ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ)

 

 Ο Άγιος Νικόδημος δια την σημασίαν του σημείου του Σταυρού γράφει:
 <<Με την έπαρσιν της δεξιάς χειρός εις το μέτωπον σημαδεύομεν, ότι ο Θεός ήταν εις τους ουρανούς ως Προάναρχος του Πατρός Λόγος μετά του ζωοποιού Πνεύματος συνδοξαζόμενος. Και με την κατάβασιν της χειρός εις την κοιλίαν σημαδεύομεν, ότι δια την σωτηρίαν ημών κατήλθεν εις την κοιλίαν της Παρθένου και έγινε άνθρωπος. Με την ανάβασιν δε της χειρός εις τον δεξιόν ώμον και μετάβασιν εις τον αριστερόν, σημαδεύομεν, ότι εσταυρώθη και απέθανε δια τας αμαρτίας ημών. Είτα καταβιβάζοντες την χείρα εις την γην κάτω, σημαίνομεν, ότι ετάφη και καταβάς εις τον άδη ελύτρωσε τους απ' αιώνος δικαίους. Και αύθις με την ανάβασιν της χειρός σημαίνομεν την ανάστασιν και την εις τους ουρανούς ανάληψιν. Εκ του μετώπου είτα με την κατάβασιν πάλιν της χειρός εις κοιλίαν δηλούμεν, ότι μέλλει πάλιν έρχεσθαι εις την γην κρίναι ζώντας και νεκρούς και με την ανάβασιν εις τον δεξιόν ώμον και αριστερόν δηλούμεν, ότι έχει να στήση τους μεν δικαίους εκ δεξιών αυτού, τους δε αμαρτωλούς εξ' αριστερών και δεόμεθα να αξιωθώμεν της εκ δεξιών αυτού παραστάσεως. Αυτό δηλοί. Ο σταυρός γίνεται με ευλάβειαν και σφραγίζομεν τον εαυτόν μας με το σημείον του Τιμίου Σταυρού τρείς φορές και σημαδεύομεν όλον το μυστήριον της ενσάρκου Οικονομίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Διότι με την ένωσιν των τριών προσώπων και ότι ο Υιός σαρκωθείς ούκ απέστη του πατρικού κόλπου και τοις ανθρώποις ωμίλησε. Οι χριστιανοί λοιπόν πρέπει να φορούν Σταυρόν προς ένδειξιν, ότι είναι χριστιανοί και προς αποτροπήν κάθε κακού>>.

Σταυρός - Αγώνας - <<Ποτήριον>>

 Ο Κύριός μας σταυρώθηκε και έδειξε την αγάπη του προς τον άνθρωπο. Ο Σταυρός του Χριστού είναι το σύμβολο της υπερτάτης αγάπης. Η αγάπη από την φύσι της είναι ένας σταυρός, μία υπέρβασις του εαυτού μας, μία υπέρβασις του εγώ μας χάριν του άλλου. Όταν σταυρώνουμε τον εαυτό μας χάριν του άλλου φανερώνουμε την αγάπη μας προς τον άλλον. Ο χριστιανός λοιπόν πρέπει να είναι καθημερινά στο φύλο της αγάπης. Η έλλειψις της αγάπης δεν είναι τίποτα άλλο παρά έλλειψις σταυρού, έλλειψις θυσίας. Το μίσος, ο φθόνος, η οργή, ο θυμός, και κάθε τί αντίθετον της αγάπης είναι δείγματα, ότι δεν θέλουμε να είμαστε σταυρωμένοι στο ξύλο της αγάπης, και επομένως να είμεθα μιμηταί του ανεξικάκου Ιησού. Επομένως δεν έχουμε εκείνο το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του χριστιανού, τον σταυρόν, την θυσίαν. Τότε ας λεγόμεθα στην ταυτότητα χριστιανοί, δεν είμεθα στην πραγματικότητα, διότι χριστιανός σημαίνει αγωνιστής και αγωνιστής είναι εκείνος που θυσιάζεται και σηκώνει τον Σταυρόν της θυσίας.
 Τότε θα δείξουμε ότι είμεθα γνήσιοι εις την πίστιν μας και εις τα έργα μας, όταν καθημερινά βιώνουμε (ζούμε) τον Σταυρόν, το <<μαρτύριον>> όταν πίνουμε το <<ποτήριον>>, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο.
 Βέβαια όταν μιλάμε δια τον σταυρόν του χριστιανού, δια το <<ποτήριον>>, κλπ. δεν εννοούμε απλώς τα βάσανα της ζωής που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη. Αυτό είναι ένα είδος σταυρού, αν τα αντιμετωπίσει με την δέουσαν υπομονήν.
 Σταυρός είναι κυρίως ο αγώνας που κάμνει ο χριστιανός δια να απαλλαγή από τα πάθη, από την φοβερή τυραννία των παθών. Είναι ο αγών που κάμνει δια την μεταμόρφωσιν του εσωτερικού του κόσμου, έτσι ώστε όλες οι δυνάμεις του χριστιανού να υπηρετούν το θέλημα του Θεού. Έτσι παρουσιάζεται από τους αγίους Πατέρας η χριστιανική ζωή. Ο άγιος Ισαάκ λέγει ότι <<η οδός του Θεού σταυρός καθημερινός εστίν. Ουδείς γαρ εν τω Ουρανώ ανήλθεν μετά ανέσεως>>. Η οδός των Ευαγγελικών αρετών είναι ένας σταυρός. Κανείς δεν έφθασε εις τον ουρανό με ανέσεις.
 Ας πάρουμε και ένα δίδαγμα από αυτή τη φράσι του Αγίου Ισαάκ. Πόσο σφάλλουμε, αγαπητέ αναγνώστα, όταν νομίζουμε πως θα εισέλθουμε στον παράδεισο με ανέσεις, χωρίς θυσίες, χωρίς κούρασι, χωρίς αγώνες. Πόσο σφάλλουμε, όταν νομίζουμε ότι η ζωή του χριστιανού είναι μόνο χαρά και αγαλλίασις.
 Όχι λοιπόν μόνον χαρά, αλλά και θλίψις. Το πέρασμα στην Ανάστασι γίνεται μέσω του σταυρού, στον θρίαμβο μέσω των αγώνων. Ο Χριστός δοξάστηκε δια του Σταυρού και οι μαθηταί θα δοξασθούν δια του Σταυρού.
 Ο αγώνας αυτός είναι σκληρός έχει στενοχώριες, έχει θλίψεις, αλλά μέσα στις στενοχώριες και τις θλίψεις ενυπάρχει η χαρά της νίκης, την οποίαν χαρίζει ο Κύριος εις όσους αγωνίζονται θεαρέστως και με υπομονήν. Είναι αυτό που λέγουν οι Πατέρες ''χαρμολύπη'', δηλ. χαρά και λύπη.

<<ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΩΝ
ΙΕΡΟΜ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
ΘΕΟΛΟΓΟΥ - ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ>>