ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ''ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ'' Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

 Αγαπητοί σημερινοί ''στεφανίτες'' και ως εκ τούτου Πρώην εν Χριστώ αδελφοί,

 Δυστυχώς για εσάς, όσο και αν κανείς ψάξει στους Ιερού Κανόνες και στα παραδείγματα της δισχιλιετούς Ιστορίας της Εκκλησίας, ουδέν Ορθόδοξο παράδειγμα θα βρει σχετικά με την παραίτηση Επισκόπου. Διότι οι μηδαμινές περιπτώσεις που υπάρχουν, έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι στην ουσία είναι εκείνοι που διοικούν την Εκκλησία ενώ οι δε Επίσκοποι καλούνται να τους σέβονται και να τους τηρούν. Διαφορετικά όποιες άλλες ενέργειες χαρακτηρίζονται απολύτως δίκαια ως Κακόδοξες.

 Ως ανορθόδοξη, δηλαδή κακόδοξη πράξη μπορεί απολύτως δικαιολογημένα να χαρακτηρισθεί και αυτή η εν έτει 2003 ενέργεια εξαναγκασμού της παραιτήσεως του Αρχιεπισκόπου κ. Ανδρέου από τον Θρόνο των Αθηνών, προκειμένου τη θέση εκείνου να λάβει ο Αιρετικός και επί μακρό χρονικό διάστημα καταγγελθείς από τον κόσμο Πρώην Πειραιώς κ. Νικόλαος Μεσσιακάρης. Και από που προκύπτει το ανορθόδοξο και κακόδοξο της υπόθεσης; Διαβάστε τα παρακάτω λόγια του Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου Βλάχου και θα το καταλάβετε: 

 << Κατά καιρούς αναφύεται το θέμα της θεσπίσεως ορίου ηλικίας για τους ηλικιωμένους Αρχιερείς η ακόμη γίνεται λόγος για παραίτηση Αρχιερέως από την Μητρόπολη την οποία διαποιμαίνει. Τελευταία, μάλιστα, το θέμα αυτό ετέθη κατά οξύτερο τρόπο, που προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις. Η θέσπιση ορίου ηλικίας κατά τρόπο έμμεσο συνδέεται και με την παραίτηση των ηλικιωμένων Αρχιερέων από τον μητροπολιτικό θρόνο.

Μια τέτοια ενέργεια, δυστυχώς, γίνεται με επιπόλαιο και συνθηματολογικό τρόπο. Δυστυχώς είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν διάφορους εκβιασμούς και πιέσεις για παραιτήσεις Μητροπολιτών, καθώς επίσης Αρχιερείς που τελείωσαν την ζωή τους τελούντες σε αγανάκτηση για όσα εκβιαστικά υπέστησαν.  Μερικοί θα αντιτάξουν το επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν στην σύγχρονη εποχή με τόσες προκλήσεις και τα έντονα ποιμαντικά ενδιαφέροντα, να παραμένουν Μητροπόλεις αποίμαντες από υπέργηρους Αρχιερείς.

Πρόκειται για έναν έντονο προβληματισμό, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Εκκλησία διευθύνεται από το Κανονικό της Δίκαιο και είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε τους ιερούς Κανόνας της, για τους οποίους δώσαμε ιερή υπόσχεση προ της χειροτονίας μας ότι θα τους διαφυλάσσουμε, καθώς επίσης δεν πρέπει να παραβλέπουμε την προσφορά των πρεσβυτέρων αδελφών μας στην Εκκλησία. Επί πλέον όσοι υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις, αγνοούν την ουσία της ορθοδόξου ποιμαντικής ενός Επισκόπου και την ταυτίζουν με έναν ακτιβισμό, για τον οποίον χρειάζονται τα γνωρίσματα των νέων ανθρώπων.

Επειδή το θέμα της απομακρύνσεως ενός Αρχιερέως από τον θρόνο του αντιμετωπίσθηκε στο παρελθόν από τους ιερούς Κανόνας της Εκκλησίας, που αποτελούν το κανονικό πλαίσιο διακυβερνήσεώς της, γι' αυτό μελέτησα το θέμα. Περίληψη όλου του προβλήματος από θεολογικής και εκκλησιολογικής πλευράς συναντά κανείς στον κανονολόγο Ματθαίο Βλάσταρη. Σχετικό υλικό βρίσκει στον 10ο Κανόνα του Πέτρου Αλεξανδρείας, στην επιστολή του αγίου Κυρίλλου στον Δόμνο, στην επιστολή της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου προς την Εκκλησία της Παμφυλίας και στον 16ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Συνεκτιμώντας κανείς τα κείμενα αυτά, με τις σχετικές ερμηνείες των Κανονολόγων, μπορεί να καταλήξη στα εξής βασικά σημεία:

1. Υπάρχει στενή σχέση του Επισκόπου-Μητροπολίτου με την Επισκοπή-Μητρόπολή του και δεν νοείται Επίσκοπος άνευ Επισκοπής. Οι ιεροί Κανόνες προϋποθέτουν για μεν τον Επίσκοπο συγκεκριμένο ποίμνιο, για δε τον Πρεσβύτερο θυσιαστήριο. Εκείνος δε που παραιτείται από το ποίμνιο της πόλεως στο οποίο «επεκηρύχθη», «πως επίσκοπος κληθήσεται του λοιπού, τίνας επισκοπών;». Έτσι, ο Επίσκοπος ποιμαίνει λαό και δεν νοείται να έχη τίτλο, χωρίς ποίμνιο: «Πως δε και ιεράρχης κληθήσεται ο κλήρον μη κεκτημένος υφ' εαυτού, μήτε μην άρχων ιερωμένων;».

2. Ο Μητροπολίτης είναι ισόβιος και δεν παραιτείται η δεν απομακρύνεται από τον θρόνο του, χωρίς καταδικαστική κανονική απόφαση. «Το παραιτείσθαι τους ιερουργούντας τας εαυτών Εκκλησίας ουκ αρέσκει θεσμοίς», διότι όσοι είναι άξιοι να λειτουργούν «ουδείς ποιείσθαι παραίτησιν». Εάν είναι ανάξιοι να λειτουργούν, τότε δεν απομακρύνονται διά της παραιτήσεως, «αλλ' εκ των αποδειχθέντων κατ' αυτών εγκλημάτων», διότι εάν κανείς δεν είναι άξιος να προΐσταται του θυσιαστηρίου, τότε «μηδέ επίσκοπον λέγεσθαι». Και, φυσικά, δεν εκλέγεται νέος Μητροπολίτης σε μια Μητρόπολη, ζώντος του προηγουμένου Μητροπολίτου, ο οποίος δεν έχει καταδικασθή κανονικώς. Δεν επιτρέπεται να καθίσταται Επίσκοπος στην Εκκλησία «ης έτι ο προεστώς ζη», εκτός και εάν «αυτός εκών την επισκοπήν παραιτήσεται».

3. Ο Επίσκοπος δέχεται την αρχιερωσύνη, αλλά συγχρόνως αναλαμβάνει και το επίμοχθο έργο της επισκοπικής διακονίας και δεν νοείται να αποποιήται την διακονία αυτή. Αυτό είναι «άγνωμον» και «ουκ αν είη δίκαιον». Θεωρείται δε «άνοια» το να μπορούν οι Αρχιερείς «τας μεν επισκοπάς παραιτείσθαι, την δε ιερωσύνην και αύθις παρακατέχειν». Μάλιστα χαρακτηρίζονται «αναίσθητοι» «οι ζητούντες την λειτουργίαν, ης εθελοντί εκπεπτώκασι». Διότι «το της επισκοπής όνομα, πράγματός εστι και ενεργείας δηλωτικόν, ο δ' αποσεισάμενος εκοντί την ενέργειαν, εκπέπτωκε δηλαδή και της κλήσεως».

4. Δικαιολογείται για διαφόρους λόγους, λόγω «νόσου χαλεπής» η πατριαρχικής διακονίας, να απέχη από την Επαρχία του και πέραν των έξι μηνών. Όταν όμως ένας Επίσκοπος παραμένη μακράν της Επισκοπής του «και υπέρ του εξαμηνιαίου χρόνου» χωρίς να υπάρχουν οι λόγοι που προαναφέρθησαν, τότε «της του επισκόπου τιμής τε και αξίας αλλοτριωθήσεται παντελώς». Επομένως, ο Κανόνας επιτρέπει στους Αρχιερείς και «πλέον του ενιαυτού αποδημείν, παρά βασιλέων η πατριαρχών κατεχομένοις η δια νόσον βαρείαν κωλυομένοις».

5. Επίσκοπος που παραιτείται της προεδρίας της Επισκοπής για το μοχθηρόν και επίπονον της επισκοπικής διακονίας και κρατά την ιερωσύνη, δηλαδή την «τιμήν» και το «σέβας», δεν μπορεί να δικαιολογηθή κανονικώς. Αυτό σημαίνει ότι παραίτηση Επισκόπου από τον θρόνο του γίνεται για κανονικούς λόγους, αλλά συνδέεται απαραιτήτως και με την εγκατάλειψη της Αρχιερωσύνης. Παραιτείται, δηλαδή, από τον θρόνο, λόγω κανονικών παραπτωμάτων, και συγχρόνως στερείται και της Αρχιερωσύνης. «Ου δεκτέον απλώς την παραίτησιν, ει μη ανάξιόν τις εαυτόν της ιερωσύνης ομολογήσει. Τούτου δε αποδεδειγμένου, άμα τη παραιτήσει, και πάσης ιερατικής αξίας ο παραιτούμενος εκπεσείται». Εκείνος που παραιτείται του θρόνου, αλλά επιθυμεί να λειτουργή, το κάνει από κενοδοξία. «Το γαρ την λειτουργίαν δια κενοδοξίαν γίνεται».

 Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω εμείς ρωτάμε τους <<Επισκόπους>> και τον Θεολόγο της συγκεκριμένης παρατάξεως, δεν τα γνωρίζατε όλα αυτά όταν το 2003 αναγκάζατε τον Αρχιεπίσκοπο να παραιτηθεί; Κι αν τα γνωρίζατε, σε ποια όντως Ορθόδοξα επιχειρήματα στηρίξατε την παραίτησή του; Και επειδή οι περισσότεροι από τους ''Αρχιερείς'' της ''συνόδου'' αυτής στερούνται Θεολογικής καταρτίσεως, το ερώτημα αυτόματα απευθύνεται στον μόνο Θεολόγο της ''συνόδου'' κ. Δημήτριο Κάτσουρα. Πως, λοιπόν, εσείς κ. Κάτσουρα μπορέσατε να επιτρέψετε να συμβεί μία τοιαύτη σφόδρα παράνομη ενέργεια, μιας και όπως συνεχώς δηλώνεται, αυτό για το οποίο προσπαθείτε είναι η σωστή πορεία της Εκκλησίας;

Και για να δούμε εν συντομία όλα όσα  παραπάνω αναφέρει ο κ. Ιερόθεος, προχωράμε στην σύμπτυξη των παραγράφων του, αναφέροντας τα βασικότερα σημεία αυτών:

 2η Παράγραφος: Ο Μητροπολίτης είναι ΙΣΟΒΙΟΣ και δεν παραιτείται ή δεν απομακρύνεται από το θρόνο του.  «Το παραιτείσθαι τους ιερουργούντας τας εαυτών Εκκλησίας ουκ αρέσκει θεσμοίς», διότι όσοι είναι άξιοι να λειτουργούν «ουδείς ποιείσθαι παραίτησιν».  Και ερωτάστε κ. Κάτσουρα, ως Θεολόγος αυτό δεν το γνωρίζατε; Κι αν δεν το γνωρίζατε εσείς, τότε γιατί κατηγορήσατε τον Σεβ/το Κήρυκο, που κι εκείνος ως Θεολόγος  το γνώριζε, και απολύτως δίκαια αλλά και υποχρεώτικα απέναντι στους Ιερούς Κανόνες,  διαφώνησε με την μη τήρηση αυτών; Γιατί ποτέ δεν θελήσατε να τον ακούσετε, και μαζί με εκείνον και τους τότε άλλους δύο Μητροπολίτες, Βεροίας κ. Ταράσιο και Λαρίσης κ. Πανάρετο, ώστε να κατανοήσετε το λάθος στο οποίο προέβητε; Μήπως τελικά η κίνησή σας, τόσο προσωπικά όσο και όλης της υπόλοιπης ''συνόδου'',  δεν έγινε από απροσεξία αλλά απολύτως σκόπιμα, θέλοντας έτσι να εξυπηρετήσετε τα σχέδια που τα ξένα κέντρα και ο Παλαιοημερολογιτικός Οικουμενισμός σας είχαν εμπιστευθεί; Προσέχτε κ. Κάτσουρα, διότι οι Ιεροί Κανόνες είναι πάρα πολύ απλοί αλλά και συνάμα Ι ε ρ ό τ α τ ο ι, γι' αυτό και επαναλαμβάνουμε, ο Μητροπολίτης είναι ΙΣΟΒΙΟΣ και δεν παραιτείται, διότι η παραίτησή του δεν είναι αρεστοί στους Ιερούς Θεσμούς. Κι επιπλέον κάτι εξίσου σημαντικό. Όσοι είναι άξιοι να λειτουργούν, κανείς από αυτούς δεν μπορεί να δηλώσει παραίτηση. Και ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ανδρέας αν και παραιτημένος, εν τούτοις όμως συνέχιζε και να λειτουργεί αλλά και να λαμβάνει μέρος στις ''συνόδους''. Τώρα εδώ τι ακριβώς έχουμε; Ασέβεια; Τρελαμάρα; Τι... κ. Κάτσουρα, που εσείς για καλό τξς Εκκλησίας το επιτρέψατε και δεν διαφωνήσατε;         

 Ούτε όσα αναφέρει η τρίτη, αλλά και οι υπόλοιπες παράγραφοι τα γνωρίζατε κ. Κάτσουρα; Και πάλι όμως, όλα αυτά τα γνώριζε πολύ καλύτερα από εσάς ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος, εις του οποίου τον διωγμό από τότε έχετε πρωτοστατίσει, γιατί κ. Κάτσουρα;

 Εν ολίγοις και για να μην σας κουράζουμε περισσότερο, ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟ από τους Ιερούς Κανόνες δεν υπήρχε και δεν υπάρχει, ώστε το 2003 να επέτρεπε την ετσιθελιματική από κάποιους, γνωστούς - αγνώστους, Παραίτηση του Αρχιεπισκόπου. Τουναντίον αυτή υποκινήθηκε μόνο και μόνο ως μέσω το οποίο θα βοηθούσε στην αρχή του αφανισμού της Ορθοδοξίας. Μιας και μόνο Ορθόδοξοι δεν δύναται να χαρακτηρισθούν όσοι δέχτηκαν την αντικανονική παραίτηση του Αρχιεπισκόπου, και εις την συνέχεια εξέλεξαν και ως ''Αρχιε/πο'' κάποιον που χωρίς φόβο Θεού, δημόσια το 1975 ενώπιον της Ελληνικής Δικαιοσύνης είχε δηλώσει πως η Αποστολική του Διαδοχή έλκεται από τους Ρώσους της Διασποράς, οι οποίοι σημειοτέον ΟΥΔΕΠΟΤΕ Ορθοδόξησαν  και Όχι από τον Άγιο Πατέρα Ματθαίο. Και η ευθύνη σε όλη αυτή την προδοσία ακουμπάει και τις πλάτες των απλών πιστών της συγκεκριμένης ''συνόδου''. Διότι κατά την Εκκλησιαστική Ιστορία, οι πιστοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά επιβάλλεται να  έχουν γνώση όλων εξ' όσων συμβαίνουν στον χώρο εκείνο που τους εξασφαλίζει την σωτηρία της ψυχής τους, προκειμένου να μπορούν να κρίνουν αν εκεί που βρίσκονται αυτό μπορεί όντως να καταστεί δυνατό.