Το γεγονός ότι εις την συγκεχυμένην αυτήν εποχήν μας ηλέησεν και μας εξέλεξεν ο Θεός, ως τα μωρά του κόσμου, ίνα καταισχύνωμεν τα ισχυρά, είναι η πλέονμεγάλη τιμή, αλλά και το πλέον βαρύ έργον εν τω σημερινώ κόσμω.
Η παρουσία του αγώνος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. ως γνωρίζομεν καλώς είναι υψίστης σημασίας, είναι ίση με την ενανθρώπησιν του Κυρίου, το Ευαγγέλιόν Του, την Σταύρωσίν Του και την Αγίαν Του Ανάστασιν, δηλαδή είναι η Εκκλησία του Χριστού. Τούτο όμως το γεγονός, θέτει ημάς όλους απέναντι της προς την Αγίαν Εκκλησίαν υποχρεώσεως, υποχρεώσεως λέγω μέχρι θυσίας και θανάτου, όπερ σημαίνει θυσία δια την Ορθοδοξίανκαι θυσία δια τον άνθρωπον δια τον οποίον ιδρύθη η Εκκλησία.
Σεβασμιώτατοι Συνεπίσκοποι και Συμπρεσβύτεροι,
Ζώμεν εις αποκαλυπτικάς ημέρας. Το θηρίον της Αποκαλύψεως όπου τόσον ισχυρόν φαίνεται και δάκνει με ταςκεφαλάς του (ως ο Παπισμός, ο Οικουμενισμός, ο Νεοημερολογιτισμός, η εκκοσμίκευσις, η αθεΐα, ο υλισμός, η γενική άρνησις) θα ηττηθή, όμως το εσφαγμένον αρνίον, όσον αδύνατον και αν φαίνεται, ο Εσταυρωμένος Ιησούς, παραμένει ο νικητής.
Δεν είμεθα ημείς οι νικηταί αλλά το Αρνίον, ο Χριστός, ο οποίος δεν απέθανε αλλά ανέστη ως Θεός, ζη και εν Αυτώ ζώμεν και ημείς.
Αυτού του Μυστηρίου της Εκκλησίας είμεθα συνεχισταί. Μας κατέστησεν τοιούτους η Αγία Αποστολική Διαδοχή και η ανόθευτος Αποστολική Πίστις.
Δεν ηδυνήθη ούτε ο Παπισμός, ούτε η Καινοτομία του 1924, ούτε εν συνεχεία, ο Οικουμενισμός να αλώση την Ορθοδοξίαν.
Αύτη διεφυλάχθη υπό του ζώντος εις τους αιώνας Χριστού δια του εκλεκτού λείμματος των Γ.Ο.Χ.
Ας καυχώνται εις τα εκατομμύρια των οπαδών τους και εις την κοσμικήν των δύναμιν οι Αιρετικοί. Η κοσμική των δύναμις οι Αιρετικοί. Η κοσμική των δύναμις και σοφία μωρία παρά τω Θεώ, δια τούτο ως μωρά και εξουθενημένα θεωρούν ημάς τους καυχωμένους ουχί εν σοφία και δυνάμει ανθρωπίνη αλλά τη Θεία.
Ενώπιον αυτής της αληθείας ιστάμενοι, δυνάμεθα να ποιήσωμεν αυτοκριτικήν έκαστος από του Αρχιεπισκόπου μέχρι και του διακόνου και του τελευταίου πιστού και αναλόγως έκαστος πορευθώμεν την οδόν.
Ύψιστος νόμος και αρχή της ζωής μας ως κληρικών η βίωσις του Μυστηρίου της Εκκλησίας, η συνείδησις ότι ως Κληρικοί μετά του πιστού Ορθοδόξου λαού, είμεθα οι συνεχισταί του Απολυτρωτικού έργου του Σωτήρος Χριστού, είμεθα η Εκκλησία.
Από την εισήγησιν του Αρχιεπ. κ. Ανδρέου
εις το Ιερατικόν Συνέδριον
της 23.2.1979
κ.Παπαδατε,νομιζω οτι θα πρεπει να ειμαστε πολυ προσεκτικοι οταν κανουμε αναφορα σε προσωπα, τα οποια εκαναν εγκληματικα λαθη στην διακονηση της Εκκλησιας.Το μελημα του προεδρου των πατρων [ετσι πεθανε,μην το ξεχναμε αυτο]ηταν το πως θα χειροτονησει μελος της σημερινης οικογενειοκρατιας,την οποιαν αυτος δημιουργησε.[Στο γυναικειο και εις το αντρικο η ιδια οικογενεια!Αρχιγραμματεας απ΄την ιδια οικογενεια!Φερομενος αρχιεπισκοπος απ΄την ιδια οικογενεια! Στον αγιο ιωαννη τον θεολογο στην κερατεα,καταληψη απο την ιδια οικογενεια! Και να μην μιλησουμε για τα αισχη του 71,γιατι τοτε θα πρεπει να καθαιρεθει για ανικανοτητα...Ολα αυτα ειναι δικα του επιτευγματα...] Συναινεσε στην αιρετικη,αντιεκκλησιαστικη ,αντικανονικη και αντορθοδοξη παραιτηση του, μονο και μονο γι'αυτο τον λογο.Συναινεσε στο να γινει ο αιρετικος Νικολακης [ετσι τον ελεγαν οι σημερινοι χειροτονηθεντες απ'αυτον] αρχιεπισκοπος.Συνεπως,μην τον εκθειαζετε,πεθανε εκτος εκκλησιας. Αν θελετε,θα ηθελα την γνωμη τοσο την δικη σας οσο και του Σεβασμιωτατου Κηρυκου.Ευχαριστω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ κ. Ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα όσα αναφέρετε κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει πως είναι η πάσα αλήθεια ως προς το σχίσμα που το 2005 έπλξηε την Γνήσια Ορθόδοξο Εκκλησία. Πλην όμως ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κ. Ανδρέας όσο ήταν σε πνευματική επικοινωνία μεθ' όλου του κλήρου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, είχε προβεί και σε κάποιες σωστές ενέργειες. Αυτές τονίζουμε διότι αυτό ως χριστιανοί είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε διότι έτσι ομολογούμε την αλήθεια που τη δεδομένη στιγμή λεγότανε. Άλλωστε πόσες φορές φτάνουμε να αποδεικνύουμε την αλήθεια μέσα από τα κείμενα των νεοημ/των Επισκόπων; Κι αυτό όχι γιατί θέλουμε να τους επαινέσουμε επειδή βρίσκονται στην αίρεση, αλλά για το ότι κάποιες φορές έχουν το θάρος να ομολογούν την αλήθεια. Αυτό γίνεται και με το πρόσωπο του μακαριστού Αρχιεπ/που Κυρού Ανδρέα. Μπορεί όντως να έπρεπε η περίπτωσή του να εξετασθεί από τότε ώστε να είχε λάβει και τα ανάλογα επιτίμια, από την στιγμή όμως που αυτό δεν έγινε και μέχρι το 2005 βρισκόταν σε κανονική πνευματική επικοινωνία με όλο τον κλήρο της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, εγώ νομίζω πως αυτό πρέπει να το σεβαστούμε. Εκείνο που μπορούμε πιο εύκολα να κρίνουμε είναι η παραμονή του εις την σχισματική Νικολαίτικη Σύνοδο του 2005, κάτι που δια του σχίσματος έγινε περισσότερο αντιληπτό και έκανε περισσότερο κακό στην Εκκλησία.