Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΟΥ ΔΟΥΛΟΥ

<<Πόσες φορές να συγχωρήσω τον αδελφό μου;>>

 Το συνηθισμένο όριο δια τους Ιουδαίους ήτο τρεις φορές. Ο Πέτρος με την πεποίθηση πως φθάνει σε ύψη μακροθυμίας υπερδιπλασιάζει το όριο και προτείνει επτά φορές. Ο Κύριος όμως με την απάντησί του συντρίβει οποιοδήποτε όριο. <<Ου λέγω σοι έως επτάκις, αλλά έως εβδομηντάκις επτά>>, δηλαδή εάν ο αδελφός σου συνεχίζει να σου κάνη κακό, εσύ θα τον συγχωρέσης όχι μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι εβδομήκοντα επτά φορές, το οποίον σημαίνει απεριόριστα, χωρίς όριο, πάντοτε.

 Εξ αφορμής του παρά πάνω διαλόγου ο Χριστός διηγήθηκε την παραβολή αυτή που φέρει το όνομα του σκληρόκαρδου δούλου. Δηλαδή, ένας δούλος ήταν βαρειά χρεωμένος στον άρχοντα του τόπου του, και επειδή δεν είχε να πληρώση τα χρέη του ο άρχοντας του τα εχάρισε, οπότε ο δούλος γυρνάει στο σπίτι του γεμάτος χαρά δια να αναγγείλει αυτό το μεγάλο γεγονός. Στο δρόμο συνάντησε κάποιον άλλον δούλο (σύνδουλό του) που χρώσταγε κάτι ελάχιστα σ' αυτόν και τον βιάζει να του τα επιστρέψει αμέσως. Ο σύνδουλός του όμως δεν μπορούσε να επιστρέψη το μικρό αυτό χρέος. Γι' αυτό τον έβαλε στην φυλακή. Ο άρχοντας όμως μόλις το έμαθε, μόλις είδε την άσπλαχνη συμπεριφορά του δούλου του διέταξε και τον έβαλε φυλακή.

 Κάθε παραβολή έχει πάντα ένα βασικό - βαθύτερο στόχο. Το κεντρικό μήνυμα αυτής της παραβολής το βρίσκουμε στην τελευταία φράση: <<Έτσι και ο πατήρ μου ο επουράνιος θα σας συμπεριφερθή, εάν δεν συγχωρήτε τον αδελφό σας δια τα σφάλματά του, από τα βάθη της καρδιάς σας>>. Η παραβολή λοιπόν αυτή είναι πολύ σπουδαία, έχει μεγάλο νόημα και πρέπει όλοι να την προσέξουμε. Μας ξεκαθαρίζει ένα από τα μεγάλα θέματα της ζωής μας. 

 Όλοι οφείλουμε πολλά στον Θεό, ο Οποίος είναι ο απόλυτος Άρχοντάς μας. Του οφείλουμε μεγάλες χάριτας δια τα αναρίθμητα δώρα Του που μας στέλνει καθημερινώς και τα υλικά, αλλά προπάντων τα πνευματικά. Του χρωστάμε ακόμη πολλές και αναρίθμητες χάριτες διότι πάντοτε μας συγχωρεί δια το πλήθος των αμαρτιών μας. Ο Θεός είναι πολυέλεος και πολυεύσπλαγχνος. Η αγάπη Του είναι απέραντη. Πέλαγος ευσπλαγχνίας. Σβήνει από το χρεώγραφον, την οφειλήν, σχίζει το χειρόγραφον των αμαρτιών, όταν προσπέσωμεν και του ζητήσωμεν το έλεος. 

 Ο <<Θεός αγάπη εστίν>> (Α' Ιω. δ,8) λέγει ο μαθητής της αγάπης. Ο χριστιανός έχει την αποστολή, αλλά και την δυνατότητα να <<ομοιωθή>>με τον Θεό. Ο δρόμος δια να φθάση κανείς στον Θεό είναι η αγάπη. Η συγχώρησις είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της αγάπης. Εκείνος που δεν μπορεί ή δεν θέλει να συγχωρή δεν μπορεί να αγαπά. Όταν ο άνθρωπος συγχωρή τον εχθρό του, τότε μιμείται τον Χριστό. Ο Χριστός με την σάρκωσι και την Σταύρωσι έδωσε το μοναδικό και αιώνιο παράδειγμα της συγγνώμης. Το αποκορύφωμα αυτής της αγάπης - συγγνώμης - ανεξικακίας το συναντάμε την στιγμή του Φρικτού Πάθους: <<Πάτερ άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι>> (Λουκ. κγ, 34).

 Η ιδική μας συγχώρησις προς τους εχθρούς μας είναι ένα μικρόν αντίδωρον έναντι της μεγάλης συγγνώμης του Θεού σ' εμάς. Η συγγνώμη προς τους συνανθρώπους μας είναι εκδήλωσις ψυχικού ηρωισμού, είναι ηρωισμός, είναι δείγμα ψυχικής ανωτερότητας. Εάν δεν μάθουμε να συγχωρούμε, δεν θα αισθανθούμε ποτέ μέσα μας την γλυκείαν αύραν της χάριτος του Θεού. Η συγχώρησις μας οδηγεί στο να γευθούμε την χάριν της Πνευματικής ζωής. Διότι μόνο όποιος συγχωρεί έχει θέσιν κοντά στον Χριστό. Διότι το να συγχωρούμε σημαίνει, ότι καταλάβαμε πλήρως τι είναι Χριστός, χριστιανική πνευματική ζωή, τι σημαίνει να ζούμε κατά το θέλημα του Χριστού. Η αγάπη προς τους εχθρούς, η ανεξικακία και η συγγνώμη είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να φθάσουμε στην ένωσί μας με τον Χριστό, να γίνουμε παιδιά του Θεού. Τούτο ακριβώς εκήρυξεν ο Χριστός: <<Αγαπάτε τους εχθρούς υμών... όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν τοις ουρανοίς>> (Ματθ. ε, 44 - 45).

 Δύο χριαστιανοί από την Αντιόχεια, ο Σαπρίκιος και ο Νικηφόρος είχαν μίσος αναμεταξύ τους. Κατά τον διωγμόν επί του Βαλεριανού ο Σαπρίκιος ομολογήσας τον Χριστό συνελήφθη και ωδηγείτο στο μαρτύριο. Ο Νικηφόρος, μόλις το έμαθε, έτρεξε να ζητήση συγγνώμη από τον Σαπρίκιο. Μάλιστα με δάκρυα τον παρακαλούσε να τον συγχωρήση προτού φύγη δια τον ουρανό. Ο Σαπρίκιος επ' ουδενί λόγω ήθελε να συμφιλιωθή. Ο Νικηφόρος τον ακολουθεί μέχρι τον τόπο του μαρτυρίου επιμένοντας να τον παρακαλή να συγχωρεθούν. Εκεί όμως συνέβη κάτι το φοβερόν. Ο σκληρόκαρδος Σαπρίκιος, μπροστά στα βασανιστήρια εδειλίασε και αρνήθηκε τον Χριστό. Τότε ο ανεξίκακος Νικηφόρος ωμολόγησε την πίστιν του εις τον Χριστό και εμαρτύρησε αυτός αντί του Σαπρικίου. Ο Θεός την τελευταίαν στιγμήν εγκατέλειψε τον σκληρόκαρδον Σαπρίκιον και εστεφάνωσε με την δόξα του μαρτυρίου τον ανεξίκακον Νικηφόρον. Ας μας διδάξη αυτό το παράδειγμα.