ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΔΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

  ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ 

ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΙΝ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΣ, ΒΛΑΣΦΗΜΩΣ ΚΑΙ

ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ΦΡΟΝΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΟΥΝΤΩΝ ΩΣ ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ 

ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΝ

  Η διακοπή κοινωνίας και της μνημονεύσεως του ονόματος αιρετικών, βλασφήμων και ιεροσύλων Επισκόπων, εφ' όσον υπάρχουν λόγοι Πίστεως, αποτελεί πατερική εντολή και μέτρο ασφαλείας δια την παραμονήν μας στην αληθινή Εκκλησία. Η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας και του μνημοσύνου, θεολογικά εξεταζομένη περιέχει αφ' ενός την διαμαρτυρία προς τον μη ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας και αφ' ετέρου σύνταξι με τους αγίους, την ορθόδοξον παράδοσιν, της Εκκλησία του Χριστού. Η μνημόνευσις του αιρετικά φρονούντος και μη ορθοτομούντος τον λόγον της αληθείας Επισκόπου κατατάσσει τον μνημονεύοντα εις την ιδίαν θέσιν με τον μνημονευόμενον. Επ' αυτής της θεολογικήςβάσεως εκινήθησαν και ενήργησαν οι Πατέρες μας, όταν οι Επίσκοποι εφρόνουν αιρετικά, έστω και αν ήσαν αυτοί Πατριάρχαι, ή Αρχιεπίσκοποι. Ας ίδωμεν τινά παραδείγματα.

Η στάσις του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού έναντι των

λατινοφρόνων της εποχής του. Η Ομολογία του ολίγον πρό της 

προς Κύριον εκδημίας του

''Βούλομαι πλατύτερον την εμήν γνώμην ειπείν, ειπέρ ποτέ και νυν εν τω εγγίζειν την τελευτήν μου, ίνα σύμφωνος ω εμαυτώ απ' αρχής μέχρι τέλους, και μη δόξω τισίν ότα άλλα μεν έλεγον, άλλα δε έκρυπτον εν τη διανοία, α εικός ην ελεγχθήναι τη ώρα ταύτη της εμής αναλύσεως. Λέγω δε περί του Πατριάρχου, μήπω δόξη αυτώ προφάσει τάχα τιμάν της προς εμέ εν τη κηδεία του ταπεινού μου τούτου σώματος, ή και εν τοις μνημοσύνοις μου στειλαί τινας των αρχιερέων αυτού, ή άλλως των κοινωνούντων αυτώ τινά συνεύξασθαι, ή συμφορέσαι τοις εξ ημετέρου μέρους ιερεύσι τοις προς τα τοιαύτα παρακληθείσι δοξάση ως οιωδήποτε τρόπω προσιέναι καν εν τω κρυπτώ την αυτού κοινωνίαν. Και ίνα μή η σιωπή μου συγκατάβασιν τινά υπονοήσαι παρέξη τοις μή καλώς και εις βάθος ειδόσι τον εμόν σκοπόν, λέγω και διαμαρτύρομαι ενώπιον των παρατυχόντων πολλών και αξιολόγων ανδρών, ως ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού ή των μετ' αυτού κοινωνίαν, το παράπαν ουδαμώς ούτε επί της ζωής μου, ούτε μετά θάνατον, ώσπερ ούτε γεγονυίαν, ένωσιν, και τα Δόγματα τα Λατινικά, άπερ εδέξατο αυτός και οι μετ' αυτού, και υπέρ του διαφενδεύειν ταύτα, και την προστασίαν ταύτην εμνηστεύσατε και καταστροφή των ορθών δογμάτων της Εκκλησίας. Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιίσταμαι τούτου και των τοιούτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις πατράσι και θεολόγοις της Εκκλησίας ώσπερ αυ πείθομαι τους σντιθεμένους τούτοις αποδΐιστασθαι της αληθείας και των μακαρίων της Εκκλησίας διδασκάλων. Και δια τούτο λέγω ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην κεχωρισμένος απ' αυτών, ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου, και έτι και μετά την εμήν αποβίωσιν. Και εξορμών εντέλλομαι, ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση η εν τη εμή κηδεία, η εν τοις μνημοσύνοις μου. Αλλ' ουδέ άλλου τινός των τούτου μέρους ημών ώστε συμφορεύειν επιχειρήσαι, και συλλειτουργείν τοις ημετέροις. Τούτο γαρ εστί το ''τα άμικταμίγνυσθαι''. Δει γαρ παντάπασιν εκείνους είναι κεχωρισμένους ημών, μέχρις αν δω ο Θεός την καλήν διόρθωσιν και ειρήνην της Εκκλησίας αυτού'' (Π.Η. Νιηξε, 160, σελ. 536, 537). 

  Ακολουθεί η μετάφρασις:

  Θέλω να πω την γνώμη μου, ώστε να γίνη ευρέως γνωστή, γι' αυτά που είναι φυσικό να υποστούν έλεγχο την ώρα αυτή της μολογίας μου και μάλιστα τώρα που πλησιάζει το τέλος μου, για να είμαι σύμφωνος από την αρχή μέχρι το τέλος με τον εαυτό μου και να μη φανώ σε κάποιους ότι άλλα έλεγα απ' την μιά μεριά, ενώ άλλα έκρυβα στο μυαλό μου απ' την άλλη. Και λέω λοιπόν για τον Πατριάρχη μή τυχόν αποφασίσει με κάποια πρόφαση να τιμήσει τάχα την κηδεία του ταπεινού αυτού σώματος μου, ή να στείλει στα μνημόσυνά μου μου κάποιους απ' τους αρχιερείς του, ή απ' τον κλήρο του, ή να συμπροσευχηθεί κάποιος απ' αυτούς που συμφωνούν μαζί του, ή να συμπράξει με τους δικούς μας ιερείς, όσον αφορά τις παρακλήσεις, ώστε να φανεί με οποιοδήποτε τρόπο ότι θα μπορούσε να προσεγγίσει στα κρυφά την κοινωνία μαζί του. Και μιλώ επίσης για να μην υπονοήσει κανείς απ' αυτούς που δεν γνωρίζουν καλά και σε βάθος την πρόθεσή μου, ότι η σιωπή μου φανερώνει κάποια συγκατάβαση. Και μιλάω και διαμαρτύρομαι, μπροστά σ' αυτούς τους πολλούς και αξιόλους άνδρες που παρευρίσκονται, ότι ούτε θέλω ούτε δέχομαι την ένωση μ' αυτόν ή με τους δικούς του, ούτε όσο ζω, ούτε μετά το θάνατό μου. Όπως δεν δέχομαι και την ένωση που έγινε και τα λατινικά δόγματα, τα οποία αυτός και οι ακόλουθοί του τα δέχθηκαν και τάνθηκαν υπέρ αυτών, και όλη αυτή την στάσι (την υπεράσπισι των λατινικών δογμάτων) την έκαμε για να φέρει την καταστροφή των ορθων δογμάτων της Εκκλησίας. Επειδή είμαι εντελώς πεπεισμένος, ότι όσον απομακρύνομαι από αυτόν και τους δικούς του, πλησιάζω τον Θεό και όλους τους πιστούς και Αγίους Πατέρες. Και ότι όπως χωρίζομαι απ' αυτούς, έτσι ενώνομαι με την αλήθεια και τους Αγίους Πατέρες τους θεολόγους της Εκκλησίας. Εάν πάλιν υπακούω σ' αυτούς που προκάλεσαν αυτές τις καταστάσεις, απομακρύνομαι απ' την αλήθεια και από τους μακαρίους διδασκάλους της Εκκλησίας. Και γι' αυτό λέγω ότι, όπως σε όλη μου την ζωή ήμουν διαχωρισμένος απ' αυτούς, έτσι θα είμαι και τον καιρό της ''εξόδου'' μου και μετά το θάνατό μου. Και καθώς φεύγω, δίνω την εντολή κανείς απ' αυτούς να μη πλησιάσει είτε στην κηδεία μου, είτε στα μνημόσυνά μου. Αλλά και κανένας άλλος απ' αυτούς που είναι με το μέρος του Πατριάρχη να επιχειρήσει να συμφορέση (να φορέσει τα άμφιά του) και να συλλειτουργήσει με τους δικούς μας. Διότι αυτό είναι που λένε να μη αναμειγνύονται τα άμεικτα. Διότι πρέπει όλοι εκείνοι να είναι διαχωρισμένοι από εμάς μέχρι που ο Θεός θα φέρει την σωστή διόρθωσι και την ειρήνη στην Εκκλησία Του. 

  Με την θαυμασίαν αυτήν ομολογίαν του, την οποίαν έκανε ολίγον προ της τελευτής του, ο άγιος Μάρκος δηλώνει ότι αποστρέφεται την εκκλησιαστική κοινωνία του λατινόφρονος Πατριάρχου και των κοινωνούντων μετ' αυτού και τους παραγγέλλει ούτε στο μνημόσυνό του να μη συμπροσευχηθούν. Ομολογεί ότι όσον απομακρύνεται από τους Λατινόφρονεςαρχιερείς, τόσο πλησιάζει τον Θεό και όσο πείθεται σ' αυτούς, τόσο απομακρύνεται από την αλήθεια.

Οι αγιορείται Πατέρες απευθυνόμενοι προς τον λατινοφρονήσαντα 

Πατριάρχη Βέκκο γράφουν:

  Οι αγιορείται απευθυνόμενοι προς τον επί Βέκκου Λατινόφρονα Βασιλέα του γράφουν:''Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει μεθ' εαυτού, χαίρειν αυτώ μή λέγετε και εις οικίαν μη λαμβάνετε. Ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν, κοικωκεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς (Β Ιω. 10) Ει δε απλώς εν οδώ χαίρειν αυτώ κυλωόμεθα λέγειν, εις το εισάγειν εις οικίαν κοινήν ειργόμεθα πως ουκ εν οικία, αλλ' εν ναώ Θεού, αλλ' εν αυτοίς τοις αδύτοις επί της μυστικής και ρικτής τραπέζης του Υιού του Θεού αθύτως σφαγιαζομένου. Ει γαρ το απλώς χαίρειν ειπέιν, κοινωνίαν δίδωσι τοις έργοις τοις πονηροίς, πόσον η διάτορος αυτού μνημοσύνη και ταύτα Αυτών των μυστηρίων φρικτών προκειμένων. Ει δε ο προκείμενος αυτός έστιν η αυτοαλήθεια, πως αν το μέγα τούτο ψεύδος δέχηται εικάζειν εικός, το συντάττειν αυτόν ως Ορθόδοξον Πατριάρχην μεταξύ των λοιπών ορθοδόξων Πατριαρχών, εν καιρώ φρικτών μυστηρίων, σκηνικώς παίζομεν. Και πως ταύτα (την μνημόνευσιν αιρετικού) ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύοντας τα θεία, τούτους ηγήσεται. '' Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία την επί των αδύτων αναφοράν του ονόματος του Αρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο. Γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της θείας λειτουργίας, ότι αναφέρει ο ιερουργών το του αρχιερέως όνομα, δεικνύων και την προς το υπερέχον υποταγήν, και ότι κοινωνός αυτού και Πίστεως και των θείων Μυστηρίων διάδοχος'' (Επιστολή αγιορειτών προς τον Λατινόφρονα Βασιλέα).

  Στην δογματική αυτή επιστολή οι πατέρες διακηρύττουν ότι η μνημόνευσις μή ορθοδόξου Επισκόπου ευτελίζει και ταπεινώνει το μυστήριο, υποβαθμίζοντας αυτό σε απλή σκηνική παράστασι και ο ιερουργός γίνεται κάπηλος (έμπορος) των θείων και συγκοινωνός με την πίστι του μνημονευομένου Επισκόπου.

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης δια τους μοιχειανιστάς της

εποχής του γράφει:

 ''Τω πρεσβυτέρω και ηγουμένωκαλώς απεκρίθης, ειρχθήναι της λειτουργίας τους νυνίχειροτονηθέντας υπό του ευρεθέντος, λέγοντος ότι κακώς εγένετο η σύνοδος, και απολώλαμεν. Διατί γαρ ομολογών ου φεύγει την απώλειαν, διαστέλλων εαυτόν της αιρέσεως, ίνα μένη παρά Θεώ επίσκοπος; και εισίν αυτού δεκταί αι χειροτονίαι υτίκα. Η δια της προκειμένης της αιρέσεως, εις χειροτονίαν ο ηγούμενος προήγαγε τους αδελφούς αιρετικήν; Αν ουν ο χειροτονήσας ώρθωσεν, ην αυτοίς ευθύς ιερουργείν. Όντος δε εν τη αιρέσει δια το αναφέρειν αυτόν αιρετικόν, καν το φρόνημα λέγει έχειν υγιές. Ουχ οιόν τε ους χειροτονεί τη αληθεία είναι λειτουργούς Θεού. Ει δε πνεύμα ζήλον Θεού ανήψεν εν τω Καθηγουμένω, και προθυμείται ομολογίας στέφανον αναδήσασθαι. Μηδέ λειτουργείτω εν τη υπ' αυτού ενθρονισθείση εκκλησία. Μήτε αναφερέτω αυτόν ως επίσκοπον. Και μακάριος ούτος, πολλών και άλλων παράδειγμα σωτηρίας γενόμενος''. (Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου Έλλην. Πατρολ.99, 1056Δ)

  Εις αυτό το κείμενον ο όσιος και ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης απαγορεύει ρητως την μνημόνευσι των μοιχειανών Επισκόπων της εποχής του και μάλιστα δηλώνει ότι μολύνεται η θεία λειτουργία με την αναφορά του αιρετικού Επισκόπου. Επίσης δηλώνει ότι ι χειροτονίες τις οποίες ετέλεσε ο αιρετικός Επίσκοπος δεν είναι έγκυρες.

  ''Γνωστόν δε πάσιν ότι νυν αίρεσις εν τη καθ' ημάς Εκκλησία κατακρατούσα των Μοιχιανών εστι. Φείσαι τοίνυν της τιμίας σου ψυχής μετά των αδελφών και της κεφαλής. Έφης δε μοι, ότι δέδοικας ειπείν τω πρεσβυτέρω σου, μη αναφέρειν τον αιρεσιάρχην. Και τί περί τούτου ειπείν σοι το παρόν, ου καθορώ. Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων'' (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης Ελλην., 99, 1669Α).

  Αλλά και ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας συνιστά να φεύγωμεν την κοινωνίαν μετά των αιρετικώς φρονούντων και διαστρεφόντων την αλήθεια.

  ''Ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα τούτοις και της κοινωνίας προσήκει φεύγειν'' (Μ. Αθανασίου, Προς Μοναχούς ΒΕΠΕΣ 33,182)

  Εδώ ο Μέγας Αθανάσιοςσυνοψίζοντας την περί Εκκλησιαστικής κοινωνίας Ορθόδοξον Παράδοσιν λέγει ότι πρέπει να φεύγωμεν μακρυά από κάθε εκκλησιαστικήν κοινωνίαν από αυτούς οι οποίοι έχουν διεστραμμένο φρόνημα.