Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

Ξ Ε Μ Α Σ Κ Α Ρ Ε Μ Α! ! !

 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΑΝΩΝΥΜΑ ΤΗΝ <<ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥΣ>> ΚΑΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ.

 Αγαπητοί μου, επιτρέψτε σήμερα στον άμβωνα να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε έναν άγνωστο φαρισαίο. Και, φυσικά, όχι αυτόν που ακούσαμε πριν από λίγο στην παραβολή του σημερινού Ευαγγελίου. Αυτόν τον ξέρουμε όλοι μας. Τον ακούμε στις εκκλησίες και στα σχολεία από μικρά παιδιά. Σήμερα πρέπει να γνωρίσουμε έναν άλλο φαρισαίο, αυτόν που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, μέρα και νύχτα. Κι' αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον εαυτό μας. 

 Είμαστ' εμείς που θέλουμε να παρουσιαζόμαστε άλλοι αντί άλλων.

 Είμαστ' εμείς που φοράμε τις μάσκες τη μιά απάνω στην άλλη, ανάλογα με το ποιά έχει πέραση στην κάθε περίσταση.

 Παριστάνουμε τον καλό, τον ήρωα, τον φιλάνθρωπο, τον ευγενή, τον αθώο, τον σπουδαίο, τον ομολογητή, ενώ δεν είμαστε παρά ευτελή υποκείμενα.

 Από τα παλιά τα χρόνια υπήρχε η συνήθεια οι άνθρωποι να μασκαρεύονται. Έβαζαν μιά τεχνητή μάσκα, παρουσιάζονταν σαν άγνωστοι και έτσι ελεύθερα έκαναν ό, τι ήθελαν. Την άλλη μέρα έβγαζαν την τεχνητή μάσκα και φέρονταν <<καθώς πρέπει>>. Πότε ήσαν αληθινοί; Τότε που φορούσαν τη μάσκα ή τότε που την έβγαζαν; 

 Μα η τραγωδία είναι φανερή. Ο άνθρωπος, μόλις βάζει την τεχνητή μάσκα, έστω και για μιά ώρα, αποκαλύπτεται αυτός που είναι. Στην υπόλοιπη ζωή του, που δε φοράει την τεχνητή μάσκα αλλά τη <<φυσική>>, φέρεται με σκοπιμότητα, ανάλογα με τα συμφέροντά του και τις περιστάσεις, που τον κυκλώνουν.

 Ο άνθρωπος ζη μέσα στις μάσκες σε όλη του τη ζωή. Ιδιαίτερα σήμερα, που ζούμε μέσα σ' ένα φαρισαϊκό πολιτισμό, που άλλο είναι και άλλο φαίνεται.

 Ο πολιτισμός μας είναι ο επίσημος φαρισαίος μας. Αυτόν έχουμε αγκαλιάσει όλοι μας. Και ζούμε σα στο σπίτι μας.

 Είναι τρομερό όμως να ζούμε όλοι μας μέσα σ' ένα ψεύτικο σπίτι. Από τη διπλωματία και την άστοχη πολιτική, μέχρι τη συμβατική ηθική, όλα είναι ψεύτικα. Παρουσιάζουμε βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο. Νόμισμα χωρίς αντίκρυσμα.

 Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ήταν κοσμοκεντρικός. Είχε κέντρο το κόσμο, τη φύση, το σύμπαν. Ο βυζαντινός ήταν Θεοκεντρικός. Είχε κέντρο το Θεό. Ο δικός μας, ο δυτικός πολιτισμός, είναι εγωκεντρικός. Προσπαθούμε κρυφά ή φανερά, να υποτάξουμε τα πάντα στο εγώ μας. Και ας καμωνόμαστε για το αντίθετο. Ψευδόμαστε ασύστολα. 

 Αν θέλουμε, όμως, σωτηρία πρέπει το γρηγορότερο να ξεμασκαρευτούμε. Να παραδεχτούμε αυτό που είμαστε. Να πούμε τελικά, από τα κατάβαθα του ε ί ν α ι μ α ς, το <<ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ>>. Να ποθήσουμε αυτό για το οποίο έχουμε πλαστεί: Τη θέωση.

 Εμπρός, λοιπόν, ας ξεμασκαρευτούμε. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος ηρωϊσμός.