Αγαπητοί αναγνώστες, εις τα πλαίσια ης καλύτερης αντίληψης του γεγονότος της εν έτει 2003 παρανόμου παραιτήσεως του Μακ/του Αρχιεπ/που Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ανδρέου, παραθέτουμε την ως κάτωθι επιστολή του Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κηρύκου, η οποία στις 13/26-2-2003 απεστάλη προς τον ίδιον τον Αρχιεπίσκοπον και εις αυτήν συμπεριλαμβάνονται οι Κυριώτεροι Ιεροί Κανόνες που δεν επιτρέπουν το εν λόγω γεγονός. Καλό θα ήταν η παρούσα να διαβασθεί μετά μεγάλης προσοχής, ώστε κάθε καλοπροαίρετος να καταλάβη πως η ενέργεια του παρασυνοδικού κατεστημένου εις το να παραιτήσει τον Αρχιεπίσκοπον, ήταν όχι μόνο παράνομη αλλά και άκρως καταδικαστέα υπό των Ιερών Κανόνων. Μάλιστα δε, οι Ιεροί Κανόες δια το γεγονός αυτό, όπως θα διαβάσετε και εις την συνέχειαν, επιβάλλουν αυστηρές τιμωρίες εις τους Επισκόπους εκείνους που θα κάνουν ανυπακοή εις αυτούς και θα παραιτηθούν εκ της θέσεώς των.
Ιδού η επιστολή του Σεβ/του κ. Κηρύκου:
ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Εν Κορωπίω τη 13/26-2-03
Μαρτινιανού οσιομ. Ακύλα και Πρισκίλλης Αποστ.
Α.Π. 312
ΠΡΟΣ
τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών
και Πάσης Ελλάδος κ. Ανδρέαν και τους Σεβ/τους Αρχιερείς.
Κοινοποίησις: Αιδ/τους και Παν/τους Ιερείς,
τους Ιερολογιωτάτους Διακόνους, Οσιωτάτους Μοναχούς
και Μοναχάς και τον πιστόν λαόν.
Μακαριώτατε και Σεβασμιώτατοι. Ο Χριστός είη εν τω μέσω ημών.
Εν συνεχεία της υπ' αριθμ. 311/11-12-03 (π.η.) ''ΑΝΑΦΟΡΑΣ - ΕΝΣΤΑΣΕΩΣ'' μας, η οποία αφεώρα τας βεβιασμένας, αντικανονικάς και παρανόμους εργασίας και ''αποφάσεις'' της από 5/18-2-03 συνεδριάσεως της Ιεραρχίας, και η οποία υπεβλήθη εις την εν τέλει μη πραγματοποιηθείσαν (λόγω μή απαρτίας) '' Έκτακτον Ιεραρχίαν της 11/24-2-03 δια την εκλογήν νέου Αρχιεπισκόπου'', επανερχόμενος σας γνωρίζω και τα κάτωθι:
Δεν εδέχθημεν, αλλά και δεν μας επιτρέπεται να δεχθώμεν και πάλιν την εκδηλωθείσαν ''βούλησιν'' του Μακαριωτάτου περί παραιτήσεως του, διότι δεν μας επιτρέπεται υπό των Ιερών Κανόνων, αλλά και δεν ενδείκνυται, διότι τούτο θα είναι αντίθετο προς το συμφέρον της Εκκλησίας, της ψυχής του, αλλά και το συμφέρον όλων μας. Καθ' ημάς αύτη είναι αποτέλεσμα συμπαιγνίας - συναλλαγής, την οποίαν μετήλθον οι γνωστοί παράγοντες του παρασυνοδικού κατεστημένου ως τελευταίαν πρόκλησιν δια να κηρύξουν το επιδιωκόμενον νέον τρίτον σχίσμα. Δια τούτο δεν θα επιτρέψωμεν, όσον βέβαια εξαρτάται από ημάς, και αυτήν την συμπαιγνίαν, διότι η εκδηλωθείσα ''βούλησις'' του Μακαριωτάτου περί παραιτήσεώς του, δεν προβλέπεται, ως είπομεν, και αποκλείεται υπό των Ιερών Κανόνων, αλλά και τιμωρείται. Μετά από μικράν μελέτην των σχετικών Κανόνων, η ελαχιστότης μου διεπίστωσα, ότι ουδείς Ιερός Κανών δίδει το δικαίωμα ή προβλέπει παραίτησιν Αρχιερέως, παρεκτός μόνον αν συντρέχουν λόγοι κωλυτικοί της Αρχιερωσύνης ή και ''δια εγκλήματα Κανονικά όπου έκαμεν''.
Η παραίτησις Αρχιερέως ισοδυναμεί με ''αυτοκαθαίρεσιν'', αφού ο παραιτούμενος δεν έχει πλέον καμμίαν σχέσιν με την Επισκοπήν του, ούτε δύναται να επιτελή οτιδήποτε εκ των του Αρχιερέως, όπως ακριβώς και ο καθηρημένος. Παραίτησις Αρχιερέως σημαίνει απώθησις, εγκατ΄λειψις, διάρρηξις του δεσμούμετά της αρχιερωσύνης, σημαίνει διαζευκτήριο μετά της ''Νύμφης'' Εκκλησίας(νόει της ''νύμφης'' Επισκοπής), αλλά και διάζευξις και με αυτό το ειδικό χάρισμα της Αρχιερωσύνης.
Όταν δε μία ''παραίτησις'', όπως η εκδηλθείσα υπό του Μακαριωτάτου, αποτελεί και συμπαιγνίαν προς συναλλαγήν, ευνόητον ότι αποτελεί και την εσχάτην ασέβειαν - βλασφημίαν κατά του υψίστου ειδικού χαρίσματος της Αρχιερωσύνης (νόει και την παρακαταθήκην) την οποίαν έλαβε παρά Χριστού και την οποίαν δεν δικαιούται να αποποιηθή. Οι αρχιερείς πρέπει μέχρις εσχάτης μας αναπνοής να ευλαβούμεθα και να φυλάσσωμεν την Αρχιερωσύνην μας και την Παρακαταθήκην, τας Οποίας θα παραδώσωμεν εις τον Χριστόν παρά του Οποίου τας ελάβομεν. Ταύτα δεν είναι της ιδικής μας εμπνεύσεως αλλά τα λέγουν οι θείοι και ιεροί Κανόνες και οι ερμηνευταί των:
1) Ο ΙΣΤ Κανών της Πρωτοδευτέρας αγίας Συνόδου
Ο ΙΣΤ Κανών της Α΄ και Β΄ αγίας Συνόδου προβλέπει έκπτωσιν ή παραίτησιν Επισκόπου μόνον ''δι' εγκλήματα Κανονικά και αμαρτίαν κωλυτικήν της Αρχιερωσύνης'' και τούτο μετά από αυστηράν Κανονικήν εξέτασιν ή τέλος αν ο Επίσκοπος έπεσεν εις νόσον, η οποία τον καθήλωσε εις παντελή ακινησίαν - παράλυσιν καθολικήν. Ο ερμηνευτής ιερός Νικόδημος παρατηρεί: '' Όρα δε, ότι ο παρών Κανών ειπών ανωτέρω, έξω μόνον αν θεληματικώς παραιτήση ο Επίσκοπος την Επισκοπήν του, παρακτάτω ωσάν να επιδιορθώνη τούτο, λέγει, ότι δια τα εγκλήματα πρέπει α εκβάλλεταιο Επίσκοπος από την επαρχίαν του, και όχι απλώς με θεληματικήν παραίτησιν δια ραθυμίαν, ή και απραγμοσύνην του, ει μη δια τινα, ως είπομεν, κρυπτήν και κωλυτικήν αφορμήν'', ενώ προηγουμένως ο Κανών αναγνωρίζει ως λόγον παραιτήσεως, όταν Επίσκοπος συνέχεται κι από ''νόσον χαλεπήν τε και ακινησίαν εμποιούσης παντελή'' (Πηδάλιον, σελίδα 359).
Πόσον βαρυτέρα βλασφημία είναι να παραιτήση κάποιος Αρχιερεύς εξ' αμαρτωλής σκοπιμότητος προς ιερόσυλον συναλλαγήν.
2) Επιστολή της Αγίας Γ΄ οικουμενικής Συνόδου προς την εν Παμφυλία
ευαγή Σύνοδον υπέρ Ευσταθίου του γενομένου αυτών Μητροπολίτου'' (Πηδ. σελ. 149)
Παραθέτομεν την Ερμηνεία του Ιερού Νικοδήμου: '' Ο Ευστάθιος ούτος, περί ου λέγει η παρούσα επιστολή, Επίσκοπος ήτο της Παμφυλίας, ήτις εστίν επαρχία της Αιταλείας. Πεσών δε εις τας φροντίδας και υποθέσεις της Επισκοπής, και αποκαμών δια την μικροψυχίαν και απειρίαν οπού είχε της των Επισκοπής πραγμάτων και πειρασμών, εποίησεν εγγράφως παραίτησιν, όθεν εις τον τόπον αυτού εχειροτόνησεν άλλον η εκείσε Σύνοδος. Ούτος λοιπόν μετά ταύτα ήλθεν εις την αγιαν ταύτην και Οικουμενικήν Σύνοδον μετά δακρύων ζητών, όχι την Επισκοπήν όπου παρήτησεν, αλλά το να έχη την τιμήνκαι το όνομα του Επισκόπου. Η δε Σύνοδος συναλγήσασα, και συμπονέσασα τούτον, τούτο μεν δια το γήρας αυτού και τα δάκρυα, και την αποξένωσιν της πατρίδος, και των πατρικών αυτού οίκων, εξαιρέτως δε, και μάλιστα, δια τι, όχι δια τινα κακίαν του καθαιρεθείς παρητήσατο, όχι δια την αμέλειάν του, και ραθυμίαν (δι' ότι ταύτα ήθελαν ακολουθήσει, βεβαιότατα δεν ήθελε του ελεήσει ποτέ η Σύνοδος, ουδέ ψιλόν το όνομα του Επισκόπου ήθελε δώσει εις αυτόν), αλλά δια την μικροψυχίαν του και ανεπιτηδειότητα εις τα πράγματα, ώστε να έχη και το όνομα του Επισκόπου, ήγουν το να λέγεται Επίσκοπος, και την τιμήν, ήγουν το να συγκάθηται με τους Επισκόπους, και την κοινωνίαν, ήγουν το να συμμεταλαμβάνη, και να συλλειτουργή, και να συγχειροτονήμετά Επισκόπων, όχι όμως αυτός από λόγου του, αλλά με την άδειαν και επιτροπήν του και η Σύνοδος, πως, ότι άλλο στοχασθούν καλλίτερον και ανώτερον δια να δώσουν εις τον Ευστάθιο, ή τώρα ή μετά ταύτα, θέλει αρέσει τούτο και εις αυτήν. Τούτο δε δεν είναι άλλο, καθώς ερμηνεύει ο ανώνυμος εξηγητής, πάρεξ το να τον καταστήσουν Επίσκοπον εις καμμίαν σχολάζουσαν επαρχίαν'' (Αυτόθι σελ 178).
Ιδιαίτερα διαφωτιστικαί είναι αι κατωτέρω παρατηρήσεις και τα ερμηνευτικά σχόλια επί του ανωτέρω κειμένου, τα οποία σημειώνονται εις το Πηδάλιον: ''Πολλοί εκ της επιστολής ταύτης συμπεραίνουσι ότι δίδεται άδεια εις τους Αρχιερείς να παραιτούσι μεν τας ιδίας επαρχίας των, να κρατούσι δε την τιμήν και ενέργειαν της Αρχιερωσύνης. Πλανώνται όμως οι τοιούτοι. Μάλλον γαρ όλον το εναντίον εξ αυτής συνάγεται, κατά τε τον Ζωναράν, Βαλσαμώνα και Βλάσταρην... Γράφει δε και ο Μέγας Αθανάσιος εν τη προς Δρακόντιον επιστολή. '' Ο Επίσκοπος πρίν μεν κατασταθή Επίσκοπος ζη δια τον εαυτόν του, αφ' ου δε κατασταθή, δεν ζη πλέον δια το εαυτόν του, αλλά δια τους χριστιανούς εκείνους δια τους οποίους κατεστάθη... '' Το γαρ Επίσκοπος όνομα δεν είναι απολελυμένον, αλλά αναφορικόν και σχετικόν. Επισκοπής γαρ εστίν Επίσκοπος. Ο δε παραιτησάμενος την Επισκοπήν, φανερόν, ότι ουδέ Επίσκοπος πρέπει να ονομάζεται, κατά τον Βλάσταρην και Ζωναράν. Ει δε το όνομα του Επισκόπου δεν πρέπει να έχη, πολλώ μάλλον ουδέ την τιμήν, ουδέ την ενέργειαν του Επισκόπου... Αλλά τί λέγω, ότι οι παραιτούντες πρέπει να μη λαμβάνωσι την τιμήν και την ψήφον του Επισκόπου; Αυτοί πρέπει ακόμη και να αφορίζωνται, ανίσως δεν καταδέχωνται την προστασίαν του Ποιμνίου... Και δια να συμπεράνω το παν της υποσημειώσεως ταύτης, καμμία άλλη αιτία δεν είναι ούτε λέγεται εύλογος εις το να παραιτήση ο Αρχιερεύς την Επαρχίαν του, έξω μόνον αύτη (σ.σ. εκτός από αυτήν), ανίσως δηλαδή πέση εις εγκλήματα εμποδίζοντα την αρχιερωσύνην ή κρυπτά και ανεξήλεγκτα, μόνω δε Πνευματικώ Πατρί εξομολογηθέντα, ή φανερά μεν όντα, δια ταύτα δε δεν καθαιρεθεί από την Σύνοδον. Τότε γαρ ελεγχόμενος ο Αρχιερεύς υπό της οικείας συνειδήσεως, ευλόγως δύναται να παραιτήση και την αρχιερωσύνην εν ταυτώ, και ουδείς δύναται κωλύσαι αυτόν. Ο τοιούτος και μοναχός γενέσθαι ου κωλύεται''.
Κατόπιν των ανωτέρω ίσως ευρεθή τις να θέση το ερώτημα: Σεις κατηγορείτε τον Μακαριώτατο δι' αντικανότητας, παραλείψεις επι θεμάτων Πίστεως και Ομολογίας κλπ, πως τώρα δεν δέχεσθε την παραίτησί του; Η απάντησίς μας είναι σαφής. Ο Μακαριώτατος δεν ελέγχεται δια τι κωλυτικόν της Αρχιερωσύνης παράπτωμα, το οποίον θα επέβαλε την παραίτησίν του, τα δε ''Κανονικά εγκλήματα'', δια τα οποία ομιλούν οι Κανόνες, ή τας παραλείψεις επί θεμάτων Πίστεως και Ομολογίας, κλπ. δεν τα επικαλείται ο Μακαριώτατος, αλλά και τα θεωρεί ως συκοφαντίας. Άλλωστε δι' αυτά δεν καταγγέλλεται μόνον ο Μακαριώτατος, αλλά και η πλειοψηφία των Αρχιερέων. Δια τούτο επιβάλλεται να εξετασθούν όσα ημείς εισηγούμεθα και καταγγέλλομεν. Επομένως θεωρούμε αδιανόητον την παραίτησίν του, δι ους λόγους προείπομεν, αλλά και διότι υπό την Προεδρίαν του πρέπει οπωσδήποτε να εξετασθούν όλα τα εκκρεμούντα θέματα, δια να έλθη επί των ημερών του η αγάπη, η ειρήνη και στερεωθή η ενότητα εν τη μιά Πίστει και Ομολογία. Άλλωστε η προσωπικότης του και η πολυετής προσφορά του εις τον αγώνα της Ορθοδοξίας θέλουμε να αποτελή μέχρι τέλους εγγύησιν ενότητος και ειρήνης εν τη Εκκλησία.
3) Ο Γ΄ Κανών του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας (πηδάλιον, σελ. 690).
Παραθέτομεν τον Ιερόν Κανόνα: ''Τους δε της παραιτήσεως λιβέλλους, ου κατά προαίρεσιν οικείαν, αλλ' ως εξ ανάγκης και φόβου, και της τινών απειλής επιδούναι φησι. Και ετέρως δε, πράγμα εστίν, ούτε τοις της Εκκλησίας αρέσκον θεσμοίς, λιβέλλους παραιτήσεων προσάγειν τινάς των Ιερουργών. Ει γαρ εισίν άξιοι του λειτουργείν, έστωσαν εν τούτω. Ει δε ανάξιοι, μή από παραιτήσεως εξίτωσαν, κατεγνωσμένοι δε μάλλον επί πράγμασιν, ων αν τις πολλήν ποιήσαιτο την καταβοήν, ως έξω τρεχόντων πάσης ακολουθίας''. Και κατά την ερμηνείαν του Κανόνος: ''Ο προρρηθείς Επίσκοπος Πέτρος φαίνεται ότι έδωκε και παραίτησιν έγγραφον, ότι παραιτείται την Επαρχίαν του. Περί τούτου ουν ο παρών Κανών λέγει, ότι την τοιαύτην παραίτησιν δεν έδωκεν αυτός θεληματικώς και με την ιδικήν του προαίρεσιν, ως ομολογεί, αλλ' εξ' ανάγκης, από φόβους και φοβερισμούς τινών, οπού του έκαμναν να τον κακοποιήσουν. Έπειτα δε και αν τυχόν θεληματικώς, έδωκε την τοιαύτην παραίτησιν, όμως το να δίδουν τινές Επίσκοποι εγγράφους παραιτήσεις, ότι παραιτούνται τας Επισκοπάς και επαρχίας των, τούτο δεν είναι αρεστόν εις τους Κανόνας της Εκκλησίας, ταυτόν ειπείν, ότι είναι παρά Κανόνας και άτοπον. Διότι, ει μεν οι Επίσκοποι αυτοί είναι άξιοι να έχουν την Αρχιερωσύνην, ας μένουσιν εις αυτήν και ας μη παραιτούνται, όχι και είναι ανάξιοι, ας μη ευγαίνουν από τας επαρχίας των, ως τάχα παραιτούμενοι, αλλά μάλλον ως κατακεκριμένοι δια άτοπα οπού έκαμαν, τα οποία ήθελε κατηγορήσει μεγάλως τινάς, ως έξω όντα πάσης κολουθίας των Ιερών Κανόνων, ήτοι ως πάντη παράνομα και ακανόνιστα (ει δε ταύτα ήθελε κατηγορήσει τινάς, πρόδηλον ότι ως φανερώς πραχθέντα, και ως εγγνωσμένα εις αυτόν, και μαρτυρούμενα παρ' άλλων, ήθελε να κατηγορήσει. Ουδείς γαρ τα άγνωστα και κρύφια κατηγορεί) Ει δε τούτο, έπεται ξ αντιδιαστολής, ότι δύναται ο Επίσκοπος να παραιτήται και χωρίς να κακριθή φανερά. Όταν, δηλαδή, η πρό της Αρχιερωσύνης, ή και μετά την Αρχιερωσύνην ήθελε πράξει κρυφίως κανέν αμάρτημα κωλυτικόν και καθαιρετικόν της Αρχιερωσύνης, το οποίον εξομολογηθείς εις Πνευματικόν Πατέρα, και ελεγχόμενος υπό της συνειδήσεως, ομού με την Ιεροπραξίαν της Αρχιερωσύνης, παραιτείται και την Επισκοπήν''.
4) Περί Κανονικής τάξεως
Προηγουμένως ο ίδιος Πατήρ εις τον Α΄ αυτού Κανόνα, ήτοι εις ''την προς Δόμνον Κανονικήν επιστολήν'' (Πατριάρχην Αντιοχείας) ιδού τι κανονίζει: ''... Κάθε πράγμα εκκλησιαστικόν όταν γίνεται κατά την ευταξίαν των Ιερών Κανόνων, όχι μόνον δεν προξενεί εις ημάς τους ιερωμένους καμμίαν ταραχήν και δυσφημίαν, αλλά μάλιστα και επαίνους από τους φρονίμους και διακριτικούς. Ποίος γαρ δεν επαινεί την αφιλοπρόσωπον και δικαίαν απόφασιν ή πως δεν είναι έξω από κάθε επίπληξιν και κατηγορίαν η ορθή και νόμιμος (Κανονική) κρίσις, και γεμάτη από κάθε ευφημίαν και έπαινον''; (Πηδάλιον σελ. 688). Και συνεχίζων ο Ιερός Πατήρ την Κανονικήν επιστολήν του προς τον Πατριάρχην Αντιοχείας Δόμνον, ο οποίος ωδήγησεν εις παραίτησιν τον Επίσκοπον Πέτρον, λέγει:''... Συ μεν ονομάζεις Επίσκοπον τον ευλαβέστατον Πέτρον, αυτός δε εξ εναντίας, ερχόμενος εις ημάς, κλαίει και οδύρεται λέγων, ότι αδίκως και παραλόγως εξώσθη παρά σου από την δοθείσαν Επισκοπήν του. Ήτο δε πρέπον ή να έχη και το όνομα της Επισκοπής, και το πράγμα, ήτοι την Επισκοπήν, ή αν δεν ήτο άξιος να έχη την Επισκοπήν και την Αρχιερωσύνην, ουδέ με το όνομα του Επισκόπου να τιμάται, καθώς δηλαδή εσύ τον ονομάζεις. Ο γαρ Επίσκοπος επισκοπής λέγεται και είναι Επίσκοπος, και όχι μόνον και καθ' εαυτό με το να ήναι τα δύω ταύτα νόματα του Επισκόπου και της Επισκοπής ένα με το άλλο συνδεδεμένα και σχετικά. Ει δε και ίσως ήθελε σου φανή σκληρόν και αφιλάδελφον τουτ' οπού λέγω, το να μη λέγεται δηλονότι Επίσκοπος, αν δεν έχη και την Επισκοπήν, όμως τη αληθεία δεν είναι σκληρόν. (Πηδάλιον, σελ. 688).
Μακαριώτατε και Σεβασμιώτατοι.
Όπως εγράψαμεν και εις το προηγούμενον έγγραφόν μας, δεν διανοούμεθα να δεχθώμεν την ''παραίτησιν'' αυτήν, διότι δεν μας επιτρέπεται υπό των Ιερών Κανόνων, αλλά και δεν ενδείκνυται, ως καταφανώς εφάρματος, και ως αποτέλεσμα της από μακρού προμελετημένης και συμπεφωνημένης ''συμπαιγνίας'' προς ''συναλλαγήν'', της οποίας τελικός σκοπός είναι η συνέχισις υπό των παραγόντων του παρασυνοδικού κατεστημένου της Εκκλησιαστικής Συνοδικής κρίσεως, που δημιούργησαν ούτοι στα πλαίσια του Παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού. Προσέτι από έτους υπάρχει και η ρητή δήλωσις από παράγοντα του περιβάλλοντος του Μακαριωτάτου, κατά την οποίαν: ''Ο Σεβ/τος Πειραιώς αρνείται να χειροτονηθούν οι αδελφοί Τσακίρογλου, αλλά θα πείσουμε τον Μακαριώτατο να παραιτηθή από την Αρχιεπισκοπή, δια να αναλάβη ο Σεβ/τος Πειραιώς και να δεχθή να γίνουν οι χειροτονίες''.
Σταματά ο νούς μου, όταν συνειδητοποιώ, ότι η ''παραίτησις'' του Μακαριωτάτου ομοιάζει ως να ''πωλεί' την ''Νύμφην'' του Αρχιεπισκοπήν, αλλά και την Αρχιερωσύνην του, προς συναλλαγήν, ήτοι δια να χειροτονηθούν υπό του ''διαδόχου'' του εις Αρχιερείς οι αδελφοί Τσακίρογλου, γεγονός το οποίον ηρνείτο από το 1995 ο Σεβ/τος Πειραιώς. Διατί άραγε ηρνείτο επί τόσα έτη ο Σεβ/τος Πειραιώς αυτάς τας χειροτονίας; Έχει το σθένος να το δηλώση και να είπη ποίοι είναι οι λόγοι της αρνήσεώς του και αν είναι ένας ή περισσότεροι;
Αν αυτή η ΑΜΑΡΤΙΑ και ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ δεν διακοπή και δεν επιδειχθή μετάνοια, φοβούμεθα ότι αυτή θα είναι και η αιτία του τρίτου σχίσματος, το οποίον από ετών έχουν ως σκοπόν το παρασυνοδικόν κατεστημένον και ταξένα Κέντρα.
Ελάχιστος αδελφός και συλλειτουργός
+ Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Κήρυκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου