Μετ' ιδιαιτέρας εκκλησιαστικής μεγαλοπρεπείας και προπαντώς Ορθοδόξως εωρτάσθη και εφέτος η μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτους εις τον ομώνυμον Μητροπολιτικόν Ιερόν Ναόν της Ιεράς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών.
Την 6ην μ.μ. της παραμονής (Πέμπτη απόγευμα) εψάλη, μέσα στην κατανυκτική εσπερινή ατμόσφαιρα του Ναού, ο πανηγυρικός Εσπερινός, κατά τον οποίον εγένετο και η Λιτή και η αρτοκλασία. Προεξήρχαν οι Σεβ/τοι Μητροπολίτες Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κήρυκος και Πατρών κ. Ευστάθιος, συμπαραστατουμένων των Ιερέων, Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Γερασίμου Κοσμά, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως και του εορτάζοντος π. Δημητρίου. Μετά την απόλυσιν ωμίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, όστις αναφέρθηκε εις τον αξιόλογον βίον του αγίου.
Την πρωΐαν (Παρασκευήν 26 Οκτωβρίου) εψάλη η Ακολουθία του Όρθρου εις την οποίαν χοροστάτησαν οι Σεβ. Μητροπολίτες Μεσογαίας κ. Κήρυκος και Πατρών κ. Ευστάθιος, και εν συνεχεία ετελέσθη η θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Μακ/του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Παχωμίου. Εις το πλήθος των πιστών, το οποίον παρά το εργάσιμον της ημέρας και τις δύσκολες καιρικές συνθήκες ήτο περισσότερον από το αναμενόμενον, τον θείον λόγον εκήρυξεν ο Μακ/τος κ. Παχώμιος ωμιλήσας σχετικώς προς τον βίον του Αγίου και ιδιαιτέρως δια την αγάπην που πρέπει να έχουμε οι Χριστιανοί μεταξύ μας, η οποία είναι και η γλώσσα που μπορούμε να ομιλήσουμε με τον Θεόν. Αγάπη, όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε, εν την Ομολογία της Πίστεως.
Αμέσως μετά το πέρας του Αρχιερατικού Συλλειτούργου ο Σεβασμιώτατος Μεσογαίας κ. Κήρυκος εκφώνησε την ως κάτωθι ομιλία:
ΕΟΡΤΙΟΝ ΑΓΓΕΛΜΑ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Στο συναξάριο που διαβάσαμε σήμερα ακούσαμε πόσο μεγάλο ιεραποστολικό και κατηχητικό έργο επετέλεσε στην Θεσσαλονίκη, κυρίως μεταξύ των νέων, ο εορταζόμενος και τιμώμενος απανταχού άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος. Δημιουργούσε ομάδες τις οποίες κατηχούσε με την χριστιανική διδασκαλία και τις οδηγούσε στο Χριστό. Ένας από τους μαθητάς του ήταν και ο Νέστορας, ο οποίος με την ευχήν του αγίου Δημητρίου ενίκησε τον γίγαντα Λυαίον. Το Τροπάριο λέγει: <<Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος>>.
Τιμούμε, λοιπόν, σήμερα τον Άγιο Δημήτριο, ως τον προστάτην της Ιεραποστολής, και της κατηχήσεως. Γι αυτό και θα κάνουμε μια μικρή αναφορά στο θέμα της Ιεραποστολής, και λόγω της εορτής του Αγίου Δημητρίου, του ιεραποστόλου και Κατηχητού, αλλά και διότι λίγες ημέρες πριν με την χειροτονία εις Επίσκοπον ενός φλογερού ιεραποστόλου των ημερών μας, του π. Σωζομένου, που διακονεί εις την Αγγλίαν και αποστέλλεται εις όλον τον κόσμον, του νέου Μητροπολίτου Μερκίας και Βρεττανικών Νήσων, προωθείται τα μέγιστα η Ιεραποστολή εις το εξωτερικόν και βλέπουμε να συντελείται το μεγάλο θαύμα για το οποίο μίλησε προφητικώς ο Άγιος Ιεράρχης Ματθαίος, ότι <<η Ορθοδοξία θα μείνη μία σπίθα, μη φοβηθείτε, διότι κατόπιν θα γίνη φλόγα και θα μεταδοθή σε όλο τον κόσμο>>.
Η βάσις και το θεμέλιο της ιεραποστολής είναι η εντολή του Χριστού προς τους Μαθητές Του και κατ' επέκταση προς τα ανά τους αιώνες μέλη της Εκκλησίας Του. Δηλαδή το ''πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη'' (Ματθ. 28:19). Η εν λόγω θεϊκή εντολή, έχει ένα διαχρονικό και οικουμενικό πανορθόδοξο χαρακτήρα, καλεί όλους τους πιστούς να εργασθούν για να κηρυχθεί ''το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει'' (Ματθ. 16:15), για να φθάσει το μήνυμα της Σωτηρίας ''έως εσχάτου της γης'' (Πρ.1:8). Γιατί το έργο του ευαγγελισμού όπου ουκ ''ωνομάσθη Χριστός'' (Ρωμ.15:20), αλλά και εκεί όπου υπάρχει αποστασία από την Ορθοδοξία, δεν είναι μόνον έργο κάποιων μεμονωμένων προσώπων. Αντιθέτως, είναι έργο ολοκλήρου της Εκκλησίας. Μ' άλλα λόγια όλοι καλούνται να εργασθούν στο έργο του θερισμού των ''λευκών χωρών'' (πρβλ. Ιω. 4:35).
Συνήθως επικρατεί η λανθασμένη αντίληψις ότι υπεύθυνοι γι' αυτό το Ιερό έργο είναι μόνον κάποιοι κληρικοί και δη εκ της τάξεως των μοναχών. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο στον καθένα να ''εξέλθη εκ της γης του και εκ της συγγενείας του και εκ του οίκου του πατρός του'' (πρβλ. Γεν. 12:1) για να εργασθεί σε κάποια άγνωστη και μακρυνή ιεραποστολική, λεγόμενη, χώρα.
Αυτό πράγματι είναι έργο των ολίγων, των ''κεκλημένων''. Και βεβαίως, σύμφωνα με την ορθόδοξη ιεραποστολική δεοντολογία, αυτοί οι λίγοι δεν θα πορευθούν ως αυτόκλητοι ιεραπόστολοι στην ''στενή... και τεθλιμμένη'' (Μτ.7:14) ιεραποστολική στράτα, αλλά θα πορευθούν κάνοντας υπακοή στην αποστέλλουσα Εκκλησία, όπως οι Μυροφόρες στην εντολή του Αγγέλου. Πορευθέντες απαγγείλατε τοις μαθηταίς ότι ανέστη ο Κύριος. Και όχι για να προσηλυτίσουν, όπως κάμνουν οι παπικοί και οι προτεστάντες, αλλά για να δώσουν με την θυσιαστική αγάπη τους μαρτυρία Χριστού. Το έργο εκείνων που εργάζονται στην πρώτη γραμμή, μπορούν ασφαλώς και πρέπει να ενισχύσουν και οι ευρισκόμενοι στα μετόπισθεν.
Αλλά το ενδιαφέρον μας δεν πρέπει να αγκαλιάζει μόνον τους ''μακράν'', αλλά και τους ''εγγύς''. Ο ιερός Χρυσόστομος, ο κορυφαίος αυτός ιεραπόστολος και το εξαίρετο ανά τους αιώνες πρότυπο οικουμενικού εκκλησιαστικού ποιμένος, μιλώντας για το χρέος όλων μας να μιμηθούμε τον Χριστό ο οποίος ''ελθών ευηγγελίσατο ειρήνην υμίν τοις μακράν και τοις εγγύς'' (Εφ.2:17) ομιλεί περί των ''έξωθεν'' και των ''έσωθεν''. Με τον όρο ''έξωθεν'' εννοεί τους μη Χριστιανούς, και με τον όρο ''έσωθεν'' τους οικείους της πίστεως. Μ' άλλα λόγια όλοι, όπου κι αν βρίσκονται, μπορούν να εργασθούν ιεραποστολικώς στο άμεσο περιβάλλον τους.
Σ' αυτούς που προφασίζονται ότι δεν μπορούν να εργασθούν γιατί, τάχα, δεν έχουν το χάρισμα του λόγου, ο ιερός Χρυσόστομος τους καλεί να εργασθούν με την ... σιωπή τους. Κι αν δεν διαθέτεις, λέγει, ''διδασκαλικόν λόγον ... δίδαξον δια των έργων και της πολιτείας, δια της λαμπρότητος των πράξεων..., ποίησον και Έλληνας θορυβηθήναι δια της μεταβολής'' (1).
Και σ' άλλο σημείο αναφέρει: ''Ουδέν γαρ ούτω τω Θεώ περισπούδαστον, ως σωτηρία ψυχής. Μη τοίνυν αμελώμεν, παρακαλώ, μήτε εαυτών, μήτε των πλησίον. Εαυτών μεν, δια του τα καθ' εαυτούς ούτως οικονομείν, ως δοκεί τω Θεώ. Των δε πλησίον, ιν' ούτω λάμπωμεν εν αρετή, ώστε και σιγώντων ημών ικανήν έχειν διδασκαλίαν τους εις ημάς ορώντας''(2).
Η σιωπή, πολλές φορές, είναι πιο εύγλωτη και από τον λόγο. Μοιάζει με τις σιωπηλές εικόνες στους τοίχους των εκκλησιών , που όμως είναι λαλίστατες, καθώς γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης (3).
Μόνον ο δυνατός ''λόγος'' της ορθοπραξίας μπορεί να μεταγγίσει στις ψυχές την ''καλήν μαρτυρίαν'' Ιησού Χριστού. Ο λόγος όταν είναι το απόσταγμα της αγίας βιωτής τότε μόνον μπορεί να μιλάει για τον υπερούσιο Λόγο, διαφορετικά είναι κενός λόγος. Ο συνεπής στον ''λόγο'' και στον ''βίο'', κατά τον Χρυσόστομο, ''πάντων εστί μείζων'' (4).
Ο άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος κατηχούσε τους χριστιανούς νέους και δια του λόγου και δια της σιωπής. Ήταν καθημερινή και αγωνιστική η μέριμνά του, δια την κατάθεση της μαρτυρίας γι' Αυτόν ο Οποίος ''ην απ' αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείραις ημών εψηλάφησαν, περί του λόγου της ζωής'' (1 Ιω.1:11), αλλά και δυναμικός και νόμιμος ο αγών του κατά τον Μέγαν Βασίλειον <<Χρεία αγώνος και τούτου νομίμου>>.
Ευχαριστούμε, τον Πανάγαθον Θεόν, που σας δίνει την δύναμι Μακαριώτατε Δέσποτα, να υποβάλλεσθε ως Πρόεδρος της απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, σε τόσους κόπους και θυσίες, δια να κηρύσσεται αδιαλείπτως προς πάσα κατεύθυνσιν το σωτήριο κήρυγμα του Ευαγγελίου και να προωθείται το έργον της γνησίας Ορθοδόξου Ιεραποστολής.
Ιεραποστολής σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης..
Σας ευχαριστούμε που εκάνατε τον κόπο και ήλθατε εις την πανήγυριν του αγίου Δημητρίου, πράγμα το οποίον αποδεικνύει την ειλικρινή μέριμνά σας δια την εν αγάπη και αληθεία ενότητα και την σωτηρίαν των ανθρώπων.
Η απανταχού Γνήσια Ορθόδοξος Εκκλησία επαναλαμβάνει όπως επί δύο χιλιάδες χρόνια, και σήμερον δια των απανταχού Αρχιερέων και των απανταχού Κληρικών της σε κάθε γλώσσα και με κάθε τρόπο και μέσον το ιωάννειο θεοδίδακτο κήρυγμα: ''Ο εωράκαμεν και ακηκόαμεν, απαγγέλλομεν υμίν, ίνα και υμείς κοινωνίαν έχητε μεθ' ημών''. ''Αυτώ εστίν η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν''. (1 Πετ:4:11).
Ο άγιος Δημήτριος έστω βοηθός και αντιλήπτωρ...
Αμέσως μετά την ομιλία του Σεβ/του κ. Κηρύκου ακολούθησε η διανομή του αντιδώρου υπό του ιδίου, και η προσκύνηση αποτμίματος εκ του Ιερού Λειψάνου του αγίου Δημητρίου. Το Ιερό λείψανο κρατούσε ο εορτάζων Ιερεύς, π. Δημήτριος, ο οποίος ευλογούσε με αυτό τους πιστούς και εκείνοι του ευχόντουσαν τα δέοντα δια την ονομαστική του εορτή.
Τιμούμε, λοιπόν, σήμερα τον Άγιο Δημήτριο, ως τον προστάτην της Ιεραποστολής, και της κατηχήσεως. Γι αυτό και θα κάνουμε μια μικρή αναφορά στο θέμα της Ιεραποστολής, και λόγω της εορτής του Αγίου Δημητρίου, του ιεραποστόλου και Κατηχητού, αλλά και διότι λίγες ημέρες πριν με την χειροτονία εις Επίσκοπον ενός φλογερού ιεραποστόλου των ημερών μας, του π. Σωζομένου, που διακονεί εις την Αγγλίαν και αποστέλλεται εις όλον τον κόσμον, του νέου Μητροπολίτου Μερκίας και Βρεττανικών Νήσων, προωθείται τα μέγιστα η Ιεραποστολή εις το εξωτερικόν και βλέπουμε να συντελείται το μεγάλο θαύμα για το οποίο μίλησε προφητικώς ο Άγιος Ιεράρχης Ματθαίος, ότι <<η Ορθοδοξία θα μείνη μία σπίθα, μη φοβηθείτε, διότι κατόπιν θα γίνη φλόγα και θα μεταδοθή σε όλο τον κόσμο>>.
Η βάσις και το θεμέλιο της ιεραποστολής είναι η εντολή του Χριστού προς τους Μαθητές Του και κατ' επέκταση προς τα ανά τους αιώνες μέλη της Εκκλησίας Του. Δηλαδή το ''πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη'' (Ματθ. 28:19). Η εν λόγω θεϊκή εντολή, έχει ένα διαχρονικό και οικουμενικό πανορθόδοξο χαρακτήρα, καλεί όλους τους πιστούς να εργασθούν για να κηρυχθεί ''το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει'' (Ματθ. 16:15), για να φθάσει το μήνυμα της Σωτηρίας ''έως εσχάτου της γης'' (Πρ.1:8). Γιατί το έργο του ευαγγελισμού όπου ουκ ''ωνομάσθη Χριστός'' (Ρωμ.15:20), αλλά και εκεί όπου υπάρχει αποστασία από την Ορθοδοξία, δεν είναι μόνον έργο κάποιων μεμονωμένων προσώπων. Αντιθέτως, είναι έργο ολοκλήρου της Εκκλησίας. Μ' άλλα λόγια όλοι καλούνται να εργασθούν στο έργο του θερισμού των ''λευκών χωρών'' (πρβλ. Ιω. 4:35).
Συνήθως επικρατεί η λανθασμένη αντίληψις ότι υπεύθυνοι γι' αυτό το Ιερό έργο είναι μόνον κάποιοι κληρικοί και δη εκ της τάξεως των μοναχών. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο στον καθένα να ''εξέλθη εκ της γης του και εκ της συγγενείας του και εκ του οίκου του πατρός του'' (πρβλ. Γεν. 12:1) για να εργασθεί σε κάποια άγνωστη και μακρυνή ιεραποστολική, λεγόμενη, χώρα.
Αυτό πράγματι είναι έργο των ολίγων, των ''κεκλημένων''. Και βεβαίως, σύμφωνα με την ορθόδοξη ιεραποστολική δεοντολογία, αυτοί οι λίγοι δεν θα πορευθούν ως αυτόκλητοι ιεραπόστολοι στην ''στενή... και τεθλιμμένη'' (Μτ.7:14) ιεραποστολική στράτα, αλλά θα πορευθούν κάνοντας υπακοή στην αποστέλλουσα Εκκλησία, όπως οι Μυροφόρες στην εντολή του Αγγέλου. Πορευθέντες απαγγείλατε τοις μαθηταίς ότι ανέστη ο Κύριος. Και όχι για να προσηλυτίσουν, όπως κάμνουν οι παπικοί και οι προτεστάντες, αλλά για να δώσουν με την θυσιαστική αγάπη τους μαρτυρία Χριστού. Το έργο εκείνων που εργάζονται στην πρώτη γραμμή, μπορούν ασφαλώς και πρέπει να ενισχύσουν και οι ευρισκόμενοι στα μετόπισθεν.
Αλλά το ενδιαφέρον μας δεν πρέπει να αγκαλιάζει μόνον τους ''μακράν'', αλλά και τους ''εγγύς''. Ο ιερός Χρυσόστομος, ο κορυφαίος αυτός ιεραπόστολος και το εξαίρετο ανά τους αιώνες πρότυπο οικουμενικού εκκλησιαστικού ποιμένος, μιλώντας για το χρέος όλων μας να μιμηθούμε τον Χριστό ο οποίος ''ελθών ευηγγελίσατο ειρήνην υμίν τοις μακράν και τοις εγγύς'' (Εφ.2:17) ομιλεί περί των ''έξωθεν'' και των ''έσωθεν''. Με τον όρο ''έξωθεν'' εννοεί τους μη Χριστιανούς, και με τον όρο ''έσωθεν'' τους οικείους της πίστεως. Μ' άλλα λόγια όλοι, όπου κι αν βρίσκονται, μπορούν να εργασθούν ιεραποστολικώς στο άμεσο περιβάλλον τους.
Σ' αυτούς που προφασίζονται ότι δεν μπορούν να εργασθούν γιατί, τάχα, δεν έχουν το χάρισμα του λόγου, ο ιερός Χρυσόστομος τους καλεί να εργασθούν με την ... σιωπή τους. Κι αν δεν διαθέτεις, λέγει, ''διδασκαλικόν λόγον ... δίδαξον δια των έργων και της πολιτείας, δια της λαμπρότητος των πράξεων..., ποίησον και Έλληνας θορυβηθήναι δια της μεταβολής'' (1).
Και σ' άλλο σημείο αναφέρει: ''Ουδέν γαρ ούτω τω Θεώ περισπούδαστον, ως σωτηρία ψυχής. Μη τοίνυν αμελώμεν, παρακαλώ, μήτε εαυτών, μήτε των πλησίον. Εαυτών μεν, δια του τα καθ' εαυτούς ούτως οικονομείν, ως δοκεί τω Θεώ. Των δε πλησίον, ιν' ούτω λάμπωμεν εν αρετή, ώστε και σιγώντων ημών ικανήν έχειν διδασκαλίαν τους εις ημάς ορώντας''(2).
Η σιωπή, πολλές φορές, είναι πιο εύγλωτη και από τον λόγο. Μοιάζει με τις σιωπηλές εικόνες στους τοίχους των εκκλησιών , που όμως είναι λαλίστατες, καθώς γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης (3).
Μόνον ο δυνατός ''λόγος'' της ορθοπραξίας μπορεί να μεταγγίσει στις ψυχές την ''καλήν μαρτυρίαν'' Ιησού Χριστού. Ο λόγος όταν είναι το απόσταγμα της αγίας βιωτής τότε μόνον μπορεί να μιλάει για τον υπερούσιο Λόγο, διαφορετικά είναι κενός λόγος. Ο συνεπής στον ''λόγο'' και στον ''βίο'', κατά τον Χρυσόστομο, ''πάντων εστί μείζων'' (4).
Ο άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος κατηχούσε τους χριστιανούς νέους και δια του λόγου και δια της σιωπής. Ήταν καθημερινή και αγωνιστική η μέριμνά του, δια την κατάθεση της μαρτυρίας γι' Αυτόν ο Οποίος ''ην απ' αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείραις ημών εψηλάφησαν, περί του λόγου της ζωής'' (1 Ιω.1:11), αλλά και δυναμικός και νόμιμος ο αγών του κατά τον Μέγαν Βασίλειον <<Χρεία αγώνος και τούτου νομίμου>>.
Ευχαριστούμε, τον Πανάγαθον Θεόν, που σας δίνει την δύναμι Μακαριώτατε Δέσποτα, να υποβάλλεσθε ως Πρόεδρος της απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, σε τόσους κόπους και θυσίες, δια να κηρύσσεται αδιαλείπτως προς πάσα κατεύθυνσιν το σωτήριο κήρυγμα του Ευαγγελίου και να προωθείται το έργον της γνησίας Ορθοδόξου Ιεραποστολής.
Ιεραποστολής σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης..
Σας ευχαριστούμε που εκάνατε τον κόπο και ήλθατε εις την πανήγυριν του αγίου Δημητρίου, πράγμα το οποίον αποδεικνύει την ειλικρινή μέριμνά σας δια την εν αγάπη και αληθεία ενότητα και την σωτηρίαν των ανθρώπων.
Η απανταχού Γνήσια Ορθόδοξος Εκκλησία επαναλαμβάνει όπως επί δύο χιλιάδες χρόνια, και σήμερον δια των απανταχού Αρχιερέων και των απανταχού Κληρικών της σε κάθε γλώσσα και με κάθε τρόπο και μέσον το ιωάννειο θεοδίδακτο κήρυγμα: ''Ο εωράκαμεν και ακηκόαμεν, απαγγέλλομεν υμίν, ίνα και υμείς κοινωνίαν έχητε μεθ' ημών''. ''Αυτώ εστίν η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν''. (1 Πετ:4:11).
Ο άγιος Δημήτριος έστω βοηθός και αντιλήπτωρ...
Αμέσως μετά την ομιλία του Σεβ/του κ. Κηρύκου ακολούθησε η διανομή του αντιδώρου υπό του ιδίου, και η προσκύνηση αποτμίματος εκ του Ιερού Λειψάνου του αγίου Δημητρίου. Το Ιερό λείψανο κρατούσε ο εορτάζων Ιερεύς, π. Δημήτριος, ο οποίος ευλογούσε με αυτό τους πιστούς και εκείνοι του ευχόντουσαν τα δέοντα δια την ονομαστική του εορτή.
''Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.''
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
ΟΡΘΡΟΣ
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ
ΠΡΟΕΞΑΡΧΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚ/ΤΟΥ
κ.κ. ΠΑΧΩΜΙΟΥ
''ΚΥΡΙΕ, ΚΥΡΙΕ, ΕΠΙΒΛΕΨΟΝ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕ, ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΕΨΑΙ ΤΗΝ ΑΜΠΕΛΟΝ ΤΑΥΤΗΝ, ΚΑΙ ΚΑΡΤΗΣΑΙ ΑΥΤΗΝ, ΗΝ ΕΦΥΤΕΥΣΕΝ Η ΔΕΞΙΑ ΣΟΥ''
''ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΠΡΟΒΛΗΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΗΜΩΝ ΔΕ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΕΤΗ''
''ΚΗΡΥΚΟΥ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΠΡΟΒΛΗΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ, ΗΜΩΝ ΔΕ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΕΤΗ''.
''ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΠΡΟΒΛΗΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ, ΗΜΩΝ ΔΕ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΕΤΗ''
Ο ΕΟΡΤΑΖΩΝ ΙΕΡΕΥΣ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Ο Μακ/τος κ. Παχώμιος ομιλεί εις το κατάμεστο εκκλησίασμα
Ο διαχειριστής του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> εύχεται έτη πολλά εις όλους τους εορτάζοντες Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς, εξαιρέτως δε εις τον άγοντα την ονομαστική του εορτή, Ιερέα π. Δημήτριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου