''ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ'' ΓΙΑ ΤΟΝ κ. ΣΤΟΥΡΑΪΤΗ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΟΓΙΑ.

Τόσο πολύ αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο, ώστε δεν περιγράφεται η αγάπη του. Δεν ξεχώρισε ποτέ τον δίκαιο από τον αμαρτωλό. Δεν έκανε σύγκριση ποτέ πονηρού και αγαθού. Καθώς η μέλισσα, αν βρεθεί ένας βώλος ζάχαρη ή τίποτε άλλο γλυκό πάνω σε ένα σωρό κοπριά, δεν την νοιάζει εκείνη πως είναι πάνω από την κοπριά να παραλάβει τη ζάχαρη ή οτιδήποτε άλλο είδος, από τα οποία θα κατασκευάσει κατόπιν εκείνη το μέλι. Έτσι και η αγαθότητα του Θεού. Δεν βλέπει που βρίσκεται ο άνθρωπος, στην αμαρτία ή στην αρετή. Στην καλοσύνη ή στην κακία. Βλέπει μόνο τη στιγμή εκείνη που πλησιάζει κοντά Του. Δεν σε αποστρέφεται για την πρώτη σου ζωή, αλλά σε δέχεται για την στιγμή εκείνη της επιστροφής σου. Διότι ίσως να έκλαψες τη στιγμή εκείνη, ίσως να θρήνησες, ίσως να έβαλες ένα λογισμό μετανοίας και να ζήτησες συγχώρηση από τον Θεό.

Δεν βλέπει την ακαθαρσία του ανθρώπου, βλέπει τη δική του ευσπλαγχνία βλέπει τη συμπάθεια του και νικιέται, για να ρίξει έλεος στον αμαρτωλό. Γίνεται αντανάκλαση της χάριτος. Όπως έγινε και πάνω στο Σταυρό για τον ληστή Το βλέμμα του ληστή έλκυσε τη μορφή του Χριστού μέσα στην καρδιά του. Διότι το βλέμμα εκείνο ήταν ικετευτικό, γεμάτο πόνο και μετάνοια και του είπε ένα λόγο γλυκό, που δεν ακούσθηκε γλυκύτερος σ' όλο τον κόσμο: <<Μνήσθητί μου Κύριε>>, του είπε, <<όταν έλθης εν τη βασιλεία σου>>. Θυμήσου και μένα, Χριστέ μου, ΄ταν πας στη βασιλεία σου!

Τι γλυκός λόγος! Όλα τα σιρόπια, όλα τα πανευφρόσυνα, όλα τα ευχάριστα του κόσμου τα υπερνικά ο λόγος αυτός. Αμέσως κτύπησαν αυτά μέσα στην καρδιά του Χριστού και έγινε αντανάκλαση της Χάριτος. Του απάντησε λοιπόν: <<Αλήθεια σου λέω και εγώ, ότι σήμερα θα έλθεις μαζί μου στον παράδεισο>>. Για τη μετάνοια αυτής της στιγμής που δείχνεις, ξεχνώ όλους τους όνους και τα κακουργήματα που έχεις καμωμένα. Και η ευσπλαγχνία ου με παρακινεί να σου πω αυτό τον λόγο: έλα μαζί μου στη βασιλεία μου.

Μήπως και ημείς δεν μοιάζουμε καμιά φορά με τον ληστή; Είμαστε όλο στολισμένοι με χάρες; Δεν έχουμε ακάθαρτα και αμαρτίες; Δεν μολύνουμε κάθε λίγο τις ψυχές μας; Δεν βλέπουμε τον πλησίον μας με κακία; Δεν κρίνουμε και κατακρίνουμε; Δεν οργιζόμαστε, δεν φθονούμε, δεν συκοφαντούμε; 

            

Και αναρωτιέται και η ταπεινότης μου. Μήπως, κ. Στουραΐτη, η μετάνοια των δύο επισκόπων που τόσο καιρό διώκεται, του Μακ/του κ. Παχωμίου και του Σεβ/του κ. Ευσταθίου, βρίσκεται στην στιγμή εκείνη που εσείς ίσως να μην είσασταν παρόν να την ακούσετε; Διότι όπως βλέπουμε και παραπάνω του Χριστού του φτάνει μία και μόνο στιγμή ώστε να μας συγχωρέσει κάθε αμαρτία. Μήπως δηλαδή σε ανύποπτο χρόνο προς εσάς, οι δύο αυτοί άνθρωποι, ταπεινοί Λευίτες του Ευαγγελίου του Χριστού, είπαν ένα ειλικρινές ήμαρτον'' ενώπιον του Σεβ/του κ. Κηρύκου κι εσείς δεν το ξέρετε; Διότι αν το έκαναν τότε ο Χριστός δεν ζητάει τίποτε πλέον από εκείνους. Δύναται ακόμη να ξεχάσει και την έως τώρα απλή και μόνο συμμετοχή τους εις την <<σύνοδο>> του <<αρχιεπισκόπου>> κ. Στεφάνου. Όπως επίσης και ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος αν όντως ως Επίσκοπος εργάζεται εις ''τόπον Χριστού'',τότε απαιτείται να δείξει την ίδια ευσπλαγχνίαν με Εκείνον και να τους συγχωρέσει, λέγοντάς τους πως <<από σήμερα είστε μαζί μου εις την Εκκλησία του Θεού>>. Πόσο ψιλά γράμματα μπορεί άραγε να είναι τα παραπάνω για εσάς κ. Στουραΐτη, ώστε συνεχώς κατ' έναν παράδοξο τρόπο, τόσο εσείς όσο και μερικά ακόμη άτομα, να έχετε αρχίσει πλέον να δικαιολογείτε τον ''κ. Καθηγητή'',όταν μέχρι πριν λίγους μήνες σχεδόν δεν θέλατε ούτε και το όνομά του να ακούσετε;