα χειροτονία του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. ΚΗΡΥΚΟΥ.

Όπως ομολόγησαν οι ίδιοι οι πιστοί που όλα αυτά τα χρόνια γνωρίζουν τον Σεβ/το, επρόκειτο για έναν ΑΞΙΟ Κληρικό, στο πρόσωπό του οποίου οι πιστοί της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας αντικρίζουν έναν ικανό και υπεύθυνο Ιεράρχη, που αρθρώνει Θεολογικό λόγο ο οποίος μιλά στις ψυχές των ανθρώπων αλλά και πρωτοστατεί σε έργα φιλανθρωπίας και αγάπης. Έναν Αρχιερέα έμπειρο στη διαποίμανση της Εκκλησίας, με αγάπη για την Μητρόπολη του αλλά και για Μητροπόλεις οι οποίες στερούνται Ορθοδόξου Αρχιερέως, την νεολαία τους αλλά και τους προβληματισμούς τους.

Ο Σεβασμιώτατος κ. Κήρυκος, με την ως άνω ευκαιρία, τέλεσε χθες, Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017, (Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως) την Θ. Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αχαρνών.

Στο κήρυγμά του, προς το πολυπληθές εκκλησίασμα, ο σεπτός Ποιμενάρχης μας ανέλυσε το περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής. 

Τόσο κατά το πρωί της χθεσινής Κυριακής, όσο και κατά το εσπέρας, με αφορμή την απογευματινή εκδήλωση για την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, ο Σεβ/τος δεχόταν τις ευχές των πιστών εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Δημητρίου Αχαρνών. 

Εις τις τάξεις των διακόνων και της Ιεροσύνης ο Σεβ/τος εισήλθε την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως του έτους 1982.

Η Διεύθυνση του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ>> μέσα από την καρδιά της, εύχεται εις τον αγωνιστή Μητροπολίτη, έτη πολλά και καρποφόρα εις τον αμπελώνα του Κυρίου!!!    

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΜΕ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟΝ ΤΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ

Το ηρωικόν φρόνημα του Αγίου Χρυσοστόμου

<<Τα κύματα είναι πολλά και η τρικυμία φοβερά. Όμως δεν φοβούμεθα μήπως καταποντισθούμε, διότι στεκόμεθα επάνω σε βράχον.

Ας είναι μονιασμένη η θάλασσα, δεν μπορεί να διαλύση τον βράχον. Ας σηκώνονται υψηλά τα κύματα δεν έχουν δύναμιν να καταποντίσουν το πλοίον του Ιησού Χριστού.

Ειπέτε μου τι φοβούμεθα; Τον θάνατον; Δι' εμένα η ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος. Αλλά φοβούμεθα την εξορίαν; Η γη και κάθε τι που υπάρχει επάνω εις αυτήν ανήκει εις τον Κύριον. Αλλά μήπως φοβούμεθα δήμευσιν της περιουσίας μας; Είναι φανερόν ότι τίποτε δεν θα πάρωμε μαζί μας.

Και τα φοβερά πράγματα του κόσμου είναι αξιοκαταφρόνητα και τα χρήσιμα φαίνονται γελοία. Δεν φοβούμαι την πτώχειαν. Δεν επιθυμώ τον πλούτον. Δεν φοβούμαι τον θάνατον>>.

Ο πλούτος της αγάπης του Αγίου Χρυσοστόμου.

<<Άλλος τον τραβά, αρπάζοντάς τον δια βοηθόν. Αυτός που δικάζεται τον προσκαλεί δια συνήγορον. Αυτός που πεινά, τον παρακαλεί δια τροφήν. Ο γυμνός τον παρακαλεί δια ένδυμα. Άλλος παρακαλώντας τον, του παίρνει και τα ρούχα που φορά. Άλλος, που πενθεί, τον έχει ανάγκη δια παρηγοριάν. Άλλος τον παρακαλεί με δυνατήν φωνήν, δια να επισκεφθή ασθενείς. Ο ξένος του ζητά καταφύγιον... Άλλος στέλνει και τον προσκαλεί δια συμφιλιωτήν εις την οικογένειά του, επειδή υπάρχουν διχόνοιαι. Εις αυτόν καταφεύγει ο δούλος, όταν κλάψει με στεναγμούς εξ αιτίας της σκληρότητος του κυρίου του. Εις αυτόν φωνάζει δυνατά η χήρα το <<ελέησον>>.

Ο άγιος Πατέρας έχει κάθε ημέρα αμετρήτους ασχολίας δια τα προβλήματα του καθενός. Συλλαμβάνεται κάποιος βιαίως. Τότε ο πατέρας γίνεται συνήγορος. Πείνα μεγάλη βασανίζει τους ανθρώπους. Αμέσως τότε ο συνήγορος γίνεται τροφοδότης. Είναι κάποιος άρωστος. Τότε ο τροφοδότης γίνεται ιατρός. Έχει πέσει κάποιος άρωστος. Τότε ο νοσοκόμος βρίσκει τον παρηγορητικόν λόγον, δια να καταπραΰνη την θλίψιν. Έφθασε η ώρα της φροντίδας δια τους ξένους. Τότε ξενοδόχος γίνεται αυτός, ο οποίος έχει γίνει τα πάντα>>. 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΗΣΜΟΝΗΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ

Έχουν περάσει 150 χρόνια από τότε (την 8.10.1838) που εκφωνήθηκε ο λόγος αυτός του πρωταγωνιστού της Εθνικής μας Ελευθερίας Θ. Κολοκοτρώνη, ο οποίος παρατίθεται στη συνέχεια.

Απευθύνεται προς τους μαθητές του Ελληνικού Γυμνασίου στην Πνύκα και κατ' επέκταση θα λέγαμε στη νεολαία της εποχής του.

Η αλήθεια που μαρτυρεί είναι ότι η Ελευθερία που όλοι τώρα απολαμβάνουμε υπήρξε αποτέλεσμα υπερανθρώπου Αγώνος των προγόνων μας, πρώτον υπέρ (και δια) Πίστεως στον Χριστό. Και δεύτερον υπέρ Πατρίδος. Και η υποχρέωσή μας απέναντι στην ιστορική αυτή Αλήθεια είναι να διατηρήσουμε το πολύτιμο αγαθό της Ελευθερίας ακέραιο, θεμελιώνοντας τον ελεύθερο βίο μας στο ακλόνητο θεμέλιο της Πίστεως στον Χριστό.

Δυστυχώς, σήμερα, 29 ημέρες πριν το Άγιον Πάσχα, η πατρίδα μας απειλείται με νέον πόλεμο. Και αυτό γιατί; Διότι οι τόσες αμαρτίες μας και η απομάκρυνσή μας από τον Θεό, τον έχουν λυπήσει τόσο, που εκείνος επιτρέπει να ζήσουμε όλη αυτή την δεινή κατάσταση. Μέχρι σήμερα πολλές ευκαιρίες ανάνηψης μας έδωσε, εμείς όμως καμία δεν θε θελήσαμε να εκμεταλευτούμε. Η πείνα μαστίζει τη χώρα μας και εμείς συνεχίζουμε αποστάτες. Η ανεργία και τα προβλήματα που συνεπάγονται από αυτήν, κυριαρχεί σε αφάνταστο ποσοστό στην Πατρίδα μας, κι εμείς πάλι αποστάτες. Αφού λοιπόν ούτε και κατόπιν αυτών δεν έχουμε συνέλθει πνευματικά, ο Θεός δεν μπορεί να δείξει άλλη ανοχή για έναν λαό αποστάτη, αγνώμονα και αχάριστο, αποστρέφεται αυτόν και επιτρέπει για ακόμη μία φορά να ηχήσουν σε αυτόν οι σειρήνες και οι ιαχές του πολέμου. 

Κι αυτήν όμως την φοβερή στιγμή, δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό. Πως <<Τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν>>. Ο Θεός ακόμη και τώρα όλα μπορεί να τα ανατρέψει, αρκεί να δει από εμάς ειλικρινή μετάνοια και επιστροφή εις τον Οίκο Του και στο πανάγιο θέλημά Του. Θέλημα αγάπης και ανακούφισης και όχι θέλημα υποδούλωσης. 

Επομένως ο παρακάτω λόγος, μοιάζει τόσο επίκαιρος όσο ποτέ άλλωτε. Ας τον ακούσουμε, ας αφουγκραστούμε τα Ιερά λόγια του Ήρωα των Ηρώων της Ελληνικής Επαναστάσεως, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, και ας αλλάξουμε κι εμείς πνευματική στάση, βάζοντας αρχή για έναν αγώνα υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. 

<<... Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση,  δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε <<που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα>>, αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση... Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, όπου άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια καρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιάν αρμάδα... Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ π ί σ τ ε ω ς και έπειτα υπέρ π α τ ρ ί δ ο ς... Εμάς, μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέρα των αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ημέρα. Εις εσάς μένει να ιάσετε και να στολίσετε τον τόπο όπου ημείς ελευθερώσαμε. Και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία...>>.

ΛΟΓΟΙ ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ!!!       

ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Ο Μητροπολίτης Μολδαβίας και Σουτσεάβας Ιάκωβος, από το μοναστήρι Πούτινα, που έζησε από το 1719 - 1778, εφρόντιζε ιδιαιτέρως δια την μετάδοση του λόγου του Θεού εις το ποίμνιό του: Έτσι δια τους πιστούς των χωριών ετύπωσε ακλεκτά βιβλία περί προσευχής, περί χριστιανικής διδασκαλίας, τα οποία διεμοίραζε δωρεάν σε ιερείς και ηγουμένους. Ενώ για τα αγαπητά του παιδιά - τους μαθητάς - ετύπωσε το πρώτο Αλφαβητάριο, που περιελάμβανε τις προσευχές, τις εντολές και τα μυστήρια της Εκκλησίας και ίδρυσε σχολεία στους γειτονικούς χώρους των Εκκλησιών, των χωριών και των πόλεων. Παράλληλα διώρισε ευσεβείς διδασκάλους και ιερείς, που εδίδασκαν τους μαθητάς την Γραφή, την ανάγνωση, τα θρησκευτικά και συμβούλευε τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά των στα σχολεία.

Ως αληθινός ποιμήν της ποίμνης του Χριστού, εφρόντιζε τόσο για την σωτηρία και τον φωτισμό του λαού, όσο και για την ανακούφιση από τους πόνους και τα βάσανα των ομοεθνών του. Έτοιμος να θυσιαστεί για την αγάπη του Χριστού, για το καλό της Εκκλησίας, για την ωφέλεια των χριστιανών και για την τιμή των.

Τους γονείς τους συμβούλευε να ανατρέφουν τα παιδιά των με φόβο Θεού, λέγοντας:

-Εσείς που είστε αληθινοί χριστιανοί και δίνετε το πατρογονικό σας όνομα στα μικρά παιδιά σας, πρέπει να έχετε μεγάλη φροντίδα για την μόρφωσή τους, ώστε να μην στερούνται από πνευματική τροφή και την κατά Χριστόν νουθεσία, τα οποία είστε υποχρεωμένοι εσείς πρώτα να τα διδάξετε.

Έλεγε πάλι:

-Τα διδακτικά βιβλία μοιάζουν με τα ευωδιαστά λουλούδια, τα οποία με την μυρωδιά της διδασκαλίας θεραπεύουν όλες τις σωματικές πληγές, ενώ, αυτός που δεν θέλει να μορφωθεί, μοιάζει με το ξερό δένδρο. Και όπως ο ήλιος θερμαίνει και ζωογονεί όλη την βλάστηση της γης, έτσι και η μελέτη των βιβλίων παρέχει στον άνθρωπο την δυνατότητα για όλες τις γνώσεις.

Έλεγε πάλι:

-Βλέπετε, γονείς, τι βλάβη και ζημιά προξενείτε στα παιδιά σας που τα αφήνετε απαίδευτα! Γι' αυτό σας συμβουλεύω να καλλιεργήσετε στις ψυχές σας τις πνευματικές αρετές που πηγάζουν από την αγία διδασκαλία, και να παραδώσετε τα παιδιά σας να μάθουν τα ιερά Γράμματα, όπως κάνουν μερικοί πατέρες και κηδεμόνες για την ωφέλεια των παιδιών τους. Εφαρμόζοντας τις συμβουλές και τις διδαχές μας, θα έχετε ελπίδα και θα είστε ευτυχισμένοι για τα παιδιά σας, διότι θα γίνουν σοφοί κατά Θεό και θα σας μνημονεύουν πάντοτε.

(Ρουμανικό Γεροντικό, Ιερομ. Ιωαννικίου Μπάλαν, Θεσ/νίκη 1985)

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΒΑΣΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ''ΣΥΝΟΔΟ'' ΤΟΥ ''ΑΡΧΙΕΠ/ΠΟΥ'' κ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ

1.<<Το μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε, περί βίου εστίν, ου περί πίστεως>> (Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

2. <<Το να εφησυχάζη κανείς, όταν το κινδυνευόμενον είναι η Πίστις, τούτο είναι ίδιον της αρνήσεως, το δε να ελέγχη είναι ομολογία ειλικρινής>> (Μέγας Βασίλειος).

3. <<Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε, ότε περί πίστεως ο λόγος εστίν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης;... Ουά οι λίθοι κεκράξουσι και συ σιωπηλός και αφροντίς;>>. (Αγφίο Θεοδώρου του Στουδίτου).

4. <<της σιωπής το κρίμα φοβερόν εστί.>> (Μέγας Βασίλειος)

5. <<Ο μη λέγων την Θείαν αλήθειαν υπεύθυνος εστί του αίματος τουτέστι της σφαγής των ψυχών των πλανεμένων>> (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Αυτοί είναι οι πέντε βασικοί λόγοι για τους οποίους συνέχεια ασχολούμαστε με τις παρανομίες που έως σήμερα έχουν διαπράξει εις την Εκκλησία οι Πρώην εν Χριστώ αδελφοί μας Στεφανίτες. Και ερωτώμεν τους διάφορους αγαπολόγους αλλά και τους διάφορους Θεολόγους. Που πρέπει να κάνουμε υπακοή; Σε αυτά που μας διατάζει ο Θεός δια των Αγίων Του; ή στη γνώμη μερικών ανθρώπων που μας θέλουν να μην ασχολούμαστε καθόλου με τα σχίσματα και τους σχισματικούς; 

<<ΜΗ ΕΛΕΓΧΕ ΚΑΚΚΟΥΣ, ΙΝΑ ΜΗ ΜΙΣΗΣΩΣΙ ΣΕ. ΔΙΔΟΥ ΣΟΦΩ ΑΦΟΡΜΗΝ, ΚΑΙ ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ ΕΣΤΑΙ>>

(Αναγν. Παροιμ. Κεφ. Η΄. 32 - 36 Θ΄. 1 - 11)    

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ 1940

Στον καιρό που η Πατρίδα μας πολεμούσε κατά του Άξονα (1940) ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρύσανθος είχε συντάξει την ακόλουθη προσευχή, για να τη μάθουν απ’ έξω και να τή λένε οι μικροί μαθητές της πατρίδας μας στον καιρό του ελληνοϊταλικού πολέμου.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

.

Κύριε Ιησού Χριστέ, που αγαπάς τόσο πολύ όλα τά παιδιά τον κόσμου, Σε παρακάνουμε άκουσε την προσευχή μας:

Δέξου τις ευχαριστίες μας, γιατί γεννηθήκαμε από Χριστιανούς γονείς και είμαστε Έλληνες και γιατί έστειλες κοντά μας, εκτός απ’ τους γονείς μας, ανθρώπους πού μας αγαπούν και μας φροντίζουν.

Σε ευχαριστούμε γιά τις ομορφιές πού έχει η φύση, το λαμπρό ήλιο, τόν καθαρό αέρα, τά ώραία λουλούδια. Σε ευχαριστούμε γιά τήν τροφή πού τρώμε, τά ρούχα πού φοράμε, τά γράμματα πού μαθαίνουμε. Σέ ευχαριστούμε γιά τή δύναμη και τή βοήθεια πού δίνεις στό Στρατό μας και Σέ παρακαλούμε νά είσαι πάντα μαζί τον και νά τόν προστατεύεις.

Σέ παρακαλούμε, συγχώρεσε μας, αν Σέ κάνουμε καμιά φορά να λυπάσαι γιατί δεν είμαστε τόσο καλοί, όσο Εσύ θά επιθυμούσες, και βοήθησε μας νά κάνουμε μέ χαρά τό θέλημα τό δικό Σου.

Σέ παρακαλούμε, στις ημέρες αυτές του πολέμου, φύλαξε από κάθε κακό τους γονείς μας, τους δασκάλους μας, τους συμμαθητές μας, τό μέρος πού μένουμε και ολόκληρη τήν Ελλάδα μας. βοήθησε, Κύριε, τήν πατρίδα μας νά τελειώσει τόν αγώνα μας με ΝΙΚΗ, και χάρισε σε ολόκληρο τόν κόσμο Σου τήν ειρήνη, τή δικαιοσύνη, τήν αγάπη. ΑΜΗΝ.

Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Φτάνεις, λοιπόν, στο σπίτι. Τί θα κάνεις εκεί; Θα αγωνιστείς μ’ όλη σου τη δύναμη να διατηρήσεις την προσήλωση του νου και της καρδιάς στον Κύριο. Αμέσως μετά την εκκλησία, τρέξε στο δωμάτιό σου και κάνε αρκετές μετάνοιες, ζητώντας ευλαβικά από τον Θεό να σε βοηθήσει, ώστε να αξιοποιήσεις το χρόνο της παραμονής σου στο σπίτι με τρόπο ωφέλιμο για την ψυχή σου. Ύστερα κάθησε και ξεκουράσου για λίγο. Αλλά και τότε μην αφήνεις τους λογισμούς σου να ξεστρατίζουν. Διώχνοντας κάθε σκέψη, επαναλάμβανε νοερά την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!».

Αφού ξεκουραστείς πρέπει ν’ ασχοληθείς με κάτι, είτε προσευχή είτε εργόχειρο.

Τί εργόχειρο θα κάνεις δεν έχει σημασία∙ ξέρεις ήδη τί σου αρέσει. Είναι, βλέπεις, αδύνατο να ασχολείσαι όλη την ώρα με πνευματικά πράγματα∙ χρειάζεται να έχεις και κάποιο ευχάριστο εργόχειρο. Μ’ αυτό θα καταπιάνεσαι, όταν η ψυχή σου είναι κουρασμένη, όταν δεν έχεις τη δύναμη να διαβάσεις ή να προσευχηθείς. Αν, βέβαια, οι πνευματικές σου ενασχολήσεις πηγαίνουν καλά, το εργόχειρο δεν είναι απαραίτητο. Εκπληρώνει μόνο την ανάγκη αξιοποιήσεως του χρόνου, που αλλιώς θα σπαταλιόταν σε απραξία. Και η απραξία είναι πάντα ολέθρια, πολύ περισσότερο όμως στον καιρό της νηστείας.

Πώς πρέπει να προσεύχεται κανείς στο σπίτι; Σωστά σκέφθηκες ότι τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή οφείλουμε να προσθέτουμε κάτι στον συνηθισμένο κανόνα προσευχής. Νομίζω, ωστόσο, πως αντί να διαβάζεις περισσότερες προσευχές από το Προσευχητάρι, είναι καλύτερο ν’ αυξήσεις τη διάρκεια της άμεσης επικοινωνίας σου με τον Κύριο. Κάθε μέρα, πριν αρχίσεις και αφού τελειώσεις τη την ορθρινή και βραδυνή ακολουθία, να απευθύνεσαι με δικά σου λόγια στον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τον φύλακα άγγελό σου, ευχαριστώντας τους για την προστασία τους και παρακαλώντας τους για την ικανοποίηση των πνευματικών σου αναγκών.

Ζήτα τους να σε βοηθήσουν, ώστε, πρώτα απ’ όλα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να αποκτήσεις αυτογνωσία και, όταν την αποκτήσεις, να σου χαρίσουν ζήλο και δύναμη, ώστε να θεραπεύσεις τις πληγές της ψυχής σου. Ζήτα τους, ακόμα, να γεμίσουν την καρδιά σου με το αίσθημα της ταπεινώσεως και της συντριβής. Η ταπείνωση είναι η πιο ευάρεστη στον Θεό θυσία. Έτσι να προσεύχεσαι. Μην επιβάλεις, όμως, στον εαυτό σου έναν προσευχητικό κανόνα μακρύ και βαρύ, έναν κανόνα που θα υπερβαίνει τα μέτρα των ψυχοσωματικών σου δυνάμεων και θα σε καταβάλλει. Καλύτερα είναι να προσεύχεσαι συχνότερα στη διάρκεια της ημέρας και, όταν ασχολείσαι μ’ οποιαδήποτε άλλη εργασία, να έχεις το νου σου στο Θεό.

Μετά την προσευχή, διάβαζε για λίγο με αυτοσυγκέντρωση. Η μελέτη δεν αποσκοπεί στο φόρτωμα του μυαλού σου με διάφορες πληροφορίες και γνώσεις, αλλά στην ψυχική σου ωφέλεια και εποικοδομή. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να διαβάζεις πολλά. Διάβαζε όμως με προσοχή μεγάλη και με καρδιακή συμμετοχή.

«Τί να διαβάζω;», θα με ρωτήσεις. Μόνο πνευματικά βιβλία, φυσικά. Η προσεκτική ανάγνωση τέτοιων βιβλίων εμπνέει την ψυχή περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο. Αν πάντως, στη διάρκεια της μελέτης γεννιέται ο πόθος της προσευχής, ν’ αφήνεις το βιβλίο και να προσεύχεσαι.

Θα διαβάζεις, λοιπόν, θα προσεύχεσαι, θα κάνεις μετάνοιες. Και μ’ όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις το νου και την καρδιά σου σε κατάσταση συνεχούς και έντονου αγώνα. Είναι αναπόφευκτο να κουράζεσαι. Τότε, όπως σου είπα, θα ασχολείσαι με κάποια πρακτική εργασία.

Σκέφτεσαι, καθώς μου γράφεις, να μειώσεις την ποσότητα του καθημερινού σου φαγητού. Σωστή κι ωφέλιμη η σκέψη σου∙ σωστή, γιατί το σώμα, που με τις παρεκτροπές του σε αναγκάζει να μετανοείς, οφείλει να καταβάλει στη διάρκεια της Σαρακοστής τους μόχθους που του αναλογούν∙ και ωφέλιμη, γιατί με τη νηστεία το σώμα δουλαγωγείται, ο νους καθαρίζεται, η καρδιά μαλακώνει, τα πάθη νεκρώνονται. Μόνο μην το παρακάνεις. Ήδη τρως τόσο λίγο.

Πρέπει να έχεις δυνάμεις, για να στέκεσαι στην εκκλησία και για ν’ αγωνίζεσαι στο σπίτι. Κοίτα να τρως τόσο, όσο χρειάζεται για να μην εξασθενήσεις.

Καλό θα ήταν επίσης, να μείωνες λίγο το χρόνο του ύπνου και της αναπαύσεώς σου. Είναι μία θυσία για σένα, αλλά κάθε λογής θυσία ταιριάζει σ’ αυτή την περίοδο.

Και με τις συζητήσεις τί θα γίνει; Τη Σαρακοστή τουλάχιστον, οι συζητήσεις με τους άλλους ας περιοριστούν σε πνευματικά θέματα. Ακόμα καλύτερες είναι οι κοινές πνευματικές αναγνώσεις, που δίνουν αφορμές για την ανταλλαγή εποικοδομητικών σκέψεων και για την εξαγωγή ωφέλιμων συμπερασμάτων. Κατάλληλοι γι’ αυτό τον σκοπό είναι οι Βίοι των Αγίων.

Αρκετά έγραψα. Θα προσθέσω ό,τι άλλο χρειάζεται αργότερα.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου