ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΗΦΩΝΑ
Κάποτε που ήταν στην Εκκλησία της Θεοτόκου του Χαλκοπρατίου, τον πλησίασε ένα πολύ ενάρετο παιδί που έτρεχε πάντα ακούραστα στις ιερές ακολουθίες.
- Πάτερ, τον ρώτησε, τί να κάνω για να κερδίσω τη σωτηρία;
- Εσύ, παιδάκι μου, είσαι μία αγνή ψυχή. Πως ζητάς ν' ακούσης σωτήριο λόγο από ένα γέρο που σάπισε στην αμαρτία;
- Ο λόγος του Θεού, πάτερ, λέει: <<Επερώτησον τον πατέρα σου και αναγγελεί σοι>>. Γι' αυτό κι εγώ ζητάω ν' ακούσω από σένα ένα καλό λόγο. Μή με περιφρονήσης λοιπόν τον ανάξιο.
- Τί σκέπτεσαι; Να γίνης μοναχός ή να ευαρεστήσης τον Θεό ακολουθώντας τη συνηθισμένη ζωή; τον ρώτησε τότε ο άγιος.
- Σκέπτομαι, πάτερ, να γυμνασθώ πρώτα μέσα στη ζωή και μετά ό, τι θέλει ο Θεός.
- Αν θέλης, παιδί μου, να κατοικήσης ανάμεσα στους ανθρώπους, οφείλεις να προσέξης τα εξής: Να μην κατηγορής κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύης, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονής. Φυλάξου πολύ να μη λες <<ο τάδε ζη ενάρετα ή ο δείνα άσωτα>>, διότι αυτό ακριβώς είναι το <<μή κρίνετε>>. Όλους να τους βλέπης με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά. Να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό.
Μην ανοίξης τ' αυτί σου σε άνθρωπο που κατακρίνει. Ούτε, πολύ περισσότερο, να ευχαριστήσαι και να συμφωνής με όσα λέει. Αλλά να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Να είσαι δηλαδή αργός στα λόγια και επιμελής στην προσευχή. Αλλά ούτε κι αυτόν τον ίδιο που κατακρίνει να τον καταδικάσεις μέσα σου. Κάνει βέβαια κάτι κακό. Αλλά εσύ να βλέπης τα δικά σου ελαττώματα και να κατηγορής τον εαυτό σου μόνο.
- Αυτά που μου είπες, πάτερ, παρατήρησε το παιδί, είναι για τους φτασμένους αγωνιστές. Πως όμως εγώ ο μηδαμινός θα μπορέσω να φτάσω ως εκεί, για να ευαρεστήσω τον Θεό;
- Η νεότητα, παιδί μου, αν έχη ταπείνωση και αγνότητα, αρκεί. Δεν της ζητάει τίποτ' άλλο ο Θεός. Γι' αυτό, παλληκάρι μου, να είσαι αγνός και ταπεινός. Βάζε τον εαυτό σου κάτω απ' όλους. Τότε πραγματικά θα ζης συντροφιά με τον Χριστό.
Αγωνίζου επίσης να μην φαντάζεσαι με τον νού σου ότι έφτασες στα μέτρα των αγίων, αλλά να λες συνεχώς: <<Ξέρεις, ψυχή μου, ότι ξεπεράσαμε στις αμαρτίες και τους δαίμονες και μέχρι τώρα δεν κάναμε καμμία καλή πράξη για τον Θεό. Αλλοίμονό μας, ταλαίπωρη! Τί θα γίνουμε την ημέρα της Κρίσεως;>>.
Γι' αυτό να θεωρής πάντα την προσευχή σου σαν του χειρότερου αμαρτωλού. Διότι τότε αμαρτάνουμε χειρότερα, όταν νομίζουμε ότι η προσευχή μας είναι άγια και καθαρή. Άλλωστε και αν ακόμη κάνη κανείς σημεία και τέρατα, πρέπει να θεωρή τον εαυτό του αναπολόγητο, γιατί οπωσδήποτε θα αμαρτάνη στην προσευχή με τα εσωτερικά σκιρτήματα της καρδιάς ή και με τους απρόσεκτους λογισμούς, δηλαδή όταν άλλα λέη το στόμα κι αλλού τρέχει ο νούς. Γι' αυτό θυμήσου να λες συνεχώς: <<Εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με και από αλλοτρίων φείσαι του δούλου σου>>.
Πρέπει ακόμη να έχης και τούτο υπ' όψη σου: Ποτέ να μην ευχαριστήσαι με τα καλά σου έργα ούτε να ξεθαρρεύης εξ αιτίας τους. Δεν ξέρεις, αν είναι αρεστά ή αποκρουστικά στον Θεό. Γι' αυτό καλύτερα να έχης το θάρρος σου σ' Εκείνον και στη δύναμή του, λογαριάζοντας τον εαυτό σου ανώφελο χώμα. Αχ, παιδί μου, πόσες αμαρτίες κάνουμε και δεν τις ξέρουμε!
Όταν δης τους συνανθρώπους σου να σφάλλουν, εσύ να τα βάζης με τον εαυτό σου. Κι αν κανείς σε βρίση, σε κατακρίνη ή σε περιφρονήση, έστω και μέχρις εξευτελισμού, ταπείνωσε τον λογισμό σου και κατάκρινε και συ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν αμαρτωλό και ανάξιο να ζη!...
Τότε ο νέος τον ξαναρώτησε:
- Πάτερ, πως μπορεί ο άνθρωπος να νικάη κάθε πειρασμό του διαβόλλου;
- Η νίκη σε κάθε πειρασμό είναι η σιωπή και η ταπείνωση. Όλα τα έργα του ταπεινόφρονος είναι γνωστά στον Θεό και επαινετά από τους αγγέλους του. Γι' αυτό είναι φρικτά και φοβερά στους δαίμονες. Γίνε λοιπόν ταπεινός και συντριμμένος στην καρδιά, ώστε να ποθήση το Άγιο Πνεύμα να κατοικήση μέσα σου και να σου δώση έτσι δύναμη ν' αποκρούσης όλες τις βιοτικές μέριμνες. Γιατί διαβλέπω ότι αυτές περισσότερο σε απομακρύνουν από τον δρόμο του Θεού απασχολώντας σε με ανώφελα πράγματα. Αυτά δεν θα μας βοηθήσουν σε τίποτε, παιδί μου, την ημέρα της Κρίσεως. Δεν μας έστειλε ο Κύριος σε τούτη τη ζωή, για να πνίξουμε τον εαυτό μας μέσα στις μέριμνες και τις υπερβολικές φροντίδες δελεαζόμενοι απ' τον διάβολο - μή γένοιτο! Καλύτερα στρέψε ολόκληρο τον εαυτό σου προς τον Θεό φροντίζοντας μόνο για την ψυχή σου κι Εκείνος έχει έννοια και για τις υλικές σου ανάγκες. Γιατί κανένας όσο κι αν φροντίζη στην παρούσα ζωή για τη σάρκα του, δεν μπορεί να προσθέση στο ανάστημά του ένα πήχυ, καθώς είπε ο Κύριος. Τί όφελος έχουμε απ' τα πράγματα του κόσμου, έστω κι αν λάχη να τα συνάξουμε όλα στις αποθήκες μας; Στο τέλος τ' αφήνουμε εδώ. Κι εμείς γυμνοί από αρετές κατοικούμε στον τάφο!... Ποιό υλικό κέρδος μπορεί να μας σώση τότε; Ασφαλώς κανένα. Θα μας ζώση από παντού το σκοτάδι, το ουαί, η αιωνία κόλαση. Γι' αυτό είναι απόλυτη ανάγκη να προσευχώμαστε αδιάλειπτα με πολλή περισυλλογή και γαλήνη. Νιώσε λοιπόν, παιδάκι μου, και βάλε καλα στην καρδιά σου όλα όσα σου λέω και από δω και μπρός κόψε τις φροντίδες και ζήσε συνετά και ευάρεστα στον Κύριο και Θεό σου.
Μ' αυτές τις συμβουλές του ο μακάριος έφερε βαθειά κατάνυξη στην καρδιά του νέου. Τέλος εκείνος φεύγοντας έπεσε στα πόδια του και ζήτησε την ευχή του. Το ίδιο έκανε κι ο Νήφων. Έπσε κι αυτός στα πόδια του παιδιού κι έπειτα του έδωσε την ευχή του, για να φύγη.
Το παιδί αυτό ήταν γιός ενός από τους μεγάλους άρχοντες του παλατιού. Από τότε τον περισσότερο καιρό του τον περνούσε μαζί με τον όσιο πρίν αυτός να τιμηθή με το επισκοπικό αξίωμα. Έμαθε και το κελλί του και σύχναζε εκεί τρυγώντας τα θεία διδάγματα, τα γλυκύτερα <<υπέρ μέλι και κηρίον>>. Έτσι τράφηκε η ψυχή του κι από μικρός έγινε εύχρηστο σκεύος στα χέρια του Θεού. Με τα πνευματικά του χαρίσματα ευαρέστησε τον Κύριο κι όταν ήρθε η ώρα, του παρέδωσε την ψυχή του κι αναπαύθηκε μέσα στη θεϊκή του αγκάλη. Το όνομά του ήταν Νεόφυτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου