Συντρέχει λοιπόν, το συνέδριον των Ιουδαίων, ίνα τον δημιουργόν, και κτίστην των απάντων, Πιλάτω παραδώση. Ω των ανόμων, ω των απίστων! ότι τον ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς, εις κρίσιν ευτρεπίζουσι. Τον ιώμενον τα πάθη προς πάθος ετοιμάζουσι. Κύριε μακρόθυμε, μέγα σου το έλεος, δόξα σοι.
Ιούδας ο παράνομος, Κύριε, ο βάψας εν τω δείπνω την χείρα, εν τω τρυβλίω μετά σου, εξέτεινεν ανόμως τας χείρας, του λαβείν αργύρια. Και ο του μύρου λογισάμενος τιμήν, σε τον ατίμητον ουκ έφριξε πωλήσαι. Ο τους πόδας εφαπλώσας επί το νίψαι, τον δεσπότην κατεφίλησε δολίως, εις το προδούναι τοις ανόμοις. Χορού δε Αποστόλων ριφείς, και τα τριάκοντα ρίψας αργύρια, σου την τριήμερον ανάστασιν ουκ είδε, δι' ης ελέησον ημας.
Ιούδας ο προδότης δόλιος ων, δολίω φιλήματι παρέδωκε τον Σωτήρα Κύριον. Τον Δεσπότην των απάντων ως δούλον πέπρακε τοις παρανόμοις. Αλλ' ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει ο Αμνός ο του Θεού, ο Υιός του Πατρός, ο μόνος πολυέλεος.
Ιούδας ο δούλος και δόλιος, ο μαθητής και επίβουλος, οφίλος και διάβολος, εκ των έργων απεφάνθη. Ηκολούθει γαρ τω Διδασκάλω, και καθ' εαυτόν εμελέτα την προδοσίαν. Έλεγεν εν εαυτώ. Παραδώσω τούτον, και κερδήσω τα συναχθέντα χρήματα. Επεζήτει δε και το μύρον πραθήναι, και τον Ιησούν δόλω κρατηθήναι. απέδωκεν ασπασμόν, παρέδωκε τον Χριστόν. Και ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει, ο μόνος εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος.
Ον εκήρυξεν Αμνόν Ησαΐας, έρχεται επί σφαγήν εκούσιον, και τον νώτον δίδωσιν εις μάστιγας, τας σιαγόνας εις ραπίσματα. Το δε πρόσωπον ουκ απεστράφη από αισχύνης εμπτυσμάτων. Θανάτω δε ασχήμονι καταδικάζεται. Πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσηται την εκ νεκρών ανάστασιν.
Σήμερον το κατά του Χριστού πονηρόν συνήχθη συνέδριον, και κατ' αυτού κενά εβουλεύσατο, παραδούναι Πιλάτω εις θάνατον τον ανεύθυνον. Σήμερον την των χρημάτων αγχόνην, Ιούδας εαυτώ περιτήθησι, και στερείται κατ' άμφω, ζωής προσκαίρου και θείας. Σήμερον Καϊάφας άκων προφητεύει, συμφέρει, λέγων, υπέρ του λαού ένα απολέσθαι. ήλθε γαρ υπέρ των αμαρτιών ημών του παθείν, ίνα ημάς ελευθερώση εκ της δουλείας του εχθρού, ως αγαθός και φιλάνθρωπος.
Σήμερον ο Ιούδας το της φιλοπτωχίας κρύπτει προσωπείον, και της πλεονεξίας ανακαλύπτει την μορφήν. Ουκέτι των πενήτων φροντίζει, ουκέτι το μύρον πιπράσκει το της αμαρτωλού, αλλά το ουράνιον μύρον, και εξ αυτού νοσφίζεται τα αργύρια. Τρέχει προς ιουδαίους, λέγει τοις παρανόμοις. Τι μοι θέλετε δούναι, καγώ υμίν παραδώσω αυτόν; Ω φιλαργυρίας προδότου! εύωνον ποιείται την πράσιν. Προς την γνώμην των αγοραζόντων, του πολωμένου την πραγματείαν ποιείται. Ουκ ακριβολογείται προς την τιμήν, αλλ' ως δούλον φυγάδα απεμπολεί. Έθος γαρ τοις κλέπτουσι, ρίπτειν τα τίμια. Νυν έβαλε τα άγια τοις κυσίν ο μαθητής. Η γαρ λύσσα της φιλαργυρίας κατά του ιδίου δεσπότου μαίνεσθαι εποίησεν αυτόν. Ης την πείραν φύγωμεν, κράζοντες. Μακρόθυμε Κύριε, δόξα σοι.
Ο τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ιούδα. Νόσων γαρ φιλαργυρίαν, εκέρδισας μισανθρωπίαν. Ει γαρ πλούτον ηγάπας, τί τω περί πτωχείας διδάσκοντι εφοίτας; Ει δε και εφίλεις, ίνα τί επώλεις τον ατίμητον, προδιδούς εις μιαιοφονίαν; Φρίξον, ήλιε, στέναξον η γη, και κλονουμένη βόησον. Ανεξίκακε Κύριε, δόξα σοι.
Μηδείς, ω πιστοί, του δεσποτικού δείπνου αμύητος, μηδείς όλως ως ο Ιούδας, δολίως προσίτω τη τραπέζη. Εκείνος γαρ τον ψωμόν δεξάμενος, κατά του άρτου εχώρησε, σχήματι μεν ων μαθητής, πράγματι δε παρών φονευτής, τοις μεν ιουδαίοις συναγαλλόμενος, τοις δε Αποστόλοις συναυλιζόμενος. Μισών εφίλει, φιλών επώλει, τον εξαγοράσαντα ημάς της κατάρας, τον Θεόν και Σωτήρα των ψυχών ημών.
Μυσταγωγών σου, Κύριε, τους μαθητάς, εδίδασκες λέγων. Ω φίλοι, οράτε, μηδείς υμάς χωρίση μου φόβος. Ει γαρ πάσχω, αλλ' υπέρ του κόσμου. Μη ουν σκανδαλίζεσθε εν εμοί. Ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν μου λύτρον υπέρ του κόσμου. Ει ουν υμείς φίλοι μου εστέ, εμέ μιμείσθε. Ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος. Ο δεσπότης, ως ο διάκονος. Μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε. Εγώ γαρ ειμί της ζωής η άμπελος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου