''ΕΣΤΩ ΔΕ ΥΜΩΝ ΤΟ ΝΑΙ, ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΥ, ΟΥ'' (ΜΑΤΘ. 5:37 - 39).

 Και ενώ αυτά αναφέρει, αγαπητοί αναγνώστες, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στο Θείον και Ιερόν αυτού Ευαγγέλιον, ένας νέος Θεολόγος, πολύ φωτισμένος και με μυστική συμπάθεια προς τον ''κ. Καθηγητή'', ο κ. Χαρίλαος Στουραΐτης, έρχεται τώρα και με τις πράξεις του και με τα λόγια του, και πηγαίνει κόντρα στην Ευαγγελική αυτή προτροπή. Ιδού το γιατί:

 Πριν δύο χρόνια ο κ. Στουραΐτης εν Συνόδω έλεγε στον Σεβ. Αμφιλόχιο: <<Σεβ/τε Αμφιλόχιε σας παρακαλώ πάρα πολύ για το καλό της Εκκλησίας δεχθείτε την ένωση και μην αντιδράτε. Απ' ότι βλέπετε όλη η Σύνοδος θέλει την ένωση και τυχόν δική σας άρνηση, δυστυχώς θα σας θέσει έναντι των υπολοίπων συνεπισκόπων σας αλλά και εμού του ελαχίστου ως Θεολόγου>>.

 Σήμερα ο αγαπητός εν Χριστώ αδελφός και Θεολόγος κ. Στουραΐτης μετά από μία Επισκοπική - Πατρική παρατήρηση που του έγινε έρχεται και λέει τα ακριβώς αντίθετα: <<Ο άγιος Λαρίσης. Ο μόνος πλέον επί της γης Ορθόδοξος Αρχιερέας>>.

Και παρά ταύτα: <<Έστω δε υμών το ναι, ναι και το ου, ου>>. 

  Τελικά πότε κ. Στουραΐτη τηρήσατε την παραπάνω Ευαγγελική προτροπή; Πριν την ένωση, όταν ζητωκραυγάζατε γι' αυτήν ή τώρα που την πολεμάτε; 

  Πρίν δύο χρόνια ο κ. Στουραΐτης σχεδόν δεν ήθελε να ακούει το όνομα του κ. Γκουτζίδη και τώρα: ''Ο κ. Καθηγητής...'' 

Και παρά ταύτα: <<Έστω δε υμών το ναι, ναι και το ου, ου>>. 

   Και μετά από τα παραπάνω, μετά την απολύτως ανειλικρινή και ασταθή στάση του, ο κ. Στουραΐτης, τολμάει και λέει πως ο Ορθόδοξος και Ευλογημένος <<Τόμος Ενώσεως>> είναι δήθεν η ''επιτομή'' του οικουμενισμού. Μήπως όμως εσείς είστε κ. Στουραΐτη η ''επιτομή'' και η έννοια της κωλοτούμπας παρά ο <<Τόμος>> η <<επιτομή του οικουμενισμού>>; Διότι και η ταπεινότης μου αν αυτή τη στιγμή αφήσω ανοικτή την πόρτα της ψυχής μου στον πονηρό, τότε το Ευαγγέλιο θα το δω  ως ''επιτομή'' του Οικουμενισμού.

   Δυστυχώς όμως δεν είστε μόνο εσείς, κ. Στουραΐτη,  που δεν τηρείτε την Ευαγγελική προτροπή, αλλά και ο μον. Θεόδωρος εκ Λαρίσης, ο υποτακτικός του Σεβ/του Αμφιλοχίου, ο οποίος το ίδιο με εσάς πράττει. Σε συζητήσεις που η ταπεινότητά μου είχε με τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα π. Θεόδωρο, εκείνος συνέχεια μου έλεγε με λύπη: <<Δυστυχώς Δημήτρη μου αυτό που βλέπω εγώ είναι πως μόνο μετά τον θάνατο του Σεβ/του Αμφιλοχίου και του Λευτέρη θα σταματήσει να μας ταλαιπωρεί το θέμα του '71>>. Και έχουμε και συνέχεια. Σε ερώτηση που εντός του Ιερού του είχα κάνει λίγες ημέρες πριν από την Ένωση, όντας τότε ακόμη προβληματισμένος, αν η Σύνοδος είναι σωστό που θα δεχθεί τον Σεβ/το Παχώμιο και τον Σεβ/το Ευστάθιο με ένα απλό συλλείτουργο, εκείνος μου είχε απαντήσει: <<Δημήτρη μου γνώριζε πως μία Σύνοδος μπορεί να λύσει και να δέσει. Επομένως φυσικά και είναι σωστή η απόφαση της Συνόδου>>.  Σε μία άλλη πάλι συζήτηση που είχα με τον μον. Θεόδωρο, όταν μαζί γυρνούσαμε από την Λάρισσα στην Αθήνα, μέσα στο αυτοκίνητο μου είχε πει: Άκουσε να δεις Δημήτρη πόσο πολύ οι Γκουτζιδαίοι έχουν αιχμαλωτίσει τον Σεβ/το. Μία μέρα που ήμουν μαζί του στο σπίτι της ''Ε'' και κάναμε Εσπερινό, ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσε η κα ''Ε'' και στην άλλη γραμμή ήταν ο Ελευθέριος. Της είπε να του δώσει τον Σεβ/το. Ο δεσπότης μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν πολύ ήρεμος. Κατόπιν όμως αφού μίλησε με τον Λευτέρη άρχισε και έτρεμε και σχεδόν δεν ήξερε που βρισκόταν. Και γιατί αυτό; Διότι ο Ελευθέριος τον πίεσε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να ξαναγράψει επιστολή στον Σεβ/το Κήρυκο. Εγώ ήμουν πολύ κοντά στο ακουστικό και άκουσα την συνομιλία. Ιδού πως είχε αυτή: <<Σεβ/τε πρέπει να γράψετε στον Κήρυκο αυτά>> ο Σεβ/τος του απάντησε: << Μα ευλογημένε ήδη του έχω γράψει πριν λίγες μέρες, πάλι θα του ξαναγράψω;>> Τότε ο Λευτέρης του είπε: <<Είστε επίσκοπος και είστε υποχρεωμένος να του ξαναγράψετε. Αν δεν το κάνετε τότε θα είστε ίδιος με εκείνους>>. Και όλα αυτά ο π. Θεόδωρος μου τα έλεγε προσθέτοντας πάντοτε στο τέλος πως είναι λάθος αυτό που είχαν αρχίσει και έκαναν στον Σεβ/ Κήρυκο.      

Και παρά ταύτα: <<Έστω δε υμών το ναι, ναι και το ου, ου>>. 

   Τι να πει κανείς; Έτσι είναι οι ομολογητές; Για κάτι τέτοιους ανθρώπους είναι μοναχά να λυπάσαι αλλά και να προσεύχεσαι ώστε να ξυπνήσουν από τον λήθαργο ή καλύτερα από την μέθη στην οποία έχουνε πέσει!!!

  ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω με πνεύμα εκδικητικότητας ή εχθρότητας προς τους εν Χριστώ αδελφούς μου, εκείνους που πριν έλεγαν άλλα και τώρα λένε πάλι άλλα. Άλλωστε εκείνοι είναι που διάλεξαν την στιγμή αυτή να υπάρχει η τρόπον τινά αυτή ''αντιπαλότητα''. Κι αφού τα πράγματα έχουν έτσι τότε κι εγώ είμαι υποχρεωμένος απέναντι στον Θεό και απέναντι στους ανθρώπους να πω όλα όσα γνωρίζω και ο καθείς ας διαλέξει ποιούς θα ακούσει.