ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΔΕΟΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕΜΝΟΙ ΚΑΙ ΓΛΥΚΕΙΣ

 

 <<Πας λόγος σαπρός εκ του στόματος ημών μη εκπο-
ρευέσθω αλλ' ει τις αγαθός, προς οικοδομήν της χρείας,
ίνα δώ χάριν τοις ακούουσιν>>. (Εφεσ. δ' 29)>>

  Πάντες εν γένει οι άνθρωποι, νομίζω, δεν προσέχομεν, ως πρέπει και όσον πρέπει εις τας ομιλίας ημών, εις τους λόγους τους οποίους απευθύνομεν προς τους άλλους, είτε προφορικούς, είτε γραπτούς. Οι περισσότεροι μάλιστα εξ ημών ούτε καν συλλογίζονται πόσην επιρροήν έχουσιν οι λόγοι ημών επί τους ακούοντας, και ομιλούμεν χωρίς να σκεφθώμεν περί των υφ' ημών λεγομένων. Δια τούτο πολλάκις βλέπομεν να εξέρχωνται του στόματος Χριστιανών λόγοι αισχροί και αχρείοι. Ενώ ουδέποτε έπρεπε να εξέρχηται λόγος σαπρός εκ του στόματος Χριστιανού.
 Και όχι μόνον τούτο, αλλ' ο λόγος του Χριστιανού, ο εξερχόμενος απ' αυτού πρέπει να είναι αγαθός και καθαρός, και προς οικοδομήν των άλλων, <<ίνα δω χάριν τοις ακούουσιν>>.
 Οι λόγοι των γονέων, έχουσι τοιαύτην επιρροήν επί τα τέκνα, ώστε μορφώνεται πολλάκις ο χαρακτήρ των τέκνων, και εκ των λόγων των γονέων εξαρτάται πολλάκις η αιώνιος ειδαιμονία ή η κακοδαιμονία αυτών. Το αυτό πρέπει να είπωμεν και περί των λόγων των διδασκάλων και πνευματικών οδηγών. Εάν οι λόγοι των τοιούτων είναι προς το οικοδομήν, καλώς. Εάν το εναντίον, τείνουσιν εις το να διαφθείρωσι τον νούν και την καρδίαν των ακουόντων. Δια τούτο πρέπει να προσέχωμεν πολύ εις την εκλογήν των διδασκάλων και να μη εκλέγωμεν αυτούς εν των τυχόντων, δια τοιαύτας σπουδαίας θέσεις, αλλά πάντοτε μετά περισκέψεως πολλής.
 Έτερον δε μέγα από το οποίον πολύ πρέπει να προσέχωμεν είναι το θέατρον, ω ναι το θέατρον!
 Το θέατρον είνε η πηγή πάσης αισχρολογίας και κακολογίας. Εκεί πολλοί νέοι διεφθάρησαν και απωλέσθησαν ηθικώς και υλικώς. Εκεί πολλοί έχασαν την αγνότητα αυτών, και έγιναν άθλιοι δια βίου, και τούτο εκ των σαπρών λόγων των μελοδραμάτων και θεατρικών παραστάσεων. Εκεί μανθάνουσι τα τέκνα πως να απατώσι τους γονείς και τα ανδρόγυνα αλλήλους. Απόδειξιν δε της μιμήσεως των υπ' αυτών διδασκομένων έργων, έχομεν τα εσχάτως εν τη κοινωνία μας συμβάντα φοβερά κοινωνικά δράματα.
 Πολλοί δε σήμερον και δη οι λεγόμενοι σοφοί εν τοις γράμμασι, δισχυρίζονται το εναντίον, και λέγουσιν ότι το θέατρον είνε καλόν και διδάσκον την ηθικήν! Εις αυτούς δεν απαντώμεν ημείς, αλλ' ο Θείος διδάσκαλος ημών, ο Άγιος Χρυσόστομος, όστις, ιδού τι λέγει περί θεάτρου: <<Εν δε θεάτρω, γέλως, αισχρότης, πομπή διαβολική, μοιχείας μελέτη, πορνείας γυμνάσιον, ακολασίας διδασκαλείον, προτροπή αισχρότης, ασχημοσύνης παράδειγμα, κ.τ.λ. κ.τ.λ. (Χρυσοστ. Τομ. Θ' σελ. 323) Και πάλιν; <<Ιδού καθ' εκάστην ημέραν, διαρρήγνυμαι βοών. Απόστητε των θεάτρων>> (αυτόθι σελ. 335).
 Και όχι μόνον ο Θείος ημών διδάσκαλος Άγιος Χρυσόστομος κατεδίκασε το θέατρον. Αλλά και ο Σόλων, ο Πλάτων, ο Δημοσθένης και άλλοι φρόνιμοι άνδρες το παλαι, ήσαν νομίζομεν εναντίον του θεάτρου ως αιτίας κακού. Και δικαίως, διότι οι λόγοι οίτινες ακούονται εκεί, ως επί το πλείστον είνε αισχροί, και προς καταστροφήν της αρετής και της αληθούς ευσεβείας.
 Όπως και αν έχη, ω πατέρες και μητέρες, νέοι και νέαι, διδάσκαλοι και καθηγηταί, άρχοντες λαών και ηγέται κοινωνιών άνδρες εξέχοντες εν τη κοινωνία, καθήκον έχομεν πάντες, όπως προσέχωμεν πάντοτε εις τας ομιλίας μας, να μην εξέρχωνται του στόματός μας λόγοι σαπροί, αλλά πάντοτε να έχωμεν υπ' όψιν μας το, <<Πας λόγος σαπρός εκ του στόματος υμών μή εκπορευέσθω, αλλ' ει τις αγαθός προς οικοδομήν της χρείας, ίνα δω χάριν τοις ακούουσιν>>. Διότι επί του προκειμένου ιδού τι λέγει ο Σωτήρ ημών: <<Λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα αργόν, ο εάν αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως. Εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση, και των λόγων σου καταδικασθήση>>. (Ματθ. ιβ' 36,37).