Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ

( ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΙΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ)

Χαμογελά η ανατολή και ροδοκοκκινίζει,

ολίγο ολίγο η καταχνιά, που τα βουνά στολίζει.

Λαλεί τ' ορνίθι της αυγής, το πρόβατο βελάζει.

Ξυπνούν στα πλάγια οι πέρκιδες, η μια την άλλη κράζει.

Ξυπνά κι ο γέρο γούμενος, τον όρθρο του σημαίνει

και μουρμουρίζοντας σιγά, στην εκκλησιά πηγαίνει,

την άγια εικόνα της Κυράς σκυφτά να προσκυνήσει.

Κι εκεί που ετέντων ο παπάς τα χείλη να φιλήσει

του κάστηκε πως έλειπε - παράδοση ιστορία -

απ' το θρονί της το χρυσό η Δέσποινα Μαρία...

Ετρόμαξ' ο καλόγερος... Στην πλάκα γονατίζει,

χτυπά το μέτωπο στη γη, παρακαλεί, δακρύζει...

Με μιας αστράφτ' η εκκλησιά κι αισθάνεται ένα χέρι

όπου τον ανασήκωνε... Μοσχοβολάει τ' αγέρι...

Τα μάτια του άνοιξ' ο παπάς... στο κάτασπρο του γένι

το δάκρυ του έσταζε βροχή.. Κυττάζει... καθισμένη

στο θρόνο βλέπει την Κυρά, που του χαμογελούσε

και το Παιδί, που εχαίρετο και που τον ευλογούσε.

-Σε ποιο καλύβι αγνώριστο, σε ποια καρδιά θλιμμένη

να πέρασες τη νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;

Ποιό μαραμένο λούλουδο η χάρη Σου, Κυρούλα,

κρυφά ν' ανάστησε, σαν ουρανού δροσούλα;

 ΣΧΟΛΙΟ:

 Η διεύθυνση του [ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ] αφιερώνει μετά πολύς υικής αγάπης και σεβασμού το παραπάνω ποίημα εις τον Σεβ/τον Μητροπολίτην Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κήρυκον. Ούτος τυγχάνει και συμπατριώτης του Λευκάδιου Ποιητού αλλά και ως Φιλόλογος, λάτρεις τοιούτου είδους Ποιημάτων.