ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΙΕΡΕΩΣ

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΙΕΡΕΩΣ 

 

 Ορθόδοξα και κατανυκτικά εόρτασαν την Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2019 εκ.ημ., οι πιστοί της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών την μνήμη του Αγίου Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας. 

 Εις τον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αχαρνών από πολύ νωρίς το πρωί, ψάλθηκε ο Όρθρος της εορτής και εν συνεχεία τελέσθηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο, συλλειτουργούντων των Σεβ/των Μητροπολιτών Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ. Κηρύκου και Πατρών κ. Ευσταθίου, των Πανοσ/τατων Ιερομ/χων π. Γερασίμου Κοσμά και π. Ιακώβου Βιδάλη, του Ιερέως π. Δημητρίου Dubovitskii και του Ιεροδ/νου π. Γεωργίου Πανίδη.

 Αμέσως μετά την Μεγάλη Είσοδο, ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Κήρυκος, τέλεσε την εις Πρεσβύτερον χειροτονίαν του Ιεροδ/νου π. Γεωργίου (πρώην π. Λουκά).

 Στην σύντομη ομιλία του πριν από την χειροτονία του ο π. Γεώργιος είπε:

 <<Αυτή την ιερή στιγμή που θα γονυπετήσω για δεύτερη φορά ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου προσευχηθήτε, σας παρακαλώ. Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς, Τιμιώτατοι Ιερείς και εκλεκτόν πλήρωμα της Εκκλησίας, για μένα τον ελάχιστον.

 Προσευχηθήτε να με καταστήση η Χάρις του Θεού άξιον της Ιεράς Διακονίας του πρεσβυτέρου, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας και να οδηγήση τα διαβήματά μου εις παν έργον αγαθόν και ευάρεστον και να μου χαρίση νουν Χριστού, ταπείνωσιν και αγάπην προς τον Κύριον και προς τους εν Χριστώ αδελφούς μου, τους οποίους καλούμαι από σήμερον να διακονήσω από την θέσιν του Πρεσβυτέρου..

 Αναλογιζόμενος το δυσανάβατον ύψος της Ιερωσύνης, η οποία κατά τον ιερόν Χρυσόστομον είναι <<θείον χάρισμα>> και <<διακονία>>, η οποία ασκείται μεν επί της γης, τα αποτελέσματά της όμως διαβαίνουν στους ουρανούς και ως τοιαύτη είναι Υπηρεσία που αρμόζει στους Αγγέλους, αισθάνομαι δέος και φόβο, αλλά και μυστικήν χαράν και ευφροσύνην.

 Και όπως λέγει πάλιν ο ιερός Χρυσόστομος, το ιερατικό αξίωμα χαρακτηρίζεται και <<Αγγελικό>>, αφού η ιερωσύνη ασκείται μεν επί της γης, ανήκει όμως στην <<τάξη των επουρανίων>>. Και αυτό βέβαια πρέπει να θεωρείται εύλογο, αφού την ιερωσύνη <<δεν την καθίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε κάποια άλλη κτιστή δύναμη, αλλά ο ίδιος ο Παράκλητος, ο Οποίος την ανεβίβασε τόσον υψηλά, ώστε να φαίνεται ότι ασκείται από αγγέλους, αν και ασκείται από σαρκικά όντα - ανθρώπους>> (Περί Ιερωσύνης λογ. Γ' 5,4).

 Δεν έχω να πω περισσότερα, επιρρίπτω τον εαυτόν μου εις το έλεος του Θεού και επαναλαμβάνω μαζί με τον ιερόν υμνωδόν προς τον Σωτήρα και Λυτρωτήν μας: <<Τον Νυμφώνα Σου βλέπω Σωτήρ μου κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ, λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσον με>>.

 Ο δε Σεβ/τος κ. Κήρυκος στην προσφώνησή του είπε:

 <<Αντί λόγων ιδικών μου θα σου προσφέρω ως δώρον αυτήν την ιεράν στιγμήν της χειροτονίας σου μίαν μικράν ανθοδέσμην από τα επίκαιρα λόγια του αγίου Πατρός ημών Ισιδώρου του Πηλουσιώτη, από εκείνα δηλαδή που έγραφε στους ιερείς της εποχής του για να τους υπενθυμίση πόσο μεγάλη αξία έχει η ιερωσύνη και πόσο υψηλόν είναι αυτό το υπούργημα και λειτούργημα. 

 Είναι χαρακτηριστόν ότι ο όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, όταν μάθαινε ότι κάποιος ευλαβής και ενάρετος νέος προσερχόταν στις τάξεις του ιερού κλήρου αισθανόταν μεγάλη χαρά και προσευχόταν να υπηρετήσει τον Κύριο την Εκκλησία με αυαταπάρνηση και ανιδιοτέλεια. Είχε εις υψηλήν θέσιν το της ιερωσύνης θείον λειτούργημα. Έγραφε εις μίαν επιοστολήν του, ότι πολύ ανώτερος από τους επί γης είναι <<αυτός που στέφθηκε ιερέας και όχι εκείνος που εφόρεσε την βασιλική χλαμύδα. Και το εξηγεί λέγοντας, ότι ο ιερέας είναι υπεύθυνος των ψυχών, ενώ ο βασιλέας είναι υπεύθυνος των σωμάτων>>. Επίσης ο ίδιος Άγιος σημειώνει ότι η <<ιερωσύνη βρίσκεται ανάμεσα στην θεία και την ανθρώπινη φύση, για να υπηρετεί την πρώτη και να μεταβάλλει προς το ανώτερο την άλλη>>.

 Σε έναν Επίσκοπον έγραφεν ο άγιος ότι η ιερωσύνη είναι <<θείον αξίωμα και πιο τίμιο από όλα όσα υπάρχουν επάνω στη γη>>. Και το επεξηγούσε λέγοντας ότι <<με την ιερωσύνη αναγεννιόμαστε και γινώμαστε ικανοί να παίρνουμε μέρος εις τα ενδότερα της Εκκλησιαστικής ζωής, χωρίς τα οποία δεν είναι δυνατόν να μετέχουμε στα ουράνια μυστήρια. Αυτό ακριβώς μας εδίδαξε και ο Κύριος άλλοτε λέγοντας εις το Ευαγγέλιον του πως αν δεν αναγεννηθεί κάποιος με το αληθινό βάπτισμα και την μετάνοια, δεν θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών και άλλοτε πως αν δεν φάει κάποιος την σάρκα μου και δεν πίει το αίμα μου, δεν έχει θέσι μαζί μου...>> <<Χωρίς αυτά, λέγει ο Χριστός, δεν θα αξιωθεί ο άνθρωπος να έχη χριστιανικά τέλη διότι αυτά μόνο μέσω της ιερωσύνης (Αποστολικής Διαδοχής) κατορθώνονται>>.

 Άλλοτε πάλιν σε κάποιον πρεσβύτερο έγραφε ο Άγιος πατήρ ισίδωρος ο Πηλουσιώτης ότι η ιερωσύνη <<είναι υψηλότερη και αξιότερη από κάθε βασιλειά>>, ενώ αλλού ονομάζει την ιερωσύνη <<θείο πράγμα>>, και <<θεία τελετή η οποία ανοίγει τους ουρανούς σε όσους μυήθηκαν>>, δηλαδή σε όσους αναγεννήθηκαν δια του θείου βαπτίσματος. Σε άλλες του πάλιν επιστολές ονομάζει την ιερωσύνη <<πράγμα ουράνιο>>, <<θεία λειτουργία>> και <<ιερωσύνη ουράνια>>. Σε επιστολή που έστειλε σε έναν διάκονο συγκρίνει την ιερωσύνη με την βασιλεία, και υπογραμμίζει ότι: <<η πρώτη ρυθμίζει τα θεία πράγματα, ενώ η άλλη τα επίγεια>> και ως εκ τούτου όχι μόνον πιο υψηλή είναι, αλλά και <<περισσότερον κοπιαστική απ' αυτήν>>.

 Σε άλλον διάκονο, σημειώνει ότι η ιερωσύνη και η βασιλεία μεταξύ τους διαφέρουν πολύ, διότι η μεν ιερωσύνη ως υπάρχει στον κόσμο σαν την ψυχή, και η άλλη σαν το σώμα, αποβλέπουν όμως και οι δύο σε ένα τέλος και σε ένα σκοπό που είναι <<η σωτηρία των ανθρώπων>>.

 Και γενικά από όσα γράφει στις επιστολές του ο άγιος φαίνεται ότι τιμά ιδιαιτέρως την ιερωσύνη, την οποία έχει πολύ υψηλά στη συνείδησή του, διότι όπως πάλιν επαναλαμβάνει η ιερωσύνη είναι ένα από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας και ο ιερέας είναι ανώτερος από όλους τους θνητούς.

 Τελικά προς τον Αρχιδιάκονο Πανσόφιο έγραφε: <<Όταν διακονείς το θυσιαστήριο του Χριστού να τελείς με ευλάβεια την λειτουργία σου, σύμφωνα με το νόμο του Θεού και να φαίνεσαι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Διότι δεν διοικείς σε κάποια πολιτική ηγεμονία, δεν καθίστασαι πολιτικός ή κοσμικός άρχων, που φλογίζεται από περηφάνια και εμπάθεια, αλλά εις μίαν διακονίαν που είναι ειρινική και ατάραχη. Ενώ συμβουλεύει τους ιερείς ως εξής: <<Αν και η ιερωσύνη είναι πιο υψηλή και πιο άξια από από κάθε βασιλειά, δεν πρέπει αυτοί που την έχουν να υπερηφανεύονται γι' αυτήν μπροστά στους άλλους, αλλά να θεωρούν πιο σωστό και πιό ταιριαστό στολίδι της την πραότητα που συνοδεύεται με σύνεση>>.

 Αυτά τα λόγια του αγίου Ισιδώρου να βάλης καλά μέσα στο νου και την καρδιά σου, αγαπητέ ιεροδιάκονε πάτερ Γεώργιε όπως και να διαβάσης και τους περί ιερωσύνης λόγους του ιερού Χρυσοστόμου, και παρακάλεσε τον Θεόν, να παρακαλέσουμε όλοι μας, να σου χαρίση ο Θεός την ταπείνωσι εκείνην που χρειάζεται για να γονυπετήσης επάξια δια δευτέραν φοράν ενώπιον της αγίας Τραπέζης ώστε η Χάρις του Θεού η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα να σε καταστήση άξιον πρεσβύτερον της Εκκλησίας του Χριστού. Αμήν.>>

 Αμέσως μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας ο νέος Ιερεύς π. Γεώργιος, διένειμε εις τους πολυάριθμους πιστούς το αντίδωρο λαμβάνοντας από αυτούς τις θερμότερες ευχές. 

  Ο διαχειριστής του <<ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ>> εύχεται εις τον νεοχειροτονηθέντα Ιερέα καλή στερέωση εις την Ιερατική Κλήση που έλαβε από τον Θεόν, προς δόξαν της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας Του.