ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΑΝΑΞΙΩΣ

Με ευσέβεια ή ασέβεια

 <<Ανώτερο όλων των Μυστηρίων, θαυμαστότερο όλων των θαυμάτων, τιμιότερο όλων των χαρισμάτων απ' όσα χάρισε η σοφία και η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο>> είναι κατά τον άγιο Νεκτάριο η Θεία Κοινωνία. Και να η απόδειξη, συνεχίζει ο άγιος:

<<Θαύμα κατά την ουσία. Διότι τα Άγια Δώρα, ενώ προ της ευλογίας είναι ουσία ψωμιού και κρασιού, μετά την ευλογία του Ιερέα είναι ουσία του Σώματος και Αίματος του Χριστού.

Θαύμα κατά ποσόν. Διότι όλο το Σώμα του Χριστού βρίσκεται σε όλον τον άγιο Άρτο και επίσης όλος ο Χριστός σε κάθε μερίδα.

Θαύμα κατά ποιόν. Διότι αισθανόμεθα με την ποιότητα του ψωμιού και του κρασιού, αλλά τρώμε και πίνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού>>. Με την διδαχή του αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως, συμπηκνώνεται η πατερική θεολογία για το μυστήριο των Μυστηρίων, τη θεία Κοινωνία.

 Αλλ' όσο σημαντικό και σπουδαίο είναι το γεγονός της θείας Ευχαριστίας, όπου ανθρώπινος νους δεν μπορεί να σηματοδοτήσει το αποκαλυπτικό μέγεθος της ευλογίας, άλλο τόσο οι συμπεριφορές των αποκαλούμενων θρησκευόμενων και <<πιστών χριστιανών>>, ιδιαίτερα στα μεγάλα γεγονότα της Ορθοδόξου πίστεως (Χριστούγεννα - Πάσχα - Δεκαπενταύγουστος...) ηθικά βαλτώνουν δύσοσμα μ' ένα αβυσσαλέο κενό και μ' ένα τίποτα στα μύχια της ψυχής τους. Προσέρχονται να κοινωνήσουν αμοραλιστικά ως το κόκαλο και ανάλγητα και εγωκεντρικά, χωρίς συναίσθηση της ιερότητας και της σπουδαιότητας του ιερού Μυστηρίου της θείας Κοινωνίας. 

 Συρρέει ο κόσμος, δίκην κοπαδιού, με μεγάλη ασέβεια και τακτικές απαράδεκτες. Σπρωξίματα, αγκωνιές, βρισιές, φωνές, κραυγές... Ο θρησκευτικός χουλιγκανισμός με μεταμφιεσμένες και παραμορφωτικές συνειδήσεις, με ψυχική ακαμψία. Θεωρούν ότι τώρα κοινωνούν, μεταλαμβάνουν ή συμμετέχουν στο Ποτήριο της Ζωής!

 Μήπως θα ήταν προτιμότερο να τονισθεί ότι χωρίς τις πνευματικές προϋποθέσεις τις οποίες οι Άγιοι της Εκκλησίας επισημαίνουν, δηλ. τον τρόπο και τη διαδικασία της προσέλευσής μας στο ιερό Μυστήριο της θείας Κοινωνίας, κάθε άλλο παρά την ευλογία της παίρνουμε και επιπλέον βαραίνουμε με μεγάλες αμαρτίες την ψυχή μας και ασεβούμε θανάσιμα;

 Αντίθετα, όλη αυτή η ασέβεια μπορεί να μεταποιηθεί σε χάρισμα, ευλογία, ουράνιο δώρημα, εάν αναζητήσουμε και βρούμε πνευματικό-εξομολόγο, όχι τον <<τυχόντα>>, αλλά σύμφωνα με τη συμβουλή του οσίου Νείλου του Ασκητού, <<να πηγαίνουμε στους πιο κατάλληλους και αγιότερους>> πατέρες με σοφία Θεού και αγιότητα βίου και να καταθέτουμε με ειλικρίνεια ψυχής και ταπείνωση καρδιάς τα λάθη, τις αστοχίες, τις αμαρτίες, τα παραπτώματα, τις παραλείψεις... με συντριβή και πόνο, οπότε θα φεύγουμε στη συνέχεια από το εξομολογητάρι <<ψυχικά καθαροί>> (Ιωάννης ο Χρυσόστομος), με <<συνείδηση ήρεμη>> (άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης), και με <<Καρδιά σε κατάσταση γαλήνης>> (Κϋριλλος Αλεξανδρείας), ψυχικές καταστάσεις που τις έχουμε τόσο πολύ ανάγκη, ιδιαίτερα στην εποχή μας.

 Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας περιγράφουν την αγάπη του Θεού με έναν απέραντο ωκεναό, τις δε αμαρτίες των μετανοούντων ανθρώπων με μερικά αναμμένα κάρβουνα που η μεγαθυμία και η φιλανθρωπία Του τα <<καταβροχθίζει>>. Καμιά, μα καμιά αμαρτία δεν μπορεί να υπερβεί και να ξεπεράσει τη θεία αγάπη.

 Με αυτές λοιπόν τις προϋποθέσεις, τότε και μόνο τότε η θεία Κοινωνία θα αποτελέσει άρρητη ηδονή και ευλογία πνευματική, πραγματικά Κοινωνία πιστού και Χριστού. 

Πρεσβύτερος Ηλίας Γ. Διακουμάκος