ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ

Του Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΝΩ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, ΟΜΩΣ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΕΣ, ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΕΛΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ ΟΤΙ ΤΑ ΝΗΠΙΑ ΔΕΝ ΥΠΟΚΕΙΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ....

Ο ΕΣΧΑΤΩΣ ΕΝ ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΥΠΟΔΙΚΟΣ ΔΙΑ ΠΟΛΛΑ (ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΑΞΕΩΣ) ΠΑΡΑΠΤΩΜΑΤΑ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΚΡΟΑΤΗΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΩΣ ΥΠΟΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΟΤΙ ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΚΗΡΥΤΤΕΙ, ΜΕΤ ΕΠΙΜΟΝΗΣ, ΗΤΟΙ "ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ" ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ, ΟΙΑ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ, ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΕΛΑΓΙΑΝΙΣΤΩΝ ΚΑΤΑΚΡΙΘΕΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΘΕΝΤΩΝ ΥΠΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟΝ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΝ ....

ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΣ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΝ ΤΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΗΔΗ ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΠΟΛΛΟΥΣ, ΔΙΟΤΙ "Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΤΟΝ ΕΙΔΟΣ ΑΘΕΙΑΣ" ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑΝ, ΚΑΤΑ ΔΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟΝ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗΝ "ΜΗ ΣΙΓΗΣΩΜΕΝ ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΔΟΜΩΝ ΓΕΝΩΜΕΘΑ"...

ΑΣ ΛΗΦΘΟΥΝ ΥΠ ΟΨΙΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:

Οι επιμένοντες τῃ αιρέσει αιρετικοί θεωρούνται από τους αγίους Πατέρας ως «ακάθαρτοι», «αντίπαλοι Χριστού», «ιερόσυλοι και αμαρτωλοί», «αντικείμενοι (τῳ Χριστῴ) τουτ᾿ έστι πολέμιοι και αντίχριστοι», «ους ο Κύριος πολεμίους και αντιπάλους λέγει εν τοις Ευαγγελίοις» (Κανών Καρχηδ.), «νεκροί» (Αγ. Αθαν. λθ´ εορτ. επιστ.), «εχθροί της αληθείας» (α´ ΣΤ´).

Η αίρεσις δε χαρακτηρίζεται ως «πλάνη» και «φαυλότης» φέρουσα τον όλεθρον (νζ´ Καρθαγ.), ως «στρεβλότης» (Κανών Καρχηδ.), ως «ελεεινή πλάνη» εις την οποίαν «κατεδέθησαν» οι αιρετικοί (ξστ´ Καρθαγ.), ως «μεμιασμένη κοινωνία» (ξθ´ Καρθαγ.), ως «ρίζα πικρίας άνω φύουσα», ήτις «μίασμα γέγονε τῃ καθολικῄ Εκκλησία, η των χριστιανοκατηγόρων αίρεσις» (ιστ´ Ζ´).

Η αίρεσις «εγκαταλείπουσα» αμέσως ή εμμέσως «τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού» καταντά «κεκρυμμένη ειδωλολατρεία» (λε´ Λαοδ.) και αθεΐα («τους της ασεβείας προς εν εκπεπτωκότας απωλείας και αθεότητος βάραθρον») και δι᾿ αυτό, ο ακολουθών αυτούς «του χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος, εξωθείσθω και εκπιπτέτω» (α´ ΣΤ´).

Πράγματι, ο ακολουθών την αίρεσιν δεν έχει δυνατότητα κατά Χριστόν τελειώσεως και σωτηρίας, εφ᾿ όσον «της εκκλησιαστικής ενώσεως» (ξθ´ Καρθαγ.) ή «εκ της του Κυριακού σώματος ενώσεως ανησυχάστω διχονοία» αποσχίζεται (ξστ´ Καρθαγ.), δια να μεταβή εκεί «όπου εκκλησία ουκ έστιν» (Κανών Καρχηδ.), τῳ της «αποστασίας συνεδρίῳ».

Οι αιρετικοί υπάρχουν «πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εκβεβλημένοι και ανενέργητοι» (α΄ Γ´), τελούντες υπό την κυριαρχίαν του διαβόλου· «δώσει αυτοίς ο Θεός μετάνοιαν προς το επιγνώναι την αλήθειαν, και ίνα ανασφήλωσιν οι εκ των του διαβόλου βρόχων αιχμαλωτισθέντες αυτώ εις το αυτού θέλημα» (ξστ´ Καρθαγ.)[2].