ΠΟΙΟΝ ΗΤΟ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ ΠΟΥ ΑΠΕΣΤΑΛΗ ΤΟ 1971 ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ;

( Όπως όλοι γνωρίζουμε, το θέμα της λεγομένης χειροθεσίας του 1971, είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα το οποίο από τότε και μέχρι σήμερα απασχολεί την Εκκλησία. Μάλιστα εξ αυτού του θέματος, το 2005 η ''σύνοδος'' του ψευδαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου, δημιούργησε σχίσμα εις την Εκκλησία, επειδή οι θέσεις της σε αυτό το μείζον Ομολογίας και Αποστολικής Διαδοχής θέμα ήταν και είναι εντελώς λανθασμένες. Προκειμένου όμως να αρχίσουμε όλοι να καταλαβαίνουμε την πάσα αλήθεια, παραθέτουμε τον διάλογο που είχαν στο διαδίκτυο ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Κήρυκος μετά του Θεολόγου κ. Χαρίλαου Στουραίτη. Μέσα από τον διάλογο αυτό αποκαλύπτεται και η εξ αρχής θέση του Επισκόπου κ. Κηρύκου, η οποία ουδέποτε έγινε δεκτή από την Σύνοδο).   

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΣ: Μέσα απ' τίς απαντήσεις επ' αυτοῦ τοῦ ερωτηματος θά δοθη η ευκαιρία εις πολλούς νά καταλάβουν κάποιες αλήθειες τίς οποίες αγνοοῦν.

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΣΤΟΥΡΑΙΤΗΣ: Σεβασμιώτατε, δυστυχώς, αλλά τα λάθηπου έγιναν το 1971 είναι πολλά. Ομιλώ, βεβαίως, για μετά την επιστροφή από την Αμερικήν των δύο. Διότι πιστεύω, ότι πριν την μετάβαση είχαμε μία προσυμφωνυμένη και πολύ καλά σχεδιασμένη από Ευγένιο Τόμπρο [αυτός ήταν πίσω και από την απόφαση της Συνόδου το '57, περί <<Υποδικίας>>] από Κάλλιστο και από τρεις, τέσσερις ακόμα οι οποίοι τα είχαν βρει με τους Φλωρινικούς και κατ' επέκτασιν με τους Νεοημερολογίτες. Ευτυχώς που ο λαός, με την βοήθεια του Θεού, τους ανέτρεψε τα σχέδια. Που ηκούσθη, οι κακόδοξοι [Ρώσοι] να διαβάσουν ευχές στους ανέκαθεν Ορθοδόξους;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΣ: 'Αγαπητέ Χαρίλαε, πολύ καλά κάνεις καί θίγεις τό θέμα τῆς "υποδικίας" τοῦ 1957, διότι εἶναι ἕνα θέμα τό ὁποῖον κάποια στιγμή πρέπει νά διευκρινισθῆ καλύτερα, δι' ὅσους δέν τό γνωρίζουν καλῶς. Η αποψίς μου ειναι οτι την περί "κανονικῆς υποδικίας των χειροτονιῶν τοῦ 1948 ἀπό μίαν Μείζονα Πανορθοδόξου κύρους Σύνοδον οψέποτε συνερχομένυης", ὅπως περίπου διετυπώθη αὕτη εἰς τήν Εγκύκλιον τοῦ 1957, εἶναι γνώμη τοῦ π. Ευγενίου Τόμπρου, τήν ὁποίαν υπέδειξεν, κατά την γνώμην μου, ἡ ἴδια ἡ Νεοημερολογιτική Σύνοδος διά τοῦ Συμβούλου της ἐπί τῶν Νομοκανονικῶν Ὑποθέσεων Πετρακάκου, (διά νά συμβάλη ἴσως εἰς τήν "λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ"), ὁ ὁποῖος μάλιστα (Πετρακάκος), ὅπως διαπιστώνει ὁ μελετων τό Αρχεῖον τοῦ 'Αγῶνος της συγκεκριμένης περιόδου, διετέλεσε εις πολλά καί Σύμβουλος τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἀπό τότε ηρχισε νά "ρίπτη νερό εἰς τό κρασί του", κατά τό δή λεγόμενον, καί εἶναι γνωσταί αἱ ἀντιδράσεις τῶν ορθοδόξως φρονούντων, (εχω ὑπ' ὄψιν μου τά ὅσα ὑπέστη ὁ μακαριστός ὀμολογητής Ἱερομόναχος π. Ἰγνάτιος Μπέτσης ἀπό τό περιβάλλον τοῦ π. Ευγενίου Τόμπρου, διότι ἀντιδροῦσε διά συγκεκριμένα κακόδοξα δημοσιεύματά τοῦ "Κήρυκος"), καί αυτης τῆς Ιερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία πολλάκις επανέφερε εις τήν τάξιν τόν Πρωθιερέα;Ευγένιον. Λέγω "ἀπό τότε", διότι προηγουμένως οὔτε εἰς τήν Εγκύκλιον - Ὀμολογίαν τοῦ 1954, ουτε καί εις τά προηγούμενα Ὁμολογιακά καί ἀπολογητικά διά τάς ευλογημένας χειροτονίας τοῦ 1948 κείμενα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤ τοῦ Πρωθιερέως Ευγενίου Τόμπρου, ὑπάρχει εστω καί ὡς "ψιλός λογισμός" ἡ ἔννοια τῆς ἑστω "κανονικῆς (καί οὐχί δογματικῆς) ὑποδικίας τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948"... Πάντως καλόν θά ητο, οἱ θέλοντες νά εχουν ορθήν ἄποψιν ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος, ἤτοι τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, νά μελετησουν τά ὁμολογιακά κείμενα τῆς περιόδου 1948 - 1954, ιδιαιτέρως τό "περί τοῦ κύρους τῶν ὑφ' ἑνός 'Επισκόπου χειροτονιῶν" καί τήν κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1954 "Ποιμαντορικήν 'Εγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 'Εκκλησίας ΓΟΧ Ἑλλάδος", ἐν συνδυασμῶ πάντοτε καί μέ προηγούμενα Ὁμολογιακά κείμενα -Εγκυκλίου, ὡς ἡ τοῦ 1934 (τῶν Αγιορειτῶν Ζηλωτων) καί τοῦ 1944 τοῦ Επισκόποιυ (τότε) Βρεσθένης καί κατόπιν 'Αρχιεπισκόπου Αθηνῶν ἁγίου Πατρός Ματθαίου.

  Ορθόν καί τό αλλο, οτι τό 1971 δέν ἔσφαλεν ἡ 'Εκκλησία, ἄτομα ἔσφαλον. Αυτό ἐτόνισα καί προσωπικῶς καί ὑπάρχει καταγεγραμμένον καί εἰς τά Πρακτικά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ 1980, εἰς τήν ὁποίαν προσεκλήθην νά παρευρίσκωμαι ὡς λαικός θεολόγος... Καί τό ὑπεγράμμισα τοῦτο, διότι τότε ὑπῆρχον τινές (κυρίως μοναχοί) οἱ ὁποῖοι ὑπεστήριζαν, ὅτι μέ τό νά ἔλθουν οἱ 'Αρχιερεῖς τῆς 'Εξαρχίας μας εἰς κοινωνίαν μετά των κακοδόξων Ρωσων, "ἔπεσεν καί εχάθη ἡ Εκκλησία". 'Αργότερον δέ ἄλλοι υπεστήριξαν, ὅτι "μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας, εξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός Ματθαίου, επταίσαμεν καί διά τοῦτο παιδευόμεθα, οὐχί ὡς ἄτομα, ἀλλά ὡς 'Εκκλησία", ενῶ, ἀπ' ὅ,τι γνωρίζω, οὐδείς των μελῶν της Ἱερᾶς Συνόδου ὑπεστήριξεν ποτέ την ἄποψιν ὅτι "από τά γεγονότα τοῦ 1971 ἔπεσεν ἡ 'Εκκλησία", ενώ τουναντίον ἐν ετει 1993 η 1994 τρείς 'Αρχιερεῖς Αθηνῶν 'Ανδρέας, Πειραιῶς Νικόλαος καί 'Αργολίδος Παχώμιος, κατεδίκασαν από κοινοῦ αὐτην τήν θέσιν, ἀλλά καί τήν δηθεν ἀποκατάστασιν των χειροτονιῶν μέ την "χειροθεσίαν" τοῦ 1971, την οποίαν ἐχαρακτηρισαν καί ως "βλασφημίαν" καί εκάλεσαν καί τούς τότε "πέντε" Αρχιερεῖς νά πράξουν τό ιδιο, διά νά επανέλθη ἡ κλονισθείσα ἑνότης, ὅπερ δέν ἔπραξαν μέ αποτέλεσμα νά επισημοποιηθη ετι πλέον τό διαφαινόιμενον ἀπό τότε σχίσμα των ...