ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΙΛΟΥΝ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ!!!

<<Εκείνοι που θέλουν να στήσουν την ακρίβειαν,

όταν είναι καιρός οικονομίας τότε ακριβώς γίνονται 

εχθροί της ακριβείας, της αληθείας, και της 

Εκκλησίας του Χριστού>>

( ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΕΤΣΗ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
<<Απολογητική των Γ.Ο.Χ. ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ. 

Αθήναι 1971, σελ. 81>>) 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΙΟΥΣ ΤΩΝ 

ΑΓΙΩΝ 

Στις 12 Φεβρουαρίου, η ορθόδοξος εκκλησία τιμά την μνήμη ενός μεγάλου αγίου, του Μελετίου Αντιοχείας. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στο έργο του <<Επιτάφιος λόγος εις τον Μέγα Μελέτιον Αντιοχείας>>, τον χαρακτηρίζει ως <<νέον απόστολον και συγκαταψηφισθέντα μετά των αποστόλων, ομότροπον των αγίων, μυριοφόρον ολκάν, λαμπρόν ιστίον, ψυχών πηδάλιον>> και πλείστα έτερα (P. G.46, σελ. 852 και εντεύθεν).

Η εορτή αυτή έχει να διδάξει πολλά σε πολλούς. 

Με μεγάλη συντομία, ιδού η σπουδαιότητα και <<επικαιρότητα>> της εορτής αυτής. Και ο νοών, νοείτο!

Ο άγιος Μελέτιος, σύμφωνα με την Θρησκευτική Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, ψηφίστηκε και χειροτονήθηκε επίσκοπος Σεβαστείας από τους <<περί τον Ακάκιον Καισαρείας Παλαιστίνης <<Ομοίους>>. (Τόμος 8, στ. 926), τους κοινούς αιρετικούς της εποχής, κατά τον άγιο Επιφάνιο (Πανάριον, P.G. 42, 429), οι οποίοι, κατά τον ίδιο άγιο, ήσαν όλοι αιρετικοί αρειανοί (αυτόθι, P.G. 42, 445B-448A). Ανήκαν όλοι στην εγνωσμένην και κατεδικασμένη από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο Αρειανιστικήν αίρεσιν.

Μετά την χειροτονία του, οι Αρειανοί που τον χειροτόνησαν, νομίζοντες ότι ο άγιος ομοφρονούσε μαζί τους, τον τοποθέτησαν στον θρόνο της Αντιοχείας (Εκκλησιαστική Ιστορία Σωζομένου, P.G. 67 1201B). Εκεί, αφού ο άγιος ανέβηκε στον θρόνο, κήρυξε το ορθόδοξο δόγμα. Όταν έπραξε αυτό, πολλοί, περιλαμβανομένου και του ιδίου, αποσχίσθηκαν από το <<αρειανικόν άθροισμα>> (Εκκλησιαστική Ιστορία Σωκράτους Σχολαστικού, P.G. 67, 357B) και για την ομολογία του αυτή εξορίστηκε. Λέει περί αυτού η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος: <<ο άγιος Μελέτιος υπό των Αρειανών εχειροτονήθη, και ανήλθεν επί του άμβωνος και εκήρυξε το ομοούσιον. Η δε χειροτονία αυτού ουκ απεδοκιμάσθη>> (Πρακτικά Ζ΄ Οικ. Συνόδου, Έκδοσις καλύβης Τιμίου Προδρόμου Τόμος Γ΄, σελ. 237). 

Μετά από αυτά, ο άγιος Μελέτιος έλαβε μέρος στην Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, της οποίας εχρημάτισεν και πρόεδρος. Αντέδρασαν οι γνωστοί ως <<Ευσταθιανοί>>, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν από την Εκκλησία ως <<ακραίοι ορθόδοξοι>>. Αυτοί, δεν αναγνώρισαν τον άγιον Μελέτιον με το αιτιολογικόν ότι <<εκ της αρειανικής ψήφου την χειροτονίαν είχεν λαβών>>. (Φειδά Ιω. Βλασίου, <<ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄, Απ΄ αρχής μέχρι την Εικονομαχία>>, Τέταρτη Έκδοση, Αθήνα, 2015, σελ. 507). Κατά τον Σωζόμενο, αυτοί που αποσχίστηκαν μη αναγνωρίζοντες τον άγιο Μελέτιο, δεν ήθελαν την κοινωνία μαζί του <<ως Μελετίου προς Αρειανών επισκόπων χειροτονηθέντων, και υπό τοιούτοις ιερεύσι βαπτισθέντων των επομένων αυτώ>> (Εκκλ. Ιστ. Σωζομένου, P.G. 67, 1204C). 

Ο ίδιος άγιος, εβάπτισεν τον άγιον Ιωάννην τον Χρυσόστομον αι τον χειροτόνησε αργότερα σε διάκονο το 381, (Βίος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου εν επιτομή, P.G. 47, σελ. 87 και εντεύθεν), ενθρόνισεν τον άγιον Γρηγόριον τον Θεολόγον ς πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, (Φειδά Ιω. Βλασίου, <<ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄, ως άνω σελ. 523-526) ενώ ο Μέγας Βασίλειος αγωνίστηκε για να ανακληθεί από την εξορία και να επανέλθει στον θρόνο του στην Αντιόχεια, γράφοντας πολλές επιστολές υπέρ του, προς τον άγιο Αθανάσιο, τον πάπα Ρώμης Δάμασο, προς πολλούς επισκόπους στην Δύση αλλά και στον Κόμη Τερέντιο. Στις επιστολές αυτές αποκαλεί τον άγιο Μελέτιο <<άνθρωπο του Θεού, θαυμασιώτατον επίσκοπο>>, ο οποίος <<κατά την πίστιν είναι ανεπίληπτος και κατά τον βίο του δεν δέχεται σύγκρισιν με κανέναν άλλο>> (Ε.Π.Ε., τομ. 1ος, σελ. 371).

Πέθανε κατά την διάρκεια των εργασιών της Β΄ Οικ. Συνόδου και η κηδεία του θύμιζε μεγάλη γιορτή.Τάφηκε πανδήμως με την συμμετοχή όλων των αγίων Πατέρων της Συνόδου, ενώ τον ιστορικό επικήδειο λόγο, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, εκφώνησε ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης. 

Ο άγιος, χειροτονήθηκε από αιρετικούς εγνωσμένους, καταδικασμένους και αναθεματισμένους από την Α΄ Οικ. Σύνοδο. Εντούτοις, ούτε λίβελλο επέδωσε ποτέ σε κανέναν, πολλώ ε μάλλον, ουδεμίαν χειροθεσία εδέχθη υπό ουδενός, ούτε η χειροτονία αυτούς απεδοκιμάσθη καθ' οιονδήποτε τρόπο Ο δε τρόπος <<αποκατάστασής του>> ήταν η δημόσια και επ' άμβωνος ορθόδοξος ομολογία της πίστεως. Θα ήτο, ασφαλώς, όχι απλώς υπερβολικό, αλλά και άκρως βλάσφημο, το να κατηγορεί κανείς τους πατέρες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου ως μη έχοντας <<εκκλησιολογική συνείδηση>> ή ότι δεν εξέτασαν το <<άκρως εκκλησιολογικό θέμα>> της χειροτονίας του Μελετίου. Διότι οι πατέρες της Εκκλησίας, <<τας οικονομίας και τους σκοπούς αυτών επιστάμενοι>>. (Πρακτικά Ζ΄ Οικ. Συνόδου, ως άνω, Τόμος Γ, σελ. 241) οικονομούν κάθε περίπτωση με μεγάλη σοφία και σύνεση.