Από ομιλία του Επισκόπου Κηρύκου
Μία επιστολή Ποντίου φυλακισμένου (σ.σ. τα χρόνια της Γενοκτονίας του Πόντου) και καταδικασμένου εις θάνατον, αποδεικνύει σαφέστατα την γνησιότητα της πίστεως των Ποντίων αδελφών μας εις τον Θεόν... Ιδού τί μεταξύ άλλων γράφει μέσα από την φυλακή στην σύζυγόν του και τα παιδιά του, ενώ αναμένει την εκτέλεσίν του, ένας Πόντιος φυλακισμένος:
<<...Τα θαύματα του Θεού είναι μεγάλα, και ο ανθρώπινος νούς είναι αδύνατον να τα εξιχνιάση και να τα εννοήση. Ιδού βλέπων την σημερινήν κατάστασιν, προβλέπω, ότι το νήμα της ζωής μου κόπτεται από αυτόν τον κόσμον. Επί 24 ολόκληρα χρόνια εζήσαμεν ομού με αμείωτον αμοιβαίαν αγάπην και διήλθομεν πολλάς και καλάς ημέρας ευτυχίας. Ίσως ως άνθρωποι και χωρίς να το θέλωμεν εψυχράναμεν ο εις τον άλλον. Ο Πολυεύσπλαγχνος Θεός ας συγχωρήση απάσας τας αμαρτίας ημών και σύ συγχώρεσέ με...
Η καρδιά μου και η συνείδησίς είναι πολύ ήσυχος. Πιστεύω και λατρεύω τον Πανάγαθον Θεόν μου, και είμαι βέβαιος, ότι θα αξιωθώ να ίδω την δόξαν του Υψίστου και εύχομαι όταν και σείς έλθετε να είμεθα ομού οικογενειακώς... Ενταύθα δεν παραλείψαμεν τας προς τον Ύψιστον δεήσεις ημών και καθ' εκάστην εξετελέσαμεν τα θρησκευτικά ημών καθήκοντα, ηξιώθημεν δε να μεταλάβωμεν και των Αγίων και Αχράντων μυστηρίων και ο Οικτίρμων Θεός ας μας θεωρήση αξίους. Ο Παντοδύναμος να σας δίνη υπομονήν και δύναμιν, έχω πεποίθησιν εις την πίστιν μου και συ θα παρηγορήσης τα φίλτατά μας τέκνα.
Μη λησμονείτε να πηγαίνετε τακτικά εις την Εκκλησίαν και να απευθύνεται τας δεήσεις υμών προς τον Ύψιστον. Ζείτε ως γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δια να αξιωθείτε να ίδητε το Άγιον Πνεύμα. Προς Θεού προσέξατε μή αποσκιρτήσετε από την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και πίστιν σας. Άνευ της θελήσεως του Θεού, ουδέν δυνατόν γενέσθαι. Παντού, δια το συμφέρον ημών γεννηθήτω το θέλημά του. Μην απελπίζεσθε, εστέ θαρραλέοι και πιστοί και ζήτε εν αγάπη και ομονοία... Ο Θεός να τα φέρη δεξιά. Ήδη σας αφήνω εις την θέλησιν και επίβλεψιν του Υψίστου, φροντίσατε να τιμήσετε το όνομα της οικογενείας ημών και προσέξατε να διαφυλάξητε την τιμήν σας. Σας εναγκαλίζομαι όλους σας, σας γλυκοασπάζομαι και όταν θα έλθη η κατάλληλος στιγμή σας περιμένω αθώους και αμέμπτους ενώπιον του Παναγάθου Θεού μου>>.
Σχολιάζοντες την ως άνω επιστολήν δεν έχομεν παρά να τονίσωμεν ότι είναι αξιοθαύμαστος όντως η πίστις των τότε πράγματι Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλήνων του Πόντου. Η πνευματική Μητέρα, όμως, των Ορθοδόξων εκείνη την εποχή, δεν εσκέπτετο και δεν ενήργει ορθοδόξως. Επρόδιδε την Ορθοδοξίαν, εισήρχετο εις τον Οικουμενισμόν. Το Πατριαρχείον της Κωνσταντινουπόλεως το 1920 άρχιζε την προδοσίαν. Γι' αυτό και παρεχώρησε ο Θεός να κινηθούν αι <<λυχνίαι των επτά Εκκλησιών>> της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Δια την αποστασίαν των ποιμένων.
Ας αναφωνήσουμε το <<αιωνία η μνήμη>> αυτών που έχυσαν το αίμα των εν τη Ομολογία της Πίστεως και με τα δάκρυά των πότισαν αυτή την έρημη γη του Πόντου. Όπου νάναι ο σπόρος της λευτεριάς θα φυτρώσει. Ήδη έχει φυτρώσει μεσ' τις καρδιές όλων των Ελλήνων του Πόντου και κρατώντας την λαμπάδα της Ορθοδοξίας αναμμένη δεν ακολούθησαν την κακοδοξία και τον Οικουμενισμό, αλλά παρέμειναν στην αγκαλιά της Γνησίας Ορθοδοξίας. Και αυτό το μικρό βλαστάρι της λευτεριάς περιμένει να γίνει δένδρο, να απλώση τα κλαδιά του μέχρι τον Πόντο, δια να ξανακουσθή στα μέρη εκείνα το γλυκό τραγούδι της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος.
Τελειώνω με λίγα λόγια που ελέχθησαν εκείνη την εποχή και εμείς ας πάρουμε τα μηνύματα για το σήμερα:
<<Δεήσεις προς τον Θεόν δεν αναπέμπονται (πλέον σ' αυτά τα μέρη του Πόντου). Ο ήχος των κωδώνων δεν αντιλαλεί εις τους αιθέρας. Εσίγησεν η Ελληνική φωνή του Ευαγγελίου. Δεν κελαρύζει ο ρύαξ. Ο Μάϊος δεν είναι Μάϊος. Ο Πόντος εσταυρώθη. Τετέλεσται... Ο τάφος εν ω κείται ο νεκρός του Πόντου δεν είναι μνήμα, είναι κατακόμβην, ην και άλλοτε εγνώρισεν επί αιώνας και εκ της οποίας θα εξέλθη και πάλιν άθικτος η ζωή... Οι Μάρτυρες είναι αι μυστικαί λυχνίαι, αι φωτίζουσαι την κατακόμβην της Πίστεως και της Πατρίδος... Οι Τούρκοι θάπτοντες τον Πόντον, εκ συγχύσεως και ταραχής αφήκαν έξω την κεφαλήν του, και το μέν στόμα κηρύττει το παράπονόν του προς τον πολιτισμένον κόσμον... <<ίνα τί με εγκατέλιπες>>, τα δε ώτα ακούουν τας φωνάς των εθνομαρτύρων: <<Μή φοβού... μηδέ εντραπής... Μόνον εξεγείρου, ανάστηθι και αγωνίζου...>>.
Αγαπητοί αδελφοί Έλληνες προερχόμενοι από τον μαρτυρικό Πόντο. Κεφαλή που παρέμεινε έξω από τον τάφο του Πόντου και φωνάζει, είσθε σείς, είναι πίστις σας και η Ομολογία σας. Είσθε εσείς που διεφυλάξατε αυτήν την Ομολογίαν και Πίστιν και συνεχίζετε τον δρόμον των πατέρων σας. Συνεχίσατε τον αγώνα και εμείς μαζί σας, ώσπου <<πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι>>. Και όλοι μαζί να τιμήσουμε τους μάρτυρες που εθυσιάσθηκαν εκεί στον Πόντο και να βροντοφωνάξουμε άλλη μιά φορά: <<Αιωνία και αΐδιος η μνήμη των μαρτύρων του Πόντου>>.
Περιοδικό ''ΝΕΑΝΙΚΗ ΦΛΟΓΑ'', τεύχος 12, Οκτώβριος, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου