ΟΤΑΝ ΑΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΤΑΞΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Η ΕΝΣΤΑΣΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ ΧΡΕΟΣ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ  ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

῾Υπάρχει ἕνα πολύ χαρακτηριστικόν κείμενον τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ νέου Θεολόγου (ἀπό τό ᾿Ηθικό του Λόγο ΙΑ, 14-15) τό ὁποῖον ἔχει μεγάλην ἐπικαιρότητα καί πρέπει νά τό μελετήσωμεν ὅλοι, προπάντων οἱ ποιμένες τῆς ᾿Εκκλησίας.

᾿Ιδού τό κείμενο:

"(Δέδοικα)...μή ἀπειλαί ἀνθρώπων πτοήσουσι καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ παραβάτην με ἐργάσονται, μή συνεπισκόπων παρακλήσεις καί φίλων, ἀδικίας με συγκοινωνόν ἀπεργάσονται, ἤ ἀδικούντων αὐτῶν σιωπῶντα, ἤ κακῶς πραττόντων συνεργόν γινόμενον καί μή τούτους ἐλέγχοντα παρρησία καί τήν ῎Ενστασιν ὑπέρ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἐπιδεικνύμενον".

Δηλαδή: "(Φοβᾶμαι) ... μήπως μέ πτοήσουν ἀπειλές ἀνθρώπων καί μέ καταστήσουν παραβάτη τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ... Μήπως οἱ παρακλήσεις τῶν συνεπισκόπων καί τῶν φίλων μέ καταστήσουν συγκοινωνό τῆς ἀδικίας, ἤ μέ κάνουν νά σιωπῶ, ὅταν αὐτοί ἀδικοῦν, καί νά συνεργάζωμαι ὅταν κακοπραγοῦν, ἀποφεύγοντας νά τούς ἐλέγχω μέ παρρησία καί νά ἐπιδεικνύω τήν ἔνστασιν ὐπέρ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ".

Εἶναι πράγματι ἕνα θαυμάσιο καί πολύ διδακτικό κείμενο.

᾿Αλλά καί ὀ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς προτρέπει νά φροντίζωμεν μέ κάθε τρόπο νά βαδίζωμεν καί νά ἀκολουθοῦμε τήν ὁδό τῶν Πατέρων μας.

"Ημεῖς δέ ἐρευνήσωμεν τάς Γραφάς καί τάς παραδόσεις τῶν ἁγίων Πατέρων, καί τούτους μιμησώμεθα· καί ὡς ηὕραμεν τήν ᾿Εκκλησίαν ἀπό Χριστοῦ καταβάσεως, οὕτως αὐτήν καί παραφυλάξωμεν, οὕτως αὐτήν παραδώσωμεν, καί μή χωρίσωμεν ἑαυτούς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἄλλα μέν ἀναγινώσκοντες καί ἄλλα νοοῦντες, μήπως ἐλθοῦσα ἑτέρα γενεά, μέλλῃ ἡμᾶς ἀναθεματίζειν, καί ἀνασκάπτειν ὡς παρά τῆς ᾿Εκκλησίας τούς τύπους καί τούς νόμους φρονοῦντας.

Καί ὄντως ἡμᾶς οὐδέν ὠφελήσουσι τά πέρατα τῆς γῆς. ᾿Εγώ εὔχομαι καί παρακαλῶ τόν Θεόν, ἵνα εἰ καί ἀνάξιος εἰμί τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, καταξιώση με μέ τούς Πατέρας τῶν ἑπτακοσίων ἐτῶν, καί τῶν ἁγίων καί οἰκουμενικῶν ἕξι Συνόδων ἔχειν μέρος .... καί μέχρις ἐκχύσεως αἵματος τῆς ὁμολογίας ἡμῶν τήν καλήν καί βεβαίαν κρηπίδα ἀκράδαντον κατέχωμεν, ἵνα ἀκούσωμεν καί ἡμεῖς, "Πίστις ὑμῶν σέσωκεν ὑμᾶς· πορεύεσθε εἰς εἰρήνην". (῾Ιερός Δαμασκηνός, Ε.Π. 95, 344).

Καί αὐτά τά λέγει ὁ ῾Ιερός Δαμασκηνός, διά νά μή ἀκούσωμεν ἐκεῖνο τό φοβερόν: "Καί γεγόνασιν οἱ ποτέ υἱοί, ἀλλότριοι τῆς τῶν Πατριαρχῶν καί Πατέρων αὐτῶν εὐγενείας" ("Λόγος ᾿Αποδεικτικός ...", Ε.Π., 95, σελ. 332 καί 333). Μή γένοιτο.

῾Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεῖ τήν "᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί ῎Ενστασιν ὑπέρ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ" αὐτό πού κάμνει τόν πιστόν νά παραμένη ἑνωμένος μετά τοῦ Χριστοῦ. ᾿Αναφερόμενος εἰς τόν ῞Αγιον Μελέτιον ᾿Αντιοχείας, λέγει ὅτι οὗτος εἶναι κοινωνικός αὐτοῦ, δηλαδή τόν ἔχει σέ κοινωνίαν διά τήν "καρτεράν καί ἀνένδοτον ἔνστασιν αὐτοῦ ὑπέρ τῆς ἀληθείας". (Μ. Βασιλείου, Ε.Π. 32, στλ 952Α, ᾿Επιστολή ΣΝΗ ᾿Επιφανίῳ ᾿Επισκόπῳ, ` 3)

῾Ο ῾Ιερός Χρυσόστομος λέγει:

"Δέ νομίζω ὅτι εἶναι πολλοί ἀνάμεσα στούς ἱερεῖς ἐκεῖνοι πού σώζονται, ἀλλά πολύ περισσότεροι εἶναι ἐκεῖνοι πού χάνονται, καί αἰτία εἶναι πώς αὐτό τό λειτούργημα χρειάζεται γενναία ψυχή. Διότι ἔχει πολλές ἀνάγκες πού τόν ἀναγκάζουν νά ἐξέλθη ἀπό τόν γνωστό χαρακτῆρα του καί χρειάζεται ἀπό παντοῦ μυρίους ὀφθαλμούς...

῞Ωστε ἄν ἔσπευδε κάποιος νά πεῖ ὁτι ἡ ἀρχιερωσύνη εἶναι γιά τήν προστασία τοῦ ποιμνίου, κανένας δέν θά τήν δεχόταν ἀμέσως. Τώρα δέ, ὅπως ἀκριβῶς τίς κοσμικές ἐξουσίες, ἔτσι ἐπιδιώκουμε κι᾿ αὐτή. Διότι, γιά νά δοξασθοῦμε, γιά νά τιμηθοῦμε ἀπό τούς ἀνθρώπους, χάνουμε τήν σωτηρία μας κοντά στόν Θεό."

Σημείωση:

 Η διεύθυνση του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> με τις δημοσιεύσεις της για την ''Στεφανίτικη σύνοδο'' δεν επιθυμεί να πολεμήσει την εν λόγω ''σύνοδο'', ούτε να στεναχωρήσει εκείνους που τις διαβάζουν. Άλλωστε ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει κάποια θετική ανταπόκριση από τον ''αρχ/πο'' κ. Στέφανο Τσακίρογλου στα αιτήματα του Σεβ/του Κηρύκου περί της διεξαγωγής του εν αγάπη και αληθεία διαλόγου, ώστε κανείς να μπορεί να ισχυριστεί πως παρ' όλες τις θετικές κινήσεις που αρχίζουν να γίνονται η διεύθυνση συνεχίζει να γράφει εις βάρος αυτής της ''συνόδου''. Τουναντίον μετά μεγάλης λύπης μας παρατηρούμε πως η παράταξη του ''αρχ/που'' κ. Στεφάνου πράττει ότι είναι δυνατόν προκειμένου οι διαφορές αυτής με την Γνήσια Ορθόδοξο Εκκλησία, από την οποία και οικειοθελώς εξήλθε, να αυξάνονται όλο και περισσότερο.  Επομένως εμείς όποια ειδικότητα και αν έχουμε ή αν δε έχουμε, όσο γραμματισμένοι ή ολιγογράμματοι αν είμαστε, την ώρα που από τους πρώην εν Χριστώ αδελφούς μας ''Στεφανίτες'' (προσοχή!!! δεν μιλάμε για τους κοσμικούς, αλλά για τους Κληρικούς οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά τι ακριβώς κάνουν), πολεμείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του, δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι με το στόμα κλειστό. Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι οι άγιοι μας καλούν σε εγρήγορση και σε αγώνα. Διότι η τυχόν αποδοχή της πρότασης μερικών περί σιωπής μας προκειμένου έτσι να μην στεναχωρούμε κάποιους, την στιγμή δε που γνωρίζουμε πολύ καλά τις περισσότερες από τις παρανομίες της παρατάξεως του ''αρχ/που'' κ. Στεφάνου, διότι τις ζήσαμε, τότε αυτό θα σημαίνει σύμπραξη εις τις παρανομίες, οπότε ενώπιον Κυρίου θα είμαστε και εμείς συνένοχοι. Κάτι τέτοιο όμως ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ ποτέ να συμβεί!!! 

Εν κατακλείδι, καθ' όσον καιρό διώκεται η Πίστη, η Εκκλησία, ο Χριστός, εμείς θα κάνουμε υπακοή στις προτροπές των αγίων και θα αγωνιζόμαστε, όχι για να φανούμε, αλλά γιατί όπως λέγει και ο Ουραφονάντωρας Μέγας Βασίλειος <<Το να εφησυχάζει κανείς, όταν το κινδυνευόμενον είναι η Πίστις, τούτον είναι ίδιον της αρνήσεως, το δε να ελέγχει είναι ομολογία ειλικρινής>. Επιπλέον δε το Blog μας ποτέ δεν έχει επιβληθεί στον οιονδήποτε, όποιος θέλει το επισκέπτεται. Και όλα όσα γράφονται, φέρουν την προσωπική ευθύνη του διαχειριστού. 

Με πολύ εν Χριστώ αγάπη δια την σημείωση,

Δημήτριος Παπαδάτος, 

διαχειριστής του παρόντος Blog.          

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ.

Επειδή ο Οικουμενισμός, παπικός, νεοημερολογιτικός και παλαοημερολογιτικός,έχει αλλοιώσει το Σωτηριώδες Ορθόδοξον πνευματικόν πλαίσιο και βάλλει κατά της αποκεκαλυμμένης Δογματικής αληθείας,είναι χρεία, άπαντα τα μέλη της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας,Αρχιερείς,Ιερείς Μοναχικά τάγματα,θεολόγοι και λα'ι'κοί,να γνωρίζουμε τα κάτωθι.

Το θεματολόγιο της Ορθοδόξου εικονογραφίας, είναι συγκεκριμένο και καθορισμένο από την αγία Ζ'Οικουμενική Σύνοδο.

Οποιαδήποτε παρέκκλιση από τις Δογματικές Αποφάνσεις και τους Δογματικούς 'Ορους Αυτής,σημαίνει απομάκρυνση από την Μίαν,Αγίαν,Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού.

Ο αγιογράφος, σε καμμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αυτοσχεδιάζει και να ενεργεί κατά το δοκούν,αλλά να πορεύεται πάντα σύμφωνα με όσα η αλάνθαστος Ζ' Οικουμενική Σύνοδος κελεύει.

Ειδικότερα,θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι τον Δογματικόν 'Ορο Αυτής, ο οποίος καθορίζει τα Πρόσωπα που εικονίζονται.

<<Ορίζομεν συν ακριβεία πάση και εμμελεία παραπλησίως τω τύπω του τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ανατίθεσθαι τας σεπτάς και αγίας εικόνας...της τε του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εικόνος,και της αχράντου Δεσποινής ημών της αγίας Θεοτόκου,τιμίων τε αγγέλων,και πάντων των αγίων και οσίων ανδρών...>>Πρακτικά Ζ'Οικουμ.σελ.374.Τόμος Γ'.

Να μελετήσουμε τις οκτώ Πράξεις και τα Πρακτικά Αυτής, και συγκεκριμένα το απόσπασμα που αναφέρει το γιατί δεν εικονίζεται ο Θεός Πατήρ :<<Διατί τον Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού ουχ ιστορούμεν και ΖΩΓΡΑΦΟΥΜΕΝ; επειδή ουκ οίδαμεν τις έστιν ,και Θεού φύσιν αδύνατον ιστορήσαι και ζωγραφήσαι.Και ΕΙ ΕΘΕΑΣΑΜΕΘΑ ΚΑΙ ΕΓΝΩΡΙΖΑΜΕΝ ΚΑΘΩΣ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΟΥ,ΚΑΚΕΙΝΟΝ ΑΝ ΕΙΧΟΜΕΝ ΙΣΤΟΡΗΣΑΙ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΗΣΑΙ.>>Αυτόθι.σελ.211.

Να γνωρίζουμε, επίσης, ότι: <<ουδείς εκ των προφητών έστι εν ΥΠΟΣΤΗΜΑΤΙ και ουσία Θεού >> ,κανείς ποτέ από τους Προφήτες δεν είδε ,όχι μόνον την Ουσία αλλά και τις τρείς Υποστάσεις -Πρόσωπα,κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και πολλούς άλλους αγίους.PG.151.σελ.133.D.

Να γνωρίζουμε ,επίσης,ότι η Ορθόδοξος Δογματική,δεν ταυτίζει το σύμβολον,το οποίο δεν είναι Θεός,με την Υπόσταση -Πρόσωπον του Κυρίου μας,ο οποίος είναι ο αληθής Θεός,ούτε τα ανακατεύει ,ούτε τα συνδιάζει ,φτιάχνοντας εικόνα Αγίας Τριάδος,η οποία εμπεριέχει δύο σύμβολα ,περιστερά και γέροντα,τα οποία δεν έχουν σώμα θε'ι'κό ,με την Υπόσταση του Θεανθρώπου Κυρίου.

Θα πρέπει να ξέρουμε,επίσης,ότι ο Τριαδικός Θεός Αποκαλύπτεται στα Φυσικά του Ιδιώματα ή Ενέργειες,ποτέ στην Ουσίαν του ,ούτε στις Υποστάσεις του.

Γι'αυτό τονίζει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης << παντός εικονιζομένου την Υπόστασιν ζωγραφίζουμε>>,επειδή Πρόσωπον είναι μόνον ο Κύριος, σε αντίθεση με την περιστερά και τον γέροντα,τα οποία είναι σύμβολα.

Να γνωρίζουμε, ακόμα, ότι δεν ταυτίζονται τα κοινωνητά Φυσικά Ιδιώματα ή Ενέργειες με την Φύσι και τις Υποστάσεις,ούτε τα ακοινώνητα Υποστατικά Ιδιώματα με τις Υποστάσεις,ούτε η Φύσις με τις Υποστάσεις κτλ.

Θα πρέπει ,επίσης να γνωρίζουμε,ότι οι υποσημειώσεις του Πηδαλίου,σχετικές με την εικονογραφία,δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και στην αλήθεια,και ότι μόνον οι αλάνθαστες Αποφάνσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου έχουν κύρος.

Να γνωρίζουμε,ακόμα,την Δογματική αλήθεια για την Ανάσταση του Κυρίου μας,η οποία μας διδάσκει για ΣΥΝΑΝΑΣΤΑΣΗ,δηλαδή ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Να μελετήσουμε τα ένδεκα Εωθινά Αναστάσιμα Ευαγγέλια,για να δούμε το που και σε ποιούς εμφανίστηκε ο Κύριος μετά την Ανάστασίν του.[Μυροφόρες,Λουκά και Κλεόπα κτλ]

Να γνωρίζουμε,ότι εικονίζονται μόνον οι ΕΚΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΙΚΩΝ ΟΡΑΣΕΩΝ,ΚΑΙ ΟΧΙ Ο,ΤΙ ΚΗΡΥΤΤΕΤΑΙ,θέσις αιρετική .<<πόσω γε μάλλον τας εκβάσεις των προφητικών εμφάσεων εν εικόνι ορώντες αναγκαίον εστί προσκυνείν;...>>Πρακτικά Ζ' Οικουμενικής.σελ.370

Να γνωρίζουμε ακόμα,ότι η Προφητεία του Δανιήλ,εκπληρώθηκε κατά πολύ με την Μεταμόρφωση και την Ανάληψη του Κυρίου.Αυτές είναι η έκβάσεις αυτής.

Θα πρέπει ,επίσης, να γνωρίζουμε άπαντες το σχετικόν απόπασμα από τον Β' Συνοδικό Τόμο της αγίας Συνόδου,η οποία αγιοποίησε τον θείον Γρηγόριον τον Παλαμά,που λέγει τα εξής:<< ει γαρ Θεός ώφθη τοις ανθρώποις,ως πάρδαλις,και λέων,και αρνίον,και μαργαρίτης,και καθήμενος,ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ,και ταύτα ουκ ήσαν τύποι και σύμβολα,αλλά πραγματι και αληθεία ένι ο Θεός ταύτα,ΤΙ ΑΘΛΙΩΤΕΡΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.>>.PG.151.σελ.708,D.

Το θέμα των Εικόνων ,όπως τονίζει η Ορθόδοξος Εκκλησία,είναι άκρως Δογματικό και άπτεται της σωτηρίας του ανθρώπου. Σχετίζεται δε άμεσα με το Τριαδολογικό,το Χριστολογικό και το Εκκλησιολογικό Δόγμα.

ΠΑΝΥΜΝΗΤΕ ΘΕΟΤΟΚΕ ΕΠΑΚΟΥΣΟΝ ΤΗΣ ΔΕΗΣΕΩΣ ΜΟΥ

Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης. Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον. Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον. Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον. Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως εκ του νοός μου αφάνισον.

Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον. Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα. Δίδαξον τους οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.

Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών. Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον , ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον. Κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον. Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια , και βιώ κατ ‘ αυτά από σου κραταιούμενος.

… Δια γαρ σου , πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.Αμήν.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΕΣΣΙΑΚΑΡΗΣ: ΕΙΜΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

   "Υπογραμμίζομεν εν προκειμένω ότι έχει μεγάλην σημασίαν η υπόμνησις αυτή, δεδομένου ότι υπογράφων ο Νικόλαος την καθαίρεσιν του Καλλίστου (το 1977, ήτοι ένα χρόνο μετά την έκδοσιν του 54/76 Απαλλακτικού Βουλεύματος) εν ταυτώ υπέγραφε και την ιδικήν του μελλοντικήν καθαίρεσιν, η οποία θα ήτο αναπόφευκτος μετά την αποκάλυψιν ότι μηνυθείς και προκειμένου να μη φυλακισθή εζήτησε την αθώωσίν του βάσει της αποφάσεως των Ρώσων της Διασποράς και της χειροθεσίας κατά τον Η΄ Κανόνα (ο οποίος αφορά τούς σχισματικούς. Διά τους μη γνωρίζοντας υπενθυμίζομεν ότι το 54/76 Απαλλακτικόν Βούλευμα, (διά το οποίον μάλιστα δημοσίως επανηγύρισε και το οποίον εχαρακτήρισεν ως θρίαμβον της Ορθοδοξίας) θεωρεί τις χειροτονίες του 1935 και του 1948 ως παράνομες, ως γενόμενες υπό δήθεν καθηρημένων. Επίσης θεωρεί τον Επίσκοπον Ματθαίον ως σχισματικόν, ιδρυτήν ιδικής του δευτέρας παλαιοημερολογιτικής Εκκλησίας, και αποφαίνεται ότι οι «άνομες» αυτές χειροτονίες έλαβαν χαρισματικήν υπόστασιν με την χειροθεσίαν του 1971. Θεωρεί, δηλαδή, την χειροθεσίαν ως γενομένην επί σχισματικών. Ο δε ούτω πως «αθωωθείς» Πειραιώς Νικόλαος, επανηγύρισεν δι αυτήν την απόφασιν και όταν την εγνωρίσαμεν (διότι την απεκάλυψαν οι Φλωρινικοί δημοσιεύσαντες αυτήν καθώς και ετέραν εκδοθείσαν βάσει αυτής εις τά Πάτρια τό 1995) και του εζητήσαμε να την φέρει εις την Σύνοδον προς Συνοδικήν ομολογιακήν αντιμετώπισιν, ηρνήθη να την φέρη, τουναντίον εστράφη εναντίον μας (των Επισκόπων Κηρύκου καί Παναρέτου και του θεολόγου Ελευθερίου Γκουτζίδη), εν έτει δε 2005 (πρίν εκδημήσει ο Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας) είπεν (ὁ Νικόλαος) εις την Επιτροπήν των Κυπρίων οι οποίοι εζήτουν Επίσκοπον διά την Κύπρον: «Περιμένετε ολίγον, οσον ούπω θα εκδημήσει ο Αρχιεπίσκοπος (Ανδρέας). Τότε εγώ θα τακτοποιήσω όλα τά προβλήματα ...είμαι ο μόνος πού αναγνωρίζομαι από το Κράτος και μάλιστα με Απαλλακτικόν Βούλευμα.... Κάμετε ολίγην υπομονήν και όλα θα τακτοποιηθούν» (Σημείωσις: Αυτά κατήγγειλεν εις τον Επίσκοπον Κήρυκον, Κύπριος αδελφός ο οποίος ήτο εις την επίσκεψιν εις Ρουμανίαν και οποίος ήτο αυτήκοος τῶν λόγων αὐτών του Νικολάου και ο ὀποῖος προσέθεσεν επιγραμματικά: "Ἀπό τότε κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Νικόλαο.''

   Το παραπάνω γεγονός πρέπει να απασχολήσει πάρα πολύ σοβαρά όλους εκείνους που σήμερα ακολουθούν την ''Στεφανίτικη σύνοδο''. Είναι άκρως αποκαλυπτικόν διότι φανερώνει τον εγκάρδιο πόθο όλων όσων τόσα χρόνια κινούνται εις την αφάνεια, ήτοι των εξοσυνοδικών ατόμων, οι οποίοι επιθυμούν την αναγνώριση της ''συνόδου'' τους, πολύ καλύτερα της Παλαιοημερολογιτικής Παρατάξεώς τους, από το Κράτος. Γι' αυτό το 2003 εξανάγκασαν τον Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα να παραιτηθεί, ώστε το 2005 να ''ενθρονίσουν'' εκείνον που και δια βουλεύματος αναγνωριζόταν από το κράτος. 

ΣΧΟΛΙΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ''ΣΤΕΦΑΝΙΤΙΚΗΝ σύνοδον''.

  

  Το γνωστό παρασυνοδικό κατεστημένο της ''Στεφανίτικης συνόδου'', αποτελούμενο από τον θεολογικό σύμβουλο και δύο ακόμη ρασοφόρους, το οποίο από το 1997 υποκινεί τα νήματα και τις αποφάσεις της πάλαι ποτέ Ιεράς Συνόδου, συνεχώς επικαλείται πως ο Σεβ/τος Κήρυκος είναι αιρετικός και πως απομακρυνθείς από τη ''σύνοδό'' τους, ''εξήλθε'' και της ''ορθοδόξου εκκλησίας''. Κι εμείς τους ρωτάμε. Κύριοι, πόσες φορές ο Σεβ/τος σας έχει αποδείξει πως αυτό για το οποίο σεις τον κατηγορείτε, είναι σύμφωνο με την γνώμη της Εκκλησίας; Μήπως ο Σεβ/τος Κήρυκος λέει ψέματα; Μήπως ο Σεβ/τος διαστρεβλώνει τα λεγόμενα των αγίων Πατέρων; Ή μήπως εσείς τον κατηγορείτε άδικα, επειδή εκείνος μπαίνει εμπόδιο στις προδοτικές κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ενέργειές σας; Γιατί επιτέλους δεν βρίσκετε το θάρρος ώστε να πείτε στον κόσμο την αλήθεια; Διότι για να πράττετε καθημερινές παρανομίες, το θάρρος το έχετε και με το παραπάνω.  Μήπως φοβάστε μην χάσετε έστω και αυτούς του λιγοστούς οπαδούς που σας έμειναν; Άλλωστε εσείς δεν μπορείτε να θεωρηθείτε ούτε για πλάκα ως ''εκκλησία χριστού'', διότι οι πράξεις σας πρώτα είναι απάνθρωπες και έπειτα αντιεκκλησιαστικές. Όλους δε εκείνους που δεν δέχονται να κάνουν υπακοή στις προδοτικές κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ενέργειές σας, αντί να τους αφήσετε ελεύθερους να πράξουν αυτό που αναπαύει τη ψυχή τους, τους διώκετε με ψευδείς ''καθαιρέσεις'' και με άλλου είδους ''νομιμοφανείς'' εκκλησιαστικές ενέργειες, οι οποίες φορούν την μάσκα της ''εκκλησιαστικής δικαιοσύνης'' μόνο και μόνο για να κυνηγήσετε εκείνους που δεν σας ακολουθούν. Αυτό κάνατε το 2003 με τον Σεβ/το Κήρυκο και τον μακαριστό Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου Κυρό Πανάρετο, κι αυτό κάνετε και σήμερα με τον πολιό Σεβ/το Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Παχώμιο και τον Σεβ/το Πατρών κ. Ευστάθιο. Από το '97 και μετά, έχετε πάψει να λειτουργείτε ως σύνοδος, διότι σταματήσατε να ακούτε τη  γνώμη των υπολοίπων Αρχιερέων, οι οποίοι διαφωνούν με τις παρανομίες σας, και το μόνο που θέλετε, και πεισματικά κάνετε, είναι να ακούτε ΜΟΝΟ όσα σας λένε να πράξετε τα προαναφερθέντα εξωσυνοδικά άτομα. Και ο λόγος που το κάνετε αυτό είναι πασιφανής. Υπακοή σε όλους εκείνους που ηγούνται του Παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού. Αυτό όμως που ξεπερνάει τα όρια της λογικής και σας καθιστά ως Κύριους υπεύθυνος για το σχίσμα του 2005, είναι το γεγονός πως παρά τις αλλεπάλληλες επιστολές του Σεβ/του Κηρύκου προς εσάς, με σκοπό την επίτευξη του εν Αγάπη και Αληθεία Θεολογικού Διαλόγου, σεις πεισματικά αρνείστε να μην δέχεστε το αίτημα αυτό. Και το αρνείστε διότι όπως διαδίδετε παντού η ''σύνοδός'' σας είναι αλάνθαστη, γι' αυτό και όλοι πρέπει να κάνουν τυφλή υπακοή εις αυτήν, και πως το μόνο λάθος το έχει κάνει ο Σεβ/τος Κήρυκος και τώρα ο Σεβ/τος Ευστάθιος. Εικόνα που εις όσους γνωρίζουν έστω και ελάχιστα περί Οικουμενισμού, θυμίζει το Παπικό Αλάθητο. 

  

   Καλό λοιπόν θα ήταν η ''Στεφανίτικη σύνοδος'' να αφήσει στην άκρη τους εγωϊσμούς και τις καρέκλες (τους αρχιεπισκοπικούς θρόνους), και αν πραγματικά δεν κρύβεται κάποιος δόλος πίσω από τις πράξεις της, τότε να θελήσει πλέον να συζητήσει με όλους εκείνους που καθαρά και μόνο για θέματα Πίστεως διαφωνούν μαζί της, ώστε δια της από κοινού συζητήσεως να υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις που θα οδηγήσουν εις την ενότητα. Σε διαφορετική περίπτωση όσες επιστολές κι αν εκείνη με τη μάσκα της ''εκκλησίας'' γράψει, το κρίμα θα βρίσκεται καθαρά και μόνο στο ''λαιμό'' της, και όχι εις εκείνους που απομακρύνονται από αυτήν προκείμενου έτσι να ενωθούν περισσότερο με τον Χριστό και την Εκκλησία Του.           

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΕΚΤΡΕΠΟΜΕΝΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ;

«Τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοιποί φόβον έχωσι» (Τιμ. Α΄, 5. 20).

Εάν ουν τινα ίδης, αδελφέ, ότι έχει σχήμα σεμνοπρεπές, μη πρόσχης, ότι εδέδυται κώδιον προβάτου, ότι όνομα έχει πρεσβυτέρου ή επισκόπου….., αλλά τας πράξεις αυτού περιέργασαι. Ει εστι σώφρων….. ή υπομονητικός. Ει δε έχει….. τον φάρυγγα άδην, νοσών χρήματα και καπηλεύων την θεοσέβειαν, άφες αυτόν, ου γαρ εστι Ποιμήν….. αλλά λύκος αρπακτικός….. Εάν ίδης συνετόν, κατά την συμβουλεύουσαν σοφίαν, όρθριζε προς αυτόν», διότι «πίστις τελεία και απερίεργος….. εισάγουσιν εις την βασιλείαν των ουρανόν» (Περί Ψευδοπροφητών, ΒΕΠΕΣ, 33, 197).

 

«Ουκ οίδα επίσκοπον μηδέ αριθμήσαιμι εν ιερεύσι Χριστού τον παρά των βεβήλων χειρών επί καταλύσει της πίστεως εις προστασίαν προβεβλημένον….. Υμείς δε ει τινα έχετε μεθ’ ημών μερίδα, ταυτά ημίν φρονήσετε δηλονότι, ει δε εφ’ εαυτών βουλεύεσθε, της ιδίας γνώμης έκαστός εστι κύριος, ημείς αθώοι από του αίματος τούτου» (επιστ. σμ΄ Νικοπολίταις πρεσβυτέροις, κεφ. γ΄, 7-13).

«Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις, μνημονεύοντας του Κυρίου λέγοντος, αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν….. Εξ ων παιδευόμεθα, ότι, καν πολύ γνήσιός τις η, καν υπερβαλλόντως ένδοξος ο κωλύων το υπό του Κυρίου προστεταγμένον ή προτρέπων ποιείν το υπ’ αυτού κεκωλυμένον, φευκτός ή και βδελυκτός οφείλει είναι εκάστω των αγαπώντων τον Κύριον» (Όροι κατ’ επιτομήν, ερώτησις 114, ΕΠΕ 9, 144-146).

«Ότι δει των ακροατών τους πεπαιδευμένους τας Γραφάς, δοκιμάζειν τα παρά των διδασκάλων λεγόμενα και τα μεν σύμφωνα ταις Γραφαίς δέχεσθαι, τα δε αλλότρια αποβάλλειν και τους τοιούτοις διδάγμασιν επιμένοντας αποστρέφεσθαι σφοδρότερον» (Ηθικά, Όρος ΟΒ΄).

«Επικαθαρίσατε την Εκκλησία, τους αναξίους αυτής απελαύνοντας και του λοιπού εξετάζετε μεν τους αξίους και παραδέχεστε» (Προς Χωροεπισκόπους. P.G. 32, 401 και ΕΠΕ 2, 184).

 «Εν εκτρέπου μοι, τους κακούς επισκόπους, μηδέν φοβηθείς του θρόνου την αξίαν. Πάντων το ύφος, ουχ πάντων δ’ η χάρις. Το κώδιον πάρελθε, τον λύκον βλέπε. Μη τοις λόγοις με πείθε, τοις δε πράγμασι. Μισώ διδάγμαθ', οις εναντίος βίος» (Βίβλος Β΄. Έπη Ιστορικά, Τόμ. Α΄. Περί εαυτού, ΙΒ΄. Εις εαυτόν και περί επισκόπων).

«αλλ’ αυτοί γε και φανερώς πολεμούσι τοις ιερεύσιν, εφόδιον έχοντες εις πειθώ την ευσέβειαν και όσοι μεν περί πίστεως τούτο πασχόντων και των ανωτάτω ζητημάτων και πρώτων, ουδ’ εγώ μέμφομαι, αλλ’ ει δει ταληθές ειπείν και προσεπαινώ και συνήδομαι. Και τούτων εις είην των υπέρ αληθείας αγωνιζομένων και των απεχθανομένων, μάλλον δε και είναι καυχήσομαι. Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού» (Λόγος Β΄, ΕΠΕ, τ. 1, σελ. 177).

«Ουδένα γαρ δέδοικα ως τους Επισκόπους, πλην ολίγων» (Ζήση Θ. Κακή υπακοή και αγία ανυπακοή, σελ. 39).

«Τι ποιείς άνθρωπε; Παρεβάθη ο νόμος, κατεφρονήθη σωφροσύνη, πλημμελήματα τοσαύτα ετολμήθη παρά τινος των ιερωμένων, τα άνω κάτω γέγονε και ου φρίττεις;….. ουκ αλγείς; ουκ επιτιμά….., αλλά κοινωνείς; (P.G. 55, 252).

«Αξίωμα προσώπου ου προσίεται, όταν περί αληθείας ο λόγος η» (P.G. 61, 625).

Εν τω καιρώ τούτω, εν ω ο Χριστός διώκεται δια της εικόνος αυτού, ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων εστίν οφείλει διαγωνίζεσθαι, λαλών και διδάσκων τον της ορθοδοξίας λόγον, αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν επέχων είη, χρεωστεί παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν. Ουκ εμός ο λόγος του αμαρτωλού, αλλά του θείου Χρυσοστόμου, επεί και άλλων πατέρων» (Ζήση, ως ανωτέρω, σελ. 57).

«Εντολή Κυρίου είναι να μη σιωπάμε σε περιόδους που η πίστις κινδυνεύει….. Ώστε, όταν ο λόγος είναι περί πίστεως, δεν μπορούμε να πούμε: Εγώ ποιος είμαι;….. πτωχός…..Δεν μου πέφτει λόγος….. για το προκείμενο ζήτημα. Αλλοίμονο, οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνης σιωπηλός και αμέριμνος;….. Ώστε και αυτός ο πτωχός….. επειδή τώρα δεν ομιλεί, (είναι) άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’ αυτό το λόγο….. Ακόμη και αυτός που κατέχει την θέσι του μαθητού οφείλει να διακηρύττει την αλήθεια και να ομιλή ελεύθερα».

Και μόνο η σιωπή, λοιπόν, είναι μέρος της συγκατάθεσης, αφού εξ άλλου: «αυτό επιδιώκουν οι αιρετικοί, να παύσει να ακούγεται ο λόγος της αληθείας και να επικρατήσει (έτσι) η πλάνη», και «παραγγελίαν έχομεν εξ αυτού του Αποστόλου, εάν τις δογματίζη ή προστάσση ποιείν ημάς, παρ’ ο παρελάβαμεν, παρ’ ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων καθολικών και τοπικών ορίζουσιν, απαράδεκτον εαυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίων» (P.G. 99, 988).

ΑΥΤΑ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΙ' ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΝΕΜΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΤΡΕΠΟΜΕΝΟΥΣ ΕΚ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ''ΣΤΕΦΑΝΙΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ''

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ (ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ)

ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΟΤΙ ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ 

ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ

  Στον πρεσβύτερο Ευσέβιο.

  «Τίποτε δεν είναι τόσο αγαπητό στον Θεό, όσο η αγάπη, εξαιτίας της οποίας έγινε άνθρωπος και έδειξε υπακοή μέχρι θανάτου. Για τον λόγο αυτό και οι πρώτοι μαθητές που κάλεσε ήταν δύο αδέλφια, δείχνοντας έτσι από την αρχή ο πάνσοφος Σωτήρας, ότι θέλει όλοι οι μαθητές του να συνδέονται μεταξύ τους με αδελφική αγάπη. Ας μη θεωρούμε λοιπόν τίποτε προτιμότερο από την αγάπη, η οποία συνδέει τα πάντα μεταξύ τους και τα κρατάει σε ομόνοια, που είναι για το συμφέρον τους».

(Έργα αγίου Ισίδωρου του Πηλουσιώτη, ΕΠΕ 1, Επιστολή 10η).

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕΓ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Θεέ μου και Κύριε του κόσμου, Συ ο αγαθότατος πατέρας των ανθρώπων, Σύ που είσαι άναρχος και αιώνιος και αναλλοίωτος και αμετάβλητος, Σύ που η ουσία σου και το μέγεθός σου και η αγαθότητά σου η άπειρη, δεν χωρεί στον μικρό και περιορισμένο νου μας, Σύ που είσαι η πλουσιώτατη πηγή και η απερίγραπτη άβυσσος της δύναμης και της σοφίας, σ΄ευχαριστώ και σε δοξάζω που είδες με συμπάθεια και αγάπη κι εμένα το μικρό και αδύνατο και αμαρτωλό.Σ΄ευχαριστώ που με λύτρωσες από σκέψεις και πράξεις κακές, μοχθηρές και μάταιες και με έσωσες από τις πολλές και διάφορες παγίδες του διαβόλου, που είναι ο άρχοντας του σκότους και της πλάνης.Σ΄ευχαριστώ, Κύριε, και σε δοξολογώ γιατί έδειξες με θαυμαστό τρόπο την αγάπη σου σε μένα και έγινες ο φιλανθρωπότατος τροφοδότης μου σε όλες τις περιπτώσεις, καί κυβερνήτης, καί φύλακας, καί προστάτης, καί καταφύγιο, καί σωτήρας, καί κηδεμόνας της ψυχής και του σώματός μου.Σ΄ευχαριστώ, πού, παρ΄όλη την απροσεξία και την αμέλειά μου, με αρπάζεις και με γλιτώνεις από το κακό, όπως η μητέρα το μικρό της παιδί.Σ΄ευχαριστώ και σε δοξολογώ που βάζεις μέσα μου θέληση μετανοίας για τις αμαρτίες μου και μου χαρίζεις μύριες ευκαιρίες για να επιστρέφω σε Σένα.Σ΄ευχαριστώ και σε δοξολογώ που με δυναμώνεις στις ώρες της αδυναμίας και δεν μ΄αφήνεις να πέσω, αλλά απλώνεις το παντοδύναμο χέρι Σου και με σηκώνεις και με φέρνεις κοντά Σου.Τί να ανταποδώσω, Πανάγαθε Θεέ μου, για όλες τις ευεργεσίες που μου έκανες και εξακολουθείς να μου κάνεις; Ποιες ευχαριστίες να σου πώ; Γι΄αυτό σαν το γλυκόλαλο αηδόνι θα σε υμνώ και θα σε δοξολογώ.Και όλες τις ημέρες της ζωής μου θα ευλογώ το Άγιο Όνομα Σου, Δημιουργέ και Ευεργέτη και Προστάτη μου άγρυπνε, μολονότι δεν είμαι άξιος να μιλώ μαζί Σου στις προσευχές. Η δική σου όμως αγάπη για μένα και η μακροθυμία Σου, μου δίνει το θάρρος να σου μιλώ, να σ΄ευχαριστώ και να σε δοξολογώ.Και θα το κάνω πάντοτε, γιατί μου κάνει πολύ καλό.

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

  Διάβασα ένα συγκλονιστικό γεγονός και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...

  Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά. Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: "Στάσου!" Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε!

  Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος - φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο - φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια που έλεγε ο Άγγελος αυτά στον ιερέα, αυτός ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό.

  Και συνέχισε με ακόμη πιο γλυκιά φωνή ο Άγγελος:

  Έλα, γύρισε, κλείσε σε παρακαλώ την Ωραία Πύλη, που ξέχασες ανοιχτή.

  (Ο Άγγελος είπε στον ιερέα "σε παρακαλώ". Πόσοι από εμάς λέμε στον συνάνθρωπό μας "σε παρακαλώ;" Πόσοι;).

  Γύρισε ο ιερέας, (του είχε φύγει ο φόβος, μέσα του βασίλευε γαλήνη) και δεν είδε πλέον τον Άγγελο.         Προχώρησε διστακτικά, αλλά τώρα χωρίς φόβο, με σεβασμό. Με δέος έπιασε την κουρτίνα της Ωραίας Πύλης και σιγά - σιγά την έκλεισε.

  Μέσα του όμως άρχισε να αναρωτιέται: "Μην ήταν φαντασία μου; Μήπως ονειρευόμουν; Μήπως έχω παραισθήσεις;".

Ως απάντηση, όμως, άκουσε μυριάδες Αγγελικές φωνές να ψάλλουν το "Άξιον εστί". Δεν άντεξε στο άκουσμα της γλυκιάς αυτής αγγελικής ψαλμωδίας και λιποθύμησε! Έπεσε κάτω!

  Όταν ύστερα από λίγο συνήλθε, πήγε σπίτι του και δεν μίλησε σε κανέναν. Μετά από 15 χρόνια διηγήθηκε το συμβάν, λίγο πριν πεθάνει.

  Έτσι, σε κάθε Ναό, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, υπάρχει ένας Άγγελος, που εμέις δεν τον βλέπουμε, αλλά εκείνος μας παρακολουθεί σιωπηλά !!!

"ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ"

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΦΑΝΙΤΑΣ

ΑΝ ΜΕΛΕΤΟΥΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ 

ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΡΟΦΥΛΑΧΘΗ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ

ΑΠΟ ΤΑΣ ΝΟΥΘΕΣΙΑΣ ΤΟΥ Ι. ΦΩΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΗΓΕΜΟΝΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ : «ΜΗΝ ΕΠΑΙΝΕΣΗΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΝ ΚΑΝΕΝΟΣ»

  Εἰς τήν ἐποχή μας πού τά πάντα καταλύονται ἀλλά καί εἰς τά ἐκκλησιαστικά γίνονται "τά ἄνω κάτω" πρέπει νά ἀκούσουμε τήν σοφή προτροπή τοῦ ἱεροῦ Φωτίου, τήν οποία κατέγραψε εις επιστολήν του πού ἀπέστειλε στόν Ἡγεμόνα τῆς Βουλγαρίας Μιχαήλ καί ἡ οποία ἔχει οὕτως: «Μήν ἐπαινέσης τήν παρανομία κανενός ἀκόμη καί ἄν φαίνεται ὅτι εὐημερεῖ ἐξ’ αἰτίας αὐτῆς τῆς παρανομίας. Διότι θά δώσεις τό δικαίωμα εἰς αὐτόν νά παρανομεῖ εὐκολώτερα καί θά ἀποδειχθῆ ὅτι καί σύ ψάχνεις νά βρεῖς κατάλληλη εὐκαιρία, προκειμένου νά κάνεις παρόμοιες πράξεις. Καθότι, ὅποιος πρίν νά τοῦ παρουσιασθῆ ἡ ἀνάλογη εὐκαιρία, ἐπαινεῖ κάποια πράγματα δείχνοντας ὅτι τά ἐπαινεῖ καί τά τιμᾶ, τί δέ θά μποροῦσε νά κάνη ἄν τοῦ δοθοῦν οἱ κατάλληλες περιστάσεις».

  Παρόμοια λέγει καί ο Ἰσοκράτης πρός Δημόνικον: «Σέ καμμία κακή πράξη νά μή παρευρίσκεσαι οὔτε νά συνηγορεῖς, γιατί θά φανεῖς ὅτι καί σύ ὁ ἴδιος κάνεις τά ἴδια τά ὁποῖα βοηθᾶς τούς ἄλλους νά κάνουν».

  Ἄς ἐφαρμόσωμεν αὐτήν τήν προτροπή καί εἰς τά δικά μας ἐκκλησιαστικά πράγματα, καί νά εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι ἀπό πολλά δεινά καί ἀπό πολλά λάθη θά προφυλαχθῶμεν καί θά βοηθήσωμεν καί ἐκείνους πού παρανομοῦν νά ἐξέλθουν τῆς παρανομίας.

  Υ.Γ. ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ "ΣΤΕΦΑΝΙΤΑΙ", ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΩΣ ΣΙΩΠΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ "ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΝ", ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΤΟΥΣ ΔΙΕΒΙΒΑΣΕΝ Ο ΣΕΒ/ΤΟΣ κ. ΚΗΡΥΚΟΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝ ΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟΝ, ΩΣΤΕ "ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ" ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΘΟΥΝ ΤΑ ΧΡΗΖΟΝΤΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΟΥΝ ΤΑ ΧΡΗΖΟΝΤΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΩΘΩΜΕΝ ΕΝ ΤΗ ΚΑΛΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗ ΓΝΗΣΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ.

  ΑΝΤΙ ΤΟΥΤΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ. 

  Η ΑΝΩΤΕΡΩ ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΝ ΙΣΧΥΝ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΜΕΝ.ΑΣ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΛΟΓΙΣΘΟΥΝ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΤΩΝ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΤΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ. "ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ".

Ο ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΤΑΡΣΩΣ ΤΗΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗΣ

Ἡ Ὁσία Μήτηρ ἡμῶν Ταρσώ, κατά κόσμον Ταρασία Ζαγοραίου, ἐγεννήθη τό ἔτος 1910 εἰς Ἄνδρον. Διά τήν ἐποχήν της ἔλαβεν ἐξαιρετικήν παιδείαν, πνευματικήν καί θύραθεν. Εἰς ἡλικίαν 14 ἐτῶν ἐκλήθη ὑπό Ἁγίου Ἀγγέλου εἰς τό ἄθλημα τῆς διά Χριστόν Σαλότητος καί ἄρχισε νά ἐμφανίζει τά Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς διοράσεως. Ἀδιαλείπτως προσευχομένη (ἰδίως ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων) καί συστηματικῶς ἀποφεύγουσα τάς κοσμικάς σχέσεις, ἐχαρακτηρίσθη ὑπό τῶν οἰκείων της ὡς ψυχασθενής καί οὕτως ἀντιμετωπίσθη, ὑπεβλήθη μάλιστα καί εἰς τήν χειρουργικήν ἐπέμβασιν τῆς λοβοτομῆς! Τό ἔτος 1949 ὁδηγήθηκε ὑπό τῆς μητρός (ἡ ὁποία ἀνῆκε εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν), εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, μέ τήν ἐλπίδα τῆς θεραπείας της ὑπό τοῦ κτίτορος τῆς Μονῆς Ἁγίου Πατρός Ματθαίου (Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ ἀπό Βρεσθένης). Ὅμως ὁ Πνευματοφόρος καί προορατικός Πατήρ, κατά τήν διάρκειαν τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, φωτιζόμενος ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διεῖδε καί διεπίστωσε τήν πλήρη πνευματικήν, διανοητικήν καί ψυχικήν ὑγείαν τῆς μακαρίας Ταρσῶς καί διά τοῦτο ἐπευλόγησε τήν ἄσκησίν της εἰς τό σκληρόν καί ἐπώδυνον στάδιον τῆς διά Χριστόν Σαλότητος. Μάλιστα τήν ἐνεπιστεύθη εἰς τήν πνευματικήν πρόνοιαν καί ἐπιστασίαν τοῦ Ἱερομονάχου Πέτρου καί τῆς ἐζήτησε νά παραμείνη εἰς τήν Μονήν, ἀλλά ἐκτός ἀδελφότητος, διά νά μήν ἐμποδίζεται ἡ ἰδιαιτερότης τῆς ἀσκήσεώς της.Ἔκτοτε ἡ μακαρία Ταρσώ καί μέχρι τῆς κοιμήσεώς της (1989), ἐπί μίαν ὁλόκληρον 40ετίαν, παρέμεινε ἀγωνιζομένη ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Μονῆς, ἀλλ’ ἐκτός τοῦ περιβόλου της, οὐσιαστικῶς ἄστεγος καί ἄοικος, ἐκτεθειμένη εἰς τόν καύσωνα τοῦ θέρους καί τόν παγετόν τοῦ χειμῶνος, τούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου, ἀλλά καί τάς προσβολάς τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί μοναζουσῶν, ὡς ἄλλη ὁσ. Ἰσιδώρα τῆς Ταβέννης.Στεγαζομένη ὑπό πρόχειρον καί ἀπαράκλητον καλύβην (τήν ὁποίαν καί αὐτήν κατά καιρούς ἐκρήμνιζε, ὡς ἄλλος ὅσ. Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης), προσηύχετο ἀδιαλείπτως, νηστεύουσα καί ἀγρυ-πνοῦσα, δεομένη ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀναπαύσεως τῶν κεακοιμημένων.Οὕτως ἀγωνιζομένη ἐδέχθη πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐλεηθεῖσα διά τῶν παντίμων χαρισμάτων τῆς διοράσεως, τῆς προοράσεως, τῆς θεραπείας ἀσθενειῶν καί τῆς παραμυθίας τῶν ἐν ἀνάγκαις εὑρισκομένων. Εἰς τόν Βίον της περιλαμβάνονται πολλαί σχετικαί περιπτώσεις, μαρτυρούμεναι ὑπό ἀξιοσεβάστων αὐτοπτῶν μαρτύρων, διά τῶν ὁποίων ἀσφαλῶς ὁδηγούμεθα εἰς τό συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἁγιότης της εἶναι ὅντως «μαρτυρουμένη ὑπό Θεοῦ», δι’ ὑπερφυῶν σημείων καί θαυμάτων, ὅπως τῆς ὑπερβάσεως τῶν φυσικῶν καιρικῶν φαινομένων, τοῦ ἐγκαρδίου πυρός, τῆς ἐν Πνεύματι καί πνεύματι παρουσίας της εἰς ἄλλους τόπους καί τῆς δι’ Ἁγίου Ἀγγέλου κοινωνίας τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων!Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της ἐδέχθη λόγῳ γήρατος νά ἐγκαταβιώση ἐντός τῆς Μονῆς, διά νά τύχη κάποιας παρακλήσεως. Προγνωρίσασα τήν ἐκ τοῦ κόσμου ἐκδημίαν της, ἐκοιμήθη εἰρηνικῶς τήν 24ην Σεπτεμβρίου 1989 (ἡμέραν καθ’ ἧν τελεῖται ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μυρτιδιωτίσσης) καί κατ’ ἐντολήν τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Ἀνδρέου, Πνευματικοῦ Πατρός τῆς Μονῆς καί ἐξομολόγου τῆς ἰδίας κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν τῆς ζωῆς της, ἐνεταφιάσθη ὡς Μεγαλόσχημος Μοναχή.Ἀποτμήματα τῶν Ἱερῶν Λειψάνων της, εὑρίσκονται εὐωδιά-ζοντα εἰς τήν κατοχήν διαφόρων, ἡ δέ τιμία της Κάρα φυλάσσεται εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας, εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τοῦ ἁγ. Μοδέστου. Μετά τήν ὁσιακήν αὐτῆς κοίμησιν ὑπάρχουν ἀξιόπισται μαρτυρίαι δι’ ἐμφανίσεις της εἰς διαφόρους ἐν ἀνάγκαις καί διά τήν παρρησίαν της ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τῆς Θείας Μεγαλωσύνης. Ὁ Βίος της συνεγράφη τό πρῶτον (τό 2004) ὑπό Ἰωάννου Κορναράκη, Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, καί τό δεύτερον - βελτιωμένος καί ἐπηυξημένος - (τό 2010), ὑπό Ἀντωνίου Μάρκου. Τό 1998 ἐποιήθησαν Χαιρετισμοί πρός τιμήν αὐτῆς καί Πάντων τῶν διά Χριστόν Σαλῶν Ἁγίων, ὑπό Ἀντωνίου Μάρκου. Τό 2006 ἐποιήθη Παρακλητικός Κανών πρός αὐτήν ὑπό Δρ. Χαραλάμπους Μπούσια, Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας. Τό 2009 ἐποιήθη ἡ πλήρης Ἀκολουθία αὐτῆς ὑπό Ἀντωνίου Μάρκου. Τό 2010 ἐφιλοτεχνήθη ἡ πρώτη εἰκών της ὑπό τῆς Πρεσβυτέρας Ἀντωνίας Σίντνιεβα.Τό αὐτό ἔτος, κατόπιν τῆς ἀπό 27.7.2010 ἀποφάνσεως τῆς Ἱερᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς ἀπό 15.8.2010 σχετικῆς τοῦ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. ΚΗΡΥΚΟΥ, διεκηρύχθη ἐπ’ ἐκκλησίαις ἡ ἁγιότητά της, τῆς ἐπισήμου τελετῆς διεξαχθησομένης κατά τήν διάρκειαν Ἱερᾶς Ἀγρυπνίας τήν Τετάρτην 23ην πρός Πέμπτην 24ην Σεπτεμβρίου, εἰς τό Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν. (Τηλέφωνο ἐπικοινωνίας 698485484)

Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις Χριστἐ ὁ Θεός,ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. ΑΜΗΝ.

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΛΟΚΤΕΝΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΘΗΒΩΝ

Ὁ Μητροπολίτης Θηβῶν καί Ἔξαρχος πάσης Βοιωτίας θεῖος Ἰωάννης δέν παρέβλεψε καί τήν ἴδρυσιν Παρθενῶνος. Οἱ θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες ἐπιτρέπουν τήν ἴδρυσιν Παρθενώνων εἰς τάς πόλεις, συμφώνως δέ πρός τήν ἀπόφασιν ταύτην τῶν Ἁγίων Πατέρων ἔπραξε καί ὁ θεῖος Ἰωάννης.

Ὁ ἑρμηνευτής τῶν Συνοδικῶν Ἱερῶν Κανόνων Θεόδωρος ὁ Βαλσαμών, ὅστις ἤκμασε μετά τόν Αγιον, λέγει περί τοῦ ὑπό τοῦ θείου τούτου Ἰωάννου ἱδρυθέντος ἱεροῦ Παρθενῶνος τά ἑξῆς: «Μόνος δέ ὁ Ἅγιος ἐκεῖνος Μητροπολίτης Θηβῶν, ὁ Καλοκτένης, ἐποίησε Παρθενῶνα εἰς Θήβας, καί ἔταξε Παρθένους ἐπ’ αὐτῶ λαϊκάς δι’ ὅ καί ἔστι τό μνημόσυνον αὐτοῦ αἰωνίζον καί χάριν τούτου, εἰ θέλεις εἰπεῖν, τάς ἀσκητρίας ταύτας Παρθένους, οὐδέν εὑρήσεις ἐμποδών, εἰ μήπω θέλεις ταύτας παρεικάσαι ταῖς μοναζούσαις διά τήν ἀπόκαρσιν καί τάς ἐπ’ ‘Εκκλησίας συνθήκας αὐτῶν».

Ἡ ἵδρυσις τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου Παρθενῶνος ἀπέβλεπε κυρίως εἰς τήν σωτηρίαν ψυχῶν, δέν παρέβλεπεν ὅμως καί τήν ἐπιτέλεσιν πρακτικῶν καί κοινωφελῶν σκοπῶν, καθώς δύναται νά συμπεράνη τις ἐξ’ ὅσων ὁ αὐτός ἑρμηνευτής Θεόδωρος ὁ Βαλσαμών ἐν συνεχείᾳ λέγει περί τῶν Παρθένων τούτων. Αὗται λέγει ὅμοιαι μέν δύνανται νά όνομασθῶσιν πρός τάς ἀσκητρίας, οὐχί ὅμως καί πρός τάς μοναζούσας. Ἡ περιγραφή τῆς διαφορᾶς ταύτης νομίζομεν ὅτι σαφῶς καθορίζει τήν ἐπί τό πρακτικώτερον ἀπόβλεψιν τοῦ Ἁγίου, ὅστις δέν ἐτοποθέτησεν μοναζούσας εἰς ἐξωτερικάς ἐργασίας, ἀλλ’ ἀσκητρίας μέν, ἐργαζομένας δέ ἐντός τῆς Πόλεως. Ἔπειτα τοῦτο καί ἀσφαλέστερον διά τάς ἀσκητρίας ἦτο, διότι εἰς τά περίχωρα, λόγω τῆς προηγηθείσης ἐπιδρομῆς, ἐξέλιπεν ἡ ἀσφάλεια καί μάλιστα προκειμένου περί ἀόπλων γυναικῶν.

Αἱ ἀσκήτριαι ἐκεῖναι, ὡς ὁ Βαλσαμών λέγει, ἀπέκειρον τάς κώμας αὐτῶν, ὡς τοῦτο ἐξάγεται ἐκ τῆς φράσεως «εἰ μήπω θέλουν παρεικάσαι ταύτας ταῖς μοναζούσαις διά τήν ἀπόκαρσιν καί τάς ἐπ’ ἐκκλησίας συνθήκας αὐτῶν». Ἐδέχοντο δέ ἐν τῶ Παρθενῶνι τούτῳ καί ἄλλας Παρθένους ἴσως πρός διδασκαλίαν. Ἑπομένως ὁ Παρθενών οὗτος ἦτο καί σχολεῖον κορασίων, εἰς τά τοιαῦτα δέ σχολεῖα ἐδιδάσκοντο κατά τούς χρόνους ἐκείνους πρό παντός ἄλλου τά ἱερά γράμματα. Εἰς τοιαύτην λοιπόν ἐργασίαν εἰργάζοντο αἱ ἀσκήτριαι ἐκεῖναι παρέχουσαι ὑπέρ τῶν πασχόντων τά πάντα, ἀρκούμεναι εἰς ἄρτον μόνον ἤ μετά χόρτου τινός. Τοιαύτας παρεσκεύασεν ὁ θεῖος Ἰωάννης τάς Παρθένους ἐκείνας.

Εἰς τό σχολεῖον τοῦτο τοῦ Παρθενῶνος ἐξεπαιδεύοντο πασῶν τῶν οἰκογενειῶν τά κοράσια, ὄχι μόνον διά τόν ἀσκητικόν βίον, ἀλλά καί διά τόν οἰκογενειακόν. Διότι κατά τάς τότε ἐπικρατούσας εὐσεβεῖς ἀντιλήψεις τά κοράσια καί ἐν γένει τά τέκνα πασῶν τῶν οίκογενειῶν ἔπρεπε νά ἀκούωσι τακτικώτατα τάς Ἁγίας Γραφάς. Ἀπόδειξις τούτου εἶναι ὅτι καί πολλοί βασιλόπαιδες ἠσπάζοντο τόν τοιοῦτον βίον, παρέχοντες τάς ἑαυτῶν περιουσίας εἰς ἀγαθοεργά Μοναστήρια. Τοιαύτη ὑπῆρξεν ἡ δράσις τοῦ Ἁγίου ἐν Θήβαις ἐκ τῶν διασωθεισῶν ὀλίγων περί αὐτοῦ μαρτυριῶν...

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΧΑΡΗ

  Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε: «Παρακάλεσα τον Θεό ζητώντας να μου δείξει με ποια βοήθεια είναι προικισμένος ο Μοναχός για την καλογερική χάρη και μου έδειξε μεγάλη πύρινη λαμπάδα και πλήθος οπλισμένων Αγγέλων, οι οποίοι κυκλώνουν τον Μοναχό που προθυμοποιείται να σωθεί. Και ακούστηκε φωνή από το Άγιο Πνεύμα η οποία έλεγε στους Αγγέλους: «Σε όλη του τη ζωή να μην απομακρυνθείτε από αυτόν».

  Όταν είδα τόσο μεγάλη βοήθεια, αναστέναξα και είπα στον εαυτό μου. Αλίμονο σε σένα, Αντώνιε! Πόση βοήθεια σου έστειλε ο Θεός για να σε προφυλάξει και εσύ αμελείς!

  Πάλι έκανα προσευχή και είπα: «Κύριε, πώς εξαπατά ο Διάβολος και παραπλανά τον Μοναχό, όταν αυτός είναι περικυκλωμένος με τόση βοήθεια;» Και άκουσα πάλι εκείνη τη φωνή να μου λέει: «Να το ξέρεις ότι ο Διάβολος δεν έχει δύναμη να νικήσει τον Μοναχό επειδή με την ενσάρκωσή μου κομμάτιασα τη δύναμή του, αλλά ο καθένας νικιέται από την δική του αμέλεια και την ελλιπή φροντίδα».

  Και εγώ είπα· «Κύριε, άραγε όλοι οι Μοναχοί έχουν τέτοια βοήθεια;»

  Και μου έδειξε ο Κύριος μεγάλο πλήθος Μοναχών και καθένας από αυτούς είχε την προσωπική του βοήθεια την οποία είδα την πρώτη φορά, δηλαδή μια μεγάλη λαμπάδα πύρινη και γύρω από αυτόν μια στρατιά Αγγέλων. Όταν τα είδα αυτά είπα: Μακάριο είναι και ευτυχισμένο το γένος των χριστιανών και ιδιαίτερα μακάριοι είναι οι Μοναχοί οι οποίοι έχουν για βοήθειά τους τέτοιον Δεσπότη καλό, φιλάνθρωπο και ελεήμονα. Λοιπόν και εμείς, αδελφοί, ας φροντίζουμε χωρίς αμέλεια για την σωτηρία της ψυχής, για να αξιωθούμε την Βασιλεία των Ουρανών, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ταιριάζει κάθε δόξα μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ

Μία προσευχὴ ποὺ βοηθᾷ στὸν αὐτοέλεγχο, τὴν ἠρεμία καὶ τὴν γαλήνη. Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ Διακονία καὶ Μαρτυρία, Μάιος-Ἰούνιος 2006, ἔκδ. Ἱ.Μ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας. Τήν πήραμε από τό Διαδίκτυο.

Θεέ μου, κᾶνε με νὰ ἔχω εὐγένεια.

Ὅταν οἱ πόρτες δίπλα μου βροντοῦν, βοήθησέ με νὰ μιλῶ ἤρεμα.

Ὅταν οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἄλλων ξεπερνοῦν τὴν ἀντοχή μου, δῶσε γλυκύτητα στὴ φωνή μου.

Ὅταν ἔχω νὰ κάνω μὲ τοὺς ἄλλους ποὺ μὲ πληγώνουν, δῶσε μου τὴ σιωπὴ τῆς ταπεινοφροσύνης.

Νἆναι ἡ φωνή μου ἁπαλὴ ὅταν ὑπογραμμίζει, νἆναι τρυφερὴ ὅταν ὑποδεικνύει, ἔτσι ποὺ νὰ ἐγγίζει χωρὶς νὰ ξεσκίζει. Νὰ εἰσχωρεῖ στὴν καρδιὰ χωρὶς νὰ ματώνει.

Ἂς ἔχω θεέ μου, ἰσορροπία στὶς μικρὲς ἀναποδιὲς καὶ στὰ μεγάλα προβλήματα. Ἂς συνειδητοποιήσω πῶς ἡ εὐγένεια εἶναι ἡ δύναμη καὶ ὄχι ὁ πόλεμος ποὺ καταρρακώνει τὴν ἀξιοπρέπεια τῶν ἄλλων καὶ θάβει τὴν δική μου ὑπόληψη.

Ἂς μὴν καταναλίσκω πολύτιμη ἐνέργεια μὲ τὴν διαπεραστική, ἄγρια φωνή μου, ποὺ μόνο θύελλες ξεσηκώνει καὶ καμία λύση δὲν δίνει.

Μαλάκωσε, Σὲ παρακαλῶ, τὶς τραχιὲς ἄκρες τοῦ χαρακτῆρα μου, ποὺ ἀπομακρύνουν τοὺς δικούς μου ἀπὸ τὴ φωλιά τους.

Προτοῦ σερβίρω τὴν συνταγὴ τοῦ σωστοῦ, ἂς ἔρθω στὴ θέση τοῦ ἄλλου γιὰ νὰ προλάβω τὸν ἑαυτό μου νὰ μὴ χειρονομεῖ ἀνεξέλεγκτα, ἀλλὰ νὰ κατανοεῖ γιὰ νὰ βοηθήσει.

Οἱ εὐγενικοί μου τρόποι, ἂς δημιουργοῦν κλίμα εὔκρατο στὸ σπιτικό μου γιὰ νὰ εὐδοκιμοῦν οἱ καρποὶ τοῦ Παναγίου Σου Πνεύματος.

Σὲ παρακαλῶ, Θεέ μου, γέμισε τὸ εἶναι μου μὲ τὴν Παρουσία Σου, γιὰ νὰ μπορῶ ἀληθινὰ νὰ χαμογελῶ καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ἐκτονώνονται ἀπὸ τὴν ἔνταση ποὺ τοὺς δημιουργεῖ ἡ καθημερινὴ ζωή.

Βοήθησέ με νὰ ἔχω τὴν δύναμη, εἰλικρινὰ νὰ ἐπαινῶ τὰ σωστὰ τῶν ἄλλων, γιὰ ν᾿ ἀρχίσουν ν᾿ ἀγαποῦν τὸ τέλειο, τὸ σεμνό, τὸ ὡραῖο.

Ἂς μποροῦσα νἄχω ἔντονη πνευματικότητα ἀλλὰ διακριτικὴ παρουσία γιὰ νὰ διψάσουν τὸ Ἅγιο καὶ νὰ ἀναζητήσουν Ἐσένα!

Ἂς μὴν ἐξάπτωμαι ὅταν δὲν συμφωνοῦν μαζί μου, ἀλλὰ νὰ χαίρωμαι τὴν ὀντότητα ποὺ ἀποκτοῦν.

Ἂς μὴν ἀπομακρύνωμαι ἀπὸ ἀγαπημένα μου πρόσωπα, ὅταν ζοῦν τὴν ἀνεξαρτησία ποὺ δικαιοῦνται, ἀλλὰ μέσα στὸν δρόμο Σου.

Ἂς μὴν ὑπενθυμίζω, Κύριε, λάθη παλιά, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ξαναρχίζουν τὸν ὡραῖο τους ἀγῶνα.

Ἂς ἔχω τὴν σοφία νὰ μὴν κάνω συγκρίσεις, γιὰ νὰ μὴν μειώνω τὴν αὐτοπεποίθησή τους.

Καὶ ὅταν τὸ πρόγραμμα τῆς ἡμέρας μου παραβιάζεται, ἂς ἔχω τὴν εὐελιξία νὰ προσαρμόζωμαι χωρὶς νὰ στενοχωρῶ. Μοῦ εἶπες, Κύριε, πὼς ἡ εὐγένεια εἶναι συνώνυμη τῆς ἀγάπης. Δὲν μοῦ μένει, λοιπόν, παρὰ μέτρο ἀναφορᾶς μου νἆναι ὁ Ὕμνος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀποστόλου Σου, κι ἔτσι μὲ τὴν ψυχὴ γεμάτη ἀπὸ τὴ δική Σου ἀγάπη, νὰ φέρωμαι εὐγενικά.

Βοήθησε, Κύριε!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

«Δέσποτα, Κύριε του ουρανού και της γης, Bασιλεύ των αιώνων, ευδόκησε να ανοιχθεί και για μένα η θύρα της μετανοίας, ώστε με πόνο καρδιάς να προσεύχομαι σ’ Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό, τον πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το φως του κόσμου. Δέξου, Πολυεύσπλαχνε, τη δέηση μου. Μη την απορρίψης. Συγχώρησε κάθε κακό πού έκανα νικημένος από την προαίρεση μου।

Ζητώ ανάπαυσι και δεν τη βρίσκω, γιατί η συνείδησης με ελέγχει. Προσδοκώ ειρήνη, αλλά ειρήνη δεν έχω εξ αιτίας του πλήθους των ανομιών μου. Άκουσε, Κύριε, μιά καρδιά πού Σε επικαλείται. Μη βλέπεις τα κακά μου έργα. Επίβλεψε στην ασθένεια της ψυχής μου και σπεύσε να με θεραπεύσεις από τα βαριά μου τραύματα. Δώσε μου καιρό μετανοίας με το έλεος της φιλανθρωπίας Σου. Ελευθέρωσέ με από τα πάθη. Μη με κρίνεις σύμφωνα με τη δικαιοσύνη Σου.

Μη μου ανταποδώσεις κατά τα έργα μου, για να μη χαθώ εντελώς. Εισάκουσε με Κύριε, γιατί βρίσκομαι σε απόγνωση. Αφού έχασα κάθε ελπίδα και σκέψη για τη διόρθωση μου, προσπίπτω στους οικτιρμούς Σου. Ελέησε με τον ξεπεσμένο και κατάκριτο για τις αμαρτίες μου. Λυπήσου με, Δέσποτα, γιατί συνέχομαι από πλήθος ανομιών και μοιάζω αλυσοδεμένος μ΄ αυτές.

Εσύ μόνο γνωρίζεις να ελευθερώνεις και να θεραπεύεις.

Γι’ αυτό σε όλες τις φοβερές μου αρρώστιες επικαλούμαι μόνο Εσένα, τον ιατρό των ασθενούντων, τον οδηγό των πλανωμένων, το φως των εσκοτισμένων, τον ελευθερωτή των αιχμαλώτων. Επικαλούμαι Εσένα , πού πάντοτε μακροθυμείς και συγκρατείς την οργή Σου και δίνεις στους αμαρτωλούς καιρό μετανοίας. Κταύγασε, Δέσποτα, με το φως του προσώπου Σου εμένα τον αμαρτωλό, διότι είσαι ταχύς στο να ελεείς και βραδύς στο να τιμωρείς. Εσύ ο εύσπλαχνος άπλωσε το χέρι Σου και ανόρθωσέ με από την τάφρο των ανομιών μου. Εσύ δεν ευχαριστείσαι στην απώλεια του αμαρτωλού ούτε αποστρέφεις το πρόσωπό Σου από τον προσευχόμενο σ’ Εσένα με δάκρυα.

Ακουσε, Κύριε, τη φωνή του δούλου Σου πού Σε επικαλείται και φανέρωσε το φως Σου σ’ εμένα τον στερημένο το φως. Δώρισε μου τη χάρη Σου, γιατί εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα και ελπίζω πάντοτε μόνο στη δική Σου βοήθεια και δύναμη. Στρέψον, Κύριε, τον κοπετόν μου εις χαράν εμοί, διάρρηξον τον σάκκον μου καί περίζωσόν με ευφροσύνην.

Ευδόκησε, ώστε να καταπαύσω από τα εσπερινά μου έργα και να βρω ορθρινή ανάπαυσι όπως οι εκλεκτοί Σου,Κύριε, από τούς οποίους «απέδρα οδύνη, λύπη καί στεναγμός». Κάνε νά ανοιχθεί για μένα η θύρα της βασιλείας Σου, ώστε να εισέλθω και να συγκαταριθμηθώ με τούς ευφραινομένους από το φως του προσώπου Σου και να κληρονομήσω την αιώνια ζωή». Αμήν !

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΝ ΤΩΝ

Τα παράπονα του Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου για την συμπεριφορά των πιστών στον ναό και την αδιαφορία τους

Σήμερα όλοι σας έχετε μεγάλη χαρά. Μό­νον εγώ έχω απέραντη λύπη. Κι αυτό, γιατί όταν αναλογισθώ πώς όταν πέραση ή εορτή καί αυτό το πλήθος παλι θα έξαφανισθή, καίγομαι καί λυπούμαι κατακαρδα. Τόσα παιδιά γέννησε ή Εκκλησία καί όμως δεν τα βλέπη για να τα απόλαυση σε κάθε σύναξι, αλλά μόνον όταν ύπάρχη κάποια μεγάλη εορτή. Πόση άγαλλίασις πνευματική, πόση χαρά, πόση δόξα για τον Θεό, πόση ωφέλεια για τίς ψυ­χές θα υπήρχε, αν σε κάθε σύναξι βλέπαμε να είναι γεμάτη ή εκκλησία: Τί μπορώ, για πες μου, να σε δι­δάξω για όλα τα αναγκαία της πίστε­ως, όταν έρχεσαι στην εκκλησία μία ή δυο φορές τον χρόνο; Για την ψυχή, για το σώμα, για την αθανασία, για την Βασιλεία των ουρανών, για την κόλασι, για την γέεννα, για την μακροθυμία του Θεού, για την συγχώρησι, για την μετάνοια, για το βάπτι­σμα, για την άφεσι των αμαρτιών, γι' αυτή την δημιουργία, την ουράνια καί την επίγεια, για την φύσι των άγγέλων, για την κακουργία των δαιμό­νων, για τα τεχνάσματα του διαβό­λου, για τον τρόπο ζωής των Χρι­στιανών, για τα δόγματα, για την ορθή πίστη, για τίς διεφθαρμένες αιρέσεις;» (Λόγος εις το άγιον Βάπτισμα).

   Παραπονείται για την αδιαφορία των Χριστιανών για τα πνευματικά. Έρμηνεύων το του Κυρίου «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού καί την δικαιοσύνην αύτού καί ταύτα πά­ντα προστεθήσεται ύμϊν» (Ματθαίου Στ, 33), αναφέρει:«Προσέξτε- Μη ζητείτε, λέγει ό Κύριος, τα του παρόντος βίου διό­λου». Εμείς όμως συνεχώς αυτά ζη­τούμε. Λέγει να επιζητείτε τα επου­ράνια. Εμείς όμως ούτε για λίγη ώρα δεν τα επιζητούμε. Ίσα-ισα όση μέρι­μνα επιδεικνύουμε για τά βιωτικά, τόσην ολιγωρία καί αδιαφορία έχουμε για τα πνευματικά. Μάλλον δε ή αδια­φορία μας είναι πολύ περισσότερη» (Ομιλία ΚΒ' εις τον Ματθαίον).

  Είχε δε ό ιερός Πατήρ πρόβλημα με το άκροατήριόν του. 'Αλλοτε συνωθούντο, άλλοτε έξηφανίζοντο.Κάποια   μεγάλη   Τεσσαρακοστή συνέβη το έξης: Αρχίζει την Καθαρά Δευτέρα την έρμηνείαν εις την έξαήμερον του Μωυσέως, τίς εξ δηλαδή ήμερες της δημιουργίας. "Ομιλία πρώτη: «Χαίρω καί ευφραίνομαι γιατί βλέπω να στολίζεται ή Εκκλησία του Θεού με το πλήθος των παιδιών της. Σάς βλέπω όλους να τρέχετε προς τον ναό με πολλή την χαράν». Έρ­χεται ή Καθαρά Τρίτη: «Είμαι γεμάτος σήμερα με χαρά μεγάλη, βλέποντας τα αγαπημένα σας πρό­σωπα». Τα ϊδια καί την Καθαρά Πέ­μπτη: «Βλέποντας, αγαπητοί, την μεγάλη σας προθυμία στο να συγκεντρώνεσθε στην σύναξί μας στον ναό, διακατέχομαι από μεγάλη χαρά καί δεν παύω να δοξάζω τον φιλάν­θρωπο Θεό για την προκοπή σας».Έρχεται όμως καί το Σάββατο: «Θέλω να αρχίσω την συνηθισμένη μου διδασκαλία, αλλά διστάζω καί υποφέρω. Λίγο φύσηξεν ό διάβολος καί ξεχάσατε όλη την προηγούμενη διδασκαλία καί την καθημερινή παραίνεση. Τρέξατε οί πάντες στην σα­τανική εκείνη πομπή, στον ιππόδρο­μο. Βγάλατε από τίς ψυχές σας την σύνεση της αγίας Τεσσαρακοστής κσί πέσατε στα δίχτυα του διαβόλου».Κρίμα στα τόσα κηρύγματα.

  Αλλ' ό μέγας ρήτωρ, ό ίσχνόφωνος άμα καί άγγελόφωνος εκφράζει καί άλλα παράπονα. Γνωρίζει καλώς ότι: «Όπως για το σώμα απαραίτη­τος είναι ή τροφή, έτσι καί για την ψυ­χή ή διδασκαλία των θείων λογίων.

Γι' αυτό τρέχουμε στην καθημερινή σύναξη, ώστε να σας ωφελήσουμε. Γιατί αν έχεις κάποια κακή επιθυμία θα την κατάσβεσης καί μόνον αν δής την εκκλησία. Καί αν οργίζεσαι με ευκολία θα νικήσης αυτό το θηρίο. Καί άν έχης οποιοδήποτε πάθος πού σε πολιορκή εύκολα θα νικήσης τίς δυσκολίες καί θα φέρης γαλήνη καί ειρήνη πολλή στην ψυχή σου» (περί "Ομοουσίου λόγος'' ΙΑ').

Συνέβαιναν όμως διάφορα παρά­ξενα πράγματα. Πολλοί από τους άκροατάς νύσταζαν, άλλοι δεν πρό­σεχαν ή πρόσεχαν άλλου. «Άλλα ξυ­πνήστε καί αφήστε την βαρυεστημάρα. Σάς κηρύττουμε έρμηνεύοντες την Άγια Γραφή, καί σεις αντί να προσέχετε παίρνετε τα μάτια σας από μένα καί κοιτάτε προσεκτικά τίς λαμπάδες καί τον νεωκόρο πού τίς ανάβει. Δεν βλέπετε τίποτε το παρά­ξενο, ούτε κάτι το παράδοξο. Βλέ­πετε ένα άνθρωπο που κάνη συνειθισμένα πράγματα. Καί όμως στρέφε­τε προς τα εκεί τα πρόσωπα σας» (Λόγος Δ' εις την Γένεσιν).

  Πολλοί βαρυόντουσαν τα συνεχή κηρύγματα. Πήγαιναν στα πρώτα καί σιγά-σιγά αραίωναν: «Τι συμβαίνει; Όσο προχωρούν οί εορτές,τόσον καί οί συγκεντρώσεις γίνονται αραιό­τερες. Άλλ'ας μη βαρυόμαστε εμείς οί παρόντες. Αυτές οί συνάξεις γίνο­νται αραιότερες ως προς το πλήθος, άλλ' όχι ως προς την προθυμία. Λι­γότερες σε αριθμό, αλλ' όχι καί στον ιερό πόθο» ("Ομιλία προς τους έγκαταλείψαντας την σύναξιν της Εκκλησίας).

  Οί δε Κωνσταντινουπολίτες ήσαν λίαν ευπαθείς καί στις καιρικές συνθήκες. Καταπέλτης ό ιερός Πα­τήρ: "Τί συμβαίνει λοιπόν;Έπρεπε όλη ή Πόλις να είναι εδώ, παρούσα σήμερον. Καί όμως ελάχιστοι από τους πιστούς προσήλθαν. Γιατί άρα­γε; Μήπως αίτιον είναι ή λάσπη καί ή βροχή;Δεν θέλω να το πιστέψω. Δεν είναι ή λάσπη αλλ' ή ραθυμία σας καί ή πεσμένη σας προθυμία. Πώς μπο­ρούν να συγχωρηθούν αυτοί πού απουσιάζουν, την στιγμή πού αυτοί οί μάρτυρες που ήλθαμε να τιμήσου­με περιφρόνησαν καί αυτή την ίδια τους την ζωή; Καί είναι δυνατόν να έμποδισθούν από την λάσπη;» (Ομιλία εν τη παλαιά Πέτρα).

 'Ας επανέλθουμε όμως στο πα­ράπονο του ιερού Πατρός για την συμπεριφορά των Χριστιανών μέσα στον ναό: «Όταν γίνεται προσευχή,  νέοι καί γέροντες κάθονται ψυχροί,  Ανάξιοι καί καθάρματα μάλλον παρά νέοι, καγχάζοντας, συνομιλούντες  καί κοροϊδεύοντες αλλήλους, καθι­σμένοι στα γόνατα... Βλέπετε πόση κακία κατέχει την οικουμένη... Βλέ­πω καί άλλους να κουβεντιάζουν όρθιοι, ενώ τελείται ή θεία Λειτουρ­γία. Οί δε πιο ανόητοι άπ'αυτούς, όχι μόνον την ώρα της προσευχής αλλά καί την ώρα πού δέχονται την εύλογίαν του ιερέως. Τί τόλμη, Θεέ μου, πότε θα έλθη ή σωτηρία; Πώς θα μπο­ρέσουμε να εξιλεώσουμε τον Θεό; Δεν καταλαβαίνεις ότι συμπροσεύχεσαι με αγγέλους; Με αυτούς συμψάλλεις, με αυτούς υμνείς καί στέκεσαι καί γελάς; Δεν φοβάσαι τον Θεό;» (Ομιλία ΚΔ' εις τάς Πράξεις).

Άλλου δε γίνεται ό λόγος του τομώτερος μαχαίρας διστόμου: "Φο­βούμαι μήπως αντί να γίνετε άγγελοι (όπως ό Κύριος θέλει) γίνεσθε χοίροι από χοιροστάσιο καί ϊπποι θηλυμανείς. Όλα έχουν χαθή καί διαφθαρή. Καί ή εκκλησία δεν διαφέρει σε τίπο­τε από συγκεντρωσι όνων καί καμή­λων. Γυρνώ εδώ καί έκεί να βρω πρό­βατο καί δεν μπορώ να δω. Έτσι κλωτσούν όλοι σαν άλογα καί άγρια όνάρια καί γεμίζουν με κοπριά αυτόν τον τόπο. Καί αν κανείς μπορούσε να δη καί να άκούση αυτά πού λέγονται σε κάθε σύναξι από άνδρες καί γυναίκες  θα δη ότι είναι πιο ακάθαρτο καί από την κοπριά. Γι' αυτό σας παρακαλώ να αλλάξετε αυτή την πονηρή συνή­θεια ώστε ή εκκλησία να άποπνέη μύρο» (Ομιλία ΠΗ' εις το κατά Ματ­θαίον).

(Ἀγαπητέ ἀδελφέ, μελέτησε τό παρόν φυλλάδιον διά νά ὠφεληθεῖς πνευματικά, ἀλλά μή παραλείψης νά τό διανείμης καί εἰς ἄλλους, ὥστε ἡ πνευματική ὠφέλεια νά μεταδοθῆ καί εἰς αὐτούς. Μή ξεχνᾶς πώς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει: «Μηδείς τό ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος»).

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Εις ακρόασιν της ''στεφανίτικης συνόδου''

 Δια την Εκκλησία διδάσκει ο όσιος ότι ορίζεται μεταξύ τριών ορθοδόξων, σύμφωνα με την διδασκαλία των Πατέρων. Την αποτελούν δε όσοι είναι προσκολλημένοι στην αλήθεια. Η έκπτωσις από την αλήθεια σημαίνει αυτομάτως και έκπτωσι από την Εκκλησία. Ο χωρισμός από την Εκκλησία είναι το μέγιστο κακό.

 Ο χωρισμός γίνεται δια της πλάνης και της αιρέσεως. Η περί την πίστι ασθένεια ενός λογικού προβάτου, μπορεί να βλάψη όλη την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι άσπιλος, αμώμητος και άσχιστος, εφ' όσον αποπέμπονται αυτομάτως απ' αυτήν οι κακώς φρονούντες και πράττοντες. Η Εκκλησία είναι μία εν ουρανώ και επί γης, ομόπιστος και ομότροπος. Οι παράνομοι και αιρετικοί δεν είναι Εκκλησία Χριστού. Για να ανήκουμε στην Εκκλησία πρέπει να αποσχισθούμε απ' αυτούς, διότι αυτοί απεσχίσθησαν από την αληθινή Εκκλησία. Η Σύνοδος που αποφασίζει παράνομα, είτε δογματικώς είτε αδίκως, δεν είναι Εκκλησία Χριστού αλλά συναγωγή πονηρευομένων. Η αλήθεια στην Εκκλησία δεν προσδιορίζεται από το πλήθος, αλλά από το Ευαγγέλιο, τους αγίους και την παράδοσι. Πολλές φορές οι λίγοι διεφύλαξαν την αλήθεια και την παράδοσι ενώ πολλοί επλανήθησαν. Η αληθινή Εκκλησία δεν καινοτομεί. Ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας προέρχεται έξωθεν από τους αιρετικούς και έσωθεν από τους κακούς ποιμένες. Ο υπέρ της αληθείας ενιστάμενος είναι έρεισμα, ύψωμα και στύλος της Εκκλησίας. 

 Πολύ επίκαιρη η γνώμη αυτή του αγίου για την Εκκλησία. Όποιος θέλει να μάθει την αλήθεια, διαβάζοντας τα παραπάνω λόγια του αγίου, την μαθαίνει και με το παραπάνω. 

  

  Όταν το 2003 ο Σεβ/τος Κήρυκος αποχώρησε από τη ''σύνοδο'' κάποιοι δεν δίστασαν να τον κατηγορήσουν για σχίσμα και πως δεν έκανε υπομονή ώστε τα προβλήματα να τα αντιμετωπίσει μέσα από τη ''σύνοδο''. Αυτοί οι λίγοι όταν με τόση ευκολία στράφηκαν κατά του Επισκόπου Κηρύκου, δεν σκέφτηκαν νωρίτερα να τον ρωτήσουν πόση υπομονή έκανε προτού αποχωρήσει απ' τη ''σύνοδο''. Διότι ο Σεβ/τος από το 1997 έκανε υπομονή, προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα.  Δεν διάβασαν ποτέ τους βίους αγίων ώστε να διαπιστώσουν και οι ίδιοι, τι έκαναν οι άγιοι όταν αντιμετώπιζαν κακοδοξίες, όπως αντιμετώπισε και ο Σεβ/τος. Διότι εν τέλει αυτό που βλέπουμε πως ο άγιος Θεόδωρος, όχι προτρέπει, αλλά δ ι δ ά σ κ ε ι είναι η απόσχιση από ''συνόδους'' οι οποίες παρανομούν και δεν ακούν τις διαμαρτυρίες των μελών της, προκειμένου δια της τοιαύτης αποσχίσεως ο Επίσκοπος να παραμείνει εντός της αληθινής Εκκλήσίας του Χριστού. Και σε τελική ανάλυση ο Σεβ/τος από τη στιγμή που η ''σύνοδος'' από το 1997 είχε πάψει να κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού και έκανε τ υ φ λ ή υπακοή στον θεολογικό της σύμβουλο και σε δύο ακόμη ρασοφόρους, αυτή είχε εκπέσει της αληθείας και επομένως δεν ήταν ''σύνοδος'' η οποία εκπροσωπούσε την Εκκλησία του Χριστού, αλλά όπως λέγει και ο άγιος επρόκειτο για ''συναγωγή πονηρευομένων'', από την οποία φυσικά και έπρεπε να εξέλθει ο Σεβ/τος Κήρυκος, ως λογικός άνθρωπος, ως επίσκοπος που θέλει να ποιμάνει τα ''πρόβατα'' του Χριστού και να τα οδηγήσει εις την ευθείαν οδόν, αλλά και ως Π Τ Υ Χ Ι Ο Υ Χ Ο Σ  Θεολόγος, ο οποίος γνωρίζει πότε πρέπει να πράξει το κάθε τι.