ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ π. ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝ. ΚΥΠΡΙΟΥ

 

 

<<ΜΑ ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΔΙΗΡΗΜΕΝΟΙ>>!

π. Παύλου μον. Κυπρίου

 Είναι η <<καραμέλα>> την οποίαν πιπιλίζουν πολλοί Νεοημερολογίται - Οικουμενισταί και την μεταχειρίζονται και ως <<δικαιολογητικόν>> όταν οι Ορθόδοξοι τους υποδεικνύουν και τους προτρέπουν να επιστρέψουν εις την αιωνίαν ευθείαν των Πατέρων <<των>>, την Ορθοδοξίαν, αφ' ης από επτά περίπου δεκαετιών ελοξοδρόμησαν. Ενώ μάλιστα παραδέχονται και ομολογούν ότι κακώς πορεύονται και με αυτήν τους φαίνεται, ότι... εγλυκάνθησαν και ότι <<δικαιώνονται>>! Δεν εκάθησαν να σκεφθούν και κατανοήσουν, ότι εις τας προφάσεις δια την εμμονήν εις την αμαρτίαν της αποστασίας προσθέτουν όχι μόνον ψευδολογίαν και υποκρισίαν, αλλά και βλασφημίαν κατά του Θεού και δεν προβλέπουν ότι εις χολήν πικρίας γενήσεται το εφευρεθέν καταπότιόν των, η εύκολος σεισάχθεια, ή νομιζομένη <<δικαιολογίαν>>. Περίεργον!

 Βεβαίως, δεν ώφειλε να εμφανισθή και συνεχίζεται υπάρχουσα η <<διαίρεσις>> (μόνον ο διάβολος θέλει αυτήν), δια να μή χρησιμοποιήται και ως πρόφασις υπό των ζητούντων προφάσεις εν αμαρτίαις και υπεκφυγάς Νεοημερολογιτών.

 Αλλά, δεν πρόκειται περί διαιρέσεως, ως εφευρίσκει η αγωνιώδης επιζήτησις <<άλλοθι>>, προς επανάστασιν, προς επιβολήν σιωπής εις την συνείδησιν, προς <<δικαιολόγησιν>> της εμμονής εις την αποστατικήν θέσιν. Περί τίνος πρόκειται μπορούν οι Έλληνες να κατανοήσουν από τον εαυτόν των.

 Όλον το έθνος αν ερωτηθή (ας γίνη δημοψήφισμα), θα βεβαιώση από καρδίας ότι <<το παλαιό είναι το σωστό>>. Ομολογούν ότι κακώς μπήκε <<Νεοημερολόγιον>>, παραδέχονται ότι <<μας φράγκεψαν>>, λυπούνται και εύχονται να επανέλθουν εις τα αιώνια των Πατέρων μας. Όμως... μένουν έως εκεί! Άλλοι προχωρούν κάτι περισσότερον εκκλησιάζονται και εις <<Παλαιοημερολογίτας>>, νηστεύουν με το <<παλαιό>> κλπ. και μένουν έως εκεί! Άλλοι ακόμη περισσότερον, φοβούνται δια την σωτηρίαν της ψυχής των, βλέπουν και γνωρίζουν ότι οι αρχηγοί των κάμνουν φοβεράς παρανομίας με τους αιρετικούς, χωρίζοντες αυτούς από τον Θεόν, θέλουν <<να στραφούν στο παλαιό>> αλλά κάποιο <<εμπόδιον>>, είτε από συγγενολόϊ, ή δια κάποιο συμφέρον και το περισσότερον από φιλοκοσμίαν, <<τι θα πη ο κόσμος>> κλπ., γίνεται αφορμή να μένουν έως εκεί.

 Το ίδιον, κατά ένα περιπλέον <<βαθμόν>>, συμβαίνει με <<παλαιοημερολογίτας>>, οι οποίοι γίνονται αφορμή να αρπάζετε, οι Νεοημερολογίται, ως πρόφασιν το <<εσείς είστε διηρημένοι>>, νομίζοντες ότι χρησιμεύει εις ...δικαίωσίν σας! Αυτοί λέγουν ότι <<ακολουθούν το παλαιό>> (ως προς τας 13 ημέρας), ότι χωρίζονται από τους Νεοημερολογίτας, χαρίζονται όμως εις πολλά εις τους Νεοημερολογίτας. Ως <<χωρισμένοι>> από αυτούς, ώφειλον να τηρούν ως ορίζει η Εκκλησία δια τους σχισματικούς και πολλώ μάλλον προκειμένου περί παναιρετικών οικουμενιστών. Αυτοί όμως νομίζουν, ότι μπορούν να ποιούν όπως νομίζουν, να γίνωνται αυτοί νομοθέται, να κάμνουν <<οικονομίας>> όπως αυτοί τας <<εξηγούν>>, να δίδουν ή τελούν μυστήρια εις Νεοημερολογίτας κ.τ.τ. Εάν θεωρούν τους Νεοημερολογίτας ως κατά πάντα Ορθοδόξους (διότι άλλως πως τους δίδουν και τελούν μυστήρια;) κακώς χωρίζονται από αυτούς και ώφειλον να μνημονεύουν τον επίσκοπον αυτών τους οποίους θεωρούν Ορθοδόξους και τους κάμνουν μυστήρια. Κατά τον Άγιον Νικηφόρον: <<Το εξ ημισείας ευσεβείν, ασεβείν, εστι>>. Κατά δε τον Άγιον Θεόδωρον Στουδίτην: <<Μηδέ γαρ τέλειον είναι ορθόδοξον, αλλ' εξ' ημισείας, τον την πίστιν ορθήν οιόμενον έχειν, τοις δε θείοις κανόσι μή απευθυνόμενον>>.

 Δεν πρόκειται λοιπόν περί <<διαιρέσεως>>. Πρόκειται περί των κατεχόντων την Ορθόδοξον Ομολογίαν και τηρούντων την συνέπειαν αυτής, και των μή τηρούντων. Πρόκειται περί της Μιάς Εκκλησίας της κατεχούσης την αλήθειαν, την Ορθόδοξον Ομολογίαν και τηρούσης κατ' αυτήν ως ώρισεν η Εκκλησία του Θεού, και των λοξοδρομησάντων εις ιδίας οδούς. Η αλήθεια είναι μία και υπάρχει. Συ λοιπόν ευρέ και ακολούθησον αυτήν και μή βλασφημής φορτώνων τα σφάλματα των ανθρώπων εις τον Θεόν, την αλήθειαν διότι αυτό ποιείς, χωριζόμενος ή μή προσερχόμενος εις αυτήν την αλήθειαν εξ αφορμής ανθρώπων.

 Δεν είναι απλώς <<διαίρεσις>>, αλλά φυγή από την αρχικήν Ομολογίαν και την συνεπή τήρησίν της, εκείνων οι οποίοι εξέφυγον. Δια <<διαφόρους λόγους>> εφεύρον τα περιβόητα περί <<δυνάμει ή ενεργεία>> ως προς το σχίσμα των Νεοημερολογιτών (και εν τω μεταξύ είναι <<χωρισμένοι>> από αυτούς), περί <<άκυρα ή έγκυρα>> ως προς τα μυστήριά των, περί του ότι <<δεν αποτελούμεν ημείς Εκκλησίαν>>, ότι <<Εκκλησία είναι η επίσημος>>, ότι <<είμεθα απλώς μία φρουρά>>, ότι η επίσημος (Νεοημερολογιτική) <<είναι η χαρισματούχος, έχει την χάριν>> ότι <<δεν είναι κατάδικον αλλά υπόδικον>> και τα λοιπά των εφευρέσεων. Δεν είναι λοιπόν απλώς διαίρεσις μεταξύ παλαιοημερολογιτών, αλλά άλλη οδός ομοία με την ιδικήν των, κατά τα ανωτέρω. Μή λοιπόν συγχίζουν τα ασύγχυτα, επιζητούντες να στηρίξουν προφάσεις και δικαιολογητικά επί του ψεύδους. Επιζητούν την εν αληθεία σωτηρίαν; Εις την αλήθειαν ας προσέλθουν, άνευ προφάσεων. 

 Μία λύσις υπάρχει δι' όλους. Εκείνη την οποίαν υποδεικνύει και ο Ηλίας Μηνιάτης, γράφων, εις την <<Πέτρα σκανδάλου>>:

 <<Εύκολο δύναται να εύρη την αλήθειαν των δογμάτων εκείνος, όπου ζητεί με απλότητα πνεύματος φιλαλήθους, μα όταν ή το πάθος μας σκοτίση, ή η έρις μας θερμαίνει τον νούν, τότε ούτε βλέπομεν το φανερόν και παρατρέχομεν έξω της ευθείας, και δεν ζητούμεν απλώς την αλήθειαν, αλλ' εμπαθώς ερευνώμεν, πως να παραστήσωμεν την γνώμην μας, σύροντες προς το μέρος μας, όχι μόνον τους Πατέρας, αλλά και αυτήν την θείαν Γραφήν, διαστρέφοντες την έννοιαν, και παρεξηγούντες τους λόγους. Δια τούτο με τας λογομαχίας δεν κατορθούμεν τίποτες. Ο ανθρώπινος νους όταν έχει άδειαν να διαλέγεται είναι ως αν εις ένα ευρύχωρον κάμπον, όπου τρέχει ελεύθερα, παρατρέχει ανεμπόδιστα και δεν πιάνεται εν ευκολία. Η διαλεκτική έχει δύναμιν, να κατασκευάση και να ανασκευάση εξ ίσου την αλήθειαν. Με την σχολαστικήν Θεολογίαν οι ορθόδοξοι πολεμούσι τους αιρετικούς, και πάλιν με την αυτήν θεολογίαν οι αιρετικοί αντιπολεμούσι τους ορθοδόξους. Με τα αυτά άρματα, όπου ο ένας λαβώνει, λαβώνεται, και αφού τελειώση ο πόλεμος, και τα δύο μέρη λογιάζουσι πως ενίκησαν τον εχθρόν, μα ως τόσον ύστερα από μίαν μακράν λογομαχίαν η αλήθεια μένει κρυμμένη, ως ην εν αρχή μάλιστα περισσότερον περιπλεγμένη. Εις τας περί πίστεως υποθέσεις, εγώ δεν ευρίσκω άλλον επιτηδειότερον τρόπον δια να εύρωμεν την αλήθειαν, ως αν να εξετάσωμεν ιστορικώς, τί να εκράτει η καθολική εκκλησία, πριν να χωρισθώσιν εις εναντίας γνώμας τα μέρη>>.

 Ό, τι λέγομεν εις τους παπιστάς και όλους εν γένει τους αιρετικούς, ότι. Επιστρέψατε εις τα των Πατέρων μας εκεί όπου ήμεθα ηνωμένοι εις εν <<πρίν να χωρισθώσιν εις εναντίας γνώμας τα μέρη>>, αφαιρέσατε ό, τι κακώς και αυθαιρέτως επροσθέσατε, προσθέσατε ό, τι κακώς και αυθαιρέτως αφαιρέσατε, εμμείνατε εις ό, τι εκράτει η Εκκλησία και τότε ευθύς αυτόματος η ένωσις. Το ίδιον και εις αυτήν την περίπτωσιν.