Ζούμε ιδιαιτέρως ετούτες τις ημέρες την Ανάσταση του Χριστού. Εορτάζουμε την εορτή των εορτών, την Κυριακή του Πάσχα. Το πανσεβάσμιο Πάσχα της χαράς και της αγάπης, όπου τα πάντα συγχωρούνται και οι πάντες μονοιάζουμε και φιλιώνουμε. Όπου τα πάντα λάμπουν από το φως της Αναστάσεως και οι πάντες αγαλλόμενοι κρατούν ως άγκυρα την ελπίδα, για να πορευτούν στη ζωή και μέσα στο θάμπος της εορτής προβάλλουν οι παρουσίες του Χριστού ως εχέγγυο της εκπληρώσεως των εξαγγελιών Του για την Ανάστασή Του.
Ο Χριστός κάνει έντονη την παρουσία Του, << για να μην λέγουν οι χριστόμαχοι πως δεν Αναστήθηκε και να μήν μένουν οι Απόστολοι μόνο μέσα στη φαντασία τους πως δεν τον είδαν αναστημένο>>. Έτσι, δεν αφήνει και τον απόστολο Θωμά στις αμφιβολίες του, μήτε στην αδυναμία του να πιστεύσει. Γιατί ο Απόστολος συγκαταλέγεται σ' αυτούς που θέλουν να πιστεύσουν μα δεν μπορούν και όχι σ' εκείνους που μπορούν να πιστεύσουν και δεν θέλουν.
Γιατί άλλο πράγμα είναι να θέλεις να πιστεύσεις και να μην μπορείς επειδή υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες και ατέλειες, και άλλο πράγμα να μπορείς να πιστεύσεις και να μή θέλεις. Ετούτο είναι εγωισμός και καθαρή δαιμονική ενέργεια.
Μπροστά λοιπόν στο Θαύμα της Αναστάσεως του Χριστού, έτσι καθώς εξελίχθηκε στα ανθρώπινα μάτια, και έτσι καθώς ερμηνεύτηκε από τους Αποστόλους με τις επανειλημμένες παρουσίες του διδασκάλου, υπάρχει ένας προβληματισμός. Και ποιός είναι αυτός ο προβληματισμός; Στη σημερινή εμφάνιση του Χριστού ενώπιον όλων των Μαθητών, ακούγεται να λέγει, απευθυνόμενος προς τον Απόστολο Θωμά: << Φέρε εδώ το δάκτυλό σου και δες τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου...>>.
Όμως, λίγες ημέρες νωρίτερα, όταν είχαμε συναντήσει τη μαθήτρια Μαρία κοντά στο κενό τάφο Του και ενώ αυτή προσπάθησε να Τον αγγίξει, της είπε: << Μην με αγγίζεις!...>>.
Γιατί λοιπόν ο Χριστός στον μεν απόστολο Θωμά του λέγει να Τον αγγίξει και στη μαθήτρια Μαρία <<μη με αγγίζεις>>; Μερικοί δε που επιφανειακά εξετάζουν τα πράγματα θα πουν πως εδώ υπάρχει μία ιδιαίτερη μεταχείριση του αποστόλου Θωμά. Στην πραγματικότητα όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Η διαφορετική αντιμετώπιση του Χριστού στον μεν απόστολο Θωμά και τη μαθήτρια Μαρία εξηγείται όχι ως ενέργεια ιδιαίτερης μεταχείρισης του ενός, μα εξαρτάται από τις διάφορες προθέσεις και διαθέσεις των δύο τους.
Δηλαδή, τί σημαίνει αυτό; << Η Μαρία δεν αμφέβαλλε περί του ότι ο ομιλών προς αυτή είναι ο εκ του τάφου επανελθών εις την ζωήν Κύριος >>. Όμως, παρ' ότι πίστευε στην Ανάστασή Του, εντούτοις είχε μία πλανεμένη αντίληψη. Ότι τάχατες ο Χριστός θα εξακολουθούσε να συζεί με τους Μαθητές όπως πρώτα.
Ο Χριστός με την απαγόρευση της Μαρίας επιθυμεί να της τονίσει πως φυσικά θα είναι μαζί τους συνεχώς, μα όχι όπως πρίν. Τώρα είναι ο Αναστημένος Χριστός, γι' αυτό και οι σχέσεις θα είναι διαφορετικές.
Ο απόστολος Θωμάς εξ άλλου απιστούσε στην Ανάσταση του Χριστού και ζητούσε πειστήρια << περί του ότι η εμφάνιση του Κυρίου ήταν απτή πραγματικότητα και όχι πλάνη της φαντασίας >>. Γι' αυτό και ο Χριστός τον αφήνει να Τον αγγίξει. Έτσι το σφάλμα του αποστόλου Θωμά τελειώνει εκεί ακριβώς που αρχίζει το σφάλμα της μαθήτριας Μαρίας.
Αγαπητοί αδελφοί, έχει το χώρο της στον άνθρωπο και η καλή απιστία. Όταν όμως αυτή μας οδηγεί στην ορθή και καθαρή πίστη, τότε σκορπίζονται όλα τα διλήμματα και όλες οι αμφιβολίες, ανοίγεται ένας καινούργιος ορίζοντας στη ζωή μας, που μας συμφιλιώνει με τον ουρανό, που μένει πάντα ανοικτός για εμάς. Γεννιέται κατόπιν αβίαστα η ομολογία ότι ο Χριστός ανέστη όντως, που είναι η πεμπτουσία της όλης διδασκαλίας του Ευαγγελίου. Κι' αυτή η ομολογία μας οδηγεί στην ταυτόσημη πορεία του αποστόλου Θωμά, δηλαδή από την απιστία στην πίστη από την πίστη στην ομολογία του Αναστημένου Χριστού πως Αυτός είναι << ο Κύριος μας και ο Θεός μας >>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου