Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΛΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

  Εις την Εκκλησία δεν έχει λόγο μόνο ο Επίσκοπος να αγωνίζεται για την Ορθότητα της Πίστεως. Όλοι μπορούμε και επιτρέπεται να κάνουμε τον αγώνα μας. Όπως εν καιρό πολέμου δεν πολεμάει μόνος του ο στρατηγός αλλά έχει ως συμπολεμιστές του και τους φαντάρους, έτσι και εις τα τη Πίστεως. Όλοι είμαστε συνεργάτες ο ένας με τον άλλον. Εις το σεπτόν γεώργιον του Κυρίου ο ένας σκάβει, ο άλλος φυτεύει, ο τρίτος ποτίζει και ο τέταρτος κάνει την συγκομιδή των καρπών. Επομένως δι' αυτού υπάρχει μία συνεργασία Κλήρου και Λαού, με μόνο σκοπό εις το τέλος να επιτευχθεί το ποθούμενον, που δεν είναι άλλο πλην από εκείνο της σωτηρίας των ψυχών, η οποία επιτυγχάνεται με την διατήρησή τους εις την Ορθοδοξίαν. Η θέση του επισκόπου ως <<επί>> + <<σκοπού>> είναι αυτή του θυροφύλακα ώστε να προσέχει να μην ανοίγωνται διάπλατα οι πόρτες σε όσους θέλουν να βλάψουν την Ορθοδοξία. Στους αιρετκούς αλλά και στους πάσης φύσεως σχισματικούς. Τότε μόνο μπορεί ο Επίσκοπος να κοιτάζει εις τον ουρανό και να λέει δίκαια <<Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην>>, η οποία άμπελως βρίσκεται εντος των τυχών της Ορθοδοξίας

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει:

  << Εάν ίδης την ρομφαίαν ερχομένην, και μή αναγγείλης τω αδελφώ σου, εκ ΣΟΥ ζητηθήσθω το αίμα αυτού>> (Πατρολογία Migne, Τόμος 94, σελ. 1239). Που θα πει: <<Αν δεις το δίστομοσπαθί να πέφτη στο κεφάλι του αδελφού σου και δεν τον προειδοποιήσεις, από ΣΕΝΑ θα ζητήσει ο Θεός το αίμα αυτού>>.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει:

<< Κρείττων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού. Και δια τούτο το πραΰν μαχητήν οπλίζει το Πνεύμα, ως καλώς πολεμείν δυνάμενον>>.

Ο δε Ιαάκ ο Σύρος ωσαύτως:

  << Πας ο δυνάμενος λέγειν την αλήθειαν και μη λέγων αυτήν, κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης εκκλησίαε των ορθοδόξων η κρηπίς το γαρ εφησυχάζειν εν τούτοις αρνήσεως ίδιον τι γαρ ελέγχειν ομολογίας ειλικρινούς>>.

Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου επιστ. ΟΘ΄ Μονάζοντας:

  << Ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων έστω, οφείλει διαγωνίζεσθαι λαλών και διδάσκων τον της Ορθοδοξίας λόγον, αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν επέχωνείη, χρεωστεί παρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν>>.

Του αυτού:

  << Έργον δε μοναχού, μηδέ το τυχόν ανέχεσθαι καινοτομείσθαι το Ευαγγέλιον, ίνα μή υπόδειγμα τοις λαϊκοίς προτιθέμενοι αιρέσεωςκαι αιρετικής συγκοινωνίας, της υπέρ αυτών απωλείας λόγον υφέξωσι>>.

(Θεοδώρου του Στουδίτου, P,G, 99, 1049 D)

Και αλλαχού:

  << Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ουκ εστίν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς; αλλ' ουδαμού. Άρχων; και ουδ' ούτως. Στρατιώτης, και που; Γεωργός; και ουδ' αυτό τούτο. Πένης, μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος. Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράξουσι, και συ σιωπηλός και άφροντις;>>.

( Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 132 B)

Του αυτού:

  <<Εις εαυτούς ουν γενώμεθα, ω αδελφέ, και απίδωμεν προς το φως της αληθείας και των ιερών κανόνων, ώσπερ και των δογμάτων εγκρατείς φαινόμεθα μάλιστα ημείς οι μονάζοντες, μάλιστα ημείς οι δοκούντες είναι τι. Ει γαρ το εν ημίν φως σκότος, το σκότος πόσον; και ει το άλας μωρανθήσεται εν τινι αλισθήσονται οι λαϊκοί;>>

Ο δε Θείος και Ιερός Νικόδημος ο αγιορείτης, ωσαύτως λέγει εις τον <<Αόρατον Πόλεμον>>:

  << Εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί πίστεως και των παραδόσεων της εκκλησίας μας τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπέρ αυτών, πλην όχι με ταραχήν της καρδίας, αλλά με έναν θυμό ανδρείον και σταθερόν κατ' εκείνο το του ιωήλ. Εκεί ο πραΰς έστω μαχητής>>.

Επίσης ο αυτός άγιος αναφέρει:
  << ... του ιερέως και Ιεράρχου ατακτούντων και καώς φρονούντων, και διάκονος και Μοναχός ευτακτούντες και ορθώς φρονούντες, δύνανται νουθετήσαι και ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τα παραδείγματα εισί πάμπολλα..>>.