ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ
Θ' ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ
Βρήκε επιτέλους τη λύση στο πρόβλημα του ο πλούσιος κτηματίας, έστυψε το μυαλό του, νύχτες ολόκληρες έμεινε άγρυπνος. Και τώρα, μετά από τόσους υπολογισμούς, αφήνει κάτω το μολύβι. Ένας αναστεναγμός ανακουφίσεως βγαίνει από μέσα του. <<Αυτό θα κάνω μονολογεί, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω πολύ πιο μεγάλες. Θα συγκεντρώσω εκεί τα αγαθά μου, και θα περάσω ξένοιαστα και χαρούμενα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου.
Πόσο έπεσε έξω στους υπολογισμούς του ο δυστυχής. Την ίδια στιγμή που πίστεψε πως βρήκε την λύση, όλα γκρεμίζονται! Η φωνή του Θεού, τον προσγειώνει στην πραγματικότητα και μένει άναυδος. <<Άφρον, (άμυαλε και ανόητε) αυτήν την νύκτα ζητούν χωρίς άλλο να πάρουν την ψυχή σου. Αυτά που ετοίμασες τίνος θα είναι και ποιος θα τα κληρονομήσει;>>
Ο άφρων πλούσιος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής είναι τύπος πολύ συνηθισμένος στα χρόνια μας! Είναι εκείνος που περιορίζει τα όνειρα και τις προσδοκίες του στα λίγα χρόνια της επίγειας ζωής. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτε περισσότερο. Οι βιοτικές μέριμνες είναι το καθημερινό του πρόβλημα και σ' αυτές εξαντλείται όλος ο δυναμισμός του. Αιχμάλωτος από το παθος της υλικής προόδου, να δημιουργήσει όσο γίνεται μεγαλύτερη περιουσία, ο σημερινός άνθρωπος δεν σκέφτεται ότι το ταξίδι του Θανάτου θα το κάνει χωρίς αποσκευές, χωρίς καταθέσεις και βιβλιάρια, χωρίς περιουσιακά στοιχεία, χωρίς τα υλικά αγαθά τα οποία ίδρωσε να αποκτήσει.
Και το πιο θλιβερό είναι ότι το πνεύμα αυτό το υλιστικό, το κληροδοτούμε και στα παιδιά μας. Τα κάνουμε υλιστές και συμφεροντολόγους, απομακρύνοντάς τα από ιδέες, αξίες και ιδανικά. Το ερώτημα που βασανίζει τους νέους σήμερα δεν είναι <<τι θα προσφέρω>> αλλά το <<πόσα θα παίρνω>>. Έτσι και κείνα, μαζί με μας περιορίζουν τα όνειρα τους, στο τι θα φάνε, τι θα πιούνε, πως θα κάνουν χρήματα και πως θα περνούν όσο γίνεται πιο καλά χωρίς κούραση και στενοχώριες. Και ακόμη το πιο θλιβερό είναι ότι για να πετύχουμε όλα αυτά χρειάζεται να γίνουν συμβιβασμοί ένοχοι με την συνείδησή μας, ανέντιμοι ελιγμοί, ύποπτες συνεννοήσεις, σκοτεινές συναλλαγές και αν χρειασθεί να πατήσουμε πάνω σε πτώματα, να γίνουμε <<ατσίδες>> για να εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντά μας.
Έρχεται όμως η ώρα να εγκαταλείψουμε τα γήινα. Είτε το θέλουμε είτε όχι αργά η γρήγορα θα φύγουμε από αυτήν την ζωή χωρίς να μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τίποτε από αυτά που αποκτήσαμε με αίμα και ιδρώτα. Όταν βρεθούμε μπροστά στο Ουράνιο Κριτήριο δεν θα ερωτηθούμε για τις περιουσίες μας, ούτε για τα σπίτια μας, ούτε για τα κτήματά μας, ούτε για την υλική μας προκοπή. Θα δώσουμε λόγο για κάθε τι που κάναμε, για την ψυχή μας, για κάθε τι που κάναμε ή δεν κάναμε για τον ελάχιστο αδελφό μας. Τότε πραγματικά αν δεν θα έχουμε τι να απαντήσουμε, η καταδίκη μας θα είναι όμοια με εκείνη του άφρονα σκλάβου της ύλης και όχι πλουσίου της παραβολής.
Ένας ασκητής συνομιλούσε μ' έναν νέο, ο οποίος αποκάλυπτε τα όνειρά του:
- Σκέπτομαι να σπουδάσω Αρχιτέκτων.
Και ύστερα; Του λέει ο Ασκητής.
- Ύστερα θα πάρω υποτροφία στο εξωτερικό.
Και ύστερα;
- Θα ανοίξω ένα Αρχιτεκτονικό Γραφείο, θα παντρευτώ, θα δημιουργήσω οικογένεια. Θα είμαι πλούσιος!
Και ύστερα; Ξαναρωτά ο Γέροντας.
- Θα γεράσω και όταν έλθει η ώρα θα πεθάνω!
Και ύστερα; Επιμένει ο ερημίτης.
Ο νέος έσκυψε το κεφάλι!
Αλήθεια και ύστερα; ...
Το ίδιο ερώτημα του ερημίτη απευθύνεται προς όλους μας. Ας αφήσουμε ελεύθερη την φωνή της ψυχής μας να δώσει την απάντηση.
Ομιλία από το Blog: <<ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ. ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΗΒΩΝ>>.
Σχόλιο διαχειριστού: Αυτή η ομιλία διαβάστηκε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα από τον αναγνώστη Δημήτριο Παπαδάτο. Η ταπεινότητά μου νομίζω πως τα τελευταία λόγια της ομιλίας, αυτά της συνομιλίας του Γέροντος με τον νέο, είναι όντως πολύ χρακτηριστικά για την εποχή μας. Και μάλιστα γίνονται πολύ χαρακτηριστικά και εις τους κόλπους της Εκκλησίας, όταν εις αυτήν βρίσκονται άνθρωποι που πολεμούν κάθε καλή κίνηση που γίνεται, επειδή απλά δεν έγιναν τα πράγματα όπως εκείνοι θα το ήθελαν. Γι' αυτό και προς αυτούς το ερώτημα που κανείς θα μπορούσε να απευθύνει είναι αυτό του Γέροντα: <<Και ύστερα;>> αγαπητοί ανώνυμοι και επώνυμοι πολέμιοι της Εκκλησίας, <<Και ύστερα>> από την κακία που ξεδυπλώνετε τι θα μείνει; Μήπως αν δεν σπεύσετε να την διορθώσετε και να ζητήσετε συγγνώμη για την λάσπη που όλο αυτό τον καιρό έχετε ρίξει στην Εκκλησία, μήπως η κακία αυτή θα μείνει τόσο εδώ όσο και εις την ψυχή σας και θα σας ακολουθήσει μετά θάνατον; Αφού λοιπόν η φιλαυτία σας, η κενοδοξία σας και ο εγωϊσμός σας είναι τόσο μεγάλος που δεν τον χωράει ο τόπος, τότε συνεχίστε να πολεμάτε, αυτό που με τίποτα δεν πολεμείται, δηλαδή την Εκκλησία, και όταν έρθει η στιγμή και βαρεθείτε και εσείς οι ίδιοι τον πόλεμο που έχετε κηρύξει, τότε συλογιστείτε: <<Και ύστερα;>>...
"Αφού λοιπόν η φιλαυτία σας, η κενοδοξία σας και ο εγωϊσμός σας είναι τόσο μεγάλος που δεν τον χωράει ο τόπος..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά Παπαδάτε είναι λόγια αγάπης από εσένα ή βρισιές;
Κατά τα άλλα σε βρίζουν και σε πολεμούν οι άλλοι.
Γι' αυτό λέμε ότι είσαι πλανεμένος όσο δεν παίρνει... γιατί δεν καταλαβαίνεις τα αυτονόητα ότι δηλαδή ενώ εσύ βρίζεις, προσβάλλεις, επιτίθεσαι, και εξευτελίζεις τους άλλους και μάλιστα σε καθημερινή βάση, ταυτόχρονα το παίζεις εσύ ο αδικημένος...!
Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Η περίπτωσή σου είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ! Συνέχισε έτσι την καθημερινή αυτοφιλονικία σου... θα σε βγάλει σε καλό.
Αγαπητέ ανώνυμε, σε όλα αυτά που με κατηγορείς έχεις ξεχάσει κάτι πολύ σημαντικό. Πως ο Δημήτρης Παπαδάτος, ο ανόητος για εσένα, εκείνος για χάρη του οποίου η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλα΄, γράφει όλα τα παραπάνω διότι κάποιοι του έδωσαν το διακίωμα αυτό και όχι επειδή βγάζει σενάρια από το μυαλό του. Δοξάζω δε τον Θεό διότι το blog παρέχει στον καθένα την δυνατότητα να δει πως εγώ μιλάω και πως συμπεριφέρομαι ακόμη και στους πολεμίους της εκκλησίας, εις εκ των οποίων φαίνεται πως είσαι και συ, τους οποίους μάλιστα πριν φτάσω στο σημείο να μηλίσω απότομα τους έχω παρακαλέσει να πουν επώνυμα τη γνώμη τους και όποια απορία έχουν, αν θέλουν, να έρθουν και να την δηλώσουν ενώπιον των αρμοδίων. Πλην όμως το μόνο που ξέρετε όλοι εσείς να κάνετε και να υπερηφανεύεστε κακόμοιροι γι' αυτό, είναι εσείς να το παίζετε εξυπνότεροι και πιο αδικειμένοι από εμένα κάτω από τη μάσκα της ανωνυμίας. Κλαίτε κρυμμένοι πίσω από μάσκες. Συγχαρητήρια στη μανούλα σας που σας έμαθε να είστε τόσο γενναίοι για την γνώμη σας και ύστερα για την πίστη σας. Διότι την πίστη την άφησα τελευταία μιας και εσείς με τον τρόπο σας αυτό ακριβώς αφήνετε να εννοηθεί, πως η πίστη τελικά είναι το τελευταίο που σας νοιάζει, αφού το πρώτο είναι το πως θα την χτυπήσετε, θα την αφανήσετε και μαζί με αυτήν και εκείνους που την υπερασπίζονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια στην μανούλα σου που σε έκανε τόσο γενναίο αγωνιστή για την πίστη και την αλήθεια. Είμαι βέβαιος ότι και η ίδια είναι ζηλωτής και ένθερμη αγωνίστρια και θα σε βλέπει τώρα και θα σε χαίρεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ ανώνυμε, εγώ ποτέ μου δεν είπα πως είμαι κάτι διότι πολύ απλά δεν είμαι τίποτα. Είμαι μονάχα ένας αμαρτωλός και αν θέλεις, ο αμαρτωλότερος όλων, ο έσχατος. Συνάμα όμως είμαι και Ορθόδοξος και αυτό το λέω με καμάρι. Κι επειδή ξέρω πως αυτά που γράφω είναι αληθινά, γι' αυτό και τολμάω και τα λέω επώνυμα. Εσείς όμως οι ανώνυμοι που αυτές τις μέρες δράξατε για τα καλά την ευκαιρία της δυνατότητας που σας παρέχω να μιλάτε και να λέτε ότι σας κατεβάσει η κούτρα σας, επειδή ξέρε πολύ καλά πως αυτά που λέτε πως είναι μυθοπλασίες που μόνο σκοπό έχουν να πολεμήσουν την Εκκλησία και την Αγία Ένωση, η συνείδησή σας δεν σας επιτρέπει να μιλήσετε επώνυμα. Γι' αυτό καλό θα ήταν να αποτινάξετε επιτέλους από πάνω σας τον ζυγό της εμπάθειας, του εγωϊσμού και της φιλαυτίας, αισθήματα για τα οποία δεν σας κατηγορώ αδίκως αλλά δικαίως επειδή αυτά είναι ολοφάνερα από τα σχόλιά σας, και αφού τα αποτινάξετε να θελήσετε πρώτα σαν άνθρωποι και έπειτα ως Χριστιανοί να συνδιαλεχθείτε με εκείνους που κατηγορείτε και ενώπιόν τους να παραθέσετε τις γνώμες και τις απόψεις σας. Προσωπικά εύχομαι κάποτε να βρείτε την ψυχική δύναμη ώστε να καταφέρετε να πετύχετε κάτι τέτοιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή