ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 2006.

 

Του Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

 Η Ομολογια της Μητροπολιτικης Συνοδου του 2006 ως εχει, ηταν ενας από τους απαραιτητους ορους πού εθετε ο Σεβασμιωτατος Αμφιλόχιος δια να αποδεχθη την ενωσιν της 27 Ιαν. 2019. Καλω τον Σεβασμιωτατον Αμφιλόχιον να δεχθει μίαν προσωπικην συναντησιν δια να του εξηγησω γιατι κατα την γνωμην μου, δεν ηδυνατο να τεθει, ως εχει, η εν λόγω Ομολογια εις τήν κοινην Ομολογιαν καί τόν Τομον Ενωσεως, καί εαν συν Θεω συμφωνησωμεν επί του θεματος τουτου θα προχωρησωμεν καί εις τα αλλα θεματα. Πάντοτε εις τα πλαίσια του διαλόγου εν αγαπη καί αληθεια.

Τοῦ­το ἐ­πρά­ξα­μεν, ἀ­φοῦ ἐ­λά­βο­μεν ὑ­π' ὄ­ψιν τήν κρι­σι­μό­τη­τα τῶν ᾽Εκ­κλη­σι­α­στι­κῶν πραγ­μά­των τά ὁ­ποῖ­α ἀ­παι­τοῦν ἄ­με­σον ἀν­τι­με­τώ­πι­σιν, κα­τά τό τοῦ ῾Ο­σίου Θε­ο­δώ­ρου τοῦ Στου­δί­του: «Ἐν­το­λῆ γάρ Κυ­ρί­ου μή σι­ω­πᾶν εν και­ρῶ κιν­δυ­νε­ού­σης Πίστεως. Λάλει γάρ, φη­σί, καί μή σι­ώ­πα. Ὅ­τε πε­ρί πί­στε­ως ὁ λό­γος, ούκ ἐ­στιν εἰ­πεῖν, ἐ­γώ τίς ε­ί­μί. Διά τοῦ­το κἀ­γώ ὀ τά­λας δε­δοι­κώς τό κρι­τή­ριον λα­λῶ. Οὐ­δε­μί­α αἵ­ρε­σις, τῆς εἰ­κο­νο­μα­χι­κῆς ταύ­της αἱ­ρέ­σε­ως, δει­νο­τέ­ρα. Χρι­στόν ἤρ­νη­ται, εἰς πρό­σω­πον δέ­ρει, πραγ­μα­τι­κῶς καί λο­γι­κῶς λυτ­τῶ­σα... Χρι­στια­νοί ἀ­πολ­λύ­με­θα. Προ­φθά­σω­μεν τό πρό­σω­πον Χρι­στοῦ ἐν ἐ­ξο­μο­λο­γή­σει ἀ­σπα­σώ­με­θα Χρι­στόν, ὅν δι' ἀ­θε­τή­σε­ως τῆς αὐ­τοῦ ἁ­γί­ας εἰ­κό­νος ἀρ­νο­ύ­με­θα».

Δη­λα­δή, συ­νε­κα­λέ­σα­μεν τήν Μη­τρο­πο­λι­τι­κήν Σύνοδον, ἵ­να καί δι' αὐ­τῆς δι­α­κη­ρύ­ξω­μεν το­ύς πε­ρί Πί­ο­τε­ως λό­γους, ὡς ὁ Ἅ­γιος Θε­ό­δω­ρος Στου­δί­της ἐ­δί­δα­σκεν τό­τε το­ύς ὀρ­θο­δό­ξους δι­α­κη­ρύσ­σων, ὅ­τι «ἔ­χο­μεν ἐ­ντο­λήν ἀ­πό τόν Κύριον νά μή σι­ω­πῶ­μεν, ὅ­ποι­οι καί ἄν εἴ­με­θα, δι­ό­τι ὅ­ταν πο­λε­μῆ­ται ἡ Πίστις, δέν δι­και­ο­λο­γεῖ­ται κα­νε­ίς νά λέ­γη, ἐ­γώ ποι­ός εἶ­μαι, ἤ δέν μοῦ πέ­φτει λό­γος». Καί, ὅ­πως πά­λιν ὁ ἴ­διος ἔ­λε­γεν: «Διά τοῦ­το καί ἐ­γώ ὁ δυ­στυ­χής (κα­λό­γη­ρος) φο­βο­ύ­με­νος τό κρι­τή­ριον φω­νά­ζω (καί λέ­γω ὅ­τι) ΚΑΜΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΙΡΕΣΙΣ δέν εἷ­ναι φο­βε­ρω­τέ­ρα ἀ­πό αὐ­τήν τήν Εἰ­κο­νο­μα­χι­κήν, ἡ ὁ­πο­ί­α ἔ­χει ἀρ­νη­θεῖ καί ἔ­χει βλα­σφη­μή­σει κα­τά πρό­σω­πον τόν Χρι­στόν καί τόν μα­στι­γώ­νει μέ λύσ­σα... Χρι­στια­νοί μου χα­νό­με­θα αἰ­ω­νί­ως, διά τοῦ­το ἀς προ­σφύ­γω­μεν καί ἀς προ­σπέ­σω­μεν εἰς τόν Χρι­στόν, ἀ­σπα­ζό­με­νοι μέ εὐ­λά­βειαν τήν ἁ­γί­αν εἰ­κό­να Του, τόν ὁ­ποῖ­ον ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ ὀ­σοι ἀρ­νοῦν­ται αὐ­τῆς τήν προ­σκύ­νη­σιν». (Ρ.G. 99 1321).

᾽Ι­δι­αι­τέ­ρως, ὅ­μως, ἐ­λά­βο­μεν ὑ­π’ ὄ­ψιν καί τό γε­γο­νός ὅ­τι ἡ πα­ροῦ­σα Ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή αἵ­ρε­σις τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ καί Πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ Οίκου­μενισμοῦ, ἡ ὁ­ποί­α μέ λύσ­σα κη­ρύσ­σε­ται καί δρᾶ παν­το­χό­θεν, ἀ­κό­μη καί δι' ᾽Αρ­χι­ε­ρέ­ων τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας, εἶ­ναι πο­λύ χει­ρο­τέ­ρα τῆς εἰ­κο­νο­μα­χι­κῆς, δι­ό­τι αὕ­τη ἀρ­νεῖ­ται καί κα­ταρ­γεῖ ἔρ­γω καί λό­γω τήν ΜΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΤΗΝ ΜΙΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, ΤΟΝ ΕΝΑ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΝΤΑ, ΣΤΑΥΡΩΘΕΝΤΑ καί ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ

Δι­ό­τι πράγ­μα­τι, τό σα­τα­νι­κόν κή­ρυγ­μα, κα­θ' ὅ δῆ­θεν ὅ­λαι αἱ ἀ­π' ἀρ­χῆς καί μέ­χρι σή­με­ρον σχι­σμα­τι­καί, αἱ­ρε­τι­καί, ψευ­δώ­νυ­μοι χρι­στι­α­νι­καί ἐκ­κλη­σί­αι, δη­λα­δή ὅ­λαι αἱ ὀρ­γα­νώ­σεις - πα­ρα­τά­ξεις τοῦ ᾽Αν­τι­δί­κου, με­τέ­χουν τῆς ᾽Εκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, ὡς μέ­ρη, καί εἶ­ναι ὅ­λαι τό ἴ­διον, ἀλ­λά καί τό γε­γο­νός ὅ­τι ἀ­πό τό 1924 ὁ ἴ­διος ἀν­τί­δι­κος τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του, μέ δο­λι­ώ­τε­ρον τρό­πον πο­λε­μᾶ πά­λιν τόν Χρι­στόν, ἀ­φοῦ τώ­ρα πο­λε­μᾶ τήν Ἐκ­κλη­σί­αν Του, ἐ­πι­βάλ­λει εἰς ἡ­μᾶς το­ύς ᾽Ορ­θο­δό­ξους νά δι­α­κη­ρύσ­σω­μεν τήν ὁ­μο­λο­γί­αν μας, καθ᾽ ἥν ἡ Μία ῾Α­γί­α Κα­θο­λι­κή καί ᾽Α­πο­στο­λι­κή ᾽Εκ­κλη­σί­α δέν δι­η­ρέ­θη καί δέν ἐ­ξέ­λι­πεν οὔ­τε μέ το­ύς ποι­κι­λω­νύ­μους αἱ­ρε­τι­κο­ύς ᾽Α­ρει­α­νο­ύς, Χρι­στο­μά­χους, Πνευ­μα­το­μά­χους, εἰ­κο­νο­μά­χους, Πα­πι­κο­ύς, Προ­τε­στά­ντας, Οἰ­κου­με­νι­στάς, Νε­ο­η­με­ρο­λο­γί­τας, οὔ­τε καί μέ τάς σχι­σμα­τι­κάς πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κάς πα­ρα­τά­ξεις τοῦ 1937 καί τάς προ­τε­σταν­τι­κῶ δι­κα­ί­ω προ­ελ­θο­ύ­σας ἐξ αὐ­τῆς ψευ­δο­εκ­κλη­σί­ας, ψευ­δο­συ­νό­δους καί ψευ­δαρ­χι­ε­πι­σκό­πους, οὔ­τε καί μέ τά πα­ρό­μοι­α σχί­σμα­τα τοῦ 1995 καί 2005.

῾Η λυσ­σῶ­σα ἐ­πί­θε­σις κα­τά τῆς ῾Ο­μο­λο­γί­ας - ᾽Εκ­κλη­σι­ο­λο­γί­ας τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας, ἡ ὁ­ποί­α ἤρ­χι­σεν ἀ­μέ­σως με­τά τήν, κα­τά τό 1924, ἀ­πο­τυ­χί­αν τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, νά πα­ρα­σύ­ρη ὅ­λους το­ύς ᾽Ορ­θο­δό­ξους εἰς τόν Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμόν - Οἰ­κου­με­νι­σμόν, συ­νε­χί­σθη μέ τήν ἀ­πό τό 1935 καί 1948 ἐ­πί­θε­σιν κα­τά τῆς γνη­σί­ας καί ἀ­δι­α­κό­που ᾽Α­πο­στο­λι­κῆς Δι­α­δο­χῆς τῶν Ἐ­πι­σκό­πων καί Πρε­σβυ­τέ­ρων Αὐ­τῆς, ἡ ὁ­ποί­α μυ­στι­κῶς ἐ­σκην­ο­θε­τή­θη τό 1950 ὑ­πό τοῦ πρώ­ην Φλω­ρί­νης Χρυ­σο­στό­μου καί ἐ­με­θο­δεύ­θη, πλήν ἀ­νε­πι­τυ­χῶς, ὑ­πό τῶν Φλω­ρι­νι­κῶν καί Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τῶν, διά τῆς γνω­στῆς χει­ρο­θε­σί­ας ἐν ἔ­τει 1971, καί ἐ­σκό­πει, καί πά­λιν με­τά τό 2003 σκο­πεῖ, εἰς τήν ΔΙΑΚΟΠΗΝ τῆς γνη­σί­ας καί ἀ­νο­θεύ­του Ἀ­πο­στο­λι­κῆς Δι­α­δο­χῆς τῶν ᾽Ε­πι­σκό­πων καί Πρε­σβυ­τέ­ρων, στρέ­φε­ται κα­τά τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ὁ­μο­λο­γί­ας – Ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­ας, δη­λα­δή κα­τά τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, κα­τά τοῦ Χρι­στοῦ. Κα­τα­φα­νῶς αὕ­τη εἶ­ναι ἡ ἐν ταῖς ἐ­σχά­ταις ἡ­μέ­ραις γε­νι­κή ἀ­πο­στα­σί­α, ἡ ὁ­πο­ί­α μό­νον ὡς προ­δρο­μι­κή τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου δέ­ον νά θε­ω­ρῆ­ται.