ΙΔΟΥ ΠΟΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΤΑΝ Ο ''ΠΕΙΡΑΙΩΣ'' ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΕΣΣΙΑΚΑΡΗΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ Η ΤΟΤΕ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΝΕΔΕΙΞΕ ΕΙΣ ''ΑΡΧ/ΠΟΝ''

Κατά τό 1978 ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος ἀπευθυνόμενος πρός τότε λαϊκόν Μηνᾶν Κοντογιάννην (νῦν Μητροπολίτην Κήρυκον), τοῦ προέτεινε:«Ἔλα νά σέ χειροτονήσω ἐγώ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρέπει νά παραιτηθῆ, διότι δέν τά καταφέρνει, καί θά ἀναλάβω ἐγώ, διότι ἐγώ εἶμαι ἱκανός, αὐτό τό ἀναγνωρίζουν ὅλοι. Ὁ ἴδιος ὁ Εἰσαγγλέας μέ συνεχάρη διά τήν ὁμολογίαν μου, μοῦ ἔβαλε μετάνοια, μοῦ εἶπε τώρα σέ ἀναγνωρίζω γιά Ἐπίσκοπο, καί ἐζήτησε τήν εύχή μου καί μέ ἀπήλαξε μέ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα. Ξέρεις τί σημαίνει Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα;», (σ.σ. Πολλάκις εἰς τάς συζητήσεις του καί μέ ἄλλους καί μέσα εἰς τήν Σύνοδον ὑπεγράμμιζε ὅτι «αὐτός εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει ὑπέρ αὐτοῦ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα»

Μετά τό 1995 ὅταν ἔφυγε ἀπό τούς πέντε, «ἄν καί τοῦ ζήτησαν νά πάη μαζί τους καί νά τόν κάνουν ‘Αρχιεπίσκοπο», ὄχι διότι διαφωνοῦσε μαζί τους στά αἱρετικά τους φρονήματα, ἀλλά διότι «δέν τούς εἶχε ἐμπιστοσύνη ὅτι θά τόν ἔκαναν»( ὅπως ὁ ἴδιος τό δήλωσε δημοσίως τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1996 εἰς τό Ἐκκλησιαστικόν Πνευματικόν Κέντρον), τινές τοῦ ἔλεγον ὅτι «ὁ Ἀρχιεπίσκοπος χαίρει ἄκρας ὑγείας καί θά μᾶς θάψη ὅλους», καί ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε ἐκδηλώνοντας τήν πικρίαν του: «Αἴ δέν θά γίνω καί ἐγώ ἕξι μῆνες Ἀρχιεπίσκοπος Ἐγώ πού ἐργάσθηκα τόσο γιά τήν Ἐκκλησία;».

Δέν ἀναφέρομεν ἄλλα «καμώματα ντροπῆς», τά ὁποῖα ἀπετέλουν ἐκδηλώσεις ἀθεραπεύτου ψυχικῆς νόσου καί ἀχαλινώτου ἀρχομανίας, τά ὁποῖα τόν ἀποκαλύπτουν (ἦτο;καί εἶναι ἔκδηλον εἰς ὅσους τόν γνωρίζουν) ὅτι «δέν ἤθελε νά πεθάνη εἰς τόν θρόνον του» (τοῦ Πειραιῶς), ἀλλά «ἤθελε νά πεθάνη διά τόν θρόνον» (τῶν Ἀθηνῶν) διότι τοῦ ἔδινε μεγαλυτέραν «δόξαν» καί «τιμήν». Δέν θά παραλείψωμεν ὅμως νά εἴπωμεν ὅτι κατά τά ἔτη 1997-98, ἀπείλησε τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέα γραπτῶς, ὅτι θά δημοσιεύση ἐναντίον του, ἐάν δέν παύση νά συνεργάζεται μετά τῶν θεολόγων εἰς τήν ἐναντίον του «ἐκστρατείαν» καί δέν τόν ὑπερασπισθῆ. (σ.σ. Ἔτσι ἡρμήνευε τήν προσπάθειαν τῶν θεολόγων νά τόν βοηθήσουν νά διορθώση τουλάχιστον τά αἱρετικά του φρονήματα). 

Ἀργότερον εἰς μίαν ἐκδήλωσιν μίσους καί φθόνου κατά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶπε μέ παράπονο «τί νά κάνω δέν μπορῶ περισσότερα, εἶμαι γέρος καί ἀσθενής, θέλω νά μή βοηθήσετε», εὐθέως καί ἀσεβῶς καί καί μετά ἐκδήλου μανίας, ἐνώπιον ὅλων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ εἶπε: «ἄν δέν μπορεῖς νά ἀνταποκριθεῖς στά καθήκοντά σου παραιτήσου νά ἀναλάβω ἐγώ».

ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ''ΔΙΑΔΟΧΟΣ'' Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ

''ΑΡΧ/ΠΟΣ'' ΚΑΙ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ κ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ