ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

 

ΒΟΗΘΕΙΑΙ

 Ένας παράλυτος τριανταοκτώ χρόνια φωνάζει: Βοήθεια. Κανένας δεν τον ακούει. Η φωνή του πέφτει στο κενό. Ο καθένας κοιτάζει τη βολή του. Αυτό είναι το έγκλημα της ανθρωπότητας.
 Ο παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου ζούσε διπλό δράμα. Την παράλυσή του και την εγκατάλειψη του κόσμου. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, τον είχαν εγκαταλείψει όλοι. Γιαυτό, όταν τον ρώτησε ο Χριστός αν ήθελε να γίνει καλά, του είπε με παράπονο, ναι, αλλά δεν έχω άνθρωπο για να με βοηθήσει. Φωνάζω: βοήθεια, και κανένας δεν με ακούει.
 Αυτή είναι η δραματική φωνή του ανθρώπου σε όλους τους αιώνες και ιδιαίτερα σήμερα. Φωνάζει βοήθεια, και ο ήχος πέφτει στο κενό. Παρά τα τέλεια μέσα επικοινωνίας, παρά τις πολυσύχναστες πόλεις, παρά τις καταπληκτικές επιστημονικές προόδους, ο άνθρωπος μένει αβοήθητος. Ο καθένας μας ζη μόνο για τον εαυτό του. Απομονωμένοι και διασπασμένοι από το σύνολο των ανθρώπων, ζούμε μέσα σε μία απέραντη εγωκεντρική μοναξιά. Συστεγάζονται και συνεργάζονται οι άνθρωποι στις επιχειρήσεις και στα εργοστάσια, συναγελάζονται στις πλατείες, στις αγορές, στα πανεπιστήμια, ψυχαγωγούνται στα κέντρα διασκέδασης, στα γήπεδα, στις τελετές και στις πανηγύρεις, διασταυρώνονται στους δρόμους, αλλά χωρίς να βοηθάει ο ένας τον άλλο ουσιαστικά. Όλα γίνονται σχεδόν συμβατικά, επιφανειακά, χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς ανθρωπιά. Χωρίς Θεό.
 Και ο άνθρωπος, για να σπάσει την απομόνωσή του, βρίσκει άλλα υποκατάστατα. Τρέχει δεξιά και αριστερά για να μην τρελλαθεί. Λύση όμως δεν βρίσκει, γιαυτό και φωνάζει συνέχεια: βοήθεια.
 << Άνθρωπο δεν έχω >>, φωνάζει σήμερα η επιστήμη, για να μορφώσει αληθινά τον κόσμο. Παρ' ότι έχω μεγάλους εγκέφαλους.
 << Ανθρώπους ουκ έχω >> φωνάζει και η Εκκλησία, για να θυσιάζονται για το ποίμνιό τους.
 << Άνθρωπο ουκ έχω >> φωνάζουν σχεδόν όλοι οι θεσμοί, που κινδυνεύουν ν' απομείνουν ιστορικά μουσεία.
 Όλοι αυτοί φωνάζουν βοήθεια. Και η βοήθεια δεν φαίνεται από πουθενά.
 Και όμως η βοήθεια υπάρχει. Αρκεί να την αναγνωρίσουμε και να την αναζητήσουμε εκεί που πρέπει.
 Βοήθεια είναι ο Χριστός. Περιμένει να τον καλέσουμε.

ΜΟΝΑΞΙΑ

 Δύο τρομερές και εντελώς αντίθετες δυνάμεις συμπνίγουν συνέχεια τον άνθρωπο. Η ερημιά και η πολυκοσμία. Νά η ανθρώπινη τραγωδία.
 Γι' αυτή παραπονέθηκε στο Χριστό ο παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου. Για την ερημιά του μέσα στην πολυκοσμία. - Άνθρωπον ούκ έχω, για να μου συμπαρασταθεί, Κύριε. Είμαι μόνος. Νιώθω φοβερή μοναξιά. - Μα πως, άνθρωπε, είσαι μόνος; Δεν έχεις φίλους, συγγενείς, γνωστούς, συμπολίτες; - Τέτοιους έχω πολλούς, Κύριε. Ανθρώπους που να με νιώθουν και να συμπάσχουν μαζί μου δεν έχω. Μπροστά μου περνάνε πολλοί. Περνάνε επιστήμονες, και με περιεργάζονται επιστημονικά. Περνάνε καλλιτέχνες, και με περιγράφουν καλλιτεχνικά. Περνάνε θρησκευτικοί τύποι, και μου εύχονται περαστικά. Κανένας, όμως, απ' αυτούς δε στάθηκε να μου εξετάσει την καρδιά. Νά το δράμα μου, Κύριε. Είμαι μόνος. Νιώθω φοβερή μοναξιά.
 Αυτό είναι το δράμα όλης της ανθρωπότητας. Ανάμεσα στα δυσεκατομμύρια ζούμε μόνοι. Και το χειρότερο απ' όλα, προσπαθούμε με τη κωμωδία να καλύψουμε τη τραγωδία. Κινούμεθα κάτω από φανταχτερούς τίτλους ενώσεων, παγκοσμίων συμβουλίων, θρησκευτοπολιτικών οργανώσεων, χωρίς καμιά ουσιαστική ενότητα κι' επαφή. Όλα γίνονται συμβατικά, μηχανικά, αναγκαστικά, τυπικά. Οι σύζυγοι ζουν σαν ετερόζυγοι. Οι φίλοι σαν εχθροί. Οι συνεταίροι σαν ουδέτεροι. Οι συναγωνιστές σαν ανταγωνιστές.
 Μετά από το τριπλό έγκλημα, που έκαμε ο άνθρωπος: να σκοτώσει την αλήθεια και να δεχτεί το ψέμα, να χωριστεί από τη φύση και να ζεί παρά φύση, ν' αρνηθεί το Θεό και να θεοποιήσει το εγώ του, έχει σύντροφο μόνο την έρημό του. Διχασμένος και από τον ίδιο του τον εαυτό του, τα βάζει πότε με τη καρδιά του και πότε με το μυαλό του.
 Και όμως το δράμα λύθηκε. Ο Χριστός συνάντησε τον παράλυτο και του χάρισε τα πάντα. Του έλυσε τη μοναξιά. Του χάρισε υγεία και σιγουριά.
 Εάν και μεις συναντηθούμε με το Χριστό θα σταματήσουμε να είμαστε μόνοι. Θα ενωθούμε με όλο το κόσμο και με όλη τη κτίση. Θα ενωθούμε και με τον εαυτό μας. Ίσως αυτός θα είναι και ο μεγαλύτερος θρίαμβός μας.
 Όποιος ενώνεται με τον εαυτό του, ξαναβρίσκει και το Θεό του. Ζει αληθινά.