''ΜΕΙΖΩΝ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ''

 ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ,  ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟΝ [ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟ] ΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ( ΠΕΡΙ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ) ΠΟΥ ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ. ΔΙΟΤΙ ΚΑΛΗ Η ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΣΟ ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΓΥΡΟ ΤΟΥ. ΔΙΟΤΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΩΣ: ''ΤΟ ΜΕΝ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟΚΤΕΙΝΕΙ, ΤΟ ΔΕ ΠΝΕΥΜΑ ΖΩΟΠΟΙΕΙ''.

 ΜΙΑΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΩΣ ΤΗΝ ΤΗΝ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ, ΘΑ ΠΑΡΑΘΕΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΧΕ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΝΕΝΑΝΙΚΗ ΦΛΟΓΑ'' ΤΟ ΕΤΟΣ 2004, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΣΕΛ. 109 - 110:

Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ

(<<Μείζων πασών των αρετών>>)

 Η εξόρυξη μεταλεύματος από τα βάθη της γης είναι ευκολότερη υπόθεση πό την καλλιέργεια και εμβάθυνση της πνευματικής ζωής. Ο χρυσός για να βγεί στην επιφάνεια της γης και να λάβει την τελική του μορφή, περνάει προηγουμένως από σύνθετες διαδικασίες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις διεργασίες της εσωτερικής ζωής της ψυχής, καθώς η αρετή αποκτάται με κόπο.

 Η διάκριση είναι σύνεση στην κρίση, διαύγεια στο πνεύμα, καθαρότητα στη σκέψη, φωτισμός στη συνείδηση. Είναι πυξίδα και προσανατολισμός στην πορεία της διάπλασης του ανθρώπινου ήθους. <<Μείζων πασών των αρετών η διάκρισις>> αποφαίνεται ο Άγιος Ισαάκ  ο Σύρος. Οι πατέρες - ιδιαίτερα οι νηπτικοί - της πλέκουν τα ωραιότερα εγκώμια, γιατί την έχουν μελετήσει σ' όλες τις διαστάσεις της. Η διάκριση, ανάμεσα στις αρετές, είναι ακρόπολη και βασίλισσα, παρατηρεί ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος. Είναι πηγή και ρίζα και κεφαλή και σύνδεσμος πασών των αρετών, προσθέτει ο ίδιος, Βασίλισσα και αρετή των αρετών, την ονομάζει και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

 Δεν υπάρχει στιγμή και πράξη της ζωής του ανθρώπου, που να μη χρειάζεται διάκριση ήθους και ήθος διάκρισης. Όπως το νερό διαποτίζει τις ρίζες του δένδρου και το κάνει να καρποφορεί, κατά τον ίδιο τρόπο και η διάκριση ποτίζει, ανθοφορεί και καρποφορεί τις πιό λαμπρές αρετές. Το καλό το κάνει καλύτερο, γιατί <<το καλόν ου καλόν, εάν μή καλώς γίνηται>> όπως λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. 

 Η διάκριση είναι χάρη και η χάρη είναι Χάριτος χάρισμα. Δεν είναι του ανθρώπου κατόρθωμα, ή μάλλον είναι και του ανθρώπου, αλλά και της θείας Χάριτος κατόρθωμα. <<Εκ του Πνεύματος τα χαρίσματα της επιστήμης - (της πνευματικής σοφίας) - και της διακρίσεως>>, παρατηρεί ο Άγιος Γρηγόριος  Σιναΐτης. Ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός συμβουλεύει ότι, όποιος πήρε τούτο το χάρισμα οφείλει να το περιφρουρεί με όλες του τις δυνάμεις και να μην κάνει τίποτε αδιάκριτα και απερίσκεπτα. Να προσέχει προπάντων από την υπερηφάνεια, γιατί μπορεί να του προξενήσει την πιό μεγάλη ζημιά.

 Οι πατέρες διηγούνται για ένα Γέροντα, ότι για επτά χρόνια παρακαλούσε το Θεό και του ζητούσε κάποιο χάρισμα. Μετά τις προσπάθειές του, του δόθηκε επιτέλους το χάρισμα που ζητούσε. Ο Γέροντας μόλις το έλαβε, πήγε χαρούμενος σε έναν περίφημο ασκητή και του ανέφερε για το χάρισμα. Ο ασκητής όμως, μόλις το άκουσε, αντί να χαρεί, λυπήθηκε και του είπε:

 - Πάρα πολύ κοπίασες για το χάρισμα τούτο. Πήγαινε τώρα να παρακαλέσεις άλλα επτά χρόνια το Θεό, να σου το αφαιρέσει, γιατί δεν είναι για το συμφέρον της ψυχής σου.

 Πράγματι, έφυγε ο Γέροντας και έκανε όπως διατάχθηκε και έτσι ο Θεός του πήρε πίσω το χάρισμα.

 Έχασε το χάρισμα, γιατί δεν είχε την αρετή της διάκρισης. Τα χαρίσματα δεν είναι αρκετά από μόνα τους, αν δεν τα κατευθύνει η διάκριση όπως τα πλοία, αν δεν τα κυβερνά ο καπετάνιος! Με οδηγό την αγία και σοφή διάκριση, οι ανθρώπινες πράξεις και τα αγιοπνευματικά χαρίσματα ακολουθούν τη σωστή πορεία χωρίς να αποπροσανατολίζονται.

 Πόσο χρήσιμη θα ήταν η πιό γλυκόηχη κιθάρα σε κάποιον που δεν είναι μουσικός; Ένα καλό βιβλίο σε κάποιον που δεν γνωρίζει ανάγνωση ή ένα ακριβό αυτοκίνητο σε κάποιον που δεν μπορεί να οδηγήσει;

 Η διάκριση, είναι ο τέλειος ρυθμιστής του ανθρώπινου ήθους και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, γι' αυτό διακίως αποκαλείται <<μείζων πασών των αρετών>>.